NL Socialisme

Tag: Groot-Brittannië

  • Groot-Brittannië wordt terug de zieke man van Europa, de werkende klasse slaat terug!

    Foto credit: Paul McGowan

    Tijdens de crisis van de jaren 1970 werd Groot-Brittannië omschreven als de zieke man van Europa. Er was toen een oliecrisis, een product van imperialistische spanningen, die de economie hard raakte. De Labour-regering onder James Callaghan moest bij het IMF aankloppen voor kredieten. Het ongenoegen van de bevolking leidde tot een ‘winter van ongenoegen’. Die winter van 1978-79 was het startschot van een golf van syndicale strijd tegen besparingen die een hoogtepunt kende met de mijnwerkersstaking van 1984-85.

    Artikel uit maandblad De Linkse Socialist

    Land in crisis

    Bijna 40 jaar later kent Groot-Brittannië opnieuw een torenhoge inflatie. Met een voorspelling van 18% dit jaar is die hoger dan in de andere grote Europese landen. Het land kent de diepste en langste recessie van alle G7-landen, onder meer door de grote afhankelijkheid van gas en door de chaotische gevolgen van de Tory-Brexit. De situatie kan nog erger worden als de Russische gaskraan helemaal dicht gaat. Een recente analyse van het IMF gaf aan dat de Britse huishoudens bijzonder hard geraakt worden door de energiecrisis. 

    Dat komt op een ogenblik dat het land, na jaren van neoliberaal beleid onder Thatcher en haar volgelingen in beide grote partijen, kampioen is inzake ongelijkheid. De energiecrisis maakt dit erger: de 10% armsten spenderen drie keer zoveel van hun beschikbaar inkomen aan energie in vergelijking met de 10% rijksten. Het verschil is dubbel zo groot als in Frankrijk. 

    Stakingsgolf

    De werkende klasse slaat vandaag terug. In de zomer begon er een stakingsgolf die in september werd onderbroken door de dood van de koningin. Die gebeurtenis werd aangegrepen om een gevoel van nationale eenheid te creëren. Elke energiefactuur of elk bezoek aan de supermarkt toont de enorme ongelijkheid en doorprikt de kunstmatig gecreëerde ‘eenheid’. 

    Het postpersoneel van Royal Mail start met nieuwe stakingsacties vanaf 30 september. Op zaterdag 1 oktober leggen 50.000 spoormensen het werk neer. Wellicht volgt op 5 oktober een volgende stakingsdag. De conservatieve Tories houden van 2 tot 5 oktober een partijconferentie en daarnaast worden een reeks prijsverhogingen doorgevoerd op 1 oktober. Er zijn ook stakingen uitgebroken of gepland onder de dokwerkers van Liverpool en Felixstowe, samen goed voor 60% van de containertrafiek. Daarnaast zijn er acties gepland in het hoger onderwijs en op lokaal vlak, onder meer van afvalophalers. 

    De campagne Enough is Enough, opgezet door militante vakbondsleiders en linkse politieke activisten en verkozenen, heeft de reeks meetings doorheen het land verdergezet na de begrafenis van de koningin op 19 september. Op 20 september waren er bijvoorbeeld ruim duizend aanwezigen in Leeds. De campagne organiseert op 1 oktober protestbijeenkomsten in 13 steden. Ook de niet-betalingscampagne ‘Don’t Pay UK’ roept op tot protest op 1 oktober. 

    Een sterke dag van verzet op 1 oktober kan de stakingsgolf op een krachtige manier herlanceren. Daarvoor zal er een actieplan nodig zijn dat met betogingen en stakingen opbouwt naar een algemene staking. 

    Zwakke regering

    Na het vertrek van Boris Johnson neemt Liz Truss het roer over als premier. Ze wil zich graag spiegelen aan Thatcher en staat voor een bijzonder rechts antwoord op de crisis. Tot hiertoe wordt het bewind van Truss echter gekenmerkt door snelle bochten in het aangekondigde beleid. Bovendien moet ze toegevingen doen aan de werkende klasse, zoals met de aankondiging van een prijsplafond voor energie. 

    Als de Tories standhouden, komt dit vooral door de zwakte van de oppositie. Labour onder Keir Starmer spreekt zich uit tegen de stakingen en zette parlementsleden zelfs aan de deur als ze stakersposten bezochten. Nochtans is er potentieel om de Tories te verslaan. Liz Truss werd verkozen met 81.326 stemmen van Tory-leden, de poststaking werd in een referendum gesteund door 85.100 van de 115.000 postmensen. Het mandaat voor de stakers is dus groter dan dat voor de premier. 

    Er is een brede steun voor de stakers en het verzet tegen de aanvallen op de levensstandaard van de werkenden. Het succes van de campagne Enough is Enough geeft daar uitdrukking aan met ondertussen meer dan 600.000 mensen die hun steun gaven. Enough is Enough komt op voor vijf centrale eisen: een echte loonsverhoging, minder energiekosten, een einde aan voedselarmoede, degelijke woningen voor iedereen en het belasten van de rijken. 

    Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland, Wales en Schotland, pleit voor het uitbouwen van lokale actiegroepen van Enough is Enough in alle steden, werkplaatsen en campussen. Daarnaast verdedigt Socialist Alternative een socialistisch antwoord op de crisis.

     

    Eind oktober houden we meetings over de strijd in Groot-Brittannië:

  • Britse stakingsgolf: de werkende klasse gaat in strijd

    Onderstaand artikel door Mike Forster (Socialist Alternative, ISA in Engeland, Wales en Schotland) uit maandblad De Linkse Socialist is geschreven voor de dood van de Britse koningin. De stakingsgolf is op pauze gezet de afgelopen twee weken. De eerste tekenen zijn er echter voor een herneming van het sociaal protest vanaf 1 oktober. 

    Groot-Brittannië is in de greep van meerdere crises die een groeiende stakingsgolf aanwakkeren. De regerende Tories worden terecht bestempeld als een ‘zombieregering’, nu de leden van die partij een nieuwe partijleider en premier verkiezen. Beide kandidaten zijn in een opbod verwikkeld om zich zo rechts mogelijk op te stellen. Topfavoriete Liz Truss kwam met een tirade van aanvallen op de rechten van werkenden en vakbonden.

    Geen andere keuze dan terug te vechten

    Ondertussen gaat de bevolking gebukt onder de ergste inflatie van alle Europese rivalen, met meer dan 10%. De energiefacturen zullen de komende maanden met maar liefst 60-80% stijgen. De huren rijzen de pan uit omdat de Bank of England de rentetarieven opkrikt om de inflatie zogenaamd binnen de perken te houden nu er een diepe recessie dreigt. De reële koopkracht van de werkenden dreigt er dit jaar 5% op achteruit te gaan, de grootste daling in mensenheugenis.

    De werkenden hebben geen andere keuze dan terug te vechten. De golf van eendaagse spoorstakingen zal tot in de herfst aanhouden en zet de toon. De minister dreigt ermee stakingen in ‘essentiële’ diensten illegaal te maken en dreigde zelfs met het ontslag van het spoorpersoneel om het onder nieuwe voorwaarden terug in dienst te nemen. De leiding van de militante transportvakbond RMT reageerde met een escalatie van de acties en oproepen voor een algemene staking. Ze kreeg navolging van het postpersoneel dat aan het einde van de zomer het werk neerlegde, maar ook van personeel in de technologiesectoren.

    Er waren stakingen van buschauffeurs, luchthavenpersoneel, dokwerkers, winkelpersoneel … Sommige groepen arbeiders staken voor het eerst in 30 jaar. De vakbondsfederatie TUC registreerde in de 12 maanden voor april 2022 tenminste 300 geschillen in verschillende bedrijfstakken. Tussen oktober 2021 en maart 2022 registreerde de industrievakbond GMB 42 collectieve conflicten, zeven keer meer dan in dezelfde periode in 2019-2020. Dit zijn uitdrukkingen van de groeiende woede en de toename van militant verzet onder de werkende klasse. Misschien nog belangrijker is dat het personeel van Amazon, dat nog weinig in vakbonden georganiseerd is, het werk neerlegde uit protest tegen de schamele loonsverhoging van minder dan 1 pond per uur.

    In zowat alle sectoren gaan nu stemmen op voor stakingsacties: in de zorg, het onderwijs, het lokale overheidspersoneel, brandweerlieden, ambtenaren … Hierdoor kunnen miljoenen mensen in een direct conflict met de regering komen. De werkende klasse heeft geen keuze nu er een ‘winter van crisis en ontevredenheid’ in het verschiet ligt. Elke dag zijn er berichten over gewone mensen die in ellende terechtkomen: 2 miljoen mensen slaan om financiële redenen al eens een maaltijd over, tot de helft van de bevolking dreigt deze winter met ‘energie-armoede’ geconfronteerd te worden, tot een kwart van het verplegend personeel moet op voedselbanken beroep doen om hun gezin te voeden. Dit alles doet de wanhoop omslaan in actie. 

    Genoeg is genoeg!

    De leiders van de meest militante vakbonden, Dave Ward van de postbond en Mick Lynch van de transportbond, namen samen met vooraanstaande linkse parlementsleden en vakbondsmensen het nationaal initiatief ‘Genoeg is genoeg.’ De respons was ongekend: meer dan 450.000 mensen betuigden al hun steun. In 50 steden zijn er meetings gepland. Op de eerste waren er duizenden aanwezigen. In Londen was de zaal te klein en werd buiten een geïmproviseerde massabijeenkomst gehouden.

    De campagne heeft vijf eenvoudige eisen: reële loonsverhogingen, lagere energierekeningen, een einde aan de voedselarmoede, degelijke woningen voor iedereen en het belasten van de rijken. Dit raakt een gevoelige snaar. De campagne heeft het potentieel om lokaal, regionaal en nationaal ongenoegen en strijd bijeen te brengen, acties te coördineren en de basis te leggen voor een politieke stem voor de werkenden en jongeren.

    Het succes van de campagne onderstreept de impopulariteit van Labour-leider Keir Starmer, die zijn parlementsleden opdroeg om niet naar stakersposten te gaan en die zich distantieert van de groeiende stakingsgolf.

    Socialist Alternative is actief betrokken in het protest. We belegden een online publieke meeting voor Amazon-personeel, waarop gesproken werd door Amerikaanse leden die actief zijn bij het opzetten van vakbonden bij Amazon. We kregen heel wat respons op onze voorstellen om de campagne ‘Genoeg is genoeg’ te versterken, zowel op straat als online. Onze leden trekken naar stakersposten en acties met ons socialistisch programma. We roepen op tot de organisatie, escalatie en coördinatie van deze stakingsgolf om de Tories ten val te brengen. De campagne ‘Genoeg is genoeg’ kan zich versterken door lokale stuurgroepen te verkiezen en te mobiliseren naar een nationale coördinatie met een ‘conferentie van verzet.’

