Tag: geweld op vrouwen

Naar aanleiding van de internationale dag tegen geweld op vrouwen, heeft Campagne ROSA de afgelopen week meerdere Coronaproof acties gevoerd in verschillende steden in België. Zo vindt er ook op zaterdag 28 november een actie plaats op de Groenplaats in Antwerpen. Door op straat te komen wil de organisatie bijdragen aan de opbouw en ontwikkeling van bewegingen die strijden voor emancipatie en tegen het besparingsbeleid.

Samen strijdt beter

Afgelopen woensdag was het internationale dag tegen geweld op vrouwen. Daarom organiseert Campagne ROSA onder andere op zaterdag 28 november een actie op de Groenplaats in Antwerpen, volgens de Coronamaatregelen uiteraard. Campagne ROSA is deel van een internationale werking en staat voor ‘Reageer tegen onderdrukking, seksisme en asociaal beleid’. Het is al jaren actief op vlak van vrouwenrechten en rechten voor de LGBTQI+ gemeenschap. Ook de actie op zaterdag strijdt voor de rechten van beide groepen.

Nood voor aandacht blijft

Volgens cijfers van het WHO krijgen namelijk meer dan een derde van de vrouwen en meer dan de helft van de LGBTQI+ gemeenschap in België op een of andere manier met geweld te maken in hun leven. Deze cijfers zijn gedurende de huidige pandemie en de lockdowns enkel toegenomen: vrouwen in precaire situaties zitten immers vast met hun agressoren. Het gaat over ongepast gedrag, maar ook fysiek, seksueel en economisch geweld en feminicides (moord op vrouwen). Dit zijn verontrustende cijfers, vindt Campagne ROSA. “Het is een kwalijke waarheid, dat er anno 2020 nood blijft aan internationale aandacht voor geweld op vrouwen en LGBTQI+personen”, zegt Isabel van Campagne ROSA in Antwerpen.

Het systeem is het probleem

Volgens Campagne ROSA zijn de cijfers het gevolg van een systeem in crisis en daarvoor haalt het verschillende voorbeelden aan. Zo wordt de kledij van vrouwen nog altijd als argument gebruikt om seksistisch gedrag of seksueel geweld te rechtvaardigen en worden veel daders nog steeds vrijgesproken. Daarnaast bestaat er ook economische genderongelijkheid, omdat vrouwen oververtegenwoordigd zijn in laagbetaalde sectoren zoals distributie, schoonmaak en de zorg. Ook de commercialisering van het vrouwenlichaam, waarvan de winsten naar de superrijken gaan, ligt volgens Campagne ROSA aan de basis van het probleem. Dat de winsten van die superrijken tijdens de Coronacrisis met 28% zijn toegenomen, vergroot de ongelijkheid alleen nog meer.

Eisen tegen geweld

Het beleid stelselmatig aanpassen en tegelijk sensibiliseren, volstaat niet volgens Campagne ROSA. Zij stellen namelijk het hele kapitalistische systeem in vraag. Zo strijdt de organisatie voor meer publieke financiering voor slachtoffers van geweld (vrouwen, kinderen, LGBTQI+ mensen en vluchtelingen) en moet er meer worden geïnvesteerd in sociale huisvesting, de sociale sector, het onderwijs en het openbaar vervoer. Daarnaast gaat Campagne ROSA voor een dertiguren werkweek met behoud van loon en een minimumloon van €14 per uur, voor volledige financiële onafhankelijkheid.

Van bewustwording naar actie

Uiteraard verdedigen ze ook het recht van vrouwen om zich te kleden zoals ze willen en verwerpen ze de commercialisering van vrouwelijke lichamen. Bovendien vinden de activisten van Campagne ROSA dat scholen tijdens seksuele voorlichting meer aandacht geven aan thema’s zoals toestemming, gender en seksuele geaardheid. “Discriminatie en seksisme zijn inherent aan het kapitalistisch systeem, hoe meer bewustzijn dus, hoe beter. Maar er is ook actie nodig. Zeker nu de Coronacrisis voor nog meer sociale ongelijkheid zorgt”, aldus Isabel.

Verklaring van het ISA’s International Women’s Bureau

25 november is de Internationale Dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen, opgericht in 1981 na de moord op de zusters Mirabal door de militaire dictatuur van Trujillo in de Dominicaanse Republiek. Voor ons, socialistische feministen, moet de strijd voor de beëindiging van geweld tegen vrouwen een antikapitalistische strijd zijn. Geweld is alleen mogelijk omdat het wordt gevoed door een maatschappij die een idee/beeld legitimeert van vrouwen als inferieur, fragieler en uiteindelijk minder menselijk. Dat verbaast ons niet, het kapitalisme heeft het “traditionele” gezins- en rolmodel nodig om het betaalde en vooral onbetaalde werk van vrouwen uit te buiten. Het kapitalisme moet verdeeldheid zaaien en mensen ordenen door ze als kwetsbaarder te bestempelen. Zo kan het elke vorm van geweld te rechtvaardigen in naam van de instandhouding van dit systeem.

