Your cart is currently empty!
Tag: Hong Kong
-
Hong Kong. Studentenactivisten opgepakt, politie voert repressie op
Vorige week voerden de studenten een week lang een stakingsactie om op te komen voor een democratisch kiesstelsel. De beweging kende vorige vrijdagavond een hoogtepunt toen duizenden betogers samenkwamen aan de regeringsgebouwen. Zowat 200 studenten en betogers raakten door het politiecordon en betraden het Burgerplein, een plein waar voorheen publiek protest was toegelaten maar sinds twee manden met veiligheidshekkens is afgezet. Het afsluiten van dit plein is onderdeel van de voorbereidingen door de regering om ieder pro-democratie protest de kop in te drukken en vooral om de geplande (maar steeds opnieuw uitgestelde) actie van Occupy Central te breken.Verslag vanuit Hong Kong door Dikang van Socialist Action
Joshua WongDe meeste studenten op het plein hielden het de hele nacht vol. Ze riepen andere mensen op om hun protest te vervoegen. De oproerpolitie gebruikte pepperspray en pakte tientallen activisten op. Ook de leider van de studentengroep, Joshua Wong, werd opgepakt. Tegen de late namiddag van zaterdag 27 september waren de laatste betogers van het plein verwijderd door de politie. Er werden 70 arrestaties verricht. Onder de opgepakten ook het radicale parlementslid ‘Longhair’ Leung Kwok-hung van de Liga van Sociaaldemocraten. De 17-jairge Wong werd niet vervroeg vrijgelaten. Hij wordt geconfronteerd met drie beschuldigingen, waaronder een ernstige beschuldiging van geweld tegen politieagenten. Dit geeft aan dat de regering de politie en de rechtbanken wil gebruiken om het geplande protest van Occupy Central en de bredere democratiebeweging de kop in te drukken.
“Occupy Central nu”!
Leiders van Occupy Central bezochten het protest op zaterdagochtend en spraken zich tegen het gewelddadige politieoptreden uit. Ze veroordeelden ook het gebruik van pepperspray ‘zonder waarschuwing.’ Veel betogers stonden kritisch tegenover de leiders van Occupy Central die niet bereid zijn om een bredere oproep tot protest te lanceren of om de geplande bezetting te vervroegen. In de media werd gesuggereerd dat Occupy Central wel eens op 1 oktober aan de acties zou beginnen. Volgens de krant South China Morning Post riepen de betogers: “Occupy Central nu” en “Hoe kunnen jullie anders de studenten in de ogen kijken?” toen de woordvoerder van Occupy Central, Benny Tai Yiu –ting, en mede-oprichter dokter Chan Kin-man de betogers toespraken.
In het jongerenprotest van de voorbije week waren duizenden studenten en na enkele dagen ook zowat 3000 scholieren actief. Sommige scholieren van amper 12 of 13 jaar vervoegden het protest. Het was de grootste jongerenbeweging in 30 jaar. Dit heeft een grote impact op de democratiebeweging. Het geeft immers een idee van hoe collectieve actie en ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ als actiemethoden kunnen ingezet worden tegenover de steeds repressievere agenda van de Chinese dictatuur in Hong Kong. De beloofde stappen in de richting van democratie worden niet alleen niet genomen, er worden stappen achteruit gezet.
Groeiende repressie tegen protest
Op 31 augustus besliste het Chinese pseudo-parlement dat er geen democratische verkiezingen in Hong Kong komen in 2017. Die beslissing vormt een keerpunt. Peking wil de democratische en burgerlijke vrijheden in Hong Kong aan banden leggen. Het regime wil vermijden dat openlijke kritiek en protest tegen Peking mogelijk zijn, in de rest van China is dat al ten stelligste verboden. De toenemende repressie in Hong Kong gaat gepaard met het vervolgen van iedere dissidentie in China zelf. Dat bleek onder meer uit de veroordeling tot levenslang van de Oeigoerse professor economie Ilham Tothi vorige week. Hij werd beschuldigd van ‘separatisme’, maar is in feite een gematigde oppositiestem die ingaat tegen het beleid van Peking tegenover de Oeigoerse moslims in de westelijke regio Xinjiang.
De aanhangers van Socialist Action en de Citywide School Strike Campaign, mee opgezet door leden van Socialist Action in de strijd voor een democratische studentenvakbond, stellen dat er nood is aan een nieuwe studentenstaking als antwoord op de repressie van 26 en 27 september. Dit moet gepaard gaan met de onmiddellijke intrekking van de beschuldigingen tegen Joshua Wong en alle andere vreedzame betogers die opgepakt werden. De repressieve methoden moeten direct beantwoord worden met massale actie. Een nieuwe scholierenstaking moet voor de vakantie van 1 oktober plaatsvinden, tenzij alle vervolgingen van de betogers direct worden geseponeerd. Nieuw protest zou voortbouwen op het momentum van de voorbije dagen waarbij jongeren het voortouw nemen in de strijd tegen dictatuur en voor directie en volledige democratie.
- Voor een onmiddellijke nieuwe studentenstaking als antwoord op de regering en de politierepressie!
- Voor de onmiddellijke vrijlating van alle gearresteerden zonder vervolging!
- Voor een onafhankelijk en openbaar publiek onderzoek naar het politiegeweld van 26 en 27 september!
- Voor de opbouw van democratische stakerscomités in alle scholen en campussen om de strijd verder te zetten, voor massale bijeenkomsten en campagnes op alle scholen!
- Voor de creatie van een massale scholierenvakbond om de scholieren te organiseren en voor hun rechten op te komen!
- Neen aan een de pseudodemocratie! Voor massastrijd in Hong Kong en China tegen de dictatuur en de heerschappij van de miljardairs!
[divider]
Volg deze strijd!Facebook pagina van Socialist Action met regelmatige updates (ook in het Engels)
-
Hong Kong. Peking-gezinde krant zet aanval op linkse socialisten in
Krant praat bloedbad van 1989 goed, maar beschuldigt Socialist Action en radicaal parlementslid ‘Long Hair’ van ‘geweld’.
Artikel door Dikang, Socialist Action (Hong Kong)
De Peking-gezinde krant Ta Kung Pao bracht op 10 juni op haar voorpagina een aanval op het radicaal-democratische parlementslid Leung Kwok-hung (beter bekend als ‘Long Hair’) en Socialist Action, het CWI in Hong Kong. De krant is berucht als spreekbuis van de dictatoriale Chinese Communistische Partij (CCP) in Hong Kong. De aanval komt er op een ogenblik dat de strijd voor democratie in Hong Kong op een cruciaal punt staat in de aanloop naar de jaarlijkse betoging van 1 juli. Het Chinese regime voert de psychologische oorlogsvoering tegen de ‘politieke instabiliteit’ en de ‘illegale’ eisen voor vrije verkiezingen in Hong Kong op.
Socialist Action wint juridisch advies in met betrekking tot de laster in het artikel. Tegelijk voeren we een politieke campagne om de leugens te weerleggen en te beantwoorden.
De krant beweert ten onrechte dat ‘Long Hair’, die momenteel vier weken in de gevangenis zit op basis van valselijke politieke beschuldigingen, achter de creatie van Socialist Action in 2010 zat om zo een meer extreme kracht in de strijd voor democratie te hebben. Dergelijke absurde beschuldigingen en laster komen doorheen het artikel terug. Er wordt teruggegrepen naar de boeman van de “buitenlandse krachten”, met name het CWI waar Socialist Action deel van uitmaakt. Ta Kung Pao beschuldigt het CWI ervan voorstander te zijn van “erg gewelddadige methoden”, waarbij met een beschuldigende vinger wordt gewezen naar leden van het CWI in Brazilië, Zweden en Turkije. Het wijst erop dat de paranoia onder deze marionetten van de dictatuur hoogtij viert als het gaat over massaprotest, democratische idealen en oprecht socialisme.
