Your cart is currently empty!
Tag: Jeremy Corbyn
-
Corbyn & Sanders: opmars linkse antibesparingskandidaten schokt neoliberale elite
Sanders (links) en Corbyn (rechts): brede steun wijst op zoektocht naar alternatieven op gevestigde politici en hun besparingsbeleid Het stof in Griekenland met het massieve “nee” tegen de besparingen van de EU – en de snel daaropvolgende uitverkoop door de Syriza leiding – is nog maar net even gaan liggen, of er dienen zich voor de heersende elites al nieuwe stormen aan. In Groot-Brittannië staat de linkse verrassingskandidaat Jeremy Corbyn uitgesproken op kop in de peilingen voor de nieuwe voorzitter van de Labour partij. Zijn meetings lokken duizenden jongeren, werkenden en gewone mensen die zich tot voor kort totaal niet meer aangesproken voelden door de politiek. De kapitalistische pers en het establishment staan er stilaan in paniekmodus.
Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Corbyn verwerpt de idee dat politiek draait om personen, waarbij “iedereen” achterliggend akkoord is met neoliberale besparingen. Hij voert campagne met thema’s als de nationalisatie van energie en het spoor. Hij wil de strijd aangaan met ongelijkheid en kapitalistische oorlogen stoppen. En dan is er nog Bernie Sanders in de VS, een linkse kandidaat om president te worden bij de Democraten. Aanvankelijk doodgezwegen in de door machtige kapitaalgroepen gecontroleerde pers, jagen Sanders en de groeiende linkse beweging rond hem stroomstoten door de campagne van Hilary Clinton, de gedoodverfde kandidaat voor het presidentschap voor de Democraten. Sanders lokt eveneens massa’s volk, het meeste van alle presidentskandidaten in de VS, bepleit universele gezondheidszorg, gratis hoger onderwijs in plaats van de schuldslavernij van studenten, en pikte de eis van een minimumloon van 15 dollar op. Hoe kunnen we deze opmerkelijke linkse opstoten in de internationale politiek verklaren?
“Alles wat solide leek, lost op in lucht”
Met zijn analyse in “Het Kapitaal” legde Marx een rationele basis voor de verklaring van crisis binnen het systeem. De laatste 30 à 40 jaar zagen we een stelselmatige terugval van de investeringen, ondanks een herstel van de winsten voor de kapitalisten door de neoliberale politiek. Terwijl er in de jaren ‘70 vooral elementen aanwezig waren van een crisis van winstgevendheid, zagen we de afgelopen decennia steeds lagere groei, dalende koopkracht, lagere uitkeringen,… en elementen van Marx’ idee van overaccumulatie van kapitaal, tegenover wat de markt kan opnemen. Dit drukt zich uit in structurele werkloosheid van meer dan 10% in België, en massawerkloosheid in Zuid-Europa. Hele generaties van jongeren en werkenden kennen het systeem enkel als instabiel en asociaal, waarbij elke economische tegenslag snel de levensstandaard kan ondermijnen of wegvegen. Politiek opende dit een vacuüm waarin rechts-populistische of extreemrechtse krachten probeerden te stappen, maar dat ook kansen biedt aan nieuwe linkse bewegingen.
Groot potentieel, maar onafhankelijk instrument is nodig
De opkomst van Corbyn en Sanders gooit in Groot-Brittannië en de VS alle conventionele wijsheden overhoop. De verklaring van de nederlaag van Labour in de laatste verkiezingen werd door burgerlijke commentatoren – en de rechtse volgelingen van Blair – gezocht bij een “te linkse” campagne, waarbij er zijdelings wat kritiek was van Milliband op de ongelijkheid. Maar de overweldigende indruk, en ervaring, van de meeste werkenden en jongeren in Groot-Brittannië van Labour is er een van neoliberale besparingen, zij het iets trager dan de Tories. De Tories “wonnen” de verkiezingen met slechts de steun van 24% van het electoraat. In werkelijkheid verloor Labour door de totale onaantrekkelijkheid van haar programma van medebeheer van de kapitalistische crisis. Jeremy Corbyn, die door neoliberale Labour figuren in extremis mee werd voorgedragen om de race niet te saai te maken, en de beweging die hij spontaan uitlokt, tonen aan dat meer radicale linkse standpunten absoluut de kiezer niet afstoten, integendeel. Het is juist dat er investeringen in openbare diensten en jobs nodig zijn. Het succes van Corbyn – en Sanders in de VS – toont het immense potentieel van een onafhankelijke socialistische beweging in Groot-Brittannië, de VS, en ook elders.
Sanders had 28.000 mensen in Portland, Oregon, op zijn meeting. In Los Angeles waren er 27.000 aanwezigen in het stadion, en wellicht nog eens evenveel erbuiten. Sanders bespeelt net als Corbyn reële thema’s – onderwijs, lonen, de nood aan investeringen,… – en dat is een stap vooruit. Het steekt schril af tegen de inhoudloze retoriek van de establishment kandidaten. Hoe meer Amerikanen de Sanders campagne leren kennen, hoe sneller hij stijgt in de peilingen. In New Hampshire ligt Sanders nu al voor op Clinton, met 44% tegenover 37% in de peilingen. Andere peilingen tonen overigens aan dat het argument van “onverkiesbaarheid” niet opgaat. Sanders zou het kunnen halen – hoewel hij vooral beroep doet op de giften van gewone mensen – tegen de door multinationals gevulde schatkisten van Jeb Bush of Scott Walker.