Aan de vooravond van 25N zijn er aanvallen op vrouwen en collectieve strijd tegen die aanvallen in India, Turkije, Polen, Ierland en andere landen. In heel India is geprotesteerd tegen de groepsverkrachting en de brute moord op een jonge Dalit-vrouw in Uttar Pradesh. In Polen hebben vrouwen op 24 oktober, na een reeks opeenvolgende protesten, een staking georganiseerd tegen de beperkingen op abortus, waardoor in de praktijk 98 procent van de legale abortussen zou worden verboden en de toch al beperkte controle die vrouwen over hun eigen lichaam hebben, zou worden geschonden. Deze beweging heeft de grootste protesten sinds tientallen jaren in Polen gekend, geleid door jonge vrouwen, die de arbeidersklasse van alle geslachten hebben gemobiliseerd en geïnspireerd.

In Ierland is onlangs een schandaal aan het licht gebracht waarbij de kerk kinderen bij alleenstaande moeders weghaalde. Amper 30 jaar geleden (in de jaren tachtig) werden honderden baby’s meegenomen. Het rapport dat deze misdaad bewijst, werd in oktober gepresenteerd. Het laat zien hoe dringend het is om ons te organiseren voor de beëindiging van het geweld tegen vrouwen in de hele wereld!

Kapitalisme is een systeem van crisis

Dat is dit jaar duidelijker dan ooit, want het kapitalisme heeft op de pandemie gereageerd door in te storten, door werknemers en armen te dwingen de grootste prijs te betalen voor de crisis en door te proberen de rechten van de vrouw met vele jaren, misschien wel tientallen jaren, terug te draaien. Deze dreiging van een enorme achteruitgang in vrouwenrechten wordt zelfs erkend door dezelfde pro-kapitalistische instellingen die al eeuwenlang zeggen dat vrouwen een stapsgewijze verandering kunnen bekomen door zich een weg door het systeem te banen. Dit alleen al is een vernietigende aanklacht tegen het kapitalisme.

In het tweede kwartaal van 2020 daalde de wereldeconomie met 10 procent en de wereldhandel met 27 procent. Het aantal verloren betaalde arbeidsuren komt wereldwijd overeen met 500 miljoen voltijdse banen. Tegelijkertijd steeg het aantal onbetaalde uren, die voornamelijk door vrouwen werden gewerkt, als gevolg van thuisonderwijs en de overbelasting van de gezondheidszorg. De banen van vrouwen zijn het meest kwetsbaar, aangezien de sectoren die het zwaarst door de Covid-crisis zijn getroffen, een hoog percentage vrouwelijke werknemers hebben (detailhandel, horeca, enz.). In de neokoloniale wereld is de situatie nog schrijnender, aangezien de meerderheid van de vrouwen er in de informele economie werkt zonder wettelijke -, sociale – of gezondheidsbescherming. De combinatie van de crisis en de pandemie heeft hun situatie op alle niveaus veel onzekerder gemaakt, onder meer door hen bloot te stellen aan nog meer geweld en misbruik.

Door de manier waarop de politici met de coronacrisis zijn omgegaan, zal het aantal mensen dat wereldwijd in acute honger verkeert dit jaar zal verdubbelen. Dat aantal is al enkele jaren opnieuw aan het toenemen, binnenkort zal een miljard mensen lijden aan hongersnood. Ook het aantal vluchtelingen neemt toe en ligt nu hoger dan ooit. Opnieuw zullen vrouwen het hardst worden getroffen, omdat zij in de neokoloniale wereld verantwoordelijk zijn voor het vinden van voedsel en water en de meest kwetsbare vluchtelingen en slachtoffers van mensenhandel zijn.

Alleen de strijd voor een socialistische samenleving kan leiden tot de voorwaarden om deze perverse logica te overwinnen. Alleen die strijd kan nieuwe sociale verhoudingen op te bouwen, die in staat zijn het geweld tegen vrouwen uit te bannen. Laten we hier samen voor vechten!

De pandemie en het blootleggen van geweld

De pandemie versterkt de tendens dat vrouwen de voorste gelederen van verzet vormen. Uit officiële gegevens blijkt dat meer dan tweederde van de gezondheidswerkers wereldwijd vrouwen zijn. In veel landen wordt het verplegend en verzorgend werk voornamelijk verricht door zwarte en andere kwetsbare vrouwen, zoals migranten en inheemse mensen. Vaak zijn zij ook de kostwinners van het gezin.

Dat huiselijk geweld toeneemt tijdens crises is goed gedocumenteerd. Onder lockdown worden vrouwen en andere slachtoffers van misbruik in nauwer contact met misbruikers gedwongen. Deze kunnen zo hun gedrag gemakkelijker controleren en pogingen om steun te zoeken voorkomen. Het gebrek aan betaalbare huisvesting en sociaal werk, dat al lang voor de pandemie een probleem was, heeft vandaag de dag nog dodelijker gevolgen. Vrouwen voelen het effect van de pandemie op het werk, thuis en in het (niveau van) geweld dat ze ervaren.

Het is interessant, zo niet tragisch, dat net de Wereldbank in oktober 2020 de wereld heeft gewaarschuwd voor geweld tegen vrouwen. Paradoxaal genoeg maken zij deel uit van de instellingen die meer besparingen, onder andere in gezondheidszorg en onderwijs hebben doorgevoerd. Ze behoren bovendien tot degenen die verantwoordelijk zijn voor het wereldwijde gebrek aan controle over de pandemie, precies omdat ze de markt en de zakelijke belangen centraal plaatsen.

Het is een illusie te denken dat de onderdrukking van vrouwen kan worden opgelost door degenen die geweld tegen vrouwen toestaan en in stand houden. Tijdens de pandemie is het kapitalisme naakt geworden. De toename van het aantal gevallen van geweld en agressie tegen vrouwen en de toename van het aantal gevallen van geestesziekte onder vrouwen, in het bijzonder werkende vrouwen, is het bewijs dat dit sociale systeem niet kan zorgen voor een veilig en betrouwbaar leven voor de meerderheid van de bevolking. We weten dat het liberale, pro-kapitalistische feminisme zich ook bezighoudt met geweld tegen vrouwen. Hoewel we blij zijn dat het probleem breder wordt erkend, begrijpen we ook dat diezelfde liberale, pro-kapitalistische krachten verantwoordelijk zijn voor de politiek die hetzelfde geweld creëert en vergroot. Zij zijn dus niet onze bondgenoten in de strijd tegen dit probleem, maar maken er deel van uit.

De cijfers zijn beangstigend

Uit gegevens van de Verenigde Naties (VN) blijkt dat in 2019 wereldwijd 17,8% van de vrouwen te lijden had onder fysiek of seksueel geweld: 1 op de 5 vrouwen werd vorig jaar slachtoffer van geweld door een partner, een voormalige partner of iemand uit hun gezin. Alle vormen van agressie, zowel fysiek, psychologisch, seksueel als emotioneel worden in rekening genomen.

Tijdens periodes van isolement, die bovenop het gebrek aan banen, apparatuur en openbare diensten kwamen, zijn gevallen van geweld geëxplodeerd. Door de quarantaine werden veel vrouwen gedwongen om dagelijks met hun agressors te leven. In Brazilië is meer dan 76 procent van de daders bekend bij het slachtoffer, het zijn bijvoorbeeld familieleden. De toename van geweld in lockdown is niet alleen een probleem in Brazilië. Het aantal oproepen naar hulplijnen voor huiselijk geweld is wereldwijd explosief gestegen tijdens periodes van quarantaine. Voorbeelden hiervan zijn een toename van 161% in Italië; 30% in Argentinië; 40% in Brazilië; 65% in het Verenigd Koninkrijk; 500% in Tunesië.

Dit is niet alleen een toename van het aantal oproepen, maar ook een toename van het daadwerkelijke geweld. In Marokko meldde het Ennakhil Listening Center dat het economisch geweld met 60% is toegenomen en het psychologisch geweld met 55%. De Organisatie voor Vrouwenvrijheid in Irak (OWFI) meldt een verdubbeling van haar aanvragen sinds de blokkade, vooral van jonge vrouwen. In de bezette Palestijnse gebieden meldt het Women’s Centre for Legal Assistance and Counselling een toename van 75% in het sociaal en juridisch overleg, vooral in de steden, op het platteland en in de vluchtelingenkampen. Emotioneel, psychologisch en economisch geweld, als direct gevolg van voedseltekorten en werkloosheid, neemt toe. In Honduras is het aantal vrouwenmoorden toegenomen en de militarisering van het dagelijks leven heeft geleid tot een verhoogde repressie door de politieautoriteiten, in het bijzonder tegen vrouwen en meisjes die hun huis verlaten om brandhout en water voor hun gezin te halen.

Geweld stijgt in elk land

Tijdens de eerste lockdown in Ierland, van april tot mei 2020, namen de meldingen van huiselijk geweld met 30 procent toe. Dit werd benadrukt door een aantal uiterst gewelddadige, gruwelijke moorden. Vooral vrouwen in de dertig en veertig en oudere vrouwen werden getroffen. Diensten die zich bezighouden met gendergeweld zijn in het verleden genegeerd en ondergefinancierd – in de begroting voor 2020 was de financiering voor windhondenraces even groot als de financiering voor alle diensten die zich bezighouden met de bestrijding van huiselijk geweld samen! Dit heeft een enorme crisis voor vrouwen veroorzaakt – er is eenvoudigweg geen capaciteit om vrouwen te ondersteunen om te ontsnappen aan een gewelddadige relatie. Aangezien er nu een tweede lockdown is, wordt verwacht dat deze situatie nog verder zal verslechteren.

In de Verenigde Staten zijn de berichten over huiselijk geweld explosief gestegen en worden de rechten op abortus teruggeschroefd, terwijl vrouwen meer kans maken om zowel essentiële werknemers te zijn als ontslagen te worden. Dit komt bovenop het feit dat vrouwen het grootste deel van het toegenomen huishoudelijk werk en de kinderopvang op zich nemen wanneer de kinderen thuisblijven van school.

In Zweden was er in april een toename van twintig tot veertig procent van het aantal aanvragers bij meisjes- en jongerenopvangcentra. In het voorjaar was de hoeveelheid partnergeweld die bij de politie werd gemeld niet hoger dan het jaar ervoor, maar het lijkt erop dat er dit najaar een snellere toename is van misbruik van vrouwen.

In Brazilië is de situatie van geweld tegen vrouwen exponentieel toegenomen. Er zijn gegevens over een warenhuis dat dit jaar tot mei een toename van 450% zag in de meldingen van gevallen van geweld via haar online app-systeem. Het aantal vrouwenmoorden steeg bij het begin van de pandemie in april al met 22%.

In het Verenigd Koninkrijk worden in ‘normale tijden’ twee vrouwen per week gedood door een huidige of voormalige partner. Tijdens de eerste zeven weken van de nationale lockdown werden 26 vrouwen en meisjes gedood door een familielid. De nationale overzichtsgroep voor huiselijk geweld van de regering is sinds het begin van de pandemie niet één keer bijeengekomen, hieruit blijkt dat de massale toename van huiselijk geweld niet serieus wordt genomen. In plaats daarvan heeft de regering postbodes en bezorgers gevraagd om te ‘controleren’ op tekenen van misbruik, tegelijk beschouwden ze de werknemers die dit zouden moeten doen als niet-essentieel!

In veel landen met een overbelast gezondheidssysteem werd abortus niet beoordeeld als “essentiële” medische behandeling, waarbij vrouwen de facto gedwongen werden tot de “keuze” tussen een onveilige, dure doe-het-zelf abortus of het krijgen van een ongewenst kind. Naast de aanval op de abortusrechten in een aantal landen is dit een ander niveau van staatsgeweld tegen vrouwen.

Neokoloniaal kapitalisme en misbruik door imperialistische instellingen: meer geweld tegen de meest kwetsbaren

Op 29 september werd een rapport uitgebracht over seksueel misbruik door werknemers van de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) tijdens haar reactie op de Ebola-crisis van 2018 in de Democratische Republiek Congo (DRC). Samen met de WHO worden ook andere agentschappen en NGO’s zoals ALIMA, UNICEF, IMC, World Vision, OXFAM en Artsen zonder Grenzen beschuldigd. Veel lokale vrouwen werden gedwongen om seks te hebben in ruil voor werk en voedsel.

De kwetsbaarheid van vrouwen, verergerd door pandemieën, wordt uiteindelijk door machthebbers (mannen, instellingen of landen) gebruikt als onderhandelingstroef om hun belangen veilig te stellen door misbruik te maken van situaties van misbruik en geweld.

Dit schandaal toont de rol die dit soort agentschappen, in connectie met imperialistische belangen, spelen in neokoloniale landen. Het onthult de farce van zogenaamde sociale hulp aan de slachtoffers. Het toont dat dergelijke organisaties dienen om relaties van kolonialisme, controle en macht te versterken. Deze elementen versterken enkel het geweld tegen vrouwenlichamen.

We moeten de valse oplossingen die door dit soort organisaties worden aangedragen, verwerpen. Deze organisaties zijn enkel in staat om de problemen te diagnosticeren, maar kunnen de veiligheid van en betere levensomstandigheden voor vrouwen uit de arbeidersklasse in neokoloniale landen niet garanderen. In plaats daarvan moeten we vechten om de schulden van die landen kwijt te schelden, om een einde te maken aan de imperialistische uitbuiting en om de druk om bijvoorbeeld overheidssubsidies op voedsel te verminderen te stoppen, om maar een paar centrale eisen te noemen.

Nationalisme en reactionaire aanvallen: het nieuwe gezicht van geweld tegen vrouwen

Overal ter wereld neemt nationalisme toe als gevolg van de wereldsituatie en de handelsoorlog tussen de VS en China. Rechtse populistische leiders en haatdragende politici zoals Trump, Bolsonaro, Erdogan, Poetin, Xi Jingping en anderen promoten seksistische standpunten. Samen met ernstige beperkingen van of dreigementen tegen het recht op abortus (VS, Polen, Slowakije, etc.) wordt het idee geopperd dat het niet de vrouw zelf moet zijn die over haar lichaam beslist. Vrouwen worden minderwaardig gemaakt. Dit idee zal dan ook leiden tot een toename van geweld tegen vrouwen, omdat hun positie in de samenleving wordt verzwakt en gewelddadige mannen groen licht krijgen.

Deze extreemrechtse regeringen hebben een oorlog tegen onze rechten georganiseerd. Tweeëndertig landen hebben een liga tegen abortusrechten opgebouwd. Onder hen de VS, Brazilië, Egypte, Indonesië, Pakistan, Polen en Hongarije. Dit is een duidelijk antwoord op de golf van vrouwenstrijd in de wereld en het bewijs dat het geweld van de kapitalistische staat een strategie van overheersing en controle over dit systeem blijft. We moeten het voorbeeld van de Poolse arbeidersklasse volgen en met nog meer strijd reageren.

Collectieve strijd en organisatie als uitweg

De pandemie is nog niet voorbij! In een deel van de neokoloniale wereld, met name in Latijns-Amerika en India, blijven het aantal besmette mensen en het geweld tegen vrouwen toenemen.

Tussen 2016 en 2020 zijn we getuige geweest van een massale strijd op straat onder leiding van, meestal jonge, vrouwen tegen het seksisme dat ons op verschillende manieren raakt. Deze energie van strijd en verzet is niet verdwenen. De pandemie heeft een concrete situatie, die al heel moeilijk was, nog verergerd en heeft duizenden vrouwen op straat gedwongen.

Dit verzet zal opnieuw moeten worden opgenomen ter verdediging van het leven van duizenden vrouwen, in het bijzonder vrouwen uit de arbeidersklasse, die door deze golf van barbaarsheid en geweld worden getroffen.

Op 23 augustus vond in Israël een feministische staking plaats tegen de brute groepsverkrachting van een 16-jarig meisje. Duizenden mensen namen deel aan de staking. Demonstraties vonden plaats van 20 tot 23 augustus en duurden tot laat in de nacht. Verschillende wegen werden geblokkeerd toen demonstranten deelnamen aan een spontane mars in Tel Aviv en in Haifa. Jongeren en vrouwen waren het meest actief in deze initiatieven: voor velen was het de eerste keer dat ze in strijd kwamen.

Toen #metoo zich over de hele wereld verspreidde, had het een grote invloed op de discussie over seksueel misbruik in veel landen, zelfs in die landen waar er geen bewegingen tegen seksisme waren geweest. In Denemarken bijvoorbeeld was de strijd tegen seksisme zeer beperkt tot begin dit jaar, toen de Amerikaanse filmproducent Harvey Weinstein tot een gevangenisstraf werd veroordeeld. Hierdoor ontstond een massale discussie over wederzijdse toestemming, misbruik en vrouwenrechten. Sinds begin oktober is er een #metoo-beweging ontstaan die zich over het hele land verspreidt. Zowel in de filmindustrie, de politiek als op verschillende andere gebieden treden vrouwen naar voor om te vertellen over het misbruik waaraan ze zijn onderworpen. Duizenden Denen hebben een aantal verschillende petities ondertekend die de aandacht vestigen op seksisme op werkplekken in verschillende sectoren.

We hebben ook de uitbraak gezien van stakingen door gezondheidswerkers, in het bijzonder van vrouwen, die strijden voor veilige werkomstandigheden en loonstijgingen in vele delen van de wereld. In Nigeria zijn honderdduizenden mensen de straat op gegaan om te strijden tegen het politiegeweld. Tijdens al deze acties stonden vrouwen in de frontlinie van de protesten.

Socialistisch programma voor een einde aan het geweld

De officiële VN-campagne over het wereldwijde thema van 25 november is “Orange the World”: Fund, Respond, Prevent, Collect!”. Ze vragen mensen om oranje te dragen en oranje posters aan hun ramen te hangen. Hun voorstellen beperken zich tot: het opnemen van financiering voor organisaties voor vrouwen in de Covid-stimuleringspakketten van de overheid, het in stand houden van essentiële diensten als antwoord op toenemend geweld, een campagne rond attitudes gericht op het voorkomen van geweld en het verzamelen van gegevens over hoe erg het geweld tegen vrouwen is! Zeggen dat dit niet ver genoeg gaat, zou een understatement zijn.

We kunnen niet vertrouwen op kapitalistische regeringen of zelfs NGO’s en liberale actiegroepen. Om het soort diensten en steun te winnen dat nodig is om het leven van vrouwen in deze crisis te redden, hebben we een massabeweging van de arbeidersklasse en arme mensen van alle geslachten nodig.

Trouw aan het socialistisch feministisch perspectief roept ISA alle vrouwen op om een netwerk van internationale strijd en – acties te organiseren rond beleid en onmiddellijke maatregelen ter verdediging van onze levens.

Toch vechten we niet alleen voor een terugkeer naar het ‘oude normaal’, wat ook ondraaglijk was. We moeten verder gaan dan eisen die enkel gericht zijn op de onmiddellijke situatie en strijden voor een nieuwe toekomst voor de massa’s op internationaal niveau.

De organisatie van deze strijd moet gezamenlijk, collectief en internationaal gebeuren. Ondanks de verschillen in organisatie en reacties van het kapitalisme van land tot land, is het ontegensprekelijk hetzelfde systeem dat ons geweld aandoet. Vrouwelijke arbeiders en jongeren uit de hele wereld moeten een krachtige anti-kapitalistische strijd opbouwen. Het is de enige mogelijkheid om een einde te maken aan onderdrukking. Wij zien het als onze taak om een programma voor te stellen aan alle vrouwen die actief worden tegen geweld. Een programma dat verder gaat dan oproepen richting machthebbers. Wij stellen een programma voor dat de kern van het probleem – het kapitalistische systeem – raakt. Geen enkel kapitalistisch land heeft overwinningen geboekt op het vlak van eisen van vrouwen van de arbeidersklasse, als de Russische Revolutie van 1917 dat heeft gedaan.

In momenten van intense crisis, zoals de huidige, begrijpen socialisten dat we de roep om onmiddellijke maatregelen moeten combineren met strijd en eisen die ons in staat stellen een beweging op te bouwen die kan breken met dit onderdrukkend en uitbuitend systeem. Een systeem dat niet in staat is ons leven te verdedigen, laat staan ons fatsoenlijke omstandigheden te bieden om het te leven!

Daarom roepen wij op tot de opbouw van een socialistische feministische beweging en de strijd voor een Internationaal Socialistisch Alternatief, als een manier om te strijden voor een einde aan het geweld tegen vrouwen!

• Ni Una Menos – Niet een minder – er mogen geen levens meer verloren gaan als gevolg van gendergeweld; geen geestelijke of lichamelijke gezondheidsschade meer. We vechten om een einde te maken aan gendergerelateerd geweld, misbruik en pesterijen in al zijn vormen en overal waar het plaatsvindt: op de werkplek, thuis, op scholen en universiteiten, in overheidsinstellingen, op straat en online.
• Politici redden banken en bedrijven, maar het leven van vrouwen wordt opgeofferd. Deze pandemie van geweld vereist noodmaatregelen. De onmiddellijke verhoging van overheidsuitgaven en de ontwikkeling van overheidsbeleid om geweld tegen vrouwen te bestrijden is noodzakelijk. Dit moet de bouw van opvangcentra en netwerken voor vrouwen en kinderen in gewelddadige situaties omvatten, evenals gespecialiseerde diensten op het gebied van huiselijk – en seksueel geweld die lokaal beschikbaar zijn voor iedereen die ze nodig heeft. De diensten voor geestelijke gezondheidszorg zouden lokale toegang moeten omvatten tot begeleiding en therapie die de slachtoffers nodig hebben, evenals gespecialiseerde psychologische beoordelingen en behandeling van de daders. Er moet een leefbaar loon zijn en een gegarandeerde baan voor iedereen om een onafhankelijk leven mogelijk te maken.
• Het Coronavirus heeft de nadruk gelegd op de fundamentele noodzaak het welzijn van iedereen als eerste prioriteit te stellen. We moeten de rijkdom van de kapitalistische elite gebruiken om een massale uitbreiding van de openbare diensten te financieren; van gratis gezondheidszorg tot gratis kinderopvang. Er is geen enkele reden voor massale werkloosheid als er zoveel moet worden gedaan. Met kortere werkdagen zonder loonsverlaging, met meer welvaart en het scheppen van groene en maatschappelijk nuttige banen kan de werkloosheid tot nul worden teruggebracht.
• Niemand mag honger lijden. Voor een noodplan om de toename van honger te bestrijden – onder controle van lokale gemeenschappen, werknemersorganisaties, arme – en kleine boeren – als eerste stap naar een herplanning van de landbouw. Maak een einde aan de schadelijke kapitalistische productiemethoden die ziekte en honger veroorzaken en bouw een collectieve landbouw in harmonie met de natuur op.
• erknemers moeten veilige werkplekken hebben, tegen de verspreiding van infecties, seksuele intimidatie en stress. Dit vereist vaste tewerkstelling, controle van de werknemers over gezondheids- en veiligheidskwesties en een toename van het personeel om de werkstress te verminderen.
• Echte controle op de huurprijzen en de massale bouw van sociale huisvesting – iedereen heeft recht op een veilige, betaalbare en vredige woning. Onteigening en openbaar bezit van woningen die door speculatie leeg blijven staan.
• Voor gratis, kwaliteitsvol, openbaar, seculier onderwijs met progressief, leeftijdsgebonden, LGBTQ+ inclusieve, gender- en relatie-onderwijs dat gericht is op wederzijdse toestemming.
• Gratis en gemakkelijke toegang tot anticonceptie en abortus.
• De vakbonden en haar vertegenwoordigers moeten een echte strijd voeren voor syndicalisatie, het beëindigen van onzeker werk, een leefbaar loon voor alle werknemers en tegen seksuele intimidatie op de werkplek – zo’n beweging zou het voortouw kunnen nemen in de strijd tegen alle vormen van seksisme, misogynie, racisme, homofobie en transfobie om een verenigde strijd van de arbeidersklasse op te bouwen.
• Maak een einde aan het reproduceren van seksisme, discriminatie en victim blaming. Elk onderdeel van de staat en de gezondheidszorg dat in contact komt met slachtoffers en daders moet worden voorgelicht over de kwestie van gendergeweld en moet worden opgeleid om ervoor te zorgen dat zij die een klacht indienen en slachtoffers met respect worden behandeld.
• Wij strijden voor een staat die democratisch wordt bestuurd door de arbeidersklasse, van onderuit, waarbij de huidige vooringenomenheid ten gunste van de heersende klassen wordt weggenomen en de aanwezigheid van racisme, seksisme en discriminatie in de staat en rechtsstelsels voor eens en altijd wordt uitgebannen.
• Voor een onmiddellijke en massale reactie van de hele arbeidersklasse op de pogingen van staten en religies om vrouwen en LGBTQ personen het recht op hun lichaam te ontnemen, bijvoorbeeld door aanvallen op de abortusrechten die in veel landen plaatsgrijpen.
• Strijd tegen de objectivering van de lichamen van vrouwen en een einde aan seksistische advertenties – de media moeten onder democratische controle worden gebracht.
• Maak een einde aan oorlog en vecht voor klimaatrechtvaardigheid – maak een einde aan het racistische immigratiebeleid – voor het democratische recht op asiel.
• Democratische, publieke eigendom en controle van de arbeidersklasse over de belangrijkste hefbomen van de economie, over de belangrijkste rijkdommen en hulpbronnen, als onderdeel van een democratisch socialistisch plan voor de economie om te voorzien in de behoeften van mensen en de planeet, niet om winsten voor enkelen te faciliteren.
• We vechten voor brood en voor rozen – voor een socialistische samenleving waarin seksisme en geweld tegen vrouwen echt tot het verleden behoren – voor een socialistische wereld die vrij is van klassenverdeling, onderdrukking, oorlog en geweld en waarin ieder mens recht heeft op een goede levensstandaard en de vrijheid heeft om van het leven te genieten!

Video van World to Win afgelopen zondag:

Seksisme komt voor in vele vormen. Feminicides, fysiek en seksueel geweld – waar meer dan een derde van de vrouwen en meer dan de helft van de LGBTQI+mensen in België tijdens hun leven mee te maken krijgen (WHO-cijfers). Ongepast gedrag en opmerkingen, maar ook economisch geweld door een oververtegenwoordiging van vrouwen en LGBTQI+mensen in onzekere situaties.

Door de gezondheidscrisis en de lockdown werd er eindelijk meer aandacht gegeven aan wat er in de besloten kring van het huis gebeurt. De hulpoproepen voor huiselijk geweld zijn verdrievoudigd tijdens de lockdown!

Pesterijen in de openbare ruimte zijn nog steeds even frequent. Vrouwen worden (anno 2020!) nog regelmatig de toegang tot lessen ontzegd omwille van hun kledij, omdat “het hun klasgenoten en hun mannelijke leraren van streek zou kunnen brengen”. Kleding wordt ook gebruikt om seksistisch gedrag – aanranding of zelfs verkrachting – te rechtvaardigen: “In die outfit kon ze niet anders dan instemmen.”

De “onzichtbare” werknemers in de essentiële sectoren (zorg, distributie, schoonmaak … ) – waar vrouwen in de meerderheid zijn – werden plots zichtbaar. Nu maakt men van hen heldinnen. In realiteit ondergaan ze onzekere arbeidsomstandigheden: deeltijds en tijdelijk werk, onbetaald overwerk, een verhoogd gezondheidsrisico en een uurloon dat vaak lager is dan €14/u bruto.

Onzekerheid maakt ons kwetsbaarder voor andere vormen van geweld. Hoe kun je pesterijen op het werk aan de kaak stellen als je bang bent je job te verliezen en je geen alternatief hebt (werkloosheid, andere job)? Hoe gaan we weg uit een gewelddadige gezinssituatie als ons inkomen onvoldoende is om alleen te wonen? Individueel is het moeilijk om te reageren; samen staan we sterker!

Het hele systeem is schuldig

Dat onze lichamen verkoopsobjecten zijn geworden, dat er lage lonen zijn, dat er racisme, seksisme en LGBTQI+fobie is komt maar één groep van de bevolking ten goede: de ultrarijken. Zij zagen hun fortuin met 28% toenemen tijdens de gezondheidscrisis. Om die pandemie te stoppen, is “opvoeding” onvoldoende. Het probleem is structureel, het hele systeem moet veranderen!

We eisen kwaliteitsvol onderwijs, maar ook betere ondersteuning van slachtoffers. Stop de objectivering van onze lichamen: die dient enkel dient om winst te maken. Dat alles moet gecombineerd worden met de eis voor economische onafhankelijkheid waarmee we gewelddadige situaties echt kunnen ontvluchten, zodat we echte keuzes te kunnen maken in ons leven.

Mijn lichaam, mijn keuze:

• Stop de verkrachtingscultuur. Voor het recht om je te kleden zoals je zelf wenst.
• Stop de commercialisering van onze lichamen.
• Voor seksuele voorlichting die ingaat op begrippen als toestemming, gender, seksuele geaardheid, enz.
• Voor een volledige decriminalisering van abortus en gratis hoogwaardige anticonceptie.

Voor een beleid dat ons een keuze biedt:

• Meer publieke financiering voor opvang voor slachtoffers van geweld (vrouwen, gezinnen, LGBTQI+mensen), voor sociale huisvesting, voor de sociale sector, onderwijs, openbaar vervoer …
• Voor een inkomen waarmee we financieel onafhankelijk kunnen zijn: een uurloon van minstens €14 bruto, een maandelijks pensioen van minstens € 1.500 netto ongeacht de loopbaan, alle uitkeringen boven de armoedegrens.
• Solidariteit met vrouwen zonder papieren: regularisatie voor iedereen.

De emancipatie van vrouwen vereist een samenleving die gebaseerd is op het voorzien in de noden van iedereen. Dat kan enkel in een socialistische samenleving!

---

Bouw samen met ons aan deze actiedag tegen geweld op vrouwen

Wij vinden het cruciaal om op straat actie te voeren tegen geweld op vrouwen en op LGBTQI+mensen. De veiligheid van activisten is cruciaal en daarom hangt de vorm van de acties op 22 en 25 november af van de gezondheidssituatie. Neem deel aan de online vergadering: ‘Hoe ons organiseren tegen seksisme en seksistisch geweld’ van Campagne ROSA op dinsdag 10 november van 19 tot 21 uur. Meer info: CampagneROSA.be.

Hoewel #metoo het seksistisch geweld op sociale netwerken aan de kaak heeft gesteld en de strijd tegen het seksisme één van de belangrijkste thema’s in de media en op straat is, is de situatie er niet beter op geworden. De cijfers van de VN zijn inderdaad nog steeds alarmerend: één op de drie vrouwen heeft op een bepaald moment in haar leven te maken gehad met fysiek en/of seksueel geweld. Bovendien is geweld tegen LGBTQI+ mensen net zo verontrustend. Uit een studie die het Europees Bureau voor de grondrechten in 2012 heeft uitgevoerd, blijkt dat in België één op de vier holebi’s in de afgelopen vijf jaar fysiek of seksueel is mishandeld of met geweld is bedreigd. De cijfers voor transgenders liggen nog hoger: 80% van hen meldt dat ze geweld hebben meegemaakt.

Artikel door Ophélie (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

In deze periode van gezondheidscrisis is het geweld nog verder toegenomen. Terwijl het verlaten van een situatie van geweld binnen de familie al betekent dat men zich blootstelt aan armoede, hebben de lockdown en het gebrek aan beschermende maatregelen de situatie nog verergerd. Het slechte beheer van de gezondheidscrisis heeft de positie van vrouwen en LGBTQI+-mensen verzwakt en als gevolg daarvan heeft het geweld meer schade kunnen aanrichten aan de slachtoffers.

Het waren echter vrouwen en LGBTQI+-mensen die de eerste slachtoffers van de crisis waren, voornamelijk door een gebrek aan middelen en onderfinanciering die al lang voor deze speciale periode werden opgemerkt. Zo heeft het grotendeels ontoereikende aantal opvangcentra voor vrouwen en LGBTQI+-mensen en het gebrek aan voldoende sociale huisvesting veel mensen gedwongen om in een potentieel vijandige en gewelddadige situatie thuis te blijven. Decennia van neoliberalisme met zijn besparingsbeleid hebben hele delen van vitale openbare diensten vernietigd. Alle werkenden en hun gezinnen betalen de prijs, maar vooral de meest onderdrukte delen van de bevolking.

We moeten de materiële voorwaarden creëren voor een vrouw of LGBTQI+-persoon om keuzes te maken en te ontsnappen aan geweld zonder het risico te lopen in armoede te vervallen. Om seksistische, homofobe, transfobe … pesterijen en agressie te beteugelen, moeten we deze gedragingen zeker aan de kaak stellen en bestrijden door middel van onderwijs, door de culturele en educatieve sector openbaar te financieren, maar we moeten ook een einde maken aan de logica van de commercialisering van sociale diensten zoals we de afgelopen jaren zagen. De Covid-19 crisis en het beheer ervan laten zien hoe rampzalig dit was voor bijvoorbeeld de zorg! We moeten opnieuw investeren in diensten voor de begeleiding van slachtoffers en voor preventie, in het creëren van opvangcentra voor vrouwen en hun gezinnen en voor LGBTQI+-mensen. We moeten ook strijden voor de invoering van een minimumloon van 14 euro per uur en degelijke arbeidscontracten om de loonkloof tussen mannen en vrouwen te bestrijden en om echte financiële onafhankelijkheid mogelijk te maken.

Maar als we voor eens en altijd een einde willen maken aan seksistische intimidatie en agressie, moeten we verder gaan. Het beheer van de pandemie heeft aangetoond dat het nooit de prioriteit van de regeringen was om iedereen een degelijk leven te garanderen, laat staan om op te komen voor de veiligheid van de vele slachtoffers van huiselijk geweld. We moeten breken met dit systeem dat ongelijkheid en onzekerheid in de hand werkt! We moeten het probleem bij de wortel aanpakken, niet alleen bij de verschijningsvormen ervan. Geweld tegen vrouwen en LGBTQI+-mensen is alomtegenwoordig: op school, op straat, op het werk, in het gezin … Het is geen individueel probleem, geweld houdt verband met de manier waarop onze samenleving functioneert. Dit geweld is geworteld in het huidige systeem: het kapitalisme.

De volledige emancipatie van vrouwen is onmogelijk binnen het kader van het kapitalisme! Dit economisch systeem veroordeelt vrouwen tot een minderwaardige positie in de samenleving: ze werken meestal in ondergewaardeerde en laagbetaalde sectoren, ze werken vaker deeltijds … Daarom gedijt dit systeem zowel op het laagbetaalde werk van vrouwen in allerlei sectoren als op het onbetaalde werk van vrouwen binnen hun gezin en maakt het hen daardoor meer afhankelijk en dus blootgesteld aan geweld. Bovendien bagatelliseren de verkrachtingscultuur in de media en de commodificatie en objectivering van vrouwenlichamen het seksueel geweld dat voor veel vrouwen de dagelijkse realiteit is.

De strijd tegen gendergerelateerd en LGBTQI+-fobisch geweld is nauw verbonden met de strijd tegen de groeiende tekorten die inherent zijn aan dit systeem, dat slechts in de behoeften van een minderheid van de bevolking voorziet. De pandemie heeft de omvang ervan onthuld, maar deze tekorten bestonden al voor de crisis! De strijd tegen seksisme en LGBTQI+fobie is niet de strijd tegen ‘cisgender’ mannen, het is de strijd tegen een samenleving die de sociale basis legt voor het bestaan van onderdrukking en discriminatie.

Laten we op zondag 22 november in Brussel al dit geweld op straat aan de kaak stellen (met respect voor de sanitaire maatregelen) en laten we van de strijd tegen geweld tegen vrouwen en LGBTQI+-mensen een antikapitalistische strijd maken voor een verandering van de samenleving: voor een socialistische samenleving.