NL Socialisme

Tag: Griekenland

  • Griekenland. Strijd voor breuk met besparingen gaat door

    Andros Payiatsos. Foto: Natalia Medina
    Andros Payiatsos. Foto: Natalia Medina

    Een van de meest opmerkelijke discussies op de zomerschool van het CWI was deze over Griekenland. Andros Payiatsos van Xekinima kwam een dag naar België om deze discussie in te leiden en af te ronden. Hij bracht een beeld van de politieke situatie en de positie van de radicale linkerzijde in het land.

    De gebeurtenissen in Griekenland gaan erg snel. Soms kunnen ontwikkelingen die anders maanden of jaren duren samengebald worden in enkele dagen of uren. Deze versnelling leidt ook tot nieuwe uitdagingen voor alle linkse krachten. De meeste linkse formaties staan er niet zo goed voor, met afsplitsingen bij kleine en grote partijen als Syriza. Xekinima daarentegen doet het goed en dit omwille van een politieke duidelijkheid doorheen het hele proces.

    Het referendum van 5 juli toonde een krachtige OXI tegen de trojka. Het gaf Tsipras een enorm mandaat van de Griekse arbeidersbeweging. Het mandaat werd niet gebruikt om de trojka te zeggen waar het op staat. Tsipras liep met dit mandaat over naar het andere kamp, hij veranderde de neen in een ja. De hele linkerzijde en ook de basis van Syriza was geschokt. Sommigen durfden hun huis een weeklang niet uitkomen, uit angst om mensen op straat tegen te komen en het onverklaarbare te moeten uitleggen.

    Nog in de nacht van het referendum hield Tsipras een toespraak en kondigde hij aan dat alle voorzitters van de politieke partijen de volgende dag zouden bijeenkomen. Er was direct al een vorm van nationale eenheid in voorbereiding. Dit werd als dekmantel gebruikt om opnieuw naar rechts op te schuiven. Tsipras leek niet echt gelukkig met het resultaat van het referendum, hij wilde ruimte voor het compromis dat hij eigenlijk al had gesloten. De uitverkoop werd voorbereid, maar de omvang van de overwinning van het neen-kamp was een probleem.

    Xekinima was daarop voorbereid. Toen het referendum werd uitgeroepen, dachten we dat het mogelijk tot een breuk met de EU en de eurozone zou komen. Maar midden in de week voor het referendum werd alsmaar duidelijker dat dit niet het plan was. Dat het referendum eerder moest dienen als schaamlapje om tot een compromis te komen. Toen dit effectief gebeurde, waren we politiek voorbereid.

    Ondanks de bocht van Tsipras moeten we het resultaat van het referendum blijven benadrukken. Dit was indrukwekkend. Twee dagen voor het referendum waren er grote betogingen met meer dan 100.000 aanwezigen en dit met de oproep om niet te buigen. Het deed denken aan de strijd in 2011 toen het verzet tegen de besparingen een momentum kende. Deze mobilisatie was erg belangrijk, de angstcampagne die de bevolking moest overtuigen om ‘ja’ te stemmen draaide immers op volle toeren. De hele planeet, de EU, het Griekse establishment, … Alles en iedereen werd ingezet om de Griekse werkenden te terroriseren en te intimideren. De peilingen die de hele week verschenen gaven een nek aan nek resultaat aan. We wisten dat er in de arbeidersbuurten een grote meerderheid neen zou stemmen. We dachten dat het neenkamp het ruim zou halen, maar waren even in de war gebracht door de peilingen. Normaal zijn de Griekse peilingen erg accuraat. Nu bleek achteraf dat een aantal peilingen opgekocht waren door de rechterzijde, het waren geen echte peilingen maar propagandamiddelen! Alleszins moeten we de grote overwinning van het neenkamp als historisch resultaat koesteren. Het zal een mijlpaal blijven. We zullen er ook Tsipras en co regelmatig aan moeten herinneren, dit ongelofelijke mandaat werd op een paar uur tijd uitverkocht.

    Het resultaat van het referendum was ook een uitdrukking van de vastberadenheid van de Griekse arbeidersklasse. Daar speelde een gevoel van trots mee. In de arbeidersbuurten stemde 85% neen. De massamedia hebben het nooit over wat er zich echt in die wijken afspeelt. Ze brachten beelden van gepensioneerden die in de rij voor de bank moesten wachten omdat die gesloten waren en slechts 60 euro per dag konden uitbetalen. Deze beelden werden in volle campagne getoond. Maar er waren slechts twee keer dergelijke rijen. En toen betogingen langs deze rijen passeerden, riepen de meeste gepensioneerden slogans mee om voor ‘neen’ op te roepen. Maar dat was niet interessant voor de gevestigde media.

    Tegelijk waren de Grieken zich heel bewust van de solidariteit doorheen Europa, er waren zowat 250 betogingen in de rest van het continent. De Griekse werkenden waren daar heel goed van op de hoogte. Het idee van gemeenschappelijke Europese strijd leefde sterk, zeker onder de activisten.

    Xekinima voerde nooit eerder zo’n intensieve campagne als naar de aanloop van het referendum. We verdeelden 100.000 pamfletten op vijf dagen en verkochten 2.700 kranten. Mensen kwamen onze krant vragen, ze namen pamfletten en kranten mee om verder te verspreiden. Wij waren de eersten die met de campagne begonnen.

    Na het referendum is er een tegenstrijdige sfeer. Tsipras geniet onder de massa’s nog steeds steun. We moeten daar rekening mee houden, er is het gevoel dat hij minstens strijd gevoerd heeft. Maar onder activisten, een laag die de afgelopen jaren gegroeid is, wordt Tsipras gehaat. Voor oude reformisten, waarvan sommigen het leven lieten zoals Allende, kan je nog respect hebben. Maar met Tsipras is er het gevoel dat hij met onze voeten gespeeld heeft. Hij riep het referendum uit om de boel uit te verkopen, dat is bijzonder erg. Hij bleef de illusie wekken dat met de trojka kan onderhandeld worden, zelfs indien de trojka hem maar bleef schoppen. De mogelijkheid van vruchtbare gesprekken die wederzijdse voordelen zouden opleveren, bleef maar naar voor komen. Er is echter nooit een toegeving door de trojka gedaan. Tsipras betaalde ondertussen alle oude leningen terug en moest de economie volledig leegzuigen. De economie is volledig getransfereerd naar de schuldeisers zodat de banken overeind bleven. Tsipras heeft zich in de onderhandelingen niet alleen als een reformist gedragen, maar ook als een weinig snuggere reformist.

    Het gevolg is dat Syriza zal splitsen. De vraag is enkel wanneer dit zal gebeuren. Het is onmogelijk om eengemaakt te blijven na deze draai van de leiding. Tal van afdelingen en zelfs een meerderheid van het Centraal Comité stemde tegen deze draai. De beste arbeiders keren zich van de partij af. De vraag is wat de linkerzijde zal doen. Dat is niet duidelijk. De meeste eurocommunisten capituleerden, de zowat 30 parlementairen die tegenstemden zijn die van het links platform. Zij behoren tot een breed amalgaam van groepen en politieke tradities. Ze willen wel een initiatief nemen, maar wachten tot de leiding hen uit de partij zet. Dat is begrijpelijk, maar het omvat het gevaar dat Tsipras met de linkervleugel zal spelen om hen uiteindelijk te isoleren. Het ergste dat kan gebeuren is dat de linkervleugel stelt dat de eenheid boven alles gaat. Als een groot deel van de linkervleugel afsplitst met een duidelijke oproep om antikapitalistische krachten te verenigen, kan dit de basis vormen voor een grote linkse partij die in het parlement zelfs groter is dan de KKE. Maar er is ook het gevaar dat de linkervleugel ongeorganiseerd vertrekt uit Syriza en onderling verder afsplitst.

    Zodra de gevolgen van het nieuwe memorandum duidelijk worden, zowel voor de werkenden als de boeren die nu hard geraakt zullen worden, zal de regering onvermijdelijk opnieuw in crisis geraken. Mogelijk zal Tsipras dat aangrijpen om nieuwe verkiezingen uit te schrijven zodat hij nog kan buigen op het feit dat hij een sterke electorale steun heeft. Maar de Griekse burgerij en het Europese establishment willen geen nieuwe verkiezingen, niet zozeer omdat ze bang zijn van Tsipras maar wel omdat het de druk van onderuit op Tsipras zou opvoeren. Hoe langer Tsipras met verkiezingen wacht, hoe meer zijn steun kan ondergraven worden. De Griekse burgerij en het Europese establishment duwen Tsipras in de richting van nationale eenheid zelfs indien Tsipras daar niet warm voor loopt. De vraag is wat het effect daarvan zal zijn op zowel de leegloop uit Syriza als de rest van de samenleving. Het zal wellicht tot een toename van klassenstrijd leiden waardoor ook de rol van Syriza duidelijker zal worden. Een regering van nationale eenheid houdt ook risico’s in voor de andere partijen, in het verleden kregen de partijen die aan besparingsregeringen deelnamen zware klappen en sommigen verdwenen helemaal van het toneel, denk maar aan LAOS of Dimar en zelfs PASOK verdween bijna uit het parlement.

    Wat de linkerzijde doet, zal beslissend zijn. Het zal onder meer bepalen welke ruimte extreemrechts krijgt. Momenteel kent Gouden Dageraad een beperkte groei, maar nog niet zoals in 2010 toen het een sterke opmars kende. Voor de moord op Pavlos Fyssas liep elke linkse activiteit het gevaar om aangevallen te worden door Gouden Dageraad. Dat is momenteel niet langer het geval, wat ons meer tijd geeft. Mogelijk overweegt een deel van de burgerij de optie van een militaire staatsgreep, zelfs indien het niet meteen op de agenda staat.

    De dag nadat Tsipras een akkoord sloot met de EU deden wij de oproep voor een nieuwe linkse formatie. Tsipras stak de Rubicon over waardoor een nieuwe kracht nodig is. We waren de eersten die zo’n oproep deden en blijven jammer genoeg ook de enigen die in de richting van een brede nieuwe linkse kracht denken. De antikapitalistische alliantie Antarsya denkt dat zij de nieuwe linkse partij kan worden en ook de stalinistische KKE kan mogelijk wel groeien, maar dit blijft beperkt door de sectaire opstelling waardoor KKE de afgelopen jaren heel wat terrein verloor. De linkerzijde in Syriza kan omwille van de partijdiscipline niet zomaar oproepen tot een nieuwe linkse partij. Maar toch worden concrete stappen gezet. Het vacuüm kan niet gevuld worden door één stroming of kracht, samenwerking van verschillende linkse krachten uit zowel Syriza als Antarsya of van daarbuiten zal essentieel zijn.

    Wij merkten in het verleden al op dat het niet mogelijk was om tegelijk een revolutionair referentiepunt te worden en binnen Syriza actief te zijn. Syriza verschilt van de oude sociaaldemocratie in de zin dat er geen massale actieve partijwerking is. De beste activisten waren niet bij Syriza. Bovendien ontbrak het Syriza aan structuren om naar buiten te treden. Wij besloten om een complexe tactiek toe te passen waarbij we zowel binnen als buiten Syriza actief waren. Met het ‘Initiatief van de 1000’ verenigden we de meest linkse elementen van verschillende achtergronden, rond het idee van eenheid van de meest strijdbare elementen van links in Syriza, Antarsya en onafhankelijken.

    We namen nadien het initiatief van linkse fronten op lokaal niveau, er zijn al dergelijke fronten in vier steden en het aantal kan tot 7 à 10 toenemen. Deze nemen stilaan de vorm aan van bescheiden lokale massaformaties. Deze lokale linkse allianties kunnen een basis vormen voor een nationale conferentie van strijdbaar links. Ons eerste idee was om dit ergens tegen het einde van het jaar te plannen, maar de snelle ontwikkelingen van de voorbije weken hebben dit doorkruist. Er kwam een nationale conferentie op 16 juli, de beslissing hiervoor werd vier dagen eerder genomen. Het was de eerste samenkomst van links na het referendum. Met 250 tot 300 aanwezigen was het een succes, er waren 12 groepen vertegenwoordigd en zowat alle stromingen binnen de linkervleugel van Syriza waren aanwezig. Sommigen met de volle goesting, anderen niet bepaald. De conferentie was bekend onder activisten in heel het land. Het idee van een nieuwe partij moet nog rijpen, maar we kunnen niet gewoon wachten en moeten al concrete stappen zetten. Nu worden nog veel discussies gevoerd met delen van Syriza, waaronder de jongerenafdeling, maar ook van Antarsya. Er is een groot potentieel maar de vraag blijft natuurlijk in welke mate dit kan gerealiseerd worden. De krachten van Xekinima zijn beperkt maar onze politieke duidelijkheid zorgt ervoor dat we boven ons gewicht boksen.

    We kunnen nog niet zeggen dat dit initiatief tot een nieuwe partij zal leiden, maar het kan wel een belangrijke rol spelen in het proces om tot een nieuwe partij te komen. We kunnen niet wachten tot de linkervleugel van Syriza een eigen initiatief neemt, maar indien dat gebeurt moeten we erop inspelen. De situatie kan er binnen twee maanden totaal anders uitzien, het politieke landschap ter linkerzijde kan er in september anders uitzien. Maar Xekinima zal binnen dat landschap alleszins een sterkere positie innemen.

  • Brochure: Griekenland en de strijd tegen de dictatuur van banken en grote bedrijven

    voorgriekBrochure van marxisme.be over het Griekse verzet tegen het besparingsbeleid, de verkiezing van een linkse regering en de beperkingen van het reformisme. Met bijlagen over ‘links en de euro’, het ‘onregelmatige marxisme van Varoufakis’ en een tekst over de geschiedenis van de Griekse linkerzijde.

    PDF van deze brochure

    Inhoud:

    Bijlagen

  • Waarom Syriza kapituleerde en een alternatieve weg om de besparingen te stoppen

    Standpunt door Paul Murphy, parlementslid in Ierland

    Ondertussen keurde het Griekse parlement de besparingen goed. 32 verkozenen van Syriza stemden tegen of onthielden zich. De regering heeft enkel nog een meerderheid door de steun van de gevestigde partijen (ND, Pasok en Potami). Voor de linkerzijde stelt de uitdaging zich om het verzet tegen de nieuwe besparingen te organiseren.
    Ondertussen keurde het Griekse parlement de besparingen goed. 32 verkozenen van Syriza stemden tegen en 6 onthielden zich. De regering heeft enkel nog een meerderheid door de steun van de gevestigde partijen (ND, Pasok en Potami). Voor de linkerzijde stelt de uitdaging zich om het verzet tegen de nieuwe besparingen te organiseren.

    De leiding van Syriza heeft de Griekse werkende bevolking naar een opmerkelijke nederlaag gebracht door steun te geven aan een hard besparingsbeleid, een de facto koloniale status en potentieel een brede demoralisatie onder de bevolking.

    Deze nederlaag vloeit voort uit de reformistische strategie van de partijleiding – het idee dat het mogelijk is om de besparingsprogramma’s van de trojka te stoppen zonder te breken met het kapitalisme. In het kader van de eurozone, met de macht van de ECB en de Europese grootmachten, Duitsland in het bijzonder, was dit een fatale illusie.

    Falen van de strategie van de ‘goede euro’

    De reformistische strategie leidde tot onderhandelingen waarin de Syriza-leiding naar eigen zeggen een ‘eerbaar compromis’ zocht. Maar dat was onmogelijk met deze onderhandelingspartners. De strategie van de ‘goede euro’ betekende bovendien dat alles eraan gedaan werd om toch maar in de eurozone te blijven. Het betekende dat de weg van toegevingen en stappen achteruit werd opgegaan. Iedere toegeving leidde tot meer agressie, extremere eisen en nog meer toegevingen. De Griekse regering ging uiteindelijk naar de laatste onderhandelingsronde terwijl ze de eigen handen en voeten achter de rug had vastgebonden. Dit gebeurde door openlijk te verklaren dat alles zou gedaan worden om in de euro te blijven. Het resultaat van een vreselijke nederlaag stond toen al vast.

    Er was een andere weg mogelijk. Xekinima, de Griekse afdeling van het CWI, en delen van de linkerzijde binnen en buiten Syriza kwamen hiervoor op. Het was een weg van een breuk met het kapitalistische systeem en strijd voor socialistische verandering. Natuurlijk zou zo’n weg niet zonder moeilijkheden zijn, maar het fantastische resultaat in het referendum toonde aan dat de massa’s in Griekenland er klaar voor waren.

    Socialistisch beleid kan trojka verslagen

    De weigering om een nieuw besparingsplan te ondertekenen, zou geleid hebben tot een terreurbeleid van de trojka waarbij de ECB geen noodliquiditeiten aan de Griekse banken zou geven en deze banken geen euros meer zouden hebben. De weg van de confrontatie betekent dan ook dat een vorm van nationale munt zou gedrukt worden. Een exit uit de eurozone was het belangrijkste afschrikkingsargument dat door het establishment werd gebruikt. Er werd de indruk gewekt dat een exit automatisch tot economische rampen zou leiden. Klopt dat? Niet noodzakelijk. Het is afhankelijk van de vraag of de exit gecombineerd wordt met radicale en socialistische maatregelen of als het gewoon gebeurt op een ogenblik dat de macht en controle in handen van de oligarchen en rijken blijven.

    Tegen de financiële terreur van de ECB is de volledige nationalisatie van het bankenstelsel nodig waarbij de middelen van de obligatiehouders en rijke spaarders vastgezet worden. De banken kunnen solvent gemaakt worden waardoor het spaargeld en pensioenen van de werkenden veilig is, zonder dat de ECB een cent terugkrijgt en ook andere obligatiehouders hun rechten verliezen.

    De schuld niet betalen

    De andere beslissende maatregel is het opleggen van een moratorium op de terugbetaling van de schulden. Waarom geld weggooien door het aan de trojka te geven? De Griekse schuldencommissie die door het parlement werd opgezet na de verkiezing van Syriza kwam met een tussentijds verslag waarin het “tot de conclusie komt dat Griekenland deze schuld [aan de trojka] niet moet terugbetalen omdat ze illegaal, illegitiem en verfoeilijk is.” Het stoppen van alle terugbetalingen zou de commissie toelaten om het onderzoek af te werken waarna een proces van schuldkwijtschelding kan opgestart worden.

    Het zou middelen vrijmaken voor investeringen in de economie die vervolgens kan ontwikkelen. De munt die het aanvankelijk wellicht zwaar zou hebben met een scherpe daling van de waarde, kan bij een economische ontwikkeling stabiliseren. De ontwikkeling van de economie zou niet door de private sector aangevoerd worden. Door de rijksten en de grote bedrijven belastingen te laten betalen, zouden er middelen zijn voor grote projecten van publieke investeringen. Het is dan ook belangrijk dat de sleutelsectoren van de economie onder publiek bezit komen, met controle en beheer van de werkenden. Zo kan de economische dominantie van de oligarchen gebroken worden. Het zou toelaten om een plan van economische ontwikkeling op te maken, een plan waarin brede lagen van de bevolking op democratische wijze betrokken worden.

    Werkenden van Europa, verenig u!

    De weg van een breuk is niet zonder uitdagingen, maar deze weg valt te verkiezen boven de koers van de leiding van Syriza die uiteindelijk dezelfde neerwaartse spiraal van besparingen volgt. Het zou natuurlijk niet mogelijk zijn om enkel in Griekenland geïsoleerd te breken met de regels van het kapitalisme en te bouwen aan socialistische verandering. Maar de uitstraling van een breuk met het kapitalisme in Griekenland zou wellicht ook meteen opgepikt worden in de rest van het continent. Het perspectief van een geïsoleerd Griekenland is dan ook niet het meest waarschijnlijke.

    De reactie van werkenden en jongeren doorheen Europa op de gebeurtenissen van de voorbije weken toont aan hoe snel gebeurtenissen in het ene land opgenomen worden in andere landen. Zoals een nederlaag een stap achteruit zou zijn in heel Europa, zou een breuk in de zwakste schakel van het Europese kapitalisme ook enorm veel kansen bieden voor de linkerzijde in de rest van het continent. Een open breuk met dit systeem met een massale betrokkenheid van onderuit zou bijzonder inspirerend zijn. Het zou de mogelijkheid vestigen van gelijkaardige fundamentele verandering in andere landen in de periferie wat het proces zou versterken van de opbouw van een ander Europa, een socialistisch Europa dat democratisch wordt georganiseerd door miljoenen mensen in plaats van door de miljonairs.

  • Brusselse actie tegen besparingsdictaten van trojka

    oxiisoxi

    Woensdagavond was er een actie aan het Centraal Station in Brussel. Het ging om een inderhaast georganiseerd protest tegen de besparingsdictaten van de trojka. Na de eerdere succesvolle acties van het platform ‘Samen met de Grieken’ waren er ook nu opnieuw enkele honderden aanwezigen en was er heel wat discussie onder de aanwezigen.

    Verslag door Geert, foto’s door Liesbeth en PPICS

    De snelle ontwikkelingen met vooral het besparingsplan dat door Tsipras en de Syriza-leiding werd aanvaard, leiden tot veel vragen en ook veel verwarring. Met de actie in Brussel werd tenminste duidelijk gezegd: ‘Oxi is oxi’, neen is neen. Of dit ook een verwerping van het besparingsplan inhield, was niet voor iedereen duidelijk. Maar verschillende sprekers verdedigden terecht een standpunt van verzet tegen het nieuwe besparingsplan.

    Dimitri Mamafecas van het “Initiatief van Grieken die zich verzetten” riep uitdrukkelijk op om tegen het besparingsplan te stemmen en stelde dat Tsipras het neen uit het referendum heeft verraden. Hij had het terecht over een slecht akkoord en de noodzaak om het verzet ertegen uit te bouwen. Felipe Van Keirsbilck van de christelijke bediendenbond CNE merkte op dat dit geen discussie is van Grieken tegen Duitsers, maar van de bevolking tegen het financiekapitaal. Hij stelde dat we onze solidariteit het beste kunnen betuigen door ook hier de strijd tegen het besparingsbeleid te voeren. Jammer genoeg werd het aantal sprekers beperkt waardoor de veelheid aan standpunten en voorstellen niet volledig aan bod kwam.

    Nu Tsipras en de Syriza-leiding verregaande toegevingen hebben gedaan aan de trojka waardoor de Griekse bevolking tot nog eens jaren van besparingen wordt veroordeeld en nu deze opstelling Syriza zelf uit elkaar trekt, is er uiteraard veel discussie onder linkse activisten. Het had niet zo hoeven te lopen in Griekenland. Een strategie voor een fundamentele breuk met het neoliberale beleid en dus met het kapitalisme had enthousiasme kunnen creëren. Elke stap in de richting van een hard verzet tegen de dictaten van de trojka werd enthousiast onthaald, vlak voor het referendum waren er nog 100.000 betogers in Athene. Wat gefaald heeft, is de reformistische illusie van een afzwakking van de besparingen binnen het kader van het kapitalisme.

    LSP was aanwezig op de actie met een duidelijke boodschap: neen betekent neen. Het besparingsbeleid mag niet aanvaard worden, dit brengt de bevolking enkel maar meer ellende en sociale rampspoed. Bovendien wordt dit gebruikt om overal doorheen Europa het argument dat er geen alternatief is te versterken. De massa’s hebben een duidelijk antibesparingsstandpunt ingenomen en toonden hun bereidheid tot strijd, denk maar aan de vele algemene stakingen de afgelopen jaren. Daar moeten we ons op baseren om verder te bouwen aan het verzet tegen de besparingen. Er zal een nieuwe revolutionaire linkerzijde nodig zijn met die elementen van Syriza die zich tegen het plan verzetten en andere linkse krachten die zich op een niet-sectaire wijze opstellen. Solidariteit doorheen Europa is belangrijk, zoals Felipe Van Keirsbilck opmerkte kunnen we onze solidariteit het beste betuigen door ook hier te strijden tegen dezelfde maatregelen die de trojka op snel tempo aan de Grieken wil opleggen. Een eerste afspraak hiervoor is de vakbondsbetoging van 7 oktober.

    Foto’s door Liesbeth:

    Foto’s door PPICS:

  • Falen Tsipras en Syriza maken tijdelijke overwinning Europese bezuinigingsmaffia mogelijk

    allemaalgriekenHet artikel over de Europese bezuinigingspolitie die zint op wraak van vorige week had helaas een hoog voorspellend gehalte. De Grieken gingen naar bed met het “NEE” van het referendum nog in hun hoofd en werden wakker met het “Ja” van Tsipras in Brussel. De komende jaren zijn ze een kolonie van de EU. Het enige dat nog aan het bezuinigingsakkoord ontbreekt, is dat Euro-deurwaarders onder bescherming van bezuinigingspolitie de gezinnen en de bejaarden afgaan om ze hun centen in te laten leveren. Of een Europese troepenmacht die de Griekse vliegvelden, havens en eilanden bezet om ze bij opbod te verkopen. Een teken aan de wand is dat Tsipras zelf en veel Syriza-politici zelf ook niet geloven in het “Akkoord”. De onderminister van Financiën is net afgetreden. De enige Griekse politici die het voor hun rekening willen nemen, zijn de politici van Pasok en Nieuwe Democratie die de vorige “Akkoorden” ook nooit hebben uitgevoerd… en de afgebrande Tsipras.

    Artikel door Pieter Brans, Socialistisch Alternatief Amsterdam

    Tsipras stemde in met een bezuinigingsakkoord dat de Grieken uitkleedt en voor de komende jaren veroordeelt tot water en brood in de Europese martelkerkers van het neoliberalisme. Het lijkt een totale overwinning: de Grieken moeten nog jaren vele miljarden Euro’s betalen en Syriza blaast zichzelf op om het bezuinigingsbeleid mogelijk te maken. Maar de schijn bedriegt. In werkelijkheid is dit akkoord onuitvoerbaar (wel eens een kale kip een rekening voor een paar miljard gestuurd?) en Syriza zal op den duur worden vervangen door een politiek alternatief dat de arbeidersklasse beter bedient.

    Vijf jaar van bezuinigen hebben de Griekse economie er niet bovenop gebracht. Vijf en mogelijk meer jaren van straf bezuinigen, zullen dat ook niet doen. Een kind kan uitrekenen dat een staatsschuld met een kleiner wordend BNP steeds moeilijker af te lossen is. De staatsschuld was 120% van het BNP en is nu 170%. De werkloosheid, zal blijven stijgen. Vooral de jeugdwerkloosheid, want ouderen worden verplicht om 10 jaar langer door te werken.

    Politiek bezien is de vernedering compleet. De EU beslist waar het Griekse parlement over spreekt. De EU bepaalt de agenda én de uitkomst van de debatten! De besluiten over belastingtarieven, ontslagprocedures, de rechtspraak, worden in Brussel, Frankfurt en Berlijn genomen. Een Grexit zou een zware politieke nederlaag geweest zijn voor het Europese establishment. Het zou het falen van het bezuinigingsbeleid bevestigen. Belangrijke internationale instellingen zouden een zware financiële deuk en een deuk in hun prestige ondergaan. Het zou een einde maken aan de illusie van Europese integratie onder het kapitalisme. Vandaar dat de EU liever heeft gekozen voor een andere optie, hoe onwerkbaar die ook is. De Griekse bevolking de komende vijftig jaar een soort lijfrente te laten betalen aan Europese banken en internationale instellingen is onhaalbaar.

    In Griekenland heeft de rechtervleugel van Syriza nu de traditionele partijen nodig om het bezuinigingspakket door het parlement te krijgen. De uitkomst is nog niet helemaal duidelijk, maar voor de linkervleugel van Syriza wordt het een vorm van slikken of stikken. Met zijn draai na het NEE van het referendum en met deze uitverkoop van Griekenland heeft Tsipras zich in Griekenland politiek onmogelijk gemaakt. Ingehuurd om een einde te maken aan de bezuinigingen en de politiek van zijn voorgangers, komt hij thuis met precies dat.

    Uiteindelijk had hij geen alternatief voor het EU-beleid. Hij was totaal niet voorbereid op de harde opstelling van het Europese kapitalisme. Maar de grootste blaam voor de ramp die nu voor Griekenland is georganiseerd ligt bij Merkel en Schauble als vertegenwoordigers van het Duitse kapitalisme. En natuurlijk bij hun Nederlandse handlangers, Dijsselbloem en Rutte. De droom van deze politici, een neoliberale wereld, drukken zij zonder enige realiteitszin op de wereld. Het is natuurlijk uiteindelijk niet de wereld die aan gruzelementen gaat, maar hun droom.

    Het verzet tegen de bezuinigingen stopt hiermee niet. Niet in Griekenland en niet in de rest van Europa. In Griekenland wordt een algemene ambtenarenstaking gehouden en de apothekers komen in actie. Wie weet waar dat verzet de komende tijd allemaal nog toe zal leiden. Dat de Europese bezuinigingen door het parlement waarschijnlijk worden geaccepteerd, betekent niet dat de Griekse arbeiders ze accepteren, of dat ze kunnen worden uitgevoerd. Je kunt gemakkelijk voorspellen dat over een half jaar of iets langer Griekenland opnieuw het crisisoverleg in de EU domineert. En dan is de schuld misschien wel 180-200% van het BNP.

    Maar het is ook de taak van de Europese arbeidersklasse, in het bijzonder de arbeidersklasse in Duitsland, Nederland, België, Frankrijk en Engeland om duidelijk te maken dat dit beleid van bezuinigen ook buiten Griekenland niet werkt. Niet alleen Griekenland, heel Europa wordt gedomineerd door grote banken en bedrijven. Griekenland mag zijn teruggedreven in koloniale slavernij, ook andere arbeiders in Europa worden gedwongen hard te werken om de banken overeind te houden en de winsten voor grote bedrijven mogelijk te maken; als het erop aankomt wij zijn allemaal Grieken, vinden ze in Brussel.

    De opbouw van de strijd tegen de bezuinigingen met strijdbare vakbonden en brede arbeiderspartijen is de beste vorm van solidariteit die we de Griekse arbeiders nu kunnen betonen. De economische en politieke dictatuur van Europa heeft weinig anders te bieden dan een armzalige toekomst. De weg in de richting van een breuk met het kapitalisme, om te beginnen in Griekenland, is niet zonder moeilijkheden. Maar het is te verkiezen boven de weg die de leiding van Syriza is ingeslagen. Natuurlijk zou het onmogelijk zijn voor één land om zich op de lange duur te handhaven als enig land dat gebroken heeft met de regels van het kapitalisme en de weg naar het socialisme inslaat. Maar het enthousiasme voor het Griekse “Nee” heeft laten zien dat het niet waarschijnlijk is dat Griekenland lang alleen zou blijven staan!

  • Kapitalisten nemen Griekenland in wurggreep!

    Nee tegen de dictatuur van de grote banken en bedrijven, voor een socialistisch Europa!

    tsiprasmerkelAlsof de klok in Europa 100 jaar wordt teruggedraaid, plaatst Europa Griekenland op het niveau van een kolonie. Europa staat op het punt om een politieke en economische dictatuur op aan Griekenland op te leggen, een dictatuur van de banken en grote bedrijven.

    Reactie door Georg Kümmel, Keulen, Sozialistische Alternative (onze zusterorganisatie in Duitsland)

    Aan de top van deze dictatuur staan Merkel en Schauble, vertegenwoordigers van het Duitse kapitalisme, bijgestaan door handlangers zoals Rutte en Dijsselbloem. Griekenland zal verder worden geplunderd en buitenlandse bedrijven zullen profiteren van de bijna totale privatisering van overheidsbedrijven. Net als in koloniale tijden, zullen de armen en de werkenden in Griekenland gedoemd zijn om te leven onder de hak van koloniale overheersers en bovendien nog worden vernederd. Het kapitalisme van de 21e eeuw toont zijn ware gezicht. Het is hetzelfde lelijke tronie als 100 jaar geleden: zonder genade, hebzuchtig, onverzadigbaar…

    Tsipras en de leiding van Syriza dachten dat er een compromis met de Trojka mogelik was. Een fatale vergissing. Zij hadden geen plan B, ze hebben geen enkel alternatief ontwikkeld. Het gevolg is een treurige capitulatie. De massa van de Grieken zij “Nee” in het referendum, d.w.z. “Nee” tegen chantage. “Nee” tegen verdere bezuinigingen. Ze zeiden “Nee” ondanks een ongehoorde angstcampagne van de media in heel Europa, ondanks sluitende banken en ondanks de chaos waarmee de rijke reders, de heersende klasse van Europa hadden gedreigd en die ze ook aan het organiseren waren.

    Alternatief nodig

    Onder leiding van Syriza en Tsipras, ging Griekenland van een daverend “Nee”, dat nieuwe hoop wekte, naar een afschuwelijke nederlaag. De Trojka kon ze des te gemakkelijker chanteren omdat ze geen alternatief zagen voor het Europa van de grote banken en bedrijven.

    Wij moeten lessen trekken uit deze afgrijselijke fout terwijl de strijd van het Griekse volk voor werk, voedsel en medicijnen voortgaat. In Duitsland (en in Nederland, red.) heeft iedereen die de dictatuur van de bezuinigingen niet accepteert, een bijzondere verantwoordelijkheid. Het waren vooral de Duitse banken en grote bedrijven en de Duitse regering die de zweep van de bezuinigingen het hardst hanteerden. Verzet tegen het onmenselijke beleid van de Duitse regering moet worden opgebouwd. Dit moet verbonden worden met een helder en onverzoenlijk “Nee” tegen de dictatuur van de banken en grote bedrijven. Het is meer dan tijd om een alternatief voor het kapitalisme te naar voren te brengen, het alternatief van een democratisch, socialistische Europa.

  • [VIDEO] Iers parlementslid Paul Murphy over Griekse tragedie van afgelopen dagen

    [VIDEO] Iers parlementslid Paul Murphy over Griekse tragedie van afgelopen dagen

    Afgelopen zaterdag hield de Socialist Party in Belfast een meeting over Griekenland. Spreker op de meeting was Paul Murphy, verkozen in het Zuid-Ierse parlement.

  • Tsipras steekt de Rubicon over

    Tijd voor een nieuwe, massale revolutionaire linkerzijde die zich verzet tegen alle besparingen!

    Editoriaal door Xekinima, onze Griekse zusterorganisatie

    rubicon9 juli was een zwarte dag voor de Griekse linkerzijde. De leiding van Syriza rond premier Tsipras gaf zich volledig en absoluut over aan de eisen van de trojka. De Griekse werkende bevolking bevindt zich hierdoor in een tragische positie. De werkenden stemden voor Syriza om oplossingen te vinden voor hun problemen en om een einde te maken aan de besparingen. Na vijf maanden van regering onder leiding van Syriza komt de partij niet verder dan een nieuw rampzalig memorandum (besparingspakket) dat verdergaat waar het besparingsbeleid van de vorige regeringen van Nieuwe Democratie en Pasok was gestopt.

    De werkende massa’s vergeten niet dat diegenen die vandaag de ideeën en principes van links verraden dezelfden waren die beloofden om “op een dag tijd en binnen de grenzen van de wet” een einde te maken aan de besparingen. Het zijn dezelfden die het programma van Thessaloniki beloofden, het verkiezingsprogramma van Syriza. Daarbij stelden ze dat dit beleid zou doorgevoerd worden los van de onderhandelingen met de trojka.

    De leidinggevende groep in Syriza rond Tsipras heeft op tragische wijze aangetoond dat ze niet in staat is om de taken van het ogenblik uit te voeren en dat ze het vertrouwen van de werkende bevolking niet waard is. De overweldigende ‘neen-stem’ op 5 juli schudde Europa en de rest van de wereld dooreen. Maar de leidinggevende groep van Syriza doet er niets mee. Ze verraadt het vertrouwen van de werkenden, gepensioneerden, werklozen en armen die in hun arbeidersbuurten vaak met 70 tot 80% ‘neen’ stemden. Ze verraden de strijd die door links en de werkende bevolking doorheen Europa werd opgestart om het Griekse verzet te steunen.

    En toch heeft de leiding van Syriza rond Tsipras nog het lef om vandaag op straat te komen om de ‘neen-stem’ te steunen. Deze linkse regering zou de steun van de bevolking op straat nodig hebben. Maar waarom zouden werkenden betogen om diegenen te steunen die hen een mes in de rug steken? Zeker nadat honderdduizenden mensen in Athene betoogden op 3 juli en vervolgens een grote meerderheid op 5 juli ‘neen’ stemde.

    De zogenaamde onderhandelingen met de trojka gaan nog steeds door en het ziet ernaar uit dat de enige manier om het proces van onderwerping van Syriza aan de trojka te stoppen, bestaat uit een beslissing van de heersende klassen in Europa om Griekenland direct uit de eurozone te zetten. Dat lijkt de enige manier te zijn om Tsipras een harde confrontatie met de eurozone te laten aangaan. Indien dit gebeurt, zou het overigens niets veranderen aan bovenstaande kritiek op de leiding van Syriza.

    Deze 9de juli is een historisch keerpunt in de omvorming van Syriza van een linkse partij in een partij ten dienste van het kapitalistische systeem. Tsipras en de leidinggevende ploeg hebben de Rubicon overgestoken. Ze zullen deze weg verderzetten, zelfs indien het leidt tot een regering van “nationale eenheid” samen met de vijanden van gisteren en zelfs indien ze de linkerzijde van Syriza moeten buitenzetten en daarmee de partij “vernietigen”.

    Achter deze nieuwe historische tragedie van de Griekse linkerzijde staat een totaal gebrek aan begrip door de leiding van het klassenkarakter van de dagelijkse realiteit. De leiding begrijpt niet wat klassenstrijd betekent. Ze ging naar de EU om de Griekse voorstellen te verdedigen, een beetje zoals een verdediging met waterpistolen tegen machinegeweren. Ze probeerde Schauble en de rest van de kapitalistische bende in de EU te “overtuigen” met rationele argumenten. Ze dacht op naïeve wijze dat het mogelijk was om hen duidelijk te maken dat het gevoerde beleid verkeerd was. Er werd nooit vertrouwen gevestigd in de kracht van de werkende bevolking en de mogelijkheid dat de werkende klasse zijn lot in eigen handen neemt. De leiding van Syriza ging akkoord met het fabeltje van de heersende klasse die ons wijsmaakt dat het bestaande winstsysteem onoverwinbaar is, dat het kapitalisme niet omvergeworpen kan worden en dat een exit uit de euro een sociale ramp zou betekenen.

    De nederlaag van Tsipras en zijn regering is historisch, maar geen eindpunt. Het is niet hetzelfde als de nederlaag van de linkerzijde en de arbeidersklasse in de Griekse burgeroorlog. Er is nog steeds een enorm potentieel voor verzet.

    De eerste taak is het samenbrengen van linkse krachten die begrijpen dat revolutionaire socialisten zich moeten verenigen. Er zijn heel wat grote krachten in de niet-parlementaire linkerzijde, in Antarsya (anti-kapitalistische alliantie), in Syriza, … die begrijpen dat een breuk met het kapitalistisch systeem en de eurozone nodig is om een perspectief voor een beter leven te kunnen vestigen. Deze linkse krachten moeten dringend bijeenkomen om stappen te zetten naar een nieuwe massale revolutionaire linkerzijde. Om de strijd van morgen te voeren en een perspectief voor een strijd voor een betere toekomst te vestigen, moeten we ingaan tegen de valse hoop van Tsipras en zijn omgeving.

    De geplande betoging van Syriza op 10 juli op Syntagma zal wellicht omgevormd worden tot een bijeenkomst van de linkerzijde in Syriza en Antarsya om te protesteren tegen de bocht van Tsipras. Xekinima zal er deze verklaring verdelen.

    We roepen de linkse verkozenen van Syriza en andere linkse verkozenen op om tegen het voorstel van de leiding van Tsipras te stemmen. De Griekse linkerzijde moet de werkenden en jongeren mobiliseren tegen het nieuwe besparingsprogramma, met ook massale protestacties en betogingen die verderbouwen op de krachtige neen-stem van vorig weekend en ingaan tegen iedere uitverkoop van onze klassenbelangen.

    Xekinima roept de linkerzijde op om te breken met de besparingen en om een socialistisch programma naar voor te schuiven. Dit omvat een weigering om de schulden te betalen, kapitaalcontrole, een staatsmonopolie op buitenlandse handel, de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie onder democratische arbeiderscontrole en –beheer, stopzetting van de besparingen, degelijke jobs voor iedereen, gratis en degelijke gezondheidszorg, onderwijs en sociale zekerheid.

    Het plannen van de economie gericht op de noden van de bevolking en niet de winsten van de kapitalisten, kortom de socialistische reorganisatie van de samenleving, zou een einde maken aan de crisis, armoede, werkloosheid en gedwongen emigratie.

    Hiertoe is het nodig om te bouwen aan een onafhankelijke klassenpolitiek, met krachten van zowel binnen als buiten Syriza. Na de grote Neen-betogingen van vorige week is het nodig om de actieve deelname van de werkenden en jongeren in de strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief verder op te bouwen. Dit betekent het opzetten van volksvergaderingen en actiecomités van onderuit op de werkplaatsen en in de wijken. En tenslotte moet een oproep aan de werkenden en jongeren doorheen Europa gedaan worden om samen te strijden tegen besparingen en voor een socialistisch Europa.

  • Griekenland. Krachtige neen komt hard aan bij Europa van het kapitaal

    Delegatie van Xekinima op de betoging in Thessaloniki om neen te stemmen
    Delegatie van Xekinima op de betoging in Thessaloniki om neen te stemmen

    Opmerkelijk resultaat in referendum toont sterk verzet werkenden tegen trojka en de Griekse heersende klasse!

    Verklaring door Xekinima (Griekse zusterorganisatie van LSP)

    Het Griekse referendum van gisteren toonde hoe de werkende bevolking een krachtig antwoord bood op de pogingen van de trojka/instellingen tot chantage om de Grieken meer besparingen te laten aanvaarden om in de eurozone te blijven. Het referendum had een duidelijk resultaat: 61,5% stemde NEEN (aan de eisen van de leiders van de eurozone) en slechts 38,5% stemde JA. De ja-stem werd verdedigd door de Griekse heersende klasse, de massamedia, de Europese instellingen en de heersende klassen doorheen de wereld. Maar toch haalde de neen-stem het.

    De resultaten tonen aan dat alle delen van Griekenland en het grootste deel van de samenleving neen stemde. Volgens peilingen (http://www.publicissue.gr/en/2837) stemde 85% van de jongeren onder de 24 jaar neen, 71% van de werkenden in de private en publieke sector, 72% van de werklozen en 87,3% van de Syriza-kiezers. Opmerkelijk is dat ook 86,9% van de KKE-aanhangers neen stemde. En dat ondanks de sectaire positie van de leiding van de KKE (Griekse Communistische Partij) die besloot om zich in de historische strijd van de Griekse arbeidersklasse tegen de Griekse heersende klasse en de Europese elite te onthouden. Een groot aantal kleine handelaars en andere delen van de ‘middenlagen’ stemden ook neen.

    De propagandacampagne voor een ja-stem in de Griekse media was nooit gezien. De media werden daarbij geholpen door de vreselijke fouten van de Griekse regering in de zogenaamde ‘onderhandelingen’ van de voorbije weken, waarbij de Griekse banken op het ogenblik van het referendum gesloten waren. Dat werd uitgespeeld door de heersende klasse en de EU in een poging om de Griekse werkenden en jongeren af te schrikken. Maar het heeft niet gepakt.

    Premier Alexis Tsipras kreeg een enorm krachtig mandaat door de omvang van de neen-stem. De manier waarop Tsipras reageerde, baart echter zorgen. De eerste maatregel van Tsipras was de vraag aan de Griekse president om een ‘nationale raad’ van de partijleiders van de grootste partijen (met uitzondering van Gouden Dageraad) bijeen te roepen in naam van de ‘nationale eenheid’. De tweede maatregel was de vraag aan Varoufakis om ontslag te nemen als minister van financiën. Zo wil Tsipras de trojka gunstig stemmen. Dit is niet wat de Griekse bevolking van Tsipras en Syriza verwacht en het is ook niet het mandaat dat ze gaven.

    Xekinima begreep het historisch belang van dit referendum en voerde een grote campagne om neen te stemmen. We verdeelden 100.000 pamfletten in amper vijf dagen en verkochten 2.700 exemplaren van een speciale krant voor het referendum. We maakten tientallen spandoeken voor de neen-betogingen en waren actief op de sociale media.

    De tekst die hierna volgt is het editoriaal dat vandaag door Xekinima werd gepubliceerd, naast andere artikels die verschillende aspecten van het referendum toelichten.

    [divider]

    Aan de ene kant stonden de werkenden, werklozen, armen en jongeren. Aan de andere kant de Griekse heersende klasse en zijn massamedia, samen met de vertegenwoordigers van de trojka zoals Schäuble, Dijsselbloem, Schultz, …

    De voorstanders van een ja-stem gingen bijzonder ver in de reactionaire en leugenachtige propaganda waarbij de bevolking angst werd aangejaagd of met leugens en cynisme overspoeld werden. Alle mediaregulering over objectiviteit in de aanloop naar een referendum werd provocatief achterwege gelaten. Er werd zelfs geen poging gedaan om iets van objectiviteit aan de dag te leggen. Heersende klassen van doorheen de hele wereld vervoegden de campagne om de Grieken toch maar ja te doen stemmen.

    De Griekse werkenden, werklozen en armen hebben daar een duidelijk antwoord op gegeven: we zijn niet bang van jullie en buigen niet.

    Werkende bevolking stemt neen!

    Deze ‘neen’ had een duidelijke klassenbasis. Het was geen ‘neen’ van alle Grieken, maar wel van de werkenden en armen naast delen van de middenklasse. De rijken en kapitalisten stemden ja. Het was een overweldigende stem tegen het ja van de Griekse president Pavlopoulos, tegen de ‘aanvaardbare’ nieuwe liberale Potami partij, tegen het ja van de verzamelde experten, specialisten, economen en professoren.

    Het was ook een stem tegen het ja van de rechtse gevestigde media van de journalisten van het establishment. Enkele van die journalisten werden een Oostenrijkse filmploeg in beeld gebracht terwijl ze huilden. We hebben nog niet veel van deze journalisten tranen zien laten voor de menselijke tragedie in Griekenland als gevolg van de jarenlange besparingen, voor diegenen die acht of tien uur per dag werken en maar voor drie of vier uur betaald worden of voor de gepensioneerden die amper 300 of 400 euro per maand krijgen.

    Een internationalistisch neen

    De krachtige neen-stem gaf ook uitdrukking aan de hoop van miljoenen werkenden doorheen Europa die de strijd van de Griekse werkenden versterkten en er tegelijk inspiratie uit haalden. Velen van hen verzetten zich ook tegen hun heersende klassen. Er waren in de drie dagen voor het referendum 250 betogingen en acties doorheen Europa uit solidariteit met de Griekse werkenden. In de recente geschiedenis is er geen precedent voor een dergelijke beweging.

    Eens te meer wordt het duidelijk dat er twee Europa’s bestaan. Er is het Europa van de rijken, van de multinationals en de eurogroep. En anderzijds is er het Europa van de werkenden, van de werklozen, van de armen en de jongeren. “Ons” Europa is het laatste – en enkel dat laatste.

    Processen versnellen

    De Griekse werkende klasse stemde neen en stuurt een boodschap van verzet doorheen Europa en de wereld rond. Dat zagen we eerder ook met de Venezolaanse arbeiders, het Bolivische volk en de rest van de Latijns-Amerikaanse bevolking. De sterke neenstem is verbonden met belangrijke politieke ontwikkelingen, er is een proces van radicalisering van de werkenden en jongeren in verschillende geïndustrialiseerde landen, in het bijzonder in Spanje, Ierland en zelfs in de VS.

    De neenstem is een overwinning die de weg opent voor nieuwe processen. Het duwt de strijd van de werkenden in Europa en de rest van Europa vooruit in de richting van nieuwe klassenconfrontaties. Het resultaat van het referendum helpt ook in de vorming van nieuwe linkse formaties.

    Verwerping van roep naar ‘compromissen’ en ‘realisme’

    De overwinning van het neenkamp is een weerlegging van het verkeerde, onhistorische en onrealistische maar vaak herhaalde argument van diegenen die stellen dat een “breuk” met de trojka en een vastberaden massastrijd de linkerzijde “isoleert” van de rest van de samenleving. Zondag werd het tegendeel aangetoond.

    De grootste steun die Syriza ooit kreeg, zowel voor als nadat de partij een regering vormde, was tijdens het referendum. Eindelijk werd alle retoriek over zogenaamde ‘onderhandelingen’ om de onredelijke eisen van de trojka weg te krijgen overboord gelaten. Alle strekkingen van ‘realisten’ die ons steeds opnieuw lessen willen geven over wat kan, zouden beter aan dit referendum denken.

    Regering moet opletten

    De regering van Syriza moet ook opletten na het resultaat in dit referendum. Deze regering deed onaanvaardbare toegevingen aan de trojka voor het referendum. Er werd ingestemd met 8 miljard euro besparingen (in een periode van 18 maanden) om tot een compromis te kunnen komen met de ergste vijanden van de Griekse bevolking en die van de rest van Europa.

    Door steeds toegevingen te doen, zat de Griekse regering uiteindelijk vast. Pas op het laatste moment leek ze te beseffen dat het echt doel van de trojka was om Syriza te vernederen en om de Griekse regering ten val te brengen. Pas dan besloot de regering om het over een andere boeg te gooien en de steun van de Griekse bevolking te vragen.

    En natuurlijk hebben de Griekse werkenden de regering verdedigd. Ze deden het op zo’n overweldigende wijze die niet verwacht werd door de Duitse financieminister Schäuble of de rest van de crediteursbende van de trojka. Zelfs de Griekse regering had zich niet aan dit resultaat verwacht.

    Geen verdere illusies in het kapitalisme en het Europa van het kapitaal

    Na de grote overwinning van de neen-stem, moet de Griekse regering de verwachtingen en hoop van de Griekse bevolking opnemen. Of zal ze verder illusies blijven hebben in zogenaamde ‘partners’ en de verschillende instellingen? Zal het duidelijke neen-mandaat van de Griekse bevolking opgenomen worden om geen enkele stap achteruit te zetten ten aanzien van de verkiezingsbeloften (het programma van Thessaloniki)? Of zal de regering een nieuw memorandum en meer besparingen aanvaarden, zelfs indien het om een mildere variant gaat dan het beleid van de vorige regeringen?

    De waarheid is dat het niet mogelijk is om binnen het kader van het kapitalistische systeem en de eurzone van het patronaat consistent te zijn met de verkiezingsbeloften van Syriza.

    In de aanloop naar het referendum toonden verschillende Europese ‘partners’ (de partners van de Griekse scheepseigenaars en de grote bankiers) hun echte, meedogenloze, onmenselijke en cynische karakter. Denkt de leiding van Syriza en de regering dat deze Europese ‘partners’ plots kunnen veranderen en sociaal voelend worden?

    Denkt Tsipras dat het bijeenroepen van een nationale raad van de belangrijkste politieke leiders en het ontslag van Varoufakis (omdat de trojka dit eiste) direct na de grote neen-overwinning, de trojka tot een zachtere positie zal aanzetten?

    Neen, de trojka zal niet tevreden zijn. Met dergelijke maatregelen bereikt Tsipras enkel dat hij een verwarrende en negatieve boodschap uitstuurt die enkel tot ontgoocheling kan leiden onder de Grieken die hard campagne voerden voor een neen-stem. Deze werkenden en jongeren vochten tegen de crediteurs en tegen het besparingsbeleid, niet voor de euro zoals de heersende klasse en grote delen van de leiding van Syriza beweren.

    Als de Griekse regering probeert tot een nieuw akkoord met de trojka te komen op basis van een nieuw memorandum, dan zal de regering de rug toekeren naar de krachtige neen-stem van de Griekse bevolking. De regering heeft daar geen mandaat voor!

    Xekinima roept Syriza op om consistent te zijn met de beloften van voor de verkiezingen en om te breken met het besparingsbeleid door een socialistisch beleid te voeren. Dat kan met de weigering om de schulden terug te betalen, kapitaalcontroles, een staatsmonopolie op buitenlandse handen, de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie onder democratische arbeiderscontrole en -beheer, omkering van het besparingsbeleid, jobs voor iedereen, degelijke lonen, goede en gratis gezondheidszorg, onderwijs en sociale zekerheid.

    Het plannen van de economie naargelang de behoeften van de bevolking en niet de winsten van de kapitalisten – een socialistische herorganisatie van de samenleving – zou een einde maken aan economische crisis, armoede, werkloosheid en gedwongen emigratie.

    Om dit te bereiken, is het essentieel om een onafhankelijke klassenpolitiek te voeren, zowel binnen als buiten Syriza. Na de grote betogingen van het neen-kamp vorige week, moeten we de actieve deelname van de werkenden en jongeren in de strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief versterken. Dit kan door algemene vergaderingen te houden en actiecomités van onderuit op te zetten in de werkplaatsen en de wijken. En tenslotte door alle werkenden en jongeren doorheen Europa op te roepen om te strijden tegen besparingen en voor socialistisch Europa.

  • Video. Griekse syndicalist vlak voor referendum

    Hieronder een video van een toespraak door Harris Sideris op een bijeenkomst van het Britse National Shop Stewards Network afgelopen zaterdag. Harris is vakbondsmilitant bij Vodafone, waar er een hevige strijd wordt uitgevochten.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping