Tag: Groot-Brittannië

Beperkte intrekking van uitsluitingen, referenda onder huurders, ‘gemeentelijk socialisme’

De gevestigde media schreeuwen over een extreemlinkse coup binnen Labour. Dat is niet verwonderlijk. Onder Tony Blair vonden de grote bedrijven een veilig alternatief op de conservatieve Tories. Ze verlangen ernaar om Labour terug op een pro-kapitalistisch en pro-besparingsstandpunt te krijgen, zeker nu de Tories verdeeld zijn er het gevaar is om in de Brexit geen stabiele politieke formatie te hebben.

Edito van weekblad ‘The Socialist’

De gevestigde media hoopt op een storm die de rechtse Blairisten in Labour versterkt tegen de vooruitgang van de aanhangers van Corbyn. Veel mensen zijn enthousiast over de voorstellen van Corbyn en hopen dat de recente ontwikkelingen in Labour zullen leiden tot verandering waarbij Labour een antibesparingspartij, zelfs een socialistische formatie, wordt die voor de gewone bevolking opkomt en hun leven verbetert.

Deze hoop is versterkt nu de aanhangers van Corbyn een kleine meerderheid gewonnen hebben in de nationale leiding van Labour, het National Executive Committee (NEC), en de voorzitterspositie van de geschillencommissie binnenhaalden. Het heeft er reeds toe geleid dat een aantal linkse activisten die eerder uitgesloten werden nu terug in Labour opgenomen zijn.

Het NEC kwam tussen in Haringey [waar er een grote discussie is over grond van de gemeente die aan een privaat bedrijf wordt gegeven om te ontwikkelen], maar deed dit op erg milde wijze met slechts een oproep om de uitbesteding van de grond te ‘schorsen’ voor een ‘verzoening’ tussen de gemeenteraadsleden die zich onder druk van de grote lokale campagne tegen een privatisering keerden enerzijds en de rechtse voorstanders van privatisering anderzijds.

Corbyn hield ook een toespraak waarin hij het had over het einde van de privatiseringen in de openbare diensten en over een terugkeer naar ‘gemeentelijk socialisme.’ In een toespraak voor gemeenteraadsleden stelde hij dat de lokale autoriteiten de privatisering van openbare diensten moeten omkeren. Er werd beloofd dat er een referendum onder sociale huurders moet komen vooraleer sociale blokken gerenoveerd worden, dat sociale huisvesting die verdwijnt vervangen wordt en dat er meer betaalbare huisvesting komt.

De Labour-voorzitter stelde voor dat gemeenten de bevoegdheid krijgen om leegstaande woningen in beslag te nemen om er daklozen in onder te brengen. Schaduwminister van huisvesting John Healey stelde dat een Labour-regering een wet zou invoeren waardoor de overheid grond aan de nominale prijs ervan kan aankopen. Dit ‘gemeentelijk socialisme’ omvat ook het terug in publieke handen nemen van geprivatiseerde diensten en rechtstreekse tewerkstelling van gemeentepersoneel door de lokale overheden.

De druk van verschillende campagnes rond betaalbaar wonen en tegen gentrificatie in Londen zorgde er al voor dat burgemeester Sadiq Khan aankondigde dat er voortaan referenda komen onder sociale huurders. Voorheen was hij daartegen. Deze koerswijziging geeft vertrouwen aan campagnes die opkomen voor een referendum, zoals de Save our Square campagne in Walthamstow die nu botst op onverkozen topambtenaren van de gemeente die zich zelfs verzetten tegen een petitie voor een referendum.

Corbyn verklaarde dat deze maatregelen meteen moeten doorgevoerd worden en wees op enkele gevallen waar gemeenten “diensten terug in publieke handen nemen en dure publiek-private samenwerkingsverbanden stoppen.” Deze aankondigingen komen geen dag te vroeg. Labour-besturen gingen, ondanks de koers van Corbyn, gewoon verder met hun beleid van privatiseringen, sluiting van diensten, afbouw van jobs en lonen. Het spook van het einde van de nationale financiële ondersteuning van lokale besturen in 2020 maakt dat Labour-besturen zoeken naar mogelijkheden om publieke bezittingen en diensten te verkopen, luxehuisvesting aan te trekken en private ontwikkelaars hun gangen te laten gaan. Zo hopen ze de inkomsten te vergroten.

Om de brede steun voor Corbyn niet te ondermijnen, is het noodzakelijk dat er een duidelijke instructie komt dat de lokale besturen hiermee moeten stoppen. De plannen moeten ook verder gaan. Er is nood aan een massaal programma van publieke investeringen in sociale huisvesting. Er is controle nodig op de huurprijzen in de private sector. En we moeten de besparingen stoppen en omkeren.

Als Corbyn aarzelt om duidelijke richtlijnen te geven, komt dit door de nadruk van zijn omgeving in de leiding van Momentum op de pogingen om de ‘eenheid’ met de rechterzijde in de partij te bewaren. Corbyn verklaarde over Haringey dat de tussenkomst eenmalig was en dat het doel is “om mensen bijeen te brengen.”

Rechts gebruikt elke kans

De linkerzijde doet er alles aan om rechts niet voor het hoofd te stoten, maar rechts voert telkens een harde strijd als het een kans ziet. Na de brede steun voor Corbyn in de parlementsverkiezingen wist de rechterzijde dat het moeilijk was om steun te vinden en dus werden de openlijke aanvallen gestopt.

Maar zodra er een kans is, wordt die gegrepen. Tony Blair begon het jaar met een campagne om het EU-referendum over te doen. De rechterzijde in de vakbond Unite probeert de verkiezing van Corbyn-aanhanger Len McCluskey als voorzitter teniet te doen. Het doel is telkens om Corbyn te ondermijnen.

Parlementslid Chris Williamson, een aanhanger van Corbyn, werd binnen de fractie tot een kleinere rol veroordeeld nadat hij een voorstel deed rond gemeentetaksen. De meeste gemeenteraadsleden van Labour zijn tegenstanders van Corbyn. Zij ondermijnen hem elke dag met hun beleid van besparingen en privatiseringen. De milde interventie van de nationale partijleiding in Haringey werd door meer dan 70 voorzitters van gemeenteraden veroordeeld als “gevaarlijk en alarmerend.” Ze omschreven het als een “aanval op de basisprincipes van de democratie.” Daarmee maken ze het duidelijker dan ooit te voren: Labour bestaat nog steeds uit twee partijen in één.

Momentum haalt regelmatig de media. De groep heeft naar eigen zeggen 35.000 leden en was bijzonder actief op de sociale media tijdens de parlementsverkiezingen. Momentum mobiliseerde activisten toen ook om op straat campagne te voeren in kiesdistricten waar Labour nipt een zetel kon winnen of verliezen. Maar in de cruciale kwestie van ingaan tegen de rechtse Blairisten in Labour faalt de leiding van Momentum. De overgrote meerderheid van de kandidaten bij de lokale verkiezingen in mei zullen tegenstanders van Corbyn zijn.

Jon Lansman van Momentum blijft zich verzetten tegen de verplichte herselectie van parlementsleden door de partijleden in hun kiesdistrict. In een interview met The Independent stelde hij: “We hebben het duidelijk gemaakt dat we geen campagne zullen voeren voor gelijk welke herselectie.” Hij voegde eraan toe dat lokale afdelingen daar anders over kunnen beslissen. Maar door het zo te stellen, ontwapent hij de aanhangers van Corbyn.

De aanhangers van Corbyn slaagden er niet in om rechtse zetelende gemeenteraadsleden van de kieslijsten te halen (behalve in Haringey waar linkse Labour-leden de benadering van Momentum verwierpen). De leden van Momentum zullen nu gemobiliseerd worden om steun te zoeken voor de besparingspolitici waar de mensen genoeg van hebben.

Labour moet dringend gedemocratiseerd worden. Met een meerderheid in het NEC voor Corbyn is de zaak niet afgehandeld. Uitgesloten socialisten moeten terug in de partij aanvaard worden, niet enkel die paar linkse activisten die nu terug opgenomen worden. In november 2016 was er een brief van 75 uitgesloten socialisten – waaronder voormalig parlementslid Dave Nellist en voormalige gemeenteraadsleden uit Liverpool zoals Tony Mulhearn – met de vraag om terug lid te mogen worden. Deze brief werd ondersteund door honderden syndicalisten en activisten. De vraag werd echter verworpen door algemeen secretaris Iain McNicol.

De Socialist Party schreef naar McNicol met het voorstel om socialistische organisaties zoals de SP te laten affiliëren bij Labour, net zoals dit vandaag het geval is met de Co-op Party. Ook dit voorstel werd verworpen.

Wij denken dat de vakbondsrechten moeten hersteld worden en dat er nood is aan een democratische federale structuur. Op die basis kan Labour een massale antibesparingspartij worden die al wie zich verenigt tegen de conservatieven, de besparingen en de superrijken bijeenbrengt.

Langs Blairisten heen naar leden stappen

Zoals Corbyn dit deed met het verkiezingsmanifest, moet hij ook nu langs de Blairisten heen naar de leden stappen met een voorstel van nieuwe democratische structuur. De herselectie van parlementsleden kan niet op zich laten wachten. Met de Tories die zo verdeeld zijn en openlijk discussiëren over het vervangen van Theresa May, moeten de aanhangers van Corbyn voorbereid zijn op parlementsverkiezingen.

De miljoenen mensen die voor het manifest van Corbyn stemden, deden dit omdat ze iets fundamenteel anders willen zien. Er wordt veel hoop gevestigd in de beweging rond Corbyn. Tegelijk zullen er harde aanvallen van de kapitalisten komen bij elke maatregel die hun winstmogelijkheden aan banden probeert te leggen. Corbyn mag zich niet laten gijzelen door vertegenwoordigers van de kapitalisten in zijn eigen partij.

De Socialist Party zal er alles aan doen om mee te bouwen aan een massabeweging ter ondersteuning van het beleid waar Corbyn voor staat. We zullen dit verbinden met de nood om de grote banken en bedrijven onder democratisch publiek bezit te brengen, voor een socialistische samenleving.

Afgelopen zaterdag was er in Londen een grote betoging onder de noemer ‘Tories Out.’ De betoging toonde de woede en de vastberadenheid van brede lagen van de bevolking om de zwakke Tory-regering ten val te brengen. Tienduizenden mensen namen deel aan het protest om hun verzet te tonen tegen de Tories, coalitiepartner DUP en het volledige besparingsbeleid.

Verslag door Sarah Wrack

De Socialist Party had een grote impact op de betoging. Je kon niet naast onze vlaggen, protestborden, pamfletten, spandoeken en krantenverkopers kijken. We zijn de cijfers nog aan het verzamelen, maar er werden honderden kranten verkocht en we haalden veel financiële steun op waarmee we de strijd verder kunnen voeren. Op de betoging maakten we vijf nieuwe leden en tientallen anderen gaven hun gegevens op om met ons in discussie te gaan.

Op verschillende punten van de betoging sloten honderden jongeren aan bij het levendige ‘rode blok’ van de Young Socialists -Generation Socialist. We organiseerden een podium met open micro op het begin van de betoging waarbij mensen aanschoven om te zeggen waarom zij aanwezig waren.

De ondertussen bekende ‘Oh Jeremy Corbyn’ weerklonk doorheen de betoging. Het was echter geen blinde heldenverering. De mensen willen afdwingen wat Corbyn beloofde in zijn verkiezingsprogramma. Onze affiches met de slogan ‘Organiseren, staken, strijden voor Corbyn’s programma’ vlogen uit onze handen op de vertrekplaatsen van de betoging. Ook het protestbord met ‘Kapitalisme doodt’ tegen de achtergrond van een foto van de uitgebrande Grenfell Tower was populair.

Aan het eindpunt van de betoging was er een podium van het National Shop Stewards Network. Toen een delegee uit de zorgsector het had over een strijd op zijn werkplaats en zei dat er een staking komt, juichten alle voorbijgangers.

Het was een levendige en mooie betoging, maar de opkomst was slechts een fractie van wat mogelijk was indien de vakbonden zich volledig achter de betoging hadden gezet en van overal bussen hadden ingelegd. Het was indrukwekkend dat zoveel mensen op eigen kracht met de trein vanuit het hele land naar Londen kwamen om te betogen. Zoals we in het edito van ons weekblad schrijven, is dit slechts het begin.

[divider]

Edito van The Socialist, nummer 955. Na de betoging: hoe verder?

“Jarenlang voerden we campagne rond het idee dat een andere wereld mogelijk is,” zei John McDonnell op de betoging van 1 juli van de People’s Assembly. “Maar nu,” zei hij onder groot applaus, “kunnen we zeggen dat een andere wereld in zicht is.”

Er was een feestelijke stemming op de betoging en dit werd weerspiegeld in de toespraken. Zowat elke spreker benadrukte op verschillende manieren dat de Tories zwak staan en dat er een vooruitzicht is voor een regering onder leiding van Corbyn. Jeremy Corbyn zelf vertelde de betogers dat niet alleen de Tories het moeilijk hebben, heel het besparingsbeleid ligt onder vuur en de economische argumenten voor dat beleid worden betwist.

Jammer genoeg was er onder de sprekers minder duidelijkheid over wat de volgende stappen zijn waarmee we deze regering weg kunnen krijgen of hoe we de krachten kunnen opbouwen die nodig zijn voor de onvermijdelijke oppositie van het kapitalistische establishment tegen een regering onder leiding van Corbyn.

De algemeen secretaris van de ambtenarenvakbond PCS, Mark Serwotka, sprak terecht over de nood aan een gecoördineerde staking van de volledige publieke sector tegen de loonstop. Die concrete oproep stond in schril contrast met wat de andere sprekers zeiden. De algemeen secretaris van de overkoepelende vakbondsfederatie TUC, Frances O’Grady, kwam niet verder dan vage slogans.

“Elke werkende verdient opslag,” zei ze. Wie kan het daarmee oneens zijn? Maar ze zei niets over wat het TUC voorstelt om dit te bekomen, zelfs niet over hoe het TUC de nieuwe politieke situatie kan gebruiken voor een massale campagne van syndicalisering van werkenden.

Dit volstaat niet. Het TUC als overkoepeld orgaan dat meer dan zes miljoen werkenden organiseert, is een tegenmacht tegen de regering. Als het TUC leiding geeft, is het mogelijk om Theresa May op enkele maanden tijd weg te krijgen. Het was een politieke fout van de organisatoren van de People’s Assembly om de betoging niet te gebruiken om het TUC tot handelen op te roepen.

Hetzelfde geldt voor de Labour-gemeenteraden. Ook die kunnen potentieel een tegengewicht vormen tegen de regering. Een activist die meer middelen voor onderwijs eist, had het over het tekort van 3 miljard pond in het onderwijs en de nefaste gevolgen van de besparingen voor personeel en jongeren. Er kwam hier geen afdoende antwoord op, ook niet van een lid van de nationale leiding van de onderwijsvakbond NUT en voortrekker van de People’s Assembly, Alex Kenny. Hij zei: “We weten niet wanneer de volgende verkiezingen vallen, maar we weten dat er in november een begroting komt. Als je in een buurt woont met een parlementslid van Labour, Liberal Democrat of Greens of met gemeenteraadsleden van die partijen, kan je met hen samenwerken om de druk op de Tories op te voeren.”

Waarom zouden gemeenteraden, zeker die onder leiding van Labour, moeten wachten op de begroting in november om nu een oplossing voor het gebrek aan middelen voor onderwijs te eisen? Ze hebben de mogelijkheden om beroep te doen op leningen en reserves om de middelen voor onderwijs in hun gemeente op te krikken en de afdankingen meteen te stoppen.

Wat kan de regering doen? Als het de gemeentebesturen die lokale openbare diensten verdedigen aanvalt, kan dit mogelijk nieuwe verkiezingen dichterbij brengen en daarmee ook het einde van de regering. Het besparingsbeleid moet ook in daden bestreden worden, niet enkel in woorden.

Eén van de sprekers, Sian Berry die namens de groenen in het Londense regionale parlement zit, wees op het rampzalige beleid van Labour op vlak van sociale huisvesting. Grenfell Tower is voor velen een symbool van ‘Tory Britain’, maar Sian Berry merkte terecht op dat de meeste Labour-gemeentebesturen hetzelfde beleid van privatiseringen, deregulering en kostenbesparingen voert. Deze kritiek werd niet vijandig onthaald door het publiek.

Deze bemerkingen werden niet verder uitgewerkt en er werd niet gewezen op de nood om de Blairisten uit Labour te verdrijven om de partij te kunnen omvormen tot een echte anti-besparingsbeweging. Sian Berry bood niet de steun van de groenen aan Jeremy Corbyn aan om daarbij te helpen. Tenslotte hebben groene gemeenteraadsleden die in een machtspositie zaten evenmin een antwoord geboden op de besparingsagenda.

De betoging toonde een veranderde sfeer en de gewekte verwachtingen sinds de verkiezingscampagne van Corbyn. Maar het was een gemiste kans van de organisatoren om niet op volgende stappen te wijzen. Deze gemiste kans is een uitdrukking van de politieke aanpassing van de organisatoren aan de rechterzijde binnen de arbeidersbeweging.

Er waren terechte oproepen voor meer betogingen. Lindsey German van de Stop the War Coalition zei: “We kunnen niet op de volgende verkiezingen wachten. Als we op drie weken tijd zoveel mensen op de been krijgen, beeld je dan in met hoeveel we aan het congres van de Tories in oktober kunnen zijn.”

Maar over de belangrijke taak om de arbeidersbeweging klaar te stomen voor de komende strijd, om de Blairistische overblijfselen en de Tories een nederlaag toe te brengen, daarover werd geen woord gezegd.

Jeremy Corbyn sloot de meeting af. “Het zijn de idealen van sociale rechtvaardigheid en van eenheid, van mensen die samenkomen tegen racisme en alles wat ons verdeelt, het zijn deze idealen die opgang kennen.” Hij zei niet expliciet dat het enkel met een socialistisch beleid is dat we deze idealen kunnen bereiken. Het leidde tot wat frustratie op een betoging waar tienduizenden zich de vraag stellen wat de volgende stap zal zijn.

De Corbyn-revolte consolideren

In de juli-editie van ‘Socialism Today’, het magazine van de Socialist Party, staat een artikel waarin we Corbyn oproepen om de Blairisten die het partij-apparaat van Labour controleren aan de kant te schuiven en zijn voorstellen voor een hervormde partij rechtstreeks aan de leden en de aanhangers binnen de vakbonden voor te leggen.

In dat artikel stelt Peter Taaffe: “de burgeroorlog binnen Labour is niet opgelost met het succes van Corbyn in de parlementsverkiezingen en daaropvolgende gebeurtenissen zoals de brand in de Grenfell Tower. De meeste parlementsleden van Labour zitten nog vast bij de ideeën van Blair, van Labour dat binnen het kader van het kapitalisme blijft en ze zijn bereid om te buigen voor de druk van het systeem.

“Als Corbyn niet handelt, kan zijn overwinning na verloop van tijd vervagen. Hij moet stoutmoedig optreden, zoals hij dit deed met het verkiezingsprogramma. Hij stapte over de hoofden van de rechterzijde heen en kreeg steun voor zijn radicale voorstellen. Zo plaatste hij de rechterzijde voor een voldongen feit.

“Hij moet hetzelfde doen door zijn eigen democratische voorstellen aan alle leden van Labour voor te leggen met daarin ook een verplichte herselectie van parlementsleden en de vervangen van de bureaucratische machine, zodat de macht in handen komt van de leden, in het bijzonder de nieuwe leden en de vakbonden. Het zou ook moeten vertrekken van een federale aanpak waarbij alle uitgesloten socialisten en organisaties terug deel van Labour kunnen worden.

“Een dergelijke benadering zou de plannen van de rechterzijde voor een achterhoedegevecht doorkruisen. De rechterzijde wil de reële betrokkenheid van werkenden en jongeren in een nieuwe socialistische Labour partij vermijden.”

In Socialism Today wordt overigens ook teruggekeken naar de Syriza-regering in Griekenland twee jaar na het referendum van juli 2015 waar massaal gekozen werd voor verzet tegen besparingen, maar waarna de regering er niet in slaagde om tot een overwinning te komen.

Analyse door Hannah Sell, Socialist Party (Engeland en Wales)

De mislukte verkiezingsgok van Therese May is een nachtmerrie voor de kapitalistische klasse. Zeven weken geleden verwachtte de Britse elite nog dat May erin zou slagen om de conservatieve fractie in het parlement drastisch uit te breiden zodat haar regering beter voorbereid zou zijn op de stormen van de economische crisis, een hard besparingsbeleid zou voeren tegen de meerderheid van de bevolking en een Brexit in het belang van de 1% zou doorvoeren.

Nu is ze als premier dood maar nog niet begraven. Ze kan slechts tijdelijk aan de macht vasthouden door beroep te doen op de reactionaire sectaire Democratic Unionist Party (DUP) uit Noord-Ierland, waarbij May hen omschreef als haar ‘vrienden.’

De DUP is opgericht door Ian Paisley en verzet zich tegen abortus, LGBT-rechten en de partij ontkent klimaatverandering. Niet enkel de Tories zullen negatieve gevolgen ondergaan door deze nieuwe ‘coalitie van chaos.’ De DUP staat vooral sterk onder een deel van de Noord-Ierse protestantse arbeidersklasse die hard geraakt is door de conservatieve besparingen. De DUP zou al geëist hebben dat May haar plan laat varen om de subsidie voor brandstof voor verwarming in de winter aan de gepensioneerden af te schaffen.

Tories moeten weg. May kreeg geen mandaat

De Tories zijn verdeeld en hebben nu een partijleider die geen autoriteit heeft in of buiten haar partij. Ze blijft enkel zitten omdat de Tories momenteel geen alternatief voor haar vinden en bang zijn dat de verdeeldheid nog groter wordt bij voorzittersverkiezingen.

Jeremy Corbyn en John McDonnell hebben terecht May opgeroepen om ontslag te nemen en beloofden om hun programma in het parlement te brengen. We moeten bouwen aan een beweging om dit programma effectief te realiseren, los van de parlementaire rekenkunde.

De verkiezingen ondersteunden het anti-besparingsplatform van Jeremy Corbyn. Op 18 april, de dag dat de verkiezingen uitgeroepen werden, stelde de Socialist Party: “Als Corbyn met een duidelijk socialistisch programma opkomt – voor een Brexit in het belang van de werkende klasse en de middenklasse – kan hij de verkiezingen winnen.” Velen deden dit af als nonsens. Zo hoopte de rechterzijde in Labour om van de verkiezingen gebruik te maken om Corbyn aan de kant te schuiven.

In september vorig jaar verklaarde Blairist Peter Mandelson in de media nog dat hij “elke dag bidt voor vervroegde verkiezingen” om zo een einde te maken aan het voorzitterschap van Corbyn.

Corbyn versterkt

Het is anders uitgedraaid. Deze verkiezingen hebben de positie van Corbyn in Labour en in de samenleving in het algemeen versterkt.

Labour haalde meer dan 40% van de stemmen tegenover 30% in 2015. Dat is de grootste vooruitgang van alle partijen sinds de regering-Attlee van 1945.

Dit gebeurde tegen de achtergrond van een fenomenale toename van het aantal kiezers dat effectief ging stemmen: van 9,3 miljoen in 2015 naar 12,8 miljoen in deze verkiezingen. Deze toename kwam vooral van de jongeren die massaal stemden. De jongeren toonden aan dat ze niet apathisch zijn, maar massaal willen opkomen voor een toekomst.

Sommigen schatten dat tot 72% van de kiesgerechtigde jongeren effectief heeft gestemd, tegenover 43% in 2015. Twee derden daarvan stemde voor Corbyn. De Liberal Democrats hoopten de jonge kiezers van de middenklasse te overtuigen door zich op te stellen als de ‘echte verdedigers van remain [in de EU].’ Dit heeft niet gewerkt.

Nick Clegg kreeg eindelijk wat hij verdiende na het verhogen van het inschrijvingsgeld in 2010. Het programma van Corbyn omvatte een verhoging van het minimumloon tot 10 pond per uur, afschaffing van inschrijvingsgelden, controle op huurprijzen, bouw van sociale huisvesting, … Dit bleek erg populair onder jongeren.

De politisering onder jongeren zal niet verdwijnen. Het legt de basis voor de ontwikkeling van massasteun voor socialistische ideeën. De steun voor Corbyn onder jongeren was erg groot onder de arbeidersklasse en de middenklasse. Dit laatste bleek onder meer in Canterbury waar voor het eerst sinds 1918 geen Tory verkozen werd.

Het wijst op een radicalisering van de jongeren van de middenklasse die als gevolg van de lage lonen en de torenhoge huizenprijzen steeds meer in leefomstandigheden van de arbeidersklasse terecht komen.

Het is verkeerd en schandalig om, zoals een aantal gevestigde media, deze verkiezingen af te doen als een strijd tussen jong en oud. Dat is een bewuste poging om de arbeidersklasse te verdelen. Verschillende generaties moeten bewust stappen zetten om deze verdeeldheid te doorprikken door solidair te zijn met elkaar, of het nu gaat om het inschrijvingsgeld of de toelagen voor brandstof voor gepensioneerden in de winter.

Heel wat oudere werkenden die zich van Labour afkeerden onder Blair hebben nu voor het eerst in decennia opnieuw voor Labour gestemd om Corbyn te steunen. In Wales droomden de Tories van een doorbraak, maar het was Labour dat er vooruitging.

De stemmen voor UKIP gingen evenmin gewoon over op de Tories zoals May had gehoopt. Sommige UKIP-kiezers uit 2015 (waaronder ongetwijfeld heel wat voormalige Labour-kiezers) lieten zich wellicht wel verleiden door de harde Brexit-opstelling van May. Moest Corbyn eerder geen toegevingen aan de Blairisten gedaan hebben waardoor hij voorzichtig voor ‘remain’ pleitte, maar moest hij integendeel aan zijn eigen historische standpunt (dat ook het onze is) vastgehouden hebben met verzet tegen het Europa van de bazen en een exit op antiracistische en internationalistische basis, dan had May geen ingang kunnen vinden onder kiezers van de arbeidersklasse.

De positie die Jeremy Corbyn in de verkiezingscampagne innam – uitleggen hoe hij voor een Brexit in het belang van de werkende bevolking zou strijden – maakte dat hij een deel van de werkenden die voorheen voor UKIP stemde kon overwinnen. Zelfs Nigel Farage moest erkennen dat Corbyn erin slaagde om zowel de jonge ‘remainers’ als de UKIP-stemmende arbeiders naar zich toe te trekken.

De belangrijkste reden waarom Corbyn de campagne met een grote achterstand begon, was omdat de meeste mensen niet wisten waar hij voor staat. Dit komt deels door de onvermijdelijk vijandige houding van de gevestigde media. Maar toen de media de negatieve kritiek opvoerden tijdens de campagne, kon dit de groeiende populariteit van Corbyn niet stoppen. Het verschil was dat de aanhangers van Corbyn niet stilzwijgend tot een compromis met de rechterzijde probeerden te komen, maar actief hun programma naar buiten brachten in heel het land.

De rechterzijde had daarmee ingestemd in de hoop dat Corbyn hiermee zijn ‘eigen’ nederlaag zou creëren. Dit plan mislukte: het leverde Labour de hoogste score sinds 1997 op. Het resultaat had nog hoger kunnen zijn indien Corbyn duidelijk had gemaakt dat hij het recht op zelfbeschikking voor de Schotse bevolking erkent, met inbegrip van een nieuw onafhankelijkheidsreferendum indien de Schotten dit willen.

Er is een groeiende ontgoocheling in de Schotse nationalistische SNP. Die partij voert in Schotland een besparingsbeleid. Corbyn won stemmen in de centrale bastions van de arbeidersklasse in Schotland, maar het hadden er een pak meer kunnen zijn.

Tegelijk gingen de conservatieven vooruit in beter begoede delen van Schotland, voornamelijk door zich op te stellen als de beste tegenstanders van onafhankelijkheid.

Vakbondsmobilisatie nodig

We moeten nu voortbouwen op het succes van Jeremy Corbyn. De vakbonden moeten een initiatief nemen om onmiddellijk een nationale betoging tegen de Tories en tegen het besparingsbeleid te organiseren – rond eisen als het stopzetten van de aanvallen op de gezondheidszorg en het onderwijs en voor de afschaffing van het inschrijvingsgeld.

Zo’n betoging kan miljoenen mensen op de been brengen en een aanzet vormen voor een algemene 24-urenstaking. Dit kan May dwingen om nieuwe verkiezingen uit te roepen. Corbyn en de linkerzijde in Labour moeten tegelijk de door Labour geleide gemeentebesturen oproepen om de besparingen van de Tories niet langer op lokaal vlak door te voeren.

In een korte campagne werd een indrukwekkend aantal kiezers overtuigd om voor Corbyn te stemmen, ondanks een aanvankelijk scepticisme rond de vraag of Corbyn zijn programma effectief zal realiseren. Deze scepsis is het resultaat van het verraad door New Labour en de ervaring met lokale besturen van Labour die sinds 2010 meer dan 40% van de besparingen hebben doorgevoerd.

Om het enthousiasme voor Corbyn in deze verkiezingen te consolideren, moet hij zich nu duidelijk uitspreken tegen de lokale besparingen. De nieuwe conservatieve regering is te zwak om Labour-besturen te verplichten om deze besparingen op te leggen. Dit is zeker in de steden belangrijk. Daar was de steun voor Corbyn het grootst en volgend jaar zijn er lokale verkiezingen in alle Engelse gemeenten.

Labour omvormen

“Goed gedaan van Jezza om de hoop van zoveel mensen te doen herleven. Als Labour het voorbije jaar verenigd was achter Corbyn, dan had hij helemaal gewonnen.” Dat zei Riz Ahmed van het hip-hop trio Swet Shop Boys, een van de vele muziekgroepen die Corbyn steunde. Hij zegt hiermee wat veel aanhangers van Corbyn denken.

Jeremy moest niet alleen antwoorden op de aanhoudende vijandigheid en sabotage door de kapitalistische elite, maar ook door de Blairisten – de vertegenwoordigers van het kapitalisme binnen Labour.

Onmiddellijk na de verkiezingen durfden ze geen nieuwe machtsgreep tegen Corbyn te ondernemen. Maar we mogen ons niet laten misleiden: de rechterzijde heeft zich niet neergelegd bij de leiding van Corbyn. Labour blijft twee partijen in één.

Voor de kapitalistische klasse is het beleid van Corbyn een echte bedreiging, de hoop die dit programma creëert onder miljoenen mensen is een nog veel grotere bedreiging. Hun vertegenwoordigers in Labour zullen dan ook zoeken naar nieuwe manieren om Corbyn weg te krijgen. Zelfs in de verkiezingsweek zelf viel het rechtse Labour parlementslid Joan Ryan Corbyn openlijk aan en verbood ze Labour-aanhangers in haar district om pamfletten te gebruiken die Corbyn vermeldden. Na de verkiezingen verklaarde de Blairist Hilary Benn dat ‘Labour lessen moet trekken uit deze derde verkiezingsnederlaag.’

Zelfs die Blairisten die tijdelijk positief spraken over Corbyn zijn niet te vertrouwen. Ze doen dit om Corbyn te laten omgeven door rechtse Blairisten om hem te laten terugkomen op zijn radicaal programma. Toen de ultieme Blairist Peter Mandelson verklaarde dat Corbyn respect moet tonen voor ‘alle vleugels van de partij’ kon hij moeilijk iets anders bedoelen. Het is een poging van rechts om Corbyn het zwijgen op te leggen, een koers die er eerder voor zorgde dat het programma van Corbyn grotendeels onbekend bleef.

We mogen dit niet opnieuw laten gebeuren. Er is een onmiddellijke campagne nodig om Labour om te vormen tot een echte antibesparingspartij met democratische structuren voor de werkenden en jongeren. Dit vereist de invoering van verplichte herkiezing van parlementsleden. De volgende parlementsverkiezingen kunnen er elk moment komen, Labour kan niet nog eens naar de verkiezingen gaan met een meerderheid van kandidaten die zich tegen Jeremy Corbyn verzetten.

Er moet ook een democratisering van de partij komen, met het herstellen van de rechten van de vakbonden en het verwelkomen van alle oprechte socialisten in een democratische federatie. Deze maatregelen kunnen leiden tot een partij die alle jongeren, socialisten, werkenden en lokale activisten kan verenigen in een sterke massakracht.

Opkomen voor socialisme

Deze verkiezingscampagne heeft een nieuwe generatie laten kennismaken met socialistische ideeën. Dat is erg positief.

We zagen ook hoe ver de kapitalisten bereid zijn om te gaan om elke poging tot een beleid in het belang van de meerderheid te saboteren. De vijandigheid tegenover Corbyn als oppositieleider is slechts een bleke voorafspiegeling van wat er zou gebeuren indien hij een regering leidt.

Om dit te vermijden, zullen er verregaande socialistische maatregelen nodig zijn zoals de nationalisatie van de 100 grootste bedrijven en banken die vandaag de Britse economie domineren om zo de basis te leggen voor een democratisch socialistisch plan.

Dit zou een socialistische regering toelaten om de economie te beheren op een planmatige wijze en onder democratische arbeiderscontrole en -beheer. Dat zou pas echt een beleid “for the many, not the few” vormen.

De opiniepeilingen voor de Britse verkiezingen geven aan dat Labour de achterstand op de Tories aan het inhalen is. Ook na de vreselijke aanslag in Manchester zet deze trend zich door. Alle delen van het establishment panikeren. De Blairisten binnen Labour zijn een belangrijk onderdeel van deze coalitie en ze zijn doodsbenauwd voor het vooruitzicht van Corbyn als premier op 9 juni.

Edito van The Socialist

De Socialist Party is een actieve deelnemer in de campagne om een door Jeremy Corbyn geleide Labour-regering aan de macht te brengen. Het manifest van Corbyn biedt de kiezers voor het eerst sinds lang een echte keuze op een grote schaal. De rechterzijde van Labour heeft er alles aan gedaan om de verdeeldheid in de partij te benadrukken. Parlementslid John Woodcock bijvoorbeeld liet geen twijfel bestaan: “Ik denk er niet aan om ooit voor Jeremy Corbyn als premier te stemmen.”

Die uitspraak deed hij op een ogenblik dat het perspectief van Corbyn als premier erg onwaarschijnlijk leek. Maar twee weken later is de voorsprong van de Tories in de peilingen verdwenen: de conservatieven lagen volgens minstens één peiling 22 punten voor, nu blijven er daar nog 3 punten van over. Zelfs indien de trend hier stopt, is er het perspectief van een parlement zonder absolute meerderheid. Dit zou een nederlaag zijn voor May en het kapitalistische establishment. Heel wat conservatieve parlementsleden zullen de vervroegde verkiezingen dan zien als een onnodig risico waarbij hun parlementaire loopbaan drie jaar vroeger op het spel gezet is.

Sociale crisis

De Tories en de Blairisten begrijpen niet waarom het manifest van Jeremy Corbyn zo’n verschil gemaakt heeft in deze campagne. De sociale crisis heeft een meerderheid in de samenleving geraakt, ook een groeiende laag van de middenklasse. Vanuit hun bevoorrechte positie merken ze dat echter niet op. De voorstellen van Corbyn geven de werkenden hoop op het einde van een ‘verloren decennium.’ Een gemiddelde werkende zal volgens het huidige beleid in 2021 minder verdienen dan voor het uitbreken van de financiële crisis in 2007. Ondertussen is huisvesting veel duurder geworden en loopt de inflatie op.

Gewone werkenden zien dat het beleid een verschil maakt in hun portemonnee. Indien Corbyn het haalt en zijn beloften waarmaakt, dan worden de inschrijvingsgelden vanaf september geschrapt en komt er een minimumloon van 10 pond per uur. Miljoenen werkenden uit de publieke sector zullen het einde van de loonstop verwelkomen. Veel personeelsleden in de zorgsector zouden tot 50 pond per maand extra naar huis nemen door het afschaffen van parkeervergoedingen aan ziekenhuizen. De nationalisatie van de spoorwegbedrijven zou leiden tot goedkopere tickets en betere diensten voor miljoenen pendelaars, ook diegene uit kiesdistricten waar de Tories aan de macht zijn.

De Socialist Party verwelkomt het manifest van Corbyn, ook al biedt het geen uitgewerkt socialistisch programma dat nodig is om tot een andere samenleving te komen. Het is een fout dat de voorstellen waarmee Corbyn grote steun kreeg in zijn campagnes voor het voorzitterschap nog geen officieel partijprogramma waren voor dit verkiezingsmanifest uitkwam. Het zou heel wat twijfel over de leiding van Corbyn weggenomen hebben. Maar Corbyn en zijn ploeg probeerden te vaak en tevergeefs om de rechtse Blairisten in Labour gunstig te stemmen waardoor kostbare tijd verloren ging.

Overwinning van Corbyn

Het kapitalistische establishment is bang van een overwinning van Corbyn omwille van zijn programma, maar nog meer omwille van de verwachtingen die hierdoor gecreëerd zouden worden. Jeremy Corbyn belooft om elk spoorbedrijf te nationaliseren op het ogenblik dat de franchise is afgelopen. Maar zullen spoorpersoneel en pendelaars jaren wachten op dat ogenblik? Als de staalarbeiders in Port Talbot nog eens bedreigd worden door werkgever Tata, dan zal de druk heel groot zijn om het bedrijf meteen in publiek bezit te nemen. Gemeentepersoneel zou van lokale Labour-besturen verwachten dat de besparingen onmiddellijk stoppen. De Socialist Party zou mee vooraan staan bij deze eisen.

Het is niet verwonderlijk dat de conservatieve media de aanvallen op de Labour-leiding hebben opgevoerd naar het einde van de kiescampagne. De aanslag in Manchester bood een kans om de rampzalige bocht van Theresa May over de ‘dementietaks’ naar de achtergrond te brengen. Die bocht bedreigde haar campagne in de uren voor de aanslag. Na de aanslag werd gepoogd om Corbyn met de IRA te verbinden: Andrew Neil, die vroeger voor Murdoch werkte, vermeldde de IRA negen keer in zijn half uur durende interview met Corbyn.

Corbyn nam een verkeerd standpunt in over het conflict in Noord-Ierland maar heeft steeds duidelijk gemaakt dat hij zich verzette tegen terrorisme van alle kanten in het conflict en in andere conflicten. Wij benadrukten steeds dat er nood is aan arbeiderseenheid tegen terrorisme.

Jeremy Corbyn moet zijn offensief doorzetten en opvoeren. Hij was net als de Socialist Party actief en prominent betrokken bij de massacampagnes tegen de imperialistische oorlogen en bezettingen in Irak en Afghanistan, terwijl Theresa May met Blair voor die oorlogen stemde. Gewone mensen weten dat deze en veel andere conflicten ertoe geleid hebben dat mensen vervreemd zijn waardoor sommigen kwetsbaar werden voor het doodlopende straatje van het terrorisme.

Corbyn wordt ervan beschuldigd dat hij met IRA-leiders sprak. Maar ook Thatcher en Blair deden dit. Zij hebben net als Cameron en May meermaals hun steun uitgesproken voor Pinochet en tal van andere brutale dictators, waaronder die van Saoedi-Arabië aan wie ze voor miljarden aan wapens verkopen.

Op het einde van zijn interview met Andrew Neil merkte Corbyn terecht op dat zijn manifest de kiezers een echte keuze biedt. Het is de enige manier om de steeds driestere campagne van de media in de aanloop naar 8 juni te beantwoorden.

May probeert zich sterk voor te doen op vlak van veiligheid. Corbyn moet dit beantwoorden door erop te wijzen dat haar regering van ongelijkheid, besparingen en oorlog de mensen geen veiligheid kan bieden. May brengt soldaten op straat, maar ondertussen zijn er ex-soldaten die dakloos in steden ronddwalen. Zij zijn de slachtoffers van imperialistische avonturen in het buitenland en afgebroken openbare diensten in eigen land.

Deze campagne heeft een massapubliek kennis laten maken met een radicaal programma. Ideeën als publiek bezit, gratis onderwijs en meer middelen voor zorg zijn bijzonder populair. Wat ook het resultaat van de verkiezingen zal zijn, er is geen weg terug. Jeremy moet standhouden tegen de pogingen van de Blairisten om hem bij een nederlaag aan de kant te schuiven en de partij terug volledig in rechtse handen te brengen. Zoals Woodcock duidelijk maakte, zal die rechterzijde Corbyn ook bestrijden als hij de verkiezingen wint of als Labour de grootste partij wordt zonder een absolute meerderheid.

De rechterzijde van Labour zal samen met de Tories en de LibDems proberen om een regering onder leiding van Corbyn te vermijden. Er zal massale druk nodig zijn met betogingen en zelfs stakingen om ervoor te zorgen dat het beloofde programma wordt doorgevoerd. In 2010 duurde het tien dagen vooraleer Cameron een coalitie met de LibDems op de been bracht. De arbeidersbeweging moet onmiddellijk handelen zodat er geen politiek vacuüm kan ontstaan. Het is niet uitgesloten dat het establishment de Queen laat oproepen tot een Labour-regering geleid door rechtse figuren.

Vakbondsactie

Op de conferentie van de ambtenarenbond PCS stelde algemeen secretaris Mark Serwotka dat de overkoepelende TUC een bijeenkomst van vakbonden uit de publieke sector houdt op 14 juni om de campagne voor hogere lonen opnieuw op te starten. Mark had het terecht over een ‘oorlogskabinet’ indien de Tories het halen. In dat geval is een ernstige voorbereiding van gecoördineerde stakingsactie noodzakelijk. Maar ook indien Labour het haalt, blijft de bijeenkomst belangrijk. De vergadering kan dan gebruikt worden om het verzet te voeren tegen pogingen om Corbyn aan de kant te schuiven. Er kan dan onmiddellijk opgeroepen worden tot acties om het doorvoeren van de beloofde maatregelen te eisen. Deze maatregelen gaan in tegen de marktconsensus van de afgelopen 38 jaar, van Thatcher en Blair tot Cameron en May.

Wat het resultaat van de verkiezingen ook zal zijn: al wie de campagne van Jeremy Corbyn steunt, moet zich voorbereiden op de komende strijd. De Tories en de media hebben de illusie dat een overwinning van May tot sociale vrede zou leiden. Dit wordt herhaald door het pessimisme bij sommigen ter linkerzijde. De volatiliteit van de verkiezingscampagne is echter een uitdrukking van een onderliggende instabiliteit. Tijdens de verkiezingscampagne waren er enkele belangrijke stakingsacties. Een nieuwe Tory-regering kan leiden tot een explosieve beweging omdat werkenden en jongeren zich genoodzaakt voelen om de strijd aan te gaan. Maar ook als Corbyn wint, zal er nood zijn aan een beweging.

De strijd binnen Labour, tussen de ‘twee partijen’, moet tot conclusies leiden. Daartoe moet Jeremy Labour openzetten voor alle socialistische activisten, zoals die van de Socialist Party, om samen de pro-kapitalistische elementen uit de partij weg te krijgen.

Een week voor de verkiezingen kan het nog alle kanten op. Jeremy Corbyn staat voorop onder jongeren omdat hij in zijn verkiezingsprogramma pleit voor de afschaffing van het inschrijvingsgeld en voor de invoering van een minimumloon van 10 pond per uur en het afschaffen van nulurencontracten. In de laatste dagen van de campagne is een stoutmoedige campagne nodig rond dit soort voorstellen zodat de jongeren zeker gaan stemmen en het verschil maken.