NL Socialisme

Tag: ResistTrump

  • Eén jaar is meer dan genoeg! Maar hoe stoppen we Trump?

    Op 8 november 2016 verstomde de wereld toen bleek dat Donald Trump de nieuwe president van de Verenigde Staten zou worden. Een jaar later is er nog steeds schrik voor wat zijn bewind zal en kan teweegbrengen in de VS en wereldwijd.

    Artikel door Bart Vandersteene

    Onvoorspelbaar en onpopulair

    Het regime onder Trump was het voorbije jaar soms onvoorspelbaar maar vooral heel reactionair. Hij dreigde met een oorlog tegen Noord-Korea wat een gigantische menselijke kost met zich mee zou brengen. Hij wierp het idee van een militaire interventie in Venezuela op. Hij opende de aanval op migranten, de LGBT gemeenschap, vrouwenrechten, milieubescherming, de progressieve aspecten van de Amerikaanse gezondheidszorg, … Als reactie hierop werd hij geconfronteerd met massale protesten van de bevolking die hem op elk terrein deden terugkrabbelen. Trump heeft de laagste steun die een president ooit genoot één jaar na de verkiezingen. Miljoenen Amerikanen willen hem liefst zo snel mogelijk weg.

    Trump wordt gehaat omwille van zijn agressieve racistische en seksistische beleid ten dienste van de superrijken. Maar ook grote delen van het establishment hebben schrik voor de gevolgen van zijn soms roekeloze politiek als machtigste politicus ter wereld. De klasse van miljardairs, het politieke establishment en de legerleiding zijn allen gewoon om de politieke dynamiek in de VS strak onder controle te hebben. Nu worden ze geconfronteerd met een onstabiele, oncontroleerbare narcist die het systeem verder destabiliseert. Hij is zelf het resultaat van een diepe crisis van de politieke kaste in de VS en dreigt deze crisis nog te verdiepen.

    Zowel de Republikeinse als de Democratische partij zijn diep verdeeld. En ze staan verder van de gewone Amerikaan af dan ooit. Uit een recente peiling bleek dat 58% van de Amerikanen meent dat Donald Trump geen voeling heeft met de gewone bevolking. De Republikeinse partij heeft volgens 62% geen voeling met de gewone bevolking en voor de Democratische partij is dat de inschatting van maar liefst 67%. Wie zich nog afvroeg waarom Hillary Clinton de verkiezingen verloor, vindt hier een antwoord. De vraag is dan ook niet enkel hoe we van Trump kunnen afraken. Als we het politieke toneel overlaten aan partijen die beide gehaat worden door een grote meerderheid van de Amerikanen, dan kunnen er nieuwe reactionaire populisten opstaan die van het ongenoegen gebruik zullen maken.

    De leiding van de Democraten en de klassieke partijen wereldwijd komen ons vertellen dat we de agenda van Trump best kunnen stoppen door de volgende verkiezingen af te wachten. Maar het zou een grote fout zijn om daarop te rekenen. Het verzet in de VS en de rest van de wereld moet nu verder uitgebouwd worden. Er zijn massaprotesten nodig zoals de Million Women’s Marches van 21 januari 2017. Toen kwamen vele miljoenen vrouwen en mannen op straat in wat waarschijnlijk de grootste protestdag ooit uit de Amerikaanse geschiedenis was.

    Het zou verkeerd zijn om de beweging te onderwerpen aan de leiding van de Democraten en de eisen te beperken tot wat voor hen aanvaardbaar is. De Democraten hopen slechts op een verzwakte Trump om zelf electoraal te scoren. Een beweging die de agenda van Trump kan stoppen, wil de Democratische leiding niet. Daar beseft men immers ook dat men zelf het volgende doelwit van deze beweging wordt.

    Bernie zou hebben gewonnen

    In een ophefmakend boek heeft Donna Brazile het verhaal bevestigd dat de leiding van de Democraten hemel en aarde heeft verzet om Clinton de voorverkiezingen bij de Democraten in 2016 te laten winnen. Brazile werd in juli 2016 interim-voorzitter van het DNC (Democratic National Committee), toen voorzitter Debbie Wasserman Schultz ontslag moest noemen nadat Wikileaks bewijs had geleverd dat ze haar positie had misbruikt om Clinton te doen winnen. Brazile bevestigt nu niet enkel het verhaal, ze geeft ook verdere details over hoe de hele verkiezingsprocedure werd gemanipuleerd met maar één doel: Bernie Sanders stoppen.

    Sanders had de verkiezingsstrijd tegen Trump gewonnen. Daar twijfelen weinigen aan. Zijn politieke ideeën vormden echter een bedreiging voor de klasse van miljardairs en dus moest de geplande kroning van Hillary Clinton kost wat kost worden uitgevoerd.

    Veel activisten geloven of hopen nog steeds dat de Democratische Partij kan hervormd worden. Een aantal linkse kandidaten vanuit het netwerk “Our Revolution” rond Bernie Sanders raakten verkozen. Maar de dominantie van de establishmentvleugel binnen de Democratische partij blijft voorlopig intact. De interne regels worden zo aangepast om het de Berniecrats (die Democraten die Bernie steunen) zo moeilijk mogelijk te maken om reële invloed te hebben in de partij. Het is zo goed als uitgesloten dat het establishment één van haar partijen, de Democratische Partij, zomaar zal overleveren aan de beweging.

    Ook socialistische kandidaten deden het goed bij lokale verkiezingen, zoals Ginger Jentzen van onze zusterorganisatie Socialist Alternative, in Minneapolis. We zien sinds enkele jaren reeds de opgang van antikapitalistische en socialistische ideeën. Socialist Alternative pleit om kandidaten die onafhankelijk zijn van het establishment naar voor te schuiven bij verkiezingen. Deze campagnes kunnen de basis vormen om de krachten bij elkaar te brengen die een partij voor de 99% kunnen oprichten, om zo op het politieke terrein de macht van Wall Street, de klasse van miljardairs en haar twee partijen uit te dagen.

     

  • Massale woede nadat Trump Jeruzalem als ‘hoofdstad’ erkent

    Artikel door Shahar Benhorin en Yasha Marmer van de Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Israël/Palestina

    De eenzijdige erkenning door Trump van Jeruzalem als hoofdstad van Israël leidt wereldwijd tot protest. Deze erkenning negeert immers het recht van de Palestijnen op een eigen staat met een hoofdstad in Jeruzalem. Het protest heeft al geleid tot doden onder Palestijnen.

    Vier Palestijnen werden omgebracht en er vielen honderden gewonden. Er waren raketaanvallen op het zuiden van Israël en bombardementen op de Gazastrook. De arrogante verklaring van Trump leidt tot nieuwe bloedvergieten.

    De verklaring gaat in op de eis van het Israëlische regime om het verdeelde en arme Jeruzalem te erkennen als enige hoofdstad van Israël, wat in de praktijk een erkenning is van het status quo van de aanhoudende bezetting van Oost-Jeruzalem en het ontzeggen van het recht op een Palestijnse staat met een hoofdstad in Jeruzalem.

    De beslissing van Trump leidde tot protest, zeker onder de Palestijnen. Er waren tienduizenden betogers in Amman in Jordanië, elders in de regio en de rest van de wereld waren er duizenden betogers. In Oost-Jeruzalem protesteerden duizenden Palestijnen en gingen handelszaken in staking. Duizenden protesteerden in Ramallah en er waren ook tal van acties op de Gazastrook en doorheen de Westelijke Jordaanoever. Binnen het gebied van de groene lijn (in Israël) waren er protestacties met honderden aanwezigen in Jaljulia, Kafr Kanna, Umm al Fahm, Qalansuwa, Nazareth en andere dorpen en steden. Er kwam een oproep voor een betoging voor de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv en voor een nationale betoging in Sakhnin.

    De dodentol zal de komende dagen en weken wellicht oplopen. Er is immers een militaire repressie tegen de Palestijnse betogers. Bovendien zijn er bombardementen op Gaza door het Israëlisch leger en er is ook willekeurig geweld op Israëlische burgers.

    Voor de verklaring van Trump – een verklaring die volgens Trump en Netanyahu de vrede zal promoten! – vroegen de Amerikaanse autoriteiten alle diplomaten uit de VS om zich gedeisd te houden en onnodige bezoeken aan Israël twee weken te vermijden vanuit veiligheidsoverwegingen. De veiligheid van de Palestijnen en de Israëlische bevolking is geen punt voor de regering-Trump en zijn partners in de regering van Netanyahu. De Israëlische regering is bereid om tegen gelijk welke prijs de bezetting te blijven verdedigen. Dit kan bijdragen tot een nieuwe significante escalatie van het conflict waarbij ook de regionale spanningen worden opgedreven.

    De Israëlische premier, de president en de voorzitters van de ‘oppositiepartijen’ waren allemaal vol lof voor de demagogie van Trump. Vertegenwoordigers van de op de kolonisten steunende rechterzijde zien er een groen licht in voor de verdere uitbreiding van de kolonies en het “verjoodsen” van Palestijnse buurten in Oost-Jeruzalem, voor stelselmatige vernietiging van huizen, voor onderdrukking en onteigening van Palestijnen. De regering overweegt nog steeds de annexatie van de kolonie Maale Adumum, de bouw van nederzettingen in het E1 gebied en het uitsluiten van tienduizenden Palestijnen uit de gemeente Jeruzalem. De minister van huisvesting, Yoav Gallant, slaagde er niet in om de huisvestingscrisis te beantwoorden, maar kondigt wel aan dat er duizenden nieuwe wooneenheden voor kolonisten komen in Oost-Jeruzalem.

    De stappen die erop gericht zijn dat er geen Palestijnse hoofdstad in Jeruzalem kan komen, genoten lange tijd de stille steun van de Amerikaanse regeringen, zelfs indien die in woorden bepaalde acties veroordeelden. Trump heeft de stille steun omgezet in een erg openlijke en provocatorische steun. Als hij zegt dat zijn regering een tweestatenoplossing zal steunen indien deze overeengekomen wordt door beide partijen, geeft hij aan dat hij het idee van een Palestijnse staat enkel zal steunen indien er een akkoord is met de Israëlische regering. Trump beweert dat hij geen standpunt inneemt over de grenzen van het Israëlische bestuur in Jeruzalem. Maar in de praktijk geeft hij een duidelijke steun voor de gewelddadige en eenzijdige inname van het oostelijke deel van de stad door het Israëlisch regime in samenwerking met organisaties van kolonisten.

    Internationale reacties

    Trump kondigde de start aan van de voorbereidingen om de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen. Dit gebeurt op basis van een Amerikaanse wet die in 1995 door het parlement werd goedgekeurd in het kader van de Oslo-akkoorden. De wet riep op tot het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade en de erkenning van Jeruzalem als de “onverdeelde” hoofdstad van Israël. De uitvoering van de wet werd steeds opnieuw uitgesteld met zes maanden. Trump tekende net als in juni opnieuw voor uitstel met zes maanden. Hij kon beslissen om de ambassade meteen over te plaatsen naar het gebouw van het consulaat in Jeruzalem, maar dit zou ongetwijfeld tot veel kritiek op hem geleid hebben, ook in regeringskringen.

    Minister van Binnenlandse Zaken Tillerson, defensieminister Mattis en CIA-baas Pompeo waren bij de tegenstanders van de verklaring. Ze vreesden net als andere stemmen van het Amerikaanse establishment dat de belangen van het VS-imperialisme beschadigd zullen worden door een nieuwe golf van woede tegen de VS, druk op relaties met regimes in de regio, verdere ondermijning van de stabiliteit in de regio en een verzwakking van de Amerikaanse invloed op de Palestijnse Autoriteit (PA). De beslissing van Trump was effectief een own-goal voor het buitenlandse beleid van de VS. Dit bleek door de noodbijeenkomst van de VN Veiligheidsraad, de veroordeling door Europese regeringen, de crisisvergadering van de ministers van buitenlandse zaken van de Arabische Liga in Caïro en door de verklaring van de Palestijnse Autoriteit die tijdelijk de banden met de VS opzegt.

    Er waren wereldwijd slechts een paar regimes bereid om de verklaring over Jeruzalem te steunen: Taiwan herhaalde het standpunt van Trump en er kwamen gelijkaardige beloften door de ‘mini-Trumps’ die aan de macht zijn in Hongarije, Tsjechië en de Filippijnen. De meeste regeringen durfden de maatregel van Trump rond Jeruzalem niet te volgen omwille van eigen strategische overwegingen en omdat er in eigen land publiek verzet is tegen de Israëlische bezetting van de gebieden die in de oorlog van 1967 werden veroverd. Zelfs Tsjechië benadrukte dat het Jeruzalem enkel erkent als hoofdstad van Israël “binnen de grenzen van 1967.” Deze verklaring ligt in dezelfde lijn als wat Rusland in april verklaarde toen het stelde dat het overweegt om West-Jeruzalem als hoofdstad van Israël te erkennen en Oost-Jeruzalem als de hoofdstad van de toekomstige Palestijnse staat.

    Netanyahu schept op over betere relaties met de wereldleiders, maar onder de oppervlakte is er in de VS, Europa en elders een tendens van steeds meer kritiek op het Israëlische beleid. In het Midden-Oosten is er dan wel een strategisch bondgenootschap met de Arabisch Soennitische regimes, maar ook die moeten rekening houden met de publieke opinie en de brede solidariteit met de Palestijnse strijd voor nationale bevrijding.

    “Het akkoord van de eeuw”

    In de aanloop naar de toespraak van Trump schreef de New York Times dat de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman druk had gezet op de Palestijnse Autoriteit om in een akkoord te capituleren voor Israël. Het ging om een akkoord waarbij de Palestijnse hoofdstad in Abu-Dis zou gevestigd worden en niet in Jeruzalem. De nederzettingen zouden niet verdwijnen en het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen zou niet erkend worden. In publieke verklaringen moeten de Saoedische heersers een andere toon gebruiken. Net als hun tegenhangers van de Jordaanse monarchie veroordeelden ze de verklaring van Trump op scherpe wijze. Ze zijn vooral bang van protest in eigen land. Hassan Abu Hanieh, een Jordaanse analist, legde in de Financial Times (6 december) uit dat de “Arabische leiding als medeplichtig zal gezien worden. Er is onder de bevolking een groeiende overtuiging dat hun regeringen samenspannen met Israël.”

    Trump wil de komende maanden een nieuw ‘stappenplan’ ontvouwen waarmee hij naar eigen zeggen het Israëlisch-Palestijns conflict zal oplossen. Hij gebruikt zijn recente verklaring om de druk op de Palestijnse Autoriteit en de PLO op te voeren zodat ze al zijn dictaten aanvaarden. Eerder dreigde Trump om het kantoor van de PLO in Washington te sluiten. Hij stelt dat het uitblijven van officiële Amerikaanse steun voor Israël rond de kwestie van Jeruzalem tot hiertoe niet heeft bijgedragen tot het bekomen van een akkoord. Trump geeft de Palestijnse leiders hiermee een boodschap: als ze zijn voorwaarden niet aanvaarden (en dus inbinden voor de regering-Netanyahu die de Palestijnse staat weigert te erkennen), dan zullen ze daar een prijs voor betalen. Op een dergelijke publieke en brutale manier druk uitoefenen op de PA kan gelijk welke basis voor dit “akkoord van de eeuw” nog verder ondermijnen.

    Op een brutale manier wordt het valse masker van “eerlijke bemiddelaar” in het Israëlisch-Palestijns conflict weggehaald van het gezicht van het VS-imperialisme. Tot voor kort probeerde de Palestijnse president Mahmoud Abbas de banden tussen hemzelf en Trump te benadrukken. In september verklaarde hij nog: “We staan dicht bij echte vrede tussen de Palestijnen en de Israëlis.” Een meerderheid van de Palestijnen gelooft Trump niet en verkiest het ontslag van Abbas. Trump heeft toplui van de PA nu in de hoek geduwd. De relaties tussen de PA en de VS werden bevroren en Abbas weigert de Amerikaanse vicepremier Mike Pence te ontmoeten tijdens diens geplande bezoek aan Betlehem op kerstmis. Het ziet ernaar uit dat Abbas voorlopig niet zal ingaan op de uitnodiging van Trump om het Witte Huis te bezoeken.

    De strategie van de elite van de PA heeft gefaald. Het Palestijnse establishment is bang van een massale protestbeweging. De PA-leiders beseffen ook dat geen enkele andere imperialistische macht door het Israëlische regime aanvaard zal worden als onderhandelaar. Abbas hoopt mogelijk op een nieuw initiatief vanuit Rusland of de Europese Unie, maar de regering-Netanyahu zal elke stap in die richting verwerpen. Dit bleek al tijdens het ‘Franse initiatief.’ De kansen op nieuwe directe onderhandelingen tussen de PA en de regering-Netanyahu zijn zo goed als onbestaande.

    De leiders van Hamas hoopten, zoals destijds uitgelegd werd door Hamas-leider Khaled Mashal, dat de regering-Trump de Palestijnen een ‘speciale opportuniteit’ zou bieden, omdat deze regering “stoutmoediger” zou optreden dan vorige. Er werd hoop gevestigd in het “verzoeningsproces” met Fatah (de partij van Abbas) onder toezicht van het regime van Sisi in Egypte, maar daar is tot hiertoe nog niets van in huis gekomen. De PA weigert om de economische sancties tegen Gaza op te heffen, Hames weigert te ontwapenen.

    De mogelijkheid van een nieuwe escalatie van de confrontatie met Israël komt op een slecht moment voor de leiding van Hamas. Tegen de achtergrond van crisis in Gaza slaagden ze er niet in om iets te verwezenlijken in de afgelopen periode. Ze verkiezen om geen raketprojectielen naar Israël af te vuren (de laatste aanvallen werden opgeëist door salafistische organisaties). Zonder enige oplossing voor Gaza, roept Hamas op tot een “nieuwe intifada” (opstand) in de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem, een poging om het gebrek aan geloofwaardige strategie voor de Palestijnse strijd te verbergen.

    Protest ter plaatse

    Het idee van een grote opstand tegen het bezettingsregime is al langere tijd populair onder de Palestijnen in de bezette gebieden. Tegelijk is er een diepgaand pessimisme over wat deze strijd kan bekomen. Er moet ook rekening gehouden worden met de harde Israëlische militaire repressie die al leidde tot de dood van enkele betogers en honderden gewonden nadat er met scherp geschoten worden op betogingen tegen de verklaring van Trump. Dit maakt dat de omvang van het protest, zeker op de Westelijke Jordaanoever, nog relatief beperkt is.

    In juli was er een beweging met duizenden betogers die in Oost-Jeruzalem een arrogante provocatie van de regering-Netanyahu afblokten. Het ging om een aanval op de vrijheid van godsdienst en beweging in de oude stad, in de Israëlische media omschreven als de “crisis van de metaaldetectors.” Na de verklaring van Trump waren er opnieuw duizenden betogers in Oost-Jeruzalem. Het is echter niet duidelijk hoe deze woede verder zal ontwikkelen en of het tot een bredere en langdurige opstand komt. Maar het is duidelijk dat er nood is aan massaal protest tegen de dictatuur van de bezetting en de nederzettingen.

    Trump en Netanyahu spelen in op nationalistisch fanatisme en zijn bereid om hun macht te versterken door de regio in een nieuw bloedbad onder te dompelen. Het gepaste antwoord is door naar buiten te gaan en de strijd te voeren tegen hen en hun rampzalige agenda. Significante protestacties in de Palestijnse gebieden en in de rest van de regio, grote betogingen binnen de Groene Lijn met ook gezamenlijke betogingen van Joden en Arabieren tegen de bezetting en voor vrede, zijn essentieel om de oorlogsstokers te stoppen en om de bezetting te bestrijden. De strijd voor vrede vereist een brede strijd tegen de bezetting en voor maatregelen in het belang van de werkenden en armen, langs beide kanten van de nationale verdeeldheid.

    Netanyahu probeert de verklaring van Trump aan te grijpen om de aandacht niet alleen af te leiden van de correcte argumenten van de tegenstanders van de bezetting, maar ook van de grote anticorruptie beweging die de afgelopen periode ontstond tegen het bewind van deze regering en tegen een reeks sociale problemen.

    Tegen de achtergrond van internationale protestacties en met de militaire repressie tegen Palestijnse betogers, is er nood aan een actieve solidariteit en verbreding van het protest, ook binnen de beweging tegen corruptie in Israël en met betrokkenheid van Israëlische arbeiders- en jongerenorganisaties.

    De hypocriete propaganda die Jeruzalem probeert voor te stellen als een “verenigde” en welvarende stad waar de vrijheid van godsdienst samengaat met vrijheid en waardigheid voor iedereen, moet de realiteit verbergen van diepe verdeeldheid, de scheidingsmuur, de checkpoints, het aanhoudende gestook op basis van nationaliteit en religie, de vreselijke discriminatie, de afgrijselijke armoede, de diefstal van huizen en grond van bewoners, de racistische haatmarsen die door de regering gesteund worden en het dagelijkse misbruik door de grenspolitie en de autoriteiten.

    Als onderdeel van de strijd tegen bezetting en voor vrede, roept de Socialistische Strijdbeweging op voor het vestigen van twee nationale hoofdsteden in Jeruzalem op basis van een welvarend leven voor iedereen, gelijke rechten, vrijheid van beweging, vrijheid van godsdienst en dus ook vrijheid om geen religieuze dwang te ondergaan. In de context van twee socialistische, democratische en gelijkwaardige staten, is het mogelijk om tot een samenleving te komen waarin Jeruzalem kan bloeien als pluralistische stad zonder de armoedige achterbuurten, discriminatie en betonnen scheidingsmuur die nu dominant zijn.

  • De gevolgen van klimaatverandering: het kapitalisme heeft geen antwoord

    Klimaatbetoging in Oostende in 2016. Foto: MediActivista

    Over klimaatverandering is er ondertussen consensus. Trump en zijn administratie proberen nog weerwerk te bieden maar de meeste lobbygroepen ten dienste van de energie- en petroleumsector hebben zich al toegespitst op greenwashing en marktgedreven oplossingen die winst moeten opleveren en het individu culpabiliseren. Ook over de impact van klimaatverandering op de kracht en ernst van natuurfenomenen als orkanen is er in de wetenschappelijke wereld eensgezindheid. De catastrofes ten gevolge van natuurrampen benadrukken echter een andere vraag waar de klimaatbeweging zich moet om bekommeren: welk type maatschappij zal het best met de gevolgen van de reeds bestaande klimaatverandering omgaan?

    Artikel door Michael Bouchez uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Rampen verergerd door het kapitalisme

    De orkanen die de VS en Caraïben teisteren, hebben de voorbije maand de media gedomineerd. In de getroffen gebieden vielen tientallen doden, werden tienduizenden dakloos en torsen gezinnen een zware financiële kater. Wat veel minder in de media kwam, waren de moessonregens in onder andere India, Bangladesh en Nepal, waar minstens 1.200 doden vielen en miljoenen dakloos werden. Sommige wetenschappers en commentatoren verzachten de pil door erop te wijzen dat moderne technologie orkanen kan aankondigen en dus snellere evacuatie en minder slachtoffers mogelijk maakt.

    Hoewel er daardoor inderdaad meer levens gered kunnen worden, treffen de gevolgen in de eerste plaats nog steeds de armsten en meest kwetsbare groepen. De foto van het rusthuis waar bejaarden in hun rolstoel tot aan hun middel in het water zaten, ging de wereld rond; in Zuid-Azië zijn het de sloppenwijken die het het hardst te verduren krijgen. Voor het kapitalisme is er geen stimulans om veiligheid of evacuatie te garanderen voor diegenen die er niet voor kunnen betalen.

    Het kapitalisme is niet enkel ontoereikend wanneer de ramp toeslaat. Het biedt ook geen enkele manier om ruimtelijke ordening en populatiegroei af te stemmen op de klimaatverandering. Deregulering van de vastgoedsector heeft in Houston de gevolgen verergerd. Een bevolkingstoename van 1,8 miljoen inwoners op 20 jaar tijd was voor bouwpromotoren en projectontwikkelaars een uitgelezen kans, maar in zijn drang naar steeds meer winst heeft die sector alle regelgeving voor nieuwbouw met de voeten getreden. Terwijl de gewone bevolking elke overtreding dubbel en dik moet terugbetalen, konden de bouwpromotoren grenzeloos inbreuken maken op de veiligheidsvoorschriften. Harris County, de regio waarin Houston ligt, liet sinds 2010 toe dat 8.600 gebouwen gebouwd werden in regio’s waar er 1% kans is op overstromingen. Normaal gesproken moet dat gepaard gaan met de aanleg van vijvers, afwatering, kanalen, … om overtollig water af te voeren. Tussen 1992 en 2010 werd 30 procent van de prairie-moerassen langs de kust er gebetonneerd. Door die vrijemarktlogica van deregulering, waarin de bedrijven de regels bepalen, overstroomden na de doortocht van Harvey ook gebieden die eigenlijk een 0% overstromingskans hadden. Daaronder ook gebieden met chemische bedrijven die nu door de overstromingen toxische stoffen lekken.

    Ten slotte is ook een toename van het aantal klimaatvluchtelingen onder het kapitalisme onvermijdelijk. Droogtes en overstromingen zullen voornamelijk in de neokoloniale wereld, maar ook bijvoorbeeld in de VS, de toekomst van hele generaties nog meer op het spel zetten. Het enige antwoord van rechtse trumpiaanse populisten als Francken is een anti-vluchtelingenbeleid. Met plat cynisme gebruiken ze hun eigen sociale afbraakbeleid, de toenemende werkloosheid, precaire jobs en tekorten om uit te leggen dat er zogezegd geen middelen zijn om die vluchtelingen op te vangen.

    Kapitalisme vs. socialisme

    De schade van natuurrampen loopt in de honderden miljarden. Voor het kapitalisme is dat echter geen probleem. Integendeel, het kapitalisme is zo pervers dat zulke rampen een positieve stimulans zijn. Ondanks de menselijke en materiële kost zien de beurzen vooral nieuw investeringspotentieel: bedrijven kunnen winsten boeken door noodzakelijke heropbouw. Dezelfde bedrijven die in Houston de regelgeving jarenlang aan hun laars hebben gelapt, kunnen nu opnieuw profiteren.

    In de neokoloniale wereld worden de rijkdommen niet gebruikt om te investeren in de veiligheid en bescherming van de meerderheid van de bevolking. Geld voor rampenfondsen of degelijke huisvesting is er niet, dat gaat allemaal naar de rekeningen van de multinationals. Zonder democratische controle van de werkende bevolking over wereldwijde rijkdommen om daarmee onder andere reusachtige investeringen in huisvesting, drinkbaar water en evacuatie- en noodplannen te organiseren, is een exponentiële toename van het aantal klimaatvluchtelingen er onvermijdelijk.

    Als we “hulpverlening” en ruimtelijke ordening in handen laten van de private sector en hun politieke vertegenwoordigers, zal er geen rekening gehouden worden met langetermijneffecten van klimaatverandering, tenzij voor diegenen die het kunnen betalen. De collectieve oplossingen die nodig zijn, kunnen enkel doorgevoerd worden wanneer de wereldwijde rijkdom en de wetenschap onder democratische controle staan van de werkende bevolking. Enkel zo kan de economie gepland worden zodat ze rekening houdt met de planeet, de ecologische kost, maar ook de korte- en langetermijnsgevolgen van klimaatverandering.

    Een recente peiling van het Wereld Economisch Forum toont dat millennials (18 tot 35-jarigen) meer en meer beseffen dat hun individuele inbreng in de strijd tegen klimaatverandering minimaal is zolang de grote bedrijven niet aangepakt worden. Hoe we de economie duurzaam kunnen plannen en een strategie ontwikkelen om collectieve oplossingen af te dwingen, zal afhangen van de rol van de arbeidersbeweging in de klimaatbeweging. Zij heeft de sleutels van de economie, en dus ook van een duurzaam en democratisch alternatief, in handen.

  • Na Charlottesville. Extreemrechts geweld stoppen met massamobilisatie en een politiek alternatief

    Op zaterdag 12 augustus eindigde een extreemrechts protest in Charlottesville (VS) in een brutale aanslag op tegenbetogers met een dode en tientallen gewonden tot gevolg. In de daaropvolgende dagen waren er in de VS honderden solidariteitsacties tegen fascistisch geweld. Een week later werden enkele tientallen ‘Alt-Right’-betogers in Boston geconfronteerd met een tegenbetoging van 40.000 antifascisten. De neonaziterreur heeft een nieuwe golf van verzet tegen extreemrechts en tegen Trump aangewakkerd.

    Artikel door Fabian uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    De ‘Unite the Right’-betoging in Charlottesville, Virginia, werd bijgewoond door enkele honderden ‘white nationalists’, aanhangers van de Ku Klux Klan en neonazi’s. Ze waren gewapend met stokken, schilden, nazivlaggen en zelfs machinegeweren. Het voorwendsel voor de actie was protest tegen het besluit van de gemeenteraad om een standbeeld van Robert E. Lee – een 19e eeuwse slaveneigenaar en generaal voor de Confederatie tijdens de Amerikaanse burgeroorlog – te verwijderen.

    De echte agenda van de organisatoren bestond er echter uit om de extreemrechtse ‘Alt-Right’-beweging, die voorheen vooral op internet floreerde, op straat te brengen en de basis te leggen voor meer en grotere racistische manifestaties. Tientallen fascistische en ultrarechtse groepen waren er aanwezig: van The Nationalist Front over Identity Evropa tot Vanguard America. Wat ze allen gemeenschappelijk hebben, is het idee de blanke cultuur of ras te moeten verdedigen tegen ‘multiculturalisering’, door sommigen onder hen bestempeld als een Joods complot.

    Tussen de hitlergroeten en charges op tegenbetogers werden er antisemitische slogans als “Jews will not replace us” en nazislogans als “Blood and soil” geroepen. Uiteindelijk zou de neonazi James Field met zijn auto op een menigte inrijden met de dood van de antifascistische activiste Heather Heyer en 19 zwaargewonden tot gevolg.

    De ‘alt-right’ en Trump

    De term ‘Alt-Right’ werd gepopulariseerd door het ultrarechtse Breitbart News, wiens CEO, Steve Bannon, de site “het platform voor Alt-Right” noemde. Krachten die zich als ‘Alt-Right’ identificeren, gooiden zich enthousiast op de campagne voor Trump en bleven hem steeds trouw. Bannon zou later Trump’s campagneleider tijdens de verkiezingen en daarna zelfs topadviseur in zijn kabinet worden. Vandaar ook dat Trump het zo moeilijk had om de extreemrechtse gruwel in Charlottesville te veroordelen. Hij werd verkozen als minst populaire Amerikaanse president ooit, zijn approval rating is er enkel op achteruit gegaan en hij rekent op de actieve steun van extreemrechts en ultrarechtse media om zijn agenda, belastingscadeaus voor de allerrijksten en besparingen voor de rest, te kunnen verhullen achter “America First.”

    Trump’s presidentschap is een uitdrukking van de diepe crisis waarin het kapitalisme zich bevindt. De enorme groei van ongelijkheid, besparingen op openbare diensten en precarisering de laatste decennia leidden tot woede en frustratie bij de Amerikaanse bevolking. De traditionele instrumenten van de heersende klasse, zowel de Democratische als Republikeinse partijen, hebben hun krediet verloren. Enkel met een verdeel-en-heersdiscours en gebrek aan een links alternatief in de laatste ronde slaagde Trump erin zich als anti-establishment voor te doen en de verkiezingen te winnen.

    Extreemrechts geweld

    Terwijl niet alle ‘alt-right’-krachten fascistisch zijn, is het wel steeds meer een middel geworden voor fascistische krachten om zich als respectabel te presenteren. Zo verving de National Socialist Movement, die nauwe banden met Gouden Dageraad in Griekenland claimt, in 2016 de swastika in haar logo door een runeteken om zich gemakkelijker in de ‘ultrarechtse mainstream’ te kunnen integreren.

    Trump’s verkiezing heeft extreemrechts nieuw vertrouwen gegeven. Sinds november vorig jaar is er een explosieve stijging van racistisch geweld en acties van extreemrechtse groepen. Zij baseren zich op diens xenofobe discours en beloftes om onder andere nog meer en sneller mensen zonder papieren te deporteren, een muur te bouwen aan de grens met Mexico en geen buitenlandse moslims meer in de VS toe te laten. In de eerste tien dagen na Trump’s verkiezing telde het Southern Poverty Law Center 867 haatmisdrijven, het merendeel uit de hand gelopen vieringen van Trump’s verkiezing.

    David Duke, de voormalige ‘Grandwizard’ van de KKK, zei in Charlottesville openlijk: “Wij gaan de beloftes van Trump uitvoeren. Dat is waarom we op hem gestemd hebben. Omdat hij beloofde ons land terug te nemen.”

    De mobilisatie in Charlottesville was een uitdrukking van het groeiend zelfvertrouwen van  extreemrechts, ook al bleef het beperkt tot naar eigen zeggen 6.000 aanwezigen. Ondanks het gevaarlijke karakter van enkele duizenden gewapende neonazi’s, blijft dit in verhouding met de miljoenen mensen die tegen Trump betoogden tijdens zijn eedaflegging relatief beperkt.

    Directe actie

    Het zelfvertrouwen op internet gaat niet gepaard met een grote mobilisatiekracht. Na Charlottesville en de vele antiracistische acties moest alt-right tientallen geplande manifestaties afzeggen. Niettemin is alt-right een direct gevaar voor activisten en minderheden in de VS.

    Het geweld in Charlottesville leidt tot felle reacties. Een aantal activisten gaan in de richting van individueel geweld tegen fascisten. Het verdedigen van de beweging tegen gewapende fascisten is essentieel. We kunnen hiervoor niet vertrouwen op de politie of het establishment, de beweging moet de eigen verdediging organiseren met democratische comités.  Dit moet gekaderd worden in het mobiliseren van brede lagen van de bevolking dat extreemrechts effectief kan gestopt worden. Een louter fysiek verweer tegen extreemrechts dreigt de beweging te vervreemden van de meerderheid van de bevolking.

    De beweging moet proberen een zo breed mogelijke laag van werkenden en jongeren te verenigen in strijd tegen discriminatie, maar ook tegen het beleid van Trump, elke vorm van uitbuiting en het systeem dat aan de basis hiervan ligt. Een uitstekend voorbeeld is dat van de vakbondscentrale van de Longshore and Warehouse Union in San Francisco die op 26 augustus een staking hield tegen een bijeenkomst van het extreemrechtse Patriot Prayer.

    In de nasleep van Charlottesville waren er grote mobilisaties. De kracht van ons aantal gebruiken, is de beste directe actie. Zo kwam een extreemrechtse bijeenkomst in Boston helemaal in de verdrukking omdat de 25 aanwezigen omsingeld werden door maar liefst 40.000 antiracisten. Sindsdien zijn tientallen gelijkaardige manifestaties van extreemrechtse groepen geannuleerd. Het toont dat massale acties efficiënt zijn in de strijd tegen fascisme. Antiracistische actie volstaat op zich echter niet om de groei van extreemrechts te stoppen.

    Nood aan een politiek programma

    De voedingsbodem voor extreemrechts en rechtse populisten als Trump kan enkel aangepakt worden als we antwoorden bieden op de enorme tekorten in de samenleving: armoede, werkloosheid, onbetaalbaarheid van wonen en de chronische onderfinanciering van onderwijs, infrastructuur en sociale diensten. Het is mogelijk om dergelijke thema’s op te nemen: het grote en lokale protest tegen de hervorming van de gezondheidszorg is er een voorbeeld van. Dit thema ligt ook bijzonder gevoelig onder kiezers van Trump.

    Een massabeweging rond sociale eisen kan een deel van de Trump-kiezers bereiken en overwinnen. Om dergelijke eisen te realiseren, moeten de middelen gezocht worden waar ze zitten: bij de superrijken. Daarvoor zal een breuk met het kapitalisme nodig zijn.

    Zolang kapitalistische uitbuiting in het winstbelang van een kleine elite bestaat, zullen allerlei vormen van haat en verdeling gebruikt worden om de meerderheid van de bevolking tegen elkaar op te zetten. Enkel een democratische controle over de enorme rijkdom, om deze in te zetten voor de noden van de gemeenschap, kan de voedingsbodem van racisme, seksisme en homofobie wegnemen. “None of us are free until all of us are free.”

     

     [divider]

    Alt-right in België?

    Ook bij ons beginnen ‘alt-right’ ideeën een zekere ingang te vinden. Klassieke extreemrechtse groepen als NSV, Voorpost, … hebben het moeilijk om nog te mobiliseren buiten hetzelfde kringetje van marginalen. Op internet lijkt er meer te gebeuren: extreemrechtse trollen vinden elkaar over de grenzen van verschillende groepen heen.

    In een poging om Breitbart te kopiëren, richtten enkele KVHV’ers de ultrarechtse propagandasite Sceptr op. Dat blijft voorlopig nog een marginaal fenomeen. Het vertrouwen voor acties zoals in Charlottesville is er nog niet. Maar er is wel een groeiend vertrouwen en dit is een reëel gevaar voor activisten, LGBT+ en mensen van andere origine. Vooral online kwamen er al dreigementen, zoals door voormalig ondervoorzitter van Jong N-VA, Dylan Vandersnickt, die het gezicht van een Comac-studente aan de VUB in een verkrachtingscartoon met “Pepe the frog” – symbool van de Amerikaanse ‘alt-right’ – photoshopte.

    [divider]

    Socialisme 2017

    Op Socialisme 2017 tonen we de film ‘I am not your negro’ op zaterdag 21 oktober van 16-18u.

    >> Meer info

     

  • [Video] Reportage vanop de anti-Trump betoging in Brussel eerder dit jaar

    Op 24 mei was er een sterke anti-Trump betoging in Brussel. Op deze betoging maakten Andrej en Pieter een reportage. Ze spraken met verschillende militanten van LSP en de campagne ROSA over het belang van protest en de opbouw van het verzet. Het geluid is niet optimaal, maar er zijn ondertitels.

  • Massale betoging stopt extreemrechts in Boston

    De afgelopen dagen waren er grote antiracistische acties in de VS. Het wijst op een heropstanding van het verzet tegen Trump en de rechtse bende die hem steunt. Er werd de afgelopen maanden veel en vaak gesproken over het zogenaamde ‘Alt-Right’, een nieuwe verpakking voor het oude extreemrechts. Maar de mobilisatiekracht ervan is erg beperkt. Onder druk van het antiracistisch protest werden al tientallen extreemrechtse manifestaties afgelast. Vorig weekend was er een actie in Boston gepland, een ‘Free Speech Rally’. De paar tientallen aanwezigen op die extreemrechtse manifestatie werden overtroefd door tienduizenden betogers. Een verslag vanuit Boston door Elan Axelbank van Socialist Alternative.

    Op zaterdag 19 augustus, een week na de gebeurtenissen in Charlottesville, betoogden 40.000 mensen in Boston tegen een bijeenkomst van Alt-Right. Boston leerde de rest van het land een belangrijke les: een massale beweging met maximale deelname en eenheid kan racisten en extreemrechts stoppen. Er werd twee maanden gemobiliseerd naar de extreemrechtse bijeenkomst, maar toch waren er slechts een 25-tal aanwezigen. De antiracistische tegenbetoging werd op minder dan een week tijd georganiseerd. Volgens de politie van Boston waren er 40.000 aanwezigen. Dat is een verhouding van 1.600 tegen 1.

    Om extreemrechts te verslaan, is er nood aan een zo breed mogelijke deelname van de beweging. Het betekent dat vakbonden, belangrijke progressieve organisaties zoals NAACP en Planned Parenthood, en voortrekkers als Bernie Sanders moeten handelen als mobilisatiekrachten. Verschillende vakbondsafdelingen hadden een delegatie op de betoging in Boston: de Massachussetts Teachers Association, Boston Teachers Union en SEIU 509. Dat is een belangrijke stap vooruit voor de beweging. Andere vakbondsafdelingen zoals SEIU 1199 en Unite Here Local 26 publiceerden verklaringen om de betoging te steunen. De betoging werd georganiseerd en geleid door leden van Black Lives Matter.

    Een paardagen voor de betoging contacteerde Boston Socialist Alternative de International Socialist Organization om samen een socialistisch blok op de betoging te vormen. ISO stemde hiermee in en ook de Democratic Socialists of America, Industrial Workers of the World en de Socialist Party USA sloten erbij aan. Het maakte dat er op de betoging een socialistisch blok met meer dan 1.000 aanwezigen was, een uitdrukking van de groeiende steun voor socialistische ideeën in de VS.

    Woede tegen nazi’s en tegen Trump

    De luidst geroepen slogans waren: “Hey hey, ho ho, Nazi scum have got to go,” “Racist, sexist, anti-gay, Donald Trump go away,” en “Alt-right, you can’t hide, you support genocide.” Alle slogans tegen Trump waren eveneens populair. Het was voor de tienduizenden betogers in Boston immers duidelijk dat ze niet alleen protesteerden tegen de 25 neonazi’s in de stad, maar ook tegen Trump, de racistische miljardair die het zelfvertrouwen van alt-right versterkt.

    Meteen na aankomst van de betoging probeerden een 40-tal leden van Socialist Alternative met zoveel mogelijk betogers te spreken over de noodzaak om het momentum verder te zetten in een blijvende beweging. We hadden het over hoe racisme ingebed zit in het kapitalisme dat verdeeldheid nodig heeft om stand te houden. We stelden ook dat we bewegingen tegen racisme en kapitalisme moeten uitbouwen om een efficiënt antwoord te bieden op racisme. De dreiging van racisme komt niet alleen van extreemrechts, het is ook geïnstitutionaliseerd in Boston door besparingen in het openbaar onderwijs en sociale diensten terwijl belastingvoordelen uitgedeeld worden aan grote bedrijven. De meeste nieuwbouwhuizen zijn dure luxegebouwen die onbetaalbaar zijn voor gewone werkenden, zeker voor wie niet blank is en disproportioneel veel gebukt gaat onder lage lonen.

    We verdeelden op de betoging 5.000 pamfletten voor een meeting onder de titel: “Socialisme en de strijd tegen racisme en extreemrechts.” We verkochten meer dan 100 exemplaren van onze krant ‘Socialist Alternative’ en haalden meer dan 1.000 dollar op met badges en affiches.

    Kunnen we op gevestigde politici vertrouwen?

    De burgemeester van Boston, Walsh, sprak zich scherp uit tegen extreemrechts dat naar Boston kwam en hij steunde aanvankelijk de tegenbetoging. Maar na een persconferentie titelde elke krant en nieuwssite in Boston: “Walsh: Blijf weg van de acties zaterdag.” Walsh trok zijn steun aan de betoging tegen racisme in, maar toch waren er tienduizenden aanwezigen. De bijzonder lage opkomst voor alt-right (waarbij ook 3 van de 6 voorziene sprekers afzegden omwille van de tegenbetoging) en de sterke tegenbetoging geven aan dat het de kracht van onze beweging was die extreemrechts een nederlaag toebracht. Als de politici en progressieve organisaties het menen als ze zich uitspreken tegen extreemrechts, dan moeten ze de beweging actief steunen.

    Boston toonde de weg voor de rest van het land wat mobilisatie tegen extreemrechts betreft. De betoging wijst ook op welk soort beweging nodig is om Trump weg te krijgen. Socialist Alternative zal er alles aan doen om deze beweging uit te bouwen en ondertussen zullen we het verband blijven maken tussen racisme en het winst-voor-alles systeem van het kapitalisme.

    Zoals de revolutionaire Black Panther Fred Hampton ooit stelde: “We zullen racisme niet met racisme bestrijden, maar met solidariteit. We zullen het kapitalisme niet met zwart kapitalisme bestrijden, maar met socialisme.” Werk daaraan mee!

  • Geweld door neonazi’s in Charlottesville leidt tot nieuw verzet in de VS

    Door Ty Moore, Socialist Alternative

    Het brutale blanke nationalistische geweld in Charlottesville en doorheen het land vormde een collectieve wake up call. Er moet gebouwd worden aan een sterke linkerzijde tegen racistisch geweld, intimidatie en geïnstitutionaliseerd racisme van de overheid. Progressieve leiders als Bernie Sanders moeten samen met de vakbonden, burgerrechtenactivisten, migranten, socialisten en andere progressieve organisaties opkomen voor gecoördineerde massaprotesten in elke stad om zo de extreemrechtse krachten te isoleren en terug te dringen. Deze protestacties moeten gekoppeld worden aan een programma dat duidelijk ingaat tegen Trump en tegen de belangen van de grote bedrijven. De bekommernissen van de meerderheid van de bevolking opnemen, kan leiden tot eenheid tegen racisme en haat.

    De dreiging van extreemrechts

    Alt-right, blanke nationalisten en neonazi’s hebben sinds de verkiezing van Trump steeds meer publieke acties georganiseerd. Het gaat nog steeds om kleine groepen en acties, maar de omvang en het zelfvertrouwen van deze groepen neemt toe. De honderden blanke nationalisten die afgelopen weekend naar Charlottesville trokken voor de betoging ‘Unite the Right’ wilden hun beweging naar een hoger niveau tillen.

    De brutale moord van Heather Heyer door de neonazi James Field maakte dat Trump er zich wel over moest uitspreken. Hij hield het op een veroordeling van het geweld en de haat “langs vele kanten.” Trump weigerde om het blanke nationalisme en de neonazi’s specifiek te veroordelen. Dit leidde tot woede onder miljoenen mensen. Minstens één website van alt-right verwelkomde de uitspraken van Trump als “erg, erg goed.”

    De enorme uitbarsting van woede tegen het geweld en de haat in Charlottesville toont de echte krachtsverhouding in de Amerikaanse samenleving tegenover extreemrechts. Er waren spontane acties in steden doorheen het land. Er is nood aan een plan om tot nationaal gecoördineerde massa-acties te komen en waar nodig moet links democratische verdedigingscomités vanuit de arbeidersbeweging opzetten om onze beweging en onze gemeenschappen te beschermen tegen aanvallen.

    Het is steeds duidelijker dat antiracistische acties op zich niet volstaan om de groei van nationalisme en racisme in de samenleving te stoppen. Om de opmars van blank nationalisme te stoppen of om een effectief verzet tegen Trump te bouwen, moeten we nadenken over een bewuste politieke strategie waarmee we extreemrechts kunnen isoleren.

    De voedingsbodem van het Trumpisme aanpakken

    De meeste Republikeinse leiders proberen zich te distantiëren van alt-right groepen, maar hun weinig verhulde racisme heeft de groei van racistische en reactionaire ideeën aangemoedigd. Decennialang voerden beide grote partijen een beleid van ‘harde aanpak van criminaliteit’, versterking van islamofobie onder het mom van ‘anti-terrorisme’ en een escalerend beleid van deportatie van migranten. Dit heeft een racistisch klimaat versterkt en extreemrechts kan daar gebruik van maken.

    De opkomst van extreemrechtse reactionairen en neofascistische krachten kan enkel begrepen worden als een internationaal fenomeen, het is het resultaat van de diepe crisis van het globale kapitalisme. Regeringen hebben wereldwijd een beleid gevoerd dat leidt tot een enorme ongelijkheid met eilanden van extreme rijkdom omgeven door een snel groeiende zee van armoede, economische ongelijkheid en sociale desintegratie. Met hun systeem in crisis en de dreiging van verzet van onderuit, doet een deel van de heersende klasse beroep op racisme, nationalisme en haat als onderdeel van een verdeel-en-heersbeleid.

    Het falen van de linkerzijde en de arbeidersbeweging om een voldoende sterk politiek alternatief naar voor te schuiven, liet ruimte voor rechtse populisten zoals Trump. In de laatste verkiezingen kon Trump zich opwerpen als de enige ‘anti-establishmentkandidaat’ tegen de heerschappij van Wall Street en de corrupte politieke elite. Hij kon zich zo voorstellen nadat de links-populistische campagne van Bernie gestopt werd door het establishment van de Democratische Partij. Hierdoor kon Trump zich op demagogische wijze richten tot miljoenen blanke werkenden en mensen uit de middenklassen die geconfronteerd worden met een dalende levensstandaard en een wereldvreemd politiek establishment. Het was deze politieke en sociale context die Trump toeliet om een gehoor te vinden voor zijn cynische verwijzingen naar nationalistische trots, zijn zondebokpolitiek tegen migranten, zijn openlijke misogynie en zijn belofte om ‘de riolen van Washington’ uit te kuisen.

    Nood aan een links alternatief

    De crisis van het kapitalisme ligt aan de basis van het Trumpisme. Een efficiënt verzet tegen rechts moet het protest tegen racisme en haat koppelen met een programma tegen armoede, werkloosheid, onbetaalbaar wonen en de chronische onderfinanciering van onderwijs, infrastructuur en sociale diensten. De middelen hiervoor moeten gezocht worden waar ze zitten: bij de superrijken. De steun voor Trump en alt-right ondermijnen, vereist een massabeweging met een duidelijk links politiek alternatief.

    Het potentieel hiervoor is zeker aanwezig. Dat zagen we al met de steun voor Bernie Sanders, zeker in de staten waar Trump hoge scores haalde. De zelfverklaarde democratische socialist is momenteel de populairste politicus van de VS en de meest prominente oppositiestem tegen Trump. De populariteit van Bernie komt voort uit zijn oproep tot “een politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs”, zijn eisen voor algemene gezondheidszorg, gratis hoger onderwijs, een massaal programma van jobs betaald door belastingen op de superrijken en zijn aanvallen op het establishment van zowel de Republikeinen als de Democraten.

    Jammer genoeg slaagt Sanders er niet in om dit radicale programma te verbinden met de nood aan een nieuwe massale partij van de werkende bevolking, een cruciale stap om het verzet tegen Trump te verenigen in een coherente massabeweging.

    Massaal protest en verdediging van onze beweging

    De betoging van ‘Unite the Right’ in Charlottesville heeft miljoenen mensen kwaad gemaakt en het leidt tot de zoektocht naar effectieve antwoorden. Het brutale geweld door neonazi’s leidt begrijpelijk tot sympathie onder een deel van de activisten voor fysieke antwoorden. Op de betogingen doorheen het land was de slogan: “Any time, any place, punch a nazi in the face” bijvoorbeeld erg populair.

    Deze benadering geeft uitdrukking aan een terecht gevoel, maar het riskeert antiracisten te isoleren en een obstakel te vormen voor de massale betrokkenheid en steun die we nodig hebben om te winnen. Onze kracht om Trump en alt-right een nederlaag toe te brengen, ligt bij het reële potentieel om de meerderheid van de samenleving tegen hen te organiseren. Progressieve leiders als Sanders moeten samen met burgerrechtenorganisaties, socialisten en de arbeidersbeweging opkomen voor massale vreedzame betogingen die honderdduizenden en mogelijk zelfs miljoenen mensen op de been brengen tegen racisme en haat.

    Tegelijk heeft de ervaring ons geleerd dat we niet op de politie kunnen vertrouwen om onze bewegingen te verdedigen, laat staan om migrantengemeenschappen te beschermen tegen racistische intimidatie en geweld. We moeten op onze eigen collectieve kracht rekenen en doorheen zelforganisatie ons verdedigen. De beweging tegen Trump moet waar nodig democratische comités opzetten voor de verdediging van onze betogingen en voor hulp aan bedreigde gemeenschappen.

    Sinds Trump aan de macht kwam, heeft Socialist Alternative gebouwd aan het verzet tegen zijn agenda van racisme, seksisme en beleid ten voordele van de grote bedrijven. We proberen in elke fase de beweging tegen Trump en zijn extreemrechtse vrienden te koppelen aan een strategie en een programma die de werkenden verenigen in een multi-raciale massabeweging. Onze centrale boodschap is dat een efficiënte strijd tegen rechts niet mag beperkt worden tot gewoon ‘neen’ zeggen.

    De huidige defensieve strijd moeten we koppelen aan een programma en strategie waarmee we de controle van de grote bedrijven op de samenleving aanpakken en een einde maken aan de economische en sociale onzekerheid waarop racisme, nationalisme en haat een grotere ingang vinden.

  • Extreemrechtse aanslag in VS: massaprotest nodig!

    Spontaan antifascistisch protest in Seattle

    De beelden waren schokkend: een auto rijdt doelbewust in op mensen omdat ze een andere mening hebben. Toch aarzelt de Amerikaanse president Trump om over terrorisme te spreken. Ook het legertje van rechtse tot extreemrechtse twitterende Vlaamse politici toont plots aan dat het wel degelijk kan zwijgen. Op zich is dat een verademing, maar het is tegelijk een vreselijk politiek statement: neonaziterreur wordt met de mantel der liefde toegedekt of toch minstens geminimaliseerd. Wij veroordelen deze aanslag en betuigen onze solidariteit met de slachtoffers, hun familieleden en vrienden.

    Overgenomen vanop blokbuster.be

    In Charlottesville waren allerhande neonazi’s en extreemrechtse militanten bijeengekomen voor een protestactie tegen het weghalen van een standbeeld van een generaal die in de Amerikaanse burgeroorlog tegen de afschaffing van slavernij vocht. Het weghalen van dit standbeeld werd door extreemrechts aangegrepen om verschillende groepen en stromingen te verenigen onder de slogan ‘Unite the Right.’ Extreemrechts voelt zich gesterkt door de overwinning van Trump in de presidentsverkiezingen en het aanvaardbaar maken van racisme. Het is een illusie te denken dat het groeiende zelfvertrouwen van extreemrechtse groepen geen gevolgen zou hebben.

    Het linkse protest tegen de bijeenkomst van extreemrechts werd gewelddadig aangevallen. Het dodelijke slachtoffer van de aanslag in Charlottesville is een 32-jarige activiste: Heather Heyer. Daarnaast vielen er nog tientallen gewonden. De dader staat bekend als een neonazi en sympathisant van alt-right. De aanhangers van de Ku Klux Klan, ‘alt-right’ (een hippe naam voor oude neonazi’s) en co voelden zich sterk omdat ze met 6.000 op straat kwamen. Dat er bij de eerste protesten tegen de eedaflegging van Trump drie tot vier miljoen mensen betoogden, toont dat er op straat geen gunstige krachtsverhouding voor extreemrechts is. Maar de verkiezingsoverwinning van Trump sterkt extreemrechts en leidt tot incidenten. Het zal erop aankomen om het zelfvertrouwen van extreemrechts te breken. Dat kan het beste via massamobilisatie. In de uren na de aanslag in Charlottesville volgden acties in tal van Amerikaanse steden. Die moeten verder opgebouwd worden.

    Het spontane protest toont aan dat het mogelijk is om terug te vechten, maar er is meer nodig om te komen tot een wereld zonder haat. Veel mensen vragen zich af hoe we de groeiende dreiging van blanke nationalisten, extreemrechtse krachten, … in deze Trumpiaanse tijden kunnen stoppen. Een goede start zou bestaan uit gecoördineerde acties die mee georganiseerd worden door de vakbonden en lokale gemeenschapsorganisaties. Tegelijk moeten we breed gedragen verdedigingscomités opzetten om onze beweging fysiek te verdedigen tegen geweld en aanslagen.

    Om succesvol te zijn, moet een beweging tegen extreemrechts ook de voedingsbodem van een fenomeen als Trump en de bijhorende opgang van extreemrechts aanpakken. Er is nood aan een brede beweging van werkenden met een socialistisch programma tegen armoede, werkloosheid, … en voor meer publieke middelen voor onderwijs, gezondheidszorg en andere openbare diensten. Deze beweging moet zich richten tegen elke vorm van onderdrukking en discriminatie, waaronder geïnstitutionaliseerd racisme.

    Dat we niet op de autoriteiten moeten rekenen om de strijd tegen extreemrechts geweld te voeren, is evident in een land met Trump als president. De president was zo omfloerst in zijn veroordeling van het geweld dat extreemrechts er zich nog door aangemoedigd zag. Zo brutaal hij soms uit de hoek komt op twitter, zo nietszeggend was zijn reactie op het fascistisch geweld in Charlottesville. Misschien is het omdat zijn eigen vader in 1927 nog betrokken was bij rellen toen hij deelnam aan een optocht van de Ku Klux Klan in New York?

    Onze lokale Trump, staatssecretaris Francken, retweette de flauwe boodschap van Trump als reactie op het fascistisch geweld. Hij retweette ook een opmerking van Julian Assange die zich afvroeg of Obama in het verleden Black Lives Matter heeft veroordeeld en die stelt dat er een dubbele standaard wordt gehanteerd. Dergelijke argumentatie dient enkel om de aandacht van dit concrete geval van terreur af te leiden. Black Lives Matter is overigens een reactie op het vele (ook dodelijke) geweld waar zwarten in de VS het slachtoffer van zijn. Hoe kan deze beweging vergeleken worden met gewelddadige neonazi’s? Dat extreemrechts geweld ook bij ons mogelijk is, zagen we op veel beperktere schaal na de Francken-meetings in Brussel en Gent. Extreemrechtse jongeren werden overmoedig en plaatsten openlijke bedreigingen tegen linkse activisten op sociale media en daarbuiten. Op de gevestigde media zullen we evenmin moeten rekenen voor de strijd tegen extreemrechts geweld. Zo titelde ‘Het Nieuwsblad’: “Zware rellen bij demonstratie van extreemrechts en neonazi’s.” Een dode door een aanslag gepleegd door een neonazi wordt hiermee geminimaliseerd tot ‘zware rellen’ met als suggestie dat het ‘slechts’ om een confrontatie tussen rechts en links ging.

    We zullen de antifascistische strijd zelf moeten voeren. We kunnen het protest in de VS steunen door ook hier te mobiliseren en de strijd tegen alle vormen van discriminatie, tegen rechts populisme en tegen het asociale beleid te voeren.

  • “No is not enough” – Naomi Klein versus het shock-beleid van Trump

    Trump is “de verpersoonlijking van het samengaan van mensen en bedrijven – hij is een menselijk megamerk met zijn vrouw en kinderen als afgeleide merken. Hij is de verpersoonlijking van het idee dat mensen en macht toelating geven om anderen alles op te leggen, of het nu gaat om het zich toe-eigenen van vrouwen of het toe-eigenen van de beperkte grondstoffen van een planeet die al op een rampzalige opwarming afstevent.”

    Recensie door Laura Fitzgerald

    Het feit dat Naomi Klein op krachtige wijze de waarheid spreekt, maakt van haar een van de populairste hedendaagse schrijvers en commentatoren. ‘No Is Not Enough’ werd relatief snel geschreven – in de eerste vijf maanden van 2017 – en gaat in om het beleid van Trump. Het is een bijdrage aan de discussie hoe we Trump en alles waar hij voor staat kunnen bestrijden. Op heel wat vlakken is het boek een samenvatting van de centrale argumenten in andere boeken van Naomi Klein: ‘No Logo’, haar bestseller uit 1999 die een bijbel voor de antiglobaliseringsbeweging werd, ‘The Shock Doctrine ‘uit 2007 waarin het neoliberale kapitalisme werd aangeklaagd en haar sterke boek ‘This Changes Everything’ uit 2016 dat de klimaatchaos verbond met de kapitalistische markt en tevens stelde dat de enige oplossing van buiten het kapitalisme zal komen.

    Rotte regime van Trump

    ‘No Is Not Enough’ stelt dat het presidentschap van Trump een “pure bedrijfsovername” is die “decennialang is voorbereid.” Klein maakt terecht het punt dat armoede en ongelijkheid toenamen onder Obama. Ze haalt uit naar twee mannen die onterecht soms aangehaald worden door progressieven: Bill Clinton en Bill Gates. Ze verwijt hen dat ze deel zijn van de neoliberale bocht die een hoogtepunt kent onder Trump. Klein gebruikt de term “filantrokapitalisme” als ze het heeft over de “stichtingen” van Gates en Clinton. Ze herinnert de lezer eraan dat Bill Gates in de jaren 1990 een twijfelachtige reputatie had als zakenman die in opspraak kwam door slechte arbeidsvoorwaarden. Nadien slaagde hij erin om zich een nieuw imago toe te meten als een soort van kapitalist met goede inslag die zich als weldoener voordoet. Klein erkent dat Hillary Clinton er niet in slaagde om haar merk van “trickle-down identiteitspolitiek”, zoals Klein het omschrijft, te laten werken tegenover die kiezers die de gevestigde politiek wilden afstraffen.

    Het boek brengt een nuttige kijk op het karakter van het Trump-regime. Zo speelde Mike Pence een directe rol in de racistische gentrificatie van New Orleans in de periode na Orkaan Katrina waarbij New Orleans op enkele jaren tijd een van de meest geprivatiseerde scholensystemen ter wereld had. Trump’s minister Rex Tillerson was CEO van ExxonMobil. In die functie zag hij toe op projecten die onderzochten hoe het bedrijf voordeel kon halen uit toekomstige klimaatrampen, terwijl tegelijk middelen werden besteed aan ‘fake wetenschap’ om vragen te plaatsen bij de realiteit van klimaatverandering.

    Klein geeft een anekdote uit 1976 om het parasitaire karakter van Donald Trump te illustreren. Ten tijde van de fiscale crisis in New York in 1976 kon hij vastgoed kopen voor 9,5 miljoen dollar. Hij verhuurde het aan de stad in ruil voor belastingverminderingen voor Trump. Tegen 2016 had dit de stad al 360 miljoen dollar gekost. In 1989 liet Trump paginagrote advertenties in enkele dagbladen uit New York plaatsen waarin werd opgeroepen om de doodstraf terug in te voeren nadat vijf zwarte en Latino mannen beschuldigd werden van de verkrachting van een blanke vrouw. DNA-bewijzen spraken de vijf achteraf vrij. Trump werd pas echt een ster door deel te nemen aan dubieuze televisieshows op bedrijfszenders zoals The Apprentice. De shows propageerden het individualisme en concurrentie tussen mensen met ‘humor’ die bestond uit het lachen over beperkingen van mensen en het propageren van een mentaliteit dat ‘egoïsme goed is’ naast bedenkelijke zaken als het World Wrestling Entertainment.

    Klein ziet Trump als een escalatie van de neoliberale bocht die al decennialang bestaat in het kapitalisme. Ironisch genoeg voerde Trump in de verkiezingen op populistische wijze campagne tegen Amerikaanse bedrijven die hun productie naar het buitenland verschuiven. Klein toont aan hoe hypocriet dit is. Trump heeft zelf eigen bedrijven op agressieve wijze gedelokaliseerd toen hij zijn zakenimperium meer en meer op vastgoed ging richten. Die verschuiving in zijn zaken was overigens een uitdrukking van de bijzonder parasitaire neoliberale bocht in het kapitalisme zelf de afgelopen decennia. De man die hij aanstelde om onderhandelingen rond handelsverdragen te voeren is Wilbur Ross, een voormalige bankier die miljarden verdiende door bedrijven over te nemen en ze te herstructureren (door personeel af te danken en delen te delokaliseren naar goedkopere landen.) Klein stelt dat de populistische beslissing van Trump om uit het Trans-Pacific Partnership (TPP) te treden, zal opgevangen worden met gelobby rond nieuwe aspecten binnen NAFTA.

    Neoliberalisme toon hoe het kapitalisme parasiteert

    In ‘No Is Not Enough’ zet Naomi Klein haar brandende kritiek op het neoliberalisme verder. Ze begon deze kritiek in ‘The Shock Doctrine’ van tien jaar geleden. Ze heeft het helemaal bij het rechte eind als ze schrijft: “Het neoliberalisme is een extreme vorm van kapitalisme dat dominant begon te worden in de jaren 1980, onder Ronald Reagan en Margaret Thatcher, maar vanaf de jaren 1990 de heersende ideologie van de wereldwijde elite werd, los van de partijkleuren van die elite.” Het neoliberalisme omvat onder meer het privatiseren van openbare diensten, het zoeken van winsten door een uitbreiding van het financiekapitaal, het overplaatsen van fabrieken naar de neokoloniale wereld waar de lonen fors naar beneden gedrukt worden, …

    De dominantie van het neoliberalisme – dat in werkelijkheid de globale economische crisis van 2008 veroorzaakte en tegelijk als ‘oplossing’ voor die crisis werd voorgesteld – maakt dat deze vorm van kapitalisme niet zozeer een exces is, maar eerder een uitdrukking van een kapitalisme in een fase van vernietiging. We kunnen diegenen die oplossingen zoeken door een kunstmatig onderscheid tussen neoliberalisme en het kapitalisme op zich meteen al duidelijk maken dat hun zoektocht niets zal opleveren. Er is nood aan een antikapitalistische strijd om de aanval op levensstandaard in de meedogenloze zoektocht naar steeds meer winsten te stoppen.

    Klein maakt enkele interessante punten over het verzet dat zij wil zien. Ze haalt veel hoop uit de beweging van Sanders die het politieke establishment in 2016 een schok toebracht. Die campagne toonde hoe populair traditionele linkse ideeën zoals algemene gezondheidszorg, gratis onderwijs en een leefbaar loon wel zijn. Klein zegt terecht dat elke populaire linkse beweging en politieke kracht zowel de loonongelijkheid en de economische status quo moet bestrijden, als een programma moet opnemen dat specifieke doelstellingen heeft en ingaat tegen seksisme, racisme en alle vormen van onderdrukking. Klein roept hiermee op tot ‘intersectionaliteit’ in de bewegingen. In deze context betekent dit ongetwijfeld dat alle vormen van onrechtvaardigheid en ongelijkheid moeten bestreden worden en dat antiracisme, anti-seksisme, … in alle bewegingen aanwezig moeten zijn. Dat is belangrijk voor al wie in de strijd voor een betere wereld teruggrijpt naar termen als intersectionaliteit. De afgelopen jaren werd die term echter vaak gebruikt voor een meer liberale versie van het onaanvaardbare status quo. De oproep van een ondubbelzinnig antikapitalisme dat verbonden wordt met antiracisme en anti-seksisme is de beste manier om gelijk welke beweging voor verandering te onderbouwen.

    Nood aan socialistisch alternatief

    Klein maakt ook een positief punt dat impliciet in de titel van het boek aanwezig is: we moeten verder gaan dan strijd rond één enkel thema zoals in het verleden vaak het geval was. Het is interessant dat een populaire auteur als Klein dit punt maakt: ze verdedigt niet alleen een programma tegen het kapitalistische status quo maar pleit ook voor een nieuwe samenleving waarbij die roep voor een nieuwe samenleving bewegingen voor veranderingen versterkt.

    Dit brengt ons bij het zwakste aspect van ‘No Is Not Enough’: het programma voor verandering dat wordt voorgesteld. Het is jammer dat een boek dat zo scherp kritiek brengt op het status quo en zo verfijnd kritiek brengt op het hele kapitalistische systeem er vervolgens niet in slaagt om degelijke antwoorden te formuleren. Er zijn heel wat positieve elementen waar we het volledig mee eens zijn, maar het programma dat door Klein wordt verdedigd blijft vastzitten in dit systeem. Klein wil de dominantie door de grote bedrijven omzeilen in plaats van het direct te bestrijden. Eisen zoals het opbreken van de banken en het vestigen van energieprojecten vanuit de gemeenschap zijn veel beter dan alles laten zoals het is, maar hiermee dringen we niet door tot de kern van het probleem.

    We moeten de macht uit de handen halen van de elite die de toekomst van onze mooie planeet bedreigt. We moeten de extreme en obscene rijkdom van die elite met de gemeenschap overnemen en de sleutelsectoren van de economie onder democratisch publiek bezit plaatsen. Dit kan door een beweging van onderuit van werkenden en alle onderdrukten, zodat de noden van de mensen en de planeet eindelijk centraal staan.

  • Klimaatverandering: Trump geeft extra gas!

    Klimaatbetoging in Oostende. Foto: MediActivista

    Op 1 juni kondigde Donald Trump officieel aan dat de VS uit COP21, het Klimaatakkoord van de VN-Top in Parijs uit 2015, zal stappen. De beslissing hing al langer in de lucht: de Amerikaanse president stak zijn standpunt over klimaatverandering nooit onder stoelen of banken. Zo plaatste hij een beruchte klimaatscepticus aan het hoofd van het Agentschap voor de Bescherming van het Milieu dat meteen 31% van zijn middelen moest inleveren. In een poging om de steenkoolindustrie te herlanceren, stopte hij het Clean Power Plan dat als doel had om een honderdtal erg vervuilende steenkoolcentrales te sluiten.

    Door Clément (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Een ramp in volle ontwikkeling

    De situatie van het klimaat op de planeet is nochtans alarmerender dan ooit. Het jaar 2016 was het warmste jaar ooit gemeten. De gemiddelde temperatuur lag 1,1 graad boven het pre-industriële niveau. Daarmee werd het record uit 2015 overschreden. Volgens het Amerikaanse National Climatic Data Center wijzen de gegevens van het eerste kwartaal van 2017 al op een nieuw record dit jaar. Twintig jaar na het ondertekenen van het Kyoto-akkoord dat voorzag in een vermindering van de uitstootgassen met minstens 5% in vergelijking met het niveau van 1990, blijft de opeenstapeling van koolstofdioxide zich maar versterken. Het komt op een punt dat de National Oceanic and Atmospheric Administration vaststelt dat op enkele plaatsen de hoogste concentratie van CO2 in de laatste 2 miljoen jaar wordt gemeten. (1)

    Naast de impact op de smeltende poolkappen, de toename van droogte, de hogere frequentie en kracht van natuurrampen als orkanen, … heeft de globale opwarming nog directe gevolgen op het menselijke leven. Een recente studie stelt dat er sinds 1980 doden vielen bij hittegolven in 1900 verschillende plaatsen (Moskou 2010 : 10.000 doden, Parijs 2003: 4.900 doden, …). Maar liefst 74% van de bevolking kan in de komende 80 jaar getroffen worden door potentieel dodelijke hittegolven. (2)

    Jobs versus klimaat?

    Trump rechtvaardigt zijn beslissing over het Klimaatakkoord met de stelling dat dit “jobs zal opleveren in de VS.” Hij stelt dat de ecologische regels een obstakel zijn om jobs te creëren of te behouden, onder meer in de mijnbouw die hij een nieuwe adem wil geven. Het argument dat het afschaffen van ecologische normen een positieve impact zou hebben op de economie is een leugen. De mijnsector is steeds meer geautomatiseerd waardoor deze in handen van de kapitalisten eerder jobs doet verdwijnen in plaats van bijkomen. Daarnaast houden de berekeningen van de Amerikaanse president geen rekening met de schade die aangericht wordt door de vaker voorkomende natuurrampen als gevolg van de klimaatverandering.

    Het is overigens niet zo dat de volledige Amerikaanse kapitalistische klasse blij is met het opzeggen van het klimaatakkoord. Bepaalde kapitalisten staan er positief tegenover, maar dat geldt niet voor de meerderheid van de kapitalisten. Zij vrezen een verlies aan diplomatische autoriteit voor de VS op internationaal vlak. Ze willen ook niet dat rivalen voorsprong nemen in de snelgroeiende sector van de duurzame energie. Dat  komt tot uiting in het initiatief “We are still in” waarmee zeven Amerikaanse deelstaten en tal van steden en bedrijven zich uitspraken voor het behoud van het akkoord van Parijs. De beslissing van Trump om zich uit het akkoord van Parijs terug te trekken, moet vooral gezien worden als een poging van een regering in crisis om na een reeks nederlagen de sociale basis te behouden rond het idee van “jobs naar Amerika brengen.”

    Klimaatakkoorden volstaan niet

    Het is natuurlijk een slecht signaal als de grootste producent van fossiele energie en de tweede grootste uitstoter van broeikasgassen zich uit het Klimaatakkoord terugtrekt. Met dat akkoord kwamen 200 landen overeen om de uitstoot van CO2 te beperken en om fossiele energie geleidelijk te vervangen door hernieuwbare energie.

    Maar we moeten ook wijzen op de beperkingen van de klimaatakkoorden. Sinds de Klimaattop van Rio in 1992 is de situatie enkel slechter geworden. De Klimaattop van Parijs zal die tendens niet omkeren. Het akkoord erkent de noodzaak om de opwarming tegen 2100 te beperken tot 2 graden. Dat cijfer wordt betwist omdat het niet zou volstaan. In het Klimaatakkoord wordt geen enkele beperking van de ontginning van fossiele brandstoffen voorzien (terwijl 80% van de bestaande reserves niet zouden mogen ontgonnen worden om aan de doelstellingen te geraken!). Er wordt ook geen enkel tussentijdse doelstelling voorzien om de uitstoot terug te dringen tot een nulniveau in 2050. Als kers op de taart wordt het akkoord enkel op vrijwillige basis toegepast. Het akkoord mag dan wel historisch zijn, bindend is het niet.

    De neerbuigende opstelling van Donald Trump voor een feit dat erkend wordt door 97% van de wetenschappers maar ook het gebrek aan doeltreffendheid van de akkoorden die gesloten worden door minder botte wereldleiders bevestigen dat er meer nodig is om tot radicale antwoorden op de ecologische uitdagingen te komen. Zolang de belangrijkste vervuilers, de grote bedrijven, ons productiesysteem controleren met het oog op de winsten van een kleine minderheid, zal er niets veranderen. Om te antwoorden op de kwestie van klimaatverandering moet de gemeenschap controle kunnen uitoefenen op de sleutelsectoren van de economie. Die controle veronderstelt het bezit ervan. Enkel dan is het mogelijk om over te gaan tot massale investeringen in hernieuwbare energie, onderzoek en ontwikkeling, openbaar vervoer, … als onderdeel van een rationeel geplande economie die de belangen van het klimaat en de meerderheid van de bevolking centraal stelt.

     

    • http://www.lemonde.fr/planete/article/2017/05/09/tous-les-indicateurs-du-rechauffement-climatique-sont-au-rouge_5124694_3244.html
    • http://www.independent.co.uk/environment/heatwaves-deadly-populations-faces-century-global-warming-climate-change-report-a7797721.html

     

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping