Your cart is currently empty!
Tag: VS presidentsverkiezingen 2020
-
VS: Alexandra Ocasio-Cortez en Joe Biden horen inderdaad niet in dezelfde partij…
Artikel door Keely Mullen, Socialist Alternative
Na maandenlange aanvallen van het Democratische establishment op de progressieve verkozene Alexandra Ocasio-Cortez en andere linkse voortrekkers, reageert AOC. Sinds haar verkiezing in het Huis van Afgevaardigden in 2018, waarbij ze Joe Crowley van het Democratische partijestablishment versloeg, ontwikkelde AOC een aanhang van miljoenen mensen door de onverschrokken wijze waarop ze tegen de machthebbers ingaat, opkomt voor een Groene New Deal, Bernie Sanders steunt, … Dat levert haatreacties op onder de vertegenwoordigers van big business die ook de Democratische Partij controleren.
AOC wekte de toorn op van het volledige politieke establishment en er was grote druk van de Democratische partijleiding om een meer gematigde benadering te verdedigen. Partijleiders zoals Nancy Pelosi kwamen met valse beschuldigingen van antisemitisme, een beetje op dezelfde wijze als Bernie Sanders seksisme wordt verweten. In beide gevallen lijken de aanvallen vanuit de partij zelf te komen, net op een ogenblik dat de linkse figuren meer steun krijgen. We mogen niet vergeten dat het Democratische partijestablishment verantwoordelijk was voor het blokkeren van Bernie in 2016 zodat hij toen de nominatie van de partij niet kon binnenhalen.
Vorige week verscheen een interview van NYMag met AOC. Ze vroegen haar hoe ze haar rol zag als parlementslid onder een presidentschap van Joe Biden. Ze zuchtte en antwoordde: “Oh god. In elk ander land zouden Joe Biden en ik niet in dezelfde partij zitten.” In het interview beschuldigt ze er de Democratische Partij van een “te grote tent” te zijn met aan de ene kant big business en aan de andere kant socialisten zoals zijzelf.
Enkele dagen later raakte bekend dat AOC weigert om bijdragen te betalen aan het Democratic Congressional Campaign Committee (DCCC), de formele campagnetak van de Democratische Partij in het Huis van Afgevaardigden. AOC merkt op dat dit orgaan een “verankerd instrument is in een systeem dat arbeiderskandidaten verhindert om aan verkiezingen deel te nemen en dat wereldvreemde zittende parlementsleden beschermt.”
Deze boycot door AOC zal geen verrassing zijn voor de leiding van de DCCC, die in maart aankondigde niet te zullen samenwerken met campagnes of organisaties die zetelende kandidaten van de Democraten betwisten. Maanden geleden riep AOC gewone mensen die aan de DCCC doneerden op om daarmee te stoppen en in de plaats ervan rechtstreeks steun te geven aan progressieve kandidaten die tegen het establishment ingaan. Over de DCCC merkte ze op: “Het maakt hen niet uit of die zetelende verkozenen Trump steunen, voor een beleid van deportaties stemmen, het Hooggerechtshof vragen om een verbod op abortus in te voeren of aan de kant van de wapenlobby staan.”
Nu gaat ze een stap verder door een kiesfonds (PAC) op te zetten om “verdedigers van de arbeidersklasse” te steunen bij de verkiezingen, inclusief kandidaten die op de zwarte lijst van de DCCC staan. Deze stap leidt tot nieuwe woede van de partijleiders en de gevestigde media die haar verwijten geen ‘teamspeler’ te zijn. Dat is grappig want AOC was eigenlijk nooit welkom in het team. Haar eigen strijd voor herverkiezing zal overigens bijzonder omstreden zijn: er zijn al 11 kandidaten die aankondigden tegen haar op te komen.
Bernie Sanders versus het Democratische establishment
AOC is niet de enige linkse politicus die tegenover de Democratische leiding staat. Nu de presidentiële campagne van Bernie Sanders op gang is gekomen, is de mediastilte rond zijn campagne al snel omgeslagen in het tegenovergestelde: een totale aanval. In een artikel van Fox News wordt Democratisch parlementslid Gregory Meeks uit New York geciteerd: “Zijn [Bernie’s] revolutie is er niet alleen op gericht om de Republikeinen tegen te houden, maar ook om de Democratische Partij op te blazen.”
Bernie leidt momenteel in Iowa en New Hampshire, de eerste staten waar er voorverkiezingen plaatsvinden. In een wanhopige poging om zijn momentum te ondermijnen, zal met alle mogelijke modder naar hem gegooid worden. Vorige week nog beschuldigde Elizabeth Warren hem ervan dat hij in een besloten vergadering tegen haar gezegd zou hebben dat een vrouw het presidentschap nooit kan winnen. Veel Sanders-aanhangers beseffen dat dit een slag onder de gordel is.
Dit komt vlak na de verklaringen van Obama dat hij bereid is om Sanders’ nominatie te stoppen.
Nieuwe partij nodig
De verklaring van de AOC dat de Democratische Partij “een te grote tent” is en dat als er een arbeiderspartij in de VS bestond, deze haar politieke thuis zou zijn, zijn positieve signalen. Ze trekt brede conclusies die wijzen op de nood aan politieke onafhankelijkheid van de arbeidersklasse. De Democratische partijleiding en het grootste deel van de verkozenen zijn met duizenden draden verbonden met Wall Street, de fossiele brandstofindustrie, big pharma en de miljardairsklasse in het algemeen. Het Democratische establishment haat de sociale bewegingen rond Bernie Sanders evenzeer als het de Republikeinen haat (en misschien zelfs meer). Een overwinning van Bernie Sanders zou betekenen dat het establishment de controle over de situatie verliest. Het zou de kwestie van een breuk in de partij op de agenda zetten.
De Democratische Partij heeft geen interne democratische structuren en laat geen echte participatie van de partijleden toe. Het is van cruciaal belang dat de arbeidersklasse nadenkt over wat er nodig is om van een dergelijke partij een echte arbeiderspartij te maken. Het zou vereisen dat de invloed van bedrijven en miljardairs wordt uitgewist, dat de verdedigers van het establishment worden uitgeschakeld, dat er een politiek programma wordt ontwikkeld waaraan de gekozen vertegenwoordigers zich moeten houden en dat er – vanaf de basis – democratische structuren worden opgebouwd. Simpel gezegd is het voor werkende mensen eenvoudiger om een eigen partij van de grond af aan op te bouwen.
De afgelopen weken heeft AOC laten zien dat ze de ideologische kloof binnen de partij niet gewoon accepteert, maar begint aan de opbouw van een oppositiekracht om het establishment van de partij uit te dagen. Op dit moment neemt dit de vorm aan van het kiesfonds dat ze heeft opgezet om de DCCC uit te dagen. Ook het sterk georganiseerde campagneapparaat van Bernie Sanders vormt een objectieve bedreiging voor de status quo van de Democratische Partij.
Deze twee figuren hebben allebei reeds vele malen toegegeven dat je als socialist in de Democratische Partij een doelwit bent. Bernie en AOC zouden miljoenen arbeiders en jongeren uit het keurslijf van de Democratische Partij kunnen halen en richten op een nieuwe, echt democratische, partij van de arbeidersklasse. Hoewel de recente stappen van AOC uiterst belangrijk zijn, is dit niet hetzelfde als het vormen van een nieuwe partij. Bernie Sanders is niet duidelijk over de noodzaak van een nieuwe partij en heeft onlangs verklaard dat hij de Democratische presidentskandidaat onvoorwaardelijk zal steunen, wie het ook is.
In anticipatie op de intensievere campagne van moddergooien de komende weken in de Democratische voorverkiezingen, zouden Bernie en AOC volgens ons moeten beginnen om de basis te leggen voor een conferentie van hun aanhangers om de volgende stappen te bespreken. Op zo’n conferentie na de voorverkiezingen, los van het resultaat, zouden wij erop aandringen om te gaan voor een massale ledenorganisatie met democratische structuren. Als Bernie de Democratische nominatie wint, zou zo’n organisatie essentieel zijn in de mobilisatie om Trump te verslaan en het programma van Bernie af te dwingen. Als hij verliest, zou een organisatie als deze bijzonder nodig zijn om de beweging voort te zetten en niet toe te staan dat het momentum verdwijnt. Terwijl zo’n ledenorganisatie misschien niet meteen de vorm van een nieuwe politieke partij aanneemt, en het heel erg onzeker is of Sanders zelf deze kans zal aangrijpen, zien wij het als een essentiële stap om het momentum van zijn campagne voort te zetten. We moeten beginnen met het opbouwen van de contouren van een politieke partij die een thuis kan zijn voor socialisten, vakbondsactivisten, jongeren en al diegenen die een einde willen maken aan de verschrikkingen van het huidige systeem.
-
Socialist Alternative (USA) en Kshama Sawant gaan voluit voor campagne Bernie Sanders
Op een druk bijgewoonde meeting om de campagne voor Bernie Sanders in Seattle op te starten, was Kshama Sawant van Socialist Alternative één van de sprekers.
Er waren afgelopen vrijdag ruim 400 aanwezigen op de meeting in Washington Hall om de campagne naar de presidentsverkiezingen op te starten. De energie in de zaal was enorm. Aanwezigen hadden ook affiches bij rond eisen als algemene gezondheidszorg of tegen de oorlog in Iran. Ze zijn klaar om te starten met de campagnes om kiezers op te bellen en om deur aan deur te gaan. Voor velen is dit de eerste keer dat ze deelnemen aan een campagne. De oproep van Bernie Sanders aan werkenden om voor hun belangen op te komen, mobiliseert een nieuwe laag.
Socialist Alternative voert in heel het land campagne voor Sanders. We waren bijgevolg ook enthousiast om samen te komen met zoveel werkenden uit de staat Washington die willen vechten voor het progressieve programma van Sanders. We waren aanwezig met flyers en materiaal van onze campagne “Tax Amazon 2020” waarbij we aanwezigen uitnodigden om ook daaraan mee te werken. Het plan om in Seattle de strijd aan te gaan voor een nieuwe belasting op Amazon en de grote bedrijven werd bijzonder goed onthaald. De aanhangers van Bernie waren het er volledig mee eens dat de strijd voor het presidentschap van Sanders ook vereist dat we ons organiseren en opkomen voor zijn programma. De grote bedrijven belasten is daar een onderdeel van. De aanhangers van Bernie hebben in de uiterst omstreden gemeenteraadsverkiezingen van november overigens gemerkt hoe ver grote bedrijven gaan om hun belangen te verdedigen en desnoods verkiezingen te kopen: er werd een ongezien bedrag van 1,5 miljoen dollar van grote bedrijven in de campagne gestopt.
Er was een diverse groep sprekers, waaronder progressieve politici, jonge klimaatactivisten, leraars, organisatoren van de Bernie-campagne, leden van de Democraten en socialisten. Een van de belangrijkste thema’s van de avond was dat Bernie de kandidaat is die de beste kans maakt om Trump te verslaan. Het progressieve platform van investeringen in gezondheidszorg (Medicare for All), een Green New Deal en het kwijtschelden van de studentenschulden inspireren werkenden om te stemmen. Sprekers als Shaun Scott van de DSA (Democratic Socialists of America) en lerarenactivist Jesse Hagopian benadrukten dat de Bernie-campagne om meer draait dan één enkele verkiezing. Het is een beweging van onderuit van mensen van verschillende generaties en afkomsten om samen op te komen voor duurzaam systeemverandering.
“Ik ga voluit voor Bernie omdat we een politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs nodig hebben, en een centrale organisator die de beweging van miljoenen mensen wil opbouwen die nodig is om tot verregaande verandering te komen. Ik steun de strijd voor gezondheidszorg (Medicare for All) en voor een Green New Deal. Ik ben het eens met Bernie dat er geen miljardairs zouden moeten zijn en dat er nood is aan een samenleving gericht op de werkende mensen – volgens mij een socialistische samenleving.” Kshama Sawant, gemeenteraadslid en lid van Socialist Alternative in Seattle, sprak als laatste. Ze vatte de sfeer van de avond samen en benadrukte de historische kans van deze campagne en legde uit welke taken voor ons liggen. Kshama wees op de toename van strijd het afgelopen jaar, zowel in de VS als internationaal met massabewegingen in Chili, Hongkong, Libanon, Irak en Iran als slechts een paar voorbeelden van hoe gewone arbeiders internationaal in opstand komen tegen het falen van het kapitalisme. Dat proces is ook aanwezig in de Verenigde Staten met de ongelooflijke golf van steun van de bevolking voor de democratische socialistische campagne van Sanders.
Kshama waarschuwde dat Bernie-aanhangers een nuchter begrip moeten hebben van de uitdagingen waar de beweging voor staat. Nu hun strategie voor het doodzwijgen van Bernie in hun media is mislukt, bereiden de gevestigde media zich voor om het offensief tegen Sanders aan te gaan met beschuldigingen dat hij te extreem is of verdeeldheid zaait, en alles wat ze denken dat hem zou kunnen schaden. Bovendien maken de politieke vertegenwoordigers van de miljardairklasse binnen de Democratische Partij zich op om de hefbomen van hun partijapparaat te gebruiken om Sanders te ondermijnen, hoe ze dat ook mogen doen. Kshama’s oproep om een nieuwe partij voor werkende mensen op te richten, gebaseerd op de beweging van Sanders-aanhangers, werd met applaus begroet, evenals haar oproep om zich bij haar aan te sluiten, samen met de voorzitter van de Vereniging van Flight Attendants Sarah Nelson, en Socialist Alternative bij de lancering van de Tax Amazon-campagne op 13 januari!
Op het einde van de meeting werden slogans geroepen, maar waren er ook praktische elementen zoals de voorbereiding van de campagnemomenten op straat en de telefooncampagne die in het weekend al begon.
De toespraak van Kshama Sawant:
-
Was Corbyn “te links”? Lessen van de Britse verkiezing voor links in de VS
Voor socialisten die rechts en hun agenda willen verslaan, is de overwinning van de reactionaire Boris Johnson en zijn Conservatieve Partij in de Britse verkiezingen een ernstige tegenslag. De gevestigde media en de leiding van de Democratische Partij verspreiden het idee dat de nederlaag van Labour in belangrijke mate te wijten was aan Jeremy Corbyn’s “extreem linkse socialistische” platform. Zoals Joe Biden zei: “Kijk wat er gebeurt als Labour zo ver naar links gaat.” De niet zo subtiele boodschap: als de Democraten voor Sanders kiezen, wint Trump een tweede termijn.
Door Tom Crean, Socialist Alternative (VS)
Rode schrik
De echte lessen voor de linkerzijde in de VS en vooral voor de campagne van Bernie Sanders, die door Socialist Alternative wordt ondersteund, zijn heel anders. Ten eerste: de gevestigde media met inbegrip van zowel de ‘respectabele’ BBC als de schaamteloze roddelbladen voerden een venijnige campagne tegen Corbyn. Ze beschuldigden hem ervan een antisemiet te zijn, een aanhanger van het Ierse Republikeinse Leger, en een “gevaar voor de nationale veiligheid.” Ze gooiden zoveel mogelijk modder in de hoop dat een deel ervan zou blijven hangen.
De eindeloos herhaalde beschuldiging van antisemitisme in Labour is gebaseerd op zeer weinig en het grootste deel daarvan bestaat dan nog uit het samenvoegen van kritiek op het Israëlische beleid met antisemitisme. Donald Trump, wiens presidentschap blanke nationalisten en regelrechte neonazi’s heeft aangemoedigd, hekelt ook elke kritiek op zijn reactionaire bondgenoot Benjamin Netanyahu als ‘antisemitisch’. De echte racist bij de Britse verkiezingen was Boris Johnson die ooit zwarte mensen “pickanninies” (een racistische term voor donkergekleurde kinderen) noemde in een artikel dat hij schreef als journalist.
Maar terwijl de respectabele media zich graag als antiracist presenteren, is hun echte prioriteit het beschermen van de winst en de belangen van het grootkapitaal. Ze zullen niet aarzelen om de meest verachtelijke leugens te verkopen en om racisten te steunen in hun strijd tegen links.
De Britse verkiezingen geven aan hoe wreed de media en het democratische bedrijfsleven zullen zijn als Bernie Sanders in de buurt komt van het winnen van de democratische nominatie. In 2016, tijdens de New Yorkse voorverkiezing die Hillary Clinton absoluut moest winnen, ging de progressieve krant van New York, de Daily News, zo ver dat de schietpartij op de school Sandy Hook aan Sanders werd gekoppeld. De letterlijke kop was: “Bernie’s Sandy Hook schande: verdedigt hardnekkig de wapenmakers.”
Dieperliggende oorzaken
De brutale aanvallen op Corbyn speelden een reële rol, maar het was niet onvermijdelijk dat dit zou volstaan om Labour een nederlaag toe te brengen. Het echte probleem van Corbyn was zijn verlies aan geloofwaardigheid na vier jaar als Labour-leider waar hij er niet in slaagde om de neoliberale rechterzijde in de partij echt van antwoord te dienen of om ernstig een massabeweging voor verandering buiten het parlement op te bouwen.
Onder Tony Blair en “New Labour” deed Labour afstand van Clausule 4, die bepaalde dat de partij ervoor opkwam om de belangrijkste sectoren van de economie in democratisch openbaar bezit te brengen. De partij zuiverde links weg, verminderde de invloed van de vakbonden, voerde massale besparingen door op sociale voorzieningen op zowel nationaal als lokaal vlak. Als kers op de taart werd gretig deelgenomen aan de invasie en bezetting van Irak in samenwerking met George Bush. Margaret Thatcher, Tory-premier gedurende 11 jaar, voerde een onverbiddelijke campagne tegen de belangen van de arbeidersklasse. Zij verklaarde ooit dat haar grootste prestatie “New Labour en Tony Blair” was.
Ironisch genoeg won Corbyn de leiding van de partij omdat de aanhangers van Blair het in een overmoedige bui gemakkelijker maakten voor mensen om lid te worden of om minstens voor de partijleider te stemmen. Dat was bedoeld om de invloed van de vakbonden te ondermijnen. Zodra Corbyn democratisch werd gekozen door de leden, probeerde de rechtse meerderheid van de Labour-leiding hem te ondermijnen en te verwijderen. Ze werden daarin volledig ondersteund door de gevestigde media.
In feite waren er ‘twee partijen in één’: Corbyn’s partij gebaseerd op een beleid voor de werkende klasse, en een andere partij die stevig verbonden was met besparingen en de neoliberale agenda. De aanhangers van Blair modelleerden zich uitdrukkelijk op de Democraten in de VS. Onze Britse kameraden hebben van bij de verkiezing van Corbyn als partijleider verdedigd dat hij de strijd met de rechterzijde moest aangaan. Zo had een verplichte herverkiezing voor parlementaire kandidaten kunnen doorgevoerd worden zodat de leden hun kandidaat voor de volgende verkiezingen konden kiezen. Dit zou de vele nieuwe leden die Corbyn steunden in staat gesteld hebben om de ergste aanhangers van Blair weg te krijgen en hen stevig in het defensief te zetten.
De partijleiding had ook duidelijk kunnen maken dat het niet langer acceptabel was om een gemeenteraadslid van Labour te zijn en te stemmen voor besparingen op sociale voorzieningen. Degenen die weigerden deze basiseis te accepteren, hadden als Labour-kandidaat kunnen worden afgezet.
Dit had moeten gecombineerd worden met een actieve campagnebenadering, die het lidmaatschap mobiliseert en die samen met de vakbonden massademonstraties organiseert tegen asociale aanvallen zoals die tegen de gezondheidszorg (NHS). Helaas, Corbyn en zijn bondgenoten in de partij, zoals John McDonnell en de Momentum-groep zochten steeds weer naar een compromis met de rechterzijde. De uitzondering hierop was de verkiezingscampagne van 2017 toen Corbyn een gedurfd programma naar voren bracht en in het hele land grote bijeenkomsten hield om steun te mobiliseren. Dat leidde tot enthousiasme, zeker onder de jongeren. Maar het werd nadien niet opgevolgd door nieuwe mobilisaties.
“Vage boodschap”
Een duidelijk voorbeeld van hoe Corbyn er niet in slaagde een voldoende duidelijk onderscheid te maken met de rechterzijde in Labour was rond de Brexit. Brexit domineerde de Britse verkiezingen. Johnson had een eenvoudige boodschap: “Brexit tot een goed einde brengen.” Dit speelde in op het feit dat veel mensen genoeg hebben van het steeds zuurder wordende debat in de Britse samenleving over de stemming om de EU te verlaten in 2016. Velen zijn gefrustreerd door de pogingen van het establishment om het resultaat van dat referendum terug te draaien in plaats van het uit te voeren.
In progressieve media en onder veel links-denkenden wordt Brexit afgeschilderd als een racistische, anti-immigrantenstem, een beetje vergelijkbaar met de latere stem voor Trump. De arbeidersklasse die voor Brexit stemde, zeker in de ex-industriële steden van het noorden van Engeland, worden gezien als de dezelfde naar verluidt onverbeterlijke achterlijke laag die Trump steunde in de VS. Maar af en toe vertellen de media de waarheid over iets belangrijks. In een artikel over de wereldhandel maakte de New York Times de volgende opmerking: “In Groot-Brittannië gebruikten mensen die het moeilijk hadden het referendum van juni 2016… als een proteststem tegen de bankiers in Londen die een catastrofale financiële crisis hadden veroorzaakt, en die vervolgens gewone mensen dwongen om de kosten te dragen door besparingen.”
Het historische standpunt van Corbyn, dat teruggaat tot de jaren zeventig, was om zich te verzetten tegen de toetreding van Groot-Brittannië tot de Europese Unie. Dat was niet om nationalistische redenen, maar omdat het een “bazenclub” was. Deze karakterisering was en blijft naar onze mening correct. De EU is een zeer ondemocratisch geheel van structuren dat in alle fasen heeft getracht de belangen van de werkenden tegen te gaan. In de nasleep van de economische ineenstorting van 2008 heeft de Europese Commissie, samen met de Europese Centrale Bank en het IMF (de “trojka”) het Griekse volk en anderen een wilde besparingspolitiek opgelegd door hen te dwingen leningen aan Franse en Duitse banken terug te betalen.
Helaas heeft Corbyn tijdens het Brexit-referendum en sindsdien geen duidelijk verzet tegen de EU geuit. Hij had dit kunnen doen terwijl hij oproept tot een echte eenheid van werkende mensen in heel Europa op basis van klassensolidariteit die zou wijzen op een democratische socialistische federatie. Hoewel de stemming in Brexit niet gereduceerd kan worden tot racisme of anti-immigranten sentiment, opende het falen van Labour om het voortouw te nemen in de strijd voor een internationalistische “socialistische Brexit” de deur naar rechts om de kwestie op een nationalistische basis te framen.
In werkelijkheid zal op basis van het kapitalisme geen van de fundamentele problemen waarmee de werkende bevolking in Engeland, Wales, Schotland of Noord-Ierland wordt geconfronteerd, worden opgelost door het vertrek uit of het verblijf in de EU. Naarmate het Brexit-debat in Groot-Brittannië zich concentreerde binnen zeer nauwe parameters werd het steeds meer demoraliserend voor grote delen van de samenleving.
We erkennen ten volle dat velen in Groot-Brittannië in 2016 voor Remain en tegen Brexit hebben gestemd om zeer begrijpelijke redenen, waaronder de wens om het vrije verkeer van mensen in heel Europa te handhaven. Het is ook waar dat de basis van Labour verdeeld was tussen meer pro-Brexit arbeiderswijken in het noorden van het land en een meer pro-Remain basis in de steden. Maar terwijl Corbyn langzaam naar een meer pro-Remain positie dreef, kon hij niemand meer tevreden te stellen. Zoals Socialist Alternative in Engeland en Wales in een recente verklaring uitlegt:
“Om deze verkiezing te winnen, moest Corbyn kiezers verenigen die zowel Leave als Remain steunden op basis van een onafhankelijke, arbeidersbewuste benadering van deze kwestie – en van alle anderen. Het uitblijven daarvan heeft de deur geopend naar rechts populisme om het vacuüm op te vullen.”
Proberen het debat te verschuiven
Corbyn probeerde de discussie in de verkiezingscampagne weg te halen van Brexit om het te richten op het terugdraaien van de massale aanvallen op de werkende bevolking de afgelopen twintig jaar. Hij wees op de aan de gang zijnde aanvallen op de gezondheidszorg en onthulde de gesprekken van Johnson met Trump over het openstellen van NHS voor een verdere kruipende privatisering als deel van een toekomstige post-Brexit-handelsovereenkomst. Corbyn daarentegen stelde voor om nutsvoorzieningen en de spoorwegen terug in openbare eigendom te brengen en daarnaast om publieke breedband te installeren.
Er is geen bewijs dat zijn platform “te radicaal” was voor de meeste werkenden of jongeren. In feite groeide de steun voor Corbyn naarmate de campagne vorderde. In 2017 koos Corbyn in wezen voor dezelfde aanpak en won hij 40% van de stemmen, de grootste vooruitgang ooit van het aantal stemmen van Labour. En zelfs in deze verkiezingen, terwijl het percentage voor Labour daalde tot 32%, deed Corbyn het nog steeds beter dan zijn neoliberale voorgangers Ed Miliband in 2015 of Gordon Brown in 2010.
Het echte probleem was niet het programma van Corbyn maar het nalaten om er werkelijk voor te vechten de afgelopen jaren. Dat zou betekend hebben: bouwen aan een massabeweging tussen verkiezingen door en het nemen van een veel vastere lijn tegen de rechterzijde in Labour met inbegrip van die lokale verkozenen die voor besparingen stemden en de parlementairen die op de meest schandelijke manieren probeerden om Corbyn telkens te ondermijnen.
Het nemen van de nodige maatregelen tegen de saboteurs van de aanhangers van Blair had Labour in parlementaire termen misschien tijdelijk kunnen verzwakken als de Blairisten massaal met de partij hadden gebroken, maar het zou de partij op een veel stevigere politieke basis hebben gezet. Het zou duidelijk geweest zijn dat Labour bereid was om de strijd voor de belangen van de werkende bevolking effectief aan te gaan.
Bouwen aan een sterke linkerzijde in de VS
De belangrijkste lessen die we uit de nederlaag van Corbyn moeten trekken, gaan over hoe we een politieke kracht kunnen opbouwen om de agenda van rechts te verslaan en een beslissende verandering voor de werkende mensen te winnen. De dominante trend aan de Amerikaanse linkerzijde de afgelopen jaren was om de Democratische Partij naar links te duwen of, zoals Sanders zegt, haar te veranderen in een “partij van werkende mensen”. Het is begrijpelijk dat veel mensen dit zien als de gemakkelijkste weg om links te bouwen. Het lijkt alleszins gemakkelijker dan het creëren van een nieuwe partij. Deze opvatting wordt versterkt door overwinningen zoals die van Alexandria Ocasio-Cortez.
Maar het is ook heel duidelijk dat de nieuwe linkerzijde steeds weer op hevige weerstand stuit van het establishment in de partij. Kijk naar de aanvallen op de “squad”, de vier progressieve nieuw verkozen vrouwen in het Huis van Afgevaardigden eerder dit jaar. De Democratische leiding beschuldigde Ilhan Omar van “antisemitisme.” Omar, AOC, Rashida Tlabi en Ayanna Pressley gaven weerwerk tegen zowel Trump als Pelosi (fractievoorzitter van de Democraten). AOC en Tlabi geven openlijk steun aan Sanders, wat zeker niet goed is voor hun verdere loopbaan bij de Democraten.
Om een ander voorbeeld te nemen: het lijdt geen twijfel dat de deelname aan de Democratische voorverkiezingen Bernie Sanders in 2016 een zeer groot publiek opleverde, maar het betekent ook dat hij akkoord ging met de uitkomst van een vervalst en zeer ondemocratisch proces. Hij accepteerde toen de nederlaag en steunde Hillary in plaats van door te gaan tot november. Als Sanders in de race was gebleven, had hij het kunnen gebruiken om de basis te leggen voor een nieuwe politieke kracht die de afgelopen drie jaar samen met arbeiders, immigranten en jongeren had kunnen strijden tegen Trump en de agenda van rechts. Nog meer progressieve en socialistische kandidaten hadden op lokaal en nationaal niveau en op een duidelijker basis gekozen kunnen worden.
Wat is er eigenlijk nodig voor de Democraten om de partij te worden die we nodig hebben? Zoals we consequent hebben gesteld, zouden ze moeten stoppen met het aannemen van geld van de grote bedrijven, een programma voor de werkende klasse moeten aannemen en eisen dat hun vertegenwoordigers dit ondersteunen, en echte democratische structuren creëren waarbij de basis van de partij haar leiding kan controleren.
Pelosi, Schumer en al hun tegenhangers op staats- en lokaal niveau zullen nog liever van de partij afsplitsen dan dit te accepteren, zoals de aanhangers van Blair in Groot-Brittannië dreigden te doen. Het verschil is dat Corbyn en links in de Labour wel mechanismen hebben die gebruikt kunnen worden om de zaken tot een goed einde te brengen, maar dat dergelijke middelen in de Democratische Partij grotendeels ontbreken.
Rechts verslaan in 2020
We staan nu voor de belangrijke uitdaging van de presidentsverkiezingen van 2020. Hoe overwinnen we wat een meedogenloze aanval zal zijn als Sanders in de buurt komt van het winnen van de nominatie?
We moeten de sterkst mogelijke krachten mobiliseren om alles op alles te zetten voor een overwinning van Sanders. Hij heeft opgeroepen om een miljoen vrijwilligers te organiseren en dat is heel goed mogelijk. Maar we moeten nog een stap verder gaan. Het omvormen van zijn campagne tot een massale organisatie met lidmaatschap en democratische basisstructuren, zou de basis het vertrouwen geven dat deze campagne echt het begin is van een “politieke revolutie.” Dit kan starten met het organiseren van massabijeenkomsten in heel het land om te discussiëren over hoe eisen als gezondheidszorg voor iedereen, een Green New Deal en betaalbaar wonen kunnen afgedwongen worden.
Wat gebeurt er als Sanders alle antidemocratische obstakels overwint en de nominatie wint? Wat gebeurt er als Sanders president wordt? De hevige aanvallen op Corbyn zouden verbleken in vergelijking met het verzet dat de heersende klasse van dit land en de gevestigde politici van beide partijen tegen Sanders zouden aanvoeren als hij zijn programma zou proberen uit te voeren. Sanders heeft verklaard dat hij als president de “hoofdorganisator” zal zijn, dat hij werkende mensen zal mobiliseren op alle gebieden waar politici nalaten om te doen wat in het belang van hun kiezers is. Dit is absoluut juist, maar om deze kracht op te bouwen die de politici onder druk kan houden, moet er ook een geloofwaardige dreiging zijn om hen te vervangen, met andere woorden een nieuwe partij.
Sommige aanhangers van Sanders hebben geprobeerd de vergelijking tussen de VS en Groot-Brittannië te minimaliseren. Er is uiteraard geen directe tegenhanger voor de Brexit. Wat de uitkomst van de Britse verkiezingen ons echter sowieso toont, zijn de hindernissen die in het verschiet liggen. We mogen die niet minimaliseren, onderschatten of overschatten.
We moeten ook niet concluderen dat alles verloren is voor de Britse linkerzijde. Johnson voerde een populistische campagne, maar met een ondiepe basis. Hij heeft beloofd een einde te maken aan de besparingen. Dat is een leugen. Massaal verzet kan zich snel ontwikkelen, zoals in de VS het geval was in 2017. Corbyn moet niet aftreden maar de strijd tegen rechts in zijn eigen partij tot een sluitstuk brengen, zich aansluiten bij de arbeiders, zoals de verpleegsters in Noord-Ierland die in staking zijn gegaan om de gezondheidszorg te verdedigen en de jongeren die tegen de klimaatverandering strijden. Met een gedurfde en vastberaden aanpak kan het reactionaire regime snel in het defensief worden gezet. Dit kan helpen om het soort strijd te inspireren dat we in de VS nodig hebben.
-
Bestrijd Trump voor zijn echte misdaden
Woensdag 18 december werd Trump de derde president in de geschiedenis tegen wie een impeachment wordt opgestart. Dit artikel is vlak daarvoor geschreven.
Door Kaylin Nicholson, Socialist Alternative (VS)
Het presidentschap van Donald Trump is een bedreiging voor de arbeidersklasse in de VS en de rest van de wereld. Zijn racistische, vrouwonvriendelijke regering heeft blanke supremacisten aangemoedigd en bijgedragen aan een toename van gewelddadige haatmisdaden. Door zich op te werpen als cheerleader van de fossiele brandstofindustrie en door het terugdraaien van milieuregelgeving duwt hij actief het gaspedaal in de richting van een wereldwijde klimaatcatastrofe. Zijn grillig, egoïstisch buitenlands beleid wijst op diepere internationale spanningen en de mogelijkheid van meer oorlogen. Het is dringend noodzakelijk om zo snel mogelijk Trump weg te krijgen.
Terwijl de impeachment-procedure in het parlement (in het lagerhuis) richting conclusie ging, voerde Trump zijn aanvallen op gewone Amerikanen verder op. Zo kondigde hij grote besparingen aan op het overheidsprogramma dat voedselhulp biedt aan gezinnen met een laag inkomen. De Democratische leiding negeert de noodtoestand die hierdoor ontstaat voor 700.000 gezinnen voor wie de honger dreigt. In de plaats daarvan hebben ze enge focus op de Oekraïne en de impeachment-procedure. Nochtans weten de Democraten dat er zo goed als geen kans is dat de door Republikeinen gecontroleerde Senaat (hogerhuis) zal stemmen voor het effectief afzetten van Trump.
Democraten niet efficiënt in strijd tegen Trump
Op 10 december introduceerden de Democraten in het parlement twee artikelen van impeachment tegen Donald Trump. Het eerste artikel beschuldigt Trump ervan de macht van zijn ambt te misbruiken door militaire hulp en een formeel staatsbezoek achter te houden om druk uit te oefenen op Oekraïense functionarissen om hem in de aanloop naar de verkiezingen van 2020 politieke gunsten te verlenen. Het tweede artikel beschuldigt hem ervan de gerechtelijke procedure te belemmeren door federale medewerkers op te dragen niet mee te werken aan het onderzoek.
Door de aandacht te beperken tot de enge kwestie van Oekraïne, tonen de Democratische leiders dat ze niet geïnteresseerd zijn in een effectieve strijd tegen de echte misdaden van Trump: het aanmoedigen van racisten, wantoestanden aan de grenzen, aanvallen op vrouwenrechten, ondermijning van de rechten van werkenden, verscheuren van milieuregels, verrijken van zijn eigen familie ten koste van de gemeenschap, en nog zoveel meer. Mobilisatie rond deze kwesties is de beste kans om de sterkste campagne tegen Trump te voeren in 2020.
Tientallen miljoenen mensen steunen de impeachment en hopen op het afzetten van Trump. Dit toont aan hoe graag de mensen hem weg willen. Maar deze steun is zeer passief en velen vinden dat de Democraten er niet in geslaagd zijn om zich overtuigend uit te spreken voor het afzetten van Trump op basis van de Oekraïense kwestie. Na de blanke racistische aanval in Charlottesville in 2017 protesteerden maar liefst 40.000 mensen in Boston. In heel het land waren er in juni 2018 massale betogingen tegen het immigratiebeleid van Trump. De betogingen tegen de ongebreidelde misogynie van Trump waren het grootste protest in de Amerikaanse geschiedenis. Als de Democraten een aanklacht zouden formuleren op basis van de brutale aanvallen van Trump op de werkende bevolking – zaken waarvoor al publieke verontwaardiging bestaat – dan zouden deze aanklachten en het proces in de Senaat veel meer mensen beroeren.
Trump verslaan met beleid voor de arbeidersklasse
De strategie van de Democratische Partij kan een ernstige terugslag hebben. De weinig inspirerende benadering van de impeachment, gecombineerd met glansloze gevestigde kandidaten voor de presidentsverkiezingen van 2020, vormt geen echt alternatief op Trump. Recent was er zelfs een daling van de steun voor impeachment, net op het ogenblik dat de procedure in het House naar een climax ging.
Hoezeer de Democraten zich mispakken met hun aanpak, werd samengevat uit een gesprek dat Joe Biden recent had met een kiezer. De beelden hiervan gingen viraal. Op de vraag naar de gevolgen van Biden’s rol in Oekraïne, verloor hij zijn geduld en noemde hij de man een “verdomde leugenaar” en daagde hem uit voor push-up-wedstrijd. Dat toont niet alleen hoe zwak Biden is als kandidaat, maar ook de zwakte van de Democraten in het algemeen en hun onvermogen om te reageren op de oprechte bezorgdheid van miljoenen Amerikanen over het corrupte politieke establishment.
Figuren als Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez tonen aan dat er onder de kiezers van de Democraten, maar ook onder de onafhankelijke en zelfs onder Republikeinse kiezers, massale steun bestaat voor een beleid dat de belangen van de werkende klasse verdedigt. De partijleiding gaat sociale thema’s uit de weg en doet er alles aan om de campagne van Bernie te saboteren. Daarmee ondermijnen de Democraten de mogelijkheid om Trump te verslaan in 2020, net zoals ze dit eerder deden in 2016.
Werkende mensen kunnen zich niet nog een overwinning van Trump veroorloven. De Democratische leiding vermijdt discussies over de echte misdaden van Trump. Bernie Sanders zou de procedure in de Senaat kunnen gebruiken als een platform. Hij kan het aangrijpen om op te roepen tot massaprotest tegen de aanvallen van Trump op de gewone mensen en voor een regering die de belangen van de werkenden vertegenwoordigt, niet die van de miljardairs. Dat zou aansluiten bij de frustraties van veel Amerikanen over het gehele politieke establishment. De woede tegen het beleid van Trump organiseren, is veruit de meest effectieve manier om hem te verslaan. Het zou bovendien de positie van Bernie in de peilingen versterken. We moeten ons verdedigen tegen de aanhoudende rechtse aanvallen, zoals nu de mogelijke intrekking van maatregelen tegen discriminatie van LGBTQI-mensen of de stopzetting van het hulpprogramma voor jongeren zonder papieren die in de VS opgegroeid zijn (de zogenaamde Dreamers) door een uitspraak van de door rechts gedomineerde Supreme Court begin 2020.
-
Bernie Sanders zet klassenstrijd en socialisme op de agenda
De voorbije maanden heeft de klassieke media Bernie afgeschilderd als onverkiesbaar. Er waren gemanipuleerde peilingen. Het radicale karakter van zijn boodschap, zijn leeftijd en gezondheidstoestand, elk argument dat kon worden opgediept werd gebruikt om de publieke opinie ervan te overtuigen dat het weinig zin had op hem te stemmen bij de voorverkiezingen van de Democratische Partij.
door Bart Vandersteene
Maar zijn campagne staat er. Zeker sinds Alexandria Ocasio-Cortez (AOC), Ilhan Omar en Rashida Tlaib, drie van de meest populaire leden van het Congres, hun steun uitspraken. Sanders haalde al 4 miljoen dollar aan giften op. Dat is meer dan eender welke kandidaat ooit in deze fase van de campagne. Populaire muzikanten als Ariane Grande, Cardi B en Killer Mike spraken hun steun uit. Toch wordt hij door de commentatoren weggezet als onverkiesbaar. De belangrijkste reden daarvoor is dat zijn voorstellen en ideeën onaanvaardbaar zijn voor het establishment.
Elizabeth Warren wordt gepromoot als een bijna even progressief maar aanvaardbare variant op Sanders. Warren nam zelf veel twijfels hierover weg: ze omschreef zichzelf als een “kapitalist tot op het bot.” Maar zelfs haar voorstellen voor een meer verantwoord kapitalisme gaan veel te ver voor een groot deel van de elite. Een strijd waarin Sanders en Warren de belangrijkste kandidaten zijn, is een nachtmerrie voor het establishment van de Democratische Partij. Het is één van de redenen waarom er zich nieuwe kandidaten aandienen, zoals Patrick Deval uit de omgeving van Obama.
Sanders beweegt verder naar links
Sanders voert een radicalere campagne dan in 2016. Dit weerspiegelt hoe miljoenen jongeren en werkenden de voorbije jaren geradicaliseerd zijn. Sinds 2016 was er het begin van een massale vrouwenbeweging die door #MeToo in gang is gezet; massale protesten van jongeren tegen wapengeweld en meer recent tegen klimaatverandering; en natuurlijk de belangrijkste stakingsgolf in tientallen jaren. Het begon met de revolte van leraren, maar heeft zich nu verspreid naar andere sectoren, waaronder de werknemers in de automobielsector.
In recente toespraken, onder andere tijdens de lancering van zijn campagne in Queens op 19 oktober, sprak Sanders over hoe zijn presidentschap een “regering van de werkende klasse” zou inluiden en dat hij als president de “organisator in chief” zou zijn. Hij zegt niet alleen dat hij de rijken wil belasten, hij zegt ook dat “miljardairs niet zouden mogen bestaan.” Hij heeft in het hele land strijdbijeenkomsten en stakingspikketten van werkenden bezocht en heeft zijn activisten aangemoedigd om hetzelfde te doen.
In zijn platform pleit Sanders voor gezondheidszorg voor iedereen en een federaal minimumloon van 15 dollar. Hij eist ook een verhoging van de salarissen van leerkrachten en de kwijtschelding van alle studentenschulden. Om de existentiële dreiging van klimaatverandering aan te pakken, heeft Sanders, in navolging van AOC, gepleit voor een gedurfde Green New Deal die de economie kan omvormen weg van fossiele brandstoffen. Bernie en AOC pleiten terecht voor massale overheidsinvesteringen in een groene reconversie van de economie. Deze kan miljoenen banen creëren, maar dan moet de energiesector wel in publiek bezit worden genomen, en dat zeggen ze helaas niet expliciet.
Sanders heeft moedige voorstellen gedaan om de anti-vakbondswetten terug te draaien en zo de positie van werkende mensen, die zich organiseren tegen de elite van het bedrijfsleven, drastisch te versterken. Dit houdt onder meer het recht in van werknemers in de publieke sector om zich te organiseren en collectief te onderhandelen. Federale ambtenaren moeten het recht krijgen om te staken en solidariteitsstakingen moeten opnieuw gelegaliseerd worden. Terecht benadrukt Sanders bij deze en andere eisen, dat een massabeweging de enige manier is om dit te bereiken.
In een recent interview vroeg Cenk Uygur van De Jonge Turken aan Sanders waarom hij een betere kans zou hebben om Trump te verslaan dan Biden. Hij antwoordde: “Om Trump te verslaan zal er een massale opkomst van kiezers nodig zijn. Daarvoor moeten veel jonge mensen, armen, werkenden willen deelnemen aan het politieke proces. Daarom moet je praten over die thema’s die gewone Amerikanen belangrijk vinden en ze zo motiveren om te gaan stemmen.”
Sanders werpt hiermee een cruciale vraag op. De Democraten van het establishment zijn niet in staat om mensen te overtuigen dat zij betekenisvolle verandering zullen brengen. Hillary Clinton kon zich in 2016 op geen enkele manier ontdoen van de Wall Street stempel die op haar kleefde. Ze kon vooral stemmen krijgen omdat ze Trump niet was.
In 2008 creëerde Barack Obama grote verwachtingen na acht jaar rechts beleid onder George Bush en de rampzalige oorlogen in Afghanistan en Irak. Na 2008 controleerden de Democraten zowel Kamer als Senaat. Obama trad aan op het moment dat de wereldwijde crisis werd ingezet. Al snel bleek dat hij onderdeel was van het politieke establishment en zich concentreerde op het redden van de banken terwijl miljoenen gewone Amerikanen hun baan en hun huis verloren. De Democraten die volledige controle hadden in Washington deden bijna niets om de werkende mensen te helpen. Integendeel: de kloof tussen arm en rijk verdiepte. Deze ervaring legde de basis voor de opkomst van de Tea Party en uiteindelijk Trump.
Mocht Sanders de Democratische nominatie winnen dan zal een groot deel van de partij zijn campagne saboteren. De heersende klasse zou nog liever vier jaar verder gaan met een onstabiel figuur als Trump dan Sanders als president te aanvaarden. Ze hebben het vertrouwen dat Warren met voldoende druk te overtuigen valt om haar voorstellen af te zwakken. Een overwinning van Sanders daarentegen zou de werkende klasse inspireren om terug te vechten op een niveau dat sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw niet meer is gezien.
Limieten van Sanders
Als marxisten zien we ook een aantal beperkingen in de politiek van Sanders. Hij wil het kapitalisme hervormen en de slechtste eigenschappen ervan wegnemen. Maar als je echt een samenleving wil ten dienste van de meerderheid van de bevolking, dan moet je de macht wegnemen van de heersende klasse. Die macht drukt zich uit in de eigendom van de kapitalisten over de productiemiddelen. Kapitalisme zonder winstmaximalisatie is een contradictie. Zonder de eigendom van de productiemiddelen in vraag te stellen, zal het onmogelijk blijken om het programma van Sanders te realiseren.
Toen Sanders in 2015 zijn eerste kandidatuur voor het presidentschap aankondigde, vroeg hij of hij moest kandideren als onafhankelijke of als Democraat. De Democratische primaries gaven hem een enorm publiek platform, maar die keuze had tegelijkertijd ernstige beperkingen. De campagne van Sanders werd gesaboteerd en ondemocratisch geblokkeerd door het Democratisch Nationaal Comité. Ook dit keer krijgt Sanders te maken met een black-out van de media en het establishment is bereid om hem met elke vuile truc te blokkeren als zou blijken dat hij kan winnen.
Sanders’ campagne en zijn ideeën worden actief bestreden door de leiding van de Democratische Partij. Deze staat nog steeds stevig onder controle van het bedrijfsleven. Daarom zou het voor Sanders en AOC beter zijn om een nieuwe partij te lanceren.
Als Sanders en zijn miljoenen vrijwilligers erin zouden slagen alle obstakels in de voorverkiezingen te overwinnen, dan heeft hij een massale ledenorganisatie nodig – in feite een partij binnen een partij – om hem te beschermen tegen de sabotage van het Democratisch establishment.
Maar als hij de nominatie verliest, wellicht via manipulatie en bedrog, zou Sanders een nationale conferentie van zijn aanhangers moeten bijeenroepen. Deze conferentie zou kunnen bespreken om de campagne verder te zetten als onafhankelijke kandidaat. Het zou het begin kunnen vormen van een nieuwe partij van de werkende klasse, een partij waar je niet eerst een onmogelijke interne strijd moet voeren om een linkse koers te varen.
Soms lijkt het alsof alle linkse krachten ondergedompeld zijn in de Democratische Partij. Maar de opkomst van Sanders in 2016, gevolgd door AOC en andere ‘democratische socialisten’ in 2018, wijst op een belangrijke evolutie in de publieke opinie. Democratische kiezers zijn meer en meer kritisch tegenover de leiding van de Democraten, haten zelfs delen van het Democratische establishment en staan open voor het soort politieke revolutie waar Sanders voor pleit.
-
Bernie Sanders krijgt steun van Ocasio-Cortez en ‘The Squad’
16 oktober was een belangrijke avond voor Bernie Sanders’ campagne. Zijn optreden tijdens het vierde primary debat van de Democratische Partij liet zien dat er nog steeds vuur zit in zijn campagne. In een moment dat sindsdien viraal ging, verdedigde hij zijn recente verklaring dat “miljardairs niet zouden mogen bestaan” door te wijzen op de ondenkbare realiteit dat drie mannen meer rijkdom bezitten dan de armste helft van de Amerikaanse bevolking.
Door Keely Mullen, Socialist Alternative (VS)
Na dit debat kwam het nieuws dat Alexandria Ocasio-Cortez, Ilhan Omar en Rashida Tlaib, de drie jonge progressieve parlementsleden die – samen met Ayanna Pressley, die zich niet voor Sanders uitsprak – “The Squad” vormden, van plan zijn om de campagne van Sanders te steunen. Deze steunbetuigingen komen op een ogenblik dat de gevestigde media en het Democratische establishment de campagne van Sanders op een zijspoor wilden duwen om de campagne in de voorverkiezingen te framen als een strijd tussen Elizabeth Warren en Joe Biden.
Het is begrijpelijk dat de recente hartaanval van Bernie tot enige bezorgdheid onder zijn aanhangers leidt. Ze vrezen dat zijn leeftijd een risico is. Maar de steun van ‘The Squad’ zal ongetwijfeld tot hernieuwd vertrouwen in de jeugdigheid van zijn campagne leiden. Een belangrijk onderdeel van Ilhan Omar’s steunverklaring voor Bernie Sanders was dat zij hem ziet als de beste kandidaat om Trump te verslaan, een punt dat wij al lang naar voren brengen.
Net zo belangrijk als hun steun voor Sanders is het feit dat ze ervoor kozen om Elizabeth Warren niet te steunen. Het is belangrijk om erop te wijzen wat het voor de Democratische Partij betekent dat de drie meest prominente nieuwkomers in het Congres, die consequent botsen met Nancy Pelosi en het partij-establishment, hun gewicht achter Sanders en niet Warren werpen. Terwijl er de afgelopen maanden pogingen zijn ondernomen om het verschil tussen Sanders en Warren te vervagen, heeft Bernie onlangs duidelijk gemaakt dat er wel degelijk belangrijke verschillen zijn tussen hen. In een interview op ABC zei hij: “[Warren] heeft gezegd dat ze tot op het bot een kapitalist is. Ik ben dat niet.” We schreven een artikel in juli dat beschrijft wat wij als de belangrijkste verschillen tussen de twee zien, zowel in termen van hun ideeën en hun strategie om te winnen (zie dit artikel). Bernie Sanders’ programma heeft een nog radicaler karakter ontwikkeld dan het in 2016 had met zijn steun voor algemene huurcontrole, drastische verhoging van de vakbondsvertegenwoordiging in de VS en uitschakelen van de studentenschuld.
De steun van 3/4 van ‘The Squad’ toont het conflict in de Democratische Partij sinds de voorverkiezingen van 2016. Het is een conflict tussen miljoenen gewone mensen die geradicaliseerd zijn door Sanders’ programma voor de werkende klasse – met het voorstel om de studentenschulden kwijt te schelden, een green new deal en een vermogensbelasting – en het establishment van de partij die alle formele machtsmiddelen van de Democraten in handen heeft.
De alliantie tussen Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez vormt een enorme bedreiging voor de miljardairklasse en hun vertegenwoordigers in beide partijen. Als ze hun verkozen posities gebruiken als megafoon voor sociale bewegingen en hun rol als “organisatoren in chief” vervullen, kunnen ze miljoenen mensen aanzetten tot strijd tegen ongelijkheid en onderdrukking. Dit binnen de Democratische Partij proberen te bereiken, is echter problematisch: het zal op elke ogenblik botsen met het volle gewicht van het partij-establishment en bijhorend apparaat. Dat is een enorm obstakel voor het winnen van het programma van Sanders en Ocasio-Cortez.
Als Bernie Sanders en Ocasio-Cortez het ernstige menen met hun programma om het machtsevenwicht in de samenleving te verschuiven, moeten ze hun alliantie gebruiken om de basis te leggen voor een nieuwe partij op basis van actieve deelname van gewone mensen en met een gedurfd programma dat vertrekt van de belangen van de werkende klasse en geworteld is in de opbouw van sociale bewegingen. Een dergelijke kracht zou kunnen worden gebruikt om de miljardairklasse en het grootkapitaal echt op de knieën te krijgen.
-
Campagne van Bernie Sanders gebruiken om massastrijd werkenden te organiseren
Bernie Sanders kondigde formeel aan dat hij in de race voor de presidentsverkiezingen van 2020 stapt. Hij beloofde “een nooit geziene en historische campagne van onderuit die start met minstens een miljoen mensen uit heel het land.”
Artikel door Kshama Sawant, socialistisch gemeenteraadslid in Seattle
In de eerste 24 uren haalde hij bijna 6 miljoen dollar aan giften op. Dat kwam van meer individuele donoren dan alle andere huidige presidentskandidaten samen wisten te mobiliseren. De campagne van Bernie begint van een sterker startpunt dan bij de eerste oproep van de senator uit Vermont voor een “politieke revolutie tegen de miljardairsklasse” in de lente van 2015. Toen was de campagne van Bernie geen onderwerp voor de gevestigde media. Het is nog vroeg, maar Sanders is goed geplaatst om een beslissende rol te spelen in de Democratische voorverkiezingen.
De video waarmee Bernie Sanders zijn campagne aankondigde, startte als volgt: “Echte verandering komt nooit van boven naar beneden, maar altijd van onderuit.” Ik ben het daar volledig mee eens. Dat is waarom Socialist Alternatief samen met anderen actief zullen zijn om campagnes van onderuit op te zetten in de wijken, vakbonden, scholen en werkplaatsen om te bouwen aan een massaal verzet rond de campagne van Sanders.
De inzet voor deze verkiezingen is erg groot. Trump moet dringend weg. Socialisten en de linkerzijde moeten het potentieel maximaal benutten door samen te strijden met de miljoenen mensen die tot acties overgaan en diegenen die nu rond Bernie zullen gemobiliseerd worden.
We moeten echter ook lessen trekken uit 2016 toen de Democratische voorverkiezingen vervalst werden om Bernie te stoppen. Het Democratische National Committee (DNC) was actief bezig om hem te stoppen, er waren manoeuvres in verschillende deelstaten, er was het ondemocratische stelsel van superdelegates en de gevestigde media ging samen met ‘progressieve’ Democraten tot de aanval over. Werkenden hebben hun eigen partij nodig, los van het geld en de macht van de bedrijven. Deze partij moet samen met onze bewegingen de strijd voeren in plaats van ertegen in te gaan.
Ik denk dat Bernie als onafhankelijke socialist moet opkomen, net zoals ik dat deed. Hij kan zijn campagne gebruiken om een nieuwe massale partij voor de werkenden te lanceren, in plaats van binnen een gevestigde partij te strijden waarvan de leiding hem tegen elke prijs wil stoppen.
Bernie heeft helaas zijn beslissing genomen en neemt deel aan de Democratische voorverkiezingen. We mogen onze politieke beweging niet laten gijzelen in dit proces. De verkiezingen van 2016 hadden vreselijke politieke gevolgen. Voor hij zijn campagne vier jaar geleden lanceerde, zei Sanders dat hij overwoog om ofwel als onafhankelijke kandidaat ofwel als Democraat op te komen en dat hij wilde horen wat mensen daarvan dachten. Nu heeft hij die discussie meteen van tafel geveegd en maakt hij een fundamentele fout, ook al zullen ongetwijfeld veel mensen het vanuit pragmatisch oogpunt met hem eens zijn. Sommigen hebben mogelijk de illusie dat de Democratische partij op de een of andere wijze kan hervormd worden tot een volkspartij.
Het is zeker dat Bernie in de Democratische voorverkiezingen een enorm platform zal krijgen. Maar hij had evengoed kunnen aankondigen dat hij als onafhankelijke opkomt om de campagne te gebruiken als basis voor de creatie van een nieuwe partij die voor een politieke aardschok kan zorgen. In de New York Times haalt Thomas Friedman onder de titel “Wordt Amerika een vierpartijenstaat?” uit naar de zelfverklaarde democratische socialiste Alexandria Ocasio-Cortez, maar hij wijst er terecht op dat “politieke partijen in heel de democratische wereld ontploffen” en dat er een basis is voor zowel een echt linkse als voor een extreemrechtse partij.
Als het Democratisch establishment er nogmaals in slaagt om Bernie af te blokken, dan moet hij als onafhankelijke kandidaat deelnemen aan de verkiezingen van november 2020. De geschiedenis biedt geen oneindig aantal kansen om te bouwen aan het soort politieke kracht dat werkenden nodig hebben. We moeten leren van het verleden. Als de Democratische leiding nogmaals een kandidaat van het status-quo kan opleggen, is er een risico dat Trump de verkiezingen nogmaals wint, ondanks zijn onpopulariteit en zijn slechte resultaten in peilingen op dit ogenblik. Een gevestigde kandidaat kan Trump misschien verslaan, heel wat dergelijke kandidaten wonnen zetels in de tussentijdse verkiezingen van afgelopen herfst die een referendum werden over de rechtse agenda van de regering. Maar de failliete gevestigde politiek van Joe Biden of Kamala Harris zijn geen sterkte in de strijd tegen rechts. Hun beleid staat niet in het belang van de noden van de werkenden, integendeel!
Sanders is momenteel de meest populaire politicus in de VS. De eisen van de werkende klasse stonden centraal in zijn campagne van 2016: Medicare (gezondheidszorg) voor iedereen, gratis hoger onderwijs en een federaal minimumloon van 15 dollar per uur. Deze eisen werden centraal in het politieke debat geplaatst. Deze eisen hebben nog aan populariteit gewonnen door Sanders en zijn campagne van onderuit. Heel wat gevestigde Democraten moeten er minstens lippendienst aan bewijzen, dat is onder meer het geval met Kamala Harris.
In 2016 omschreef Sanders zich als ‘democratisch socialist.’ Dat zorgde ervoor dat meer mensen discussieerden over socialistische ideeën. Dit proces is vooral het resultaat van het falen van het kapitalisme dat niet in staat is om de werkende klasse een goede levensstandaard te bieden en de jongeren een toekomst. Zoals Sanders opmerkte in zijn antwoord op de laatste State of the Union van Trump verdienen werkenden in de VS vandaag minder dan in 1973, althans als de lonen aan de inflatie worden aangepast. Maar liefst 80% van de Amerikanen leeft van loonbrief tot loonbrief, maar kan zich niet veroorloven dat er een maandloon wegvalt.
Nieuwe peilingen geven aan dat een meerderheid van de millennials positief staat tegenover socialisme. Sanders heeft de oproep van Ocasio-Cortez voor een “Green New Deal” onderschreven. Deze bijzonder populaire eis kan miljoenen werkenden en jongeren verenigen tegen de achtergrond van de dreigende klimaatrampen.
CBS vroeg Sanders wat er anders zal zijn aan de nieuwe campagne. Zijn antwoord: “We zullen winnen.” Zoals Socialist Alternative meermaals opmerkte, zijn de eisen van Bernie Sanders en hijzelf echter niet aanvaardbaar voor de heersende klasse. Het zal geen evidente strijd zijn met tal van manoeuvres en brutale aanvallen om te vermijden dat Sanders de Democratische voorverkiezingen wint.
De brede steun voor Bernie’s oproep voor “een politieke revolutie tegen de miljardairsklasse” kwam voor het Democratische establishment en de heersende klasse als een verrassing in 2016. Ze hadden verwacht dat deze oproep marginaal zou zijn. Socialist Alternative was een van de weinige organisaties die het potentieel zag om te bouwen aan een politieke vertaling van de eisen van de werkende klasse. Als de campagne van Bernie nu momentum krijgt, zal er een sneller en harder antwoord van de elite komen.
Bij de Democraten zijn er ondertussen al heel veel kandidaten. Dat is ook anders dan het duidelijke contrast tussen Sanders en Clinton in 2016. Veel werkenden en jongeren zullen tijd nodig hebben om de verschillende kandidaten met een progressief platform, zoals Elizabeth Warren en Beto O’Rourke, te kunnen inschatten. Dat is begrijpelijk, maar we moeten ondanks de politieke zwaktes van Sanders duidelijk zijn dat geen van deze ‘progressieve’ kandidaten een sterkere of meer betrouwbare kracht vormt voor de werkende klasse of bereid is om echt in te gaan tegen de miljardairsklasse.
Elizabeth Warren is na Sanders wellicht de meest consequente progressieve kandidaat. Zij heeft echter heel wat politieke beperkingen: Warren richt zich niet op bewegingen van de werkende klasse, terwijl dat nodig is om belangrijke eisen uit haar progressief platform effectief te realiseren. Warren is minder bereid om tegen het Democratische establishment in te gaan dan Sanders. Aanhangers van Bernie zullen zich herinneren dat Warren de voorverkiezingen van 2016 gewoon uitzat, terwijl ze met openlijke steun aan Bernie een rol had kunnen spelen. Het was pas toen Sanders verslagen was, dat Warren zich openlijk uitsprak. Ze gaf volledige en onkritische steun aan Hillary Clinton. Dit droeg bij tot de situatie waarin de kandidaat tegen de rechtse populist Trump een onpopulaire gevestigde Democraat was.
In Seattle, waar ik in de gemeenteraad zetel, kunnen de werkenden vaststellen dat weinig verkozenen bereid zijn om tegen de grote bedrijven en het politieke establishment in te gaan. Om onze eisen af te dwingen en de aanvallen van de heersende klasse tegen Sanders te stoppen, is er nood aan een brede onafhankelijke campagne van onderuit waarin miljoenen werkenden betrokken zijn en waarin we over democratische structuren beschikken die los staan van de Democratische Partij. Zo kunnen we een zo sterk mogelijke kracht mobiliseren.
Als gemeenteraadslid in Seattle heb ik samen met sociale bewegingen en de vakbonden de strijd gevoerd om 15 dollar per uur minimumloon af te dwingen, miljoenen dollars voor betaalbaar wonen en een aantal belangrijke overwinningen voor de rechten van huurders. Deze overwinningen kwamen er ondanks het verzet door het Democratische establishment dat al lang het gemeentebestuur controleert. Socialist Alternative was de ruggengraat van deze progressieve overwinningen. Zelfs die Democratische verkozenen die het oprecht goed menen met hun progressieve standpunten gaven toe aan de enorme druk van de grote bedrijven en de eigen partijleiding. Dat zagen we toen ze toegaven en capituleerden rond de Amazon Tax in Seattle begin vorig jaar.
De website van Sanders opent met de bekende maar krachtige boodschap die hij ook in 2016 bracht: “Not Me. Us.” (‘Niet ik. Wij’). We moeten dit waarmaken, niet alleen in de strijd voor de campagne van Bernie en tegen het establishment, maar in de strijd voor een fundamenteel andere politiek. In plaats van af te wachten en zien wat de Democratische voorverkiezingen te bieden hebben, kunnen we daar beter meteen mee beginnen.
Laten we bouwen aan een onafhankelijke campagne van onderuit in onze wijken en werkplaatsen. Laten we resoluties voor de campagne van Bernie stemmen in onze vakbonden, laten we studentengroepen opzetten op de campussen. We kunnen dit historisch moment gebruiken om een algemene strijd van de werkende klasse op de agenda te zetten.
Om rechts een nederlaag toe te brengen en te strijden voor een andere samenleving die vertrekt van de noden van de werkenden en hun leefmilieu, moeten we opkomen voor een socialistisch alternatief. Ik hoop dan ook dat je mijn organisatie vervoegt. Als je in Seattle woont (of niet), steun dan ook onze campagne om later dit jaar opnieuw verkozen te worden. Het politieke establishment is woedend naar aanleiding van de Amazon Tax en andere strijd die we voerden. Het zal dan ook een harde strijd worden die gaat over wie de stad zal besturen: Amazon en de grote bedrijven of de werkende bevolking.
