Tag: Hong Kong

Carrie Lam verklaarde in aanloop naar de verkiezingen van vandaag in Hongkong: “De geloofwaardigheid van de regering is groot, maar de opkomst zal laag zijn.”

Door Zuo Ren, Socialist Action

De eerste verkiezingen voor de Wetgevende Raad (Legco) sinds de “make-over” vanuit Beijing vinden vandaag plaats. De Chinese dictatuur (CCP) heeft de omvang van de Legco vergroot tot 90 zetels, waarvan er slechts 22 worden gekozen. Bovendien moeten de kandidaten eerst worden goedgekeurd door de nationale veiligheidsorganen om het dictum van “patriotten die Hongkong regeren” te waarborgen. De verkiezingssfeer is dan ook ongekend gematigd en de opkomst zal waarschijnlijk de laagste in de geschiedenis zijn.

Het Hong Kong Public Opinion Research Institute maakte in december bekend dat 36% van de ondervraagden niet van plan is te gaan stemmen. Dit aantal omvat niet de respondenten die niet eerlijk durfden te antwoorden uit angst de wet op de nationale veiligheid te overtreden. In eerdere onderzoeken naar de Legco-verkiezingen sinds 2004 lag de intentie van de respondenten om te gaan stemmen altijd boven de 80 procent.

Lang voor deze herstructurering was de Legco van Hongkong al een kreupel parlement. De oppositie kon binnen het parlement geen echte bedreiging vormen voor de CCP. In het verleden legden de pan-democraten obsessief veel nadruk op geleidelijke hervormingen binnen het parlementaire systeem, waardoor de Legco een veiligheidsklep werd om de druk van de massale ontevredenheid te kanaliseren. Onder Xi Jinping’s hooghartige dictaten is alle ruimte voor parlementaire manoeuvres en toneel verdwenen. In plaats van Xi, de CCP en de regeringsgroep in Hongkong te versterken, ondermijnt dit harde beleid alleen maar de levensvatbaarheid van de dictatuur op lange termijn.

Alsof ze bedwelmd zijn door hun eigen propaganda, blijven de heersers van Hongkong tegelijkertijd zichzelf en anderen misleiden. In een interview met de Global Times, een nationalistische CCP-krant, verklaarde Carrie Lam dat “de geloofwaardigheid van de regering groot is, maar dat de opkomst laag zal zijn.”

Tegelijkertijd vreest de regering dat een lage opkomst haar gezag zal ondermijnen, dus heeft zij haar uiterste best gedaan om de opkomst te verhogen. Ten eerste heeft zij het strafbaar gesteld dat iemand anderen “aanzet” tot het uitbrengen van “ongeldige” stemmen. Vervolgens heeft zij de opiniepeilers bedreigd: mensen vragen naar hun intenties rond deze verkiezingen kan een overtreding van de wet vormen.

Bovendien richtte de regering stembureaus in aan de andere kant van de grens om de stemmen te mobiliseren van pro-CCP Hongkongers die op het vasteland wonen. Maar hoe machtig een repressieve machine ook is, zij kan kiezers die ‘platliggen’ niet dwingen op te staan (‘platliggen’ is de nieuwste massatrend onder jongeren op het vasteland die weigeren deel te nemen aan de kapitalistische rat-race).

Pan-democratisch verraad

Sommige zogenaamde gematigde pan-democratische politici blijven de strijd voor democratie verraden. Zo hebben Frederick Fung Kin-kee, voormalig voorzitter van de ADPL (Association for Democracy and People’s Livelihood) en Nelson Wong Sing-chi, voormalig leider van de Democratische Partij, ingestemd met een figurantenrol in de verkiezingsklucht.

De gematigde pan-democraten verschilden ernstig van mening over de vraag of zij al dan niet aan de verkiezingen zouden deelnemen. Hoewel zij onder druk van de massa afzagen van hun plannen om mee te doen, gingen het verraad achter de schermen door. De vice-voorzitter van de Democratische Partij, Edith Leung, bleek Jason Poon te steunen, de directeur van China Technology, die door Anthony Wu, een lid van het Permanent Comité van de Politieke Raadgevende Conferentie van het Chinese Volk (een door de CCP geleid orgaan op het vasteland), was voorgedragen om zich kandidaat te stellen voor het district Hongkong Eiland Oost.

Sinds de goedkeuring van de nationale veiligheidswet in juli 2020 heeft de brute repressie van de CCP geen moment stilgestaan. In naam van preventiemaatregelen tegen de pandemie blijft Carrie Lam het toezicht van de staat op burgers versterken, heeft zij het verplichte gebruik van de app ‘Huis Veilig Verlaten’ ingevoerd en is het verbod op bijeenkomsten met meer dan vier personen doorgezet. Carrie Lam dreigt iedereen te vervolgen die anderen ‘aanspoort’ om zich niet te laten vaccineren. Daarnaast is de persvrijheid om zeep geholpen. Het ontslag van de hoofdredacteur van de krant Stand News en de weigering om het werkvisum van Economist-verslaggever Sue-Lin Wong te verlengen, zijn enkele van de recente gevallen.

Hoe sterk de repressie ook is, de sociale crises kunnen niet worden verhuld, en dus zal er geen einde komen aan de grieven van de bevolking. Hongkong telde vorig jaar 1,6 miljoen armen, een armoedepercentage van maar liefst 23,6 procent. Dit is een recordhoogte sinds 2009. Eén op de vier inwoners van Hongkong is arm, en bijna 30 procent van hen komt uit werkende gezinnen. Wat een grote ironie van Xi Jinping’s zogenaamde alomvattende beleid voor armoedebestrijding en gemeenschappelijke welvaart! Xi verklaarde vorig jaar de overwinning in het uitroeien van armoede in heel China…

Hersenspoeling op school

Minister van Onderwijs Kevin Yeung Yun-hung bekritiseerde onlangs de huidige leugenachtige doctrine en verklaarde dat “ijver en strijd” moeten worden toegevoegd aan het cultiveren van waarden, terwijl “respect voor de mensenrechten” en “kritisch denken” zijn geschrapt uit de regeringsgids de onderwijsprogramma’s in Hong Kong.

Op het vasteland van China is het idee van ‘platliggen’ opgekomen doordat jongeren sociale normen die onder hoge druk staan afwijzen, afzien van het kopen van een huis, zich verzetten tegen het huwelijk en het krijgen van kinderen, en een minimalistisch leven leiden tegen zo laag mogelijke kosten. De CCP beschouwt dit maatschappelijk verschijnsel als een grote vijand en ziet het als de hoofdoorzaak van de verstoring van de economische orde en de bevolkingscrisis van het land. Zij lanceerde een staatscampagne in de media om de ‘platliggen’-trend, die een kenmerk is van de cybercultuur, te veroordelen en promootte krachtig het idee van “strijd” hiertegen tijdens het recente zesde Plenum van het Centraal Comité.

Het onderwijsbureau van Hong Kong kopieert slechts Xi’s pogingen om de jeugd te beheersen door middel van een repressief paternalistisch systeem. Maar hoe meer de heerser schreeuwt, des te minder luisteren de jongeren echter naar zijn bevelen.

De jongeren van Hongkong weten, net als de jongeren op het vasteland, die geconfronteerd worden met hoge huizenprijzen en uitzichtloze vooruitzichten, dat de vruchten van hun harde werk en vooruitgang alleen maar zullen worden afgepakt door de heersende klasse. De anti-autoritaire beweging in Hongkong in 2019 was het eerste ontwaken van het verzet van de jeugd tegen het systeem, een geval van echte “strijd” voor hen. Nadat de beweging door de politie werd onderdrukt en mislukte, drong een gevoel van tijdelijke wanhoop en machteloosheid tot de jeugd door.

De versterking van de ideologische onderdrukking van het onderwijssysteem door de dictatuur zal alleen maar tot afkeer leiden van nog meer leraren, studenten en ouders, van wie velen ervoor zullen kiezen Hongkong te verlaten om aan deze grove hersenspoeling te ontsnappen. In het academiejaar 2020-2021 is het aantal studenten uit Hongkong dat van school gaat 1,7 keer zo groot geworden, wat neerkomt op een gemiddelde van 32 studenten per school. Hiervan verliet 60% Hongkong. Ongeveer 7,1 leraren per school zegden hun job op, bijna het dubbele van een jaar geleden.

Verenigde strijd

Xi Jinping maakt zich op om volgend jaar op het CCP-congres te worden ‘herkozen’ als president. Om te overleven moet hij zijn macht versterken en consolideren. Als gevolg van het hoogoplopende conflict tussen China en de VS moet Xi Hongkong onderdrukken als machtsvertoon. Daarom hangt het lot van Hongkong niet alleen af van krachten binnen de stad, maar van heel China en zelfs de internationale situatie.

Tegen de achtergrond van een diepe crisis van het mondiale kapitalistische systeem wordt zowel het bewind van Xi als dat van Biden geteisterd door ernstige crises in eigen land en internationaal. De ontevredenheid onder de massa’s wordt sterker en sterker, de radicalisering van jongeren en het toenemende klassenbewustzijn bieden een sprankeltje licht in de donkere situatie in Hongkong. Wanneer de massa’s van het vasteland van China opstaan, zullen de massa’s van Hongkong en de rest van de wereld ook opstaan. Arbeiders moeten zich verenigen en samen strijden om totalitarisme en kapitalisme van welke signatuur dan ook te bestrijden.

Reactie door Socialist Action (ISA in Hongkong)

In Hongkong neemt de terreur van de regering tegen politieke activiteiten, de media, oppositiepartijen en democratische rechten elke dag nieuwe sprongen.

De miljardair-eigenaar van Apple Daily, Jimmy Lai Chee-Ying, werd vorig jaar gearresteerd onder de wet op de nationale veiligheid. Hij is één van de 114 mensen die tot nu toe zijn aangeklaagd op grond van de draconische wet, die een jaar geleden door het regime van Xi Jinping werd opgelegd als instrument om de broze democratische rechten en de gedeeltelijke politieke autonomie van het gebied te ontmantelen. Lai’s Apple Daily was de enige krant met een grote oplage die de democratische protesten in Hongkong steunde.

Op 17 juni deed de politie een inval in de kantoren van Apple Daily, waarbij tientallen computers, servers en dozen met journalistiek materiaal in beslag werden genomen. De veiligheidspolitie arresteerde hoofdredacteur Ryan Law en vier andere directeuren van de krant wegens “samenspanning met buitenlandse krachten”, wat een misdrijf is volgens de nationale veiligheidswet. Twee redacteuren van de krant zijn ook gearresteerd, een van hen op de luchthaven van Hongkong op zondagavond 27 juni, toen hij op het punt stond aan boord te gaan van een vliegtuig naar Groot-Brittannië.

Enorme aanval op persvrijheid

De politie wees op 30 “illegale” artikelen ter ondersteuning van westerse sancties tegen het Chinese regime (CCP) of pro-CCP Hongkongse functionarissen als basis voor de arrestaties. De aanklachten golden met terugwerkende kracht, ook voor artikelen die in 2019 waren gepubliceerd, voordat de wet op de nationale veiligheid werd uitgevaardigd.

18 miljoen Hongkongse dollar (2,3 miljoen euro) aan fondsen van drie bedrijven van het moederconcern van Apple Daily, Next Digital, werden bevroren, wat een verlammende klap betekende voor de pogingen van de krant om de publicatie voort te zetten. De sluiting betekent een nieuwe klap voor de strijd van de Hongkongse democratie na de massa-arrestaties van politieke activisten en het verbod op demonstraties zoals de herdenking van het bloedbad van Tiananmen op 4 juni en het massaprotest op 1 juli. Op 1 juli was er sinds 2003 een jaarlijkse protesttraditie in Hongkong, waarbij soms meer dan 500.000 mensen op de been kwamen om democratische rechten te eisen.

Als de Apply Daily, de krant met de op één na grootste oplage in Hongkong, kan worden vermorzeld, dan zal niets worden gespaard. Terwijl Hongkong voorheen een beperkt semi-democratisch politiek systeem kende, heeft Xi een beleid ingevoerd dat meer op dat van China is afgestemd, met name een repressief totalitair bewind.

Het is duidelijk dat de dodelijke slag tegen Apple Daily voor de regering onderdeel is van een bredere aanval op de persvrijheid en erop gericht is om de reeds geschokte gelederen van de journalisten in Hongkong verder te terroriseren. Tijdens een persconferentie op de dag van de inval haalde John Lee, de secretaris voor veiligheid, uit naar degenen die “journalistiek werk gebruiken als een instrument om de nationale veiligheid in gevaar te brengen.” Op de vraag van verslaggevers om opheldering, zei Chief Executive Carrie Lam, die elke poging om niet als een papegaai van de CCP te klinken heeft laten varen, dat “journalisten in staat moeten zijn om te beoordelen of iemand de wet overtreedt.”

De bedoeling van deze officiële vaagheid is angst te zaaien en de media onder druk te zetten om over te gaan tot zelfcensuur. Hieruit blijkt dat de CCP en Lam niet van plan zijn om een einde te maken aan de toenemende repressie. Op 28 juni werd aangekondigd dat de pro-democratische digitale nieuwszender Stand News opinieartikelen zal schrappen en niet langer donaties zal aanvaarden uit angst om in overtreding te komen met de nationale veiligheidswet. Dit volgde op berichten over anonieme bedreigingen van sommige mediakanalen.

Nog een veiligheidswet

Verdere ontwikkelingen zijn dat Lam’s regering in het weekend een nieuwe samenstelling heeft gekregen, waardoor het profiel van de nationale veiligheid is versterkt. Lee, een voormalige ondercommissaris van de politie, wordt Lam’s nummer twee als Chief Secretary. Chris Tang Ping-keung, die in 2019 politiecommissaris werd tijdens de ergste fase van politiegeweld, vervangt Lee als secretaris van veiligheid.

De herschikking versterkt de indruk dat Hongkong is geëvolueerd tot een politiestaat, tot vreugde van de lokale pro-CCP-kapitalisten. “Ik denk niet dat er enig probleem is met een politiestaat,” was het veelzeggende commentaar van Alice Mak, vice-voorzitter van de pro-CCP Federatie van Vakbonden (FTU) en een Hongkongse wetgever. De FTU is geen vakbond, maar een racistische autoritaire Hongkongse steunpartij voor het Chinese regime.

Tang, het nieuwe hoofd van de veiligheidsdienst, sprak over het opleggen van een andere nationale veiligheidswet, “artikel 23”, een meer specifiek gelokaliseerde wet om het harde optreden tegen de politieke oppositie van Hongkong te intensiveren. De “artikel 23”-wetgeving is achttien jaar lang op de lange baan geschoven na de historische massabetoging van 1 juli in 2003, die ook de ondergang van de eerste regering van scheepsmagnaat Tung Chee-hwa na de machtsoverdracht bespoedigde. Het pro-CCP establishment voelt nu dat het momentum voor hen is aangebroken en slijpt zijn messen voor nog meer aanvallen.

Het is begrijpelijk dat miljoenen Hongkongers rouwen om het verlies van Apple Daily. Op de laatste dag van de oplage vormden zich lange rijen in vele delen van de stad toen de krant een miljoen laatste exemplaren drukte, in plaats van de normale oplage van 80.000 exemplaren. De sluiting van Apple Daily laat de pro-CCP media onaangetast, met hun vaak racistische, anti-vluchteling, anti-LGBTQ, en natuurlijk slaafse pro-dictatuur koers.

Apple Daily stond ook bekend om zijn seksisme, hoewel dit de laatste jaren is afgezwakt. In de jaren ’90 stond Apple Daily bekend als de pionier van de roddelachtige paparazzi-journalistiek. Deze vorm van sensatiebeluste, overdreven en op beroemdheden gerichte berichtgeving heeft het politieke niveau in de samenleving niet verhoogd, maar eerder verlaagd. Ook in het verleden, hoewel het de laatste jaren veranderde als gevolg van veranderingen in de publieke opinie, sloot Apple Daily zich aan bij de anti-migrantenstandpunten van het pro-CCP-kamp, bijvoorbeeld in de controverse rond het “recht op verblijf” – een beroemde (onsuccesvolle) rechtszaak in 2011. Later nam het een neutraler standpunt in en uitte het zelfs milde kritiek op het racistische, discriminerende beleid van de regering ten aanzien van de 400.000 migrantenvrouwen in Hongkong die onder slavenachtige omstandigheden werken.

Apple Daily gaf een breed platform aan de racistische anti-vasteland argumenten van de rechtse localisten van Hongkong. Deze antipathie tegen gewone mensen aan de andere kant van de grens, waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen de heersers en degenen over wie zij heersen, werd een kritieke zelfbeperkende factor in de massastrijd van 2019. Zoals socialisten uitlegden, is de enige mogelijkheid om de strijd tegen de dictatuur te escaleren en te winnen, de verspreiding ervan naar het Chinese vasteland.

In 2012 publiceerde Apple Daily een racistische advertentie, gefinancierd door localisten, waarin Chinezen van het vasteland werden aangevallen als “sprinkhanen”. Socialist Action organiseerde samen met studenten antiracistische protesten: “Apple Daily advertentie – We hebben genoeg van racisme!”

Het repressieve pro-kapitalistische beleid van de CCP, dat wordt gerechtvaardigd met bombastische rechtse Chinese nationalistische retoriek, in combinatie met de extreme zwakte van de arbeidersbeweging en links, heeft echter een voedingsbodem gecreëerd voor anti-vasteland racisme in Hongkong.

De staat van dienst van Apple Daily

Hieruit blijkt dat zelfs de meest ‘liberale’ traditionele media uiteindelijk een wapen van de kapitalistische klasse zijn om ideeën tegen de arbeidersklasse te verspreiden en te vestigen, en om uitdagingen aan het kapitalistische systeem af te leiden en te voorkomen.

Socialist Action bekritiseerde de door miljardairs gefinancierde politieke standpunten van Apple Daily, maar we verdedigen het ook tegen de mediaverboden, de censuur en het aandringen op een totaal informatiemonopolie van de dictatuur. Terwijl we protesteren tegen deze wrede aanval op de persvrijheid, behouden we ons het recht voor ons te verzetten tegen de redactionele lijn van Apple Daily, die nooit consequent is geweest in zijn steun aan massa-acties tegen het autoritaire bewind.

Gedurende zijn 26-jarige geschiedenis in Hongkong steunde Apple Daily consequent de meer conservatieve vleugel van de democratische beweging. Lai doneerde miljoenen aan een aantal pan-democratische partijen, waardoor hij invloed had op hun beleid. In 2010 verzetten Lai en de redacteuren van Apple Daily zich tegen de referendumbeweging van 16 mei (‘516’) wegens te radicaal. Er werden toen vijf tussentijdse verkiezingen uitgelokt door het aftreden van pan-democratische wetgevers. Zo wilde de beweging steun mobiliseren voor de eis van een kiesstelsel met één stem per persoon. Een van de vijf was ‘Long Hair’ Leung Kwok-hung, die nu wegkwijnt in de gevangenis op beschuldiging van ‘subversie’ onder de nationale veiligheidswet.

In 2014 gaf Apple Daily een platform aan de compromisgezinde vleugel van de pan-democraten om op te roepen tot beëindiging van de straatbezettingen van de paraplubeweging. Verre van de aanstichter van democratieprotesten te zijn, zoals de propaganda van de CCP misleidend beweert, ondersteunde Apple Daily over het algemeen alleen oproepen tot massa-actie wanneer protesten al waren begonnen en reeds grote aantallen mobiliseerden. Het echte onderscheid was dat Apple Daily weigerde op te treden als spreekbuis van de regering, net als de rest van de massamedia in Hongkong.

De arbeidersklasse verdedigt het recht op vrije meningsuiting en de vrijheid van publicatie, maar kan er niet op vertrouwen dat een deel van de kapitalistische klasse, inclusief de microscopische laag van “democratische” kapitalisten in Hongkong zoals Lai, bondgenoten zijn in de strijd tegen het autocratische bewind. In plaats daarvan moeten de werkenden hun eigen krachten opbouwen, onafhankelijke organisaties, een politieke partij voor de arbeidersklasse en onze eigen anti-kapitalistische media voor de arbeidersklasse.

De rol van de liberale burgerij

De strijd voor democratische rechten zoals democratische verkiezingen, persvrijheid, stakingsrecht, vrijheid van vergadering, enzovoort, wordt niet geleid en kan ook nooit geleid worden door de kapitalistische klasse. Deze klasse heeft te veel geïnvesteerd in het autocratische regime dat haar winsten verdedigt. De meerderheid van de kapitalisten in Hongkong, met inbegrip van buitenlandse bedrijven uit ‘democratische’ landen, hebben van oudsher de dictatuur van de CCP gesteund en nauwe banden met haar onderhouden sedert zij in de jaren tachtig het kapitalisme heeft omarmd.

Deze dominante vleugel van de kapitalistische klasse heeft zich altijd verzet tegen de democratische beweging en verwerpt zelfs minimale democratische hervormingen. Traditiegetrouw steunen de kapitalisten van Hongkong in grote meerderheid het wrede optreden van de CCP en haar nationale veiligheidswet. Zij prijzen dit als het brengen van ‘stabiliteit’, iets waarvan nog geen spoor te bekennen is.

Deze verdeling van politieke krachten – welke klassen steunen en welke verzetten zich tegen de huidige repressie – is iets dat sommigen ter linkerzijde, voornamelijk onder stalinistisch geïnspireerde lagen, in verwarring brengt. Zij verwarren het autoritaire nationalisme van de CCP en de anti-Amerikaanse retoriek van de ‘wolvenstrijders’ met anti-kapitalisme. Dit is overduidelijk niet het geval, zoals blijkt uit het feit dat de miljardenbank HSBC de nationale veiligheidswet actief steunt.

Lai vertegenwoordigt een kapitalistische minderheid die de strijd voor democratie alleen ‘steunt’ om te voorkomen dat deze te ver gaat in het uitdagen van de bestaande orde. Dit is ook de rol die de liberale fracties van de kapitalistische klasse spelen in Iran, Myanmar, Thailand en elders. Lai en zijn vleugel van de pan-democratische oppositie staan voor een aanpak waarbij alleen de elite het voor het zeggen heeft en de controle over de strijd voor democratie in handen is van een kleine kliek van ‘pragmatische’ en ‘compromisgezinde’ leiders. Keer op keer hebben deze partijen en leiders – de ‘gematigden’ – de strijd gedemobiliseerd en geprobeerd de massa’s in toom te houden.

Zij vrezen dat als de massa’s zelf het roer in handen krijgen, de beweging zal radicaliseren en zich kan ontwikkelen tot een regelrechte strijd tegen het kapitalisme, zijn bloedzuigende greep op ‘s werelds meest onbetaalbare huizenmarkt, het gebrek aan vakbondsrechten en de afschuwelijke sociale ongelijkheid.

Symbolische sancties

Deze elitaire top-down benadering komt ook tot uiting in de kwestie van de westerse sancties, die de rol van de massastrijd minimaliseren en het idee versterken dat alleen de rijken en machtigen, in dit geval de druk van buitenlandse regeringen, een oplossing voor het probleem kunnen bewerkstelligen. Sociaist Action in Hongkong waarschuwde tijdens de massale strijd van 2019 dat sancties eerder een politieke valstrik waren dan een weg vooruit voor de strijd. Dit ondanks het feit dat de sancties populair zijn onder veel Hongkongers en onder andere groepen, zoals Oeigoerse ballingenorganisaties en Chinese dissidenten op het vasteland.

Vanaf het begin waren de door sommige westerse regeringen opgelegde symbolische sancties vooral gericht tegen enkele individuen in plaats van tegen bredere economische belangen. Hierdoor kunnen westerse bedrijven en kapitalisten blijven profiteren van betrekkingen met autoritaire regimes terwijl hun regeringen een show opvoeren rond het verdedigen van ‘principes’.

De groeiende steun voor sancties in Hongkong kwam tot stand in de late stadia van de massastrijd van 2019, waarin miljoenen mensen waren gemobiliseerd. Na maanden van intense strijd werd de beweging teruggedrongen door wrede politie-onderdrukking. Deze impasse was te wijten aan de cruciale afwezigheid van massaorganisaties en een duidelijker politiek alternatief voor de CCP-dictatuur. Uit massale frustratie en zelfs wanhoop – een gevoel ‘alles geprobeerd te hebben’ – groeiden illusies van westerse sancties.

De VS legden grotendeels theatrale sancties op aan een klein aantal CCP- en Hongkong-functionarissen. Zelfs Pekings nationalistische krant Global Times noemde ze “muggenbeten”. Het regime van Xi Jinping uit natuurlijk zijn woede tegen de sancties, hoe klein ook, anders zal China’s ‘sterke man’ zwak en onderdanig overkomen op het wereldtoneel. De zware repressie tegen personen als Jimmy Lai in Hongkong vloeit voort uit de behoefte van de dictatuur om kracht te tonen in de Koude Oorlog tussen de VS en China. Dit zijn niet de acties van een zelfverzekerd en stabiel regime.

De sancties van het Westen en de tegensancties van China helpen de anti-autoritaire strijd niet. Integendeel, zij ondermijnen deze, wakkeren aan alle kanten het nationalisme aan en zaaien meer verwarring over wat voor soort strijd nodig is om de politieterreur en de dictatuur te verslaan. Vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging is het belangrijkste criterium voor alle maatregelen die in de loop van de strijd worden gebruikt, dat zij onder controle van de massa’s zelf moeten staan, en niet onder controle van onberekenbare kapitalistische elites.

Er is nood aan een revolutionaire massale strijd voor volledige en onmiddellijke democratische rechten, onafhankelijke arbeidersorganisaties en vakbonden, en een breuk met het kapitalisme. De strijd tegen de dictatuur kan alleen worden gevoerd onder de democratische leiding van arbeiders en jongeren in Hongkong en op het vasteland, via de oprichting van hun eigen massale strijdorganisaties, die volledig onafhankelijk zijn van kapitalistische media, regeringen en politici.

Het laatste ingrijpende optreden van de Chinese dictatuur (CCP) in Hongkong verbiedt in feite de politieke oppositie in de stad. De fragiele ‘democratie’ die in Hongkong als uitzondering onder de Chinese steden heeft bestaan, is in alle praktische zin gedoofd.

Artikel door ISA-correspondenten uit Hongkong

53 activisten en politici van de Hongkongse oppositie – van liberale pan-democraten tot rechtse lokalisten (Hongkongse nationalisten) – werden op 6 januari gearresteerd wegens vermeende “ondermijning van de staatsmacht.” Dit gebeurde op grond van de nationale veiligheidswet die China vorig jaar heeft uitgevaardigd. De hoogste straf voor deze misdaad is levenslange gevangenisstraf. Op dezelfde dag deed de politie ook een inval in de kantoren van drie oppositionele mediagroepen, waaruit bleek dat ook zij op basis van de nationale veiligheidswet konden worden vervolgd.

Nieuwe Koude Oorlog

De precieze timing van dit laatste optreden, dat niet geheel onverwacht kwam, hangt samen met de wereldwijde gebeurtenissen. Het regime van Xi Jinping is verwikkeld in een Koude Oorlogsstrijd met de VS over de vraag welke kapitalistische supermacht zal domineren in de 21^e eeuw. Xi verwacht niet dat dit conflict zich onder de komende regering van Biden zal matigen en heeft daarom de afgelopen weken een aantal radicale diplomatieke stappen ondernomen om gebruik te maken van het machtsvacuüm in de Amerikaanse politiek en de afleiding door de wereldwijde pandemie. De investeringsovereenkomst tussen China en de EU die slechts een week geleden is gesloten, is daar een voorbeeld van, waarbij zowel China als de EU onder Duits leiderschap snel een overeenkomst hebben gesloten in plaats van te wachten tot Biden in functie treedt en meer druk uitoefent op de EU om niet te ondertekenen.

De Chinese dissidente cartoonist Badiucao was één van de velen die het verband legde tussen deze overeenkomst en de repressie in Hongkong. Hij tweette: “Zonder het recente akkoord tussen de EU en Peking, zouden er vandaag geen 50+ pro-democratie mensen opgepakt worden.”

Volgens de politie werden de 53 gearresteerd voor hun deelname aan de pan-democratische voorverkiezingen van afgelopen juli, om kandidaten te selecteren voor de later geannuleerde Legco-verkiezing (Wetgevende Raad) in september 2020. Onder de gearresteerden bevinden zich bijna alle voormalige pan-democratische verkozenen, waaronder de linkse volksvertegenwoordiger ‘Long Hair’ Leung Kwok-hung van de Liga van Sociaaldemocraten.

Anderen zijn de gevangengenomen activist Joshua Wong en de organisator van de voorverkiezingen, ex-professor Benny Tai, evenals elke kandidaat die aan deze voorverkiezingen deelnam. De Legco-verkiezing van 2020 werd een jaar uitgesteld, officieel vanwege de pandemie. In werkelijkheid had het regime slechts een voorwendsel nodig om de verkiezingen uit te stellen en het is mogelijk dat ze opnieuw worden uitgesteld. Een lege Legco bestaande uit alleen maar pro-regeringsvertegenwoordigers, zet ondertussen zijn zittingen voort. Pas als de Chinese heersende partij CCP er zeker van is dat de Legco kan worden gereorganiseerd zonder ‘lastige’ oppositieleden, zullen er verkiezingen plaatsvinden.

De regering beweert dat de 53, op grond van deelname aan de voorverkiezingen, “samenzweren” om de Hongkongse regering ten val te brengen door te proberen een Legco-meerderheid te behalen en vervolgens een veto uit te spreken over de begroting. De Legco is sinds zijn oprichting een tandeloos parlement en zijn enige echte macht is de mogelijkheid om in zeldzame gevallen een veto uit te spreken over voorstellen van de regering.

“Lam chau”

De verkiezingsstrategie van de pan-democraten die nu als ‘subversie’ wordt beschouwd – d.w.z. als coördinatie om een meerderheid te behalen – gebruikte terminologie van de betogers in de massabeweging van 2019: het idee van ‘wederzijds verzekerde vernietiging’ (lam chau in het Kantonees). Dit idee werd populair tijdens de massastrijd toen de betogers op zoek gingen naar een strategie die antwoord kon geven op de vraag hoe de bevolking van één enkele stad kon winnen tegen de grootste en economisch sterkste dictatuur ter wereld.

‘Lam Chau’ was, zoals vele ideeën die tijdens de massale strijd naar voren kwamen, vaag en vatbaar voor verschillende interpretaties, waarvan geen enkele echt een antwoord gaf op het fundamentele probleem, omdat er natuurlijk geen mogelijkheid is om te winnen zolang de massabeweging beperkt blijft tot één stad of plaats en zich niet probeert te verspreiden over het hele land.

Veel van de jonge Legco-kandidaten met een lokalistische of pro-VS liberale achtergrond namen de doctrine van “wederzijds verzekerde vernietiging” op in hun campagnes voor de voorverkiezingen. Hun specifieke versie hield in dat zij maatregelen voorstelden om de economie van Hongkong te verlammen, ter ondersteuning van sancties van de VS en het Westen, waarbij een Legco-meerderheid haar veto zou uitspreken over alle voorstellen van de door de CCP benoemde regering en op die manier het functioneren van de CCP zou verhinderen.

Socialisten hebben veel politieke en tactische verschillen met deze benadering, ook al verwerpen we tegelijk de redenen voor de arrestaties.

Wat betekent dit?

Deze massale arrestaties betekenen dat de dagen van een legale politieke oppositie voorbij zijn. Deze hardhandige repressie betekent dat de dictatuur zich niet zal terugtrekken, tenzij er een beweging is die krachtiger is dan die van 2019. Een beweging in Hongkong alleen zal niet volstaan. Hongkong zou de ‘vonk’ kunnen zijn, maar elke succesvolle beweging moet ook steun krijgen van de massa’s van arbeiders en jongeren op het vasteland van China.

De zet van het regime is een poging om de hele Hongkongse oppositie in één klap uit de weg te ruimen. Het hoopt dat het door het “onthoofden” van de pan-democratische partijen stabiliteit in Hongkong kan afdwingen. Dit is echter een zeer kortzichtige visie. De dictatuur begrijpt niet dat er een reden was waarom het Britse koloniale regime (1841-1997) de Legco heeft opgericht, en ook een reden waarom de Chinese heersers het niet gewoon hebben ontmanteld toen ze 24 jaar geleden de controle overnamen.

Dit pseudo-parlement fungeerde tot op zekere hoogte als een politieke ‘veiligheidsklep’ voor de extreme klassentegenstellingen en sociale spanningen in Hongkong, dat één van de meest ongelijke samenlevingen op de planeet kent. De werkloosheid is vorig jaar verdubbeld tot het hoogste niveau in 16 jaar. Werkenden en gezinnen met een laag inkomen hebben een zware last gedragen tijdens de pandemie. Dit heeft de woede tegen de regering doen toenemen, nooit voorheen was die regering zo onpopulair. Het aantal armen (die van minder dan 500 euro per maand moeten rondkomen) is gestegen tot meer dan 20% van de bevolking, terwijl de miljardairs in Hongkong hun gezamenlijke fortuin in 2020 met 19% zagen stijgen (een vooruitgang met 60 miljard dollar).

De vorige strategie van de CCP in Hongkong was een stapsgewijze aanpak om de democratische oppositie te vernietigen, soms omschreven als het ‘kokend kikkersyndroom’. Maar nu wordt het proces drastisch versneld. Vooral na de heroïsche massastrijd van 2019, die ondanks zijn politieke beperkingen een enorme steun kreeg en enkele revolutionaire kenmerken bevatte, kan Xi Jinping geen verdere oppositie tolereren die zijn gezag en ‘sterke’ imago zou schaden.

Angst voor verkiezingen

Bij de verkiezingen voor de districtsraden in november 2019, die tijdens de massale beroering werden gehouden, maakte de CCP een foute inschatting. Het Chinese regime geloofde dat de beweging grotendeels uitgeput was en dat het pro-Beijing kamp een belangrijke overwinning zou behalen. De oppositie won echter bijna 90% van de zetels. Ook de meer dan 600.000 stemmen die in de voorverkiezingen van vorig jaar werden uitgebracht als proteststem – slechts enkele dagen nadat de nationale veiligheidswet werd uitgevaardigd – waren een complete verrassing voor de dictatuur en zorgden voor grote ongerustheid. 600.000 stemmen is zeer veel, het is meer dan een kwart van het totale electoraat. De CCP maakt zich daarom zorgen dat toekomstige Legco-verkiezingen zouden kunnen uitmonden in referenda tegen de regering, die mogelijks zelfs een massabeweging uitlokken.

De massale arrestaties betekenen dat de volgende Legco-verkiezingen in Hongkong, wanneer Peking besluit deze toe te staan, zullen plaatsvinden zonder de belangrijkste oppositiekandidaten. Die zullen allemaal in de gevangenis of in ballingschap verblijven, of het regime zal andere manieren vinden om hen te diskwalificeren. Waarschijnlijk zal alleen een loyale oppositie mogen deelnemen en bovendien kunnen er veel bureaucratische maatregelen worden genomen om ongewenste kandidaten tegen te houden. De regering mag ook de vijf overkoepelden ‘superzetels’ afschaffen, een semi-concessie aan de democratische beweging die in 2010 werd toegekend. Ook hier vrezen ze dat de verkiezingscampagnes voor deze zetels kunnen worden omgezet in referenda tegen de regering.

Het is niet zeker dat de Legco-verkiezingen in september van dit jaar worden toegestaan. De regering van Hongkong kan het opnieuw uitstellen, uit vrees dat een eventuele verkiezingscampagne van de oppositie uitmondt in een aanzet voor een nieuwe massabeweging. In een parallelle ontwikkeling wil Peking misschien ook van de gelegenheid gebruik maken om zijn bestaande steunpunten in Hongkong te zuiveren en te vervangen, in het besef dat ze incompetent en ineffectief zijn in het uitvoeren van de orders van Beijing. Een nieuwe, vernieuwde pro-Beijing kracht zou de CCP steviger in de hand kunnen houden. Hieruit blijkt eens te meer dat de dictatuur zich niet langer tevreden stelt met het indirect regeren via marionetten in Hongkong en de voorkeur geeft aan meer directe controle.

EU verraadt werkenden… opnieuw

Het regime van Xi heeft een kille berekening gemaakt. Het maakte gebruik van de ruimte die er is in de aanloop naar de aanstelling van Biden, met de VS die verlamd is door een ongekende politieke crisis. De massale arrestaties in Hongkong kwamen slechts een week nadat de dictatuur een grote investeringsovereenkomst met de Europese Unie (EU) ondertekende. Een knelpunt in die besprekingen was naar verluidt de onderdrukking door China van de vakbonden en het gebruik van dwangarbeid in de regio Xinjiang met een moslimmeerderheid, maar ook in fabrieken in andere delen van China – waaronder fabrieken die aan een aantal multinationals als Apple en Nike leveren.

Uiteindelijk hebben de leiders van de EU, met Angela Merkel aan het roer, de overeenkomst toch goedgekeurd. De enige lachwekkende ‘concessie’ die Xi’s onderhandelaars op dit punt hebben gedaan, is dat China “zich zal blijven inspannen” om de IAO-verdragen over dwangarbeid te ratificeren. Hieruit blijkt eens te meer de hypocrisie van de westerse kapitalistische regeringen als het gaat om de repressie in Hongkong, Xinjiang en andere delen van China. Hun enige zorg zijn de winsten en zakelijke belangen van hun eigen bedrijven.

Hoe sterk is Xi’s hand?

De meedogenloosheid en de berekening die het regime van Xi op het wereldtoneel en in Hongkong laat zien, wijst niet echt op kracht en vertrouwen. Het getuigt zelfs van een zekere wanhoop en een gevoel van urgentie. Het doel is om kracht uit te stralen als een signaal dat China niet wordt verstoord door het beleid van de Koude Oorlog van Trump (en binnenkort Biden). Maar net zo belangrijk is dat het regime intern verzet van Chinese arbeiders en jongeren wil afschrikken, alsook verzet van binnen de CCP-staat waar de heerschappij van Xi steeds impopulairder is geworden.

De dictatuur wil een sterk signaal afgeven aan de massa’s, vooral de jongeren op het Chinese vasteland, die steeds meer sympathie hebben voor de beweging in Hongkong en nu geradicaliseerd worden door de economische crisis. Hoewel de massale arrestaties een zware klap zijn voor de massabeweging, zullen de regeringen van Hongkong en China met dit beleid geen periode van stabiliteit bereiken. De massale ontevredenheid als gevolg van het wanbeheer van de pandemie en de economische crisis – met name de schuldencrisis in China – zal nog steeds escaleren.

De Legco van Hongkong heeft een rol gespeeld als platform voor het politieke debat en in sommige gevallen zelfs voor het mobiliseren van massale protesten, hoewel de liberale pan-democratische leiders over het algemeen altijd hebben geprobeerd massastrijd te beperken en te vermijden. Het is ook gebruikt om de reikwijdte van het politieke debat te controleren en de woede van de bevolking te sturen naar beperkte juridische hervormingen en discussies over technische aspecten. De massabeweging zal op korte termijn een belangrijke focus verliezen, maar – zo zijn de tegenstrijdigheden van Xi’s repressieve beleid – op lange termijn zal het politieke debat buiten de door het kapitalistische establishment gecontroleerde kanalen worden gedwongen en radicaler worden.

De pan-democratische leiders hebben in feite weinig tot geen rol gespeeld in de massaprotesten van 2019; hun belangrijkste bijdrage was het verspreiden van illusies in het Westerse imperialisme als ‘democratisch’ tegenwicht tegen het Chinese imperialisme. Aangezien er onder deze partijen geen echte organisaties met lidmaatschapsstructuren bestaan, is hun belangrijkste invloed ontleend aan hun Legco-zetels. Veel van deze partijen zullen moeite hebben om door te gaan. Dit toont aan dat er dringend behoefte is aan een massaal alternatief voor de linkerzijde en de arbeidersklasse met democratische structuren om de strijd tegen de dictatuur en de pro-CCP-kapitalistische klasse van Hongkong aan te gaan.

Op langere termijn zullen de uiterst repressieve controlemaatregelen van Xi Jinping het kapitalisme in Hongkong en de CCP zelf alleen maar verzwakken. Deze politiek zal in de toekomst leiden tot een sociale en politieke explosie in Hongkong en China. Werkenden en jongeren in Hongkong moeten nadenken over de harde lessen van de strijd de voorbije jaren. De westerse kapitalistische regeringen zullen de strijd voor democratische rechten in Hongkong niet ondersteunen, net zomin als ze het recht van de Chinese werkenden om zelf vakbonden op te zetten niet verdedigen. Deze rechten zullen alleen worden afgedwongen door middel van een massale strijd. Dit zal des te sneller gaan als de werkenden en jongeren in Hongkong, China en de hele regio verenigd worden.

Regering grijpt nieuwe uitbraak Covid-19 aan om verkiezingen te schrappen

Artikel door Jo Yan, Socialist Action (ISA in Hongkong)

De goedkeuring van de draconische wet op de nationale veiligheid van Hongkong betekent dat de contrarevolutionaire onderdrukking door de Chinese dictatuur (CCP) officieel is gearriveerd. Dit komt na de eb van de massale opstand tegen het politiegeweld die in juni vorig jaar begon. Dat de nieuwe wet de dictatuur niet in staat heeft gesteld om Hongkong te “stabiliseren”, blijkt uit het besluit van de lokale overheid, die het excuus van de recente opleving van de Covid-19-besmettingen aanhaalt, om de parlementsverkiezingen die over een maand zouden plaatsvinden, af te gelasten.

Op 30 juli had de regering al twaalf kandidaten gediskwalificeerd voor de parlementsverkiezingen voor de Legco (Wetgevende Raad van Hongkong) die oorspronkelijk op 6 september zouden plaatsvinden. Van de twaalf gediskwalificeerde kandidaten waren er vier pro-Amerikaanse ‘militanten’, drie lokalisten (rechtse Hongkongse nationalisten), vier leden van de gematigde pandemocratische burgerpartij en nog een gematigde pandemocraat die zich kandidaat stelde voor de verkiezingen in de functionele kiesdistricten. De functionele kiesdistricten zijn ondemocratische corporatistische zetels die zijn gereserveerd voor speciale zakelijke en professionele groepen, die de helft van de 70 zetels van Legco vertegenwoordigen.

In deze laatste golf van diskwalificaties, na eerdere zuiveringen in 2016, 2017, en in de daaropvolgende tussentijdse verkiezingen, heeft de CCP zelfs gematigde pan-democratische politici uitgesloten, niet alleen lokalisten en ‘radicalen’ zoals in eerdere diskwalificatierondes. Zelfs met een systeem van parlementsverkiezingen dat sterk in het voordeel van de regeringsgezinde partijen is opgezet, vreest de dictatuur de controle te verliezen aangezien er massale oppositie is tegen het autoritaire regime.

Democratische voorverkiezingen: daad van massaal verzet

Een “voorverkiezing”, georganiseerd door pan-democratische groeperingen in juli, bracht 610.000 mensen op de been om te stemmen voor anti-regeringskandidaten. Terwijl de keuze van de kandidaten een weerspiegeling was van enorme politieke inconsistenties en het ontbreken van een duidelijk alternatief binnen de massale antiregeringsstrijd, schudde de enorme opkomst zo kort na de goedkeuring van de nieuwe wet het regime wakker. Ambtenaren in Peking verklaarden deze voorverkiezingen onmiddellijk als ‘illegaal’ en in strijd met de nieuwe nationale veiligheidswet.

De CCP wil duidelijk een grootschalige diskwalificatie van oppositiekandidaten, omdat de positie van haar marionettenregering chaotisch en onstabiel is. Ook al is de Legco slechts een schijnparlement, de CCP wil niet te veel instabiele factoren toelaten. Het is onmogelijk voor de CCP om de oppositie meer dan de helft van de zetels te laten controleren, wat op zich al een daad van verzet door de kiezers van Hongkong zou zijn.

Bovendien zou dit de oppositie in staat stellen de financiering en de werking van de Hongkongse regering te verlammen en haar in een constitutionele crisis te storten. De regering van Carrie Lam is ongekozen en wordt op geen enkele wijze gecontroleerd door de semi-gekozen Legco, maar zij moet de goedkeuring van Legco krijgen voor haar jaarlijkse begroting en bepaalde andere besluiten. Nog belangrijker is dat als de oppositie een meerderheid in Legco krijgt, dit een groot effect kan hebben op de mensen op het vasteland van China. Het zou immers een weerlegging zijn van de CCP-propaganda, die beweert dat de antiregeringsprotesten van Hongkong slechts een handvol “buitenlandse krachten met bijbedoelingen” omvat. De massa’s in China zouden dus vragen kunnen stellen bij de versie van het regime over de protesten van Hongkong. Meer nog: deze protesten  zouden zich ook naar China kunnen verspreiden.

Verkiezingen uitgesteld

Het regime is nog steeds getraumatiseerd door de resultaten van de gemeenteraadsverkiezingen van november, toen 87% van de zetels naar de oppositie gingen. De CCP en haar ondersteunende partijen in Hongkong waren stomverbaasd over de omvang van hun verkiezingsnederlaag in november. Zij dachten toen dat de bevolking doorgaans negatief begon te staan tegenover het protest. Hun misrekening was zo groot dat de door het regime van China gecontroleerde media drie dagen lang volledig stil waren over de verkiezingsuitslag in Hongkong: redacties en de censuur konden niet achterhalen wat er was gebeurd of hoe ze het moesten uitleggen.

Omdat ze er niet zeker van waren dat de ‘valstrik’ van de Legco-verkiezingen veilig kon worden doorbroken, zelfs na de laatste massale diskwalificaties, kondigde de regering op 31 juli uitstel van de verkiezingen met een jaar aan als gevolg van de pandemie. Zelfs volgend jaar is er geen garantie dat de verkiezingen zullen worden gehouden. Zoals we hebben uitgelegd toen de nationale veiligheidswet op 30 juni werd opgelegd, verzint het regime nu van de ene op de andere dag nieuwe regels en beperkingen.

De Chinese dictator Xi Jinping kan niet toestaan dat zijn macht op dit moment onder vuur ligt door de hevige binnenlandse en buitenlandse strijd, waaronder de hernieuwde strijd binnen de top van de staat. In plaats van te wachten tot na de verkiezingen om de staat van beleg op te leggen en de Legco van Hongkong te sluiten, hebben ze berekend dat het beter is om dit schijnparlement nu al resoluut te onderdrukken.

“Voorlopige Legco”

Nu de Legco-verkiezingen zijn uitgesteld tot 2021, kan de looptijd van de huidige Legco mogelijk worden verlengd. Sommige Peking-gezinde politici pleiten voor de oprichting van een “voorlopige Legco” op basis van de benoeming van de regering en met inbegrip van de huidige leden van de Legco. In dit geval zouden de drie huidige leden die bij volgende verkiezingen geen kandidaat mogen zijn (Dennis Kwok, Alvin Yeung en Kenneth Leung Kai-cheong) waarschijnlijk worden uitgesloten. Hierdoor zou het establishment meer dan twee derde van de zetels in handen krijgen. Het zou dan mogelijk zijn voor de CCP om een valse hervorming van het algemeen kiesrecht door te drukken, vergelijkbaar met de hervorming die in 2015 onder massale druk werd afgewezen.

Het eenvoudigweg uitstellen van de verkiezingen is echter slechts een vertragingstactiek, en het zal extra instabiliteit in de politieke situatie creëren, wat niet in overeenstemming is met de stijl van Xi Jinping. Als de CCP zijn hardste lijn aanneemt, zal het gaan voor een volledig gemanipuleerde Legco-verkiezing. Men gelooft echter dat Xi Jinping vreest dat een schaamteloos vervalste verkiezing een golf van sancties door het Westen kan teweegbrengen.

Tegelijkertijd werden vier studenten, waaronder Tony Chung, de organisator van de rechtse pro-Hongkongse onafhankelijkheidsorganisatie Studentlocalism, vastgehouden en vervolgd wegens “het aanzetten tot afscheiding.” Dit gebeurde in het kader van de Nationale Veiligheidswet. Deze studenten zijn hierdoor de eerste groep die het doelwit wordt van de wet. In feite werd de groep studenten ontbonden voordat de Nationale Veiligheidswet werd aangenomen. De vervolging betekent dat de Nationale Veiligheidswet dus met terugwerkende kracht wordt toegepast.

Enerzijds wil de CCP het afschrikkend effect van de Nationale Veiligheidswet aantonen, maar het is ook bang dat als deze wet meer internationaal bekende pan-democratische politici (zoals Joshua Wong, Jimmy Lai …) vasthoudt, dit een sterke terugslag van de westerse regeringen zal veroorzaken. Hoewel de westerse regeringen zich niet echt bekommeren om democratie en mensenrechtenkwesties, staat Hongkong vandaag in de frontlinie van de imperialistische wereldconflicten tussen China en de VS. Daarom zullen de westerse regeringen waarschijnlijk hun toevlucht nemen tot nieuwe tegenmaatregelen.

Derde golf

In de derde golf van de Covid-19-uitbraak, van 19 juli tot het moment van schrijven van dit artikel, zijn er meer dan 100 gevallen van besmetting in Hongkong per dag geweest. De regering heeft altijd geweigerd de grens met China volledig te sluiten en verleent Chinese en Hongkongse zakenlieden en zeelieden het privilege van vrijstelling van isolatie en quarantaine. Van februari tot eind juli zijn meer dan 290.000 mensen de stad binnengekomen zonder verplichte quarantaine. Veel deskundigen hebben gesuggereerd dat dit de bron is van de derde golf.

Naast het opleggen van beperkingen op bijeenkomsten aan maximaal twee personen, beval de regering in eerste instantie restaurants om alle maaltijden die ter plaatse genuttigd worden overdag te verbieden. Op basis hiervan wordt een groot aantal werkenden (zoals bouwvakkers en schoonmakers) gedwongen om op straat te eten. Tegelijkertijd blijft het restaurant van de centrale overheidskantoren wel open en toegankelijk.

Dit absurde beleid heeft geleid tot een enorme publieke terugslag, waardoor de regering van Carrie Lam slechts twee dagen later gedwongen werd de maatregel in te trekken. Het toonde opnieuw aan hoe topambtenaren volledig los staan van de realiteit van de gewone mensen, waardoor er weer een fiasco ontstond.

Vanaf 26 juli bereikte de bezettingsgraad van de ziekenhuisafdelingen en de ziekenhuisbedden voor intensieve zorgen respectievelijk 82,6 en 78,9%. Daarnaast staan de isolatievoorzieningen van de openbare ziekenhuizen onder enorme druk.

De CCP verklaarde dat het Hongkong zou helpen bij de bouw van een “voorlopig ziekenhuis” en medische deskundigen van het vasteland naar Hongkong zou sturen om op grote schaal Covid-19 testen uit te voeren. Maar de gezondheidswerkers van Hongkong hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat de CCP deze gelegenheid zal aangrijpen om het gezondheidszorgsysteem van Hongkong over te nemen en zelfs om tijdens het testproces DNA-monsters van mensen uit Hongkong te verzamelen, voor latere politieke controledoeleinden.

CCP verdeeld

Het huidige beleid van Xi’s regime ten aanzien van Hongkong is niet zozeer gericht op het onderdrukken van de strijd in Hongkong als wel op het intimideren van de fracties die vijandig staan tegenover zijn heerschappij binnen de Chinese partijstaat. Steeds meer figuren binnen de CCP-elite geloven dat het binnenlandse en buitenlandse beleid van Xi te hard is en verdere problemen veroorzaakt voor de Chinese heersende klasse.

Deze oppositie heeft geleid tot ongekende druk. Natuurlijk moet Xi ook de binnenlandse opstand onderdrukken, want de economische crisis die door de epidemie is versterkt, heeft het land in een neerwaartse spiraal gebracht en het zal slechts een kwestie van tijd zijn voordat het hoge werkloosheidscijfer de werkende massa’s doet terugvechten.

Voorlopig staat elke concessie van Xi Jinping gelijk aan het beperken van zijn macht, en dictators zullen dit nooit vrijwillig doen. Het enige wat hij dus kan doen, is de repressie verder opvoeren. De woede van de mensen in Hongkong is echter niet verdwenen. Het is duidelijk dat de politieke situatie in China en Hongkong in een staat van revolutie en contrarevolutie terechtkomt en dat massale strijd op het vasteland van China de sleutel zal worden. Socialist Action steunt de strijd van de arbeidersklasse tegen de autoritaire onderdrukking en het kapitalisme.

Met het invoeren van de Nationale Veiligheidswet door de Volksrepubliek China komt een einde aan de relatieve vrijheid van Hongkong. Het staats-kapitalistische regime van Xi Jinping kan nu iedereen in de speciale administratieve regio laten berechten door rechtbanken buiten de stadstaat. Onder de Nationale Veiligheidswet kunnen demonstranten omschreven worden als ”terroristen” en dan berecht worden. Tegenstanders van de Chinese ”Communistische” Partij (CCP) lopen nu het risico om als ”terrorist” opgepakt te worden, door de Chinese politie in Hongkong. Ook het uitleveren van verdachten aan rechtbanken buiten de stadstaat is mogelijk. We weten allemaal dat het CCP regime er niet vies van is om misdaden te verzinnen om haar critici het zwijgen te doen opleggen.

Door Jorein (Socialistisch Alternatief, Nederland)

Voordat Xi Jinping aan de macht kwam deed de Volksrepubliek China niet aan massa-arrestaties van linkse critici. Men richten zich vooral op de aanhangers van het anticommunisme en religieuze groepen. Het technocratische bewind van Jiang Zemin en Hu Jintao was vooral bezig met het versterken van het staatskapitalisme. Xi Jinping gaat verder. Hij wil dat alle Chinezen zich 100% inzetten voor moedertje China. Een harde nationalistische lijn voert Xi sinds zijn aantreden door. De Chinese ”Communistische” Partij heeft de leer van haar leider zelfs officieel opgenomen als ideologie. Ze noemen dit de: ”Xi Jingping Gedachte over het Socialisme met Chinese Karakteristieken voor een Nieuw Tijdperk”

Met de komt van Xi is de persoonlijkheidscultus weer gegroeid. Leiders zoals Deng Xiaoping, Jiang Zemin en Hu Jintao deden hier niet aan. Xi Jinping doet wel aan een persoonlijkheidscultus, al acht jaar. Zijn bewind keert zich ook tegen linkse critici vanuit zowel de maoïstische hoek als de marxistische. Arbeiders worden keihard onderdrukt door de Volkspolitie, die in samenwerking met de vakbonden en kapitalisten de arbeidersklasse onderdrukken. De bonden in China zijn ook geen instrumenten van arbeiders. Het zijn organen van de Chinese ”Communistische” Partij (CCP) om loyaliteit af te dwingen en controle uit te oefenen. De kapitalistenklasse maakt hier dankbaar misbruik van.

In Hongkong is de repressie tegen critici van de CCP enorm toegenomen. De lakei van Xi Jinping in de stadstaat is Carrie Lam. Deze bureaucraat werkte al onder de Britse bezetting en had tot 2007 zelfs het Britse staatsburgerschap. Carrie Lam heeft zich de laatste drie jaar bewezen als een loyale aanhanger van Xi en nu de Nationale Veiligheidswet er is, kan haar regering elke massademonstratie neerzetten als ”terroristisch”. Dan kan de politie met brut geweld elke demonstratie neerslaan en iedereen arresteren die meedoet. Delen van het pro-democratie kamp hebben besloten om hun politieke activiteiten te staken. Ze zien geen mogelijkheid meer om de CCP in Hongkong te bevechten.

De kapitalistenklasse, rechtse conservatieven en nationalisten zijn blij. Die steunen volop de Nationale Veiligheidswet en daarmee ook de CCP. Kapitalisten zijn tevreden, want door de wet kunnen ze stakende arbeiders omschrijven als ”terroristen” en stakingen met politiegeweld doen verdwijnen. De rijken steunen over het algemeen Carrie Lam en haar meester Xi Jinping. Vooral de miljardairs spreken goed over de politiek van deze “communistische” partij. Nationalisten vinden dat elke criticus van China onderdrukt dient te worden. Vroeger waren ze aanhangers van Chiang Kai Shek, de anticommunistische dictator van China en na 1949 het eiland Taiwan. Nu zijn de nationalisten vooral pro-Xi en noemen de critici in Hongkong allemaal, westerse agenten en provocateurs.

Dat liberale activisten de strijd opgegeven zegt genoeg. Dat is precies wat Beijing en Carrie Lam willen. Revolutionair socialisten gaan dat natuurlijk niet doen. Wel weten we dat met het einde van de relatieve vrijheid in Hongkong, marxisten een groot risico lopen. Buiten de speciale administratieve regio maakt de Volkspolitie al jacht op aanhangers van Karl Marx. Want het marxisme mag alleen toepast worden door de Chinese ”Communistische” Partij. Wie het gebruikt als lijndraad tegen het staatskapitalisme is meteen een ”staatsvijand”. Ook aanhangers van Mao Zedong worden nu vervolgd. Dat is misschien wel de grootste ironie, dat maoïsten opgejaagd worden door de Volksrepubliek China!

Internationaal Socialistisch Alternatief (ISA) in Hongkong denkt dat de repressie eerst de liberale pro-westerse activisten zal raken. Dat zijn demonstranten die naar het westen kijken als hun rolmodel. Die worden ook het hardst aangevallen door de nationalistische staatsmedia, omdat ze met koloniale Britse vlaggen lopen en Donald Trump zien als icoon van de ”vrijheid”. Ook het onafhankelijkheidsblok zal als eerste geraakt worden. Deze activisten zijn niet vies om racistisch te zijn tegenover Chinezen van buiten de stadstaat. Linkse critici van de CCP waaronder Socialistische Actie van ISA in Hongkong, nemen daarom extra veiligheidsmaatregelen. Nu de vrijheid van meningsuiting zo goed als verdwenen is, moeten we extra op onze hoede zijn.

De Hongkong Speciale Administratieve Regio is geen baken van de vrijheid voor Chinezen. Ze is dat in feite nooit geweest, ook niet toen het een kolonie van de Britten was. Na 1997 werd besloten dat China pas na vijftig jaar haar wetten mocht invoeren in de stadstaat. Maar via de Nationale Veiligheidswet kunnen nu alle critici van Xi Jinping afgevoerd en berecht worden door rechtbanken buiten de grenzen van Hongkong. Revolutionair socialisten weten dat het staats-kapitalistische regime genoeg aanklachten zal verzinnen om haar critici tot hoge gevangenisstraffen te veroordelen. Het is duidelijk dat vele nu niet meer durven te demonstreren uit angst voor arrestaties en veroordelingen door Chinese rechtbanken die zich niet aan de wetten van Hongkong hoeven te houden.

Wat houdt de Nationale Veiligheidswet in:

• Volkspolitie en Chinese Stasi agenten (Ministerie voor Staatsveiligheid) kunnen voor het eerst legaal opereren in Hongkong.
• Beijing kan nieuwe “veiligheidsorganen” oprichten om politieke oppositie te bespioneren en te arresteren.
• De wet verbiedt “ondermijning, separatisme en handelingen van buitenlandse inmenging”. Soortgelijke wetten bestaan al in Hongkong, maar de nieuwe wet zal de dictatuur in Beijing zelf in staat stellen de “rode lijn” af te dwingen.
• Een onmiddellijke focus van de wet zal het verbieden van “activiteiten van buitenlandse en externe groepen” zijn – om alle vormen van solidariteit te bestrijden, maar ook om een voorbeeld te zijn van die delen van de protestbeweging die zich hebben aangesloten bij buitenlandse regeringen (zoals pro-Amerikaans en pro-Britse groepen). Anderen worden ook beschuldigd van “buitenlandse connecties”.
• Politieke partijen en organisaties van de oppositie zullen in toenemende mate worden uitgesloten van deelname aan verkiezingen. Sommigen kunnen ronduit worden verboden, vooral als ze ervan worden beschuldigd de onafhankelijkheid van Hongkong te bepleiten.
• Het recht om te protesteren (dat sinds vorig jaar al wordt aangevallen) zal sterk worden beperkt.
• De vrijheid van meningsuiting wordt sterk beknot. Het is misschien niet meer mogelijk om een einde te maken aan de dictatuur van één partij. Evenementen zoals de jaarlijkse wake op 4 juni (Tiananmen-bloedbad) dreigen te worden verboden, tenzij deze slogan uit hun programma wordt verwijderd.
• Meer strenge gevangenisstraffen en vervolging van politieke oppositie. De CCP is gefrustreerd dat het huidige niveau van repressie en arrestaties in Hongkong niet genoeg is.
• Toenemende censuur. De persvrijheid is volgens Reporters Without Borders al gedaald van 58 in 2013 naar een wereldranglijst van 80 (uit 180 landen en rechtsgebieden) vanaf 58 in 2013. Artikelen van websites u leest, kunnen illegaal worden.
• Een zwaarder gecontroleerd internet. Er is een stormloop om VPN’s (virtuele proxy-netwerken) te krijgen die worden gebruikt om internetcontroles door de overheid te omzeilen. Een bedrijf zei dat het binnen een uur een week aan VPN-abonnementen had verkocht.

 Artikel door Vincent Kolo en Xiaxi Cai, Socialist Action (ISA in Hongkong)

“Ik heb al twee maanden geen vrije dag meer gehad omwille van het coronavirus”, vertelt Seputih, een Indonesische huishoudhulp. “Mijn werkgever betaalt me voor een vrije dag, maar in realiteit is er geen vrije dag. In het belang van mijn gezondheid ga ik ermee akkoord om hem niet te nemen”, vertelde ze aan ons magazine ‘Socialist’.

Zondag, normaal een verplichte vrije dag voor huishoudhulpen, was voordien hun enige kans om te rusten, ontspannen en vrienden te ontmoeten. Maar door de druk van de Hongkongse regering om thuis te blijven, zitten ze nu permanent vast in hun werkomgeving. Sommigen werden door hun bazen bedreigd met ontslag, uit schrik dat ze het virus zouden binnen brengen als ze naar buiten gaan op zondag. Deze logica geldt echter niet wanneer de huishoudhulpen erop uit gestuurd worden om boodschappen te doen of de hond uit te laten.

Het coronavirus is voor werkenden in heel de wereld een zware klap geweest met noodmaatregelen, bedrijfssluitingen en verlies van inkomen. Maar de armste en meest kwetsbare sectoren van de werkende klasse dragen de zwaarste last. In Hongkong zijn dat de 400.000 arbeidsmigranten uit voornamelijk Indonesië en de Filippijnen. Zij worden geconfronteerd met een verhoogde werklast, langere uren en nóg meer beperkingen op hun vrijheid en privacy.

Terwijl zelf-isolatie minder of zelfs géén werk betekent voor veel mensen ter wereld, betekent het voor huishoudhulpen méér werk dan ooit, maar natuurlijk zonder extra vergoeding. De situatie van arbeidsmigranten in Hongkong werd in meerdere studies veroordeeld als “moderne slavernij”, hoewel hun tegenhangers die in Saudi Arabië en andere Golfstaten nóg zwaardere en onderdrukkende voorwaarden ondergaan. In maatschappijen zoals het uber-kapitalistische Hongkong, met een lang verwaarloosde en beperkte sociale infrastructuur, zijn de onderbetaalde vrouwelijke migrantenwerkkrachten het substituut voor een uitbouw van deftige kinderopvang, naschoolse opvang en ouderenzorg.

Gesloten scholen

“Ik heb nu veel meer werk omdat de zoon van mijn werkgever niet naar school gaat, maar meneer en mevrouw zijn altijd aan het werk”, zegt Seputih’s vriendin en collega Indonesische migrant Vant. Zoals vele andere huishoudhulpen is het zorgen voor kinderen deel van haar job.

In een recente studie door het Asian Migrants Coordinating Body (AMCB) zegt meer dan de helft van huishoudhulpen dat hun werklast is verhoogd sinds het begin van de uitbraak. Met de sluiting van de scholen de laatste 10 weken en ouderen die de kwetsbaarste groep zijn, vallen deze lasten grotendeels op de schouders van arbeidsmigranten. Daarbovenop komt het feit dat veel mensen nu thuiswerken, wat betekent dat de huishoudhulpen van dichterbij worden gecontroleerd en gesuperviseerd door hun thuiswerkende bazen.

De strenge inwoonregel, een enorm onderdrukkende wet, zelfs in normale tijden, is nog ondraaglijker geworden gedurende de uitbraak. Volgens de wet worden huishoudhulpen – die vaak geen eigen kamer hebben – gedwongen om bij hun bazen te wonen. De straffen voor het overtreden van deze wetten zijn hoge boetes, gevangenisstraf en deportatie. Er is geen mogelijkheid om “naar huis te gaan” aan het einde van een shift. De appartementen in Hongkong zijn de kleinste ter wereld, gemiddeld half zo groot als appartementen in Manhattan, New York en 60% kleiner dan die in Singapore.

De helft van de wereld ervaart momenteel een zekere vorm van ‘cabin fever’ (claustrofobie), door zo’n lange periodes vast te zitten in kleine ruimtes, iets wat een enorme impact heeft op de mentale gezondheid. Maar dit is nog erger wanneer je geen gezinslid bent, maar een “meid”. Huishoudhulpen kunnen fungeren als schokdemper wanneer de gemoedstoestand in het gezin verslechtert. Het is ook veel moeilijker voor huishoudhulpen om een pauze te nemen of zelfs hun telefoon te gebruiken tijdens de pandemie.

“De meerderheid van mijn vrienden is gedeprimeerd door deze situatie,” zegt Seputih. “De baas werkt elke dag thuis, dus het werk stopt soms gewoon niet. Er is geen vrijheid, bijvoorbeeld, om je familie in het dorp [in Indonesië] op te bellen, je moet wachten tot je baas gaan winkelen is”.

Geldtransfers: belangrijkste bron van inkomsten

De pandemie in combinatie met de kapitalistische recessie veroorzaakt een golf van economische vernieling en ontslagen, onder andere in Indonesië en de Filippijnen, wat nog meer druk legt op de arbeidsmigranten in Hongkong. Zij zijn bang om ontslaan te worden én om besmet te geraken, omdat dit in veel gevallen ook zou leiden tot ontslag.

In de Filippijnen zijn reeds 500.000 jobs verdwenen in de laatste 2 maanden. De Indonesische overheid waarschuwt dat de Covid- 19 crisis kan leiden tot een verlies van 5,2 miljoen jobs en een extra 3,8 miljoen mensen die onder de armoedegrens leven. Dit zijn maatschappijen waar geen opvangnet of werkloosheidsuitkering is: geen werk betekent geen loon en geen inkomen! Zelfs vóór deze crisis waren arbeidsmigranten in Hongkong vaak de enige kostwinners voor hun families thuis, waaronder hun eigen kinderen, die ze normaal gezien 1x per jaar mogen bezoeken. Hun onderwijs, medische kosten en economische overleving hangen volledig af van het inkomen dat hun moeders verdienen in Hongkong.

Verhoog de lonen! Herinvoering van de rustdag van arbeidsmigranten!

Socialist Action (ISA in Hongkong) roept op om de rustdag van arbeidsmigranten meteen opnieuw in te voeren. Maar dit vereist ook een nieuw beleid om het schandalige dumpen van huishoudhulpen te beëindigen, voor wie er geen betaalbare mogelijkheden bestaan om samen te komen en dit dus moeten doen op voetgangersbruggen en in parken. Zoals op elk ander niveau voorziet de overheid het absolute minimum aan voorzieningen voor migranten. Socialist Action eist dat de overheid investeert om collectieve voorzieningen te bouwen of uit te breiden zodat arbeidsmigranten kunnen studeren, internet gebruiken, bijeenkomen, feestjes en vrijetijdsactiviteiten kunnen organiseren onder veilige en hygiënische omstandigheden.

Er zijn momenteel rond de 87.000 lege hotelkamers in Hongkong wegens het instorten van het toerisme, met overal “spookhotels”. Als onmiddellijke crisismaatregel zouden deze kamers opgeëist kunnen worden om arbeidsmigranten gratis 24-uur onderdak te bieden om te ontkomen aan hun dagelijkse claustrofobische werkomgeving. De hotelindustrie eist zoals andere kapitalisten een reddingsoperatie door de overheid, maar wij zeggen dat er geen besteding van publiek geld mag gebeuren zonder volledige publieke controle over en toegang tot deze middelen.

Wij eisen dat de HK$10.000 cash die de overheid aan alle permanente inwoners belooft ook uitbetaald wordt aan de arbeidsmigranten. De gedachtegang van de overheid achter deze eenmalige betaling (overeenkomstig met andere overheden en hun zogenaamd “helikoptergeld”) is dat dit de economische effecten van de pandemie zou verzachten en de instortende economie – vooral de kleinhandel – ondersteunt. Bij beide argumenten is het niet enkel oneerlijk, maar ook onlogisch om de arbeidsmigranten uit te sluiten, terwijl zij dit geld nog meer nodig hebben dan anderen. Niet in de laatste plaats hebben ze dit geld nodig om maskers en ontsmettend materiaal te kopen, zaken die bazen normaal moeten voorzien, maar in veel gevallen gebeurt dit niet.

Het schandalige vrekkige beleid voor arbeidsmigranten moet stoppen, te beginnen met de inwoon- regel en de tweeweken-regel, die migranten verplicht om Hongkong te verlaten binnen de 14 dagen wanneer ze ontslaan zijn en geen nieuw contract hebben gevonden. Dit zijn allebei maatregelen van sociale controle die de rechten en mobiliteit van vrouwelijke migranten ernstig beperken.

Het minimumloon voor arbeidsmigranten, dat HK$ 4630 bedraagt en naast het minimum ook vooral de norm is, moet verhoogd worden. Socialist Action roept op om migranten onder de algemene minimumloonwet te laten vallen, zodat deze discriminatie afgeschaft wordt. Maar het minimumloon (momenteel HK$ 37,50 per uur) is ook veel te laag voor lokale werknemers. In plaats van zich te verzetten tegen de uitbreiding van het minimumloon naar migranten omdat dit “te duur” zou zijn, moeten vakbondsleiders focussen op de nood aan een georganiseerde strijd om verbeteringen af te dwingen, zeker in een tijd waarin de overheid de economie overspoelt met geld om de kapitalistische belangen te verdedigen tegen de effecten van de crisis.

Organiseer de strijd

Arbeidsmigranten en de rest van de werkende klasse in Hongkong moeten zich organiseren in vakbonden en politieke organisaties om collectief te onderhandelen, staken en hun rechten te verdedigen. Maar zij mogen niet alleen staan.

De recente golf van nieuw opgerichte Hongkongse vakbonden, nog in een vroeg stadium, moet zich uitstrekken en solidariteit en een gemeenschappelijk vakbondsapparaat bieden aan arbeidsmigranten, in plaats van migrantenvakbonden uit te sluiten. Zij zijn de meest uitgebuite 10% van de arbeidsbevolking in Hongkong, maar hebben ook een rijke ervaring op vlak van arbeidersstrijd doorheen het Aziatische continent en vertegenwoordigen belangrijke internationale verbindingen. Dit is iets dat de opkomende vakbonden missen en nodig hebben.

Enkel een gemeenschappelijke strijd door alle werknemers, ongeacht nationaliteit, kan stand houden tegen de golf van aanvallen op arbeidsrechten- en vrijheden, jobs en inkomens, die ontstaan is door deze crisis.

 

De strijd tegen de dictatuur moet het effect van deze historische verkiezingsuitslag maximaliseren! Werkenden moeten centraal staan in strijd en zich richten tot de massa’s op het Chinese vasteland!

Reactie door Socialist Action (Hongkong)

De districtsraadsverkiezingen van zondag 24 november waren een grote overwinning voor de anti-autoritaire protestbeweging die in juni van start ging. Zonder de massale protesten, die al bijna zes maanden onafgebroken woeden, zouden deze aardverschuivingen niet hebben plaatsgevonden.

De afgelopen maanden zijn 5.000 betogers gearresteerd, ongeveer een derde van hen is jonger dan 18 jaar. Het politiegeweld is een van de belangrijkste drijfveren achter de protesten: duizenden mensen zijn in het ziekenhuis opgenomen en drie jongeren, waaronder een van 14 jaar oud, zijn neergeschoten met scherpe munitie. De afgelopen weken is het geweld van de politie nog toegenomen.

De laatste telling bij de districtsraadsverkiezingen is 388 zetels (komende van 126) voor de pro-democratische oppositie en 59 (komende van 298) voor het pro-Beijing kamp. Dit betekent dat de pan-democraten en andere oppositiekandidaten bijna 90% van de zetels hebben gewonnen in een kiessysteem dat de kandidaat met de meeste stemmen de zetel haalt. De pro-democratische kandidaten waren goed voor 60% van de stemmen, vergeleken met 40% voor het regeringsgezinde kamp.

Historische verkiezingen

De opkomst lag bijzonder hoog: 71,2% ging stemmen. De opkomst bij de laatste verkiezingen voor de Wetgevende Raad (Legco) in 2016 was het vorige record met een opkomst van 58%. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2015 ging slechts 47% stemmen. Nu stemden bijna twee keer zoveel mensen: 2,94 miljoen (2019) tegenover 1,47 miljoen (2015). Bij veel van de 600 stembureaus vormden zich reeds een uur voor de opening wachtrijen. Veel jongeren behoorden tot de vroege kiezers in een volledige ommekeer ten opzichte van voorgaande jaren.

Hongkong is geen democratie; het politieke systeem van het land maakt verkiezingen mogelijk voor de districtsraden, het laagste bestuursniveau, en voor de helft van de zetels in de Legco, waar de regeringsgezinde bevolking een meerderheid heeft dankzij gemanipuleerde speciale kiesdistricten die voornamelijk voor het grootkapitaal zijn gereserveerd. De regering, onder leiding van een door Peking goedgekeurde Chief Executive, kan niet worden gekozen.

De burgerlijke pan-democratische leiders zijn waarschijnlijk net zo verbaasd als iedereen. Ze gaan van het controleren van 0  naar 17 van de 18 raden. Alleen het Islands District (Lantau), waar acht van de achttien zetels niet gekozen maar benoemd zijn, wordt nog steeds gecontroleerd door het regeringsgezinde kamp. Drie districtsraden zijn van pro-Beijingse controle overgegaan naar geen enkele gekozen pro-Beijing raadslid (Sai Kung, Tai Po en Wong Tai Sin). Dit laatste is een arbeiderswijk waar de lokale bevolking de afgelopen maanden verschillende keren met de politie in botsing kwam en protesteerde tegen het gewelddadige optreden van de politie en het gebruik van traangas.

De districtsraden zijn niet erg belangrijk en relatief machteloos. Er is een sterke conservatieve traditie om deze verkiezingen te depolitiseren, waarbij alleen nadruk ligt op “lokale kwesties”. Dit was altijd in het voordeel van het pro-regeringskamp, dat over enorme financiële middelen beschikt. Zij kunnen “blokstemmen” mobiliseren door middel van liefdadigheid en omkoping, en door hun dominantie van traditionele netwerken zoals culturele groepen die banden hebben met het vasteland van China.

Maar dit jaar werd de ‘niet-politieke’ traditie van deze verkiezingen aan de kant geschoven door een ongekende militante sfeer. De stemming werd de facto een referendum over de steun voor de protesten tegen de regering en het steeds gewelddadiger optreden van de regering. De resultaten laten er geen twijfel over bestaan waar de meerderheid van de Hongkongers staat. Voor de regering, het pro-Beijingse kapitalistische establishment en het dictatoriale regime van Xi Jinping is dit een vernederende tegenslag.

Nieuwe complicaties voor CCP

Het leidt ook tot nieuwe complicaties voor de regering en de CCP in een poging om een einde te maken aan de politieke crisis. Na de vierde plenaire vergadering van de CCP eind oktober was het duidelijk dat Peking druk uitoefende op de regering van Hongkong en de politie om genadelozer om te gaan met de voornamelijk jonge demonstranten. Er stonden plannen op stapel voor een lokale variant van “4 juni” – de massamoord van 1989 in Peking – die misschien minder dodelijk zou zijn, maar gericht op een even schokkende en krachtige beëindiging van de protesten. Dit plan is op korte termijn niet meer mogelijk.

Bovendien heeft de CCP nu een nieuw probleem. In het kader van het vervalste verkiezingssysteem van de kleine kring in Hongkong, waarbij slechts 1.194 kiezers de Chief Executive kozen, hebben de districtsraden bijna 10% van de stemmen in handen. Voorheen werden deze 117 stemmen gecontroleerd door het pro-Beijing kamp onder een systeem waarbij de kandidaat met de meeste stemmen de positie wint. Nu controleren de pan-democraten alle 117 stemmen. Dit kan voor Peking verdere complicaties opleveren bij het beheer van deze ‘verkiezingen’ de volgende keer. Dat zou volgens sommige geruchten in 2020 kunnen gebeuren, als er een plan is om Carrie Lam te vervangen door een ‘nieuw’ minder gehaat gezicht van het establishment.

In de afgelopen zes maanden van massale strijd zijn er door de regering meerdere misrekeningen gemaakt, te beginnen met de inmiddels ingetrokken uitleveringswet. Carrie Lam, de wandelende ramp van een Chief Executive, bekende dat haar “fouten” “enorme schade” hebben aangericht. Na het debacle van de districtsraadsverkiezingen zegt Lam dat ze “serieus zal nadenken” over de boodschap hiervan. Niet dat het nadenken van Lam veel zal uitmaken. Haar regering werd het door de Chinese dictatuur verboden om belangrijke toegevingen te doen. Hierdoor was de regering een destabiliserende factor dat het protest heeft aangemoedigd door wreed en arrogant op te treden.

Het regime van Xi vreest dat elke zwakte of bereidheid om toegeivngen te doen in Hongkong de volksmassa’s op het Chinese vasteland ertoe zal aanzetten om zich te organiseren en eigen eisen te stellen om de vele grieven aan te pakken. De grieven van Chinese arbeiders en jongeren lezen als een kopie van die in Hongkong: lage lonen, onzekere banen, onmenselijke werktijden, onbetaalbare huisvesting, verstikkende vervuiling en een dictatoriaal regime dat alle oppositie vervolgt.

Beschuldigen van Carrie Lam

Het besluit om door te gaan met de districtsraadsverkiezingen wijst op een nieuwe fout van de regering van Carrie Lam en haar ondersteunende partijen. Tot op het allerlaatste moment werd er nagedacht over het al dan niet annuleren van de verkiezingen (de facto een staatsgreep), maar men besloot door te gaan vanuit de vrees dat annuleren nieuwe steun voor de protestbeweging zou oproepen en de internationale druk zou verhogen. Ze rekenden op een slecht resultaat voor hun kandidaten, maar niet van deze omvang.

Het pro-regeringsblok overtrof zichzelf met een enorme mobilisatie van zijn kiezersbasis, met in totaal 1,17 miljoen stemmen. Dit is 330.000 stemmen meer dan bij de vorige districtsraadsverkiezingen, toen het totale aantal kiezers slechts 1,47 miljoen bedroeg. Deze mobilisatie was duidelijk een essentieel element in hun plan. Maar nu is er voorspelbaar heel wat kritiek en krijgt Carrie Lam door regeringsgezinde verliezers allerhande verwijten naar haar hoofd geslingerd. Ze verloren immers hun positie en er is de grootste crisis in Hongkong sinds de Chinese overname in 1997.

De belangrijkste pro-Beijing partij DAB (Democratic Alliance for the Betterment and Progress of Hong Kong) werd gedecimeerd en won slechts 21 zetels, vergeleken met 119 bij de vorige verkiezingen. Partijleider Starry Lee bood aan ontslag te nemen, maar werd overgehaald om te blijven omdat niemand anders de baan wil. De FTU (Federatie van Vakbonden) won slechts 4 zetels, tegen 27 in 2015, wat betekent dat zij niet langer de op een na grootste partij in het pro-Beijing kamp is. Die positie gaat naar de kleine Liberale Partij met 5 zetels.

Dit resultaat is een harde klap voor de regering en een ernstige tegenslag voor het CCP-regime. Het zal ook gevolgen hebben in China, onder meer in de machtsstrijd binnen het regime. De nationalistische antidemocratische anti-Hongkongse chauvinistische propaganda van Peking heeft altijd beweerd dat de protesten tegen de regering slechts door een minderheid werden gesteund. De beste internetcensuur ter wereld zal niet verhinderen dat deze verkiezingsuitslag in China doordringt en bekend wordt, wat de propaganda van de staat tegen de beweging aanzienlijk kan ondermijnen.

Maar er zijn andere factoren die het regime in de kaart kunnen spelen. Een deel van de pan-democratische leiders is gevoelig voor druk van het regime en de kapitalisten om de protestbeweging te de-escaleren. De grootste verkiezingswinnaar binnen het pan-democratische blok is de Democratische Partij, met 91 zetels (tegenover 43 zetels de vorige keer). Deze partij heeft een geschiedenis van het aangaan van achterkamertdeals met vertegenwoordigers van de CCP en het afremmen van strijd voor democratische rechten.

De Democratische Partij geeft aan hoe zij haar nieuwe grotere rol ziet. Voorzitter Wu Chi-wai zei: “De verdeeldheid in de samenleving moet zorgvuldig worden aangepakt.” Er bestaat een reëel gevaar dat de pan-democratische compromispolitici – tot nu toe grotendeels gemarginaliseerd door de massale strijd – zullen proberen hun versterkte electorale positie te gebruiken om een grotere invloed op te eisen en aan te dringen op een verschuiving van massale actie (van welke aard dan ook) naar ‘onderhandelingen’. De beweging kan deze dreiging, die een terugkeer naar de mislukte aanpak van eerdere strijden zou betekenen, alleen maar voorkomen door een democratische organisatie van de strijd aan de basis.

De strijd opvoeren

De massabeweging in Hongkong moet haar inspanningen opvoeren en het politieke voordeel van deze verkiezingen gebruiken voor een injectie van nieuwe energie. Om de Chinese dictatuur te verslaan, de enige manier om de vijf eisen van de beweging te winnen en een einde te maken aan het autoritaire bewind in Hongkong, volstaat het niet om alleen in Hongkong te protesteren.

De strijd moet zich uitbreiden naar het vasteland van China door aansluiting te zoeken bij de onderdrukte arbeiders en jongeren – een kracht die de CCP het meest vreest – en ook door beroep te doen op solidariteit in de hele wereld. Dit betekent solidariteit van de gewone werkende bevolking en in het bijzonder van degenen die soortgelijke onderdrukking bestrijden in massale strijd van Chili tot Catalonië en Iran. Het betekent niet dat er hoop moet worden gevestigd op Trump of andere rechtse kapitalistische politici in de VS of Europa, wier houding ten opzichte van China en Hongkong wordt bepaald door handels- en zakelijke belangen in plaats van democratische rechten. Die weg is de snelste naar verraad en een nederlaag.

De verbluffende tsunami bij de verkiezingen in Hongkong is een kans om de massale strijd, die dringend behoefte heeft aan een koerswijziging om te winnen, een nieuwe impuls te geven. De strijd moet gebaseerd zijn op de arbeidersklasse als de meest effectieve sociale kracht om een autoritair regime te verlammen en omver te werpen. De opbouw van democratische comités – op werkplaatsen, op scholen en in lokale gemeenschappen – om de beweging steviger en effectiever te organiseren is een topprioriteit.

Dit maakt een nieuwe politieke benadering nodig om de democratische strijd te koppelen aan die voor de rechten van werkenden en armen, omdat de ene strijd niet zonder de ander kan winnen. Het betekent een uitbreiding van de vijf eisen om rekening te houden met de behoeften van werkenden en jongeren: een noodprogramma rond huisvesting voor de bouw van 100.000 sociale woningen per jaar, dramatische loonsverhogingen, een universeel pensioenstelsel en een 8-urige werkdag.

De macht van de miljardairs breken

Deze eisen worden steeds ontzegd door de kapitalistische tycoons wier belangen de autoritaire regering dient. Wij willen het recht om een regering te kiezen door middel van algemeen kiesrecht vanaf 16-jarige leeftijd, maar we moeten ook de democratische controle overnemen over de grote bedrijven en banken, die alle sociale vooruitgang blokkeren en de rijkdom van de samenleving concentreren in handen van een kleine elite – in grotere mate dan bijna elke andere economie in de wereld. Uit een recente studie blijkt dat de 50 rijkste miljardairs in Hongkong samen een rijkdom van 300 miljard dollar hebben (het BBP van Hongkong bedraagt 362 miljard dollar). De superwinsten van de Hongkongse tycoons worden mogelijk gemaakt door het autoritaire systeem in Hongkong en China.

Degenen die het eens zijn met deze voorstellen om de anti-autoritaire strijd op te voeren, moeten zich aansluiten bij de Socialist Action, het CWI in Hongkong. Wij voeren campagne voor de oprichting van een nieuwe arbeiderspartij, die alle onderdrukte lagen in de strijd tegen het kapitalisme en de dictatuur in Hongkong, China en de rest van de wereld verenigt.

Werkenden moeten zich dringend organiseren tegen de repressie. Bouwen naar een echte algemene staking!

Door Dikang, Socialist Action (onze zusterorganisatie in Hongkong)

De regering van Carrie Lam in Hongkong voert het politiegeweld tegen de pro-democratische protestbeweging drastisch op. Deze escalatie, die sinds begin november duidelijk is, gebeurt in opdracht van de Chinese dictatuur. Dit is een van de resultaten van de vierde plenaire vergadering van het Centraal Comité van de Communistische Partij (CCP) eind oktober. Xi Jinping hield kort daarna een zeldzame ontmoeting met Lam in Sjanghai om de wereld duidelijk te maken dat het regime voorstander is van meer brute maatregelen tegen de massale protesten, die nu al bijna zes maanden woeden.

De CCP is bang voor de economische, politieke en geopolitieke gevolgen van het hardhandig optreden van het Volksbevrijdingsleger (PLA) in Hongkong. Het ziet dit als een “finale oplossing” die indien mogelijk moet worden vermeden. Daarom geeft zij er de voorkeur aan om de “interne” instrumenten van Hongkong te gebruiken door het politiegeweld tegen demonstranten extreem op te voeren – zowel tegen de zogenaamde “radicalen” die met bakstenen en benzinebommen hebben geantwoord op aanvallen van de politie, maar ook de tienduizenden vreedzame demonstranten. Deze zijn de afgelopen dagen opnieuw gemobiliseerd na online oproepen om de straat op te gaan.

Bezetting van de universiteiten

Het zwaartepunt van de strijd is de afgelopen week verschoven naar de universiteiten, waarvan er zes op een gegeven moment bezet waren. Deze bezettingen waren defensieve acties van studenten tegen de plannen van de politie om de campussen te betreden en daar massaal arrestaties te verrichten. De aanleiding voor wat tot nu toe enkele van de ernstigste confrontaties zijn geworden, was de dood van een 22-jarige student, Chow Tsz-lok, op 8 november. Chow stierf aan verwondingen tijdens een operatie in een parkeergarage. De omstandigheden zijn verdacht.

Toen de woede van de jongeren explodeerde, werd op de online platforms – het belangrijkste organisatiecentrum voor de strijd – opgeroepen tot een ‘algemene staking’. In werkelijkheid was dit geen staking van arbeiders, maar een reeks directe acties van jonge demonstranten met het doel om belangrijke verkeersaders zoals verkeerstunnels en bruggen te saboteren en te sluiten. Desondanks is een groot deel van Hongkong vorige week tot stilstand gekomen, wat de ernstigste economische ontwrichting van de strijd tot nu toe heeft veroorzaakt. De Hongkongse beurs is in de loop van de week met 5 procent gedaald. Scholen en universiteiten gingen dicht en zijn nog steeds gesloten.

Veel universiteiten bevinden zich dicht bij belangrijke wegen of spoorwegen en het doel van de demonstranten werd om de universiteiten te beveiligen en tegelijkertijd de nabijgelegen transportroutes maximaal te verstoren. De reactie van de politie was om ongekend zware aanvallen met waterkanonnen, gepantserde auto’s en ‘meer van alles’ (traangas, rubberen kogels, enz.) uit te voeren op de bezette universiteiten om de ‘bronnen’ van de strijd uit te schakelen.

De acties van de regering zijn er niet om “de rechtsstaat te herstellen”, zoals zij beweert, maar om staatsterreur te gebruiken om de studenten en jongeren, de ruggengraat van de strijd, te onderdrukken. Ze volgen het Tiananmen-handboek, hoewel tot nu toe met minder dodelijke methoden, maar met precies hetzelfde doel. Net als in juni 1989 is het doel om het gezag van de dictatuur te herstellen met een overweldigend staatsgeweld om iedereen die de macht van de dictatuur in twijfel trekt af te schrikken.

Alleen al op één dag, afgelopen zondag (17 november), toen de politie de Polytechnische Universiteit (Poly U) belegerde, werden duizend traangasgranaten op de campus afgevuurd. De politie gebruikte ook verdovingsgranaten en sommige officieren droegen voor het eerst geweren bij zich. Een verklaring van de politie waarschuwde dat scherpe munitie kon worden gebruikt, tenzij de bezetters zich overgaven. Jonge bezetters plaatsten hun testament op sociale media, omdat velen een bloedbad verwachtten, wat nog steeds een vreselijke mogelijkheid is.

Massale arrestaties

De belegering en bezetting van Poly U gaat nog steeds door op het moment van schrijven, hoewel er minder demonstranten binnenblijven. Meer dan 1.100 studenten en hun aanhangers werden gedurende 24 uur gearresteerd. Honderden minderjarigen werden vrijgelaten nadat ze waren geregistreerd, maar dreigen later ernstig in staat van beschuldiging te worden gesteld. Maar alle meerderjarigen die gearresteerd zijn, worden nu opgesloten in de grootste massale arrestatie van de beweging tot nu toe. Enkele honderden van deze jongeren worden aangeklaagd wegens oproer.

Videomateriaal toonde politieagenten die gearresteerde studenten schoppen en slaan. Veel van de bezetters raakten ernstig gewond: 280 van hen werden in het ziekenhuis opgenomen. Toch ontzegde de politie medische vrijwilligers de toegang tot de gewonde studenten en dreigde hen niet anders te behandelen dan de “relschoppers”. Pas onder toenemende druk van het publiek werd de politie gedwongen om een team van het Rode Kruis toe te laten tot de Poly U-campus.

Een hardcore groep van misschien wel 100 jongeren weigert op te geven. De politie heeft duidelijk gemaakt dat iedereen die gearresteerd wordt, vervolgd zal worden op beschuldiging van oproer, wat leidt tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Anderen hebben gedurfde, wanhopige ontsnappingen ondernomen, in sommige gevallen met behulp van touwen om van bruggen naar beneden te klauteren naar waar ‘ouderen’ (vrijwilligers van burgers) hen hebben meegenomen in auto’s en op motorfietsen om te ontsnappen aan de politie. Tientallen ontsnapten door smalle ondergrondse afvoerpijpen, nauwelijks breed genoeg om er doorheen te kruipen, voordat de politie deze ontsnappingsroute ontdekte en blokkeerde.

Mensenrechtengroeperingen en zelfs buitenlandse regeringen (die normaal gezien zwijgen) hebben het politiegeweld veroordeeld. Veel mensen zijn verbijsterd en ontroerd door deze taferelen. Ouders, politici en maatschappelijk werkers, velen in tranen, kwamen om te pleiten en druk uit te oefenen op de politie om de belegering op te heffen en de jongeren ongedeerd te laten vertrekken.

Tactiek van de jongeren

“Vroeger vroeg ik me af of de demonstranten, of degenen die leken te demonstreren, een grens overschreden hadden. Maar nu heb ik een beter begrip van waarom ze die tactiek moesten gebruiken,” zei een vader die zijn 17-jarige dochter probeerde te redden van Poly U. “De Molotov-cocktails die ze gooien, zijn vooral bedoeld om een afstand tot de politie te creëren,” vertelde hij de New York Times.

“Ik begrijp niet waarom de politie studenten op deze manier moet onderdrukken,” vertelde een huilende moeder met twee dochters die gevangen zitten in de campus aan een verslaggever van de South China Morning Post.

De regering denkt – naar onze mening ten onrechte – dat de demonstranten in de frontlinie hun massale steun hebben verloren, waardoor ze de kans krijgen om het harde optreden te intensiveren en de protestbeweging zo snel mogelijk te verpletteren. De strategie van het CCP-regime is er bewust op gericht om chaos te creëren door middel van een brute politiemacht: het verbieden van vreedzame demonstraties, het uitlokken van een gewelddadige reactie van de jeugd, het infiltreren van protesten en een poging om de beweging uit te putten en te desintegreren.

Maar het waanzinnige geweld van de staat heeft geleid tot een grote terugslag in de publieke opinie. Tijdens de middagpauze voeren duizenden mensen in het Central Business District, voornamelijk bedienden en werknemers uit de financiële sector, nu al meer dan een week actie met wegversperringen en demonstraties, waarbij veel mensen maskers droegen die tot gisteren illegaal waren op basis van een noodwet die nu door het Hooggerechtshof is verworpen.

Een week geleden was de Chinese Universiteit van Hongkong de plaats van de hevigste confrontaties met de politie. Een strijd om de controle over een brug over een grote snelweg woedde dertig uur lang onafgebroken. Op dat moment kwamen duizenden mensen ter plaatse om de demonstranten te steunen. Toen enkele dagen later Poly U omsingeld was, reageerden tienduizenden mensen op online oproepen om “de studenten te redden” en stroomden ze naar de politieposten in de buurt van de campus en het nabijgelegen Yau Tsim Mong gebied om de politie af te leiden en weg te lokken. Deze solidariteitsprotesten werden met precies hetzelfde waanzinnige politiegeweld beantwoord, waarbij onder meer politiebussen met hoge snelheid op de demonstranten inreden. Dit zijn terroristische methoden tegen de bevolking.

Speciale elitepolitie-eenheden, bekend als “de roofvogels”, hebben Poly U de afgelopen drie dagen omsingeld, waarbij slechts één uitgang voor demonstranten werd toegestaan om naar buiten te komen en zich over te geven, en alle andere uitgangen werden onderworpen aan zware bombardementen met traangas en verdovingsgranaten om te voorkomen dat de demonstranten zouden ontsnappen. Zowel in de Chinese Universiteit als in de Poly U begonnen de demonstranten na het begin van de bezettingen met het organiseren van zelfbeheerde kantines, veiligheidsbarrières, massaproductie van benzinebommen en projectielen.

De steun voor de betogers onder belangrijke lagen van de samenleving en de stemming om de studenten te “verdedigen” is gebaseerd op de wijdverbreide angst van de regering en de politie voor een bloedige onderdrukking: een “Hongkong versie van 4 juni” (de datum van het bloedbad van 1989 in Beijing). Verslagen van de frontlinie van de Chinese universiteit vorige week, en nu ook van Poly U, bevestigen deze vrees. Een politieagent buiten Poly U vertelde de huilende moeder van een 16-jarige die binnenin gevangen zat: “Er is geen kans dat dit vreedzaam zal eindigen.”

Tegenover de extreme en overweldigende gewapende macht hebben studenten eenvoudige wapens zoals benzinebommen, katapulten en zelfs bogen gebruikt om te voorkomen dat de politie de campussen bestormde om massale arrestaties te verrichten.

Zelfverdediging

Terwijl de politie en sommige media een groot deel van het geweld van de demonstranten aanklagen, is het een feit dat dit defensieve gevechten zijn met de politie die in alle gevallen het geweld in gang zetten om het te doen escaleren. Het is een ongelooflijk eenzijdige strijd en als zodanig is het, ondanks een inspirerend niveau van heldendom en opoffering, niet de basis waarop een succesvolle strijd kan worden gebouwd. De strijd heeft het recht zich te verdedigen tegen politiegeweld. Maar voor een succesvolle strijd moet deze zelfverdediging onder democratische controle staan. Helaas heeft de massale strijd tot nu toe niet geleid tot massa-organisaties die een dergelijke democratische controle kunnen uitoefenen. In plaats van het primaire aandachtspunt van de strijd te zijn, zouden alle kwesties van ‘militaire’ tactiek ondergeschikt moeten zijn aan de hoofdvraag van de mobilisatie en de opbouw van een georganiseerde beweging.

Het wordt door de politie en sommige media voorgesteld alsof de jeugd het initiatief heeft genomen tot het geweld, wat niet waar is. De eerste weken van de beweging – met miljoenen demonstranten in juni en augustus – waren grotendeels vreedzaam. Zelfs de vernieling van de Kamer van de Wetgevende Raad (Legco) in juli heeft niet geleid tot ernstige verwondingen. Dit was tot voor een groot deel het patroon tot de afgelopen weken. Benzinebommen werden pas in augustus gegooid, toen het regime al begonnen was met het verbieden van alle demonstraties van de “vreedzame vleugel” van de beweging: de pandemocratische politici en hun geallieerde ngo’s.

Het is de staat – de politie van Hongkong op bevel van de CCP – die in elk stadium het geweld heeft opgevoerd in een poging om de massa’s te terroriseren tot onderwerping. Dit is de strategie die de staat heeft gekozen als een berekend beleid om eerst massale vernietigingen uit te lokken en vervolgens de jeugd in diskrediet te brengen en te isoleren.

De enige manier om het accent in de strijd te verleggen van fysieke conflicten en vandalisme, die uiteindelijk geen effectieve methode zullen zijn tegen een goed opgeleide gemilitariseerde politiemacht, is met een strategie van massale mobilisatie en vooral voor de arbeidersklasse van Hongkong om haar eigen organisaties op te richten en op te bouwen. Dit zal het politieke ‘cement’ zijn dat een succesvolle massale strijd samen kan houden.

De werkende klasse is de sleutel

Socialisten zijn niet de enigen die begrijpen dat de arbeidersklasse de beslissende kracht is in de politieke strijd tegen autoritaire regimes. Dit was de onmiskenbare conclusie van een recente studie gepubliceerd in de Washington Post (24 oktober 2019), waarin werd gekeken naar de massale democratische bewegingen van de afgelopen honderd jaar:

“In een nieuwe studie onderzochten we systematisch hoe burgers in ongeveer 150 landen de democratie hebben willen bevorderen. Dit is wat we vinden: Industriële arbeiders zijn de belangrijkste actoren van de democratisering geweest en zijn belangrijker dan de stedelijke middenklasse. Wanneer industriële arbeiders massaal mobiliseren tegen een dictatuur, is de kans op democratisering zeer groot.”

Dit is de les die de Hongkongse beweging moet omarmen om te winnen.

De situatie na de universitaire bezettingen is gecompliceerd. Veel studenten hebben het gevoel dat ze in de steek gelaten zijn, waardoor er een verdeeldheid ontstaat onder jongerenactivisten. Dit onderstreept het feit dat hoe meer de strijd op een kritiek moment komt – zoals vandaag – hoe meer een democratische organisatie nodig is.

Het verzet van veel jongeren tegen een meer georganiseerde en traditionele beweging vloeit voort uit de vroegere rol van pandemocratische politici die hun controle over het “hoofdpodium” gebruikten om de leiding van de protesten te monopoliseren. De pandemocratische leiders wilden niet dat deze strijd zich zou ontwikkelen en radicaliseren, dus in de meeste gevallen stopten ze de strijd voordat er concrete vooruitgang was. Maar het verwerpen van formele en georganiseerde structuren ten gunste van een volledig gedecentraliseerde strijd, terwijl dit ook veel innovatieve en ingenieuze protestmethoden heeft opgeleverd, biedt geen bescherming tegen kaping van de beweging door zelfbenoemde leiders.

Massale organisatie nodig

De strategie om een machtige en wrede dictatuur te verslaan moet bewust worden geformuleerd, door gekozen vertegenwoordigers van de massa’s, in de eerste plaats door middel van debat en discussie over de politieke doelstellingen, en niet zozeer over de tactiek die altijd uit een duidelijke politieke lijn moet voortvloeien. Daarom moet de beweging in Hongkong dringend democratische structuren en een echte, massale organisatie tot stand brengen. Daarom moeten er democratische comités worden opgericht op scholen, in werkplaatsen en in lokale gemeenschappen.

De CCP en de regering van Carrie Lam bereiden nog grotere aanvallen op de democratische rechten voor. Het Chinese Nationale Volkscongres heeft het Hooggerechtshof van Hongkong de oorlog verklaard na de uitspraak deze week om wet van Carrie Lam die het betogers verbiedt om hun gezicht te verbergen teniet te doen. Als het Volkscongres zijn standpunt handhaaft, zal het de onafhankelijke rechterlijke macht van Hongkong, een van de laatste elementen van “één land, twee systemen” dat nog steeds bestaat, volledig ondergraven. De anti-maskerwet werd in oktober opgelegd omdat de regering de basis wilde testen voor een ruimer gebruik van de noodverordening uit het Britse tijdperk. Dit is een antiek, draconisch juridisch “kernwapen” dat voor het eerst werd gebruikt in 1922 tegen de historische staking van zeelieden in Hongkong, die het gebied meer dan een jaar verlamde en een grote rol speelde in de opkomst van de arbeidersorganisaties in China in de jaren twintig van de vorige eeuw.

De laatste aanval van het Volkscongres is een voorbereiding voor Peking om de rechterlijke macht in Hongkong verder in de boeien te slaan. De voor 24 november geplande verkiezingen voor de districtsraad kunnen nog steeds worden afgelast, onder het mom van de laatste gevechten. Deze verkiezingen voor tamelijk onbeduidende en machteloze gemeenteraden worden gezien als een referendum over de strijd tegen de regering en kunnen historische verliezen voor de pro-Beijing-partijen betekenen.

Bovendien dreigen zeven pandemocratische wetgevers opgepakt te worden wegens een protest dat zes maanden geleden in de Legco plaatsvond. Dit lijkt het begin van een nieuwe golf van uitsluitingen om van de semi-gekozen Legco een fort van het pro-CCP-kamp te maken.

Er is geen weg terug voor de strijd die in juni begon. Maar om verder te gaan is een nieuwe strategie nodig en vooral een georganiseerde oproep aan de Chinese massa. Een oproep aan de Chinese massa’s vereist een andere benadering. Wij willen een gezamenlijke strijd tegen het wrede bewind van Xi Jinping. Als zelfs de helft van de energie die door sommige delen van de protestbeweging is gestoken in oproepen aan het Amerikaanse parlement (wat zeer weinig zal opleveren) was geïnvesteerd in oproepen voor demonstraties en gecoördineerde acties om werknemers en jongeren van het vasteland bij onze strijd te betrekken, had dit een explosieve wedergeboorte van de massabeweging kunnen betekenen.

Heersende klasse verdeeld

De interne samenhang van het pro-Beijingse kapitalistische establishment is ernstig aangetast. Onlangs heeft de voormalige voorzitter van de Wetgevende Raad, Jasper Tsang Yok-sing, een opmerkelijk openhartig interview gegeven aan een Franse sinoloog. Tsang zei dat de belangrijkste regeringsgezinde partij, DAB (Democratic Alliance for the Betterment and Progress of Hong Kong) Carrie Lam al had gevraagd in te stemmen met een onafhankelijke commissie om de politie te onderzoeken – een van de vijf eisen van de beweging. Ondanks het feit dat dit door een meerderheid van de gevestigde pro-Beijingse leiders wordt gesteund, heeft Lam het afgewezen met een verwijzing naar de “fragiele” moraal van de politiemacht. De echte reden is de harde lijn van de CCP en haar vierde plenaire vergadering om de repressie te escaleren.

Gevestigde politici zoals Tsang dragen de volledige verantwoordelijkheid voor de huidige crisis. Zij steunden de uitleveringswet en de zuiveringen, arrestaties en repressie tegen de democratische beweging die de afgelopen drie jaar hebben plaatsgevonden. Maar nu is het kamp van de heersende klasse diep verdeeld, waarbij velen er bij de regering op aandringen om concessies te doen om de massale woede weg te nemen. Zij vrezen een permanente instabiliteit in Hongkong, die de voorheen superrendabele status van Hongkong als mondiaal financieel centrum in het gedrang kan brengen.

De CCP gelast Carrie Lam al deze ideeën over concessies te negeren. Het uitgangspunt is niet wat er in Hongkong gebeurt, maar hun vrees dat elke zwakte die zij ten opzichte van Hongkong tonen, zal leiden tot grotere instabiliteit op het Chinese vasteland.

Bouwen aan een echte algemene staking!

Het is belangrijker dan ooit om de staking als het beste middel te zien om het verzet te organiseren. Voor een echte staking moeten we vertrouwen op de werkenden om zich te organiseren en sterkere vakbonden op te bouwen. De demonstranten in Hongkong hebben al lang het idee van een staking, maar omdat de arbeidersklasse geen massale vakbonden heeft, is er tot nu toe nog geen collectieve staking begonnen. Een staking moet worden georganiseerd en geleid, het kan niet alleen “gebeuren”. De staking moet geworteld zijn in de werkplekken, op scholen en in lokale gebieden, niet alleen online. Berichtenapps en -forums kunnen een krachtig instrument zijn, maar ze zijn slechts een instrument. De organisatie van werkenden moet een fysieke realiteit worden door alle werkenden aan te sporen om lid te worden of een vakbond op te richten.

Spontaan ziekteverlof en vakanties zijn geen vervanging voor collectieve actie van de vakbond tegen de terreur van de bazen. Helaas hebben de officiële vakbondsleiders de afgelopen maanden grotendeels stilzwijgend toegekeken.

Om een dergelijke beweging te organiseren en te leiden, zijn structuren nodig door democratische comités op te richten waar over alle kwesties kan worden gedebatteerd en gestemd. Het is veel moeilijker voor politie- en regeringsfunctionarissen om te infiltreren in openbare vergaderingen en democratisch gekozen comités dan om zich in te voegen in online fora en anonieme menigten om deze te misleiden en ravages te veroorzaken. Georganiseerde en open structuren betekenen dat alle ideeën kunnen worden aangevochten en bestreden met andere voorstellen en dat iedereen verklaart wie ze zijn en welke groep ze vertegenwoordigen.

Het Civic Human Rights Front (het pandemocratische netwerk dat tot de historische demonstraties van 9 en 16 juni had opgeroepen), dat als gevolg van het betogingsverbod demonstraties buitenspel is gezet, moet het voortouw nemen. Het kan een eendaagse massabijeenkomst aankondigen, die openstaat voor vertegenwoordigers van werkplekken, scholen en campagnegroepen, om te bespreken hoe de massale strijd kan worden voortgezet en hoe men zich kan verzetten tegen het plan van de regering om de beweging in Hongkong repressief te stoppen.

Na meer dan vijf maanden van massale strijd erkennen steeds meer demonstranten het belang van organisatie van de arbeidersklasse. In veel sectoren bestaat het potentieel om een begin te maken met de organisatie van vakbonden, die vervolgens de massale strijd coördineren en op zich nemen.

Socialist Action zegt:

• Organiseer vakbonden en stakingscomités, bereid je voor op een echte algemene staking!
• Verander de manier van vechten en maak van de arbeidersstrijd de ruggengraat van de beweging!
• Vijf eisen en niet één minder, maar de eisen moeten ook worden verruimd om de dringende sociale behoeften van de arbeidersklasse op te nemen!
• Exporteer de revolutie naar China voor gezamenlijke massale strijd van arbeiders van het vasteland en Hongkong om de dictatuur van de CCP te verslaan!
• Ontmantel het ondemocratische kapitalistische regime van Hongkong. Vervang de ondemocratische Legco door een echte volksvergadering, gebaseerd op algemeen kiesrecht vanaf 16 jaar, om onmiddellijk een beleid te voeren voor de arbeidersklasse en de economische macht van de kapitalisten te breken!