Tag: Jeremy Corbyn

Afgelopen zaterdag was er in Londen een grote betoging onder de noemer ‘Tories Out.’ De betoging toonde de woede en de vastberadenheid van brede lagen van de bevolking om de zwakke Tory-regering ten val te brengen. Tienduizenden mensen namen deel aan het protest om hun verzet te tonen tegen de Tories, coalitiepartner DUP en het volledige besparingsbeleid.

Verslag door Sarah Wrack

De Socialist Party had een grote impact op de betoging. Je kon niet naast onze vlaggen, protestborden, pamfletten, spandoeken en krantenverkopers kijken. We zijn de cijfers nog aan het verzamelen, maar er werden honderden kranten verkocht en we haalden veel financiële steun op waarmee we de strijd verder kunnen voeren. Op de betoging maakten we vijf nieuwe leden en tientallen anderen gaven hun gegevens op om met ons in discussie te gaan.

Op verschillende punten van de betoging sloten honderden jongeren aan bij het levendige ‘rode blok’ van de Young Socialists -Generation Socialist. We organiseerden een podium met open micro op het begin van de betoging waarbij mensen aanschoven om te zeggen waarom zij aanwezig waren.

De ondertussen bekende ‘Oh Jeremy Corbyn’ weerklonk doorheen de betoging. Het was echter geen blinde heldenverering. De mensen willen afdwingen wat Corbyn beloofde in zijn verkiezingsprogramma. Onze affiches met de slogan ‘Organiseren, staken, strijden voor Corbyn’s programma’ vlogen uit onze handen op de vertrekplaatsen van de betoging. Ook het protestbord met ‘Kapitalisme doodt’ tegen de achtergrond van een foto van de uitgebrande Grenfell Tower was populair.

Aan het eindpunt van de betoging was er een podium van het National Shop Stewards Network. Toen een delegee uit de zorgsector het had over een strijd op zijn werkplaats en zei dat er een staking komt, juichten alle voorbijgangers.

Het was een levendige en mooie betoging, maar de opkomst was slechts een fractie van wat mogelijk was indien de vakbonden zich volledig achter de betoging hadden gezet en van overal bussen hadden ingelegd. Het was indrukwekkend dat zoveel mensen op eigen kracht met de trein vanuit het hele land naar Londen kwamen om te betogen. Zoals we in het edito van ons weekblad schrijven, is dit slechts het begin.

[divider]

Edito van The Socialist, nummer 955. Na de betoging: hoe verder?

“Jarenlang voerden we campagne rond het idee dat een andere wereld mogelijk is,” zei John McDonnell op de betoging van 1 juli van de People’s Assembly. “Maar nu,” zei hij onder groot applaus, “kunnen we zeggen dat een andere wereld in zicht is.”

Er was een feestelijke stemming op de betoging en dit werd weerspiegeld in de toespraken. Zowat elke spreker benadrukte op verschillende manieren dat de Tories zwak staan en dat er een vooruitzicht is voor een regering onder leiding van Corbyn. Jeremy Corbyn zelf vertelde de betogers dat niet alleen de Tories het moeilijk hebben, heel het besparingsbeleid ligt onder vuur en de economische argumenten voor dat beleid worden betwist.

Jammer genoeg was er onder de sprekers minder duidelijkheid over wat de volgende stappen zijn waarmee we deze regering weg kunnen krijgen of hoe we de krachten kunnen opbouwen die nodig zijn voor de onvermijdelijke oppositie van het kapitalistische establishment tegen een regering onder leiding van Corbyn.

De algemeen secretaris van de ambtenarenvakbond PCS, Mark Serwotka, sprak terecht over de nood aan een gecoördineerde staking van de volledige publieke sector tegen de loonstop. Die concrete oproep stond in schril contrast met wat de andere sprekers zeiden. De algemeen secretaris van de overkoepelende vakbondsfederatie TUC, Frances O’Grady, kwam niet verder dan vage slogans.

“Elke werkende verdient opslag,” zei ze. Wie kan het daarmee oneens zijn? Maar ze zei niets over wat het TUC voorstelt om dit te bekomen, zelfs niet over hoe het TUC de nieuwe politieke situatie kan gebruiken voor een massale campagne van syndicalisering van werkenden.

Dit volstaat niet. Het TUC als overkoepeld orgaan dat meer dan zes miljoen werkenden organiseert, is een tegenmacht tegen de regering. Als het TUC leiding geeft, is het mogelijk om Theresa May op enkele maanden tijd weg te krijgen. Het was een politieke fout van de organisatoren van de People’s Assembly om de betoging niet te gebruiken om het TUC tot handelen op te roepen.

Hetzelfde geldt voor de Labour-gemeenteraden. Ook die kunnen potentieel een tegengewicht vormen tegen de regering. Een activist die meer middelen voor onderwijs eist, had het over het tekort van 3 miljard pond in het onderwijs en de nefaste gevolgen van de besparingen voor personeel en jongeren. Er kwam hier geen afdoende antwoord op, ook niet van een lid van de nationale leiding van de onderwijsvakbond NUT en voortrekker van de People’s Assembly, Alex Kenny. Hij zei: “We weten niet wanneer de volgende verkiezingen vallen, maar we weten dat er in november een begroting komt. Als je in een buurt woont met een parlementslid van Labour, Liberal Democrat of Greens of met gemeenteraadsleden van die partijen, kan je met hen samenwerken om de druk op de Tories op te voeren.”

Waarom zouden gemeenteraden, zeker die onder leiding van Labour, moeten wachten op de begroting in november om nu een oplossing voor het gebrek aan middelen voor onderwijs te eisen? Ze hebben de mogelijkheden om beroep te doen op leningen en reserves om de middelen voor onderwijs in hun gemeente op te krikken en de afdankingen meteen te stoppen.

Wat kan de regering doen? Als het de gemeentebesturen die lokale openbare diensten verdedigen aanvalt, kan dit mogelijk nieuwe verkiezingen dichterbij brengen en daarmee ook het einde van de regering. Het besparingsbeleid moet ook in daden bestreden worden, niet enkel in woorden.

Eén van de sprekers, Sian Berry die namens de groenen in het Londense regionale parlement zit, wees op het rampzalige beleid van Labour op vlak van sociale huisvesting. Grenfell Tower is voor velen een symbool van ‘Tory Britain’, maar Sian Berry merkte terecht op dat de meeste Labour-gemeentebesturen hetzelfde beleid van privatiseringen, deregulering en kostenbesparingen voert. Deze kritiek werd niet vijandig onthaald door het publiek.

Deze bemerkingen werden niet verder uitgewerkt en er werd niet gewezen op de nood om de Blairisten uit Labour te verdrijven om de partij te kunnen omvormen tot een echte anti-besparingsbeweging. Sian Berry bood niet de steun van de groenen aan Jeremy Corbyn aan om daarbij te helpen. Tenslotte hebben groene gemeenteraadsleden die in een machtspositie zaten evenmin een antwoord geboden op de besparingsagenda.

De betoging toonde een veranderde sfeer en de gewekte verwachtingen sinds de verkiezingscampagne van Corbyn. Maar het was een gemiste kans van de organisatoren om niet op volgende stappen te wijzen. Deze gemiste kans is een uitdrukking van de politieke aanpassing van de organisatoren aan de rechterzijde binnen de arbeidersbeweging.

Er waren terechte oproepen voor meer betogingen. Lindsey German van de Stop the War Coalition zei: “We kunnen niet op de volgende verkiezingen wachten. Als we op drie weken tijd zoveel mensen op de been krijgen, beeld je dan in met hoeveel we aan het congres van de Tories in oktober kunnen zijn.”

Maar over de belangrijke taak om de arbeidersbeweging klaar te stomen voor de komende strijd, om de Blairistische overblijfselen en de Tories een nederlaag toe te brengen, daarover werd geen woord gezegd.

Jeremy Corbyn sloot de meeting af. “Het zijn de idealen van sociale rechtvaardigheid en van eenheid, van mensen die samenkomen tegen racisme en alles wat ons verdeelt, het zijn deze idealen die opgang kennen.” Hij zei niet expliciet dat het enkel met een socialistisch beleid is dat we deze idealen kunnen bereiken. Het leidde tot wat frustratie op een betoging waar tienduizenden zich de vraag stellen wat de volgende stap zal zijn.

De Corbyn-revolte consolideren

In de juli-editie van ‘Socialism Today’, het magazine van de Socialist Party, staat een artikel waarin we Corbyn oproepen om de Blairisten die het partij-apparaat van Labour controleren aan de kant te schuiven en zijn voorstellen voor een hervormde partij rechtstreeks aan de leden en de aanhangers binnen de vakbonden voor te leggen.

In dat artikel stelt Peter Taaffe: “de burgeroorlog binnen Labour is niet opgelost met het succes van Corbyn in de parlementsverkiezingen en daaropvolgende gebeurtenissen zoals de brand in de Grenfell Tower. De meeste parlementsleden van Labour zitten nog vast bij de ideeën van Blair, van Labour dat binnen het kader van het kapitalisme blijft en ze zijn bereid om te buigen voor de druk van het systeem.

“Als Corbyn niet handelt, kan zijn overwinning na verloop van tijd vervagen. Hij moet stoutmoedig optreden, zoals hij dit deed met het verkiezingsprogramma. Hij stapte over de hoofden van de rechterzijde heen en kreeg steun voor zijn radicale voorstellen. Zo plaatste hij de rechterzijde voor een voldongen feit.

“Hij moet hetzelfde doen door zijn eigen democratische voorstellen aan alle leden van Labour voor te leggen met daarin ook een verplichte herselectie van parlementsleden en de vervangen van de bureaucratische machine, zodat de macht in handen komt van de leden, in het bijzonder de nieuwe leden en de vakbonden. Het zou ook moeten vertrekken van een federale aanpak waarbij alle uitgesloten socialisten en organisaties terug deel van Labour kunnen worden.

“Een dergelijke benadering zou de plannen van de rechterzijde voor een achterhoedegevecht doorkruisen. De rechterzijde wil de reële betrokkenheid van werkenden en jongeren in een nieuwe socialistische Labour partij vermijden.”

In Socialism Today wordt overigens ook teruggekeken naar de Syriza-regering in Griekenland twee jaar na het referendum van juli 2015 waar massaal gekozen werd voor verzet tegen besparingen, maar waarna de regering er niet in slaagde om tot een overwinning te komen.

Analyse door Hannah Sell, Socialist Party (Engeland en Wales)

De mislukte verkiezingsgok van Therese May is een nachtmerrie voor de kapitalistische klasse. Zeven weken geleden verwachtte de Britse elite nog dat May erin zou slagen om de conservatieve fractie in het parlement drastisch uit te breiden zodat haar regering beter voorbereid zou zijn op de stormen van de economische crisis, een hard besparingsbeleid zou voeren tegen de meerderheid van de bevolking en een Brexit in het belang van de 1% zou doorvoeren.

Nu is ze als premier dood maar nog niet begraven. Ze kan slechts tijdelijk aan de macht vasthouden door beroep te doen op de reactionaire sectaire Democratic Unionist Party (DUP) uit Noord-Ierland, waarbij May hen omschreef als haar ‘vrienden.’

De DUP is opgericht door Ian Paisley en verzet zich tegen abortus, LGBT-rechten en de partij ontkent klimaatverandering. Niet enkel de Tories zullen negatieve gevolgen ondergaan door deze nieuwe ‘coalitie van chaos.’ De DUP staat vooral sterk onder een deel van de Noord-Ierse protestantse arbeidersklasse die hard geraakt is door de conservatieve besparingen. De DUP zou al geëist hebben dat May haar plan laat varen om de subsidie voor brandstof voor verwarming in de winter aan de gepensioneerden af te schaffen.

Tories moeten weg. May kreeg geen mandaat

De Tories zijn verdeeld en hebben nu een partijleider die geen autoriteit heeft in of buiten haar partij. Ze blijft enkel zitten omdat de Tories momenteel geen alternatief voor haar vinden en bang zijn dat de verdeeldheid nog groter wordt bij voorzittersverkiezingen.

Jeremy Corbyn en John McDonnell hebben terecht May opgeroepen om ontslag te nemen en beloofden om hun programma in het parlement te brengen. We moeten bouwen aan een beweging om dit programma effectief te realiseren, los van de parlementaire rekenkunde.

De verkiezingen ondersteunden het anti-besparingsplatform van Jeremy Corbyn. Op 18 april, de dag dat de verkiezingen uitgeroepen werden, stelde de Socialist Party: “Als Corbyn met een duidelijk socialistisch programma opkomt – voor een Brexit in het belang van de werkende klasse en de middenklasse – kan hij de verkiezingen winnen.” Velen deden dit af als nonsens. Zo hoopte de rechterzijde in Labour om van de verkiezingen gebruik te maken om Corbyn aan de kant te schuiven.

In september vorig jaar verklaarde Blairist Peter Mandelson in de media nog dat hij “elke dag bidt voor vervroegde verkiezingen” om zo een einde te maken aan het voorzitterschap van Corbyn.

Corbyn versterkt

Het is anders uitgedraaid. Deze verkiezingen hebben de positie van Corbyn in Labour en in de samenleving in het algemeen versterkt.

Labour haalde meer dan 40% van de stemmen tegenover 30% in 2015. Dat is de grootste vooruitgang van alle partijen sinds de regering-Attlee van 1945.

Dit gebeurde tegen de achtergrond van een fenomenale toename van het aantal kiezers dat effectief ging stemmen: van 9,3 miljoen in 2015 naar 12,8 miljoen in deze verkiezingen. Deze toename kwam vooral van de jongeren die massaal stemden. De jongeren toonden aan dat ze niet apathisch zijn, maar massaal willen opkomen voor een toekomst.

Sommigen schatten dat tot 72% van de kiesgerechtigde jongeren effectief heeft gestemd, tegenover 43% in 2015. Twee derden daarvan stemde voor Corbyn. De Liberal Democrats hoopten de jonge kiezers van de middenklasse te overtuigen door zich op te stellen als de ‘echte verdedigers van remain [in de EU].’ Dit heeft niet gewerkt.

Nick Clegg kreeg eindelijk wat hij verdiende na het verhogen van het inschrijvingsgeld in 2010. Het programma van Corbyn omvatte een verhoging van het minimumloon tot 10 pond per uur, afschaffing van inschrijvingsgelden, controle op huurprijzen, bouw van sociale huisvesting, … Dit bleek erg populair onder jongeren.

De politisering onder jongeren zal niet verdwijnen. Het legt de basis voor de ontwikkeling van massasteun voor socialistische ideeën. De steun voor Corbyn onder jongeren was erg groot onder de arbeidersklasse en de middenklasse. Dit laatste bleek onder meer in Canterbury waar voor het eerst sinds 1918 geen Tory verkozen werd.

Het wijst op een radicalisering van de jongeren van de middenklasse die als gevolg van de lage lonen en de torenhoge huizenprijzen steeds meer in leefomstandigheden van de arbeidersklasse terecht komen.

Het is verkeerd en schandalig om, zoals een aantal gevestigde media, deze verkiezingen af te doen als een strijd tussen jong en oud. Dat is een bewuste poging om de arbeidersklasse te verdelen. Verschillende generaties moeten bewust stappen zetten om deze verdeeldheid te doorprikken door solidair te zijn met elkaar, of het nu gaat om het inschrijvingsgeld of de toelagen voor brandstof voor gepensioneerden in de winter.

Heel wat oudere werkenden die zich van Labour afkeerden onder Blair hebben nu voor het eerst in decennia opnieuw voor Labour gestemd om Corbyn te steunen. In Wales droomden de Tories van een doorbraak, maar het was Labour dat er vooruitging.

De stemmen voor UKIP gingen evenmin gewoon over op de Tories zoals May had gehoopt. Sommige UKIP-kiezers uit 2015 (waaronder ongetwijfeld heel wat voormalige Labour-kiezers) lieten zich wellicht wel verleiden door de harde Brexit-opstelling van May. Moest Corbyn eerder geen toegevingen aan de Blairisten gedaan hebben waardoor hij voorzichtig voor ‘remain’ pleitte, maar moest hij integendeel aan zijn eigen historische standpunt (dat ook het onze is) vastgehouden hebben met verzet tegen het Europa van de bazen en een exit op antiracistische en internationalistische basis, dan had May geen ingang kunnen vinden onder kiezers van de arbeidersklasse.

De positie die Jeremy Corbyn in de verkiezingscampagne innam – uitleggen hoe hij voor een Brexit in het belang van de werkende bevolking zou strijden – maakte dat hij een deel van de werkenden die voorheen voor UKIP stemde kon overwinnen. Zelfs Nigel Farage moest erkennen dat Corbyn erin slaagde om zowel de jonge ‘remainers’ als de UKIP-stemmende arbeiders naar zich toe te trekken.

De belangrijkste reden waarom Corbyn de campagne met een grote achterstand begon, was omdat de meeste mensen niet wisten waar hij voor staat. Dit komt deels door de onvermijdelijk vijandige houding van de gevestigde media. Maar toen de media de negatieve kritiek opvoerden tijdens de campagne, kon dit de groeiende populariteit van Corbyn niet stoppen. Het verschil was dat de aanhangers van Corbyn niet stilzwijgend tot een compromis met de rechterzijde probeerden te komen, maar actief hun programma naar buiten brachten in heel het land.

De rechterzijde had daarmee ingestemd in de hoop dat Corbyn hiermee zijn ‘eigen’ nederlaag zou creëren. Dit plan mislukte: het leverde Labour de hoogste score sinds 1997 op. Het resultaat had nog hoger kunnen zijn indien Corbyn duidelijk had gemaakt dat hij het recht op zelfbeschikking voor de Schotse bevolking erkent, met inbegrip van een nieuw onafhankelijkheidsreferendum indien de Schotten dit willen.

Er is een groeiende ontgoocheling in de Schotse nationalistische SNP. Die partij voert in Schotland een besparingsbeleid. Corbyn won stemmen in de centrale bastions van de arbeidersklasse in Schotland, maar het hadden er een pak meer kunnen zijn.

Tegelijk gingen de conservatieven vooruit in beter begoede delen van Schotland, voornamelijk door zich op te stellen als de beste tegenstanders van onafhankelijkheid.

Vakbondsmobilisatie nodig

We moeten nu voortbouwen op het succes van Jeremy Corbyn. De vakbonden moeten een initiatief nemen om onmiddellijk een nationale betoging tegen de Tories en tegen het besparingsbeleid te organiseren – rond eisen als het stopzetten van de aanvallen op de gezondheidszorg en het onderwijs en voor de afschaffing van het inschrijvingsgeld.

Zo’n betoging kan miljoenen mensen op de been brengen en een aanzet vormen voor een algemene 24-urenstaking. Dit kan May dwingen om nieuwe verkiezingen uit te roepen. Corbyn en de linkerzijde in Labour moeten tegelijk de door Labour geleide gemeentebesturen oproepen om de besparingen van de Tories niet langer op lokaal vlak door te voeren.

In een korte campagne werd een indrukwekkend aantal kiezers overtuigd om voor Corbyn te stemmen, ondanks een aanvankelijk scepticisme rond de vraag of Corbyn zijn programma effectief zal realiseren. Deze scepsis is het resultaat van het verraad door New Labour en de ervaring met lokale besturen van Labour die sinds 2010 meer dan 40% van de besparingen hebben doorgevoerd.

Om het enthousiasme voor Corbyn in deze verkiezingen te consolideren, moet hij zich nu duidelijk uitspreken tegen de lokale besparingen. De nieuwe conservatieve regering is te zwak om Labour-besturen te verplichten om deze besparingen op te leggen. Dit is zeker in de steden belangrijk. Daar was de steun voor Corbyn het grootst en volgend jaar zijn er lokale verkiezingen in alle Engelse gemeenten.

Labour omvormen

“Goed gedaan van Jezza om de hoop van zoveel mensen te doen herleven. Als Labour het voorbije jaar verenigd was achter Corbyn, dan had hij helemaal gewonnen.” Dat zei Riz Ahmed van het hip-hop trio Swet Shop Boys, een van de vele muziekgroepen die Corbyn steunde. Hij zegt hiermee wat veel aanhangers van Corbyn denken.

Jeremy moest niet alleen antwoorden op de aanhoudende vijandigheid en sabotage door de kapitalistische elite, maar ook door de Blairisten – de vertegenwoordigers van het kapitalisme binnen Labour.

Onmiddellijk na de verkiezingen durfden ze geen nieuwe machtsgreep tegen Corbyn te ondernemen. Maar we mogen ons niet laten misleiden: de rechterzijde heeft zich niet neergelegd bij de leiding van Corbyn. Labour blijft twee partijen in één.

Voor de kapitalistische klasse is het beleid van Corbyn een echte bedreiging, de hoop die dit programma creëert onder miljoenen mensen is een nog veel grotere bedreiging. Hun vertegenwoordigers in Labour zullen dan ook zoeken naar nieuwe manieren om Corbyn weg te krijgen. Zelfs in de verkiezingsweek zelf viel het rechtse Labour parlementslid Joan Ryan Corbyn openlijk aan en verbood ze Labour-aanhangers in haar district om pamfletten te gebruiken die Corbyn vermeldden. Na de verkiezingen verklaarde de Blairist Hilary Benn dat ‘Labour lessen moet trekken uit deze derde verkiezingsnederlaag.’

Zelfs die Blairisten die tijdelijk positief spraken over Corbyn zijn niet te vertrouwen. Ze doen dit om Corbyn te laten omgeven door rechtse Blairisten om hem te laten terugkomen op zijn radicaal programma. Toen de ultieme Blairist Peter Mandelson verklaarde dat Corbyn respect moet tonen voor ‘alle vleugels van de partij’ kon hij moeilijk iets anders bedoelen. Het is een poging van rechts om Corbyn het zwijgen op te leggen, een koers die er eerder voor zorgde dat het programma van Corbyn grotendeels onbekend bleef.

We mogen dit niet opnieuw laten gebeuren. Er is een onmiddellijke campagne nodig om Labour om te vormen tot een echte antibesparingspartij met democratische structuren voor de werkenden en jongeren. Dit vereist de invoering van verplichte herkiezing van parlementsleden. De volgende parlementsverkiezingen kunnen er elk moment komen, Labour kan niet nog eens naar de verkiezingen gaan met een meerderheid van kandidaten die zich tegen Jeremy Corbyn verzetten.

Er moet ook een democratisering van de partij komen, met het herstellen van de rechten van de vakbonden en het verwelkomen van alle oprechte socialisten in een democratische federatie. Deze maatregelen kunnen leiden tot een partij die alle jongeren, socialisten, werkenden en lokale activisten kan verenigen in een sterke massakracht.

Opkomen voor socialisme

Deze verkiezingscampagne heeft een nieuwe generatie laten kennismaken met socialistische ideeën. Dat is erg positief.

We zagen ook hoe ver de kapitalisten bereid zijn om te gaan om elke poging tot een beleid in het belang van de meerderheid te saboteren. De vijandigheid tegenover Corbyn als oppositieleider is slechts een bleke voorafspiegeling van wat er zou gebeuren indien hij een regering leidt.

Om dit te vermijden, zullen er verregaande socialistische maatregelen nodig zijn zoals de nationalisatie van de 100 grootste bedrijven en banken die vandaag de Britse economie domineren om zo de basis te leggen voor een democratisch socialistisch plan.

Dit zou een socialistische regering toelaten om de economie te beheren op een planmatige wijze en onder democratische arbeiderscontrole en -beheer. Dat zou pas echt een beleid “for the many, not the few” vormen.

De opiniepeilingen voor de Britse verkiezingen geven aan dat Labour de achterstand op de Tories aan het inhalen is. Ook na de vreselijke aanslag in Manchester zet deze trend zich door. Alle delen van het establishment panikeren. De Blairisten binnen Labour zijn een belangrijk onderdeel van deze coalitie en ze zijn doodsbenauwd voor het vooruitzicht van Corbyn als premier op 9 juni.

Edito van The Socialist

De Socialist Party is een actieve deelnemer in de campagne om een door Jeremy Corbyn geleide Labour-regering aan de macht te brengen. Het manifest van Corbyn biedt de kiezers voor het eerst sinds lang een echte keuze op een grote schaal. De rechterzijde van Labour heeft er alles aan gedaan om de verdeeldheid in de partij te benadrukken. Parlementslid John Woodcock bijvoorbeeld liet geen twijfel bestaan: “Ik denk er niet aan om ooit voor Jeremy Corbyn als premier te stemmen.”

Die uitspraak deed hij op een ogenblik dat het perspectief van Corbyn als premier erg onwaarschijnlijk leek. Maar twee weken later is de voorsprong van de Tories in de peilingen verdwenen: de conservatieven lagen volgens minstens één peiling 22 punten voor, nu blijven er daar nog 3 punten van over. Zelfs indien de trend hier stopt, is er het perspectief van een parlement zonder absolute meerderheid. Dit zou een nederlaag zijn voor May en het kapitalistische establishment. Heel wat conservatieve parlementsleden zullen de vervroegde verkiezingen dan zien als een onnodig risico waarbij hun parlementaire loopbaan drie jaar vroeger op het spel gezet is.

Sociale crisis

De Tories en de Blairisten begrijpen niet waarom het manifest van Jeremy Corbyn zo’n verschil gemaakt heeft in deze campagne. De sociale crisis heeft een meerderheid in de samenleving geraakt, ook een groeiende laag van de middenklasse. Vanuit hun bevoorrechte positie merken ze dat echter niet op. De voorstellen van Corbyn geven de werkenden hoop op het einde van een ‘verloren decennium.’ Een gemiddelde werkende zal volgens het huidige beleid in 2021 minder verdienen dan voor het uitbreken van de financiële crisis in 2007. Ondertussen is huisvesting veel duurder geworden en loopt de inflatie op.

Gewone werkenden zien dat het beleid een verschil maakt in hun portemonnee. Indien Corbyn het haalt en zijn beloften waarmaakt, dan worden de inschrijvingsgelden vanaf september geschrapt en komt er een minimumloon van 10 pond per uur. Miljoenen werkenden uit de publieke sector zullen het einde van de loonstop verwelkomen. Veel personeelsleden in de zorgsector zouden tot 50 pond per maand extra naar huis nemen door het afschaffen van parkeervergoedingen aan ziekenhuizen. De nationalisatie van de spoorwegbedrijven zou leiden tot goedkopere tickets en betere diensten voor miljoenen pendelaars, ook diegene uit kiesdistricten waar de Tories aan de macht zijn.

De Socialist Party verwelkomt het manifest van Corbyn, ook al biedt het geen uitgewerkt socialistisch programma dat nodig is om tot een andere samenleving te komen. Het is een fout dat de voorstellen waarmee Corbyn grote steun kreeg in zijn campagnes voor het voorzitterschap nog geen officieel partijprogramma waren voor dit verkiezingsmanifest uitkwam. Het zou heel wat twijfel over de leiding van Corbyn weggenomen hebben. Maar Corbyn en zijn ploeg probeerden te vaak en tevergeefs om de rechtse Blairisten in Labour gunstig te stemmen waardoor kostbare tijd verloren ging.

Overwinning van Corbyn

Het kapitalistische establishment is bang van een overwinning van Corbyn omwille van zijn programma, maar nog meer omwille van de verwachtingen die hierdoor gecreëerd zouden worden. Jeremy Corbyn belooft om elk spoorbedrijf te nationaliseren op het ogenblik dat de franchise is afgelopen. Maar zullen spoorpersoneel en pendelaars jaren wachten op dat ogenblik? Als de staalarbeiders in Port Talbot nog eens bedreigd worden door werkgever Tata, dan zal de druk heel groot zijn om het bedrijf meteen in publiek bezit te nemen. Gemeentepersoneel zou van lokale Labour-besturen verwachten dat de besparingen onmiddellijk stoppen. De Socialist Party zou mee vooraan staan bij deze eisen.

Het is niet verwonderlijk dat de conservatieve media de aanvallen op de Labour-leiding hebben opgevoerd naar het einde van de kiescampagne. De aanslag in Manchester bood een kans om de rampzalige bocht van Theresa May over de ‘dementietaks’ naar de achtergrond te brengen. Die bocht bedreigde haar campagne in de uren voor de aanslag. Na de aanslag werd gepoogd om Corbyn met de IRA te verbinden: Andrew Neil, die vroeger voor Murdoch werkte, vermeldde de IRA negen keer in zijn half uur durende interview met Corbyn.

Corbyn nam een verkeerd standpunt in over het conflict in Noord-Ierland maar heeft steeds duidelijk gemaakt dat hij zich verzette tegen terrorisme van alle kanten in het conflict en in andere conflicten. Wij benadrukten steeds dat er nood is aan arbeiderseenheid tegen terrorisme.

Jeremy Corbyn moet zijn offensief doorzetten en opvoeren. Hij was net als de Socialist Party actief en prominent betrokken bij de massacampagnes tegen de imperialistische oorlogen en bezettingen in Irak en Afghanistan, terwijl Theresa May met Blair voor die oorlogen stemde. Gewone mensen weten dat deze en veel andere conflicten ertoe geleid hebben dat mensen vervreemd zijn waardoor sommigen kwetsbaar werden voor het doodlopende straatje van het terrorisme.

Corbyn wordt ervan beschuldigd dat hij met IRA-leiders sprak. Maar ook Thatcher en Blair deden dit. Zij hebben net als Cameron en May meermaals hun steun uitgesproken voor Pinochet en tal van andere brutale dictators, waaronder die van Saoedi-Arabië aan wie ze voor miljarden aan wapens verkopen.

Op het einde van zijn interview met Andrew Neil merkte Corbyn terecht op dat zijn manifest de kiezers een echte keuze biedt. Het is de enige manier om de steeds driestere campagne van de media in de aanloop naar 8 juni te beantwoorden.

May probeert zich sterk voor te doen op vlak van veiligheid. Corbyn moet dit beantwoorden door erop te wijzen dat haar regering van ongelijkheid, besparingen en oorlog de mensen geen veiligheid kan bieden. May brengt soldaten op straat, maar ondertussen zijn er ex-soldaten die dakloos in steden ronddwalen. Zij zijn de slachtoffers van imperialistische avonturen in het buitenland en afgebroken openbare diensten in eigen land.

Deze campagne heeft een massapubliek kennis laten maken met een radicaal programma. Ideeën als publiek bezit, gratis onderwijs en meer middelen voor zorg zijn bijzonder populair. Wat ook het resultaat van de verkiezingen zal zijn, er is geen weg terug. Jeremy moet standhouden tegen de pogingen van de Blairisten om hem bij een nederlaag aan de kant te schuiven en de partij terug volledig in rechtse handen te brengen. Zoals Woodcock duidelijk maakte, zal die rechterzijde Corbyn ook bestrijden als hij de verkiezingen wint of als Labour de grootste partij wordt zonder een absolute meerderheid.

De rechterzijde van Labour zal samen met de Tories en de LibDems proberen om een regering onder leiding van Corbyn te vermijden. Er zal massale druk nodig zijn met betogingen en zelfs stakingen om ervoor te zorgen dat het beloofde programma wordt doorgevoerd. In 2010 duurde het tien dagen vooraleer Cameron een coalitie met de LibDems op de been bracht. De arbeidersbeweging moet onmiddellijk handelen zodat er geen politiek vacuüm kan ontstaan. Het is niet uitgesloten dat het establishment de Queen laat oproepen tot een Labour-regering geleid door rechtse figuren.

Vakbondsactie

Op de conferentie van de ambtenarenbond PCS stelde algemeen secretaris Mark Serwotka dat de overkoepelende TUC een bijeenkomst van vakbonden uit de publieke sector houdt op 14 juni om de campagne voor hogere lonen opnieuw op te starten. Mark had het terecht over een ‘oorlogskabinet’ indien de Tories het halen. In dat geval is een ernstige voorbereiding van gecoördineerde stakingsactie noodzakelijk. Maar ook indien Labour het haalt, blijft de bijeenkomst belangrijk. De vergadering kan dan gebruikt worden om het verzet te voeren tegen pogingen om Corbyn aan de kant te schuiven. Er kan dan onmiddellijk opgeroepen worden tot acties om het doorvoeren van de beloofde maatregelen te eisen. Deze maatregelen gaan in tegen de marktconsensus van de afgelopen 38 jaar, van Thatcher en Blair tot Cameron en May.

Wat het resultaat van de verkiezingen ook zal zijn: al wie de campagne van Jeremy Corbyn steunt, moet zich voorbereiden op de komende strijd. De Tories en de media hebben de illusie dat een overwinning van May tot sociale vrede zou leiden. Dit wordt herhaald door het pessimisme bij sommigen ter linkerzijde. De volatiliteit van de verkiezingscampagne is echter een uitdrukking van een onderliggende instabiliteit. Tijdens de verkiezingscampagne waren er enkele belangrijke stakingsacties. Een nieuwe Tory-regering kan leiden tot een explosieve beweging omdat werkenden en jongeren zich genoodzaakt voelen om de strijd aan te gaan. Maar ook als Corbyn wint, zal er nood zijn aan een beweging.

De strijd binnen Labour, tussen de ‘twee partijen’, moet tot conclusies leiden. Daartoe moet Jeremy Labour openzetten voor alle socialistische activisten, zoals die van de Socialist Party, om samen de pro-kapitalistische elementen uit de partij weg te krijgen.

Een week voor de verkiezingen kan het nog alle kanten op. Jeremy Corbyn staat voorop onder jongeren omdat hij in zijn verkiezingsprogramma pleit voor de afschaffing van het inschrijvingsgeld en voor de invoering van een minimumloon van 10 pond per uur en het afschaffen van nulurencontracten. In de laatste dagen van de campagne is een stoutmoedige campagne nodig rond dit soort voorstellen zodat de jongeren zeker gaan stemmen en het verschil maken.

Mobiliseren en opkomen voor socialistische verandering!

nde stroom aanvallen op Corbyn. Hierdoor werden zijn voorstellen meteen naar voor gebracht. Op sociale media leidde het tot enthousiaste discussies. In de peilingen ging Labour vooruit tot 32% in de peilingen van Opinium en ORB en 35% in de peiling van ComRes na het lek.

Edito van ‘The Socialist’, weekblad van de Socialist Party

Leden van de Socialist Party kregen heel wat goede reacties van mensen die onze pamfletten meenamen en onze krant kochten. We zijn ervan overtuigd dat de grote lijnen van het manifest van Corbyn velen zullen inspireren.

Sinds de verkiezingen werden aangekondigd, lieten een miljoen extra mensen zich registreren om te stemmen. Daarvan zijn er 42% jong. Een reden hiervoor is het feit dat jongeren de leeftijd bereiken waarop ze mogen stemmen. Het invoeren van een individuele registratie van kiezers leidde ertoe dat het aantal schoolverlaters op de kieslijsten met een kwart was afgenomen. Nu is er minstens een deel hiervan dat zich wel registreert.

Wellicht registreren velen zich ook om voor het programma van Corbyn te stemmen. Onder de min 40-jarigen is Labour een pak populairder dan de Tories.

De rechtse media ging natuurlijk meteen tot de aanval over. De Daily Mail schreeuwde dat Labour ons terug zou brengen naar de jaren 1970 – waarop velen antwoordden dat dit beter is dan terug te keren naar de jaren 1870 met de Tories. De grote bedrijven en hun politieke vertegenwoordigers zullen er alles aan doen om een overwinning van Corbyn te vermijden.

Premier Theresa May stelde dat het manifest van Labour een “rampzalig socialistisch programma” is. Gewone mensen zouden er negatief tegenover staan, beweerde ze.

De realiteit ziet er anders uit. Peilingen wijzen op een brede publieke steun voor de maatregelen die Corbyn voorstelt: 52% is voorstander van spoorwegen in publieke handen, 50% wil de postdienst Royal Mail terug in publieke handen en 49% wil hetzelfde met energie. 71% is voor het verbod op nulurencontracten. 65% is voor hogere belastingen op wie meer dan 80.000 pond per jaar verdient. 54% is voorstander van de bouw van meer publieke huisvesting.

Populair beleid

De Tories en de rijken die zij vertegenwoordigen zijn bang dat deze maatregelen erg populair zullen blijken. Recente verkiezingen in Frankrijk, de VS en het EU-referendum werden door werkende mensen aangegrepen om zich uit te spreken tegen het kapitalistische establishment. De woede gaat voor velen verder en leidt tot een zoektocht naar een alternatief voor de werkende klasse. Dit bleek uit de grote steun voor Bernie Sanders in de VS en Mélenchon in Frankrijk.

Peilingen tonen aan dat veel mensen zijn programma steunen, maar toch sceptisch staan tegenover Corbyn zelf. Dat is niet verwonderlijk gezien het offensief dat tegen hem gevoerd wordt. De omgeving rond Corbyn klaagt over de aanvallen in de media, maar gaat zelf onvoldoende in tegen de aanvallen van de rechterzijde in de eigen partij. Het voorbije jaar kwam het antibesparingsprogramma van Corbyn amper aan bod, ook al was dit de basis waarop hij twee keer de voorzittersverkiezingen bij Labourwon. Deze boodschap bereikte de meerderheid van de mensen echter niet. Er waren eindeloze pogingen om tot een compromis met de pro-kapitalistische aanhangers van Blair in Labour te komen. Deze pogingen hebben, om het zwak uit te drukken, de stem van Corbyn gedempt. Er is ook scepticisme vanuit een gebrek aan vertrouwen in gelijk welke politicus en het idee dat ze eens verkozen toch niet doen wat ze beloofden.

Een offensieve campagne kan dat gevoel aan de kant schuiven. Corbyn en zijn aanhangers bij de vakbonden, zoals de voorzitter van de grootste bond (Len McCluskey van Unite), moeten gaan voor massameetings en vergaderingen op de werkvloer met een strijdbare retoriek tegen de superrijken en het systeem in dienst van de rijken. Als ze stoutmoedig opkomen voor jobs, rechten van werkenden, huisvesting en diensten, dan kunnen ze de ‘experten’ het nakijken geven en winnen.

Theresa May riep vervroegde verkiezingen uit op basis van de opiniepeilingen die aangaven dat ze de huidige nipte meerderheid van de Tories zou kunnen versterken. Zoals wij eerder opmerkten is dat een erg risicovolle strategie.

Er was een video die viraal ging waarin een gewone vrouw met een leergebrek door de strikte controle raakte en Theresa May direct confronteerde met de besparingen op uitkeringen voor mensen met een beperking. Dat deze video zo populair was, zegt veel over het reële leven en de standpunten van gewone werkenden.

Het beleid waarvan ze beweert dat het “rampzalig” is, wordt door May gerecycleerd in een ‘Corbyn-lite’ versie met beloften van meer publieke huisvesting, ‘rechten van werkenden’ en een daling van de energieprijzen. Corbyn zet de toon. Het debat is naar links geduwd.

De conservatieve media doen er alles aan om Corbyn rond de kwestie van defensie te discrediteren. De stelling van Corbyn dat de strategie van “eerst bombarderen en dan pas onderhandelen” heeft gefaald en een “recept voor een toename en geen afname van de dreiging en de onveiligheid is,” zal niet alleen door jongeren goed ontvangen worden maar ook door de miljoenen mensen die zich verzet hebben tegen de oorlog in Irak en zich vanuit dit verzet afkeerden van Tony Blair en Labour. Als Corbyn zegt dat het moet gedaan zijn met “hand-in-hand lopen met Donald Trump”, sluit dit eveneens aan bij de mening van honderdduizenden die op straat kwamen tegen de racistische, seksistische miljardair.

Het manifest toont jammer genoeg ook enkele toegevingen aan de rechterzijde in de ijdele hoop om eenheid te bekomen. Veel aanhangers van Corbyn zullen bijvoorbeeld ontgoocheld zijn als ze lezen dat de partij het programma van kernwapens, Trident, wil moderniseren. De krantenkop met ‘nationalisatie van de spoorwegen’ is erg populair, maar de kleine lettertjes in het manifest geven aan dat Labour de spoorbedrijven pas wil hernationaliseren naarmate de franchises aflopen. Het manifest detailleert een aantal uitkeringen die versterkt worden, maar er is geen algemeen engagement om de besparingen in de sociale zekerheid ongedaan te maken.

Activisten rond huisvesting zullen ontgoocheld zijn dat het manifest niet eist dat de nieuwe wet van 2016 wordt ingetrokken. De oorspronkelijke aankondiging van Corbyn dat een Labour-regering een miljoen huizen zou bouwen, waarvan de helft in handen van de lokale autoriteiten, is afgezwakt tot de helft “in handen van de lokale autoriteiten en huisvestingsbedrijven met betaalbare huur- of koopprijzen.” Wij stellen dat er een miljoen sociale woningen nodig zijn. Het manifest belooft controles op de stijgingen van huurprijzen, maar geen beperking van de huurprijzen zelf.

Het zijn toegevingen voor de oppositie van de Blairisten in Labour. De populariteit van de maatregelen en de wijze waarop het debat sindsdien naar links opschoof, tonen aan dat het niet nodig was om een compromis met de rechterzijde te zoeken.

De Socialist Party staat volledig achter het verzet van Corbyn tegen de besparingen. Sinds hij verkozen werd als voorzitter van Labour hebben we er alles aan gedaan om de anti-besparingspartij in vorming te steunen in de strijd tegen de rechterzijde van Labour.

Zowel binnen als buiten Labour zijn er vertegenwoordigers van het kapitalistisch establishment. Vorige zomer was er een poging van de rechterzijde om Corbyn aan de kant te schuiven. Deze poging werd ondersteund door een grote meerderheid van de parlementsleden van Labour. In tegenstelling tot wat ze beweren, is dit niet omdat Corbyn ‘onverkiesbaar’ zou zijn, maar net omdat ze bang zijn dat hij wel verkozen wordt.

We hebben gepleit voor een democratisering van Labour, waarbij de destijds uitgesloten socialisten terug toegelaten worden, en een verplichte nieuwe selectie van parlementsleden. Hiermee was het mogelijk om de besparingsvleugel van Labour in een veel zwakkere positie te dwingen dan vandaag. De aanhangers van Blair kijken al voorbij de verkiezingen, los van het resultaat.

Ze beweren dat zij de sleutel tot het verkiezingssucces in handen hebben, maar staan voor hetzelfde oude besparingsbeleid waarmee de Franse PS tot 6% in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen herleid werd.

Na zeven jaar van conservatieve ellende, zijn de kiezers niet geïnteresseerd in ‘zachte besparingen’ in plaats van de harde Tory-versie. De negatieve gevolgen van het beleid onder New Labour zijn nog niet vergeten.

Een anonieme rechtse Labour-bron omschreef het manifest in de Mirror als volgt: “het komt neer op een pak gratis cadeautjes voor elke specifieke doelgroep. Het draait allemaal om de armsten terwijl er niets inzit voor de hardwerkende meerderheid.”

Rechts Labour-parlementslid Ben Bradshaw uit Exeter verklaarde dat hij het manifest verwerpt en met een eigen lokaal programma zou opkomen. Hij verschilt daarin niet van heel wat andere rechtse parlementairen die lokale pamfletten verspreiden zonder Corbyn of het partijprogramma te vermelden. In Walthamstow, Londen, verklaart parlementslid Stella Creasy in haar pamfletten dat zij de strijd van de inwoners van de wijk Butterfields had gewonnen, terwijl het de huurders zelf waren die met de steun van de Socialist Party een overwinning afdwingen. Verschillende parlementairen van Labour verklaren openlijk dat ze Corbyn niet zouden steunen als premier.

Het was nooit duidelijker dat we met twee partijen in één zitten: een pro-kapitalistische Blairistische partij en een nieuwe antibesparingspartij in vorming.

In 2016 verklaarde Tony Blair dat het een “erg gevaarlijk experiment” zou zijn indien Corbyn premier wordt. Hij zei dat hij dit risico niet wilde nemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij er alles aan doet om een overwinning van Labour tegen te gaan. Hij suggereert zelfs dat kiezers van Labour voor de Liberal Democrats of de Tories zullen stemmen als die kandidaten voor ‘remain’ waren in het EU-referendum.

De pro-kapitalistische vleugel zal niet stoppen met de pogingen om een nieuwe antibesparingspartij meteen de nek om te draaien. Er mogen geen toegevingen meer volgen. We hebben nood aan een partij die opkomt voor de belangen van de werkende klasse, niet die van de miljardairs.

Brexit

Een duidelijk antibesparingsprogramma dat de belangen van de werkende bevolking verdedigt, moet ook ingaan op de Brexit. Werkenden die voor een Brexit stemden, deden dit vooral als antwoord op de sociale ellende van de voorbije jaren. De Socialist Party heeft steeds gesteld dat Corbyn moet opkomen voor een Brexit in het belang van de werkenden en de meerderheid van de bevolking.

Het manifest gaat een beetje in die richting als het stelt dat jobs en levensstandaard prioritair moeten zijn, met de bescherming van de rechten van werkenden en “elke gemeenschap”. Maar er worden nog steeds toegevingen aan de rechterzijde gedaan door niet duidelijk in te gaan op de rol van de EU in het opleggen van besparingsdictaten.

Het manifest pleit voor het behoud van “de voordelen van de eengemaakte markt en de douane-unie.” Er wordt echter niets gezegd over de neoliberale regels van de EU. Er wordt veel gesproken over het behoud van de bescherming van werkenden onder Europese regels, maar niets over de Europese regels die de neerwaartse spiraal bepalen, zoals de richtlijn voor de postdiensten of andere maatregelen om privatiseringen verplicht op te leggen. Het manifest verzet zich duidelijk én terecht tegen racisme en verdedigt de rechten van Europese migranten.

Het beleid in dit manifest kan het leven van de meerderheid van de bevolking veranderen door te voorzien in degelijke lonen, betaalbare huisvesting, goede openbare diensten, … Maar een socialistische antibesparingspartij zou verder moeten gaan om de problemen van de werkenden effectief aan te pakken.

Zo stelt het manifest rond energie dat het geleidelijk aan regeringscontrole wil op de distributie en opkomt voor de creatie van publieke energiebedrijven in elke regio waarbij deze naast private energiebedrijven zouden functioneren. Opereren in een winstgedreven markt maakt het echter onmogelijk om controle uit te oefenen op de energietoevoer, prijzen en duurzaamheid. Om stabiliteit, betaalbaarheid en een snelle uitbreiding van hernieuwbare energie mogelijk te maken, moet de volledige sector onder democratisch publieke controle en bezit geplaatst worden.

De economische plannen voor investeringen komen neer op een significant grotere rol voor de overheid in de economie. Maar de voorstellen zijn erg bescheiden als het aankomt op het uitdagen van het privaat bezit van de belangrijkste delen van de economie. In de Labour-programma’s van 1945, 1972 en 1983 werd gepleit voor veel verregaandere nationalisaties.

Maar dit manifest is verschillend van wat de Blairisten van Labour de afgelopen jaren naar voor schoven en zo anders dan wat de Tories willen, dat het de situatie kan openbreken. Dit manifest opent de deur naar nieuwe discussies en dat is waar de Tories en de Blairisten zo bang van zijn. Het manifest zegt immers dat het niet zo hoeft te zijn als het nu is. Dat opent de discussie over welke samenleving we wel willen.

De campagne voor het manifest van Corbyn moet ingaan tegen zowel de Tories als de vertegenwoordigers van het kapitalisme binnen Labour. Het betekent ook een strijd voor een partij die in staat is om dit programma te realiseren. En het betekent opkomen voor een uitbreiding van de socialistische voorstellen.

De conservatieven en de media doen het manifest van Labour af als ‘onbetaalbaar’. Daarmee bedoelen ze dat er niet kan geraakt worden aan de enorme winsten van de kapitalistische elite. Er is echter geen gebrek aan geld in Groot-Brittannië. De duizend rijksten zijn goed voor een vermogen van 658 miljard pond, een stijging met 83 miljard pond op een jaar tijd. De belastingvoorstellen van Corbyn en McDonnell zouden 48,6 miljard pond bij hen zoeken.

We steunen het plan van Corbyn om de rijksten en de grote bedrijven extra te belasten. In het grootste deel van de jaren 1970 betaalden de grote bedrijven 52% belastingen op hun winst. Dat percentage is stapsgewijze afgebouwd tot nu nog 20%. Zelfs met de door Corbyn voorgestelde verhogingen, zouden de grote bedrijven nog het laagste niveau van vennootschapsbelasting betalen van de G7.

We moeten echter erkennen dat de ‘markten’ – het kapitalisme dus – nooit zomaar een hogere belastingvoet en meer regels zal aanvaarden. Ze zullen evenmin overnames van private bedrijven op een schoteltje aanbieden.

Het systeem werkt niet

Corbyn stelt dat het systeem doorgestoken kaart is in het voordeel van een klein aantal superrijke individuen en bedrijven. Een klein aantal mensen bezit en controleert de industrie, wetenschap en techniek en melkt deze uit om de eigen winsten te maximaliseren.

Wereldwijd bezitten de 8 rijksten evenveel als de armste helft van de bevolking. Dit is de grootste polarisatie tussen arm en rijk in de menselijke geschiedenis. Er zijn ongeveer 125 grote bedrijven die de economie volledig domineren. Het is de kleine elite die deze bedrijven bezit en hun marionetten die het establishment vormen en die er alles aan doen om te vermijden dat Corbyn aan de macht komt.

De miljardairs klagen steen en been over de voorstellen van Corbyn. Ze zullen er alles aan doen om de realisatie ervan te saboteren indien Corbyn verkozen wordt. Zelfs de meest bescheiden eisen in het manifest raken aan hun winsten. Maar ze zijn vooral bang dat de verwachtingen van de werkende bevolking zo hoog zullen zijn dat het Corbyn verder duwt dan wat hij vandaag voor ogen heeft.

Mogelijk zal er geprobeerd worden om Corbyn van het premierschap te houden. Maar er zou ook overgegaan worden tot sabotage in de vorm van het staken van investeringen, het weghalen van geld van de banken, … De enorme druk die op de regering van Syriza in Griekenland werd gezet, is een waarschuwing voor elke regering die wil raken aan de belangen van de rijken en de grote bedrijven.

Dat is waarom de strijd voor de maatregelen van Corbyn en andere eisen, een mobilisatie van de actieve steun van de arbeidersbeweging vereist. Het betekent ook dat we ons moeten voorbereiden om door te zetten met socialistische maatregelen.

Denk bijvoorbeeld aan de nationalisatie van de grote banken en de financiële bedrijven, waarbij de aandeelhouders enkel compensaties krijgen op basis van bewezen behoefte. Een cruciale stap om de economische crisis aan te pakken, is de nationalisatie van de ongeveer 125 grote bedrijven die 80% van de Britse economie controleren. In tegenstelling tot nationalisaties in het verleden moet het gaan om nationalisaties onder democratische controle met actieve betrokkenheid van het personeel, de vakbonden en de gemeenschap.

Dit zou de basis vormen voor het ontwikkelen van een democratisch socialistische planning van de productie waarmee het leven van miljoenen mensen kan veranderen.

Interview met Roger Bannister van de Socialist Party

Roger Bannister sprak midden oktober op 5 avonden georganiseerd door LSP/PSL over de recente politieke ontwikkelingen in Groot Brittannië. Roger is lid van de Socialist Party (zusterorganisatie van LSP), is verkozen in het nationaal bestuur van de vakbond UNISON en werd in 1986 uitgesloten uit Labour vanwege zijn linkse en socialistische ideeën. Roger was in 2015 kandidaat burgemeester voor TUSC (Trade Union and Socialist Coalition) in Liverpool en behaalde 5,3% van de stemmen.

Interview door Tim

Roger, we zijn enkele weken na de nieuwe overwinning van Jeremy Corbyn in de voorzittersverkiezingen bij Labour, na de mislukte coup van de rechterzijde. Wat verwacht je dat er nu zal gebeuren bij Labour: kan deze partij omgevormd worden tot een instrument voor de werkende bevolking?

De rechterzijde binnen Labour, vooral dan binnen de parlementaire fractie, lijkt van plan de huidige “burgeroorlog” verder te zetten. Ze zijn weliswaar tijdelijk teruggeslagen door de overtuigende overwinning van Corbyn, maar broeden op nieuwe tactieken om hem aan te pakken. De kans bestaat dat een deel van de rechterzijde afsplitst uit schrik om hun zetel te verliezen indien ze binnen Labour blijven.

Een probleem voor het omvormen van Labour tot een echte socialistische partij is dat het nationaal bestuur van de partij in handen blijft van die rechterzijde.  Die nationale leiding verbiedt bijvoorbeeld dat lokale partijafdelingen samenkomen. Dit is een groot probleem voor de honderdduizenden nieuwe leden die omwille van Corbyn zijn aangesloten bij Labour: zij krijgen niet de kans om binnen de partij actief te worden, te discussiëren, zich te vormen of deel te nemen aan campagnes tegen besparingen, omdat de nationale leiding hen verbiedt zich te organiseren.

Op de nationale conferentie zijn een aantal radicale programmapunten gestemd: een minimumloon van 10 pond per uur, controle op de huurprijzen van woningen, de nationalisering van de spoorwegen,… Als de partij rond die zaken campagne zou voeren, zou ze een enorme politieke kracht in de maatschappij kunnen worden en bijvoorbeeld de vakbonden kunnen stimuleren om hierrond in actie te gaan.

Is Corbyn zich bewust van deze situatie, en is hij bereid en in staat om er iets aan te doen?

Daar ben ik niet zeker van. Tot nu toe reageerde Corbyn niet erg sterk op de aanvallen van de rechterzijde. Hij is bijvoorbeeld nog steeds niet bereid om parlementsleden die niet meer worden gesteund door hun eigen lokale afdeling te vervangen als kandidaat bij de volgende verkiezingen (“deselection”). De groep van rechtse parlementsleden voelt zich veilig binnen de partij en kan zo oppositie blijven voeren tegen Corbyn. Als hij de kandidatuur voor deze zetels zou onderwerpen aan een interne verkiezing, zouden de meesten vervangen worden, ofwel hun oppositie tegen Corbyn opgeven uit schrik hun zetel te verliezen.

Is deze kwestie van “deselection” een belangrijk thema binnen Labour? Is dit een discussiepunt in de rest van de maatschappij?

Binnen Labour uiteraard, en ook bij de linkerzijde, activisten en syndicalisten, … Maar het is ook tot op zekere hoogte een thema in de rest van de maatschappij. Omwille van het enthousiasme rond Corbyn en de interesse wat er binnen Labour gebeurd. Anderzijds omdat deze discussie binnen Labour ook sterk speelde aan het begin van de jaren ’80 en toen ook uitgebreid aan bod kwam in de pers. Op dat moment werkte de Socialist Party, toen nog Militant, binnen Labour, en waren we grote voorstanders van deze vorm van interne partijdemocratie.

Wat zouden de effecten kunnen zijn indien Labour onder Corbyn de volgende verkiezingen winnen. Is dit een realistisch scenario en wat zou dit betekenen voor de linkerzijde in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten?

Dit is zeker mogelijk indien Labour de interne verdeeldheid die er nu heerst kan overstijgen. Vandaag gaat het hele debat binnen Labour over de positie van Corbyn. De partij moet naar buiten komen met een strijdbaar programma van maatregelen die ze zou doorvoeren indien ze de verkiezingen zou winnen. Zo’n programma zou op een enorme steun kunnen rekenen onder de werkende bevolking. Het zou als een verademing worden ervaren na jaren van besparingen. In zo’n scenario is een verkiezingsoverwinning voor Labour zeer realistisch.

De problemen stoppen echter niet bij de verkiezingen. Een Labour-regering zal onmiddellijk uitgedaagd worden door de kapitalisten, zeker als ze maatregelen neemt zoals de hernationalisering van de spoorwegen. Zo’n maatregelen zijn bovendien ook verboden door de Europese Unie. Corbyn heeft de voorbije maanden actief campagne gevoerd om binnen de EU te blijven: dit wordt dus een moeilijke kwestie voor een Labour-regering.

Biedt de “Brexit” nieuwe mogelijkheden voor de arbeidersbeweging in het Verenigd Koninkrijk? Zijn er ook gevaren?

Een overgrote meerderheid van de werkende bevolking heeft vóór de Brexit gestemd. Het probleem voor Cameron was dat elk referendum over gelijk welk thema ook meteen een stemming over die regering zelf wordt. Als een meerderheid van mensen, vooral vanuit de lagere klasse of de lagere middenklasse, tégen EU-lidmaatschap heeft gestemd, is dat voor een deel ook omwille van de enorme impopulariteit van het besparingsbeleid van de regering Cameron. Uiteraard is het ook zo dat de EU bij de werkende bevolking nooit echt populair is geweest. Er heerst een algemene ontevredenheid over lage lonen, werkloosheid, “zero hour-contracts”, de besparingen, … en de EU werd gezien als onderdeel van het probleem.

Cameron organiseerde het referendum ook omwille van de diepe crisis binnen de Conservatieve Partij. Hij wist dat zijn positie onhoudbaar was indien hij géén referendum zou organiseren. Hij was ervan overtuigd dat hij dat referendum kon winnen, maar misrekende zich enorm.

Er wordt vooral gesproken over de crisis binnen Labour, maar het lijkt erop dat de politieke crisis in het VK veel breder is, en alle partijen treft?

De Tories zijn er altijd beter in geslaagd hun diepe crisissen intern te houden. Na het referendum dachten velen dat Boris Johnson een poging zou doen om de leiding van de partij in handen te nemen, dat er een groot gevecht zou ontstaan tussen voor -en tegenstanders van de Brexit. Maar één voor één trokken de kandidaten voor het voorzitterschap zich terug, en werd Theresa May als enige overblijvende kandidate verkozen. De Tories hebben de gewoonte hun afrekeningen intern te houden.

Dit wil niet zeggen dat de contradicties binnen hun partij voorbij zijn. May krijgt nu te maken met het interne gevecht tussen “harde” en “softe” Brexiters: de hardliners willen een volledige breuk met de EU, en een einde aan de interne markt en de immigratie. De “softere” Brexiters willen binnen de Europese interne markt blijven, zodat Britse bedrijven niet enkel hun afzetmarkt behouden, maar ook toegang blijven hebben tot goedkope arbeidskrachten uit bvb. Oost-Europa. Recent liet May verstaan dat ze de hardliners zou volgen. Meteen tuimelde de waarde van de pond de dieperik in: Britse bedrijven rekenen immers op goedkope buitenlandse arbeidskrachten, een vertrek uit de interne markt zou dat onmogelijk maken. Dit toont meteen aan dat de huidige crisis binnen de conservatieven er één van een andere soort is: hun interne twisten kunnen steeds moeilijker binnenskamers blijven, én dit heeft een direct effect op de economie. Daardoor lijken ze ook voor de kapitalisten een risico om de regering te blijven leiden en zijn er gegronde twijfels of ze een volgende verkiezing nog kunnen winnen.

De Socialist Party, de zusterpartij van LSP in Engeland en Wales, heeft van in het begin een belangrijke rol gespeeld in de beweging rond Corbyn. Hoe zit de partij de toekomst

We hebben Corbyn inderdaad van het begin gesteund. Omdat we er als marxisten van overtuigd zijn dat elke beweging die de arbeidersklasse vooruithelpt, positief is, en moet ondersteund worden. Tegelijkertijd hebben we onszelf ook het recht voorbehouden onze eigen positie te verduidelijken: onze steun aan Corbyn is niet onvoorwaardelijk. We hebben de tactieken bekritiseerd waarmee Corbyn de problemen binnen Labour aanpakt, maar ook enkele van zijn politieke standpunten, zoals bijvoorbeeld zijn voortdurende steun aan de EU.

Corbyn organiseerde de voorbije maanden verschillende massameetings waar in totaal honderdduizenden mensen kwamen luisteren. Dit was een zeer goede zaak en wij hebben mee gemobiliseerd voor deze meetings. Maar we merkten dat de mensen die vol enthousiasme naar Labour gingen snel teleurgesteld waren over hun ontvangst. De leiding van Labour ziet hen niet graag komen en weigert hen een actieve rol te geven in de partij. Dit zijn mensen die echt iets willen doen, actief willen worden in campagnes, hun politieke ideeën bediscussiëren, zich vormen, en de partij ondersteunen. Ze krijgen daar dikwijls de kans niet toe omdat de rechterzijde hen als een bedreiging ziet voor hun eigen positie. Als die mensen ons dan tegenkomen, ons programma lezen, onze manier van werken leren kennen, krijgen we vaak de reactie: “dit is de soort partij die ik zocht bij Labour”. We zijn er in geslaagd een actieve rol te spelen ter ondersteuning van de campagne rond Corbyn, maar hebben ook onze eigen krachten opgebouwd.