Enkele duizenden militanten van ACOD trokken vandaag in een betoging door Antwerpen. Ze protesteerden tegen de afbraak van de openbare diensten. Die afbraak treft de gebruikers en het personeel. De regeringen laten graag uitschijnen dat iedereen moet besparen, maar het zijn toch vooral de gewone werkenden en de armsten die getroffen worden. Maatregelen die ook de rijken treffen, blijken al gauw louter symbolisch te zijn of geraken niet voorbij de aankondiging.
Langs onze kant zijn de maatregelen wel concreet. Wie al eens de bus neemt en daarbij een los ticket koopt, weet hoe sterk de prijzen daarvoor gestegen zijn. En nu wil de directie van De Lijn in het kader van extra besparingen de belbussen afbouwen en de dienstverlening op zondag beperken tot enkele uren in de namiddag. In het onderwijs, dat steeds aangehaald wordt als oplossing om maatschappelijke problemen zoals radicalisering van jongeren op te lossen, wordt bespaard op personeel. Met minder personeel meer taken uitvoeren, dat is om problemen vragen. Bij het gemeentepersoneel wordt ook gesnoeid, na de sluiting van buurtbibliotheken dreigen nu ook andere bibliotheken te sneuvelen. Zwembaden zijn te duur en dus wordt naar private partners uitgekeken. Straks is de openbare dienstverlening volledig weg gesnoeid.
Dat is onderdeel van het Thatcheriaanse beleid van de rechtse regeringen en de lokale besturen die allemaal in de besparingspas lopen, de ene uiteraard al wat enthousiaster dan de andere. Om dit beleid te stoppen is actie nodig. Zoals Chris Reniers van ACOD op het einde van de betoging stelde, kunnen we niet zwijgen en niets doen. Dat zou onverantwoord zijn indien we openbare dienstverlening willen behouden.
Op de betoging waren er delegaties uit alle openbare diensten. Van onderwijzend personeel over bus- en tramchauffeurs, postmannen en -vrouwen, personeel van lokale en regionale besturen, spoorpersoneel tot ambtenaren van de FOD Financiën, het publiek was divers. Aan de Groenplaats werd in de toespraken benadrukt dat dit slechts het begin van het protest is. Er werd gekozen voor een symbolische actie, symbolisch omdat het een betoging was die niet in alle sectoren gepaard ging met stakingsacties en eveneens symbolisch omdat naar Antwerpen werd getrokken. Zo werd in de thuishaven van de schaduwpremier duidelijk gemaakt dat we de aanvallen op onze openbare diensten niet aanvaarden.
Vreemd genoeg werd weinig gezegd over de aangekondigde staking van 22 april of de provinciale acties van volgende week. Nochtans is er actiebereidheid en werd dit nogmaals aangetoond met deze betoging. In het pamflet dat we verdeelden, hetzelfde als op de concentratie van de openbare diensten afgelopen donderdag in Brussel, stelden we: “De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu moeten we helaas gissen. Wat wordt er van ons verwacht tijdens de provinciale acties op 31 maart en 1 april? Worden dat betogingen of wat anders? Met of zonder staking? Minder dan twee weken vooraf tasten we nog altijd in het duister, dat is toch niet ernstig meer?”
“De leiders van ABVV en ACV hebben gemakkelijk spreken: terwijl de ene deelakkoorden sluit die de ander afwijst, blijft het gemeenschappelijk vakbondsfront behouden. Maar mogen we nu ook weten wat dat front voorstelt en liefst langer dan een week vooraf zodat we de nodige informatie en argumentatie kunnen verschaffen? Onder andere voor de openbare diensten dreigt dat getalm catastrofaal te worden. We hoeven maar eens rond ons te kijken, naar de collega’s om te beseffen dat het zo niet verder kan. We zijn met meer dan genoeg om het verzet op een ernstige manier op gang te trekken.
“Door op 22 april een 24-urenstaking van de openbare diensten aan te kondigen, heeft de ACOD eindelijk het getalm doorbroken. Waarop wachten de andere bonden van de openbare diensten om zich hier ondubbelzinnig bij aan te sluiten? Tot de regering vanzelf plooit? Waarom zouden de vakbonden van de openbare diensten op 22 april de centrales van de privé sectoren niet oproepen om een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front te organiseren als aanloop naar een 48-urenstaking? Eens zien of de regering dat zou overleven.”
Eerst verklaarden de werkgevers dat acties tegen het regeringsbeleid niet tegen de bedrijven uit de privé mochten gericht zijn. Vervolgens verwierpen ze in scherpe beoordelingen de aankondiging van stakingsacties in de publieke sector. Het patronale standpunt is duidelijk, iedere vorm van actief verzet tegen het asociale beleid is uit den boze.
De werkgevers wassen natuurlijk de handen in onschuld. Aan de maatregelen van hun regering kunnen zij niets doen en dus mogen zij niet geraakt worden door protest. Nadat jarenlang werd gepleit voor een asociaal besparingsbeleid om de levensstandaard van de gewone werkenden onderuit te halen, krijgen de werkgevers nu het beleid dat ze wensten. En dan zouden ze er plots niet meer verantwoordelijk voor zijn?
De eerste in de rij om de grijsgedraaide antivakbondsplaat steeds opnieuw op te zetten, is uiteraard Karel Van Eetvelt. Hij verklaarde over de stakingsoproep van ACOD: “Deze keer is de maat vol”. De vorige keren dan niet, Karel? “Nu krijgen ze met mij te doen”, stelde hij nog. Wat hij daarmee bedoelt, is dat hij met andere werkgeversorganisaties als VOKA wil spreken om het ABVV van het overleg weg te houden. Dat het ongenoegen over een gebrek aan overleg dat iets oplevert niet beperkt is tot het ABVV wordt gemakshalve van tafel geveegd. Eens te meer wordt een erg doorzichtige verdeel-en-heerstactiek opgestart.
We mogen ons daar niet aan laten vangen. Dat een vakbond aanvankelijk als enige oproept tot actie betekent niet dat het gemeenschappelijk vakbondsfront gebroken is. Het sluiten van een akkoord door twee van de drie vakbonden had het front niet gebroken, waarom zou een actie van minstens een van de vakbonden dat dan wel doen? Bovendien is het ongenoegen ook in de andere vakbonden sterk aanwezig. Militanten van ACOD, het ABVV in de publieke sector, kunnen de druk in de andere vakbonden het beste opvoeren door nu al de stakingsacties voor te bereiden en alle collega’s daarbij te betrekken.
“Dit voelt als een dolk in de rug, na de loyale houding van de werkgevers tijdens het sociaal overleg”, aldus nog Van Eetvelt. Bij sociaal overleg waar amper iets kan toegegeven worden aan de gewone werkenden en uitkeringstrekkers met een regering die sociaal overleg als ‘advies’ ziet om vervolgens het patronale standpunt uit te voeren, is een “loyale houding” van de werkgevers bijzonder gemakkelijk. De werkgevers zitten in een zetel, als de vakbonden niet instemmen met de aanvallen op onze levensstandaard dan voert de regering die aanvallen toch door.
Stakingsacties zijn volgens Van Eetvelt “brutale acties” die “een gijzeling van de economie” vormen. De brulboei van de werkgevers voegt eraan toe dat hij stakingen “zo beu als koude pap” is. Van Eetvelt stond steeds vooraan om van de regeringen hardere maatregelen te eisen. Hij pleitte voor de afschaffing van het brugpensioen en ook de index mag wat hem betreft verdwijnen. In naam van de concurrentiepositie van de bedrijven wil hij de werkenden volledig pluimen. De regering voert nu het beleid uit waar Van Eetvelt al die jaren voor gevraagd heeft, een beleid dat kan samengevat worden als brutaal Thatcheriaans.
Dat er protest tegen komt, is evident. Moeten we zomaar aanvaarden dat onze levensstandaard wordt ondermijnd, onze openbare diensten afgebouwd, we plots jaren langer moeten werken terwijl jongeren geen werk vinden, …? Eigenlijk komt de roep van het patronaat tegen de acties erop neer dat geëist wordt dat we zo stil mogelijk blijven zitten terwijl de patronale regering ons volledig pluimt. Ze voert zelf een klassenoorlog maar eist sociale vrede van het andere kamp. Indien het patronaat en de regering sociale vrede willen, dan kan dit vrij eenvoudig door de vele aanvallen op onze levensstandaard te stoppen.
Als het patronaat zo hard uithaalt naar de acties, is het omdat ze weet dat er onvermijdelijk nieuwe acties komen die op een brede steun kunnen rekenen. Het antivakbondsdiscours en bijhorende propagandacampagne in alle gevestigde media is er vooral op gericht om te vermijden dat de steun voor sociaal verzet nog breder wordt. Er wordt geprobeerd om verwarring en verdeeldheid te zaaien onder de werkenden en uitkeringstrekkers. Het beste antwoord dat wij daarop kunnen bieden, is door offensief in te gaan tegen het volledige besparingsbeleid en daarbij de nadruk te leggen op wat de werkenden en uitkeringstrekkers verenigt.
Vandaag kwamen ongeveer 10.000 mensen op het Muntplein in Brussel bijeen voor een nieuwe militantenconcentratie van het gemeenschappelijk vakbondsfront. Dit gebeurde op dezelfde plaats waar eind september werd verzameld in de aanloop naar het eerste actieplan tegen de regering-Michel met betogingen en stakingen in november en december. Op de militantenconcentratie werden vandaag opnieuw acties aangekondigd, het lijkt erop dat er een nieuwe opgaande reeks acties komen.
Er waren eens te meer tal van redenen om aan de actie deel te nemen: verzet tegen de verhoging van de pensioenleeftijd, tegen de aanvallen op de werklozen, tegen de indexsprong, tegen de afbraak van de publieke diensten of nog tegen het feit dat amper wordt opgetreden tegen fiscale fraude. Er werd ook opgekomen voor degelijke jobs, sociale uitkeringen die toelaten om een degelijk leven te leiden, een goede sociale bescherming, … De arrogantie van de regeringspartijen werd meermaals op de korrel genomen. Die arrogantie werd gisteren nog eens in de verf gezet door Annick De Ridder van N-VA die op Twitter het ABVV verweet een “asociale, archaïsche en kortzichtige club oelewappers” te zijn. Het versterkte ongetwijfeld de mobilisatie naar de militantenconcentratie, het ging overigens niet om een geïsoleerde uitspraak of een uitschuiver.
Na deze militantenconcentratie komen er nieuwe acties. Volgende week is er een militantenconcentratie van de vakbonden uit de openbare diensten. De afspraak daarvoor is op donderdag 19 maart om 11u op het Muntplein. Daarna volgen er tussen 30 maart en 3 april grote betogingen in gemeenschappelijk vakbondsfront en dit per provincie. Twee afspraken zijn al bekend: 31 maart in Brussel en 1 april in Luik. Er werd nog niet openlijk gesproken over nieuwe stakingsacties. Het ordewoord hiervoor werd wel besproken en veel militanten riepen tijdens de toespraken “algemene staking”.
Foto: MediActivistaDe aankondiging van nieuwe acties is een goede zaak. Zoals LSP in een pamflet stelde: “Ons niet laten verdelen. Een nieuw actieplan tot Michel 1 valt.” We stelden onder meer: “De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu weten ze zelf niet eens waar ze aan toe zijn.” Dat is voer voor discussies onder de collega’s en het zorgt voor stof om te bespreken op nieuwe personeelsvergaderingen. Dat zijn ideale gelegenheden om te bespreken hoe we van de provinciale betogingen successen zullen maken, om ons eisenplatform te verfijnen en om te discussiëren over verdere stappen in het actieplan. Waarom daar niet suggereren dat we kunnen gaan voor een nieuwe massale nationale betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront waar een nieuwe algemene 48-urenstaking kan aangekondigd worden, bijvoorbeeld rond 1 mei?
Foto: MediActivistaDeze regering geeft aan dat ze verder wil gaan op het asociale pad. Ons actieplan moet gericht zijn op de val van die regering. We moeten daarbij ook ingaan op de kwestie van een alternatief op de rechtse regering. Sommige vakbondsleiders hopen meer gehoor te vinden bij een regering met christendemocraten en sociaaldemocraten. Maar die willen ons eveneens langer laten werken en gaan mee in de logica dat onze lonen te hoog zijn en dat we investeerders zouden aantrekken met fiscale cadeaus. “Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?”, vroegen we in ons pamflet. Het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen roept al langer op tot een breuk met de christendemocratie, sociaaldemocratie en groenen om de krachten links hiervan te verenigen in een brede strijdpartij die democratisch en inclusief is met respect voor alle deelnemers. PTB-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar GO is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.
LSP verdedigt volgende eisen:
Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in democratisch socialisme!
Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘de Linkse Socialist’
Het schandaal van SwissLeaks toont eens te meer aan dat we niet allemaal gelijk zijn. Terwijl het besparingsbeleid onze sociale verworvenheden blijft uithollen en terwijl de werkgevers en hun politieke marionetten onze basisrechten zoals het recht op staking in vraag stellen, blijven de superrijken feesten. Een enkel cijfer volstaat om aan te tonen hoe rot het kapitalistische systeem is: in 2014 bezaten de 80 rijkste mensen evenveel als de 3,5 miljard armsten. Hun vermogen verdubbelde tussen 2009 en 2014. Het is niet voor iedereen crisis…
In 2009 waren de 1% rijksten goed voor 44% van het wereldwijde vermogen. In 2014 was dat al 48%, en volgens Oxfam, dat deze cijfers publiceerde, 50% in 2016. Dat betekent dat de 1% rijksten dan evenveel zullen bezitten als de 99% anderen, de rest van de mensheid samen. De ongelijkheid is zo groot dat de 80% armsten wereldwijd amper goed zijn voor 5,5% van de rijkdom.
LuxLeaks, SwissLeaks, … het houdt niet op!
Journalisten publiceerden in de herfst van vorig jaar een lijst van een duizendtal bedrijven, waaronder de grootste van de planeet, die geheime onderhandelingen voerden met de Luxemburgse overheid om gunstige fiscale akkoorden te sluiten. Na deze LuxLeaks ging SwissLeaks nog verder. Er is sprake van niet minder dan 180 miljard euro dat aan de gemeenschap is ontzegd door een complex mechanisme van geheime rekeningen in Zwitserland en dit met de actieve medeplichtigheid van de Britse bank HSBC. Onder de klanten van dit stelsel van belastingontduiking vinden we een groot aantal vertegenwoordigers van die 1% superrijken. Maar we hoeven het zover niet te zoeken. In België kan wie rijk is via de notionele interest of het ontbreken van meerwaardebelasting volstrekt legaal belastingen ontwijken, in Nederland kan dat omdat het land met veel andere landen verdragen heeft gesloten tegen dubbele belastingsheffing en omdat royalties er belastingvrij zijn.
Hoeveel middelen zijn er nog die voor de gemeenschap verborgen gehouden worden terwijl de gewone werkenden als citroenen worden uitgeperst omdat er zogezegd geen alternatief is op het besparingsbeleid? Laat het duidelijk zijn, het gaat niet om enkele ontsporingen, maar om een integraal onderdeel van de competitie voor het aantrekken van kapitaal. De overheden en internationale instanties hebben deze praktijken aangemoedigd terwijl tegelijk de strijd tegen fiscale fraude werd afgebouwd. Zo treffen de besparingen in ons land ook de FOD Financiën waar tussen eind 2008 en begin 2012 al 2.375 ambtenaren of 9,1% van het totaal aantal verdwenen. De boodschap van de overheden is: ‘fraudeer er maar op los’. Ondertussen gaat de jacht door op zogenaamde ‘sociale fraudeurs’ zoals werklozen, sociale huurders, vluchtelingen, langdurig zieken, …
Blijven mobiliseren!
De begrotingscontrole in maart kan leiden tot een reeks nieuwe aanvallen, terwijl de vorige verre van verteerd zijn. We mogen niet toegeven.
Het aan de macht komen van een Griekse regering onder leiding van de radicaal linkse partij Syriza spreekt veel jongeren en werkenden in Europa en daarbuiten tot de verbeelding. Onder de Europese elites heerstte de angst. Hun verzet liet niet op zich wachten. Het leek alsof het lot van de wereld afhing van dit land dat amper goed is voor 2% van de economie van de eurozone. Zoals de Ierse arbeidersleider James Larkin al opmerkte: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” Dat is wat het kapitalitische establishment doet beven: dat de massa’s zich bewust worden van de kracht van hun aantal tegenover diegenen die het van hun bankrekening moeten hebben.
In Griekenland moeten de werkenden en jongeren hun mobilisaties volhouden en verder opvoeren zodat de Griekse regering niet toegeeft aan de chantage van de Europese instellingen en om een stap verder te gaan in de richting van een breuk met het kapitalisme.
In België moeten we ons niet beperken tot de rol van toeschouwer. De mogelijkheid om de rechtse regering weg te staken bestaat nog steeds. De militantenconcentratie van 11 maart mag slechts een eerste stap zijn in een tweede actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking. Een extra front tegen het Europese besparingsbeleid zou meteen duidelijk maken dat de Griekse bevolking niet geïsoleerd staat in haar verzet tegen de opeenvolgende aanslagen op haar levensstandaard.
De volledige wereld wordt geraakt door politieke, sociale en economische onrust. Het establishment heeft geen enkele oplossing op lange termijn. Het maakt dat de werkende bevolking een enorme verantwoordelijkheid heeft, enkel de werkende klasse is in staat om te bouwen aan een wereld zonder besparingen en uitbuiting. Ze kan dit afdwingen door haar gewicht in te zetten, de werkende bevolking kan het volledige systeem platleggen om er vervolgens de controle van over te nemen en de productie te richten op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront heeft in het najaar de regering-Michel doen wankelen. Maar er was meer nodig om de regering ten val te krijgen. De volgende stap begint op 11 maart in Brussel met een nieuwe militantenconcentratie van het vakbondsfront naar het voorbeeld van de concentratie eind september voorafgaand aan de historische betoging van 6 november. Een offensief en opbouwend tweede actieplan is nodig om de regering-Michel en het volledige besparingsbeleid weg te krijgen.
Overleg in de vorm van chantage
Na het eerste actieplan en de algemene staking van 15 december volgde een ronde onderhandelingen tussen de sociale partners in de groep van 10 (met vertegenwoordigers van vakbonden en werkgeversorganisaties). Eind januari werd een akkoord gesloten met een verhoging van de sociale uitkeringen met 2% en een loonmarge van maximaal 0,8%. Het ABVV weigerde dit te aanvaarden als basis voor onderhandelingen, het ACV bleef aan tafel zitten maar moest trekken en duwen om een bijzonder beperkte meerderheid in eigen rangen hiervan te overtuigen. Een dergelijke nipte meerderheid van 49% is nooit gezien bij het ACV. Er was een grote interne druk nodig, met onder meer een nota waarin benadrukt werd dat er sowieso een tweede actieplan zou komen (onder meer tegen de indexsprong), om tot een nipte meerderheid te komen. Het geeft alleszins aan dat de roep voor een tweede actieplan niet geïsoleerd staat.
Charles Michel (MR) en Kris Peeters (CD&V) probeerden de zaken anders voor te stellen en kregen daarbij de bereidwillige hulp van de gevestigde media. Zij hadden het plots over een sociaal akkoord dat een stap in de richting van sociale vrede was. Plots werd gedaan alsof er eind 2014 niets was gebeurd en alsof het ACV de regering zou steunen. Het ACV bevestigde nochtans dat het gemeenschappelijk vakbondsfront niet gebroken was en dat nieuwe acties zouden volgen.
De algemeen-secretaris van het CNE (Franstalige bediendencentrale van het ACV), Felipe Van Keirsbilck, reageerde meteen op de radio: “Niemand gelooft dat er sociale vrede komt rond al die onderwerpen, zelfs Pieter Timmermans [van werkgeversorganisatie VBO, n.v.d.r.] niet in zijn stoutste dromen.” De verhoging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar, de “vernietiging van het brugpensioen”, de “belangrijke diefstal” bij deeltijds werkenden of nog de “vernietiging van rechten van oudere werklozen”, het zijn allemaal kwesties waarrond een mobilisatie belangrijk blijft. Van Keirsbilck voegde eraan toe: “De onderhandelingen hadden meer weg van chantage dan van overleg. Ik wik mijn woorden. Het VBO, meneer Timmermans en zijn collega’s wisten immers dat de regering klaar stond om meteen een nulnorm in te voeren indien er geen akkoord was. Ze zaten in een zetel en moesten niet onderhandelen. Ze konden hun wil gewoon opleggen. In ruil daarvoor wilden ze enkele borrelnootjes aanbieden.”
Borrelnootjes om verdeeldheid te zaaien
Het doel van het ‘sociaal akkoord’ was niet om een beperkte marge voor loonsverhogingen toe te kennen, maar vooral om het verzet tegen het besparingsbeleid te stoppen. De onderhandelingen werden gebruikt om verdeeldheid te zaaien tussen ACV en ABVV en tussen Nederlandstaligen en Franstaligen. Ondanks alle pogingen tot het creëren van verdeeldheid, is dat niet gelukt. De druk van onderuit heeft daarvoor gezorgd. Met de professionele provocateurs van N-VA in de regering was het overigens niet evident om de ware bedoelingen van regering en patronaat te verbergen.
Het ontwerpakkoord was amper bekend of minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) verklaarde aan al wie het wilde horen dat de gevolgen van het akkoord eerst moesten bekeken worden, want het “akkoord moet voldoende overeenstemmen met het regeerakkoord.” Dat de onderhandelingen enkel dienden om het verzet tegen de rechtse regering te verzwakken, werd expliciet erkend door N-VA-verkozene Zuhal Demir: “Het sociaal overleg biedt een zekere ruimte, laat er ons gebruik van maken.”
Het leverde enkel de regering een zekere ruimte op. Die verklaart nu dat de kleine toegevingen, de borrelnootjes, onlosmakelijk verbonden zijn met “de stabiliteit van de bedrijven”. “De sociale acties mogen geen stakingsacties zijn”, verklaarde Kris Peeters die eraan toevoegde dat de bedrijven “niet gehypothekeerd mogen worden.” Egbert Lachaert (Open vld) voegde eraan toe dat het land niet nogmaals mag platgelegd worden door het “dictaat” en de “gijzelingsacties” van de vakbonden. De gebruikte woordenschat verschilt wat, maar de algemene positie van de regeringspartijen is dezelfde: er mag geen sprake zijn van verzet tegen de gijzeling van onze openbare diensten, onze arbeidsvoorwaarden en lonen, onze uitkeringen, … door het dictaat van de ‘vrije markt’ en de concurrentiepositie.
Een tweede ronde van sociaal verzet
In de aanloop naar de militantenconcentratie van 11 maart komt er een informatiecampagne in de bedrijven en sensibiliseringsacties rond “rechtvaardige belastingen en een taxshift, de maatregelen van de regering inzake de werkloosheidsverzekering, de beschikbaarheid van werklozen, de hervorming van de pensioenen, de koopkracht en de indexsprong, de verdediging van degelijke openbare diensten en de onderhandelingen voor het personeel van de publieke sector en het onderwijs.”
De sociale spanning die door het eerste actieplan werd opgebouwd, is nadien wat teruggevallen. De regering heeft bovendien gebruik gemaakt van de terreurdreiging om de rangen wat te sluiten. Dit betekent echter niet dat er nu een bredere steun voor het regeringsbeleid is. Een onderzoek van Ipsos voor RTL en Le Soir gaf eind januari aan dat 58% van de ondervraagden tegen de indexsprong is (tegenover 24% voorstanders) en 61% is tegen de verhoging van de pensioenleeftijd (tegenover 37% voorstanders).
De afkeer tegenover het beleid houdt dus aan en dit in heel het land. Een nieuw actieplan heeft dan ook een enorm potentieel. We hebben in deze krant al voor de algemene staking van 15 december een voorstel gedaan voor de volgende stappen: een tweede actieplan dat harder en groter is met een nieuwe militantenconcentratie (wat ondertussen reeds aangekondigd werd), een nieuwe nationale betoging, regionale stakingsdagen en vervolgens een nationale algemene 48-urenstaking die kan hernieuwd worden indien de regering nog niet gevallen is.
Het is mogelijk om het enthousiasme voor nieuwe acties te mobiliseren. Het vakbondsfront kan dit potentieel benutten door massaal pamfletten te verspreiden op de markten, in de stadscentra, aan supermarkten, … De georganiseerde arbeidersbeweging is in staat om een beweging uit te bouwen waarin ook brede lagen van de bevolking betrokken zijn rond de kern van syndicalisten. Het zou een uitstekende manier zijn om diegenen die twijfelen over het nut van onze acties te overtuigen dat we strijden om te winnen. Die benadering kan enkel versterkt worden door open militantenbijeenkomsten te houden – in alle regio’s en alle sectoren – om er te beslissen over de volgende acties, de wijze waarop we er een succes van kunnen maken en de eisen die we verdedigen.
Welk alternatief?
Victor Hugo stelde al: “De hemel van de rijken is gemaakt door de hel van de armen”. De schandalen van LuxLeaks, vervolgens SwissLeaks, de kapitaalstaking (Trends titelde op 6 november nog dat de Belgische bedrijven op 240 miljard euro cash zitten), … geven aan dat dit vandaag nog steeds het geval is.
Voor de wel erg gematigde officiële oppositie is er nood aan een nieuw evenwicht met een verschuiving van belastingen op arbeid richting kapitaal. De fractieleider van CDH in het parlement, Catherine Fonck, stelt dat er nood is aan een echte “fiscale revolutie” en eerder pleitte de PS voor een (beperkte) vermogensbelasting. Als PS en CDH zich niet tot woorden willen beperken, is dat overigens mogelijk. Er is geen federale vermogensbelasting, maar de financiewet laat de Waalse regering toe om zelf een belasting te heffen op grote vermogens. Of is het hen enkel te doen om het sociaal verzet te recupereren?
Vanuit het verzet tegen de besparingen kan een echt alternatief van de arbeidersbeweging ontwikkelen. De eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront kunnen bediscussieerd en uitgewerkt worden op algemene vergaderingen waardoor we ons programma in het belang van de volledige werkende klasse verder kunnen verdiepen. De middelen zijn er om een ander model van samenleving uit te bouwen in plaats van het kapitalisme waar enkel de winstlogica telt waardoor het elk voor zich is en steeds meer mensen uit de boot vallen. Laat ons de bestaande middelen onder publieke controle plaatsen en bouwen aan een andere, socialistische, samenleving.
CD&V tracht het tegendeel te bewijzen, maar de regering Michel is niet uit op akkoorden. Ze wil de forcing voeren en de krachtsverhoudingen wijzigen. Deze regering moet weg en met haar heel het besparingsbeleid. Dat vereist een tweede actieplan, massaler en harder dan het vorige.
LSP-pamflet voor de militantenconcentratie van 11 maart – PDF van het pamflet
Het vorige actieplan deed de regering wankelen. Eind december verloren de regeringspartijen samen 6% in de peilingen, de N-VA alleen al 4%. Meer dan 70% vond de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar slechte maatregelen. Knack en VTM kwamen tot de bevinding dat 85% van de Vlamingen een belasting wil op vermogens boven de 1 miljoen euro, 91% van de CD&V kiezers en zelfs 78% van die van Open VLD en N-VA.
De vakbondsleidingen zouden op 16 december het vervolg bespreken. We waren allemaal in blijde verwachting: de regering had maar een duwtje meer nodig. Sommigen wilden een staking “tot de finish”. Omdat nog veel strijdpotentieel onbenut bleef, pleitte LSP voor een tweede actieplan eindigend in een hernieuwbare 48-urenstaking. Maar de vakbondsleiding stelde uit naar 6 en dan naar 30 januari, het ACV zelfs naar 10 februari. Op vraag van patronaat en CD&V moesten de onderhandelingen nog een kans krijgen. Ons moment ging verloren.
Patroons en regering laten hun moment niet voorbij trekken
Dankzij de oerconservatieve Islamitische Staat, kon Michel het beeld van een zwakke verdeelde regering bijstellen, zeker na de ontmanteling van een terreurcel in Verviers. Nieuwe peilingen wezen op herstel, de N-VA recupereerde 2,5%. Regering en patronaat grepen hun moment: niets in 2015, maximaal 0,8% bruto in 2016 en nog maar eens de welvaartsenveloppe voor de laagste uitkeringen. Meer was er uit de groep van 10 niet te wrikken. Een normaal mens zou zich doodschamen in een context van Lux- en Swissleaks, maar niet de patroons en de regering.
Financieminister Van Overtveldt (N-VA) rukte in aanloop naar de stemming over het sociaal akkoord in de nationale raad van het ACV de laatste strohalm uit: “een taxshift kan niets anders zijn dan een BTW-verhoging”. Sindsdien gaat er geen dag voorbij of regeringspartijen willen de werkloosheid beperken in de tijd, langdurig zieken aan het werk stellen, de toelage van werkloze mantelzorgers afnemen, bruggepensioneerden terugroepen, huurprijzen indexeren, patroons die de loonnorm en de indexsprong niet respecteren sanctioneren etc. Tegelijk eisen ze “twee jaar sociale vrede” of toch minstens het opbergen van het stakingswapen. Dat komt bovenop de minimumdienst die ze om te beginnen wil opleggen aan spoormannen, cipiers en op luchthavens.
Geen akkoord als er geen oplossing is voor iedereen?
Tijdens het najaar riepen de vakbondsleidingen op de ordewoorden nauwgezet te volgen. Gezamenlijke en gecoördineerde actie zijn immers veel efficiënter dan ieder zijn weg te laten gaan. Maar nu hebben we de indruk dat de vakbondsleidingen zelf de chaos organiseren. Het ACV heeft de deur open gezet voor een wirwar aan deelakkoorden. Tot genoegen van patronaat en regering, vinden Jorissen (ABVV-metaal) en Dedeyn (BBTK), zonder overleg met de achterban van hun centrale of de ABVV-top, een indexsprong geen staking waard. Gaat men ons straks vertellen dat we niet meer tegen de indexsprong mogen staken omdat we anders het deelakkoord over de swt-ers in gevaar brengen? In plaats van de houding in te nemen die we van onze delegees verwachten- geen akkoord, zolang er geen oplossing is voor iedereen – dreigt het binnenkort ieder voor zich te worden.
Als deelakkoord geen probleem is voor gemeenschappelijk front, waarom zou actie dat wel zijn?
Deze concentratie en die van de openbare diensten de 19de zijn een goede aanloop, maar moet dat nu echt telkens achter de schermen terwijl de achterban maar moet gissen? De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu weten ze zelf niet eens waar ze aan toe zijn.
We lopen er niet echt warm voor, maar een deelakkoord tekenen en toch het gemeenschappelijk vakbondsfront in stand houden, kan blijkbaar. Waarom zou dat niet evengoed gelden voor actie? Waarom zou een initiatief van pakweg het ABVV of het ACV in afwachting dat de andere vakbond erbij aansluit ineens wel een breuk van het gemeenschappelijk front moeten betekenen? Waarom zou het niet mogelijk zijn om gezamenlijke provinciale betogingen te organiseren in de eerste week van april, liefst voor beide grote vakbonden gekoppeld aan staking, maar als het moet voor de ene wel en voor de andere niet? Waarom zou het opperen van een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front als aanloop naar een 48-urenstaking ergens rond 1 mei een breuk van het gemeenschappelijk front moeten betekenen ?
Er schort wat met inspraak. De vakbondsleiding communiceert niet rechtstreeks, maar via de media. Die laten daar steevast een politicus van de meerderheid en een vertegenwoordiger van het patronaat ‘duiding’ bij geven. Waarom legt men ons pas zaken voor als alles in kannen en kruiken is? Zo zijn we wel verplicht akkoord te gaan, want anders gaan we open en bloot in tegen de leiding die zich in de pers al vastgepind heeft en verzwakken we onszelf.
Een politiek alternatief nodig
Afschaffing van de indexsprong en vrije loononderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en een goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het ambtenarenstatuut en een rechtvaardige fiscaliteit, zonder dit minimum zou er volgens de vakbondsleidingen geen akkoord komen. Later werd daar ook het terugtrekken van de maatregelen voor schoolverlaters aan gekoppeld. Hoewel de regering meteen liet verstaan dat dit onbespreekbaar was, namen de vakbondsleidingen plaats aan de onderhandelingstafel. Waarom? Omdat ze zelf niet geloven dat er een alternatief bestaat. Met een regering met christen- en sociaaldemocraten hopen ze op meer inspraak, maar ook die vinden dat we langer moeten werken, onze lonen te hoog zijn en investeerders gelokt moeten worden met fiscale geschenken. Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?
We weten nog niet in hoeverre de Griekse regering zal doorzetten, maar tot voor enkele jaren behaalde Syriza minder stemmen dat de Communistische Partij. Ze bood de communisten en andere radicaal linkse groepen echter aan om samen te vechten voor een meerderheid die de hele besparingspolitiek zou verwerpen. Vandaag haalt Syriza in de peilingen 47%, een stijging met 11% sinds de verkiezingen in januari! Het ABVV-Charleroi Zuid Henegouwen roept al enkele jaren op voor een breuk met de christendemocratie, de sociaaldemocratie en de groenen en wil alles wat zich links daarvan bevindt verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. PTB-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.
LSP staat voor:
Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in democratisch socialisme!
Edito van maandblad ‘De Linkse Socialist’ door Eric Byl, lid Uitvoerend Bureau LSP
De nieuwe Griekse regering weigert het besparingsbeleid verder te zetten. Het ABVV verlaat de onderhandelingen met de groep van 10. Dit is een trendbreuk die in de onderbuik van de maatschappij al langer woekerde en ook in Spanje met Podemos en Ierland met de Anti-Austerity Alliance aan de oppervlakte komt. Volgens de pers isoleren ze zich hiermee echter alleen maar: ‘De Griekse regering staat alleen in de eurozone tegenover 18 andere regeringen, in Europa staat ze alleen tegenover 27 andere regeringen. Het ABVV zet zich als enige van zes sociale organisaties buiten spel in het overleg’.
In werkelijkheid drijft de Griekse regering op een golf van enthousiasme. Het verzet van de regering Tsipras tegen de Europese dictaten wordt gesteund door 72% van alle Grieken. Bij nieuwe verkiezingen zou Syriza al 45% (+9%) behalen. Welke andere regeringspartij in Europa kan daarvan dromen? Welke arbeidersbeweging, welke vakbond, welke sociale beweging kijkt daar niet reikhalzend naar uit?
Als zelfs op de nationale raad van het ACV maar 49% voor het sociaal akkoord stemt nadat Leemans moest verzekeren dat het ACV zal blijven actie voeren rond de thema’s die geen deel uitmaken van het akkoord, wat moet dat dan niet zijn aan de basis? Hoe geïsoleerd staat het ABVV echt?
Tot voor kort was de dominante strekking binnen de georganiseerde arbeidersbeweging die van de wanhoop: “we hebben er uit gehaald wat we konden, maar er zat niet meer in.” De regering-Michel hoopte dat het ACV de weg van die strekking, vertegenwoordigd door Hollande, Di Rupo en co, zou inslaan. Dat is nu gehypothekeerd. In de scholen, de wijken, de werkplaatsen is men dit al lang moe, maar tot voor kort leek daar geen alternatief op te bestaan.
Voortaan wordt die strekking uitgedaagd door een andere, die van de hoop. We weten nog niet of de Griekse regering stand zal houden. Of dat de bevolking voldoende voorbereid is op alle mogelijke scenario’s. Spontaan komen de Grieken op straat om de regering te ondersteunen. Maar wordt dat wel voldoende gestructureerd zodat het beleid van de regering in alle uithoeken van het land begrepen en actief ondersteund wordt en indien nodig ook bijgestuurd kan worden?
Internationale solidariteit met de Griekse bevolking zal broodnodig zijn. Talloze vakbonden, waaronder IG-Metall, het ABVV, het CNE hebben hun steun al uitgesproken. Waarop wachten voor een Europese betoging? Toch niet tot heel het Europees Vakverbond mee is? Wat doen we als het Europese establishment de Griekse regering tot een Grexit dwingt? Eindelijk een Europese algemene staking?
Gemeenschappelijke strijd is de beste solidariteit. Het nieuw actieplan van onze vakbonden biedt perspectief, maar enkel op voorwaarde dat het ook georganiseerd wordt. Leg die datum voor een nieuwe nationale betoging vast! We horen dat nog veel meer collega’s willen betogen dan op 6 november. Wellicht is 200.000 haalbaar, maar niet met een halfslachtige en laattijdige oproep. We willen achteraf niet horen: “wij wilden wel, maar men is ons niet gevolgd”.
Het vorige actieplan deed de regering wankelen, maar de vakbondsleiding liet zich verleiden tot het onderhandelen van zogenaamde deelakkoordjes en een beschamende loonmarge van 0,8% bruto. Zelfs als ze wankelt zal deze regering niets toegeven, ze moet vallen en met haar heel het besparingsbeleid. Dat vereist ordewoorden evenredig aan de gestelde uitdaging: een actieplan dat massaler en harder is dan het vorige. De strijd enkele maanden stil leggen zonder de basis vooraf te raadplegen is echt niet voor herhaling vatbaar. Wie staakt wil ook mee beslissen over de volgende acties en als er al onderhandeld wordt, mee bepalen waar, wanneer en waarover.
Op personeelsvergaderingen willen we niet alleen info krijgen en acties organiseren, maar ook nagaan welke maatregelen nodig zijn om ons bedrijf, onze sector, onze dienst op een menselijke manier te laten functioneren. Kortom: we willen onze collega’s betrekken bij het opstellen en uitwerken van een alternatief op deze uitsluitend op winst beluste maatschappij.
De algemene raad van het ACV keurde op 10 februari het sociaal ontwerpakkoord goed met de meest nipte meerderheid ooit: 52% voor, 48% tegen (147 stemmen voor, 135 stemmen tegen, 17 onthoudingen). Als je de onthoudingen zou meetellen, kom je aan 49% voor, 45% tegen, 6% onthouding. Een bijzonder nipte goedkeuring dus. Historisch nipt, zelfs.
Artikel door een militant van LBC-NVK voor de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’
Het ABVV had het ontwerpakkoord al onmiddellijk verworpen. En terecht. Als een werkgeversorganisatie zoals het Verbond van Belgische Ondernemingen “opgetogen” is, dan is het duidelijk dat er voor werknemers geen stappen vooruit gezet worden, integendeel. Op 5 februari schreef het werkgeversblad FDMagazine: “Het VBO is opgetogen over het ontwerpakkoord […] met daarin een indexsprong, uiterst beperkte reële enveloppes voor loononderhandelingen voor 2016 en een lastenverlaging. […] Daarnaast blijft voor 2015 een reële loonblokkering (0%-norm) van kracht. Pas vanaf 2016 zijn zeer beperkte enveloppes voor loononderhandelingen voorzien [alles bij elkaar 0,8% – n.v.d.r.] en daar gaat het om maxima, wat betekent dat sectoren en bedrijven minder (of zelfs niets) kunnen geven”.
Strikt genomen maakt de indexsprong echter geen deel uit van het ontwerpakkoord. De tekst zegt zelfs expliciet dat er over de indexsprong geen akkoord is: “Werkgevers en werknemers verschillen van mening over de opportuniteit en het nut van een indexsprong. In die context werd er niettemin tot onderstaand ontwerpakkoord gekomen.” Maar dat houdt het patronaat, hun politici en hun media niet tegen om toch te doen alsof het ACV door dit sociaal akkoord goed te keuren, zich automatisch ook moet neerleggen bij de indexsprong.
Bij de discussie binnen het ACV waren de meningen verdeeld over de kwestie van het al dan niet aanvaarden van het ontwerpakkoord. De leiding van het ACV had alle argumenten ‘voor’ uitgebreid aan bod laten komen, onder meer via nieuwsbulletins (IPO-News) en Powerpoint-presentaties die via de centrales en de verbonden werden verdeeld. Er was geen enkele manier om de argumenten ‘tegen’ op een even systematische manier te verspreiden. Op vlak van evenwichtigheid van het democratisch intern debat is er dus zeker nog marge voor verbetering.
Een eerste IPO-News had de titel: ‘Zaaien naar de zak’, een West-Vlaamse uitdrukking waarmee de ACV-top bedoelde dat er weinig onderhandelingsmogelijkheden waren, en dat ze dus gegeven de mogelijkheden het onderste uit de kan hadden gehaald, aangezien de werkgevers in een spreekwoordelijke ‘zetel’ zaten met een rechtse regering aan de macht. Dat was ongetwijfeld zo, maar de vraag is: waarom gaan ze aan de onderhandelingstafel zitten als het op voorhand duidelijk is dat de werkgevers toch geen enkele echte toegeving gaan doen? Op die manier werd het sociaal verzet een tijdje ‘on hold’ gezet, waardoor de wankelende rechtse regering rustig de tijd kreeg om te bekomen en de aandacht af te leiden met angstzaaierij.
In het volgende IPO-News argumenteerde de ACV-top dat er weliswaar nog veel werk aan de winkel was rond andere onderwerpen (zoals de indexsprong en de besparingen in openbare diensten), maar dat dit akkoord niet alles ineens kon oplossen en slechts een eerste kleine stap was. We moesten geduldig zijn, dossier per dossier werken, en vooral niet te veel naar het totaalplaatje kijken. “Door het bos de bomen zien”, was de boodschap.
Onder militanten was het meest gehoorde ‘voor-argument’ dat een loonmarge van 0,8% niet veel is, maar toch beter dan 0%. We moeten nu pakken wat er ligt, ook al is het niet veel, en dan kunnen we zeggen dat de stakingen “toch iets opgeleverd hebben”. Zo zouden we beter kunnen mobiliseren naar toekomstige acties.
De argumentatie ‘tegen’ klonk vaak zo: we hebben drie dagen gestaakt in november en december, onze eisen waren duidelijk: voor behoud van de index, tegen langer werken, voor rechtvaardigere fiscaliteit (o.a. vermogensbelasting), en tegen de afbraak van publieke diensten. Dit akkoord bevat voor geen enkel van die vier punten een verbetering. Bovendien dreigen we het gemeenschappelijk vakbondsfront te hypothekeren en onze mobilisatiekracht te verliezen als we een dubbelzinnig signaal geven: “we hebben wel ons akkoord gegeven maar we blijven toch actie voeren.”
Zowel degenen die ‘voor’ argumenteerden als degenen die ‘tegen’ argumenteerden, benadrukten het succes van het vorig actieplan en de noodzaak om een nieuw stevig actieplan uit te werken. Opnieuw in gemeenschappelijk vakbondsfront, geleidelijk opbouwend, met lang op voorhand aangekondigde acties. Ook de samenwerking met de bredere beweging Hart Boven Hard / Tout Autre Chose werd erg op prijs gesteld.
De ACV-basis geeft dus misschien op het eerste gezicht een ‘verdeelde’ indruk als je naar de stemming over het ontwerpakkoord kijkt. Maar achter de tactische meningsverschillen gaat inhoudelijk een zeer grote eenheid schuil en een grote vastberadenheid om opnieuw in actie te komen. Om de strijd te blijven voeren tot er écht geluisterd wordt, tot de asociale besparingsmaatregelen ingetrokken worden, tot desnoods de regeringen vallen.
De indexsprong moet van tafel! Langer werken blijft onaanvaardbaar als ondertussen jongeren niet alleen geen werk vinden, maar bovendien hun uitkering verliezen! Besparingen in onderwijs, gelijke kansen, cultuur, de socioculturele sector, kinderopvang, gezondheidszorg, openbaar vervoer, publieke diensten in het algemeen: het is nefast voor onze samenleving en het is bovendien nergens voor nodig als we het geld durven halen waar het zit.
‘t Is maar een begin, wij gaan door met de strijd!
Het ACV keurde het ontwerpakkoord goed met een bijzonder nipte meerderheid, als de onthoudingen meegeteld worden, halen de voorstemmen zelfs geen meerderheid. Na alle druk die was uitgeoefend en de interne nota die benadrukte dat een voorstem los stond van een nieuw actieplan tegen onder meer de aanval op de index, was de uitslag van deze stemming een indicatie van de roep naar een tweede actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront.
Natuurlijk reageerden patronaat en regering met nadruk op het punt waar zij vooruitgang boekten of hoopten te boeken: de verdeelde syndicale slagorde over het ‘sociaal akkoord’. Voor de werkgevers staat het erg beperkte akkoord meteen op de helling indien rond andere punten verder actie gevoerd wordt. Dat is een wel erg doorzichtige vorm van chantage. Regering en media proberen het voor te stellen alsof het ACV weinig consequent is door zowel voor het akkoord te stemmen als nieuwe acties aan te kondigen, blijkbaar was dit plots een allesomvattend akkoord dat meteen ook het volledige regeerakkoord onderschreef? Sommige media suggereerden dat de tegenstem in LBC vooral het resultaat was van de Franstalige stemmen (gehoord op Radio 1), terwijl toch algemeen geweten is dat de christelijke bediendencentrale LBC enkel de Nederlandstaligen organiseert terwijl de Franstalige bediendenbond CNE een eigen koers vaart?
Dit alles geeft aan dat voor het establishment dit akkoord niet zozeer gericht was op een erg beperkte loonmarge, maar op het stoppen van het verzet tegen het asociale beleid met onder meer de indexsprong, aanval op de openbare diensten, verhoging van de pensioenleeftijd, … Daarbij werd iedere mogelijkheid van verdeeldheid uitgespeeld: ABVV tegen ACV, Vlamingen tegen Walen. Moest de ACV-leiding zonder het voorstel van een tweede actieplan naar de achterban gestapt zijn, dan had ze wellicht geen meerderheid gehaald om de positie van voorzitter Leemans te ondersteunen. Alles wijst op een grote vastberadenheid en eenheid om strijd te blijven voeren.
Voor de rechtse regering en het patronaat dient het ‘sociaal overleg’ enkel om hun aanvallen op onze levensstandaard op te leggen en het protest ertegen de mond te snoeren. N-VA gaf al aan dat er geen bereidheid is om verder te gaan dan dit ‘akkoord’. “Het sociaal overleg heeft ruimte gekregen, laat ons nu vooruitgaan”, verklaarde Zuhal Demir. Hoe zij en haar partij dat “vooruitgaan” zien, maakten ze eerder duidelijk: een ‘taxshift’ in de vorm van BTW-verhogingen, beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, afbouw sociale dienstverlening, … Er werd meteen aan toegevoegd dat syndicale acties slecht zijn voor de economie. En dus zouden we het ondermijnen van onze levensstandaard maar moeten aanvaarden. Hoe dat de economie zou versterken, maken de dames en heren neoliberalen overigens niet duidelijk.
Ook in het kader van deze ‘onderhandelingen’ blijkt dat de regering louter voor de allerrijksten rijdt en dat er geen fundamentele toegevingen van te verwachten zijn. We zullen actie moeten voeren om deze regering weg te krijgen. Een nieuw actieplan met een informatiecampagne, een militantenconcentratie, een nationale betoging en vervolgens stakingsacties, is wat nodig is. Het getreuzel en de onduidelijkheid aan de top hebben misschien wat twijfel aan de basis gezaaid en ruimte gelaten voor het gespin van regering en patronaat, we zullen onze acties dus opnieuw moeten opbouwen. Dat kan het beste met een duidelijk en oplopend actieplan waarbij we ook van onderuit onze strijd in eigen handen nemen, onder meer met personeelsvergaderingen. We vertrekken hierbij niet van een onbeschreven blad, maar van de ervaring van een eerste actieplan dat de regering al aan het wankelen bracht.
[box type=”info” align=”aligncenter” ]Vandaag zitten de nationale instanties van de vakbonden samen en zou er bovendien overleg zijn tussen de top van ABVV en ACV. Een voorstel dat naar verluidt circuleert, is om een tweede actieplan op te starten met eerst een informatiecampagne en een militantenconcentratie begin maart, gevolgd door een nationale betoging eind maart en een nieuwe stakingsactie eind april. Wellicht volgt vandaag of morgen meer informatie hierover. [/box]
Afgelopen donderdag verzamelden ongeveer 200 syndicale militanten op een algemene vergadering van ABVV Brussel. Eerst stelden Rudy De Leeuw en Marc Goblet de voorstellen van de Groep van 10 voor.
Verslag door Maud, foto’s door Rachid
Nadat werd uitgelegd welke voorstellen door de Groep van 10 werden gedaan en waarom dit onaanvaardbaar is, lieten de ABVV-leiders het woord aan de zaal. De basis kreeg de mogelijkheid om een standpunt in het debat in te nemen.
Er was een strijdbare sfeer waarbij de aanwezige militanten die het woord namen allemaal nadruk legden op het belang om ons niet neer te leggen bij het isolement waarin het ABVV werd geduwd en waarom we ons moeten blijven verzetten tegen het asociale beleid van de regering.
De noodzaak van eenheid in het ABVV en de heropbouw van een gemeenschappelijk vakbondsfront met het ACV werd meermaals naar voor gebracht in de tussenkomsten. Ook waren er verschillende sprekers die het hadden over de solidariteit van de openbare diensten.
De levendige bijeenkomst maakte vooral duidelijk dat er een sterke vraag is naar een tweede actieplan dat bijvoorbeeld kan beginnen met een militantenconcentratie, waarbij ook een oproep wordt gedaan naar de basis van het ACV om de beweging te vervoegen.
De verschillende raadplegingen die deze week volgen, zullen een beter beeld schetsen van hoe een tweede actieplan er zal uitzien.
Eerst verklaarden de werkgevers dat acties tegen het regeringsbeleid niet tegen de bedrijven uit de privé mochten gericht zijn. Vervolgens verwierpen ze in scherpe beoordelingen de aankondiging van stakingsacties in de publieke sector. Het patronale standpunt is duidelijk, iedere vorm van actief verzet tegen het asociale beleid is uit den boze.
Het schandaal van SwissLeaks toont eens te meer aan dat we niet allemaal gelijk zijn. Terwijl het besparingsbeleid onze sociale verworvenheden blijft uithollen en terwijl de werkgevers en hun politieke marionetten onze basisrechten zoals het recht op staking in vraag stellen, blijven de superrijken feesten. Een enkel cijfer volstaat om aan te tonen hoe rot het kapitalistische systeem is: in 2014 bezaten de 80 rijkste mensen evenveel als de 3,5 miljard armsten. Hun vermogen verdubbelde tussen 2009 en 2014. Het is niet voor iedereen crisis…
Het eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront heeft in het najaar de regering-Michel doen wankelen. Maar er was meer nodig om de regering ten val te krijgen. De volgende stap begint op 11 maart in Brussel met een nieuwe militantenconcentratie van het vakbondsfront naar het voorbeeld van de concentratie eind september voorafgaand aan de historische betoging van 6 november. Een offensief en opbouwend tweede actieplan is nodig om de regering-Michel en het volledige besparingsbeleid weg te krijgen.
De algemene raad van het ACV keurde op 10 februari het sociaal ontwerpakkoord goed met de meest nipte meerderheid ooit: 52% voor, 48% tegen (147 stemmen voor, 135 stemmen tegen, 17 onthoudingen). Als je de onthoudingen zou meetellen, kom je aan 49% voor, 45% tegen, 6% onthouding. Een bijzonder nipte goedkeuring dus. Historisch nipt, zelfs.
Het ACV keurde het ontwerpakkoord goed met een bijzonder nipte meerderheid, als de onthoudingen meegeteld worden, halen de voorstemmen zelfs geen meerderheid. Na alle druk die was uitgeoefend en de interne nota die benadrukte dat een voorstem los stond van een nieuw actieplan tegen onder meer de aanval op de index, was de uitslag van deze stemming een indicatie van de roep naar een tweede actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront.
Afgelopen donderdag verzamelden ongeveer 200 syndicale militanten op een algemene vergadering van ABVV Brussel. Eerst stelden Rudy De Leeuw en Marc Goblet de voorstellen van de Groep van 10 voor.
