Your cart is currently empty!
Tag: tweede actieplan
-
Tweede actieplan nodig! Michel en het besparingsbeleid wegstaken
LuxLeaks, SwissLeaks, Excess Profit Rulings, Panama Papers… Maar regering zoekt geld bij werkenden, langdurig zieken en gepensioneerden
LSP-pamflet voor de militantenconcentraties van ABVV en ACV deze week – PDF van dit pamflet
De regering pakt wat ze kan krijgen, onder het motto ‘onze bedrijven moeten competitief blijven’. Maar tegelijk worden de bedrijven leeggeroofd door aandeelhouders, CEO’s en bevriende consultants. Vorig jaar boekten alle Bel20 bedrijven samen een nettowinst van 17,7 miljard, waarvan meteen 9,9 miljard (+7%) werd weggeschonken aan de aandeelhouders. Het gemiddelde loon van de CEO’s ervan steeg vorig jaar met 20%! Na LuxLeaks, Swissleaks en de Panama Papers schat men het vermogen dat offshore voor de fiscus is verborgen op 57 miljard euro. Als de regering door Europa wordt aangepord om 940 miljoen euro terug te vorderen voor illegaal toegekende Excess Ruling Profits, gaat ze echter in beroep.Ooit al een staking geweten waarvoor regering en patronaat wel begrip opbrengen?
Intussen volstaat zelfs een begrotingscontrole om enkele ‘Westerse waarden’ zoals de 8-urendag en de 38-urenweek overboord te kieperen. Gedaan met overuren betalen en extra personeel op piekmomenten, voortaan zullen we werken tot we ziek worden. De opgespaarde uren kunnen we dan daarvoor gebruiken. Uitzendarbeid blijft nu ook officieel niet langer beperkt tot een tijdelijke vermeerdering van het werk, maar wordt mogelijk voor onbeperkte duur. Afwezig door overmacht, zieke kinderen? “Je mag toch wel vragen dat collega’s solidair zijn door je enkele van hun verlofdagen af te staan”, aldus Wouter Beke. Vrij vertaald: dat de armen de armen helpen, zo moeten we de rijken niets vragen!
Langdurig zieken moeten aan het werk, zoniet worden ze bestraft. De pensioenen in de openbare sector worden “herberekend”. Doel? Langer werken voor fors lagere pensioenen. Wie deeltijds werkt in variabele uren zou nog slechts 1 dag vooraf zijn uurrooster moeten krijgen. Wie zich verzet wordt steevast weggezet als egoïst. Spoormannen, scheepsloodsen, luchtverkeersleiders, … ooit al een staking geweten waarvoor regering en patronaat wel begrip opbrengen? Waarom worden hun lonen en voordelen niet eens breed uitgesmeerd in de media? Journalisten doen zich voor als volleerde machinisten, loodsen of luchtverkeersleiders, maar de betrokkenen die toch het best de moeilijkheden van hun job kunnen inschatten aan het woord laten, dat kan niet. Zo scheppen ze het klimaat voor een algemene aanval op het stakingsrecht. Niet dat ze iets tegen stakingen hebben, maar dan enkel in onze vrije tijd.
Het sociaal klimaat creëren voor een tweede actieplan
De komende weken staan vakbondsconcentraties, een stakingsdag van de federale ambtenaren, een actieweek van de openbare diensten, bijeenkomsten van Nuit Debout, Blokkeer de 45-urenweek en wat later 1 mei en de sociale verkiezingen op de agenda. We moeten dat aangrijpen om tijdens die acties, maar ook in de bedrijven via algemene personeelsvergaderingen op de werkvloer, in de scholen en in de wijken een sociaal klimaat te creëren waardoor een tweede actieplan van dezelfde grootteorde of nog groter dan dat van najaar 2014 mogelijk wordt.
Interprofessionele algemene vergaderingen en opnieuw een nationale betoging (men spreekt van 23 mei), zoals die op 6 november 2014 zouden een geschikte aanzet zijn. Het zou de regering flink van haar stuk brengen. Als we daar na de zomer opnieuw provinciale stakingsdagen, gevolgd door een nationale 48-urenstaking aan koppelen, kunnen we aan deze horrorregering een einde maken. Elke regering die daarna aan de macht komt zou wel uit een ander vaatje tappen.
Politieke partners ongeschikt voor confrontatiemodel
Zolang het patronaat tijdens de welvaartstaat koos voor sociaal overleg, konden de traditionele politieke partners van de vakbonden, SPa en CD&V, zij het toen ook al schots en scheef, de schijn hoog houden dat ze onze belangen verdedigden. Sinds het patronaat is overgeschakeld naar een confrontatiepolitiek zijn die traditionele politieke partners totaal ongeschikt gebleken. En dat net op het moment dat de regering ieder akkoord dat buiten de lijntjes kleurt, op het niveau van de bedrijven, de sectoren of zelfs tijdens het sociaal overleg binnen de groep van 10, op politiek niveau keldert. Niet de vakbonden, maar de regering politiseert ieder sociaal conflict.
De vakbonden zijn de grootste ledenorganisaties van het land. Iedere ernstige oproep wordt massaal opgevolgd. Talloze jongeren, ook niet-gesyndiceerden, proberen op hun manier de sociale strijd te versterken, in Hart Boven Hard, Nuit Debout en andere spontane mobilisaties. Het wordt tijd dat de vakbonden meehelpen om dat verzet ook politiek te organiseren. Tijd dat we die praatbarak van een parlement open breken met echte vertegenwoordigers van de werkenden, de jongeren, de gepensioneerden, de zieken, … Een tweede actieplan mag zich niet beperken tot het stoppen van het besparingsbeleid en al evenmin tot de val van de regering, maar moet in de bedrijven, op de straat, in de wijken de krachten bundelen waarmee we een andere politiek zullen afdwingen.
Elders in Europa dagen nieuwe linksere partijen de sociaaldemocratie uit. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een strijd aan de gang tussen een oude rechtse burgerlijke en een nieuwe linkse arbeidersvleugel. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street. Een kordaat initiatief in die richting vanwege de vakbonden, dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen.
LSP weet dat de beweging talloze meer specifieke verzuchtingen zal opwerpen, maar we denken dat onderstaande eisen de richting mee kunnen helpen bepalen :
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 30u/week zonder loonverlies
We hebben nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Niet de middelen, maar de politieke wil ontbreekt. Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
-
Waar is het actieplan naartoe?
Algemene staking van 15 december 2014. Foto: Jente We schreven eerder reeds dat er voor de sociale verkiezingen niet meteen een nieuw actieplan naar het model van dat van eind 2014 moet verwacht worden. De acties toen deden de regering wel wankelen, maar niet vallen.
Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Wij denken dat een tweede harder actieplan daar wel toe had kunnen leiden, maar het momentum hiervoor ging voorbij door twijfel bij een groot deel van de leiding en door de aandacht voor de terreurdreiging. Sommigen zullen daar misschien pessimistische conclusies uit trekken, maar wij benadrukken vooral dat het actieplan eind 2014 aantoonde dat we de rechtse regering konden doen wankelen en onze eisen en bekommernissen op de politieke agenda konden plaatsen. Het potentieel om de regering en het besparingsbeleid ten val te brengen, werd niet gerealiseerd door het uitblijven van een tweede actieplan en een politiek alternatief.
In 2015 waren er wel diverse acties, maar van een opbouwend actieplan naar krachtige acties in de vorm van algemene stakingen was er geen sprake. Het ziet ernaar uit dat de vakbondsleidingen op dezelfde weg willen verdergaan in de komende jaren. Zo stelt het ABVV een “communicatie- en actieplan” op dat uitgerold wordt tot 2019 met grote nadruk op de communicatie. Maar niet iedereen lijkt volledig mee te gaan in het idee van internetacties en reclamebureaus. Een actieve betrokkenheid van onderuit – noem het interne communicatie of beter nog interne democratie – is van essentieel belang. De sociale verkiezingen bevestigen eens te meer het potentieel hiervoor. Inhoudelijke campagnes die ook evaluaties maken van de acties tegen de rechtse regering kunnen strijdbare syndicalisten versterken in die sociale verkiezingen.
Maar er zullen ook acties nodig zijn. Het voorstel van communicatie- en actieplan van het ABVV voorziet in vrij vage campagnevoorstellen, maar moet ook de mogelijkheid van hardere acties openlaten. “Afhankelijk van de ontwikkelingen in het sociaal overleg en van de beslissingen van de regering zullen op federaal en interprofessioneel niveau alle mogelijke actiemiddelen, waaronder algemene stakingen, worden ingezet als daartoe de voorwaarden zijn vervuld.”
Een Thatcheriaanse regering is niet geneigd om na de eerste aanvallen te stoppen. Er komen steeds nieuwe aanvallen en de ruimte voor onderhandelingen wordt steeds verder beperkt. Het confrontatiemodel waar deze regering voor staat, kunnen we niet beantwoorden met overleg. Nu al geven de rechtse regeringspartijen aan dat ze willen inbeuken op onze lonen en pensioenen naast het verder opvoeren van de flexibiliteit en het ‘moderniseren’ van het stakingsrecht.
Strijd zal op de agenda blijven staan. Laat ons gebruik maken van de sociale verkiezingen om de posities van strijdbare delegees en militanten te versterken zodat we gepast kunnen antwoorden op de aanhoudende aanvallen. Dat kan met een opbouwend actieplan en de uitbouw van een politiek alternatief op het besparingsbeleid.
-
Werkgevers zullen niet stoppen en eisen nu ook taxshift op
De eerste aanslagen op onze levensstandaard zijn nog niet verwerkt, de indexsprong moet nog toegepast worden, de aanval op de openbare diensten is pas ingezet en de besparingen op lokaal en regionaal niveau worden nu pas stilaan concreet. De N-VA van De Wever probeert al victorie te kraaien en roept de regering tot een succes uit omwille van de indexsprong, de verhoging van de pensioenleeftijd en straks ook de taxshift. Maar de werkgevers staan als hongerige hyena’s al klaar om verder in te happen op onze levensstandaard. Ze zullen De Wever niet op zijn lauweren laten rusten, de aanslag op onze levensstandaard moet steeds verder gaan.Aanvankelijk werd het idee van een taxshift als syndicale eis naar voor geschoven, als vage omschrijving voor een verschuiving van de belastingen naar kapitaal en grote vermogens. De vaagheid van de eis werd aangegrepen door de neoliberalen en de werkgevers om er hun eigen invulling aan te geven. Wat hen betreft, moet een taxshift een nieuw cadeau van enkele miljarden voor de werkgevers opleveren. Dat de ACV-leiding, tegen de eigen basis in, de strijd lijkt te beperken tot een taxshift, maakt het voor neoliberalen en werkgevers gemakkelijker om hun programma op te leggen.
VBO-topman Pieter Timmermans was duidelijk in een interview met De Tijd.(1) Hij heeft een eigen plan voor een taxshift, waarbij hij bovenop een lastenverlaging van 1 miljard euro en de indexsprong nog eens tot 3 miljard extra wil. Telkens weer wijst hij erop dat onze lonen te hoog zouden zijn. Dat de Vlaamse industrie tussen 2000 en 2014 de helft meer is gaan produceren met een beperktere tewerkstelling, wordt uiteraard nooit in rekenschap genomen.(2) De opbrengst van de productiviteitsstijging wordt geïncasseerd door de grote aandeelhouders, de maatschappelijke kost ervan met onder meer een groeiend aantal burnouts en stress is voor de gemeenschap. De winstgevendheid van de grote bedrijven is evenmin een punt. Neen, op de winsthonger van de werkgevers staan geen grenzen.
Meer koopkracht is voor de VBO-topman uit den boze. “Is dat nu echt het meest dringende als we jobs willen creëren?”, vraagt hij zich af om er meteen aan toe te voegen dat ons land ook “kampioen van de hoge nettolonen” zou zijn. Timmermans vreest bovendien dat het economische effect van een loonsverhoging beperkt zou zijn. “Slechts de helft van wat mensen meer krijgen, gaat naar consumptie en komt ten goede aan onze economie. De andere helft wordt opgepot of vloeit naar het buitenland.” Dat komt van een vertegenwoordiger van de werkgevers, van de bedrijfswereld die 240 miljard euro cash oppot en weigert te investeren. Het gaat hierbij ook om bedrijfskapitaal, maar aldus B-information dat het cijfer bekend maakte ook om een “flink deel van liquiditeiten die als overschot beschouwd kan worden.” (3) Investeringen dalen, dividenden voor de aandeelhouders nemen toe. Wat zal er met de extra miljarden gebeuren die Timmermans eist voor de bedrijven? Zullen die geïnvesteerd worden in jobs zoals hij aankondigt, of zal het opgepot worden en naar de aandeelhouders vloeien?
Wie de vraag stelt naar garanties voor de creatie van jobs bij de vele cadeaus aan het patronaat krijgt steevast het deksel op de neus. ‘We leven nu eenmaal niet in een planeconomie’, verklaarden diverse ministers daarover in het najaar. Het sprookje van de inleveringen in ruil voor extra jobs, moeten we dus maar blindelings geloven?
Het VBO wil 3 miljard extra, onder meer door te schuiven in de BTW-tarieven. Kortom, de gewone bevolking moet ervoor opdraaien. “Een omelet bakken zonder eieren te breken is onmogelijk”, heet het dan. Een vermogenswinstbelasting daarentegen is uit den boze, “dat gaan we nooit laten passeren.” Kortom, het patronaat neemt een bijzonder agressieve houding in. De regering heeft al veel gedaan voor de werkgevers, maar het zal nooit genoeg zijn. Timmermans: “Deze regering is op de goede weg. Ze moet volhouden en niet vervallen in een steekvlambeleid waarbij symbolen als een vermogenswinstbelasting worden ingevoerd.”
Elke zwakte langs onze kant zal de agressie van de overkant versterken. De werkgevers voeren een klassenoorlog waarbij onze levensstandaard onder vuur ligt. Ze zullen niet stoppen bij de eerste aanvallen, maar zien deze slechts als opstap naar de volgende. De werkgevers zullen de rechtse regering steeds verder drijven. Tenzij wij dit stoppen. Dit zal niet gebeuren met eindeloos gepalaver in onderhandelingen die niets opleveren, het zal niet gebeuren met ludieke acties of met juridische stappen waarbij we het initiatief uit handen geven. De enige keer dat de regering de afgelopen maanden aan het wankelen raakte en er overal gespeculeerd werd over de houdbaarheidsdatum ervan, was tijdens het eerste actieplan. Een tweede actieplan waarbij bredere lagen van de bevolking worden meegetrokken in de opbouw naar stakingsacties, blijft mogelijk. Het potentieel en de woede is er nog steeds, zelfs indien de vakbondsleidingen er de afgelopen maanden niets of weinig mee deden en daardoor ontgoocheling organiseerden en verdeeldheid benadrukten. De roep naar eenheid van onderuit en naar een actieplan, met de ervaring van het eerste actieplan nog vers in het geheugen, blijft overeind.
In dit actieplan zullen we ook onze eisen duidelijk moeten omschrijven. Vage eisen zoals een ‘taxshift’ volstaan niet, als wij geen invulling geven aan dergelijke termen dan staat het patronaat klaar om het voor ons te doen en het straks voor te stellen alsof wij actie voerden om de werkgevers extra cadeaus te bezorgen. We zullen moeten strijden tegen de aanvallen op onze levensstandaard, maar om deze strijd succesvol te kunnen voeren, moeten we ook ons eigen alternatief uitwerken.
In de pamfletten die LSP doorheen de acties verspreidde, gaven we onze aanzet daartoe met onder meer volgende eisen:
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een modern en democratisch socialisme!
[divider]
Verwijzingen
- http://www.tijd.be/nieuws/archief/Zijn_hogere_nettolonen_echt_meest_dringende.9626501-1615.art
- http://www.standaard.be/cnt/dmf20150423_01645829
- http://trends.knack.be/economie/bedrijven/belgische-bedrijven-zitten-op-240-miljard-euro-cash/article-normal-508221.html
-
Actiedagen van vakbonden brengen opnieuw duizenden op de been
De afgelopen dagen werd het potentieel voor een tweede actieplan naar het model van het actieplan in het najaar bevestigd. De actiebereidheid bleek bijzonder groot te zijn. Zondag trokken ruim 20.000 mensen door regen en wind op met Hart boven Hard. Daarna volgden provinciale acties waar de opkomst de verwachtingen eveneens overtrof.
Maandag werd in Brussel gestart met een betoging waarop 7.000 aanwezigen waren. Onder meer bij de openbare vervoersmaatschappij MIVB ging de betoging gepaard met stakingsacties. Zie ons verslag en foto’s van deze betoging
Dinsdagavond volgde een betoging van het ABVV in Kortrijk met 800 aanwezigen en op woensdag waren er betogingen in tal van steden. Langs Franstalige kant waren er grote betogingen in Luik (8.000 betogers) en Charleroi (10.000 betogers) – hieronder foto’s van deze betogingen. Er werd ook betoogd in Namen door zowat 2.000 vakbondsmilitanten. LSP was op al deze acties aanwezig met militanten.
Foto’s uit Charleroi door René Andersen
Foto’s uit Luik door Organise ta Colère
We publiceerden reeds een verslag van de betoging in Mechelen in gemeenschappelijk vakbondsfront en de actie van enkele ABVV-centrales aan het Antwerpse stadhuis. Ook publiceerden we reeds foto’s van de zowat 800 betogers in Hasselt. Op hetzelfde ogenblik werd ook in Gent betoogd door ongeveer 1.500 vakbondsmilitanten. Opmerkelijk op deze betoging was het pleidooi van het stakerscomité het industrieterrein Gent-Zuid voor een opbouwend actieplan tot de val van de regering. Een van de delegees daar stelde achteraf: “We zullen nog een lange marathon moeten lopen, het is juist te hopen dat we het parkoers kennen.”
Actie in Leuven door ACV. Foto: Jon In Brugge, Leuven en Vilvoorde waren er eerder ludieke acties. Zo werden in Leuven door ACV-militanten “vette aprilvissen” gevangen om die af te geven aan de fiscus.
Alles samen waren er om en bij de 30.000 betogers op de provinciale acties van de vakbonden. En dat enkele dagen nadat ruim 20.000 mensen deelnamen aan De Grote Parade. Waarop wordt nog gewacht om het potentieel voor een tweede actieplan effectief te benutten? Een opbouwend actieplan met een grote nationale betoging die opbouwt naar een nieuwe algemene staking zou ons de mogelijkheid bieden om niet alleen zelf te betogen, maar ook in onze omgeving de steun die vaak passief aanwezig is te activeren en bovendien de twijfelaars te overtuigen. Een duidelijk actieplan zou ons tenminste toelaten om in deze marathonstrijd tegen de regering van de rijken het volgende stuk van ons parkoers te kennen zodat we anderen kunnen uitnodigen om mee te lopen.
Dit was duidelijk nog maar het begin! Op naar een opbouwend actieplan tot deze regering en het volledige besparingsbeleid weg is!
-
#1april. Naast betoging in Mechelen ook actie in het hol van De Wever
Betogen in de stad Antwerpen is niet evident. Dat mocht ACOD nog ondervinden toen het op 24 maart in de stad van burgemeester De Wever een betoging hield en daardoor kennis maakte met de regels die sinds enige tijd van toepassing zijn bij betogingen in Antwerpen. Kort nadien werd een actie aan het stadhuis naar aanleiding van de discriminerende uitspraken van De Wever in de kiem gesmoord met arrestaties en GAS-boetes.Het gemeenschappelijk vakbondsfront besloot dan maar om in Mechelen te betogen. Die betoging werd een succes met wellicht 1500 aanwezigen uit de hele provincie. Tegelijk vond in Antwerpen alsnog een actie plaats. Een 500-tal militanten van verschillende ABVV-centrales, waaronder de Algemene Centrale, ABVV Metaal en ABVV Horval, hielden een spontane betoging naar het stadhuis. Zo maakten ze duidelijk dat de arbeidersbeweging het democratisch recht op protest opeist. Tegelijk werd actie gevoerd tegen het asociale beleid waar de schaduwpremier vanuit het Antwerpse stadhuis verantwoordelijk voor is. Na afloop hielden de militanten een meeting in het vakbondsgebouw.
Hieronder het verslag op de regionale zender ATV:
Tegelijk werd in Mechelen in gemeenschappelijk vakbondsfront betoogd. Het grote aantal aanwezigen, zowel van ACV als ABVV, bevestigt de actiebereidheid en overtrof de verwachtingen. Veel militanten raakten niet op de acties omdat er geen dekking door een stakingsaanzegging was. Naast de duizenden die vandaag in Antwerpen en Mechelen betoogden, waren er ongetwijfeld nog duizenden anderen die eveneens bereid zijn om tot actie over te gaan. De roep naar een duidelijk actieplan dat beantwoordt aan die actiebereidheid en aangepast is aan de ernst van de situatie, wordt luider.
LSP was met militanten op beide acties aanwezig. We verdeelden 500 pamfletten (een licht aangepaste versie van het eerder op de concentratie van de openbare diensten verspreide pamflet) en verkochten ons maandblad ‘De Linkse Socialist’ waarin voor een nieuw algemeen actieplan om de regering van de rijken weg te krijgen wordt gepleit.
Hieronder enkele foto’s door Arvid van de actie in Antwerpen.
En ook een fotoreportage van de betoging in Mechelen door Liesbeth.
-
Betoging van Brusselse en Brabantse vakbonden tegen Michel I
Verslag door Boris – fotoreportage onderaan
De betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront van maandag 30 januari trok van de Europese wijk naar de buurt van de Wetstraat. Deze betoging gaf de aftrap voor de regionale betogingen die op 1 april voorzien zijn in Charleroi, Luik, Namen, Mechelen en Gent. Er waren ongeveer 7.000 aanwezigen uit Brussel, Waals-Brabant en Vlaams-Brabant. De regionale secretarissen herinnerden aan de eisen: intrekking van de indexsprong en vrije loononderhandelingen, intrekking van de uitsluiting van werklozen en de zogenaamde ‘inschakelingsuitkering’, een sterke sociale zekerheid en goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het statuut van de ambtenaren en een meer rechtvaardige fiscaliteit. De betoging werd versterkt door een groep mensen-zonder-papieren.
Twee weken geleden was er nog geen duidelijkheid over deze betoging. Delegees zegden ons dat ze het materiaal rijkelijk laat kregen waardoor het moeilijker was om collega’s mee te krijgen. Een sterkte van het vorige actieplan met de massale betoging van 6 november, de provinciale stakingen en de algemene staking van 15 december was dat elke afspraak ruim op voorhand bekend was en bovendien was er goed materiaal voor de informatie en mobilisatie. Interprofessionele vergaderingen droegen bij aan de voorbereiding. Op personeelsvergaderingen wisten de delegees wat ze aan de werknemers konden voorstellen.
Op de betoging van maandag was er een grote actiebereidheid. De aanwezigen willen in actie gaan om de regering-Michel I te doen vallen. Het potentieel van een nieuw offensief actieplan werd aangetoond. ABVV Waals-Brabant nam overigens het standpunt in dat er nood is aan een algemene staking van minstens 24 uur. Dit idee kreeg een goede respons op de actie. Verschillende delegaties riepen slogans om een algemene staking te organiseren. Dat was onder meer het geval bij delegaties van de Waalse metaalbond van het ABVV, ACOD en de jongerenorganisaties van de vakbonden. De slogans weerklonken tijdens de optocht maar ook tijdens de toespraken vanop het podium in het midden en op het einde van de betoging.
Velen willen duidelijke ordewoorden om vooruit te gaan zonder ons te laten verdelen. Het voorstel van LSP om de stakingsactie van ACOD op 22 april te vervoegen en de gelegenheid van de 24-urenstaking in de publieke sector aan te grijpen om samen met centrales uit de privésector een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front naar voor te schuiven om op te bouwen naar een 48-urenstaking om een einde te maken aan Michel I, werd goed ontvangen.
[divider]
ABVV-militanten sturen reactionaire anti-abortusactivisten wandelen
door Marisa (Brussel)
Voor aanvang van de vakbondsbetoging stond er een groep anti-abortusmilitanten uit Polen op het Luxemburgplein, het vertrekpunt van de vakbondsbetoging. ABVV-militanten die vroeger waren om de actie voor te bereiden, reageerden meteen op deze provocatie. Er werden spandoeken van ACOD LRB en LSP voor de spandoeken van de anti-abortusmilitanten gehangen. Naarmate meer ABVV-militanten aankwamen, was het mogelijk om de anti-abortusactivisten van het plein weg te krijgen. De militanten riepen: ‘No pasarán’. De strijdbare opstelling van tal van syndicalisten toonde de rol die de vakbonden kunnen spelen om vrouwenrechten te verdedigen.
Het ging om een groep die beweert ‘pro-leven’ te zijn, in feite gaat het om anti-abortusactivisten. Ze stonden er omdat de Europese Commissie het voorstel ‘one of us’ (dat abortus onmogelijk moet maken) heeft afgeschoten. We mogen de rechtse ultraconservatie reactionaire stromingen niet toelaten om zich te ontwikkelen. Dergelijke groepen bestaan ook in België, waar ze onder meer vrouwen lastig vallen voor abortuscentra. Het platform ‘pro keuze’ komt op voor het recht van vrouwen om te kiezen om al dan niet kinderen te nemen, we verzetten ons tegen anti-abortusgroepen die vrouwen culpabiliseren en intimideren. Het platform ‘pro keuze’ omvat ondermeer organisaties uit de georganiseerde arbeidersbeweging zoals ABVV, MOC (Franstalige tegenhanger van ACW), vrouwenorganisaties en politieke organisaties waaronder LSP.
De strijd voor een echte keuze omvat de verdediging van het recht op abortus, ook in België, naast sociale eisen. Zo komen we op voor degelijke lonen, uitkeringen, kinderbijslag die de reële kost van kinderen dekt, goed uitgebouwde openbare diensten die de combinatie werk-gezin mogelijk moeten maken, gratis conceptie en seksuele opvoeding die naam waardig.
[divider]
Fotoreportage door PPICS
-
Hart boven Hard brengt de verontwaardiging op straat
Door de wind en door de regen trokken maar liefst 20.000 mensen op in De Grote Parade. Het was een diverse optocht die aangaf dat het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid van alle regeringen groot is.-> Eerder gepubliceerde foto’s
Een meerderheid van de betogers was Nederlandstalig, Hart boven Hard ontwikkelde eerst langs Vlaamse kant. Daarmee bevestigt De Grote Parade wat eerder bleek tijdens het actieplan van de vakbonden: het verzet tegen het Thatcheriaanse beleid wordt nationaal gedragen. Als er al twee democratieën zijn, zoals de N-VA graag beweert, loopt de scheidingslijn niet langs taalgrenzen maar hebben we hun beleid dat van bovenaf wordt opgelegd tegenover ons verzet dat van onderuit wordt opgebouwd.
De Grote Parade toonde nogmaals het potentieel voor een brede beweging tegen het rechtse beleid. Na het eerste actieplan eind 2014 leken de vakbondsleidingen te aarzelen. Onderhandelen over deelakkoorden zonder inhoud of een veelvoud aan acties zonder duidelijke opbouw, waren daar de uitdrukkingen van. Wij bleven steeds op het potentieel voor een tweede actieplan wijzen. Dit potentieel toonde zich reeds bij de militantenconcentraties van 11 en 19 maart. Nu werd het op krachtige en overtuigende wijze bevestigd in De Grote Parade.
Hart boven Hard kon tot een succes uitgroeien omdat er nood was aan het organiseren van de bredere solidariteit met het verzet tegen het huidige beleid. De vakbonden slaagden er met hun acties in het najaar in om andere lagen mee in actie te trekken. Jongeren namen de kop van de betoging van 6 november, tot groot genoegen van de aanwezige syndicalisten waren er ook veel Nederlandstalige jongeren waaronder een ruime delegatie Gentse scholieren. Daarnaast was er ook steun vanuit onder meer de socioculturele sector. Hart boven Hard wist op deze basis uit te groeien tot een breed gedragen overkoepeling.
De Grote Parade versterkt het verzet. Jammer genoeg werd het door delen van de vakbondsleidingen aangegrepen om zelf geen nieuwe grote betoging te organiseren om een tweede actieplan op gang te trekken. Het zorgde ervoor dat het leek alsof de vakbondsleiding nu op haar beurt op sleeptouw werd genomen door Hart boven Hard. Dat ruim 20.000 mensen dit weer trotseerden en vele anderen enkel omwille van de weersomstandigheden op het laatste moment besloten om niet te betogen, denk maar aan gezinnen met kinderen, wijst op een enorme actiebereidheid. Waarom wordt gewacht om deze mobilisatiebereidheid in te zetten voor een nieuw algemeen actieplan?
Terecht wilden de organisatoren de diversiteit van de beweging benadrukken. Er was een immense diversiteit in de optocht. Wij denken dat diversiteit niet door regels moet opgelegd worden, maar spontaan moet ontwikkelen. Regels zoals onder meer de beperking van het aantal vlaggen die enkel in het laatste blok mochten, kunnen zich ook tegen ons keren. Denk maar aan het terechte protest van ACOD tegen de absurde voorwaarden die voor de betoging van 24 maart in Antwerpen werden opgelegd. Vrije discussie in een beweging onder alle deelnemers kan ons enkel versterken en biedt ook de mogelijk om inzake programma sterker te staan. Een inclusieve benadering lijkt ons de beste om de bestaande diversiteit ruimte te geven. Zo kunnen we meteen ook vermijden dat groepen zoals de aanwezige Berbers en Koerden ook naar de staart van de optocht moesten omdat ze vlaggen bijhadden.Na De Grote Parade en deze nieuwe bevestiging van het potentieel voor het verzet tegen het Thatcheriaanse beleid volgen deze week de regionale acties van de vakbonden. Die lijken niet allemaal even goed georganiseerd te zijn, met hier en daar verdeeldheid aan de top. Dit beantwoorden we best met eenheid van onderuit om door het succes van de acties onze leidingen tot een nieuw actieplan te dwingen. Zou de regering een dergelijk actieplan met een nationale betoging in gemeenschappelijk front als aanloop naar een 48-urenstaking overleven?
De Griekse bevolking heeft aangetoond dat er ook op politiek vlak alternatieven op de eenheidsworst van besparingspartijen mogelijk zijn. Een offensieve en inclusieve benadering van eenheid bracht Syriza in de regering. Ook in ons land zijn stappen in deze richting nodig, vandaar onze blijvende steun aan de oproep van ABVV Charleroi Zuid Henegouwen om al wie links van de christendemocratie, sociaaldemocratie en groenen staat te verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. Vandaar ook onze spijt dat PVDA langs Franstalige kant GO (Gauche d’Ouverture) meteen na de verkiezingen alweer heeft opgedoekt. De discussie over een politieke vertaling van het verzet zal verdergaan en LSP is bereid om daar met iedereen over in discussie en actie te gaan.
-
Algemeen actieplan tot de regering van de rijken weg is!
Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ (de aprileditie van deze krant is vandaag op de post gedaan voor abonnees)
Ons land is stilaan niet alleen een belastingparadijs, maar ook een besparingsparadijs voor de allerrijksten. Ieder rookgordijn dat werd opgeworpen als zouden ook de rijksten inspanningen moeten leveren, wordt doorprikt. De zogenaamde kaaimantaks is al van inhoud ontdaan alvorens hij het levenslicht zag. Voor N-VA kan een taxshift er enkel uit bestaan dat er meer uit onze broekzak verdwijnt dan er in onze vestzak bijkomt. De grootste bedrijven zetten ondertussen uitstekende resultaten neer, de grote aandeelhouders en topmanagers vieren mee.Het besparingsparadijs voor de rijken gaat voor ons gepaard met groeiende sociale ellende en een regelrechte aanslag op onze levensstandaard en sociale verworvenheden. Elke dag volgt er wel een nieuwe aanval of provocatie. Bruggepensioneerden moeten straks terug beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, oudere werkenden zien de mogelijkheid van vervroegd pensioen verdwijnen en moeten soms tot tien jaar langer werken, openbare diensten worden afgebouwd tot kritieke punten waarop een minderjarige psychiatrische patiënte in een politiecel wordt gestopt bij gebrek aan opvang, belbussen worden afgeschaft, bibliotheken kunnen verdwijnen, … Zo zijn er tientallen voorbeelden te geven, van kinderopvang tot rusthuizen over onderwijs, openbaar vervoer en zelfs het gerecht. Samen met de aanvallen op onze lonen, denk maar aan de indexsprong, komt dit allemaal hard aan.
En als we dan protesteren, staan de rechtse provocateurs uit de regering meteen klaar om daar schande over te schreeuwen. Zo twitterde Annick De Ridder (N-VA en ex-Open vld) dat het ABVV een “asociale, archaïsche en kortzichtige club oelewappers” is. Niet dat ze leden van andere vakbonden wel sympathiek vindt, al wie het niet eens is met het afbraakbeleid valt onder de noemer ‘oelewapper’. De Ridder geeft hiermee uitdrukking aan een gevoel dat leeft onder een groot deel van de federale regering en de partijen die er deel van uitmaken. Het wijst op twee compleet tegengestelde standpunten over het brutale besparingsbeleid in ons land. De scheidingslijn daarbij loopt niet langs communautaire lijnen, evenmin wordt het bepaald door afkomst of religie. Het zijn zij daarboven, een kleine kliek van steeds rijkeren en diegenen die hopen hen ooit te vervoegen, tegenover wij hieronder. Zij controleren de dagelijkse propaganda in de gevestigde media en zetten de toon in het politieke debat. Wij hebben de kracht van ons aantal. De slachtoffers van het besparingsbeleid zijn met veel meer dan diegenen die er voordeel uit halen. Mevrouw De Ridder, er zijn meer oelewappers dan je denkt!
Deze regering wil geen toegevingen doen. We zullen acties moeten voeren tot we ze weg krijgen. Het eerste actieplan in het najaar deed de regering al wankelen. Laat ons gebruik maken van de sterkte van dat actieplan om nieuwe hardere en grotere acties te voeren. Er is nood aan een opbouwend actieplan met acties en stakingen waarbij de mobilisatie van onderuit wordt opgebouwd met een informatiecampagne en algemene vergaderingen. We moeten het enthousiasme opbouwen op de werkvloer, maar ook buiten het traditionele syndicale milieu. Het betrekken van alle lagen die geraakt worden door besparingen maakt het mogelijk om de beweging verder op te bouwen naar overwinningen.
Tijdens het actieplan eind 2014 werden we vervoegd door groepen jongeren, scholieren en studenten. Er was ook steun uit de socioculturele hoek, denk maar aan Hart boven Hard en de Franstalige tegenhanger ervan, Tout Autre Chose. De Grote Parade van Hart boven Hard op 29 maart is een belangrijke stap. Er zijn beperkingen op organisatorisch vlak en inzake politieke oriëntatie, maar dit initiatief vult een leegte die opengelaten werd door de vakbondsleidingen. Alles coördineren in een beweging met duidelijke doelstellingen en ordewoorden gekoppeld aan een agenda van acties, zou een grote stap zijn om Michel I en het volledige besparingsbeleid ten val te brengen.
Er is een alternatief op het besparingsbeleid. We kunnen het dictaat van de markten verwerpen en bouwen aan een samenleving waar de behoeften van de volledige samenleving centraal staan. Dat kan door de rijkdom die wij produceren ook onder onze democratische controle te plaatsen met de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie. We hebben nood aan een radicale verandering in de vorm van een andere samenleving, een socialistische samenleving!