Onze zusterorganisaties in de VS en Groot-Brittannië gaan in dialoog met deze nieuwe “socialistische” bewegingen. Maar er zit ook een tegenstelling in de campagnes van Sanders en Corbyn. De Democraten in de VS zijn overweldigend een partij van het kapitaal met een pro-kapitalistisch partijapparaat. De partijstructuren van Labour in Groot-Brittannië, ondanks de recente instroom, zijn geen forum voor debat en het uittesten van linkse ideeën en campagnes. De tegenover Corbyn vijandige rechterzijde controleert de parlementaire fractie en het partijapparaat. Ofwel saboteren ze Corbyn, ofwel komt er een splitsing binnen de partij. Als Corbyn als voorzitter wordt gedoogd door de rechtse parlementairen, zal het zijn om zijn voorstellen uit te hollen en hem intern te bekampen.
In ieder geval is er een compleet nieuwe partijstructuur nodig, democratisch en inclusief: de opbouw van een strijdpartij. De Socialist Party in Groot-Brittannië, onze zusterpartij, roept Corbyn op om zo’n partij voor werkende mensen en jongeren op te richten, doorheen een conferentie van de linkerzijde en iedereen die wil strijden tegen besparingen. Op dezelfde manier roepen we Sanders in de VS op om bij een mogelijke nederlaag tegen Clinton in de voorverkiezingen, een onafhankelijke socialistische campagne op te zetten. Er kan geen steun worden gegeven aan een big business kandidaat van de Democraten voor het presidentschap. Het potentieel moet worden benut om een brede, onafhankelijke beweging van de arbeidersklasse uit te bouwen.
De waarschuwing van de Syriza capitulatie
We steunen de linkse wending die deze bewegingen uitdrukt. Net zoals onze Griekse zusterorganisatie Syriza met haar linkse eisen aanvankelijk kritisch steunde. We waarschuwden van meet af aan dat Tsipras en de leiding naar het centrum opschoven – rond de staatsschuld en publieke eigendom van de economie – en dat een linkse regering met het kapitalisme zou moeten breken om een sociale politiek te kunnen voeren. Het was duidelijk, nog voor het referendum, dat Tsipras geen ernstig alternatief had op het kapitalistisch systeem. Dit leidde uiteindelijk tot capitulatie voor de EU, het neoliberalisme en tot nieuwe besparingen.
Jeremy Corbyn zegt dat hij voor “quantitative easing” is om te investeren in openbare diensten en jobs. Die investeringen moeten er komen. Maar op kapitalistische basis zal het kapitaal zo’n geldcreatie uit het niets niet beantwoorden met brede nieuwe investeringen. Het kan leiden, zoals eind jaren ‘70 met de Keynesiaanse maatregelen toen, tot inflatie, of stagflatie: economische stagnatie gekoppeld aan prijzen die door het dak gaan. Het falen van reformistisch Keynesianisme zette de deur open voor de neoliberale politici.
Een linkse regering zou tegengewerkt worden door het burgerlijke staatsapparaat, door hoge ambtenaren en managers. Er zou de dreiging zijn van kapitaalvlucht op de beurzen en sabotage van de grote bedrijven. Het kapitaal zou er alles aan doen om “linkse regeringen” als economisch avonturisme af te schilderen. Daartegenover hebben we een massabeweging nodig op straat en in de bedrijven, met eigen politieke instrumenten en een programma om de sleutelsectoren te nationaliseren. Niet op een bureaucratische manier, maar door democratisch verkozen organen op de werkvloer, in de scholen en in de wijken.
-
Jeremy Corbyn: een erg welkome politieke ontwikkeling in Groot-Brittannië
De rechtse leiders van Labour en de gevestigde media zijn geschrokken en geschokt door de grote opkomst voor de meetings van Jeremy Corbyn en de brede steun die hij geniet. Het linkse parlementslid ligt in de peilingen voor op de andere kandidaten voor het voorzitterschap van Labour. Zijn positie tegen de besparingen vindt ingang bij brede lagen van de bevolking. Meer dan 600.000 mensen hebben zich geregistreerd om aan de voorzittersverkiezingen deel te nemen. We spraken met Judy Beishon van het Uitvoerend Bureau van de Socialist Party.Waarom is de campagne van Jeremy Corbyn zo populair?
“De rechtse leiders van Labour waren verbaasd en geschokt door de grote aanwezigheid op de meetings van Jeremy Corbyn doorheen het land. De carrièristen en hardleerse verdedigers van het besparingsbeleid kunnen zelf enkel maar dromen over zulke grote, enthousiaste en jonge meetings.
“Het feit dat Jeremy Corbyn het besparingsbeleid verwerpt, maakt dat hij een spreekbuis wordt voor een massale woede tegen de dalende levensstandaard en voor de vele jongeren die met lage lonen en een gebrek aan betaalbare huisvesting geconfronteerd worden. De standpunten van Corbyn sluiten aan bij de woede en de frustratie na jaren van besparingen, privatiseringen en beperkingen van de lonen.
“Hoe meer de rechtse politici en gevestigde media waarschuwden en opriepen voor ‘iedereen buiten Corbyn’, hoe meer de steun voor zijn campagne toenam. Het wijst op de de enorme ontgoocheling in de gevestigde politiek en de zoektocht naar een alternatief.
“Het bevestigt ook wat de Socialist Party al langer zegt, met name dat de bevolking een pak linkser is dan de huidige leiding van Labour. We zagen dit eerder ook met peilingen over de steun van de bevolking voor het publiek bezit van de spoorwegen, energiesector en de post.
“Het rechtse parlementslid John Cruddas gebruikte zijn eigen ‘onderzoek’ om het tegendeel te bepleiten: dat de kiezers het anti-besparingsbeleid verwerpen en dat de aanhangers van Corbyn elke band met de realiteit verloren hebben. Maar Cruddas kreeg niet de gewenste antwoorden op zijn onderzoek. Hij kwam er enkel toe dat 58% stelde dat we “naar onze middelen moeten leven en dat het terugdringen van de tekorten een prioriteit vormen”. Dat betekent overigens niet dat de gewone mensen moeten betalen voor de tekorten terwijl de rijkste 1% steeds rijker worden.
“Labour heeft de parlementsverkiezingen van mei niet verloren omdat voorzitter Ed Miliband ‘te links’ was, zoals de rechtse media ons wilden laten geloven. Labour verloor omdat de partij amper van de conservatieve Tories kon onderscheiden worden. Miliband stapte volledig mee in het besparingsmantra. Veel mensen die nu aan de voorzittersverkiezingen van Labour deelnemen, trekken dezelfde conclusie. De meest rechtse kandidaat, Liz Kendall, staat volgens een peiling van YouGov op amper 8%.
“De tegenstanders van Corbyn blijven ook steeds herhalen dat Labour de verkiezingen van 1983 verloor omdat de toenmalige partijleider Michael Foot een te links verkiezingsmanifest had. Er waren andere factoren die toen een rol speelden, onder meer de politieke sabotage van rechtse leiders als Denis Healey en Jim Callaghan, de rechtse afsplitsing van de SDP in 1981 en de nasleep van de Falklands-oorlog die Thatcher toeliet om een patriottische golf te creëren.
“Corbyn scoort met zijn veroordeling van het besparingsbeleid, maar ook rond andere thema’s zoals de eis van gratis onderwijs, voor vakbondsrechten en zijn standpunten tegen oorlog en tegen kernenergie. Corbyn wekt de hoop op een andere vorm van parlementaire politiek. Hij is geen ‘carrièrist’ waarbij de spindoctors de boodschap bepalen, hij bespreekt ideeën op een eerlijke manier en valt politieke tegenstanders niet persoonlijk aan.
“Zoals hijzelf opmerkt, is er een bredere ontwikkeling van links met de stuen voor Syriza in Griekenland, Podemos in Spanje of Bernie Sanders in de VS. De afkeer tegen de besparingen zorgde eerder ook voor een beweging voor onafhankelijkheid met het referendum in Schotland.
“De onverwachte deelname van Jeremy Corbyn aan de voorzittersverkiezingen van Labour is een welkome politieke ontwikkeling. Er zijn verschillende mogelijkheden voor wat er nu zal gebeuren. Een rechtlijnig proces in de richting van een oprechte politieke vertegenwoordiging van de werkende bevolking is jammer genoeg niet gegarandeerd, de ervaringen in Griekenland, Spanje en de VS tonen dat ook aan.”
Om het besparingsbeleid te stoppen en gratis onderwijs, meer sociale huisvesting, … te financieren, wil Jeremy Corbyn fiscale rechtvaardigheid, Quantitative Easing voor de openbare diensten in plaats van voor de banken en het establishment. En hij wil een nationale investeringsbank om infrastructuurprojecten te ondersteunen. Wat denkt de Socialist Party daarvan?
“Parlementslid Michael Meacher, een aanhanger van Corbyn, stelde terecht: “De Blairisten hebben een fundamentele fout gemaakt door te eisen dat het begrotingstekort zou beperkt worden door hard en aanhoudend te besparen op uitkeringen en publieke uitgaven. Het is overigens niet zo dat dit beleid, hetzelfde beleid als dat van de Tories, ook werkt. Het tekort is vandaag nog steeds 90 miljard pond, het is amper afgenomen na vijf jaar van besparingen. Meacher voegde eraan toe dat Corbyn voor een duidelijke breuk met het besparingsbeleid staat, waarbij “groei het tekort kan terugdringen.”
“Het linkse parlementslid John McDonnell stelde in The Guardian dat een regering onder leiding van Corbyn niet zou besparen op de lage en middeninkomens, en al zeker niet op de armen. Er zou integendeel gekeken worden naar belastingontduikers en de “subsidies aan de verhuurders die de huuruitkeringen naar zich toe trekken, de 93 miljard steun aan de bedrijven en de werkgevers die werkenden uitbuiten met lage lonen.”
“Al deze maatregelen zouden een belangrijke stap vooruit zijn in de verbetering van de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking. Ze zouden bijzonder populair zijn, op deze manier worden de openbare diensten gered in plaats van de banken.
“De Socialist Party denkt dat de arbeidersbeweging verder moet overgaan tot de hernationalisatie van de spoor- en energiesector en dat Clausule 4 van de statuten van Labour moet terugkeren. Die clausule had het over gemeenschappelijk bezit van de productiemiddelen, de distributie en de ruil.
“De grote bedrijven en banken die de economie domineren, moeten onder publiek bezit komen zodat democratische arbeiderscontrole en –beheer mogelijk worden. Het zou het begin zijn van een socialistische omvorming van de samenleving. Het kapitalistische systeem kent enorme tegenstellingen en crisis. Dit systeem is niet in staat om de meerderheid van de bevolking een betere levensstandaard aan te bieden. Het is evenmin in staat om een antwoord te bieden op de ecologische afbraak.”
Hoe kan de campagne van Jeremy Corbyn bijdragen aan de strijd tegen het besparingsbeleid?
“Deze campagne versterkt de strijd tegen het besparingsbeleid al door een antibesparingsstandpunt prominent naar voor te brengen. Dit was voorheen eerder uitzonderlijk in de gevestigde media. Het is ook opmerkelijk dat de twee grootste vakbonden in het land, Unison en Unite, samen met andere vakbonden Corbyn steunen. Het wijst op de sterke krachten die kunnen gemobiliseerd worden, ook in syndicale acties tegen het besparingsbeleid.
“Actie is immers wat nodig is. Belangrijke openbare diensten worden afgebouwd en geprivatiseerd. Er is een tsunami aan besparingen en aanvallen die de werkende bevolking en de middenklasse raken. We kunnen niet nog eens vijf jaar toekijken terwijl de Tories hun sociaal bloedbad aanrichten.
“De snelle opkomst van de steun voor Corbyn, de steun van de vakbondsleiders en de populariteit van een antibesparingsstandpunt onder brede lagen van de bevolking, en onder jongeren in het bijzonder, geven aan wat mogelijk zou zijn indien de vakbonden tot een gecoördineerde beweging zouden komen tegen de besparingen.
“De regering van de conservatieven staat eigenlijk zwak, de Tories konden minder dan een kwart van de kiezers overtuigen. Na de verkiezingen waren er al verschillende strijdbewegingen in diverse sectoren, waaronder het Londense metropersoneel. Een algemene 24-urenstaking met desnoods verdere acties, zou een brede steun kunnen krijgen en de basis leggen voor het stoppen van de besparingsagenda.
“Het zou ongetwijfeld ook leiden tot ontwikkelingen op het politieke front, met stappen in de richting van een nieuwe massale arbeiderspartij.”
Zowat 450 gemeenteraadsleden steunen Jeremy Corbyn. Wat is de boodschap van de Socialist Party aan hen?
“Nationaal zijn er 7.087 gemeenteraadsleden van Labour. Slechts 6% van hen steunen Corbyn. Het aantal Labour-verkozenen die besparingen weigerden goed te keuren in gemeenteraden die door Labour gecontroleerd worden, is heel beperkt. Het zijn er slechts een handvol. De 450 gemeenteraadsleden die Corbyn steunen, komen vooral uit steden en gemeenten waar Labour in de oppositie zit of het gaat om verkozenen die deel uitmaken van de meerderheid en ‘tegen’ besparingen zijn, maar beweren ‘geen andere keuze’ hebben dan ze goed te keuren.
“Een aantal van die laatste groep van gemeenteraadsleden sprak op meetings van Jeremy Corbyn. Zo werd op de meeting in Londen van 3 augustus gesproken door Emine Ibrahim van de gemeenteraad in Haringey. Ze stelde dat ze het beu is dat gemeenteraadsleden doorheen het land ‘verplicht worden om de door de regering opgelegde besparingen door te voeren’.
“Niemand wordt verplicht om besparingen door te voeren. De Socialist Party roept op tot een echt verzet tegen besparingen. De gemeenteraadsleden moeten weigeren om besparingen goed te keuren en kunnen beter bouwen aan een massacampagne in hun buurt voor de verdediging van jobs en diensten. Los van de vraag wie voorzitter van Labour wordt, zal TUSC [Coalitie van syndicalisten en socialisten, een alliantie met onder meer de Socialist Party] in mei van volgend jaar met eigen kandidaten aan de gemeenteraadsverkiezingen deelnemen, onder meer tegen Labour gemeenteraadsleden die zelf besparingen doorvoeren.”
Wat kan Jeremy Corbyn als voorzitter van Labour doen?
“Het aantal mensen dat zich registreerde om in de voorzittersverkiezingen te stemmen, is opgelopen tot meer dan 610.000. Er zijn peilingen die aangeven dat Corbyn met grote voorsprong wint. Meer dan een kwart van de geregistreerde kiezers, deden dit tijdens de laatste dag dat het mogelijk was. Er was op het einde dus een enorme toeloop.
“Het ziet ernaar uit dat de rechtse partijmachine het resultaat zal proberen te beïnvloeden door de kieslijsten uit te zuiveren van wie ervan verdacht wordt een ‘infiltrant’ te zijn. Maar wellicht zal dit niet volstaan om het resultaat te veranderen. De media ondernemen nog laatste pogingen om het resultaat te wijzigen, zo riep de krant Daily Mirror op om een eerste voorkeurstem aan Andy Burnham te geven en de tweede stem aan Yvette Cooper.
“Een overwinning van Corbyn zou erg goed zijn. Het zal wel snel tot grote uitdagingen leiden, onder de parlementsleden en op het hoofdkwartier van de partij zou hij omringd worden door gevestigde politici die de belangen van de grote bedrijven centraal stellen. Er zijn slechts een klein aantal linkse verkozenen. De rechterzijde zal een sterke oppositie voeren, een aantal parlementsleden en kopstukken gaan nu al na hoe ze Corbyn terug uit de voorzittersstoel weg kunnen krijgen.
“Zo verklaarde parlementslid Simon Danczuk: “Zal ik het moeten doen met het waanzinnige linkse beleid dat hij voorstelt? Dat zal niet gebeuren. Ik geef hem ongeveer 12 maanden moest hij voorzitter worden.” Tony Blair kwam met een ultiem wanhoopspleidooi. Hij stelde dat zelfs wie hem haat, nog niet voor Corbyn moet stemmen. “De partij wandelt met de ogen dicht en de armen uitgestrekt naar de ravijn. Dit is geen ogenblik om de sereniteit van de wandeling te eerbiedigen, het is een moment waarop, moest het mogelijk zijn, een rugby tackle aan de orde is.”
“De rechterzijde van Labour zal Corbyn mogelijk een tijdlang moeten tolereren als hij de voorzittersverkiezingen afgemeten wint. Maar ondertussen zullen de maneuvers om hem te ondermijnen opgedreven worden om tot een meer ‘gematigde’ partijleider te komen.
“Jeremy Corbyn wil aan het hoofd staan van een partij waar de basis het voor het zeggen heeft, hij stelde dat de basis de partijkoers moet bepalen. Maar een groot deel van de democratische structuur van Labour is al verdwenen. Zo werd het jaarlijkse congres omgebouwd tot een media-optreden in plaats van een forum voor discussie en democratisch debat. Het karakter van de partij als politieke stem van de georganiseerde arbeidersklasse in de vakbonden is eveneens verdwenen.
“Corbyn zou als partijleider met een linkse koers dus op heel wat obstakels botsen. De tegenkanting zou niet alleen uit de eigen partij komen, maar ook onder de topambtenaren, de gevestigde media en zowat de volledige heersende klasse zou het verzet georganiseerd worden.
“Om daarop te antwoorden, zal er nood zijn aan een georganiseerde beweging van de werkende bevolking in de vakbonden, campagnes tegen de besparingen en linkse organisaties. Een open conferentie om zijn steun – onder meer van zijn kiezers – te organiseren, zou nodig zijn. Het zou een mogelijkheid bieden om te discussiëren hoe het linkse programma kan uitgevoerd worden en hoe verdere stappen kunnen gezet worden.”
Kan Corbyn Labour terug omvormen tot een partij die de belangen van de werkenden verdedigt?
“Het is niet onmogelijk dat de rechterzijde beslist om de partij te verlaten en een nieuwe partij op te zetten waarna Labour terug naar links kan draaien. Maar dan zou het op heel wat vlakken een nieuwe partij zijn, onder meer door de veranderingen die nodig zijn om de partij te democratiseren en nieuwe jongeren en syndicalisten te betrekken. Corbyn heeft een open benadering waarbij hij leden ‘terug verwelkomt’ en hij zegt dat het nodig is om vakbonden die de banden met Labour doorknipten terug aan boord te halen.
“Maar de weg naar zo’n verandering is niet waar de partijkopstukken op zitten te wachten. Als de partijleiding een linkse ontwikkeling tegenhoudt, moeten Corbyn en zijn aanhangers niet terugkeren naar de situatie waar ze gevangen zitten in een partij die door rechts wordt gedomineerd. Ze kunnen bouwen aan een nieuwe massale partij buiten Labour. De duizenden mensen die enthousiast waren voor de campagne van Corbyn en de duizenden socialisten en syndicalisten buiten Labour, waaronder die van TUSC, zouden een stevige basis voor zo’n nieuwe partij vormen.
“We moeten lessen trekken uit de ervaringen met nieuwe linkse formaties in Griekenland, Spanje, Brazilië of Duitsland. Een nieuwe partij kan ook in Groot-Brittannië snel een strijdbare factor worden die de belangen van de werkenden zowel tijdens verkiezingen als in campagnes en strijdbewegingen verdedigt. Wat er ook binnen Labour zal gebeuren, de mogelijkheden voor de ontwikkeling van een politieke vertegenwoordiging van de werkende bevolking in Groot-Brittannië zullen toenemen.”
-
Labour. Blairisten geschokt door populariteit linkse ideeën van Corbyn
Linkse kandidaat voor Labour leiding onder vuur genomen door rechterzijde
Corbyn spreekt syndicalisten toe. De rechtse Labour verkozene John Mann riep de partijleiding op om de voorzittersverkiezingen stop te zetten omdat de partij zo geïnfiltreerd worden door ‘types van de Militant tendens’. Volgens de krant Daily Mail zou de fractievoorzitter van Labour in het Lagerhuis, John Cryer, verklaard hebben: “Aanhangers van Militant gebruiken de Trade Unionist and Socialist Coalition” (TUSC) om het lidgeld van 3 pond te betalen zodat ze kunnen stemmen.”
Deze verklaringen zijn compleet van de pot gerukt. Maar ze wijzen tegelijk op de angst onder de rechtse kliek die de Labour partij vandaag domineert voor het enthousiasme dat ontstaan is voor de campagne van Jeremy Corbyn. Corbyn zit al jarenlang in het parlement en is een van de weinige linkse figuren die nog in de partij actief is. Vooral jongeren en syndicalisten zijn enthousiast voor zijn campagne en zien in Corbyn een antibesparingskandidaat.
Dit enthousiasme toont de enorme populariteit van radicale en socialistische ideeën zodra deze een breder platform krijgen. De Socialist Party heeft al meermaals opgemerkt dat de werkende bevolking een pak linkser is dan Labour. De steun voor de hernationalisatie van de energiebedrijven, de post en de spoorwegen loopt op tot 68%, 67% en 66% (YouGov 4 november 2013).
Jongeren die enthousiast zijn voor standpunten die tegen het besparingsbeleid ingaan en die daar actief rond worden, zelfs indien het maar in een voorverkiezing naar Amerikaans model is, vormen de ergste nachtmerrie voor de Blairisten. Zij hebben decennialang gezwoegd om socialistische ideeën uit de Labour partij weg te krijgen, te beginnen met de uitsluiting van de Militant in de jaren 1980. Het is ironisch dat hun eigen afbraak van de democratische structuren van de Labour partij tot deze situatie geleid heeft. Door de leiding van de partij te verkiezen in een soort Amerikaanse primaries waarbij iedereen die 3 pond betaalt kan stemmen, hebben ze per ongeluk een stem gegeven aan de vele mensen die compleet ontgoocheld zijn in de mantra van ‘light besparingen’ door Labour.
De Socialist Party, voorheen Militant, wenst Jeremy Corbyn alle succes toe in de verkiezingen in Labour. Als hij wint, zou dit een stap vooruit zijn en zou het in de praktijk de vorming van een nieuwe partij kunnen betekenen. Wij zijn zelf onderdeel van de Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC), samen met de transportvakbond RMT en tal van andere socialisten en syndicalisten. TUSC had meer dan 700 kandidaten in de verkiezingen van 7 mei en wil de basis leggen voor een nieuwe partij van de werkende bevolking om 100% tegen de besparingen in te gaan. We vragen aanhangers van TUSC niet om Labour te vervoegen, maar wel om verder te bouwen aan TUSC.
Los van het resultaat van de verkiezingen in Labour zien we vandaag de populariteit van socialistische standpunten en het potentieel om daarrond te bouwen. Tegenover de aanhoudende besparingen hebben we dringend nood aan een partij die in verzet gaat. Als Jeremy Corbyn de verkiezingen verliest, kan hij best met zijn aanhangers uit de besparingsgevangenis van Labour stappen en bouwen aan een nieuwe partij die duidelijk ingaat tegen besparingen en voor een socialistisch programma opkomt.
Moest Corbyn winnen, dan komt er wellicht een openlijke revolte van de rechterzijde in de partij. Deze rechterzijde domineert de parlementaire fractie en het partijapparaat. Van de 232 parlementairen van Labour zijn er amper 9 lid van de Socialist Campaign Group waartoe Corbyn behoort. Verschillende parlementairen dreigden al met nieuwe verkiezingen om Corbyn ‘nog voor kerstmis’ buiten te krijgen indien hij het haalt.
In plaats van de democratie te respecteren, zouden de Blairisten liever de kiezers ontbinden om een nieuw electoraat te bekomen. Corbyn moet in dit geval zoveel mogelijk steun mobiliseren vanuit de arbeidersbeweging. We zouden hem aanmoedigen als hij een conferentie zou organiseren van al wie voor hem stemde samen met de vele vakbonden – met inbegrip van bonden die niet met Labour verbonden zijn zoals RMT, PCS en FBU – die zijn programma steunen. De Socialist Party zou zeker aan zo’n conferentie deelnemen en andere aanhangers van TUSC aanmoedigen om hetzelfde te doen.
-
Socialisten en de kandidatuur van Jeremy Corbyn voor de leiding van Labour
De kandidatuur van Jeremy Corbyn, een gekende linkse figuur binnen Labour, voor de partijleiding heeft de aandacht gevestigd op de strijd voor het voorzitterschap van Labour. De afgelopen jaren waren die verkiezingen beperkt tot een strijd tussen pro-kapitalistische aanhangers van Blair.Analyse door Peter Taaffe, Socialist Party
Sommigen hopen wellicht dat het na decennia van rampzalig rechts bewind in Labour, zowel politiek als organisatorisch, mogelijk is om de pendule met Jeremy Corbyn terug wat naar links te krijgen. We wensen Jeremy veel succes en hopen dat hij veel stemmen haalt. Het is niet waarschijnlijk, maar als hij haalt, zullen we die overwinning verwelkomen. Maar daarnaast hopen we vooral dat de thema’s die hij in de discussie brengt – verzet tegen kernwapens, hernationalisatie van geprivatiseerde sectoren zoals het spoor, verzet tegen besparingen, een alternatief links programma – de linkerzijde zullen versterken en ook nieuwe interesse in socialisme zullen teweegbrengen, in het bijzonder onder de jongeren.
Maar we denken niet dat Jeremy erin zal slagen om Labour om te vormen tot een politiek wapen voor de arbeidersbeweging. Elke illusie dat zijn campagne daarin kan slagen, is gedoemd om te mislukken. Het proces is te ver gegaan en heeft Labour omgevormd tot een Britse versie van de Amerikaanse Democraten.
Het schrappen van clausule IV, deel 4 van de statuten van Labour, het deel dat de socialistische doelstelling van de beweging omschreef, en de erosie van de rol van de vakbonden in de partij zijn geen nieuw gegeven. Deze operatie werd voorafgegaan door een vervolging, met uitsluitingen, van de linkerzijde die tegen de Tories inging, tegen de Poll Tax streed, … Gemeentebesturen onder leiding van Labour hebben harde besparingen ‘goedgekeurd’, vaak zonder ook maar enige kritische bedenking of maatregel om de werkenden te beschermen.
Zoals de krant New Statesman opmerkte, raakte Jeremy Corbyn pas op het laatste moment aan de vereiste handtekeningen om aan de voorzittersverkiezingen te kunnen deelnemen. Pas op het laatste moment besloten enkele zogenaamde ‘centrumrechtse’ krachten om hun stem “uit te lenen” aan Corbyn. Dit gebeurde omwille van eigen cynische politieke redenen van deze rechtse krachten. De New Statesman merkt op: “Een ernstige principiële linkse kandidaat kan deelnemen aan de verkiezingen, maar niet omwille van de sterkte van de linkerzijde in Labour. Het kon enkel door een combinatie van een publieke campagne en de opstelling van enkele meer gematigde parlementsleden van Labour.”
Het aanvaarden van deze gang van zaken kan ervoor zorgen dat de werkenden er langer over doen om tot de evidente conclusie te komen dat de vakbonden en werkenden dringend stappen moeten zetten in de opbouw van een nieuwe massale arbeiderspartij. De ‘gematigde’ verkozenen willen bewust het imago van een Labour partij waarin er ook plaats is voor socialisten en de linkerzijde, maar dan wel om uiteindelijk de rechtse koers van de partij te steunen.
“Light besparingen”?
De politieke positie van de drie belangrijkste kandidaat-voorzitters bevestigt de rechtse koers van Labour. Andy Burnham zou naar verluidt de meeste vakbondssteun genieten. Hij wil naar eigen zeggen “het beste van Tony Blair en Ed Miliband combineren” (Observer, 14 juni). Over welk “beste” heeft hij het eigenlijk? De moordende oorlog in Irak waar Jeremy Corbyn een uitgesproken tegenstander van was, of de privatiseringspolitiek die door Blair en Miliband werd gesteund en uitgevoerd?
Het programma van Ed Miliband bestond uit “light besparingen” en steun aan het mythische “progressieve kapitalisme”. Ondanks enkele radicale eisen, stond Miliband politiek heel dicht bij Blair en Brown. Die laatsten slaagden er met al hun spindoctors in om meer dan vier miljoen kiezers van Labour te verliezen tussen 1997 en de nederlaag in 2010 en die van dit jaar.
Op de vakbondsconferentie van GMB eerder dit jaar werd Burnham uitgejouwd. Dat kwam omdat hij net zoals de andere kandidaat-voorzitter Yvette Cooper weigerde om in te gaan tegen de regeringsmaatregel om de uitgaven voor de sociale zekerheid te beperken. Zelfs de Labour-gezinde journalist Paul Routledge schreef in de Daily Mirror hoe Burnham zichzelf op de thee had geïnviteerd op het koninklijk paleis en daar prins Charles begroette met de gevleugelde woorden: “Ik heb de eer om uwe koninklijke hoogheids meest nederige en trouwe dienaar te zijn”. Routledge merkte hierover op: “Wat een slijmbal.”
De kandidaten naast Jeremy Corbyn zijn zo rechts dat zelfs een rechtse vakbondssecretaris als Dave Prentis op de conferentie van Unison een halve waarschuwing de wereld in stuurde. Hij stelde dat Unison “zijn banden met Labour zal herzien als de partij naar rechts opschuift.” Het is een indicatie van de druk van onderuit die een impact heeft op zelfs de minst strijdbare vakbondsleiders. Er zijn grenzen aan het asociale karakter van de politieke ‘vrienden’. Het is ook een uitdrukking van de druk voor een nieuwe start van de werkende klasse buiten Labour. Dave Prentis zal daarin niet vooraan staan, het zal van onderuit komen.
Amerikaanse campagne van Bernie Sanders
Er zijn enkele gelijkenissen met wat momenteel in de VS gebeurt. De radicale linkse Bernie Sanders voert daar een campagne waarin hij uithaalt naar de rijksten en de enorme ongelijkheid die de Amerikaanse samenleving ondermijnt. Zijn campagne leidt tot heel wat enthousiasme onder werkenden en jongeren. Het heeft zelfs een impact op de campagne van Hillary Clinton. Die campagne wordt, in woorden althans, naar links geduwd.
Marxisten in de VS hebben de campagne van Sanders verwelkomd en nemen eraan deel. Maar tegelijk geven ze kritiek op Bernie Sanders omdat hij binnen het kader van de gediscrediteerde Democratische partij blijft, terwijl die Democraten samen met de Republikeinen de politieke arm van de kapitalisten zijn. Socialist Alternative suggereerde dat Bernie Sanders beter een campagne zou voeren om zoveel mogelijk werkenden en jongeren te mobiliseren, vooral van buiten de Democraten, maar dan niet om het gediscrediteerde politieke instrument van de miljardairs te ondersteunen.
Het zou de basis kunnen vormen voor een nieuwe massale linkse kracht die een echt politiek alternatief kan bieden aan de Amerikaanse werkenden die daarvoor open staan. De enorme steun voor Kshama Sawant van Socialist Alternative in Seattle toont het potentieel.
Hetzelfde geldt voor Labour in Groot-Brittannië. Die partij is omgevormd van een arbeiderspartij aan de basis maar met een pro-kapitalistische leiding in een volledig burgerlijke kapitalistische formatie. Dit blijkt uit het politieke programma maar ook uit de organisatorische methoden waarmee bijvoorbeeld de voorzitter wordt verkozen.
De voorzittersverkiezingen krijgen meer het karakter van de primaries in de VS. In het verleden waren het de actieve leden en organisaties die met de partij verbonden waren die democratisch beslisten over het politieke programma en de kandidaten. Dit is ondermijnd door zogenaamde ‘hervormingen’ door de rechterzijde. De rol van van de vakbonden werd aan banden gelegd. De bonden mogen wel financieel steunen – in 2014 werd 11 miljoen pond aan Labour gegeven, met de laatste verkiezingen was Unite alleen goed voor giften van 3,5 miljoen pond – maar hebben niets te zeggen in de partij.
Stemmen kosten 3 pond
De hervormingen zijn nu nog een stap verder doorgezet. Labour plaatst in alle nationale kranten advertenties met de boodschap: “Het is jouw keuze. Bepaal de toekomst. Wie moet Labour leiden? Zet je standpunt om in een stem door sms te sturen. Als je het eens bent met de waarden van Labour, verkies dan onze volgende voorzitter. Registreer je als Labour-lid, dat kan nu voor 3 pond, en stem in de voorzittersverkiezingen.”
Dit betekent dat gelijk wie die een sms stuurt en 3 pond betaalt, kan beslissen over de voorzitter van Labour. De Tories die niet alleen hun eigen partij en hun eigen partijleider Cameron willen, kunnen nu dus ook bepalen wie de leider van Labour wordt. De regels voor deze voorzitterverkiezingen zijn ideaal voor hen.
Het laat het establishment en de gevestigde media toe om de leiding van Labour op directe wijze te selecteren in plaats van indirect te moeten werken zoals in het verleden. Het rechtse venijn van The Sun staat al klaar om Corbyn af te doen als een “linkse terroristenliefhebber”. Maar ook de andere media kunnen met enorme aandacht voor bepaalde kandidaten bepalen wie het zal halen. Wat is het verschil met stemmen kopen?
Simon Heffer schreef recent in Sunday Telegraph: “De harde waarheid is date r niet langer nood is aan een traditionele arbeiderspartij.” Van het ontstaan van Labour op het begin van de 20ste eeuw waren de kapitalisten vijandig tegenover het idee van een onafhankelijke arbeiderspartij. Alles werd in het werk gesteld om de partij te ondermijnen en uiteindelijk van karakter te doen veranderen.
Ze zijn daar met Blair en Brown uiteindelijk volledig ingeslaagd. Maar zelfs dat is blijkbaar niet genoeg. Zelfs wat aan linkerzijde in Labour overblijft, moet weg. De arbeidersklasse moet het zonder politiek instrument stellen.
Socialistische linkerzijde opbouwen
Ondanks alle goede bedoelingen zal de campagne van Jeremy Corbyn de Labour partij niet terug veranderen. Het kan wel bijdragen aan de opbouw van een sterkere linkerzijde, onder meer op basis van de vakbonden, die aanwezig is in het politieke debat en zo het bewustzijn vergroot en de weg bereidt naar een echte sterke socialistische linkerzijde die aan de basis ligt van een nieuwe massale partij van de werkende klasse.
Het programma van zo’n partij moet socialistisch zijn, maar er moet ook een actiestrategie zijn waarmee de werkende bevolking wordt gemobiliseerd tegen de huidige rechtse regering en tegen het kapitalisme. Het volstaat niet om gewoon tegen besparingen te zijn, tegen de geplande armoede. We moeten ook nagaan hoe we de aanvallen op nationaal en lokaal vlak kunnen stoppen.
Jeremy Corbyn zou een directe oproep moeten doen aan alle gemeenteraadsleden van Labour om zich te verzetten tegen de komende besparingen van Osborne en Cameron. Dit mag niet beperkt worden tot symbolische uitspraken, het kan gebeuren aan de hand van lokale begrotingen die vertrekken van de behoeften van de bevolking.
De vakbonden moeten hun verbale protest tegen de regeringsplannen om de vakbonden aan te pakken – onder meer door beperkingen op referenda om acties te organiseren en veranderingen in de politieke fondsen, naast de verdere aanvallen op de publieke uitgaven – omzetten in daden. De voorbereiding van een algemene 24-urenstaking moet onmiddellijk beslist worden.
Jeremy Corbyn moet vooraan staan in het formuleren van dergelijke voorstellen en eisen. Als de voorzittersverkiezingen leiden tot ‘meer van hetzelfde’ met een verderzetting van het Blairisme, of het nu van Kendall, Burnham of Cooper komt, dan moet Corbyn conclusies trekken en uit Labour stappen om een nieuwe massale kracht op te bouwen.
