Tag: Jeremy Corbyn

De Britse Labour Party is het middelpunt geworden van een hevige strijd tussen links en rechts. In heel Europa en zelfs daarbuiten wordt reikhalzend uitgekeken naar de uitkomst van deze krachtmeting. Slaagt Jeremy Corbyn, de linkse partijvoorzitter, erin om de Labour Party uit de klauwen van het rechtse, pro-big business partijapparaat te halen? Kan hij een nieuw model van arbeiderspartij ontwikkelen, gecontroleerd door de instromende basis?

Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Maar liefst 183.000 mensen waren bereid om het lidgeld van 25 pond te betalen. Het was door het partij-apparaat, dat door neoliberalen gedomineerd wordt, opgetrokken vlak nadat het nieuwe voorzittersverkiezingen uitlokte. Geen enkele partij van links of rechts in Europa kende de laatste jaren zo’n instroom. Opvallend zijn de massale meetings en betogingen overal waar Corbyn spreekt. In Liverpool kwamen er meer dan 10.000 mensen op straat.

Zal Corbyn een nieuw model ontwikkelen, of zal hij integendeel een schadelijke “eenheid” proberen te behouden met neoliberale tegenstanders van de werkende klasse? Dan kan de bureaucratische fractie – gesteund door de media – er in een bepaald stadium in slagen om hem uit het zadel te wippen. Indien niet nu tijdens de nieuwe voorzittersverkiezingen tegen Owen Smith, dan eventueel later.

Revanche van de geschiedenis

Het kapitalisme zit sinds midden jaren 1970 in een uitgerokken crisis. De post-stalinistische periode, na 1989, leidde echter tot het verder afstand nemen van de sociaal-democratie van socialistische ideeën. De leiders omarmden de “vrije markt”, privatiseringen en neoliberaal snijden in lonen, uitkeringen en pensioenrechten. Bij gebrek aan een duidelijk klassekompas, zagen we de opkomst van rechts populisme en soms zelfs van extreemrechts.

Vooral sinds de crisis van 2008 braken er ook nieuwe linkse stromingen door. Er was de opgang en val van Syriza in Griekenland, de opkomst van Podemos in Spanje en natuurlijk ook de indrukwekkende beweging rond Bernie Sanders. Deze politieke ontwikkelingen bouwden verder op sociale strijd: de indignado’s, pleinbezettingen, Occupy in de VS, … De strijd tegen de 1% en hun superuitbuiting zoekt onvermijdelijk een weg vooruit. Soms ook op een niet altijd eenduidige manier, zoals met het Brexit referendum, in essentie een revolte van de werkende klasse tegen het establishment.

Tijd voor keuze: afslag naar links of rechts?

Uitdager Owen Smith probeert zich natuurlijk een links gezicht aan te meten. In werkelijkheid vertegenwoordigt hij de strekking die Labour “veilig” moet stellen voor de heersende klasse en de carrièrepolitici. Wellicht zal Corbyn de voorzittersverkiezingen opnieuw winnen. Reeds 234 van de 275 lokale Labour Party meetings die een kandidaat aanduidden midden augustus, kozen voor Corbyn.

Van meet af aan organiseerde de rechterzijde sabotage rond meer en minder belangrijke zaken: droeg hij een das? Zong Corbyn patriottisch het volkslied? Toonde hij niet te weinig enthousiasme voor de neoliberale EU? De rechterzijde wil nieuwe leden uitsluiten door het lidgeld aanzienlijk te verhogen en sluit effectief tienduizenden uit als blijkt dat ze op sociale media kritiek hadden op de neoliberale en pro-oorlogsvleugel van de partij. Ze verbiedt zelfs elke lokale partijmeeting en discussie, tenzij die om een kandidaat-voorzitter te nomineren.

Helaas toonde Corbyn aanvankelijk te veel verzoeningsgezindheid met de rechtervleugel. Zijn positie veranderde naar pro-EU. Hij was tegen de herselectie van parlementairen als ze het democratische meerderheidsstandpunt van hun achterban niet vertolken en meedoen aan besparingen. Hij stelde ook niet dat Labour gemeenteraden besparingen op diensten en personeel moeten verwerpen en moeten mobiliseren om een behoeftenbudget af te dwingen door meer middelen te eisen van de regering en de rijkste 1%.

Desondanks vindt zijn programma voor hernationalisatie van het spoor, voor een degelijk minimumloon en vakbondsrechten massale weerklank. Wat ook de capriolen zijn van de rijke mediagroepen die op elke slak – en soms zelfs dat niet – zout proberen te leggen. Maar een politieke burgeroorlog tussen twee vleugels die onverzoenlijke klassenbelangen vertegenwoordigen, kan niet kunstmatig in de diepvries worden gestoken of simpelweg weggewenst worden. De groep rond Corbyn vertrok totnutoe teveel van een zuiver electoraal perspectief. Wat onbegrijpelijke pogingen tot verzoening met de immer ontketende neoliberale rechterzijde naar verluidt nodig maakte. Een verkiezingsoverwinning in 2020 zou dan alles moeten veranderen. Dit blijkt geen realistisch perspectief.

Democratisch instrument voor de arbeidersklasse

Wat het kapitaal en de Labour bureaucratie diep van binnen vrezen, is een electorale overwinning van een hernieuwd, op de arbeidersklasse en haar behoeften gericht Labour. Ze huiveren voor een geradicaliseerde Labour Party, zonder de buffer van de Blairisten om hen te beschermen. En dat in de reeds onzekere situatie van de Brexit, waarvan ze de gevolgen voor zich uit proberen te duwen.

Volgens de zusterpartij van LSP, de Socialist Party, mag het breed gedragen enthousiasme voor Corbyns programma niet door bureaucratische obstakels worden afgeremd. Een herlancering van Labour, een grote conferentie, is nodig om iedereen – alle stromingen en individuen – die zich tegen het neoliberalisme verzet te verenigen. Zo’n partij zou best federaal (in plaats van strak centralistisch), open en inclusief zijn, met een beslissende stem van haar actieve massabasis in de centrale politieke en organisatorische kwesties. Zoals de Co-operative Party nu reeds, zou ook de Socialist Party van zo’n nieuw en democratisch project deel willen zijn. Door de ervaring met de sociaaldemocratische en stalinistische bureaucratieën van het verleden, en de topdown benadering van veel vakbondsleiders, zou een niet-inclusieve benadering vandaag niet meer werken en niet worden aanvaard door partij- of syndicale militanten.

Zou dit leiden tot een splitsing binnen Labour? Ja, maar wat dient de belangen van de werkende klasse? Een Labour Party met honderden parlementairen die voor besparingen, privatiseringen en oorlog stemmen? Of een hernieuwde partij, die aanvankelijk enkele tientallen parlementairen telt, maar met een propere lei en een echt links programma zeker een doorbraak kan forceren? Als zo’n partij zich steunt op tussenkomst in vakbondsstrijd, campagnes in scholen en wijken, … kan ze snel uitgroeien tot een partij van miljoenen werkenden en jongeren, in de plaats van de rijkste 1%. Zo’n massapartij zou een gigantisch laboratorium zijn voor ideeën en de strijd voor een democratische, socialistische samenleving enorm vooruithelpen.

Spook van trotskisme waart door burgerlijke media

Ook de zusterpartij van LSP, de Socialist Party, werd deel van de lastercampagne om Jeremy Corbyn te treffen vanuit de kapitalistische massamedia. Rechtse Labour-figuren, versterkt door kranten en TV, putten zich uit in pogingen om “trotskistische infiltratie” aan te tonen. Op die manier moest Corbyn worden geraakt door vermeende “schuld door associatie”.

In tegenstelling tot de beweringen van de rechterzijde waren en zijn de methodes van de Socialist Party (en vroeger Militant) nooit gebaseerd op intimidatie of complotten. De heftigheid van de anti-trotskistische spokenjagers komt voort uit de successen van onze organisatie in het verleden: de massale strijd in Liverpool onder leiding van Militant die nieuwe woningen, jobs en kinderopvang opleverde. En natuurlijk de 18 miljoen sterke anti-Poll Tax campagne die de politieke carrière van Thatcher brak. Waar het reformisme faalde, kwam en komt de verdachtmaking tegen de marxistische trend goed van pas. Trotski vocht tegen bureaucratie en voor een herinstellen van de vrije sovjetdemocratie, een meerpartijensysteem maar steunend op de geplande economie en de strijd voor internationaal socialisme. Hij was samen met Lenin de voornaamste leider en theoreticus van de Russische revolutie.

Die erfenis van het hoog houden van de rode vlag en de beste tradities van de arbeidersbeweging mag door nieuwe generaties blijkbaar niet worden herontdekt. De reden daarvoor is eenvoudig: het zijn ideeën en een organisatie die de wereld kunnen veranderen.

Boekentips:

• ‘History of Militant’ door Peter Taaffe. 558 pagina’s. 14 euro + verzending
• ‘Liverpool: a city that dared to fight’ door Peter Taaffe en Tony Mulhearn, 497 pagina’s. 14 euro + verzending.

Editoriaal van The Socialist, weekblad van de Socialist Party (voorheen Militant)

Hull, Leeds, Liverpool, Bristol, Merthyr Tydfil. Overal in Groot-Brittannië zien we de grootste linkse meetings in jaren. Het gaat om meetings die de leiding van Jeremy Corbyn bij Labour verdedigen. De poging tot coup door de rechtse Blairisten heeft geleid tot de mobilisatie van een tweede golf van steun aan Corbyn, een tweede golf die nog groter is dan de eerste golf die hem elf maanden geleden tot voorzitter van Labour deed verkiezen. Opmerkelijk is de open houding en de roep naar eenheid en democratie.

Tegenover de beweging die Jeremy steunt staan alle krachten van het kapitalistische establishment, zowel binnen als buiten Labour. Het is dan ook verkeerd om nu al gerust te zijn in het resultaat van de nieuwe voorzittersverkiezingen. Maar tot hiertoe is elke poging van de rechterzijde om de voorzittersverkiezingen op een ander spoor te brengen minstens deels mislukt en heeft dit vooral aanleiding gegeven tot mobilisatie van onderuit.

Toen de leiding van Labour, het National Executive Committee (NEC), eiste dat sympathisanten en leden die na 12 januari aansloten een grote som van 25 pond betaalden op 48 uur tijd om te kunnen deelnemen aan de voorzittersverkiezingen, deden maar liefst 187.000 mensen dit ook effectief. Er wordt gezegd dat daarvan 40.000 tot 50.000 mensen weerhouden werden in een verdere wanhopige poging om de verkiezingen te vervalsen. Al wie bijvoorbeeld de 172 parlementsleden die een stem van wantrouwen tegen Corbyn uitbrachten omschreef als ‘verraders’ werd uitgesloten. Het Hooggerechtshof besliste nadien dat de 130.000 nieuwe leden sinds 12 januari wel degelijk mogen stemmen. Er is nog een beroep hiertegen. Maar het ziet er naar uit dat de pogingen om de uitsluitingen en vervalsing van de verkiezingen niet zullen lukken. Het is zelfs niet volledig uitgesloten dat Owen Smith zich uit de verkiezingen terugtrekt met het excuus dat de beslissing van het Hooggerechtshof teveel administratiewerk meebrengt.

De gevestigde media doen alles wat mogelijk is om de voorheen onbekende Owen Smith te promoten en zelfs voor te stellen als een ‘socialist.’ Zijn verleden als lobbyist voor farmabedrijf Pfizer wordt onder de mat geveegd. Smith hoopt dat het volstaat om in de media een ‘socialist’ genoemd te worden en om een oproep te doen voor een tweede Brexit-referendum. Zonder enige grondige argumenten daartoe beweert hij dat hij onder een meer passieve laag van kiezers gemakkelijker verkiezingen kan winnen dan Corbyn.

Tegen besparingen

Het beste antwoord dat Corbyn kan brengen, is een oproep naar potentiële kiezers op basis van een duidelijk anti-besparingsprogramma op basis van de eisen waarmee hij vorig jaar als voorzitter verkozen werd. Een aantal recente verklaringen van Corbyn, zoals de belofte om 500.000 sociale woningen te bouwen in zijn eerste termijn, het invoeren van controle op de huurprijzen en de stopzetting van de privatisering van de gezondheidszorg, zijn erg positief en blijken erg populair te zijn. Jammer genoeg waren er ook enkele stappen achteruit op de eerder gemaakte beloften in de eerste voorzittersverkiezing, ongetwijfeld bedoeld om verzoening met de rechterzijde te bekomen. De nationalisatie van de energiesector wordt gesteund door een meerderheid van de bevolking, maar is nu uit het verkiezingsprogramma van Corbyn verdwenen. Het is ook onaanvaardbaar dat de eerdere eis van gratis onderwijs (met de afschaffing van het inschrijvingsgeld en invoering van een leefbare studiebeurs) nu afgezwakt is tot het ‘verlagen’ van het inschrijvingsgeld zonder aan te geven in welke mate dit moet gebeuren.

De brede steun voor Jeremy is er omdat hij gezien wordt als een breuk met de pro-kapitalistische, pro-besparingen en pro-oorlogspolitici die het parlement de voorbije 20 jaar domineerden. In plaats van terug te komen op zijn oorspronkelijk programma, moet hij erop verder bouwen en kan hij zo een brede steun winnen. Hij moet bijvoorbeeld opkomen voor de nationalisatie van de staalsector. Een oproep aan de gemeenteraden die door Labour gecontroleerd worden om geen besparingen door te voeren in de openbare diensten, zou ook erg populair zijn. Dit is ook het standpunt dat goedgekeurd werd op de recente conferenties van de vakbonden Unite en GMB.

Een van de grootste meetings ter verdediging van Corbyn was in Liverpool waar tot tienduizend mensen samenkwamen om hem te horen spreken. Dit is geen toeval. Het is verbonden met de geschiedenis van arbeidersstrijd in de stad, een strijd waarin Militant – nu de Socialist Party – een belangrijke rol speelde. Het was verkeerd dat Corbyn in zijn toespraak wel historische voorbeelden naar voor bracht, maar niet verwees naar de strijd van het gemeentebestuur van Liverpool in de jaren 1980 toen het 60 milljoen pond afdwong van Thatcher. Destijds steunde Corbyn deze strijd nochtans.

Econoom David Blanchflower keerde zich tegen Corbyn met de stelling dat hij “geen geloofwaardig economisch plan” heeft omdat zijn programma “de realiteit van het kapitalisme en de moderne markt niet erkent.” De meest efficiënte wijze om daarop te antwoorden, is door te stellen dat Labour ingaat tegen de ‘realiteit van het kapitalisme’ die neerkomt op ellende voor miljoenen mensen. Om er echt tegen in te gaan, is het nodig om de grote banken en bedrijven die de economie domineren te nationaliseren onder democratische arbeiderscontrole en –beheer zodat een democratische socialistische samenleving kan uitgebouwd worden in het belang van de meerderheid van de bevolking in plaats van de winsten van enkelen.

Dit zijn belangrijke kwesties, niet alleen voor de voorzittersverkiezingen maar ook daarna. Zelfs in het beste en meest waarschijnlijke scenario dat Jeremy de verkiezingen opnieuw wint met een grote meerderheid, blijven dit discussiepunten. De burgeroorlog in Labour wordt nu openlijk gevoerd en zal niet gewoon verdwijnen. Het is voor de rechterzijde van Labour niet moggelijk om Jeremy Corbyn als partijleider te erkennen, dat heeft die rechterzijde erg duidelijk gemaakt.

Een Blairistisch parlementslid, Wes Streeting, verklaarde bijvoorbeeld: “We zijn de Rubicon overgestoken, er is geen weg terug. Dit is niet mogelijk zolang Jeremy voorzitter blijft.” Owen Smith zelf stelde: “Ik denk dat het waarschijnlijk is dat de partij zal splitsen indien Jeremy de verkiezingen wint. Ik denk niet dat het een risico is, ik denk dat het een waarschijnlijk scenario is.” Uiteraard wordt in dit stadium door niemand erkend dat een splitsing wordt voorbereid. Maar het is zoals bij oorlogsvoering: alle partijen spreken over vrede tot op het ogenblik dat ze de oorlog verklaren.

Het is niet zeker dat de rechterzijde op korte termijn deze weg zal volgen. Het is duidelijk dat ze op hun manier geschokt zijn door het feit dat een radicaliserende arbeidersklasse zich durft te bemoeien met ‘hun’ partij en daardoor ook hun carrières op het spel zet. Het is mogelijk dat ze zullen twijfelen en afwachten in de hoop dat ze Corbyn in de toekomst kunnen afzetten of dat sommige zullen afsplitsen terwijl anderen blijven. Zoals George Eaton stelde in New Statesman: “Veel [parlementairen] denken dat de interne partijstrijd enkel door parlementsverkiezingen kan opgelost worden.” Eigenlijk bedoelen ze daarmee dat Theresa May het voor hen moet oplossen door vervroegde verkiezingen uit te roepen en Corbyn te verslaan. Ze denken dat Corbyn dan wel ontslag moet nemen.

Hoe verder?

De rechterzijde zit in het slop. De taken voor de linkerzijde zijn duidelijk. Het resultaat voor de verkiezing van zes plaatsen in het NEC tonen de toegenomen kracht van links binnen Labour. De kandidatenlijst verdedigd door Momentum, de organisatie die Corbyn steunt, haalde het onder het grotere aantal kiezers. Ze haalden elk ongeveer drie keer zoveel stemmen als in 2014. Dat is een belangrijke stap vooruit. Maar niet alle kandidaten die door Momentum gesteund werden, zijn even consequent links. Ook de leiding van Momentum zelf is dat spijtig genoeg niet. Ook de rechtse kandidaten haalden meer stemmen dan in 2014, ze verdubbelden hun resultaat ongeveer. Bovendien is de structuur van Labour op dit ogenblik nog steeds erg ondemocratisch.

Als Jeremy het haalt, zou hij een grote fout maken indien hij tot verzoening met de Blairisten wil komen. Er is integendeel nood aan een ernstige campagne om de overwinning te consolideren en Labour om te vormen in een oprechte anti-besparingspartij, een socialistische partij. Dit betekent een strijd tegen de belangrijkste steunpunten van het establishment in Labour: de parlementaire fractie, het nationale partij-apparaat en op lokaal vlak de meeste gemeenteraadsleden.

De nationale structuren van Labour moeten geopend en gedemocratiseerd worden. Om zoveel mogelijk steun te mobiliseren, moet er teruggekeerd worden naar de structuren bij de oprichting van Labour met verschillende afzonderlijke socialistische partijen die samenwerkten met vakbonden en sociale bewegingen zoals de suffragettes en de coöperatieve beweging. Die federale benadering zou vandaag betekenen dat politieke partijen die zich achter het antibesparingsprogramma zetten, deel kunnen worden van Labour. De Co-op Party is overigens tot op vandaag deel van Labour.

Er moet onmiddellijk een strijd gevoerd worden voor een herselectie van de parlementsleden zodat lokale afdelingen hun parlementair kunnen vervangen bij de komende parlementsverkiezingen. De vakbondsconferentie van Unite keurde een motie in deze zin goed. De motie werd ingediend door een lid van de Socialist Party. Unite moet dit voorstel nu actief verdedigen in de volgende conferentie van Labour. Tegelijk is er meer beslissende actie nodig om de parlementaire fractie in de pas te laten lopen. Parlementsleden zouden enkel onder de naam en de fractie van Labour mogen werken indien ze het nieuwe mandaat van Corbyn en zijn antibesparings- en antioorlogsbeleid aanvaarden.

Voor de rechtse parlementsleden is een dergelijke redelijke democratische eis een argument om te splitsen. George Eaton haalde één van hen aan die stelde: “Als de radicale linkerzijde een proces van herselectie doorvoert, dan zullen diegenen die van de macht verdreven worden zich wellicht geroepen voelen om een afzonderlijke partij te vormen, wat een rampzalige splitsing zou zijn.”

Laat hen maar vertrekken! Diegenen ter linkerzijde die bang zijn voor een splitsing van Labour moeten nagaan hoe ze de rechterzijde aan boord kunnen houden: enkel door een volledige capitulatie voor de pro-kapitalistische elementen van Labour. Voor minder doet die rechterzijde het niet. Enkel indien ze hun volledige zin krijgen, indien hun carrières beschermd zijn en indien Labour zich volledig houdt aan het kapitalistische kader van besparingen, privatiseringen en oorlog, zullen ze bereid zijn om samen met links een partij te vormen. De enige wijze waarop de Blairisten met links in de partij kunnen leven, is indien er slechts een handvol socialistische verkozenen zijn die eigenlijk gevangenen in Labour zijn die af en toe eens een briefje uit hun cel kunnen smokkelen maar ook niet meer dan dat.

Angst

Veel aanhangers van Labour vrezen dat een splitsing de partij zal verzwakken. Het tegendeel is waar. Een afsplitsing van de Blairisten zou effectief, althans in een eerste fase, het aantal parlementsleden van Labour drastisch doen afnemen. Maar een groep van 40, of zelfs 20 of 30, parlementsleden die consequent ingaan tegen besparingen en de werkenden in strijd verdedigen, zou meer bijdragen aan de strijd tegen de Tories dan 232 ‘Labour’ verkozenen die gewoon meestemmen voor besparingen, privatiseringen en oorlog.

Een heropgerichte antibesparingspartij zou snel electorale groei kennen. Een peiling van YouGov gaf aan dat Labour onder leiding van Corbyn na een rechtse splitsing 21% van de stemmen zou halen. Indien de rechterzijde de naam Labour kan behouden, zou een partij onder leiding van Corbyn nog steeds 14% halen. Beide scenario’s geven een sterke electorale basis die snel verder kan opgebouwd worden. Vergeet niet dat het Griekse Syriza op twee jaar tijd op basis van een programma tegen besparingen van minder dan 5% uitgroeide tot de grootste partij. Podemos in Spanje is op nog kortere termijn uitgegroeid tot een partij die om de macht kan strijden.

De beweging ter verdediging van Corbyn zorgt voor een nieuwe belangrijke kans voor de werkenden in Groot-Brittannië. Het creëert de mogelijkheid van de creatie van een nieuwe radicale arbeiderspartij die in staat is om alle werkenden en jongeren die tegen het kapitalisme willen strijden te verenigen.

[divider]

Media over de Socialist Party

De afgelopen dagen verschenen tal van mediaberichten over de Socialist Party. Tom Watson, aanvoerder van de rechterzijde in Labour, haalde uit naar de “trotskistische entristen” die Labour willen overnemen. Hij wees in het bijzonder op de Socialist Party en ontleedde onder meer een video van Peter Taaffe. Er waren berichten in zowat alle gevestigde media, bijvoorbeeld dit artikel in The Guardian. Op BBC kon Peter Taaffe antwoorden, via deze link kan je een fragment daarvan beluisteren. Naar aanleiding van de uitspraken van Tom Watson publiceerde de Socialist Party dit uitstekend artikel over wat trotskisme is.

Waarom halen de Blairisten zo uit naar Militant en de Socialist Party? Ook daarop werd gevat geantwoord met onderstaande afbeelding.

Tot 10.000 mensen kwamen bijeen in Liverpool voor een grote openluchtmeeting van Jeremy Corbyn als onderdeel van zijn reeks meetings voor de nieuwe voorzittersverkiezingen. Wat een verschil met de meeting van Owen Smith enkele dagen voordien. Toen kon het publiek voor de meeting van Smith makkelijk verward worden met de rij voor een ijskarretje.

Verslag door Hugh Caffrey

Corbyn haalde uit naar “Tory Britain”, een land van armoede, dakloosheid, uitbuiting op de werkvloer en grote winsten voor de grote bedrijven die amper belastingen betalen. Hij schetste enkele goede basismaatregelen om de ergste effecten van het kapitalisme aan te pakken.

In plaats van de “politiek van de elite”, door en voor de elite, is er nood aan “de politiek van de gewone mensen die hun standpunten en verzuchtingen naar voor brengen.” Corbyn sprak zich uit tegen het nieuwe jobverlies bij de lokale scheepshersteller Cammell Lairds. Hij vergeleek dit met de schandalen bij BHS en Lloyds waar de winsten toenemen terwijl jobs verloren gaan. Corbyn stelde: “Het zou beter omgekeerd zijn.”

In zijn toespraak wees Corbyn op de tegenstelling tussen de enorme winsten en extreme uitbuiting onder de Tories aan de ene kant en zijn eigen programma aan de andere kant met een wettelijke verplichting voor bedrijven met meer dan 250 werknemers om te onderhandelen met erkende vakbonden, het stopzetten van de nulurencontracten, volledige rechten voor interimmers, inspanningen voor rechten op de werkvloer en eenheid van alle werkenden tegen uitbuiting.

De toegang tot rechtvaardigheid moet algemeen zijn, verklaarde Corbyn. Hij haalde uit naar de besparingen op de juridische bijstand waardoor armen geen toegang meer hebben tot het gerecht. Ook eiste hij een publiek onderzoek naar het politiegeweld in Orgreave tijdens de mijnwerkersstaking van de jaren 1980.

De ongelijkheid op vlak van gezondheid en de lagere levensverwachtingen voor wie niet rijk is, zijn gevolgen van de armoede en slechte huisvesting. We moeten ook mensen met mentale gezondheidsproblemen helpen in plaats van hen te veroordelen. Dit vereist publieke investeringen in de gezondheidszorg, terwijl die sector vandaag met privatisering bedreigd is. Sociale zorg moet voor iedereen toegankelijk zijn, los van de “omvang van hun portemonnee.”

In plaats van de huidige wooncrisis wil Corbyn “tegen het einde van de eerste termijn van een Labour-regering iedereen degelijke huisvesting kunnen aanbieden.” Lokale autoriteiten zouden hypotheekleningen kunnen geven aan wie een eerste woning koopt. Dit soort beleid zou ook goede jobs creëren. En “als iemand denkt dat dit te duur of te extreem is, betekent dit dan dat dakloosheid en ongelijkheid OK zijn?”

Onderwijs moet voor iedereen een recht zijn, de hele samenleving haalt er immers voordeel bij. Jongeren verdienen een betere toekomst zodat ze hun hoop en verwachtingen kunnen inlossen. Er moet ook geïnvesteerd worden in infrastructuur doorheen het hele land, niet alleen in het rijkere zuidoosten.

Labour zal niet opnieuw de partij worden die zich onthield bij de aanval op de sociale zekerheid een jaar geleden, verklaarde Corbyn. Om de vooringenomen gevestigde media te omzeilen, moeten we gebruik maken van sociale media en campagnes in onze wijken waarbij we allemaal leiders kunnen zijn in het begeleiden van het denkproces over hoe de samenleving er anders kan uitzien.

Als antwoord op de beschuldiging van een utopische visie, wees Corbyn op de 540.000 nieuwe leden en de 183.000 geregistreerde aanhangers die zich op enkele dagen tijd gemeld hebben voor Labour. De jaarlijkse conferentie van Labour vindt later dit jaar in Liverpool plaats. Corbyn kondigde aan dat deze conferentie de boodschap moet brengen van “een zelfvertrouwde en sterke Labour-partij en arbeidersbeweging die in staat is om de ongelijkheid en de narigheid van Tory Britain aan de kant te schuiven.”

Verworvenheden uit het verleden zijn door strijd bekomen, stelde Jeremy Corbyn. We hebben ook vandaag nood aan een zelfvertrouwde en hoopvolle beweging om tot verandering te komen, tot een wereld van rechtvaardigheid, hoop en mensenrechten.

De meeting werd ook toegesproken door lokale gemeenteraadsleden, een verpleegster die een groot applaus kreeg, een vertegenwoordiger van de scheepsherstellers die in de jaren 1980 gevangen genomen werden tijdens een strijdbeweging, een linkse kandidaat voor de Labour-leiding en een lokaal parlementslid.

De politici hadden het over de persoonlijke kwaliteiten en verkiesbaarheid van Jeremy, alsook de nood aan eenheid en kracht. Ze kregen vooral applaus toen ze uithaalden naar de aanhangers van Blair, de Tories en de besparingen. Verwijzingen naar socialisme en Corbyn als premier, waren eveneens populair.

De opkomst voor de bijeenkomst is ongeveer even groot als het volledige lidmaatschap van Labour in de regio Merseyside voor het aantreden van Corbyn. Er was een grote honger naar ideeën, er vormden zich rijen om ons weekblad ‘The Socialist’ te kopen. We verkochten 250 exemplaren en verdeelden meer dan 2.000 pamfletten. Onze ideeën en voorstellen zijn steeds populairder onder de massabeweging die zich ontwikkelt rond Jeremy Corbyn.