NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Extreemrechtse FN grootste partij in Brignoles: een waarschuwing

    Het resultaat van het Front National bij de tussentijdse verkiezing van 6 oktober in Brignoles, in het departement Var (in de buurt van Toulon), is tegelijk een herhaling als een waarschuwing. Het Front National werd de grootste partij met 40,4% van de stemmen en liet de rechtse UMP met 20,8% achter zich alsook de kandidaat van de PCF (gesteund door de PS) die op 14,6% strandde. Er was, zoals wel meer gebeurt bij tussentijdse kantonale verkiezingen, een erg beperkte opkomst: 67,6% ging niet stemmen.

    Artikel door Leila Messouadi

    Er waren lokale factoren die een rol speelden (zo kwam de PCF niet op onder het etiket van Front de Gauche en bovendien was het niet de verwachte kandidaat, met name de burgemeester van Brignoles). Maar de ineenstorting van de linkse resultaten en de score van het FN zijn een echo van electorale situaties in het verleden en het zou wel eens navolging kunnen krijgen bij de lokale en Europese verkiezingen van 2014.

    Zelfde oorzaken, zelfde gevolgen

    Een van de meest opvallende elementen bij deze verkiezing is het instorten van het aantal stemmen voor ‘links’. De kandidaat van de PCF haalde slechts 981 stemmen en de kandidaat van de groenen 598 stemmen. Samen is dat goed voor 1579 stemmen terwijl de kandidaat van het Front de Gauche bij de verkiezingen van juli 2012 in de eerste ronde 3100 stemmen haalde.

    Het FN is qua stemmenaantal niet vooruitgegaan. De partij ging van 2734 stemmen in 2012 naar 2718 stemmen nu. In de tweede ronde in 2012 haalde de partij 4180 stemmen. Het valt af te wachten of dit komende zondag kan herhaald worden, het is mogelijk maar weinig waarschijnlijk.

    De PS probeert haar verantwoordelijk te verbergen en de PCF rechtvaardigt zich met de stelling dat het probleem was dat er twee ‘linkse’ kandidaten waren. De ware reden voor de electorale afslachting moet gezocht worden bij het regeringsbeleid. Tussen juli 2012 en oktober 2013 zit er een jaar van beleid onder Hollande-Ayrault. De tussentijdse verkiezing kwam er midden een aanval van de regering op de pensioenen, een aanval waar de vakbonden geen ernstige strijd tegen hebben georganiseerd.

    De PCF is tegen die pensioenhervorming maar sloot wel een electoraal akkoord met de PS, waardoor de verkiezingscampagne van de PCF wordt gevoerd door een kandidaat die met het asociale regeringsbeleid wordt gelijk gesteld. Het FN kon dat optimaal uitspelen en zich voorstellen als de ‘enige oppositie’.

    Zoals in 2002 en op tal van andere ogenblikken heeft de lage opkomst de rechterzijde verzwakt, maar vooral de steun voor de regerende linkerzijde gekelderd. Enkel het FN kon haar kiezers mobiliseren en nieuwe stemmen halen onder misnoegde kiezers. Zoals een kiezer in de media stelde: “De linkerzijde weigert al maanden om naar ons te luisteren, ze hebben nu een verdiend lesje gekregen.”

    Afgelopen weekend kondigde minister van economie Moscovici aan dat de regering geen extra belasting op de winsten van de grote bedrijven zal heffen en dat er geen BTW-verlaging voor basisgoederen komt. Over de 9.000 aangekondigde afdankingen (bij Alcatel-Lucent deze keer) stelde Ayrault dat de regering erg ‘waakzaam’ zou zijn. Kortom, de regering stelde dat het beleid gericht op de belangen van de rijken en kapitalisten gewoon wordt voortgezet. Hoe kan de PCF onder die omstandigheden de PS als partner beschouwen?

    Het is dan ook niet verwonderlijk dat de verkiezingen aantonen wat voor velen de realiteit dit: deze ‘linkerzijde’ is niet de onze, staat niet aan de kant van de werkenden en de meerderheid van de bevolking. De uitslag in Brignoles maakt dat op pijnlijke wijze duidelijk.

    De PS komt eens te meer met het ‘republikeinse front’ om de rechtse UMP te steunen. Daarmee kan de PS meteen de kritiek op haar eigen verantwoordelijkheid aan de kant schuiven. Mélenchon van het Front de Gauche stelt terecht dat kiezen tussen UMP en FN geen optie is omdat ze in essentie voor eenzelfde beleid staan. Maar er is meer nodig.

    Lokale verkiezing als voorbode van verkiezingen in 2014?

    Het is duidelijk dat er in Brignoles nood was aan een linkse kandidaat die zich onafhankelijk opstelde tegenover de PS en de regering, een kandidaat die echt opkwam voor de belangen van de werkenden, jongeren, werklozen,… Dat is wat in de komende periode nodig is. De PCF en het Front de Gauche moeten ermee ophouden om de PS als politieke partner te beschouwen terwijl die partij de asociale aanvallen doorvoert.

    De inzet om tot een echte linkse oppositie te komen, gaat natuurlijk verder dan een verkiezing. Het is onaanvaardbaar dat de nieuwe aanval op de pensioenen kan passeren zonder enige echte mobilisatie door de vakbondsleidingen of dat de werkenden die getroffen worden door sociale bloedbaden aan hun lot worden overgelaten.

    Het excuus van de nuttige stem tegen het FN houdt geen stand. Het FN zou geen dergelijke ruimte krijgen indien er een politieke stem was die oprecht aan de kant van de strijd tegen het besparingsbeleid en de kapitalistische aanvallen stond. We moeten de middelen om de strijd te voeren opbouwen en samen in het offensief gaan tegen afdankingen, werkloosheid, racisme en de nieuwe opmars van het Front National.

  • Amerikaanse regering: “Sorry, we zijn gesloten”

    Zowat 800.000 federale ambtenaren zijn tijdelijk werkloos in de VS, ze zijn naar huis gestuurd zonder lonen. Hun gezinnen moeten het zonder inkomen zien rond te krijgen, maar aan de 174.000 dollar jaarinkomen van elk parlementslid wordt niet geraakt met de federale shutdown die de VS treft sinds 1 oktober. De Republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden (de Kamer) blokkeert alle pogingen van president Obama om de begroting erdoor te krijgen.

    Analyse door Kai Stein van het CWI

    Enerzijds is dit een poging om Obama’s erg beperkte en voor de zakenwereld interessante hervorming van de gezondheidszorg te stoppen. Maar anderzijds wordt de Amerikaanse heersende klasse geconfronteerd met een politiek systeem dat niet meer functioneert en een Republikeinse partij op drift. Dat is op zich geen nieuw fenomeen, maar het werd versterkt door de kapitalistische crisis.

    Het meest hardnekkige deel van de heersende klasse verdedigde de rechtse populistische Tea Party, een beweging binnen de Republikeinen. Dat is sinds 2010 steeds minder het geval, maar er is ondertussen een monster gecreëerd dat aan hun controle ontsnapt. Het maakt alleszins dat de Republikeinen niet de beste kracht zijn om de belangen van de heersende klasse in de VS te verdedigen.

    Crisis

    Volgens Goldman Sachs zou een shutdown van drie weken 0,9% van het BBP kosten. Wall Street is echter nog meer bezorgd om de mogelijkheid dat de VS het ‘schuldenplafond’ al rond 17 oktober zou bereiken.

    Zonder nieuwe wetgeving in het Congress, kan de regering geen extra geld lenen en zou de VS haar schuldverplichtingen niet kunnen nakomen en dus technisch failliet zijn – voor het eerst in de geschiedenis van het land. Dat zou rampzalig zijn voor de armsten die zouden gevraagd worden om voor deze crisis te betalen.

    Maar wie is verantwoordelijk voor het snel groeiende federale begrotingstekort? Er gingen triljoenen dollars naar de reddingsoperaties en voor de kwantitatieve maatregelen die sinds 2008 werden genomen om het VS-kapitalisme overeind te houden.

    Dat komt bovenop enorme belastingvoordelen voor de superrijken en de grote bedrijven en daarnaast de escalerende kosten voor de oorlogen die niet gewonnen kunnen worden.

    Om deze diepere problemen uit de weg te gaan, zijn de meer ‘gematigde’ delen van de Republikeinen in het Congress bereid om tot een akkoord met de Democraten te komen en wordt actief gezocht naar een compromis. Maar dat zou wel eens kunnen wijzen tot erg diepe verdeeldheid binnen de ‘Grand Old Party’ (de Republikeinen) wat tot verdere fragmentatie kan leiden.

    De stelling die de Democraten proberen verkocht te krijgen, is dat we een herhaling zien van de crisis van 1995/96. Toen was er een zwakke regering onder Clinton die botste met het Congress en een shutdown van 21 dagen uitzat om vervolgens versterkt naar voor te komen omdat iedereen de schuld bij de Republikeinen legde.

    Er zijn elementen van dat perspectief aanwezig in de peilingen, zo ging de populariteit van Obama er lichtjes op vooruit (ook al blijft die populariteit beperkt).

    Misschien zal er wel niet zozeer een vergelijking gemaakt worden met 1995/96 maar met de zomer van 2011 toen een patstelling tussen Democraten en Republikeinen ertoe leidde dat er automatische besparingen werden doorgevoerd om elkaar tot toegevingen te dwingen.

    Occupybeweging

    Na de opstanden van de massa’s in Noord-Afrika en het Midden-Oosten en de massale bewegingen in Spanje en Griekenland, was er ook in de VS massaal protest tegen de grote reddingsoperaties van de grote bedrijven. Dat was de basis voor de antikapitalistische Occupybeweging.

    De woede is er nog altijd. Peilingen wijzen op een toenemende frustratie tegenover het parlement, de steun voor het Congress is tot 10% afgenomen. Het volledige politieke systeem ligt onder vuur. Zelfs enkele van de meeste enthousiaste kiezers van Obama stellen zich na het schandaal rond de NSA en de oorlogstaal omtrent Syrië vragen over de mogelijkheid van Obama om echt tegen de Republikeinen in te gaan.

    De economische situatie heeft het Obama niet gemakkelijker gemaakt. Er was een zwak herstel, maar alleen voor de rijken. De rijkste 1% zag zijn reële inkomen met 31% toenemen tussen 2009 en 2012, terwijl de armste 40% er 6% op achteruit ging (Paul Krugman in de New York Times van 23 september).

    Er is een potentieel voor een nieuwe grote beweging zoals Occupy, maar dan wellicht meer rond concrete sociale en economische thema’s en eisen. Migrantengroepen mobiliseren tegen het antimigrantenbeleid, fastfoodwerkers staan recht om een drastische loonsverhoging te eisen met hun roep naar een uurloon van 15 dollar en vakbondsrechten. Ongeorganiseerde arbeiders in bedrijven als Walmart, een bedrijf dat bekend staat voor een antisyndicaal beleid, beginnen de strijd te organiseren.

    De strijd tegen de uithuiszettingen en voor betaalbare woningen hebben geleid tot nieuwe acties. Zo besliste de groene burgemeester van Richmond, California, om over te gaan tot onteigeningen van woningen waarbij investeerders worden uitgekocht ten voordele van huiseigenaars die gebukt gaan onder een eigen vermogen dat lager is dan hun hypotheek.

    Occupy Homes in Minneapolis en elders biedt voorbeelden van campagnes van onderuit waarbij uithuiszettingen worden gestopt.

    Om strijd op de werkvloer en sociale bewegingen te veralgemenen, is er een antwoord nodig op de weinig strijdbare vakbondsleiders en de zwaktes van de arbeidersorganisaties. Maar als de Amerikaanse arbeidersklasse haar stem vindt, zal de hele wereld het horen.

    Voor een politiek alternatief

    De shutdown maakt duidelijk dat het politieke systeem niet werkt. Wall Street beschikt over twee partijen: de Democraten en de Republikeinen. De gewone werkenden daarentegen hebben geen enkele partij. Socialist Alternative is voor een nieuwe massapartij die de belangen van de werkenden, armen en onderdrukte minderheden verdedigt op een socialistisch programma. Socialist Alternative heeft een aantal kandidaten in de komende verkiezingen.

    Op vlak van middelen kan Kshama Sawant in Seattle niet tippen aan de campagne van de uittredende verkozene Richard Conlin. Die haalde al 200.000 dollar op om zijn zetel te verdedigen. De campagne van Socialist Alternative haalde een kwart daarvan op, wat op zich al indrukwekkend is voor een campagne die ingaat tegen de belangen van de grote bedrijven. Ons gebrek aan geld wordt overigens gecompenseerd door ideeën die ingang vinden onder een groeiende laag van de werkenden en jongeren.

    De slogan van “15 dollar per uur en een vakbond” kenmerkt de campagne. Met een openlijk socialistische campagne haalde Kshama in november 2012 29% van de stemmen tegen regionaal parlementslid Frank Chopp. Met 44.000 stemmen in de eerste ronde van de verkiezingen werd ze tweede na de uittredende verkozene Conlin. De campagne maakte daarmee duidelijk dat het resultaat van november 2012 niet eenmalig was. Op 5 november zullen nog meer kiezers voor een strijdbare socialistische kandidaat kiezen.

    In Minneapolis komt Socialist Alternative op met Ty Moore, een kandidaat met een sterke reputatie in zij buurt. Hij neemt het op tegen vijf andere kandidaten die allen de steun van de Democratische Partij zochten. Zonder mediabelangstelling en met een verwarrende burgemeestersverkiezing, moet de campagne van Ty voor betaalbare huisvesting, een minimumloon van 15 dollar en tegen de cadeaus aan de grote bedrijven het hebben van een campagne van onderuit. Socialist Alternative trekt met de steun van de vakbond SEIU (een van de grotere vakbonden in de VS) deur aan deur. Er is ook steun vanuit de Spaanstalige gemeenschap en van activisten met diverse achtergronden.

    De campagne is niet gemakkelijk, maar er is een potentieel om te winnen.

    Bij de verkiezingen volgend jaar zullen er meer onafhankelijke kandidaten zijn die niet alleen tegen de Republikeinen ingaan, maar ook tegen de Democraten en het tweepartijenstelsel. De Democratische Partij kan ook splitsingen ondergaan en het is niet uitgesloten dat linkse populistische krachten opstaan.

    In deze nieuwe golf van oppositie wil Socialist Alternative een actieve rol spelen. Dat kan door de arbeidersbeweging bij te staan in de opbouw van een eigen politiek verlengstuk en door het in de strijd tegen het kapitalisme te bewapenen met een socialistisch programma.

  • Wie was Pavlos Fyssas?

    De Griekse rapper Pavlos Fyssas werd eind september vermoord door militanten van Gouden Dageraad. Sindsdien ligt die partij onder vuur met massale antifascistische betogingen en een juridische vervolging door het establishment. Daar gingen we eerder op in. Onderstaand artikel heeft het over wie Pavlos Fyssas was, een consequente activist tegen fascisme en kapitalisme.

    Artikel door Alexandros Prantounas, Xekinima (Griekenland)

    ”Op een dag als deze

    Is het fijn te sterven

    Een mooie dood,

    Rechtop,

    Zodat iedereen het kan zien.”

    ’Killah P’ op de CD ‘Zorya’ (vrije vertaling)

    Kan iemand een “mooie dood” sterven? Die vraag kan niemand beantwoorden. Maar wel is het zeker dat de dood van Pavlos Fyssas door iedereen werd opgemerkt. Hij werd vermoord door lafaards die hem aanpakten omdat hij rechtstaand leefde, zonder te buigen. Pavlos leefde en stierf rechtop, zijn moordenaars daarentegen knielen en buigen voor hun opdrachtgevers.

    Arbeiderskind

    Pavlos was een kind uit een arbeidersgezin. Hij groeide op in Keratsini, een arbeidersbuurt. Hij was de zoon van een metaalarbeider in de scheepsbouw van Perama. Pavlos trad in de voetsporen van zijn vader en zocht werd in dezelfde industriezone. Zijn vader is 62 jaar en is nog steeds bezig met de strijd om voldoende arbeidstijd te verzamelen om op pensioen te kunnen. Voor het uitbreken van de economische crisis met bijhorende massawerkloosheid, had Pavlos een stabiele job als assistent van een pijpfitter. Hij deed dit van 1998 tot 2008.

    Toen de crisis toesloeg, besteedde Pavlos meer tijd aan zijn muziek. Hij bleef ondertussen onregelmatig werken met dagcontracten in de industriezone. Als lid van de metaalbond in Piraes nam hij net als zijn vader regelmatig deel aan protestacties en stakingen.

    Compromisloze artiest…

    Pavlos raakte als scholier in de ban van de hip hop en werd al gauw zelf een artiest. In zijn teksten beschreef hij alles waar hij kwaad rond was en wat hem frustreerde. Hij kwam eerst in aanraking met het ‘low bap’ subgenre (zie wikipedia hierover). Van 1997 tot 2001 maakte hij deel uit van de groep ‘Kaka Mandata’ (‘Slecht nieuws’). Nadien werkte hij alleen onder de naam ‘Killah P’ of ‘Killah Past’, hij meende immers dat de fouten uit het verleden niet moeten herhalen en dat verandering nodig is. Hij werkte in tal van projecten en met grote artiesten uit de hip hop scène.

    Pavlos dacht dat kunst geen handelswaar mag zijn. Hij verdeelde zijn muziek gratis via het internet en was nooit bezig met promotie, public relations of muziekbedrijven. Hij verkoos om zich vrij en onafhankelijk te uiten in plaats van zich aan bedrijven te onderwerpen. Hij wilde het leven en de problemen leiden van de jongeren uit de arbeidersklasse. Totem, een vriend en medewerker van Kaka Mandata, zei dat Pavlos niet in staat was om te rappen op hun tweede demo track omdat hij door zijn werk zo uitgeput was dat hij in de studio in slaap viel.

    Pavlos ging zijn eigen weg. Hij wist heel goed wat hip hop betekende voor de managers en de gevestigde media. Pavlos had het over de reële problemen van de samenleving, terwijl er grote druk was om hem te laten rappen over mooie auto’s overspoeld met de gebruikelijke seksistische clichés.

    Zelf zei hij daarover in een interview: “Rap is een gevaarlijk wapen dat gebruikt wordt door gevaarlijke en perverse geesten die de hele cultuur willen overnemen.”

    In zijn teksten vind je niet altijd ‘antwoorden’. Maar de juiste vragen komen wel stelselmatig terug, het gaat over sociale onrechtvaardigheid, repressie en fascisme. De moord op Alexis Grigoropoulos (een 15-jarige scholier die in 2008 bij confrontaties met de Griekse politie om het leven kwam) of Carlo Giuliani (bij de acties tegen de G8-top in Genua in 2001), de corruptie van de gevestigde politici, de leugens van de massamedia, de afstompende programma’s op televisie, het lege consumptiemodel en cynisme die gepromoot worden – al deze elementen kwamen in de teksten van Pavlos aan bod en hij wilde het bewustzijn versterken.

    Zijn afkeer tegenover het fascisme was niet enkel onder zijn vrienden bekend, maar ook onder de tegenstanders. “Hij was een doelwit omdat hij antifascistische liedjes maakte”, stelde een voormalig lid van Gouden Dageraad in Nikaia tijdens een interview met de krant ‘Ethnos’. (1)

    … Die meende wat hij schreef

    Veel artiesten spreken over sociale onrechtvaardigheid. Zoals we weten, zijn er weinigen waarbij de daden met de woorden overeenstemmen. Pavlos was wel zo iemand.

    In een brief aan de media beschreef zijn vriend Christos Panoelias (2) wat begin februari 2012 gebeurde, toen de ijskoude temperaturen het leven van de daklozen bedreigden. Pavlos deed een oproep aan hip hop artiesten om de ergste delen van de stad af te gaan om er de daklozen te vertellen waar ze een warme nacht konden doorbrengen en hoe ze daar moesten geraken. Toen ze dit deden, botsten de artiesten/activisten op leden van de lokale politie, de DIAS, die hen op een vijandige manier halt lieten houden. Zouden sommige agenten van toen erbij geweest zijn toen de politie ‘discreet’ toekeek terwijl Pavlos anderhalf jaar later vermoord werd? We zullen het nooit weten…

    Totem stelde nog: “Hij was het soort persoon dat onmiddellijk tussenkwam als hij zag dat een vrouw op straat werd lastig gevallen.” Zijn vrienden en collega’s wisten dat ze steeds op hem konden rekenen als ze een probleem hadden. Hij was een degelijke en eervolle gast. In tegenstelling tot zijn moordenaars die alleen op onnodige bloedvergieten uit waren.

    Twee werelden

    Pavlos Fyssas ging op dezelfde manier met de dood om als met het leven: op een moedige wijze. Zelfs tijdens de aanval ging zijn eerste bekommernis uit naar de bescherming van de zwakste vrienden die erbij waren, waaronder een vrouw en tengere vriend. Hij stond tegenover een groep aanvallers. Hij keek hen in de ogen en vroeg hen of ze het lef hadden om een voor een op te komen. We weten inmiddels dat ze dat lef niet hadden.

    Sommige ‘experts’ proberen ons te vertellen dat de moord op Pavlos het resultaat was van een confrontatie tussen ‘extremen’. In werkelijkheid was het een confrontatie tussen twee verschillende werelden. Aan de ene kant de wereld van arbeiderssolidariteit, moed en militante vastberadenheid waar Pavlos Fyssas voor stond. Aan de andere kant een wereld van verval, lafheid en achterlijkheid, de wereld van de neonazi’s en het systeem dat hen groot maakt.

    De confrontatie tussen deze twee werelden is niet gestopt met de moord op Pavlos, er komt geen einde vooraleer de arbeidersklasse overwint. Dat zal niet gemakkelijk zijn en het is ook geen werk van een paar dagen.

    Het voorbeeld van Pavlos geeft ons moed op die ogenblikken dat we ons ‘klein’ en ‘zwak’ voelen tegenover het systeem en haar aanvalshonden.

    De naam en het gezicht van Pavlos zal aanwezig blijven in onze slogans, spandoeken en muziek. Het zal ons de kracht en het vertrouwen geven om verder te strijden tegen het rotte kapitalistische systeem. Wij zullen mee een einde maken aan het verleden, dat is het beste eerbetoon aan Pavlos dat mogelijk is.

    Noten

    1. ETHNOS, 20 en 21 september 2013
    2. Hier staat de volledige brief: http://www.sportdog.gr/article/191065/epistoli-gia-ton-paylo. Facebook event: https://www.facebook.com/events/286299191424280

  • Hun winsthonger bedreigt onze toekomst

    De chaotische kapitalistische productiewijze ligt aan de basis van een ongelijke verdeling van rijkdom en overproductie. Het leidt tot crisissen op alle vlakken: een diepe economische crisis die miljoenen mensen de miserie instuurt, een sociale crisis waarbij mensen vervreemden van elkaar en zichzelf, een ecologische crisis die basisbehoeften als water, voedsel en een gezonde leefomgeving bedreigt. De basis hiervan ligt in hoe het kapitalisme functioneert.

    Dit systeem bedreigt onze leefomgeving omdat kapitalisten enkel kijken naar de onmiddellijke winsten die steeds groter moeten zijn. Maatschappelijke of ecologische noden zijn niet van tel, enkel de winsten tellen. Er wordt liefst zo goedkoop mogelijk geproduceerd om vervolgens producten van beperkte kwaliteit zo duur mogelijk te verkopen. Lage lonen, afdankingen, verminderde veiligheid op de werkvloer, goedkope afvallozing, schadelijke maar goedkope productieprocessen,… worden met de mantra van de ‘winstmaximalisatie’ en de ‘concurrentiekracht’ toegedekt. Als gewone productie de winsten niet op peil houdt, wordt niet geaarzeld om te gokken in de casino’s van de wereldwijde financiële markten. De winsten dienen uiteraard niet voor de gemeenschap maar spijzen de belastingparadijzen en dienen voor de megafortuinen van de kleine laag superrijken.

    De productiewijze leidt tot een steeds verdere uitputting van grondstoffen (bodem, water,… inbegrepen), een steeds groter wordende afvalberg die niet verwerkt wordt (wegens te duur) en een enorme verspilling van grondstoffen en energie, zoals de waanzinnige logistieke operaties. In plaats van de oorzaken van de ecologische problemen aan te pakken, wordt de verantwoordelijkheid doorgeschoven naar de gewone ‘man in de straat’. Het is de schuld van wie geen biogroentjes koopt, appels in een plastic zakje doet of geen waterbesparend toilet heeft. Meteen wordt een ideale rechtvaardiging gevonden voor allerhande ecotaksen en moralistische argumenten. Uiteraard beter een duurzaam zakje voor de appels, dat spreekt voor zich, maar niemand vraagt zich intussen af waarom niet al onze groenten duurzaam gekweekt zijn en niet alle toiletten waterbesparend worden gemaakt.

    Een socialistisch antwoord

    Socialisten worden vaak verweten dat ze de productiewijze wel willen aanpakken, maar dat er toch meer nodig is. Dat we ook de bevolking moeten heropvoeden. Verander de wereld, begin bij jezelf. Wij denken dat consumptie niet los kan gezien worden van de kapitalistische productiewijze waarbij grote winsten worden geboekt door ons minderwaardige producten en zelfs gewoon afval te verkopen. Om ons te stimuleren, worden we bovendien dagelijks gebombardeerd met allerhande vormen van reclame.

    We zijn het eens met de Franse Parti de Gauche van Jean-Luc Mélenchon die in zijn ‘Manifeste pour l’écosocialisme’ (ecosocialistisch manifest) stelt dat socialisme alle mogelijkheden heeft om tot een werkelijke “duurzame ontwikkeling” van de mens te komen. Daarmee wordt gedoeld op een ontwikkeling die de volgende generaties niet belemmert in hun ontwikkeling.

    Het verwijt dat socialisme uitgaat van een ‘productivistische logica’ met de illusie van de oneindigheid van grondstoffen is niet terecht. De Parti de Gauche lijkt dat nochtans te impliceren als het stelt dat het opkomt voor ecosocialisme waarbij het socialisme zich ontdoet van de productivistische logica en de ecologie in een antikapitalistisch kader wordt gesteld. Socialisme betekent de productie afstemmen op de maatschappelijke noden door ze democratisch te plannen. Onder maatschappelijke noden verstaan we uiteraard ook het overleven van de mensheid en dus moet het noodzakelijkerwijze om een groene planning gaan.

    Alleen al door bestaande ideeën en mogelijkheden optimaal te benutten (denk maar aan passiefhuizen, stadsverwarming, recyclagetechnieken, hernieuwbare energie,…), zijn grote stappen vooruit mogelijk. Vandaag zijn deze ideeën enkel beschikbaar voor een kleine en rijke elite, onder het socialisme kan dit op een grote schaal en duurzaam worden toegepast.

    Een democratische planning zou een einde maken aan de verspilling en vervuilende chaos van het kapitalisme. Er zou ook geïnvesteerd worden in onderzoek naar milieuvriendelijke alternatieven die vervolgens ontwikkeld kunnen worden. Een democratische planning is nodig om de noden en wensen van de bevolking te bepalen, maar ook om inspraak te kunnen geven aan wetenschappers en specialisten die vaak een goed zicht hebben op mogelijkheden die vandaag niet benut worden omdat ze niet onmiddellijk rendabel zijn of omdat er onvoldoende middelen voor dergelijk onderzoek worden uitgetrokken.

    Hoe dit bereiken?

    Wij vinden het positief dat de Parti de Gauche opkomt voor een democratische planning van de economie en de ecologische crisis uitdrukkelijk koppelt aan de noodzaak van een socialistisch antwoord. Voor ons heeft socialisme inherent een ecologisch karakter. De term ‘ecosocialisme’ lijkt te suggereren dat een onderscheid met ‘klassiek’ socialisme nodig is om dat ecologische element te benadrukken. De praktijken van de stalinistische dictaturen in het Oostblok zouden dat kunnen rechtvaardigen, maar het stalinisme was een karikatuur van socialisme met een bureaucratische dictatuur die iedere vorm van arbeidersdemocratie de kop indrukte.

    De centrale vraag – en de grootste beperking van het programma van de Parti de Gauche – is hoe we tot een socialistisch alternatief kunnen komen. De partij van Mélenchon heeft het over een “burgerrevolutie” maar blijft erg vaag over de invulling van die revolutie alsook de wijze waarop zo’n revolutie mogelijk is. Om de macht uit de handen van de kapitalistische haaien te halen en een democratische planning mogelijk te maken, is een bewuste organisatie van de werkende bevolking nodig met actiecomités en het platleggen van de economie met een algemene staking. Het is immers niet door verkiezingen en het geleidelijk overnemen van kapitalistische instellingen dat we tot fundamentele verandering zullen komen. Een democratische massapartij met een revolutionair en socialistisch programma is noodzakelijk om alle onderdrukten te verenigen in de strijd voor een andere samenleving.

    Schaliegas of biobrandstoffen: geen oplossing

    Schaliegas wordt ontgonnen door een proces van hydraulisch fractureren of ‘fracking’ (in het Engels). Dat is gevaarlijker dan de normale gaswinning. Er komt immers methaan vrij, een gas dat voor het milieu nog schadelijker is dan koolstofdioxide. Fracking heeft ook al geleid tot lokale aardbevingen en het kan het grondwater vergiftigen. Toch wordt vooral in de VS hierop ingezet en is ook bij ons de discussie gestart om schaliegas te ontginnen.

    Biobrandstoffen zouden de afhankelijkheid van vervuilende olie moeten verminderen. Maar ondertussen worden bossen gekapt om graan te telen voor biobrandstoffen en zet dit de landbouw en de voedselprijzen mee onder druk.

    In actie

    12 oktober: protest tegen Monsanto!

    Na eerdere succesvolle acties tegen de rol van multinational Monsanto in het bepalen van wat op ons bord terechtkomt, volgt op 12 oktober een nieuwe internationale actiedag. Monsanto heeft een hele reeks patenten in handen en staat vooraan in de ontwikkeling van genetisch gemanipuleerde organismen (GGO). Genetische aanpassingen kunnen nuttig zijn voor de samenleving, maar niet als het gebeurt op basis van de winsthonger van private bedrijven. Het groeiende verzet tegen GGO’s werpt belangrijke vragen op: wie heeft de touwtjes van de samenleving in handen en hoe wordt die controle vandaag aangewend? Vandaag vergroten multinationals als Monsanto hun controle op wat er geteeld wordt en dus ook op wat er op ons bord terechtkomt. Wij steunen het verzet daartegen. Doe mee met de acties op 12 oktober!

    20 oktober: Kernwapens, time to go!

    Op 20 oktober vindt in het Jubelpark in Brussel een manifestatie tegen kernwapens plaats. Exact 30 jaar na de grote betoging tegen kernwapens in ons land (op 23 oktober 1983 betoogden 400.000 mensen tegen de bommen), blijft de roep voor de verwijdering ervan bestaan. De aanwezigheid van kernwapens in Kleine Brogel wordt amper nog ontkend, er wordt zelfs gesproken over een mogelijke modernisering ervan. Deze vernietigende wapens vormen een bedreiging voor mens en planeet. Steun het protest ertegen!

    November. Een trein naar Warschau!

    Op 16 november wordt in de Poolse hoofdstad Warschau betoogd tijdens de internationale klimaatonderhandelingen. Deze onderhandelingen zullen net als de vorige niets opleveren. Gevestigde politici munten op deze gelegenheden uit in holle woorden en lege beloften. Met een grote protestactie wordt daartegen ingegaan. Vanuit ons land wordt een trein ingelegd om deel te nemen aan de betoging van 16 november.

  • Geslaagde Frans-Belgische meeting over ecosocialisme

    Op 28 september was er een Frans-Belgische bijeenkomst over ecosocialisme. De dag werd georganiseerd door de Franse Parti de Gauche van Mélenchon in samenwerking met Rood!, Vega en de Mouvement de Gauche. De plaats van het gebeuren was de zaal Helder Camara van het ACV in Brussel. Er waren heel wat aanwezigen uit het verenigingsleven, de vakbonden en de politieke linkerzijde. Allen waren het eens over het gevaar dat het kapitalisme vormt voor het milieu en de noodzaak om in onze strijd voor een alternatief ecologische en sociale eisen met elkaar moeten verbinden om een uitweg uit de crisis te vinden.

    Verslag door Sebastien (Luik)

    ‘s Ochtends werd gestart met discussie over het belang van ecosocialisme op politiek vlak en hoe dit kan gerealiseerd worden. In de namiddag was er aandacht voor de syndicale strijd en de wijze waarop ecosocialistische beleidsvoorstellen kunnen geformuleerd worden. Jean-Luc Mélenchon sloot de dag af met een toespraak over de noodzaak van een burgerrevolutie. Met LSP waren we aanwezig. Hieronder een verslag van deze geslaagde dag onder een spandoek met een rode vuist die een groene boom ondersteunt.

    Van bij de inleiding op de dag werd de toon gezet door Corinne Morel-Darleux, de nationale verantwoordelijke voor ecosocialisme bij de Parti de Gauche in Frankrijk. Zij verduidelijkte dat “we een groen kapitalisme verwerpen en niet tot de zelfvoldane milieubeweging behoren. Onze ecologie is antikapitalistisch en gebaseerd op linkse strijd […] We staan niet voor een ecologie die ons oplegt dat we in de strijd tegen de samenleving onze tanden zonder water moeten poetsen. Neen, we denken dat steeds een verband moeten leggen tussen socialisme en ecologie door ons op de arbeidersklasse te baseren, het zijn immers de arbeiders die aan de basis van de productie liggen, die de machines bedienen en maken en die dus de sleutels tot mogelijke verandering in handen hebben.” De vraag is dan natuurlijk welke verandering we willen. De kritiek op het kapitalisme was scherp, maar de voorstellen inzake alternatieven leken ons niet aangepast aan de ernstig van die kritiek. Zo hoorden we spreken over een ‘andere fiscaliteit’ en dergelijke, maatregelen die niet tot de kern van het kapitalistische systeem doordringen omdat ze niets inbrengen tegen het privébezit van de productiemiddelen. Maar wat vooral beperkt bleef, waren de voorstellen van hoe we tot een systeemverandering kunnen komen. Op dat vlak hoorden we niet veel meer dan het idee dat we een puur electorale krachtsverhouding moeten uitbouwen.

    Het is evenwel noodzakelijk om een actiemethode te ontwikkelen die zich niet beperkt tot de limieten van de huidige instellingen die door en voor de heersende klasse zijn ontwikkeld. Daarbuiten treden is noodzakelijk om tot echte verandering te komen. De nood aan een ander samenlevingsmodel werd benadrukt door de syndicalisten. Zo stelde Jean-François Tamellini (federaal secretaris van het ABVV): “We moeten van model veranderen! Dat staat [overigens] in de statuten van mijn organisatie.” Hij verduidelijkte daarbij wel “dat het moeilijk is om de eigen rangen mee te krijgen: er is angst om de zaken te veranderen. Maar we moeten tot een ander model van samenleving komen.” Dat standpunt werd bijgetreden door Dominique Cabiaux (vice-voorzitter van ACV Openbare Diensten) die hieraan toevoegde dat “de verandering uitbouwen en steeds oog hebben voor de voorwaarden voor grote veranderingen, kan pas indien alle krachten van de vooruitgang samenwerken.”

    Wij denken dat dit enkel kan indien de werkgeversgezinde politiek van onder meer de PS wordt verworpen. Door de nieuwe brochure van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen (naar aanleiding van de oproep van 1 mei 2012) te verspreiden, kan dat een bredere weerklank vinden. In die brochure staat onder meer dat we nood hebben aan “een nieuwe politieke strategie, want zonder sterk links politiek verlengstuk zijn we veroordeeld om altijd stappen achteruit te zetten […] Om de krachtsverhouding tegenover het patronaat en de rechterzijde te veranderen, hebben we nood aan een sterk ABVV en aan een nieuwe linkse politieke kracht die naam waardig.” Wij hadden uiteraard deze brochure bij tijdens de bijeenkomst en verdeelden het vanop onze stand samen met ander politiek materiaal. Er was heel wat interesse in de brochure, we hadden er enkele tientallen bij maar op het einde van de dag schoot er nog slechts een exemplaar over.

    Om de dag af te sluiten kwam Jean-Luc Mélenchon tussen met enkele belangrijke punten die nog niet aan bod kwamen of slechts in beperkte mate. Hij had het over het gevaar van het Europese besparingsverdrag, de kwestie van de opbouw van een krachtsverhouding, de revolutionaire situatie in Tunesië, het belang van een wereldwijde strijd en een verwerping van een ‘groen kapitalisme’, iets wat “structureel onmogelijk” is. Dat zijn maar enkele van de thema’s die door Mélenchon werden aangeraakt.

    In zijn toespraak maakte Mélenchon terechte opmerkingen, onder meer door te antwoorden op de visie waarbij ecologie als individuele verantwoordelijkheid wordt gezien, de fout die een levenswijze verwart met een wijze om de strijd te voeren of door nadruk te leggen op het belang van ecologische planning en de centrale rol van de arbeiders. Maar daarnaast zijn er ook elementen waar we het niet mee eens zijn. Zo ziet Mélenchon de opbouw van een krachtsverhouding vooral als een electoraal gegeven in het kader van de strijd voor een Zesde Republiek.

    Het klopt dat het nuttig is om campagne te voeren om zoveel mogelijk gewicht op het politieke toneel te hebben, deelname aan verkiezingen en gebruik maken van de mogelijkheden die de burgerlijke ‘democratie’ ons biedt is belangrijk. Maar het electorale werk mag niet in de plaats komen van de dagelijkse opbouw van een krachtsverhouding daar waar de strijd zich afspeelt: op de werkvloer, op straat, in betogingen,…

    Militanten van LSP kwamen in die zin tussen en benadrukten de noodzaak van een klassenbenadering in wat Mélenchon een ‘burgerrevolutie’ noemt. Dat kan door ons te baseren op de kracht van de arbeidersklasse en haar methoden van massamobilisatie met de mogelijkheid om de economie plat te leggen door het wapen van de algemene staking te hanteren. Dat vereist volgens ons ook een kritiek op de huidige vakbondsleiders en hun strategie. Sommigen ter linkerzijde menen dat politieke en syndicale kwesties naast elkaar staan, wij zijn het daar niet mee eens. De term ‘ecologische planning’ heeft als voordeel dat het de idee van een geplande economie naar voor schuift, maar er kan geen duurzame planning zijn indien de sleutelsectoren van de economie niet onder publieke controle staan op basis van een nationalisatie en democratisch beheer en controle door de werkenden en gebruikers. De Parti De Gauche legt sterk de nadruk op het verband tussen de ecologische crisis en de nood aan een socialistisch antwoord, maar wij denken dat ecologische eisen integraal onderdeel uitmaken van de strijd voor socialisme. De term ‘ecosocialisme’ lijkt het tegendeel te suggereren en haalt de notie van ecologie uit het socialistisch programma om beide elementen vervolgens terug met elkaar te verbinden. Er zijn natuurlijk historische antecedenten waarop moet geantwoord worden, het stalinisme was niet bepaald een toonbeeld van ecologisch verantwoord beleid. Daarbij moet worden opgemerkt dat de afwezigheid van democratie in een geplande economie bijzonder nefaste gevolgen heeft op tal van vlakken, zowel voor de economie als voor het milieu. Zoals de Russische revolutionair Trotski al opmerkte, heeft planning “nood aan democratie zoals het menselijk lichaam nood heeft aan zuurstof.”

    Om een antwoord te bieden op de ecologische crisis waarbij de toegang tot basisbehoeften als water, voedsel of een gezonde leefomgeving onmogelijk worden, is het nodig om de chaotische productiewijze van het kapitalisme omver te werpen en te vervangen. LSP staat voor een socialistisch antwoord en baseert zich dan ook op het revolutionaire marxisme. We moeten meer dan ooit nagaan hoe we dat socialistisch alternatief kunnen uitbouwen en vandaag stappen daartoe kunnen zetten.

    De bijeenkomst rond ecosocialisme toonde het brede spectrum aan analyses en standpunten onder de meer dan 300 aanwezigen. Zo konden wij ons absoluut niet vinden in het discours dat in de video van Paul Ariès werd gehanteerd inzake het ‘consuminderen’. Dat weerhield ons in het verleden er echter niet van om af en toe met aanhangers van dat standpunt samen te werken rond specifieke thema’s, zo werkten we bij de lokale verkiezingen in Luik samen met de campagne Vega (Verts et à Gauche).

    Tijdens de dag hadden we aan onze stand en in de wandelgangen tal van interessante discussies over de nood aan een breed politiek verlengstuk voor sociale strijd in ons land. We hadden niet alleen de brochure van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen bij, maar ook de open brief voor een electorale krachtenbundeling die we eerder verstuurden met het oog op de verkiezingen van 2014. Zo’n politiek instrument zou de verschillende stromingen links van de gevestigde partijen moeten integreren en een democratisch debat toelaten waarbij de politieke identiteit van alle onderdelen wordt gerespecteerd. De bijeenkomst rond ecosocialisme gaf aan dat dit mogelijk is, er waren erg diverse standpunten aanwezig maar iedereen kon deze naar voor brengen (zelfs indien de tijd voor tussenkomsten vanuit de zaal beperkt was met het grote aantal sprekers vanop het podium).

    Foto’s van Rood!

  • LSP-Nieuws. In en om de partij

    We brengen op socialisme.be een regelmatige rubriek met nieuws vanuit LSP zelf. Deze rubriek moet een plaats bieden aan korte verslagen van acties, campagne-momenten,… Maar even goed voor aankondigingen van bijeenkomsten of oproepen. Nieuwe leden kunnen hier uitleggen waarom ze onze rangen vervoegd hebben.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Noteer in je agenda

    • woe. 9 okt. Dendermonde. 14u Grote Markt. Protest tegen fascistisch geweld bij herstart neonaziproces
    • za. 12 okt. Betoging tegen Monsanto. 14u Beurs Brussel
    • za. 12 okt. Infodag over GAS-boetes Meer info
    • woe. 16 okt. Antwerpen. Startmeeting ALS: 5 jaar kapitalistische crisis, voor een socialistisch alternatief! 19u30 Stadscampus UA
    • woe. 16 okt. Gent. ALS-debat over de GAS-boetes. 19u30 Blandijn aud. A
    • woe. 16 okt. Oostende. GAS-debat met onder meer Mathias Vander Hoogstraeten van TegenGAS en burgemeester Vandecasteele Meer info
    • zo. 20 okt. Betoging tegen kernwapens: ‘Time to go’
    • ma. 21 okt. Antwerpen. Protest aan de gemeenteraad: ‘Samen in de wachtrij’. 19u Grote Markt
    • ma. 21 okt. Luik. Protest aan gemeenteraad tegen Europees besparingsverdrag
    • za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes
    • za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) in Antwerpen
    • za. 23 nov. Regionale congressen LSP in Brussel, Vlaams-Brabant en Vlaanderen
    • za. 30 nov. Regionaal congres LSP in Antwerpen
    • za. 8 dec. Regionale congressen LSP in Luik en Henegouwen/Namen

    [/box]

    Dag rond ecologie en socialisme

    Afgelopen zaterdag namen LSP-militanten deel aan de dag rond ecosocialisme georganiseerd door Rood!, Véga, Parti de Gauche,… In de discussie kwam Nicolas Croes tussen. Aan de ingang en de uitgang verkochten onze militanten een 30-tal exemplaren van onze krant. Met Jean-Luc Mélenchon als spreker was de opkomst groot. Mélenchon bracht een sterke toespraak in zijn gekende stijl. In onze krant staat een artikel waarin we onze benadering inzake ecologie naar voor brengen en tevens ingaan op de sterktes en zwaktes van de benadering van Mélenchon en zijn partij.

    Nieuwe abonnementencampagne

    Op 27 september was er een nationale bijeenkomst van publicatieverantwoordelijken, dat zijn de lokale verantwoordelijken voor de verspreiding van onze publicaties. Op de bijeenkomst werd beslist om een nieuwe campagne voor extra abonnementen op ons maandblad te starten. Eerder dit jaar voerden we een campagne waarbij we op zes weken 100 nieuwe abonnees wilden overtuigen. We sloten de campagne af met 73 nieuwe abonnementen. De aandacht werd hiermee op onze krant gevestigd en het aantal abonnees bleef ook erna toenemen. Na de rustige zomerperiode willen we deze traditie-in-wording terug verderzetten. Tegen eind november willen we 75 nieuwe abonnementen maken. In de regio Henegouwen-Namen slaagden ze er de afgelopen week al bijna in om hun doelstelling te behalen! Naast de gewone abonnementen willen we ook nadruk leggen op doorlopende opdrachten van minstens 2 euro per maand. Tegen eind januari willen we 50 nieuwe doorlopende opdrachten, waardoor ons maandblad een steviger fundament krijgt. De regionale congressen van eind november en begin december bieden alvast een goede gelegenheid om ook onder leden het aantal doorlopende opdrachten voor onze krant op te voeren.

    Start nieuw academiejaar

    Onze jongerenwerking draait op volle toeren. In alle regio’s zijn onze jongeren in de weer om meetings voor te bereiden, campagnes georganiseerd te krijgen en mobilisaties naar betogingen te versterken. Een volledig overzicht van de resultaten hiervan is er nog niet. Wel is het opvallend dat we overal heel goede discussies hebben met jongeren die een stap verder willen gaan dan het louter aanklagen van wat fout loopt. De openheid voor onze ideeën over socialisme en hoe dat te bereiken, is groot. Dat biedt natuurlijk heel wat mogelijkheden om LSP te versterken.

    De centrale prioriteit voor ons jongerenwerk in de komende weken is de mobilisatie naar de betoging tegen de GAS-boetes van 26 oktober.

  • Kort & Krachtig

    Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Socialisme.be op Twitter deze week

    • BTW op basisproducten als energie: een asociale belasting die armsten relatief meer treft. Verlagen? OK. Afschaffen die handel: nog beter!
    • #lampedusa toont barbarij van dit systeem. En dan zouden socialisten die een ander systeem willen radicaal zijn? #stopkapitalisme
    • "onwetendheid is kracht" (George Orwell) werd "onwetendheid is cash" (Danny Pieters)
    • ‘Agent, ik reed enkel onder invloed om aan te klagen dat zoveel wordt gedronken’ #excusesvandannypieters #alleskanbeter
    • #vertrekbonus van 270.000 € voor alle werkenden nu! Probleem met eenheidsstatuut direct opgelost! Dank u voor dit voorstel #declerck

    Volg ons
    [/box]

    Stefaan De Clerck incasseerde bijna. Danny Pieters ook

    Voormalig CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck neemt zelf ontslag uit de Kamer om voorzitter van Belgacom te worden. Hij hield eerst vast aan de opzegpremie die hij zou krijgen bij het verlaten van het parlement. Daar gold immers de regel dat ook wie zelf ontslag neemt recht heeft op een vertrekpremie. Het behouden van die premie vond De Clerck “niet excessief”. Terwijl andere toplui die werden overgeplaatst, onder meer bij het spoor, gevraagd werd om hun ontslagpremie niet op te nemen, bracht CD&V’er De Clerck een ander voorbeeld. Onder druk trok hij dat uiteindelijk in. Ook zijn voormalige collega Danny Pieters (N-VA), voorheen een zelfverklaard tegenstander van de vertrekpremie, had een aanvraag ingediend maar moest er onder druk op terug komen. De premie werd zelfs ineens afgeschaft. Maar het is interessant vast te stellen dat politici een vertrekpremie voor iemand die zelf ontslag neemt niet excessief vinden. Ook zijn de bedragen opvallend. Op deze basis kunnen we ongetwijfeld vooruitgang boeken in het sociaal statuut van alle werkenden. Laat ons overeen komen dat al wie ontslagen wordt recht krijgt op een uittredingsvergoeding van 270.000 euro zoals de vergoeding waar De Clerck op aasde. Of gelden dit soort maatregelen enkel voor henzelf?

    De terugkeer van extreemrechts in Oostenrijk

    Het leek een detail, maar bij de Oostenrijkse verkiezingen van afgelopen weekend zette de extreemrechtse FPÖ van HC Strache een opmerkelijk resultaat neer. Strache zit niet verlegen om een radicale uitspraak meer of minder. De twee traditionele partijen haalden hun zwakste resultaat sinds de Tweede Wereldoorlog met samen nog nipt de helft van de stemmen. De FPÖ haalde 21,4%, wat bijna evenveel was als de conservatieve ÖVP. Extreemrechts ging met 4% vooruit, ondanks de opkomst van nieuwe rechts-populistische krachten als ‘Team Stronach’ dat goed was voor bijna 6%. Al wie in ons land het Vlaams Belang afschrijft, doet er goed aan om toch maar eens de Oostenrijkse situatie van dichterbij te bekijken.

    Liever studeren dan revolteren?

    De gevestigde machten riepen de studenten bij het begin van het academiejaar op om niet te braaf te zijn. Dat getuigt van een neerbuigende houding tegenover de studenten vandaag. Die moeten steeds meer beroep doen op een studentenjob om rond te komen en ze worden geconfronteerd met een ritme van lessen, taken en examens dat een bijzonder grote flexibiliteit vereist. Ministers en burgemeesters lijken ervan uit te gaan dat de studenten vandaag alles zomaar aanvaarden en brave meelopers zijn. Dat studenten wel degelijk opkomen voor hun standpunten en rechten zien we op vele vlakken. Zo zijn de studenten van de AP Hogeschool in Antwerpen zich aan het organiseren tegen de gevolgen van het besparingsbeleid waar ze door getroffen worden. Veel jongeren steunen ook protest tegen de GAS-boetes. Het is overigens opvallend dat iemand als De Wever de studenten aanwrijft een wel erg brave generatie te zijn als hij langs de andere kant met de knuppel van de GAS-boetes klaar staat om iedere vorm van contestatie de kop in te drukken. Bij alle grote bewegingen de afgelopen decennia waren er bijvoorbeeld spontane betogingen en scholierenstakingen. Vandaag staan op beide actievormen GAS-boetes. Wie vandaag wil ingaan tegen de gevestigde orde doet dat bovendien tegen een achtergrond van diepe economische crisis met bijhorend beperkt toekomstperspectief. Dat alles maakt het des te meer noodzakelijk om ons verzet politiek en ideologische te onderbouwen. Daarbij hebben we geen lessen te krijgen van de verantwoordelijken voor het besparingsbeleid die bovendien een repressief arsenaal hebben uitgebouwd. Evenmin hebben we lessen te krijgen van overjaarse mei 68’ers die het studentenprotest toen vooral plezant vonden, maar nog steeds niet begrijpen dat de massale stakingsgolf in Frankrijk in 1968 dat land op de rand van een revolutie zette. Wij zijn niet actief voor ons plezier, maar omdat we het inzicht hebben dat ons verzet en onze politieke strijd noodzakelijk is. Ofwel bouwen we aan een socialistisch alternatief, ofwel zakken we steeds dieper weg in de kapitalistische barbarij.

    Werklozenleger blijft groeien

    De Tijd schreef dinsdag: "Het werklozenleger in de eurozone bleef in augustus relatief stabiel tegenover juli, op 12 procent. Toch is er weinig reden voor euforie. (…) De jaar-op-jaarvergelijking oogt veel minder fraai. In de muntunie is het werklozenleger met 895.000 individuen aangegroeid, een stijging van 11,5 naar 12 procent. De gehele Europese Unie volgt ongeveer dezelfde tendens, met 882.000 extra werklozen, waardoor de werkloosheidsgraad aangroeit van 10,6 naar 10,9 procent. Die jaar-op-jaarstijging wordt vooral aangevoerd door een opstoot van de werkloosheidsgraad in Cyprus, van 12,3 naar 16,9 procent. (…) In augustus waren er ongeveer 5,5 miljoen jongeren onder 25 jaar werkloos in de hele Europese Unie. Toch is er daar een daling vast te stellen ten opzichte van een jaar eerder, al is die met 123.000 minder werklozen relatief licht. De hoogste werkloosheidsgraad onder jongeren onder 25 jaar vinden we terug in Griekenland (61,5 procent), Spanje (56 procent) en Kroatië (52 procent)."

    Bij Gouden Dageraad thuis

    Bij de arrestaties van kopstukken van de Griekse extreemrechtse partij werd parlementslid Christos Pappas opgepakt. Dat ging gepaard met een huiszoeking en er verscheen een foto van materiaal dat bij hem thuis werd aangetroffen. Het ging onder meer om nazivlaggen, niet geregistreerde wapens en allerhande nazipropaganda.

    Jan Verheyen incasseert 650.000 euro voor film, haalt uit naar kunstenaars die zich tegen regime aanschurken…

    Regisseur Jan Verheyen maakte eerder al duidelijk waar zijn politieke sympathie ligt: bij de rechtse neoliberale Vlaams-nationalisten van N-VA. Om dat te benadrukken, haalt hij graag uit naar de artistieke wereld waar de invloed van zijn partij beperkt is. “Kunstenaars zijn soms echte narren, en onze huidige generatie is daar geen uitzondering op. In dit land worden kunstenaars zo gepamperd dat ze zich tegen het regime aanschurken. Ik sta soms met verbazing naar dat conformisme te kijken.” Zegt de man die 650.000 euro subsidie kreeg voor zijn laatste film en al jarenlang zegt wat de grootste partijen in het land zeggen. Verheyen meent dat overheidssubsidies op commercieel succes moeten afgestemd worden, zodat non-conformistische zaken zeker geen ruimte meer krijgen. De kritiek die op de uitspraken van Verheyen in Knack kwam, werd meteen N-VA-gewijs afgedaan: “Ik ga (…) niet beginnen discussiëren met mensen die het bereik hebben van een kapot kopieerapparaat, met principieel blinden en doven die niet de moeite doen om de hele tekst of het hele interview te lezen.”

  • Massale betoging voor behoud Britse gezondheidszorg

    Afgelopen zondag weren er 50.000 betogers in Manchester om te protesteren tegen de ondermijning van de nationale gezondheidszorg NHS. Tegelijk hielden de conservatieve Tories in dezelfde stad een partijcongres waar verdere plannen voor sociale afbraak werden gesmeed. De omvang van het protest geeft aan hoe gevoelig het thema van de gezondheidszorg is en tegelijk ook de bereidheid om tot verzet en protest over te gaan.

    De NHS (National Health Service) werd in 1948 opgezet en veranderde het leven van veel werkenden en hun gezinnen. De afgelopen decennia werd het onderworpen aan een gebrek aan investeringen en aan privatiseringen. Er wordt steeds meer ruimte gecreëerd voor multinationals die grote winsten halen uit de gezondheidszorg.

    Op 29 september trokken meer dan 50.000 mensen naar Manchester om de conservatieven te laten weten dat hun beleid niet welkom is. Eerder op de dag trokken 400 betogers te voet van Salford naar Manchester. Vanuit Bolton, waar er een succesvolle campagne wordt gevoerd tegen de belasting op extra slaapkamers van mensen met een uitkering, kwamen er maar liefst drie volle bussen. Een delegee in de gezondheidszorg in Bolton zei ons: “Het is fantastisch dat er zoveel gelijkgezinden de verdediging van onze gezondheidszorg opnemen en hun afkeer laten zien tegenover de nooit geziene aanvallen op onze openbare diensten.”

    In de aanloop naar het congres van de Tories waren veel inwoners van de stad en de regio verontwaardigd over het feit dat de afgevaardigden voor het congres over gratis openbaar vervoer in de stad zouden bgeschikken. Bovendien werd een groot deel van de publieke ruimte rond het congresgebouw en het riante Midland Hotel waar de meeste afgevaardigden verbleven afgezet door de politie. Dat allemaal in een stad waar heel wat mensen in armoede leven en waar de gevolgen van de besparingen erg hard aankomen.

    De betoging was de grootste in Manchester sinds 1819. Er was een vastberaden sfeer tegenover de geplande aanvallen op de gezondheidszorg, tegen privatiseringen, tegen de bedroom tax en tegen alle besparingen die miljoenen mensen in miserie onderdompelen. De vakbondsfederatie TUC had gerekend op 25.000 aanwezigen, maar het waren er dubbel zoveel.

    Bij het begin van de betoging had het netwerk van strijdbare syndicalisten NSSN (National Shop Stewards Network) een eigen podium met sprekers. Die kregen heel wat steun met hun oproepen voor gezamenlijke stakingsacties en een algemene 24-urenstaking tegen het besparingsbeleid. Er zijn verschillende acties en strijdbewegingen, maar deze moeten veralgemeend en gecoördineerd worden. De vakbonden kunnen daar een centrale rol in spelen.

    Op de betoging waren er enkele leden en gemeenteraadsleden van Labour. Het is positief dat er eindelijk enige vorm van oppositie uit die hoek komt, maar deelnemen aan een betoging tegen de conservatieven volstaat niet. Als de gemeenteraadsleden van Labour de strijd tegen het besparingsbeleid echt willen vervoegen, moeten ze weigeren om dat beleid zelf door te voeren.

    Op de betoging kreeg de Socialist Party een goede weerklankvoor de eisen van een algemene 24-urenstaking, de strijd tegen het besparingsbeleid en tegen de regering. We hadden een grote spandoek aan het startpunt en tal van stands, affiches en vlaggen doorheen en langs de betoging. We verkochten honderden exemplaren van ons weekblad, enkele tientallen mensen gaven aan lid te willen worden.

    Paddy Dillon, een delegee van de ambtenarenbond PCS in Manchester, nam met collega’s aan de betoging deel. Hij zei: “We hebben het laatste jaar verschillende keren gestaakt. Maar de vakbonden moeten samenwerken en een gecoördineerde stakingsactie opzetten zodat we de regering weg krijgen.” Veel aanwezigen beseften dat een betoging niet zal volstaan. Een betoging is een goede manier om het bewustzijn te versterken, maar we moeten de regering raken waar het pijn doet. Dat is door stakingsacties.

    De betoging toonde een grote actiebereidheid. We moeten daar verder op bouwen door de druk voor een algemene staking op te voeren. Deze betoging was een enorm succes, nu komt het erop aan om een stap verder te gaan.

    Video

  • Asielbeleid. Wel middelen voor oorlog in Afghanistan, niet voor slachtoffers ervan

    De jonge Navid is naar Afghanistan terug gestuurd ondanks een brede steun om hem hier te houden. Voor minister De Block is het beleid niet asociaal omdat de afgelopen jaren 56% van de Afghaanse vluchtelingen bescherming kreeg in ons land, terwijl het Europese gemiddelde 49% bedraagt. Een cijfermatige discussie moet de aandacht van de essentie van het asociale en onmenselijke uitwijzingsbeleid afleiden. Deze regering heeft wel middelen om oorlog in Afghanistan te voeren, maar niet om de slachtoffers daarvan een toekomst aan te bieden.

    Het schouwspel dat de minister en haar diensten aan de dag legden in de zaak van Navid Shariffi was niet bepaald proper. Er werd gesuggereerd dat de jonge Afghaan een leugenaar en zelfs een kleine crimineel was. Alles was goed om het onmogelijke niet te moeten uitleggen: de politiek van het terugsturen van mensen naar een land dat ze amper kennen en waar ze geen toekomst hebben, enkel en alleen om de harde asielcijfers in eigen land te laten kloppen.

    Navid is geen alleenstaand geval. Honderden anonieme Afghaanse vluchtelingen zijn uitgeprocedeerd, vaak op willekeurige basis. De afgelopen drie jaar waren er 7.686 Afghaanse vluchtelingen in ons land. Daarvan kregen er 3.356 bescherming. De 4.300 anderen moeten maar opkrassen. De minister benadrukte dat uiteindelijk 56% van de Afghaanse vluchtelingen in ons land bescherming krijgt. Ongeveer de helft wordt dus gevraagd/gedwongen om terug te keren naar een land in oorlog.

    Het zijn niet de Afghaanse vluchtelingen die verantwoordelijk zijn voor de oorlog en het geweld dat ze ontvluchten. Het zijn niet zij die de Taliban en co in hun land groot gemaakt hebben als strategisch wapen tegen de Russische inval destijds. Het zijn ook niet zij die allerhande krijgsheren hebben groot gemaakt en nadien een militaire invasie en bezetting hebben uitgelokt. Dat zijn nochtans wel allemaal factoren die van het leven in Afghanistan een regelrechte hel maken. De oorlogslogica wordt uiteraard niet in vraag gesteld, de Belgische steun aan de oorlog in Afghanistan al evenmin. Als minder dan de helft van de Afghaanse vluchtelingen naar de hel wordt terug gestuurd, zou dat getuigen van een ‘menselijk’ beleid.

    De VZW Vrede gaf enkele cijfers: in 2012 gaf ons land 113 miljoen euro uit voor de militaire operatie in Afghanistan, een vlucht met een F16 kost 31.250 euro. De vredesgroep vraagt zich terecht af: “Wat zou je met dat geld allemaal niet kunnen doen voor de Afghaanse asielzoekers die hun door oorlog geteisterd land zijn ontvlucht?” Met een cijfermatige aanpak voert de minister eigenlijk een politiek van emotionele chantage om het onmenselijke asielbeleid goedgepraat te krijgen. Er wordt vaak aan toegevoegd dat we toch niet iedereen kunnen opvangen of nog: hoe meer miserie we binnenhalen, hoe meer onze welvaart op de helling wordt gezet. Verdeel-en-heers om willekeur goed te praten.

    De zaak van Navid Shariffi maakt eens te meer het willekeurige karakter van het asielbeleid in ons land duidelijk. De jongeman had hier uitzicht op werk, heeft een vriendin en is al sinds zijn kleutertijd niet meer in Afghanistan geweest. Om de cijfers te laten kloppen, moet hij naar dat land zonder toekomst terug. Om dat standpunt te onderbouwen, wordt hij desnoods afgedaan als gewelddadig en een leugenaar. Dat de asieldiensten soms niet aarzelen om een loopje met de waarheid te nemen, ondervonden wij eerder ook al. Vorige week nog kwam een van de voortrekkers van de linkse Kasjmiri in ons land met een beslissing waarin zijn politieke activiteiten in ons land in vraag werden getrokken. Wij kennen de man vanop tal van politieke acties en er is heel wat bewijsmateriaal (waaronder foto’s op socialisme.be) die dat bevestigen. Eerder kregen we van verschillende vluchtelingen van Tamil afkomst te horen dat hen werd gezegd dat de situatie in Sri Lanka vandaag veilig genoeg is om uitgewezen te worden. Dat zijn waanzinnige standpunten waarbij wel bijzonder lichtzinnig wordt omgesprongen met het leven van vluchtelingen. De asieldiensten functioneren effectief als Romeinse keizers die op willekeurige basis een duim omhoog of omlaag houden, gericht op het percentage dat mag blijven volgens de autoriteiten.

    In plaats van de slachtoffers van het oorlogsbeleid en de plunderpolitiek in de neokoloniale wereld aan te pakken, moeten we ons richten tegen de verantwoordelijken ervan: de oorlogszuchtige imperialisten en de winsthongerige multinationals. Zij creëren dermate wanhopige omstandigheden dat mensen zich genoodzaakt zien om have en goed achter te laten op zoek naar een leven met een toekomst. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Zolang er redenen zijn om te vluchten, zullen er menselijke drama’s zijn.

    Wij verdedigen de eis van een algemene regularisatie om mensen uit de illegaliteit en bijhorend zwartwerk te halen. Dat ondermijnt immers alle arbeidsvoorwaarden en lonen. Daarnaast pleiten we ervoor om de multinationals aan te pakken in plaats van hun slachtoffers. De neokoloniale plunderpolitiek stoppen, is de enige manier om er duurzaam voor te zorgen dat niemand vanuit wanhoop op de vlucht moet. De multinationals aanpakken vereist een breuk met het kapitalisme en de opbouw van een samenleving waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Een socialistische samenleving dus.

  • Protest aan Europees Parlement van Tamil gemeenschap

    Enkele honderden Tamils uit België en de buurlanden verzamelden op maandag 30 september aan het Europees Parlement om te protesteren tegen het uitblijven van gerechtigheid voor de Tamil bevolking van Sri Lanka. Er waren toespraken en muziek. Onder de sprekers ook twee LSP-leden. Jeroen Demuynck sprak als medewerker van Europees Parlementslid Paul Murphy en Geert Cool sprak namens LSP.

    Vier jaar na het officiële einde van de oorlog in Sri Lanka is er nog steeds geen gerechtigheid of zelfs maar duidelijkheid over de omvang van de tragedie en de oorlogsmisdaden. De Sri Lankese regering onder leiding van de chauvinisten rond president Rajapakse en zijn familie probeert met alle mogelijke middelen om de aandacht af te leiden. De Sri Lankese president trok naar de Verenigde Naties in New York om er zijn beleid te verdedigen en hij organiseerde verkiezingen in het noorden van Sri Lanka. In november ontvangt Sri Lanka de Commonwealth top, een bijeenkomst van de voormalige Britse kolonies.

    Rajapaksa maakte van zijn doortocht bij de VN gebruik om de internationale media te bespelen (onder meer met een kritiekloos interview op Al Jazeera) en om de banden met bondgenoten aan te halen. Er was een gesprek van de Iraanse president Rouhani waarbij werd aangekondigd dat de banden zullen versterkt worden. Maar er was evengoed een gezamenlijke receptie met de Britten en Australiërs waarbij de Britse minister van buitenlandse zaken William Hague aanwezig was. In de VN-bijeenkomsten zelf haalde Rajapaksa vooral uit naar de VN zelf, hij riep de landen daar op om zich enkel met hun eigen zaken te bemoeien. NGO’s die kritiek geven, werden verweten onverkozen te zijn.

    Er kwam enige druk op het Sri Lankese regime naar aanleiding van de verkiezingen in het noorden. Die provinciale verkiezingen in Tamilgebied waren de eerste sinds 1988 en ze vormden een toegeving om de top van het Gemenebest in november te mogen organiseren. Rajapaksa kon wat democratische geloofsbrieven gebruiken en organiseerde daarom verkiezingen. Hij wou er meteen ook gebruik van maken om de zwakke politieke leiding van de Tamil National Alliance het vuur aan de schenen te leggen en een zekere electorale steun voor de regering uit te bouwen.

    Internationale waarnemers van de VN Mensenrechtencommissie brachten evenwel kritiek op de verkiezingen in het noorden. Voor dat bezoek had het regime het leger wat terug geplooid in de kazernes, enkele wegblokkades opgeruimd en uiteraard aan het leger opgedragen om de verkiezingsaffiches in de kazernes weg te halen alsook om geen soldaten in te zetten bij verkiezingsmeetings tijdens het bezoek. Toch leverde Navi Pillay kritiek en eiste ze nadien voor de VN dat er een onderzoekscommissie komt naar de gepleegde oorlogsmisdaden. Rajapaksa wil dat vermijden. Hij stelde dat critici de mensenrechten enkel inroepen om zich in de interne situatie van het land te moeien.

    Onder de Tamil diaspora in Europa werd naar de verkiezingen uitgekeken alsook naar de discussie in de VN. Er blijven illusies bestaan in de ‘internationale gemeenschap’ en zeker in India. Op de actie aan het Europees Parlement stelde Jeroen Demuynck in zijn toespraak dat de internationale gemeenschap van het oorlogszuchtige establishment, van de bezettingen van Irak en Afghanistan, van de voorstanders van imperialistische interventie in Syrië,… niet de internationale gemeenschap is waar de Tamilbevolking vertrouwen op kan stellen. Daarvoor moeten ze zich richten op de gemeenschap van onderdrukten, de arbeiders, arme boeren en hun gezinnen doorheen de wereld. De internationale gemeenschap van de elite staat niet aan onze kant.

    Dat werd ook benadrukt door Geert Cool die opriep om geen illusies te stellen in India, een land met het grootste aantal armen ter wereld en een land dat niet aarzelt om zelf een politiestaat te vestigen in Kasjmir om de roep naar democratische rechten van de bevolking daar te onderdrukken. Hij voegde er aan toe dat er een onderzoek naar de oorlogsmisdaden moet komen, maar dan wel door de onderdrukte bevolking van Sri Lanka zelf en dit uit de verschillende gemeenschappen. De politiek van militarisering maakt de nationale kwestie niet eenvoudiger, maar net moeilijker. Het feit dat grond van Tamils en moslims wordt ingepikt voor kolonies van Singalezen zal geen oplossing bieden voor de nationale kwestie. Gelijkaardige pogingen in Palestijns of Koerdisch gebied hebben dat aangetoond. We moeten de strijd voor democratische rechten, waaronder het recht op zelfbeschikking, koppelen aan de strijd voor sociale eisen: voor jobs, degelijke diensten en infrastructuur.

    Bij de verkiezingen in het noorden had het Tamil establishment geen oog voor de sociale noden. Geen enkele gevestigde partij kwam op voor meer ziekenhuizen, terwijl er amper een werkend ziekenhuis is voor een bevolking van ongeveer 1,5 miljoen mensen. Door bij de neoliberale oppositie in het zuiden aan te schurken of illusies in India aan te wakkeren, heeft het Tamil establishment geen enkele uitweg uit de miserie die de meerderheid van de bevolking vandaag treft. In een artikel van onze Sri Lankese zusterpartij United Socialist Party wordt dieper op de verkiezingen ingegaan. We kunnen enkel nog opmerken dat de USP aan de verkiezingen heeft deelgenomen om een duidelijk socialistisch alternatief naar voor te schuiven. Electoraal leverde dat weinig op, maar het bracht een politieke stem in het voor het overige erg apolitieke strijdgewoel.

    De actie aan het Europees Parlement toonde dat er nog steeds een sterke mobilisatie van de Tamil gemeenschap mogelijk is. Het komt er echter op aan om dat ook een politiek perspectief te geven met in de diaspora een nadruk op betrokkenheid bij de lokale arbeidersbeweging, de echte bondgenoten van de onderdrukte Tamilbevolking, en in Sri Lanka op eenheid in strijd voor sociale rechten, jobs, openbare diensten, infrastructuur,… Dat is de strijd die wij als onderdeel van het Committee for a Workers’ International (CWI) wereldwijd voeren.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping