Your cart is currently empty!
Tag: Groot-Brittannië
-
Britse “groepsimmuniteit” bedreigt miljoenen mensen
Artikel door Ann Orr, Socialist Party Noord-Ierland (ISA in Noord-Ierland)“De echte held van Jaws is de burgemeester. Een gigantische vis eet al zijn kiezers op en hij besluit de stranden open te houden. Oké, in dat geval had hij het eigenlijk mis. Maar in principe hebben we meer politici nodig zoals die burgemeester – we zijn vaak het enige obstakel tegen alle onzin die echt een massale samenzwering tegen de belastingbetaler is”- Boris Johnson, 2006.
Bovenstaand citaat geeft een inzicht in de hardvochtige en winstgedreven psychologie die de Covid-19-strategie van de Britse Tory-regering aandrijft. In eerste instantie spraken ze erover om andere regeringen – ook in Italië en de Spaanse staat – niet te volgen bij het invoeren van strenge maatregelen rond sociale distantiëring. De zeer beperkte maatregelen die Johnson een week geleden aankondigde, kwamen erop neer dat mensen 7 dagen thuis bleven als ze een nieuwe en hardnekkige hoest of koorts hadden. Het plan van de regering werd beschreven als een poging om “groepsimmuniteit” op te bouwen, waardoor individuen besmet zouden raken (tot 80% van de bevolking) en zouden herstellen om immuun te worden, hoewel het groeiende bewijs van herinfectie elders dit hele concept in twijfel trekt.
Het Imperial College stelde echter dat deze strategie kan leiden tot 250.000 doden. Het stelde ook dat, gebaseerd op maatregelen die vorige week werden aangekondigd, de behoefte aan bedden voor kritieke zorg acht keer zoveel zou bedragen als het beschikbare aantal. het achtvoudige van het aantal van dergelijke bedden zou overschrijden. Er zijn momenteel 98.000 bedden in de NHS (nationale gezondheidszorg), waarvan slechts 3.700 kritieke zorgbedden voor intensieve zorgen. Maar een gelekt document van Volksgezondheid Engeland stelde dat tot 8 miljoen mensen ziekenhuiszorg nodig kunnen hebben in de loop van deze pandemie, met miljoenen die potentieel kritieke zorg vereisen.
Werk van thuis, maar stuur je kinderen naar school… en de cafés blijven open…
De Britse regering werd daarom gedwongen om verregaandere maatregelen aan te kondigen. Er kwam het advies om sociale afstand te bewaren om mensen aan te moedigen onnodig contact met anderen te vermijden. Hele huishoudens moeten 14 dagen geïsoleerd thuis blijven als iemand symptomen vertoont. 70-plussers moeten thuis blijven en elk contact met andere vermijden. Thuiswerken wordt aangemoedigd en mensen wordt afgeraden naar bars of cafés te gaan.
Toch blijven Johnson en zijn regering een laissez-faire houding aannemen. Er werd geen opdracht gegeven om scholen te sluiten; ze hebben niet alle niet-essentiële bedrijven opdracht gegeven om te sluiten en waar mogelijk thuiswerk in te voeren. Deze maatregelen zijn nodig om echt alle niet-essentiële contacten met anderen te vermijden.
Ze hebben bedrijven gered, en nu ook de werkenden!
Natuurlijk moet dit gepaard gaan met een inkomensgarantie. De regering heeft een belangrijk steunpakket voor bedrijven aangekondigd, met inbegrip van rentevergoedingen, subsidies en door de overheid gesteunde leningen. Maar waar is de reddingsoperatie voor de werkenden? Bedrijven moeten verplicht worden hun personeel volledig te blijven betalen en waar kleine bedrijven zich dit aantoonbaar niet kunnen veroorloven, moet de staat ingrijpen om hen te subsidiëren door middel van noodbelastingen op de miljardairs en het grootkapitaal.
De overheid moet noodmaatregelen treffen om te voorkomen dat mensen wordt afgesloten van gas-, elektriciteits-, telefoon- en internetproviders en moet zorgen voor noodmaatregelen voor de levering van huisbrandolie. In plaats van te praten over reddingsoperaties voor de particuliere sector, toont deze crisis aan dat de belangrijkste sectoren van de economie moeten worden genationaliseerd en beheerd in het belang van de menselijke behoeften, niet in het belang van de winst. Dit zou ook democratische controle door het personeel van deze sectoren vereisen.
Neem private ziekenhuizen over! Geen winsten op de kap van deze crisis!
Dit is een ongekende crisis, maar niet een die helemaal onvoorstelbaar was. De kwestie van het beheer van het antwoord op deze uitbraak is een fundamentele kwestie van de capaciteit van de NHS, die door jaren van bezuinigingen, onderfinanciering en privatiseringen in het gedrang is gekomen. Nu is de overheid aan het onderhandelen over het kopen of huren van bedden van particuliere ziekenhuizen om deze te gebruiken in deze crisis.
Particuliere bedrijven hadden nooit mogen concurreren met de publieke gezondheidszorg (NHS). Ze zouden zeker geen verdere winst moeten maken uit deze crisis! Alle private gezondheidszorgfaciliteiten moeten onmiddellijk worden genationaliseerd, waarbij personeel in de NHS wordt gebracht en de faciliteiten worden gebruikt om de capaciteit van de NHS te vergroten om de Covid-19-pandemie aan te pakken.
Kapitalisme: een ziek systeem
De menselijke behoefte, onze gezondheid, veiligheid, ons welzijn en zelfs het leven van de arbeidersklasse voor laten gaan op de winst, is volledig in tegenspraak met de aanpak die de conservatieve Tory-regering hanteert. Deze gezondheidscrisis, met haar reeds ontluikende enorme economische en sociale gevolgen, toont echter aan dat de kapitalistische status-quo niet werkt. Zelfs de Tories kunnen gedwongen worden maatregelen in te voeren die vorige week onmogelijk leken, zoals een bevriezing van de huur en de betaling van hypotheken, zoals in Italië is gebeurd, of de nationalisering van de private gezondheidszorg, zoals in Spanje.
Deze crisis is verscherpt de klassenverdelingen en -ongelijkheden in onze samenleving, en het is nog lang niet voorbij. Het is van essentieel belang dat we strijden om het menselijk welzijn te laten voorgaan op de private winsten. Dat vereist een strijd voor een socialistische toekomst, waarin de rijkdom die door de arbeid van de werkende mensen wordt gecreëerd, op een geplande en democratische manier wordt gebruikt om in de behoeften van iedereen te voorzien.
-
Britse verkiezingen: sterktes en beperkingen van het programma van Corbyn
Vorige week lanceerde Jeremy Corbyn aan de universiteit van Birmingham het kiesprogramma van Labour. In zijn toespraak benadrukte hij de afgelopen negen jaar van besparingen. Hij stelde dat de beloften in het programma door de heersende elite als ‘onmogelijk’ zullen weggezet worden, omdat de elite nu eenmaal geen veranderingen wil aan een systeem dat “in hun voordeel is opgezet.” Hij wees erop dat één derde van de miljardairs financiële steun gaf aan de Tories en plaatste daar Labour tegenover dat “aan uw kant” staat.
Door Paul Callanan, Socialist Alternative
In vergelijking met de afgelopen tien jaar van besparingen en de afgelopen drie decennia van neoliberaal beleid van zowel Labour als Tories, is dit programma effectief radicaal. Net als het programma van 2017 is het een verdere breuk met de dogmatische opvatting dat er geen alternatief is voor de ongebreidelde vrije markt.
Het klopt ook dat het programma vol staat met “populaire maatregelen.” Peilingen toonden meermaals aan dat maatregelen als de nationalisatie van spoor, post en diensten, het stoppen van besparingen en privatiseringen in de zorgsector en het schrappen van inschrijvingsgeld effectief brede steun genieten.
De belofte om 1 miljoen groene jobs te creëren speelt in op de woede en de actiebereidheid van de jongeren die bleek in de recente klimaatstakingen. Het is ook positief dat het plan van Labour voor een economie zonder CO2-uitstoot gericht is op een “rechtvaardige transitie” waarbij personeel uit de gas- en oliesector alternatieve tewerkstelling aangeboden krijgt waarbij de bestaande kennis en vaardigheden gebruikt worden.
De maatregel die de meeste media haalde, was die voor het gratis degelijk internet voor iedereen in het land. Ook deze maatregel is een indicatie van het radicale denken in het verkiezingsprogramma.
Helaas toonde de toespraak van Corbyn ook enkele beperkingen. Hij stelde terecht dat “Johnson de Brexit wil kapen om een Thatcherisme op steroïden op de bevolking los te laten” en wees op de handelsgesprekken met de VS, waarbij de zorgsector zou geopend worden voor Amerikaanse bedrijven. Maar Corbyn bleef eens te meer onduidelijk over welk soort Brexit hij wil doorvoeren. Hij hield het op vage retoriek zoals “Brexit uit handen van de politici halen.”
Corbyn sprak over een “investerintgsblitz” om infrastructuurprojecten te financieren. Het kiesprogramma herhaalt het idee van een nationale investeringsbank om deze projecten en openbare diensten te financieren. Zoals we eerder opmerkten, zal dit echter niet volstaan om de nodige middelen te mobiliseren.
De grootste beperking in het kiesprogramma is het ontbreken van een eis rond de nationalisatie van de grote banken. Dit is niet alleen van cruciaal belang voor de financiering van de plannen van Labour. Corbyn sprak terecht over de vijandigheid die dit kiesprogramma zal opwerpen bij de rechterzijde en het establishment. Die vijandigheid zal zich niet tot woorden beperken.
Alle instrumenten waarover zij beschikken, zullen worden gebruikt om te voorkomen dat er een radicaal, anti-besparingsbeleid wordt gevoerd en de banken zullen de sleutel daartoe zijn. Een Labour-regering zal moeten voorkomen dat haar programma wordt gesaboteerd, bijvoorbeeld door middel van investeringsstakingen van de rijken, waarbij het geld van die banken uit het land wordt weggehaald. Om dit te doen, moeten de banken worden genationaliseerd onder democratisch toezicht van de werkenden en is er kapitaalcontrole nodig om te voorkomen dat het geld verdwijnt.
Het volstaat ook niet om te zeggen dat de bevoorradingskanalen van de zes grote energiebedrijven genationaliseerd worden. Dit laat de private bedrijven nog steeds de controle over een groot deel van de energiesector. Om een ander energiebeleid te kunnen voeren, moet de volledige sector in publieke handen komen. De grote bedrijven moeten daartoe meteen genationaliseerd worden.
Wij roepen op om de 100 grootste monopolies die 80% van de economie in handen hebben te nationaliseren. Als ze in private handen blijven, zullen jobs naar het buitenland blijven gaan, zeker als Labour aan de macht komt en de grote bedrijven meer belastingen en betere lonen wil laten betalen. Deze bedrijven in publieke handen nemen, is essentieel om degelijke lonen te garanderen. We kunnen de beschikbare rijkdom en middelen bovendien gebruiken om de economie democratisch te plannen gericht op de noden en behoeften van de volledige samenleving.
Tijdens zijn toespraak zei Corbyn: “Het enige wat je hoeft te doen, is stemmen.” Dat zal niet het geval zijn. Bij de vorige verkiezingen deed Labour het merkbaar beter dan verwacht op basis van mobilisatie naar massameetings en campagnemomenten. Dat is wat nodig is om ook nu verder vooruit te gaan.
De syndicale acties bij de post (Royal Mail), het onderwijs en laagbetaalde schoonmakers die voor een minimumloon van 15 pond per uur opkomen, laten zien wat nodig is om voor het programma van Corbyn te strijden. Net als de klimaatstakingen die dit jaar in Groot-Brittannië en de rest van de wereld plaatsvonden. Dit soort massamobilisaties zal ook na de verkiezingen nodig zijn, zowel indien Corbyn wint en de heersende klasse overgaat tot sabotage, als in het geval dat er opnieuw een Tory-regering komt met een rampzalig besparingsbeleid.
We moeten nu in actie komen om de Tories op 12 december de deur uit te sturen. Het verkiezingsprogramma van Labour heeft het potentieel om enthousiasme te wekken en mensen op straat en in werkplaatsen aan te sporen om ervoor te vechten. Deze beweging zal ook een gedurfd socialistisch programma nodig hebben om de confrontatie met de bazen ook na de verkiezingen aan te gaan.
-
Vervroegde Britse verkiezingen. Met socialistisch programma kan Corbyn winnen
Massabeweging nodig om te winnen – organiseren voor een socialistisch programma
De parlementsverkiezingen van december kunnen een historisch keerpunt vormen. Het is een kans om een massabeweging op te bouwen om een samenleving te eisen gericht op de belangen van de meerderheid van de bevolking. Het is een kans om de Tories eruit te schoppen en Jeremy Corbyn premier te maken.
Verklaring door Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland, Wales & Schotland
Corbyn kan deze verkiezing winnen. Om dat te doen moet hij rechtstreeks met de arbeidersklasse en jongeren spreken met een duidelijk programma dat het leven van de meerderheid van de bevolking verandert. Toen Corbyn zijn verkiezingscampagne lanceerde, riep hij opvallend op tot ‘echte verandering’. De echte verandering die we nodig hebben is een socialistische verandering.
Er moet een einde komen aan de besparingen. Tien jaar van Tory brutaliteit heeft een groeiend deel van de bevolking bij de voedselbank doen belanden. Bijna vier miljoen kinderen leven in armoede. Werkenden hebben een decennium van loonmatiging doorstaan. Jongeren worden geconfronteerd met een schuldenlast en een huisvestingscrisis. Elke generatie heeft te kampen met toenemende problemen rond geestelijke gezondheid: de symptomen van een zieke samenleving.
Ondertussen wordt de nationale zorgdienst NHS beetje bij beetje verkocht aan de hoogste bieder. En de klimaatafbraak bedreigt de toekomst van onze planeet.
Toch is er in onze samenleving een enorme rijkdom. Rijkdom die voor het overgrote deel geconcentreerd is in de handen van een kleine rijke elite. Het zijn deze rijke enkelingen – de kapitalistische klasse – die eigenaar zijn van en controle hebben over de enorme monopolies die onze economie domineren, en in het verlengde daarvan het leven van miljoenen mensen. Zij betalen nauwelijks belasting. Ze vervuilen de aarde. En nu willen ze onze openbare diensten verder afbouwen en privatiseren.
Hun klasse is momenteel goed vertegenwoordigd in het parlement. Hun vertegenwoordigers zitten niet alleen op de Tory-banken. Ze hebben betrouwbare vertegenwoordigers bij de Schotse nationalisten van SNP. En ze hebben nog meer verkozenen op de banken van Labour. Die wachten geduldig en volhardend om Cobyn te ondermijnen en uiteindelijk uit te schakelen.
Deze verkiezing is een kans om de kapitalistische klasse een harde klap toe te brengen. Het is hun macht die moet worden aangevochten. Het is hun systeem – het kapitalisme – dat de aarde schaadt, de lonen drukt, onderdrukking op basis van ras, geslacht, seksualiteit, … genereert en in stand houdt.
Boris moet weg!
Boris Johnson – de door Eton opgeleide multimiljonair – wil ons belachelijk genoeg laten geloven dat hij een anti-establishment figuur is. Hij beweert het volk te vertegenwoordigen in een wedstrijd van ‘het volk versus het parlement’. Maar wat weet deze Tory van het leven onder besparingen?
Het beste tegengif voor deze leugens is niet de verdediging van een parlement dat volgestopt is met bevoorrechte, pro-kapitalistische politici. In plaats daarvan moet Corbyn deze verkiezingen gebruiken voor een strijd van ‘het volk versus de 0,1% superrijken’. Hij moet de arbeidersklasse mobiliseren, samen met de jongeren, om te strijden voor een alternatief voor besparingen en ellende.
Corbyn staat voor de taak om een programma te verdedigen dat de arbeidersklasse over de kloof tussen Leave en Remain heen kan verenigen. De maanden van parlementair geruzie en spelletjes over Brexit leiden terecht tot afkeer onder de gewone mensen. De meesten begrijpen instinctief dat het in de eerste plaats gaat om twee vleugels van een bevoorrechte elite die ruzie maakt over welke handelsregelingen het gunstigst zijn voor het grootkapitaal.
De stem van de werkenden was afwezig in dit debat. Maar Corbyn heeft de mogelijkheid om daar verandering in te brengen. Hij moet moedig duidelijk maken dat deze verkiezing niet weer een Brexit-referendum is. Het moet een referendum over besparingen worden – over tien jaar wreed en rampzalig Tory-regime. En wat meer is, hij moet zijn anti-besparingsprogramma koppelen aan een proactieve, internationalistische en sterk antiracistische benadering van de kwestie van het verlaten van de EU.
Rode lijnen van de EU
Corbyn moet duidelijk zijn dat een Labour-regering in de heropende EU-onderhandelingen de belangen van de werkenden en hun gezinnen als rode lijnen zal vaststellen. Dat hij weigert in te stemmen met de talloze neoliberale verdragen die momenteel door de EU zijn geïnstitutionaliseerd en die tegen de arbeidersklasse indruisen. Dit zijn verdragen die worden gebruikt om de rechten van werkenden te ondermijnen en een race naar de bodem te creëren. Het gaat onder meer om de richtlijn inzake gedetacheerde werknemers, beperkingen op staatssteun en mededingingswetten die belemmeringen opwerpen – die een regering van de arbeidersklasse zou moeten trotseren – voor de renationalisatie van geprivatiseerde openbare diensten.
Bovendien zou Corbyn een standpunt moeten brengen dat internationalistisch is. Dit standpunt moet ingaan tegen de verachtelijke wreedheid waarbij migrerende werknemers achterin vrachtwagens omkomen. Het echte alternatief voor de huidige EU-bazenclub is niet een of andere Little Englander-fantasie. Het is een Europa voor werkenden en hun gezinnen – een socialistisch Europa. We leven op een continent dat de afgelopen tien jaar massaal protest en strijd tegen besparingen kende. Een Britse regering die een anti-besparingsprogramma ten uitvoer legt en beroep doet op de massa’s van Europa om dit programma te steunen, zou de katalysator kunnen zijn voor bewegingen en opstanden doorheen het continent.
Corbyn heeft dus werk te doen. Maar deze verkiezing mag niet alleen over hem als individu gaan. Want wat de uitkomst op 12 december ook moge zijn, we weten dat de strijd dan nog niet voorbij is. Mocht Corbyn winnen, dan zal hij onmiddellijk geconfronteerd worden met de toorn van een kapitalistische klasse die haar winsten wil beschermen en haar voorrechten wil verdedigen. En als Corbyn alleen op het parlement vertrouwt om hem te verdedigen tegen dergelijke krachten zal hij bijzonder kwetsbaar zijn.
Werkenden en hun gezinnen mobiliseren
De geschiedenis wordt niet alleen in de parlementaire kamers van Westminster gemaakt. De arbeidersklasse heeft een enorme potentiële macht. Het zijn immers de arbeiders die de grondstoffen van de wereld omzetten in goederen die mensen kunnen gebruiken, die goederen over de hele wereld verdelen, die alle diensten leveren die de maatschappij draaiende houden. Dus als we collectief handelen, hebben we de kracht om een rol te spelen in de geschiedenis – om actoren van verandering te zijn.
We moeten deze verkiezingen gebruiken om een beweging op te bouwen die niet alleen op deze campagne gericht is. De verkiezingen van 2017 gaven een idee van wat er mogelijk is. We hebben behoefte aan massabijeenkomsten in steden in het hele land. Er moeten ook massale campagnemomenten worden georganiseerd.
Het is positief dat werkenden van Royal Mail, van universiteiten en in een hele reeks lokale conflicten tijdens deze campagne in staking gingen of zullen gaan. Het is van vitaal belang dat deze acties doorgezet worden. In feite zouden de vakbonden centraal moeten staan bij de opbouw van deze beweging. Deze geschillen zouden tijdens de campagne centraal kunnen staan, waardoor het vertrouwen van de werkenden in heel Groot-Brittannië wordt vergroot en belangrijke eisen centraal in het debat komen. Het is positief dat Corbyn, in een tijd waarin het postpersoneel onder vuur ligt, beloofde om de post samen met het spoor en het water te renationaliseren. Die verklaring kwam er meteen bij het begin van zijn verkiezingscampagne.
Uiteindelijk moeten we een massabeweging opbouwen die Corbyn ertoe kan aanzetten verder te gaan dan zijn huidige, positieve programma. De geschiedenis waarschuwt ons dat de kapitalistische klasse niets zal onbenut laten om hun rijkdom en macht te beschermen. Economische sabotage – dreigende verplaatsing van banen uit het land, kapitaalvlucht en meer – zou de waarschijnlijke reactie zijn op plannen voor grootschalige hernationalisatie.
Sabotage
Corbyn moet maatregelen nemen om de arbeidersklasse te beschermen tegen de gevolgen ervan. Dat vereist de bereidheid om maatregelen te nemen die verder gaan dan de kapitalistische beperkingen. Het betekent dat de banken moeten worden genationaliseerd en de controle over de kapitaalstromen moet worden overgenomen. Het betekent dat we bereid zijn om de belangrijkste macht van de kapitalistische klasse aan te vechten: hun controle over de economie. Dit betekent dat we verder gaan dan de renationalisatie van enkele geprivatiseerde diensten en dat we de grote monopolies, die momenteel onze economie domineren, onder democratische controle en beheer van de arbeidersklasse nemen. Compensatie kan alleen worden betaald aan aandeelhouders op basis van bewezen behoefte.
Uiteindelijk betekent dit alles dat Corbyn zich voor zijn macht en gezag niet zozeer op het parlement baseert, maar op een georganiseerde, gemobiliseerde en bewuste arbeidersklasse, die op democratische wijze deelneemt aan het uitstippelen van de weg voorwaarts en in staat is haar eigen lot te controleren.
Op deze basis zou het mogelijk zijn om het leven van miljoenen mensen te veranderen. Het zou ons de mogelijkheid geven om op democratische wijze de economie te plannen gericht op de behoeften en wensen van de meerderheid. Het zou een samenleving zijn die het potentieel heeft om een baken te zijn voor werkenden en hun gezinnen in Europa en de wereld.
Corbyn heeft in zijn openingstoespraak gewezen op de noodzaak van een groene industriële revolutie. De crisis waarmee onze planeet wordt geconfronteerd, betekent dat we geen tijd te verliezen hebben. Corbyn moet rekening houden met de slogan die weerklinkt op de massale klimaatstakingen van scholieren: we hebben systeemverandering nodig! Dat betekent dat we een einde maken aan dit rampzalige kapitalistische systeem dat fundamenteel gebaseerd is op de uitbuiting van mensen en de planeet, en het vervangen door een socialistische samenleving voor de miljoenen mensen.
Socialist Alternative zal deelnemen aan deze verkiezingscampagne in de strijd voor een door Corbyn geleide regering. Maar daar zullen we het niet bij laten. We zullen ons organiseren om een beweging op te bouwen die kan vechten voor de socialistische verandering die onze samenleving zo hard nodig heeft. Het is een beweging die verder zal moeten gaan na 12 december – wie de verkiezingen ook wint. Sluit je aan bij ons!
Wij zeggen:
- Tories out! Voor een door Corbyn geleide Labour-regering om een einde te maken aan de besparingen.
- Bouw een massabeweging – Corbyn moet de werkende klasse mobiliseren in de strijd om Johnson eruit te schoppen en zich voor te bereiden op wat daarna komt.
- Zet de vakbonden centraal in de campagne – steun aan stakende werkenden bij Royal Mail, universiteiten en in lokale conflicten.
- Geen toegevingen aan pro-kapitalistische Blairistische politici – Corbyn moet zich sterk maken voor socialistisch beleid.
- Verenig arbeiders – aanhangers van Leave en aanhangers van Remain – met een pro-werkende klasse, internationalistische benadering van de Brexit-kwestie.
- Bestrijd de klimaatcrisis. We hebben systeemverandering nodig.
- Organiseer je om te vechten voor socialisme. Zoek de rijkdom bij de 1% rijksten door de grote monopolies die onze economie domineren te nationaliseren.
-
Groot-Brittannië. Parlement geschorst – strijd voor nieuwe verkiezingen nodig!
- Nee aan de coup van Boris! Voor massaprotesten, die de vakbonden samenbrengen, klimaatstakingen en al diegenen die tegen deze aanval op de democratische rechten zijn.
- We kunnen er niet op vertrouwen dat kapitalistische parlementsleden arbeiders en jongeren beschermen tegen een Tory No Deal Brexit! Strijd is nodig voor nieuwe parlementsverkiezing en een door Corbyn geleide Labour-regering met een socialistisch beleid.
- Serieuze vakbondsacties tegen elke dreigende inkrimping, sluiting of ontslag van de vakbonden
- Nee tegen een Tory Brexit – deal of geen deal. Verzet tegen de kapitalistische EU. Echte solidariteit en gecoördineerd verzet tegen het kapitalistische beleid in heel Europa opbouwen.
- Voor een socialistisch Engeland, Wales en Schotland als onderdeel van een socialistische federatie van Europa en een socialistische wereld, waar de middelen in democratisch bezit zijn en een planning van de economie mogelijk is.
De crisis in de Britse politiek heeft een nieuw hoogtepunt bereikt nu Boris Johnson heeft aangekondigd dat het parlement voor vijf weken wordt geschorst. Dit is “goedgekeurd” door de koningin. In zijn eerste daad als premier heeft Johnson de lang naderende parlementaire kortsluiting over Brexit versneld.
Door Becci Heagney (Socialist Alternative, Engeland & Wales)
Johnson beweert dat een opschorting gepast is omdat de toespraak van de koningin nog niet klaar is en omdat het de langste parlementaire zitting in 400 jaar was. Hij stelt van plan te zijn om “gedurfde en ambitieuze” wetgeving voor te stellen, waaronder meer middelen voor de gezondheidszorg. Het is echter klaar als een klontje dat het echte doel van Boris Johnson is om zijn vel te redden. Hij wil een motie van wantrouwen voorkomen en wil tevens vermijden dat parlementsleden tegen een ‘no deal’ Brexit stemmen.
Het Parlement wordt volgende week geschorst tot 14 oktober. Dit is slechts enkele dagen voor de geplande EU-top van 17-18 oktober, waar Johnson hoopt op een nieuwe deal. Het is ook slechts twee weken voordat Groot-Brittannië op 31 oktober de EU zal verlaten. Dit betekent in werkelijkheid dat het Parlement niet in staat zal zijn om Brexit vóór de EU-top te bespreken en dat er weinig tijd overblijft voor een nieuwe overeenkomst die besproken gestemd moet worden.
Johnson vertegenwoordigt een klein deel van de Tory-partij en een nog kleiner deel van de bevolking. De meerderheid van de kapitalistische klasse is wanhopig op zoek naar een zachte Brexit-deal en is tegen Johnson’s benadering van ‘geen deal is beter dan een slechte deal’. Theresa May werd premier om te proberen een zachte Brexit-overeenkomst tot stand te brengen. Ze kwam echter ten val toen bleek dat het onmogelijk was om dit door het parlement te krijgen.
De Labour-leiding aarzelde ondertussen over het organiseren van een vertrouwensstemming over Johnson. Er waren besprekingen met andere oppositiepartijen, waar tot een dag voor de aankondiging van Johnson over het schorsen van het parlement geen overeenstemming bereikt werd over een vertrouwensstemming. In de plaats daarvan werd voorgesteld om “wetgevende” maatregelen voor te stellen in een poging om een no-deal Brexit te vermijden. De schorsing van het parlement schokt veel Labour-verkozenen die opriepen om het parlement te bezetten en op straat te betogen tegen de “coup” en om “de democratie te verdedigen.”
Corbyn en Labour zouden zeker en vast grote protestacties moeten organiseren tegen Boris Johnson. Er is nood aan acties ondersteund door de vakbonden die er ook actief voor mobiliseren. De eis moet echter niet zijn om de schorsing van het parlement in te trekken, wel om Johnson en de Tories aan de deur te zetten door onmiddellijk nieuwe verkiezingen te houden.
Veel parlementsleden van alle partijen proberen het evenwicht te behouden terwijl ze op een slappe koord moeten dansen. Enerzijds willen geen no-deal Brexit of zelfs het resultaat van het Brexit-referendum terugdraaien. Maar anderzijds willen ze geen parlementsverkiezingen met een grote kans dat Corbyn wint en premier wordt. Inherent aan deze situatie is het vooruitzicht van een regering van ‘nationale eenheid’ om een einde te maken aan een no-deal. Ofwel slaagt Johnson er ondanks zijn retoriek in om een akkoord bij elkaar te rapen die uiteindelijk wel door het parlement geraakt.
Alle partijen bereiden zich voor op verkiezingen die waarschijnlijk in november zullen plaatsvinden. Boris Johnson bereidt zich voor op verkiezingen als gevolg van een motie van wantrouwen of een ineenstorting van de regering omdat Groot-Brittannië uit de EU stapt zonder akkoord. Eerder waarschuwden meer dan twintig Tory-parlementsleden dat ze in een vertrouwensstemming tegen Johnson zouden stemmen. Op deze basis wil Boris naar verkiezingen stappen met een retoriek van “het volk versus het parlement”, met als argument dat de parlementsleden de Brexit willen stoppen. Door zich te verbinden met Farage en de Brexit-partij in een soort van electorale alliantie, kan dit zeker een weerklank krijgen. Zeker als Corbyn en Labour geen duidelijk standpunt over Brexit hebben.
Socialisten pleiten voor verkiezingen in het teken van “de werkende klasse versus het kapitalistische establishment.” We moeten vechten voor de verdediging van alle banen en diensten die bedreigd worden door een wanordelijke Brexit, met inbegrip van de nationalisatie van elk bedrijf dat zich uit het land dreigt terug te trekken, en dit onder democratische controle en beheer van de werkenden en de gemeenschap. Aangezien er waarschijnlijk spanningen zullen ontstaan als gevolg van deze politieke polarisatie moeten we ook strijden tegen racisme en de rechten van migranten verdedigen en tegelijkertijd campagne voeren tegen EU-verordeningen en -richtlijnen tegen de arbeidersklasse.
Op deze basis, en gekoppeld aan een manifest dat vergelijkbaar is met dat van 2017 met eisen over gratis onderwijs en het terugdraaien van privatiseringen, zou Corbyn de verkiezingen kunnen ingaan met de belofte om de onderhandelingen met de EU te heropenen – om te onderhandelen over een Brexit in het belang van de werkende klasse.
Wat er de komende weken ook uit deze puinhoop naar voren komt, het is duidelijk dat we niet op het parlement kunnen vertrouwen. Het feit dat het parlement kan worden geschorst door de koningin, een ongekozen staatshoofd, legt de ondemocratische realiteit van ons politieke systeem bloot. Wat de Brexit-overeenkomst waarover Johnson onderhandelt ook is, of als er geen overeenkomst is, de arbeidersklasse zal zich moeten organiseren om te strijden voor de verdediging van jobs en tegen verdere besparingen als gevolg van een economische crisis veroorzaakt door een wanordelijke Brexit. De schorsing van het parlement is een teken van de zwakte van deze regering – het lot van de regering hangt aan een zijden draadje. We kunnen deze regering weg krijgen: laten we beginnen met protesten in het hele land en een enorme opkomst in Manchester tijdens het partijcongres van de Tories op 29 september.
-
Boris Johnson nieuwe Britse premier. Voor massale strijd om hem weg te krijgen!
Johnson is marionet van big business. Arbeidersbeweging moet betogingen en stakingen tegen asociaal beleid organiseren!
De verkiezing van de elitaire en racistische Boris Johnson als leider van de Tories en daarmee de nieuwe premier, is een uitdrukking van de politieke crisis van het Britse kapitalisme. Het stelt ook een nieuwe en dringende uitdaging voor de arbeidersbeweging.
Reactie door Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland en Wales
Ondanks zijn stuntelende persoonlijkheid en zijn populistische retoriek, is Johnson een ideologische vertegenwoordiger van de superrijken. Hij zette zich in voor beloften om de belastingen voor de rijken te verlagen. Dit is een belediging voor degenen die nauwelijks overleven dankzij de ‘welvaartshervorming’ van de Tories, gemeenschappen die gebukt gaan onder de gevolgen van besparingen op diensten en de miljoenen arbeiders die vechten om de eindjes aan elkaar te knopen. Hij zal de aanvallen van zijn voorgangers op de arbeidersklasse voortzetten en misschien zelfs verscherpen.
Het centrale element in de campagne van Johnson was om het Verenigd Koninkrijk op 31 oktober hoe dan ook uit de EU te halen. Hij en de ‘Little Englanders’ van de Tories geven geen moer om de arbeidersklasse. Een harde Brexit onder Johnson betekent niet alleen het handhaven van het EU-beleid tegen de arbeidersklasse, maar ook het opvoeren van het asociaal beleid tegen de werkenden en hun gezinnen.
Johnson was kandidaat voorzitter op een platform van belastingverlagingen voor de rijken. In het kader van zijn plannen zal de drempel voor het tarief van 40% van de inkomstenbelasting verhoogd worden tot 80.000 pond. Dit gebeurt tegen de achtergrond van een historisch grote ongelijkheid. Een recente studie suggereert dat de ongelijkheid vandaag even groot is als aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het gemiddelde loon voor de bankiers, die Boris Johnson aka Bojo tijdens zijn campagne resoluut verdedigde, bedroeg in maart 2019 gemiddeld 2 miljoen pond per jaar.
Johnson beloofde dat er meer politie op straat zou komen en dat er 5.000 pond extra per scholier zou komen, maar het is onduidelijk of en hoe dit zou gerealiseerd worden. De gevolgen van een no-deal Brexit zoals Bojo op het oog heeft, zouden betekenen dat er geen middelen zijn voor openbare diensten. Deze beloften waren in werkelijkheid slechts een zoethoudertje voor werkende mensen die na negen jaar Tory-regering de besparingen beu zijn. Deze beloften zullen hoogstwaarschijnlijk niet volstaan om de onderliggende woede de kop in te drukken. Enorme sociale explosies en bewegingen zijn inherent aan de huidige situatie. Zelfs de Tories zijn zich ervan bewust dat één verkeerde zet van Johnson daartoe kan leiden.
Johnson maakte van het verslaan van Corbyn een belangrijke strijdkreet in zijn campagne. Dat toont de angst van de kapitalistische klasse voor een zelfs erg bescheiden sociaaldemocratisch beleid zoals verdedigd door Corbyn. Helaas bevindt Corbyn zich momenteel in een zwakke positie, na toegevingen aan de rechterzijde rond Brexit en rond het grotendeels in kaart gezette antisemitisme-schandaal. Die rechterzijde van Labour ziet liever de Tories in de regering dan een door Corbyn geleide Labour-regering.
Corbyn kan in de toekomst de parlementsverkiezingen winnen, maar daarvoor moeten hij en alle socialisten in Labour nu in het offensief gaan. Het antibesparingsprogramma van Corbyn in de verkiezingen van 2017 creëerde enthousiasme onder miljoenen mensen en moet nu worden voortgezet. Dit kan door in alle steden bijeenkomsten te houden waar opgeroepen wordt tot vervroegde verkiezingen en waar gepleit wordt voor een socialistisch beleid. Zo kan een momentum opgebouwd worden naar verkiezingen en kan de weg vrijgemaakt worden voor een beweging die de Tories en hun beleid aan de kant schuift.
Daartoe moet er campagne gevoerd worden rond een socialistisch programma van nationalisaties, stopzetting van besparingen en maatregelen tegen armoede door publieke investeringen in sociaal nuttige jobs en diensten. Corbyn en degenen die hem steunen, zouden een visie moeten verdedigen voor een socialistische Brexit, die zijn regering bevrijdt van de ketenen van de kapitalistische EU en haar obstakels voor nationalisaties en overheidsinvesteringen, maar tegelijk harde grenzen vermijdt en opkomst voor de rechten van werkenden, het milieu en migranten.
Dit kan enkel indien Corbyn in het offensief gaat tegen de Blairisten die de parlementaire fractie van Labour domineren. Labour moet van kop tot teen gedemocratiseerd worden zodat de bekommernissen van de leden tot uiting komen in de volledige partij, ook in de leiding. Centraal hierin is de kwestie van verplichte herverkiezing van de kandidaat-parlementsleden waarbij lokale afdelingen het recht hebben om hun parlementslid af te zetten indien die hun standpunten niet verdedigt. Een dergelijke maatregel is dringend om ervoor te zorgen dat Labour na de volgende verkiezingen met een eensgezinde boodschap naar buiten komt en om te vermijden dat de Blairisten een regering onder Corbyn saboteren.
Johnson is voorzitter van een zeer zwakke en verdeelde conservatieve partij. Dit bleek ook uit de vele wijzigingen in de samenstelling van de regering. Het begin van massaal verzet tegen hem blijkt al uit het jongerenprotest. De vakbonden en de arbeidersbeweging moeten een offensief opzetten om Johnson en zijn medestanders van de macht te verdrijven. Dit vereist gecoördineerde stakingen en massabetogingen tegen besparingen en lage lonen, waarbij tegelijk nieuwe verkiezingen worden geëist. We hebben de afgelopen negen jaar veel mooie woorden gehoord van de vakbondsleiders, maar nu is het tijd om echt in actie te gaan. Als ze daartoe niet bereid zijn, moeten werkenden niet wachten om hun potentiële macht te mobiliseren op de werkplaatsen en in de wijken.
Een revolte van de werkenden en hun gezinnen zou de basis leggen voor een beweging die een einde kan maken aan het wanbestuur van de Tories. Het kan ook het begin zijn van een beweging die opkomt voor een socialistisch alternatief op het besparingsbeleid en het kapitalistisch systeem dat door de Tories wordt verdedigd.
-
Brexit geblokkeerd, Tories in crisis. Arbeidersbeweging moet nu handelen!
Tijdens het aftellen naar 29 maart (de oorspronkelijk vastgestelde datum voor de terugtrekking van Groot-Brittannië uit de Europese Unie) zakte de conservatieve regering van Theresa May steeds dieper weg in crisis. May lijkt niet in staat om een parlementaire meerderheid te vinden voor een akkoord over de terugtrekking uit de EU. De chaos is zo groot dat een anonieme Europese bron Groot-Brittannië omschreef als een “failed state” (Financial Times 21 maart 2019).Artikel door Ciaran Mulholland, Socialist Party (Noord-Ierland), uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het voorstel tot akkoord over het Britse vertrek uit de EU werd reeds tweemaal verworpen door het parlement, telkens met een grote meerderheid. In normale tijden zou een regering die een nederlaag lijdt op een sleutelelement van het beleid niet overeind blijven. Maar dit zijn geen normale tijden.
May wil haar akkoord nog een keer ter stemming voorleggen. Ze hoopt dat een stemming op het laatste nippertje de druk zo sterk opvoert dat voldoende parlementsleden voor stemmen om een “no deal” Brexit te vermijden. Een aantal conservatieve parlementsleden kondigde effectief aan anders te stemmen in zo’n scenario. Achter de schermen zijn er onderhandelingen met de Noord-Ierse DUP om haar tien verkozenen te overtuigen. Maar het meest waarschijnlijke blijft dat May de stemming opnieuw verliest.
May verliest haar greep
Theresa May begeeft zich op dun ijs. Wat ze ook doet dreigt een reeks gebeurtenissen in gang te zetten die leiden tot haar eigen exit. Verschillende tegenstanders in de Conservatieve Partij staan al klaar om haar op te volgen. Om dat te vermijden, zal May mogelijk beslissen om over de hoofden van de parlementaire heen algemene verkiezingen uit te roepen. Alleen is er bij het establishment de angst dat dit leidt tot een Labour-regering onder Corbyn.
Theresa May zit vast omdat ze geen meerderheid in het parlement haalt. Er zijn verschillende redenen hiervoor, maar het belangrijkste probleem is dat van de ‘backstop’: een regeling die moet vermijden dat er op het Ierse eiland opnieuw een harde grens komt. Er wordt gesteld dat het verharden van de Ierse grens “het vredesproces bedreigt.” De EU stelt dat er ergens een harde grens moet zijn om de eigen handelsbelangen te beschermen. Als de Ierse grens openblijft, moeten er controles komen op goederen die de Ierse zee oversteken. Anders gezegd: een grens tussen Noord-Ierland en Groot-Brittannië.
De meerderheid van de Noord-Ierse protestanten is tegen nieuwe controles op goederen die de Ierse Zee oversteken. Zo’n grens, hoe zacht ook, vormt een bedreiging voor de eenheid tussen Noord-Ierland en Groot-Brittannië. Elke verharding van de grens tussen Noord-Ierland en de Ierse Republiek wordt eveneens gezien als een bedreiging voor de nationale aspiraties van de katholieken. De enige manier waarop de rechten van beide gemeenschappen kunnen gerespecteerd worden, is door beide grenzen open te houden. De logica van de kapitalistische EU bepaalt echter dat dit niet mogelijk is.
In elk geval zou een botsing van de verzuchtingen van protestantse en katholieke gemeenschappen in Noord-Ierland problematisch zijn. Het toevallige feit dat de DUP voor het eerst nodig is om de Britse regering overeind te houden, maakt dat de situatie helemaal vast zit en het vertrek van Groot-Brittannië uit de EU geblokkeerd is. De DUP maakt koelbloedig gebruik van zijn strategische positie. De partij schurkt aan bij de Brexiteers in de Tory partij met het argument dat de Noord-Ierse status bedreigd is. Voor zowel de Brexiteers als de DUP gaat het om een verstandshuwelijk waarbij geen van beide kanten zal aarzelen om de andere in de steek te laten voor tactische voordelen. Maar momenteel lopen hun belangen nog samen.
Neen aan hardere grenzen!
De Socialist Party is tegenstander van de EU, een instelling opgezet in het belang van het kapitalisme. De EU is er niet in het belang van de werkenden in Ierland, zowel het Noorden als het Zuiden, de werkenden in Engeland, Schotland, Wales of elders in Europa. De werkenden mogen geen vertrouwen stellen in de EU voor een betere toekomst, net zomin als ze vertrouwen kunnen stellen in de Ierse premier Varadkar, de Britse premier Theresa May of de coalitie van DUP en Sinn Fein indien die ooit het Noord-Iers bestuur terug in handen neemt.
De Socialist Party verzet zich tegen het ontwerp van akkoord over de Brexit omdat het ingaat tegen de economische en sociale belangen van de werkende klasse. We roepen de arbeidersbeweging op om zich hiertegen te verzetten. Het is belangrijk dat de arbeidersbeweging rekening houdt met de mogelijke gevolgen van het Brexit-akkoord op de sectaire verdeeldheid in Noord-Ierland. De arbeidersbeweging verenigt katholieke en protestantse werkenden in een gezamenlijke strijd voor een beter leven, in strijd op de werkplaatsen en in campagnes om onze diensten te verdedigen. Deze eenheid is niet vanzelfsprekend, er is constante strijd voor nodig. Het is dan ook erg belangrijk dat de vakbonden en de echt linkse partijen zich verzetten tegen elke stap die de eenheid van de werkende klasse verzwakt.
Het ontwerpakkoord schetst een scenario waarin een grens tussen Noord-Ierland en Groot-Brittannië ontstaat. Dit zal de sectaire spanningen versterken en de arbeiderseenheid verzwakken. We verzetten ons op die basis tegen het akkoord. Indien Groot-Brittannië echter zonder akkoord de EU verlaat, is een verharding van de grens tussen het Noorden en het Zuiden van Ierland “onvermijdelijk.” Ook dit zou de sectaire spanningen opvoeren en de arbeiderseenheid bedreigen. We zijn ook resoluut tegen dit scenario gekant.
Een verharding van grenzen kan vermeden worden indien de EU en de Britse regering de politieke beslissing nemen om de grens tussen Noord-Ierland en de Ierse republiek open te houden en geen grens te laten ontwikkelen tussen Noord-Ierland en Groot-Brittannië, wat de zogenaamde impact hiervan ook is op de handel en het verkeer van personen. We hebben er geen vertrouwen in dat ze dit zullen doen, tenzij onder enorme druk van onderuit. Om de belangen van de werkende klasse te beschermen, is het essentieel dat de arbeidersbeweging, vakbonden en linkse krachten met een onafhankelijk socialistisch programma naar voren komen. De arbeidersbeweging moet rond centrale kwesties eigen ‘rode lijnen’ trekken.
Arbeidersbeweging moet nu handelen
In het Brexit-referendum van 2016 zagen we een wijdverbreide vervreemding van een politiek establishment dat decennialang een neoliberaal beleid heeft verdedigd. De meerderheid van degenen die voor Brexit stemden, deed dit om uiting te geven aan hun woede na jaren van besparingen. Deze mensen waren zich maar al te goed bewust van de centrale rol van de Europese instellingen in het beleid dat de gewone werkenden laat betalen voor de hebzucht van de miljardairs.
In het kader van dat referendum was er een linkse campagne voor vertrek uit de EU. De transportbond RMT in Groot-Brittannië en de vakbond van de openbare diensten in Noord-Ierland, NIPSA, namen een principieel standpunt in van verzet tegen de EU en strijd voor een links alternatief. Deze vakbonden gaven een weg vooruit aan. Als alle vakbonden hun gezamenlijk gewicht achter een beweging voor een nieuw Europa in het belang van de 99% zouden zetten, dan zou dit miljoenen mensen op de been krijgen op de Britse en Ierse eilanden en de rest van Europa. Dit zou vertrekken van verzet tegen zowel een Brexit in het belang van de kapitalisten als tegen de EU.
- Vakbondsleden in Ierland, zowel Noord als Zuid, zijn verenigd in het Irish Congress of Trade Unions (ICTU) en hebben goede banden met hun collega syndicalisten in Engeland, Schotland en Wales. De vakbonden dienen te mobiliseren om de belangen van de werkenden in de regio te verdedigen in verzet tegen de ‘race to the bottom’ op vlak van arbeidsrechten en voorwaarden. Syndicale actie voor jobs, lonen, arbeidsvoorwaarden en rechten is nodig.
- De arbeidersbeweging moet zich inzetten voor de eenheid van de werkende klasse en mag zich niet laten vangen door gelijk welk akkoord dat de verdeeldheid versterkt. We kunnen ons best voorbereiden op een toename van sectaire spanningen en conflicten, onder meer door protestacties, betogingen en indien nodig stakingen te organiseren indien sectair geweld dreigt.
- Een spoedconferentie met zoveel mogelijk delegees en militanten uit Noord- en Zuid-Ierland kan een democratische discussie mogelijk maken over hoe we ons het best verzetten tegen zowel de EU als het besparingsbeleid van de Ierse en Britse regeringen. Als het ICTU geen initiatief neemt, kan het komen van die vakbondsinstanties die wel bereid zijn om leiding te geven. Vakbondsleden uit Engeland, Schotland en Wales kunnen gevraagd worden om vertegenwoordigers naar de conferentie te sturen en er kunnen banden gesmeed worden met militanten uit de rest van Europa.
- Socialisten in Ierland zouden een terugkeer van een Labour-regering in Groot-Brittannië verwelkomen. Als een dergelijke regering een standpunt van socialistische oppositie tegen de EU inneemt, zou dit de situatie veranderen. Een Labour-regering kan de onderhandelingen heropenen en een andere relatie tot de EU voorstellen, met inbegrip van nieuwe handels- en douaneregelingen, op basis van de belangen van de werkenden, niet de 1% rijksten. Dit betekent een verwerping van Europese restricties om privatiseringen om te keren of om de sleutelsectoren van de economie te nationaliseren. Als er jobs bedreigd zijn waarbij Brexit als excuus wordt ingeroepen, moet nationalisatie onder democratische controle en beheer van de werkenden op de agenda staan.
- Socialisten zijn voorstander van een werkelijk verenigd Europa. Dit is enkel mogelijk als de socialistische maatschappijverandering een eenheid van Europese naties in een democratische confederatie toelaat. We komen op voor een socialistisch Ierland met volledige democratische rechten voor de protestantse gemeenschap. We zijn voor een socialistische federatie van Ierland, Schotland, Engeland en Wales in een vrije en vrijwillige confederatie, en voor de socialistische verenigde staten van Europa.
-
Rechtse parlementairen stappen uit Labour, nu de rest van de Blair-aanhangers nog!
Op 14 februari leed de Britse premier Theresa May haar tiende parlementaire nederlaag rond de Brexit. De conservatieve partij is gesplitst, ook daar verlieten parlementsleden de partij. De regering van May staat op de rand van de instorting. Toch is het precies op dit ogenblik van een intense regeringscrisis, dat zeven parlementsleden (aanhangers van Blair) ervoor hebben gekozen om zich af te scheiden om hun eigen ‘Independent Group’ in het parlement te vormen.Ingekorte versie van een edito van weekblad ‘The Socialist’
Deze timing is met opzet. Deze parlementsleden proberen zoveel mogelijk schade toe te brengen aan Jeremy Corbyn, net op het moment dat de Brexit-crisis van de regering hoogtepunten bereikt, net als veel arbeiders een kans zien ontstaan om de rotte Tories en hun gehate besparingsagenda uit te bannen. De ‘Bende van Zeven’ koos voor deze sabotage aan de vooravond van mogelijke nieuwe verkiezingen die aan de orde kunnen zijn als de parlementaire impasse aanhoudt en als massale vakbondsacties opgezet worden om de Tories weg te krijgen.
Hun aankondiging kwam niet als een verrassing. Sinds de verkiezing van Jeremy Corbyn als Labour-leider wees de Socialist Party erop dat er twee partijen in één Labour-partij waren: het potentieel van een massale arbeiderspartij rond Jeremy Corbyn en zijn aanhangers onder de werkenden en jongeren aan de ene kant, maar ook een pro-kapitalistisch Labour dat vooral uit de partijmachine en de parlementairen bestaat. Die rechtse parlementairen hadden al lang vervangen moeten worden door vertegenwoordigers van de werkende klasse.
De splitsing in de parlementaire fractie onderstreept de noodzaak van een andere aanpak door Corbyn en algemeen-secretaris John McDonnell. In de plaats van een verzoenende toon, is er een offensief nodig. Dat moet vertrekken van de mobilisatie van werkenden en vakbonden om op te komen voor nieuwe verkiezingen die de Tories wandelen sturen. Deze mobilisatie moet ook gebruikt worden om de rechtse saboteurs in eigen rangen aan te pakken.
Het doel van de afgesplitste parlementsleden is duidelijk: voorkomen dat een door Corbyn geleide regering aan de macht komt. Ze willen een soortgelijke rol spelen als de Social Democratic Party (SDP) in 1981. Tegelijk blijven de meeste rechtse Labour-verkozenen in hun partij om Corbyn te saboteren. Dat gebeurt nu door hem verantwoordelijk te stellen voor de afsplitsing in plaats van zich tegen de overlopers te keren. Straks kan het door een regering onder Corbyn te saboteren zodra die probeert een beleid in het belang van de werkenden te voeren.
De ‘Bende van Zeven’ hoopt op een bredere herschikking en trok reeds enkele misnoegde Tories aan. Een echte partij is er nog niet. Er is een diepgeworteld probleem: de moeilijkheid om een substantiële basis van steun te vinden voor een neoliberale besparingsagenda.
Terecht heeft vakbondsleider Len McCluskey (Unite) opgeroepen tot tussentijdse verkiezingen in de kiesdistricten waar de Labour-parlementairen opgestapt zijn. Als er in hun plaats socialisten verkozen worden als kandidaten, zou dit een uitstekende test zijn voor de echte steun in de samenleving voor zowel de rechtse agenda als die van Corbyn.
Corbyn heeft helaas geen duidelijke en consequente socialistische benadering rond Brexit. Dit laat ruimte voor rechtse krachten die inspelen op de verwarring en de verdeeldheid hierover binnen de arbeidersklasse. Dit onderstreept het belang om een socialistische benadering te formuleren met het argument dat een Labour-regering zou vechten voor onderhandelingen op een geheel andere basis.
Een startpunt hiervoor is een programma dat vertrekt van de bescherming en verbetering van de rechten van werkenden, waaronder de rechten van migrerende werkenden en vluchtelingen; afschaffing van alle vakbondswetten en asociale regels zoals de EU-richtlijn inzake gedetacheerde werkenden (die door de bazen ingezet worden in een neerwaartse spiraal van lonen en omstandigheden) en andere EU-regels die ingaan tegen de belangen van de werkenden of een obstakel vormen voor een beleid dat breekt met de besparingen. Dat zou de deur openen voor een socialistisch beleid waarbij de sleutelsectoren van de economie in publieke handen komen. Hiervoor zal samenwerking van de werkenden van Europa nodig zijn: een stap naar een breuk met de besparingen zou een groot enthousiasme in heel Europa creëren en de basis leggen voor zo’n nieuwe samenwerking.
De dreiging van een Brexit zonder akkoord – wat met de deadline van 29 maart in het vooruitzicht steeds realistischer wordt – wordt door bazen gebruikt om sluitingen en besparingen te rechtvaardigen. De arbeidersbeweging moet daarop antwoorden met de belofte om fabrieken die met sluiten bedreigd worden te nationaliseren. Honda in Swindon is het meest recente voorbeeld van zo’n dreiging. Als er geen antwoord komt op de dreigementen van de bazen, is het niet verwonderlijk dat er verwarring en twijfel is bij een groot deel van de bevolking.
De afsplitsing van de zeven Labour-verkozenen toont dat er strijd nodig is om van Labour een democratische socialistische partij te maken met een federatieve structuur. De Socialist Party roept Corbyn en co op om een conferentie van de arbeidersbeweging bijeen te roepen waaraan iedereen, inclusief vakbonden en socialistische groepen zoals de Socialist Party, kan deelnemen om de urgente taken van onze beweging te bespreken. Dit omvat de vraag hoe we met massale acties vervroegde verkiezingen kunnen bekomen, het deselecteren van rechtse parlementsleden binnen Labour om hen te vervangen door strijdbare socialisten en het opbouwen van de strijd voor socialistische maatschappijverandering.
[divider]
Voor een socialistische Britse breuk met de EU
May heeft van de Brexit een potje gemaakt. Ons alternatief moet zijn: verzet tegen alle neoliberale, pro-kapitalistische regels van de EU. Corbyn zou na vervroegde verkiezingen de onderhandelingen moeten openen op basis van verzet tegen alle regels van de gemeenschappelijke markt, zoals die rond de verplichting van marktwerking.
door Pieter Brans, Amsterdam
Hij zou dan een beroep kunnen doen op de solidariteit met arbeiders in heel Europa. Dat betekent het opbouwen van een Europese campagne van socialistische en arbeidersorganisaties om de onderhandelingen te gebruiken om alle pro-kapitalistische regels van de EU op te blazen. Het is niet anders dan een bazenclub.
Gesteund door brede steun in Engeland en met de solidariteit van arbeiders in heel Europa, zou hij in een veel sterkere positie zijn dan premier May. Bovendien zou een regering onder leiding van Corbyn (na nieuwe verkiezingen) een programma van nationalisatie kunnen doorvoeren om te breken met het vermogen van bedrijven om banenverlies, salarisverlagingen en verslechteringen van arbeidsvoorwaarden door te voeren. Want zo zullen zij de arbeiders gaan straffen met de Brexit-problemen als smoes.
Zo’n aanpak zou de belangen dienen van de meerderheid van arbeiders en middenklasse. Maar voor de klasse van kapitalisten is een regering onder leiding van Corbyn op basis van een socialistisch beleid een ergere nachtmerrie dan een Brexit.
Corbyn zou de arbeidersbeweging direct moeten leiden in de richting van een campagne voor nieuwe verkiezingen. Een lijst van nieuwe kandidaten voor de Labour Partij is noodzakelijk, kandidaten die door de basis gekozen zijn. Er zou een spoedconferentie van de Labour Partij moeten worden gehouden, open voor alle organisaties die de besparingen bestrijden, o.a. de Socialist Party en vakbonden die niet bij Labour zijn aangesloten zoals de RMT (Transportarbeidersbond) om te spreken over het herscheppen van Labour op basis van democratische, socialistische lijnen.
Daarbij is het nodig niet alleen te discussiëren over hoe de verkiezingen te winnen, maar ook over hoe de onvermijdelijke kapitalistische sabotage tegemoet te treden die een regering geleid door Corbyn zou ondervinden. Sleutelpunt van het programma zou de nationalisatie van de banken en de grote monopolies moeten zijn om de weg open te stellen in de richting van een socialistisch geplande productie om aan ieders behoeften te voldoen. De samenwerking van alle Europese arbeiders op een socialistische basis zou daar een onderdeel van moeten zijn, solidariteit van de arbeidersklasse over de grenzen heen als alternatief voor de huidige chaos.
[divider]
Internationaal verzet tegen het Europa van het kapitaal
In het bijzonder onder jongeren is er veel verwarring over de Brexit en vanuit een gevoelsmatig internationalisme zelfs afkeer. Wij delen het internationalisme. Maar de EU is geen instelling gericht op het verenigen van de werkenden en jongeren in Europa: het is een machine van de bazen om hun winsten te vergroten op de kap van onze arbeidsvoorwaarden en lonen. Zo legt de EU tal van liberaliseringsprogramma’s op: openbaar vervoer, post, … moeten er allemaal aan geloven. Resultaat: wij betalen meer voor minder dienstverlening zodat er voor hen meer winsten overblijven. De EU is niet gebaseerd op het principe van onderlinge solidariteit. Dat zagen we bijvoorbeeld toen de Griekse bevolking aan dictaten van een hard besparingsbeleid werd onderworpen. Tegenover het Europa van het kapitaal, plaatsen wij internationaal verzet van de werkenden en jongeren.
-
Vernedering voor Theresa May. Corbyn moet arbeidersbeweging in stelling brengen!
Foto: Paul Mattson De Britse conservatieven vliegen elkaar in de haren. Nu is het tijd om hen weg te krijgen. De Brexit-deal van Theresa May werd uiteindelijk gestemd in het parlement en dit amper zes weken voor de Brexit moet plaatsvinden. De hoop op een akkoord is doorprikt. May hoopte haar partij te kunnen verenigen rond het feit dat ze de Brexit zou doorvoeren. Ze hoopte steun te vinden onder de miljoenen Britten die voor de Brexit stemden.
Licht aangepaste versie van het edito van weekblad ‘The Socialist’
Theresa May hoopte daarnaast tot een akkoord te komen dat in het belang is van de kapitalistische klasse. Daartoe stelde ze voor om het kader van de Europese regelgeving en de neoliberale dictaten te bevestigen. Een meerderheid van de grote bedrijven was ongetwijfeld eerder gediend met een akkoord dat nog dichter bij de EU aanleunde, maar ze konden leven met het voorstel van May.
Maar dan moest May dit wel nog door het parlement krijgen. Het resultaat was echter vernederend: 432 tegen 202 stemmen. Dat is de grootste parlementaire rebellie in de na-oorlogse periode.
Wat May nu zal doen, blijft onzeker. De omvang van de nederlaag kan haar tot ontslag dwingen, maar het is ook mogelijk dat ze een ‘nieuw’ akkoord zal proberen samen te sprokkelen om opnieuw naar het parlement te gaan. Daarnaast kan de deadline vooruitgeschoven worden.
Terwijl de Tories elkaar bekampen rond de Brexit, gaan miljoenen werkenden nog steeds gebukt onder het brutale asociale beleid van deze regering. Er zijn nu al meer dan 4,5 miljoen Britse kinderen die niet genoeg te eten hebben omdat hun ouders het zich niet kunnen veroorloven. Het was de woede tegen deze eindeloze ellende voor de meerderheid van de bevolking – terwijl een kleine toplaag de zakken vult – die aan de basis lag van het resultaat van het Brexit-referendum in 2016.
De Tories zijn een kapitalistische partij. Geen enkel Tory-voorstel rond de Brexit is in het belang van de werkenden of de middenklasse. De arbeidersbeweging moet nu bouwen aan actief verzet tegen de ongelooflijk zwakke en verdeelde regering. Dit moet leiden tot een door Corbyn geleide regering op een socialistisch programma.
Corbyn moet duidelijk maken dat verkozenen van Labour die voor het akkoord stemden of die in de vertrouwensstemming niet tegen de regering stemmen, meteen uit de partij gezet worden. De meeste Blairisten in Labour zijn momenteel bang om geassocieerd te worden met een zwakke premier en haar akkoord. Zij blijven zich richten op de eis van een tweede referendum, een zogenaamde ‘volksstemming’.
Voor de kapitalistische klasse is dat echter riskant. Het zou erg verdelend zijn en het kan de autoriteit van het establishment verder ondermijnen, zeker omdat het duidelijk zou maken dat de regels aangepast worden naargelang dit het establishment uitkomt. Het is bovendien niet duidelijk of het parlement in staat zou zijn om tot een akkoord te komen over de vraag of vragen in zo’n referendum. Als de impasse aanhoudt, is het echter niet uitgesloten dat er stappen in de richting van een referendum komen.
Het standpunt van de Blairistische parlementsleden wordt niet bepaald door het belang van de werkenden, maar enkel door hoe ze de kapitalistische klasse het beste kunnen dienen.
De vakbonden en Jeremy Corbyn moeten massale protestacties organiseren om nieuwe verkiezingen te eisen. Dat zou pas een echte ‘volksstemming’ zijn. De demonstratie van People’s Assembly afgelopen zaterdag voor vervroegde verkiezingen kende een bescheiden opkomst. Er is aan de top van de arbeidersbeweging een gebrek aan leiding. Aan de woede tegen de Tory-regering is het alleszins niet gelegen.
De parlementaire tactieken zijn ondergeschikt aan de taak van de opbouw van een strijdbare beweging op straat. Dit moet gekoppeld worden aan een socialistisch programma, ook rond de kwestie van de Brexit.
‘Rode lijnen’
De ‘rode lijn’ van Corbyn rond de Brexit zou een verzet tegen elke neoliberale en pro-kapitalistische regel moeten zijn. Hij moet eisen dat de onderhandelingen heropend worden op basis van verzet tegen de regels van de eenheidsmarkt en de douane-unie – zoals de beperkingen van staatssteun, liberaliseringen, de richtlijn rond postdiensten, … – die ingaan tegen de belangen van de werkenden.
Hij moet een oproep tot internationale solidariteit richten aan de werkenden doorheen Europa. Dat kan de basis leggen voor een Europese campagne van socialisten en arbeidersorganisaties om de onderhandelingen aan te grijpen voor actief verzet tegen het Europa van het kapitaal. Met brede steun in Groot-Brittannië en solidariteit vanuit heel Europa, zou Corbyn in een veel sterkere positie zitten dan May.
Een regering onder leiding van Corbyn zou bovendien kunnen overgaan tot een programma van nationalisatie als antwoord op jobverliezen, sluitingen en slechtere arbeidersvoorwaarden bij bedrijven die de werkenden willen straffen onder het mom van Brexit-moeilijkheden. Deze benadering zou in het belang van de meerderheid van de bevolking zijn.
Voor de kapitalistische klasse is een regering-Corbyn met een socialistisch beleid en massale steun een nog grotere nachtmerrie dan de huidige Brexit-chaos. Dat is waarom de rechterzijde van Labour niet bereid is om op te roepen tot vervroegde verkiezingen of toch alleszins niet om daar echt voor te gaan.
Corbyn moet de arbeidersbeweging in stelling brengen om vervroegde verkiezingen te eisen. Daarbij moeten de lokale partij-afdelingen het recht hebben om nieuwe kandidaten naar voren te schuiven. Een conferentie van de hele arbeidersbeweging, open voor al wie zich tegen het besparingsbeleid verzet, dus ook de Socialist Party en vakbonden die niet met Labour verbonden zijn (zoals de RMT), kan de discussie voeren over hoe Labour op een democratische en socialistische basis de strijd kan aangaan.
Dit zou niet enkel gaan over de verkiezingen, maar ook over hoe de onvermijdelijke pogingen tot kapitalistische sabotage tegen een regering-Corbyn beantwoord worden. Centrale elementen daarbij zijn de nationalisatie van de banken en de grote bedrijven onder democratische arbeiderscontrole en –beheer om de basis te leggen voor een socialistische planning van de productie. Dit moet verbonden worden aan hernieuwde samenwerking met de arbeidersbeweging doorheen Europa.
-
Britse lokale verkiezingen in mei. Linkse retoriek omzetten in beleid
Foto: Paul Mattson Er was de afgelopen jaren heel wat politieke turbulentie in Groot-Brittannië. Het ziet er niet naar uit dat daar snel een einde aan komt.
Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Er was de Corbyn-revolte waarbij honderdduizenden jongeren en werkenden zich meermaals achter de linkse Labour-voorzitter schaarden tegen de rechtse Blairisten in die partij. Dit werd gevolgd door de dramatische Brexit-stemming, een regelrechte opstand van de armste lagen van de werkende klasse tegen de brutale besparingspolitiek van de EU en het Britse establishment. Deze politieke aardschok doet nog steeds de Britse en met uitbreiding de hele Europese elite beven. Tenslotte verloor premier Theresa May met vervroegde verkiezingen de conservatieve Tory-meerderheid in het parlement. Voortaan moet ze deze woelige tijden het hoofd bieden met een minderheidsregering en een nog meer verdeelde Tory-partij. Rechts kan deze situatie wel aan, tenzij links zich organiseert en van de situatie gebruik maakt om terug te slaan.
Deze ontwikkelingen komen niet uit de lucht gevallen. De zware besparingsrondes hadden een grote impact op de levensstandaard en het maatschappelijk leven. Zo verloren sinds 2010 meer dan een miljoen mensen met een beperking een deel of heel hun uitkering. De huurprijzen verdubbelden op tien jaar. Meer dan een half miljoen gemeentewerkers verloren hun job, waaronder tienduizenden leerkrachten, brandweerlui, … Lokale diensten werden geprivatiseerd of aan publiek-private samenwerking onderworpen waarbij het privékapitaal profiteert en de dienstverlening afgebouwd wordt.
De woede hiertegen vertaalde zich niet alleen op het electorale terrein. Er waren ook tientallen lokale en soms nationale campagnes en strijdbewegingen voor het openhouden van ziekenhuizen, openbare bibliotheken, voor hogere lonen en tegen afdankingen.
Corbyn wil een socialistische gemeentepolitiek
Vaak komt deze strijd recht tegenover de gemeentebesturen te staan, ook als deze door Labour geleid worden. Het maakt de strijd tussen de linkerzijde en de openlijke pro-kapitalistische vleugel binnen Labour bijzonder concreet. Want waartoe dient een programma dat breekt met de besparingen en dat pleit voor meer publieke investeringen, als het de praktische strijd voor deze eisen niet vooruit helpt?
De lokale campagnes verhogen de druk op de gemeentebesturen. Zo leidde protest van honderden inwoners van Haringey tegen de privatisering van sociale woningen in deze door Labour geleide gemeente tot het de-selecteren van Labour-kandidaten die voor de privatisering zijn. Ze werden vervangen door linkse kandidaten. De beslissing over de privatisering werd zelfs uitgesteld tot na de lokale verkiezingen in mei. Onder druk van strijd kan Haringey hierdoor een van de eerste gemeenten worden die Corbyn volgt in het stoppen van de trend van outsourcen van publieke diensten. Dit beleid kan vervangen worden door een inscourcing waarbij de gemeenschap terugkrijgt wat ze de afgelopen jaren verloor.
Dit alles leidt ook tot discussie over de vraag waar de publieke middelen gevonden worden om te breken met het besparingsbeleid. De Socialist Party, onze zusterpartij, is resoluut voorstander van lokale begrotingen zonder besparingen, waarbij beroep wordt gedaan op de reserves van de gemeenten maar ook op mogelijkheden om met de gemeenten goedkope leningen aan te gaan. Er wordt aan toegevoegd dat dit wellicht niet voldoende zal zijn, maar dat er strijd zal nodig zijn om meer middelen af te dwingen van de nationale regering.
Een beweging waarbij linkse gemeentebesturen zich verenigen en gezamenlijk strijd voeren met lokale actiegroepen, jongeren en vakbonden, zou de wankele regering van May een laatste stoot kunnen geven. Hierna ligt de weg open voor Corbyn om een Labour-regering te vormen die de nationale politiek een socialistische richting laat opgaan.
Tot nu toe probeerden Corbyn en zijn omgeving om links en rechts binnen Labour te verzoenen en om tot een compromis te komen. Dit bleek een illusie te zijn. Elke stap vooruit kwam er pas toen over de hoofden van rechts heen resoluut voor een linkse politiek werd gegaan. Corbyn deed dit met de publicatie van het verkiezingsprogramma. Het gebeurde ook met de vervanging van de rechtse kandidaten in Haringey door linkse vertegenwoordigers.
De Socialist Party roept Corbyn op om van het momentum gebruik te maken om te breken met rechts binnen de partij, Labour te democratiseren door beroep te doen op de honderdduizenden jongeren en werkenden die de voorbije jaren lid van Labour werden, het gewicht van de vakbonden binnen de partij terug te versterken en om al wie destijds uitgesloten werd wegens te links opnieuw op te nemen in de partij.
-
Strijdbare socialiste verkozen als voorzitter Britse handelsvakbond
De Britse vakbond USDAW organiseert meer dan 400.000 personeelsleden in de handelssector (supermarkten, maar ook kleinhandel). De afgelopen jaren werd ook de Britse distributiesector getroffen door jobverlies en een neerwaartse tendens inzake lonen en arbeidsvoorwaarden. Het verzet daartegen groeit van onderuit. Dit bleek nu ook bij de verkiezingen voor een nieuwe vakbondsvoorzitter.Alle leden van USDAW verkiezen de voorzitter van de vakbond. Er waren twee kandidaten: één van hen was Amy Murphy, werkneemster van Tesco en lid van de Socialist Party. Amy zit al jaren in het nationaal bestuur van de vakbond en pleit daar voor een strijdbare opstelling. Dat werd beloond door de leden die haar tot nieuwe voorzitter van USDAW verkozen.
In haar verkiezingspamflet stelde Amy: “Als werkneemster van een supermarkt die naar de leden luistert, ben ik op de hoogte van de onaanvaardbare druk op al het personeel om steeds meer te presteren en ondertussen nog steeds te moeten glimlachen. Ik denk dat de tijd gekomen is om in te gaan tegen de bedrijven waarvoor we werken. Usdaw mag niet blijven doorgaan zoals vandaag, waarbij het onder zijn gewicht vecht terwijl de leden elke dag geconfronteerd worden met de dreiging van aanvallen op lonen en arbeidsvoorwaarden.”
Amy werd verkozen met een campagne voor een strijdbare en democratische vakbond en eisen zoals een minimumloon van 10 pond per uur, stopzetting van de nulurencontracten en steun aan leden die in actie willen gaan tegen aanvallen op jobs en arbeidsvoorwaarden.
Na haar verkiezing stelde Amy: “Ik wil iedereen die me gesteund heeft bijzonder hard bedanken. De steun was enorm. Het is nu tijd om in te gaan tegen de bedrijven waarvoor we werken. Als voorzitter zal ik blijven ingaan tegen de vakbondsleiding en de werkgevers en 100% achter de leden blijven staan.”
Tijdens de campagne verdeelden leden van de Socialist Party en de linkerzijde binnen USDAW meer dan 11.000 pamfletten. Amy sprak op bijeenkomsten doorheen het land.
De vakbond krijgt ook een nieuwe algemeen-secretaris. De vorige vice algemeen-secretaris, Paddy Lillis, werd zonder tegenkandidaat verkozen. Het is goed dat Lillis op de regionale conferenties van USDAW heel wat positiever stond tegenover Jeremy Corbyn en het radicale beleid dat hij voorstelde in het recente manifest van Labour. Heel wat van de maatregelen in dat manifest zijn overigens ook op congressen van USDAW aangenomen als voorstellen van de vakbond.
Maar Lillis was tevens voorzitter van het nationaal uitvoerend comité van Labour tijdens de voorzittersverkiezingen van 2016 waarin heel wat leden van Labour niet mochten stemmen. Samen met aftredend algemeen-secretaris John Hannett ondernam hij niets tegen de enorme aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en het jobverlies in de handelssector. Er werd integendeel gegaan voor een benadering van ‘samenwerking’ met de werkgevers van Tesco en andere grootwarenhuizen.
De verkiezing van Amy biedt een kans om de vakbond in een nieuwe richting te stuwen. Met de verkozenen van Broad Left, de linkerzijde in de vakbond, in het uitvoerend comité en de leden zal gewerkt worden aan de strijdbare opstelling die zo nodig is in deze sector. Heel wat leden en delegees van USDAW die hun steun aan Amy en haar voorstellen gaven, zullen blij zijn met haar verkiezing. Het biedt een uitstekende kans voor de Socialist Party en de Broad Left om verder campagne te voeren voor een stoutmoedige, strijdbare socialistische leiding die zich niet laat doen door de werkgevers en opkomt voor de 430.000 leden van USDAW.
