Hieronder een reeks foto’s van de 1 mei optocht in Brugge. De betoging vertrok in de Langestraat. Voor het eerst sinds jaren was er opnieuw een SP.a-burgemeester. Onze militanten verdeelden mee de Volksgazet van Rood! en verkochten 31 exemplaren van maandblad ‘De Linkse Socialist’.
Foto’s door Johan
Eén mei is traditioneel een dag waarop de arbeidersstrijd doorheen de wereld wordt herdacht. Het is een dag waarop de nederlagen en de overwinningen worden herdacht en wordt stilgestaan bij de bewegingen van vrouwen en mannen die weigerden om zich bij de gang van zaken neer te leggen. In het bijzonder wordt op 1 mei terug geblikt op de heldhaftige strijd voor de drie achten: acht uur werken, acht uur ontspanning en acht uur rust.
Dit jaar vieren we 1 mei niet in alle rust. Er zijn immers langs alle kanten aanvallen: onze jobs liggen onder vuur net zoals onze productiemiddelen, lonen, statuten, openbare diensten, uitkeringen, vakbonden, scholen, jongeren,…
We hebben amper de tijd om de ene reeks aanvallen te verwerken of er komt al een volgende. Na een Interprofessioneel Akkoord (IPA) waarin amper borrelnootjes voor onze levensstandaard zaten, volgde een nieuw IPA waarin onze lonen twee jaar bevroren werden. Er wordt geprutst aan de indexatie van de lonen. Na de ‘gezondheidsindex’ volgt de ‘witte producten index’. De werkgevers en hun commentatoren zijn inmiddels opnieuw begonnen aan een pensioendebat, uiteraard gericht op de afbouw van de bestaande rechten. Om er nog een schepje bovenop te doen werd in de Franstalige media nog een bommetje geworpen door een commentator die voorstelt om de baremieke verhogingen van de lonen na een zekere anciënniteit af te schaffen.
Adjunct-hoofdredacteur van Le Vif, Thierry Fiorilli, stelde vast dat we maar beter onze zakdoeken boven halen. Het enige dat als antwoord lijkt toegelaten, is huilen en rouwen om de verloren sociale verworvenheden.
Als kerncentrales worden getest op alle mogelijke risico’s en gevaren, wordt een ‘stress-test’ uitgevoerd. Op die basis wordt al dan niet beslist om de installaties stil te leggen. De Belgische burgerij zet momenteel al haar instrumenten in om de arbeidersbeweging een stress-test op te leggen waarbij de capaciteit van verzet wordt uitgetest. Het is duidelijk wat het doel is: een aanval van grotere omvang om tot ‘echte verandering’ te komen, nog meer in het voordeel van de grote bedrijven.
We zien dat we niet volledig gefaald hebben op de test. Er was een enorm potentieel van strijd en verzet. Maar het gebrek aan organisatie van de strijd, het feit dat geen enkele aanval werd tegen gehouden en het gebrek aan een politiek alternatief wegen door en zorgen ervoor dat delen van de burgerij een stap verder willen gaan in het opdrijven van de aanvallen.
We staan voor een belangrijke strijd. Dat is noodzakelijk als antwoord op hun aanvallen en provocaties. Op 1 mei herinneren we de moedige strijd van onze voorgangers, een strijd van vrouwen en mannen die niet aarzelden om hun leven te geven voor hun ideeën van een wereld waarin er geen plaats is voor oorlog, uitbuiting of armoede. Wij blijven opkomen voor een wereld waarin niet de belangen van een kleine minderheid centraal staan, maar de behoeften van de grote meerderheid van de bevolking.
Deze strijd blijft meer dan ooit noodzakelijk. Laats ons van 1 mei gebruik maken om de traditie van strijd en solidariteit voor socialisme opnieuw op de agenda te zetten door te bouwen aan een politiek alternatief op het falende systeem.
In Antwerpen waren er enkele specifieke elementen op 1 mei. Voor het eerst sinds decennia trok de optocht niet naar een Grote Markt waar een socialistische burgemeester zetelt. De neoliberale koers van SP.a heeft daar plaats gemaakt voor een Nieuw-Vlaamse Asociaal. Daarnaast was er in de media een en ander te doen geweest over een geplande optocht van neo-nazi’s in Borgerhout, een plan dat al gauw werd vervangen door een ‘meeting’ in café Den Bengel op de Grote Markt. Het handjevol aanwezig neonazi’s had politiebescherming nodig om de aftocht te blazen.
