Tag: geweld op vrouwen

• “Wij zwijgen niet. We zijn niet bang. We gehoorzamen niet”. – Istanbul, Turkije: slogans op een protest tegen gendergeweld op Internationale Vrouwendag 2019 in weerwil van een betogingsverbod en het gebruik van traangas door de politie.
• “Mijn leven is niet jouw porno” – Seoel, Zuid-Korea: belangrijkste slogan op 70.000 sterke betoging tegen ‘spionagecamera’s’ in openbare toiletten, oktober 2018.
• “Seksueel geweld doodt ons, net als het beleid van de staat” – protestbord in Buenos Aires, Argentinië: betoging tegen feminicides en voor abortusrechten, juni 2019.
• “Mijn lichaam is niet uw plaats van delict” – protestborden in Kaapstad, Zuid-Afrika: protest tegen gendergeweld na een piek in femicides, september 2019.

In aanloop naar 25 november [in België vindt de betoging op zondag 24 november plaats], de internationale dag van verzet tegen geweld op vrouwen, zijn we solidair met de talloze strijden en sociale bewegingen die wereldwijd uitgebroken zijn tegen gendergerelateerd geweld in al zijn vormen. #MeToo heeft het deksel op de doofpot rond gender- en gezinsgeweld, pesterijen en misbruik opgeheven. De omvang van #MeToo is schokkend en heeft machtige zakenlieden en politici neergehaald; het inspireert slachtoffers in alle lagen van de bevolking: van atleten in de sportwereld, tot studenten aan de universiteiten, tot werkenden op diverse werkplekken zoals de agro-business, horeca, fabrieken, amusement en technologie, … #MeToo heeft de schijnwerpers gericht op de systemische aard van gendergerelateerd geweld en de realiteit dat alle of bijna alle vrouwen en niet-conforme mensen, op een bepaald moment in hun leven een vorm van seksuele intimidatie ervaren en in ieder geval angst voor de dreiging van geweld ervaren. De dapperheid van individuele slachtoffers die met hun persoonlijke verhalen naar voren komen, heeft de vraag op een ongekende schaal in de publieke sfeer gebracht en maakt in elk land indruk. Dit geeft een enorme impuls aan de opbouw van collectieve strijd tegen gendergeweld.

Breed verspreid verschijnsel onder het kapitalisme

Of het nu Harvey Weinstein, Jeffrey Epstein of Donald Trump was, #MeToo heeft voor miljoenen mensen benadrukt dat dat de rijken en machtigen van de heersende klasse dachten dat ze ongestraft recht hadden op misbruik en intimidatie. Deze individuen zijn een personificatie van de noodzaak om het kapitalistische systeem zelf te bestrijden, als we in opstand komen tegen gendergeweld in al zijn vormen en waar dan ook, met inbegrip van de meest voorkomende vorm van misbruik die afkomstig is van een partner of een ex-partner. De statistieken alleen al zijn een aanklacht tegen het systeem. Een op de drie vrouwen in de wereld krijgt in haar leven te maken met fysiek en/of seksueel partnergeweld of seksueel geweld zonder partner. In een recent onderzoek waarin meer dan 13.300 vrouwen tussen 18 en 45 jaar in de VS werden geïnterviewd, meldde ongeveer een op de 16 vrouwen dat hun eerste seksuele ontmoeting verkrachting was (JAMA Internal Medicine).

Dezelfde macho-ideeën die leiden tot geweld tegen vrouwen en kinderen, leiden tot geweld tegen de LGBTQ-gemeenschap, en dat geldt vooral voor de trans en de gender niet-conforme gemeenschap. Het is onmogelijk om de tol te meten die breed verspreid geweld en misbruik binnen het gezin en het gezin met zich meebrengt, met vaak levenslange financiële, mentale en fysieke gevolgen voor de nabestaanden. Om maar één voorbeeld te geven: onderzoek heeft aangetoond dat ernstig kindermisbruik geassocieerd wordt met een 79% groter risico op het ontwikkelen van endometriose op volwassen leeftijd, een ondraaglijke, pijnlijke en slopende gynaecologische toestand. Een onderzoek van Women’s Aid onder vrouwelijke slachtoffers van huiselijk geweld in Groot-Brittannië, dat in maart 2019 werd gepubliceerd, toonde aan dat meer dan twee op de vijf vrouwen schulden hadden en dat een derde hun huis moest opgeven als gevolg van misbruik.

De explosieve toename van strijd tegen gendergeweld en pesterijen in al hun vormen is het krachtigste tegengif tegen geweld, misbruik en pesterijen die de tegenpool vormen van solidariteit van de arbeidersklasse en de collectieve actie die nodig is om de samenleving te veranderen.

Organiseren tegen seksuele intimidatie op het werk

Een deel van de bewegingen die zich de afgelopen jaren hebben ontwikkeld, zijn werkenden die zich organiseren tegen seksuele intimidatie op hun werkplek. Tachtig procent van de Bengalese textielarbeidsters, waarvan de overgrote meerderheid vrouwen en meisjes zijn, heeft seksuele intimidatie op het werk gezien of rechtstreeks meegemaakt, en deze kwestie heeft er in belangrijke mate toe bijgedragen dat de textielarbeisters zich verenigen en organiseren. Personeelsleden van Google hebben op 1 november 2018 in verschillende landen gecoördineerde actie ondernomen rond de kwestie van de beloning van topmanagers die beschuldigd worden van seksuele intimidatie, evenals de kwestie van racistische discriminatie op het werk. Deze actie heeft niet alleen geleid tot toegevingen van het management, het was ook een integraal onderdeel van de eerste stappen in de richting van het opzetten van vakbonden binnen dit beruchte anti-vakbondsbedrijf. In Zuid-Afrika hebben in juni 2019 200 voornamelijk mannelijke mijnwerkers moedige stakingsacties ondernomen, waaronder het weigeren van voedsel, terwijl ze een mijn een aantal dagen bezet hielden uit protest tegen de seksuele intimidatie door een baas van hun vrouwelijke collega. Stakingen van onthaalpersoneel onder de noemer #MeToo waren een schitterende stap in de concretisering van de strijd tegen gendergeweld en pesterijen als gevolg van de uitbarsting van individuele #MeToo-verhalen op sociale media.

De strijd tegen gendergerelateerd geweld op de werkvloer brengen is bijzonder krachtig, omdat een collectieve strijd met collega’s niet alleen de economische macht heeft om door middel van stakingen enorme druk uit te oefenen op bedrijven om intimiderende managers te ontslaan, of om de nodige procedures in te voeren voor werkenden om seksuele intimidatie op het werk te voorkomen, maar ook omdat de strijd zelf het bewustzijn van werkenden van alle geslachten over kwesties in verband met gendergeweld doet toenemen. Daardoor wordt een gevoel van solidariteit tegen gendergeweld in al zijn vormen versterkt, wat op zich al een dynamische reactie is op seksistisch en misogynistisch gedrag en attitudes. De meest fundamentele eis van de werkenden voor waardigheid en veiligheid op het werk – naast het feit dat het een eis is voor een fatsoenlijk loon en fatsoenlijke arbeidsomstandigheden voor alle werkenden – is noodzakelijkerwijs ook een eis voor een werkplek die vrij is van seksuele intimidatie.

Ons antwoord is de massastrijd

De andere belangrijke ontwikkeling in de feministische beweging van de afgelopen jaren is die van de ‘feministische staking’ . Deze was het sterkst ontwikkeld met tot 7 miljoen werkenden in de Spaanse staat die op 8 maart 2019 in actie gingen rond een reeks eisen, van gelijke en fatsoenlijke beloning over het stoppen van besparingen tot het beëindigen van het gendergeweld. Deze actie bouwde voort op de 5 miljoen sterke stakingsacties op de Internationale Vrouwendag het jaar ervoor. Op 14 juni 2019 ging in Zwitserland een half miljoen mensen de straat op in een soortgelijke ‘feministische staking’. De staking werd in eerste instantie door vrouwen in de vakbonden uitgeroepen, nadat op het congres van de Zwitserse vakbondsfederatie in juni 2018 een resolutie was aangenomen waarin werd opgeroepen tot een staking op 14 juni 2019. Het feit dat vrouwelijke vakbondsleden en jonge vrouwen in actie kwamen om deze oproep te concretiseren en ervoor te zorgen dat het niet alleen gebeurde, maar dat het een overweldigend succes werd met de grootste mobilisatie van werkenden in decennia, was een bewijs van een brede radicalisering en de stemming voor verandering. Dit werd ook duidelijk in de beweging in december 2018 in Israël, die op inspirerende wijze Joden en Palestijnen verenigde in een “vrouwenstaking” en protesten van tienduizenden mensen tegen feminicide. In september 2019 tartte een Palestijnse vrouwengroep de brute onderdrukking door de Israëlische staat en organiseerde ze protesten tegen feminicide op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en in Israël.

De “vrouwenstakingen” of “feministische stakingen”, evenals de massale bezettingen van universiteiten in Chili en pleinen in Argentinië als onderdeel van de massabeweging tegen vrouwenmoord in Latijns-Amerika, “Ni Una Menos” , of “Niet één minder”, laten zien dat de beweging de machtigste wapens van de arbeidersbeweging aanneemt: stakingen en bezettingen. Deze ontwikkeling is zelfs voor de meest radicale prokapitalistische en gevestigde feministen ongemakkelijk, gezien het gebruik van de methoden van de arbeidersbeweging en de inspiratie van de kracht van massale actie, in het bijzonder met algemene stakingen. In Argentinië heeft Ni Una Menos de massabeweging tegen feminicides aangescherpt door de aandacht te richten op de kwestie van staatsgeweld, namelijk het verbod op abortus. Dat gebeurde in een fenomenale massabeweging. Een overwinning rond deze kwestie zou het leven van vrouwen en zwangere vrouwen redden en een enorme stimulans vormen voor de strijd voor het recht op abortus in heel Latijns Amerika.

Net als de klimaatbeweging onder jongeren is het opmerkelijk dat er in deze strijd geen sprake is van een bewustzijn dat zich beperkt tot één thema. Het is juist en volstrekt noodzakelijk dat de beweging tegen gendergeweld zich richt tegen besparingen op openbare diensten en tegen lage lonen, dat de beweging strijdt voor openbare huisvesting en tegen gentrificatie van onze steden, de armoede van alleenstaande ouders en gepensioneerden aan de kaak stelt, zich richt tegen seksistische, racistische en anti-arbeiders vooroordelen in het rechtssysteem, en strijdt voor klimaatrechtvaardigheid. Het is allemaal onderdeel van dezelfde strijd! Daarom vereist een effectieve strijd tegen gendergeweld een strikte breuk met het feminisme van vrouwelijke CEO’s zoals Sheryl Sandberg en liberale feministen in de politiek en het bedrijfsleven – juist omdat hun klassenbelangen onvermijdelijk botsen met bredere eisen die essentieel zijn voor de werkende en arme vrouwelijke massa’s over de hele wereld.

Van overwinningen tegen “trouwen met je verkrachter”-wetten in Jordanië, Libanon, Tunesië en Maleisië, de overwinning tegen de seksistische uitspraak in de “Wolfpack”-zaak in de Spaanse staat, tot het gratis aanbieden van abortus via de gezondheidszorg na een massabeweging in Ierland (waar een decennia oud grondwettelijk verbod op abortus werd ingetrokken na een strijd waarin socialistische feministen in de CWI-Meerderheid een belangrijke rol speelden): de recente golf van feministische strijd en massabewegingen hebben al belangrijke overwinningen geboekt.

Extreemrechtse dreiging

De opkomst van rechts-populistische, extreemrechtse en erg rechtse politieke krachten, van Trump tot Bolsonaro en Viktor Orban, is het meest schokkende bewijs van de bedreiging van het kapitalistische systeem om overwinningen tegen te houden, maar ook om de rechten die tientallen jaren geleden in vorige golven van massale feministische en arbeidersstrijd afgedwongen werden terug te dringen. Dit wordt treffend weergegeven door de voortdurende dreiging tegen Roe vs. Wade, de uitspraak die abortus in de VS in 1973 legaliseerde in wat wordt beschouwd als een van de belangrijkste overwinningen van de tweede golf van feminisme.

De sfeer die is gecreëerd door de politieke campagne, de opgang en de overwinning van Bolsonaro in Brazilië – die ooit tegen een vrouwelijk parlementslid zei: “Ik ga je niet verkrachten, omdat je erg lelijk bent” – met zijn fascistische bendes en zijn schaamteloze, ongehoorde misogynie en racisme, heeft het geweld tegen zwarten, vrouwen en lgbtqi+-mensen, de arbeidersklasse en vooral de armen, vergroot. Het aantal vrouwenmoorden in Brazilië is in 2018 met meer dan 4% gestegen tot 1.206. Het aantal gemelde gevallen van seksueel geweld is dat jaar met 4,1% gestegen, waarbij meer dan de helft van de vrouwelijke slachtoffers kinderen onder de 13 jaar waren. Uit de cijfers blijkt ook dat in 2018 in Brazilië om de twee minuten een vrouw werd aangevallen bij een incident van huiselijk geweld. Het is geen wonder dat in deze context, met deze sociale crisis die verder verergert sinds hij aan de macht kwam in januari 2019, vooral jonge vrouwen, arme gepensioneerden, werkenden, zwarte, inheemse en arme vrouwen, in de voorste gelederen van de strijd tegen Bolsonaro staan.  Bolsonaro’s brutale steun aan de hebzucht van bedrijven wordt belichaamd door zijn privatisering en vernietiging van het Amazonegebied – in het meest duidelijke voorbeeld dat men zich kan voorstellen van hoe de winsten van de kapitalistische elite de planeet in brand steken.

De enige manier om de rechtse dreiging aan te vechten en te verslaan is het opbouwen van een links alternatief op de kapitalistische status-quo die de voorwaarden schept voor ontevredenheid en vervreemding waarop rechts kan groeien. De kapitalistische politieke en zakelijke elite zal de dreigende nieuwe wereldwijde economische neergang proberen te gebruiken om de precaire situatie van arbeiders en jongeren en de extreme ongelijkheid die het kapitalisme kenmerkt, te verergeren. Daartegenover is er een dringende behoefte om de arbeidersklasse en de onderdrukten te verenigen in strijd. Doorheen strijd moet het socialistisch alternatief op de kapitalistische crisis aan de orde van de dag gebracht wordt.

Plaats het kapitalisme op de beklaagdenbank!

De onderdrukking van vrouwen en LGBTQI+gemeenschap, en daarmee de meest grafische uitdrukking ervan, met name gendergeweld, zit in het kapitalistische systeem ingebouwd. Historisch gezien heeft het kapitalisme als systeem van meet af aan de achterlijke ideologie van de patriarchale familie als instrument voor haar bewind bevorderd. Volgens een studie van Oxfam is het onbetaalde werk dat vrouwen over de hele wereld verrichten maar liefst 10 triljoen dollar per jaar waard, 43 keer de jaarlijkse omzet van Apple, in een voorbeeld van hoe de onderdrukking van vrouwen in het DNA van het systeem zit. Dit onbetaalde zorgwerk is een essentieel instrument voor het kapitalisme bij het in stand houden en vernieuwen van de werkende klasse waarvan de arbeid winst oplevert voor de kapitalistische klasse. Samenlevingen die afhankelijk zijn van de onderdrukking van vrouwen en deze van nature in stand houden, proberen de seksualiteit van vrouwen onder controle te houden, bijvoorbeeld via de patriarchale gezinsstructuur. Gendergerelateerd en seksueel geweld maken deel uit van de dwang in deze structuur, evenals bijvoorbeeld de beperking van de toegang tot reproductieve rechten door de staat. Verschillende vormen van gendergerelateerd geweld, van seksuele intimidatie tot verkrachting, houden verband met de objectivering van vrouwenlichamen.

De strijd voor een socialistische samenleving, waarin de patriarchale gezinsstructuur wordt doorbroken en echt tot het verleden gaat behoren, waarin huisvesting, kinderopvang, ouderenzorg, jobs en een kortere werkweek allemaal openbaar, kwalitatief hoogstaand en voor iedereen volledig toegankelijk zijn, is een essentieel aspect van de strijd voor de bevrijding van vrouwen en holebi’s in de samenleving. Zoals Marx uitlegde, wordt onder het kapitalisme alles een handelswaar. Lichamen van vrouwen en meisjes worden vaak gezien als een object en gecommercialiseerd door het winstsysteem. De miljardenomzet in sectoren als de porno- en seksindustrie weerspiegelen, bestendigen en profiteren van genderongelijkheid. Ze zijn dan ook een vijand van echte seksuele bevrijding en vrijheid. De reactie van kapitalistische staten op deze sectoren is vaak om de meerderheid van de vrouwen en de niet-conforme mensen, vaak migranten en kleurlingen die in de sector werken, te onderdrukken, in plaats van de toplui die de winst maken aan te pakken. Bovendien krijgen degenen die op brute wijze worden gedwongen tot werk in deze industrie vaak te maken met repressie door de staat. Zo was er de bekende Amerikaanse zaak van Cyntoia Brown die al meer dan tien jaar in de gevangenis zit. Cyntoia Brown werd als kwetsbare 16-jarige gecontroleerd door een brutale mensenhandelaar en pooier toen ze iemand doodde die gewelddadig tegen haar was. Er dreigde een gevangenisstraf van veertig jaar, tot een massale campagne voor haar vrijlating in 2019 daar een stokje tussen stak.

De structuur van het systeem zelf, de aard van de kapitalistische staat, is gebaseerd op geweld – hoe kan er een einde komen aan het interpersoonlijke geweld in een wereld waarin kapitalistische en imperialistische legers door de heersende klasse worden ingezet om mensen gewelddadig te onderdrukken en om oorlog te voeren?

Vandaag zijn we getuige van een brute invasie van Turkse troepen in Noord-Syrië met als doel de Koerdische autonome Koerdische zone van Rojava te verpletteren. Het dictatoriale regime van Erdogan probeert elke vorm van Koerdisch zelfbestuur in de regio te vernietigen. Dit gebeurt met de volledige steun van het Trump-regime. Het Amerikaanse imperialisme, en het imperialisme in het algemeen, heeft eens te meer bewezen valse vrienden te zijn van het onderdrukte Koerdische volk. De moed van de strijders van de overwegend Koerdische gewapende groeperingen van de YPG (People’s Protection Units) en YPJ (Women’s Protection Units) die in Rojava gevestigd zijn in de strijd tegen ISIS, was voor velen een inspiratiebron in 2014-2015. Het brute staatsgeweld dat tegen hen wordt gebruikt, staat symbool voor het gewelddadige karakter van het kapitalisme en het imperialisme. Bovendien weten we dat mensen die voor oorlog op de vlucht erg kwetsbaar zijn voor seksueel geweld.

Geweld en seksisme van de kapitalistische staat

De massale sociale beweging voor democratie in Hongkong is onvermijdelijk verbonden met verzet tegen precaire arbeids- en huisvestingsomstandigheden in een van de meest neoliberale steden ter wereld. De beweging botst op gewelddadige staatsrepressie waarbij met scherp op protesterende jongeren wordt geschoten. Soortgelijke tactieken worden gebruikt tegen de massa’s in Catalonië. Dit is een voorbeeld van kapitalistisch staatsgeweld om de status quo te beschermen. Gezien dit aspect van de kapitalistische staat en de onlosmakelijke band tussen kapitalisme en imperialisme en oorlog, is het bestaan van macho en racistische houdingen binnen politie en leger nuttig en noodzakelijk voor het systeem. Deze realiteit blijkt ook uit statistieken. In de VS geeft onderzoek aan dat ten minste 50% van de mannelijke veteranen met geestelijke gezondheidskwesties als gevolg van gevechtsoperaties zich schuldig maakt aan partner- en gezinsgeweld en dat ten minste 40% van de gezinnen van politieagenten te maken heeft met huiselijk geweld, in tegenstelling tot 10%van de bevolking in het algemeen. Bovendien is victim blaming van slachtoffers in gerechtelijke procedures een kenmerk in alle gevallen van seksueel geweld over de hele wereld. In november 2018 ging Ruth Coppinger,  lid van de Socialist Party (CWI Meerderheid in Ierland) en parlementslid, viraal op sociale media met ongekende internationale media-aandacht, van de Indiase nationale televisie tot de New York Times. Ruth protesteerde tegen victim blaming toen ze een string in het parlement omhoog hield om te zeggen “dit is geen toestemming.” Ze deed dit nadat de advocaat van een man die beschuldigd werd van verkrachting van een tiener ondergoed voor de rechtbank had opgehouden als excuus. Ruth gebruikte het platform van het parlement om op te roepen tot protest in Ierland tegen het ingewortelde seksisme in de staat en om te pleiten voor wereldwijde stakingsacties op 8 maart, de Internationale Vrouwendag.

Bouwen aan een internationale socialistische feministische strijd

In de aanloop naar 25 november, een dag waarop in veel landen grote acties tegen gendergeweld zullen plaatsvinden, publiceren we artikelen uit een aantal van onze secties over de strijd tegen gendergeweld. Op de dag zelf zullen onze kameraden deelnemen en helpen bij het organiseren van vele demonstraties en acties tegen gendergeweld, en in het bijzonder bij het opbouwen van de socialistische feministische vleugel van de beweging. Hiermee bedoelen we het breken met elke vorm van feminisme die zich aanpast aan de belangen van het kapitalistische establishment en de elite van de grote ondernemingen. Socialistisch feminisme is een collectieve strijd. Het is solidariteit. Het verbindt zich met de arbeidersklasse, armen en onderdrukten van de wereld van alle geslachten en nationaliteiten in een gemeenschappelijke strijd tegen het kapitalisme. Het is dringend noodzakelijk de beweging op te voeren om een einde te maken aan het gendergeweld, dat al miljoenen mensen de straat op bracht in massale stakingen en bezettingen. Voor socialistische feministen is het onlosmakelijk verbonden met de opbouw van een massabeweging van de arbeidersklasse en onderdrukten voor socialistische verandering.

In Hongkong gaat de massale pro-democratische opstand gepaard gegaan met vrouwen die #MeToo-protesten organiseren tegen staats- en gendergeweld. In Libanon, waar de strijd tegen armoede in oktober tot uitbarsten is gekomen, hebben vrouwelijke demonstranten getwitterd dat ze revolutionairen zijn en geen “baby’s” als reactie op de seksistische en objectiverende behandeling die ze in de media kregen. Zoals het lied van Bread and Roses over de staking van vrouwelijke textielarbeidsters in Lowell, VS, in 1912 stelde: “het opstaan van de vrouwen betekent het opstaan van ons allemaal.” Laten we in opstand komen tegen gendergeweld, en laten we in opstand komen tegen het kapitalistische systeem dat ongelijkheid en een gebrek aan democratie in de hand werkt met een handvol miljardairs die de lakens uitdelen, winst maken uit de onderdrukking van vrouwen en de arbeidersklasse proberen op te delen volgens de lijnen die het mogelijk maken, van geslacht tot ras, om een verenigde strijd te voorkomen. Een socialistisch alternatief zou de belangrijkste rijkdom en middelen, van banken tot grote bedrijven, uit particuliere handen nemen en in democratische arbeidersbezit en -controle brengen, om de economie te plannen met het oog op de behoeften van mens en planeet, niet met het oog op winst. Een dergelijke samenleving, gebaseerd op solidariteit, menselijke samenwerking en gelijkheid, zou de wortels van onderdrukking wegnemen en een wereld beginnen bouwen waarin we er echt voor kunnen zorgen dat er “ni una menos” of niet één leven verloren gaat of dat de geestelijke of lichamelijke gezondheid wordt verbrijzeld als gevolg van gendergeweld.

• Ni Una Menos – Niet één minder: er mogen geen mensenlevens meer verloren gaan als gevolg van gendergeweld; geen geestelijke of lichamelijke gezondheidsschade meer. We strijden om een einde te maken aan gendergeweld, misbruik en pesterijen in al zijn vormen en overal waar het plaatsvindt, op de werkplek, thuis, op scholen en universiteiten, in overheidsinstellingen, op straat, online.
• Bouwen aan massale betogingen op 25 november tegen gendergeweld als stap in de richting van massale protesten en stakingen op 8 maart 2020.
• Gebruik de rijkdom van de kapitalistische elite om een enorme uitbreiding van de openbare diensten te financieren; van gratis gezondheidszorg, met inbegrip van uitstekende geestelijke gezondheidszorg en gratis begeleiding; gratis kinderopvang; gespecialiseerde diensten voor huiselijk geweld en seksueel geweld die lokaal beschikbaar zijn voor iedereen die ze nodig heeft. Geestelijke gezondheidszorg moet de lokale toegang tot de counseling en therapie omvatten die de slachtoffers nodig hebben, evenals gespecialiseerde psychologische beoordelingen en behandeling van de daders.
• Echte huurcontroles en de bouw van een groot aantal openbare woningen: iedereen heeft recht op een veilig, betaalbaar en rustig huis.
• Gratis, kwaliteitsvol, openbaar, seculier onderwijs met progressief, leeftijdsgebonden, inclusief LGBTQ, seksuele voorlichting die gericht is op toestemming.
• De vakbonden moeten een echte strijd voeren om zich te verenigen, om te strijden voor het beëindigen van onzeker werk, voor een leefbaar loon voor alle werknemers en tegen seksuele intimidatie op het werk – zo’n beweging zou het voortouw kunnen nemen in de strijd tegen alle vormen van seksisme, vrouwenhaat, racisme, homofobie en transfobie om een gezamenlijke strijd van de arbeidersklasse op te bouwen.
• Stop de rechtbanken die seksisme, discriminatie en slachtofferbeschuldigingen reproduceren. Alle onderdelen van de staats- en welzijnsdiensten die in contact komen met slachtoffers en daders moeten worden voorgelicht over de kwestie van gendergeweld en opgeleid om ervoor te zorgen dat klagers en slachtoffers met respect worden behandeld. Wij strijden voor een staat die democratisch geregeerd wordt door de arbeidersklasse van onderaf, waarbij de huidige vooringenomenheid ten gunste van de heersende klassen wordt weggenomen en de aanwezigheid van racisme, seksisme en discriminatie in de staat en het gerechtelijk apparaat voor eens en voor altijd wordt uitgebannen.
• Stop oorlogen en strijd mee voor klimaatrechtvaardigheid. Stop racistisch migratiebeleid, voor het democratisch recht op asiel.
• Democratisch publiek eigendom van de belangrijkste hefbomen van de economie, van de belangrijkste rijkdommen en grondstoffen; voor democratische controle en eigendom van de arbeidersklasse over deze rijkdommen; voor een democratisch-socialistisch plan van de economie dat voorziet in de behoeften van de mensen en de planeet, en niet in de winst.
• Wij strijden voor brood en ook voor rozen: voor een socialistische samenleving waarin de patriarchale gezinsstructuur echt tot het verleden behoort, voor een socialistische wereld zonder klassenverschillen, onderdrukking, oorlog en geweld, waarin ieder mens recht heeft op een goede levensstandaard en de vrijheid om van het leven te genieten!