Tag: Jeremy Corbyn

Beschuldiging van antisemitisme is cynisch onderdeel van rechtse campagne tegen Corbyn

Er was heel wat te doen over de beschuldiging van antisemitisme binnen de Britse partij Labour. Het gaat om een georkestreerd en cynisch onderdeel van de campagne van de rechtse pro-kapitalistische vleugel van Labour om Jeremy Corbyn zo snel mogelijk aan de kant te schuiven.

Artikel door Hannah Sell, Socialist Party

Het is niet mogelijk om te voorspellen hoe dit verder zal lopen, maar alles wijst in de richting van een trage coup tegen Corbyn. Iain Watson van de BBC verklaarde dat een parlementslid van Labour hem een week voor deze discussie losbarste zei: “Er zit veel achter deze kwestie van antisemitisme, veel meer. En diegenen die we er zullen uitpikken, staan dicht bij Corbyn.”

Jeremy Corbyn werd minder dan een jaar geleden overtuigend verkozen tot nieuwe partijvoorzitter. Honderdduizenden mensen waren enthousiast over zijn verzet tegen de besparingen. De aanhangers van Tony Blair kregen een opdoffer en vreesden dat Labour – een partij waarvan de leiding al decennialang loyaal de belangen van de grote bedrijven verdedigde – opnieuw zou opgeëist worden door de werkende klasse.

Met de steun van de grote bedrijven en de rechtse media besteden de rechtse Labour verantwoordelijken al hun tijd en energie aan het behoud van Labour als partij die de belangen van de 1% rijksten verdedigt.

Compromissen vormen geen oplossing

We waarschuwden er meermaals voor en nu blijkt dit ook correct te zijn: hoeveel compromissen met de rechterzijde ook voorgesteld worden, het zal nooit genoeg zijn voor de rechterzijde die de parlementaire fractie domineert.

Integendeel, elke toegeving van Corbyn en co versterkt de rechterzijde. Er staan ook geen grenzen op hun afkeer tegen Corbyn. Parlementslid Jess Phillips verklaarde dat ze zonder problemen een mes in de buik van Corbyn zou steken. Parlementslid John Mann probeert Corbyn te discrediteren met de meest van de pot gerukte leugen die al werd opgerakeld sinds Corbyn kandidaat-voorzitter was. Dergelijke figuren zijn bereid om alle mogelijke middelen in te zetten om hun doel te bereiken.

Er wordt nu geprobeerd om kritiek op de rechtse Israëlische regering gelijk te stellen met antisemitisme waarbij de volledige linkerzijde met dit verwijt wordt belast. Zo was er op Newsnight ook een schandalige uithaal naar Militant, nu de Socialist Party, door barones Neuburger. Sindsdien moest zij toegeven dat ze geen “schriftelijk bewijs” heeft voor haar beschuldiging dat Militant antisemitisch was. Ze verklaarde dat ze zich baseerde op de ervaringen van kennissen en vrienden. De Socialist Party (en voorheen Militant) heeft zich steeds verzet tegen anti-semitisme en alle vormen van racisme. We pleiten al lang voor het recht van twee staten – Israël en Palestina – om naast elkaar te bestaan, wat enkel mogelijk is op socialistische basis. We hebben een zusterorganisatie in Israël/Palestina die eenzelfde benadering heeft en moedig ingaat tegen de Israëlische regering.

Jammer genoeg is dit niet het standpunt van veel andere linkse activisten. Zo zijn we het niet eens met de wijze waarop voormalig Londens burgemeester Ken Levingstone het zionisme en nazisme met elkaar vergeleek, een uitlating die door rechts gretig werd opgenomen als een kans om de aanval op te voeren.

Jeremy Corbyn maakte een fout toen hij niet alleen afstand nam van de opmerkingen van Livingstone maar ook toegaf aan de rechtse eis om het partijlidmaatschap van Livingstone op te schorten.

Geen sanctie voor John Mann

Tegelijk werd niets ondernomen tegen het rechtse Labour-parlementslid John Mann die op brutale wijze een publieke provocatie van Livingstone op poten zetten. Hij kreeg slechts een vermanende opmerking van Rosie Winterton, de rechtse fractieleider van Labour. Zoals de Financial Times opmerkte, werd Mann niet gestraft maar kreeg hij vooral aanmoedigingen van zijn collega’s.

De krant voegde eraan toe: “Een bron in de partij zei dat het conflict een proxy was voor het conflict tussen links en rechts binnen Labour. ‘Op een partijconferentie gaan alle linkse aanwezigen naar het evenement van de Friends of Palestine, de rechtse aanwezigen zijn allemaal op de receptie van de Friends of Israel.’”

De krant concludeert: “Corbyn staat nu onder druk om een grote toespraak over antisemitisme te houden en om te beloven dat hij antisemitisme uit de partij zal verbannen. Voor de Labour-leider is het waarmaken van die belofte politiek het moeilijkste.” De rechterzijde zal de druk op Corbyn blijven opvoeren om in te gaan tegen alle linkse stemmen die kritiek geven op de rechtse Israëlische regering.

Oorlog in Syrië

Ondertussen kunnen de rechtse verkozenen van Labour probleemloos verdere steun geven aan de oorlog in Syrië. De leiding van Labour rond Corbyn vergist zich als ze de strijd hierover niet wil aangaan. Velen die Corbyn’s campagne steunden, doorzien de campagne tegen links en zijn bereid om de verdediging van Corbyn op te nemen.

Schandalig genoeg zijn de leiders van Momentum, dat net opgezet was om de nieuwe lagen die naar Labour kwamen door de campagne van Corbyn te organiseren, volledig meegegaan in de aanvallen van de rechterzijde. Jammer genoeg gaat het om een trend die al langer bezig is. Het begon met verzet tegen de voorstellen om rechtse parlementsleden weg te stemmen, vervolgens werden niet-leden van Labour, waaronder die van de Socialist Party, uitgesloten. Maar door nu de schorsing van Livingstone te steunen en te pleiten voor een permanente “exit” van Livingstone, heeft Jon Lansman aangetoond dat Momentum geen beweging kan organiseren om Corbyn te verdedigen tegen rechts.

We moeten hier lessen uit trekken. We hebben consistent gesteld dat rechts enkel kan verslagen worden door het verzet tegen de besparingen te mobiliseren in een massale en democratische beweging. We zullen daar niet geraken met diegenen die zich vandaag onderwerpen aan het ondemocratisch keurslijf van Labour waar ze niet verder komen dan steeds nieuwe compromissen en toegevingen aan de oorlogszuchtige voorstanders van besparingen die ook de parlementaire fractie domineren.

Er is integendeel nood aan een inclusieve beweging die federaal georganiseerd is en alle werkenden, jongeren en lokale activisten bijeenbrengt die geïnspireerd zijn door Corbyn en willen gaan voor een vastberaden anti-kapitalistische partij. De Socialist Party zal er alles aan doen om daar een rol in te spelen.

 

De burgeroorlog binnen Labour bereikt een hoogtepunt. De afgelopen week kozen rechtse parlementsleden en leden van het schaduwkabinet van Labour ervoor om openlijk de kant van de Tories te kiezen. Ze wilden hiermee Jeremy Corbyn isoleren en tegelijk een parlementaire meerderheid bekomen voor een Britse deelname aan de oorlog in Syrië.

Edito van The Socialist

De crisis binnen Labour maakte een abrupt einde aan elke illusie van ‘eenheid’ in Labour. In feite zijn er binnen Labour twee partijen. Enerzijds is er de partij die Corbyn steunt. Dit zijn de honderdduizenden mensen die enthousiast zijn door de duidelijke boodschap tegen besparingen en oorlog in de campagne van Corbyn. Het zijn de 75% van de leden van Labour die tegen het bombarderen van Syrië gekant zijn. De mensen die Jeremy Corbyn een historisch groot mandaat gaven in de voorzittersverkiezingen van september.

Anderzijds is er de meerderheid van besparingsgezinde gemeenteraadsleden, parlementairen en leden van het schaduwkabinet. Een vreedzaam samenleven van beide onverzoenbare politieke posities is onmogelijk.

Deze tegenstelling binnen Labour werd scherp duidelijk toen op 2 december de Labour-voorzitter en de schaduwminister van buitenlandse zaken in het parlement een compleet tegenovergesteld standpunt naar voor brachten. Jeremy Corbyn sprak zich uit tegen het bombarderen van Syrië, Hilary Benn steunde de oorlogszuchtige standpunten van de Tories.

Fout van ‘vrije stemming’

De Socialist Party meent dat Corbyn een fout maakte door de verkozenen van Labour vrij te laten in de stemming over het al dan niet bombarderen van Syrië. Hij hoopt dat dit een verdere escalatie van de oorlog met de rechtse Blairisten in de partij zal vermijden. Die rechtse verkozenen dreigden met ontslag indien ze tegen de oorlog moesten stemmen. Nochtans had een meerderheid van de parlementsleden van Labour aangegeven tegen de oorlog te zijn.

De toegeving van Corbyn zal zowel de Tories als de rechterzijde van Labour versterken. Een duidelijke oppositie van Labour tegen een nieuwe ronde van imperialistische interventie in het Midden-Oosten had de regering op de knieën gekregen rond deze kwestie. Cameron kon nu echter gebruik maken van de toegeving van Corbyn om snel tot een stemming in het parlement te komen, hij was verzekerd van een meerderheid aangezien voldoende verkozenen van Labour voor bombardementen stemmen.

De rampzalige recente Britse interventies in Irak, Libië en Afghanistan hebben mee bijgedragen aan de dodelijke chaos die nu Syrië en de bevolking daar raakt, met inbegrip van de horror van ISIS. Het zorgde ervoor dat Cameron zich met een parlementaire meerderheid wilde indekken, met steun van Labour parlementsleden, vooraleer een nieuwe oorlog wordt gestart. Het feit dat hij in 2013 een stemming verloor rond het bombarderen van Assad maakte dat hij nu pas naar het parlement trok nadat hij zeker was van een meerderheid.

Wij hebben steeds opgemerkt dat het bombarderen van Syrië ISIS niet zal stoppen. Cameron probeert de woede en de angst onder de gewone bevolking na de recente terreuraanslagen – onder meer in Parijs, Mali, Beiroet, Tunesië en Ankara – te gebruiken om publieke steun voor zijn oorlog te verwerven.

De echte motivatie van Cameron is niet om de Britse straten veiliger te maken. De luchtaanvallen in Irak en Syrië zorgen integendeel voor een grotere kans op terroristische aanslagen in Groot-Brittannië. Het is Cameron integendeel te doen om het behoud van het Britse prestige als imperialistische macht. De regering wil niet achterblijven nu de VS, Frankrijk en Rusland bommen gooien op Syrië. Dit standpunt wordt gedeeld door de rechterzijde van Labour.

Veel parlementsleden die zich vandaag organiseren tegen Corbyn waren destijds bij de architecten en aanhangers van de bloedige oorlogen van Blair in Irak en Afghanistan. Ze kopen tijd vooraleer ze Corbyn van de voorzitterstoel hopen te krijgen. Deze week zullen ze het gevoel hebben dat ze een overwinning boekten.

Mandaat tegen oorlog

Door toe te laten dat hij ‘omsingeld’ werd in de discussie over Syrië, heeft Corbyn een gevaarlijk precedent geschapen voor toekomstige discussies. In september kreeg Corbyn een groot mandaat op basis van een campagne die duidelijk gericht was tegen oorlog en tegen besparingen. Maar nu zit hij vast in een biotoop van een grotendeels vijandige rechtse parlementaire fractie die Corbyn liefst zo snel mogelijk weg wil. De fractie wacht slechts op het goede moment daarvoor.

In de strijd rond het bombarderen van Syrië werden deze doelstellingen helemaal duidelijk. De kranten brachten in de aanloop naar de stemming het bericht dat een aantal parlementairen van Labour juridisch advies hadden ingewonnen om Corbyn van deelname aan een nieuwe voorzittersverkiezing uit te sluiten.

Verschillende leden van het schaduwkabinet, waaronder Tom Watson en Hilary Benn, kwamen openlijk naar buiten met hun steun aan de bombardementen. Ze deden dit nog voor de interne discussie hierover was afgerond. Een hele resem van verkozenen – doorgaans anoniem – stapte naar de pers om Corbyn aan te vallen. Ze wezen op de ‘misdaden’ van Corbyn zoals het aanschrijven van parlementairen om zijn anti-oorlogsstandpunt te verdedigen. Het leek erop dat Corbyn een akkoord sloot met vicevoorzitter Tom Watson – met een officiële ‘partijlijn’ tegen de bombardementen en geen sancties voor parlementairen die voor stemden. De toegevingen door Corbyn zorgden ervoor dat de Blairisten bloed roken.

Op de bijeenkomst van het schaduwkabinet van 30 november werd Corbyn tot verdere toegevingen gedwongen op wat reeds een weinig comfortabel compromis was. Naar verluidt weigerden leden van het schaduwkabinet om de vergadering af te ronden vooraleer Corbyn ermee instemde dat Hilary Benn als laatste in het parlement de positie van Labour zou toelichten, met die opmerking dat Benn de positie van de regering zou steunen.

Zonder ernstige strategie om het isolement van Corbyn en zijn aanhangers in de parlementaire fractie te overkomen, kan de voorzitter snel volledig buitenspel gezet worden en uiteindelijk ook zijn voorzitterspositie verliezen. De afgelopen dagen werd duidelijk dat Corbyn en zijn aanhangers zich dringend moeten organiseren rond een duidelijke strategie en programma.

Tienduizenden mensen reageren

In het weekend voor de stemming zagen we een idee van wat mogelijk is. Tienduizenden mensen reageerden op de oproep om lokale verkozenen van Labour aan te schrijven of te bezoeken met de vraag om tegen de oorlog te stemmen. Meer dan 70.000 mensen reageerden op een vraag die naar alle leden en aanhangers van Labour werd gestuurd, drie kwart verklaarde tegen bombardementen te zijn. Maar campagnes om brieven te sturen of online te stemmen, volstaan niet.

Er is een harde strijd nodig om de rechterzijde van Labour een nederlaag toe te brengen. Dit kan enkel door de honderdduizenden werkenden en jongeren die Corbyn steunen te mobiliseren, door de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging in de vakbonden te benutten en door bestaande campagnes en partijen tegen de besparingen bijeen te brengen.

De creatie van ‘Momentum’ was een stap in de goede richting. Maar totnutoe is deze campagne op nationaal vlak beperkt tot oproepen om leden te registreren en werd gemobiliseerd om campagne te voeren in een tussentijdse verkiezing in Oldham waar de kandidaat van Labour van de rechterzijde komt. Momentum zou nationaal een benadering moeten volgen zoals hier en daar op lokaal vlak wordt gedaan. Lewisham Momentum is een goed voorbeeld, deze lokale werking spreekt zich duidelijk uit tegen alle besparingen en eist van gemeenteraadsleden dat ze opkomen voor de lokale diensten in plaats van het nationale besparingsbeleid gewoon door te voeren.

Nieuwe selectie van parlementairen

Op een antibesparingsconferentie in Londen op 21 november stelden Matt Wrack, algemeen secretaris van de brandweervakbond FBU, en Mark Serwotka, algemeen secretaris van de ambtenarenbond PCS, voor om om een Trade Union Momentum op te zetten. Dit kan mogelijk een belangrijke rol spelen.

Op een conferentie besloot de FBU om terug bij Labour aan te sluiten. De Socialist Party is daar geen voorstander van, lidmaatschap van Labour betekent immers dat geld aan de rechtse partijmachine wordt gegeven. De middelen gaan niet naar Corbyn en zijn aanhangers die geen controle op de partijmachine hebben.

Maar los van deze kwestie over vakbonden die met Labour verbonden zijn, is het duidelijk dat de vakbonden hun gewicht moeten inzetten om de druk op gemeenteraadsleden en parlementairen van Labour op te voeren zodat ze handelen in het belang van de werkende bevolking. Deze strijd moet niet beperkt worden tot de huidige ondemocratische structuren van Labour. Als absoluut minimum betekent het ingaan tegen imperialistische oorlogen en interventies en de weigering om een besparingsbeleid door te voeren.

Wij denken dat Jeremy Corbyn een fout maakte met zijn verzet tegen een nieuwe selectie van parlementsleden. Het zou beter zijn om parlementairen en gemeenteraadsleden die voor oorlog en besparingen stemmen democratische verantwoording te laten afleggen in een procedure van herselectie.

De rechterzijde maakt zich op voor verdere strijd tegen Corbyn. We moeten georganiseerd de verdediging van Corbyn opnemen. Dat kan het beste door niet verder toe te geven op de centrale beloften die Corbyn de voorzittersverkiezingen lieten winnen. De Socialist Party draagt bij tot het organiseren van deze strijd en komt op voor een socialistisch programma waarmee een einde kan gemaakt worden aan oorlog en besparingen.

Jeremy Corbyn werd onlangs verkozen tot voorzitter van de Labour Party in Groot-Brittannië. Dat mag gerust als een politieke aardverschuiving beschouwd worden.

Artikel door Jarmo (Antwerpen)

Het was immers Labour dat in Europa als één van de eerste sociaaldemocratische partijen het neoliberalisme vurig omarmde en alle referenties naar socialisme of een politiek ten dienste van de werkende bevolking overboord gooide. Het was ook Labour dat met Blair ten oorlog trok in Irak. Het is dus zeer opmerkelijk dat vandaag voor het eerst in decennia een socialist aan het hoofd van deze partij komt te staan.

Het enthousiasme voor Corbyn leidt er zelfs in België toe dat de sociaaldemocraten van sp.a en PS zich genoodzaakt zien om er aansluiting bij te zoeken in een zoveelste wanhopige poging om opnieuw politiek relevant te worden.

De verkiezing van Corbyn – met maar liefst 59% van de stemmen – is een uitdrukking van een groeiende zoektocht naar een politiek alternatief in het Verenigd Koninkrijk. Diezelfde zoektocht heeft in sommige landen tot het ontstaan van nieuwe linkse formaties geleid (zoals Syriza en Podemos), terwijl in andere landen de hoop ontstaat dat linkse figuren partijen als Labour kunnen recupereren.

Honderdduizenden jongeren en werkende mensen werden gemobiliseerd door de campagne van Corbyn en vestigen hun hoop op zijn programma van massale investeringen in openbare diensten, herstel van verworvenheden als pensioenrechten, stakingsrecht, … en een einde aan de zinloze en gewelddadige besparingsgolf die de Britse bevolking teistert. Anderzijds vormt deze verkiezing eveneens een uitdrukking van de desillusie die de Britse bevolking koestert tegenover de traditionele Labourleiding, die ook vandaag helemaal niet achter Corbyns programma staat. Dat is een gegeven dat vroeg of laat tot een splitsing zal leiden. Corbyn moet van het momentum gebruik maken om de linkse krachten in de samenleving rond zich te verzamelen en een nieuw politiek instrument voor de arbeidersklasse uit te bouwen.

Fundamenteel is er geen enkel verschil tussen de traditionele leiding van Labour en de sp.a en PS vandaag. Beiden zijn afbraakpartijen die na jarenlange regeringsdeelname kunnen terugkijken op een spoor van sociale vernieling. De Belgische “socialistische” partijen (sp.a en PS dus) stonden mee aan de basis van de pensioenhervormingen, privatiseringen, afbraak van openbare diensten, … en hielden zelfs de pen vast bij het opstellen van het gehate Generatiepact in 2005. Geen enkele Belgische jongere kan zich nog een tijdsperiode herinneren waarin deze partijen een progressieve kracht vormden.

De leiding van de Vlaamse en Waalse sociaaldemocratische partijen voelen echter aan hun water dat ook in België de zoektocht naar een politiek alternatief vroeg of laat een uitdrukking zal krijgen. Met de electorale successen van de PVDA, zeker langs Franstalige kant, is dat al deels gebeurd. Elio Di Rupo feliciteerde Corbyn meteen en stelde dat ze “gemeenschappelijke doelen delen: besparingen stoppen, een eerlijke samenleving en meer sociale rechtvaardigheid.” Kathleen Van Brempt zong in een opiniestuk de lof van Corbyn. Ze beperkt zich evenwel tot de bocht van Corbyn die zich voortaan niet meer voor een Brexit uitspreekt. Dat Corbyn wel nog stelt dat het neoliberale Europa een politiek instrument van de heersende klasse is om de arbeidersklasse een hard besparingsbeleid op te leggen, vergeet ze te vermelden. Het is een zielige poging van Van Brempt om de populariteit van een politieke tegenstander te gebruiken om zichzelf in een beter daglicht te stellen.

Ook Paul Magnette doet dit. Hij verwijst enthousiast naar Corbyn om nadruk te leggen op die punten waarop Corbyn reeds toegaf aan de rechterzijde in zijn partij, met andere woorden de elementen waarvoor Corbyn niet verkozen werd. Magnette meent dat Corbyn hetzelfde doet als de ‘radicale linkerzijde’: complexe materie op een simplistische wijze voorstellen. Maar dat weerhoudt hem er niet van om te verklaren dat de programmapunten van de linkerzijde dezelfde zouden zijn als die van de sociaaldemocratie: een miljonairstaks, eerlijkere belastingen, enzovoort. Het toont eigenlijk alleen maar aan dat dergelijke programmapunten – hoewel wenselijk – niet ver genoeg gaan, als zelfs de vertegenwoordigers van de afbraakpolitiek bereid zijn ze in woorden mee te verdedigen.

Vanuit die optiek zegt Di Rupo – net als John Crombez – niet bij voorbaat neen tegen een eventuele coalitie met de PVDA. Ook PVDA verklaarde onder meer in Antwerpen bereid te zijn tot zo’n ‘progressieve coalitie’ met SP.a en Groen. Peter Mertens hierover: “Ik hoop dat niemand zich in het grote gelijk ingraaft en begrijpt dat die samenwerking meer dan ooit nodig is.” Alle precedenten geven nochtans aan dat een nieuwe linkse formatie zich beter kan hoeden voor een samenwerking met de neoliberale “linkerzijde”.

In de meeste landen beschikt de arbeidersbeweging vandaag niet langer over een politiek instrument. De verkiezing van linkse figuren binnen ex-formaties van de arbeidersbeweging enerzijds, en het ontstaan van nieuwe formaties anderzijds, vormen een uitdrukking van de zoektocht naar een alternatief. Ze kunnen ook een belangrijke stap in de goede richting vormen. Maar een dergelijk alternatief zal in laatste instantie enkel vanuit de buik van de arbeidersbeweging zelf kunnen groeien. Dat vereist ook een erkenning van de programmatorische beperkingen van sommige formaties ter linkerzijde, evenals het besef dat de oude sociaaldemocratische partijen in hun huidige staat verworden zijn tot rotte lijken voor de arbeidersbeweging. LSP blijft consequent meebouwen aan elk initiatief dat kan leiden tot de vorming van een nieuwe arbeiderspartij.

Jeremy Corbyn werd op 12 september verkozen als nieuwe leider van Labour. Hij won met een enorme score van 59,5% van de uitgebrachte stemmen. Corbyns overwinning is een belangrijke gebeurtenis voor de linkerzijde in Groot-Brittannië, en zal het debat over de nood aan een partij die de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt tegenover de hebzucht van de 1% nog steviger doen opleven. Het toont aan dat met een principieel links programma verkiezingen kunnen gewonnen worden, maar ook dat de economische crisis leidt tot een crisis van het traditionele politieke systeem.

Artikel door Tim (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Nieuwe nederlaag voor besparingspolitici bij Labour

Jeremy Corbyn was decennialang een relatief onbekend figuur in de Britse politiek. Als linkse anti-besparingsfiguur stond hij zeer geïsoleerd binnen Labour. Dat veranderde toen zijn kandidatuur voor het leiderschap van Labour plots ook werd gesteund door een aantal parlementsleden uit de rechterzijde in Labour. Die zagen hem als een onverkiesbaar figuur die de stemmen van de officiële linkerzijde binnen de partij zou opsplitsen. Ze begrepen niet dat Corbyn kon inspelen op de roep naar politieke verandering door brede lagen van de bevolking.

In mei 2015 waren de verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk uitgedraaid op een onverwachte nederlaag voor Labour. Deze nederlaag was vooral het failliet van de tactiek van de Britse arbeidersbeweging waarbij strijd tegen de conservatieve regering Cameron ondergeschikt werd gemaakt aan de electorale ambities van Labour. Het idee dat met het programma van “iets zachtere besparingen” van Labour onder Ed Milliband verkiezingen zouden gewonnen worden, werd ontkracht door de onverwachte verkiezingsoverwinning van de Conservatieven. Meteen ging een golf van strijd doorheen de Britse samenleving, met op 20 juni een betoging met 200.000 deelnemers in Londen tegen de besparingen die de nieuwe regering-Cameron na haar aantreden aankondigde.

Zoektocht naar alternatief

De steun voor Corbyn is een uitdrukking van deze nieuwe fase, waarin veel Britten op zoek zijn naar een politiek alternatief.  Corbyns politiek programma is gebaseerd op investeren in onderwijs, openbare diensten, gezondheidszorg, het hernationaliseren van de energiemarkt en het openbaar vervoer om de dienstverlening aan de bevolking te verbeteren. Corbyn verzet zich dan ook tegen de besparingen. Zo’n programma is een welkom alternatief op de politieke consensus van alle traditionele partijen, met name het idee dat de meerderheid van de bevolking moet opdraaien voor de crisis die veroorzaakt werd door de 1% allerrijksten.

Nochtans heeft het establishment binnen Labour, sterk gesteund door de burgerlijke media, alles uit de kast gehaald om Corbyns overwinning tegen te gaan. Blair probeerde eerst te doen geloven dat Labour onder Corbyn “onverkiesbaar” zou zijn, want veel te radicaal. Die bewering werd meteen teniet gedaan door peilingen die aantoonden dat Corbyn de verkiezingen met de vingers in neus zou winnen, vooral door een grote toestroom van nieuwe kiezers naar Labour vanuit UKIP, de SNP en die laag van mensen die bij de vorige verkiezingen het niet de moeite vonden te gaan stemmen. Veel van deze mensen hadden vertrouwen in Corbyn en werden lid van Labour om zijn campagne te ondersteunen.

In een tweede fase probeerde men Corbyns programma als veel te radicaal en onrealistisch af te schilderen, zelfs indien hij in de toekomst verkiezingen zou winnen. Uiteindelijk probeerde men zijn overwinning nog af te wenden door massaal leden van Labour te schrappen waarvan vermoed werd dat ze Corbyn zouden steunen. Desondanks bleef Corbyn, in tegenstelling tot zijn tegenkandidaten, massaal veel volk trekken op zijn verkiezingsmeetings, en was het enthousiasme voor zijn kandidatuur onstuitbaar.

Gevestigde partijen verliezen autoriteit

Doorheen de crisis vanaf 2008 heeft de burgerij enorm veel autoriteit verloren bij brede lagen. Het kapitalisme blijkt steeds minder in staat te zijn om, zelfs in Europa, een degelijke levensstandaard te garanderen voor de meerderheid van de bevolking, en het blijkt ook niet in staat te antwoorden op de grote uitdagingen die voor ons liggen, zoals de vluchtelingencrisis of de ecologische ramp die op ons afkomt. Het idee dat er een fundamenteel alternatief op de besparingen, én op het kapitalisme, moet komen, vindt stilaan ingang bij een groeiende groep van de bevolking.

Dat heeft ook gevolgen op politiek vlak met nieuwe formaties als Syriza in Griekenland of Podemos in Spanje. En soms komt het zelfs tot uiting binnen de traditionele partijen zelf, denk maar aan aan de campagne van Bernie Sanders bij de Democraten in de VS of Corbyn binnen Labour. Socialisten moeten een open houding aannemen tegenover die gebeurtenissen, en een manier vinden om in dialoog te gaan met de massa’s die zulke veranderingen ondersteunen.

Brede steun organiseren

Het is nog onduidelijk in welke richting Corbyn zal evolueren. Wat wel zeker is, is dat het establishment hem geen millimeter ruimte zal geven, net zoals Syriza geen enkele ruimte kreeg om zelfs de meest gematigde programmapunten tot uitvoering te brengen. Zal Corbyn het politiek inzicht en de persoonlijke kracht hebben om aan de druk van het establishment te weerstaan waar Tsipras het niet kon?

Corbyns programma is gebaseerd op publieke investeringen die moeten betaald worden door “people’s quantative easing”, een linkse versie van de tactiek van geld bijdrukken om de economie te redden die ook door Obama in de VS of Draghi in Europa werd toegepast. Er is geen reden om aan te nemen dat deze tactiek beter zou werken in Groot-Brittannië dan elders, of waarom de elite Corbyn meer ruimte zal laten dan ze Syriza hebben gegeven.

Of zoals Bernie Sanders in de VS het zei: “Wie ook verkozen wordt als president, die persoon zal de enorme problemen voor de bevolking niet kunnen aanpakken. De macht van de bedrijven, Wall Street en campagnedonatoren is immers zo groot, dat een president alleen er niet tegenop kan. Deze campagne moet dus niet gaan over het verkiezen van Bernie Sanders als president, maar over het opbouwen van een massabeweging”. Enkel wanneer mensen zich massaal organiseren, wordt een alternatief op dit systeem realistisch.

Dit is ook de houding die de Socialist Party, de zusterpartij van LSP in Engeland en Wales aanneemt tegenover Corbyn. Wij hebben zijn campagne van in het begin verwelkomd omwille van het enthousiasme bij brede lagen van de bevolking. We hebben Corbyn opgeroepen dit enthousiasme te gebruiken om een breed anti-besparingsfront op te richten tussen de nieuwe linkse leden van Labour, de vakbonden en alle andere partijen en organisaties die zich tegen de besparingen verzetten. Een campagne die democratisch wordt georganiseerd, met lokale comités in de wijken en de bedrijven, waarin mensen actief worden aangezet te strijden voor hun belangen. Alleen zo kan een echte tegenmacht opgebouwd worden tegenover de elite, de bankiers, de multinationals, de superrijken en de traditionele media.

Het organiseren van de brede steun voor Corbyn is ook nodig als tegenmacht tegen de rechterzijde die Labour op alle vlakken domineert. Onder de parlementsleden is er amper steun voor Corbyn en op lokaal niveau stapt Labour volledig mee in het besparingsbeleid. In de praktijk bestaat Labour nu uit twee partijen en dat kan niet blijven duren. Vanuit de huidige situatie kan een nieuwe formatie ontstaan die de belangen van de werkenden verdedigt. De kleine groep van oprecht linkse figuren binnen Labour, samen met de toestroom van nieuwe leden, moeten ingaan tegen de rechterzijde in de partij. Als dat niet lukt, zal er nood zijn aan een nieuwe formatie met zowel de kiezers van Corbyn als de duizenden activisten die geen deel van Labour uitmaken.

Er is een actieve beweging nodig in elke stad en regio van het land, zowel binnen als buiten de structuren van Labour. Wij zijn bereid actief mee te bouwen aan zo’n beweging. We zullen meebouwen aan campagnes tegen de besparingen die het programma van Corbyn realiteit kunnen maken. We zullen tegelijk ook de noodzaak van een socialistisch programma verdedigen om de belangrijkste bedrijven onder democratische controle van de hele bevolking te plaatsen. Enkel zo kan de macht van de elite worden gebroken, en kan er democratisch beslist worden waar de rijkdommen in deze maatschappij worden ingezet.

Het socialisme is terug. Decennialang probeerden gevestigde politici ons te overtuigen dat socialisme niet langer relevant is en iets uit het verleden. Maar nu is de leider van de officiële oppositie in het parlement iemand die naar eigen zeggen opkomt voor een samenleving “waarin iedereen voor elkaar zorgt, ik denk dat het socialisme wordt genoemd.”

Door Hannah Sell, vertaald uit weekblad ‘The Socialist’

De rechtse politici die de partijmachine van Labour nog steeds domineren, doen er alles aan om de vonk van socialistische ideeën opnieuw te doven. Maar los van de vraag wat er in en met Labour zal gebeuren, is het duidelijk dat ze er niet in zullen slagen.

Veel jongeren die enthousiast waren voor de campagne van Jeremy Corbyn verzetten zich tegen besparingen. Sommigen zien zich als antikapitalistisch, maar nog niet als socialistisch. De eerste kennismaking met socialistische ideeën is vernieuwend en opwindend voor hen.

Zoals een jonge aanwezige op een meeting van Corbyn stelde aan een journalist van The Guardian: “Mensen zeggen dat hij een oude linkse rakker is of een ouderwetse marxist, maar voor mijn generatie klinken zijn ideeën erg nieuw.” Aan de huidige generatie heeft het kapitalisme niets te bieden.

In Groot-Brittannië is er een samenleving waar een kind om het leven komt terwijl het dakloos met zijn ouders in een auto leeft nadat het gezin uit zijn huis gezet is terwijl er geen geld was voor een huurwaarborg voor een andere woning. Het is een land waar meer dan een miljoen mensen beroep doen op voedselbanken om te overleven.

Het is een land waar jongeren een loodzware schuld moeten aangaan om te studeren en ook dan geen vooruitzicht hebben op betaalbare huisvesting en degelijke jobs.

Tegen besparingen

De groeiende afkeer tegen deze eindeloze besparingen heeft geleid tot de verkiezing van Corbyn als Labour-voorzitter. Het leidt ook tot een zoektocht naar een alternatief op het kapitalisme. In het Collins woordenboek wordt bij het woord ‘kapitalisme’ alvast gesuggereerd om te vergelijken met het alternatief erop, ‘socialisme’.

Socialistische ideeën zijn niet nieuw, ze zijn ontstaan doorheen de strijd van de mens voor een beter leven. Het blijft vandaag het enige ernstige alternatief op een steeds meer instabiele en brutale kapitalistische wereld. Het is deze realiteit die ervoor zorgt dat het socialisme niet tot het verleden behoort, maar net een aanzet tot de toekomst vormt.

Groot-Brittannië is een rijk land. In de vier weken van de verkiezingscampagne van Corbyn alleen al werden de 1000 rijkste Britten – goed voor een gezamenlijk vermogen van 547 miljard pond – maar liefst 2,3 miljard pond rijker. Dat zou volstaan om de kruideniersrekingen van alle gebruikers van voedselbanken gedurende twee jaar te betalen. Het probleem is niet een gebrek aan rijkdom, maar wel de concentratie ervan bij een kleine minderheid.

En dat is een wereldwijd fenomeen. Eerder wees Oxfam erop dat de 85 rijksten op de wereld – een kleine groep die in een dubbeldekbus past – goed is voor evenveel rijkdom als de armste helft van de wereldbevolking.

Superrijken

Het is niet overdreven om op te komen voor een degelijke job, een betaalbaar dak boven het hoofd en uitzicht op een leefbaar pensioen. Toch kunnen miljoenen Britten daar enkel maar van dromen.

Het grootste obstakel om deze bescheiden doelstellingen te realiseren, is het kapitalisme: een systeem dat de winsten van enkelen – de miljonairs en miljardairs die de industrie en de middelen van de samenleving controleren – voor de sociale behoeften van de meerderheid van de bevolking palatst.

Het kapitalisme is een economisch systeem dat gebaseerd is op de uitbuiting van de werkende klasse. Alles staat in het teken van de winsten, waarbij deze winsten voortkomen uit de “onbetaalde arbeidskracht van de arbeidersklasse”, zoals Marx het meer dan 150 jaar geleden uitlegde. Het is van hieruit dat alle ongelijkheden van het kapitalisme voortkomen.

In 2008 kreeg het kapitalisme af te rekenen met de ergste crisis sinds de jaren 1930 en het is nog niet voorbij. De crisis begon in de financiële sector. Maar toch hebben Britse topbankiers sinds 2008 voor 80 miljard pond aan bonussen gekregen.

Ondertussen werd de leugen verspreid dat de crisis veroorzaakt was door de publieke sector en dat privatiseringen en besparingen het enige antwoord vormden. De besparingen in de publieke uitgaven bedragen in Groot-Brittannië overigens ook ongeveer 80 miljard pond.

Conservatieven

De conservatieven gebruiken de economische crisis om een tactiek van de verschroeide aarde toe te passen op alle historische verworvenheden van de arbeidersklasse – de elementen van socialisme, zouden sommigen zeggen – die nog bestaan, van de gezondheidszorg over uitkeringen, pensioenen, sociale huisvesting, … Het is een poging om terug te keren naar de jaren 1930 of zelfs naar het Victoriaanse tijdperk.

Ondanks massaal verzet met onder meer een algemene staking in de publieke sector in 2011, kwam de regering totnogtoe weg met deze besparingspolitiek. De Socialist Party heeft er al meermaals op gewezen dat de enorme woede op de een of andere manier tot een krachtige beweging tegen de besparingen moest leiden.

In Schotland bleek dit tijdens het referendum over de onafhankelijkheid en nu begint deze woede een stem te vinden in de verkiezing van Corbyn.

De kapitalistische klasse probeert dit wanhopig te stoppen of, als dit niet lukt op korte termijn, over te gaan tot het isoleren van de antibesparingsbeweging. Om daar tegenin te gaan, moeten we ons mobiliseren met iedereen die consequent tegen de besparingen ingaat en steun geeft aan het programma waarmee Corbyn werd verkozen, zoals de nationalisatie van spoor en energiebedrijven, een minimumloon van 10 pond per uur, gratis onderwijs, sociale huisvesting en intrekking van de antivakbondswetten.

Rijkdom

Zelfs de meest bescheiden en beperkte eisen zijn onaanvaardbaar voor de kapitalistische klasse die zich op alle mogelijke manieren zal verzetten tegen een transfer van rijkdom van hun zakken naar de werkende bevolking en de middenklasse.

Vandaar de hysterische reacties op de het voorstel van Corbyn voor een ‘quantitative easing van het volk’. Er wordt meteen gewaarschuwd voor inflatie. Toen QE voor de banken werd doorgevoerd, werd dit als ‘rationeel’ voorgesteld. Moest het geld dat zo naar de banken vloeide naar d egewone bevolking gegaan zijn, dan had elk Brits gezin 24.000 pond gekregen. Dat is wat de grote bedrijven zo schandalig vinden.

De oppositie van de kapitalisten tegen hervormingen in het belang van de meerderheid van de bevolking is niet nieuw. Hetzelfde gebeurde bij elke verworvenheid die in het verleden is afgedwongen, van het stakingsrecht tot de gezondheidszorg. De geschiedenis toont dat we nooit vooruitgang bekomen als we ons richten op een ‘redelijk compromis’ met de 1% rijksten, maar enkel als we ons sterk opstellen en een massabeweging mobiliseren om onze eisen af te dwingen.

Zo denken we dat Corbyn zich vergist als hij zijn voorstel voor de hernationalisatie van de spoorwegen – een eis die door 72% van de bevolking wordt gesteund – aanpast tot een erg geleidelijke nationalisering waardoor slechts een derde van de spoorlijnen tegen 2025 in publieke handen zou komen.

In plaats van te wachten tot de huidige franchises vervallen, moeten we onmiddellijk overgaan tot de nationalisering van de spoorwegen onder democratische arbeiderscontrole. Daarbij kan er enkel sprake zijn van compensaties aan kleine aandeelhouders op basis van bewezen behoeften. Er mag geen cent gaan naar de rijke aandeelhouders die al een fortuin verdiend hebben aan ons spoorverkeer.

Als een regering onder leiding van Corbyn zo’n beleid zou voeren en ook andere socialistische maatregelen zou doorvoeren, dan zou het een erg populaire regering zijn. Maar er zou wel meteen hard verzet van de grote bedrijven en de financiële markten komen. De nieuwe schaduwminister van begroting, John McDonnell, stelde terecht dat het kapitalisme omvergeworpen moet worden.

Media

Toen McDonnell door een journaliste werd gevraagd of hij de omverwerping van het kapitalisme wil, antwoordde hij: “het gebeurt al stapje per stapje.” Het is nochtans niet mogelijk om het kapitalisme geleidelijk aan buitenspel te zetten.

Zolang de kapitalistische klasse de macht heeft, zal deze steeds proberen elke verworvenheid van de arbeidersklasse terug te pakken zodra er zich daartoe een kans voordoet. De afgelopen decennia werden bijvoorbeeld pogingen ondernomen om zowat alles wat vorige generaties bekomen hadden terug af te bouwen.

Enkel door de controle uit de handen van de kapitalisten te halen, kunnen we dit vermijden. Het vereist de nationalisatie van de sleutelsectoren om de basis te leggen voor een geplande economie onder democratische controle en beheer van de gemeenschap.

De gevestigde media zullen ons zeggen dat dit niet kan werken en ze verwijzen daarbij naar Rusland. Maar wat we in Rusland zagen, was niet het ‘falen van het socialisme’.

Democratie

In 1917 nam de arbeidersklasse de macht in het extreem arme Rusland. Er werden stappen gezet naar een geplande economie onder democratische controle. De Russische revolutionairen begrepen dat het niet mogelijk was om een democratisch socialistische samenleving in één land uit te bouwen, zeker niet in een arm en economisch achtergebleven land als Rusland.

Er waren pogingen in andere landen om het Russische voorbeeld te volgen, maar dit leidde jammer genoeg niet tot overwinningen waardoor Rusland geïsoleerd bleef en er een degeneratie tot een brutale bureaucratische dictatuur kon plaatsvinden.

Als er in Groot-Brittannië of een ander economisch ontwikkeld land een socialistische regering aan de macht zou komen, dan zou de situatie anders zijn. De bevolking is veel geschoolder en heeft toegang tot moderne technologie.

Dat zou een krachtig wapen zijn tegen de mogelijkheid van een bureaucratische elite die de macht naar zich toe trekt. Echte arbeidersdemocratie zou betekenen dat alle vertegenwoordigers verkozen worden, permanent afzetbaar zijn en niet meer verdienen dan het gemiddeld loon van een geschoolde werknemer.

Als de werkenden in een land breken met het kapitalisme, dan zou dit initiatief niet geïsoleerd blijven. Het socialisme zou zich als een lopend vuurtje over de hele planeet verspreiden. Een samenleving die zorgt voor goede jobs, betaalbare huisvesting, gratis onderwijs en die het menselijke potentieel en de beschikbare talenten inzet voor de gemeenschap, zou een onstopbare kracht vormen.