NL Socialisme

Tag: geweld op vrouwen

  • Hoe kunnen we de strijd winnen tegen seksuele pesterijen op de werkvloer?

    Eind december lanceerden 300 Hollywood-vrouwen Time’s Up, een campagne tegen seksuele pesterijen. Bij de campagne hoort een fonds waarin al 13 miljoen dollar is verzameld (op 2 januari, The Guardian) om slachtoffers van seksuele pesterijen in werkrelaties juridische ondersteuning te bieden.

    Artikel door Anja Deschoemacker

    Op 1 januari verscheen een open brief van het initiatief, ondersteund door meer dan 1000 vrouwen uit de film-, TV- en theaterindustrie, in de krant New York Times. Na een verwijzing naar de Weintein-affaire schrijven ze:

    “Op één van onze moeilijkste en meest kwetsbare momenten stuurde de Allianza Nacional de Campesinas (de Nationale Alliantie van arbeidsters in de landbouw) ons een krachtig en meelevend bericht van solidariteit waarvoor we zeer dankbaar zijn.

    “(…) we erkennen de zwaarwichtigheid van onze gezamenlijke ervaring van als prooi behandeld te zijn, lastig gevallen en onderdrukt door zij die hun macht misbruiken en onze fysieke en economische zekerheid bedreigen. (…) We delen jullie gevoelens van woede en schaamte.”

    “We erkennen ook ons privilege en het feit dat we toegang hebben tot enorme platformen om onze stem te versterken. Die beide factoren hebben een brede aandacht getrokken en aangedreven voor het bestaan van dit probleem in onze industrie, wat niet werd toegestaan aan de landbouwarbeidsters en talloze individuen tewerkgesteld in ander industrieën.

    “Aan alle vrouwen die geconfronteerd worden met seksuele pesterijen en intimidatie, aan vrouwen in elke industrie die onwaardigheden en aanstootgevend gedrag ondergaan, waarvan verwacht wordt dat ze het verdragen om in haar levensonderhoud te voorzien: we staan naast je. We steunen je.

    “Nu, anders dan ooit tevoren, biedt onze toegang tot de media en belangrijke besluitvormers het potentieel om te leiden tot echte aansprakelijkheid en gevolgen. We willen dat alle overlevers van seksuele pesterijen overal gehoord worden, geloofd worden en weten dat het mogelijk is dat daders verantwoording moeten afleggen. We willen dat alle slachtoffers en overlevers toegang hebben tot justitie en steun voor het leed dat ze hebben moeten ondergaan. We willen vooral de stemmen, de macht en de kracht van vrouwen die werken in de lage loonsectoren optillen, voor wie het gebrek aan financiële stabiliteit maakt dat ze kwetsbaar zijn voor hoge graden van geweld en uitbuiting gebaseerd op hun gender.”

    Naast het verdedigingsfonds en de open brief houdt het initiatief ook voorstellen in voor wetgeving om bedrijven die pesterijen tolereren te penaliseren en het gebruik te ontmoedigen van geheimhoudingsakkoorden die de slachtoffers doen zwijgen en een campagne om tot genderpariteit te komen in studio’s en agentschappen.

    Het valt natuurlijk toe te juichen dat gefortuneerde vrouwen bereid zijn hun middelen in te zetten voor de bescherming en verdediging van vrouwen die niet de middelen hebben om zichzelf te verdedigen. We moeten ons echter wel de vraag stellen of dit nu de weg vooruit is en of de ideeën, het programma en de campagne die door Time’s Up naar voor wordt gebracht een uitweg kan creëren. Zonder daarvoor noodzakelijk de goede voornemens van de initiatiefneemsters in vraag te stellen, ben ik ervan overtuigd dat het antwoord daarop neen is.

    Als we gewoon de brief bekijken en de oplossingen die daar naar voor worden geschoven, ligt de focus volledig op de kwestie van toegang tot justitie enerzijds en op meer vrouwen in leidinggevende posities anderzijds. Als we in de Amerikaanse media ook de optimistische reacties zien, met het idee dat er na #MeToo geen terugkeer meer mogelijk is en dat vooruitgang onvermijdelijk is, dan spreekt daar een grote naïviteit uit.

    Het is niet de eerste keer in de geschiedenis dat er een wijdverspreide steun was aan de ideeën van vrouwenemancipatie. Meerdere malen werd een momentum opgebouwd door de vrouwenbeweging, steeds in samenhang met de arbeidersbeweging, de beweging van LGBTQI+, de nationale bevrijdingsbewegingen en de burgerrechtenbeweging, … – steeds in samenhang met een breder en algemener protest tegen de kapitalistische samenleving en zijn vele vormen van onderdrukking, uitbuiting en discriminatie.

    Meerdere malen werden overwinningen geboekt en nieuwe verworvenheden afgedwongen. Maar omdat het fundament van het kapitalisme, de socio-economische klassenverhoudingen, bleven bestaan, waren deze verworvenheden steeds gedeeltelijk en tijdelijk. Zodra de beweging opnieuw ging liggen en de krachtsverhoudingen opnieuw kantelden in het voordeel van de bazen en hun regeringen, werden voor wetten en reglementen achterpoortjes gevonden en werden nieuwe rechten uitgehold tot er slechts een lege schelp van overbleef. We vechten essentieel nog steeds voor hetzelfde als onze moeders en grootmoeders: het recht op een inkomen en inkomenszekerheid die ons in staat stellen niet afhankelijk te zijn van een man en het recht om zelf te bepalen wat we met ons leven doen.

    Er is geen reden voor pessimisme, maar wel voor het besef dat fundamentele verandering een ernstige strijd zal vragen om het systeem in zijn geheel omver te werpen, want het kapitalisme creëert dagelijks en overal nieuwe tegenstellingen en vormen van onderdrukking. Maar ook de stappen vooruit die we kunnen bereiken binnen het kader van het kapitalisme, zullen meer vergen dan een aanpak die enkel focust op juridische verdediging en man-vrouw-pariteit in leidinggevende functies.

    Toegang tot justitie is niet voldoende – werkende vrouwen moeten zich organiseren in de vakbond om reële bescherming te bekomen!

    Natuurlijk is het een goede zaak dat vrouwen met een laag inkomen beroep kunnen doen op financiële ondersteuning om toegang te verkrijgen tot justitie. Maar zeker waar het om pesterijen op de werkvloer gaat, om machtsmisbruik door oversten of bijvoorbeeld in de horecasector of in de sector van de dienstencheques door klanten, zal toegang tot justitie niet volstaan om tot meer klachten te komen. Toegang tot justitie zal je immers niet je job terugbezorgen.

    Een enquête van het ACV, gepubliceerd op 20 juni 2017 en gevoerd bij 51.000 poetsvrouwen en familiale hulpen, toont aan dat een derde van hen al slachtoffer is geweest van seksueel geweld op het werk. In 60% van de gevallen gaat het om verbaal geweld: opmerkingen over het uiterlijk, avances, herhaaldelijke voorstellen, … In niet minder dan 37% ging het echter om fysieke pesterijen zoals ongewenste aanrakingen.

    Wat nodig is om op korte termijn resultaten te boeken en vrouwen in een positie te stellen klacht in te dienen en een einde te maken aan de pesterijen zonder zelf ontslagen te worden, zijn campagnes om vrouwen te betrekken in vakbonden.

    Elke dag ondergaan kamermeisjes over de hele wereld ongewenste intimiteiten vanwege klanten. Het aanvaarden van een groot deel van die handelingen hoort volgens veel directies bij de job. Een kamermeisje die een klacht zou indienen tegen een vaste klant zal de directie vaker aan diens kant van de barricade terugvinden dan aan de hare.

