Your cart is currently empty!
Author: PierreBrx
-
Kloof tussen kapitalisten van Noord en Zuid
WHO-top in Cancun mislukt
De Mexicaanse badplaats Cancun, gekend als mondain ontspanningsoord voor rijke Amerikaanse toeristen, ontving van 10 tot 14 september een van de grootste symbolen van het kapitalisme: de conferentie van de Wereld Handels Organisatie (WHO). De uitkomst van de bijeenkomst bezorgde veel landen een onvergetelijke kater…
Nicolas Croes
De 146 leden van de opvolger van de GATT waren er samengekomen om de verdere vrijmaking van de wereldhandel weer op gang te brengen, ditmaal met een focus op landbouw en industrie. Voortbouwend op de Doha-maatregelen van 2001 zouden niet alleen douanerechten worden afgeschaft. Ook de "niet-getarifieerde handelsbarrières" kwamen aan bod, zoals het toekennen van verschillende importvergunningen per land of de beperkingen opgelegd door milieu-wetgevingen – een niet te onderschatten rem op het welzijn van het kapitalisme!
We zijn gewaarschuwd. Zoals de Belgische minister van Buitenlandse Handel, Fientje Moerman, het stelde: "De doorzichtigheid van de economische activiteiten is bij deze verzekerd. Als liberaal zal ik u niet verbazen door te zeggen dat de vrijhandel de beste manier is om de armoede terug te dringen." De huidige crisis van sommige van de beste leerlingen van de WHO, in Zuid-Amerika in het bijzonder, en de stijgende armoede gaan vreemd genoeg samen met de toenemende macht van deze organisatie. Dit bevestigt niet bepaald bovenstaande uitspraken. Diezelfde Fientje Moerman voegt toe: "Het is een leugen om te zeggen dat de WHO een instrument is van de multinationals."
Als het milieu en sociale kwesties toch geen prioriteiten waren op de Cancun-agenda – welke overheid houdt zich daar daadwerkelijk mee bezig? – is er toch iets belangrijks veranderd. De opkomst van de "G21", die landen "op weg naar ontwikkeling" als India en Brazilië groepeert, heeft de gevestigde hiërarchie – voornamelijk gedomineerd door de VS en de EU – flink dooreen geschud. Toch is deze groep er niet in geslaagd om een grondige kritiek te geven op de WHO. Ze ijverden voornamelijk voor een volledige afschaffing van subsidies in de geïndustrialiseerde landen en het openstellen van deze markten, voornamelijk op het vlak van de landbouw. Uiteindelijk is de top vastgelopen op een poging van voornamelijk de EU en Japan om een volledige vrijmaking van de competitie en de investeringen aan de onderontwikkelde kapitalistische landen op te leggen (de zgn. Singapore-kwesties).
Nog maar eens zitten de wolven elkaar op te eten. De wanhoopsdaad van een Koreaanse boer, die tijdens de protesten zelfmoord pleegde, staat symbool voor de verwarring bij brede lagen van de bevolking, die zich door de vrije markt-economie in de steek gelaten voelen.
-
Nigeria: prijsstijging brandstof ingetrokken na aankondiging algemene staking
Eind september werden de Nigerianen opgeschrikt door een aankondiging van de regering om de brandstofprijs onmiddellijk te verhogen met 15%. De aankondiging van deze prijsverhoging en het feit dat president Obasanjo hierover zweeg in zijn toespraak op de Onafhankelijkheidsdag (1 oktober) leidde tot woede onder brede lagen van de bevolking. Obasanjo zelf werd uitgejouwd toen hij probeerde de officiële openingsspeech te houden van de 8ste Afrikaanse Spelen die plaatsvinden in Abuja, de federale hoofdstad van Nigeria.
Segun Sango, Algemeen Secretaris van de DSM, Nigeria
Eind juni probeerde de regering al om de prijzen te verhogen met 54%, van 26 Naira (20 cent) per liter tot 40 Naira. Dit leidde tot een algemene staking die 8 dagen duurde en het land platlegde. De regering werd gedwongen om de prijsverhoging te beperken tot 34 Naira. Onmiddellijk na de aankondiging van een nieuwe prijsstijging kondigde de Nigerian Labour Congress (NLC), de belangrijkste vakbondsfederatie, een algemene staking aan vanaf 10 oktober. Er werd een mobilisatiecomité opgezet, Labour-Civil Society Coalition, met de vakbonden, verschillende politieke partijen, mensenrechtenorganisaties, studentenorganisaties en andere groepen.
De Democratic Socialist Movement, Nigeriaanse afdeling van het CWI, was onderdeel van deze coalitie en speelde een belangrijke rol in de mobilisatie, zowel met de DSM zelf als via DSM-leden in de vakbonden, National Conscience Party en studentenorganisaties.
Segun Sango, algemeen secretaris van de DSM, was lid van de nationale organen die de staking op een dagelijkse basis zou organiseren en DSM-leden waren de coördinatoren in twee van de vier zones in Lagos van de NLC. In de aanloop naar de staking moest het blad van de DSM, Socialist Democracy, worden bijgedrukt.
Enkele uren voor de staking zou beginnen, werd deze afgelast. De regering trok immers de aangekondigde prijsverhoging in. Dit betekent echter niet dat de strijd gedaan is, in veel gebieden van Nigeria is het niet mogelijk om brandstof te kopen aan de officiële prijs van 34 Naira per liter. De regering is blijkbaar van plan om de brandstoftoevoer te beperken tot de wanhopige consumenten hogere prijzen aanvaarden.
Op 12 oktober publiceerde de DSM de volgende verklaring:
-
Algemene staking op laatste moment afgelast
Intrekking van prijsstijging is overwinning voor de werkende bevolking
De Democratic Socialist Movement (DSM) verwelkomt de intrekking van de recent aangekondigde prijsstijging van de brandstof door de federale regering en de oliebedrijven.
Als gevolg van die intrekking heeft de leiding van het Nigeria Labour Congress (NLC) de nationale algemene staking en de massa-protesten afgelast.
De DSM maakt deel uit van de Labour-Civil Society Coalition die de Nigeriaanse arbeiders en onderdrukte massa’s mobiliseerde tegen het onrechtvaardige beleid.
Terwijl de autoriteiten de bedreiging van de nationale veiligheid aangaven als reden voor de intrekking van de beslissing, is het duidelijk dat de echte reden de vastberadenheid was van de Nigeriaanse arbeiders om de oproep van de NLC op te volgen en in staking te gaan tegen de prijsverhoging.
In die zin is de intrekking van de prijsstijging een belangrijke overwinning voor de Nigeraanse arbeiders en een weerspiegeling van hun potentiële kracht. Het is een nieuw bewijs dat massale strijd de beste methode is om de heersende kapitalistische elite te verslaan in haar beleid dat ingaat tegen de armsten. De enorme steun voor de acties van de NLC toonden ook aan dat de zogenaamde overwinning van Obasanjo, de PDP en andere kapitalistische partijen, bij de laatste verkiezingen niet betekent dat ze ook een ruime steun van de bevolking genieten.
Het is nog niet gedaan
Ondanks de overwinning wil de DSM waarschuwen voor het gevaar van de aanvallen op de levenscondities en arbeidsvoorwaarden van de Nigeriaanse arbeiders. Dit gevaar blijft actueel. De NLC en de Labour-Civil Society Coalition moeten verder campagne voeren tegen het neo-liberale beleid van "liberaliseringen" en privatiseringen. Iedere verdere poging om de brandstofprijzen te verhogen of andere asociale maatregelen moeten beantwoord worden met massale protestacties en een algemene staking.
Terwijl de regering door de massale oppositie en de dreiging van een algemene staking moest toegeven op de brandstofprijs, is het duidelijk dat deze beslissing maar een tijdelijke beslissing is aangezien de regering nog steeds gebaseerd is op een beleid in het belang van de rijksten waarbij liberalisering en deregulering de basis vormen van de politieke agenda van Obasanjo en de heersende klasse. Met winstmaximalisatie voor de grote oliebedrijven als centraal uitgangspunt voor het beleid, zullen er brandstoftekorten blijven en zullen veel consumenten geen toegang hebben tot brandstof aan de officiële prijzen waarop de regering zal proberen om vroeg of laat een officiële prijsverhoging door te voeren. De regering en de bedrijven wachten enkel op een nieuwe kans om de prijzen te verhogen, wellicht op basis van brandstoftekorten.
De stakingsoproep van de NLC kreeg enorm veel steun van de Nigerianen. Dit momentum moet gebruikt worden om het verzet tegen het neo-liberale en pro-imperialistische beleid van de regering op te drijven. De arbeidersbeweging moet de bevolking in heel het land mobiliseren tegen asociale maatregelen. De NLC-leiding moet zich terugtrekken uit de National Council on Privatisation, een overlegorgaan opgezet door de regering. De NLC moet uitleggen dat het alternatief op de huidige problemen en corruptie in de openbare diensten bestaat uit een democratische arbeiderscontrole en arbeidersbeheer in plaats van het verkopen van de openbare diensten aan kapitalistische uitbuiters en de heersende elite.
Wijze waarop de staking werd afgelast
Gelet op het beleid van de regering en haar houding in het verleden waarbij geregeld akkoorden niet nageleefd werden, vindt de DSM dat de NLC-leiding moest gewacht hebben op de effectieve doorvoering van de nieuwe prijzen vooraleer de algemene staking werd afgelast.
We verzetten ons ook tegen de manier waarop de aangekondigde acties unilateraal door de NLC-leiding werden afgelast, zelfs zonder een telefoongesprek – laat staan een democratische raadpleging – met andere organisaties. Deze taktiek om andere groepen te gebruiken en dan te dumpen, vormt geen basis voor een sterk platform en een sterke solidariteit onder de bevolking die niet georganiseerd is in de vakbonden.
Nood aan een alternatief
De crisis naar aanleiding van de brandstofprijzen en de toevoer van brandstof, is een uitdrukking van de algemene crisis die de neo-koloniale kapitalistische economie van Nigeria treft en die gekenmerkt wordt door massale werkloosheid, een lage benutting van de capaciteiten, slechte levensstandaarden en aanhoudende aanvallen op de levens- en arbeidsomstandigheden van de bevolking door de commercialisering van de openbare diensten, privatiseringen, prijsverhogingen en andere maatregelen.
Om een einde te maken aan de armoede, miserie en uitbuiting waarmee de bevolking dagelijks geconfronteerd wordt, moet de arbeidersbeweging en de NLC niet enkel opkomen tegen specifieke maatregelen zoals de verhoging van de brandstofprijs. Er is meer nodig, de arbeidersbeweging moet opkomen voor de volledige omverwerping van het kapitalistische systeem en een democratisch socialistisch systeem als alternatief naar voor brengen waarbij de collectieve rijkdom onder publiek bezit gebracht wordt met democratische controle van de bevolking.
Enkel dan zullen de natuurlijke rijkdommen als olie, mineralen,… en ook de landbouw en industrie kunnen ingezet worden om te voorzien in de basisbehoeften van iedereen in plaats van voor het luxueuze leven van een kleine rijke minderheid zoals vandaag het geval is.
Om zo’n verandering te bekomen moeten de arbeidersbeweging en de NLC een eigen onafhankelijk politiek platform opbouwen, om een alternatief te bieden op de PDP, AD, ANPP en andere kapitalistische partijen.
De DSM roept de NLC-leiding op om een einde te maken aan iedere steun voor de heersende klasse of fracties ervan. De NLC-leiding heeft de afgelopen vier jaar geprobeerd om niet gezien te worden als een tegenstander van het regime. Maar de aanhoudende besparingsmaatregelen, waaronder de prijsstijgingen van brandstof en de aanvallen van de regering op de arbeidersbeweging en de NLC, tonen aan dat het onmogelijk is om tegelijkertijd op goede voet te staan met de heersende klasse en de belangen te verdedigen van de arbeiders.
President Obasanjo beschuldigde de NLC ervan dat het probeerde de macht op een illegale wijze te grijpen door de stakingsacties. Als antwoord hierop stelde Oshiomhole van de NLC dat de arbeidersbeweging niet geïnteresseerd is in het overnemen van de macht. De DSM gaat niet akkoord met dat antwoord. Het is duidelijk dat de recente verkiezingen gekenmerkt werden door corruptie en fraude. Oshiomhole zei toen: "Zij hebben geweren, zij hebben de politie. Toen ze de Nigerianen opriepen om terug aan het werk te gaan, werd niet naar hen geluisterd. Maar als wij onze mensen zeggen om thuis te blijven, wordt wel geluisterd. De vraag is dan wie de controle heeft."
De NLC moet een correcte conclusie trekken uit deze verklaring en aan Obasanjo zeggen dat de arbeidersbeweging het legitieme recht heeft op politieke macht en op het reorganiseren van de samenleving in het belang van de meerderheid van de bevolking.
Als de arbeiders de rijkdom creëren, waarom zouden ze de controle en het beheer ervan dan overlaten aan een kleine parasiterende heersende elite? De NLC en de arbeidersbeweging zouden concrete stappen moeten ondernemen om de armsten en de arbeiders politieke macht te bezorgen.
We roepen Oshiomhole en de NLC-leiding dan ook op om een conferentie van vakbonden, studentenorganisaties, gemeenschapsgroepen, studentenorganisaties, mensenrechtenorganisaties, socialistische groepen en politieke partijen als de National Conscience Party (NCP) en de Party for Social Democracy (PSD) bijeen te brengen om de discussie op te starten over een massale nieuwe arbeiderspartij die een einde kan maken aan de miserie en de chaos van het kapitalisme.
-
-
Stop de commercialisering van het hoger onderwijs!
-
Stop de afbouw van de sociale voorzieningen aan hogescholen en uniefs
-
Stop de privatisering van de resto’s
-
Stop de prijsstijgingen
Op 28 november 2001 bezetten Actief Linkse Studenten in Gent het rectoraatsgebouw als protest tegen de nakende hervormingen in het onderwijslandschap. De Bolognaverklaring spreekt over de "creatie van een Europese Onderwijsruimte". Wij hadden toen al door dat de hervorming echter stond voor de "creatie van een Europese onderwijsmarkt", de commercialisering van het hoger onderwijs, de toenemende invloed van bedrijven in universitair onderzoek en uiteindelijk ook de op cursussen van studenten. Ook de GATS (General Agreement on Trade in Services), een onderhandeling binnen de wereldhandelsorganisatie, stelt dat alle diensten, ook onderwijs, moet worden geliberaliseerd. Twee jaar geleden lagen niet veel studenten wakker van deze aangekondigde hervorming. Vandaag wordt deze echter concreet.
De Europese Ronde Tafel van Industriëlen (ERT), de machtigste lobbygroep in Europa, bestaande uit de voorzitters van de 40 grootste bedrijven in Europa, stelt reeds in ’89 dat binnen Europa teveel geld wordt uitgegeven aan studenten die ‘toch niet slagen’ of ‘nutteloze’ studierichtingen volgen. Studenten nemen teveel tijd voordat ze in een bedrijf aan de slag gaan en zijn te kritisch ingesteld. Vanaf 2004 zullen de meeste studierichtingen door elkaar worden geschud en wordt het systeem van Bachelor-Master ingeschakeld. We kunnen verwachten dat de onderwijsministers geleidelijk aan de meer kritische vakken zullen afbouwen en de inhoud van cursussen meer op het bedrijfsleven zullen richten. De introductie van cursussen als bedrijfspsychologie en bedrijfsfilosofie (luister naar je baas!) is daar een voorbeeld van. De commercialisering van het hoger onderwijs is vandaag echter het duidelijkst op een ander vlak: de privatisering en commercialisering van de sociale voorzieningen van studenten:
Universiteit Gent
Affiche van de ACOD aan de Gentse universiteit
Ondanks eerdere engagementen vanwege de Raad van Bestuur om geen restaurant te privatiseren wil men het nieuwe restaurant op de campus Ardoyen laten bouwen door privé-investeerders en in concessie geven. Omdat men vreest dat hiermee de eerste stappen gezet worden naar een totale privatisering organiseert het ACOD stakingen. Tegelijkertijd wordt een stijging van de maaltijdprijzen aangekondigd.
Katholieke Universiteit Leuven
Door de invoering van het semestersysteem daalde het aantal bezoekers in de Leuvense studentenrestaurants. Omdat de directie niet langer overuren wil betalen, eist de Leuvense Rector dat het personeel 45u/week werkt en verlof neemt ter compensatie in kalme periodes. Zoniet dreigt hij de resto’s te sluiten.
Vrije Universiteit Brussel
De maaltijdprijzen werden drastisch opgetrokken (beurstudenten 85% meer voor een maaltijd aan de VUB). Ook het personeel zal voortaan ook flink meer betalen. En bovendien overweegt men om het restaurant op de campus Jette te sluiten waardoor afdankingen in het vooruitzicht komen. Het VUB-restaurant blijft (voorlopig) in eigen beheer maar wordt op een commerciële manier beheert. De studenten en het personeel zullen hiervoor de rekening betalen.
Hoewel elke universiteit zijn eigen problemen heeft, merken we ook gemeenschappelijke problemen die het gevolg zijn van een onvoldoende overheidsfinanciering. De financiering van de universiteiten door de overheid volgt de reële kosten die moeten gemaakt worden om een kwalitatief onderwijs en een sociaal beleid te voeren, niet. We kunnen zelfs de vraag stellen of de overheid de universiteiten doelbewust dwingt om sociale voorzieningen maar ook zogezegde niet-kerntaken (o.a.,schoonmaak, technische diensten,e.d.m.) af te stoten, lees te privatiseren.
Slachtoffers van deze politiek zijn de studenten uit minder gegoede milieus die om financiële redenen afhaken en het personeel dat slechtere loons- en arbeidsvoorwaarden voorgeschoteld krijgt.
Aktief Linkse Studenten steunen de acties van vakbonden ter verdediging van de openbare dienstverlening en het behoud van goed loons- en arbeidsvoorwaarden. Wij zullen tevens de studenten maximaal mobiliseren om de acties van de vakbonden te ondersteunen en het prijzenbeleid waardoor een spiraal van prijsverhogingen op gang komt, af te schaffen.
Wij eisen van de overheid dat:
- De universiteiten de nodige investeringskredieten krijgen om de studentenrestaurants aan te passen aan de HACCP-normen en de studentenwoningen te renoveren en uit te breiden.
- Maximumprijzen oplegt aan de universiteiten m.b.t. de prijs van sociale voorzieningen zodat de sociale rol van de sociale sector gevrijwaard blijft. De meerkost om dit te organiseren dient door de overheid te worden gedragen.
- De overheid voldoende middelen geeft aan alle universiteiten om kwalitatief onderwijs te organiseren.
-
-
Paniek aan de top van de politiek
De regeringsonderhandelingen liepen al niet van een leien dakje. Het paarse beleid in de praktijk brengen, nu de economische crisis overduidelijk een feit is geworden, al helemaal niet. De grote schrik van de regeringspartijen is het verliezen van de volgende verkiezingen.
Els Deschoemacker
De inzet is niet onbelangrijk. In de belangrijkste landen in Europa is het startsignaal al gegeven. Zowel in Nederland, Frankrijk als Duitsland, staan zware besparingsprogramma’s op de agenda. De fundamentele afbraak van de naoorlogse "welvaartstaat" is nu hoofdprioriteit nummer 1 op de Europese agenda. Er wordt bespaard op de gezondheidszorg, de werkloosheidsuitkeringen, de pensioenuitkeringen,…gepaard met verregaande lastenverlagingen aan de bedrijfswereld. Dit weerspiegelt de nood van het kapitalisme in crisis om te geven aan de rijken, door te nemen van de armen.
In een periode van economische groei is het makkelijker om de idee te verdedigen dat tegengestelde belangen van lang vervlogen tijden zijn, door hier en daar wat kruimels van de tafel te laten vallen voor diegenen die het het meest nodig hebben. Deze ruimte hebben de regeringen niet meer, ook de onze niet. Hoewel de echte confrontatie nog uitblijft, is het duidelijk dat de regering het klimaat aan het voorbereiden is voor meer drastische maatregelen na de verkiezingen van 2004. De zogenaamde synthese tussen rood en blauw, evolueert steeds verder naar een donkerblauw beleid.
Om deze politiek te camoufleren is een rookgordijn van uitzonderlijk belang. Prominenten als Frank Vandenbroucke zijn zich nu al aan het indekken door te dreigen met ontslag "als de eerste minister niet in staat is de regering in handen te nemen".
Maar wat wil Vandenbroucke? De kans om de arbeiderswereld een drastische arbeidshervorming door de strot te jagen. "We moeten allemaal langer werken door meer mensen aan het werk te stellen". Hoe? Door een meer flexibele loopbaanpolitiek te voeren. Door te evolueren naar een klusjeseconomie, met andere woorden.
Niet dat de liberale excellenties daar niet mee akkoord zijn. Maar Vandenbroucke wil de eer aan zichzelf houden en vermijden dat al te duidelijke klassenanalyses worden gemaakt. Hij wil een rookgordijn in stand houden. Dat is zeer moeilijk met iemand als Rik Daems, fractieleider van de VLD, en zijn uitspraken over de sociale fraude.
Vooral de sociaal-democraten hebben dat rookgordijn nodig om hun antisociale politiek te camoufleren. Van de liberalen wordt immers niets anders verwacht dan dat ze een Thatcheriaanse politiek voorstellen. En de druk op de rechterflank neemt toe. De Belgische burgerij wacht de reactie van de arbeidersbeweging in Nederland af, om éénzelfde richting in te slaan.
De spanningen tussen liberalen en sociaal-democraten zijn aanwezig aan beide zijden van de taalgrens. Philippe Moureaux (voorzitter van de Brusselse PS), bijvoorbeeld, verweet de minister van Financiën, Reynders, ervan de "minister van de bankiers en de rijken" te zijn. En ook over het migrantenstemrecht liggen de VLD en de PS met elkaar overhoop.
Er is slechts één punt waar ze het beiden grondig over eens zijn: over het laten opdraaien van de arbeidersbeweging voor de crisis.
-
3.000 betogers protesteren tegen repressie tegen activisten
In Dublin betoogden gisteren zo’n 3.000 mensen op een betoging georganiseerd door de vakbonden. De betoging was gericht tegen de dure vuilzakken na de invoering van een dubbele belasting op huisvuil. Daarnaast was de betoging ook gericht tegen de arrestaties van actievoerders. Momenteel zitten 12 mensen in de gevangenis wegens hun verzet tegen het asociale beleid van de regering-Ahern. Onder hen parlementslid Joe Higgins en gemeenteraadslid Clare Daly. Vorige week werden nog eens 10 mensen gevangengezet, waaronder een aantal grootmoeders en een jonge moeder die borstvoeding geeft aan haar kind.
Artikels
Engelstalige artikels van een speciale editie van ons Iers zusterblad ‘Socialist Voice’
Enkele foto’s
De volgende foto’s verschenen op de Ierse Indymedia:
-
Anti-Fascistisch Front vervolgd
Maandag moet de webbeheerder van het Anti-Fascistisch Front (AFF, www.aff.be) voor de rechtbank verschijnen in Gent. Het AFF was in de jaren ’80 en ’90 actief en publiceerde tal van interessante dossiers, o.a. over de familie Verreycken.
Geert Cool
Aanleiding voor de huidige rechtszaak is een artikel in het tijdschrift van het AFF in 1998 waarin een lijst stond van adverteerders in ‘Berkenkruis’, het tijdschrift van het Sint-Maartensfonds. Eén van de adverteerders in dit nazi-tijdschrift was steenhouwerij Pausenberg in Zomergem. Die hebben nu de webbeheerder van het AFF, Patrick Coeman, gedagvaard met de eis om de verwijzing van het net te halen. Volgens de betrokkenen "distantiëren" ze zich "ten volle van het gedachtengoed dat hen op deze site wordt verweten". In de dagvaarding schreef de advocaat van de heer Pausenberger dat de vrouw van zijn cliënt bij een internet-introductie haar naam in google intikte en tot haar verbazing te weten kwam een nazi-steuner te zijn…
Deze reactie is hypocriet. Het Sint-Maartensfonds is niet bepaald een onschuldig clubje. Het is een groep oud-collaborateurs die er nog steeds trots op is. Het is dan ook geen toeval dat er nauwe banden zijn tussen het SMF en het VMO, een verboden privé-militie. Wie in zo’n tijdschrift advertenties laat plaatsen, steunt de Oostfronters en de collaboratie met de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is dan hypocriet om achteraf te komen klagen dat het bestaan van die advertentie gemeld wordt op een andere site. Zo’n advertentie komt er toch niet zomaar?
Deze nieuwe poging om links te vervolgen, mag niet aanvaard worden. Blokbuster spreekt zich dan ook ten stelligste uit tegen de juridische actie van de heer Pausenberger. Wij steunen ten volle de stelling dat de adverteerders in het tijdschrift van het Sint-Maartensfonds nazi-steuners zijn.
Indien de rechtbank beslist dat het artikel van het AFF van hun website moet weggehaald worden, kan het alvast op een aantal andere sites plaatsen, zodat de censuur haar doel mist…
-
“We mogen de arbeiders van Ford niet alleen laten vechten”
Ford Genk
Na de drama’s van Renault, Sabena, Cockerill en Philips, staan alweer duizenden jobs op de helling. Tegen alle afspraken in wil Ford in Genk 3000 mensen op straat zetten. Politici gooien de armen in de lucht. Nog voor er ernstig is onderhandeld – laat staan een krachtsverhouding is uitgebouwd – hebben ze al 3000 mensen opgegeven. "We moeten toch alles doen om de 6000 andere jobs te redden", luidt hun excuus. Aan de piketten horen we hier en daar andere taal. Arbeiders vertellen ons: "Het is allemaal binnen of niemand. Wij gaan ons niet laten verdelen: we gaan voor 9000 jobs". Dat is ook mogelijk. Maar daarvoor zullen de nationale bonden het over een andere boeg moeten gooien. In de plaats van bedrijf na bedrijf geïsoleerd de strijd in te jagen, zouden ze beroep moeten doen op de solidariteit van heel de arbeidersbeweging.
Liever duizenden Limburgse gezinnen arm dan een handvol aandeelhouders?
Het drama bij Ford-Genk maakt deel uit van een wereldwijd herstructureringsplan waarbij Ford de loonkosten met 10% wil drukken. Daartoe moeten in de VS in 8 jaar tijd 35.000 jobs verdwijnen en 5 vestigingen sluiten. In Europa moeten er tegen 2004 7.000 jobs tussenuit, waarvan 1700 in Keulen (Fiesta en Fusion) en Saarlouis (Focus). Maar de hoofdbrok is voor Genk.
De officiële reden is duidelijk: in 2001 boekte Ford voor het eerst in 9 jaar verlies. De voorbije 2 jaar in totaal 6,5 miljard euro. Dit jaar lijkt geen beterschap te brengen. Alleen in Europa zou het verlies tijdens de eerste jaarhelft 770 (volgens Knack) tot 874 (volgens de Financieel Economische Tijd) miljoen dollar bedragen. Dat zijn enorme bedragen. Maar daartegenover staan de wereldwijde omzet van 162 miljard dollar en vooral de 56 miljard dollar winst die Ford tussen ’93 en 2000 opstreek. Bovendien zou – ondanks het verlies van Ford Europa – de hele groep dit jaar al een winst van 1,3 miljard dollar hebben geboekt.
Kortom: de crisis, die de autosector extra hard treft, slaat vooral toe bij de arbeiders van Ford Genk, de toeleveringsbedrijven – waar eveneens 2000 jobs op de helling staan – en de Limburgse bevolking. Wie buiten schot blijft, zijn de grote aandeelhouders. Volgens onze berekeningen zou de geplande herstructurering de gemeenschap vanaf 2004 om en bij de 100 miljoen euro kosten!
Ford breekt haar beloften
De regering Verhofstadt-Vande Lanotte misbruikt het Ford-drama om haar politiek van loonlastenverlaging in de verf te zetten. Ze speelt steeds hetzelfde deuntje: "de loonkosten zijn te hoog". De strategie van Ford weerlegt die nonsens. In Genk bedragen de lonen slechts 7% van de totale productiekost! Verhofstadt stelt voor om ongezond ploegenwerk extra te belonen. Kortom: de regering wil de patroons gemeenschapsgeld toeschuiven om de gezondheid van de arbeiders te ondermijnen!
In plaats daarvan had Verhofstadt Ford moeten verplichten om haar gedane beloften te respecteren. Minder dan een jaar geleden (23 oktober 2002) zette Ford nog haar handtekening onder een CAO die voorzag in het behoud van de volledige tewerkstelling tot 2006. Bovendien had de Vlaamse regering een overeenkomst met Ford, vergelijkbaar met de overeenkomst die de regering-Verhofstadt destijds had met Swissair over het behoud van Sabena.
Daarin deed de Ford-directie – in ruil voor 53 miljoen euro gemeenschapsgelden – de formele belofte 900 miljoen euro te investeren in Genk voor het opzetten van flexibele productielijnen voor 4 modellen tegelijk: de Focus, de Galaxy, de nieuwe Cross Over en het nieuwe Mondeo-model. Slechts onder die voorwaarde verkreeg Ford het vertrek van de Transit naar Turkije en de afvloeiing van 1400 arbeiders, waarvan er nu nog steeds 338 op brugpensioen moeten vertrekken. Ford heeft al die beloftes eenzijdig opgezegd.
Bondgenoten en bedriegers
In "De Morgen" van 6 oktober waarschuwt Herwig Jorissen, voorzitter van de metaalcentrale van het ABVV, voor de "negatieve invloed van uiterst links". In diezelfde krant noemt Tony Castermans, voorzitter van ABVV-metaal in Limburg, de Genkse directie "onze partner". Jorissen schuift de sluiting van Renault in de schoenen van "uiterst links" dat "aboluut een sociaal bloedbad wou". In werkelijkheid werd de strijd van Renault destijds door de vakbondstop afgeleid naar allerlei blitzacties over de grens. Niet de minste poging werd ondernomen om de strijd van Renault te ondersteunen door solidariteitsacties in andere Belgische bedrijven, laat staan in de andere assemblagebedrijven.
Het enige bedrijf waar wat Jorissen bedoelt met "uiterst links" de strijd kon leiden was bij Clabecq. Die slaagden er tot nog toe als enigen in het bedrijf na een formele sluiting in afgeslankte versie opnieuw te doen opstarten. Dat was enkel mogelijk omdat ze beroep deden op de basis in andere bedrijven, onder meer met de 70.000 betogers op 2 februari 1997 in Tubize tijdens de Veelkleurige Mars. Het spreekt boekdelen dat net die delegatie door de metaalcentrale werd uitgespuwd en overgeleverd aan justitie.
Bij Renault gokte de vakbondstop op juridische spitstechnologie en politieke lobby, onder meer bij de SP.a-ministers. Het resultaat kennen we. Verhofstadt en co beweren vandaag, net als ten tijde van Renault en Sabena, dat ze van niets afwisten. In werkelijkheid was de staatsveiligheid – en dus ook haar opdrachtgevers in de regering – al in juni op de hoogte van de nakende herstructurering. Verhofstadt en co hielden die informatie echter verborgen voor de arbeiders. Kortom: we moeten niet op de politici rekenen om de tewerkstelling bij Ford-Genk te redden.
Een krachtsverhouding opbouwen
De aankondiging van Ford is ingeslagen als een bom. Als zelfs de syndicale delegaties bij mastodonten als Sabena en Ford hun CAO’s niet kunnen laten respecteren, wat moeten andere delegaties dan wel doen? Als Ford hiermee wegkomt, kunnen we erop aan dat Genk bij een volgende herstructurering bovenaan de lijst van te sluiten fabrieken zal staan. Zeker wanneer in 2006 alle contracten met onderaannemers vervallen. Als dat kan, is ieder bedrijf in ons land overgeleverd aan de willekeur van het patronaat.
Het kan nochtans anders. Niet alleen in Limburg, maar overal in het land, kijken arbeiders en hun gezinnen toe naar wat er met Ford Genk zal gebeuren. De wil om mee in actie te gaan, is groot. LSP roept op om massaal deel te nemen aan de betoging op 18 oktober te Genk. Dat mag echter geen begrafenisstoet worden. Betogen alleen zal niet volstaan om Ford tot andere inzichten te brengen. Een solidariteitsstaking in andere assemblage bedrijven, een regionale 24-urenstaking in Limburg en een nationale betoging voor werk zijn nodig om alle arbeiders, in heel het land, stelselmatig te mobiliseren. Enkel op de solidariteit van de arbeiders en hun gezinnen kunnen we rekenen, niet op het gekonkelfoes van de politici.
Een dergelijke beweging zou bovendien niet zonder internationale gevolgen blijven. In het tijdperk van de anti-globaliseringsbeweging en massale internationale mobilisaties zou een brede beweging in België ongetwijfeld op solidariteit elders in Europa kunnen rekenen. Daarvoor moeten de vakbonden wel duidelijke ordewoorden formuleren en stoppen met hun "geheime" actieplannen. Ford Genk kan Ford pijn doen door de Transit binnen te houden, net als de velgen en de productie in de plaatslagerij. Maar op termijn is deze strategie enkel vol te houden als ze gepaard gaat met massale actie.
Wat als Ford toch niet toegeeft?
Het is niet helemaal uit te sluiten dat een multinational als Ford een brede beweging beantwoordt met een volledige sluiting, al was het maar om een voorbeeld te stellen. In dat geval moeten we Verhofstadt en zijn "sociale" regering voor hun verantwoordelijkheid stellen: blijven ze buigen voor de "vrije" markt (zelfs Knack spreekt van het totalitarisme van de markt) of nemen ze eindelijk hun verantwoordelijkheid door beslag te leggen op de tegoeden van Ford in België, om het bedrijf herop te starten onder arbeiderscontrole en zelfbeheer?
Uiteraard zal de regering dan wijzen op het wereldwijde productieoverschot van 24 miljoen wagen en het Europese overschot van 7 miljoen wagen. LSP is niet blind voor die overproductie. Wanneer de regering en het patronaat echter spreken over reconversie, bedoelen ze eigenlijk sluiting. Heel het verhaal over een zogenaamde hoogtechnologische kenniseconomie is op niets gebaseerd. In de periode 2001-2002 gingen maar liefst 23.000 jobs verloren in die sectoren en nog eens 15.000 tussen december 2002 en december 2003. Kortom: van reconversie zal niet veel in huis komen. Een genationaliseerd bedrijf, onder arbeiderscontrole en zelfbeheer, zou geleidelijk de Ford-productie kunnen diversifiëren en omschakelen naar maatschappelijk nuttige productie.
LSP pleit ervoor om een krachtsverhouding op te bouwen om iedere job te verdedigen. Dat kan onder meer door een drastische arbeidsduurverkorting tot 30 uur per week, zonder loonverlies. Wij eisen inzage in de boekhouding en nationalisatie onder arbeiderscontrole en zelfbeheer van ieder bedrijf dat dreigt met afdankingen en sluitingen.
-
Bombardementen op Syrië versterken spanningen in Midden-Oosten
De Israëlische luchtmacht voerde vorige week bombardementen uit op Palestijnse kampen op Syrisch grondgebied. Dit was een wraakactie voor de aanslag van de Islamistische Jihad op een Israëlisch-Arabisch restaurant in Haifa waarbij 19 mensen omkwamen.
De Israëlische regering beschuldigt president Bashar al-Assad en diens regering in Syrië van het geven van steun en het toelaten van het "internationale terrorisme".
Die beschuldiging wordt gedeeld door de regering van Bush die campagne voert tegen Syrië. Een aantal vertegenwoordigers van de regering beargumenteren reeds langere tijd dat de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein niet werden gevonden omdat deze werden overgebracht naar Syrië voor de VS-invasie van Irak plaatsvond. Na de Israëlische aanval aarzelde de VS-regering niet om te zeggen dat Syrië "aan de verkeerde kant" staat in de "oorlog tegen het terrorisme".
Onder druk van het oorlogszuchtige Witte Huis ging Syrië eerder dit jaar over tot het tijdelijk sluiten van de kantoren van de Jihad en Hamas in Damascus. Het blijkt nu ook dat het door Israël aangevallen "trainingskamp" eigenlijk een verlaten kamp van het door Syrië gesteunde Popular Front for the Liberation of Palestine was.
Op de VN-Veiligheidsraad na de aanval ging de VS in het verweer tegen een resolutie die kritisch was ten aanzien van de Israëlische actie. De VS is nog steeds de belangrijkste financier van Israël waarbij het ieder jaar miljarden dollars economische en militaire steun geeft.
George Bush is bezorgd dat Sharon’s regering een escalatie van het conflict riskeert door de Palestijnse president Arafat in ballingschap te sturen, of door hem zelfs te vermoorden zoals door een aantal hardliners wordt voorgesteld. De belegerde president Arafat wordt nu in zijn hoofdkwartier in Ramallah omgeven door internationale sympathisanten die optreden als ‘menselijke schilden’.
De repressie in de Palestijnse gebieden door het Israëlisch leger gaat intussen voort en ook de bouw van het "veiligheidshekken" gaat verder waardoor Palestijns grondgebied door Israël wordt in beslag genomen.
Dit maakt het bijzonder ironisch als Sharon beweert acties te moeten ondernemen omdat de Palestijnse Autoriteit van Arafat geen acties onderneemt tegen Palestijnse milities terwijl het Israëlisch leger de meeste Palestijnse steden en dorpen controleert, waaronder ook Jenin van waar de laatste zelfmoordaanslag werd georganiseerd.
Ondanks de enorme veiligheidsmaatregelen en de militaire macht, toont de aanslag in Haifa aan dat de repressie van de Israëlische leger de Palestijnse aanvallen niet stopt en bovendien de sociale voorwaarden creëert voor het verderzetten van bomaanslagen.
Dit zal ook duidelijk beginnen worden voor de Israëlische bevolking die al een grote economische prijs betaalt voor de oorlog. Een aantal Israëlische soldaten weigert zelfs op te treden in de bezette gebieden.
Wat vandaag ontbreekt, is een grote socialistische beweging die ingaat tegen de rechtse regering in Israël en het kapitalistische systeem waar die regering een vertegenwoordiger van is.
-
Ierland: nog 10 activisten in de gevangenis!
Donderdagochtend werden 10 wijkbewoners in Dublin veroordeeld tot een gevangenisstraf van 2 weken. Onder hen bevindt zich een vrouw die borstvoeding geeft aan haar baby. De 10 worden opgesloten wegens hun deelname aan het protest tegen de dure huisvuilbelasting.
De 10 vervoegen Joe Higgins, parlementslid van de Socialist Party, en Clare Daly, gemeenteraadslid van de Socialist Party, die op 19 september voor één maand werden veroordeeld wegens deelname aan de campagne tegen de belasting.
De laatste gearresteerden zijn gewone arbeiders uit Finglas, Dublin, die hun recht om te protesteren tegen een onrechtvaardige dubbele belasting gebruikten. Ze verdedigen daarmee het standpunt van de overgrote meerderheid van de bevolking in Dublin.
De lokale raden, samen met de regering, hopen dat ze het verzet kunnen breken door nog meer mensen in de gevangenis op te sluiten.
De opgeslotenen zijn:
- Colin Breathnach, een leraar
- John O’Neill, een gemeenschapswerker met één kind
- Dermot Connolly, voorzitter van de Anti-Bin Tax Campaign in Dublin City en lid van de Socialist Party
De 7 anderen werden opgepakt in Finglas toen een vrachtwagen geblokkeerd werd in hun wijk. Ze voerden anderhalf uur actie en gaven hierna vrijwillig hun naam aan de politie die daarom vroeg. Het gaat om:
- Declan Mahon, arbeider in een warenhuis, delegee van SITPU en vader van drie kinderen met gezondheidsproblemen
- Anna Doran, 5 kinderen, grootmoeder
- Kay Conlon, 8 kinderen, grootmoeder
- Noreen Bradley, weduwe met twee kinderen.
- Bernie Hughes, alleenstaande ouder met drie kinderen.
- Noel Kelly, gepensioneerde arbeider, vader van 5 kinderen en grootvader
- Lisa Caroll, moeder van twee die borstvoeding geeft aan haar baby die mee in de gevangenis komt gedurende een week
De rechter vroeg Lisa Caroll om zich te verontschuldigen waarop ze niet zou veroordeeld worden, maar Caroll zei: "Ik zal me niet verontschuldigen en zal verder actie voeren. Ik geef borstvoeding aan mijn kind en jij zult ervoor moeten opdraaien als je me naar de gevangenis stuurt." Deze verklaring werd op luid gejuich onthaald bij de aanwezige actievoerders in de rechtszaal.
De Fingal Anti-Bin Tax Campaign verklaarde onmiddellijk na de beslissing van de rechtbank dat het oproept tot massale acties komende zaterdag. Op die dag betogen ook de vakbonden tegen de arrestaties en tegen de huisvuilbelasting. "Gewone wijkbewoners opsluiten wegens vreedzaam protest in hun eigen straten, terwijl miljonairs en belastingontduikende parlementsleden vrijuit gaan, toont de enorme dubbele standaard van het rechtssysteem", verklaart de campagne. Ze spreken zich ook uit tegen de opsluitingen en deze aanval op het recht om te protesteren.
-
Imperialisme kan onmogelijk vrede “in kaart” brengen
Israël is vastbesloten Yasser Arafat te "verwijderen". Ehud Olmert (woordvoerder van de eerste minister) geeft toe dat er reeds verschillende pogingen zijn ondernomen om Arafat te kidnappen. De voorbije weken gingen zelfs stemmen op om Arafat te vermoorden.
Micha Teller
Israëls belangrijkste financier en wapenleverancier – de VS – maakte oorspronkelijk enkele kanttekeningen bij de plannen om Arafat te vermoorden. Alhoewel de Bush-administratie telkens weigerde te praten met Arafat, omschreef Colin Powell de Israëlische plannen als "storend" en "contraproductief" voor de wegenkaart.
Powell begrijpt dat de verwijdering van – of moord op – Arafat een enorme reactie zou teweegbrengen onder de Arabische massa’s en onder moslims over de hele wereld. Het zou ook de huidige "zwakke" positie van de VS in Irak en hun pogingen om het Iraans regime te kapen verder ondermijnen. Bovendien kan Arafats autoriteit in zo’n situatie enkel blijven groeien en zijn de kansen op een staakt-het-vuren vanwege Hamas en Jihad nihil.
Ondanks het feit dat Arafat de "Israël-marionet" Aboe Mazen onlangs heeft overtroffen in een machtsstrijd, wordt Arafat gezien als deel van de rijke Palestijnse elite die nooit in staat is geweest de Palestijnse massa’s enige onafhankelijkheid te brengen. In een ruzie vorige week binnen de Palestijnse regering noemde de Minister van Binnenlandse Zaken Arafat "de meest incompetente revolutionaire leider ooit".
De VS mag dan druk uitoefenen om de waanzin enigszins te temperen, de VS maalt er niet om dat het Israëlisch leger de repressie opvoert in de bezette gebieden.
Binnen de Israëlische regering is er een beperkte "links-liberale" oppositie. Dit toont aan dat er binnen de Israëlische burgerij stemmen opgaan, die het gevaar inzien van het huidige beleid. Maar fundamenteel verandert dit niets, aangezien het leger gewoon doorgaat met de aanvallen op de Palestijnse massa’s. Geen enkele Knesset-partij is het daarmee oneens. De gevolgen zijn bekend – het is de voedingsbodem voor de wanhopige, nergens toe leidende zelfmoordaanslagen op Israëlische arbeiders.
Ondertussen lijdt de Israëlische arbeidersklasse onder de langste en hardste recessie die het land ooit heeft gekend. De aanvallen van de neoliberale regering op sociale zekerheid en tewerkstelling nemen elke dag toe. In 2004 zou er opnieuw voor 10 miljard Shekel moeten worden bespaard (+/- 300 miljoen euro).
Het is duidelijk dat de wegenkaart een totale mislukking is. Iedere poging om op kapitalistische basis vrede "in kaart" te brengen, is mislukt. De 10 jaar die zijn verstreken sinds de Oslo-vredesakkoorden, waren 10 jaar van oorlog, armoede en terreur.
De Israëlische zusterpartij van de LSP (Maavak socialisti) vertelt ons dat de Palestijnen in penibelere situaties leven dan voordien. De Israëli’s anderzijds leven nog altijd niet in de veiligheid waarop ze hoopten. De bezetting van de Palestijnse gebieden kostte in de afgelopen jaren aan zo’n 700 Israëli’s het leven.
Kapitalistische Israëlische politici en de Palestijnse elite zijn enkel bereid hun eigen belangen veilig te stellen en dat met alle mogelijke middelen. De Palestijnse en de Israëlische massa’s zijn daar het slachtoffer van. In het Midden-Oosten heb je vandaag noch jobs, noch vrede. Enkel een beweging gewapend met een socialistisch programma kan daar een alternatief bieden. Socialistische samenwerkingsverbanden zijn in staat om een einde te maken aan de huidige impasse. Meer dan ergens anders luidt daar de regel: "socialisme of barbarij!"