Geweld
Ta Kung Pao’s bezorgdheid over ‘geweld’ verdient een Oscar. De krant blijft stil over het bloedbad in Peking in 1989 en het beschuldigde de 180.000 mensen sterke herdenking van het bloedbad op Tienanmen dit jaar nog als “een daad van nationaal verraad”.
“De methoden van het CWI zijn erg gewelddadig”, beweert het artikel. “Op 20 mei 2013 lag de Zweedse afdeling, Rättvisepartiet Socialisterna, aan de basis van protest tegen het sociale beleid van de Zweedse regering en het gebrek aan openbare diensten. De actievoerders staken auto’s in brand, vernielden winkelcentra en vielen politiekantoren aan. Het leidde tot drie dagen van rellen. Heel wat agenten en burgers raakten gewond.”
Het is een staaltje van de ‘journalistiek’ van Ta Kung Pao. De rellen in Stockholm vorig jaar ontstonden nadat de politie een oudere man had neergeschoten. Ze ontwikkelden na jaren van racisme en verloedering van publieke infrastructuur in arbeidersbuurten. Rättvisepartiet Socialisterna organiseerde samen met lokale gemeenschapsgroepen een protestmeeting waar werd opgeroepen om de rellen en brandstichtingen te stoppen, terwijl tegelijk scherpe kritiek werd gegeven op het politiegeweld en het neoliberale beleid van de regering.
Bij gelijkaardige uitbarstingen van rellen in Groot-Brittannië, Frankrijk of China, heeft het CWI telkens duidelijk gemaakt dat het niet in rellen gelooft, ook al begrijpen we dat deze ontstaan als reactie op wanhopige sociale omstandigheden. Rellen bieden echter geen weg vooruit voor massastrijd tegen het kapitalisme, werkloosheid en armoede. Wij verdedigen de noodzaak van organisatie – met arbeiderspartijen en strijdbare vakbonden – en gedisciplineerde collectieve methoden van klassenstrijd zoals stakingsacties en bezettingen die gekoppeld worden aan de opbouw van een socialistisch alternatief.
De wijze waarop Ta Kung Pao over het Braziliaanse massaprotest van 2013 schrijft, is nog fantasierijker. Dat protest van 2013 wordt nu overigens herhaald tijdens de Wereldbeker. Ta Kung Pao stelt dat 300.000 mensen aan het protest tegen de verhoging van de tarieven deelnamen, waarbij de politie repressie gebruikte tegen “criminele organisaties” waarbij “veel van de gearresteerden lid waren van de Braziliaanse CWI-afdeling LSR.”
Trotskisme
In het artikel wordt scherp uitgehaald naar het trotskisme dat in bijna-maoïstische termen wordt beschreven als een “ultralinkse gewelddadige” politieke stroming: “Heel wat landen beschouwen hen als extremistische organisaties die alleen overtroffen worden door terroristen.” De theorie van de permanente revolutie wordt aangevallen nadat het eerst werd omgedoopt in een doctrine van “permanente rellen”. De permanente revolutie is het briljante concept van Leon Trotski over hoe de kapitalisten in de koloniale en semi-koloniale landen niet in staat zijn om de burgerlijke democratische taken te vervullen, nationale eenmaking te bekomen of andere problemen die uit de feodale samenleving stammen op te lossen. Hong Kong, China en vele andere delen van Azië zijn het levende bewijs van de correctheid van de theorie van Trotski die uitlegt waarom werkenden een massaal socialistisch alternatief moeten organiseren en de strijd tegen dictatuur of buitenlandse imperialistische dominantie niet mogen overlaten aan gelijk welke vleugel van de kapitalisten.
Het artikel van Ta Kung Pao past in een breder propaganda-offensief van de CCP om de meest radicale delen van de beweging voor democratie te discrediteren. Het doel is om ‘Long Hair’ met het CWI te verbinden en beiden te besmeuren met ‘geweld’ en ‘politiek extremisme’. Onder de meest schandalige beschuldigingen is er ook de bewering dat Socialist Action samenwerkt met Civic Passion, een rechtse Hong Kongse nationalistische groep die eerder een smerige lastercampagne tegen Socialist Action voerde. Wat wel klopt is dat Socialist Action en ‘Long Hair’, met respect voor de verschillende programma’s en politieke organisaties waartoe ze behoren, in heel wat strijdbewegingen voor arbeidersrechten en tegen de Chinese dictatuur hebben samengewerkt.
Scherpere strijd voor democratie
Het offensief van de CCP heeft te maken met de scherpere politieke situatie in Hong Kong en China. Het is meer dan ooit duidelijk dat Peking geen vrije verkiezingen (met algemeen stemrecht) wil toelaten in Hong Kong. Velen dachten dat in 2017 het geval zou zijn, maar wij waarschuwden steeds dat die kans erg beperkt was. In de plaats daarvan wordt een herwerkte versie van het huidige model van ‘gecontroleerde’ verkiezingen naar voor geschoven. Dat leidt tot heel wat woede. Vorige week kwam het de Chinese regering met een witboek over Hong Kong waarin werd gesteld dat “sterke autonomie geen volledige autonomie” is. Het document bevat een sinds de overdracht van Hong Kong door de Britten in 1997 nooit geziene scherpe stellingname tegen de eisen voor meer democratie. De publicatie van het document leidde tot waarschuwingen van regeringsgezinde politici die stelden dat de noodtoestand kan uitgeroepen worden in Hong Kong en dat het Chinese leger kan ingezet worden om protest de kop in te drukken.
Tegelijk hebben de burgerlijke democratische oppositiepartijen, de zogenaamde pan-democraten, de strijd voor democratie complexer gemaakt door zich zo weinig mogelijk op massastrijd en zoveel mogelijk om compromissen met de CCP te richten. De beschuldigingen van geweld vanwege het establishment en kranten als Ta Kung Pao zijn een bewuste poging om de meest radicale delen van de strijd voor democratie, zoals ‘Long Hair’, te discrediteren en om de druk op de dominante ‘gematigde’ vleugel van de pan-democraten verder op te voeren zodat ze zich distantiëren van de ‘extreme’ methoden.
De pan-democraten hebben ‘Long Hair’ er op schandalige wijze van beschuldigd dat hij een motie tegen hen zou ingediend hebben in het kader van zijn arrestatie en vervolging wegens ‘criminele schade’ en ‘verstoring van de openbare orde’ bij een protestactie in 2011. Het ging om een door de regering in kaart gezette ‘consultatie’ over strengere regels voor tussentijdse verkiezingen. De regering gebruikte dit om de democratische rechten verder aan te vallen. ‘Long Hair’ kreeg wegens dit protest een gevangenisstraf van twee maanden – wat ook het verlies van zijn verkozen zetel zou betekenen. Maar de straf werd in beroep beperkt tot vier weken. Momenteel zit hij deze gevangenisstraf voor een zogenaamd ‘misdrijf’ uit.
Socialisten slaan terug
De aanval van Ta Kung Pao is ondanks alle venijn een erkenning van de impact van Socialist Action en van de vrees van de Chinese dictatuur voor socialistische ideeën. Het artikel vermeldt de verkiezingen van 2011 voor de districtsraden waarbij Socialist Action met Sally Tang Mei-Chin een eigen kandidaat had. Er wordt zelfs vermeld dat Sally namens Socialist Action naar Taiwan ging voor de massale protestbeweging die daar eerder dit jaar plaatsvond.
Er wordt verwezen naar de oproep van Socialist Action aan de beweging Occupy Central (een plan om straten in de centrale zakenwijk te bezetten onder leiding van de ‘gematigde’ pan-democraten) om een strijdbaarder programma en benadering aan te nemen, met inbegrip van stakingsacties als wapen tegen de dictatuur, te beginnen met een oproep voor studentenstakingen. Ta Kung Pao vervormt dit uiteraard en stelt stakingen gelijk met ‘geweld’ en ‘extremisme’ – dat zegt veel over hoe de dictatuur en de kapitalisten vandaag tegenover stakingen aankijken.
De actieve rol van Socialist Action in de vluchtelingencampagnes in Hong Kong wordt voorgesteld als een poging om “vluchtelingen als stromannen” te gebruiken om Occupy Central te radicaliseren. De vluchtelingen hebben 120 dagen lang een protestkamp ingericht om te protesteren tegen discriminatie en corruptie. De actie was een model van discipline en vastberadenheid. Toch worden de vluchtelingen voorgesteld als criminelen die deel uitmaken van de vermeende plannen van Socialist Action en dit omdat ze “niet bang zijn om naar de gevangenis te gaan”. Uiteraard worden ook deze beweringen niet onderbouwd. Een bijkomend argument is de poging om ‘Long Hair’ in verband te brengen met ‘buitenlandse krachten’ in de vorm van het CWI en de vluchtelingenbeweging. Hiermee wordt een favoriet thema van de huidige CCP-propaganda bespeeld, met name dat van het chauvinistische Chinese nationalisme en de vermeende buitenlandse samenzweringen om China ‘op te delen’. Het artikel benadrukt dat Socialist Action “buitenlandse” leden telt en banden heeft met “buitenlandse organisaties”. Dat zou verboden worden indien de pro-Chinese wetgeving die bekend staat als ‘Artikel 23’ effectief wordt ingevoerd in Hong Kong. Deze wetgeving wordt al tien jaar tegen gehouden door massale druk, maar het regeringsgezinde kamp heeft het plan niet opgeborgen.
Ta Kung Pao mag dan wel gediscrediteerd zijn als de krant die door geld van de CCP overeind wordt gehouden, deze aanval blijft evenwel een impliciet dreigement tegen de leden van het CWI. Hong Kong en China gaan stormachtige tijden tegemoet en de dictatuur is haar politieke tegenstanders aan het identificeren en zwartmaken. In plaats van ons te laten intimideren, zullen de socialisten met grotere vastberadenheid opkomen voor echte democratie, met inbegrip van democratische en publieke media, en zullen we bouwen aan massale organisaties van de werkende bevolking en de jongeren om een einde te maken aan kapitalisme en dictatuur.
-
Interview met linkse socialisten uit Hong Kong
Afgelopen dinsdag vond in Antwerpen een open vergadering van LSP plaats over de strijd tegen kapitalisme en dictatuur in China en Hong Kong. Sally en Jaco van Socialist Action (Hong Kong) waren de gastsprekers van dienst. Voor de bijeenkomst hadden we een gesprek met hen over de economische situatie van China en de opbouw van een socialistisch alternatief.
Burgerlijke commentatoren en economen stellen wel eens dat de Chinese economie de motor zal vormen die het kapitalisme terug op de sporen zal krijgen. We veronderstellen dat jullie het daar niet mee eens zijn, maar hoe antwoorden jullie op dergelijke stellingen?
Wij zijn het uiteraard niet eens met die stelling. We zien vandaag een belangrijke economische vertraging in China, terwijl de Chinese economie een steeds belangrijkere globale rol speelt. Tijdens de stagnatie van de EU en de VS is China inderdaad een motor voor groei geweest, maar die fase is voorbij. Vandaag is de Chinese economie niet langer duurzaam. De huidige vertraging is geen tijdelijke crisis, maar een nieuwe fase in de wereldwijde kapitalistische crisis. Na de VS en de EU is het nu de beurt aan China om meegesleept te worden in de wereldwijde economische instorting.
We zien dat de schuldencrisis in China een steeds groter probleem wordt voor de centrale regering in Beijing. Dit zou zelfs wel eens het begin van het einde van de CCP-staat kunnen inluiden. Het stimuluspakket van 560 miljard dollar dat de Chinese overheid na de crisis van 2008 in de economie injecteerde, kan vandaag niet herhaald worden. De economie is zoals een drugsverslaafde: een nieuwe dosis zal een beperkter effect hebben. Bovendien stellen we vast dat de lokale overheden gigantische sommen op krediet lenen om te kunnen investeren in lokale infrastructuur. Zij zijn immers in een wedren verzeild geraakt om lokaal de best mogelijke groeicijfers te kunnen optekenen en hun eigen lokale elites zoveel mogelijk te verrijken: een situatie die op termijn ondraaglijk zal worden voor de lokale regeringen.
Het is duidelijk dat de Chinese overheid vandaag niet in staat is om opnieuw stimuli te introduceren. De schuldencrisis is vandaag veel dieper, nog meer schulden maken behoort niet tot de mogelijkheden. De Chinese premier benadrukt dat er nood is aan ‘pijnlijke hervormingen’; daarmee bedoelt hij niet zozeer besparingen, maar een toename van private investeringen. De overheid wil haar handen aftrekken van kleine banken om ze failliet te laten gaan. De koers naar steeds meer private markt heeft ook tot een liberalisering van de rentevoet geleid, waardoor die niet meer door de regering gecontroleerd kan worden.
Vorig jaar lag het officiële groeicijfer voor China op 7,8%, maar dat is onbetrouwbaar aangezien Chinese groeicijfers altijd vervalst worden. Volgens kapitalistische economen ligt de groei eerder rond de 6%. Gebaseerd op de consumptie van elektriciteit en energie kom je zelfs tot een groeipercentage van 3 à 4%. De officiële werkloosheid (4%) ligt in realiteit dubbel zo hoog. Door de economische vertraging zal de werkloosheid in China een grotere omvang aannemen. Bovendien zal de vertraging een enorme impact hebben op de rest van de wereld, gezien de exportpositie van de Chinese economie.
Uiteindelijk is de crisis in China vandaag niet fundamenteel verschillend van de crisis in de EU of de VS. We kennen het systeem van schaduwbanken: dat zijn banken die niet gecontroleerd worden door de overheid, en waar de officiële banken aankloppen om leningen onder tafel aan te gaan, die niet op de jaarbalans verschijnen. Het is duidelijk dat de Chinese overheid de economie niet langer onder controle heeft. Vandaag gaat er zo’n 3,6 triljoen dollar om in de schaduwbankensector, dat is ongeveer het equivalent van het bbp van Duitsland. De schaduwbanken opereren hoe langer hoe minder ondergronds, en worden steeds meer een fundamenteel onderdeel van het financieel systeem.
In het Westen krijgen we ook berichten te horen over de groeiende machtsstrijd en interne conflicten binnen de Chinese Communistische Partij. Welk effect heeft deze machtsstrijd op de politieke en economische perspectieven voor China en de wereld?
De huidige machtsstrijd is in feite al 20 jaar bezig, maar bereikt vandaag een kritiek punt. Ten gevolge van de economische en politieke crisis zoeken de partijbonzen manieren om te hervormen. Je krijgt dus verschillende fracties die hun eigen belangen verdedigen, waardoor ze een iets andere benadering hebben, hoewel ze het fundamenteel eens zijn over de koers richting kapitalisme en vrije markt.
Enerzijds heb je de zogenaamde ‘prinsen’: afstammelingen van de topambtenaren uit het Mao-tijdperk, die over een enorme rijkdom beschikken als gevolg van hun bezit van de overheidsbedrijven. Zij zijn zeer actief op de financiële markt en vormen in feite de neo-kapitalistische klasse. Anderzijds heb je de jongerenafdeling van de CCP, die bestaat uit mensen die van lage komaf zijn en zich hebben opgewerkt in de rangen van de partij. Zij willen de macht van de ‘prinsen’ beperken, maar steunen eveneens de neoliberale maatregelen en zijn ook tegen elke vorm van democratische hervormingen. Echte maoïsten vind je eigenlijk alleen nog onder de gepensioneerde lagen en hier en daar in het leger, maar ze hebben praktisch geen politieke invloed meer. Steeds meer CCP’ers gebruiken wel het beeld van Mao om populariteit te winnen en te kapitaliseren op de woede onder de massa’s, maar dat is slechts retoriek.
Ook de huidige president Xi Jinping gebruikt een dergelijke maoïstische retoriek, terwijl hij in realiteit een neoliberaal beleid oplegt: de Chinese overheidsuitgaven zijn nog nooit zo laag geweest, en hoewel er nood is aan massale huisvesting, bouwt de Chinese overheid maar 1 arbeiderswoning voor elke tien luxevilla’s voor de elite en speculanten. De meeste arbeiders wonen gewoon in de fabriek waar ze werken.
Ondanks de repressie van het regime zien we toch een opgang van strijd ontwikkelen in China. In de westerse media was er aandacht voor de strijd van de landbouwers in Wukan, bijvoorbeeld, en we horen steeds meer berichten van grote stakingsbewegingen. Zijn die bewegingen gecoördineerd en worden de arbeiders en boeren georganiseerd?
De boeren in Wukan protesteerden tegen de afname van hun landbouwgrond door de overheid. Dat gebeurde trouwens niet enkel in Wukan, in 2011 waren er 180.000 dergelijke protesten in China. Zo zien we dat Wukan een enorme inspiratiebron is geweest voor boeren in andere landelijke gebieden. Er ontwikkelt zich ook een stadsvlucht in China: steeds meer fabrieken delokaliseren naar het binnenland, waar de lonen lager liggen, of zelfs naar landen als Bangladesh.
Je kan niet echt spreken van een eengemaakte strijd tussen boeren en arbeiders, hoewel ze elkaar wel inspireren. De grote protestbewegingen zijn doorgaans eerder gedecentraliseerd. Maar het zelfvertrouwen van de betogers, en hun wantrouwen tegenover de CCP, groeit wel. Drie weken geleden was er in de provincie Guang Dong nog een grote protestbeweging met duizenden betogers tegen de bouw van een nieuwe nucleaire basis. De CCP heeft een palmares opgebouwd van loze beloften. Daarom weigerden de betogers weg te gaan voor ze een officieel document te zien kregen dat de basis niet gebouwd zou worden.
Maar het klopt dat brutale repressie zeer wijdverspreid is in China. In Xangpu bijvoorbeeld hebben we dit jaar een gelijkaarde beweging gezien als in Wukan, maar omdat deze beweging meer geïsoleerd stond en minder georganiseerd was, werd ze brutaal neergeslagen. Dat toont het belang van een goede organisatie van protest aan.
Over onze werking in China kunnen jullie weinig vertellen om onze kameraden daar niet in gevaar te brengen. In Hong Kong kunnen we echter wel openlijk werken. Hoe doen jullie dat en hoe maken jullie de link met de uitbouw van een revolutionaire partij op het Chinese vasteland?
Hong Kong is vandaag een stad van protesten waar een enorme woede tegen de regering leeft. Steeds meer mensen protesteren voor democratische verkiezingen en tegen de CCP. Dit geeft ons zeer veel mogelijkheden om ons te organiseren en de noodzaak van socialisme te populariseren.
Ons werk in Hong Kong is feitelijk slechts een opstap voor de uitbouw van een revolutionaire partij in China. China zal eerder revolutie kennen dan Hong Kong, aangezien de situatie er nog veel explosiever is. We gebruiken ons werk in Hong Kong nu om aan te tonen wat het CWI kan doen als we de mogelijkheid hebben om ons te organiseren. Bij de opgang van een revolutionaire beweging zullen we die mogelijkheid ook in China hebben. We zijn momenteel de enige echte marxistische revolutionaire organisatie in Hong Kong, dus de omstandigheden zullen ons dwingen om onze historische taak op te nemen. Onze kameraden in China lopen vandaag constant het risico om gearresteerd te worden. We gebruiken ons magazine en onze website om ook onze visie op de actualiteit en onze ideeën in China te verspreiden. We zijn ervan overtuigd dat een kleine marxistische organisatie zoals de onze, als ze gewapend is met een correct programma en correcte perspectieven, een beslissende rol kan spelen in de revolutionaire omwentelingen die China in de komende periode zal kennen.
