George Galloway, het Labour parlementslid voor Glasgow Kelvin, werd uit de Labour Party gezet omwille van zijn standpunt tegen de oorlog van Bush en Blair in Irak. Dat was een oorlog voor olie, winsten en prestige, waartegen miljoenen Britten zich uitspraken.

Na de beslissing door een nationaal comité van drie personen, zei Galloway: "Dit was een politiek gemotiveerd schijngerecht dat haar uitspraak al voorhand had bepaald, in de beste traditie van politieke schijnprocessen. Het was een karikatuur van gerechtigheid".

Ondanks het eerdere applaus-congres dat door Labour werd opgezet en het feit dat de leiding van de partij besliste om de stemming over de publieke gezondheidszorg te negeren, beslisten een aantal linkse vakbondsleiders om hun strategie om Labour te ‘reclaimen’ verder te zetten. De uitsluiting van Galloway geeft aan dat die strategie verkeerd is.

Er is geen plaats voor socialisten binnen Labour dat een partij van de burgerij geworden is. We moeten alle energie steken in de opbouw van een nieuwe partij op basis van de vakbondsleden van waaruit een links alternatief op New Labour kan geboden worden.

Galloway heeft nog niet beslist als hij zal ontslag nemen als parlementslid om een tussentijdse verkiezing af te dwingen in Glasgow Kelvin waarbij hij zou opkomen als onafhankelijke kandidaat. De Socialist Party denkt dat dit een positieve stap zou zijn, een stap om de oppositie tegenover Blair en New Labour te organiseren.

Galloway overweegt ook om een anti-oorlogslijst aan te voeren voor de Europese verkiezingen in Londen op 10 juni 2004. Zo’n lijst zou een enorme steun kunnen krijgen in een stad die in 2000 stemde voor het uitgesloten Labour-lid Ken Livingstone. Livingstone is echter wel ver verwijderd van zijn linkse verleden en hoopt terug opgenomen te kunnen worden in Labour.

Als Galloway de autoriteit die hij opgebouwd heeft in de campagne tegen de oorlog zou aanwenden om een nieuwe electorale kracht uit te bouwen, zou dit een belangrijke stap zijn in de opbouw van een nieuwe massale partij.

Het is echter belangrijk dat Galloway duidelijk is over zijn houding ten aanzien van Labour. In The Guardian van 24 oktober zei hij dat hij "hoopt dat indien Blair vervangen wordt door een sympathiekere leider, hij misschien terug kan aansluiten bij de partij". Dat kan enkel leiden tot verwarring en de noodzaak van de opbouw van een alternatief links van Labour ondermijnen.

Het is ook belangrijk dat een nieuwe electorale kracht op een democratische wijze zou georganiseerd zijn om te vermijden dat het dezelfde weg zou opgaan als de ondemocratische Socialist Labour Party van Scargill en de door de Socialist Workers’ Party gedomineerde Socialist Alliance, die beiden compleet gefaald hebben in de taak van de opbouw van een ernstig electoraal alternatief.

In heel Londen gingen de voorbije dagen werknemers van De Post in staking. Deze staking komt er na de recente acties naar aanleiding van de eis om de lonen aan te passen aan de duurdere levenssituatie in Londen. In een aantal postkantoren werd na die acties geprobeerd om nieuwe arbeidscondities op te leggen waarop werd gereageerd met nieuwe stakingen.

Ken Smith en Bill Mullins

Na een recente staking probeerde het management om in een hele reeks kantoren de arbeidscondities te verzwaren waarbij met eenzelfde aantal arbeiders meer moet gedaan worden. In het westen van Londen werd een delegee geschorst wegens vermeend "schelden" tegenover een manager.

Op 24 oktober was er een bijeenkomst van delegees uit heel Londen. Daar werd beslist dat het management te ver was gegaan en dat het de kantoren opriep om overal voor onbepaalde tijd in staking te gaan.

Het management in Londen dacht dat het in de aanval kan gaan nadat in de CWU-vakbond op nationaal vlak nipt gestemd werd tegen nationale stakingsacties. Postbaas Allan Leighton zei na deze stemming dat de wereld veranderd was… De bazen gaan in het offensief en de lokale managers kregen groen licht om de vakbond en haar leden aan te pakken om hun eigen voorwaarden op te leggen aan de arbeiders.

De provocaties van het management leidden ertoe dat de arbeiders kantoor per kantoor in staking gingen. Dit gebeurt nu in Londen, maar de andere regio’s zullen volgen.

De vakbondsleiding moet zeggen dat ze niets te maken hebben met onaangekondigde stakingen, dit is nodig om legale acties van de bazen te vermijden. Maar het is duidelijk dat de leiding van de Post nu zal proberen om de vakbonden juridisch aan te pakken omdat ze hun leden niet de instructie geven om terug aan het werk te gaan.

De leiding van De Post wil een aantal maatregelen doorvoeren:

1. Jaarlijkse vakantie voortaan enkel door het management laten beslissen
2. Beperken van het aantal vrijgestelden voor de vakbond en de vrijgestelde tijd voor delegees die niet volledig vrijgesteld zijn
3. Het stopzetten van de tweede uitreikingsronde
4. Geen betaling van overuren in de kerstperiode

5. Het doorschuiven van werk bij overbelasting, of indien er in bepaalde kantoren stakingen zijn

Het management wil de bonden en haar leden hard aanpakken. Geen enkele verantwoorde vakbondsleiding zou zomaar durven ingaan tegen het management als de voorgestelde maatregelen worden doorgevoerd.

Wij begrijpen het belang van voldoende middelen voor de vakbonden, iets wat de afgelopen decennia is opgebouwd door de inspanningen van de vakbondsleden.

Maar dat mag niet als argument gebruikt worden om vandaag geen actie-oproep te doen. Het meest agressieve management in de geschiedenis van de Britse Post, moet van antwoord gediend worden. Er zijn stevige acties nodig!

Van 12 tot 15 november vindt in St Denis, Parijs, het tweede Europees Sociaal Forum plaats. Het ESF is volgens de organisatoren een onderdeel van het mondiaal sociaal forum in Porto Allegre. Maar het ESF vindt ook plaats in een bijzondere sociale situatie. Dit jaar werd Europa opgeschrikt door verschillende sociale strijdbewegingen tegen neo-liberale aanvallen van de kapitalistische regeringen (op vlak van pensioenen, privatiseringen, onderwijs,…)

Er is een heropleving van strijd in de meeste Europese landen, zelfs die landen die een vrij "rustig" sociaal klimaat kenden zoals Engeland of Oostenrijk. Het aantal dagen algemene staking is toegenomen. En daarenboven kwam dan nog de beweging tegen de oorlog in Irak die opgebouwd werd op basis van de verworvenheden van de antiglobaliseringsbeweging en die leidde tot historische internationale mobilisatiedagen.

Die nieuwe sociale situatie leidt ertoe dat meer en meer mensen het barbaars karakter van het kapitalisme inzien en de woede toeneemt tegenover het cynisme van dit systeem. Los van de kleur van de regeringen, zien we overal hetzelfde soort aanvallen.

De antiglobaliseringsbeweging heeft geen politiek verlengstuk, terwijl toch actie wordt gevoerd tegen de regeringen en tegen internationale instellingen. Er wordt gezegd dat "een andere wereld mogelijk" is, maar we moeten ook uitleggen hoe dat kan en welke andere wereld we willen. Binnen de antiglobaliseringsbeweging is dat niet evident omdat er vooral opgekomen wordt tegen de negatieve effecten van het kapitalisme.

Op de bijeenkomst in Larzac vorige zomer werden die kwesties erg duidelijk. Veel aanwezigen namen in de maanden ervoor deel aan stakingen en de vraag naar een alternatief op de regering werd gezien als iets cruciaal: als een beweging van zo’n omvang de regering niet doet vallen, wat moet er dan wel gebeuren?

De noodzaak om de antiglobaliseringsbeweging te koppelen aan sociale strijdbewegingen is erg actueel. De betogingen tegen de G8 in Evian zouden ongetwijfeld een andere impact gehad hebben moesten de delegaties van arbeiders die in beweging waren deelgenomen hebben, of moest er bvb een algemene staking uitgeroepen zijn.

Het ESF moet een verzamelplaats van strijdbewegingen zijn, maar ook een evaluatie maken van de politiek van de regeringen in Europa. Dit moet leiden tot het organiseren van een gezamenlijke strijd op Europees niveau en met eisen die ingaan tegen het kapitalisme. Er zijn thema’s genoeg: de massa-ontslagen, privatiseringen, pensioenen, gezondheidszorg, onderwijs,… De aanvallen vanuit de Europese regeringen worden gecoördineerd via de Europese Unie of de Wereldhandelsorganisatie. De antiglobalisten moeten ook op die niveau’s hun acties coördineren.

Wij zullen op het ESF in St Denis aanwezig zijn als onderdeel van International Socialist Resistance en het CWI. Aan de betoging van 15 februari zullen we bovendien met een ruime delegatie deelnemen.

Italië tot stilstand gebracht

Op vrijdag 24 oktober kwam Italië tot stilstand bij een algemene staking waartoe werd opgeroepen door de drie belangrijkste vakbondsfederaties: CGIL, CISL en UIL. De algemene 4-urenstaking was uitgeroepen tegen Berlusconi’s geplande hervorming van de publieke pensioenen.

Henry Silke, Lotta per il socialismo (Italië)

Op dit ogenblik maakt de overgrote meerderheid van de Italiaanse arbeiders gebruik van het publieke pensioen waar ze 35 jaar aan bijdragen voor ze kunnen op pensioen gaan. Bij de voorstellen van de regering zou dat aantal jaren opgetrokken worden tot 40 jaar. Dit is een enorme aanval omdat de arbeiders geacht worden 5 jaar langer te werken om hetzelfde pensioen te verkrijgen. De regering stelt daar niets tegenover en zegt enkel dat het een economische noodzaak is. Er is bijna een ‘déjà-vu’ gevoel van tien jaar geleden, in 1994, toen één miljoen arbeiders betoogden en zorgden voor de val van de eerste rechtse regering van Silvio Berlusconi toen die gelijkaardige voorstellen deed.

Deze vrijdag was er staking in alle sectoren en zo’n 100 betogingen in heel het land. In totaal waren er anderhalf miljoen betogers. Dat aantal moet bovendien gezien worden in de context van enorme regenval waardoor een aantal betogers thuisbleef. De staking vond plaats in alle sectoren. Bij het openbaar vervoer ging 95% van de arbeiders in staking. In de elektriciteitssector was dat 90%, in het onderwijs 85%, bij De ambtenaren 80% en bij de post 70%.

Honderden vluchten werden afgelast in de luchthavens en het vervoer tussen Sicilië en het Italiaanse vasteland lag bijna volledig plat. 95% van de treinen reden niet en 100% van de lokale bussen, trams en metro reed niet. Regionaal waren Veneto in het Noorden, Toscanië in het centrum en Puglia in het zuiden de regio’s met de grootste deelname aan de staking met 90% van de arbeiders die niet werkten, in andere regio’s was er een deelname rond de 80% behalve in Calabria waar dit 70% was.

Dit geeft aan dat er bij het verzet tegen de aanvallen van de regering geen tegenstelling is tussen het Noorden en het Zuiden. In heel het land, van Venetië tot Sicilië werd gestaakt en massaal betoogd.

In de grote bedrijven waren er massale acties. Bij Fiat in Miafori ging 70% van de arbeiders in staking en in Termini Imerese 90%. De arbeiders van Fiat, vooral in Termini Imerese, zijn al langere tijd betrokken in een overlevingsstrijd. In heel het land werd betoogd. Opvallend was ook dat 70% van de jonge (veelal migrante) arbeiders van Mc Donalds in staking gingen.

De grootste betoging was er in Milaan met 200.000 deelnemers, in Bolgona waren er 70.000 betogers die zich onder hun paraplu moesten verschuilen om Epifani (de leider van de CGIL) te horen spreken. Jammer genoeg legde Epifani nadruk op het feit dat dit geen politieke staking was. Hij stelde zelfs dat de val van Berlusconi in 1994 het resultaat was van de acties van de Lega Nord (één van de coalitiepartners van Berlusconi) en niet van de massa-mobilisaties tegen de pensioenhervorming in 1994.

De regering viel in 1994 nadat Umberto Bossi met zijn Lega Nord uit de regering stapte onder druk van de sociale strijdbeweging die plaatsvond. Zoals in 1994 zagen we vorige vrijdag in Venetië, het "territorium" van de Lega Nord, enorm sterk verzet tegen de pensioenhervorming.

In Rome waren er 150.000 betogers en was er een toespraak van de leider van de gematigde vakbond CISL. Een voorman van de belangrijkste oppositie-partij, de voormalige communisten die zich nu "Linkse Democraten" noemen, Fassino, was aanwezig en ook Bertinotti, een vooraanstaand figuur van de Rifondazione Comunista, was er.

In Napels waren er wat spanningen toen een leider van de gematigde vakbondsfederatie UIL sprak. Heel wat woedende arbeiders waren nog niet vergeten hoe deze vakbondsleiding de beweging tegen de afschaffing van artikel 18 van de arbeidswetgeving had verraden. Ze jouwden de vakbondsleider uit.

Leiders van de drie belangrijkste vakbonden beloofden verdere actie als de regering de maatregelen niet intrekt. Er waren grote betogingen in heel Italië, in de industriesteden Turijn en Genua waren er telkens 70.000 betogers. In Firenze waren er 70.000 betogers en in Sicilië waren er volgens de lokale televisie zo’n 100.000 manifestanten.

Dit is het begin van de strijd tegen de pensioenhervorming en niet het einde. Berlusconi zal niet zomaar toegeven na vorige vrijdag, maar het is duidelijk dat de arbeiders bereid zijn veel verder te gaan. Iedere algemene staking is politiek en de vakbonden moeten niet bang zijn om dit te zeggen. Berlusconi toont telkens weer aan dat zijn beleid ingaat tegen de meerderheid van de bevolking en het is dan ook nodig dat de vakbonden zijn ontslag eisen.

Vorige week zaterdag (18 oktober) demonstreerden in Athene zo’n 4.000 mensen voor de regularisatie van vluchtelingen en voor de rechten van migranten.

Correspondent van Xekinima in Athene

Het Grieks Sociaal Forum riep op voor de actie (de rest van de Griekse linkerzijde nam niet deel aan de betoging). Op de actie waren er vooral migranten.

De YRE (Youth against racism in Europe, overkoepeling waartoe ook Blokbuster behoort) en Xekinima (Griekse zusterpartij van de LSP) hadden een kleurrijke en levendige delegatie. In onze groep waren we met zo’n 500 en het was de enige gemengde delegatie met Afrikanen, Aziaten, Grieken en andere arbeiders en jongeren.

Xekinima en de YRE voerden sterk campagne voor deze betoging waarbij we in de migrantenwijken campagne voerden en uitlegden waarom de betoging belangrijk is. We hadden stickers en pamfletten in drie talen: Grieks, Engels en Bangla.

De actie was gericht tegen de hypocrisie van de Griekse regering. Drie jaar geleden kondigde de regering aan dat het 800.000 tot 1 miljoen migranten die in Griekenland leven zou regulariseren. Hoewel de nieuwe wetgeving daar deels op ingaat, leidt de racistische aanpak van de Griekse staat ertoe dat veel migranten geen verblijfs- en werkvergunning krijgen. Een voorbeeld daarvan was dat de vergunningen die vorige zomer werden toegekend en één jaar geldig waren, pas uitgereikt werden als ze al verlopen waren! Hierdoor moesten de migranten de hele procedure opnieuw opstarten.

De meeste delegaties op de betoging kwamen uit de verschillende gemeenschappen. De Albanese delegatie en de groep migranten uit Bangladesh waren het sterkst aanwezig met tussen de 150 en 200 deelnemers. Er waren ook zo’n 100 Filippijnen.

De opkomst met 4.000 deelnemers was erg goed. De migranten in Griekenland beginnen pas nu hun angst te overbruggen om effectief op te komen voor hun rechten en te betogen. Het was de eerste keer dat een betoging van vluchtelingen zo openlijk manifesteerde. Velen gingen naar de politie-agenten en toonden trots hun stickers van de YRE. Ze maakten duidelijk dat dit hun dag was en dat de politie daar niets aan zou kunnen doen.

Enkele foto’s: