Tag: Jeremy Corbyn

Veroordeel de schorsing van Corbyn! Organiseer je voor socialistische verandering en om een politieke stem op te bouwen die een echte oppositie vormt tegen de Tories!

Reactie door het Politiek Comité van Socialist Alternative

Jeremy Corbyn is niet antisemitisch. Hij heeft een levenslange geschiedenis in de strijd tegen racisme in al zijn vormen. Het is een schande dat hij is geschorst omdat hij heeft gezegd dat het verslag over antisemitisme binnen Labour door de Equality and Human Rights Commission het probleem “overdreven” heeft. In werkelijkheid was dit een typisch mild understatement van Corbyn!

Dit is niet om de ernst van het antisemitisme in de samenleving of de noodzaak om het te bestrijden waar het zich ook voordoet, naast islamofobie en alle vormen van racisme, te verwerpen. Socialist Alternative heeft hier al eerder in detail over geschreven, waarbij het pleitte voor een internationalistische benadering vanuit de werkende klasse als antwoord op antisemitisme. De realiteit is dat het onderzoek, het rapport en de schorsing van Corbyn weinig te maken hebben met antisemitisme en veel meer met de vastberaden campagne van de aanhangers van Blair tegen het Corbynisme en het potentieel dat het vertegenwoordigde voor een heel ander soort Labour-partij.

Manoeuvres tegen Corbyn

De schorsing van Corbyn door de nieuwe partijleider Starmer is de laatste zet in een vijf jaar durende oorlog tegen het succes van de linkerzijde waarbij Corbyn twee keer verkozen werd als partijvoorzitter en voor vooruitgang zorgde in de parlementsverkiezingen van 2017. Corbyn trok als leider honderdduizenden nieuwe leden naar Labour op basis van zijn programma tegen besparingen. Duizenden mensen kwamen naar de massabijeenkomsten die tijdens de voorzittersverkiezingen werden georganiseerd; jongeren hingen letterlijk aan de vensterbanken om een glimp op te vangen van de man die ideeën als gratis onderwijs en nationalisatie van de spoorwegen naar voren bracht. Er waren weinig andere evenementen de afgelopen jaren die de heersende klasse en hun vertegenwoordigers, ook in de partijmachine van Labour, meer angst aanjoegen dan de vakbondsleden en jongeren die samen ‘oh Jeremy Corbyn’ zongen. Deze beweging dreigde de geslaagde volledige overname van Labour door de kapitalistische klasse teniet te doen. Labour was destijds opgericht door de vakbonden en door socialisten, maar was een instrument van de burgerij geworden.

Dit is de reden waarom Keir Starmer zijn voorganger als Labour-voorzitter koste wat het kost weg wilde. Het is een manoeuvre dat tot doel heeft om de mogelijkheid van actief verzet tegen het besparingsbeleid de kop in te drukken. Onder Starmer is Labour er enkel op achteruit gegaan. Er waren tal van schorsingen van Corbyn-aanhangers. Labour spreekt over ‘nationale eenheid’ met de regering-Johnson die er nochtans niet in slaagt om enig antwoord te bieden op de Covid-19 pandemie. Starmer probeert nu op bijna wanhopige wijze de laatste restjes van het Corbynisme in Labour te verpletteren, zowel inzake politieke voorstellen als mensen.

De opkomst en de val van het Corbynisme

Hoe was het mogelijk dat de linkerzijde in Labour van zo’n objectief gezien sterke positie zo snel bijna totaal verpletterd werd? Het is grotendeels een gevolg van ernstige fouten door de leiders van de Corbyn-stroming en dit vanaf de eerste dag.

Ten eerste waren Corbyn en de Socialist Campaign Group volledig onvoorbereid op het daadwerkelijk winnen van de leiding van Labour. In eerste instantie verwachtten maar heel weinig mensen dat ze succes zouden hebben. Het was deels de verandering in de verkiezingsregels die niet-leden in staat stelde te stemmen, maar vooral ook de massale woede die in de samenleving bestond en waaraan Corbyn uitdrukking gaf, die hem in de leidende positie dreef. Ondanks de verpletterende overwinning en de explosieve groei van het aantal leden van Labour – dat de grootste politieke partij van Europa werd – is deze enorme potentiële kracht nooit benut door Corbyn en zijn aanhangers. Het was duidelijk dat de Blairistische vleugel, als politieke vertegenwoordigers van de kapitalistische klasse, geen enkele zinvolle verandering in een linkse richting zou tolereren en zich vastberadenheid hiertegen zou organiseren.

De benadering dat de rechterzijde binnen Labour wel zou overtuigd worden door ‘logische’ of ‘morele’ argumenten was fout en leidde tot meerdere capitulaties van Corbyn voor de rechterzijde. Hoeveel toegevingen er ook gedaan werden aan rechts, geen enkele volstond om de ‘vrede’ in de partij te bewaren. De rechterzijde bestaat uit pro-kapitalistische parlementsleden die geen politieke eenheid willen die gebaseerd is op een anti-besparingsprogramma zoals dat van Corbyn. Helaas heeft de leiding van het Corbynisme op geen enkel ogenblik die les geleerd. Ze bleven maar proberen om te verzoenen waar dit eigenlijk niet mogelijk was.

Twee voorzittersverkiezingen, twee parlementsverkiezingen, meerdere conferenties en initiatieven werden allemaal gesaboteerd door de rechtervleugel. In een uitgelekt rapport werd zelfs aangetoond dat medewerkers van Labour actief betrokken waren bij het ondermijnen van Corbyn en het opzetten van een collectief vertrek van enkele parlementsleden tijdens de kiescampagne van 2017. Toch nam Corbyn ontslag als voorzitter en nam hij verantwoordelijkheid op voor de verliezen. Een deel van links trok de conclusie dat er een gematigder leider nodig was om te winnen tegen de Tories. Toen Starmer als voorzitter werd verkozen, waarschuwden wij dat dit het begin was van een verschuiving naar rechts, tenzij het ernstig bestreden zou worden. Rebecca Long-Baily moest al gauw weg als schaduwminister van onderwijs en sindsdien werden meerdere aanhangers van Corbyn uit hun posities verwijderd.

Waar was het verzet hiertegen? Het meest verregaande was dat van de vakbond Unite die een deel van zijn financiële steun aan Labour heeft geschrapt. Het gaat evenwel slechts om 10% van die steun en er werden geen voorwaarden gesteld voor de resterende 90%. Niets van dit alles was onvermijdelijk. Als de honderdduizenden Labourleden die Corbyn hebben gesteund, niet alleen waren gemobiliseerd om bij de verkiezingen van deur tot deur te gaan, maar ook om actief campagne te voeren om de steun voor het reeds populaire beleid in de manifesten te organiseren en vervolgens ook brede lagen van de bevolking hiervoor te mobiliseren, dan had dit de verkiezingsresultaten in 2017 en 2019 kunnen veranderen en had dit een overwinning van Corbyn kunnen opleveren. Als er een verplichte herverkiezing was geweest van de Labour-kandidaten bij de verkiezingen, wat slechts neerkomt op democratische controle van de leden op wie hen vertegenwoordigt, dan had dit de aanhangers van Blair massaal richting exit uit het parlement kunnen duwen om plaats te maken voor linkse verkozenen die Corbyn steunden. Als Corbyn verder was gegaan dan het steunen van acties en stakingen op persoonlijke titel, maar de volledige kracht van de arbeidersbeweging had gemobiliseerd om solidariteit te concretiseren, dan had dit geleid tot veel grotere acties, ook ter ondersteuning van de voorstellen van Corbyn. Dit zou niet alleen de rechterzijde binnen Labour, maar de hele kapitalistische klasse, onder zware druk gezet hebben.

Links blijft dezelfde fout maken

In plaats van deze conclusies te trekken, blijven onder meer linkse vakbondsleiders zelfs nu nog dezelfde fouten maken. De Socialist Campaign Group van linkse Labour-leden heeft zich beperkt tot de verklaring dat ze zich “stevig verzetten tegen de beslissing om Jeremy te schorsen” en “onvermoeibaar zullen opkomen voor zijn heropname.” Momentum verklaarde: “Deze schorsing riskeert de reactie van Labour op antisemitisme te politiseren.” Zowel Corbyn als zijn medestander John McDonnell riepen de Labour-leden op om “kalm te blijven.” De commentaren op sociale media onder deze schuchtere verklaringen worden gedomineerd door aanhangers van Corbyn die deze leiders oproepen om geen hoop meer te stellen in Labour en de mogelijkheid om die partij te veranderen. De antwoorden van de officiële linkerzijde volstaan helemaal niet en dragen ertoe bij dat veel Labour-leden de partij nu verlaten, nadat heel wat andere aanhangers van Corbyn dit eerder deden na de verkiezing van Starmer als partijvoorzitter.

Hoe zal het verzet tegen de schorsing verlopen? Via dezelfde structuren die de heksenjacht hebben geïnitieerd en uitgevoerd? Door een beroep te doen op de logica en de rede en door te hopen dat de Blairisten die de machtshefbomen binnen Labour beheersen, overtuigd worden om het “nodige” te doen?

Op basis van de ervaringen van de afgelopen vijf jaar lijkt het zo goed als uitgesloten dat deze linkse leiders bereid en in staat zullen zijn om de campagne van massamobilisatie, vastberaden strijd en beslissende politieke actie tegen de Blairisten te voeren die nodig is om enige kans te maken om te winnen.

Het moet duidelijk zijn dat er geen enkele kans is op een “eerlijk proces” of een echt onafhankelijk onderzoek naar Corbyn in Labour. Zelfs als de schorsing van Corbyn wordt teruggetrokken, op welke basis zal dit dan gebeuren? Op basis van een verontschuldiging waarin hij ten onrechte erkent een antisemiet te zijn, of op basis van een belofte om het nooit meer oneens te zijn met Starmer? Dat is niet de strijd die gevoerd moet worden.

Moet links zich richten op Labour?

De vele duizenden mensen die de Corbyn-beweging vooruit stuwden, zijn grotendeels verdwenen uit Labour of toch alleszins niet meer actief in die partij. De besten onder hen zoeken andere middelen om de strijd tegen de Tories en het kapitalisme te voeren. Ze doen dit door zich op hun werkplek te organiseren, huurstakingen aan de universiteiten op te zetten, campagne te voeren voor gratis schoolmaaltijden, te protesteren tegen racisme, en nog vele andere acties te ondernemen. De inspanningen van links, binnen en buiten Labour, kunnen nu best niet worden besteed aan eindeloze oproepen en manoeuvres binnen de partijmachine van Labour, maar aan het mobiliseren van die arbeiders en jongeren die de strijd willen aangaan en aan het verenigen van deze verschillende bewegingen. Er is dringend behoefte aan een nationale conferentie van het verzet om vakbondsleden, socialisten en activisten bijeen te brengen om te discussiëren over een manier om vooruit te komen.

Corbyn en de andere linkse leden van Labour zouden het initiatief kunnen nemen tot een dergelijk evenement – als ze dat zouden doen, zouden ze het potentieel hebben om enorme aantallen medestanders te betrekken. Als ze evenwel daartoe niet bereid zijn, zoals waarschijnlijk lijkt, kunnen werkenden en jongeren het zelf doen. Vakbonden zouden ook een belangrijke rol kunnen spelen. Zij zouden hun financiële bijdragen aan Labour onmiddellijk moeten opschorten als reactie op de schorsing van Corbyn en tegelijk een proces van democratisch overleg opstarten in hun organisaties om na te gaan hoe de politieke vertegenwoordiging van de werkende klasse moet worden aangepakt. Op basis van de ervaring lijkt het onwaarschijnlijk dat de vakbondsleiders een dergelijke stap zullen zetten, tenzij ze ertoe gedwongen worden door een sterke beweging van hun basis. De woede die op dit ogenblik bestaat onder werkenden en in de hele maatschappij maakt dit soort strijd echter mogelijk.

Deze discussies zullen zich moeten richten op de voor de hand liggende vraag hoe een nieuwe massale linkse partij op basis van strijd kan worden gevormd. De strijd die werkenden en jongeren nu voeren, en de nog grotere die komen, hebben een politieke stem nodig om hen vooruit te helpen. Er is een schreeuwende behoefte aan een politieke vertaling van deze bewegingen die deze strijd kan verenigen rond een programma voor echte verandering, die kan spreken in stadhuizen en het parlement, en die een forum kan zijn om te debatteren over welk soort programma een samenleving kan bekomen om tegemoet te komen aan de behoeften van al diegenen die strijden voor een betere wereld.

De noodzaak van een socialistisch alternatief

Socialist Alternative zegt dit alles niet als toeschouwers of met het voordeel van een oordeel dat achteraf wordt geveld. We herhalen elementen die we stelselmatig naar voren brachten onder het voorzitterschap van Corbyn. Heel wat van onze leden werden lid van Labour en stemden op Corbyn, zowel bij interne verkiezingen als tijdens de parlementsverkiezingen. We voerden actief campagne met leden van Labour. We hebben echter in elk stadium naar voren gebracht wat we nodig achtten voor een overwinning van Corbyn.

Maar de zaken zijn nu kwalitatief veranderd. Toen Rebecca Long-Bailey werd ontslagen, zeiden we: “Degenen die ervoor kiezen om in Labour te blijven, moeten nu harde conclusies trekken: de weg van verzoening, terugtocht en stilte in de naam van ‘eenheid’ kan alleen maar leiden tot de ‘eenheid’ van het kerkhof.” Dit is nu nog meer waar.

Wat de afgelopen vijf jaar vooral is gebleken, is dat halfslachtige maatregelen niet zullen slagen. De politieke, economische en sociale crises zijn alleen maar toegenomen sinds Corbyn voor het eerst werd verkozen. De pandemie van Covid-19 en het wanbeleid van de regering, heeft het falen van het kapitalisme nog duidelijker gemaakt. Elke dag trekken werkenden en jongeren de conclusie dat dit systeem fundamenteel moet worden veranderd. Socialist Alternative zal actief en enthousiast deel uitmaken van oprechte pogingen om een nieuwe massale linkse strijdpartij op te bouwen – iets wat dringend nodig is. Wij zullen ervoor pleiten dat zo’n nieuwe partij een politieke benadering kiest die gebaseerd is op het mobiliseren van de arbeidersklasse en het voeren van campagne voor een socialistisch alternatief voor het kapitalisme. Wie daar mee wil voor strijden en wie wil opkomen voor een socialistische wereld, vragen we om vandaag nog bij Socialist Alternative aan te sluiten.

Wil je meer weten? Vanavond om 20u Belgische tijd is er een publieke meeting van Socialist Alternative via Zoom.

Vorige week lanceerde Jeremy Corbyn aan de universiteit van Birmingham het kiesprogramma van Labour. In zijn toespraak benadrukte hij de afgelopen negen jaar van besparingen. Hij stelde dat de beloften in het programma door de heersende elite als ‘onmogelijk’ zullen weggezet worden, omdat de elite nu eenmaal geen veranderingen wil aan een systeem dat “in hun voordeel is opgezet.” Hij wees erop dat één derde van de miljardairs financiële steun gaf aan de Tories en plaatste daar Labour tegenover dat “aan uw kant” staat.

Door Paul Callanan, Socialist Alternative

In vergelijking met de afgelopen tien jaar van besparingen en de afgelopen drie decennia van neoliberaal beleid van zowel Labour als Tories, is dit programma effectief radicaal. Net als het programma van 2017 is het een verdere breuk met de dogmatische opvatting dat er geen alternatief is voor de ongebreidelde vrije markt.

Het klopt ook dat het programma vol staat met “populaire maatregelen.” Peilingen toonden meermaals aan dat maatregelen als de nationalisatie van spoor, post en diensten, het stoppen van besparingen en privatiseringen in de zorgsector en het schrappen van inschrijvingsgeld effectief brede steun genieten.

De belofte om 1 miljoen groene jobs te creëren speelt in op de woede en de actiebereidheid van de jongeren die bleek in de recente klimaatstakingen. Het is ook positief dat het plan van Labour voor een economie zonder CO2-uitstoot gericht is op een “rechtvaardige transitie” waarbij personeel uit de gas- en oliesector alternatieve tewerkstelling aangeboden krijgt waarbij de bestaande kennis en vaardigheden gebruikt worden.

De maatregel die de meeste media haalde, was die voor het gratis degelijk internet voor iedereen in het land. Ook deze maatregel is een indicatie van het radicale denken in het verkiezingsprogramma.

Helaas toonde de toespraak van Corbyn ook enkele beperkingen. Hij stelde terecht dat “Johnson de Brexit wil kapen om een Thatcherisme op steroïden op de bevolking los te laten” en wees op de handelsgesprekken met de VS, waarbij de zorgsector zou geopend worden voor Amerikaanse bedrijven. Maar Corbyn bleef eens te meer onduidelijk over welk soort Brexit hij wil doorvoeren. Hij hield het op vage retoriek zoals “Brexit uit handen van de politici halen.”

Corbyn sprak over een “investerintgsblitz” om infrastructuurprojecten te financieren. Het kiesprogramma herhaalt het idee van een nationale investeringsbank om deze projecten en openbare diensten te financieren. Zoals we eerder opmerkten, zal dit echter niet volstaan om de nodige middelen te mobiliseren.

De grootste beperking in het kiesprogramma is het ontbreken van een eis rond de nationalisatie van de grote banken. Dit is niet alleen van cruciaal belang voor de financiering van de plannen van Labour. Corbyn sprak terecht over de vijandigheid die dit kiesprogramma zal opwerpen bij de rechterzijde en het establishment. Die vijandigheid zal zich niet tot woorden beperken.

Alle instrumenten waarover zij beschikken, zullen worden gebruikt om te voorkomen dat er een radicaal, anti-besparingsbeleid wordt gevoerd en de banken zullen de sleutel daartoe zijn. Een Labour-regering zal moeten voorkomen dat haar programma wordt gesaboteerd, bijvoorbeeld door middel van investeringsstakingen van de rijken, waarbij het geld van die banken uit het land wordt weggehaald. Om dit te doen, moeten de banken worden genationaliseerd onder democratisch toezicht van de werkenden en is er kapitaalcontrole nodig om te voorkomen dat het geld verdwijnt.

Het volstaat ook niet om te zeggen dat de bevoorradingskanalen van de zes grote energiebedrijven genationaliseerd worden. Dit laat de private bedrijven nog steeds de controle over een groot deel van de energiesector. Om een ander energiebeleid te kunnen voeren, moet de volledige sector in publieke handen komen. De grote bedrijven moeten daartoe meteen genationaliseerd worden.

Wij roepen op om de 100 grootste monopolies die 80% van de economie in handen hebben te nationaliseren. Als ze in private handen blijven, zullen jobs naar het buitenland blijven gaan, zeker als Labour aan de macht komt en de grote bedrijven meer belastingen en betere lonen wil laten betalen. Deze bedrijven in publieke handen nemen, is essentieel om degelijke lonen te garanderen. We kunnen de beschikbare rijkdom en middelen bovendien gebruiken om de economie democratisch te plannen gericht op de noden en behoeften van de volledige samenleving.

Tijdens zijn toespraak zei Corbyn: “Het enige wat je hoeft te doen, is stemmen.” Dat zal niet het geval zijn. Bij de vorige verkiezingen deed Labour het merkbaar beter dan verwacht op basis van mobilisatie naar massameetings en campagnemomenten. Dat is wat nodig is om ook nu verder vooruit te gaan.

De syndicale acties bij de post (Royal Mail), het onderwijs en laagbetaalde schoonmakers die voor een minimumloon van 15 pond per uur opkomen, laten zien wat nodig is om voor het programma van Corbyn te strijden. Net als de klimaatstakingen die dit jaar in Groot-Brittannië en de rest van de wereld plaatsvonden. Dit soort massamobilisaties zal ook na de verkiezingen nodig zijn, zowel indien Corbyn wint en de heersende klasse overgaat tot sabotage, als in het geval dat er opnieuw een Tory-regering komt met een rampzalig besparingsbeleid.

We moeten nu in actie komen om de Tories op 12 december de deur uit te sturen. Het verkiezingsprogramma van Labour heeft het potentieel om enthousiasme te wekken en mensen op straat en in werkplaatsen aan te sporen om ervoor te vechten. Deze beweging zal ook een gedurfd socialistisch programma nodig hebben om de confrontatie met de bazen ook na de verkiezingen aan te gaan.

Beperkte intrekking van uitsluitingen, referenda onder huurders, ‘gemeentelijk socialisme’

De gevestigde media schreeuwen over een extreemlinkse coup binnen Labour. Dat is niet verwonderlijk. Onder Tony Blair vonden de grote bedrijven een veilig alternatief op de conservatieve Tories. Ze verlangen ernaar om Labour terug op een pro-kapitalistisch en pro-besparingsstandpunt te krijgen, zeker nu de Tories verdeeld zijn er het gevaar is om in de Brexit geen stabiele politieke formatie te hebben.

Edito van weekblad ‘The Socialist’

De gevestigde media hoopt op een storm die de rechtse Blairisten in Labour versterkt tegen de vooruitgang van de aanhangers van Corbyn. Veel mensen zijn enthousiast over de voorstellen van Corbyn en hopen dat de recente ontwikkelingen in Labour zullen leiden tot verandering waarbij Labour een antibesparingspartij, zelfs een socialistische formatie, wordt die voor de gewone bevolking opkomt en hun leven verbetert.

Deze hoop is versterkt nu de aanhangers van Corbyn een kleine meerderheid gewonnen hebben in de nationale leiding van Labour, het National Executive Committee (NEC), en de voorzitterspositie van de geschillencommissie binnenhaalden. Het heeft er reeds toe geleid dat een aantal linkse activisten die eerder uitgesloten werden nu terug in Labour opgenomen zijn.

Het NEC kwam tussen in Haringey [waar er een grote discussie is over grond van de gemeente die aan een privaat bedrijf wordt gegeven om te ontwikkelen], maar deed dit op erg milde wijze met slechts een oproep om de uitbesteding van de grond te ‘schorsen’ voor een ‘verzoening’ tussen de gemeenteraadsleden die zich onder druk van de grote lokale campagne tegen een privatisering keerden enerzijds en de rechtse voorstanders van privatisering anderzijds.

Corbyn hield ook een toespraak waarin hij het had over het einde van de privatiseringen in de openbare diensten en over een terugkeer naar ‘gemeentelijk socialisme.’ In een toespraak voor gemeenteraadsleden stelde hij dat de lokale autoriteiten de privatisering van openbare diensten moeten omkeren. Er werd beloofd dat er een referendum onder sociale huurders moet komen vooraleer sociale blokken gerenoveerd worden, dat sociale huisvesting die verdwijnt vervangen wordt en dat er meer betaalbare huisvesting komt.

De Labour-voorzitter stelde voor dat gemeenten de bevoegdheid krijgen om leegstaande woningen in beslag te nemen om er daklozen in onder te brengen. Schaduwminister van huisvesting John Healey stelde dat een Labour-regering een wet zou invoeren waardoor de overheid grond aan de nominale prijs ervan kan aankopen. Dit ‘gemeentelijk socialisme’ omvat ook het terug in publieke handen nemen van geprivatiseerde diensten en rechtstreekse tewerkstelling van gemeentepersoneel door de lokale overheden.

De druk van verschillende campagnes rond betaalbaar wonen en tegen gentrificatie in Londen zorgde er al voor dat burgemeester Sadiq Khan aankondigde dat er voortaan referenda komen onder sociale huurders. Voorheen was hij daartegen. Deze koerswijziging geeft vertrouwen aan campagnes die opkomen voor een referendum, zoals de Save our Square campagne in Walthamstow die nu botst op onverkozen topambtenaren van de gemeente die zich zelfs verzetten tegen een petitie voor een referendum.

Corbyn verklaarde dat deze maatregelen meteen moeten doorgevoerd worden en wees op enkele gevallen waar gemeenten “diensten terug in publieke handen nemen en dure publiek-private samenwerkingsverbanden stoppen.” Deze aankondigingen komen geen dag te vroeg. Labour-besturen gingen, ondanks de koers van Corbyn, gewoon verder met hun beleid van privatiseringen, sluiting van diensten, afbouw van jobs en lonen. Het spook van het einde van de nationale financiële ondersteuning van lokale besturen in 2020 maakt dat Labour-besturen zoeken naar mogelijkheden om publieke bezittingen en diensten te verkopen, luxehuisvesting aan te trekken en private ontwikkelaars hun gangen te laten gaan. Zo hopen ze de inkomsten te vergroten.

Om de brede steun voor Corbyn niet te ondermijnen, is het noodzakelijk dat er een duidelijke instructie komt dat de lokale besturen hiermee moeten stoppen. De plannen moeten ook verder gaan. Er is nood aan een massaal programma van publieke investeringen in sociale huisvesting. Er is controle nodig op de huurprijzen in de private sector. En we moeten de besparingen stoppen en omkeren.

Als Corbyn aarzelt om duidelijke richtlijnen te geven, komt dit door de nadruk van zijn omgeving in de leiding van Momentum op de pogingen om de ‘eenheid’ met de rechterzijde in de partij te bewaren. Corbyn verklaarde over Haringey dat de tussenkomst eenmalig was en dat het doel is “om mensen bijeen te brengen.”

Rechts gebruikt elke kans

De linkerzijde doet er alles aan om rechts niet voor het hoofd te stoten, maar rechts voert telkens een harde strijd als het een kans ziet. Na de brede steun voor Corbyn in de parlementsverkiezingen wist de rechterzijde dat het moeilijk was om steun te vinden en dus werden de openlijke aanvallen gestopt.

Maar zodra er een kans is, wordt die gegrepen. Tony Blair begon het jaar met een campagne om het EU-referendum over te doen. De rechterzijde in de vakbond Unite probeert de verkiezing van Corbyn-aanhanger Len McCluskey als voorzitter teniet te doen. Het doel is telkens om Corbyn te ondermijnen.

Parlementslid Chris Williamson, een aanhanger van Corbyn, werd binnen de fractie tot een kleinere rol veroordeeld nadat hij een voorstel deed rond gemeentetaksen. De meeste gemeenteraadsleden van Labour zijn tegenstanders van Corbyn. Zij ondermijnen hem elke dag met hun beleid van besparingen en privatiseringen. De milde interventie van de nationale partijleiding in Haringey werd door meer dan 70 voorzitters van gemeenteraden veroordeeld als “gevaarlijk en alarmerend.” Ze omschreven het als een “aanval op de basisprincipes van de democratie.” Daarmee maken ze het duidelijker dan ooit te voren: Labour bestaat nog steeds uit twee partijen in één.

Momentum haalt regelmatig de media. De groep heeft naar eigen zeggen 35.000 leden en was bijzonder actief op de sociale media tijdens de parlementsverkiezingen. Momentum mobiliseerde activisten toen ook om op straat campagne te voeren in kiesdistricten waar Labour nipt een zetel kon winnen of verliezen. Maar in de cruciale kwestie van ingaan tegen de rechtse Blairisten in Labour faalt de leiding van Momentum. De overgrote meerderheid van de kandidaten bij de lokale verkiezingen in mei zullen tegenstanders van Corbyn zijn.

Jon Lansman van Momentum blijft zich verzetten tegen de verplichte herselectie van parlementsleden door de partijleden in hun kiesdistrict. In een interview met The Independent stelde hij: “We hebben het duidelijk gemaakt dat we geen campagne zullen voeren voor gelijk welke herselectie.” Hij voegde eraan toe dat lokale afdelingen daar anders over kunnen beslissen. Maar door het zo te stellen, ontwapent hij de aanhangers van Corbyn.

De aanhangers van Corbyn slaagden er niet in om rechtse zetelende gemeenteraadsleden van de kieslijsten te halen (behalve in Haringey waar linkse Labour-leden de benadering van Momentum verwierpen). De leden van Momentum zullen nu gemobiliseerd worden om steun te zoeken voor de besparingspolitici waar de mensen genoeg van hebben.

Labour moet dringend gedemocratiseerd worden. Met een meerderheid in het NEC voor Corbyn is de zaak niet afgehandeld. Uitgesloten socialisten moeten terug in de partij aanvaard worden, niet enkel die paar linkse activisten die nu terug opgenomen worden. In november 2016 was er een brief van 75 uitgesloten socialisten – waaronder voormalig parlementslid Dave Nellist en voormalige gemeenteraadsleden uit Liverpool zoals Tony Mulhearn – met de vraag om terug lid te mogen worden. Deze brief werd ondersteund door honderden syndicalisten en activisten. De vraag werd echter verworpen door algemeen secretaris Iain McNicol.

De Socialist Party schreef naar McNicol met het voorstel om socialistische organisaties zoals de SP te laten affiliëren bij Labour, net zoals dit vandaag het geval is met de Co-op Party. Ook dit voorstel werd verworpen.

Wij denken dat de vakbondsrechten moeten hersteld worden en dat er nood is aan een democratische federale structuur. Op die basis kan Labour een massale antibesparingspartij worden die al wie zich verenigt tegen de conservatieven, de besparingen en de superrijken bijeenbrengt.

Langs Blairisten heen naar leden stappen

Zoals Corbyn dit deed met het verkiezingsmanifest, moet hij ook nu langs de Blairisten heen naar de leden stappen met een voorstel van nieuwe democratische structuur. De herselectie van parlementsleden kan niet op zich laten wachten. Met de Tories die zo verdeeld zijn en openlijk discussiëren over het vervangen van Theresa May, moeten de aanhangers van Corbyn voorbereid zijn op parlementsverkiezingen.

De miljoenen mensen die voor het manifest van Corbyn stemden, deden dit omdat ze iets fundamenteel anders willen zien. Er wordt veel hoop gevestigd in de beweging rond Corbyn. Tegelijk zullen er harde aanvallen van de kapitalisten komen bij elke maatregel die hun winstmogelijkheden aan banden probeert te leggen. Corbyn mag zich niet laten gijzelen door vertegenwoordigers van de kapitalisten in zijn eigen partij.

De Socialist Party zal er alles aan doen om mee te bouwen aan een massabeweging ter ondersteuning van het beleid waar Corbyn voor staat. We zullen dit verbinden met de nood om de grote banken en bedrijven onder democratisch publiek bezit te brengen, voor een socialistische samenleving.