    Nafissatou Diallo, die in mei 2011 met haar klacht wegens verkrachting de perspectieven van de gedoodverfde kandidaat president voor de PS Dominique Strauss-Kahn de dieperik in duwde, zal ongetwijfeld een zeer sterke vrouw zijn geweest die voor haar rechten opkwam en haar nek ervoor durfde uitsteken. Maar ze was vooral ook georganiseerd in een vakbond. Zonder zich gesteund te weten door collega’s en een organisatie die haar rechten verdedigde, had ze ongetwijfeld gedaan wat de grote meerderheid van de kamermeisjes uiteindelijk doet: het misbruik ondergaan en zo snel mogelijk proberen te vergeten, want uiteindelijk moet de huur worden betaald.

    De campagne ROSA roept vrouwen in onzekere statuten en laagbetaalde jobs op zich te syndikeren en met de vakbond de strijd te voeren voor degelijke contracten en lonen voor iedereen. We roepen vrouwen en linkse militanten binnen de vakbond ook op om aandacht te hebben voor deze nieuwe sectoren, waar vooral vrouwen, jongeren en migranten terechtkomen, maar die de rechten en voorwaarden van alle arbeiders ondermijnen. Linkse militanten moeten er ook voor ijveren dat de vakbonden inspanningen leveren om de organisatiegraad in die sectoren op te drijven.

    In de laatste jaren hebben de acties en overwinningen van het personeel van Wallmart in de VS of van McDonald’s in Groot-Brittannië getoond dat collectieve strijd voor verbeteringen van de arbeidsomstandigheden en lonen loont. De strijd voor betere contracten, voor werkzekerheid, is geen juridische kwestie die geholpen kan worden door een solidariteitsfonds, maar een kwestie van het organiseren van het personeel in die sectoren met slechte contracten om via aangehouden strijd verbetering af te dwingen. De vakbonden slagen hier niet altijd in, maar mits correcte methodes en eisenprogramma’s zijn ze de enige organisaties die op dit terrein kunnen slagen.

    Pariteit is geen garantie op een einde aan seksuele pesterijen

    Meer nog, het is er zelfs geen voorwaarde voor. Niet enkel mannen zijn daders van seksuele pesterijen, elk jaar tonen de statistieken voor ongewenste intimiteiten en pesterijen op het werk dat ook mannen er slachtoffer van zijn en dat ook vrouwen dader kunnen zijn.

    Vrouwelijke politici hebben in het verleden vaak genoeg aangetoond dat ze geen fundamenteel verschil maken. De vrouwen van de leidinggevende partijen hebben samen met hun collega parlementairen de vrouwonvriendelijke maatregelen in de pensioenen, werkloosheidsuitkeringen, enz goedgekeurd. Ze zijn mee verantwoordelijk voor het feit dat een samenwonende werkloze vrouw enkel nog recht heeft op een aalmoes in plaats van een reële werkloosheidsuitkering, mee verantwoordelijk voor de huidige en toekomstige armoede onder vrouwelijke gepensioneerden, mee verantwoordelijk voor de hoge prijzen voor huisvesting die het laagbetaalde vrouwen nagenoeg onmogelijk maken om uit een niet-bevredigende relatie te stappen, mee verantwoordelijk voor het gebrek aan diensten en de hoge flexibiliteit en werkdruk die het veel vrouwen onmogelijk maken een voltijdse job te combineren met de zorg voor hun gezin die grotendeels op hun schouders terechtkomt.

    Er is geen enkele reden, geen enkele statistiek of studie, die aantoont dat het voor vrouwelijke bazen en oversten anders zou zijn. Ook zij persen het maximum uit het personeel dat onder hen staat, ook zij verwachten dat de job op de eerste plaats komt (en geven dus de voorkeur aan mannen in kaderfuncties), ook zij houden de loonkloof in stand. En ook zij hebben seksuele pesterijen in hun arsenaal van middelen om ondersten naar hun pijpen te doen dansen. Trouwens, zijn Catherine Deneuve of Catherine Millet, beiden ondertekenaars van de vrije tribune voor het recht om lastig gevallen te worden, dan geen vrouw? Nochtans is hun gevoeligheid voor seksuele pesterijen en intimidatie nagenoeg nihil en moeten volgens hen vrouwen zich maar niet laten definiëren door hoe ze behandeld worden.

    Seksuele pesterijen tegenover vrouwen spelen zich af tegen de achtergrond van een achtergestelde situatie en positie van vrouwen. Waar voor een minderheid van vrouwen de overwinningen van het verleden hebben toegelaten dat ze naar de hogere regionen van de macht konden rijzen, is dat voor de meerderheid van de vrouwen – voor de meerderheid van de mensen, overigens – geen realistisch perspectief. Niet iedere vrouw kan het Oprah-scenario van de self-made woman herhalen; die opportuniteiten zijn er slechts voor een kleine minderheid.

    Het leidt de aandacht af van de collectieve strijd die nodig is om voor iedereen verbetering af te dwingen. Niet iedereen kan een TV-ster worden, maar we kunnen er wel voor vechten dat alle werkende mensen een degelijke job krijgen, met contracten die zekerheid bieden en lonen waarmee we een waardig bestaan kunnen opbouwen. We kunnen er ook voor vechten dat de werkloosheid wordt bestreden en niet de werklozen en dat de nu al decennia lange besparingen in de sociale uitkeringen worden teruggeschroefd. Dit zijn elementen die de brede lagen van vrouwen de macht en kracht kunnen geven om niet langer seksuele pesterijen te ondergaan.

    De tijd zal tonen of de Hollywood-actrices van Time’s Up ook aan die strijd steun verlenen of niet. In het verleden was de overgang naar een brede arbeidersstrijd voor een betere levensstandaard en betere arbeidscondities vaak het moment waarop de organisaties van arbeidersvrouwen de steun van de burgerlijke feministes kwijt raakten. We kunnen die strijd ook winnen zonder hun steun, maar niet zonder de eengemaakte strijd van alle werkenden tegen onze gezamenlijke onderdrukker.

  • Stop seksueel geweld tegen vrouwen! Kapitalisme zonder seksisme bestaat niet!

    Bij het opkomen van de beschuldigingen tegen Harvey Weinstein, producer en mede-oprichter van Miramax, zijn we opnieuw getuige van de uitbuitende en vrouwenhatende acties van de machtigsten der aarde.

    Artikel door Laura (Groningen) uit ‘Socialistisch Alternatief’, de publicatie van onze Nederlandse zusterorganisatie

    Dit voortdurende seksistische gedrag onthult opnieuw hoe hebzucht, macht en overheersing elkaar overlappen en legt de onverbrekelijke verbanden bloot tussen het kapitalisme en het patriarchaat. De harde realiteit is dat vrouwen die ‘een plekje aan de tafel’ willen bemachtigen, er al snel achter komen dat ze niet welkom zijn. Vrouwen moeten begrijpen dat misbruik op basis van geslacht inherent is aan de kapitalistische structuren, dat het om uitbuiting draait. Als vrouwen hun verhalen delen, krijgen ze vaak geschokte reacties van mannen en vaak ook worden zij beschuldigd. Dit maakt duidelijk dat de houding en reacties op misbruik moeten veranderen. Dit gevoel werd recent versterkt door de herleving van de #MeToo online campagne, die geïnspireerd werd door de vrouwen die zich uitspraken tegen de machtige Weinstein.

    Eigenlijk werd de campagne 10 jaar geleden gestart door de zwarte activiste Tarana Burke, maar de meer recente populariteit werd in gang gezet door de Amerikaanse actrice Alyssa Milano. Ze riep iedereen op die te maken had gehad met seksueel geweld om haar tweet te beantwoorden met ‘me too’. Deze campagne werd internationaal, en in één van haar laatste tweets van 24 oktober zei ze: ‘Eén tweet heeft 1,7 miljoen stemmen uit 85 landen bij elkaar gebracht.’ Er is zelfs een #MeTooCongress georganiseerd om de kwestie van seksisme bloot te leggen en om het ook over misbruik binnen de Amerikaanse politiek te hebben.

    De #MeToo campagne heeft een grote impact in Nederland gehad, en kwam op het landelijke nieuws. De hashtag #zeghet werd naast #MeToo gebruikt door Nederlandse vrouwen die hun ervaringen deelden.

    De beweging inspireerde een vrouwelijke Nederlandse professor om zich uit te spreken tegen seksisme in de academische wereld. Professor Vanessa Evers van de universiteit van Twente sprak zich uit over de intimidatie en fysieke pesterijen die ze onderging tijdens haar carrière. Ze zei dat ze zich verplicht voelde zich uit te spreken, dat ze zich schaamde omdat ze het niet eerder had gedaan en dat ze nog steeds bang was voor de gevolgen.

    Elke paar jaar besteden de media aandacht aan dit soort campagnes, maar er moet meer gedaan worden door de mensen zelf. Het is niet voldoende om te wachten tot de machtigen actie ondernemen, omdat hun winsten dalen ten gevolge van ‘negatieve publiciteit’. Alleen maar de ‘bad guys’ straffen of diegenen die gepakt worden, helpt weinig om de echte crisis op te lossen. Het kapitalistisch systeem moedigt dit gedrag aan, het creëert en voedt ‘giftige mannelijkheid’. Inclusief de druk op mannen om zich aan te passen aan maatschappelijke normen van overheersing en macht, bepaald door het systeem. Echter, al diegenen die slachtoffer zijn van dergelijk misbruik, moeten zich niet laten ontmoedigen. Hoe meer stemmen zich toevoegen aan de strijd, hoe groter onze kracht. Het helpt om internationale eenheid en kracht te scheppen.

    Daarom is het werk van socialistische feministische organisaties essentieel. Zij leggen het systeem in crisis bloot en geven vrouwen het gereedschap in handen om het te veranderen. ROSA is een socialistische feministische organisatie, opgericht door vrouwelijke leden van de Socialist Party in Ierland (onze zusterorganisatie in Ierland). Het begon na de dood van Savita Halapanavarr, die het slachtoffer werd van Ierlands reactionaire en onmenselijke abortuswetgeving. ROSA staat voor ‘Reproductive rights, against Oppression, Sexism & Austerity’ en is vernoemd naar Rosa Parks en Rosa Luxemburg: inspirerende vrouwen die vochten voor rechtvaardigheid en verandering. ROSA is enorm belangrijk in de strijd in Ierland om de abortuswetgeving te liberaliseren en roept op voor ‘scheiding tussen kerk en staat.’ In oktober is ROSA in Noord-Ierland opgericht, waar de abortuswetgeving zelfs nog strenger is. ROSA werd in maart van dit jaar ook in België gelanceerd. Zij brengen onder de aandacht hoe neoliberaal beleid en de flexibilisering vooral vrouwen treft. De economische crisis heeft ertoe geleid dat sommigen vechten voor hun deel om te overleven en zich daarbij laten verdelen, met als resultaat een groei van racisme, seksisme en homofobie. De echte vijand is de klasse van miljardairs die profiteren van verdeeldheid. Daarom is solidariteit binnen de werkende klasse van het grootste belang. Een socialistische maatschappij voor en door gewone mensen is de enige weg naar echte emancipatie van vrouwen en alle mensen.

  • 25 november: nationale betoging tegen geweld op vrouwen

    Foto door Liesbeth

    Geen kapitalisme zonder seksisme!

    25 november is de internationale dag tegen geweld op vrouwen. Het is in dat kader belangrijk om te kijken naar de situatie van vrouwen in heel de wereld. Verkrachtingen, feminicide, pesterijen, geweld binnen het gezin, genetische verminking, transfobie, … Er zijn redenen genoeg om op 25 november in actie te komen. Maar het volstaat niet om wat fout loopt aan te klagen.

    Artikel door Oumayma, campagneROSA

    Die dag moet aangegrepen worden om te bouwen aan een brede beweging die ingaat tegen seksisme, maar ook tegen het besparingsbeleid dat de precaire positie van vrouwen versterkt en de mogelijkheden vermindert om personen die moeilijkheden kennen te begeleiden.

    Angstaanjagende cijfers

    Gemiddeld wordt wereldwijd één vrouw op drie ooit het slachtoffer van geweld, seksueel geweld of andere mishandelingen. In België zijn er gemiddeld ongeveer 8 verkrachtingen en 9 seksuele aanrandingen per dag (cijfers van de politie). Bij onze Franse buren komt gemiddeld om de drie dagen een vrouw om het leven als gevolg van geweld door haar partner.

    In Zuid-Amerika voert de beweging ‘Ni una menos’ (“Niet één minder”) een historische campagne om de feminicides aan te klagen. De term “feminicide” wordt gebruikt om de verdwijning van vrouwen aan te klagen, jaarlijks zijn er honderden vrouwen die het leven laten bij geweld. In India stonden vrouwen op om te protesteren tegen het feit dat er gemiddeld elke 20 minuten een vrouw wordt verkracht.

    Strijden tegen een systeem dat nefast is voor vrouwen

    Er zijn wereldwijd tal van bewegingen tegen seksisme. Voor veel vrouwen wordt het duidelijk dat het nodig is om zich te organiseren en te strijden. Het gaat ons niet enkel om het aanklagen van onrechtvaardigheid waar vrouwen het slachtoffer van zijn, maar ook om de oorzaken ervan te begrijpen zodat we die kunnen bestrijden. Geweld tegen vrouwen is alomtegenwoordig: op school, op straat, in het gezin, … Het gaat niet om een cultuurprobleem of om ‘slechte keuzes’ van vrouwen, maar om geweld verbonden met de wijze waarop het huidige systeem, het kapitalisme, functioneert.

    In tegenstelling tot wat sommigen beweren, is geweld niet eigen aan de mens. We worden niet gewelddadig geboren. Het kapitalisme versterkt via tal van kanalen geweld: verkrachtingscultuur is aanwezig in alle media, de objectvorming en commercialisatie van het lichaam van vrouwen is overal zichtbaar en we horen overal seksistische opmerkingen. Dit systeem houdt vrouwen in een minderwaardige positie door de afbraak van de arbeidsvoorwaarden, de loonkloof, pesterijen op het werk, ontwaarding van zogezegd ‘vrouwelijke’ sectoren, de moeilijkheden om gezin en werk te combineren, …

    ROSA: Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid

    Dit systeem van ongelijkheid en sociale ellende laat enkele superrijken toe om steeds rijker te worden. De heersende klasse heeft er geen belang bij dat we allemaal gelijk zouden zijn. Het besparingsbeleid van de verschillende regeringen versterkt de minderwaardige positie van vrouwen. De afbraak van openbare diensten, het gebrek aan sociale structuren, de toename van superflexibele jobs, … verminderen de mogelijkheden van veel vrouwen om aan gewelddadige situaties te ontsnappen. Het is dan ook essentieel om een verband te maken tussen de strijd tegen geweld op vrouwen en die tegen besparingen.

    Voor emancipatie moeten vrouwen over de materiële voorwaarden beschikken om niet langer afhankelijk te zijn van mannen. Daartoe moeten we opkomen voor degelijke jobs voor iedereen, financiële steun, onthaaltehuizen, degelijke en gratis openbare diensten, …

    Om deze eisen te realiseren, moeten we bouwen aan collectieve strijd voor een fundamentele systeemverandering. Bouw mee aan een antikapitalistische feministische beweging en doe mee met de campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid).

  • Rusland decriminaliseert geweld binnen het gezin…

    Voor een eengemaakte strijd voor vrouwenrechten en tegen kapitalisme!

    Standpunt van Socialistisch Alternatief, socialist.news

    Socialistisch Alternatief, de Russische afdeling van het CWI, nam op 17 januari deel aan een “individueel protest” buiten het parlement. Het protest vond plaats naar aanleiding van de eerste bespreking van een wetsvoorstel om geweld binnen het gezin uit het strafrecht te halen. De aankondiging van die maatregel leidde tot een schok doorheen sociale netwerken. Het “individuele protest” – voorlopig de enige vorm van protest waarvoor geen toelating door de overheid vereist is – moet leiden tot grotere protestacties.

    Onze activisten hadden protestborden met slogans als: “De wet is geen verdediging tegen geweld binnen het gezin – voor het opzetten van crisiscentra in elke regio.”

    Op 28 januari komt er een groter protest van verschillende feministische en vrouwengroepen. Deze actie was aanvankelijk voor februari gepland, maar de wet wordt nu op een drafje door het parlement gejaagd waardoor de actieplannen moesten vervroegd worden. Normaal gezien duurt de bespreking van een voorstel in het parlement zeker een maand, maar nu worden slechts drie dagen voorzien. De autoriteiten weigerden op het ogenblik van het schrijven om de actie van 28 januari toe te laten met het argument dat er “teveel mensen” zouden zijn…

    Zelfs volgens officiële statistieken sterft er elk uur één Russische vrouw als gevolg van geweld binnen het gezin. Elke dag sterven er gemiddeld zes kinderen als gevolg van dergelijk geweld. Het is niet moeilijk om te veronderstellen dat elke dood voorafgegaan wordt door slagen en verwondingen, maar daar worden geen statistieken van bijgehouden. In een situatie dat vrouwen psychologisch en economisch afhankelijk zijn van tirannen, zal beroep doen op de politie niets opleveren. De politie weigert doorgaans zelfs om een verklaring op te maken. Ze beweren doorgaans dat de slachtoffers hun problemen maar binnen hun eigen gezin moeten oplossen. Het decriminaliseren van geweld binnen het gezin ontneemt de slachtoffers de laatste mogelijkheden om agressors gerechtelijk te vervolgen.

    Jammer genoeg volstaan in deze kwestie zelfs goede wetten niet. Om mensen te beschermen tegen geweld binnen het gezin is er nood aan een netwerk van vluchthuizen en crisiscentra op lokaal vlak. Iedereen die het slachtoffer is van geweld binnen het gezin weet dan dat er een opvang is met mensen die onmiddellijke hulp kunnen bieden. Crisiscentra moeten niet alleen professionele psychologische hulp en bescherming bieden, maar ook tijdelijke huisvesting, juridische bijstand, hulp bij het zoeken naar werk en opleidingen. Al te vaak moeten vrouwen de nachtmerrie van geweld  ondergaan omdat ze economisch afhankelijk zijn van hun partner of nergens terecht kunnen om individueel verder te gaan.

    Het opzetten van dergelijke crisiscentra zou onmiddellijk moeten gebeuren. Hoe noodzakelijk deze ook zijn, het blijven noodmaatregelen die de symptomen aanpakken en niet de oorzaken. We moeten de problemen zelf bevechten en ingaan tegen seksisme in de kapitalistische samenleving. De loonkloof tussen mannen en vrouwen die dezelfde job uitoefenen bedraagt 30% in Rusland. Zelfs in de nieuwe IT-sector neemt die kloof snel toe. Mannelijke beroepen in de mijnbouw of als chauffeur leveren betere lonen op dan vrouwelijke beroepen zoals zorg of onderwijs. We moeten samen opkomen voor betere lonen en strijden voor gelijk loon voor gelijk werk.

    Rechtse politici stellen dat huishoudelijk werk – het opvoeden van kinderen en de praktische taken binnen het gezin – aan de vrouw toekomen. Ze gebruiken dit als rechtvaardiging om te besparen op de sociale sector. We hebben nood aan gratis en toegankelijke kinderopvang, sociale cafetaria, gratis en degelijk onderwijs en gezondheidszorg.

    Rechtse politici zorgen voor een groter verschil tussen mannen en vrouwen. Ze verwijzen naar oude reactionaire standpunten als zouden vrouwen door hun aard “passief” zijn en mannen “agressief.” Seksisme in het onderwijs is een bewust beleid geworden van de reactionaire bureaucratie.

    Draai naar rechts

    Poetin heeft bewust wat hij het “conservatieve traditionalisme” noemt omarmd. Daarmee heeft hij de laatste terughoudendheid van extreemrechts en ultraconservatieve religieuze krachten weggenomen. De nieuwe minister van onderwijs die vorige zomer werd aangesteld haalt regelmatig uit naar de Oktoberrevolutie van de Bolsjewieken, maar is wel fan van Stalin en van de Russische orthodoxe kerk. Ze stelt dat kinderen de scholen moeten schoonmaken. De overwinning van Donald Trump in de VS heeft Poetin nog meer naar rechts doen opschuiven. In december vroeg een parlementslid die bekend staat voor het schrijven van anti-LGBT wetten, Mizulina, aan Poetin om zijn steun aan de decriminalisering van geweld binnen het gezin uit te spreken. Poetin antwoordde dat hij tegenstander is van inmenging in wat binnen het gezin gebeurt. Enkel Poetin is in staat om een wet er zo snel door te jagen.

    De strijd tegen de decriminalisering van geweld binnen het gezin moet het begin zijn van een bredere vrouwenbeweging. Met een programma voor radicale maatschappijverandering in het belang van de meerderheid van de bevolking, de werkende klasse, is een overwinning mogelijk.

    Weg met seksisme, weg met het kapitalisme! Voor gelijkheid onder de seksen en een gelijke samenleving – voor een democratisch socialistische samenleving!

  • Keulen: socialisten mee in verzet tegen seksisme en racisme

    kolnneinDe Keulse bevolking was geschokt door de gebeurtenissen op oudjaar, toen tientallen vrouwen slachtoffer waren van ongewenste seksuele intimiteiten. Er kwamen pogingen van extreemrechts om racisme als ‘antwoord’ naar voor te brengen. Socialisten waren betrokken bij het protest tegen zowel seksisme als racisme. We spraken met Claus Ludwig van Sozialistische Alternative, onze Duitse zusterorganisatie.

    Hoe reageerde de bevolking in Keulen op de gebeurtenissen?

    “Iedereen spreekt erover. De mensen zijn geschokt dat dit kon gebeuren. De gevestigde media en politici begonnen een demagogische campagne om verder in te binden op rechten voor asielzoekers. Extreemrechts zag een kans om vluchtelingen te beschuldigen. Op het internet en de sociale media kwam er een vloedgolf van racistische haat. Wie er anders uitziet, werd tot in de rij voor de kassa in de supermarkt openlijk aangesproken en gevraagd om ‘naar huis’ te gaan.

    “Op 9 januari was er een betoging van Pegida met 1.500 aanwezigen, vooral hooligans en neonazi’s. Een dag later trokken 300 racisten door de stad op zoek naar migranten, onder het mom dat ze ‘vrouwen zouden beschermen’. Ze vielen migranten fysiek aan, minstens drie mensen raakten gewond, mensen van Syrische, Pakistaanse en Indische afkomst. Onder de aanvallers waren er neonazi’s en hooligans, maar ook georganiseerde criminelen met enkele ‘Hell’s Angels’ en buitenwippers.

    “De politie verklaarde dat het recht niet in eigen handen mag genomen worden. Maar daar ging het niet om, de racisten zochten niet de daders van oudjaar maar iedereen die er ‘buitenlands’ uitzag. Het was een aanzet tot een pogrom.”

    Hoe reageerde de linkerzijde? In welke acties en campagnes is SAV betrokken?

    “In de eerste week van januari waren er vijf betogingen waar we aan deelnamen. Er waren 400 betogers tegen een brandstichting in een vluchtelingencentrum. We zijn ook actief in de antifascistische alliantie “Keulen tegen Rechts” en stelden daar voor om de slogan “Tegen seksistisch geweld, tegen racisme” te hanteren. Deze slogan haalde alle internationale mediaberichten van de betogingen in Keulen.

    “We schreven het pamflet van de alliantie voor een betoging tegen Pegida op 9 januari. Daarop waren 4.000 antifascisten aanwezig, terwijl we slechts drie dagen hadden voor onze mobilisatie. De media minimaliseerde het protest: sommige media spraken over 1.300 betogers. SAV had een spreker op deze betoging en kreeg veel steun voor een socialistische benadering van strijd tegen racisme en seksisme.

    “Verder waren er ook een linkse betoging voor vrouwenrechten met 300 aanwezigen, een betoging “Syrische vluchtelingen zeggen neen aan seksueel geweld” en nog andere acties. We proberen de basis voor de antifascistische alliantie te verbreden en nieuwe mensen te organiseren. We koppelen verzet tegen seksisme en racisme aan sociale thema’s zoals het gebrek aan betaalbare huisvesting. We proberen de antifascistische beweging politiek te versterken, maar tegelijk moeten we ook de kwestie van veiligheid voor onze activiteiten ernstig nemen. De toename van extreemrechts geweld dwingt ons daartoe.”

     

  • Geweld binnen het gezin, nog steeds een tragische realiteit

    Het Europees Agentschap voor Fundamentele Rechten publiceerde in maart een studie over geweld tegen vrouwen. De cijfers zijn alarmerend: een derde van de vrouwen in Europa ondergaat ooit een vorm van fysiek of seksueel geweld. In ons land gaat het om 36% van de vrouwen ouder dan 15 jaar. De meeste gevallen van geweld worden gepleegd door mensen uit de omgeving van de slachtoffers, waaronder ook binnen het gezin zelf.

    Volgens een studie van Amnesty International uit januari werden 13% van de Belgische vrouwen ooit het slachtoffer van verkrachting en 25% werden door hun partner tot seksuele daden gedwongen die ze niet wensten. Verschillende studies geven aan dat één op de acht vrouwen het slachtoffer wordt van geweld binnen het gezin. Het is overigens de belangrijkste doodsoorzaak voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar in de 35 landen van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling).

    Er zijn verschillende redenen voor: alcoholisme, precaire levensomstandigheden, de dader die zelf geweld onderging tijdens zijn jeugd, controledrang van de echtgenoot,… Maar het fundamentele punt is de positie van vrouwen in de samenleving en het vernederende vrouwbeeld dat dominant is. Seksisme en het voorstellen van vrouwen als lustobject zijn overal aanwezig in de Westerse kapitalistische samenleving.

    Vaak wordt gezegd dat vrouwen steeds uit een gewelddadige relatie kunnen wegvluchten. Dat is echter niet evident. Vaak zitten opvangcentra voor vrouwen overvol en het is vaak ook vanuit financiële redenen moeilijk om een gewelddadige partner te verlaten. De loonongelijkheid tussen mannen en vrouwen blijft rond de 20% in ons land, vrouwen werken meer deeltijds (met dus ook een deeltijds loon),… Een ander voorbeeld: van de 55.000 mensen die vanaf 1 januari 2015 hun inschakelingsuitkering dreigen te verliezen, zijn volgens cijfers van het ABVV 64% vrouwen. Die gegevens volstaan om te verduidelijken dat sensibiliseringscampagnes niet volstaan om het probleem op te lossen.

    Om een einde te maken aan onderdrukking van vrouwen, moeten we komaf maken aan het huidige systeem dat gebaseerd is op onderdrukking en uitbuiting. Voor een echte emancipatie van vrouwen moeten we opkomen tegen het kapitalisme en omgekeerd kan niet tegen het kapitalisme gestreden worden zonder de vrouwenrechten op te nemen.

    Enkele cijfers uit Europa

    • 33% van de Europese vrouwen wordt het slachtoffer van fysiek en/of seksueel geweld, waarvan 22% door een intieme partner. Het gaat in totaal om 62 miljoen vrouwen!
    • 5% werd verkracht
    • 43% onderging reeds een vorm van psychologisch geweld binnen het gezin
    • 33% werd het slachtoffer van geweld door een volwassene tijdens hun kindertijd
    • 67% heeft het geweld niet aangegeven
    • 55% werd al seksueel lastig gevallen

  • Hoe Beyonce en Jay Z in ‘Drunk in love’ geweld op vrouwen goedpraten

    Artikel door Olivia O’Neill vanop socialistparty.ie

    Op 13 december 2013 bracht Beyonce een onaangekondigd album uit. De promotie van het album gebeurde met een song en video onder de titel ‘Drunk in love’. De video toont Beyonce op het strand terwijl ze over haar seksleven met echtgenoot Jay-Z zingt. Aanvankelijk lijkt er niets aan de hand en blijft het binnen wat van Beyonce en Jay Z of gelijk welke mainstream pop, hip-hop of r’n’b artiest kan verwacht worden.

    Maar op het einde van de song komt Jay Z met een opvallende zin: “I am Ike Turner, turn up baby know I don’t play. Now eat the cake, Anna Mae. I said eat the cake, Anna Mae”.

    Beyonce herhaalt achter Jay Z dezelfde woorden en lacht. Het gaat nochtans om een verwijzing naar de verschrikkelijke gebeurtenissen die in de film ‘What’s love got to do with it’ waarin het levensverhaal van Tina Turner (echte naam Anna Mae Bullock) wordt gebracht. In dat levensverhaal komt ook de verkrachting en het vele geweld door haar jaloerse echtgenoot Ike aan bod.

    De scène in de film is erg pijnlijk. Het toont de publieke vernedering van een vrouw die in een ijzeren greep van een gewelddadige echtgenoot zit. Het gaat erg diep over het gevoel van schaamte en misbruik dat slachtoffers van geweld voelen. Als Tina een cake van echtgenoot Ike Turner afwijst, duwt hij het gewelddadig in haar mond en smeert hij de rest over haar gezicht met de woorden “eat that cake, Anna Mae.”

    De aard van deze beelden maakt dat het onrustwekkend is dat Beyonce en Jay Z er zo gemakkelijk overstappen. Het komt over als kwaadwillig en een slag in het gezicht van een erg bekende artiest, maar ook in het gezicht van alle vrouwen die de verschrikkelijke realiteit van geweld ondergingen. Ongetwijfeld was Tina Turner een belangrijk voorbeeld voor een artiest als Beyonce, haar liveshows bevestigen dat.

    Ook is er weinig twijfel over mogelijk dat een groot deel van het succes van Beyonce verder bouwt op het werk van zwarte artiesten voor haar die soms niet de erkenning kregen die ze verdienden. Deze invloeden gaan van de vroege blues en jazz tot de ritmische structuren van vroegere zwarte spirituals. Maar er waren ook eerdere vrouwelijke artiesten zoals Bessie Smith en Ethal Waters of recenter Etta James, die razend was toen ze ontdekte dat Beyonce haar had gespeeld in ‘Cadillac records’ (een film over de vorming van Record Label in Chicago).

    Beyonce is de meest succesvolle zwarte zangeres ooit. Het ongelofelijke commerciële succes lijkt jammer genoeg gepaard te gaan met het verdedigen van het huidige neoliberale kapitalisme – met name door het verafgoden van het individualisme en het totaal negeren van de realiteit van klassenverschillen en onderdrukking. Beyonce heeft daar helemaal geen kritiek op. Hoe is het anders mogelijk dat ze een belachelijke song als ‘Girls Rule the World’ schrijft? Neen, Beyonce, meisjes en vrouwen heersen niet over de wereld. Dit soort postmoderne standpunt leidt ertoe dat huishoudelijk geweld op een bijzonder lichtvoetige wijze wordt gebracht in ‘Drunk in love.’

    Het is niet verwonderlijk dat veel jonge vrouwen fan zijn van Beyonce en ook wel verward zijn over waar ze voor staat. Onder de 17 video’s die ze op 13 december publiek maakte, bevindt zich de video ‘Flawless’. Die video valt op door de verwarrende en hypocriete boodschap voor de jonge vrouwen die opkijken naar Beyonce. De song bevat een sample van de Nigeriaanse feministe Chimamanda Ngozi Adichie:

    We teach girls to shrink themselves
    To make themselves smaller
    We say to girls
    “You can have ambition
    But not too much…..
    I am expected to make my life choices
    Always keeping in mind that
    Marriage is the most important
    Now marriage can be a source of
    Joy and love and mutual support
    But why do we teach girls to aspire to marriage
    And we don’t teach boys the same?
    We raise girls to each other as competitors
    Not for jobs or for accomplishments
    Which I think can be a good thing
    But for the attention of men
    We teach girls that they cannot be sexual beings
    In the way that boys are
    Feminist: the person who believes in the social
    Political, and economic equality of the sexes

    Dat is uiteraard een positieve boodschap. Maar het contrasteert met de rest van de song. Beyonce zegt hierna immers: “bow down bitches” en begint op te scheppen over hoe ‘vlekkeloos’ haar diamanten wel zijn – nog meer verering van hebzucht en individualisme. Als feminisme betekent opkomen voor een samenleving zonder onderdrukking van vrouwen, dan moeten we radicaal ingaan tegen het kapitalistische systeem en het seksisme dat er eigen aan is. Als Beyonce wordt voorgesteld als ‘feministisch icoon’, zegt dit veel over hoe het kapitalisme zich alles probeert toe te eigenen. Het gevaar dat daarvan uitgaat, zien we in de wijze waarop Beyonce lacherig omgaat met partnergeweld.

    Het succes van Beyonce is in feite een voorbeeld van het gebrek aan gevestigde artiesten die hun publiek vertegenwoordigen en niet meegezogen worden in de egoïstische belangen van de commerciële muziekindustrie.

  • Internationale Vrouwendag. Stop geweld tegen vrouwen. Vrouwen zijn geen lustobjecten. Voor een echt anti-crisisprogramma

    Vrouwen worden overal ter wereld in grote getallen geïntimideerd, verkracht, geweld aangedaan… Het gebeurt in gezinnen op alle continenten en ongeacht de culturele en/of religieuze achtergrond. Ook in landen waar vrouwen over formele gelijke rechten beschikken, blijft geweld binnen het gezin een belangrijk probleem: in Europa is geweld van de partner of ex-partner de belangrijkste oorzaak voor blijvende handicap of dood van vrouwen op actieve leeftijd.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Conferentie rond Internationale Vrouwendag

    8 maart 2009 – van 11 tot 17u

    In de Kriekelaar, Gallaitstraat 86, 1030 Schaarbeek

    Op de agenda staan:

    • Waarom vieren we Internationale Vrouwendag
    • Sprekers over verschillende vormen van geweld op vrouwen, o.a. Patsy Sörensen (Payoke) over mensenhandel, veldwerkers rond geweld binnen het gezin,…
    • Twee werkgroepen:

      – Vrouwen zijn slachtoffer van een systeem dat hen als goederen beschouwt

      – Economische crisis bedreigt de positie van vrouwen – waarom enkel socialisme de voorwaarden creëert voor echte emancipatie

    Gedurende de conferentie zullen ook snacks en drankjes verkregen kunnen worden. Een kinderopvang in hetzelfde gebouw wordt georganiseerd (wel graag vooraf inschrijven!).

    Contact: Linkse Socialistische Partij/Parti Socialiste de Lutte, www.socialisme.be, contact met de vrouwencommissie : vrouwen@socialisme.be, 02/3456181.

    Dit pamflet als pdf-file.
    [/box]

    In Zuid-Afrika werden in 2006 gemiddeld 150 verkrachtingen per dag gemeld, bij een schatting dat slechts in 1 op de 9 gevallen melding wordt gemaakt. In België werden in dat jaar 7 verkrachtingen per dag gemeld, terwijl hier geschat wordt dat slechts één op drie klacht indient. Moeilijke bewijslast en een justitie die van geweld tegen vrouwen allesbehalve een prioriteit maakt, zorgen er bovendien voor dat slechts een miniem percentage van de klachten ook tot een veroordeling lijdt.

    Ook zijn er miljoenen vrouwen die zich in een situatie van oorlog of intern conflict bevinden. In Congo werden in het laatste decennium miljoenen vrouwen verkracht en mishandeld door zowel rebellentroepen als regeringssoldaten. Verkrachting als oorlogswapen komt in nagenoeg alle conflicten in de wereld voor – het behoort tot het wapenarsenaal die door de staat zelf worden gebruikt tegen vrouwen in verschillende landen in het Midden-Oosten, Turkije,…

    VROUWEN ZIJN GEEN LUSTOBJECTEN!

    maar moeders, dochters, zusters, partners,… collega’s, klasgenoten, medestanders in vakbondsstrijd en andere verzetsbewegingen,…

    Wij zijn de eersten om de grotere seksuele vrijheid die westerse vrouwen hebben verkregen toe te juichen. Rechtse en conservatieve groeperingen en partijen die de seksuele vrijheid op zich bestrijden, willen niets anders dan ons terug naar de haard voeren en alle vrouwenemancipatie ongedaan maken. Wij verzetten ons tegen dergelijke denkbeelden.

    Maar we verzetten ons ook tegen de seksindustrie die vandaag honderdduizenden slachtoffers maakt, betrokken is in een echte slavenhandel, misbruik maakt van de slechte economische positie van vrouwen overal ter wereld om hen te dwingen tot het verkopen van hun seksualiteit om over een inkomen te beschikken. We hebben een probleem met het alomtegenwoordige beeld in reclame en in de media, die vrouwen als lustobject opvoeren om winst te maken.

    Dat vrouwenbeeld heeft een grote invloed. We weten al lang dat vrouwen en meisjes erdoor onder druk worden gezet om te diëten en een enorme aandacht aan hun uiterlijk te besteden. Maar het gaat van kwaad tot erger. Recente studies wijzen uit dat jonge meisjes zich door de alomtegenwoordige porno onder druk gezet voelen om zich seksueel te gedragen op een manier die niets met hun wensen te maken heeft, maar alles met het beantwoorden van verwachtingen die door dit vrouwenbeeld worden gecreëerd.

    Dit is geen “seksuele vrijheid”, maar een andere vorm van seksuele onvrijheid. Uitbuiters van pornografie en prostitutie zullen steeds slachtoffers vinden in een wereld waarin zoveel vrouwen geen of onvoldoende inkomen hebben om comfortabel te leven. Recent werd duidelijk dat er in de chatrooms op het internet een gebruik is gegroeid waarbij schoolmeisjes voor de camera seksuele activiteiten verrichten tegen betaling. Het is volgens ons pervers om dit de “seksuele emancipatie van de vrouw” te noemen.

    Wij willen geen censuur. We staan ook niet voor een “nieuwe preutsheid”. Maar we protesteren tegen het commerciële misbruik van vrouwenlichamen in reclame en media, tegen het opdringen van een vrouwbeeld waaraan slechts een zeer kleine minderheid kan beantwoorden, tegen een samenleving ook waarin vrouwen door hun slechte economische positie gedwongen kunnen worden tot pornografie en prostitutie.

    BESTRIJD ARMOEDE – voor een echt ANTI-CRISISPROGRAMMA!

    De economische crisis zal, zoals altijd, de zwakste lagen in de samenleving het hardst raken. Dit zal enorme effecten hebben op het leven van vrouwen overal ter wereld. Ook daar waar vrouwen formele gelijkheid hebben verworven, toont de realiteit een grote loonkloof, zij het door lage lonen in de “vrouwensectoren”, of door deeltijds werk en ondervertegenwoordiging van vrouwen in de beter betaalde jobs binnen sectoren waar zowel mannen als vrouwen werken. In België zouden vrouwen gemiddeld drie maand langer moeten werken om aan hetzelfde gemiddelde jaarloon van mannen te raken.

    De loonkloof is – naast regelrechte discriminatie op de arbeidsmarkt, die in het nadeel speelt van vrouwen, migranten,… – ook deels te verklaren uit de dubbele dagtaak van werkende vrouwen. Nog steeds doen vrouwen gemiddeld twee derden van de huishoudelijke arbeid en de zorg voor familieleden. De oplossing is niet om het leven van de kinderen onmogelijk te maken door hen op gelijk welk uur bij de onthaalmoeder of crèche te kunnen brengen. De oplossing is het opleggen van een beperking op de flexibiliteit en de verkorting van de arbeidstijd – ook voor mannen – om na het werk ook nog met je kinderen te kunnen leven en over vrije tijd te beschikken.

    Wij vechten voor werk voor iedereen, met vaste contracten en degelijke lonen en arbeidsomstandigheden, voor de 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, voor een verhoging van de uitkeringen en brutolonen en een inhaaloperatie voor de lage loonsectoren, voor gratis en degelijke kinderopvang en onderwijs, voor de overname door openbare diensten van een deel van het huishoudelijke werk; voor een betaalbare woning voor iedereen.

  • Vrouwendag. Debat in Antwerpen: stop geweld tegen vrouwen

    Volgende week woensdag organiseren we in Antwerpen een debat over de strijd tegen het geweld op vrouwen in en buiten het gezin. Dat blijft een actueel thema, ook in ons land wordt zowat 10% van de vrouwen geconfronteerd met geweld binnen het gezin. Dat bleek uit een studie die deze week nog werd bekendgemaakt. Elders is de situatie nog erger met bijvoorbeeld een gewapende campagne van de Taliban tegen meisjesscholen in Pakistan. Op 28 januari organiseren we een debat met Patsy Sörensen (vzw Payoke), Azar Behrouz (8 March Women’s Organization, Iran-Afghanistan) en Anja Deschoemacker (LSP).

    Stop geweld tegen vrouwen in en buiten het gezin

    Vrouwen worden overal ter wereld in grote getallen geïntimideerd, verkracht, geweld aangedaan… Het gebeurt in gezinnen op alle continenten en ongeacht de culturele en/of religieuze achtergrond. Ook in landen waar vrouwen over formele gelijke rechten beschikken, blijft geweld binnen het gezin een belangrijk probleem: in Europa is geweld van de partner of ex-partner de belangrijkste oorzaak voor blijvende handicap of dood van vrouwen in de actieve leeftijd.

    Wij willen het protest van vrouwen overal ter wereld een stem geven. Dit geweld moet en kan stoppen, indien we vrouwen kunnen verenigen voor die strijd en voor de strijd voor een samenleving zonder uitbuiting, onderdrukking en discriminatie, samen met de arbeidersbeweging en andere onderdrukte lagen van de bevolking.

    Vrouwen zijn geen lustobjecten,

    maar moeders, dochters, zusters en partners; collega’s, klasgenoten en medestanders in vakbondsstrijd en andere verzetsbewegingen.

    Wij zijn de eersten om de grotere seksuele vrijheid die westerse vrouwen hebben verkregen toe te juichen. Rechtse en conservatieve groeperingen en partijen die de seksuele vrijheid op zich bestrijden, willen niets anders dan vrouwen terug naar de haard voeren en alle vrouwenemancipatie ongedaan maken. Wij verzetten ons tegen dergelijke denkbeelden. Maar we verzetten ons ook tegen de seksindustrie die vandaag honderdduizenden slachtoffers maakt, betrokken is in een echte slavenhandel, misbruik maakt van de slechte economische positie van vrouwen overal ter wereld om hen te dwingen tot het verkopen van hun seksualiteit om over een inkomen te kunnen beschikken.

    We protesteren ook tegen het commerciële misbruik van vrouwenlichamen in reclame en media, tegen het opdringen van een vrouwbeeld waaraan slechts een zeer kleine minderheid kan beantwoorden.

    Bestrijd armoede – een degelijke job met een degelijk loon voor iedereen!

    Hoe meer vrouwen financieel onafhankelijk kunnen leven zonder daarmee in armoede te vervallen, hoe meer vrouwen zelf over hun leven en hun lichaam kunnen beschikken. De strijd voor vrouwenrechten is dan ook voor een groot deel een strijd voor het recht op werk en op degelijke lonen. Het is een strijd die overal ter wereld door werkende vrouwen wordt gevoerd, zij het op verschillende tempo’s. Maar ook daar waar vrouwen formele gelijkheid hebben verworven, toont de realiteit een grote loonkloof, zij het door lage lonen in de “vrouwensectoren”, of door deeltijds werk en ondervertegenwoordiging van vrouwen in de beter betaalde jobs binnen sectoren waar zowel mannen als vrouwen werken. In België zouden vrouwen gemiddeld drie maand langer moeten werken om aan hetzelfde gemiddelde jaarloon van mannen te raken. Wij vechten voor werk voor iedereen, met vaste contracten en degelijke lonen en arbeidsomstandigheden, voor een verhoging van de minimumlonen in de lage loonsectoren, voor gratis en degelijke kinderopvang en onderwijs, voor de overname door openbare diensten van een deel van het huishoudelijke werk.

    Woensdag 28 januari om 19u30 in café Multatuli, Lange Vlierstraat 9 (zijstraat van de Nationalestraat). Debat over de strijd tegen geweld op vrouwen, met als sprekers:

    • Patsy Sörensen van de vzw Payoke
    • Azar Behrouz van 8 March Women’s Organization (Iran-Afghanistan)
    • Anja Deschoemacker (LSP)

  • 25 november: Internationale Dag van Geweld tegen Vrouwen. Geweld op vrouwen gebeurt overal

    In Irak werd de 15-jarige Abir verkracht en daarna levend in brand gestoken door Amerikaanse soldaten. Amineh werd in Afghanistan gestenigd door krijgsheren – in Iran smeekte Kheirieh om ophanging in plaats van de steniging die haar als straf was toebedeeld.

    Pamflet voor een seminarie in Brussel

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Zaterdag 22 november, van 13 tot 17u. :

    Seminarie over geweld tegen vrouwen

    Université Libre de Bruxelles Campus Solbosch, Auditorium H2215 Franklin D. Rooseveltlaan 50 B-1050 Brussel

    Organisatoren :

     

    • Linkse Socialistische Partij (LSP) – Vrouwencommissie

      Spreker : Anja Deschoemacker

     

    • Federatie van de Koerdische Verenigingen in België (FEK-BEL) – Vrouweninitiatief

      Spreker : Necibe Qaradaxi – journaliste

    • Collectief van Onderdrukte Migranten – Vrouwencommissie (EG-COI)

      Spreker : Nazli Top

      http://www.collective-oi.org

    • 8 mars – Vrouwenorganisatie (Iran en Afghanistan)

      Spreker : Azar

      www.8mars.com

    • Actief Linkse Studenten

      http://www.gauche.be/nl
      [/box]Terwijl de 18-jarige Sohane voor de “eer” van haar familie door mannelijke familieleden in brand werd gestoken in een Parijse banlieu, stak de 16-jarige Iraanse Marjan zichzelf in brand om niet te moeten trouwen met een man die haar grootvader had kunnen zijn. Somara in Pakistan stierf enige tijd later aan haar derdegraadse brandwonden over 80% van haar lichaam – ze heeft nooit willen bevestigen dat haar echtgenoot dit had gedaan.

      In Koerdistan is er een oorlog bezig en zowel Koerdische als Turkse vrouwen zijn hiervan de grootste slachtoffers. Naast de pijn en de ellende van de oorlog, maken deze vrouwen ook eremoorden, uithuwelijkingen en geweld binnenshuis mee. In Somalië schreeuwde de 7-jarige Kolsoom het uit tijdens haar besnijdenis – de 9-jarige Maryam schreeuwde even hard in haar bruidsbed. In Congo worden in verschillende regio’s een hele generatie vrouwen voor het leven gruwelijk verminkt door het seksuele geweld van zowel rebellen- als regeringstroepen. In vele dorpen zullen geen kinderen meer geboren worden.

      Fadimeh werd in Zweden door haar vader en broer vermoord. In België kun je iedere dag in de krant over drama’s lezen, waarbij vrouwen door hun partner of ex-partner worden vermoord, al dan niet samen met hun kinderen. Ze delen het lot van de Afghaanse dichteres Nadia. Lisa en Joyce werden in de VS dan weer door onbekende mannen verkracht en vermoord.

      Terwijl Natalie op haar klanten wacht in een Amsterdams bordeel, kwam een schip volgeladen met Oost-Europese seksslaven binnen in de haven van Hamburg. Vrouwelijke sans-papiers in de Europese steden hebben vaak enkel de keuze tussen seksueel uitgebuit worden, bedelen of werken als huispersoneel, vaak zeven dagen op zeven, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan een hongerloon.

      Tijdens de economische sancties van de VS tegen Irak stierven meer dan een miljoen vrouwen, tegelijkertijd verloren meer dan 4 miljoen vrouwen het leven als gevolg van oorlogen in vooral Afrikaanse landen. In de oorlog in Bosnië werden op hetzelfde moment duizenden vrouwen verkracht door soldaten.

      Seminarie over Geweld tegen Vrouwen en hoe we ons kunnen verzetten

      Geweld: vrouwen worden er overal ter wereld mee geconfronteerd. Het komt voor in dorpen en in steden, binnen gezinnen en op straat. Het wordt gepleegd door individuen, groepen en zelfs staten op zich. Het bestaat in verschillende vormen, meer gemaskerd in de ontwikkelde westerse landen die formeel gelijke rechten kennen, meer open en brutaal in economisch achtergestelde landen.

      Met de zich reeds ontwikkelde financiële crisis en het drama van de voedselcrisis en een aanstormende economische depressie op wereldvlak zal de situatie er niet op verbeteren. Met tekorten die overal steeds schrijnender worden, zal de strijd voor de middelen nog toenemen en zoals altijd zullen de economisch zwaksten – vrouwen, migranten, ouderen en jongeren,… – de hardste klappen te verduren krijgen. Toenemende werkloosheid en armoede zal nog minder vrouwen dan vandaag in de mogelijkheid stellen een onafhankelijk leven op te bouwen.

      Maar dit alles zal niet zonder strijd gebeuren, strijd tegen geweld op vrouwen, die vandaag al op verschillende plaatsen in de wereld plaatsvindt. Maar ook strijd tegen de onmenselijke levensomstandigheden die het kapitalistische winstsysteem ons nog te bieden heeft, een strijd van vrouwen en mannen van de arbeidersklasse en de armste lagen tegen slechte werkomstandigheden en hongerlonen, tegen armoede, analfabetisme, werkloosheid en slavernij, waardoor naar verhouding meer vrouwen worden geraakt.

      Op deze namiddag willen strijdbare vrouwen uit verschillende landen verhalen van strijd op verschillende continenten uitwisselen en ons erdoor laten inspireren en aanmoedigen om de eenheid in de strijd tegen alle vormen van geweld te versterken. We kunnen enkel winnen indien we ons verenigen en vastberaden verder vechten voor een samenleving zonder onderdrukking, uitbuiting en geweld, zonder discriminatie.

      De strijd tegen geweld, uitbuiting en onderdrukking is een strijd die niet enkel door vrouwen kan worden gewonnen. Om hieraan een einde te maken, moet immers het huidige systeem, dat gebaseerd is op macht, hebzucht en winstbejag worden omvergeworpen en vervangen door een samenleving die op gelijkheid en samenwerking is gebaseerd. Iedereen – vrouwen en mannen – die zich in die strijd inschakelen en met ons de discussie willen voeren, zijn op het seminarie meer dan welkom.

      We moeten het verzet bundelen! Solidariteit voor een wereld zonder geweld!

      Op 25 november 1960 werden in het noorden van de Dominicaanse Republiek op de rand van een afgrond drie dode vrouwen gevonden. De lijken waren die van de zusters Patria, Minerva en Maria Teresa Mirabel, alledrie militanten van de clandestiene verzetsbeweging tegen de dictatuur van Trujillo. Trujillo verklaarde hierover dat het om een verkeersongeval ging. Snel werd echter ingezien dat de zusters verkracht zijn geweest alvorens vermoord te worden. De moordpartij op de zusters Mirabel zorgde voor een publiek schandaal in de Dominicaanse Republiek en gaf een bijkomende stimulans aan de verzetsbeweging. Na een jaar was de dictatuur omvergegooid door de anti-Trujillo-beweging. De zusters Mirabel werden het symbool van die vrijheidsstrijd. In 1981 kwamen vrouwen uit heel Latijns-Amerika en de Caraïben samen in Bogota, Colombia, en riepen 25 november uit tot de “Internationale Dag van Strijd tegen het Seksueel Geweld tegen Vrouwen”. In 1999 werd die Internationale Dag erkend door de Verenigde Naties.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping