Tag: onderwijs

Crevits schuift verantwoordelijkheid door naar ouders

“Ouders van allochtone kinderen moeten meer verantwoordelijkheid opnemen in de school van hun kinderen,” was de boute uitspraak van Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits onlangs. Ze stelt dat kinderen van allochtone ouders zwakker presteren op school, en dat dit komt doordat hun ouders geen engagement opnemen in de school van hun kinderen, geen oudercontacten volgen en geen moeite doen om voldoende Nederlands te leren.

Door Tim, LSP Gent

Dat er geen aantoonbaar verband is tussen afkomst en ouderbetrokkenheid in het onderwijs was voor de minister niet belangrijk. Zowel professor Piet Van Avermaet (UGent) als professor Orhan Agirdag (KULeuven) voeren al jaren onderzoek naar deze materie. Beide onderzoekers waren formeel: er is geen enkel verband tussen betrokkenheid van de ouders en hun afkomst, taal of religie. Wél is er een verband met het sociaaleconomische milieu van de ouders.

“Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien,” zegt het spreekwoord. Toen Crevits het voelde jeuken, heeft ze de N-VA-tactiek overgenomen om een falend beleid te maskeren met xenofobe uitspraken. En dat het jeukt in het onderwijs, is duidelijk. Het Vlaamse onderwijs is één van de koplopers in het reproduceren van sociaaleconomische ongelijkheden. Kinderen met een moeder met een diploma hoger onderwijs hebben 95% kans om in het ASO te zitten. Als de moeder geen diploma behaalde, zitten haar kinderen in 80% van de gevallen in het BSO. Slechts 6% van de kinderen van geschoolde arbeiders zullen hoger onderwijs aanvatten. Projecten waarbij leerlingen uit zwakkere sociale milieus specifieke ondersteuning krijgen, zijn erg succesvol. Maar het is vooral in die middelen dat deze en de vorige Vlaamse regering sterk hebben gesnoeid. Crevits neemt zelf haar verantwoordelijkheid niet, maar schuift die door naar de ouders.

Deze uitspraken komen niet toevallig: Crevits zit op dit moment in conflict met de onderwijsbonden over haar besparingsvoorstellen en het zogenaamde “M-decreet”. Kinderen met een beperking die vroeger in het Buitengewoon Onderwijs terechtkwamen, hebben nu het recht om zich ook in een “gewone” school in te schrijven. Op zich een goede zaak, alleen: de Vlaamse overheid ziet deze operatie vooral als een besparing. De scholen krijgen niet de middelen om deze kinderen degelijk te begeleiden. Het extra werk komt op de schouders van het onderwijspersoneel, met negatieve gevolgen voor de werkdruk én voor de begeleiding van de andere leerlingen.

Crevits zocht een oplossing en vond die opnieuw door te besparen op het personeel: door leerkrachten langer te laten lesgeven voor hetzelfde loon zou geld uitgespaard worden om een aantal begeleidingsnoden te ledigen. De minister provoceerde door te doen alsof de dagtaak van leerkrachten zich beperkt tot de 20 tot 22 uur dat ze voor de klas staan. Ze “vergat” te vermelden dat leerkrachten naast die uren voor de klas ook heel wat andere taken hebben.

De vakbonden in het onderwijs organiseerden bijgevolg een actieplan tegen deze besparingen dat op brede steun kon rekenen bij het onderwijzend personeel. Crevits’ uitspraak over allochtone ouders was een poging om de aandacht af te leiden van haar falend besparingsbeleid en de stevige reacties van het onderwijspersoneel daarop. We mogen ons niet laten vangen door deze tactiek.

Crevits liet onlangs weten dat ze haar maatregel om leerkrachten langer te laten werken voorlopig wil uitstellen. Op zich is dit een overwinning voor het personeel in het onderwijs, die te danken is aan de manier waarop de vakbonden zich hebben georganiseerd. Er waren personeelsvergaderingen op de scholen om leerkrachten grondig te informeren en te betrekken bij de acties, waarmee het draagvlak verbreed werd. Er werden ook offensieve eisen gesteld: zo vroeg ACOD onderwijs niet enkel de terugtrekking van de besparingsmaatregel, maar een verlaging van de lesopdracht naar 18 uur voor alle leerkrachten in het middelbaar onderwijs en bijkomende middelen voor begeleiding van leerlingen die het nodig hebben. Dit zou niet alleen een noodzakelijke verlaging van de werkdruk met zich meebrengen, het zou scholen ook in staat stellen leerlingen met specifieke moeilijkheden beter te begeleiden. Deze voorstellen zijn het enige correcte antwoord op de onaanvaardbare uitspraken van minister Crevits!

Foto: Flickr/alamosbasement

Achteruitgang verkopen als vooruitgang: het is dagelijkse kost voor neoliberale politici. In december 2016 heeft Crevits opnieuw haar duit in het zakje gedaan. Onder het mom van noodzakelijke financiering van het onderwijs stelde ze voor om de fiscale aftrekbaarheid van giften aan scholen uit te breiden. Tegelijk werd een indexsprong voor de werkingsmiddelen voor het basis- en secundair onderwijs in Vlaanderen opgelegd. Deze indexsprong omvat ook de personeelskosten voor onderhoudspersoneel. Wat bespaard wordt op publieke middelen wordt gezocht bij private investeerders en in liefdadigheid.

door Michael, jongerenorganisator van LSP

Vandaag bestaat dit systeem al voor universiteiten en sinds juni 2016 ook voor hogescholen. In Vlaanderen blijft deze methode voorlopig nog beperkt met inkomsten uit externe fondsenwerving voor universiteiten. Die stegen van 14,2 miljoen euro in 2013 tot 23,2 miljoen euro in 2014, waarvan 18 miljoen voor de KUL.

Volgens Crevits en Katholiek Onderwijs Vlaanderen zal dit rechtstreeks tot kwaliteitsvoller onderwijs leiden want meer giften betekent meer geld en dus ook beter onderwijs. Alle beetjes helpen, toch? Het gemeenschapsonderwijs (GO!) is het daar niet mee eens. Daar klinkt het terecht dat dit geen structurele oplossing is voor een gebrek aan werkingsmiddelen.

Een vergiftigd en asociaal geschenk

In de Angelsaksische wereld, waar private inbreng van middelen in het hoger onderwijs algemeen verspreid is, gebeuren zulke giften alvast niet uit liefdadigheid. Investeerders en beleggers jagen op winst door via giften een bevoorrechte partner van de universiteit te worden en de brug tussen bedrijven en afstudeerrichtingen, maar ook tussen de bedrijven en wetenschappelijk onderzoek, kleiner te maken. Onafhankelijk wetenschappelijk universitair onderzoek wordt op die manier moeilijk. En vooral: giften zijn fiscaal aftrekbaar, wat voor de rijken en bedrijven zeer interessant is, maar waardoor de overheid minder overhoudt en dus meer moet besparen.

Uiteraard zou deze maatregel in het middelbaar onderwijs niet zo’n vaart lopen. Volgens Crevits is het slechts een verlengstuk voor de traditionele wafelenbak of koeken- en bloemenverkoop waarmee scholen ook nu al noodgedwongen extra middelen ophalen. Ouders zouden aangesproken worden om giften te doen, onder meer om evenementen te kunnen organiseren.

Wij denken dat het hele schoolgebeuren deel moet uitmaken van de maatschappelijke en pedagogische functie van het onderwijs. Dit mag dus niet afhangen van de portefeuille van de ouders. De fiscale aftrekbaarheid zou gelden voor giften van minstens 40 euro. Met een belastingaftrek van 45% betekent dit dat ouders minstens 22 euro moeten bijdragen. Volgens Crevits zal dit de “cultuur van ouderbetrokkenheid” stimuleren. De betrokkenheid van ouders wordt blijkbaar gemeten aan hun gift.

Feit is dat de vraag naar meer giften voor Crevits en de Vlaamse regering een manier is om de negatieve gevolgen van het jarenlange gebrek aan publieke investeringen te verzachten en uit te stellen. Hoeveel miljoenen zijn er de afgelopen jaren bespaard door de nodige extra publieke middelen niet te voorzien en relatief (in verhouding tot het BBP) minder aan onderwijs te besteden?

Voor publieke investeringen voor kwalitatief onderwijs, voor iedereen

De opeenvolging van de besparingen van de laatste jaren zorgde al voor een daling van de kwaliteit van het onderwijs. In het secundair onderwijs zijn overbevolkte klassen al lang geen uitzondering meer. Dat dit pedagogisch absoluut onaanvaardbaar is, zal de besparingspartijen worst wezen. Ondertussen wordt van de leerkrachten en directie steeds meer individuele opvolging van de leerlingen gevraagd. Pedagogisch ongetwijfeld noodzakelijk en belangrijk, maar als het belang van de leerling echt centraal zou staan in het beleid van de onderwijsministers, zouden ze de middelen voorzien om dit ook mogelijk te maken.

Men wil leerkrachten in de tweede en derde graad extra lesuren laten presteren. Dit betekent dat er minder plaats zal zijn voor afgestudeerde leerkrachten; de maatregel kan tot 3.500 jobs kosten. De administratieve last is de afgelopen jaren fors toegenomen en nu wil de minister ook nog eens extra lesuren opleggen. Het resultaat: meer werken voor hetzelfde loon en een takenpakket dat onverantwoord zwaar wordt, iets waarvoor uiteindelijk ook de leerling de prijs betaalt. Vandaag stapelen leerkrachten en directies dagen stress op die uiteindelijk leiden tot burn-out en depressies. 50% van de ziekteafwezigheid bij directies is vanwege burn-out of depressie.

Bovenop deze pedagogische en menselijke kosten komen de verouderde gebouwen, de hogere facturen, … Al deze zaken kunnen niet opgelost worden met giften die fiscaal aftrekbaar zijn. Integendeel, die giften brengen het openbare karakter van het onderwijs in het gedrang en brengen de toegankelijkheid van kwaliteitsvol onderwijs in gevaar. Wanneer de overheid meer en meer knipt in de structurele middelen en deze vervangt door individuele giften per school, dan wordt de kwaliteit van een school afhankelijk van de kapitaalkracht van de ouders.

Vandaag is er al een grote ongelijkheid in het onderwijs. Internationale rapporten geven aan dat het Belgisch onderwijs de ongelijkheid in grote mate bevestigt, meer dan in andere landen. Door het onderwijs afhankelijk te maken van giften van de ouders, zal de ongelijkheid nog meer toenemen. Scholen met rijke ouders kunnen dan gemakkelijker rondkomen, voorzien in voldoende en degelijk materiaal, … Scholen in minder welgestelde wijken zullen de gevolgen van het gebrek aan publieke en structurele middelen des te harder voelen. Dat is geen ver toekomstbeeld. De besparingen worden nu al doorgevoerd, met dit jaar een indexsprong in het basis- en secundair onderwijs. De gevolgen van dit beleid worden snel duidelijk.

Als minister Crevits erkent dat er extra middelen nodig zijn, zou ze beter haar besparingen en die van haar voorgangers ongedaan maken. Uiteraard hebben wij geen illusies in haar bedoelingen. Deze regeringen en hun ministers hebben al getoond dat ze het geld blijven halen bij de meerderheid zodat de 1% zich verder kan verrijken. De 10% rijksten in België bezitten een vermogen van ruim 1000 miljard euro. Eén van de rijkste Belgen, Albert Frère, bezit op zijn eentje 6,2 miljard en hij heeft daarmee evenveel als de 2,2 miljoen armste Belgen. Ondertussen worden reusachtige winsten naar fiscale paradijzen versluisd en betalen multinationals hun belastingen niet. Er zijn middelen aanwezig die kunnen bijdragen aan de organisatie van democratisch, kwaliteitsvol en gratis onderwijs. Er is nood aan een programma dat echte herinvestering in onderwijs vooropstelt en dat scholieren, studenten, leerkrachten en personeel verenigt in de strijd hiervoor.

[divider]

Scholieren, studenten, personeel: één strijd

De Actief Linkse Scholieren en Stud enten verzetten zich tegen het besparingsbeleid in het onderwijs. De strijd voor meer publieke middelen is niet alleen van belang voor het personeel maar ook voor de scholieren en studenten. We hebben dezelfde belangen in het verzet tegen het asociale beleid van de regering.

De rechterzijde speelt in op verdeeldheid. De N-VA zet ASO op tegen TSO en BSO. De regering wil het secundair onderwijs hervormen, maar voorziet de nodige middelen daarvoor niet. Zo dreigt elke hervorming op een mislukking uit te draaien. We zagen dit eerder al met het M-decreet. Dat staat voor inclusief onderwijs of het opnemen van kinderen met een beperking in het gewoon onderwijs. Dat klinkt mooi en op zich zijn wij daar niet tegen. Maar deze kinderen hebben extra aandacht van de leerkracht nodig, wat enkel kan bij kleinere klassen. Het vereist ook kennis en energie van de leerkracht. Zonder de nodige middelen gaat er gewoon expertise verloren wat slechter is voor kinderen met een beperking.

We mogen ons niet laten verdelen, maar moeten met personeel en scholieren over de verschillende richtingen en netten heen samen opkomen voor meer publieke middelen voor onderwijs. Investeren in de toekomstige generaties is geen overbodige luxe. Met een regering die de prioriteiten elders legt, bij het verdedigen van de belangen van de superrijken, is het duidelijk dat een strijdbeweging nodig is. Jongeren kunnen daar een belangrijke rol in spelen door zich te organiseren en de acties van het personeel te ondersteunen, door met studenten uit de lerarenopleidingen mee het voortouw te nemen, solidariteitscomités op te zetten, … Doe mee met ALS om stappen hiertoe te zetten!

Midden augustus verschijnen de eerste ‘terug naar school’-reclamecampagnes. Stilaan wordt inderdaad vooruitgekeken naar het nieuwe schooljaar. Wij doen dat ook met de publicatie van een archieftekst door Mandy (Luik) uit 2014. Deze tekst beschrijft de grote lijnen van onze visie op onderwijs.

[divider]

Het nieuwe PISA-onderzoek heeft ook in ons land heel wat inkt laten vloeien. Na meer dan dertig jaar van hervormingen in ons onderwijs, is het duidelijk dat er een achteruitgang is die leidt tot een versterking van de sociale ongelijkheid. In ons land is er een sterk verband tussen de sociaal-economische positie van de ouders en de schoolresultaten van hun kinderen.

Een kind van bescheiden afkomst maakt vier keer meer kans om niet te slagen en te blijven zitten dan een kind van betere afkomst. Op 15 jaar heeft de helft van onze jongeren al eens een schooljaar moeten overdoen. De ‘zwakste’ leerlingen worden verbannen naar zogenaamde concentratiescholen waar vaak een meerderheid van de kinderen van migrantenafkomst is. De verdedigers van de zogenaamde ‘gelijke kansen’ moeten erkennen dat er ergens een probleem is. Meer nog, kan het onderwijs met de beperkingen van het kapitalisme wel gelijke kansen aanbieden?

Industriële revolutie maakt basisopleiding noodzakelijk

De industriële revolutie heeft doorheen Europa vaak ongeletterde boeren van het platteland naar de stad gebracht waar ze arbeiders werden. Er was een minimum aan opleiding nodig zodat de industriëlen hen aan de machines konden inzetten. Er was bovendien nood aan voormannen, bedienden, … Er was een omkadering nodig voor de industriële productie.

In deze nieuwe situatie ontstond de vraag naar een opleiding. Het besef groeide dat dit een economische en sociale noodzaak was. Er ontstonden tal van intiatieven die aanvankelijk los van de overheid stonden.

Onder druk van de angst voor een uitbarsting van de arbeidersklasse, beseften de politieke leiders van de kapitalisten dat het nodig was om de werkende bevolking aan banden te leggen. Er kwamen wetten om een onderwijsstelsel te vestigen om de werkende bevolking een basisopleiding te geven, maar tegelijk ook vooral discipline en gehoorzaamheid bij te brengen.

Arbeidersbeweging voert strijd voor onderwijs

In 1848 reeds kwamen Marx en Engels in het ‘Communistisch Manifest’ op voor de afschaffing van kinderarbeid en voor gratis en publiek onderwijs, een onderwijs waarvan ze wilden dat het levendig was en aangepast aan de materiële productie. Het onderwijs moest productieve arbeid verenigen met opleiding als methode om de sociale productie te verbeteren en als methode om de veelzijdigheid van de mensen te vergroten. Mensen met een wetenschappelijke kennis van de productie, maar ook van de sociale, politieke en economische dimensies ervan, zouden de economische activiteiten zodanig kunnen aanpassen dat het aansluiting vond bij de vereisten van de samenleving maar ook bij de eigen persoonlijke voorkeuren.

De Commune van Parijs in 1871 (*) was dan wel van korte duur, maar er werd wel de tijd gevonden om voor het eerst in Europa gratis, verplicht en seculier onderwijs op te leggen. De schoolplicht ging regelrecht in tegen de kinderarbeid. Het was ook van toepassing voor meisjes die voorheen amper aan bod kwamen in wat er van onderwijs bestond. Nadat de Communes was overwonnen, verdwenen ook de maatregelen ervan. Het duurde nog tien jaar voor de Franse overheid de lagere school verplicht maakte. In België gebeurde dat pas in 1914.

Een school voor de arbeiders en een school voor de burgerij

Toegang tot onderwijs was een eis van de arbeidersbeweging, maar de basisopleiding werd door de overheid ingevoerd om de belangen van de burgerij te verdedigen. De kapitalisten hadden immers nood aan jongeren die op gedisciplineerde wijze als arbeider of soldaat aan de slag gingen, terwijl van meisjes werd verwacht dat ze het huishouden deden.

De kapitalisten hadden er ook belang bij dat ze hun waarden aan de rest van de bevolking konden opleggen en het respect voor de bestaande orde in de hand konden werken, onder meer door de jongeren ervan te overtuigen dat ze voorbestemd waren om in de industrie te werken. Er bestonden twee vormen van onderwijs. Er was een ruwe basisopleiding om arbeiders klaar te stomen en er was het elitaire en dure onderwijs voor de kinderen, uiteraard niet de meisjes, van de burgerij.

De strijd voor de democratisering van het onderwijs

Vanaf de jaren 1960 was er een massale toestroom van jongeren in het secundair onderwijs. Dat gebeurde op een ogenblik dat alle machines aan modernisatie toe waren en de naoorlogse heropbouw nieuwe technologische vooruitgang stimuleerde. Er was behoefte aan beter opgeleide arbeiders maar ook aan technici en ingenieurs. De bredere toegang tot het algemeen secundair onderwijs wekte de indruk dat er een democratisering van het onderwijs was.

Er bleven echter tal van mechanismen, waarvan velen vandaag nog bestaan, om een selectie te maken die een onderscheid tussen jongeren van bescheiden afkomst en de kinderen van de rijken in stand hield. Gewone jongeren werden meer op technisch en beroepsonderwijs gericht om na een beperkte opleiding aan de slag te kunnen.

Het aantal geschoolde jongeren is onmiskenbaar toegenomen, maar de selectiemechanismen zorgen er nog steeds voor dat er scherpe sociale verschillen zijn. In het technisch en beroepsonderwijs wordt de algemene opleiding beperkt, er zijn lange periodes van stages in bedrijven die zogezegd een professionele opleiding aanbieden maar in de praktijk vooral gebruik maken van goedkope jonge arbeidskrachten.

De toegang tot hoger onderwijs werd ook deels ‘gedemocratiseerd’, maar dat betekent niet dat de samenleving veranderd is. Ongelijkheid en uitbuiting blijven bestaan, ook onder werkenden met een hoger diploma. Een diploma volstaat vandaag lang niet meer als bescherming tegen lage lonen, onzekere jobs of werkloosheid.

Om het onderwijs te veranderen, is een andere samenleving nodig

Het onderwijs is nauw verbonden met het economische en politieke stelsel waarin het tot stand kwam. Achter de retoriek over ‘gelijke kansen’ waarmee we constant om de oren worden geslagen, blijft de ongelijkheid in het onderwijs als uitdrukking van de ongelijkheid in de samenleving overeind. Die ongelijkheid was 50 jaar geleden misschien zichtbaarder aanwezig. Maar het is niet omdat er vandaag een retorisch sausje van ‘gelijke kansen’ over wordt gegoten, dat de onderliggende ongelijkheid verminderd is. Bovendien wordt er van deze retoriek gebruik gemaakt om de verantwoordelijkheid voor mislukkingen op school enkel en alleen aan de jongeren zelf toe te schrijven, ze hadden maar beter gebruik moeten maken van de kansen die ze kregen. Het succes van enkele uitzonderingen wordt gebruikt om de instandhouding van sociale ongelijkheid onder de grote meerderheid te verdoezelen.

Dit wordt door politici vaak aangevuld met het doorschuiven van de verantwoordelijkheid naar de leraars, pedagogische methoden en de ouders. Alles is goed om toch maar niet te moeten spreken over de eigen verantwoordelijkheid van de overheid. Het uitbouwen van een openbare dienst van gratis en degelijk onderwijs dat de nodige praktische, technische en culturele kennis aanbiedt om een waardig leven te leiden. Het gebrek aan investeringen en middelen zet alle niveaus van het onderwijs onder druk, van de kleuterschool tot de universiteit. Deze aftakeling van het onderwijsstelsel komt des te harder aan bij jongeren van bescheiden afkomst.

We moeten ons samen met het personeel, ouders en jongeren verzetten tegen de afbouw van het onderwijs en tegen een schoolstelsel dat gericht is op het bestraffen van iedere fout. We verzetten ons tegen een stelsel waar we van jongsaf aangeleerd krijgen dat we elkaars concurrenten zijn in de strijd om als beste uit de bus te komen. Het doel vandaag is niet zozeer om iets bij te leren, maar wel om punten te halen en te presteren op basis van de waarden van de heersende klasse.

Er werden doorheen de jaren alternatieven voorgesteld tegenover het falende onderwijsstelsel. Zo waren er de voorbeelden van Freinet, Oury of Dolto die een pedagogisch model ontwikkelden op basis van leergierigheid, verantwoordelijkheid en een collectief karakter van samenwerking bij schoolse activiteiten. Er is ook de rondtrekkende school van de Beweging van Landlozen in Brazilië waar de realiteit als vertrekpunt voor iedere kennis wordt gebruikt waardoor de jongeren, maar ook oudere schoolgangers, meteen het praktische nut van hun aangeleerde kennis inzien. Er zijn nog tal van andere voorbeelden die ingaan tegen het kapitalistische onderwijsmodel. Maar deze hebben steeds beperkingen zolang we in een samenleving op basis van uitbuiting leven. Een einde maken aan ongelijkheid door een einde te stellen aan het kapitalisme, zal ons toelaten om te bouwen aan een school van vrijheid, een socialistische school.

(*) Meer over de Commune van Parijs: http://www.marxisme.be/n/?p=3104