Tag: Griekenland

Enkele duizenden betoogden vrijdag om hun solidariteit te betuigen met het Griekse verzet tegen de besparingen. Het initiatief kwam van het platform ‘Met de Grieken’. Het referendum en de mediabelangstelling rond de cruciale periode in de strijd tegen de besparingsplannen maakten het mogelijk om op enkele dagen een grote mobilisatie te realiseren. Er waren veel activisten van linkse partijen en vakbonden naast ‘ongeorganiseerden’. De slogans waren gericht op verzet tegen de chantage van de trojka en om het neenkamp in het referendum te steunen.

Aan de beurs waren er verschillende sprekers. Er werd opgeroepen om de schulden niet te betalen en er werd gesproken over “rechtvaardigheid, waardigheid en hoop.” Syndicalisten legden uit dat de angstcampagne van de heersende klasse als doel heeft om alle verworvenheden van de vorige generaties te ondermijnen.

Leden van LSP namen aan de betoging deel. We hadden onze Belgische en Griekse kranten bij en verdeelden een pamflet. Daarin wezen we op het potentieel en de beperkingen van het huidige Griekse verzet tegen de besparingen.Massamobilisatie, nationalisatie van de sleutelsectoren, niet betaling van de schulden en een duidelijke breuk met de besparingstrojka zijn nodig om stappen te zetten naar een andere samenleving. We denken dat de kwesties van perspectieven en een alternatief meer dan ooit moeten bediscussieerd worden met al wie aan de beweging tegen de besparingen deelneemt.

Bij het ter perse gaan van deze krant waren de spanningen tussen het Europese establishment en de Griekse regering onder leiding van Syriza eens te meer te snijden. De beruchte besparingsalliantie van het IMF, de Europese Centrale Bank en de Europese Commissie eist nieuwe aanvallen op de levensvoorwaarden van de Griekse bevolking. Die zou ‘boven zijn stand’ geleefd hebben. Dat terwijl er een humanitaire en economische ramp plaatsvindt in het land.

Artikel door Baptiste (Henegouwen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Deze nieuwe confrontatie was onvermijdelijk. Het eerste gedeeltelijke akkoord tussen de ‘instellingen’ en de pas gevormde Griekse regering onder leiding van Syriza in februari 2015 had vooral als doel om tijd te winnen. Toen werd beslist om de zogenaamde ‘steun’ aan Griekenland, in feite aan de hoofdzakelijk Franse en Duitse banken die op Griekse schulden speculeerden, nog enkele maanden overeind te houden. Dit gaf Syriza een zekere marge om enkele beperkte hervormingen door te voeren. Maar de kwestie van de schulden kwam natuurlijk gewoon terug op tafel.

Voor eind juni moest 1,6 miljard gevonden worden voor een schuld aan het IMF om toegang te krijgen tot de beloofde steun van 7,2 miljard euro. Die som stemt overeen met wat Griekenland in de zomermaanden moet terugbetalen aan de instellingen. De trojka stelt voorwaarden zoals nieuwe besparingen, een verhoging van de BTW en een nieuwe aanval op de pensioenen.

Breken met het besparingsbeleid!

De Griekse bevolking is de eindeloze aanvallen op de levensstandaard beu. De roep naar een breuk met de neoliberale agenda van economische plunderingen en sociale ellende weerklinkt luid. Dat is waarom de verkiezingsbeloften van Syriza zoveel succes kenden bij de kiezers en hoop op verandering teweegbrachten. De realisatie van deze al bij al beperkte hervormingen (zoals het terugkomen op een reeks privatiseringen en afdankingen, verhogingen van lonen en uitkeringen, stopzetting van uithuiszettingen, …) vereist een breuk met de terugbetaling van de publieke schulden.

De publieke schulden zijn opgelopen tot 310 miljard euro of 175% van het BBP. Dat is onmogelijk terug te betalen. Enkel nog maar de intresten op deze schulden afbetalen, zet de publieke middelen en de levensstandaard van de bevolking al danig onder druk dat de economische gevolgen ervan de recessie en dus het gewicht van de publieke schulden erger maken. Vijf jaar geleden bedroeg die schuld 120% van het BBP, na alle besparingen van de afgelopen jaren is het 175%. Het is een vicieuze cirkel. De institutionele schuldeisers zijn goed voor het grootste deel van de Griekse publieke schulden. Ze weten heel goed dat de betaling van de schulden onmogelijk is.

Het Europese establishment gebruikt de schulden als een lijfrente. Het toont hoe uitzichtloos dit systeem is. Bij gebrek aan een degelijk toekomstperspectief voor de komende generaties eisen de kapitalisten als rioolratten zelfs de laatste restjes reeds afgeknabbelde stukjes vlees.

Het spook van een “Grexit’

Het kapitalisme laat geen derde weg toe. Ofwel breken Tsipras en zijn regering met het besparingsbeleid, de schulden en de schuldeisers, ofwel eten ze uit de hand van de neoliberale haaien en laten ze de gepensioneerden, werkenden, jongeren en toekomstige generaties hiervoor betalen met ellendige levensvoorwaarden. Zelfs een programma van linkse hervormingen, zoals de verkiezingsbeloften in het programma van Thessaloniki, kan niet doorgevoerd worden zonder te breken met de logica van besparingen en terugbetaling van schulden.

Indien Griekenland de schulden niet betaalt, kan dit leiden tot een Grexit waarbij het land uit de eurozone wordt gezet en een eigen munt moet invoeren. Hoewel sommige Europese leiders – ‘onze’ minister Van Overtveldt op kop – verklaren dat de scenario’s voor een Grexit klaar liggen, betekent dit niet dat dit door het establishment gewenst wordt. Er zijn financiële onzekerheden, in de praktijk wordt er dan erkend dat de Griekse schuld niet zal terugbetaald worden wat een gevaarlijk precedent zou zijn voor andere leden van de eurozone. Maar er is ook de enorme politieke nederlaag voor het establishment, het zou niet alleen het falen van het besparingsbeleid bevestigen maar ook een belangrijke internationale instelling ten val brengen en een einde stellen aan alle illusies over een Europese integratie onder het kapitalisme.

Dat is waarom alle regeringsleiders in Europa de strijd aangaan en zoveel mogelijk druk op Tsipras en zijn regering zetten om toegevingen te doen en een nieuw akkoord te sluiten, zelfs indien het maar een tijdelijk akkoord is. De elite in Europa kan daarbij rekenen op alle traditionele ideologische instrumenten die de neokoloniale arrogantie tegenover Griekenland versterken, van de slaafse volgelingen in de grote media tot de denktanks.

Keep calm and smash capitalism

De schulden niet betalen en uit de Eurozone stappen, zal niet volstaan voor een verbetering van de situatie van de meerderheid van de Griekse bevolking. Een eigen munt invoeren om ze meteen te devalueren, betekent dat spaargeld minder waard is en import duurder wordt. Zolang de touwtjes van de economie in private handen blijven, kunnen de kapitalisten elke vorm van sabotage toepassen. Meer algemeen wordt geen enkel fundamenteel economisch probleem opgelost met een Grexit.

De Griekse regering staat met de rug tegen de muur. Het gebrek aan voorbereiding van de Griekse bevolking op de klassenoorlog van het establishment, verzwakt de positie van Syriza. Het ondermijnt de hoop op verandering. Er is nochtans een alternatief mogelijk. De weigering om de publieke schulden af te betalen moet gepaard gaan met een kapitaalcontrole en staatsmonopolie op de buitenlandse handel alsook de nationalisatie van de sleutelsectoren onder democratische controle van de gemeenschap. De bevolking moet actief gemobiliseerd worden met algemene vergaderingen in de wijken, op de werkplaatsen en een oproep tot solidariteit van de werkende bevolking doorheen Europa. Enkel dan is echte verandering mogelijk en kunnen de productie en distributie van de rijkdom georganiseerd worden in functie van de behoeften en niet van de winsten en de financiële dreigementen.

socialisme.be/nl/tag/griekenland

Stem Neen! Voor een massale campagne van de arbeidersbeweging tegen de trojka en voor een socialistisch beleid!

Artikel door Andreas Payiatsos en Niall Mulholland (geschreven op 30 juni)

De gebeurtenissen in Griekenland hebben de volledige eurozone in crisis gebracht en bedreigen het voortbestaan ervan. De Griekse banken gingen maandag dicht nadat de Europese Centrale Bank (ECB) stopte met liquiditeiten te voorzien, de afgelopen maanden bleven de banken overeind door deze liquiditeiten die nodig waren omdat alle rekeningen de afgelopen maanden leeggehaald worden. Op het ogenblik van schrijven was het nog niet zeker wat met de afbetaling aan het IMF op 30 juni zou gebeuren, maar de kans op een bankroet nam toe. [Ondertussen is gebleken dat Griekenland niet heeft betaald].

Dit alles gebeurde nadat de Griekse premier Alexis Tsipras in naam van de Griekse regering opriep tot een referendum op 5 juli en meteen voorstelde om ‘neen’ te stemmen over de eisen van de crediteurs (ECB, EU en IMF).

Het referendum was schokkend voor de trojka die had verwacht dat Tsipras nog meer toegevingen zou doen en uiteindelijk zou capituleren voor de laaste drastische besparingseisen. Ze wilden Syriza en de Griekse bevolking vernederen en een duidelijke boodschap geven aan de antibesparingsbewegingen doorheen Europa. De arrogante trojka is te ver gegaan. Tsipras stond ook onder enorme druk van de Griekse werkende bevolking en de linkerzijde van Syriza om geen verdere toegevingen te doen aan de trojka. Indien Tispras had ingestemd met de voorwaarden van de trojka, dan had dit mogelijk geleid tot een splitsing in Syriza en de val van de regering. De inzet was dus groot. Tsipras kondigde het referendum als volgt aan: “Het voorstel van de instellingen omvatten: maatregelen voor een verdere deregulering van de arbeidsmarkt, besparingen op de pensioenen, verdere beperkingen van de lonen in de publieke sector en een hogere BTW voor voedsel, restaurants en toerisme, terwijl de belastingkortingen voor Griekse eilanden verdwijnen.”

De trojka was ook boos op het voorstel van Syriza om de belastingen op de rijkste Grieken te verhogen en om de vennootschapsbelasting te verhogen. Zelfs deze relatief beperkte maatregelen waren teveel voor het Europa van het kapitaal.

Een aantal woordvoerders van de trojka dreigden ermee dat het referendum in de praktijk het einde van het Griekse lidmaatschap van de eurozone betekent. De Europese regeringen vrezen ook dat hun zogenaamde sterke voorbereiding op een Grexit, een gedwongen vertrek van Griekenland uit de eurozone, niet kan vermijden dat dit enorme financiële, economische en politieke gevolgen zal hebben. Welk land zal Griekenland volgen, Portugal, Spanje, Ierland of zelfs Italië? De Amerikaanse regering is bovendien erg bezorgd om de economische en geostrategische gevolgen van een Grexit. Het Witte Huis roept de EU op tot een compromis om NAVO-lid Griekenland in de eurozone te houden vooraleer Poetin van de situatie gebruik kan maken.

Mandaat tegen de besparingen

Xekinima, het CWI in Griekenland, heeft van bij het begin de Syriza-regering opgeroepen om consistent het antibesparingsmandaat van de kiezers uit te voeren. Dit betekent een weigering om de schulden te betalen, het opleggen van kapitaalcontroles tegen de markten en de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische arbeiderscontrole en –beheer. In het licht van de nieuwe crisis moet de regering de kapitaalvlucht stoppen door de eigendommen van de grote kapitalisten en grote bedrijven aan te slaan.

Tsipras voerde maandenlang vruchteloze ‘gesprekken’ met de trojka. Die trojka wil enkel meer van hetzelfde besparingsbeleid opleggen. De pogingen tot onderhandelingen hebben gefaald. Xekinima riep Tsipras op om de laatste onderhandelingen te verlaten en de Griekse bevolking te laten beslissen waarbij de waarheid wordt gezegd over wat in Brussel gebeurt en waarbij wordt uitgelegd dat de ‘instellingen’ de regering chanteren om ofwel een nieuw memorandum met enorme besparingen te aanvaarden ofwel uit de eurozone gegooid te worden. Op deze basis moet Syriza een duidelijk standpunt innemen voor een vertrek uit de eurozone waarbij dit gekoppeld wordt aan een socialistisch programma om de economie terug op een groeipad te brengen en de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal te stellen. Zoals Xekinima stelde, kan dit door de Griekse bevolking worden bepaald door bijvoorbeeld nieuwe verkiezingen waarbij een strijdbare positie een enorme overwinning zou behaald hebben.

Jammer genoeg heeft Tsipras een totale verwerping van het neoliberale beleid niet opgenomen. De Griekse regering had in zijn voorstellen zelfs een privatisering opgenomen die niet door de trojka was opgelijst, met name de verkoop van lokale luchthavens. Tsipras heeft een referendum uitgeroepen over de laatste ‘voorstellen’ van de trojka en maakte duidelijk dat Syriza oproept om ‘neen’ te stemmen. Maar hij deed geen positieve voorstellen aan de Griekse bevolking over wat in de plaats van de voorstellen van de trojka moet gebeuren. Hij blijft integendeel benadrukken dat een neen-stem de onderhandelingspositie van Griekenland zal versterken om de trojka ertoe te dwingen meer ‘aanvaardbare’ voorstellen te doen. Er had in februari al een kapitaalcontrole moeten ingevoerd worden en de banken hadden direct moeten genationaliseerd worden.

Veel Grieken zien in het referendum een kans om hun zeg te hebben en om de trojka een duidelijke boodschap te geven. Maar het referendum omvat ook gevaren. De rechterzijde en de massamedia voeren de chantage op en proberen de Griekse werkenden en de middenklasse bang te maken van een neen-stem. Hun boodschap is dat je beter kan vasthouden aan de duivel die je kent (de maatregelen van de trojka) dan te kiezen voor een duivel die onbekend is (bankroet en vertrek uit de eurozone en mogelijk uit de EU gevolgd door nog meer armoede en ellende). Dit kan sommige Grieken beïnvloeden en sommige anderen nog overtuigder neen laten stemmen. De leiding van Syriza blijft vasthouden aan onderhandelingen met de trojka in plaats van klaar en duidelijk te breken met de eindeloze besparingen van het Europa van het kapitaal en een begin te maken van een socialistisch beleid. Tsipras hoopt dat hij naar Brussel kan gaan met het mandaat van een massale neen-stem waarbij hij een sterkere onderhandelingspositie heeft en van de trojka kan bekomen dat een deel van de schulden worden afgeschreven. Zelfs indien de trojka bereid is om nog met Syriza te onderhandelen na het referendum, zal elk akkoord met die trojka nog steeds leiden tot meer besparingen in Griekenland waarbij de werkenden, gepensioneerden en armen getroffen worden. De massamedia die in handen is van de Griekse scheepseigenaars, bankiers en industriëlen voert een angstcampagne. Ze zeggen dat er geen geld voor pensioenen en lonen zal zijn. Als Syriza geen duidelijk plan van actie en strijd naar voor brengt, dreigt de angstcampagne van de heersende klasse aan impact te winnen en is het niet zeker dat het neenkamp het haalt.

Neen stemmen is niet genoeg

Ondanks deze kritieken voert Xekinima een grote campagne om op te roepen om neen te stemmen in het referendum. Deze week worden ongeveer 150.000 pamfletten en 3.500 exemplaren van de krant ‘Xekinima’ verspreid. Tegelijk spelen we een rol in de opbouw van comités in de wijken waarbij verschillende linkse krachten bijeenkomen. Antarsya (antikapitalistische linkse alliantie) heeft traditioneel een sectaire benadering tegen de rest van links en Syriza in het bijzonder, maar nu is Antarsya ten volle betrokken in de campagne. Dat is jammer genoeg niet het geval voor de KKE (Griekse Communistische Partij) die oproept om te onthouden met ongeldige stemmen. De KKE heeft een brede steun onder werkenden en kan met deze oproep bijdragen aan een meerderheid voor Ja indien het nipt wordt. Een overwinning van het ja-kamp zou wellicht leiden tot de val van de regering en een nieuwe door rechtse partijen gedomineerde coalitie die instemt met de harde besparingen van de trojka.

Een neen-stem is op zich niet voldoende. Er is een massale campagne op straat en op de werkvloer nodig om de werkende bevolking actief te betrekken in het verzet tegen de trojka. De grote betoging van 29 juni in Athene toont het potentieel voor massaal verzet. Actiecomités in de wijken en op de werkplaatsen moeten de strijd tegen de trojka aanvoeren. Een beslissende breuk met de trojka, weigering om de schulden te betalen en de nationalisaties met een socialistisch beleid kunnen enorme steun vinden onder de Griekse werkenden en de middenklasse die gebukt gaan onder de jarenlange besparingen. Een oproep aan de werkenden in Europa, in het bijzonder die in de andere hard getroffen landen zoals Spanje, Portugal en Ierland, om over te gaan tot solidariteit en massale protestacties in hun eigen landen, zou een enorm gehoor vinden. Het enige reële alternatief op de besparingen en het Europa van de bazen is een socialistische confederatie van Europa op een vrijwillige en gelijke basis.

 

Op 5 juli zeggen we ‘neen’ aan de bende van de crediteurs!

Verklaring door Xekinima (onze Griekse zusterorganisatie), gepubliceerd op 27 juni

Eindelijk heeft de regering van Syriza de juiste beslissing genomen. Met name door aan de Griekse bevolking het ‘akkoord’ met de crediteurs voor te leggen en de verwerping ervan via een referendum voor te stellen.

De aanvankelijke toegevingen door de regering zorgden ervoor dat de zogenaamde ‘instellingen’ (de trojka onder een nieuwe naam) buitenproportioneel arrogant werden. Ze wilden van de nieuwe regering een kopie van een regering met het conservatieve ND, het sociaaldemocratische PASOK en het liberale Potami maken. Ze wilden de regering hetzelfde beleid laten voeren. Ze wilden Syriza op de knieën dwingen, vernederen en de volledige Griekse bevolking onderwerpen. Hiermee willen ze een voorbeeld stellen voor anderen in Europa die het aandurven om de besparingsdictaten in vraag te stellen.

De regering onder leiding van Syriza heeft neen gezegd. Eindelijk een klaar en duidelijk NEEN dat Europa kan dooreenschudden en door heel de wereld wordt gevolgd.

De Griekse bevolking, daarmee bedoelen we de werkenden, werklozen, armen en de kleine zelfstandigen en middenlagen die hard onder de kapitalistische crisis gebukt gaan, moet met al zijn kracht opkomen voor een sterke NEEN-stem.

Alle reactionaire krachten zijn hun campagne al gestart. De bankiers, eigenaars van scheepswerven, industriëlen, grote bouwpromoteren, de massamedia, het Europese establishment, de internationale organisaties, de multinationals,… Allemaal willen ze ons ervan ‘overtuigen’ dat een ‘neen-stem’ gelijk staat met rampspoed.

Maar ‘ja’ zeggen aan de eisen van de crediteurs zou pas rampzalig zijn. Het gaat om een verderzetting van het beleid van de afgelopen vijf jaar, een beleid waarmee de economie werd verwoest en een sociale catastrofe werd aangericht.

Deze heren (en dames) hebben het lef om ons te zeggen dat diegenen die ‘neen’ zeggen verantwoordelijk zijn voor de sociale crisis. We zeggen net neen aan de echte verantwoordelijken. Het zijn dezelfde leugenaars die al van bij het begin zeggen dat hun beleid ‘onze’ problemen zou oplossen, groei en ontwikkeling zou brengen en ons zou ‘redden’. Alsof de vernedering niet volstond, verklaarden ze nog dat we “lui” en “corrupt” zouden zijn en hun geld verkwisten.

We moeten hen nu van antwoord dienen!

We moeten tegelijk duidelijk zijn: NEEN zeggen aan de crediteurs betekent ook dat het land uit de eurozone zal verdwijnen. De overgang van een sterke internationale munt als de euro naar de drachme, een munteenheid van een kleine economie, is gevaarlijk. Deze gevaren kunnen onder controle gehouden worden indien het beleid breekt met het huidige rotte systeem.

De propaganda van de vertegenwoordigers van het kapitaal dat een terugkeer naar de drachme overeenkomt met het “betreden van de hel” is een leugen vanwege mensen die van liegen een kunst gemaakt hebben. Hoe kunnen we deze corrupte vertegenwoordigers van het kapitaal geloven? Hebben ze ons ooit al de waarheid gezegd?

De kapitalistische weg verderzetten, brengt ons dieper in de hel terecht. Met een reeks maatregelen kan de Griekse economie terug vooruitgaan, groeien en de belangen van de gemeenschap dienen en niet de winsten van een kleine plutocratie. Kapitaalcontrole moet onmiddellijk opgelegd worden zodat het groot kapitaal het geld en de winsten niet verder uit het land kan weghalen. Er moet een beperking komen op het bedrag dat wekelijks kan afgehaald worden, dit bedrag moet voldoende zijn voor de behoeften van gezinnen en kleine bedrijven. De boeken moeten geopend worden zodat de kapitalisten de bankreserves niet kunnen plunderen.

Op 30 juni, als we het IMF opnieuw 1,5 miljard euro moeten betalen, moeten we zeggen: “we betalen niet.” We hebben genoeg betaald, deze schuld is niet de onze, we betalen niet!

Het grootkapitaal zal ongetwijfeld elke poging om de economie terug recht te krijgen saboteren. Het is dan ook van cruciaal en dringend belang dat we de banken nationaliseren, dit betekent dat het bezit, de controle en het beheer van de banken aan de samenleving worden overgedragen. Vervolgens moeten ook de sleutelsectoren van de economie onder controle en beheer van de werkenden en de samenleving komen. Zo kunnen we de productie en de distributie plannen op basis van de behoeften van de werkende bevolking. We kunnen de economie bevrijden van de belangen van de grote scheepsbedrijven en industriëlen.

Vandaag is een historische dag. Kijk naar de paniek op de gezichten van de heersende klasse en in de verklaringen van Nieuwe Democratie, Pasok en Potami! Voor de werkenden, armen, werklozen, de wanhopigen is dit een goede dag.

Tegelijk moeten we van Syriza eisen dat de strijd niet beperkt wordt tot een NEEN-stem. We moeten stoutmoedig en vastberaden vooruitgaan om de macht uit de handen van het grootkapitaal te halen, om de sleutelsectoren van de economie in handen van de gemeenschap te brengen en om de economie democratisch te plannen op basis van arbeiderscontrole- en beheer. Zo kunnen we voor eens en voor altijd komaf maken met de plundering van de vruchten van onze arbeidskracht, de schandalen, de corruptie en de diefstal.

Met dergelijke socialistische maatregelen kunnen we de hoop terugbrengen, niet alleen voor de Griekse bevolking. We kunnen een catalysator worden voor de Europese bevolking en die in de rest van de wereld.

De ‘instellingen’ willen een ‘regimeverandering’ in Griekenland. Ze vrezen terecht dat het verzet tegen het beleid van de heersende klasse in Griekenland om de werkenden en middenklasse voor de crisis van het kapitalisme te laten betalen een inspiratie zal vormen voor gelijkaardige bewegingen doorheen Europa. Hun vrees is terecht. Er is een enorm potentieel voor het verzet van de Griekse werkende bevolking die gelijkaardige bewegingen in andere landen kan veroorzaken. Dat is waarom de Ierse, Portugese en Spaanse regeringen zo vijandig staan tegenover de Griekse bevolking, zij zijn bang voor hun eigen toekomst.