Your cart is currently empty!
Author: PierreBrx
-
Loonstop in Nederland: ook gevolgen voor Belgische arbeiders
Nederland is in recessie. De regering heeft dit niet alleen aangegrepen om een massale aanval op de sociale zekerheid in te zetten – zowel op ziektekosten, verzekeringen voor arbeidsongeschiktheid en regelingen voor de eindeloopbaan, als op werkloosheidsuitkeringen en banenplannen moet worden bespaard. Maar ook de loonkosten moeten eraan geloven.
Jan Van Emous
De groeiverwachtingen voor de economie zijn voor 2004 0,6% (EU: 2%) en er wordt verwacht dat de werkloosheid in 2004 net als dit jaar met 100.000 zal stijgen. De overheidsbegroting zal, ondanks de zware besparingen, dit en volgend jaar op een tekort afstevenen dat dicht bij de bovengrens van 3% komt die in het Stabiliteitspact van de Europese Munt Unie is vastgelegd.
In Nederland zijn de “sociale” partners (regering, werkgevers en vakbonden) tot een akkoord gekomen over een loonstop voor de jaren 2004 en 2005. In ruil voor een pauze van 2 jaar in het uitvoeren van een onbelangrijk deel van de zware bezuinigingsronde van 17 miljard euro die Balkenende de komende 4 jaar wil doorvoeren, heeft de vakbeweging toegezegd om geen loonstijgingen te eisen bij de CAO-onderhandelingen. Concreet betekent dat voor de Nederlandse loontrekkenden dat ze er in koopkracht op achteruit zullen gaan. Automatische loonindexering – de aanpassing van de lonen aan de prijsstijgingen – is in Nederland al jaren onbestaand.
Ook de andere buurlanden en belangrijke handelspartners van België – Frankrijk en Duitsland – staan er economisch niet al te best voor. Welk gevaar heeft dit voor de Belgische arbeidersklasse? Niet alleen zal de sterk van de export afhankelijke Belgische economie een slechter resultaat boeken dan waar de regering-Verhofstadt op hoopt. Ook hier zullen de patroons luider beginnen te roepen om een meer gematigde groei van de loonkosten. Met de wet op het concurrentievermogen uit 1996 – die stelt dat de Belgische lonen gemiddeld niet sneller mogen groeien dan in de buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk – hebben ze daar ook een “wettelijke” stok voor achter de deur.
De regering is de patroons al tegemoet gekomen met de lastenverlichtingen die ze de komende jaren als cadeau heeft toegezegd. De vakbondsleiders hebben die uitverkoop van de sociale zekerheid nog maar eens hun zegen gegeven. Het zal voor de bazen echter niet genoeg zijn. Voor dit en volgend jaar samen is er een loonnorm afgesproken van maximaal 5,4%. Nu de lonen veel lager lijken uit te vallen in Nederland zullen de patroons harder aandringen bij de vakbonden om in loononderhandelingen niet het maximale van de loonnorm te vragen.
Het is een reëel gevaar dat de vakbondsleiding – die in het geval van het ABVV in nauw contact staat met de regering via de SP.a – voor de druk zal zwichten om maar geen loon-eisen te stellen. Als het volgend jaar verkiezingen zijn geweest en de economie niet merk-baar beter presteert, zal ook de roep om de loonindexatie af te schaffen weer heviger te horen zijn, in aanloop naar de volgen-de onderhandelingsronde over de loonnorm.
-
Empire Defeated. Interview met de auteur, Peter Taaffe
Waarom werd een boek gemaakt over de oorlog in Vietnam?
Ik sprak op Socialisme 2003 in Londen, ons vormingsweekend, over de oorlog in Vietnam en zag dat er een enorme interesse was in deze oorlog en de effecten ervan op jongeren en arbeiders.
Hierna werd me gevraagd een kort overzicht te schrijven van de oorlog, maar eens ik begon met wat onderzoek en het schrijven, was het duidelijk dat er meer nodig was dan een brochure. Dit boek is het resultaat ervan.
Wat was de impact van de Vietnam-oorlog op bevolking toen?
Het is niet mogelijk om de enorme effecten van de Vietnam-oorlog op mijn generatie te overdrijven. Jongeren kwamen al in beweging tegen wat zij aanzagen als het onmenselijke kapitalistische systeem, ook al werd dat systeem toen niet geconfronteerd met dezelfde economische problemen als vandaag.
De economische groei na 1945 was nog niet tot een einde gekomen. Studenten kwamen echter naar voor in landen als Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië om zich te verzetten tegen het kapitalisme: tegen de vervreemding en de uitbuiting van de arbeiders en de bevolking in Azië, Afrika en Latijns Amerika.
Dit werd gecombineerd met een enorme honger naar verandering, wat door velen werd gekoppeld aan de nood va een andere samenleving waarbij komaf gemaakt wordt met het kapitalisme om een socialistische samenleving door te voeren.
De jaren ’60 werden gekenmerkt door een opstand van een hele generatie, waaronder ook diegenen van een middenklasse achtergrond en zelfs een aantal zonen en dochters van lagen uit de heersende klasse, zeker als ze bevrijd werden van de impact van hun ouders terwijl ze studeerden aan de universiteiten en hogescholen.
Dit was een barometer voor het groeiende ongenoegen in de samenleving in het algemeen en onder de arbeiders in het bijzonder. Het kwam tot uiting in de oppositie van de vakbonden tegen de patroons, hun systeem en de pro-kapitalistische maatregelen die genomen werden door de Labour-regering van Harold Wilson die aan de macht was van 1964 tot 1970.
Daarenboven zagen we de barbarij van het VS-imperialisme in haar poging om een nederlaag toe te brengen aan de strijd van de Vietnamese arbeiders en boeren voor nationale bevrijding van de uitbuiting van het kapitalisme en het grootgrondbezit.
De oorlog zorgde voor een enorme ontwikkeling van het bewustzijn waarbij duizenden, tienduizenden en uiteindelijk miljoenen mensen zich niet enkel uitspraken tegen het VS-imperialisme, maar ook socialistische en revolutionaire conclusies trokken over de natuur van het kapitalisme en imperialisme. Dat leidde tot grote strijdbewegingen op straat, zowel in Europa als in de VS zelf.
Wat zijn de verschillen tussen Vietnam en Irak vandaag?
Het meest evidente verschil is dat de Vietnamezen vochten vanuit de jungle en dat het verzet vooral bestond uit boeren in de landelijke gebieden, terwijl de Irakezen vanuit de steden zich verzetten tegen de VS aangezien Irak enorm verstedelijkt is.
Er zijn echter ook een aantal belangrijke gelijkenissen tussen wat vandaag in Irak gebeurt en Vietnam waar de VS geleidelijk aan in een rampzalige toestand terecht kwam. De VS komt vandaag in Irak ook enorm in de problemen en het is mogelijk dat ze net zoals in Vietnam in 1975, na een oorlog die 30 jaar duurde, zullen verplicht zijn om de troepen terug te trekken. Een aantal kapitalistische commentatoren betwisten dit en stellen dat Vietnam de steun kreeg van twee grootmachten, Rusland en China, die geplande economieën waren gedomineerd door een bureaucratische elite, en dat het verzet verenigd was in één bevrijdingsorganisatie, het National Liberation Front (NLF, later bekend als de Viet Cong). Ik denk dat dit echter verkeerd is.
De VS wordt enorm gehaat door een meerderheid van de Irakese bevolking die hen zien als brutale buitenlandse uitbuiters, dit loopt gelijk met hoe de VS gezien werd in Vietnam 30 jaar geleden. Het klopt dat de Irakese bevolking niet verenigd is in één verzetsorganisatie en verdeeld is langs etnische en religieuze lijnen, tussen de Sjietische meerderheid, de Soennieten, de Koerden, Turkmenen, … Maar die zien allemaal de VS als de "vijand" (behalve de Koerden misschien die in een aantal plaatsen de interventie van de VS toejuichten).
Zelfs de Sjieten komen in oppositie tegen de VS. De Soennieten gaan al langer de confrontatie aan met de VS-troepen en zelfs als deze oppositie beperkt blijft tot de zogenaamde ‘Soennietische driehoek’ – Tikrit, Fallujah, … – zal de VS niet in staat zijn om het te onderdrukken. Als reactie op het neerhalen van een aantal helicopters, heeft de VS bombardementen uitgevoerd zoals in Vietnam om wraak te nemen op de bevolking van Fallujah.
Het stijgend aantal doden onder de VS-troepen vertoont ook veel gelijkenissen met het begin van de Vietnam-oorlog. Er zijn al meer slachtoffers gevallen sinds Bush de ‘overwinning’ uitriep dan in de eigenlijke ‘oorlog’. Dit leidt in de VS zelf tot enorme consternatie, vergelijkbaar met de reacties op de Vietnam-oorlog.
De media in de VS staat vol van verhalen van families die hun echtgenoot, vader, zoon, … verloren in Irak en in de opiniepeilingen zien we dat Bush sneller achteruit gaat dan president Johnson bij het begin van de oorlog in Vietnam. De geschiedenis herhaalt zich nooit op eenzelfde manier, maar als de VS gaat voor een lange periode van bezetting, zullen ze met hetzelfde lot geconfronteerd worden als in Vietnam.
Is het niet mogelijk dat de VS een uitweg vindt in Irak door de macht over te dragen aan een lokaal bestuur, iets wat niet gebeurde in Vietnam?
Het beleid van ‘Irakisering’ is toch een echo van het beleid van de VS in Vietnam toen geprobeerd werd het bestuur te ‘Vietnamiseren’. Nu al worden diegenen die in Irak meewerken met de VS gezien als verraders en zelfs als de VS niet meer fysiek aanwezig zou zijn, zou dit niet veranderen.
Irak is een broeihaard van Arabisch nationalisme en de Arabische wereld kan eenzelfde steun verlenen aan de Irakese oppositiekrachten als China en Rusland destijds aan het NLF.
Welk effect had de oorlog in Vietnam destijds op jongeren?
Zoals ik al zei, had het een enorm effect. Er waren veel jongeren die in actie kwamen tegen de horror van de VS-oorlog en velen kwamen tot socialistische en marxistische conclusies.
Veel van die jongeren speelden een belangrijke rol in het versterken van de arbeidersbeweging. Een aantal van hen werden trotskisten, zeker in Groot-Brittannië, waar die jongeren een sterke beweging bouwden rond Militant (de voorloper van de Socialist Party) die op deze basis in staat was om de strijd van het gemeentebestuur van Liverpool tussen 1983 en 1987 te leiden en ook een leidinggevende rol speelde in de strijd tegen de Poll Tax, een beweging die leidde tot de val van de ‘Iron Lady’, Thatcher, die toen een vooraanstaande figuur was van de kapitalistische reactionairen.