    De werkende klasse komt opnieuw in actie. Om overwinningen te boeken, heeft onze klasse nood aan een moedige en resolute leiding die opkomt voor de val van de Tories en voor een nieuwe linkse partij van massastrijd die de crisis van de politieke vertegenwoordiging van de werkenden begint aan te pakken.

  • Over de dood van de Queen, de troonsbestijging van Charles en de Britse monarchie

    Aankondiging van de dood van de Britse koningin aan het Schotse parlement. Foto vanop Wikimedia

    Reactie door de Socialist Party van Noord-Ierland

    Op 8 september 2022 overleed koningin Elizabeth II, waarmee een einde kwam aan de langste regeringsperiode van alle Britse monarchen. In Noord-Ierland kunnen haar dood, de gebeurtenissen eromheen, het optreden van het establishment en de reactie van de arbeidersbeweging belangrijke gevolgen hebben.

    Deze gebeurtenissen spelen zich af tegen de achtergrond van belangrijke stakingen in Groot-Brittannië en Noord-Ierland, waaronder stakingen bij het spoor en de post en andere sectoren, waaronder de zorg. De dood van de koningin wordt in heel Groot-Brittannië en Noord-Ierland door het kapitalistische establishment gebruikt om gevoelens van “nationale eenheid” aan te wakkeren in het licht van de economische onzekerheid. Dit gaat hand in hand met retoriek tegen de stakingen van het spoorpersoneel. Eerder zagen we al een breder ideologisch offensief in pogingen om de beweging rond Black Lives Matter of voor abortus- en transrechten te ondermijnen. De afgelopen week zijn er verschillende arrestaties van vreedzame demonstranten gemeld. Naar verluidt zijn er strafrechtelijke aanklachten ingediend, bijvoorbeeld tegen een vrouw die tijdens een ceremonie voor de koning in Edinburgh een bord omhoog hield waarin werd opgeroepen tot afschaffing van de monarchie. Het is van vitaal belang dat de vakbeweging het recht op protest verdedigt en de lopende en geplande syndicale acties niet laat vallen. We kunnen er immers zeker van zijn dat de druk op de werkende klasse niet zal afnemen.

    De dood van de Britse koningin toont nogmaals hoe veel dingen in Noord-Ierland verschillend worden gezien door mensen van de twee grootste gemeenschappen. In veel protestantse gebieden is de dood van de koningin zichtbaar aanwezig, onder meer met een beeld van haar op Shankill Road. Hieruit blijkt dat de monarchie voor veel protestanten verbonden is met hun gevoel van Britse identiteit. Mensen zijn erheen gegaan om hun respect te betuigen, bloemen achter te laten en foto’s te nemen. Voor velen voelt dit als een persoonlijk verlies van iemand die hun hele leven bij hen is geweest – een emotionele verbinding met de geschiedenis en de identiteit, waarbij velen herinneringen hebben aan koninklijke bezoeken aan Belfast. Voor anderen, waaronder de meeste katholieken in het noorden, is de koningin het boegbeeld van onderdrukking en uitbuiting door de Britse staat en het Britse imperialisme. De monarchie wordt al lang in verband gebracht met enkele van de ergste wreedheden in Ierland, waaronder de relatief recente geschiedenis van onderdrukking. Bij veel katholieken leeft ook het gevoel dat zij respectvol moeten zijn, wat vooral te maken heeft met respect voor protestantse en unionistische vrienden, collega’s en buren en niet zozeer met steun voor de monarchie. Dit illustreert de weerstand van gewone mensen tegen kwesties en gebeurtenissen die worden gebruikt om hen te verdelen.

    De monarchie, democratie en de staat

    Het zwaartepunt van de berichtgeving ligt momenteel bij de koningin en andere vorsten als individuen, en dat blijft het zwaartepunt voor degenen die de dood van de koningin als een persoonlijk verlies ervaren. Het instituut van de monarchie, een van de meest elitaire, rijkste en bevoorrechte instellingen ter wereld, zal ook meer in de schijnwerpers komen te staan, niet alleen in Groot-Brittannië, maar misschien nog duidelijker en directer in voormalige koloniën. Het verband tussen de koninklijke familie en de gewelddadige geschiedenis van kolonialisme en imperialisme is duidelijk zichtbaar in de kroonjuwelen die door systematische plundering over de hele wereld zijn vergaard.

    De Britse monarchie, die al meer dan 1000 jaar bestaat, dateert van vóór de ontwikkeling van het kapitalisme en blijft, naast het Hogerhuis, een overblijfsel van het feodalisme dat in veel andere landen is afgeschaft. De monarchie is echter, net als andere zogenaamd ceremoniële staatshoofden, geen neutrale instelling. In tijden van crisis is zij op ondemocratische wijze gebruikt om het systeem te verdedigen. In 1975 werd de macht van de koningin in Australië gebruikt om een democratisch gekozen Labourregering onder Gough Whitlam af te zetten. In 2019 was het koningin Elizabeth II die instemde met de ondemocratische en ongekende opschorting van het parlement door Boris Johnson – een zet die zonder haar betrokkenheid niet mogelijk zou zijn geweest. Deze voorbeelden illustreren dat de macht van de monarchie in dit systeem nog steeds wordt gebruikt om de machtigen te verdedigen en dat zij er niet voor terugdeinzen om democratisch gekozen Labour-regeringen te ondermijnen, te hinderen en zelfs te verwijderen. Dat de monarchie niet aan de kant van de werkende klasse staat, bleek opnieuw uit de ontslagaanzeggingen aan meer dan 100 personeelsleden die voor koning Charles werken. Dat dit gebeurde tijdens een dienst voor de koningin maakte het voor velen enkel nog erger.

    In het hele Verenigd Koninkrijk is de steun voor de monarchie de laatste jaren afgenomen: de steun onder 18- tot 24-jarigen zakte tot iets meer dan 30% en een vergelijkbaar percentage steunt de vervanging van de monarchie door een gekozen staatshoofd. In het algemeen blijft de steun voor de monarchie ongeveer 60%, maar dit is een daling van meer dan 10% in evenveel jaren. De talrijke beschuldigingen van seksuele aanranding tegen prins Andrew, die begin 2022 een schikking van naar schatting 12 miljoen pond betaalde om te voorkomen dat in de VS een civielrechtelijke zaak tegen hem zou worden aangespannen, hebben daartoe bijgedragen. Hij wordt ook in verband gebracht met miljardair en misbruiker-aan-de-lopende-band Jeffrey Epstein en Ghislaine Maxwell, die is veroordeeld voor meerdere aanklachten wegens seks met kinderen. De prominente rol van prins Andrew bij openbare optredens en ceremonies in de dagen na de dood van de koningin hebben bij velen terecht tot woede geleid, omdat het een absolute belediging is voor alle slachtoffers en overlevenden van gendergeweld. De monarchie is ook getroffen door de aanzienlijke en geloofwaardige beschuldigingen van racisme door Meghan Markle. Dit staat in schril contrast met de veranderde houding in de samenleving van de afgelopen jaren, waarbij vooral jongeren seksisme, racisme en andere vormen van onderdrukking op ongekende schaal afwijzen. Deze mentaliteitsverandering is ook het gevolg van de #metoo- en BLM-bewegingen, die een licht hebben geworpen op misbruik in tal van machtige instellingen en omgevingen, alsook op de geschiedenis van het kolonialisme, met inbegrip van het Britse Rijk, waarmee de monarchie zo nauw verbonden is. Het Windrush-schandaal toonde opnieuw aan dat deze kwesties niet beperkt zijn tot de geschiedenis.

    In de context van de koopkrachtcrisis zal het contrast tussen de moeilijkheden waarmee arbeidersgezinnen in het Verenigd Koninkrijk worden geconfronteerd en de luxueuze levensstijl van de koninklijke familie de kritiek op deze instelling waarschijnlijk nog versterken. Het is ook zo dat de koningin in veel hoger aanzien stond dan prins, nu koning, Charles. Vorig jaar werd duidelijk hoezeer de koning en de monarchie het spoor bijster zijn, toen hij werd onderzocht omdat hij 3 miljoen pond contant had aangenomen van een sjeik uit Qatar voor zijn liefdadigheidsstichting. Forbes magazine schat dat ‘Monarchy PLC’ bijna 28 miljard dollar aan activa bezit. Ze blijven de grootste grondbezitters in Europa en zoals vele rijken in onze samenleving zijn ze in de Paradise Papers ontmaskerd wegens het offshoren van miljoenen om belastingen te ontwijken, terwijl ze jaarlijks ongeveer 100 miljoen pond aan overheidsgeld ontvangen.

    Het instituut monarchie wordt onder het kapitalisme gebruikt als instrument om een gevoel van nationale eenheid en identiteit te versterken dat de klassenverschillen in de samenleving maskeert. Het maakt deel uit van het ondemocratische karakter van de staat. Wij zijn er geen voorstander van dat dergelijke rijkdom en macht in een bevoorrechte familie van de ene op de andere generatie worden overgedragen. In feite zijn we helemaal niet voor een dergelijke macht die aan niemand verantwoording moet afleggen. We zijn er daarentegen voor dat alle ondemocratische instellingen – of het nu gaat om het Hogerhuis, de Ierse Seanad of het middeleeuwse overblijfsel van de monarchie – worden afgeschaft als onderdeel van een programma dat alle aspecten van de samenleving democratisch wil veranderen. We staan voor een socialistische en werkelijk democratische samenleving waarin de arbeidersklasse – de mensen die de samenleving en de economie daadwerkelijk laten functioneren – de samenleving op democratische wijze controleert, bezit en organiseert, en waarin geen plaats is voor bevoorrechte en onverantwoordelijke posities in welk aspect van de staat of de samenleving dan ook.

    Strijd tegen de hoge prijzen gaat door

    Velen zullen niettemin verlies en verdriet voelen bij het overlijden van de koningin en er zal de komende dagen en weken in de pers en in de samenleving veel aandacht zijn voor de gebeurtenissen. Voor anderen zal er woede zijn over de miljoenen die voor deze staatsbegrafenis zijn uitgegeven. Vakbonden hebben in veel gevallen plannen voor vakbondsacties uitgesteld of gewijzigd. De Communication Workers Union (CWU) heeft de poststaking uitgesteld. Het Trade Union Congress (TUC) heeft zijn conferentie uitgesteld tot een nog onbekende datum en het Royal College of Nurses (RCN) heeft zelfs de stemmingen in een belangrijk loongeschil stopgezet en zijn leden gevraagd ook alle campagneactiviteiten op te schorten.

    Ondertussen blijven de prijzen stijgen. Het is dan ook noodzakelijk dat de werkenden bespreken hoe het verder moet, waarbij er niet alleen gestreden wordt voor ernstige loonsverhogingen (met dubbele cijfers en gekoppeld aan de inflatie), maar ook voor beheersing en verlaging van de kosten. De prijzen voor brandstof, voedsel en huisvesting duwen steeds meer mensen in armoede, wat de angst voor de herfst en de winter vergroot. Sommige vakbondsleiders zijn wellicht bang voor wat ze begonnen en beseffen dat het moeilijk is om de beweging te stoppen eens de werkende klasse massaal in actie komt. In de meeste vakbonden is er een aarzelende leiding. Het is echter belangrijk om in te gaan tegen de roep om nationale eenheid en de vermeende gemeenschappelijke ervaring en belangen waar Liz Truss en haar regering het over zullen hebben. De werkende klasse moet zich verenigen in strijd.

    Een groot deel van het establishment, ook in de regering van Liz Truss, grijpt de situatie aan in een poging om de arbeidersbeweging de wind uit de zeilen te nemen. Dit mag niet gebeuren. Het is opvallend dat de regering geen melding maakte van de ‘overlast’ voor de bevolking wegens het afgelasten van evenementen, het verstoren van rechtbanken, verwachte verkeershinder en andere maatregelen in het kader van de dood van de koningin. Nochtans klagen de regering en de werkgevers steen en been over de zogenaamde ‘overlast’ als er gestaakt wordt. Het toont dat ze niet zozeer een probleem hebben met de ‘verstoringen’, maar met het feit dat werkenden die staken het aandurven om terug te vechten.

    Soms kan het nodig zijn om acties uit te stellen of te wijzigen, vooral als het risico bestaat dat het personeel verdeeld raakt, maar in het algemeen moet de aanpak zijn om stakingen niet te laten vallen. Deze situatie toont aan dat beslissingen over stakingen van geval tot geval moeten worden genomen met volledige betrokkenheid van en democratisch toezicht op de bij de geschillen betrokken werknemers. Het is ook essentieel dat de basis van de vakbeweging deze situatie nauwlettend in de gaten houdt en ervoor zorgt dat de strijd tegen de koopkrachtcrisis niet op een zijspoor wordt gezet of dat essentiële impulsen verloren gaan. In feite moet er nu een sterkere campagne worden opgezet die verschillende werkplekken en sectoren met elkaar verbindt om de huidige aanval op onze levensstandaard op coherente wijze aan te vechten. We kunnen niet toestaan dat de dood van de koningin door aarzelende vakbondsleiders als excuus wordt gebruikt om de verschillende collectieve conflicten die door de crisis van de kosten van levensonderhoud zijn aangewakkerd, niet door te zetten.

     

    Lees hier enkele archiefartikels over de Belgische monarchie:

  • Het feestje teveel voor Boris Johnson? Britse premier balanceert op afgrond

    In de afgelopen weken is de regering van Boris Johnson geconfronteerd met een groeiende crisis, waarbij de publieke steun afbrokkelt door een reeks verwoestende schandalen over ministers die hun eigen COVID-19-regels overtreden.

    Door Connor Rosoman (Socialist Alternative, ISA en Engeland, Wales en Schotland)

    Deze schandalen kwamen naar buiten op het ogenblik dat het aantal COVID-19 gevallen de pan uit rees, en de crisis van de stijgende prijzen een somber 2022 voor de arbeidersklasse voorspelt. We hadden het eerder over de onthulling van het conservatieve kerstfeest in 2020. Terwijl Johnson zelf een kerstquiz organiseerde in Downing Street 10, zat de rest van het land noodgedwongen thuis omwille van de pandemie. De omvang van de maatregelen was mee het resultaat van incompetentie, vriendjespolitiek en nadruk op de woekerwinsten door de regerende Tories.

    Als ze dachten dat het volstond om de toenmalige perschef, Allegra Stratton, als zondebok van dienst aan de kant te schuiven, hebben ze zich volkomen vergist. Het is ondertussen duidelijk dat inbreuken op de beperkingen als gevolg van de pandemie veelvuldig voorkwamen in Downing Street 10, en geen eenmalige gebeurtenissen waren.

    Onlangs is een e-mail opgedoken waaruit bleek dat meer dan 100 mensen door Martin Reynolds, hoofd van Johnson’s kantoor in Downing Street, waren uitgenodigd voor een “neem je eigen drank mee”-tuinfeest in Downing Street in mei 2020. Meer dan 40 mensen zouden aanwezig zijn geweest, waaronder Boris Johnson en de minister van Volksgezondheid Matt Hancock. Ze vierden dat “het virus werd teruggeslagen.” Boris Johnson gaf inmiddels toe dat hij dit feest bijwoonde.

    Dat dit feestje plaatsvond direct na een persconferentie waar de regering herhaalde dat sociaal contact nog steeds beperkt moest blijven tot één persoon buitenshuis, versterkt het gevoel van de bevolking dat er ‘één regel voor ons is en een andere voor hen’. Slechts twee dagen later veroorzaakte Dominic Cummings massale verontwaardiging nadat hij zelf de Covid-beperkingen aan zijn laars lapte.

    Houdt Boris Johnson het vol?

    De publieke steun voor de premier is gekelderd. Peilingen wijzen uit dat 56-66% voorstander is van zijn aftreden.

    Er zijn berichten dat Tory-parlementsleden begonnen zijn met het indienen van moties van wantrouwen binnen de partij. Er zijn 55 handtekeningen nodig om een formele motie van wantrouwen in te dienen.

    Maar hoewel veel mensen, ook socialisten, blij zouden zijn om Johnson te zien vertrekken, moeten we er niet op vertrouwen dat de door en door verrotte Tory-partij voor enige verandering zal zorgen. De zaden voor de catastrofale aanpak van de pandemie zijn gezaaid door opeenvolgende conservatieve en Blairistische Labour-regeringen die de gezondheidszorg en de sociale sector hebben uitgekleed en jarenlang zorgden voor een dalende levensstandaard voor mensen uit de werkende klasse.

    Dit gaat veel verder dan een individuele leider. Voor de parlementsleden van de Tories zou het zoeken naar een vervanger voor Johnson een manier zijn om de levensduur van hun rampzalige regering te verlengen. Om een echte uitweg uit deze crisis te vinden, mag het niet tot Johnson beperkt blijven.

    Schop Johnson en de Tories eruit

    Als Johnson zo lang aan de macht blijft, toont dit ook het falen van Labour onder Keir Starmer. De oppositiepartij vormt geen sterke oppositie tegen de regering en gaat niet in tegen het status quo. Nu de bodem onder Johnson is weggeslagen, zijn Starmer en Labour erin geslaagd een voorsprong te nemen in de peilingen. Maar er zijn al tekenen dat die voorsprong afbrokkelt: van 9% een maand geleden tot nog maar 4% vandaag. De totale passiviteit van Starmer, samengevat in de nietszeggende slogan “Veiligheid, welvaart, respect”, die meer van hetzelfde biedt terwijl miljoenen op zoek zijn naar radicale oplossingen, maakt het de Tories gemakkelijk om terug overeind te kruipen. Er is echter nood aan een beweging die ervoor zorgt dat de Tories er niet zomaar mee weg geraken. Berichten dat Jeremy Corbyn eindelijk overweegt een nieuwe politieke partij op te richten zijn bemoedigend en wijzen de weg voorwaarts voor de opbouw van een echt politiek alternatief voor de Tories.

    De afgelopen twee jaar van aanhoudende crisis heeft een enorme woede opgewekt, niet alleen tegen Johnson, maar ook tegen deze regering en het systeem als geheel. Als reactie daarop was er een inspirerende opgang van vakbondsstrijd met een golf van collectieve conflicten en ook de verkiezing van een meer strijdbare leiding bij de vakbond Unite, waar Sharon Graham als nieuwe algemeen secretaris werd verkozen. Dit ging gepaard met sociale strijd tegen racisme, gendergerelateerd geweld en massale milieuprotesten tijdens de COP26 in november.

    De beste garantie om Johnson weg te krijgen, is door druk van onderaf op te bouwen door deze woede te kanaliseren in betogingen, protesten en gecoördineerde strijd tegen deze regering en dit systeem als geheel.

    Dit houdt onder meer in dat er een onafhankelijk onderzoek moet worden geëist, samengesteld uit zorgpersoneel, vakbonden en families van slachtoffers, naar schendingen van de Covid-beperkingen door ministers en naar hun aanpak van de pandemie als geheel. Daarnaast moeten we strijden voor volledige publieke eigendom en democratische controle van de gezondheidszorg, inclusief tests en de productie van vaccins, om een planmatige aanpak van de pandemie mogelijk te maken in plaats van de rampzalige aanpak onder de Tories die leidde tot het hoogste dodental in Europa.

    Tegelijkertijd moeten we strijden voor een echt leefbaar loon van 15 pond per uur, de hernationalisatie van geprivatiseerde nutsbedrijven, samen met de nationalisatie van de banken en financiële instellingen, om de economie te plannen in het belang van de arbeidersklasse, als onderdeel van een socialistische Green New Deal, waarmee ook de stijgende prijzen kunnen aangepakt worden.

    De markt en het kapitalistische systeem dat de Tories verdedigen is door deze pandemie volledig blootgelegd als een systeem dat in het beste geval werkt in het belang van de superrijken, en in het slechtste geval nauwelijks werkt, zoals blijkt uit de crisis in de toeleveringsketen die Groot-Brittannië nog steeds in zijn greep houdt. Alleen door de strijd tegen dit systeem zelf op te bouwen, en het te vervangen door een democratisch geplande, socialistische economie, kunnen we een uitweg vinden uit de eindeloze crises waar we vandaag mee te maken hebben.

  • Marktchaos zorgt voor Britse energiecrisis – socialistische green deal nodig!

    De media waarschuwen voor een winter van ontevredenheid. De brandstofcrisis maakt het moeilijk voor boze automobilisten om aan benzine te komen. Tankstations zijn leeg. Essentiële werkenden, zoals het personeel in de zorg, het onderwijs of de sociale sector, hebben moeilijkheden om op het werk te geraken. Premier Johnson reageerde door tijdelijke werkvisa aan te bieden aan 5000 vrachtwagenchauffeurs uit de EU en dit voor drie maanden tot aan kerstmis. Misschien is hij de lange rij vrachtwagens in Dover vorig jaar vergeten? Toen hadden duizenden chauffeurs moeite om thuis te geraken voor kerstmis.

    Door Mike Forster (Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland, Wales en Schotland)

    Operatie Escalon

    De regering zette het leger standby en startte ‘operatie Escalon’ waarbij 80 legertrucks worden ingezet. De concurrentie tussen de oliemaatschappijen werd versoepeld zodat alle tankstations meer brandstof kunnen krijgen. De eigenaars van de olieraffinaderij Stanlow, goed voor een zesde van de Britse brandstof, zijn in crisisonderhandelingen met de regering verwikkeld over een onbetaalde BTW-factuur van 223 miljoen pond. Die factuur kan tot de ondergang van het bedrijf leiden. Wellicht zal de regering tussenkomen om het bedrijf te redden. Dat deed de regering eerder ook met het Amerikaanse bedrijf FC Fertilisers, dat goed is voor een grote CO2-uitstoot.

    Natuurlijk is er nu sprake van woekerwinsten met brandstofprijzen die tot 1,40 pond per liter kosten. Dit zal nog verder toenemen nu een vat olie 80 dollar kost, in vergelijking met minder dan 40 dollar een jaar geleden. De media voorspellen een ‘perfecte storm’ voor de conservatieve regeringspartij die nu geconfronteerd wordt met meerdere tekorten en crises.

    Oorzaken brandstofcrisis

    De Tories proberen de schuld te geven aan “paniekaankopen”, wat misschien een tijdelijke factor is, maar in werkelijkheid broeit deze crisis al jaren. De Road Haulage Association (RHA) schreef Johnson al in juni om hem aan te sporen “beslissende stappen te ondernemen om het tekort van 100.000 vrachtwagenchauffeurs aan te pakken,” en beschreef de toeleveringsketens als “fijn uitgebalanceerd.” Vorige week probeerde de regering de RHA ervan te beschuldigen paniekaankopen uit te lokken. In werkelijkheid is het aantal gekwalificeerde vrachtwagenchauffeurs de laatste vijf jaar stelselmatig gedaald.

    Voormalige chauffeurs blijven op sociale media onmenselijke arbeidsomstandigheden beschrijven. De voorzitter van de Nederlandse vakbond zei in een radio-interview dat “chauffeurs uit heel Europa alle vertrouwen verloren hebben in deze bedrijfstak die al ziek was en geplaagd werd door uitbuiting.” Chauffeurs moeten in hun eigen cabine slapen, vaak zonder sanitaire voorzieningen, benzinestations zijn veel te duur en hebben geen basisvoorzieningen, en van chauffeurs wordt verwacht dat zij voor hun eigen onderdak betalen. Geen wonder dat 25.000 Europese chauffeurs na Brexit naar huis zijn teruggekeerd om te werken.

    Covid

    Natuurlijk is Covid ook een factor die meespeelt. De Driver & Vehicle Licensing Agency (DVLA) heeft een enorme achterstand bij het uitvoeren van rij-examens die tijdens de pandemie zijn geannuleerd. De Tories proberen deze nu versneld uit te voeren, maar in werkelijkheid zullen de problemen niet opgelost geraken door de snelle oplossingen die Johnson nu bedenkt. Hij heeft zelfs gesuggereerd dat chauffeurs langer zouden mogen werken, wat zeer onveilig zou zijn en een mogelijk recept voor verdere rampen.

    Meer in het algemeen laat deze crisis zien dat grote delen van de economie nog steeds afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen, die de vernietiging van het klimaat in de hand werken. Zij legt de oppervlakkige aard bloot van de groene retoriek van de regering. Die retoriek dient als een dun laagje groen vernis boven een beleid dat weigert in te gaan tegen de belangen van de grote kapitalistische monopolies die een bedreiging vormen voor de leefbaarheid van de planeet.

    Winter van ontevredenheid?

    De afgelopen dagen stonden de media vol berichten over de dreiging van een tekort aan gas. Er zijn al 13 energiebedrijven failliet gegaan en er gaan geruchten dat één van de zogenaamde ‘Big Six’ in de sector op de rand van het faillissement staat. De prijs hiervoor wordt doorgeschoven naar de werkende mensen, die het al moeilijk hebben om rond te komen met een karig budget. Het Verenigd Koninkrijk is in de greep van een koopkrachtcrisis door het einde van steunmaatregelen, de verlaging van de uitkeringen, de verhoging van de sociale bijdragen die mensen zelf moeten betalen, de aanhoudende bevriezing van de lonen en de stijgende brandstof- en voedselprijzen. Een oud-minister van de Britse conservatieven voorspelde “zeer moeilijke tijden voor honderdduizenden mensen.”

    Al deze elementen vragen om een vastberaden en strijdbare reactie van werkenden en jongeren voor wie de maat meer dan vol is.

    Socialist Alternative zegt:

    • Maak een einde aan de woekerwinsten, nationalisatie onder controle van het personeel en de gemeenschap van de grote brandstof-, energie- en transportbedrijven.
    • Een einde aan de bevriezing van de lonen in de publieke sector en een onmiddellijke verhoging van het minimumloon tot 15 pond per uur, met een jaarlijkse stijging van de lonen op basis van de kosten van levensonderhoud
    • Gratis accommodatie en opleidingen voor alle vrachtwagenchauffeurs
    • Een socialistische “Green New Deal” – een democratisch economisch plan voor de onmiddellijke overgang weg van fossiele brandstoffen, onder meer via massale investeringen in echt groene infrastructuur en technologie
    • Voor een massale campagne om de Tories van de macht te verdrijven en te strijden voor een regering die zich inzet voor de belangen van de werkende mensen

  • Het nieuwe Blairisme van Labour zorgt voor forse verkiezingsnederlaag

    Afgelopen donderdag waren er lokale verkiezingen in Groot-Brittannië, naast een tussentijdse verkiezing voor een parlementszetel en verkiezingen voor regionale parlementen in Wales en Schotland. Het werd een regelrechte ramp voor de Labour-partij van Keir Starmer.

    Door Claire Laker-Mansfield (Socialist Alternative – ISA in Engeland, Wales en Schotland)

    Sinds de parlementsverkiezingen van 2019 heeft de conservatieve Tory-regering een rampzalig beleid gevoerd. Er vielen 150.000 Covid-doden. De overgrote meerderheid van deze sterfgevallen waren volledig te voorkomen. Ze waren het directe gevolg van het feit dat de regering steeds weer de prioriteit gaf aan de winst boven de maatregelen die nodig waren om de verspreiding van het virus te voorkomen.

    Premier Boris Johnson (Tory) zelf is verwikkeld in een schandaal. Zijn partij is verdeeld en verkeert in een crisis. Onthullingen over vermeende corruptie en giftige opmerkingen hebben de aanloop van de Tories naar deze verkiezingen achtervolgd.

    Labour vernederd in Hartlepool

    In deze context is alles anders dan een substantiële groei van het aantal stemmen voor Labour een vernederende mislukking voor de partijleiding. Een zware dreun krijgen in een arbeidersstad als Hartlepool is meer dan dat. Het is een uiterst vernietigende aanklacht tegen alles waar de leiding van Starmer voor staat.

    De poging van de nieuwe Blairistische leiding van Labour om het resultaat af te schuiven op de Corbyn-periode is nonsens. Er wordt voorbijgegaan aan het feit dat de zetel in Hartlepool onder Corbyn werd behouden in 2019 en in 2017 zelfs overtuigend werd gewonnen met 52,5% van de stemmen.

    Steun voor linkse ideeën

    Dit resultaat gaat regelrecht in tegen het anti-Corbynverhaal van de rechterzijde in Labour. Het gaat ook in tegen de reactie op het verlies van de ‘rode muur’ van Labour in 2019. Toen werd dit voorgesteld als een afwijzing van de linkse politiek van Corbyn.

    Uit peilingen in de aanloop naar deze tussentijdse verkiezingen bleek dat de kiezers voorstander waren van een beleid dat veel linkser was dan wat de belangrijkste gevestigde partijen aanboden. Wat de lonen in de zorgsector betreft, was 43% voorstander van een verhoging met 10% (de hoogst aangeboden optie in de peiling). Slechts één op de tien was voorstander van het aanbod van de regering om de lonen met amper 1% te verhogen. Meer dan 57% verklaarde zich voorstander van de nationalisatie van de postdiensten. Ondanks de spot van de rechtse media en de Blairisten met de belofte van Corbyn voor gratis breedband in 2019, verklaarde 69% voorstander te zijn van deze maatregel.

    Het resultaat in Hartlepool doet in heel wat opzichten denken aan de val van de rode muur in 2019. De oorzaken ervan zijn onder meer de langdurige verwaarlozing door Labour van de arbeidersbuurten die al jarenlang gebukt gaan onder desindustrialisering, besparingen en privatiseren. Eén van de oorzaken is dat Labour zich niet heeft verzet tegen de afbraak van lokale diensten en jobs. Op lokaal vlak werd het besparingsbeleid plichtsgetrouw doorgevoerd.

    Een belangrijk aspect is de woede over de pogingen van gevestigde politici om het resultaat van de ‘Leave’-stem van 2016 terug te draaien. Die stem voor Leave was voor veel werkenden in deze gemeenschappen een manier om terug te slaan naar de gevestigde orde. Het was Corbyns falen om mensen als Starmer en andere aanhangers van het Blairisme uit de partij te verdrijven en zijn capitulatie rond centrale kwesties zoals de Brexit, die zorgden voor een neergang van de partij in haar historische bastions. Dit resultaat laat zien dat de neergang onder Starmer niet wordt gestopt, maar integendeel aan snelheid en kracht wint.

    Zuivering van de partij onder Starmer

    Het enige succes dat Starmer sinds zijn aantreden heeft gehad, is de voortdurende zuivering van de partij van alle overblijfselen van het Corbynisme. De uitzettingen en heksenjachten hebben de partij weer ‘veilig’ gemaakt vanuit het oogpunt van het kapitalisme. Hoewel de leiding van Starmer door deze resultaten enigszins is ondermijnd, is het de ultra-Blairitische vleugel van de partij die momenteel georganiseerd is en bereid is om in het offensief te gaan. De linkervleugel is amper georganiseerd.

    Dit onderstreept hoe belangrijk het is dat links zich organiseert. Voor een ernstige oppositie tegen het rampzalige en dodelijke beleid van deze regering moeten we niet op Labour onder Starmer rekenen. Er kan wel een oppositie opgebouwd worden, in de vorm van een massabeweging die werkenden, jongeren, Black Lives Matter-activisten en klimaatstakers bijeenbrengt. De vakbonden zouden de leiding moeten nemen, te beginnen met de organisatie van een grote betoging in de zomer.

    Strijd voor het socialisme

    Zo’n beweging zal uiteindelijk een politieke stem nodig hebben. Socialist Alternative steunt het idee van een nieuwe arbeiderspartij om deze strijd op het politieke vlak te bevorderen. Maar cruciaal voor het succes van een dergelijke formatie zijn de ideeën waarop ze gebouwd wordt.

    Socialist Alternative wil vandaag al wie de noodzaak ziet om het rotte kapitalisme omver te werpen bijeenbrengen en organiseren. Het kapitalisme is gebaseerd op de uitbuiting en onderdrukking van de meerderheid. Wij strijden voor een socialistische samenleving waarin de grote monopolies in handen zijn van de overheid en de economie democratisch wordt bestuurd om in de behoeften van iedereen te voorzien, zonder de planeet te vernietigen. Als je het ermee eens bent, waarom doe je dan niet mee?

  • Protest na dodelijk geweld op Sarah Everard in Londen

    Afgelopen weekend was er vreedzaam protest naar aanleiding van de dood van Sarah Everard. Zij kwam om het leven en er werd amper op gereageerd door de politie. Schandalig genoeg werd ook het vreedzaam protest verstoord door de politie. De organisatoren werden opgepakt omdat ze het recht op protest uitoefenden. Daarna werden de aanwezigen ingesloten.  Die reageerden met slogans tegen het politie-optreden. De woede zal niet zomaar verdwijnen. Hieronder een eerste reactie door Sue Berry van Socialist Alternative.

    Sarah Everard – Nooit meer! Vecht tegen gendergerelateerd geweld!

    De moord op Sarah Everard is een tragedie – voor haar familie en vrienden, de lokale gemeenschap, en voor allen die zich verzetten tegen onderdrukking en geweld. Socialist Alternative betuigt haar medeleven en solidariteit aan allen die Sarah kenden, en aan allen die geschokt zijn door de onthullingen van de afgelopen dagen. Het verdriet wordt terecht geëvenaard door woede – over de dader, over de victim-blaming van de politie (die vrouwen die in de buurt wonen van waar Sarah vermist werd, adviseerde niet alleen naar buiten te gaan), en over een samenleving die geweld tegen vrouwen propageert. De sociale media werden overspoeld met getuigenissen van vrouwen die hun eigen verhalen over seksueel geweld delen en om te antwoorden op mythes over gendergeweld die blijven bestaan tegen alle bewijzen in. Er is een collectieve roep te horen: we hebben er genoeg van! We kunnen niet toelaten dat het verhaal van Sarah slechts een zoveelste statistiek wordt. We moeten vechten voor gerechtigheid voor Sarah, en ons tegelijkertijd afvragen welk type samenleving echte veiligheid en vrijheid kan bieden aan vrouwen en gender non-conforme mensen – en ons organiseren om nu voor die verandering te vechten.

    Wat duidelijk blijkt uit de reacties van kapitalistische politici van alle partijen, is dat we er niet op kunnen vertrouwen dat zij het probleem van gender-gerelateerd geweld oplossen. Ondanks zijn sympathieke verklaring heeft premier Boris Johnson een lange geschiedenis van vrouwonvriendelijke opmerkingen, en werd hij beschuldigd van aanranding van een journaliste. Binnen zijn eigen regering werd een voormalige minister die beschuldigd werd van verkrachting, aanranding en dwangmatige controle in 2020 nooit geschorst.

    De zwakke reactie van oppositieleider Keir Starmer (Labour) was een oproep voor meer politieagenten op straat, een bijzonder ondoordachte uitspraak gezien het feit dat de man die van dit misdrijf wordt beschuldigd een politieagent in dienst is. Starmer was het hoofd van het Openbaar Ministerie toen werd besloten Jimmy Savile niet te vervolgen omdat er “onvoldoende bewijs” was.

    We kunnen ook niet op de politie zelf vertrouwen. Seksisme, naast racisme en homofobie, komen vaak voor bij de politie. Vorig jaar nog werden twee dienstdoende agenten van de Metropolitan Police geschorst nadat ze selfies hadden genomen met de lichamen van de vermoorde Nicole Smallman en Bibaa Henry. Mina Smallman, moeder van Nicole en Bibaa, zei: “Als we ooit een voorbeeld nodig hadden van hoe giftig het is geworden: deze politieagenten voelden zich zo veilig, zo onaantastbaar, dat ze vonden dat ze foto’s konden nemen van dode zwarte meisjes en die konden doorsturen. Het spreekt boekdelen over het ethos dat door de Metropolitan Police loopt. Binnen de Met werden tussen 2012 en 2018 594 klachten over seksueel wangedrag ingediend tegen politiemensen, waarvan er slechts 119 werden erkend. Het Independent Office for Police Conduct (IOPC) onderzoekt klachten over de beschuldiging dat er geen ernstige reactie kwam op het nemen en doorsturen van deze foto’s. Deze giftige omgeving is niet alleen gevaarlijk voor vrouwelijke personeelsleden van de politie, maar ook voor het bredere publiek.

    Wij steunen alle maatregelen die ertoe bijdragen dat vrouwen zich veilig voelen. Zo is het bijvoorbeeld van essentieel belang dat er voldoende en goed onderhouden verlichting is op Clapham Common en andere openbare plaatsen. Degenen die boos zijn over Sarah’s moord en de nasleep daarvan moeten zich blijven organiseren en samen blijven overleggen om voor deze dringende stappen te vechten.

    Maar dit is niet genoeg. We weten dat Sarah ‘alles goed deed’; ze liep langs een drukke route, ze pleegde een telefoontje en liet mensen weten waar ze heen ging en wanneer ze weer thuis zou zijn. Maar dat hield de gewelddadige aanval die haar het leven kostte niet tegen. Bijna 80% van de vrouwen die in het Verenigd Koninkrijk door mannen worden gedood, waren het slachtoffer van hun partner en werden in hun eigen huis gedood. Veiligheidsmaatregelen zouden hen niet hebben beschermd.

    Gender-gerelateerd geweld is endemisch binnen het kapitalisme. Vrouwonvriendelijke ideeën die de onderdrukking van vrouwen rechtvaardigen, worden genormaliseerd en gepropageerd in de hele samenleving, onder meer via de media, in het onderwijs, de reclame, de populaire cultuur en binnen gezinnen.

    Het kapitalisme berust op de onderdrukking van vrouwen – het kan niet bestaan zonder die onderdrukking. Om een einde te maken aan de onderdrukking van vrouwen, hebben we een fundamentele systeemverandering nodig. We moeten een massabeweging opbouwen tegen genderonderdrukking en het systeem dat dit in stand houdt.

    Misogynie bestaat wereldwijd, dus de beweging ertegen moet internationaal zijn. In de afgelopen maanden hebben we protesten voor abortusrechten gezien in Polen, een vrouwenstaking in Rusland tegen de arrestatie van feministische activisten, en enorme marsen in India tegen verkrachting en geweld tegen vrouwen. Leden van Socialist Alternative en onze zusterpartijen over de hele wereld zijn actief in deze strijd en strijden voor een democratische, socialistische wereld zonder gender-gerelateerd geweld en onderdrukking.

  • Revolte van Brits personeel doet scholen sluiten tot februari

    De aankondiging van Boris Johnson dat de scholen tot midden februari sluiten, is een zoveelste bocht van de wankelende Tory-regering. De bocht kwam er na enorme druk van het onderwijspersoneel.

    Artikel door leden van Socialist Alternative in de vakbonden NEU, Unite en UNISON

    Het plan van de Tories om scholen te heropenen stuitte op felle tegenstand van wetenschappers, politici van alle partijen en vooral van de vakbonden. Na bijna een jaar van crimineel wanbeheer van de pandemie door Johnson, samen met een verontrustende nieuwe stam van het coronavirus die zich schijnbaar zeer snel verspreidt, hebben veel mensen het vertrouwen in deze incompetente regering volledig verloren. In een gezamenlijke verklaring van zes vakbonden die onderwijspersoneel vertegenwoordigen, werd opgeroepen tot een onmiddellijke overstap naar afstandsonderwijs en de sluiting van scholen, met uitzonderingen voor kwetsbare kinderen en die van essentieel personeel.

    Er was drastische actie nodig omdat de pandemie duidelijk zeer ernstige proporties aanneemt. Scholen spelen een sleutelrol in de verspreiding van het virus. Het Office for National Statistics meldde op 24 december dat “kinderen in de middelbare schoolleeftijd nog steeds het hoogste percentage positieve testresultaten hebben.” Zelfs de wetenschappelijke adviseurs van de regering (Scientific Advisory Group for Emergencies) concludeerden dat “er consistent bewijs is van een toename van het aantal overdrachten van besmettingen onder schoolkinderen als de scholen open zijn, in het bijzonder onder kinderen in de middelbare scholen. Meerdere gegevensbronnen tonen een afname van het aantal besmettingen bij de sluiting van de scholen, en nieuwe stijgingen zodra de scholen terug opengaan.”

    De conservatieve Tories stelden dat de scholen sowieso opnieuw open zouden gaan, zelfs indien de nodige veiligheidsmaatregelen nog niet ingevoerd waren. Dit leidde tot woede onder het onderwijspersoneel. De vakbonden van dit personeel werden van onderuit gedwongen om actie te ondernemen voor de veiligheid op school en tegen de verspreiding van het virus. Eerder deze week was er een online meeting van de National Education Union hierover. Deze meeting werd door maar liefst 400.000 mensen gevolgd.

    De NEU besliste om samen met de vakbond UNISON alle leden op te roepen om ten minste de eerste twee weken niet naar de werkplek te gaan, met uitzondering van het verstrekken van opvang en onderwijs aan kwetsbare kinderen en de kinderen van essentieel personeel). Er kwam een modelbrief voor de leden waarin deze actie werd toegelicht. Er is wettelijke bescherming onder artikel 44 van de Arbeidswet, waarin het recht is vastgelegd om het werk te weigeren in onveilige omstandigheden. Veel vakbondsleden waren hier duidelijk mee bezig, zoals blijkt uit de enorme bijeenkomst en het aantal scholen waar deze brieven werden verstuurd. Het was deze blijk van kracht die de regering, en vele lokale autoriteiten en  directies, dwong om te accepteren dat scholen gesloten blijven.

    De vakbondsleiders van NASUWT en GMB namen nochtans een schandalig standpunt in. Zij verklaarden dat het inroepen van artikel 44 om onveilig werk te weigeren, neerkwam op “contractbreuk.” Veel leden van deze vakbonden negeerden hun leiding, sommigen trokken naar andere vakbonden zoals NEU en UNISON.

    Sinds 1 januari telt de onderwijsbond NEU al meer dan 16.000 nieuwe leden. Er zijn massale online bijeenkomsten in heel het land om ervaringen te delen over de acties die op de scholen worden ondernomen. Er werden ook openbare bijeenkomsten georganiseerd met ouders, zorgpersoneel, onderwijspersoneel en linkse Labour-verkozenen. Duizenden mensen namen hieraan deel. Als de leiders een pad van actie bieden, gaan de leden effectief tot actie over en tonen ze dat de regering verslagen kan worden.

    Controle van personeel en ouders op veiligheid nodig

    Het volstaat echter niet om gewoon de scholen te sluiten. Ten eerste zullen veel gezinnen uit de werkende klasse panikeren over hoe ze hun werk mogelijk wekenlang moeten combineren met kinderen die thuis zijn. Elke ouder die niet in staat is om te werken omdat hij of zij voor de kinderen moet zorgen, zou 100% van zijn of haar loon moeten krijgen. Bovendien moeten er middelen vrijgemaakt worden voor gezinnen die worstelen met de extra kosten voor kinderen die afstandsonderwijs volgen: bonnen voor gratis schoolmaaltijden, laptops, kosten van internet, papier en inkt, extra kosten voor energie …

    Deze zorg komt overigens niet alleen voort uit de sluiting van de scholen. De kosten van kinderopvang zijn torenhoog en veel gezinnen kunnen het zich niet veroorloven. Er moet onmiddellijk gratis, algemene kinderopvang komen om dit op te lossen. De lokale autoriteiten moeten stappen hierrond zetten.

    Johnson verklaarde dat de examens “niet normaal zullen verlopen.” Het zou beter zijn om onmiddellijk alle examens te annuleren. Het is niet haalbaar dat studenten of leerkrachten klaar zullen zijn voor examens die in januari plaatsvinden. Het mag geen keuze zijn tussen veilig onderwijs en het behalen van diploma’s of kwalificaties. Dit roept meteen ook vragen op over welk onderwijs we hebben: scholen mogen geen examenfabrieken zijn!

    Zolang de scholen dicht zijn, moeten de nodige veiligheidsmaatregelen getroffen worden. Anders zijn bij de heropening geen van de problemen opgelost. De mogelijkheid voor sociale afstand moet gerespecteerd worden, inclusief een aantal extra schoolgebouwen om de omvang van de klassen te beperken. Het gebruik van bubbels moet worden gehandhaafd, zelfs indien er breder getest wordt. Er moet geïnvesteerd worden in meer beschermingsmateriaal en kwetsbare personeelsleden moeten van thuis uit kunnen werken. De heropening van de scholen gebeurt best gefaseerd. Dit soort ‘rode lijnen’ moet op democratische wijze bepaald worden door het personeel, de vakbonden en de ouders. We hebben geen vertrouwen in de regering, het personeel en de ouders moeten beslissen wanneer het veilig is!

    Ook het ondersteunend personeel op scholen moet bij deze discussies, plannen en besluiten worden betrokken. De veiligheid van alle personeelsleden is van het grootste belang – ook van degenen die niet van thuis kunnen werken. Bovendien moet het onderwijspersoneel deel uitmaken van de eerste uitrol van het vaccin, samen met andere eerstelijnswerkers.

    Na deze sluitingen zal er nog steeds strijd nodig zijn. We hebben een strategie nodig om deze Tory-regering te bestrijden. Daartoe moet ook een referendum gehouden worden  over stakingen tegen gevaarlijke werkomstandigheden. Er moet ook een onafhankelijk vakbondsonderzoek komen naar de rol van scholen in de verspreiding van het coronavirus en de slechte aanpak van de pandemie in het algemeen om aan te tonen hoe deze fouten het lijden van miljoenen mensen hebben versterkt.

    De opstand van onderwijspersoneel  is een baken van hoop voor werkenden in andere sectoren die met onzekerheid en onveilige werkomstandigheden te maken hebben. De strijd is nog niet gewonnen, maar deze bocht van de regering nadat de vakbeweging begon te roeren, biedt een belangrijke les voor de hele beweging: strijd loont!

    Het was de basis van de onderwijsbond NEU, gevolgd door UNISON (vakbond in publieke sector), die met honderdduizenden in opstand kwam en de leiding tot een standpunt dwong. Dit is ook belangrijk voor leden van andere vakbonden: de basis kan de macht over de bond uitoefenen. Over het algemeen is er een brede demoralisatie bij de start van dit nieuwe jaar in een nieuwe lockdown en een variant van het coronavirus. De revolte van het onderwijspersoneel toont echter het verzet dat nodig is.

    Leden van Socialist Alternative actief in het onderwijs komen op voor volgende eisen:

    • Hou de scholen gesloten tot het veilig is voor personeel, kinderen en gezinnen. Kwetsbare kinderen en die van essentiële personeelsleden moeten waar nodig voorzieningen krijgen.
    • Alle ouders die thuis moeten blijven om voor hun kinderen te zorgen, moeten 100% betaald krijgen. Middelen moeten beschikbaar worden gesteld om extra kosten te dekken. Kinderen met gratis schoolmaaltijden moeten voedselpakketten krijgen.
    • Het aantal besmettingen moet consequent en resoluut dalen voor een volledige heropening.
    • Democratische controle van personeel, ouders en de gemeenschap over veiligheidsmaatregelen op scholen en plannen voor heropening.
    • De omvang van de klassen wordt teruggebracht tot maximaal 15 – gebruik noodscholen in gemeenschapscentra en leegstaande kantoorgebouwen om sociale afstand te kunnen garanderen. Invoering van de mogelijkheid van afwisselend afstandsonderwijs en fysiek onderwijs om te zorgen voor kleinere klassen.
    • Effectief leren op afstand geïntroduceerd zonder dwang van de ouders – alle kinderen moeten een laptop en internettoegang krijgen. Personeel moet worden opgeleid voor het geven van onderwijs op afstand.
    • Annuleren van alle examens, vervangen door cursuswerk en begeleide taken.
    • Vaccineren van onderwijspersoneel. Nationalisering van de grote farmaceutische bedrijven en het beheer ervan onder democratische controle van het personeel en de gemeenschap om een massale uitbreiding van de vaccinatievoorziening mogelijk te maken, zodat al het personeel het vaccin aangeboden krijgt als een essentiële stap in de richting van veiligheid.
    • Regelmatige effectieve tests voor kinderen en personeel, uitgevoerd door professionals in de gezondheidszorg.
    • Verenig het onderwijspersoneel over de verschillende vakbonden heen om actie te ondernemen tegen onveilige omstandigheden.

  • Rechterzijde zet Corbyn uit Labour. Tijd voor een nieuwe linkse partij!

    Veroordeel de schorsing van Corbyn! Organiseer je voor socialistische verandering en om een politieke stem op te bouwen die een echte oppositie vormt tegen de Tories!

    Reactie door het Politiek Comité van Socialist Alternative

    Jeremy Corbyn is niet antisemitisch. Hij heeft een levenslange geschiedenis in de strijd tegen racisme in al zijn vormen. Het is een schande dat hij is geschorst omdat hij heeft gezegd dat het verslag over antisemitisme binnen Labour door de Equality and Human Rights Commission het probleem “overdreven” heeft. In werkelijkheid was dit een typisch mild understatement van Corbyn!

    Dit is niet om de ernst van het antisemitisme in de samenleving of de noodzaak om het te bestrijden waar het zich ook voordoet, naast islamofobie en alle vormen van racisme, te verwerpen. Socialist Alternative heeft hier al eerder in detail over geschreven, waarbij het pleitte voor een internationalistische benadering vanuit de werkende klasse als antwoord op antisemitisme. De realiteit is dat het onderzoek, het rapport en de schorsing van Corbyn weinig te maken hebben met antisemitisme en veel meer met de vastberaden campagne van de aanhangers van Blair tegen het Corbynisme en het potentieel dat het vertegenwoordigde voor een heel ander soort Labour-partij.

    Manoeuvres tegen Corbyn

    De schorsing van Corbyn door de nieuwe partijleider Starmer is de laatste zet in een vijf jaar durende oorlog tegen het succes van de linkerzijde waarbij Corbyn twee keer verkozen werd als partijvoorzitter en voor vooruitgang zorgde in de parlementsverkiezingen van 2017. Corbyn trok als leider honderdduizenden nieuwe leden naar Labour op basis van zijn programma tegen besparingen. Duizenden mensen kwamen naar de massabijeenkomsten die tijdens de voorzittersverkiezingen werden georganiseerd; jongeren hingen letterlijk aan de vensterbanken om een glimp op te vangen van de man die ideeën als gratis onderwijs en nationalisatie van de spoorwegen naar voren bracht. Er waren weinig andere evenementen de afgelopen jaren die de heersende klasse en hun vertegenwoordigers, ook in de partijmachine van Labour, meer angst aanjoegen dan de vakbondsleden en jongeren die samen ‘oh Jeremy Corbyn’ zongen. Deze beweging dreigde de geslaagde volledige overname van Labour door de kapitalistische klasse teniet te doen. Labour was destijds opgericht door de vakbonden en door socialisten, maar was een instrument van de burgerij geworden.

    Dit is de reden waarom Keir Starmer zijn voorganger als Labour-voorzitter koste wat het kost weg wilde. Het is een manoeuvre dat tot doel heeft om de mogelijkheid van actief verzet tegen het besparingsbeleid de kop in te drukken. Onder Starmer is Labour er enkel op achteruit gegaan. Er waren tal van schorsingen van Corbyn-aanhangers. Labour spreekt over ‘nationale eenheid’ met de regering-Johnson die er nochtans niet in slaagt om enig antwoord te bieden op de Covid-19 pandemie. Starmer probeert nu op bijna wanhopige wijze de laatste restjes van het Corbynisme in Labour te verpletteren, zowel inzake politieke voorstellen als mensen.

    De opkomst en de val van het Corbynisme

    Hoe was het mogelijk dat de linkerzijde in Labour van zo’n objectief gezien sterke positie zo snel bijna totaal verpletterd werd? Het is grotendeels een gevolg van ernstige fouten door de leiders van de Corbyn-stroming en dit vanaf de eerste dag.

    Ten eerste waren Corbyn en de Socialist Campaign Group volledig onvoorbereid op het daadwerkelijk winnen van de leiding van Labour. In eerste instantie verwachtten maar heel weinig mensen dat ze succes zouden hebben. Het was deels de verandering in de verkiezingsregels die niet-leden in staat stelde te stemmen, maar vooral ook de massale woede die in de samenleving bestond en waaraan Corbyn uitdrukking gaf, die hem in de leidende positie dreef. Ondanks de verpletterende overwinning en de explosieve groei van het aantal leden van Labour – dat de grootste politieke partij van Europa werd – is deze enorme potentiële kracht nooit benut door Corbyn en zijn aanhangers. Het was duidelijk dat de Blairistische vleugel, als politieke vertegenwoordigers van de kapitalistische klasse, geen enkele zinvolle verandering in een linkse richting zou tolereren en zich vastberadenheid hiertegen zou organiseren.

    De benadering dat de rechterzijde binnen Labour wel zou overtuigd worden door ‘logische’ of ‘morele’ argumenten was fout en leidde tot meerdere capitulaties van Corbyn voor de rechterzijde. Hoeveel toegevingen er ook gedaan werden aan rechts, geen enkele volstond om de ‘vrede’ in de partij te bewaren. De rechterzijde bestaat uit pro-kapitalistische parlementsleden die geen politieke eenheid willen die gebaseerd is op een anti-besparingsprogramma zoals dat van Corbyn. Helaas heeft de leiding van het Corbynisme op geen enkel ogenblik die les geleerd. Ze bleven maar proberen om te verzoenen waar dit eigenlijk niet mogelijk was.

    Twee voorzittersverkiezingen, twee parlementsverkiezingen, meerdere conferenties en initiatieven werden allemaal gesaboteerd door de rechtervleugel. In een uitgelekt rapport werd zelfs aangetoond dat medewerkers van Labour actief betrokken waren bij het ondermijnen van Corbyn en het opzetten van een collectief vertrek van enkele parlementsleden tijdens de kiescampagne van 2017. Toch nam Corbyn ontslag als voorzitter en nam hij verantwoordelijkheid op voor de verliezen. Een deel van links trok de conclusie dat er een gematigder leider nodig was om te winnen tegen de Tories. Toen Starmer als voorzitter werd verkozen, waarschuwden wij dat dit het begin was van een verschuiving naar rechts, tenzij het ernstig bestreden zou worden. Rebecca Long-Baily moest al gauw weg als schaduwminister van onderwijs en sindsdien werden meerdere aanhangers van Corbyn uit hun posities verwijderd.

    Waar was het verzet hiertegen? Het meest verregaande was dat van de vakbond Unite die een deel van zijn financiële steun aan Labour heeft geschrapt. Het gaat evenwel slechts om 10% van die steun en er werden geen voorwaarden gesteld voor de resterende 90%. Niets van dit alles was onvermijdelijk. Als de honderdduizenden Labourleden die Corbyn hebben gesteund, niet alleen waren gemobiliseerd om bij de verkiezingen van deur tot deur te gaan, maar ook om actief campagne te voeren om de steun voor het reeds populaire beleid in de manifesten te organiseren en vervolgens ook brede lagen van de bevolking hiervoor te mobiliseren, dan had dit de verkiezingsresultaten in 2017 en 2019 kunnen veranderen en had dit een overwinning van Corbyn kunnen opleveren. Als er een verplichte herverkiezing was geweest van de Labour-kandidaten bij de verkiezingen, wat slechts neerkomt op democratische controle van de leden op wie hen vertegenwoordigt, dan had dit de aanhangers van Blair massaal richting exit uit het parlement kunnen duwen om plaats te maken voor linkse verkozenen die Corbyn steunden. Als Corbyn verder was gegaan dan het steunen van acties en stakingen op persoonlijke titel, maar de volledige kracht van de arbeidersbeweging had gemobiliseerd om solidariteit te concretiseren, dan had dit geleid tot veel grotere acties, ook ter ondersteuning van de voorstellen van Corbyn. Dit zou niet alleen de rechterzijde binnen Labour, maar de hele kapitalistische klasse, onder zware druk gezet hebben.

    Links blijft dezelfde fout maken

    In plaats van deze conclusies te trekken, blijven onder meer linkse vakbondsleiders zelfs nu nog dezelfde fouten maken. De Socialist Campaign Group van linkse Labour-leden heeft zich beperkt tot de verklaring dat ze zich “stevig verzetten tegen de beslissing om Jeremy te schorsen” en “onvermoeibaar zullen opkomen voor zijn heropname.” Momentum verklaarde: “Deze schorsing riskeert de reactie van Labour op antisemitisme te politiseren.” Zowel Corbyn als zijn medestander John McDonnell riepen de Labour-leden op om “kalm te blijven.” De commentaren op sociale media onder deze schuchtere verklaringen worden gedomineerd door aanhangers van Corbyn die deze leiders oproepen om geen hoop meer te stellen in Labour en de mogelijkheid om die partij te veranderen. De antwoorden van de officiële linkerzijde volstaan helemaal niet en dragen ertoe bij dat veel Labour-leden de partij nu verlaten, nadat heel wat andere aanhangers van Corbyn dit eerder deden na de verkiezing van Starmer als partijvoorzitter.

    Hoe zal het verzet tegen de schorsing verlopen? Via dezelfde structuren die de heksenjacht hebben geïnitieerd en uitgevoerd? Door een beroep te doen op de logica en de rede en door te hopen dat de Blairisten die de machtshefbomen binnen Labour beheersen, overtuigd worden om het “nodige” te doen?

    Op basis van de ervaringen van de afgelopen vijf jaar lijkt het zo goed als uitgesloten dat deze linkse leiders bereid en in staat zullen zijn om de campagne van massamobilisatie, vastberaden strijd en beslissende politieke actie tegen de Blairisten te voeren die nodig is om enige kans te maken om te winnen.

    Het moet duidelijk zijn dat er geen enkele kans is op een “eerlijk proces” of een echt onafhankelijk onderzoek naar Corbyn in Labour. Zelfs als de schorsing van Corbyn wordt teruggetrokken, op welke basis zal dit dan gebeuren? Op basis van een verontschuldiging waarin hij ten onrechte erkent een antisemiet te zijn, of op basis van een belofte om het nooit meer oneens te zijn met Starmer? Dat is niet de strijd die gevoerd moet worden.

    Moet links zich richten op Labour?

    De vele duizenden mensen die de Corbyn-beweging vooruit stuwden, zijn grotendeels verdwenen uit Labour of toch alleszins niet meer actief in die partij. De besten onder hen zoeken andere middelen om de strijd tegen de Tories en het kapitalisme te voeren. Ze doen dit door zich op hun werkplek te organiseren, huurstakingen aan de universiteiten op te zetten, campagne te voeren voor gratis schoolmaaltijden, te protesteren tegen racisme, en nog vele andere acties te ondernemen. De inspanningen van links, binnen en buiten Labour, kunnen nu best niet worden besteed aan eindeloze oproepen en manoeuvres binnen de partijmachine van Labour, maar aan het mobiliseren van die arbeiders en jongeren die de strijd willen aangaan en aan het verenigen van deze verschillende bewegingen. Er is dringend behoefte aan een nationale conferentie van het verzet om vakbondsleden, socialisten en activisten bijeen te brengen om te discussiëren over een manier om vooruit te komen.

    Corbyn en de andere linkse leden van Labour zouden het initiatief kunnen nemen tot een dergelijk evenement – als ze dat zouden doen, zouden ze het potentieel hebben om enorme aantallen medestanders te betrekken. Als ze evenwel daartoe niet bereid zijn, zoals waarschijnlijk lijkt, kunnen werkenden en jongeren het zelf doen. Vakbonden zouden ook een belangrijke rol kunnen spelen. Zij zouden hun financiële bijdragen aan Labour onmiddellijk moeten opschorten als reactie op de schorsing van Corbyn en tegelijk een proces van democratisch overleg opstarten in hun organisaties om na te gaan hoe de politieke vertegenwoordiging van de werkende klasse moet worden aangepakt. Op basis van de ervaring lijkt het onwaarschijnlijk dat de vakbondsleiders een dergelijke stap zullen zetten, tenzij ze ertoe gedwongen worden door een sterke beweging van hun basis. De woede die op dit ogenblik bestaat onder werkenden en in de hele maatschappij maakt dit soort strijd echter mogelijk.

    Deze discussies zullen zich moeten richten op de voor de hand liggende vraag hoe een nieuwe massale linkse partij op basis van strijd kan worden gevormd. De strijd die werkenden en jongeren nu voeren, en de nog grotere die komen, hebben een politieke stem nodig om hen vooruit te helpen. Er is een schreeuwende behoefte aan een politieke vertaling van deze bewegingen die deze strijd kan verenigen rond een programma voor echte verandering, die kan spreken in stadhuizen en het parlement, en die een forum kan zijn om te debatteren over welk soort programma een samenleving kan bekomen om tegemoet te komen aan de behoeften van al diegenen die strijden voor een betere wereld.

    De noodzaak van een socialistisch alternatief

    Socialist Alternative zegt dit alles niet als toeschouwers of met het voordeel van een oordeel dat achteraf wordt geveld. We herhalen elementen die we stelselmatig naar voren brachten onder het voorzitterschap van Corbyn. Heel wat van onze leden werden lid van Labour en stemden op Corbyn, zowel bij interne verkiezingen als tijdens de parlementsverkiezingen. We voerden actief campagne met leden van Labour. We hebben echter in elk stadium naar voren gebracht wat we nodig achtten voor een overwinning van Corbyn.

    Maar de zaken zijn nu kwalitatief veranderd. Toen Rebecca Long-Bailey werd ontslagen, zeiden we: “Degenen die ervoor kiezen om in Labour te blijven, moeten nu harde conclusies trekken: de weg van verzoening, terugtocht en stilte in de naam van ‘eenheid’ kan alleen maar leiden tot de ‘eenheid’ van het kerkhof.” Dit is nu nog meer waar.

    Wat de afgelopen vijf jaar vooral is gebleken, is dat halfslachtige maatregelen niet zullen slagen. De politieke, economische en sociale crises zijn alleen maar toegenomen sinds Corbyn voor het eerst werd verkozen. De pandemie van Covid-19 en het wanbeleid van de regering, heeft het falen van het kapitalisme nog duidelijker gemaakt. Elke dag trekken werkenden en jongeren de conclusie dat dit systeem fundamenteel moet worden veranderd. Socialist Alternative zal actief en enthousiast deel uitmaken van oprechte pogingen om een nieuwe massale linkse strijdpartij op te bouwen – iets wat dringend nodig is. Wij zullen ervoor pleiten dat zo’n nieuwe partij een politieke benadering kiest die gebaseerd is op het mobiliseren van de arbeidersklasse en het voeren van campagne voor een socialistisch alternatief voor het kapitalisme. Wie daar mee wil voor strijden en wie wil opkomen voor een socialistische wereld, vragen we om vandaag nog bij Socialist Alternative aan te sluiten.

     

    Wil je meer weten? Vanavond om 20u Belgische tijd is er een publieke meeting van Socialist Alternative via Zoom.

  • Britse Tories zijn tien jaar aan de macht: wie kan het rechtse beleid stoppen?

    In 2010 kwamen de Britse Tories onder leiding van David Cameron aan de macht. Tien jaar, twee premiers en een Brexit-referendum later, stelt de vraag hoe het rechtse beleid kan gestopt worden. Een artikel door Thomas Carmichael van de Socialist Party in Noord-Ierland.

    Toen de Tories aan de macht kwamen, spraken de media vaak over “Broken Britain.” Een decennium later kunnen we enkel vaststellen dat Cameron, May en Johnson de sociale problemen enkel nog groter gemaakt hebben.

    Demoniseren van de armen

    Een belangrijk onderdeel van het verkiezingsprogramma van Cameron, en daarna van de coalitieregering, was de afbouw van de welvaartstaat. Om dit te rechtvaardigen werd een campagne van bewuste desinformatie gevoerd om het beeld te schetsen dat de sociale tekorten niet voortkwamen uit de grootste financiële crash sinds 1929, maar het resultaat waren van een cultuur van ‘luiheid’ en gebrek aan werkattitude. Anders gezegd: die luie werklozen profiteren op de kap van de eerlijke hardwerkende belastingbetalers. Nochtans ging het grootste deel van de Britse sociale zekerheidsuitgaven naar pensioenen. Maar daarover werd gezegd dat er niet aan zou geraakt worden.

    Zo werden werkenden met lage lonen, die hun loon zagen dalen door het gevoerde beleid, misleid om hun woede te richten op zogenaamde ‘klaplopers’, in plaats van op de verantwoordelijken van het besparingsbeleid. De Tories waren zelfs in staat om zich voor te doen als een partij van de gewone werkenden, terwijl Labour werd voorgesteld als de partij van de luiaards die misbruik maken van de sociale zekerheid.

    In de tien jaar rechts bewind onder de Tories zijn de sociale uitgaven met 37 miljard pond afgenomen. Het grootste deel daarvan werd gezocht bij langdurig zieken en mensen met een beperking: deze twee groepen moesten elk 10% inleveren. Dit gebeurde op een ogenblik dat volgens het Social Metrics Committee in meer dan de helft van de Britse gezinnen die in armoede leeft zich ten minste één persoon met een beperking bevindt. In een rapport van de VN over de besparingen van de conservatieven in het Verenigd Koninkrijk werden vergelijkingen gemaakt met de werkplaatsen in de romans van Charles Dickens. Het National Audit Office – de waakhond voor de overheidsuitgaven van het Verenigd Koninkrijk – beweerde ondertussen dat het vlaggenschip van het welvaartsprogramma van de regering, Universal Credit, uiteindelijk meer zal kosten dan het systeem dat het heeft vervangen, terwijl het niet voldoet aan de beweringen van de regering dat het meer mensen aan het werk zou krijgen.

    Liberaal-Democraten lossen verwachtingen niet in

    Intussen toonden de Liberal Democrats aan dat het liberalisme niet in staat is om enige vorm van betekenisvolle oppositie tegen het conservatisme te bieden. Ze ontkrachtten het idee dat de liberalen in een coalitie enige vorm van controle of evenwicht konden bieden voor de ergste voorstellen van hun conservatieve partners. Partijleider Nick Clegg werd vergeleken met Judas Iscariot toen hij zijn belofte om het inschrijvingsgeld voor studenten niet te verhogen brak. Recent schepte een voormalig partijkopstuk op Twitter op dat zijn partij strengere sancties voor uitkeringstrekkers had aanvaard in ruil voor de grote overwinning van een taks van 5 cent op plastic winkelzakjes.

    Armzalige lonen

    Terwijl de welvaartstaat ondermijnd werd, begonnen de conservatieven ook met een aanval op de inkomsten van wie werkt. In 2017 wees de denktank Resource Foundation erop dat de jaren 2010 het zwakste decennium van loonstijgingen waren sinds het einde van Napoleontische oorlogen.

    Het heeft geleid tot een scherpe toename van armoede onder werkenden. Tussen 2013 en 2018 kwamen er een half miljoen werkende armen bij, wat het totaal op 4,1 miljoen bracht. De belofte van George Osborne in 2015 om het minimumloon op te trekken tot 9 pond per uur tegen 2020 werd niet gerealiseerd. Sajid Javid kwam na de verkiezingen meteen terug op zijn belofte om het minimum op te trekken tot 10,5 pond per uur.

    Gezondheidszorg onder vuur

    Het is natuurlijk onmogelijk om de impact van het conservatief beleid te bespreken zonder in te gaan op wat er met de gezondheidszorg (NHS) is gebeurd. In de eerste vijf jaar van Tory-bewind namen de middelen voor gezondheidszorg gemiddeld met slechts 1% per jaar toe, tegenover gemiddeld 4% daarvoor. De wachtrijen werden langer en dit voor alle diensten in elk deel van het Verenigd Koninkrijk.

    In Engeland zijn de prestaties van de ziekenhuizen op het slechtste niveau ooit. De doelstellingen op alle belangrijke gebieden van de ziekenhuisfuncties worden gemist. Dit omvat het doel dat 95% van de patiënten op spoed binnen 4 uur wordt opgenomen of behandeld. Momenteel is dit slechts 83%. Of het doel dat 85% van de kankerpatiënten binnen 62 dagen met de behandeling begint, momenteel slechts 76%. Daarnaast is het gebruik van private bedrijven voor het leveren van gezondheidsdiensten gestegen van 4% toen de Tories aan de macht kwamen tot 7% nu.

    Covid-19 ramp

    De gevolgen van de mishandeling van de gezondheidszorg door de Tories zijn aan het licht gekomen nu we ons in het midden van een wereldwijde pandemie bevinden. De Tories hebben de crisis bij elke stap verkeerd aangepakt – van hun falen om voorraden aan te leggen van beschermend materiaal zoals ze vijf jaar geleden door epidemiologen werden geadviseerd; hun onvermogen om tests zo breed beschikbaar te maken als nodig was; en hun rampzalige ‘kudde-immuniteit’-strategie.

    Zoals we nu allemaal weten, is het Verenigd Koninkrijk het zwaarst getroffen land in Europa in deze crisis, en het op één na slechtste land ter wereld. Het lijdt geen twijfel dat de reden hiervoor het feit is dat Johnson en zijn mede-Tories besloten de belangen van het kapitalisme boven het welzijn van het grote publiek stellen.

    De Tories richten een sociale ramp aan. Dat is de eerste conclusie die kan getrokken worden uit tien jaar conservatief rechts bewind. Elke socialist had op 11 mei 2010 kunnen vertellen dat we hier zouden eindigen indien de Tories zo lang aan de macht konden blijven. De vraag is dan ook welke lessen we kunnen trekken uit de strijd tegen de Tories.

    Lessen uit Corbyn’s nederlaag

    De recente nederlaag van Labour bij de verkiezingen van december biedt misschien wel de belangrijkste les: dat het niet alleen door de parlementaire politiek dat we rechts kunnen stoppen. De nederlaag van Corbyn kan worden toegeschreven aan een aantal factoren – de Blairitische vleugel van de partij die tegen hem werkt; de concessies die aan de genoemde Blairisten zijn gedaan met betrekking tot belangrijke kwesties als Brexit en de Schotse onafhankelijkheid; en de meedogenloze lastercampagne die tegen hem is gevoerd in de media sinds de dag dat hij als partijleider is gekozen.

    Al deze kwesties zijn echter slechts symptomen van één groter, overkoepelend probleem. Corbyn stond geïsoleerd aan de top van een partij waarvan het apparaat en de hogere echelons tegen zijn beleid waren en er alles aan deden om Corbyn een nederlaag toe te brengen, zoals het onlangs uitgelekte rapport bevestigt. Maar Corbyn was ook niet in staat om terug te vechten tegen de pogingen van de heersende klasse om hem te onderdrukken. Om dit isolement te doorbreken moesten twee dingen worden gedaan: ten eerste moest de partij van boven naar beneden worden gedemocratiseerd, zodat de pro-kapitalistische Blairisten op democratische wijze konden worden verwijderd en de partij werd omgevormd tot een afspiegeling van de honderdduizenden die zich aansloten om het beleid van Corbyn te steunen; ten tweede moest het beleid van Labour worden gekoppeld aan een massabeweging van protest en syndicale actie, om gewone werkenden en jongeren te betrekken bij een strijd tegen de bazen en hun politieke vertegenwoordigers, en om het vertrouwen op te bouwen dat het mogelijk was om veranderingen tot stand te brengen.

    Strijd is de sleutel om verandering af te dwingen

    Het was mogelijk om zo’n beweging op te bouwen. Denk aan de enorme protesten in Londen ter verdediging van de gezondheidszorg, de stemming die bestond rond het verdedigen van Corbyn toen zijn voorzitterschap werd betwist … Wanneer heeft een andere politicus ooit een denderend applaus gekregen op het muziekfestival van Glastonbury? Massale meetings waren een kenmerk van de verkiezingscampagne die Labour in 2017 de grootste electorale verschuiving in de naoorlogse geschiedenis zag realiseren waarbij Theresa May een nederlaag leed. Helaas werd daar niet verder op gebouwd, maar verplaatste de nadruk zich naar zuiver parlementaire manoeuvres, terwijl de vakbondsleiders grotendeels strijd uitstelden door mensen te adviseren om ‘op Corbyn te wachten’.

    De verkiezing van Keir Starmer tot leider van de Labourpartij betekent een stap terug, en de rechtervleugel van de Labourpartij consolideert opnieuw haar greep op de organisatie en de politieke koers. Dit zal ongetwijfeld een klap zijn voor de miljoenen die hun hoop op Corbyn hadden gevestigd. Maar in plaats van gedemoraliseerd te worden, moeten we de lessen van zijn nederlaag trekken en ze toepassen bij het opbouwen van een strijdbare, politieke stem voor de arbeidersklasse in de periode van economische en sociale crisis die ongetwijfeld voor ons ligt.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping