Your cart is currently empty!
Author: PierreBrx
-
Iraanse asielzoekers voeren actie aan de ULB
Reeds enkele weken is er een bezetting aan de ULB bezig door zo’n 150 Iraanse vluchtelingen. Die eisen de regularisatie van hun situatie, het is te zeggen: het recht op een normaal leven, werken, studeren en gewoon op straat wandelen zonder de angst dat ze zullen opgepakt worden en in een gesloten centrum worden opgesloten. De Dienst Vreemdelingenzaken, en dus de regering waar die Dienst van afhangt, blijft echter doof voor de eisen van de vluchtelingen.
Het uitwijzingsbeleid dwingt tienduizenden mensen, waaronder heel wat gezinnen, in de illegaliteit. Ze overleven door in het zwart en onderbetaald bij te klussen. Ze hebben geen toegang tot sociale bescherming. De deregulering van de arbeidsmarkt en het uitwijzingsbeleid spelen in hun nadeel. Hele delen van de kapitalistische economie komen in de illegaliteit terecht, wat een druk zet om de lonen te verlagen en de arbeidscondities te verslechteren in de legale tewerkstelling. Daarom beschouwt LSP de strijd van de sans-papiers die voor hun regularisatie opkomen als een integraal deel van de strijd van de arbeiders, uitkeringsgerechtigden en jongeren tegen de asociale politiek van de regering en de aanvallen van het patronaat.
Solidariteit met de Iraanse studenten
Het reactionaire Iraanse regime wordt meer en meer betwist door de bevolking. In juli 1999 kwamen duizenden studenten op straat om de democratische hervormingen van president Khatami te ondersteunen, Khatami werd twee jaar eerder op overtuigende wijze verkozen. Maar Khatami, die niet wou breken met de heersende klasse waar hij deel van uitmaakt, heeft daarop de harde repressie tegen de studenten gesteund.
In november 2002 werd opnieuw betoogd tegen de ter-dood-veroordeling van Hachem Aghajar, een intellectueel die het aandurfde om op vlak van godsdienst het vrije onderzoek te verdedigen. De betogers waren niet zo talrijk als in 1999, maar des te vastberadener. Ze riepen slogans tegen de geestelijke leiders en tegen de repressie. De studenten hadden geen vertrouwen meer in Khatami. Hoewel die in 2001 werd herverkozen, heeft hij de problemen van de bevolking en in het bijzonder van de jongeren (2/3 van de bevolking) niet opgelost. Het strenge zedelijke beleid blijft wegen op de jongeren. De studentenorganisaties kondigden een bredere protestbeweging aan. De jongeren hebben geen angst om de confrontatie met het regime aan te gaan, zij hebben de bloedige nederlaag van 1979-1980 na de islamistische contra-revolutie niet meegemaakt. De arbeiders en boeren kijken naar de studentenbewegingen om zelf in strijd te komen. Op dit ogenblik beeft het regime van de mollahs op haar grondvesten zoals indertijd het regime van de Shah dit deed.
Voor een socialistisch alternatief
LSP is de Belgische afdeling van het Committee for a Workers’ International (CWI). Het CWI wil een revolutionaire socialistische internationale opbouwen. Er zijn afdelingen in meer dan 30 landen, jammer genoeg nog niet in Iran. Het is de afwezigheid van een geloofwaardig revolutionair socialistisch alternatief die de reactionaire geestelijke leiders in 1979 de mogelijkheid bood om de Iraanse revolutie neer te slaan. Het CWI is ook actief in de bewegingen ter verdediging van de sans-papiers. Onze Franse afdeling lanceerde indertijd Jeunes contre le Racisme en Europe (JRE). Meer recent ondersteunde onze Griekse afdeling de strijd van Afrikaanse vluchtelingen. Het CWI komt op voor een socialistische samenleving, een samenleving waar de economie op democratische wijze wordt gepland door de arbeiders voor de behoeften van de meerderheid van de bevolking in plaats van een economie ten dienste van de winsten van een kleine minderheid van kapitalisten.
-
Was het allemaal mijn schuld?
Dave Nellist is vandaag de fractieleider van de Socialist Party in de gemeenteraad van Coventry en was tussen 1983 en 1992 parlementslid voor de Labour partij voor Coventry South East. In een programma op de Britse zender Channel 4 over de relatie tussen Tony Blair en Gordon Brown werd gesteld dat die laatste twee met elkaar leerden samenwerken toen ze een bureau deelden, iets waartoe ze gedwongen waren omdat Blair niet samen met Dave Nellist in een kantoor van het parlement wou…
Dave Nellist
In zijn toespraak voor het congres van New Labour sprak Tony Blair over het ogenblik van waar hij zijn inspiratie haalde, in 1985 toen Labour-leider Neil Kinnock Militant (de voorloper van de Socialist Party) aanviel. Ik was toen parlementslid voor Labour en deelde een klein kantoor met Tony Blair gedurende drie weken.
Volgens het programma ‘The Deal’ op Channel 4 was het blijkbaar allemaal mijn fout. Het TV-programma toonde Jonh Smith (de leider van Labour tussen Kinnock en Blair) die de jonge ‘toekomstige leider’ samenbracht met Gordon Brown.
"Kan hij bij jou op de bureau? Hij kan niet overweg met Dave Nellist" werd gevraagd aan Brown. Blair gaat verder: "Het was door dinosaurussen zoals hem dat we de verkiezingen verloren". Daarop volgde een verwijzing naar het feit dat ik een ‘afgedragen kostuum’ droeg – op dat ogenblik van het programma wist ik dat de aankondiging bij aanvang van het programma – "wat nu volgt is gebaseerd op de realiteit" – niet correct was!!
En op die manier, zo beweerde het programma toch, begon de gezamenlijke weg van Blair en Brown naar de macht. Het programma toonde de relatie tussen beiden, maar ging niet in op de politieke gebeurtenissen die elders plaatsvonden, ook niet wat er gebeurde in de partij.
Enkele dagen later volgde de toespraak van Blair die het had over het beslissende ogenblik: "Ik herinner me hoe onze weg naar de regering begon. Hier in deze zaal in 1985 met Neil Kinnock. En, natuurlijk lijkt dit vandaag absurd, Militant, Arthur (Scargill), al die nonsens. Maar ik zeg jullie: in die tijd ging ik tijdens zijn toespraak recht staan, de zaal werd gesplitst en terwijl mijn hart sneller ging slaan, vroeg ik me af of dit het begin of het einde was."
Met andere woorden: de eerste taak om Labour te veranderen was het uitsluiten van de linkse socialisten, in het bijzonder Militant.
De toespraak van Kinnock was een deel in de omvorming van Labour van een partij gebaseerd op de arbeidersklasse, waarin socialistische ideeën legitiem waren en konden bediscussieerd worden.
Labour heeft nooit de samenleving verandert, maar het was wel een instrument voor diegenen die de samenleving wilden veranderen in socialistische zin. Labour werd echter omgevormd tot een partij die drie keer meer geld krijgt van miljonairs dan de Tories!
Labour is vandaag een partij die fundamenteel de belangen van de grote bedrijven verdedigt – ja, ze verdedigen zelfs met een aantal van de ergste elementen van het kapitalisme (zoals de Tories of de Liberal Democrats ook zouden doen) om zo de essentiële elementen van het kapitalisme te verdedigen voor hun broodheren van de grote bedrijven.
Labour is niet langer een instrument voor socialisten om binnen actief te zijn. Het is vandaag een gevangenis voor die paar leden die nog geloven in socialistische principes.
Kon het midden jaren ’80 anders gelopen zijn? Ja, als de mijnwerkers in 1984 niet zouden verraden geweest zijn door de TUC (vakbondsfederatie) die de enorme sympathie voor de mijnwerkers niet wou omzetten in een gecoördineerde nationale strijdbeweging. Ja, als Liverpool niet zou verraden geweest zijn door andere lokale raden die spraken over een gevecht tegen Thatcher die besparingen wou doorvoeren maar daarna de strijd aan Liverpool alleen overlieten.
En dan spreken we nog niet over de internationale veranderingen, in het bijzonder de val van de Muur van Berlijn. Maar als de mijnwerkers en Liverpool geen nederlaag zouden opgelopen hebben, zou Neil Kinnock wellicht niet zijn koers hebben kunnen verderzetten en zou hij niet de weg voorbereid hebben voor de rechterzijde. Blair zou dan misschien niet in de leiding van de Labour partij terecht gekomen zijn.
Die gebeurtenissen en de acties van diegenen die maakten dat de mijnwerkers en Liverpool konden verslagen worden, kwamen niet aan bod in ‘The Deal’. Dat waren nochtans de echte redenen waarom Blair Labour kon omvormen tot een betrouwbare partner van de grote bedrijven en banken.
Maar voor diegenen die de geschiedenis liever op een simpele wijze bekijken en denken dat het allemaal anders zou gelopen zijn moest ik in 1983 ‘vriendelijker’ geweest zijn tegen Tony Blair, waardoor hij samen met mij een kantoor zou blijven delen in het parlement in plaats van naar het kantoor van Gordon Brown te trekken, die vergissen zich. Ik denk niet echt dat het allemaal mijn schuld was!
-
Bolivië: opstand van arbeiders en boeren verjaagt president
De voorbije weken werd het armste land van Latijns Amerika opgeschrikt door een krachtige beweging van arbeiders, boeren en de inheemse bevolking tegen de neo-liberale plannen van de regering. Op 17 oktober moest president Gonzalo Sánchez de Losada ontslag nemen.
Andrés Aravena, Socialismo Revolucionario (Chili)
De voorbije twee weken betoogden tienduizenden in de grote steden. De mijnwerkers hadden stokken met dynamiet bij. De beweging leidde tot verdeeldheid in de regering en uiteindelijk tot het ontslag van de president. De voormalige president stond erg negatief tegenover arbeiders en de armsten. Zelf was hij een rijke zakenman die een opleiding in de VS genoot, hij spreekt Spaans met een VS-accent waardoor hij de bijnaam ‘el gringo’ meekreeg.
De betoging trok door de hoofdstad La Paz terwijl slogans werden geroepen als: "We gaan door tot hij weg is". Losada vluchtte uit het presidentieel paleis met een helikopter en trok naar Miami, de beruchte speeltuin van de elite in Latijns Amerika. Losada werd vervangen door vice-president Carlos Mesa.
Bolivië is het armste land van Zuid-Amerika en lijdt onder enorme sociale ongelijkheid. De economische catastrofe betekent dat 5,6 Bolivianen – op een bevolking van 8 miljoen – in armoede leven. Ieder uur van de dag komen 20 nieuwe mensen (8 op het platteland en 12 in de steden) terecht in omstandigheden van ‘extreme armoede’. Op hetzelfde ogenblik verplaatsten de toplui uit de entourage van president Losada zich met luxe-wagens, maken ze uitstapjes naar Miami,… Losada zelf is een miljonair en patroon van een mijnbedrijf. Zij leiden een dergelijk leven op een ogenblik dat 3 miljoen Bolivianen geen toegang hebben tot elektriciteit of stromend water!
Deze statistieken op zich vormen voldoende reden voor de arbeiders, boeren en armsten om grote betogingen te houden en de wegen te blokkeren. Dit protest heeft evenwel geleid tot enorme staatsrepressie. Meer dan 100 demonstranten werden vermoord tijdens de opstand. Zij kwamen op straat om hun oppositie te tonen tegenover de regering en het economisch systeem dat niet in staat is om de werkloosheid op te lossen of om te voorzien in een landhervorming. Het kapitalisme heeft geleid tot extreme uitbuiting van de natuurlijke rijkdommen door multinationals. De betogers gingen in tegen de corrupte heersende klasse van Bolivië die de meerderheid van de bevolking laat leven in extreme armoede.
Ondanks de gewelddadige politie-repressie, de leugens in de media en de dreiging van massale afdankingen, hebben de arbeiders, boeren en onderdrukten dagelijks massaal betoogd en de blokkades verdergezet. De COB (Boliviaanse Arbeiderscentrale) riep op voor een algemene staking van onbepaalde duur vanaf 29 september. De beweging duurde meer dan twee weken en bracht arbeiders van alle sectoren, boeren en kleine handelaars samen in strijd.
Eisen van de beweging
De centrale eisen van de beweging waren: nationalisatie van de gasindustrie (de regering probeerde dit te verkopen aan de VS) en het ontslag van president Sánchez de Losada, die een neo-liberaal beleid voerde in het belang van de multinationals. Andere eisen gingen in tegen de wetgeving die de deur opent voor privatiseringen en voor een programma van landhervormingen waarbij ook wordt ingegaan op de teelt van coca-planten. Daarnaast werd ook het intrekken geëist van de wetgeving die de pensioenen en de lonen beperkt om de begrotingstekorten te verminderen. De betogers eisten ook het intrekken van het Decreet 21060 op basis waarvan werknemers kunnen ontslagen worden zonder enige motivering of enige reden.
De regering raakte tijdens de beweging meer en meer geïsoleerd. De beweging leidde tot het ontslag van de president, maar nu komt de voormalige vice-president aan de macht. De arbeiders en boeren waren nog niet in staat om op een beslissende wijze de macht van de kapitalisten en grootgrondbezitters aan te pakken. Het is duidelijk dat de eisen van deze beweging niet kunnen gerealiseerd worden zonder het in vraag stellen van het kapitalisme in Bolivië.
Er kan weinig of niets gewonnen worden onder het kapitalisme
Het enige dat de arbeidersklasse tegenhield om de Boliviaanse samenleving over te nemen, was de zwakheid van hun organisaties en het gebrek aan een duidelijk socialistisch programma bij de leiding van de beweging – de COB, CSUTCB (Verenigde vakbond van landarbeiders en boeren in Bolivië) en de MAS (Beweging voor socialisme). Hierdoor wordt door de massa’s het socialisme nog niet gezien als een alternatief op het kapitalisme en het grootgrondbezit.
Het is noodzakelijk om de eisen van de beweging te kaderen in een strijd voor socialisme en voor het opzetten van een regering van arbeiders en boeren. Zo’n regering zou de natuurlijke rijkdommen en de grote bedrijven nationaliseren, een programma van landhervormingen doorvoeren en dat onder democratische arbeiderscontrole en arbeidersbeheer.
Deze schitterende strijd – een revolutionair proces – kan afgeleid worden indien het niet dringend verenigd wordt rond een revolutionair socialistisch programma. De regering moest een stap achteruitzetten, maar de heersende klasse blijft aan de macht en probeert de beweging te verdelen door aparte onderhandelingen op te zetten en gebruik te maken van ieder teken dat de beweging vermoeid raakt. Delen van de boeren en arbeiders hebben hun strijd stopgezet om de nieuwe regering "een kans" te geven, terwijl delen van de COB nog steeds in staking zijn. De nieuwe kapitalistische regering zal geen antwoord bieden op de sociale crisis waarmee het land geconfronteerd wordt onder het kapitalisme. Er zal opnieuw strijd losbarsten.
Jammer genoeg zorgen de reformistische opvattingen van de MAS voor verwarring bij veel arbeiders. Het is niet mogelijk om de levensvoorwaarden van de massa’s te verbeteren door enkel het kapitalisme stap per stap te hervormen. Het is niet mogelijk om zo uiteindelijk het socialisme te bereiken, zoals gesteld wordt door leiders van de MAS zoals Evo Morales en andere parlementsleden van de MAS. Evo Morales suggereerde dat de VN moet aangesproken worden als adviseurs om de kwestie van de gasexport op te lossen! Sinds het ontslag van de voormalige president, heeft Morales opgeroepen dat de nieuwe regering tijd moet krijgen.
Het idee om het land te "herstichten", wordt verdedigd door delen van de heersende klasse en ook deel elementen in de MAS. Dit is een uitdrukking van de onstabiele situatie waarin de heersende klasse zich bevindt. In Santa Cruz, één van de rijkste regio’s met enorme oliereserves en vruchtbare landbouwgrond, roepen de werkgevers en grondbezitters op om het land te "federaliseren" met grotere autonomie voor de regio’s. Ze verdedigen dit idee op basis van hun eigen klassebelangen en om de beweging van arbeiders en boeren te verdelen.
Delen van de heersende klasse lijken ook bereid om de oproep te steunen voor verkiezingen van een parlementaire raad als uitweg voor de crisis. Dat is het standpunt van één van de regeringspartijen (de NFR). Volgens ons zal er echter een revolutie nodig zijn en de oprichting van een regering van arbeiders en boeren om een echte parlementaire raad te kunnen garanderen, een revolutionaire parlementaire raad. Daarin zouden vertegenwoordigers zetelen van de arbeiders, boeren en de inheemse bevolking, van de kleine handelaars en de soldaten, om te discussiëren over de maatregelen die nodig zijn om de belangrijkste problemen aan te pakken waarmee het land geconfronteerd wordt en om een begin te maken van de socialistische omvorming van het land.
De arbeidersklasse en de algemene staking
De COB riep op voor een algemene staking om de president tot ontslag te dwingen de verkoop van gas aan de VS te stoppen. Het onbepaalde karakter van de staking en de enorme steun ervoor brachten de vraag naar voor van wie de macht in handen heeft en wie de samenleving echt leidt. Het is niet genoeg om een algemene staking uit te roepen en dan te hopen dat de kapitalisten en de regering gewoon verdwijnen.
Het is ook nodig om een duidelijk plan en doelstellingen naar voor te schuiven om een overwinning te kunnen bereiken. De COB-leiding deed niets om dit voor te bereiden toen de algemene staking werd uitgeroepen.
Het is van cruciaal belang dat er in alle regio’s stakingscomités worden verkozen op lokaal, stedelijk, regionaal en nationaal vlak om de strijd te coördineren en de beweging één te maken. Deze organen zouden ook problemen moeten aanpakken zoals het tekort aan basismiddelen, het verhinderen van vandalisme of acties van provocateurs.
Het is de arbeidersklasse die een beslissende rol moet spelen in deze strijd. Door haar sociale cohesie kan deze klasse de leiding nemen van de beweging.
Een programma voor het leger
Het leger was aanvankelijk beïnvloed door de massale sociale beweging. Er waren rapporten die waarschuwden voor het feit dat de soldaten en zelfs de officiers positief stonden tegenover de eisen van de beweging. Sommigen spraken zelfs van een mogelijke splitsing in het leger, een factor die de beslissing van de president om af te treden zeker versneld heeft. De beweging moet een oproep doen aan de basis van het leger (soldaten die arbeiders en boeren in uniform zijn) om de orders die oproepen om te beweging neer te slaan niet op te volgen. De soldaten moeten uitgenodigd worden om eigen comités op te zetten en aan te sluiten bij de stakingscomités. Er is in het leger een enorm ongenoegen en er is nood aan een revolutionair programma om hun problemen te verbinden met de beweging.
De meeste militairen komen uit gezinnen van arbeiders en boeren. Dienstplichtigen worden ingezet als huispersoneel voor de rijken. Ze worden als goedkope arbeiders ingezet om wegen te bouwen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een deel van het leger sympathiek staat tegenover de beweging. Delen van het leger kunnen overgewonnen worden naar de kant van de arbeiders en boeren, die hen de mogelijkheid zouden bieden om zich te organiseren en comités te vormen om een strijd op te zetten voor betere arbeids- en levensvoorwaarden.
Voor een revolutionaire leiding om komaf te maken met het kapitalisme
Zonder een revolutionaire leiding met een marxistisch programma dat alle delen van de arbeiders verenigt, kunnen de beperkingen van de huidige leiders enorme gevolgen hebben voor de arbeidersklasse. De strijd kan niet onbepaald verdergezet worden als de arbeiders en boeren het gevoel hebben dat het nergens toe leidt. Vermoeidheid en een aarzelende houding kunnen dan opduiken. Het gevoel van nederlaag of de frustratie daarbij kunnen de heersende klasse de mogelijkheid bieden om haar krachten te herorganiseren en om de controle over de samenleving volledig terug te winnen, mogelijks op gewelddadige basis.
Het is hoog tijd dat de beweging een programma aanneemt die ook de noodzaak van een arbeiders- en boerenregering bevat. Dat betekent een strijd om de regering omver te gooien, een einde te maken aan de heerschappij van de kapitalisten en grootgrondbezitters, een einde te maken aan de rol van het imperialisme in Bolivië en te beginnen met de socialistische omvorming van het land.
Een revolutionaire socialistische overwinning door de arbeiders en boeren in Bolivië zou onmiddellijk leiden tot een versterking van het zelfvertrouwen van arbeiders in heel Latijns Amerika die ook op zoek zijn naar een alternatief op het neo-liberale beleid. De arbeiders en jongeren op het continent zouden van hieruit de strijd kunnen voeren voor een socialistisch Latijns Amerika. Nationalistische opvattingen worden historisch gebruikt door de heersende klasse om haar privileges te verdedigen en de arbeiders te verdelen. Een federatie van heel het continent en het beëindigen van de situatie van armoede en miserie, zijn enkel mogelijk in de strijd voor een socialistische samenleving.
-
Irish Times over een meeting van de Socialist Party
Het dagblad ‘The Irish Times’, niet bepaald een linkse krant, bracht verslag uit van de publieke meeting van de Socialist Party in Dublin vlak na de vrijlating van Joe Higgins en Clare Daly. Behalve de vreemde insinuatie dat de Socialist Party betrokken is in de campagne tegen de huisvuilbelasting om extra verkozenen te halen, laat het artikel vooral Joe en Clare zelf aan het woord.
-
Anti-bin tax campaign is just the opening shot for Higgins
Despite a month in Mountjoy Prison, Socialist Party TD, Mr Joe Higgins, is ready to do it again, writes Mark Hennessy, Political Correspondent
Even after a month in Mountjoy Prison, Socialist Party TD Mr Joe Higgins could not escape the long arm of the Minister for Justice, Mr McDowell.
Nearly 400 relatives, friends and supporters gathered in the Gresham Hotel on Saturday evening to welcome Mr Higgins and colleague Cllr Clare Daly.
However, the little matter of the Intoxicating Liquor Act had to be dealt with first. "We have a little problem with the management and the law," said Ms Fiona O’Loughlin.
"There are under-18s who want to attend the meeting. So the bar has to close. Otherwise they can’t attend. And that wouldn’t be fair," she said.
The bar shutters came down. The pints were supped. None complained. No greater sacrifice can a man make on a Saturday night than to lay down his pint for the cause.
It was that sort of evening, as chants of "Bin Tax: We won’t pay" mixed with talk of prison bars and walls, sacrifice and "the struggle of the working class".
However, the bin campaign, reviled in many areas though with strong pockets of support, is but the opening shots in the Socialist Party’s latest assault on capitalism’s citadel.
The real target is next year’s local elections. Following acres of newsprint, Ms Daly and Fingal County Council colleague Ms Ruth Coppinger have already done much to secure their re-election.
However, the Socialist Party is now confident it can win elsewhere, particularly in the Finglas and Santry wards in the Dublin North West Dáil constituency.
Indeed, the ambitions do not stop there. In the 2002 general election, Ms Daly won more than 5,000 first preferences and could lay claim to a seat next time, particularly given the difficulties of Fianna Fáil TD Mr G.V. Wright.
Relieved to be a free man once more, Mr Higgins condemned the welter of criticism from the Opposition, media and others.
"My first thought is for the comrades I left behind in Mountjoy. There are very courageous men from Finglas on one side of the wall and women on the other. And it is a very, very big wall."
Having entered Mountjoy convinced of his righteousness, the Dublin West TD has come out armed with facts gleaned from the Environmental Protection Agency.
Just 15 per cent of all waste in 2001 came from households. So why do the latest Department of the Environment television advertisements concentrate solely upon them, he asked.
"Judging by that advert, one would think that the householder was the key component of the waste crisis and was responsible for an enormous apocalyptic disaster."
However, there is clearly a concern within the Socialist Party it has allowed itself to be painted as environmentally unfriendly.
Proper recycling services could allow householders to do better: "Incredibly, 279,000 tonnes of paper goes to landfill. So does 72 per cent of glass.
"If the Government had been serious over the last 6½ years they could have put into every local authority the basic infrastructure.
"Then there would be no excuse for householders," he said, because local by-laws could forbid paper or glass being put into rubbish bins.
"That would reduce the waste going into landfill by 37 per cent. Why has that not been instituted? Because we have a Government that is absolutely fraudulent.
"It is trying to throw waste in the eyes of the people to cover up for their own failures. We need to shout that from the rooftops," Mr Higgins declared to loud cheers.
The Government’s actions are part of "a neo-liberal agenda" to privatise public services and to replace cuts in national taxation with increased local charges. Despite his imprisonment, the campaign is morally justifiable, he claimed.
"Whose law is it? It is Fianna Fáil law? It is Progressive Democrat law? It is not working-class law.
"It is law enacted for the privileged, for the bankers, for the Ansbacher men (*). One of the benefits from this campaign will be that people will see the rottenness of our society.
"Within nine days of this campaign we had people in jail. It’s years since Ansbacher criminals were exposed. Not a single one has even been to court.
"It is years since the depth of corruption amongst Fianna Fáil and Fine Gael was exposed. Not a single one has been in front of a court."
Bankers, he said, have orchestrated a €1 billion fraud on the Exchequer.
"Not one is in front of a court of law, while working-class people are languishing in Mountjoy and Cloverhill."
The jailings and the campaign itself are now motivating people, Cllr Clare Daly told the audience. "We are at the beginning of change in this country.
"It is because we have the ability to lead that they fear us. It isn’t easy for them to deal with us," said Ms Daly, who was separated from her 3½-year-old daughter during her term in jail.
Blaming large elements of the media for vilifying the protesters, the Fingal councillor said: "We are confident about the ability of ordinary people to see through the slander."
Many of the protesters still in jail had not been fully mobilised before they were sentenced. "They went into court. They know how badly the judge treated people in there.
"They felt that they had to make a stand. You should see them now. They are experts in government, in law, in the media," she told cheering supporters.
Condemning the Opposition for supporting the charges, she singled out Fine Gael, who sent a small group to protest outside the Gresham Hotel.
-
-
De routine van de leiding bereidt de nederlaag voor
Van 6 tot 19 mei 2004 vinden in de privé-bedrijven sociale verkiezingen plaats. De manier waarop de vakbondsleidingen deze verkiezingen voorbereiden, legt hun beperkingen en hun ingeroest conservatisme bloot.
Guy Van Sinoy
Het ACV stelt zich er tot nog toe mee tevreden enkele technische gegevens over de verkiezingen (kalender, basisregels, etc.) op haar internetsite te publiceren. Het ABVV van zijn kant heeft al een campagne gelanceerd rond het thema : "jullie zijn onze kracht". Vrezen ze met zo’n slogan niet dat de arbeiders hen op hun woord zullen nemen en zullen eisen dat het vakbondsapparaat in dienst van de basis wordt gesteld?
In de documenten (brochures, folders) van het ABVV wordt vooral nadruk gelegd op de noodzaak om kandidaten te vinden. Er wordt in uitgelegd dat kandidaat zijn "beschermd zijn" betekent. Een zeer relatieve bescherming! Het aantal delegees dat onrechtmatig ontslagen wordt, is niet meer te tellen. Bovendien gebeuren die ontslagen soms met de medeplichtigheid van het vakbondsapparaat zelf, vooral als de delegee in zijn centrale een politieke oppositie voert.
In zijn geheel genomen is het vooral opmerkelijk om vast te stellen dat de vakbondsleidingen niets nieuws voorstellen op vlak van de sociale verkiezingen of de bevoegdheden van de delegaties. De wet op de ondernemingsraad (OR) en de comités voor preventie en bescherming op de werkplaats (CPBW) dateren van het midden van de 20e eeuw. In principe was het voorzien dat er geen sociale verkiezingen worden georganiseerd in bedrijven met minder dan 100 of 50 arbeiders, maar ook dat deze maatregel voorlopig was. Dat voorlopige is definitief geworden en de vakbondsleidingen vechten niet langer voor de uitbreiding van het recht op sociale verkiezingen.
Integendeel! De kapitalistische crisis, de uitbreiding van het deeltijds werk, de massale aanwending van interimwerk en tijdelijke contracten, net zoals de vermenigvuldiging van de nepstatuten hebben grotendeels bijgedragen tot het breken van de samenhang binnen de rangen van de arbeiders. Honderdduizenden arbeiders (deeltijdsen, tijdelijken, interimmers, nepstatuten) zijn vandaag niet in de mogelijkheid zich kandidaat te stellen. Bovendien brengt de voortgaande privatisering van de openbare bedrijven (Belgacom, Iris-ziekenhuizen in Brussel, de Post, NMBS) het statuut van de arbeiders in gevaar. Veel van hen zijn contractuelen, zoals in de privésector. Maar de vakbonden eisen zelfs niet eens dat sociale verkiezingen worden georganiseerd in die geprivatiseerde openbare bedrijven!
Het massaal gebruik van onderaanneming noodzaakt een aanpassing van de rechten van de syndicale delegaties, de OR en de CPBW. Op dezelfde manier als de westerse grootmachten op militair vlak het interventierecht hebben uitgevonden, moeten de syndicale delegaties (OR en CPBW inbegrepen) het "syndicaal interventierecht" opeisen op vlak van de arbeidscondities en de lonen in de onderaannemingen. In de industriezones waar zich veel KMO’s bevinden, moeten delegaties, OR’s en CPBW’s geïnstalleerd worden voor de hele industriezone, niet alleen om de eisen voor alle arbeiders een te maken, maar ook om acties te organiseren op een grotere basis.
Dat alles is mogelijk indien de streefdoelen duidelijk gedefinieerd zijn en indien men de arbeiders mobiliseert om de inwilliging van die eis te verkrijgen. Maar de leidingen van de vakbonden zijn vastgeroest in de syndicale routine, met hun grenzen tussen centrales, de dagdagelijkse sleur, etc. Hun ambitie is beperkt tot het verkrijgen van zoveel mogelijk mandaten in plaats van de arbeiders te verenigen in de strijd. De arbeiders verdienen beter. De organisatie van syndicaal links is meer dan ooit noodzakelijk.
-
Sociale verkiezingen: wat is wettelijk voorzien?
In mei zijn er sociale verkiezingen. Dit betekent dat de werknemersvertegenwoordigers in de Ondernemingsraad (OR) en het Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) worden verkozen. Hieronder gaan we in op een aantal belangrijke elementen bij deze verkiezingen.
Geert Cool
1. In welke bedrijven zijn er sociale verkiezingen?
Ondernemingen in de privé-sector die gewoonlijk gemiddeld ten minste 100 werknemers tewerkstellen moeten een OR oprichten, ondernemingen die gemiddeld ten minste 50 werknemers tewerkstellen moeten een CPBW oprichten.
Met "onderneming" wordt een technische bedrijfseenheid bedoeld. Indien er een economische en sociale samenhang bestaat tussen verschillende juridische entiteiten worden deze beschouwd als één technische bedrijfseenheid indien aan een aantal voorwaarden is voldaan (gebouwen of vaste werven zijn op minder dan 1 kilometer van elkaar gevestigd, eenzelfde persoon neemt deel aan het dagelijks beheer, meerdere personeelsoverplaatsingen in de afgelopen vier jaar of het resultaat van een splitsing van de onderneming).
Ook is het mogelijk dat in één juridische entiteit verschillende technische bedrijfseenheden bestaan waarbij iedere eenheid een eigen OR en CPBW verkiest. Indien de technische bedrijfseenheden binnen de juridische entiteit onvoldoende werknemers tellen, zal de verkiezing plaatsvinden op het niveau van de juridische entiteit.
De beoordeling van de samenstelling van de technische bedrijfseenheden is een feitenkwestie. 60 dagen voor de aanplakking van de verkiezingsdatum (3 maanden voor de eerste verkiezingsdag) moet de werkgever schriftelijke informatie meedelen inzake de technische bedrijfseenheden, het aantal personeelsleden per categorie en de data van de eerste verkiezingsdag en de aanplakking van het aankondigingsbericht. In de praktijk zal dit begin december gebeuren (8 december).
Indien 6 mei de eerste verkiezingsdag is, gelden volgende termijnen. Op 2 januari wordt de beslissing van de werkgever inzake de technische bedrijfseenheden meegedeeld en 7 dagen later is er de mogelijkheid om daartegen beroep aan te tekenen door middel van een verzoekschrift voor de arbeidsrechtbank.
Vanaf 7 januari begint de bescherming van de kandidaten.
2. Waartoe dient een OR? Waartoe dient een CPBW?
De OR is een orgaan waarin werknemers en werkgevers vertegenwoordigd zijn en dat door de werkgever moet geïnformeerd worden over de economische situatie van de onderneming. Daarnaast heeft de OR beslissingsbevoegdheid over alles wat in het arbeidsreglement staat en beheert het de "sociale werken" (zoals de kantine). Zo zal de OR de vakantieregeling vaststellen.
Het CPBW adviseert over alle aangelegenheden inzake gezondheid en veiligheid van de werknemers, de veiligheid van de werknemers en ook de "verfraaiing" van de werkplaats.
Beide organen vergaderen minstens éénmaal per maand.
3. Wat is het verschil met de vakbondsdelegatie?
De vakbondsdelegatie is in de meeste gevallen een informeel orgaan dat niet verkozen wordt. In sommige gevallen wordt de delegatie ook verkozen bij de sociale verkiezingen (in de Waalse metaalsector is dit bvb het geval). De vakbondsdelegatie is een orgaan dat vooral gebaseerd is op de krachtsverhoudingen binnen de onderneming.
De vakbondsdelegatie kan onderhandelen over de CAO’s op bedrijfsniveau, zal nazicht houden op de toepassing van de sociale wetgeving, CAO’s, arbeidsreglement en individuele arbeidsovereenkomsten.
In de praktijk speelt de vakbondsdelegatie een belangrijke rol om het syndicale werk te coördineren.
4. Hoe wordt bepaald wie kandidaat is bij de sociale verkiezingen?
De samenstelling van de lijsten voor de sociale verkiezingen gebeurt veelal door de vakbondssecretaris in overleg met de uittredende leden van de OR en het CPBW. Het is, jammer genoeg, zeldzaam dat er door alle vakbondsleden beslist wordt over de samenstelling van de lijst in hun onderneming. De lijst wordt uiteindelijk ingediend door de vakbondssecretaris.
Op 12 maart 2004 worden de lijsten definitief afgesloten en op 17 maart worden de lijsten aangeplakt.
5. Hoe worden de kandidaten beschermd?
De kandidaten worden beschermd tegen een mogelijk ontslag. Zij kunnen slechts ontslagen worden indien feiten gepleegd worden die door de arbeidsrechtbank vooraf als dringende reden worden erkend (bij heel zware fouten dus) of indien het paritair comité vooraf technische of economische redenen erkend heeft.
De bescherming geldt vanaf de 30ste dag voor de aanplakking inzake de technische bedrijfseenheden. Met 6 mei als eerste verkiezingsdag is dit 7 januari. De bescherming begint dus te lopen voor de definitieve opmaak van de lijsten (12 maart). De bescherming loopt tot de aanplakking van de kandidatenlijsten voor de volgende verkiezingen.
Indien er een kandidaat of een verkozene ontslagen wordt zonder naleving van de voorwaarden waarbij een ontslag mogelijk is, zal de betrokkene formeel de reïntegratie in de onderneming kunnen vragen. In de praktijk zal de werkgever evenwel veroordeeld worden tot betaling van een ‘beschermingsvergoeding’ die mee bepaald wordt door de periode waarvoor de bescherming geldt. Een delegee ontslaan is bijgevolg goedkoper naar het einde van het mandaat toe en zal vanuit werkgeversstandpunt alleszins voor 7 januari moeten gebeuren…
-
De NSV in gebouwen van de KULeuven
Donderdag 16 oktober had de NSV een filmavond in gebouwen van de KUL gepland. De NSV die wegens haar fascistische achtergrond niet erkend is aan de universiteit kreeg toegang tot een lokaal op basis van het recht op vergaderen. De universiteit gaat daarmee volledig voorbij aan haar taak om de democratisering van het onderwijs te beschermen en bevorderen, iets waar de NSV tegen is (er mogen immers geen allochtonen aan de unif studeren volgens hen, tenzij ze alles zelf betalen). De universiteit geeft een forum aan deze fascisten, waardoor ze de kans krijgen om hun ideeën te verspreiden.
Sven De Deken, ALS-Leuven
Vermits wij tegen elke vorm van racisme en fascisme in verzet willen komen, hadden we een tegenactie gepland. We hebben opgeroepen om een kleine protestactie te voeren, om druk te zetten op de universiteit om geen lokalen meer te voorzien voor deze fascisten, en om te vermijden dat de NSV nieuwe contacten zou kunnen aantrekken. Dat dit wel degelijk effect had en dat de fascisten in Leuven schrik beginnen te krijgen bleek uit de campagne die op onze oproep volgde. De fascisten begonnen pamfletten en affiches te verspreiden waarop ze ons beschuldigden de oorzaak te zijn van problemen tussen studenten en inwoners van Leuven. Wij veroorzaken volgens hen vertroebelde relaties. Ik vind het tof dat ze denken dat we zo veel macht hebben in Leuven dat wij de 50.000 mensen die in Leuven verblijven (inwoners en studenten) op dergelijke schaal zouden kunnen beïnvloeden, maar dat is niet correct.
Een tweede en nog veel belachelijkere beschuldiging van de NSV aan ons adres is die dat wij de ramen van het café "Den Artiest" zouden hebben ingegooid. De week voordien ging er een vergadering van de NSV door in dat café, waarvan ze het zaaltje onder een valse naam gehuurd hadden, maar toen de cafébaas er achter kwam dat het de NSV betrof heeft hij hen verzocht buiten te gaan en nooit meer terug te komen. Twee dagen later zijn er van dat café dan ramen ingegooid en stond er op de muur "NSV" met een kruis erover. Alle mensen die ons een beetje kennen weten dat wij nooit zulke terroristische acties ondernemen, zeker niet tegen iemand die de NSV juist lik op stuk heeft gegeven.
De actie zelf was klein maar radicaal. Wij waren met een 40-tal studenten om de actie te voeren, en ondanks een nationale oproep is de NSV er niet in geslaagd om een grotere groep te verzamelen op hun filmavond. Op de vergadering na deze actie is er gediscussieerd over hoe fascisme en racisme te bestrijden.
-
Bush bezoekt Australië om vrijhandelsakkoord te sluiten
Officieel zal er op de top van Bush en zijn Australische collega Howard vooral gesproken worden over hun pyrrus-overwinning in Irak en zullen ze enkele verklaringen$ afleggen tegen het terrorisme. Maar de echte agenda van de top bestaat uit een Vrijhandelsakkoord tussen de VS en Australië.
Socialist Party, Australië
Howard heeft zich gepositioneerd als lokale sheriff van de VS in Oost-Azië en als de regionale Tony Blair.
Zoals de Financial Review vorige zaterdag schreef: "De wereldwijde vraag voor de aandacht van Washington is zo groot dat het moeilijk lijkt voor de VS om optimaal tussen te komen in Azië of om de tijd te vinden om zelf de situatie daar te analyseren – zoals duidelijk werd in Oost-Timor. Daarom moet Australië de VS bijstaan."
Howard ziet de vrijhandelsakkoorden als een economische band die de goede relaties tussen beide landen moet benadrukken. Deze band is uiteraard vooral interessant voor de VS.
Vorige week kondigde de Australische minister van defensie, Robert Hill aan dat de regering tot 150 miljoen dollar zal investeren in de Joint Strike Fighter, geld dat recht in de koffers van de Amerikaanse wapenindustrie zal verdwijnen.
Deze politieke beslissing is volgens andere delen van de heersende klasse op economisch vlak te riskant. Australië heeft vooral economische banden met Oost-Azië en China – niet zozeer met de VS. 19% van de Australische export gaat naar Japan, 10% naar China en slechts 9% naar de VS. Die delen van het Australische patronaat die nauwe banden hebben met de Aziatische handel vrezen dat een vrijhandelsakkoord hen nadeel zal berokkenen in Oost-Azië omdat ze gezien worden als te nauw verbonden met de VS of omdat ze kwetsbaarder worden voor import vanuit de VS.
Een Australische krant stelde vorige week dat Australië onder leiding van Howard wel in de regio ligt, maar er niet echt deel van uitmaakt. De commentaar van de Maleisische premier Mahathir Mahamad dat "Australië een inplanting van een andere regio" is, doet de angst onder de patroons die naar Oost-Azië exporteren toenemen.
Een teken aan de wand voor deze delen van de elite, is dat de landen van de ASEAN aangaven dat ze tegen 2020 een economische zone willen vormen en daarbij aangeven dat China, Japan en Korea zouden betrokken worden in dat project, maar er wordt tegelijk uitdrukkelijk gesteld dat Australië en Nieuw-Zeeland niet zouden opgenomen worden in het project. De vrijhandelsakkoorden met de VS zijn een dubieuze beloning voor de steun van de Australische regering aan de VS-invasie in Irak. Howard hoopt het akkoord rond te krijgen tegen kerstmis zodat het voor het Amerikaanse parlement kan passeren voor de komende presidentsverkiezingen in de VS.
Met de mislukking van de WTO-top in Cancún zullen het opzetten van regionale allianties en vrijhandelsakkoorden aan belang winnen tegenover multilateriale handelsakkoorden. De VS weet dit en Bush zal op harde wijze kunnen onderhandelen met Howard. Het dagblad "Financial Review" voorspelt een portie armworstelen van de VS.
De VS eist de afschaffing van exportsubsidies voor graan, suiker en rijst. Het wil ook de afschaffing van de gezondheidsregels die de import van landbouwproducten uit de VS beperken en het wil ook de regels voor genetisch gemanipuleerd voedsel zien verdwijnen. De VS wil een sterkere bekrachtiging van de regels inzake patenten en copyrights, een deregulering van de telecommunicatie en de financiële diensten, de privatisering van die bedrijven die nog in overheidshanden zijn, een einde van de controle op buitenlandse investeringen,… De VS wil tenslotte ook een einde op de quota op de Australische TV voor binnenlandse programma’s en advertenties.
Wat nog de arbeiders nog het meest kan treffen, is de eis van Bush dat er een einde komt aan de Pharmacutical Benefits Scheme (een subsidiëring van lokaal geproduceerde geneesmiddelen). De farmaceutische industrie in de VS ziet dit als een bedreiging voor haar winsten. Het afschaffen van dit systeem zou echter leiden tot scherpe prijsverhogingen voor geneesmiddelen.
Het is dan ook niet vreemd dat Howard de publicatie van een studie probeerde tegen te houden waarin wordt gesteld dat een vrijhandelsakkoord zou leiden tot een daling van het Bruto Nationaal Product met 0,2%.
De overblijfselen van de ALP (Sociaal-democratische ‘Australian Labour Party’) en de "zachte linksen" in de vakbonden, zoals de nationaal secretaris van de AMWU, zijn net zoals wij tegen de vrijhandelsakkoorden. Hun alternatief is echter een terugkeer naar multilaterale handelsakkoorden. De WTO heeft in de voorbije periode de internationale economische relaties gedomineerd en de gevolgen zijn duidelijk: 1,2 miljard mensen hebben een inkomen lager dan 1 dollar per dag volgens het US Human Development Report 2003. Een hervorming van de WTO of andere internationale instellingen (die uiteindelijk instrumenten van de VS en andere kapitalistische krachten) zal geen fundamentele verandering aanbrengen in het wereldwijde kapitalisme.
Explosieve gebeurtenissen, zoals die vandaag plaatsvinden in Bolivië, stellen de noodzaak van een alternatief op het huidig systeem. De anarchie van de markt, de dictatuur van de rijken, moeten vervangen worden door een democratische economische planning. Ook de internationale handel moet gepland worden aangezien noch vrije handel noch protectionisme economische vooruitgang kan garanderen. Natuurlijke rijkdommen en de productiekrachten kunnen ontwikkeld worden op basis van internationale samenwerking en planning, met aandacht voor het milieu, om zo de enorme ongelijkheden weg te werken en te voldoen in de behoeften van de arbeiders en boeren.
Dat is het socialistische alternatief waarvoor een transformatie van het systeem nodig is door de arbeiders en haar bondgenoten onder de boeren en de armste lagen van de bevolking.
-
Joe en Clare zijn vrij. Verzet gaat verder!
Zaterdag werden Joe Higgins en Clare Daly vrijgelaten uit de gevangenis in Dublin en dit nadat ze er een maand opgesloten werden. Zaterdagavond spraken ze op een publieke meeting van de Socialist Party in het Gresham Hotel. Ze hadden het over de campagne tegen dure vuilzakken, de Socialist Party en de strijd voor een andere samenleving.
De zaal zat barstensvol met 500 aanwezigen. De eigenaars van de zaal moesten mensen naar huis sturen. De sfeer was fantastisch, alhoewel het feit dat er nog 12 actievoerders in de gevangenis zitten uiteraard voor een negatieve noot zorgden.
Een rechtse partij, Fine Gael (de tweede grootste partij van het land), was op het schitterende idee gekomen om voor de ingang een protestactie te voeren tegen de Socialist Party. Ondanks de hulp die ze kregen van de radio, bestond hun tegenactie uit een totaal van 8 mensen. Het was alleszins grappig dat zij nu eens tegen ons protesteerden…
-
CWI-lid vrijgesproken voor rechtbank in Göteborg
Zweden
Vorige woensdag werd Kristofer Lundberg van Rättvisepartiet Socialisterna in Göteborg vrijgesproken voor de rechtbank naar aanleiding van een vervolging wergens het organiseren van een "illegale" betoging.
Er werd campagne gevoerd tegen deze rechtzaak, waarbij we massale steun kregen van de collega’s van Lundberg en in Hammarkullen, een arbeiderswijk in Göteborg. De zaak kreeg ook nationale media-aandacht.
Kristofer Lundberg ontkende niet dat hij deelnam aan de betoging waarover het ging: een betoging op 20 maart, Dag X, toen de oorlog in Irak begon. Die dag betoogden miljoenen mensen over heel de wereld. Nadat hij deelnam in het opzetten en organiseren van een scholierenbetoging met 1.000 deelnemers, nam Kristofer deel aan een kleinere actie die voorbij het Britse consulaat trok. De politie had de hele dag het doen en laten van Kristofer van nabij gevolgd en beweerde achteraf dat hij ook die kleinere actie had georganiseerd.
De bedoeling van de rechtszaak was duidelijk: een verbod op iedere actie die geen toelating heeft gekregen van de politie. Nochtans is het recht om te betogen voorzien in de Zweedse grondwet. Politie-toestemming is enkel vereist als het verkeer wordt verhinderd. De politie beweert nu dat iedere actie toelating vereist.
Op de rechtszaak slaagde de politie er ondanks haar videobeelden en getuigenissen van agenten niet in om Kristofer Lundberg aan te duiden als de organisator van de betoging. De getuigen waren dezelfde agenten die de zaak hadden opgezet, maar die stonden nu onder druk van de campagne en de sfeer die in het voordeel van Kristofer was. De zaak werd dan ook afgewezen door de rechtbank.
Kristofer Lundberg en Rättvisepartiet Socialisterna in Göteborg voerden een succesvolle campagne in de stad. Voor de zitting was er een straatmeeting in het stadscentrum met een 40-tal aanwezigen. Daar werden solidariteitsberichten voorgelezen, o.a. van Joe Higgins die in Ierland nog gevangen zat op dat ogenblik.
De afwijzing van de klacht is belangrijk omdat de politie en de rechtbanken in Göteborg sinds de EU-top van 2001 een onafgebroken campagne van repressie tegen betogers hebben gevoerd. Bij de EU-top waren er rellen uitgelokt door de politie en werden meer dan 1.000 mensen opgepakt. Meer dan 40 betogers zijn veroordeeld voor de rechtbank.
Deze onrechtvaardigheid komt meer en meer in de belangstelling. Een week geleden was er een debat tussen actievoerders, waaronder Elin Gaufin van Rättvisepartiet Socialisterna, en de politiechef in 2001, Håkan Jaldung.