Welke lessen kunnen we vandaag trekken uit Vietnam?
Er zijn veel lessen en in het boek komt dit uitgebreid aan bod. Het belangrijkste is dat los van de omvang van de militaire machine, massavernietigingswapens, napalm, … dit niet volstaat om een heel land aan de ketenen van het VS-imperialisme te binden. De VS probeerde dit in Vietnam en nu opnieuw in Irak.
De Vietnam-oorlog leidde tot enorm grote betogingen in Europa en de VS, zo wordt vermeld in het boek dat op één dag in 1969 zo’n 36 miljoen mensen wereldwijd deelnamen aan anti-oorlogsacties.
Het was niet enkel de heroïsche strijd van de Vietnamezen, maar ook een opstand van de Amerikanen die leidde tot een nederlaag van de heersende klasse van de VS in Vietnam. We mogen niet vergeten dat de belangrijkste slachtoffers van de Vietnam-oorlog gewone mensen waren aan beide zijden. Miljoenen arbeiders en boeren in Vietnam, Laos en Cambodja hadden te lijden onder de oorlog, en het waren de zonen en dochters van arbeiders in de VS die sneuvelden in de jungle van Vietnam.
Cheney, Bush, Rumsfeld en de rest van de bende die de VS-regering controleert en een ‘eindeloze oorlog’ wil voeren, slaagden er samen met de zonen en dochters van de rijken in om te vermijden dat ze militaire dienst moesten doen. Zij mogen echter niet verward worden met de jongeren die bewust opkwamen tegen de oorlog en probeerden om militaire dienst te vermijden.
Wat waren de wereldwijde gevolgen van de Vietnam-oorlog en hoe kun je dat vergelijken met de huidige situatie in Irak?
De Vietnam-oorlog was de langste oorlog van de 20ste eeuw en strekte zich uit over 30 jaar. Het valt te betwijfelen of ooit een klein land zo’n effect gehad heeft als vietnam. De Vietnamese bevolking heeft een belangrijk hoofdstuk geschreven in de strijd van onderdrukte bevolkingen tegen de barbarij van het kapitalisme en imperialisme. Vietnam staat in het bewustzijn gegrift van iedereen die het meegemaakt heeft en heeft een blijvende indruk gemaakt o.a. met het zogenaamde ‘Vietnam-syndroom’ onder de Amerikaanse bevolking, iets waar ook Bush niet kan doorbreken. Bovendien ging het gepaard met massale bewegingen, zoals we die ook gezien hebben tijdens de oorlog in Irak.
De belangrijkste les die we naar voor brengen in het boek is dat zolang het kapitalisme en imperialisme blijft bestaan, er nieuwe Vietnams en Iraks zullen ontstaan (denk maar aan Colombia, de guerilla strijd in Aceh in Indonesië, …). Enkel een nieuwe, jonge en politiek gewapende arbeidersbeweging met socialistische en marxistische standpunten die de arbeiders mobiliseert om verandering te bekomen, kan een herhaling van deze gebeurtenissen voorkomen.
-
Nigeria: een systeem in crisis
Eind november kwam de internationale leiding van het CWI samen. Het IEC (International Executive Committee) wordt verkozen op een wereldcongres dat om de vier jaar plaats vindt en samengesteld wordt door verkozen vertegenwoordigers van de verschillende nationale afdelingen. Op de bijeenkomst dit jaar was er veel aandacht voor de situatie in Nigeria waar onze organisatie een sterk uitgebouwde positie heeft. We publiceren een korte samenvatting van een inleiding door Segun Sango, algemeen secretaris van de Democratic Socialist Movement, op deze bijeenkomst.
Sociale ramp
De situatie van veel arbeiders in Nigeria gaat van slecht naar slechter. Volgens de Verenigde Naties leeft meer dan 70% van de Nigerianen onder de armoedegrens van 1 dollar per dag. Bovendien is er geen uitgewerkt systeem van sociale zekerheid.
Het land komt meer en meer terecht in een situatie van barbarisme met een enorme werkloosheid, armoede,… Op economisch vlak merken we dat de waarde van de munt enorm afneemt. Bij de val van het militaire regime in 1999 betaalde je 85 Naira voor één dollar, nu is dat officieel 140 N.
Nigeria heeft de twijfelachtige eer om op de lijst van de meest corrupte landen de tweede plaats in te nemen na Bangladesh.
Het afgelopen jaar waren er verschillende prijsverhogingen van benzine, en dat in een land dat olie uitvoert! De prijzen stegen eerst van 26 N per liter tot 40 N, na betogingen en acties werd dat beperkt tot 34 N, maar intussen is het verhoogd tot meer dan 45 N. De prijs voor gas is met 70% gestegen. Het patronaat stelt dat dit noodzakelijk is om bedrijven in stand te kunnen houden. Maar de sociale gevolgen zijn enorm. Als het tanken dubbel zo duur geworden is op korte tijd, zorgt dat voor een daling van de levensstandaard.
De toegang tot moderne middelen als mobiele telefonie is enorm beperkt. Er zijn maximum zo’n 2,5 miljoen GSM’s in het land, maar slechts 10% kan er effectief gebruik van maken. De prijzen om te telefoneren zijn immers hoger dan in de meeste Westerse landen. De prijzen zijn hoog omdat gesteld wordt dat het land te arm is om nieuwe producten massaal op de markt te brengen…
Verkiezingen
Bij de recente verkiezingen was er een enorme corruptie om de heersende partijen aan de macht te laten blijven. Wij namen deel aan de campagne van de National Conscience Party, de enige partij die gezien wordt als eerlijk en als een partij die aan de kant van de bevolking staat.
De campagne was echter niet gemakkelijk, de partij werd pas laat geregistreerd en heeft veel minder middelen dan de andere partijen. Toch was de deelname van de NCP een erg belangrijke politieke ontwikkeling in Nigeria. We moesten opboksen tegen de corruptie en de vervalsingen van de uitslagen. In een district van Lagos waar de NCP-kandidaat een lid van onze organisatie was, haalden we 77.000 stemmen (9,5%). In dat district was iedereen ervan overtuigd dat wij eigenlijk de verkiezing hadden gewonnen, maar dat enkel op basis van corruptie ons stemmenaantal sterk naar beneden was gehaald.
De omvang van de corruptie wordt duidelijk als we zien hoe een vertegenwoordiger van de regeringspartij een oproep deed om fondsen te schenken aan zijn campagne en op 24 uur tijd 3 miljoen dollar wist te verzamelen! Zelfs Bush zou zo’n bedrag niet slecht vinden… In feite kwam het erop neer dat de staatskas geplunderd werd om stemmen te kopen. In één district werden er meer stemmen geteld dan het aantal inwoners, maar toch werd de uitslag aanvaard!
Het feit dat wij in deze omstandigheden enorme aantallen kiezers konden overtuigen om voor onze kandidaten te stemmen, is een weerspiegeling van de mogelijkheden.
Naar een opsplitsing van het land?
De situatie vandaag in Nigeria kan leiden tot het opbreken van het land. Er zijn de tegenstellingen tussen het Noorden en het Zuiden, tegenstellingen op etnische en religieuze basis. Het is voor de burgerij bovendien niet gemakkelijk omdat de mogelijkheid van een min of meer onafhankelijk radicaal regime zich niet meer stelt zoals in de jaren ’70 toen gebruik kon gemaakt worden van de tegenstellingen tussen de VS en de Sovjetunie om met een aantal Afrikaanse leiders een radicaler regime te vestigen.
De economische situatie vandaag kan leiden tot een militaire coup op basis van de etnische en religieuze tegenstellingen. Maar dat zal uiteraard de economische en sociale problemen niet oplossen.
Algemene stakingen
Het afgelopen jaar waren er drie algemene stakingen, waarvan er één werd afgeblazen vlak voor het zou plaatsvinden. Deze acties waren bijzonder belangrijk omdat ze voor het eerst alle arbeiders verenigden in een strijd die losstaat van religieuze of etnische tegenstellingen.
Anderzijds is er een crisis bij de vakbondsleiding. De acties waren vooral een uitdrukking van het feit dat er een enorme actiebereidheid was. Maar de leiding heeft geen alternatief op het beleid van de regering. In feite zijn ze voor een neo-liberaal model, maar voor het beperken van de gevolgen ervan voor de arbeiders. Dit maakt onze tussenkomst complexer.
Door onze tussenkomst in de algemene stakingen was er een coalitie van de vakbondskoepel NLC (Nigerian Labour Congress), mensenrechtenorganisaties, politieke groepen,… De meeste voorstellen om de strijd te organiseren kwamen van ons, zo deden we meetings om te discussiëren over een alternatief voor de arbeiders.
Enorme mogelijkheden
In de puinhoop die Nigeria is, brengen wij een socialistisch alternatief naar voor. Ondanks de enorme problemen waarmee we geconfronteerd worden, bouwen we aan een sterke organisatie die een weg vooruit kan aanbieden. De Democratic Socialist Movement organiseert honderden leden en sympathisanten en heeft in bepaalde delen van de hoofdstad Lagos een massa-basis. De afgelopen periode waren leden van onze organisatie verschillende keren op de nationale televisie in debatten met mensen die konden bellen naar de TV voor vragen en opmerkingen. Daarmee kunnen we ons profiel enorm versterken om onze organisatie verder uit te bouwen.
De Democratic Socialist Movement heeft ook een uitgebreide analyse gepubliceerd van de huidige situatie in het land en onze interventies. De brochure is online te lezen in het Engels op de site van de DSM: lees deze brochure.
-
Ierse activist als studentenvertegenwoordiger verkozen vanuit gevangenis
David Murphy zit momenteel in de Ierse gevangenis wegens zijn deelname aan acties tegen de dure vuilzakken. Eerder besloot het Ierse establishment ook al om parlementslid Joe Higgins en gemeenteraadslid Clare Daly een maand op te sluiten omwille van hun verzet tegen de asociale maatregelen van de regering. In UCD (University College Dublin) waren er deze week verkiezingen voor studentenvertegenwoordigers. Socialist Party lid David Murphy was daarbij kandidaat. Oisín Kelly van de Socialist Party brengt verslag uit.
In UCD was er een referendum om Coca Cola te boycotten in de studentenvoorzieningen. Dit referendum werd gewonnen met 56,5%. Op dezelfde dag was er een verkiezing van een aantal studentenvertegenwoordigers waarbij onze kandidaten 77% kregen. David Murphy kreeg vanuit de gevangenis 38%.
Campagne voor David Murphy aan de UCD"
De boycot van Coca Cola in de winkels van de studentenvakbond (de studentenvakbond heeft 5 winkels op de campus) kreeg nationale en internationale media-aandacht. Wij waren samen met andere linkse activisten betrokken in het opzetten van de campagne en wonnen een eerste stemming met 51%. De rechterzijde besloot daarop om het referendum gewoon over te doen. Maar hierbij was de uitslag nog sterker: 56,5% stemde voor een boycot in de grootste opkomst voor een referendum op UCD in 5 jaar.
Voor de studentenvertegenwoordigers hadden we kandidaten in de Kunstrichting, Menswetenschappen en Keltische studies. Er waren 3 mandaten te verdelen en wij wonnen er 2 van bij de eerste telling. David Murphy is nu de eerste persoon die verkozen is in de Academische Raad terwijl hij in de gevangenis zit. Enkel begin 20ste eeuw was er al een lid die in de gevangenis zat (Eoin MacNeill, een voormalig parlementslid voor Derry en een Ierse nationalist).
In Ierland zijn er eerder al gevangenen verkozen bij andere verkiezingen. Dat was het geval in 1918 toen Ierse nationalisten vanuit de gevangenis in het Britse parlement werden verkozen. Bij de hongerstaking van Bobby Sands werd deze verkozen in het Britse parlement.
Met de verkiezing van David Murphy versterken we onze positie onder de studentenvertegenwoordigers aan de UCD. We zullen verder campagne voeren tegen onderwijsbesparingen, maar ook tegen de dure vuilzakken, een maatregel die iedereen in de stad treft.
-
Actieplan voor jobs is nodig!
Voor de verkiezingen beloofde Verhofstadt in zijn onnavolgbare, “optimistische” stijl dat hij deze regeerperiode 200.000 jobs zou creëren. Het zeer povere resultaat van de werkgelegenheidsconferentie – 60.000 jobs enkel en alleen door een algemene loonlastenverlaging en dienstencheques – toont aan dat het spelletje blufpoker van Verhofstadt uit is. Hij heeft geen enkele troef meer in handen.
Stef Saliën
Bij de Ford-vestiging van Genk gaan 3000 jobs voor de bijl. De sluiting van de Ford Transit-afdeling in Genk veroorzaakt ook een serieuze “afslanking” bij de onderaannemers. Bij 6 toeleveringsbedrijven van Ford Genk en bij transport- en schoonmaakbedrijven worden nog eens 1.100 jobs geschrapt. Bovendien is de toekomst van de Ford-vestiging op het ogenblik allerminst verzekerd. Er is voorlopig enkel een toezegging van de directie voor de assemblage van het nieuwe Mondeo-model, een model dat ondertussen reeds 15 jaar oud is. Over de installatie van een nieuw productieplatform, noodzakelijk voor de productie van andere modellen, wordt op 15 november beslist. In 1992 waren er bij Ford Genk nog 13.864 werknemers! Het ACV becijferde dat het afgelopen jaar maar liefst 5.000 jobs in Limburg zijn verdwenen.
Bij de NMBS moeten volgens spoorbaas Vinck 4540 jobs verdwijnen tegen eind 2005: 1098 bij het personeel dat instaat voor het onderhoud van de spoorweginfrastructuur, 1088 bij de technische ploegen die instaan voor het onderhoud van het rollend materieel, 1055 bij het loket- en stationspersoneel en 284 bij de afdelingen huisvesting en schoonmaak.
Bij De Post wil Thys het met 8000 personeelsleden minder doen. Door de invoering van het geo-route sorteringssysteem wordt 80% van het personeel in de nachtploegen overbodig. Door de afschaffing van de tweede uitreikingsronde wordt ook het aantal mensen in de uitreiking sterk gereduceerd. Belgacom gaat in februari 2004 naar de beurs. Privatisering zal ook daar leiden tot massaal banenverlies.
De loonlastenverlaging van de regering is geen oplossing voor de creatie van banen. Het zijn de gevolgen van de wereldwijde economische crisis en de overproductiecapaciteit die de kapitalistische klasse dwingen om haar productieapparaat af te bouwen en fabrieken te sluiten. De Europese regeringen en ook de vakbondstop bieden hiertegen geen enkel weerwerk.
We hebben een vakbondsleiding nodig die bij ontslagen niet een doekje voor het bloeden probeert uit de wacht te slepen bij overleg, maar de strijd organiseert voor elke job. Eén die op zo’n moment de solidariteit opbouwt binnen de sector, de regio en desnoods nationaal. Die het stakingswapen gebruikt niet om stoom af te laten, maar om te bouwen aan een krachtsverhouding om te winnen. Kortom: die een mobiliserend actieplan uitwerkt.
Een radicale arbeidsduurvermindering tot 32 uur met behoud van het volledige loon en met bijkomende aanwervingen is nodig. Net als een stopzetten van de afbraak van de openbare diensten. Grote bedrijven die met ontslagen of sluiting dreigen, moeten worden ge(her)nationaliseerd. De Britse overheid staat onder druk om de uitbating van de spoorwegen terug te hernationaliseren, nadat de privatisering van de jaren ’90 catastrofale gevolgen had op het vlak van de dienstverlening en de veiligheid van personeel en gebruikers. Bouw met de LSP mee aan een stevige linkerzijde binnen de vakbonden, om ook in België onze rechten en onze jobs te verdedigen!
-
Bush niet welkom in Londen
Bij het bezoek van de Amerikaanse president Bush aan de Britse hoofdstad was er een massale betoging. Zelfs de politie heeft het over "bijna 100.000" betogers. Wellicht waren het er dus meer. De organisatoren hebben het over 200.000 betogers. Dat is een fenomenaal aantal op een weekdag.
Bush had gehoopt om samen met Blair te kunnen triomferen omwille van de wederzijdse vriendschapsbanden die werden opgebouwd in de "oorlog tegen het terrorisme".
Bush kwam bedrogen uit. In Londen werd duidelijk dat de meerderheid van de bevolking zich uitspreekt tegen de oorlogsstrategie van Bush en Blair. Het is duidelijk geworden dat die oorlog er één was om olie, macht en prestige. De oorlog leidde tot tienduizenden slachtoffers onder de Irakese bevolking. Het land wordt niet heropgebouwd voor de bevolking maar voor de oliemultinationals. Daartegen werd gisteren in Londen betoogd.
Ook de "oorlog tegen het terrorisme" is hypocriet. Het beleid van Bush versterkt net de voedingsbodem voor terroristen waardoor er een toename is van aanslagen. Het bezoek van Bush en Blair werd overschaduwd door aanslagen op Britse doelwitten in Turkije. Daarbij vielen 27 doden en 450 gewonden! Vandaag zijn er raketaanslagen in Bagdad (Irak).
In plaats van stabiliteit te brengen en een einde te maken aan het terrorisme, versterkt Bush’s "oorlog tegen het terrorisme" en zijn asociaal beleid net dat terrorisme.
Op de betoging kwamen leden van de Socialist Party tussen. Er waren verschillende stands langs de route van de betoging. Er werd een eigen delegatie gevormd en onze leden verkochten meer dan 1.000 nummers van ons weekblad.
-
Bush: op alle fronten in de problemen
De voorbije week was een van de bloedigste ooit in Irak. Bij een crash van 2 helicopters zijn 17 VS militairen omgekomen. Bij een bomaanslag in het zuiden van Irak vielen er tevens een tiental Italiaanse doden. De toenemende golf van aanslagen heeft een effect op de Amerikaanse publieke opinie en op de wil van andere landen om bij de bezetting betrokken te worden. Zo heeft Japan de beslissing voor het sturen van troepen voor onbepaalde duur uitgesteld, en is Zuid-Korea teruggekomen op het sturen van 2000 militairen.
Als reactie op het groeinde verzet kiezen de VS voor de zogenaamde Afghanistan optie. Dat betekent zo snel mogelijk het bestuur proberen over te dragen op een lokale heerser en te werken aan de uitbouw van een lokaal leger. Maar gezien de diverse etnische samenstelling van Irak is er geen basis om tot een stabiel regime te komen. Irak heeft geen raad van ouderen zoals Afghanistan of een Karzaï waarop de imperialistische krachten zich kunnen baseren.
In de VS zelf werden intussen de protectionistische maatregelen van Bush (het heffen van importtaksen op staal) door de WHO veroordeeld. Die veroordeling laat Europa toe om voor 2,3 miljard $ tol te heffen op Amerikaanse producten. Het is duidelijk dat dit zal leiden tot een verhoging van de spanningen tussen beide economische blokken en een toename van protectionistische maatregelen.
In California kondigde Schwarznegger aan om 20 miljard dollar te lenen via staatsobligaties om zo het gat in de begroting te vullen. Dit zal leiden tot een stijging van de overheidsschuld in California tot 50%. Eigenlijk zet hij hier de eerste stap naar een Keynesiaanse politiek. En de burgerij ziet geen andere uitweg uit de economische cisis dan dit te accepteren.
-
De Groenen binnenkort gerecycleerd door de SP.a?
Agalev komt de crisis na de verkiezingsnederlaag van 18 mei niet te boven. In de peilingen doen ze het vandaag nog slechter dan toen en intern is er grote verdeeldheid over de te volgen weg.
De heisa rond de goedkope woning die Chantal Pauwels huurt bij het Antwerpse OCMW deed er ook geen goed aan. Agalev slaagde er op een week in om Pauwels van onschuldig schaap tot grote zondebok om te dopen en dan nog eens een flauwe poging te doen om dat beeld om te draaien. De groenen raakten hierdoor enkel verder in de dieperik. De doorzichtigheid van de maneuvers ter verdediging van het onpopulaire beleid dat ze mee voeren, wordt door hen zelf toegeschreven aan "onhandige communicatie". Agalev-schepen Pairon blijft intussen volhouden dat zijn partij "goed bezig" is in Antwerpen. Dat maakt duidelijk dat het niet zozeer de communicatie is die verkeerd is, maar wel de boodschap – los van hoe die naar voor wordt gebracht.
Agalev heeft haar naam veraderd in Groen! en het kartel met de Spa definitief afgewezen. Hiermee werd de beslissing van de afdeling Limburg over het aangaan van een kartel ongedaan gemaakt. Een VU senario, waarbij Agalev in verschillende delen uit elkaar spat en de carrièristen naar andere partijen overlopen is waarschijnlijk. Groen! zal immers niet zomaar afgeraken van haar belerend moralistisch imago. De geloofwaardigheid wordt ook niet bepaald versterkt door spandoeken zoals aan het Agalev-congres waarop stond dat de Sp.a Doel verkocht heeft… Blijkbaar hebben een aantal groenen last van selectief geheugenverlies.
Een deel van de Groenen zal aansluiting zoeken bij het kartel SP.a-Spirit, om zo toegang te hebben tot de rijkelijk betaalde parlementszetels. Daarmee zal een deel van de partij het imago bevestigen van een partij die alle principes overboord gooit om aan de vetpotten te kunnen blijven zitten, iets wat eerder duidelijk werd bij de verdwijning van Doel, de wapenleveringen aan Nepal,…
De SP.a is vandaag geen arbeiderspartij, ze wil eerder een "sociaal-progressieve partij" zijn. Daarbij is het voorbeeld de Democratische Partij in de VS, een kiesmachine waar reclamebureaus een veel grotere inbreng hebben dan de leden. Met de evolutie naar een rechtse en een "linkse" burgerlijke pool, lijkt voor Groen! de enige uitweg het aansluiten bij het kartel van Steve Stevaert. Zo’n kartel kan illusies opleveren. Vooral bij de zogenaamde progressieve intellectuelen, die hierin de grote groenlinkse eenheid zullen menen te herkennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisaties.
Na Groen! kan trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n "linkse" pool heeft zeker een ruim kiespotentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n formatie verwacht dat ze tegen de neoliberale logica of tegen de belangen van het patronaat zou ingaan, vergist zich. Ook binnen de revolutionaire linkerzijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aangetrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een "cleaning of the decks", een schoon schip maken met tijdelijke, voornamelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat fundamenteel in crisis verkeert zal zo’n "linkse" pool vrij snel een privatiserings- en saneringsmachine worden voor de burgerij. Waar we nood aan hebben is een nieuwe, massale arbeiderspartij op een socialistisch programma.
-
Duitsland: verzet tegen besparingsbeleid groeit
De SPD van premier Schröder leed de afgelopen periode een reeks pijnlijke nederlagen in lokale verkiezingen. De reden hiervoor: “Agenda 2010”, het omvangrijkste besparingsprogramma op de kap van arbeiders, werklozen, jongeren en gepensioneerden in Duitsland sinds de Tweede Wereldoorlog.
Tania Niemeyer
Agenda 2010 omvat o.a. aanvallen op de werkloosheidsuitkering, de gezondheidszorg en de pensioenen. Werklozen zullen in de toekomst gedwongen worden om gelijk welke job te aanvaarden (ook al is die job aan de andere kant van het land). De werkloosheidsuitkering wordt in de tijd beperkt en zal na 1,5 jaar terugvallen op een OCMW-uitkering. Dit betekent dat mensen sneller in de armoede zullen terechtkomen. Tot nu toe was een gewoon doktersbezoek gratis, maar ook dat zal veranderen.
De achtergrond voor het asociale beleid van Schröder is de aanslepende economische crisis. Duitsland wordt geconfronteerd met een toenemende werkloosheid (officieel 4,2 miljoen) en een gigantisch begrotingstekort. Schröder is niet in staat om aan de Maastricht-criteria te voldoen en veel steden en gemeenten zijn feitelijk failliet. De gewone man zal voor de crisis moeten betalen. De grote bedrijven en de rijken krijgen de ene belastingsverlaging na de andere.
Omwille van de traditioneel sterke band tussen de vakbonden en de sociaal-democratische SPD kon Schröder tot nu toe op de steun van de vakbondsleiding rekenen. Hoewel de vakbonden begin dit jaar een aantal lokale en veelal symbolische acties tegen de besparingsplannen organiseerden, hadden ze beloofd om geen protest meer op de been te brengen.
Dat blijkt niet te lukken. In oktober gingen de congressen van de 2 grootste vakbonden door, IG Metall en Ver.di (die alle werknemers uit de dienstensector, inclusief alle openbare diensten, organiseert). De vakbondsleiding moest rekening houden met de enorme woede onder de basis en gebruikte daarom een meer strijdbare retoriek. Maar dat was niet alles. Traditioneel worden politici uitgenodigd om een toespraak te houden. Deze keer werden ze in het beste geval met ijskoude stilte ontvangen. Meestal werden ze echter op boegeroep onthaald. Sommigen hadden affiches waarop stond: “Dit beleid verdient geen applaus, maar verzet.”
De nieuwe voorzitter van IG Metall moest dan ook stellen: “als de sociaal-democratie zo voortdoet dan kan ze in de toekomst mischien geen politieke bondgenoot meer zijn voor ons”. Het is in dit kader dat moties van linkse vakbondmilitanten succes hadden, vooral een motie die opriep tot deelname aan een nationale betoging op 1 november in Berlijn. Het congres besloot eensgezind de betoging te ondersteunen en ervoor te mobiliseren. De poging van voorzitter Bsirski om de oproep tot actie zo vaag en abstract mogelijk te houden, viel in het water.
Dit is een enorm succes. Het is de eerste keer dat de vakbondsleiding verplicht wordt om tegen het beleid van haar sociaal-democratische vrienden in de regering te mobiliseren.
In de deelstaat Nord RheinWestfalen was er al een betoging van 45.000 staatsbedienden tegen de verhoging van werkuren en aanvallen op het vakantiegeld en de eindejaarspremie. Meer dan 15.000 metaalarbeiders uit de regio Süddeutschland namen deel aan stakingsakties tegen aanvallen op de sectorale CAO’s. Op 14 oktober zetten ploegen van Daimler Chrysler (12.000 man) hun werk stop om tegen de aanvallen op hun statuut te protesteren. Dit gebeurde één week na werkonderbrekingen bij Daimler, Porsche en Bosch.
De idee om op 1 november in Berlijn te betogen is voor de eerste keer besproken op een nationale coördinatiemeeting van werklozeninitiatieven, Attac, etc. eind augustus. Het idee werd gelanceerd door onze Duitse zusterpartij SAV (Sozialistische Alternative). SAV, in samenwerking met Internationaal Verzet, organiseerde een staking van 1500 scholieren (vooral uit het beroepsonderwijs) in Kassel. Omwille van dit succes was één van onze leden de officiële spreker voor de jongeren op de betoging.
Met 100.000 deelnemers werd de betoging veel groter dan verwacht, een uitdrukking van de enorme woede die aanwezig is. En dat ondanks het feit dat de vakbondsleiding in de praktijk geen campagne heeft gevoerd.
SAV voert nu campagne voor een algemene 24-uren staking om de Agenda 2010 effectief te kunnen stoppen. Het is duidelijk dat er in Duitsland een enorme strijdbaarheid bestaat en alle ingrediënten aanwezig zijn voor een sociale explosie. Het enige wat ontbreekt – en daarom voor vertraging zorgt – is een militante leiding van de arbeidersklasse.
-
NMBS: Vinck sabelt in tewerkstelling
De onderhandelingen zijn volop aan de gang tussen Vinck en de vakbonden. Move 2007 is zogezegd van tafel geveegd en er wordt nu enkel gesproken over een sociaal plan voor 2004-2005. Ook al is Vinck akkoord om 2007 als eindatum te laten vallen, in wezen verandert er niets aan het herstructureringsplan. De kleine rel over het exacte aantal ontslagen was hiervan een eerste aanwijzing.
Een correspondent
Vinck hield het op 4544 banen minder tegen 2005, de vakbonden hadden 5828 begrepen. Sinds mei dit jaar (toen voor het eerst het cijfer van 10.000 naar voor werd gebracht) zijn al 615 spoormannen vervroegd op pensioen gegaan. Voor het einde van dit jaar zullen er ongetwijfeld nog bijkomen. Als je dit bij de 4544 telt, kom je boven de 5000 uit tegen 2005 (of 10.000 tegen 2007).
De personeelsinkrimping zal vooral te voelen zijn bij het onderhoud en in de stations. Daar verdwijnen ruim 3000 van de 4500 banen. Dit zal ongetwijfeld tot nog meer vertragingen leiden. Op 24 oktober werden we geconfronteerd met de eerste vrieskou. Gevolg: een bovenleidingsbreuk in Antwerpen, die heel het treinverkeer in de war stuurde, en op andere plaatsen een wisselstoring, een storing in de seininrichting en nog een bovenleidingsbreuk. Dit zal in de toekomst eerder regel dan uitzondering zijn, als herstellingen alleen nog zullen gebeuren als dingen al kapot zijn. Nu al is er geen tijd meer om alle herstellingen en nazichten aan de treinen te doen. Bijna dagelijks zijn er vertragingen wegens technische problemen. Is het wachten op een treinramp? Terwijl de prijzen van de treintickets met 3,6% zullen stijgen in 2004 gaat de dienstverlening er zienderogen op achteruit.
Voor het personeel is er geen enkele zekerheid over het behoud van hun job. Er zijn gesprekken met Mobistar om B-Telecom, een van de weinig winstgevende activiteiten van de NMBS, over te nemen. De schoonmaak van treinen en gebouwen zou uitbesteed worden. Wordt B-cargo een privé-onderneming, met alle gevolgen vandien voor het personeel, of niet?
Zelfs met behoud van een zelfde statuut voor alle spoorwegbedienden, zal het personeel moeten inleveren. De Europese Unie wil met de liberalisering van het spoorverkeer namelijk langere werkuren en kortere intervals tussen 2 shifts invoeren. Dit zal ongetwijfeld gevolgen hebben voor de veiligheid.
Voor vele Vlaamse politici is regionalisering de oplossing voor de NMBS. De deelstaten mogen sinds kort geld voorschieten om sommige werken eerder te laten uitvoeren. Voor Vlaanderen werd direct duidelijk waar de prioriteiten van deze regering liggen. Er wordt 375,8 miljoen euro geïnvesteerd in de Liefkenshoektunnel (spoorverbinding naar de haven van Antwerpen) en 40,9 miljoen euro in het vormingsstation in Zeebrugge. Investeringen die enkel bedrijven ten goede komen, terwijl de reizigers in de kou blijven staan.
Privatisering en regionalisering zijn geen oplossing: noch voor het personeel, noch voor de reizigers. Het personeel en de reizigers moeten inspraak hebben en kunnen meebeslissen over ons openbaar vervoer. We moeten samen vechten voor het behoud van onze openbare diensten: in dienst van de bevolking, niet van de bedrijven.