De SP.a probeert al even om een linkser imago naar voor te brengen in de hoop dat dit de electorale schade zal beperken. Erg geloofwaardig komt het echter niet over, ook niet in Antwerpen. Minister Monica De Coninck bijvoorbeeld staat niet bepaald gekend als een voorvechtster van de sociale positie van de werklozen of als iemand die vakbondsgezind zou zijn. De uitspraken van topmanager Van Massenhoven – met SP.a-etiket – over de luie ambtenaren en hoe de socialistische vakbond iedere vooruitgang zou afblokken, waren geen toeval. Dit is een standpunt dat wel breder wordt gedeeld onder de yuppies die het nog steeds voor het zeggen hebben bij SP.a.
Als reactie op de verkiezingsnederlaag in Antwerpen kwam de partij op 1 mei niet verder dan de slogan ‘Het stad is wel van iedereen’ of nog: ‘Het stad is van A, niet van B’ – een verwijzing naar Bart De Wever. Het schoon verdiep van het stadhuis is alleszins niet meer van de Stadspartij Antwerpen. Een fundamentele kritiek op het beleid van de nieuw-vlaamse asocialen en hun medestanders van CD&V en Open Vld viel er niet te rapen bij SP.a. Dat de nieuwe ploeg bij iedere controversiële maatregel kan verwijzen naar beslissingen of steun vanuit de vorige ploeg zal daar ongetwijfeld toe bijdragen. En dus deed de SP.a grotendeels alsof er niets was gebeurd. De stoet eindigde traditioneel op de Grote Markt waar fanfares uit gewoonte de Internationale brachten voor het stadhuis.
In de stoet waren er echter wel enkele strijdbare delegaties. De gewoonte dat er enkel door een klein groepje op het einde slogans worden geroepen, wordt stilaan doorbroken. Vanuit syndicale hoek waren er enkele rake slogans en vaststellingen. Zo had de Algemene Centrale een spandoek met de slogan: “25.000.000.000.000 keer neen tegen de loonstop”, een verwijzing naar de 25.000 miljard euro in belastingparadijzen. Er was net als vorig jaar een ruime delegatie van PVDA, nu ook met gemeenteraadsleden en een grotere groep districtsraadsleden. Daarna volgde een mooie delegatie van Rood!, dat samen optrok met de jongeren van LSP die tegen de GAS-boetes protesteerden en met twee delegaties van specifieke gemeenschappen in Antwerpen: Tamils en Kasjmiri. Die kleurrijke mengeling van consequente en linkse socialisten riep eveneens strijdbare slogans voor werk, tegen racisme, tegen GAS-boetes, voor vrijheid en voor gerechtigheid.
De aankondiging van de neonazi’s van N-SA dat ze eveneens 1 mei zouden vieren – een bizar gegeven aangezien 1 mei net een internationalistische strijddag bij uitstek is – was algemeen geweten onder de betogers. Sommigen gingen een kijkje nemen naar het café waar ze verzamelen hadden geblazen. Veel was daar niet te zien. Een groepje van – naargelang de bronnen – drie tot acht neonazi’s moest er uiteindelijk door de politie ontzet worden omdat hun provocatie anders met een flink pak rammel zou beantwoord worden. De aanwezigheid van honderden vakbondsmilitanten in de buurt van het café maakte het voor de neonazi’s onmogelijk om zich te manifesteren. Dat was een directe antifascistische actie zoals het hoort: door massale aanwezigheid geen millimeter ruimte aan neonazi’s laten. De drie tot acht neonazi’s moesten – letterlijk en figuurlijk – afdruipen. Ze waren op de kracht van de arbeidersbeweging gebotst.
Met LSP namen we deel aan de delegatie van Rood! en hadden we ook twee stands, op het beginpunt en in het midden van de betoging. Onze verkopers waren goed voor 78 exemplaren van ons maandblad met Walter die traditiegetrouw de kroon spant met 18 kranten. Er werden ook zes abonnementen verkocht. Daarnaast haalden we wellicht rond de 200 euro strijdfonds op met allerhande materiaal zoals badges en steunlijsten voor de Griekse antifascistische comités. Na de betoging trokken we naar het buurtfeest in Borgerhout waar iedereen van het zonnetje genoot.
We worden al enige tijd geconfronteerd met een besparingsgolf op alle niveaus. Er is een groeiend ongenoegen omdat de tekorten zich laten voelen: tekorten in kinderopvang, geen plaats op school, afbouw van de dienstverlening bij het openbaar vervoer,… Tegelijk neemt de werkloosheid toe en hebben steeds meer mensen moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.
Het besparingsbeleid biedt geen oplossing voor de economische crisis, het maakt de problemen enkel maar erger. Toch stappen alle gevestigde politici mee in de besparingspolitiek, op lokaal niveau zien we hoe ze het hierover over de partijgrenzen eens zijn. Hoogstens zeggen de politici dat ze nu eenmaal niet anders kunnen dan besparen.
Wij aanvaarden niet dat onze levensstandaard en de toekomst van onze kinderen wordt weg bespaard, terwijl een kleine toplaag een nooit geziene rijkdom verzamelt en grote sommen zwart of grijs geld overbrengt naar al dan niet exotische belastingparadijzen. Als we hen laten doen, moeten we straks alles afgeven in een legale hold-up.
Tegen de besparingen is verzet nodig. Er is geen garantie dat we onze strijd zullen winnen. Maar als we niets doen en de strijd niet aangaan, dan zijn we op voorhand verloren. Niets doen wordt als een teken van zwakheid gezien en dat leidt tot agressie vanwege het kamp van de superrijken.
Het potentieel voor strijd is zeker aanwezig. Op 21 februari betoogden we met tienduizenden in Brussel, op 14 maart was er een grote Europese betoging en tussendoor waren er tal van kleinere acties met ook een eerste beweging tegen de lokale besparingen van de gemeente Sint-Niklaas. Ondanks de dagelijkse propagandastroom in kranten en op televisie die ons moet wijsmaken dat verzet nutteloos is, valt telkens de actiebereidheid en de brede steun op.
Om de mogelijkheden ten volle te benutten, moeten we onze strijd ernstig organiseren. Dat vereist een duidelijk opbouwend actieplan. Nu zien we teveel dat betogingen niet gekaderd worden in een actieplan, waardoor het te veel neerkomt op een wandeling zonder gevolg. In andere gevallen beperken de acties zich tot symbolische ‘flashmobs’ of ‘Harlem Shakes’. Dat is op zich sympathiek en het kan nuttig zijn. Maar als het los staat van de opbouw van een krachtsverhouding door een sterkere mobilisatie en betrokkenheid van onderuit, dan gaat de energie van dergelijke acties verloren.
Er is nood aan een offensief actieplan met een duidelijk en strijdbaar programma. Een actieplan is niet hetzelfde als een opeenvolging van acties waarbij uiteindelijk zelfs de meest strijdbare militanten uitgeput raken. Een actieplan moet een goed overwogen strijdplan vormen, gericht op het overtuigen van collega’s op de werkvloer, buren, vrienden en familie. Om daar een inschatting van te kunnen maken, is een democratische betrokkenheid van onderuit vereist bij het opmaken en beslissen van een actieplan.
Ons aantal vormt een belangrijk onderdeel van onze sterkte. Die sterkte kunnen we het beste uitspelen als het georganiseerd wordt en gekoppeld aan een programma voor echte verandering. De economische en politieke context laat steeds minder ruimte voor overleg of halve maatregelen. Ofwel aanvaarden we dat patronaat en regering de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking geleidelijk afbreken, ofwel stellen we de werking van het systeem in vraag en bouwen we aan een alternatief. Een actieplan tegen het besparingsbeleid en voor werk is een eerste stap in de opbouw van zo’n alternatief.
Maandag was er in Charleroi een sterke ‘Mars voor Werk’ die gepaard ging met een stakingsoproep in de belangrijkste bedrijven van de regio. Er waren ongeveer 10.000 betogers met een sterke aanwezigheid van arbeiders van Caterpillar, waar 1400 jobs bedreigd zijn. De woede en de strijdbaarheid waren duidelijk aanwezig. Nu komt het erop aan om ze te organiseren met een strijdplan met en rond offensieve eisen zoals de nationalisatie onder arbeiderscontrole van bedrijven die tot collectieve afdankingen overgaan. In de discussies op de betoging werd vaak verwezen naar de meeting van afgelopen zaterdag in Charleroi met discussie over de noodzaak van een politiek verlengstuk van en door de werkenden.
Door Nico
Het gaat niet goed met de economie. Intussen zitten we al vijf jaar in een crisis en recessie. Dat leidt tot een afbraak van alle sociale verworvenheden en een oprukkende werkloosheid. Ook de Belgische werkgelegenheid gaat er op achteruit. De verantwoordelijkheid daarvoor legt het edito van De Standaard vandaag niet bij de casino’s die bij het barsten van de financiële zeepbel de hele economie meesleurden, ook niet bij multinationals die amper belastingen betalen maar toch afdanken. Neen, de verantwoordelijkheid ligt vooral bij de socialistische vakbond…
De Standaard stelt vast dat er straks “niet veel arbeid overblijf om te vieren”, ook al erkent de krant dat de socialistische arbeidersbeweging “met trots” een aantal “belangrijke verworvenheden” op haar palmares mag schrijven. Verworvenheden zijn voor de gevestigde media echter zaken uit het verleden. Liefst een ver verleden, toen er nog kinderarbeid was bijvoorbeeld. Dezelfde gevestigde media vergeten uiteraard dat hun eigen voorgangers ook bij de discussie over kinderarbeid al schreven dat de vakbonden een stap te ver gingen door de afschaffing ervan te eisen en dat de bonden amper draagvlak hadden in de samenleving. Een vertrouwd refrein dat ook vandaag wordt gebruikt, maar vreemd genoeg nooit wordt verbonden met de vaststelling dat er in de eerste helft van 2012 een record qua stakingsdagen werd gevestigd: 229.442 om exact te zijn. Qua draagvlak is dat een betere indicatie dan de indrukken die journalisten opdoen in kringen van politici en andere managers.
Voor ons is 1 mei niet louter een feest waarbij op verworvenheden uit het verleden wordt terug geblikt. Het is een dag van strijd en solidariteit voor een socialistisch alternatief. Dat is meer dan ooit actueel en muziek voor de toekomst. Het huidige systeem is er immers erg aan toe. Geen enkel beleid dat wordt uitgetest in Europa, de VS, Japan of China lijkt tot een uitweg uit de crisis te leiden. Er wordt zelfs niet meer gesproken over een licht aan het einde van de Griekse of Spaanse tunnel. Door besparingen onder druk van de dictatuur van de markten is zelfs dat licht weg gesaneerd.
De gevolgen van de wereldwijde crisis slaan ook bij ons toe met recordcijfers inzake mensen die hun energiefactuur niet kunnen betalen, recordcijfers van het aantal mensen dat in schuldbemiddeling zit, tekorten en wachtlijsten voor kinderopvang, onderwijs en sociale huisvesting (dat zijn nu eenmaal de gevolgen van de zogenaamd ‘pijnloze’ besparingen). Tegenover al die tekorten blijft het patronaat koppig pleiten voor een ondermijning van onze levensstandaard. In Griekenland hebben veel werkenden – de steeds kleiner wordende groep die wel nog werk heeft… – sinds het begin van de crisis tot de helft van hun inkomen ingeleverd. Dergelijke besparingen willen ze ook hier doorvoeren, ook al is in Griekenland niet bepaald aangetoond dat het besparingsbeleid tot het einde van de crisis leidt. Integendeel.
De druk die er nu al is op de werkgelegenheid schrijft De Standaard vandaag in haar edito niet toe aan de crisis van het kapitalisme of de politici die naar de pijpen van de patroons dansen. Neen, die doen hun best. Zo wijst DeStandaard erop: “De gewesten doen moeite om de innovatie op dreef te krijgen en de economie te heroriënteren. Ze slagen daar ten dele ook in.” Maar de “structurele handicaps van dit land en zijn werkgelegenheid” worden niet aangepakt, ook al roepen Oeso, Europa en IMF op om er wel iets aan te doen. De toenemende werkloosheid is volgens De Standaard niet enkel aan de conjunctuur toe te schrijven, “Die weegt inderdaad. Maar de echte oorzaak zit in de structurele handicaps: de loon- en energiekosten die te hoog blijven, de starheid van de arbeidsmarkt, enzovoort.” U leest het goed: wie werkt en een zekere bescherming heeft in de vorm van een loon, sociale zekerheid en ontslagbescherming, die is verantwoordelijk voor de dalende tewerkstelling.
Nu mag De Standaard ons eens uitleggen welke rol dit bijvoorbeeld bij Caterpillar speelt. In dat bedrijf werden allerhande flexibele stelsels van goedkope arbeidskrachten toegepast (‘Win-Win’: de patroons winnen twee keer terwijl de gemeenschap en de werkenden ervoor opdraaien) en het bedrijf maakt mooie winsten. Toch worden 1400 jobs op de helling gezet. Wiens verantwoordelijkheid is dat? Die van de werkenden die rijkdom creëren met hun arbeid of van winshongerige patroons en kapitaalgroepen voor wie het nooit genoeg is? Is het de schuld van de werkenden dat een kleine toplaag de afgelopen 20 jaar steeds rijker is geworden, terwijl 99% van de bevolking er ofwel niet op vooruit is gegaan ofwel amper?
Maar De Standaard weet het beter. “De politiek en de sociale partners slagen er nauwelijks in beslissingen van enige betekenis te nemen in domeinen die van belang zijn voor de concurrentiekracht van onze bedrijven. Die gaat elk jaar opnieuw met een procentpunt achteruit. En de werkgelegenheid volgt. De schuld daarvoor ligt bij velen, maar in grote mate bij de socialistische vakbond die meer dan wie ook dossiers ‘blokkeert’ omdat de problemen niet meer passen in zijn analyseschema’s. En onderlinge twisten beletten een ernstige discussie over die schema’s.”
Wie niet bereid is om lonen van 3-4 euro per uur te aanvaarden, ‘blokkeert’ blijkbaar de economische situatie van het land en is verantwoordelijk voor jobverlies. Werkenden die niet bereid zijn om zoals hun Griekse collega’s de helft in te leveren, zijn conservatief en beletten een ernstige discussie. Als de editorialist van De Standaard zijn schrijfsels ernstig meent, stellen we hem voor om eens een paar maanden te werken aan een loon naar Duits model, namelijk van 5 euro per uur. We stellen hem voor om – teneinde geen ernstige discussies te beletten – te overleven aan 600-700 euro netto per maand en dat zonder enige ontslagbescherming. Als de editorialist van De Standaard dat een paar maanden heeft vol gehouden (of minstens eens bij enkele Griekse collega’s navraag heeft gedaan over de moeilijkheden die ermee gepaard gaan), dan willen we gerust eens een ernstige discussie voeren over concurrentie, crisis, jobverliezen en de verantwoordelijkheden van patronaat, regeringen, internationale instellingen en vakbonden daarbij.
In afwachting van zo’n ‘ernstige discussie’ raden we lezers van deze site aan om niet alleen de dagelijkse propagandastroom van de gevestigde media te volgen, maar ook een andere stem te lezen. Volg deze website en neem een abonnement op maandblad De Linkse Socialist voor wat tegengif voor de vele neoliberale nonsens en leugens die we dagelijks te verwerken krijgen.
Sociale, syndicale en politieke strijd van de afgelopen jaren liggen vervat in een nieuwe documentairefilm. In cRISEs UP brengt Victoria DeLuxe gesteund door de twee vakbonden LBC en BBTK een overzicht van betogingen en acties in België, gekoppeld aan de Indignadobeweging in Spanje, de Occupybeweging in de VS en de revolutie in Egypte. Man en vrouw op de straat (ook letterlijk) komen aan het woord en roepen op tot meer verzet en strijd.
Sinds het veruiterlijken van de crisis van het kapitalisme in 2008 kennen we een golf van bewegingen, revoluties en strijd wereldwijd. Soms lijkt het alsof deze golf aan België voorbij gaat. Niets is minder waar, want met deze documentairefilm wordt in beeld gebracht hoe de afgelopen jaren heel wat internationale, maar even goed regionale en nationale bewegingen plaats vonden in België. Wat maakt dat dit ook in België gebeurt?
Doorheen de film worden heel wat werknemers aan het woord gelaten die geconfronteerd worden met jobverlies. Ze leggen uit hoe ze de speelbal zijn van hun werkgever en bijgevolg moeten inleveren en hun job verliezen. In België verloren tienduizenden mensen hun job de afgelopen jaren. Vakbondsafgevaardigden van grote bedrijven zoals Ford leggen uit hoe dit haaks staat op de gigantische winsten die de bedrijfsleiders en aandeelhouders incasseren. Ze roepen op tot meer strijd en verzet. Toenemende bestaansonzekerheid zet ook in België mensen aan om op straat te komen.
De crisis van het kapitalisme veruiterlijkt zich vandaag in massawerkloosheid, bijvoorbeeld in Spanje waar jongeren en werknemers zich o.a. via de Indignadobeweging verzetten. Ze zijn verontwaardigd en vragen tegelijk een ander systeem. Waar soms wat twijfel bestaat ten opzichte van vakbonden en politieke partijen om hun strijd te versterken, geven mensen vanuit verschillende bewegingen aan dat een ééngemaakte strijd tussen armen, werklozen, werknemers, vakbonden en linkse politieke organisaties nodig is. De vraag naar democratie binnen de beweging wordt meermaals gepropageerd. We kunnen dan ook stellen dat de man en vrouw op de straat hier correcte conclusies trekken.
Een vakbondsafgevaardigde van de NMBS benadrukt ook hoe de perceptie naar de brede laag van de bevolking dient te veranderen. Hun strijd wordt dikwijls als asociaal onderuit gehaald, terwijl die net gaat om veiligheid en goede dienstverlening voor iedereen. Daarenboven wordt het statuut van het personeel aangetast. De vakbondsman geeft aan dat er strijd van spoorwegmannen bestaat in vele landen. Dit zouden we volgens hem in de media moeten zien, in plaats van de gezaaide verdeeldhied tussen personeel en reiziger. Een internationale strijd wordt door hem en andere bezetters, stakers, betogers,… voorgesteld. Het kapitalisme kan enkel internationaal worden aangepakt.
In de film wordt duidelijk dat mensen vandaag op zoek zijn naar een alternatief. Is er een gematigd kapitalisme mogelijk? Voor de meesten is het duidelijk dat anti-kapitalisme centraal staat in de strijd. Hoe een alternatief op dit systeem eruit ziet, maakt deel uit van het huidig discussieproces binnen vele bewegingen. Dit kunnen we alleen maar aanmoedigen. Deze film laat dit vraagstuk open en neemt vooral waar hoe verzet en strijd zich tot op vandaag ontwikkelden. Na een uur en half film voel je dat meer nodig is! Het is dan ook een mooie aanzet tot meer verzet tegen het kapitalisme en meer discussie over hoe een democratisch alternatief eruitziet. Sprekers geven aan dat jobs, gezondheid, onderwijs,… voor iedereen een garantie moeten zijn. Een economie ten dienste van de ‘99%’ is er één in publieke handen, één onder controle van die ‘99%’.
De film heeft het potentieel om een eye-opener te zijn voor vele mensen: op straat, in de vakbonden, met of zonder job. cRISEs UP eindigt met ‘We are the 99%’ en vindt doorheen de film aansluiting bij de gekende internationale leuze: ‘Ontwaakt, verworpenen der aarde!’.
Bekijk de trailer via: http://www.victoriadeluxe.be/cRISEs_UP
We brengen op socialisme.be een regelmatige rubriek met nieuws vanuit LSP zelf. Deze rubriek moet een plaats bieden aan korte verslagen van acties, campagne-momenten,… Maar even goed voor aankondigingen van bijeenkomsten of oproepen. Nieuwe leden kunnen hier uitleggen waarom ze onze rangen vervoegd hebben.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
[/box]
Voor ik aan mijn studie sociaal werk begon, was ik niet echt in politiek geïnteresseed. Wel was ik altijd al bijzonder gevoelig voor onrechtvaardigheid. Ik ben kwaad op de media, de riante lonen van de topmanagers, het systeem van uitsluiting en verdeeldheid. Ik kan geen racistische opmerking horen.
Geleidelijk aan ben ik verder gaan kijken en hoorde ik over de Actief Linkse Studenten spreken. Het duurde even voor ik naar een vergadering durfde gaan. Ik was bang dat ik daar niet zou kunnen volgen omdat ik niet zoveel weet. Maar ik trok toch naar een vergadering en bleef komen, telkens opnieuw leerde ik zaken bij en kon ik mijn eigen standpunten verfijnen en sterker onderbouwen. Ik besloot al gauw om lid te worden om tot verandering te komen.
Aan alle lezers van deze site die zelf nog niet actief betrokken zijn bij de strijd, aan al wie het beu is om door het huidige systeem gemanipuleerd te worden, leg je er niet bij neer en ga met ons de strijd aan!
Vers van de pers: onze nieuwe krant! Morgenvroeg gaan de abonnementen op de bus, dankzij onze abonnementencampagne is de groep vaste lezers groter geworden waarvoor dank. Op de bediendenacties van afgelopen donderdag werden er in Oost-Vlaanderen vijf abonnementen gemaakt, in Brussel twee en in Henegouwen drie.
In onze mei-editie zijn er de traditionele meigroeten. Daarnaast bieden we een reeks interessante analyses, standpunten en oproepen aan. Onze voorpagina tracht maandelijks de belangrijkste uitdaging te formuleren. In de mei editie is dat “strijden om te winnen – onze strijd organiseren met een offensief actieplan", waarin enerzijds op het potentieel van strijd wordt gewezen (zoals bleek op de betogingen van 21 februari of 14 maart) maar tegelijk ook wordt gepleit voor eengemaakte en georganiseerde strijd. We brengen in een dossier over de noodzaak aan politieke vertegenwoordiging van de arbeidersstrijd, onder meer in het kader van de oproep van ABVV Charleroi en CNE om het debat daarover te openen. Op 27 april is er voor het eerst een bijeenkomst van linkse krachten in Charleroi op initiatief van de lokale vakbondsstructuren. Ons meiblad gaat ook in op verschillende elementen van strijd op nationaal en internationaal vlak, met een analyse van de lokale besparingen maar bijvoorbeeld ook van wat in Cyprus aan het gebeuren is. We geven onze mening mee in een aantal actuele discussies over hoe de fiscale fraude effectief te bestrijden of wat de mogelijkheden en beperkingen van coöperatieven zijn. Achteraan onze krant domineren ‘jongere’ thema’s, zoals de jongerenwerkloosheid of het verzet tegen de oprukkende repressie en ‘vergassing’ van de samenleving.
Een overzicht van de inhoud:
De antifascistische campagne Blokbuster haalt steun op voor de Griekse antifascistische comités. Blokbuster wil in eerste instantie 500 euro ophalen. Om die campagne te ondersteunen, is er in de Blokbuster Nieuwsbrief die gisteren verscheen een special over Griekenland. Wil jij ook de gratis Blokbuster Nieuwsbrief in je mailbox krijgen? Stuur dan een mail naar news@blokbuster.be met als mededeling: ‘inschrijven’.
> Hier kan je de pdf van deze nieuwsbrief downloaden
In het eerste kwartaal van 2012 behaalden we onze doelstelling om 11.000 euro financiële steun op te halen met campagnes en onder sympathisanten. In april werd een nieuw kwartaal gestart met een grote nadruk op de meigroeten die je in deze krant kunt zien. Daarmee haalden we ongeveer 4.300 euro op en kreeg ons strijdfonds een stevige start. Wil je ons ook steunen? Stort dan een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP/PSL met vermelding “steun”. Of beter nog: geef een doorlopende opdracht waarbij maandelijks een bedrag wordt gestort, vanaf 2 euro per maand sturen we ook onze krant op. Hieronder de voorlopige resultaten voor ons strijdfonds op 21 april.
Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.
Zuid-Korea wil de handelsrelaties met ons land herbekijken uit protest tegen het feit dat België steeds meer als fiscaal paradijs wordt gebruikt door multinationals. Aanleiding zijn de operaties van het Amerikaanse investeringsfonds Lone Star Funds dat een postbusadres in ons land als zetel gebruikt om geen (of amper) belastingen te moeten betalen op de verkoop van aandelen. Lone Star Funds blijkt eigenaar te zijn van de Korea Exchange Bank die in 2003 weinig waard was, maar in februari vorig jaar voor een grote som werd verkocht. Zuid-Korea heeft daar belastingen op mislopen omdat alles op naam van het Belgische postbusbedrijf stond. Zuid-Korea wil het investeringsverdrag met België aanpassen om een clausule in te voegen over de strijd tegen misbruik door postbusbedrijven.
Dinsdag schreef express.be: "De Spaanse bevolking is het voorbije jaar met 206.000 inwoners ingekrompen. Dat is de eerste inkrimping sinds de Spaanse burgeroorlog tijdens de tweede helft van de jaren dertig van de vorige eeuw. Dat blijkt uit cijfers van het Spaanse Instituto Nacional de Estadística. De inkrimping moet volgens de Spaanse autoriteiten toegeschreven aan het massale vertrek van geregistreerde buitenlanders, die door de toenemende werkloosheid in het land op zoek zijn gegaan naar bestemmingen meer meer toekomstmogelijkheden of terug naar huis zijn gekeerd. (…) "Spanje heeft geen banen meer te bieden en is dan ook veel minder aantrekkelijk geworden voor buitenlandse arbeidskrachten," merkt Albert Esteve, demograaf aan het Barcelona Centre for Demographic Studies, op. Vooral Zuid-Amerikanen zouden naar hun geboorteland zijn teruggekeerd, maar ook Roemenen en Marokkanen, de grootste migrantengroepen in Spanje, zijn massaal vertrokken. Daarnaast hebben ook vele Spanjaarden het land verlaten om elders werk te zoeken."
In Boom was er heisa over een poging tot verbod op het dragen van een hoofddoek in de gemeenteraad, een juridisch niet-afdwingbare maatregel die bovendien botst met het recht op vrije meningsuiting. Het incident was geen uitzondering. De nieuw-vlaamse conservatieven bevatten nu eenmaal moraliserende figuren die vanalles en nog wat willen verbieden. Alles wat niet in hun kraam past, moet eraan geloven. In Antwerpen werd door een aantal N-VA’ers positief gereageerd op een petitie van Unizo (onder aanvoeren van een ex-Agalev’er…) voor een betogingsverbod in winkelstraten. De handelaars vroegen een betogingsverbod op de Turnhoutsebaan en De Wever kondigde aan dat hij wil nagaan of het bestaande betogingsverbod op de Meir kan uitgebreid worden naar alle centrale handelsassen. Hiermee wordt betogen stilaan opnieuw een wel erg sterk aan banden gelegd gegeven, wat onvermijdelijk zal leiden tot een toename van het aantal niet-aangevraagde betogingen.
Minstens 250 arbeiders kwamen om het leven toen een textielfabriek instortte. Het ging om een textielbedrijf in Dhaka, Bangladesh. De feiten doen denken aan de 19de eeuwse textielindustrie bij ons, maar het gaat wel degelijk om de 21ste eeuw. Het is niet het eerste grote ongeval op de werkvloer. Om de ‘kosten’ te beperken – we moeten immers ‘concurrentieel’ zijn – wordt geen aandacht besteed aan veiligheid op de werkvloer. Het resultaat daarvan zien we nu. In de fabriek werden kleren gemaakt voor grote Westerse bedrijven. Duizenden arbeiders trokken in Dhaka de straat op om te protesteren. Wij steunen dit protest en voegen er meteen aan toe dat het dodelijke ongeval is waar de concurrentielogica die zo hard verdedigd wordt door alle gevestigde politici en hun patronale vrienden ons uiteindelijk tot brengt.
Het Laatste Nieuws meldde afgelopen maandag: "De Belgische staatssteun aan de financiële sector heeft vorig jaar gezorgd voor 1,55 miljard euro aan ontvangsten en 3,67 miljard aan uitgaven. Het resultaat is een negatief saldo van 2,12 miljard. Zo blijkt uit vandaag gepubliceerde gegevens van Eurostat. Het Europees statistisch agentschap geeft ook een overzicht van de kosten en baten van de hulp aan de banken." Na twee jaren met een positief saldo – voor een totaal van 700 miljoen euro – werd vorig jaar dus ruim 2 miljard euro van de gemeenschap naar de banken doorgesluisd. Op een ogenblik dat de kleinste uitgave die de bevolking ten goede komt taboe is geworden, zijn er dus wel middelen voor de banken. Dé vraag is natuurlijk wie deze 2 miljard euro zal betalen. Het antwoord zal weinig verrassend zijn: wij zullen daar met de volgende besparingsrondes voor opdraaien. In de hele eurozone was er vorig jaar een negatief saldo van 53,83 miljard euro als gevolg van de redding van de banken.
De gemeenschapshulp voor de banken was meer dan nodig. Onder meer om de toplonen in stand te houden. De Tijd schreef dinsdag: "De gezamenlijke vergoeding voor de leden van het directiecomité van de staatsbank Belfius over 2012 bedraagt 3,194 miljoen euro. Dat vernam De Tijd. Dat is een beetje meer dan de 3,09 miljoen van het jaar ervoor, maar dat komt omdat vorig jaar een premie voor het pensioenplan werd meegerekend en in 2011 niet. Bovendien bestond het directiecomité in 2012 voor het grootste deel van het jaar uit negen leden. In 2011 ging het om elf leden, al waren die ook niet allemaal het hele jaar in functie. Daar staat tegenover dat er vorig jaar geen variabele vergoedingen werden betaald. In 2011 slorpten de (van vorige jaren uitgestelde) bonussen nog ruim een half miljoen euro op. De directieleden doen het dit jaar met 5 procent minder, in het kader van de omvangrijke besparingen bij de bank."
Het blijft toch vreemd. Diamantairs frauderen voor enkele miljarden euro en zouden een minnelijke schikking krijgen waardoor ze 35% van het bedrag op hun zwarte rekeningen moeten betalen. En dan wordt dit voorgesteld als een bijzonder gunstige maatregel voor de schatkist die ons maar liefst 300 miljoen euro kan opleveren. Wat er niet wordt gezegd, is hoeveel de gemeenschap misloopt. Als wij slechts een deel van de aan ons gevraagde belastingen zouden betalen, zou de nadruk anders gelegd worden. Maar bij frauderende diamantairs ligt het blijkbaar anders. De advocaat van de diamantairs kondigde overigens aan dat ze niet zullen betalen: “De bankgegevens dateren al van 2005, toen ze zijn gestolen bij HSBC. Alle belastingen zijn dus verjaard. En dan is 35 procent wel een hoog percentage. Bovendien heeft de fiscus geen enkel bewijs dat de gestolen rekeninggegevens correct zijn.” En zo komen sommigen met alles weg.
In 2012 werden in Antwerpen 22.437 GAS-boetes uitgeschreven, dat schreven we vorige week al in deze rubriek. Opvallend is dat ‘misdrijven’ als bedelen of het ‘overtreden van het alcoholverbod’ en ‘boomcars’ sterk vertegenwoordigd zijn in de cijfers. Sluikstorten is de meest vastgestelde sanctie (8.767 gevallen), gevolgd door wildplassen (1.577), overtreden van het alcoholverbod (1.525), ‘boomcars’ (1.259), ‘brand en paniekrisico’s’ (1.175), nachtlawaai (1.172), private ingebruikname van de openbare weg (1.075) en ‘bedelen op de openbare weg’ (1.043). Het stadsbestuur denkt niet aan het plaatsen van meer publieke vuilbakken of toiletten, maar aan nog meer GAS-boetes. Dat er dagelijks drie GAS-boetes wegens bedelen worden uitgedeeld, maakt duidelijk wie het doelpubliek van deze boetes is: de armsten in de samenleving.