NL Socialisme

Tag: VS presidentsverkiezingen 2020

  • Chaos in het Capitool: bouw aan een beweging om extreemrechts te verslaan!

    Eerst kwam de melding: “Trump-aanhangers vallen het Capitool binnen.” Daarna: “Congresleden wordt verteld zich onder hun stoelen te verstoppen,” gevolgd door: “Er is geschoten in het parlement.”

    Door Keely Mullen, Socialist Alternative

    De bestorming van het Capitool schokte honderden miljoenen mensen in de VS en over de hele wereld. De chaos die zich binnen een van de pijlers van de Amerikaanse macht afspeelde, is in veel opzichten een belichaming van de veelzijdige crises die het land overspoelen. Urenlang werd het Capitool bezet door een menigte, geleid door extreemrechtse en fascistische elementen, die vastbesloten waren de resultaten van de verkiezingen van november teniet te doen.

    Kort na de bestorming van het Capitool, werden de parlementsleden naar een “veilige locatie” overgebracht. Ondertussen trokken uiterst rechtse activisten de zittingszalen van het Huis en de Senaat binnen. Ze dwaalden door de zalen van het Congres, namen de post van Nancy Pelosi mee en beschadigden schilderijen. Een man liep zelfs de voordeur uit met een heel podium in zijn handen.

    De complete onvoorbereidheid van de politie voor deze aanval op het Capitool stond in schril contrast met de wijze waarop de politie reageerde op de protestacties van Black Lives Matter afgelopen zomer. Toen werden duizenden agenten van de Nationale Garde gemobiliseerd om “het Capitool te beschermen” bij de acties van 1 juni. Er was brute repressie in stad na stad. Extreemrechts heeft deze operatie wekenlang openlijk voorbereid op sociale media, en zelfs dan was er geen reactie door de ordediensten!

    In de weken en maanden voorafgaand aan “de opstand” deed Trump geen enkele poging om zijn ambities van een staatsgreep te verbergen. Tot op de avond van de bestorming herhaalde hij meermaals dat hij de verkiezingsuitslag niet zou erkennen of respecteren. Hij effende de weg voor de gebeurtenissen van woensdag gedurende heel zijn campagne in 2020. Trump had het over massale verkiezingsfraude en oplichterij. Het kwam er op neer dat alles wat geen overtuigende overwinning voor zijn campagne was eigenlijk een gestolen verkiezing vormde.

    Na de verkiezing wilde Trump, naast het indienen van 60 rechtszaken, Republikeinse ambtenaren in belangrijke staten dwingen om de resultaten te vernietigen. Onlangs probeerde hij de staatssecretaris van Georgia, Brad Raffensperger, te intimideren om 11.000 stemmen te ‘vinden’. De oproep lekte uit. Trump sprak met samenzweringstheoretici over het uitroepen van de staat van beleg. Uiteindelijk probeerde hij vicepresident Mike Pence zover te krijgen dat hij de verkiezingsuitslag niet zou erkennen tijdens de parlementaire telling van de stemmen van de kiesmannen.

    “Vernietig de Republikeinen!”

    Voordat zijn aanhangers naar het Capitool marcheerden, hield Trump een “Save America” rally waar hij ontrouwe Republikeinen als Mike Pence en Mitch McConnell, die bezig waren met het certificeren van Joe Biden’s overwinning, aan de schandpaal nagelde. Trump riep zijn aanhangers op om naar het Capitool te trekken om de “zwakke Republikeinen” een lesje te leren.

    Tijdens een pro-Trump meeting in DC om “het stelen te stoppen,” schreeuwde het extreemrechtse boegbeeld Nick Fuentes: “We beloven dat als de Republikeinse partij niet alles doet om Trump in functie te houden, we de partij zullen vernietigen.” Dit werd gevolgd door enthousiaste slogans van de aanwezigen: “Vernietig de Republikeinen.” Trump heeft zelf opgeroepen om de Republikeinse gouverneur van Georgia gevangen te zetten en verklaarde dat Republikeinen die zich tegen hem verzetten ‘RINO’s’ zijn: Republican In Name Only.

    Socialist Alternative heeft consequent gewaarschuwd dat extreemrechts niet zou verdwijnen met de verkiezingsnederlaag van Trump of met de mislukte pogingen om de verkiezingen te stelen. Onder een regering geleid door Biden en de aanhoudende kapitalistische crisis kan extreemrechts mogelijk nog verder groeien.

    De eigenlijke fascistische en quasi-fascistische groepen zijn nog steeds relatief klein, maar mogelijk zien we nu de vroege stadia van een splitsing in de Republikeinse Partij en de ontwikkeling van een nieuwe rechtse populistische partij rond de hevigste aanhangers van Trump.

    De scheiding in de Republikeinse Partij werd in de debatten in het Congres scherp geïllustreerd. Toen de Senaat opnieuw bijeenkwam nadat de uiterst rechtse krachten eindelijk waren verwijderd uit het parlement, trokken de meeste Republikeinen die de ‘bezwaren’ tegen de resultaten gingen steunen, zich terug.

    Het debat weerspiegelde hoe geschokt de gevestigde orde en de heersende klasse – waar de Senaat een nauwkeuriger uitdrukking van is – waren door de gebeurtenissen van woensdag. Er werd bijzondere nadruk gelegd op de schade die dit zou toebrengen aan de “positie van de VS in de wereld” (d.w.z. aan het vermogen van het imperialisme om zijn “democratische” geloofsbrieven te gebruiken om zijn belangen te beschermen). De stemmen over de bezwaren tegen kiesmannen in de Senaat waren in de verhouding van 96 tot 3 en 93 tegen 6. In het Huis van Afgevaardigden daarentegen weigerde de meerderheid van de Republikeinen (meer dan 120) de bezwaren in te trekken, zelfs tegenover vernietigende aanvallen, ook van een minderheid van de Republikeinse Congresleden.

    Over het geheel genomen waren de gebeurtenissen van deze week een nederlaag voor Trump. Dit dwong hem om formeel toe te geven aan de enorme druk van de heersende klasse. Aanvankelijk was hij daartoe niet bereid. Mogelijk verandert hij de komende dagen opnieuw van koers. Ondertussen bereidt het politieke establishment, inclusief belangrijke elementen van de Republikeinse leiding, zich voor om Trump uit het Witte Huis te zetten als hij na 20 januari probeert te blijven.

    De Republikeinse verdeeldheid was ook een belangrijke reden waarom de zetelende Senatoren in Georgia hun zetel verloren. Een deel van de basis van Trump weigerde voor Loeffler en Perdue te stemmen, deels vanwege de algemene overtuiging in die kringen dat de verkiezingen zouden vervalst worden. Lin Wood, de vroegere advocaat van Trump, sprak op een aantal bijeenkomsten van ‘MAGA’ die de Trump-aanhangers in Georgia ontmoedigden om voor Loeffler of Perdue te stemmen omdat ze onvoldoende loyaal waren. Hij zei: “Ze hebben je stem niet verdiend. Geef het niet aan hen.”

    Na de storm…

    Terwijl het stof zich begint te nestelen op de gebeurtenissen van deze week, vragen miljoenen zich af: wat zal er nog allemaal gebeuren?

    Het politieke establishment van beide partijen spreekt over de noodzaak om de ziel van het Amerikaanse volk te heroveren. Het gaat om retoriek en een poging om terug te keren naar wat ‘normaal’ was. Biden heeft aangedrongen op “eenvoudig fatsoen.” Hij heeft ook een lange geschiedenis van samenwerking met reactionaire Republikeinen. Biden ziet mogelijk in McConnel’s draai weg van Trump een signaal om verder op die weg te gaan. Veel mensen zien door de holle platitudes en vragen zich af: “Oké, maar wat nu?”

    Te midden van de angst voor de groei van extreemrechtse krachten, wordt links en de arbeidersbeweging met een dringende taak geconfronteerd. De geschiedenis leert ons dat de enige echte verdediging die we hebben tegen de dreiging van extreemrechts, een product van het verval van het kapitalisme, een eengemaakte, massale, multiraciale, beweging van de werkende klasse is. We zagen dit enkele jaren geleden nog in Boston, waar 40.000 mensen in de nasleep van het extreemrechts geweld in Charlottesville betoogden tegen een poging van extreemrechts om in Boston actie te voeren. Het massale karakter van het tegenprotest dwong extreemrechts gedurende een langere tijd in het defensief.

    In plaats van deze gelegenheid aan te grijpen om op te roepen tot massale actie om de poging tot staatsgreep en het extreemrechts geweld te stoppen, kozen Alexandria Ocasio-Cortez en andere linkse leiders voor een verkeerde aanpak. In plaats van op te roepen voor massale betogingen of zelfs maar een algemene oproep aan links en de arbeidersbeweging, twitterde Ocasio-Cortez: “Impeach.” Dit werd gevolgd door een snelle poging van haar medewerkers om een impeachment-procedure op te starten. Ondertussen was Cori Bush, een nieuw verkozen lid van ‘The Squad’ (linkse parlementsleden), bezig met een resolutie tegen de parlementsleden die “deze binnenlandse terreuraanslag in de hand werkten.”

    Deze tactiek zou prima zijn als bijkomend element in een veel grotere strategie van mobilisatie. Helaas is dat niet wat de linkse leiders doen. Ze gaan niet verder dan de gevestigde Democraten, zoals Chuck Schumer, die oproept om het 25e Amendement in te roepen om Trump uit zijn functie te zetten.

    AOC en ‘The Squad’ zouden moeten oproepen tot massale betogingen en een duurzame organisatie tegen extreemrechts. Ze zouden erop moeten wijzen dat de neoliberale agenda van beide partijen de voedingsbodem voor extreemrechts vergroot. Ze zouden nadruk moeten leggen op verregaande hervormingen en de strijd ervoor organiseren. Denk aan eisen zoals 2000 dollar stimulusvergoedingen, gezondheidszorg voor iedereen, een Green New Deal en een effectieve belasting op de superrijken.

    Een verdere groei van extreemrechts is gevaarlijk voor de werkenden, onderdrukte groepen en de gehele linkerzijde. Er is nood aan daadkrachtig en moedig leiderschap ter linkerzijde om daar op te antwoorden.

    Wat nu, Democraten?

    Ondertussen raakte bekend dat de twee Senaatszetels uit Georgia waarvoor deze week gestemd werd, naar de Democraten gaan. Hierdoor krijgen de Democraten de controle over beide parlementaire kamers naast het Witte Huis.

    Veel Amerikanen die moeite hebben om de huur en andere rekeningen te betalen, zullen blij zijn dat Mitch McConnell weg is. Die hield de stimulusvergoeding van 2.000 dollar voor elke Amerikaan tegen, terwijl zelfs Trump die maatregel steunde.

    Er zal een enorme opluchting zijn dat zowel Trump als Mitch McConnel weg zijn. Zij vormden onmiddellijke obstakels bij het oplossen van deze crisis. Dit geldt nu des te meer in de context van de gebeurtenissen van deze week. De Democraten zullen waarschijnlijk gedwongen worden om 2.000 dollar stimulusvergoeding toe te kennen en om de staten aanzienlijke steun te geven. Biden zal mogelijk bereid zijn om beslissende stappen te nemen om de infrastructuur van het vaccin op te voeren, zoals het gebruik van de Defense Production Act om de productie van vaccinatiemateriaal te stimuleren.

    Terwijl dit Biden en de Democraten een tijdelijke steun kan bezorgen, is hun overwinning in Georgia op andere manieren slecht nieuws voor het establishment. Het betekent zij geen excuus en geen Republikeinse boeman hebben als ze weigeren maatregelen te nemen zoals gezondheidszorg voor iedereen, een Green New Deal of een belasting op de rijken en big business.

    De komende twee jaar zullen waarschijnlijk voor miljoenen mensen duidelijk maken dat de Democraten niet te vertrouwen zijn als het gaat om de belangen van de werkende mensen. Dit zal de noodzaak van politieke onafhankelijkheid van de arbeidersklasse ten opzichte van de Democraten op tafel leggen.

    Het establishment zal zich resoluut verzetten tegen wijdverspreide progressieve maatregelen zoals Medicare for All, die haaks staan op de belangen van hun donoren. Zonder een Republikein om de schuld te geven, zullen zij worden gedwongen om hun vijandigheid tegenover een progressieve politiek te verklaren. Hoe ‘The Squad’ en Bernie Sanders daar de komende jaren mee omgaan, zal verregaande gevolgen hebben voor de linkerzijde.

    Extreemrechts terugdringen door links op te bouwen

    Het voelde alsof een hele eeuw werd gecondenseerd in het nieuws van deze week. Het is heel goed mogelijk dat we de komende weken meer extreemrechtse betogingen zullen zien die een machtsoverdracht proberen te voorkomen. In een aantal staten wordt al opgeroepen tot betogingen. Mogelijk zal de bereidheid tot betogen onder extreemrechts wat afzwakken na de toegevingen van Trump, maar het ziet er voorlopig naar uit dat de geplande betogingen zullen doorgaan.

    We hebben er geen vertrouwen in dat het Democratisch establishment of de staat deze dreiging kan of zal neutraliseren. Het is cruciaal dat de linkerzijde en de arbeidersbeweging het voortouw nemen bij het organiseren van massabetogingen om uiterst rechts af te blokken en de arbeidersklasse te verenigen rond een programma van echte verandering. Waar ze ook proberen om ruimte voor zichzelf te creëren, moeten we hen van antwoord dienen met een massale vertoning van de eenheid van de arbeidersklasse. Arbeiders en linkse leiders hebben een enorme rol te spelen in het populariseren van deze boodschap, maar we moeten ook snel de basis leggen voor een onafhankelijke partij die de belangen van de werkende mensen en de onderdrukten vertegenwoordigt.

    We moeten breken met de nietszeggende politiek van ‘fatsoen’ die door het establishment naar voren wordt geschoven. We moeten ons nu organiseren om extreemrechts te verslaan en de broodnodige hervormingen voor de werkende bevolking af te dwingen, als onderdeel van de strijd voor een andere samenleving die breekt met het kapitalistisch systeem en de ongelijkheid, racisme, seksisme en groeiende steun voor extreemrechts die eigen zijn aan dat systeem.

  • Nooit meer Trump! Waarom een nieuwe partij nodig is

    Hoe moet een nieuwe linkse partij, gebaseerd op de belangen van de werkende mensen, er uitzien?

    Dossier door Tom Crean, Socialist Alternative (ISA in de VS)

    De werkende mensen in de VS worden geconfronteerd met een crisis van enorme proporties. Tientallen jaren van neoliberale aanvallen op vakbonden en de verworvenheden van werkende mensen hebben de grootste ongelijkheid sinds een eeuw en massale precariteit gecreëerd. De harde besparingen op openbare ziekenhuizen de afgelopen jaren, bovenop de miljoenen mensen die zonder ziektekostenverzekering zitten, hebben het land, in het bijzonder de armen, gevaarlijk onvoorbereid op de pandemie achtergelaten.

    Er is geen nationaal plan om de pandemie aan te pakken. Op dit ogenblik is er een nieuw record aantal nieuwe besmettingen. Heel wat ziekenhuizen in het Midwesten zijn op weg naar een breekpunt. Het falen van de Republikeinen en Democraten om in te stemmen met een uitbreiding van de werkloosheidsherziening van 600 dollar betekent dat miljoenen op hun creditcards leven en slechts in staat zijn om in hun huizen te blijven vanwege het federale uitzettingsmoratorium. Honderdduizenden kleine bedrijven zullen zonder verdere hulp failliet gaan.

    Ondertussen heeft de epidemie van politiegeweld een massale multiraciale opstand tegen racisme aangewakkerd. En dan is er nog de grootste uitdaging waar we voor staan: de klimaatramp, die door het verwoestende bosbrandseizoen in het westen van de VS nogmaals in het voetlicht is geplaatst.

    Al deze rampen zijn bijproducten van het rottende kapitalisme in deze periode. Donald Trump is ook een bijproduct van dat rottende kapitalisme en heeft zich tijdens zijn vierjarige ambtsperiode ingezet om bijna alle problemen waar werkende mensen mee te maken hebben, te verergeren. Anderzijds is het niet zo dat Trump de oorzaak van deze problemen is.

    Miljoenen mensen in de VS en elders zijn bijzonder blij met het einde van Trump. Om antwoorden te vinden op de onderliggende problemen zal er echter meer nodig zijn. Beide grote partijen in de VS, zowel de Republikeinen als de Demcoraten, doen er alles aan om de heerschappij van de miljardairs-elite in stand te houden.

    Democraten: partij van het neoliberale kapitalisme

    De Democraten vormen één van de twee belangrijkste kapitalistische partijen in de VS met een lange en complexe geschiedenis die teruggaat tot in de 19e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog was de partij gebaseerd op een alliantie tussen de ‘Dixiecrat’ segregationisten in het Zuiden en een coalitie van werkenden, allochtone blanken en zwarten in het Noorden. In de nasleep van de Burgerrechtenbeweging begonnen conservatieve blanken in het Zuiden in de richting van de Republikeinen op te schuiven.

    Vanaf eind jaren 1970 schoof de heersende klasse op naar wat nu neoliberalisme wordt genoemd. De Democraten namen de neoliberale agenda van deregulering aan, waarbij de rol van de overheid werd verminderd, de vrije handel werd bevorderd en de vakbonden in het defensief werden gedrukt (terwijl de Democraten wel nog steeds tientallen miljoenen aan campagnebijdragen van de vakbonden accepteerden). Dit betekende het opgeven van de pretentie om de belangen van de werkende mensen te behartigen met verwijzingen naar de New Deal. In plaats daarvan deed de partij alsof ze zich zorgen maakte over rassendiscriminatie en genderdiscriminatie om een onderscheid te maken tussen henzelf en de Republikeinen die steeds vaker kwesties als geweren, abortus en verzet tegen positieve discriminatie gebruikten om hun basis te mobiliseren.

    Tijdens de acht jaar dat Bill Clinton president was, van 1992 tot 2000, bouwden de Democraten voort op wat het reactionaire regime onder Ronald Reagan en George H.W. Bush in de twaalf jaar voordien had gedaan. Zij bouwden de sociale zekerheid af en gingen in tegen alle verworvenheden die onder druk van massastrijd in de jaren 1960 en 1970 waren afgedwongen. Onder Bill Clinton werd in 1994 de Crime Bill goedgekeurd, de basis voor massale opsluiting en elementen van politiestaat tegen de zwarte bevolking. In dezelfde periode werd NAFTA goedgekeurd, de grootste neoliberale handelsovereenkomst die leidde tot het verlies van honderdduizenden jobs in de industrie. Zelfs de Glass Steagall Act uit de jaren 1930, waarmee een basis regulering aan de banken werd opgelegd, moest er in opdracht van Wall Street aan geloven. Het droeg bij tot een financieel casino dat aan de basis lag van de crisis van 2008-09.

    In 2000 kwam George W Bush in een gestolen verkiezing aan de macht. De Democraten capituleerden over de ene na de andere kwestie. Ze stemden voor de Patriot Act na 9/11, die de toezichtbevoegdheden van de regering enorm vergrootte, en de meesten van hen steunden enthousiast de rampzalige invasie van Irak twee jaar later. Veel Democraten gingen ook mee met de belastingverlagingen van Bush voor de rijken en de verlaging van de vennootschapsbelasting, wat de ongelijkheid nog verder deed toenemen.

    De Democraten keerden in 2008 terug naar het Witte Huis met de overwinning van Obama, toen de economie zich in het midden van de ernstigste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog bevond. Er was enorme hoop door de verkiezing van de eerste zwarte president. De mooie woorden van Obama omvatten echter geen enkele stap weg van het neoliberalisme van Bill Clinton. Eenmaal in functie was de oplossing van zijn regering voor de economische ineenstorting het redden van de banken voor een bedrag van triljoenen dollars, terwijl ze toekeken hoe miljoenen mensen hun huis verloren.

    Tussen 2008 en 2010 controleerden de Democraten beide Kamers van het parlement. Gedurende deze tijd breidden ze de belastingverlagingen van Bush uit en verloochenden ze beloften om het makkelijker te maken om vakbonden te organiseren. Ze sloten zich aan bij de Republikeinen in een meedogenloze campagne om het openbaar onderwijs te privatiseren en te vernietigen. Als klap op de vuurpijl was Obama’s antwoord op de migratie over de zuidelijke grens om meer mensen te deporteren dan welke vorige president dan ook.

    De leiders van de vakbonden en andere progressieve organisaties weigerden zich te verzetten tegen deze aanvallen. Dat kwam omdat ze zich volledig onderwierpen aan het Democratische establishment. In dit vacuüm zag de populistische vleugel van de Republikeinse Partij een opening om economische ontevredenheid uit te buiten. Dit leidde tot het ontstaan van de Tea Party in 2009, die op haar beurt de basis legde voor Donald Trump. Ook onder Biden zou de dreiging van extreemrechts wel eens kunnen groeien. De Democraten moeten immers antwoorden op een enorme crisis terwijl ze geen weg vooruit aanbieden.

    Dit is de rampzalige balans van de Democratische Partij in de afgelopen veertig jaar. Op lokaal en nationaal vlak staat deze partij voor een beleid van besparingen en groeiende repressie, een beleid dat door de progressieve vleugel van de Democratische basis wordt afgewezen. Tegelijkertijd weigert het Democratische establishment steun te geven aan populaire voorstellen zoals Medicare for All of het belasten van de rijken. Een aanzienlijke meerderheid van de bevolking is daar voorstander van, maar de grote donoren van de Democratische Partij zijn er tegen.

    De afgelopen tien jaar waren er grote strijdbewegingen die hielpen bij de heropbouw van de linkerzijde in de VS: van Occupy tot Black Lives Matter en de lerarenopstand van 2018. In 2016 en opnieuw in 2020 hebben de presidentiële campagnes van Bernie Sanders het potentieel laten zien voor een links alternatief dat is opgebouwd rond een strijdbaar programma. Sanders stond voor Medicare for All, een Green New Deal, een einde aan de massale opsluiting, een federaal minimumloon van 15 dollar en gratis hoger onderwijs.

    Maar ondanks de massale radicalisering van de afgelopen jaren, vooral onder jongeren, stond de verandering die mensen eigenlijk willen niet op het stembiljet in november. Ongelooflijk genoeg kregen we Joe Biden, de slechtst mogelijke spreekbuis van het oude Democratische neoliberalisme (misschien enkel nog te overtreffen door Hillary Clinton). Joe Biden, die 44 jaar lang in de Senaat of het Witte Huis zat, was een architect van de Crime Bill van 1994, een aanhanger van NAFTA en van de Irak-oorlog. Dit komt omdat de Democratische Partij in handen is van de grote bedrijven. Zolang Sanders, AOC, de vakbonden en de progressieve krachten het kader van de Democraten over het algemeen aanvaarden, is dit het soort uitkomst waaraan we vastzitten. Het is tragisch om Sanders te zien hengelen naar een positie in de regering van Biden.

    Zal het deze keer anders zijn?

    Hoe zal het bewind er onder de Democraten deze keer uitzien? Ze hebben beloofd dat ze “geld gaan uitgeven”. Dat klinkt misschien als een stap naar links vergeleken met hun vroegere steun voor besparingen op de sociale voorzieningen. Het is echter helemaal niet radicaal in de context van de huidige wereldwijde economische crisis. Alle belangrijke kapitalistische financiële instellingen in de wereld, waaronder het IMF, de Wereldbank en de Amerikaanse Federal Reserve, pleiten voor een enorme fiscale stimulans bovenop wat al is uitgegeven (veel meer dan 2008-09). Dit komt door hun zeer terechte vrees dat de economie op de rand van een diepe inzinking staat als ze geen geld in de economie blijven pompen.

    Maar er is een groot verschil tussen “geld uitgeven” aan een tijdelijke uitbreiding van de werkloosheidsuitkeringen en hulp aan kleine bedrijven – wat volledig noodzakelijk is – en zich daadwerkelijk inzetten voor programma’s op langere termijn. Biden en Harris hebben ruimschoots duidelijk gemaakt dat zij zich actief zullen verzetten tegen Medicare for All, ondanks de enorme populariteit ervan. Tijdens de campagne voerden ze hun verzet op tegen een verbod op fracking en, terwijl ze zeiden dat er een overgang zou moeten zijn weg van fossiele brandstoffen, verzetten ze zich ronduit tegen een Green New Deal, die miljoenen degelijke jobs in de industrie zou opleveren. Ze zeiden echter wel dat ze meer financiering voor de politie zouden steunen!

    In de dagen na de verkiezingen verklaarde Democratisch Congreslid Abigail Spanberger met klem dat de reden waarom de partij zetels in het Congres verloor, is omdat ze geassocieerd is geraakt met progressieve politiek. Spanberger’s advies aan de partij was: “Zeg nooit meer socialisme.”

    De Democraten zullen bij de eerste gelegenheid proberen om harde besparingen door te voeren om de arbeidersklasse te laten betalen voor de kosten van de crisis. Ze zullen zich verzetten tegen elk serieus voorstel om de rijken en het grootkapitaal te belasten en ze zullen proberen zoveel mogelijk van de neoliberale agenda te handhaven. Ze zullen echter met enorme problemen worden geconfronteerd omdat de massa van de bevolking de besparingen en de voortzetting van het beleid van de afgelopen decennia zal afwijzen.

    Een nieuwe partij opbouwen

    Dus als de Democraten niet het instrument zijn om de verandering te bekomen die we nodig hebben, hoe gaan we dan Medicare for All en de Green New Deal winnen en de politie onder echte democratische controle brengen? De geschiedenis van dit land laat zien dat echte verworvenheden van werkende mensen alleen wordt bekomen door massabewegingen en sociale strijd. Voorbeelden hiervan zijn de massale vakbondsbeweging en de stakingsgolf van de jaren 1930 en de burgerrechtenbeweging van de jaren 1950 en 1960.

    Nu we geconfronteerd worden met een miljardairklasse die in de loop van deze pandemie bijna nog eens 1 biljoen dollar heeft vergaard, is het duidelijk dat we dringend een strijdbare arbeidersbeweging moeten heropbouwen. De leraren, hotelarbeiders en autoarbeiders hebben in 2018-19 de weg gewezen.

    Maar om tegen de belangen van de miljardairklasse te kunnen ingaan, hebben we ook een politieke partij nodig die onze belangen behartigt. De twee presidentiële campagnes van Bernie Sanders toonden niet alleen het potentiële draagvlak voor een links politiek alternatief, maar ook concreet hoe gewone mensen miljoenen dollars kunnen ophalen zonder dat zo’n campagne een cent van de grote bedrijven aanvaardt. Decennia lang is er ons verteld dat het onmogelijk is om serieuze campagnes te voeren zonder geld van de grote bedrijven. Als de campagnes van Sanders niets anders deden dan deze mythe te ontkrachten, dan hebben ze al iets heel waardevols gedaan.

    Hoe moet een nieuwe linkse partij, gebaseerd op de belangen van werkende mensen, er uitzien? In de eerste plaats zou het een partij van strijd moeten zijn, niet alleen maar een verkiezingsmachine. Zoals Socialist Alternative heeft aangetoond bij het organiseren van succesvolle campagnes in Seattle, waarbij Kshama Sawant drie keer voor de gemeenteraad werd gekozen, is de sleutel het opbouwen van bewegingen op straat waarbij deze bewegingen een verlengstuk krijgen in de verkozen instanties.

    Zo hebben we het eerste minimumloon van $15 per uur in een grote stad gewonnen en zo hebben we de Amazon-taks afgedwongen, die honderden miljoenen van grote bedrijven zal opbrengen om betaalbare woningen te bouwen en voor andere essentiële behoeften.

    Een nationale arbeiderspartij zou alle strijd van de steeds meer multiraciale en multigender arbeidersklasse moeten vertegenwoordigen, inclusief de strijd om een einde te maken aan het beleid van massadeportatie en voor burgerrechten voor arbeidsmigranten; voor abortusrechten en LGBTQ-rechten tegen de aanvallen van reactionaire rechts in; voor het einde van het beleid om kiezers van de stembussen weg te houden.

    We hebben een partij nodig waar onze gekozen vertegenwoordigers verantwoording afleggen aan de basis en waar ze moeten stemmen voor de standpunten die in het partijprogramma staan. Verantwoording afleggen betekent ook dat de volksvertegenwoordigers niet meer verdienen dan het gemiddelde loon van de werkenden, zoals Kshama.

    In zo’n partij zouden marxisten strijden voor een antikapitalistisch platform dat ervoor pleit om belangrijke sectoren van de economie, waaronder de banken, de gezondheidszorg, de grote industrieën en de energie-, logistieke en transportsector, in publieke handen te brengen. Dit is de enige manier waarop we een begin kunnen maken met het inzetten van de beschikbare middelen van de samenleving voor het beëindigen van de massale ongelijkheid en het structurele racisme, en voor een snelle overgang van fossiele brandstoffen naar hernieuwbare energie.

    Een vraag die vaak wordt gesteld is waar de krachten voor deze nieuwe partij vandaan zullen komen. Ons antwoord is dat er een enorme potentiële steun is van degenen die de campagnes van Sanders hebben gesteund, van progressieve vakbondsleden en van jongeren die actief zijn in de strijd tegen racisme, seksisme en de klimaatcatastrofes. Maar het is absoluut waar dat er aanzienlijke cijfers en organisaties nodig zijn om een nationale partij te lanceren.

    Links in de VS heeft prominente figuren als Sanders, AOC en de nieuw gekozen Cori Bush, congreslid uit Missouri. Zij moeten van hun aanhangers horen dat ze tot de conclusie komen dat de Democraten niet kunnen hervormd worden. Het is positief dat figuren als Cornel West, Nina Turner (voorzitter van ‘Our Revolution’) en Roseann De Moro (voormalig voorzitter van de National Nurses United) in deze richting bewegen. Er zijn de Democratic Socialists of America die de afgelopen jaren tot 70.000 leden zijn gegroeid en die formeel voorstander zijn van een nieuwe arbeiderspartij. We hebben hen nodig, de DSA moet van dat standpunt daadwerkelijk een prioriteit maken. Een onmiddellijke stap zou kunnen zijn om te beginnen met het socialistische kandidaten naar voren te schuiven op het lokale terrein, en dit op een onafhankelijke basis maar met een gemeenschappelijk platform en een focus op het opbouwen van beweging.

    Nooit meer Trump

    Het is duidelijk: we lopen de komende jaren ernstige gevaren als we geen ernstige stappen zetten in de opbouw van een nieuwe politieke kracht. Donald Trump en populistisch rechts hebben immers een grote politieke basis opgebouwd en bovendien is extreemrechts aan het groeien.

    Als we een herhaling krijgen van 2008-10 met werkende mensen en delen van de middenklasse die lijden onder het feit dat de banken en bedrijven in de watten worden gelegd door een Democratisch bestuur, zal dit een enorme opening bieden voor verdere groei van extreemrechts.

    In de Verenigde Staten zijn er in de jaren 1930, 1970 en opnieuw in de jaren 1990 mogelijkheden geweest om een partij van werkende mensen op te richten. Om verschillende redenen werden deze verkwanseld. Vandaag is het voor miljoenen, vooral jonge mensen, duidelijker dan ooit dat het kapitalisme een failliet systeem is. De tijd is gekomen om een machtige beweging op te bouwen, georganiseerd in werkplaatsen, buurten en campussen en weerspiegeld in de stembus, die de heerschappij van de miljardairs op beslissende wijze kan uitdagen. Deze beweging mag niet stoppen voor het een einde maakt aan de destructieve en parasitaire heerschappij van het kapitaal in Amerika en moet zich verenigen met werkende mensen over de hele wereld om een vreedzame, welvarende en egalitaire socialistische toekomst op te bouwen.

  • Video: World to Win over de Amerikaanse verkiezingen

    Zondagavond was er een uitzending van World to Win, het regelmatige programma van International Socialist Alternative. Deze week ging het uiteraard over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Toya en Yaara, de hosts van de uitzending, spreken met enkele Amerikaanse socialisten. Op het einde is er ook een interview met Kshama Sawant, het socialistische gemeenteraadslid in Seattle. Hieronder kan je deze uitzending bekijken. Vergeet ook niet om het Youtube-kanaal van ISA te volgen.

  • Trump is weg! Socialistische analyse en voorstellen voor volgende stappen in de strijd

    Socialist Alternative op de betogingen in Philadelphia

    Verklaring van Socialist Alternative (gepubliceerd op 7 november)

    De feesten zijn begonnen. Trump heeft duidelijk verloren en zal begin volgend jaar uit het Witte Huis weg zijn. Een massale zucht van opluchting wordt gedeeld door miljoenen mensen in de VS en daarbuiten. Toch moeten we meteen opmerken dat de pandemie, de klimaatverandering, de economische crisis en het institutionele racisme niet zullen verdwijnen als Trump geen president meer is. Biden zelf zei dat hij geen fundamentele verandering wil en hij zal de hand reikt naar rechtse Republikeinen. We zullen nog steeds vastberaden massabewegingen nodig hebben om vooruitgang te boeken voor de werkende mensen, om te vechten tegen extreemrechts en om de rampzalige heerschappij van de miljardairklasse te bestrijden.

    Natuurlijk blijft Trump beweren dat de resultaten frauduleus zijn en dat de verkiezingen worden gestolen. We kunnen niet uitsluiten dat delen van zijn aanhangers zullen mobiliseren om zich te verzetten tegen het verkiezingsresultaat. Als Trump probeert te blijven, moeten er massamobilisaties zijn om hem te verdrijven.

    Maar het is ook vrij duidelijk dat de heersende klasse geen verdere chaos wil. De media en zelfs delen van het Republikeinse establishment hebben moeite gedaan om te benadrukken dat de kapitalistische democratie “functioneert”. Zelfs de rechtbanken, waarvan Trump hoopte dat ze zouden ingrijpen om het tellen te stoppen of om te weigeren delen van de mail-in-stembiljetten te tellen, hebben tot nu toe geweigerd dat te doen. Ook is het onwaarschijnlijk dat het resultaat van de tellingen in verschillende staten zal veranderen.

    Waarom was het zo nipt?

    De experts en opiniepeilers zaten er weer naast: er was geen ‘blauwe golf’ met een overtuigende overwinning voor Biden en een meerderheid in de Senaat. De Democraten verloren een aantal zetels in het Congres en er zijn ook verliezen op staatsniveau. Dat gezegd zijnde waren er ook progressieve overwinningen in het Congres met de verkiezing van Cori Bush en Jamaal Bowman die de ‘Squad’ vervoegen naast Alexandria Ocasio-Cortez, Rashida Tlaib en anderen.

    In de aanloop naar de verkiezingen werd het voor veel kiezers moeilijker gemaakt om te stemmen. Dat is een Republikeinse specialiteit. Nu werd het gekaderd in de pandemie. Bovendien is het kiescollege één van de meest ondemocratische instellingen (samen met het Hooggerechtshof) en een politiek systeem dat ontwerpen is om de heerschappij van de miljardairsklasse te maskeren. Dit alles had een zeker effect, maar tegelijk zorgde het voortdurende gepraat van Trump over fraude en het ondermijnen van de postdiensten dat gewone mensen net meer vastberaden waren om wel deel te nemen aan de verkiezingen. De opkomst was dan ook opmerkelijk hoog: het grootste percentage van geregistreerde kiezers sinds 1908.

    De liberale autoriteiten gingen ervan uit dat de massale opkomst de Democraten sterk zou bevoordelen. Maar het resultaat was verre van overtuigend. Trump had nochtans volledig kunnen weggeveegd worden, zeker indien Bernie Sanders de tegenkandidaat was geweest. Trump had één van de laagste goedkeuringscijfers van een zittende president ooit.  De Democraten voerden een zwakke campagne en deden dit met een bijzonder weinig inspirerende kandidaat van big business.

    Een exitpoll van FoxNews stelde dat 72% van de kiezers voorstander is van een door de overheid geleid gezondheidsstelsel. In Florida, waar Trump won, stemde in een referendum 61% voor de maatregel om het minimumloon in de staat te verhogen naar 15 dollar per uur. Een oproep aan de kiezers uit de werkende klasse, wat Bernie Sanders effectief had kunnen doen, zou ongetwijfeld een enorme impact gehad hebben.

    Trump heeft de Covid-19 pandemie – met honderdduizenden doden in de VS – op criminele wijze aangepakt. Er is massale werkloosheid en miljoenen Amerikanen dreigen in armoede te vervallen.

    Ondanks al die elementen deden de Democraten er alles aan om hun eigen overwinning te ondermijnen. Ze hadden een gênante kandidaat die uit de publieke belangstelling werd gehouden, weigerden een stevige campagne aan de basis in de belangrijkste swing states, spraken zich uit tegen populaire voorstellen als Medicare for All of het belasten van de rijken, voerden geen campagne om miljoenen kiezers te registreren … Het falen van de Democraten kan niet toegeschreven worden aan ‘fouten’, het komt door het fundamentele karakter van de partij als verdediger van de belangen van big business en gecontroleerd door miljardairs.

    Uit de exitpolls blijkt dat de kiezers voor wie de pandemie de belangrijkste kwestie was massaal voor Biden stemden: 82%. Onder de kiezers die de economie als belangrijkste kwestie aanhaalden, stemde een even groot aantal voor Trump. Deze cijfers tonen dat de Democratische Partij in deze verkiezingen letterlijk niets te zeggen had tegen werkende mensen en delen van de midden klasse die extreem bang zijn voor de toekomst of al worstelen met schulden, verlies van werk … Voor velen weerklonk enkel de boodschap van Trump: ‘open de economie’. Het is niet overdreven om te stellen dat moest de pandemie en de criminele aanpak ervan er niet waren geweest, Trump er wellicht gemakkelijk in geslaagd zou zijn om Biden te verslaan.

    Democraten keren zich tegen progressief beleid

    In de laatste dagen van de campagne maakte Biden duidelijk dat hij fracking niet zou verbieden, niet zou besparen op de middelen voor de politie en een zoveelste conservatieve rechter in het Hooggerechtshof zou aanvaarden. Hij zei nogmaals dat politie-agenten verdachten maar in de benen moeten schieten als oplossing voor de racistische politiemoorden. Het komt niet als een verrassing dat een opiniepeiling van Axios aantoonde dat 58% van de Democratische kiezers vooral gemotiveerd waren om “tegen Trump” te stemmen en niet zozeer “voor Biden.”

    Dit alles liet Trump toe om zichzelf voor te stellen als een ‘outsider’, ook al zat hij in het Witte Huis. Trump bekritiseerde Biden vanop ‘links’ voor zijn racistische Criminal Bill uit 1994, zijn steun aan oorlogen en zijn rol in handelsovereenkomsten gericht op de belangen van big business. Dit werd gecombineerd met een cocktail van racisme, seksisme, autoritarisme, een beroep op extreemrechts, complottheorieën en een retoriek van ‘wet en orde’ die een zeker gehoor vindt bij een deel van de conservatieve blanke kiezers.

    In zijn mediaverklaring van 4 november zei Trump zelfs: “De Democraten zijn de partij van de grote donateurs, de grote media, de grote techbedrijven, zo lijkt het. En de Republikeinen zijn de partij van de Amerikaanse arbeider geworden. Dat is wat er is gebeurd.” Dit is natuurlijk absurd voor een miljardair die zijn regering volpropte met andere superrijken. Kiezers die minder dan 100.000 dollar per jaar verdienen, stemden aanzienlijk meer voor Biden dan voor Trump. Het feit echter dat Trump een zeker gehoor vindt met zijn stelling, zegt veel over het Democratisch establishment.

    De leiders van de Democratische Partij vochten harder en effectiever tegen Bernie in de voorverkiezingen dan tegen Trump in de algemene verkiezingen. Toch zullen de liberale geleerden proberen een “schuldgevoel” te stimuleren, door te beweren dat deze situatie te wijten is aan mensen die niet hebben gestemd (vooral gekleurde mensen), onafhankelijke kiezers, racistische ideeën in de blanke arbeidersklasse (wat een echte factor is), of aan Democraten die geassocieerd worden met ‘radicaal links’. In plaats daarvan moet de Democratische Partijleiding in de spiegel kijken om te zien wie Trump de opening gaf om te proberen deze verkiezing te stelen. Bovendien had Sanders zelf niet moeten capituleren voor Biden, en had hij zijn eerdere kritiek op de Democratische Partij niet zelf moeten censureren. Dit hielp ruimte te scheppen voor Trump om als kandidaat tegen de gevestigde orde op te treden.

    Het schuldgevoel

    Liberale experts en sommige linkse activisten minimaliseren het niet-inspirerende, gevestigde imago van de Biden-campagne en kiezen voor een reductionistische benadering. Ze stellen dat het hoger aantal stemmen voor Trump in vergelijking met 2016 enkel te wijten is aan racisme in de blanke arbeidersklasse. Natuurlijk is de VS een diep racistische samenleving en extreemrechts is gegroeid, waardoor het een bedreiging zal blijven voor socialisten en de arbeidersbeweging.

    Dit alleen verklaart echter niet de winst die Trump in deze verkiezing heeft gemaakt en het zou een zeer ernstige fout zijn om zijn kiezers af te schrijven als een blok van racistische blanke kiezers. In feite was het ene deel van de bevolking waar zijn procentuele steun daalde, dat van de niet-academisch opgeleide blanke kiezers. Dit verandert niets aan het feit dat twee derden van deze demografische groep Trump steunde, maar het toont ook dat het zeker geen monolithisch blok is.

    De steun voor Trump groeide onder zwarte en Latino kiezers, terwijl die lang werden beschouwd als sowieso gewonnen voor de Democraten. Trump won het hoogste stemmenpercentage onder kleurlingen van gelijk welke Republikeinse presidentskandidaat de afgelopen 60 jaar! Er zijn een aantal factoren die daarin meespelen, maar een belangrijk element waarom een deel van de zwarte en Latino werkende klasse voor Trump koos, is opnieuw vanwege de economie en het complete falen van de Democraten om te antwoorden op de crisis waar werkende mensen mee geconfronteerd worden.

    Gevestigde media, zoals de New York Times, hebben er belang bij om deze verkiezing te beperken tot een kwestie van ras. Zo ondermijnen ze het vertrouwen in het potentieel van een multiraciaal verzet van werkenden en wordt de aandacht afgeleid van het falen van de Democraten. Ze zeggen het niet openlijk, maar zijn actief gekant tegen de opkomst van een multiraciale massabeweging die zich op de werkende klasse baseert en de strijd aangaat tegen de miljardairsklasse. Een ‘identiteitspolitiek’ van het establishment is een dekmantel ter verdediging van de kapitalistische heerschappij.

    Ook hier valt niet te ontkennen dat Trump met zijn ‘wet en orde’ retoriek gekoppeld aan de meest achterhaalde racistische vooroordelen bij een deel van de samenleving scoorde.

    De noodzaak van echte eenheid van de werkende klasse tegenover racisme is van cruciaal belang. Maar de vraag hoe we die eenheid in zo’n extreem gepolariseerde samenleving daadwerkelijk kunnen bereiken, is complex. Wij geloven dat het mogelijk is op basis van een strijdbaar programma dat zowel eisen omvat die het leven van de werkende mensen in het algemeen verbeteren, als een duidelijke stellingname voor zwarte bevrijding en rechten van migranten.

    De massale multiraciale opstand van deze zomer – en de brede steun voor de opstand in de samenleving – in de nasleep van de politiemoord op George Floyd toonde het potentieel voor een gezamenlijke strijd tegen racisme en economische ongelijkheid. Het gebrek aan leiderschap, organisatie en een duidelijke strategie gaf de heersende klasse echter de kans om verwarring te zaaien rond kwesties als het verminderen van de middelen voor politie. Het gaf Trump en extreemrechts bovendien een opening om in te spelen op de angst van mensen voor chaos. De terughoudendheid en angst voor de opstand (vooral op het platteland) is reëel, maar moet niet worden overdreven.

    Hoe zal het beleid er onder Biden uitzien?

    Het beleid onder Biden/Harris zal geen oplossingen bieden voor de belangrijkste problemen van de werkende bevolking. Het is voorspelbaar dat ze zich zullen verschuilen achter de mogelijke Republikeinse controle van de Senaat als excuus waarom verandering niet mogelijk is. Zelfs tijdens de campagne, toen de Democraten probeerden om de controle over de Senaat te winnen, zei Biden reeds dat hij met de Republikeinen wil samenwerken. Dat wordt altijd als excuus gebruikt voor asociaal beleid en aanvallen op de belangen van de werkenden. Er is een grotere kans dat rijke Republikeinen in de regering van Biden worden opgenomen dan Bernie Sanders.

    Het zal van bij het begin een zwak beleid zijn dat geconfronteerd wordt met de diepe crisis van de pandemie en de economische verwoesting. De Federal Reserve en kapitalistische economen zijn het er bijna unaniem over eens dat er veel meer fiscale stimulansen moeten komen om een nog grotere inzinking te voorkomen. Maar terwijl de 600 dollar aanvulling op de werkloosheidsuitkeringen dringend moet worden hersteld, is dit helemaal niet het zelfde als de blijvende verandering die we nodig hebben, zoals de Green New Deal en Medicare for All. Jammer genoeg zijn de Democratische leiders heel duidelijk dat ze tegen beide programma’s zijn, ook al zijn die overweldigend populair bij de gewone mensen.

    Een laatste overwinning

    We moeten dringend bouwen aan een massabeweging om te vechten voor een noodplan voor werkende mensen, een socialistische Groene New Deal, gemeenschapscontrole op de politie, Medicare for All, en nog veel meer. Wij kunnen niet van door big business gecontroleerde Democraten afhangen om tot verandering te komen. Biden heeft overigens steeds weer herhaald dat de maatregelen die we zo nodig hebben niet door hem zullen verdedigd of uitgevoerd worden.

    Biden zal toezien op één van de diepste crises uit de geschiedenis van het Amerikaanse kapitalisme. Hij zal ernaar streven de belangen van de miljardairsklasse te dienen, net zoals hij dat al zijn hele politieke loopbaan doet. Het zal miljoenen mensen op zoek doen gaan naar een alternatief voor de Democratische Partij en de mainstream politiek in het algemeen.

    In deze context kan extreemrechts verder groeien. Om de strijd tegen rechtse racisten effectief te kunnen voeren, is er nood aan een programma dat werkenden kan mobiliseren in actie. We kunnen onze eisen niet beperken tot wat aanvaardbaar is voor de leiders van de Democratische Partij en hun miljardairs. We moeten vechten voor de behoeften van miljarden mensen wereldwijd in plaats van die van de miljardairs. Dit soort strijd zou onvermijdelijk botsen met het kapitalistische systeem zelf.

    Deze verkiezingen tonen aan dat de Democraten niet in staat zijn om extreemrechts resoluut te verslaan. Socialist Alternative denkt dat we een nieuwe partij nodig hebben die gebaseerd is op de arbeidersklasse. Wij pleiten ervoor dat deze nieuwe partij staat voor het in beslag nemen van de rijkdom van de grootste bedrijven en hen onder democratische arbeiderscontrole en -bestuur te plaatsen. Trump is het symptoom. Kapitalisme is de ziekte. Socialisme is de remedie.

  • Stop Trump! Actie om te vermijden dat Trump de verkiezingen steelt

    Artikel door Bryan Koulouris

    Om Trump uit het Witte Huis te verdrijven, moeten we de “business as usual” verstoren met massale burgerlijke ongehoorzaamheid, student walkouts en actie op de werkplek. We kunnen niet zomaar “afwachten” wat er gebeurt. Trump doet alles wat hij kan om de verkiezingen te stelen, en we moeten snel en resoluut actie ondernemen. De protesten van vandaag (4 november) zouden slechts het begin moeten zijn. Er moeten noodbijeenkomsten georganiseerd worden op de werkplaatsen, scholen, campussen en wijken om te bespreken hoe we de strijd kunnen opvoeren opdat Trump wel moet toegeven. Veel vakbonden hebben verklaard dat ze van plan zijn te staken als Trump probeert de verkiezingen te stelen, nu moeten we in actie komen! De arbeidersbeweging moet het voortouw nemen in het mobiliseren van een beweging om hem te verdrijven.

    In het midden van de nacht voordat dit artikel werd geschreven, verklaarde Trump dat hij had gewonnen, ook al waren miljoenen stemmen nog niet geteld. Het verder tellen van de uitgebrachte stemmen omschreef hij als “fraude”. Trump kan proberen om Republikeinse staatparlementen en rechtbanken, inclusief het Hooggerechtshof, te gebruiken in een poging om de stemmen niet te tellen. We moeten ons organiseren en terugvechten met de eis dat elke stem wordt geteld!

    Balans van de krachten

    De regering-Trump heeft zich hierop voorbereid en brengt de krachten van de rechtse reactie in beweging. Dit is niet het moment om verlamd te raken van angst. We kunnen ook niet rekenen op de Democratische Partijleiding om Trump voor ons te bestrijden: de Democraten lieten Bush de verkiezingen in 2000 stelen, en meer recentelijk lieten ze zonder enig protest toe dat de christelijke fundamentalist Amy Coney Barrett rechter in het Hooggerechtshof werd.

    We moeten vertrouwen op de kracht van jongeren, onderdrukte en werkende mensen. Arbeiders zijn essentieel voor onze economie, niet de miljardairs en plunderaars. We hebben de macht om dit systeem af te sluiten en we moeten ons dringend voorbereiden op een algemene staking van werkenden en studenten in combinatie met een massale burgerlijke ongehoorzaamheid om Trump te dwingen toe te geven. Een massale staking, gesteund door een wijdverbreide opstand, zou de miljardairklasse tot in de kern door elkaar schudden en hen mogelijk dwingen om eindelijk maatregelen te nemen tegen het autoritaire karakter van Trump. Als we ons organiseren en mobiliseren, kunnen we meer winnen dan alleen Trump weg krijgen. We kunnen vechten voor de socialistische politiek die de werkende mensen nodig hebben om de pandemie, de klimaatverandering, het institutionele racisme en de ongebreidelde ongelijkheid aan te pakken.

    Hoe zijn we hier gekomen?

    De onderdrukking van de kiezers, een Republikeinse specialiteit, werd dit jaar versterkt in het kader van de pandemie. Bovendien is het kiescollege één van de meest ondemocratische instellingen (samen met het Hooggerechtshof) in een Amerikaans politiek systeem dat ontworpen is om de heerschappij van de miljardairklasse te maskeren. Ondanks dit alles had Trump gemakkelijk verslagen kunnen worden in een aardverschuiving, vooral als Bernie Sanders de genomineerde was geweest. Trump heeft één van de laagste goedkeuringscijfers van alle zittende presidentskandidaten ooit, en de Democraten voerden een zwakke campagne tegen hem met een vreselijk zwakke kandidaat.

    In een exit poll van FoxNews zei 72% van de kiezers dat ze voorstander zijn van een door de overheid geleid gezondheidszorgprogramma. In Florida, waar Trump won, stemde 61% van de mensen in een gelijktijdig referendum voor het verhogen van het minimumloon tot 15 dollar per uur. Een duidelijke oproep aan de kiezers uit de werkende klasse, wat Bernie effectief had kunnen doen, had Trump ook hier een zware nederlaag kunnen toebrengen.

    Trump heeft de Covid-pandemie – met honderdduizenden doden in de VS – crimineel aangepakt. Ondertussen nam de massawerkloosheid fors toe en glijden miljoenen Amerikanen af naar armoede. Toch deden de Democraten al het mogelijke om toch niet te winnen. Ze hadden een gênante kandidaat die uit de publieke belangstelling werd gehouden, weigerden een stevige campagne aan de basis in de belangrijkste swing states, spraken zich uit tegen populaire voorstellen als Medicare for All of het belasten van de rijken, voerden geen campagne om miljoenen kiezers te registreren … Het falen van de Democraten kan niet toegeschreven worden aan ‘fouten’, het komt door het fundamentele karakter van de partij als verdediger van de belangen van big business en gecontroleerd door miljardairs.

    In de laatste dagen van de campagne maakte Biden duidelijk dat hij fracking niet zou verbieden, niet zou besparen op de middelen voor de politie en een zoveelste conservatieve rechter in het Hooggerechtshof zou aanvaarden. Hij zei nogmaals dat politie-agenten verdachten maar in de benen moeten schieten als oplossing voor de racistische politiemoorden. Het komt niet als een verrassing dat een opiniepeiling van Axios aantoonde dat 58% van de Democratische kiezers vooral gemotiveerd waren om “tegen Trump” te stemmen en niet zozeer “voor Biden.”

    Dit alles liet Trump toe om zichzelf voor te stellen als een ‘outsider’, ook al zat hij in het Witte Huis. Trump bekritiseerde Biden vanop ‘links’ voor zijn racistische Criminal Bill uit 1994, zijn steun aan oorlogen en zijn rol in handelsovereenkomsten gericht op de belangen van big business. Dit werd gecombineerd met een cocktail van racisme, seksisme, autoritarisme, een beroep op extreemrechts, complottheorieën en een retoriek van ‘wet en orde’.

    De leiders van de Democratische Partij vochten harder en effectiever tegen Bernie in de voorverkiezingen dan tegen Trump in de algemene verkiezingen. Toch zullen de liberale geleerden proberen een “schuldgevoel” te stimuleren, door te beweren dat deze situatie te wijten is aan mensen die niet hebben gestemd (vooral gekleurde mensen), onafhankelijke kiezers, racistische ideeën in de blanke arbeidersklasse (wat een echte factor is), of aan Democraten die geassocieerd worden met ‘radicaal links’. In plaats daarvan moet de Democratische Partijleiding in de spiegel kijken om te zien wie Trump de opening gaf om te proberen deze verkiezing te stelen. Bovendien had Sanders zelf niet moeten capituleren voor Biden, en had hij zijn eerdere kritiek op de Democratische Partij niet zelf moeten censureren. Dit hielp ruimte te scheppen voor Trump om als kandidaat tegen de gevestigde orde op te treden.

    De leiding van de Democratische Partij deed niets om de mensen voor te bereiden op deze volledig voorspelbare uitkomst van een omstreden stemming. Miljoenen van ons wisten dat Trump zou proberen deze verkiezing te stelen als hij de kans kreeg. Ze hebben zich niet voorbereid op protesten omdat de Democraten een partij van het kapitalisme is die stabiliteit van de gevestigde belangen centraal stelt en niet het leven van de werkende mensen. Hoewel veel vakbondsleiders resoluties hebben aangenomen waarin wordt opgeroepen tot algemene stakingen, hebben ze weinig gedaan om hun leden voor te bereiden op actie. Dat is een van de redenen waarom we behoefte hebben aan massale bijeenkomsten op werkplaatsen, scholen en wijken om te bespreken hoe we onze volgende stappen kunnen opbouwen.

    Een laatste overwinning

    Als we in staat zijn om een sterke beweging op te bouwen die het Trump-regime omverwerpt, dan moeten we het daar niet bij laten. We zouden de beweging moeten organiseren om te vechten voor een noodplan voor werkende mensen, een socialistische Groene New Deal, gemeenschapscontrole op de politie, Medicare for All, en nog veel meer. De pandemie, de klimaatverandering, de economische crisis en het institutionele racisme zullen niet verdwijnen wanneer Trump het Witte Huis verlaat. Wij kunnen niet van door big business gecontroleerde Democraten afhangen om tot verandering te komen. Biden heeft overigens steeds weer herhaald dat de maatregelen die we zo nodig hebben niet door hem zullen verdedigd of uitgevoerd worden.

    Als Trump verdwijnt, zal Biden toezien op één van de diepste crises uit de geschiedenis van het Amerikaanse kapitalisme. Biden zal ernaar streven de belangen van de miljardairsklasse te dienen, net zoals hij dat al zijn hele politieke loopbaan doet. Het zal miljoenen mensen op zoek doen gaan naar een alternatief voor de Democratische Partij en de mainstream politiek in het algemeen.

    In deze context kan extreemrechts verder groeien onder het bewind van Biden. Om de strijd tegen rechtse racisten effectief te kunnen voeren, is er nood aan een programma dat werkenden kan mobiliseren in actie. We kunnen onze eisen niet beperken tot wat aanvaardbaar is voor de leiders van de Democratische Partij en hun miljardairs. We moeten vechten voor de behoeften van miljarden mensen wereldwijd in plaats van die van de miljardairs. Dit soort strijd zou onvermijdelijk botsen met het kapitalistische systeem zelf.

    Deze verkiezingen tonen aan dat de Democraten niet in staat zijn om extreemrechts resoluut te verslaan. Socialist Alternative denkt dat we een nieuwe partij nodig hebben die gebaseerd is op de arbeidersklasse. Wij pleiten ervoor dat deze nieuwe partij staat voor het in beslag nemen van de rijkdom van de grootste bedrijven en hen onder democratische arbeiderscontrole en -bestuur te plaatsen. We maken deel uit van een internationale beweging op elk continent om de onrechtvaardigheden van het kapitalisme wereldwijd te bestrijden. Dit zou de basis kunnen leggen voor het beëindigen van alle uitbuiting en onderdrukking. Organiseer je en sluit aan!

    Trump is het symptoom. Kapitalisme is de ziekte. Socialisme is de remedie. Samen kunnen we een sterke beweging opbouwen om Trump ten val te brengen. Dit kan helpen om het vertrouwen en de organisatie van werkenden in de strijd te vergroten. De protesten van vandaag zijn slechts het begin, en we hebben ze nodig als lanceerbasis in de strijd voor een socialistische toekomst!

  • Biden is geen antwoord op Trump, nieuwe partij is nodig!

    Artikel door Keely Mullen, Socialist Alternative (VS)

    Ik woon in New York City en in bijna elk gesprek dat ik de afgelopen maand had over de verkiezingen hoorde ik: “Trump is vreselijk, Biden is niet veel beter, maar ik zal op Biden stemmen omdat ik Trump haat.” Ik begrijp deze logica. Het komt uit de sterke wens van mensen om de chaos rond ons heen op te lossen en een einde te maken aan de groei van rechts. Het is een zeer begrijpelijk standpunt, maar het mist het grotere plaatje. Socialisten moeten dat uitleggen. De gevestigde media en het Democratische establishment herhalen steevast het argument van een ‘terugkeer naar het normale’ en dat de strijd tegen rechts betekent dat op gelijk welke Democraat moet gestemd worden. Linkse organisaties, socialistische groepen en prominente socialisten als Alexandria Ocasio-Cortez en Bernie Sanders zouden deze logica niet lijdzaam mogen overnemen.

    Een herverkiezing van Trump zou rampzalig zijn voor de werkende bevolking, maar toch is er bijzonder weinig enthousiasme om op Biden te stemmen. Stel je voor dat Bernie Sanders in deze situatie niet voor het establishment had gebogen, maar campagne voerde voor een nieuwe partij voor de werkende mensen. In de context van een wereldwijde pandemie, een opstand tegen racistisch politiegeweld, overweldigende steun voor algemeen toegankelijke gezondheidszorg en voor het belasten van de superrijken, had dit miljoenen jongeren en werkenden kunnen enthousiasmeren. Het zou een historische kans geweest zijn om eindelijk uit de gevangenis van de Democratische Partij te breken.

    Bernie Sanders weigerde deze stap te zetten, waardoor we nu kijken naar een strijd tussen twee slechte opties voor de werkenden die geen andere optie hebben. Socialisten hebben de verantwoordelijkheid om duidelijk te maken hoe we hier geraakt zijn en welke kansen er gemist werden.

    Debatten aan de linkerzijde

    Eric Blanc en Neal Meyer, prominente figuren in de Democratic Socialists of America (DSA), schreven: “Socialisten kunnen deze nachtmerrie niet in hun eentje stoppen. Maar we kunnen en moeten wel deel uitmaken van de bredere beweging die dat wel kan. Ja, helaas betekent dit dat we op Joe Biden moeten stemmen en ons best moeten doen om vrienden, familie, collega’s, kameraden en buren ervan te overtuigen om dat ook te doen, en wel ongeacht waar je woont.”

    Dit gaat verder dan de al conservatieve benadering van een aantal leidende figuren in DSA die opriepen om een “anti-Trump” stem uit te brengen, zonder Biden te vernoemen. DSA is een organisatie met bijna 80.000 leden, waaronder verkozenen op lokaal en nationaal vlak en een invloed in de vakbonden. Een socialistische organisatie moet de strijd tegen rechts voeren en geen afstand van de strijd doen omdat er verkiezingen zijn.

    Er zijn miljoenen mensen die het beu zijn om door de Democratische Partij als vanzelfsprekende kiezers beschouwd te worden. Velen zijn klaar voor een linkse leiding die initiatief durft te nemen. Helaas is het advies van Blanc en Meyer aan deze mensen beperkt tot het stemmen op Biden als meest effectieve manier om rechts te bestrijden. Dat is tragisch.

    De campagne van Biden kan op honderden miljoenen dollars rekenen, duizenden NGO’s doen oproepen, gekende figuren als Obama en zelfs Bernie trekken het land door om campagne te voeren voor Biden. Maar toch roepen leidinggevende figuren uit DSA op om de werkende mensen, die gedesillusioneerd zijn in de Democraten, op om voor Biden te stemmen.

    Honderdduizenden voortrekkers uit de werkende klasse zouden zich naar de socialistische beweging richten als die iets stoutmoedig en duidelijk aan te bieden had. Wat ze bij vooraanstaande leden van DSA en bij Bernie Sanders zien vandaag, is echter meer van hetzelfde.

    Wij hopen dat de DSA-leden het advies van Blanc en Meyer met respect zullen afwijzen en in plaats daarvan oproepen om te stemmen voor Howie Hawkins, de socialistische kandidaat van de Groene Partij, als een middel om concreet te wijzen op een uitgang uit de Democratische Partij. Hoewel we het niet eens zijn met alles wat hij zegt, is de reactie van DSA-lid Jeremy Gong op het artikel van Blanc en Meyer over het algemeen zeer positief (zie: https://socialistcall.com/2020/10/26/its-good-that-dsa-didnt-endorse-joe-biden/) en we zouden DSA-leden willen aanmoedigen om het te lezen. DSA-afdelingen kunnen ook de oproep van onder meer Socialist Alternative steunen om overal massabetogingen en burgerlijke ongehoorzaamheid te organiseren indien Trump de verkiezingen probeert te stelen.

    Als Trump wint, zal het niet de schuld zijn van werkende mensen die zich niet vertegenwoordigd voelden door een van beide kandidaten en ervoor kozen om niet te stemmen. Het zal ook niet de schuld zijn van mensen die een proteststem tegen beide kandidaten hebben uitgebracht. Het zal de schuld zijn van de Democratische Partij die besliste om met een kandidaat van big business in de strijd tegen Trump te stappen, terwijl ze dat ook met Sanders had kunnen doen, een kandidaat die enthousiasme van miljoenen mensen opwekte.

    Het Democratische establishment heeft de basis gelegd voor Trump

    Blanc en Meyer zwijgen in hun artikel over de rol van de Democratische Partij in het creëren van ruimte voor Trump en het Trumpisme. Dit is waarschijnlijk geen toeval, want elk grondig onderzoek naar de logica van het alomtegenwoordige argument van het “mindere kwaad” zou aantonen dat de meedogenloze aanvallen van de Democraten op de werkende mensen gedurende tientallen jaren de basis hebben gelegd voor de opgang van Trump. Dat is een cruciale historische les voor activisten uit de arbeidersbeweging.

    Op 8 november 2016 was er een collectieve verbijstering toen Trump Hillary Clinton in de verkiezingsstrijd overtrof en de nieuwe Amerikaanse president werd. De liberale opiniepeilers en deskundigen waren in shock, volledig onbekwaam om uit te leggen hoe hun perfecte kandidaat met tientallen jaren ervaring in D.C. verloor van een bombastische miljardair, zakenman en reality-tv-ster.

    Ze konden niet begrijpen dat de opgang van Donald Trump, net als de opgang van de Tea Party voordien, gebaseerd was op hun eigen incompetentie en hun volgzaamheid tegenover de miljardairklasse.

    De Democraten controleerden het Witte Huis en de beide kamers van het parlement tijdens de toenmalige ergste financiële crisis in de VS sinds de Grote Depressie. Met hun supermeerderheid vonden ze miljarden om aan de grote banken van Wall Street te geven, maar haalden ze hun schouders op toen negen miljoen jobs verloren gingen en vier miljoen huizen in beslag werden genomen.

    In de acht jaar die volgden onder het bewind van Obama en Biden, explodeerde de rijkdom van de miljardairs en raakten veel werkenden en mensen uit de middenklasse niet uit de ellende. De werkloosheid daalde, maar de overgrote meerderheid van de nieuwe jobs waren er met lage lonen en flexibele voorwaarden. Dezelfde banen die nu verdwenen zijn door de hel van Covid-19.

    De voorspelbare politiek van de Democraten om de werkende mensen te laten vallen, na een beleid van roekeloze leningen, deregulering en financialiseringsinspanningen en aanhoudende aanvallen op de sociale verworvenheden van werkenden onder de regeringen van Clinton en Bush, legde de basis voor de verrassende overwinning van Trump in 2016. Ze waren niet in staat om de werkende klasse te motiveren om naar de stembus te trekken en voor Hillary Clinton te stemmen voor nog eens vier jaar hetzelfde beleid. Meer dan 200 counties (graafschappen) die in 2012 voor Obama stemden, gingen vier jaar later over naar Trump.

    Trump heeft ook een nationalistische en reactionaire agenda naar voren gebracht in zijn campagne voor 2016, waar hij sindsdien op heeft voortgebouwd. De Democraten waren niet in staat om zijn reactionaire ideeën geloofwaardig uit te dagen.

    Niet alleen legden de Democraten een rode loper van Trump’s penthouse in Manhattan naar de trappen van het Witte Huis, ze hebben de afgelopen vier jaar evenmin iets gedaan om hem effectief te bestrijden.

    Ze hebben vooral aandacht en energie gestopt in het Russiagate schandaal en de bijhorende impeachment-procedure, in plaats van in strijd rond zaken die de werkende bevolking rechtstreeks raken. Ze hebben elk gevecht tegen Trump vervangen tegen door symbolische daden van ‘verzet’ of scherpe Tweets. Dit werd de afgelopen weken nogmaals duidelijk gemaakt bij de aanstelling van Amy Coney Barret in het Hooggerechtshof. De Democraten hebben niet eens gedaan alsof ze hiertegen zouden strijden.

    Als links het oor en de aandacht van gewone mensen wil krijgen, zal dit niet gebeuren door achter gelijk welk lijk aan te lopen dat de Democraten dat jaar in de verkiezingsstrijd gooien. Dat is geen vorm van ‘schadebeperking’. Deze aanpak draagt bij aan de gestage opmars naar iets wat erger is dan Trump, door de krachten te steunen die Trump eerder groot maakten.

    Een regering onder Biden kan mogelijk heel veel geld uitgeven om de omvang van de economische crisis te beperken. We mogen echter geen enkele illusie hebben dat Biden zelfs maar de schijn van een progressief beleid zal opwekken. Zijn beleid is dat van de meeste gevestigde Democraten: veel steun aan grote bedrijven en verzekeringsmaatschappijen, verzet tegen populaire maatregelen zoals gezondheidszorg voor iedereen. Onder Biden zal de ruimte voor extreemrechts toenemen en Trump kan doorgaan met het opbouwen van steun voor zijn ideeën, ook al verliest hij. Mogelijk kan een situatie dat Trump niet verkozen is, hem net meer vrijheid geven om zijn basis te organiseren en een uiterst rechtse partij te ontwikkelen.

    Onafhankelijke politiek nodig om rechts te verslaan

    Om Trump en de reactionaire krachten die met hem een opgang kenden effectief te bestrijden, is er nood een vastberaden opstelling. We hebben de bredere linkerzijde nodig om moedig campagne te voeren voor Medicare for All, een Green New Deal, COVID-hulp voor werkende mensen, en om de middelen voor de politie drastisch te beperken. Als onderdeel van de opbouw van deze bewegingen is het cruciaal dat we beginnen met het nemen van stappen om een onafhankelijk, links politiek alternatief op te bouwen buiten de Democratische Partij.

    De echte “schadebeperking” waar organisaties en prominenten ter linkerzijde zich mee bezig zouden moeten houden, is het mobiliseren van de breedste lagen van de werkende klasse in massabewegingen en het dringend creëren van een nieuwe politieke partij met een programma voor de arbeidersklasse en een strijdbare benadering. Een partij die een politieke thuis kan zijn voor de miljoenen gewone mensen die Bernie Sanders steunden.

    Linkse organisaties en figuren moeten de gedesillusioneerde werkende mensen niet weer in de val van de Democratische Partij laten lopen. Ze zouden leiding moeten geven weg van de Democratische Partij naar iets nieuw. Er is geen tijd te verliezen in de strijd tegen rechts en de miljardairklasse.

     

    Morgenavond: online meeting van Actief Linkse Studenten over de Amerikaanse verkiezingen

  • Amerika kiest midden in een ongekende crisis

    Dinsdag zijn er de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Mogelijk zullen de volledige resultaten nog enige tijd op zich laten wachten. Hierdoor zijn verschillende scenario’s mogelijk: Biden die voldoende overtuigend wint zodat Trump zich moet beperken tot protest op Twitter en het aanmoedigen van rechtse milities op straat, een betwist resultaat waarbij Trump alle mogelijke procedures en manoeuvres uit de kast haalt om de verkiezingen te stelen, of natuurlijk de mogelijkheid dat Trump het toch haalt. Wat er ook gebeurt, één ding staat vast: de Amerikaanse politiek zit in een diepe crisis. De werkende klasse heeft nood aan een eigen politiek instrument om daarop te antwoorden.

    Ongekende crisis

    Het is onmogelijk om de huidige staat van de Amerikaanse politiek te begrijpen zonder te kijken naar de rampzalige toestand van het kapitalisme in dit land. De VS begon de tweede golf van de pandemie zonder dat de eerste golf volledig weg was. Er zijn meer dan 7,5 miljoen bevestigde infecties en 210.000 mensen zijn gestorven. Dit is in de eerste plaats te wijten aan de crimineel onbekwame aanpak van Trump. Tragisch genoeg zouden nog eens 200.000 mensen kunnen sterven voordat dit voorbij is, wat betekent dat de tol in de buurt komt van de totale Amerikaanse verliezen in de Tweede Wereldoorlog.

    De pandemie zorgde ervoor dat de ontwikkelende crisis versnelde tot de grootste economische ineenstorting sinds de Grote Depressie. De officiële werkloosheidsniveaus vertellen niet het volledige verhaal. De bredere maatstaven van het Bureau of Labor Statistics tonen een werkloosheidsgraad van 12,8%. Dat is een pak lager dan de 22,8% in april, maar het blijft rampzalig. Miljoenen mensen genoten een opleg bij hun uitkering van 600 dollar per maand, maar dit eindigde eind juli. Heel wat mensen zijn op krediet aangewezen om de huur te betalen. Er zijn geen massale uithuiszettingen, enkel en alleen omdat er een tijdelijk verbod op is.

    De recessie wordt steeds vaker beschreven als “K-vormig”, wat betekent dat de rijken en de hogere middenklasse het nog beter doen dan voorheen, terwijl de rest van de bevolking verder achteruitgaat. Terwijl de VS het zogenaamd rijkste land ter wereld is, hebben naar schatting één op de drie kinderen te maken met voedselonzekerheid. Covid-19 en de economische crisis hebben de zwarte en Latijnse arbeidersklasse onevenredig zwaar getroffen. Ook vrouwen zijn zwaar getroffen door ontslagen, terwijl velen gedwongen zijn hun baan op te geven om thuis te blijven om kinderen te helpen met online school. Jongeren zien hun toekomst in vlammen opgaan. In het begin van de zomer schatte een rapport van de Amerikaanse Centers for Disease Control dat één op de vier jonge volwassenen in de leeftijd van 18-24 jaar in de voorgaande maand zelfmoord had overwogen.

    Dit alles droeg bij aan het explosieve karakter van de opstand tegen racisme in de nasleep van de politiemoord op George Floyd eind mei. Maar terwijl de grootste golf van massale protesten in de Amerikaanse geschiedenis een positief effect had op het bewustzijn, gaf het gebrek aan structuur, leiderschap en een duidelijk programma van de beweging de verrotte gevestigde orde – zowel de Republikeinen op nationaal niveau als de Democraten in de grote steden – een kans om zich te hergroeperen. In Minneapolis, waar de opstand begon, trok de gemeenteraad snel eerdere beloften in om het politieapparaat radicaal te hervormen. Ook uiterst rechts begon zich te doen gelden met de zegen van Trump.

    En dan hebben we het nog niet eens over de enorme bosbranden die zich uitstrekten van Californië tot de staat Washington aan de westkust, en die voor iedereen duidelijk maken dat we naast de pandemie en de economische depressie ook geconfronteerd worden met een klimaatcatastrofe. Deze crisis is, samen met de andere twee, het resultaat van de werking van het zieke systeem van het kapitalisme.

    Dit was de situatie toen de presidentsverkiezingen hun laatste fase ingingen. Dit kan alleen maar als explosief worden omschreven.

     

    Waarom een nieuwe partij nodig is

    Om de door de grote bedrijven gedomineerde politiek te verslaan, is er een nieuwe partij nodig. Die moet volledig onafhankelijk zijn van de leiding van de Democratische Partij en over echte democratische structuren en een programma voor de belangen van de werkende klasse beschikken. Het idee van het ‘minste kwaad’ wordt onderuit gehaald door het diskrediet van de Democratische Partij en de zwakte van Biden. Als Biden wint zal het een zeer zwak presidentschap zijn geconfronteerd met de ergste economische en sociale crisis sinds de jaren ‘30.

    In 2016 riepen we Bernie op om zijn campagne om te vormen tot het embryo van een nieuwe partij, maar hij heeft deze historische kans zowel in 2016 als nu volledig gemist. De Green Party neemt sinds de jaren 1990 deel aan de presidentsverkiezingen. Met kandidaten als Ralph Nader en Jill Stein positioneerde de Green Party zich in de VS duidelijk links van de groene partijen in Europa. Ondanks massale meetings, zeker bij de Nader-campagnes, slaagde de Green Party er echter niet in om een factor te worden in strijdbewegingen. Tijdens de historische stakingsbewegingen van de afgelopen jaren of nog in het protest van Black Lives Matter en zelfs in de klimaatbeweging was de Green Party grotendeels afwezig. Een puur electorale kracht zal niet volstaan om de miljardairsklasse te verslaan. Met Howie Hawkins, een zelfverklaarde socialist met een verleden in de arbeidersbeweging, biedt de Green Party de meest geloofwaardige derde kandidaat in deze verkiezingen. Socialist Alternative riep daarom op om voor Hawkins te stemmen.

    De fundamentele reden waarom de sociale bewegingen van de afgelopen jaren er niet in geslaagd zijn om grootschalige veranderingen af te dwingen, is het ontbreken van massale strijdorganisaties in de VS. De oprichting van een nieuwe (semi-)massale politieke partij in de VS zou daar verandering in brengen. Het zou een thuis kunnen zijn voor bewegingen zoals Black Lives Matter, de arbeidersbeweging en elke strijd van arbeiders tegen uitbuiting en onderdrukking. Een proteststem voor Howie Hawkins kan dit perspectief versterken.

    De enorme uitdagingen als gevolg van de diepgaande crisis van het Amerikaanse kapitalisme zullen niet opgelost worden via verkiezingen, er zal strijd nodig zijn door een volgehouden beweging met een georganiseerde en democratische structuur. Om substantiële overwinningen te boeken, zullen onze bewegingen een onafhankelijke politieke uitdrukking moeten hebben.

    Om toegankelijke gezondheidszorg voor iedereen af te dwingen, zullen we botsen op de private verzekeringssector en de politici die deze sector verdedigen. Om een robuuste Green New Deal te bekomen, zullen we de grote energiebedrijven moeten nationaliseren en de sector heropbouwen onder democratische controle en beheer van de werkende mensen. De miljardairsklasse zal niet vrijwillig bijdragen aan de gemeenschap zodat betaalbare sociale woningen kunnen gefinancierd worden. Voor al onze eisen is er nood aan een beweging die een krachtsverhouding opbouwt en opkomt voor een samenleving die de behoeften van de mensheid boven de winst stelt. Dit zou een cruciale bijdrage vormen in de opbouw van een nieuwe partij van de werkenden.

    Rol van linkse socialisten

    Socialist Alternative toont in Seattle aan dat het mogelijk is om verkiezingen te winnen met een socialistische kandidaat. Het toont hoe strijd van onderuit tot belangrijke overwinningen kan leiden, zoals het minimumloon van 15 dollar per uur of de Amazon-taks op de grote bedrijven. Socialist Alternative denkt niet dat het op zich een nieuwe massale arbeiderspartij kan bijeenbrengen, maar voorbeelden en consistente politieke argumenten kunnen helpen om het proces vooruit te duwen. Een nieuwe partij zal veel bredere krachten vereisen, maar kleine socialistische groepen kunnen een belangrijke rol spelen.

    In de 20e eeuw waren er in verschillende landen massale arbeiderspartijen met een stabiele basis. Deze dwongen hervormingen voor de werkende klasse af. Vooral in West-Europa waren de kapitalisten tijdens de lange economische bloei na de Tweede Wereldoorlog en met de dreiging van de Sovjet-Unie bereid grote concessies te doen aan de massabewegingen en de linkse partijen. Ze deden dit om een revolutie te voorkomen en het kapitalisme te behouden. De leiders van de grote reformistische partijen konden zich in die regeling vinden. Vandaag zitten we in een andere situatie. Nieuwe linkse partijen zoals het Griekse Syriza worden veel sneller getest en vallen door de mand. Zelfs voor beperkte hervormingen botsen ze op kapitalistisch verzet, dat enkel kan gebroken worden door massastrijd en een programma voor maatschappijverandering.

    Een nieuwe linkse partij zal een duidelijk socialistisch programma nodig hebben en een marxistische leiding. Door de lessen van de internationale arbeidersbeweging en haar geschiedenis te leren, kan een sterke marxistische beweging de weg wijzen in de strijd die hier en nu gevoerd wordt.

     

    Komende dinsdag: online meeting van Actief Linkse Studenten over de Amerikaanse verkiezingen

  • De vraag die miljoenen bezighoudt: hoe stoppen we Trump? En neen, Biden is niet het antwoord!

    Trump en het Trumpisme stoppen, gebeurt door sociale strijd

    Actie in Brussel in 2016. Foto: MediActivista

    dossier door Bart Vandersteene uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Het crisisjaar 2020 is nog niet voorbij, maar het kan nog een pak turbulenter worden. De Black Lives Matter protesten, die de grootste sociale mobilisatie zijn in de Amerikaanse geschiedenis, blijven duren. Er is een angstaanjagende toename van geweld door extreemrechtse milities in samenwerking met de gemilitariseerde politie. Klimaatverandering en besparingen op brandpreventie leiden tot oraknen en ongekende bosbranden. De gevolgen van de pandemie worden verergerd door de incompetentie van Trump en een gezondheidssysteem dat alleen draait rond het maken van winst voor private bedrijven. Ongeacht de uitkomst van de presidentsverkiezingen kan je nu al stellen dat al deze problemen enkel erger zullen worden, zolang er geen massabeweging wordt opgebouwd om de samenleving fundamenteel te veranderen.

    Democraten kunnen alleen maar verliezen

    Trump wordt gehaat door tientallen miljoenen kiezers. We lijken opnieuw af te stevenen op een verkiezing waarin de Democraten enkel kunnen verliezen. De voorsprong van Biden in de peilingen in juli is vandaag veel kleiner geworden. Net als in 2016, met Hillary Clinton, voert het Democratische establishment – dat de belangen van de grote bedrijven verdedigt – een zelfgenoegzame campagne. De campagne van Biden gaat niet van deur tot deur, voert geen campagne om jonge kiezers te registreren, zelfs niet in die staten die bepalend zullen zijn, zoals Michigan. Ondertussen klopt de Trump-campagne aan de deur bij één miljoen woningen per week. Het duo Biden en Harris slaagt er niet in om een verkiezingsprogramma voor te stellen dat werkende mensen, jongeren en de vele miljoenen werklozen inspireert. Om Trump te verslaan, zal er een massale opkomst van kiezers nodig zijn. Maar de Democraten lijken niet in staat om daarvoor te zorgen.

    Trump voert zijn campagne rond het idee dat hij een politiek van “wet en orde” voorstaat. Hij beweert dat het land onder Democratische leiding naar de afgrond afglijdt. De grote steden die door de Democraten worden geleid, schildert hij af als bolwerken van geweld en ellende. Hij omschrijft de Democraten als “radicaal links”. Hij moedigt rechts geweld tegen BLM activisten aan.

    Tegelijkertijd probeert hij in te spelen op de terechte linkse kritiek op de Democraten door zelf tijdelijke sociale maatregelen te nemen, zoals een verhoogde werkloosheidsuitkering en een tijdelijk moratorium op uithuiszettingen. Het moet de indruk wekken dat de president aan de kant van de zwaksten in de samenleving staat. Het tegendeel is natuurlijk waar. De allerrijksten hebben het nog nooit zo goed gehad als onder Trump. De kloof tussen arm en rijk is enkel toegenomen. Sinds de start van de pandemie zijn de 643 miljardairs 29% rijker geworden. In dezelfde periode verloren 50 miljoen Amerikanen hun job.

    Robert Reich, een voormalig minister onder Bill Clinton, beweert dat het Amerikaans kapitalisme volledig ontspoord is. De rijkste man ter wereld Jeff Bezos, zou alle medewerkers van Amazon, en het zijn er veel, $105.000 kunnen geven en nog even rijk zijn als voor de pandemie. Deze records kunnen spoedig gebroken worden door de farmaceutische industrie. Daar wordt al likkebaardend uitgekeken naar de megawinsten op coronavaccins.

    Democratische Partij is bang van bewegingen

    Socialisten in de VS hebben een voortrekkersrol gespeeld in de strijd tegen de rechtse, racistische en asociale agenda van Trump. De leiding van de Democratische Partij heeft daarentegen een heel mager ‘verzet’ geboden. Op geen enkel moment probeerde deze leiding om de aanwezige woede te mobiliseren in een beweging. In plaats daarvan spraken de Democratische leiders over ‘Russiagate’, een kwestie die mensen niet inspireerde om actie te ondernemen. De reden is eenvoudig: de Democraten zijn bang van bewegingen en van een actieve basis. Ze weten immers dat massaprotest zich met evenveel vastberadenheid tegen hen kan en zal keren.

    In deze verkiezingscampagne tegen een verzwakte, maar nog steeds gevaarlijke Trump, komt de Democratische Partij niet verder dan een kandidaat die zichzelf en de partij in verlegenheid brengt. Terwijl de wereld in brand staat, wordt Joe Biden zo weinig mogelijk in het publiek opgevoerd. Velen beschouwen dit als ‘incompetentie’ van de kandidaat en de partij. Dat is niet het volledige verhaal. Het Democratische partij-establishment wordt compleet gecontroleerd door het bedrijfsleven. Eerder dit jaar coördineerde het een buitengewone campagne om Bernie Sanders te verslaan in de Democratische voorverkiezingen. Het probleem met de leiders van de Democratische Partij is niet dat ze incompetent zijn, het is dat ze in wezen een kapitalistische instelling leiden die tot doel heeft de winsten van de klasse van miljardairs te maximaliseren. Om dit goed te doen, moeten ze proberen te voorkomen dat bewegingen van werkenden en onderdrukten overwinningen behalen. Dat is hun echte agenda.

    Ondanks het feit dat ‘Medicare for All’, toegankelijke gezondheidszorg voor iedereen, steeds populairder wordt, zijn Biden en Harris er heftig tegen. Daar is maar één reden voor: hun partij en campagne worden gefinancierd door verzekeringsmaatschappijen en farmaceutische bedrijven.

    Brengt Biden de ‘normaliteit’ terug?

    Als Biden de verkiezingen wint, zal het niet zijn vanwege enig enthousiasme voor hem, maar eerder vanwege de diepe haat tegen Trump. Veel mensen zullen juichen. Uiteraard zulle socialisten blij zijn al Trump weg is, maar zonder illusies: we weten dat Joe Biden in het Witte Huis geen fundamentele verandering zal brengen.

    Onder president Biden zullen de Democraten de grootste crisis in het land sinds de burgeroorlog moeten beheren. De politieke polarisatie zal doorgaan. Extreemrechtse groepen en ronduit fascistische krachten zullen hun steun verder uitbouwen omdat de Democraten geen substantiële verandering brengen. Trump kon president worden door het falen van de gevestigde politiek. Figuren of organisaties die nog rechtser zijn dan Trump kunnen een opgang kennen onder een Biden-presidentschap in crisis.

    Om extreemrechts efficiënt te kunnen bekampen, hebben we een beweging nodig en uiteindelijk ook een nieuwe partij die strijdt in het belang van de werkende klasse. In de huidige constellatie van het tweepartijensysteem schuift het politieke systeem telkens op naar rechts. Dit is een van de redenen waarom Socialist Alternative de logica van het “minste kwaad” verwerpt.

    Bij deze verkiezingen kan een proteststem voor de groene kandidaat Howie Hawkins, ondanks alle zwaktes van de Groene partij, een stap vormen in de richting van een linkse partij voor de werkende klasse. We mogen ons echter niet beperken tot een electorale tactiek. Nog belangrijker zal zijn om van onderuit te bouwen aan een strijdbare arbeidersbeweging, om de strijd te voeren tegen racisme, seksisme en homofobie, de strijd tegen dreigende uithuiszettingen, protesten tegen klimaatverandering … Uiteindelijk hebben we nood aan een regelrechte rebellie tegen alle onrechtvaardigheden van het kapitalisme. Deze strijd zal de basis leggen voor het soort partij dat we nodig hebben.

    Kan Trump de verkiezingen stelen? Hoe moet links reageren?

    Op 12 september spoorde Donald Trump in een tweet zijn kiezers aan om tweemaal te stemmen (per post en persoonlijk). Hij probeert ook het stemmen via de post te ondermijnen door leugens te verspreiden over het verloren gaan van stemmen, door verder te besparen op de post en te dreigen met rechtszaken tegen het tellen van stemmen per post vóór de verkiezingsdag. Er wordt verwacht dat wie per post stemt, overwegend voor de Democraten zal kiezen. Er is ook de gebruikelijke campagne om het aantal geregistreerde kiezers te beperken, het aantal stembureaus in bepaalde wijken waar eerder Democratisch wordt gestemd te verminderen …

    Daarbij komt ook de pandemie. Zelfs zonder de besparingen van Trump bij US Postal was er niet voldoende infrastructuur om aan de grotere vraag van stemmen per post te voldoen. Er kan wel eens chaos met stembrieven ontstaan. Men verwacht ook dat veel bijzitters van stembureaus niet zullen opdagen waardoor stembureaus sluiten. Al deze inperkingen van democratische rechten zullen vooral de zwaksten, armsten en de mensen van kleur treffen.

    In een peiling van NBC/WSJ beweerde 26% van de Biden-kiezers dat ze persoonlijk zouden gaan stemmen op verkiezingsdag, terwijl 66% van de Trump-aanhangers zei op die manier te zullen stemmen. Dit betekent dat de resultaten op de verkiezingsavond buitengewoon misleidend kunnen zijn. Trump kan een veel sterkere uitslag hebben op verkiezingsavond, dan wanneer alle stemmen zijn geteld.

    Trump heeft meermaals geïnsinueerd dat hij niet van plan is uit het Witte Huis te vertrekken, ook niet als hij de verkiezingen verliest. Hij zaait al wekenlang twijfel over de legitimiteit van de verkiezingen. Er wordt al druk gespeculeerd dat Trump in staat is om op verkiezingsavond, wanneer hij aan de leiding staat, zichzelf ten onrechte uit te roepen tot winnaar, zelfs wanneer slechts een klein deel van de stemmen geteld is. Sommige progressieve groepen bereiden zich voor op dit scenario met plannen voor massaprotesten en burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat is een goede stap.

    Als een ‘diefstal’ van de verkiezingen dreigt, kan dit gestopt worden als miljoenen werkenden massaal het werk onderbreken, gesteund door goed georganiseerde massabetogingen in elke stad. Dergelijke acties worden best onafhankelijk van de leiders van de Democratische Partij georganiseerd. In 2000 toonde de Democratische leiding dat ze liever verliest, dan een massabeweging op te bouwen om het stemresultaat te verdedigen. Bush junior kon op die manier de verkiezingen van 2000 stelen.

    De vakbonden zouden voorop moeten staan ​​bij het beschermen van dit soort manifestaties tegen mogelijk geweld door rechtse burgerwachten/milities. Geconfronteerd met een economische crisis, massale werkloosheid, een wereldwijde pandemie, racistische politiemoorden en ongekende bosbranden, zou een massabeweging veel meer moeten eisen dan alleen dat Trump het Witte Huis verlaat.

    Miljoenen mensen die het werk neerleggen, staken en betogen, zou de klasse van miljardairs laten zien dat mensen een gestolen verkiezing niet accepteren. Het zou de kracht van de georganiseerde werkende klasse versterken. Het zou een lanceerplatform kunnen zijn voor een nieuwe fase van de strijd tegen discriminatie, alle vormen van ongelijkheid en kapitalisme.

     

    Bernie mist historische kans

    Begin 2020 leek het er even op alsof Bernie Sanders alle obstakels om de Democratische primaries te winnen, kon overkomen. Uiteindelijk wist het establishment de campagne zo te manipuleren dat een voor hen veilige kandidaat, Joe Biden, het haalde. Helaas heeft Bernie zich daarbij neergelegd.

    Zoals in 2014 had Bernie een machtige beweging achter zich waarmee hij een onafhankelijke campagne (los van Democraten en Republikeinen) had kunnen voeren in november, die zowel Trump als Biden had kunnen verslaan. Had hij die keuze al gemaakt in 2014 dan was Trump misschien nooit verkozen geraakt.

    Zelfs mocht Trump zo’n verkiezing tussen drie kandidaten (Sanders, Biden, Trump) winnen, dan zou de linkerzijde op z’n minst over een sterke onafhankelijke kracht beschikken om de strijd tegen de rechterzijde aan te gaan. Zo’n campagne zou de basis hebben gelegd voor een nieuwe massapartij voor de werkende klasse en een enorme boost aan zelfvertrouwen hebben gegeven aan elke beweging voor sociale rechtvaardigheid.

    Door de capitulatie van Sanders is er een gevoel van teleurstelling en defaitisme bij een laag activisten. Gelukkig kwam de historische BLM-beweging op het toneel waardoor dit gevoel snel plaats heeft geruimd. Maar de kwestie van een eigen politieke vertegenwoordiging blijft onopgelost.

     

    Seattle: Kshama Sawant moet haar zetel opnieuw verdedigen

    Door de capitulatie van Bernie Sanders zit de socialistische linkerzijde terug in het defensief. Het geeft een misplaatst zelfvertrouwen aan rechts-conservatieve groepen en aan het establishment om terug te slaan. In Seattle werd een vraag tot afzetting van socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant als legitiem beoordeeld door de rechtbank. De indieners van dit verzoek moeten nu 10.000 handtekeningen verzamelen van kiezers in het district van Kshama Sawant die bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen hebben gestemd. Als ze daarin slagen, komt er een tussentijdse verkiezing voor de zetel van Sawant.

    Bij de gemeenteraadsverkiezingen van november 2019 voerde het hele politieke en economische establishment een ongeziene campagne om haar zetel te ontnemen. Dat mislukte. Door het momentum van Sawant’s overwinning kreeg de beweging die een stedelijk belasting op grote bedrijven eiste, de Amazon-taks, een enorme duw in de rug. Nog geen zes maanden later voelde de meerderheid van gemeenteraadsleden zich gedwongen om in te stemmen met zo’n belasting op grote bedrijven. Nu probeert het establishment wraak te nemen.

    Lees hieronder een eerste reactie van Sawant op de beslissing van de rechtbank:

    “Beste vrienden en mede-activisten,

    “Er is een nieuwe generatie opgestaan die strijdt tegen het diepgewortelde racisme in de Amerikaanse samenleving en tegen de epidemie van politiegeweld.

    “Beide grote politieke partijen zijn verantwoordelijk, niet alleen de racisten in het Witte Huis. Ook de Democratische burgemeesters en gemeenteraden in het hele land hebben het brutaal hard optreden gesteund en georganiseerd.

    “Het verbaast ons niet dat rechtbanken de kant van de racistische politie en het racistische systeem kiezen. De heersende klasse is gedwongen in de verdediging te gaan. In Seattle heeft een deel van het Democratische establishment, aangevoerd door burgemeester Durkan, de strijd aangebonden met Black Lives Matter. Ditzelfde establishment heeft besloten om opnieuw te proberen om het socialistische gemeenteraadslid af te zetten.

    “Het is geen toeval dat het officiële verzoek om mij af te zetten bijna identiek is aan een verklaring van burgemeester Durkan waarin ze de gemeenteraad opriep om mij af te zetten. Drie van de beschuldigingen zijn in feite directe aanvallen tegen de Black Lives Matter-beweging.

    “Het establishment weet dat het zelfvertrouwen van de werkende klasse is gebaseerd op successen uit het verleden. We wonnen vorig jaar een Amazon-taks, we strijden voor betere bescherming van huurders. We wonnen als eerste grote stad een $15 minimumloon.

    “We zullen in beroep gaan tegen deze uitspraak van de rechter. En we gaan ook een massale grassroots-campagne starten tegen deze poging om mij af te zetten.

    “Vergis je niet: onze tegenstanders willen niet zomaar een nieuwe verkiezing voor deze gemeenteraadszetel. Ze willen wraak voor alles wat we hebben verwezenlijkt in de afgelopen zes jaar en voor het feit dat we vorig jaar, ondanks hun ongeziene campagne in de verkiezingen, de verkiezingen in het district hebben gewonnen.”

     

  • Geen tijd te verliezen! Hoe stoppen we extreemrechts in de VS?

    De politieke polarisatie die de afgelopen tien jaar in de VS heeft plaatsgevonden, blijft zich verdiepen. De grootste verschuiving is dat een meerderheid in de samenleving naar links opschoof. De beweging van Black Lives Matter afgelopen zomer, de grootste sociale beweging uit de geschiedenis van het land, en de aanzienlijke toename van antiracistisch bewustzijn, zijn daar uitdrukkingen van. Het blijkt ook uit de massale steun voor eisen als algemene gezondheidszorg voor iedereen en de grotere steun voor vakbonden.

    Dossier door Elan Axelbank (Socialist Alternative, VS)

    Maar de andere kant van deze polarisatie is dat reactionaire ideeën wortel schieten in een deel van de samenleving, met een veel kleinere maar groeiende laag die naar uiterst rechts wordt getrokken. De krachten van extreemrechts in de VS zijn groter, zichtbaarder en zelfverzekerder dan ze in vele decennia zijn geweest en naarmate het systeem dieper in crisis komt, kan extreemrechts nog meer groeien. Dat is zeker het geval als er geen links alternatief wordt gebouwd. De vraag is hoe we extreemrechts kunnen stoppen.

    Hoe we hier kwamen: Trump, zowel oorzaak als gevolg

    Je kan er moeilijk naast kijken: het veelvuldige gebruik van racistische retoriek door Trump en zijn weigering om rechts geweld te veroordelen, heeft gevaarlijke blanke nationalistische en rechtse krachten aangemoedigd en versterkt. Maar het verhaal is hier niet begonnen. De basis voor rechtse en zelfs extreemrechtse ideeën is niet ontstaan met de verkiezing van Trump in 2016. Onder het bewind van Obama/Biden werd jarenlang onder de oppervlakte een ongenoegen opgebouwd dat essentieel is om te begrijpen hoe we hier terecht gekomen zijn.

    Ondanks hun vooruitstrevende façade van “hoop en verandering”, regeerden Obama en Biden acht jaar lang met een agenda afgestemd op de belangen van de grote bedrijven. Het “herstel” dat ze na 2008 hebben doorgevoerd, was alleen voelbaar voor de superrijken en de bedrijven, terwijl de meerderheid van de werkenden armer werd en dieper in de schulden raakte. De redding van de grote banken, terwijl miljoenen gewone mensen het moeilijker hadden, was de belangrijkste factor die aanleiding gaf tot de ontwikkeling van de rechtse Tea Party. De schaamteloze voortzetting van de oorlog in het Midden-Oosten onder het mom van “anti-terrorisme” droeg bij aan de groeiende islamofobie. De escalatie van de deportaties naar een hoger niveau dan enig ander presidentschap in de geschiedenis hielp xenofobe ideeën aan te wakkeren, wat een rekruteringsgrond en legitimiteit gaf aan extreemrechts.

    Het was precies het falen van de Democratische Partij om te voldoen aan de behoeften van de arbeiders en de middenklasse die het mogelijk maakte dat Trump op demagogische wijze een beroep deed op miljoenen kiezers van wie de levensstandaard jarenlang was gedaald. Hij greep de woede tegenover het corrupte politieke establishment aan met een cynisch beroep op de nationale trots, een zondebokretoriek tegen migranten, schaamteloze misogynie, en de belofte om het moeras in Washington ‘af te voeren.’ In 2016 was er een kandidaat die vanop links een anti-establishmentcampagne had kunnen voeren met een boodschap van eenheid van de werkende klasse tegen alle vormen van racisme en seksisme in. Bernie Sanders had Trump kunnen bestrijden. Het Democratische establishment deed er echter alles aan om Sanders te blokkeren in de voorverkiezingen. Het had nog liever vier jaar Trump dan Bernie Sanders. Helaas voor ons hebben ze dat ook gekregen.

    Eenmaal in functie heeft Trump de groei van extreemrechts verder aangewakkerd. Na de ‘Unite the Right’-protesten van augustus 2017 in Charlottesville, Virginia en de gewelddadige moord op een tegenstander door een zelfverklaarde neonazi, zei Trump dat er “goede mensen aan beide kanten” waren. Een blanke nationalistische website beschreef Trump’s opmerkingen als “echt, echt goed”. Meer recentelijk weigerde Trump de moord op twee BLM-demonstranten in Kenosha, Wisconsin door de 17-jarige blanke supremacist Kyle Rittenhouse te veroordelen. Verbazingwekkend genoeg merkte Donald Trump Jr., een politieke adviseur van zijn vader, op: “we doen allemaal domme dingen op ons 17e.”

    In sommige steden in het land patrouilleren zwaarbewapende milities van witte nationalisten tijdens protesten van Black Lives Matter of bij anti-masker protestacties. Trump zegt dat deze rechtse burgerwachten reageren op de terreur van “radicaal links” en Antifa, en dat deze milities zijn campagneboodschap van “wet en orde” ondersteunen. Nu maakt Trump zich op om de verkiezingsuitslag te betwisten als onwettig en gemanipuleerd als hij zou verliezen. Hij suggereert zelfs dat hij zou weigeren het Witte Huis te verlaten.

    Dit alles en nog veel meer doet miljoenen mensen zich angstig afvragen wat er allemaal gebeurt in dit land? Zijn we getuige van een afglijden naar het fascisme zoals in Duitsland in de jaren dertig van de vorige eeuw? Hoe kunnen we de verdere groei van extreemrechts stoppen?

    Wat was het fascisme in Duitsland in de jaren 1930?

    De definities van het fascisme in de media en het bewustzijn lopen sterk uiteen. Vaak nemen deze definities de vorm aan van oppervlakkige psychologische diagnoses die zich richten op de karaktereigenschappen van leiders. Soms gebruiken mensen het fascisme als omschrijving van gehate conservatieve politici. In de vroege jaren 2000 was er zelfs een trend om George W Bush een fascist te noemen. Nu is het niet uitgesloten dat Bush Joe Biden zal steunen… Maar met een president die weigert het witte nationalistische geweld te veroordelen en beweert dat de verkiezingen alleen legitiem zullen zijn als hij de winnaar is, wordt de noodzaak van een serieuze discussie over de aard van het fascisme, en een historische blik op situaties zoals de jaren 1930 in Duitsland, steeds belangrijker.

    Duitsland had een machtige arbeidersbeweging en twee massale arbeiderspartijen: de sociaaldemocraten (SPD) en de communisten (KPD). Na de Eerste Wereldoorlog waren er revolutionaire omwentelingen door arbeiders die geïnspireerd waren door de Russische Revolutie. Deze zijn echter op tragische wijze op een mislukking uitgelopen. De enorme economische wereldcrisis die in 1929 begon, werd in 1931 erger en leidde tot massale werkloosheid.

    Uit angst dat de arbeidersklasse er deze keer in zou slagen het kapitalisme te beëindigen, wendden delen van de heersende klasse zich tot Hitlers nazi’s en begonnen ze te financieren. De nazi’s waren gedurende het grootste deel van de jaren 1920 een zeer zwakke kracht geweest. Het falen van de socialisten en communisten om een duidelijke uitweg uit de crisis te tonen, leidde er evenwel toe dat wanhopige delen van de geruïneerde middenklasse en werklozen zich tot hen wendden.

    Het fascisme in Duitsland werd een snel groeiende massabeweging, gebaseerd op woede over de verslechterende omstandigheden en een heroriëntatie van de schuld voor deze problemen op minderheden zoals de Joden. De nazi’s pleegden geweld en terreur bij linkse protesten, stakingen, vakbonds- en socialistische bijeenkomsten en minderheidsgroepen. Het aantal grote zakenlieden en andere geledingen van de Duitse heersende klasse dat de nazipartij financierde en steunde, nam drastisch toe. Zij zagen in de nazi’s de meest betrouwbare manier om de dreiging van een revolutie te stoppen.

    Zelfs in dit stadium was het mogelijk om de fascisten te stoppen. Als de communisten en socialisten hun miljoenen aanhangers en zelfs hun gewapende detachementen hadden verenigd in een daadkrachtig optreden, dan hadden ze de fascisten van de straat kunnen verdrijven. Om de dreiging echt te verslaan, was er nood aan een offensief tegen het zieke kapitalistische systeem dat het fascisme had grootgebracht. Er was nood aan een programma om een einde te maken aan werkloosheid en ellende. Britse socialisten, vakbondsleden en Joodse arbeiders traden bijvoorbeeld resoluut op toen de fascistische beweging in het land zich begon te ontwikkelen. Met de ‘slag om Cable Street’ in het Londense East End in 1936 werd het voor extreemrechts moeilijk om uit te groeien tot een echte massabeweging zoals in Duitsland of Italië.

    Het historische falen van de linkse leiding in Duitsland en vooral die van de KPD om daadkrachtig op te treden, opende de deur voor de nazi’s die de macht overnamen, ook al hebben ze nooit een meerderheid van de stemmen gewonnen. Eenmaal aan de macht gingen de nazi’s snel over tot het breken van de vakbonden en de linkse partijen. Dit is precies de rol die het fascisme van oudsher heeft gespeeld: een massale sociale beweging die door de heersende klasse wordt gebruikt wanneer hun systeem ernstig wordt bedreigd, om de arbeidersbeweging en de organisaties van de arbeidersklasse te breken en het voortbestaan van het kapitalisme te verzekeren.

    Komt er in de VS een ontwikkeling zoals in de jaren 1930 in Duitsland?

    Er zijn gelijkenissen tussen de jaren 1930 en de situatie vandaag in de VS. We bevinden ons in de zeer vroege stadia van een diepe wereldwijde depressie, de ergste sinds de Grote Depressie met het potentieel om deze zelfs te overtreffen. Er is een extreme politieke polarisatie met steeds minder mensen die tevreden zijn met de status quo. Onder een groeiend deel van de arbeidersklasse en de jongeren is er een aantrekkingskracht van linkse en socialistische ideeën, terwijl een deel van de witte middenklasse en de werkenden verder naar rechts wordt getrokken, met als voorbeeld de groeiende populariteit van de uiterst rechtse QAnon-samenzweringstheorie.

    Het Southern Poverty Law Center meldt dat het aantal blanke nationalistische groepen in de VS met 55% is gestegen van 100 in 2017 tot 155 in 2019, met een bijbehorende stijging van blank nationalistisch geweld. In 2018 schoot een zelfverklaarde neonazi in Pittsburgh in een joodse synagoge waarbij 11 mensen omkwamen en nog meer mensen gewond raakten. In 2019 schoot een andere blanke nationalist 46 mensen dood in een Walmart in een Latino buurt in El Paso, Texas. Gewapende rechtse milities hebben tientallen Black Lives Matter protesten in het hele land geïntimideerd. Bij het begin van de golf van anti-lockdown protesten stond een gewapende militie op wacht bij een kapperszaak in Michigan om te voorkomen dat de politie de lockdown zou afdwingen. Er was ook het gestoorde, rijke en racistische echtpaar in St. Louis dat hun huis met aanvalsgeweren ‘verdedigde’ toen een BLM-protest in de stad optrok. Kort daarna werden ze uitgenodigd als sprekers op de Republikeinse Nationale Conventie. Ondertussen is het duidelijk dat extreemrechts veel politiemachten in het land heeft geïnfiltreerd.

    Dit zijn allemaal uiterst gevaarlijke ontwikkelingen die wijzen op een dieper liggend proces, maar er zijn ook belangrijke verschillen tussen de huidige situatie en die in de aanloop naar fascistische machtsgrepen uit het verleden.

    Historisch gezien is het fascisme enkel aan de macht gekomen met de zegen en de steun van een groot deel van de heersende klasse die er een laatste redmiddel in zag. De dreiging van een dreigende socialistische revolutie bestaat vandaag eenvoudigweg niet in de VS of andere grote kapitalistische landen, hoewel dit in de komende jaren kan veranderen in de context van de steeds dieper wordende economische en sociale crisis van het kapitalisme. De grote meerderheid van de heersende klasse is van mening dat de situatie nog steeds te redden is door middel van reguliere ‘democratische’ werkwijzen, die de Amerikaanse heersende klasse tot op heden zeer goed hebben gediend.

    Geheel rechts is vandaag in de VS ver verwijderd van de twee miljoen sterke, sterk georganiseerde nazi-partij, of zelfs de Ku Klux Klan in haar hoogtijdagen in het begin van de jaren 1920 met een geschat ledenaantal van drie tot zes miljoen in 1924, toen de totale Amerikaanse bevolking 124 miljoen bedroeg. Dit is niet om de dreiging te bagatelliseren die zelfs de huidige – historisch gezien kleine – krachten van uiterst rechts vertegenwoordigen, maar wel om nadruk te leggen op de noodzaak om een massale arbeidersbeweging op te bouwen die uiterst rechts resoluut kan terugduwen voordat het uitgroeit tot een nog grotere kracht.

    Wat hebben de Democraten gedaan in de strijd tegen Trump en rechts?

    De ochtend na de verkiezing van Trump bracht Socialist Alternative een verklaring uit waarin werd geanalyseerd hoe de overwinning van Trump mogelijk was en wat er nodig was om effectief verzet op te bouwen. We schreven onder andere: “We moeten vandaag beginnen met het bouwen van een echt politiek alternatief voor de 99% tegen zowel de door het bedrijfsleven gedomineerde partijen als de rechtse partijen, zodat we in 2020 geen herhaling van deze ramp kennen.”

    Helaas is er geen echt links alternatief op de Democraten gebouwd. De schuld hiervoor ligt in niet geringe mate bij Bernie Sanders, die zowel in 2016 als in 2020 weigerde om resoluut te breken met de leiding van de Democraten en de op big business gerichte politiek van die leiding. Ondanks niet aflatende pogingen van de Democratische leiding om de campagne van Bernie Sanders te saboteren, bleef hij trouw aan de Democraten. De noodzaak van een nieuwe partij links van de Democraten blijkt uit het feit dat de Democraten er niet in slaagden om Trump van de macht te houden, zich effectief te verzetten tegen zijn agenda eenmaal hij verkozen was, of om het ontstaan van een ernstigere dreiging uiterst rechts te voorkomen.

    Na het geweld in Charlottesville in 2017 riepen extreemrechtse organisaties op tot meer dan 60 bijeenkomsten in tientallen staten. Nadat 40.000 mensen een betoging van extreemrechts in Boston hadden tegengehouden, werd het overgrote deel van deze betogingen afgelast. Deze overwinning in het tijdelijk terugdringen van extreemrechts gebeurde zonder enige steun van de Democratische Partij in de staat Massachussetts. De dag voor de massale antifascistische betoging riep de Democratische burgemeester van Boston nog op om er niet aan deel te nemen. Extreemrechts is echter nooit verslagen door lafheid.

    In plaats van een echte strijd op te zetten tegen de aanvallen van Trump de afgelopen jaren, waren de Democraten geobsedeerd door ‘Russiagate’ en een inspiratieloos proces van impeachment. De Democraten slaagden er niet in om een einde te maken aan de shutdown van Trump rond de bouw van de muur aan de grens met Mexico eind 2018, begin 2019. De shutdown werd pas gestopt toen werkenden in actie kwamen, met onder meer de dreiging van een massale staking van luchtvaartpersoneel.

    In feite hebben alle gevallen waarin Trump of uiterst rechts het meest resoluut zijn teruggedrongen één ding gemeen: de Democraten waren nergens te vinden en de winnende strategie bestond telkens uit massale actie van de arbeidersklasse en de jongeren.

    Biden vs. Trump: Implicaties voor extreemrechts

    Heel veel progressieve mensen zijn terecht doodsbang voor nog eens vier jaar Trump en zijn bereid om alles te doen wat nodig is om hem weg te krijgen. Wat bieden de Democraten als antwoord op deze wanhoop? Zowat de meest riskante en minst inspirerende kandidaat die denkbaar is om het tegen Trump op te nemen: Joe Biden. Dit is volledig in lijn met hun aanpak in de afgelopen vier jaar.

    Hoewel Trump duidelijk een nachtmerrie is, en geen enkele socialist een traan zal laten als hij verliest, moeten we ook duidelijk zijn dat het ‘Trumpisme’ niet op magische wijze zal verdwijnen als Trump geen president meer is. Het Trumpisme en de groei van rechts is een symptoom van een aftakelend systeem in crisis zonder uitweg voor de massa.

    Biden’s gebrek aan ambitie om de ellende van de werkende mensen op te lossen, kan worden samengevat met zijn beroemde uitspraak dat als hij tot president wordt verkozen “er niets fundamenteel zal veranderen!” Dit betekent niet dat Biden als president enige mate van ‘stabiliteit’ of een ‘terugkeer naar het normale’ zou brengen. Er blijft de Covid-19 crisis, die duizendmaal verergerd is door de nachtmerrie van private gezondheidszorg. Daarnaast zullen de economische depressie, systemisch racisme, klimaatverandering en de resulterende sociale onrust allemaal voortduren en escaleren. Het op big business gerichte beleid van Biden zal de vlam van de kapitalistische crisis en de groei van extreemrechts aanwakkeren en de weg vrijmaken voor meer Trumps en erger in de komende jaren.

    Hoe houden we dit tegen? Massale actie van de arbeidersklasse, de wederopbouw van een strijdende arbeidersbeweging, een links alternatief op de Democraten in de vorm van een arbeiderspartij, en uiteindelijk de vervanging van het kapitalisme door het socialisme als enige permanente oplossing.

    Strategie van Socialist Alternative

    Elke strategie om extreemrechts te stoppen moet tactieken voor collectieve zelfverdediging op korte termijn bevatten. In situaties van aanhoudende protesten zoals we deze zomer in Minneapolis, Portland of Kenosha zagen, zou het uitgangspunt moeten zijn om op democratische wijze gemeenschapsbijeenkomsten te houden in volkswijken, zeker in gekleurde gemeenschappen, om over zelfverdediging te praten. Dit zou in tegenstelling staan tot de ‘militante’ acties van geïsoleerde anarchisten en anderen die geen verantwoording afleggen aan de arbeidersgemeenschappen.

    Zoals we deze zomer in talloze voorbeelden hebben gezien, kan er niet op de politie of de Nationale Garde worden vertrouwd om het rechtse geweld te stoppen. In sommige gevallen zoals Kenosha gaf de politie zelfs zwaarbewapende extreemrechtse militieleden zoals Kyle Rittenhouse een openlijke aanmoediging. In plaats van te vertrouwen op de staatsmacht om ons te beschermen tegen extreemrechts, zouden de gemeenschapsbijeenkomsten groepen stewards moeten kiezen om te patrouilleren en de veiligheid te handhaven. Historisch gezien heeft de arbeidersbeweging een sleutelrol gespeeld in dit soort activiteiten, en de vakbonden zouden die erfenis vandaag terug moeten brengen. In het geval van een omstreden verkiezing met grote protesten is rechts geweld mogelijk en dit soort tactieken zal aan belang winnen.

    Maar hoewel een goed georganiseerde zelfverdediging cruciaal is, is de arbeidersklasse die het initiatief neemt de sleutel tot het terugdringen van extreemrechts. Zo zou bijvoorbeeld tijdens het hoogtepunt van de opstand in Minneapolis of de confrontaties in Portland een algemene staking van alle arbeiders in de stad de overheidstroepen en extreemrechts veel resoluter hebben teruggedrongen en daadwerkelijke eisen voor de beweging hebben afgedwongen als ze duidelijk waren opgesteld. Als de arbeidersklasse werkelijk haar spieren opspant, kan er veel worden bereikt.

    Zoals we in Boston na Charlottesville zagen, kan extreemrechts met massale en vastberaden weerstand voor een hele periode worden teruggedrukt. Maar op de langere termijn is een echte strategie nodig om een einde te maken aan de omstandigheden die extreemrechts hebben laten groeien. Ons beperken tot alleen maar anti-Trump of tegen extreemrechts, zoals de meeste gevestigde Democraten, is fataal.

    Of het nu Donald Trump is of Joe Biden die in het Witte Huis zit, we hebben een offensief programma nodig dat de breedst mogelijke lagen van de arbeidersklasse kan verenigen tegen rechts en voor iets beters. Dit betekent dat onze bewegingen een strijdbaar programma van Medicare for All opnemen, de middelen voor de politie met minstens 50% verlagen om de broodnodige sociale voorzieningen te financieren, de rijken belasten om het openbaar onderwijs volledig te financieren, alle studentenschulden kwijtschelden, 100% hernieuwbare energie tegen 2030 door de grote energie- en nutsbedrijven in democratisch openbaar bezit te nemen, en nog veel meer. Maar we moeten ons geen illusies maken dat een dergelijke beweging met succes kan worden opgebouwd via de door het bedrijfsleven gecontroleerde Democratische Partij. Hun bedrijfssponsors zullen dat nooit toelaten.

    Dit betekent dat ongeacht wie de verkiezingen wint, één van de meest urgente taken voor onze beweging is om een nieuwe partij op te bouwen die gebaseerd is op de belangen van de werkende mensen, niet op die van de bedrijven. Een arbeiderspartij zal oneindig veel effectiever zijn dan de Democraten in het bekomen van daadwerkelijke overwinningen voor arbeiders en de planeet, en het afweren van extreemrechts. Zoals het spreekwoord luidt: de aanval is de beste verdediging. Als zo’n partij daadwerkelijk effectief is in het bekomen van overwinningen, zou ze in staat zijn om een deel van de basis van Trump te veroveren dat minder ideologisch gehard is, maar gewoon iets anders wil en bij gebrek aan iets beters voor de rechtse populistische retoriek van Trump is gevallen. De Democraten zijn totaal niet in staat om een groot deel van de basis van Trump weg te pellen.

    Een nieuwe partij die zich richt op de multiraciale, multigender werkende klasse en de jeugd, en die geworteld is in sociale bewegingen, kan gebruikt worden om overwinningen te behalen voor de arbeidersklasse, regressieve verandering van het establishment te voorkomen, en zich te organiseren tegen uiterst rechts. Maar op een gegeven moment zal wat een arbeiderspartij eist tegen de grenzen van het kapitalisme aanlopen. Het kapitalisme is immers een systeem waarin een kleine rijke minderheid alles in handen heeft.

    De Duitse revolutionaire Rosa Luxemburg zei tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen het bloedigste conflict in de menselijke geschiedenis, dat de samenleving op het kruispunt van “socialisme of barbarij” stond. Iets meer dan 100 jaar later, met apocalyptische taferelen van de Westkust tot de Amerikaanse president die weigert de blanke nationalistische terreur te veroordelen of belooft de uitslag te accepteren als hij de verkiezingen verliest, klinkt deze waarschuwing sterker dan ooit. Het kapitalisme maakt dat extreemrechts kan groeien, naast de andere sociale en economische problemen waar we mee te maken hebben. De enige oplossing op lange termijn is om een einde te maken aan dit krankzinnige systeem.

  • Amerikaanse presidentsverkiezingen: waanzin met Trump of doffe ellende met Biden?  

    Analyse door Elin Brightwell (Socialist Alternative, VS)

    2020 is niet het verkiezingsjaar dat iedereen verwachtte. De campagne voor de presidentsverkiezingen is nu volledig verweven met de wereldwijde pandemie die reeds 165.000 doden veroorzaakte in de VS en het leven van het grootste deel van de bevolking overhoop gooide. Vanaf het begin is Trump er niet in geslaagd de uitdagingen van de pandemie aan te pakken, maar erger nog: hij heeft de zaken actief verergerd.

    We hadden een gecoördineerde reactie nodig op basis van de beste beschikbare wetenschap. In plaats daarvan kregen we een schrijnend tekort aan voorraden en apparatuur, nauwelijks enige coördinatie van staats- en federale middelen, massale woekerwinsten, en een campagne van verkeerde informatie afkomstig van het Witte Huis zelf. Het lijdt geen twijfel dat het bestuur van Trump een grote verantwoordelijkheid draagt voor het rampzalige wanbeheer tijdens de COVID-19 pandemie. Maar het schrijnende gebrek aan middelen voor het openbare gezondheidssysteem en de consolidatie van de ziekenhuisindustrie, die steeds meer mensen heeft achtergelaten zonder adequate dienstverlening, gaat al tientallen jaren terug. Nu het er niet goed uitziet voor Trump in de presidentsverkiezingen, komen zijn autoritaire instincten nog meer naar voren. Dat uitte zich in zijn aanvallen op het stemmen per post, de suggestie om de verkiezingen uit te stellen of nog de dreiging om de resultaten te betwisten.

    Joe Biden, architect van massale opsluiting, volmaakte door big business gesteunde politicus, en gekend wegens seksuele intimidatie, ligt voor in de nationale peilingen en in de meeste swing states. Dit leek onwaarschijnlijk in februari, toen Bernie Sanders maar liefst 12% voor liep op Biden in de nationale peilingen. Sanders liet echter zijn programma vallen en koos ervoor om het liberale establishment achterna te lopen. Hij wil vooral oudere kiezers overtuigen dat alleen Biden in staat is om Trump te verslaan. Dit was ondanks het feit dat in de voorverkiezingen heel veel kiezers net voor Sanders kozen omwille van zijn uitgesproken standpunten rond bijvoorbeeld toegankelijke gezondheidszorg in de vorm van Medicare for All. Ondanks al zijn politieke en persoonlijke beperkingen, lijkt Biden een grote kans te maken om de volgende bewoner van het Witte Huis te worden. Trump mag evenwel nog niet afgeschreven worden. De Democratische strategen zijn erg zenuwachtig over Biden en zijn duidelijk afnemende geestelijke vermogens.

    Zonder bijeenkomsten, kandidaten die het publiek ontmoeten, of opzwepende conventies, zal deze verkiezingscampagne anders zijn dan alle andere. Normaal gesproken zouden de beperkte campagnemogelijkheden een groot nadeel zijn voor de uitdager, die het platform van de zittende partij mist. In plaats daarvan ondermijnt de weigering van Trump om het coronavirus serieus te nemen zijn kansen in november. De strategie van de Biden-campagne om de interviews en media-optredens te beperken, is tot nu toe succesvol geweest. De verbale blunders van Biden en zijn klaarblijkelijke onvermogen om zijn handen thuis te houden, maakten dat het voor het Democratische establishment goed uitkwam dat Biden zich thuis schuilhield.

    Als Biden en Kamala Harris, zijn kandidaat vice-president, in november winnen, dan is niet zomaar het einde van het Trumpisme en het populisme in de VS. Als de regering-Biden weigert om maatregelen te nemen om de sociale ellende onder een groot deel van de bevolking aan te pakken en als er geen links politiek alternatief ontwikkelt, dan ontstaat ruimte voor de groei van extreemrechts. Dit kan mogelijk zelfs op een schaal die lange tijd niet meer gezien is in de VS.

    Er is dus een grote dringendheid bij de uitbouw van een politiek alternatief. De strijd tegen extreemrechts mag niet overgelaten worden aan het establishment, waaronder de Democratische partij.

    Democraten: geen vrienden van de werkende klasse

    Hoewel we Trump niet mogen afschrijven, er zijn nog veel wendingen mogelijk in de komende maanden, is het voor socialisten belangrijk om na te gaan hoe het beleid er onder president Biden zou uitzien. Het land bevindt zich in een complete crisis zonder enig uitzicht op een efficiënt antwoord op de coronaviruscrisis. Tientallen miljoenen mensen worden geconfronteerd met werkloosheid, uithuiszettingen en voedselonzekerheid. De werkende klasse kent een golf van radicalisering na het massale protest dat volgde op de moord op George Floyd. Het antiracistisch bewustzijn staat sterker dan ooit voorheen in de geschiedenis van het land.

    Er waren belangrijke overwinningen van democratische socialisten die verkozen raakten op lokaal, regionaal en federaal vlak. De linkse verkozenen Alexandria Ocasio-Cortez, Rashida Tlaib en Ilhan Omar zijn erg populair. De progressieve vleugel van de Democraten in het parlement zal ongetwijfeld versterkt worden bij de verkiezingen van november, in het bijzonder in New York en St Louis, waar BLM-activist Cori Bush onlangs de voorverkiezingen won.

    Ondanks deze overwinningen blijft de socialistische linkerzijde een marginale kracht in de tentakels van de macht. Dit komt niet zozeer door een gebrek aan potentiële steun voor haar ideeën, maar door een gebrek aan coördinatie, een duidelijk programma en een focus op strijd. Het ontwikkelen van een groter aantal socialistische kiezers speelt een rol in het verhogen van het socialistisch bewustzijn in de bredere samenleving, maar vertaalt zich op enkele uitzonderingen na niet in grote beleidsveranderingen. Het belangrijkste obstakel voor de socialistische linkerzijde is dat een groot deel ervan zich laat gijzelen binnen de Democratische Partij, een partij die door en door ondemocratisch is en helemaal verbonden met de belangen van big business.

    Er zijn ook andere voorbeelden. Zo is er Kshama Sawant van Socialist Alternative die reeds twee keer herkozen raakte als socialistisch gemeenteraadslid in Seattle en een actieve rol speelde in belangrijke overwinningen. Zo was Seattle de eerste grote Amerikaanse stad die het minimumloon optrok tot 15 dollar per uur. Recent werd een taks op grote bedrijven afgedwongen, de Amazon-taks, die 240 miljoen dollar per jaar zal opbrengen om te investeren in betaalbare huisvesting.

    Joe Biden is helemaal verbonden met de kapitalistische klasse. Gedurende heel zijn lange politieke loopbaan toonde hij aan dat hij geen antwoorden heeft op de fundamentele problemen van de werkende bevolking. Net als de meeste andere gevestigde Democraten in Washington DC blijft hij zich verzetten tegen de maatregelen die nodig zijn om de pandemie efficiënt te bestrijden, zoals toegankelijke gezondheidszorg. Maar liefst 87% van de Democratische kiezers steunt Medicare for All. Toch blijft Biden er zich tegen verzetten. Biden en de Democratische leiding proberen niet eens te doen alsof ze progressieve maatregelen steunen. Hoe kan deze partij “omgevormd” worden tot een instrument voor de werkenden en onderdrukten?

    Gevraagd naar een reactie op het dodelijke politiegeweld, stelde Biden voor dat agenten niet zouden schieten om te doen maar beter op de benen zouden mikken. Zijn campagne wordt gefinancierd door de banken en de grote bedrijven. Hij staat vooraan in de giften van de farmaceutische industrie. Mogelijk zou Biden de Covid-19 crisis beter aanpakken dan Trump. Die laatste heeft de lat natuurlijk wel heel laag gelegd.

    Biden en het Democratisch establishment kunnen onmogelijk voldoen aan zowel hun b           azen van big business als aan de verwachtingen van tientallen miljoenen werkenden die gratis en universele gezondheidszorg willen naast veilig en goed gefinancierd onderwijs, economische stabiliteit en rechtvaardigheid in plaats van discriminatie en racisme.

    Als de beweging tegen racistisch politiegeweld een diepgaande transformatie in het politiewerk wil afdwingen, zal ze massale strijdorganisaties moeten opbouwen. De ervaring van de afgelopen maanden laat zien dat het afdwingen van zelfs kleine toegevingen van Democratische politici een massabeweging vereist. Het bekomen van duurzame hervormingen zal een aanhoudende strijd vergen die gebaseerd is op de sociale macht van de multiraciale arbeidersklasse. Waar de Democratische Partij op lokaal vlak aan de macht is, toonde ze hoe ze antwoordt op de eisen voor de afbouw van de politie. Met traangas tegen betogers en het wegstemmen van voorstellen om de middelen voor de politie naar beneden te herzien, werd duidelijk dat de eisen van de beweging niet gesteund worden. In Seattle werd het voorstel van Kshama Sawant voor een halvering van de middelen voor de politie met 7 tegen 1 weggestemd door de Democraten.

    De Democratische Partij heeft een lange geschiedenis van recuperatie van sociale bewegingen om ze onschadelijk te maken. Dat doet de partij door enkele woordvoerders in machtsposities te plaatsen en door verandering te beloven, maar ondertussen vooral de demobilisatie van de beweging te organiseren. Om dit te voorkomen, is er nood aan een nieuwe partij van en voor de werkende mensen en jongeren. In tegenstelling tot de Democraten zou dit een partij zijn die vanaf de basis democratisch wordt gecontroleerd en waarvan de kandidaten aan het programma van de partij gebonden zouden zijn.

    Noodzaak van een alternatief

    Het is volkomen begrijpelijk dat miljoenen werkenden in november voor Biden zullen stemmen als het minste kwaad, maar dit biedt geen oplossing voor de diepere problemen. De werkende mensen en de jongeren zullen steeds weer de strijd aangaan met het beleid van beide gevestigde partijen. Socialisten en activisten uit de arbeidersbeweging moeten de weg helpen vrijmaken voor een nieuwe partij door onze oppositie tegen het verrotte Democratische establishment te versterken. We kunnen dit doen met een oproep voor een proteststem voor de sterkste van de onafhankelijke linkse kandidaten, Howie Hawkins van de Groene Partij.

    De Groene Partij baseert zich niet op bewegingen of klassenstrijd, zelfs niet op de recente klimaatacties van de jongeren. De partij komt niet op voor de massapartij die de werkenden nodig hebben. In afwezigheid van een grotere kracht, zullen we echter de campagne van Howie Hawkins steunen. Hawkins werkte lange tijd voor UPS en heeft een platform dat de eisen van de werkende klasse opneemt. Zo pleit dit platform voor algemeen toegankelijke gezondheidszorg, een eco-socialistische ‘Green New Deal’ en een robuust noodprogramma voor de pandemie.

    De doodlopende weg van het minste kwaad

    De steun van een deel van de linkerzijde voor Biden geeft aan dat het argument van het ‘minste kwaad’ nog steeds sterk aanwezig is. Dit verstikt de strijd van de werkende klasse. De crisis waar we nu mee te maken hebben en de onbekwaamheid van beide zijden van het politieke establishment om deze aan te pakken, toont de urgentie voor de opbouw van een nieuwe politieke kracht.

    De Democraten beperken zich tot verbale kritiek op het ergste reactionaire beleid van Trump en de Republikeinen. Ze organiseren niet eens de strijd ertegen. Ondanks het werk van groepen als Justice Democrats, Our Revolution of de Working Families Party, hebben progressieve kiezers niet echt macht binnen de Democratische Partij. Het ligt niet aan een gebrek aan inspanningen of vastberadenheid, maar aan het volstrekt ondemocratische karakter van de Democratische Partij. Dit is een tragische uitdrukking van de politieke opties waarin de werkenden onder druk gedwongen worden. Een partij die gefinancierd wordt door de rijkste miljardairs en de grootste bedrijven van het land kan niet hervormd worden.

    We mogen de laatste Democratische regering niet vergeten. In de eerste twee jaar van de ambtstermijn van Obama controleerden de Democraten beide kamers van het parlement. Het was mogelijk om een beleid te voeren in het belang van de werkenden en hun gezinnen, om te investeren in een overgang naar groene energie en om de structurele ongelijkheden op vlak van rijkdom en ras te bestrijden. Toen de werkenden gebukt gingen onder wat toen de ergste economische crisis sinds de Grote Depressie was, ging Obama snel over tot hulp voor zijn vrienden van Wall Street, de banken en de auto-industrie. Obama voerde campagne voor ‘universele gezondheidszorg’, wat algemeen geïnterpreteerd werd als betaalbare toegang voor iedereen. In plaats daarvan werd de publieke optie verlaten en kwam er slechts een beperkte verbetering voor enkele onverzekerden. Dit leverde de verzekeringsindustrie heel wat nieuwe klanten op. Slechts enkele van de ergste misstanden verdwenen. Het falen van Obama om de situatie van de werkende bevolking te verbeteren, zette de deur open voor de opkomst van de rechts-populistische Tea Party.

    Vertrouwen op gevestigde politici om rechts te stoppen, mislukte onder Obama. Dit werd op pijnlijke wijze aangetoond in 2016. Bernie Sanders was de kandidaat die het best geplaatst was om Trump te stoppen, maar de Democratische Partij trok naar de verkiezingen met Hillary Clinton. In 2020 verandert de pandemie de verkiezingen, maar het verandert niets aan het pro-kapitalistische karakter van de Democratische kandidaat.

    Wat als Biden wint?

    Als hij wint, zou Biden aan de macht komen midden een rampzalige economische depressie. Trump gaf al aan dat hij zich niet koest zal houden als hij verliest. Hij hanteerde de voorbije maanden een meer openlijk autoritaire aanpak om de aandacht af te leiden van zijn rampzalig beleid rond de pandemie. Trump vond zelfs onder de heersende klasse niet meteen steun voor het uitstellen van de verkiezingen, maar dit verhaal heeft wel degelijk een doel. Als hij in november verliest, is de basis gelegd om zijn populistische basis te consolideren rond de stelling dat de verkiezingen vervalst zijn.

    Het is bijzonder positief dat de grootste socialistische organisatie van het land, de Democratic Socialists of America (DSA), besloten heeft om Biden niet te steunen en – in ieder geval formeel – oproept tot de oprichting van een nieuwe partij. De DSA zou de linkerzijde versterken als het volledig zou breken met de Democraten. Het zou kunnen oproepen voor Hawkins en deze oproep ook laten uitgaan van verkozen DSA’ers zoals Alexandria Ocasio-Cortez. Socialisten moeten tevens de noodzaak verdedigen van een onafhankelijke politieke positie binnen sociale bewegingen en de arbeidersbeweging.

    Werkende mensen, vooral gekleurde mensen, hebben het zwaarst te lijden onder de pandemie. Zij dragen het grootste deel van de uithuiszettingen en de massale werkloosheid. Decennialang hebben de Democraten hun trouw aan big business ten koste van de werkende mensen steeds weer bewezen en het is overduidelijk dat president Biden hetzelfde zou doen.

    Socialisten moeten de campagne van Hawkins gebruiken als een kans om iedereen te verzamelen die de behoefte aan een nieuwe politieke kracht ziet en om deze taak urgent op de agenda te zetten. Er is geen tijd te verliezen in de opbouw van een politieke kracht die opkomt voor de belangen en noden van de werkende klasse.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping