NL Socialisme

Tag: ResistTrump

  • Na massale anti-Trump betoging: verzet verder opbouwen!

    Foto: Liesbeth

    Trump staat onder druk. Zijn approval rating blijft zeer laag. Overal waar hij komt is er protest, bij zijn bezoek aan Brussel waren er meer dan 10.000 betogers. Het inreisverbod voor moslims uit bepaalde landen werd na massaal en spontaan protest aan grote luchthavens meteen nietig verklaard. En dan is er nog het schandaal rond mogelijke banden tussen zijn campagneteam en de Russische overheid. Trump ontsloeg inmiddels FBI-directeur Comey, die het het onderzoek naar belangenvermening leidde, en er loopt op basis daarvan een onderzoek tegen Trump voor machtsmisbruik.

    Door Fabian

    Geen illusies in manoeuvres

    De laatste weken werden er in de media parallelen getrokken met het Watergate-schandaal en de daaropvolgende afzetting van president Nixon. Het was echter in de context van grote bewegingen, onder andere tegen de oorlog in Vietnam en voor burgerrechten dat Nixon uiteindelijk moest opstappen. Het protest bedreigde de positie van de allerrijksten.

    Vandaag zullen de rijksten zolang het mogelijk is gebruik maken van Trump om nieuwe belastingvoordelen te bekomen en harder te besparen. Trump blijft onvoorspelbaar maar tot nog toe heeft het Amerikaanse establishment hem relatief goed onder controle. Vier van zijn dichte adviseurs komen van de grootste Amerikaanse investeringsbank, Goldman Sachs, en behartigen de belangen van het grootkapitaal.

    De druk op Trump en Wannabe Trumps verder opvoeren!

    Succesvolle acties tonen dat het mogelijk is om Trump te diskrediteren, onder druk te zetten en zelfs doen terugkrabbelen op zijn beleid. Een belegering door verontwaardigden van Town Hall Meetings, waar Republikeinse vertegenwoordigers kwamen spreken, leidde tot het afvoeren van de eerste poging tot ‘Trumpcare’ – een asociale hervorming van de gezondheidszorg. Nu komt het er op aan om het verzet tegen Trump’s beleid voor de 1% verder te organiseren rond een alternatief voor de 99% en op te bouwen met nieuwe, strijdbare acties.

    Die strijd mag zich niet beperken tot verkiezingen, maar moet op straat gebracht worden. De massale betoging in Brussel op 24 mei toonde het potentieel voor een brede beweging die het ‘Trumpisme’, ook bij ons, kan verslaan. We moeten het verzet uitbreiden en richten tegen die politici die hier racisme opstoken en Trumpiaanse maatregelen voorstaan. Ook het inhumane vluchtelingenbeleid, de oorlogshonger en de besparingsdrift van onze regering kunnen we verslaan als we ons organiseren rond een links alternatief.

  • Vrouwen in de vuurlinie, maar ook in verzet!

    Foto: Liesbeth

     

    Nog voor hij president werd, protesteerden heel wat vrouwen én mannen op straat tegen de vrouwonvriendelijke retoriek van Donald Trump. Dat gaat gepaard met verzet tegen het asociale sociaaleconomische beleid met besparingen op verschillende sociale diensten. Vrouwenrechten liggen onder vuur. Tegelijk stonden vrouwen meteen vooraan in het verzet tegen Trump. Bij de Women’s Marches op 21 januari, bij de eedaflegging van Trump, waren er maar liefst 3,5 miljoen betogers. Het verzet gaat sindsdien onverminderd door.

    door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Trump houdt het niet bij seksistische maatregelen, hij doet ook uitdrukkelijk vrouwonvriendelijke uitspraken. Zo verklaarde hij dat je met vrouwen kan doen wat je wil: “Grab’em by the pussy” stelde Trump. De betogers spraken zich uit tegen deze uitspraak: “Pussy grabs back.” Tal van betogers maakten eigen mutsen met roze poezenoortjes als symbool van protest tegen seksisme.

    Verdedig het recht om zelf te beslissen

    Trump vroeg de vrouwen in zijn kabinet om zich “als vrouw te kleden” met inbegrip van een rok en hoge hakjes. Het opleggen van strikte kledingregels, zeker voor vrouwen, gebeurt wel vaker. Het gemeentebestuur van Dadeville in Alabama wil bijvoorbeeld een verbod op het dragen van korte rokjes en jurken.

    Tegen de achtergrond van een verkrachtingscultuur worden vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld op deze manier verantwoordelijk gesteld voor het geweld: als vrouwen hadden ze beter moeten weten en zich niet op een bepaalde plaats moeten begeven of niet in ‘uitdagende’ kledij moeten buitenkomen.

    Het probleem beperkt zich niet tot de andere zijde van de Atlantische Oceaan. In ons land geeft de FOREM (Waalse tegenhanger van de VDAB) cursussen over hoe vrouwen zich moeten kleden en schminken voor een sollicitatie… Midden maart besliste het Europese Hof van Justitie dat ontslag wegens het dragen van een hoofddoek gerechtvaardigd is. Het Hof stelt dat de eis van neutraliteit aan iedereen zonder onderscheid kan opgelegd worden. Nochtans is het duidelijk dat de maatregel vooral gericht is tegen moslimvrouwen die hierdoor nog moeilijker werk vinden. Wij verdedigen het recht van vrouwen om zich te kleden zoals ze dit willen: baas over eigen lichaam en kledij! Vrouwen moeten zelf kunnen beslissen of ze een broek of een rok dragen en hoe lang die rok is. Ze moeten zelf beslissen of ze wel dan niet een hoofddoek dragen. Niemand anders moet deze beslissing nemen: niet de familie, werkgever of schooldirectie.

    Vrouwen moeten ook het recht hebben om zelf te beslissen over hun seksualiteit en hun reproductieve rechten. Trump is daar fel tegen gekant en probeert het feit dat hij niet de bevoegdheid heeft om abortus te verbieden (dat is een bevoegdheid van de deelstaten) te omzeilen door alle subsidies te schrappen voor ondersteunende organisaties die de toepassing van abortus begeleiden of er informatie over verstrekken. Hij wijst op het voorbeeld van Texas waar het dokters toegelaten is om over de gezondheidssituatie van een embryo te liegen om te vermijden dat een vrouw een einde maakt aan de zwangerschap, overigens in een context van praktisch geen sociale ondersteuning voor mensen met een beperking. Trump benoemde een felle tegenstander van het recht op abortus als nieuwe rechter in het Hooggerechtshof. Die rechter vindt ook dat bedrijven het recht hebben om op religieuze basis geen gezondheidsverzekering aan personeelsleden toe te kennen om zo te vermijden dat contraceptie terugbetaald wordt.

    Sinds de verkiezingen was er al heel wat protest tegen Trump. Het is mogelijk om overwinningen te boeken. De Poolse vrouwen toonden dit aan: hun strijd met zelfs een vrouwenstaking dwong de regering ertoe om een voorstel tot drastische inperking van het recht op abortus in te trekken.

    Voor toegankelijke en kwaliteitsvolle gezondheidszorg

    Trump is er uiteindelijk in geslaagd om zijn Affordable Health Care Act (AHCA) door het parlement te krijgen. Hierdoor zullen tegen 2060 naar schatting 24 miljoen Amerikanen zonder enige gezondheidsverzekering vallen. De deelstaten zijn bovendien niet langer verplicht om de kosten voor ‘essentiële zorg’ te vergoeden, zoals verloskunde of psychologische ondersteuning van onder meer slachtoffers van geweld.

    De nieuwe gezondheidswet laat bedrijven toe om mensen niet te verzekeren als ze een “vooraf bestaande ziekte” hebben, een ziekte die al aangegeven was voor de inschrijving bij een ziekteverzekeraar. Zo zou iemand die een post-traumatische behandeling of een test op SOA’s ondergaat na een verkrachting, moeite hebben om nog een nieuwe verzekering af te sluiten. In het  systeem van Trump en zijn bevriende verzekeringsbedrijven is een slachtoffer van een verkrachting immers een risicopersoon.

    De hervorming van de gezondheidszorg komt neer op een besparing van 880 miljard dollar en dit terwijl de zorgsector in de VS al bekend stond als erg duur voor de gebruikers en beperkt voor wie het zich niet kan veroorloven. Trump had deze besparing nodig om nieuwe fiscale cadeaus toe te kennen aan de rijksten. Voor gewone gezinnen is dit rampzalig.

    In België is de gezondheidszorg een pak toegankelijker, maar de besparing van 902 miljoen euro doet wel pijn voor zowel personeel als gebruikers. Wie het niet breed heeft, wordt gedwongen tot keuzes tussen gezondheidszorg aan de ene kant en eten en onderdak aan de andere kant. De gezondheid van vrouwen wordt direct geraakt door de beperking van de middelen voor centra van gezinsplanning, verlaging van de terugbetaling voor gynaecologische onderzoeken of nog de vermindering van het aantal dagen dat pas bevallen moeders in de kraamkliniek kunnen blijven.

    De arbeidsvoorwaarden in de zorgsector, een sterk vrouwelijke sector, staan onder druk door de besparingen en het gebrek aan investeringen. De afgelopen maanden waren er verschillende acties van de zorgsector tegen de besparingen en de hoge werkdruk. Deze strijd is belangrijk en het is vandaag eigenlijk de grootste vrouwenbeweging, in de zin van een beweging van vrouwen (én mannen) voor onder meer vrouwenrechten. Het versterken van de vakbonden en de organisatie van vrouwen op de werkvloer is nodig om de beweging verder uit te bouwen en samen te strijden voor degelijke arbeidsvoorwaarden.

    In de strijd tegen Trump en zijn asociale beleid gericht op de belangen van de superrijken spelen vrouwen een sleutelrol. Solidariteit met de strijd in de VS is belangrijk, laten we het meteen koppelen aan strijd tegen het asociale beleid bij ons.

  • Trump stapt uit klimaatakkoord. Verdedig de planeet door te strijden voor socialisme

    Vorige donderdag kondigde Trump aan dat hij de VS uit het Klimaatakkoord van Parijs wil terugtrekken. Niemand was echt verbaasd. Maar er was nog wat hoop dat de druk van grote bedrijven – met een oproep van topfiguren van bedrijven als Apple, Google, JP Morgan, GE en Microsoft – en de vragen van de paus en de wereldleiders op de G7-top enige impact zouden hebben.

    Door Jess Spear

    De gevolgen voor de VS zijn moeilijk te voorspellen op dit ogenblik. Maar het volstaat om erop te wijzen dat de VS wereldwijd de tweede grootste verantwoordelijke is voor de uitstoot van broeikasgassen, dat de VS meer fossiele brandstoffen produceert dan gelijk welk ander land en dat het Amerikaanse leger de belangrijkste consument van fossiele brandstoffen is. Zonder de VS als partij in het klimaatakkoord, wordt het heel moeilijk om een ernstige impact te hebben en de dreiging van klimaatverandering te beperken. Dit wordt al decennialang erkend door wereldleiders en de VS domineerden de afgelopen klimaatconferenties. Maar de wereldleiders weigeren de onderhandelingen te heropenen en beweren dat ze de klimaatverandering willen aanpakken waarbij “niets ons kan stoppen.”

    Een aantal staten en steden in de VS protesteren. California, Washington en New York zijn goed voor 25% van het BBP en 20% van de bevolking. Zij verklaarden dat ze het Klimaatakkoord wel zullen nakomen. Ze vormden samen met zeven andere staten de US Climate Alliance. De doelstellingen van die alliantie werden onderschreven door 105 burgemeesters van steden (waaronder 12 van de 15 grootste steden in het land).

    Amerika alleen

    De toespraak waarmee Trump deze stap uitlegde, ging gebulkt van het economisch nationalisme. Dit was duidelijk geïnspireerd door de alt-right reactionair Steve Bannon.

    Terugtrekken uit het akkoord van Parijs wordt gesteund door een deel van de industriële kapitalisten, onder meer in de energiesector. Maar zelfs in die kringen van de heersende klasse is niet iedereen opgezet met de beslissing. De bezorgdheid heeft niet zozeer te maken met het milieu op zich, maar met de verminderde ‘leidinggevende’ rol van het VS-kapitalisme op het wereldtoneel. De Chinese kapitalisten en heersers zijn bereid om die rol over te nemen nu de verdeeldheid tussen de VS en de EU scherper wordt.

    De meerderheid van de Amerikaanse heersende klasse wil niet dat rivalen de groeiende industrie van hernieuwbare energie domineren. Trump beweerde dat het akkoord van Parijs de komende 20 jaar tot het verlies van 6,7 miljoen jobs zou leiden. Hij houdt echter geen rekening met de economische ramp die veroorzaakt wordt door de klimaatverandering. De uitspraak van Trump was slechts één van de vele van de pot gerukte verklaringen.

    De belangrijkste reden voor Trump ligt elders. Zijn regering wordt gekenmerkt door crisis en hij weet dat hij zijn basis moet onderhouden rond de kwestie van “jobs terugbrengen.” Een geïsoleerde positie van de VS zal echter tot meer jobverliezen leiden. De bewering dat dit beleid jobs zal terugbrengen in de steenkoolindustrie is – zoals we eerder uitlegden (zie: Stop de oorlog tegen het klimaat) – een leugen. We denken dat er een massale publieke investering nodig is in de infrastructuur op basis van hernieuwbare energie om zo miljoenen degelijke jobs te creëren waarbij beroep gedaan wordt op de kennis van de werkenden uit de vervuilende sectoren .

    Wat verdedigen?

    Wie begrijpt wat er op het spel staat en wat er nodig is om onze toekomst te beschermen, weet dat het akkoord van Parijs veel te beperkt is. Zoals we destijds opmerkten: “Het bereikte akkoord erkent de noodzaak om onder 2 graden Celsius te blijven, met een doelstelling om de opwarming onder 1,5 graden te houden. Maar de vrijwillige doelstellingen voor de beperking van de uitstoot zijn niet bindend en starten pas vanaf 2020. Als alle doelstellingen behaald worden – wat nooit eerder gebeurde – zal de wereldwijde temperatuur nog steeds met 3,5 graden Celsius toenemen, twee graden meer dan wat volgens wetenschappers veilig is.”

    Ondanks de beperkingen kwamen leiders van 200 landen voor het eerst in de geschiedenis overeen om de uitstoot van broeikasgassen te beperken en om fossiele brandstof te vervangen door hernieuwbare energie met financiële steun hiervoor aan minder ontwikkelde landen. De erkenning dat we onder 2 graden Celsius moeten blijven is een bevestiging van het feit dat 80% van de reserves aan fossiele brandstoffen niet kan geëxploiteerd worden.

    Het akkoord volstaat niet, maar het engagement in woorden had er nooit gekomen zonder massale druk van onderuit. Denk maar aan de 400.000 betogers in New York tijdens de grootste milieubetoging ooit in de VS of de honderdduizenden die wereldwijd op straat kwamen en de duizenden die aan acties van massale burgerlijke ongehoorzaamheid deelnamen. Deze druk dwong regeringen tot wat ze niet wilden doen: erkennen dat er iets moet gebeuren.

    Kapitalisme versus onze toekomst

    Woorden volstaan niet, er zijn daden nodig. De vrijwillige doelstellingen die in Parijs werden overeengekomen, zullen wellicht niet behaald worden. Een aantal EU-landen zal de doelstellingen voor hernieuwbare energieproductie niet halen. Nog voor Trump president werd, zag het er naar uit dat de VS het doel voor 2025 niet zou halen. Het gevoerde beleid gaat immers niet ver genoeg.

    De auteurs van het Klimaatakkoord anticipeerden hierop door een vijfjaarlijkse evaluatie in te voeren in de hoop dat de landen meer ambitieuze doelstellingen zouden aannemen. Dat is erg onwaarschijnlijk gezien de al erg beperkte doelstellingen die bovendien niet gehaald worden. Het ontbreekt bovendien aan de nodige politieke bereidheid om de grote oliebedrijven en de financiers van de fossiele brandstoffensector aan te pakken.

    We staan momenteel op drie jaar van het punt waarop volgens wetenschappers de uitstoot zal pieken. Na 2020 moet de uitstoot drastisch verminderen om te vermijden dat de temperatuur met meer dan 2 graden Celsius zou toenemen. Er is geen ruimte meer voor uitstel. Elke partij of politicus die dit beweert, is ofwel totaal onwetend ofwel wordt gelogen.

    De kapitalisten en hun dienaars in de regering hebben meer dan 25 jaar gehad om iets te doen. Deze tijd ging verloren aan het ontkennen van wat de wetenschap vaststelde. Er werden miljarden uitgegeven aan campagnes om de bevolking te verwarren. Dit alles is niet verwonderlijk: er stonden miljardenwinsten op het spel.

    Nu loopt de opwarming uit de hand en is het klimaatstelsel steeds instabieler. Tegelijk zijn er massabewegingen tegen besparingen, ongelijkheid, oorlog en onderdrukking. De milieubeweging moet zich verenigen met de antikapitalistische en socialistische bewegingen om te strijden tegen het hele systeem.

    Er is nood aan een nieuwe politieke partij die de belangen van de werkenden en armen verdedigt en opkomt voor een duurzame toekomst. We moeten de woede tegen de aanval van Trump op het klimaat koppelen aan het verzet tegen de aanvallen van de Republikeinen op de werkenden in het algemeen, in het bijzonder met de Trumpcare. Een zomer van verzet met massale actiedagen in heel het land is nodig om duidelijk te maken dat Trump en zijn regime weg moeten.

    Wij eisen:

    • Onze toekomst is belangrijker dan private winsten – geen terugtrekking uit het Klimaatakkoord, de opwarming onder de 1,5 graden houden door de doelstellingen op te voeren.
    • Massale publieke investeringen in openbaar vervoer en hernieuwbare energie.
    • Breng de grote banken, grote energiebedrijven en grote landbouwbedrijven onder publiek bezit en onder democratische controle.
    • Een ‘rechtvaardige overgang’ voor alle werkenden in vervuilende sectoren met een garantie van waar nodig een nieuwe opleiding en het behoud van degelijk betaalde jobs.
    • Een democratisch socialistische planning van de economie op basis van de belangen van de overgrote meerderheid van de bevolking en het milieu. Voor een socialistische VS en een socialistische wereld!

  • Kan protectionisme jobs redden?

    Foto: Flickr/epletic

    De laatste jaren zien we een opgang van protectionistische politici en tendensen. Deze trend vloeit voort uit de kapitalistische crisis: de mislukking van de “vrije markt” en de vrijhandel om de levensstandaard op te trekken.

    Dossier door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Donald Trump dreigde tijdens zijn verkiezingscampagne met hoge invoertarieven van “35 of 45%” voor bedrijven die delokaliseren, ook landen als Mexico en China kwamen hierbij onder vuur te liggen. Zijn administratie zou internationale handelsakkoorden als Nafta en de TPP opzeggen. Trump zou voortaan “Amerikaanse jobs voorop plaatsen.” Een aantal grote bedrijven kwam na dreigementen, niet zelden gelanceerd vanop Twitter, effectief terug op hun beslissing om te delokaliseren. Anderen stoorden er zich niet aan: ze gingen gewoon verder met het verschepen van jobs naar lageloonlanden. De rechtse populist Trump is tevreden met een aantal symbolische en dikwijls schijnoverwinningen. Ook het rechtse populisme en extreemrechts zweren bij het kapitalisme. Ze hebben geen politiek om jobs te redden die sneuvelen door de crisis van het systeem.

    Trumps protectionisme: doekjes voor het bloeden

    Trump claimde dat zijn dreigement naar het bedrijf Carrier toe ervoor zorgde dat “1100 jobs” werden gered. Dat bleek een leugen: hij had 350 jobs meegeteld die sowieso niet zouden wegvallen. 1288 jobs gingen wel degelijk verloren. Carrier zag af van de verhuis omdat er ook tal van overheidscontracten op het spel stonden: goed voor 6,7 miljard dollar, onder meer bij het Pentagon (Alternet, 18/1/17).

    Carrier kreeg 7 miljoen aan belastingverlagingen van Trumps administratie. Daarnaast zou het bedrijf 16 miljoen in nieuwe technologie en automatisering investeren. Een commentaar van Gregory Hayes van United Technologies, het moederbedrijf van Carrier, geeft aan hoe tijdelijk het respijt zal zijn voor de overblijvende arbeiders: “Veel van die jobs die vandaag laaggeschoold zijn, zullen geëlimineerd worden door automatisering.” (zakelijke website Bloomberg, 29/3/17) Behalve wat retoriek geven rechtse populisten en aanhangers van de “vrije markt” dus geen enkele garantie voor het behoud van jobs.

    Dit geeft aan wat het hele probleem is met illusies in “economisch nationalisme”, of het nu van rechtse populisten of neofascisten komt. Zolang het kapitaal de touwtjes in handen heeft, en de kapitalistische crisis blijft doorzieken, is er geen enkele job veilig. Enkel een socialistische strategie van strijd voor elke job, democratische bezetting en nationalisatie van bedrijven die willen herstructureren, kan jobs redden.

    De grenzen van de globalisering

    Voorstanders van kapitalistische handel stellen dikwijls dat dit de globale rijkdom vergroot en de “armoede terugdringt”. De rijkdom is wereldwijd nog nooit zo groot geweest, hoewel de economische groei stagneert. Maar ook de ongelijkheid was nooit groter. Lees de jaarlijkse rapporten van Oxfam er maar op na. Die kan je lezen als een terugkerende bevestiging van Marx’ “wet van de concentratie van kapitaal in steeds minder handen.”

    Dit drukt enerzijds economische processen uit van competitie en het overwicht van gigantische, wereldomspannende multinationals. Anderzijds wordt die trend versterkt door het proces van verlaging van de bedrijfsbelastingen en verlaging van de belastingvoeten voor de allerrijksten, in de neoliberale periode van de laatste decennia. Of: de regeringen als “algemene beheerraad” van de belangen van het kapitaal, in Marx’ woorden. Deels zijn deze beslissingen overigens een respons op de gedaalde winstvoeten in de jaren ‘70.

    In de economisch dominerende landen – zoals in Europa en België – groeide overigens de armoede sinds de jaren ‘80. In landen als China daalde de officiële armoede, maar de overgang naar het kapitalisme zorgt er voor nieuwe tegenstellingen: overcapaciteit en zeepbellen van schulden, die de maatschappij terug naar beneden zullen trekken. De “groeilanden” in de neokoloniale wereld zijn volledig afhankelijk van een door schulden aangedreven economische cyclus op wereldvlak. Dit is een immense zeepbel die op een bepaald moment zal barsten, met financiële en economische schokken tot gevolg.

    Periodes van vrijhandel komen binnen het kapitalisme vooral voor wanneer de economie sterk groeit. In periodes van crisis, zoals vandaag, komen protectionistische tendensen weer onvermijdelijk op. Trump heeft overigens het Nafta-handelsakkoord niet helemaal “afgeschaft”. Hij wil het heronderhandelen, ook omdat grote delen van het Amerikaanse kapitaal geweldig van delokalisatie naar Mexico hebben geprofiteerd. De agro-business in de VS zag zijn omzet serieus stijgen door de toegenomen export naar Mexico. Voor Trump was het gemakkelijker om het handelsakkoord TPP wel te schrappen: dat was nog niet in de praktijk gezet, zoals Nafta, en liet dus enige ruimte voor protectionistisch borstgeklop.

    Trump kan op dit moment niet zomaar over de hele lijn invoertarieven van 35 of 45% opleggen aan producten uit Mexico of China. Dit zou tegenmaatregelen uitlokken die Amerikaanse bedrijven meteen treffen en de wereldeconomie in een recessie duwen. Het kapitaal probeerde zich, doorheen onder meer de Wereldhandelsorganisatie, overigens deels “tegen zichzelf” te beschermen door boetes te voorzien voor protectionistische maatregelen. Daarmee denken de kapitalisten een nieuwe depressie zoals in de jaren ‘30 te kunnen vermijden. Maar dat is ijdele hoop: eens een diepere crisis zich aankondigt, zullen de handelsakkoorden onder druk komen, worden opgebroken en zal het systeem opnieuw wegzinken in protectionisme, wat – net als in de jaren ‘30 – geen jobs zal redden maar de werkloosheid en miserie zal vergroten.

    Trump verhoogde wel de tarieven voor invoer van staal uit een aantal landen, zoals België, waarvan zijn Commerce Department meent dat ze aan “dumping” doen. Zo balanceert Trump tussen de verdediging van bepaalde Amerikaanse industrieën, enerzijds, maar zijn er anderzijds in zijn administratie ook krachten die het gevaar zien voor het gehele kapitalisme van een afglijden naar protectionistische maatregelen en tegenmaatregelen.

    Een socialistische bescherming van jobs

    Als we onze jobs willen behouden en uitbreiden, zullen we er zelf via strijdbare vakbonden en partijen voor moeten opkomen. Zowel de “globaliserende” als de “protectionistische” vleugel van het kapitaal kan ons geen jobzekerheid bieden en de levensstandaard niet verhogen. De “sociale retoriek” van Le Pen in Frankrijk, Trump rond “Amerikaanse jobs”, en zelfs het neofascistische Vlaams Belang zijn slechts sociale demagogie. Dit zijn krachten die het kapitalisme verdedigen. Ze kunnen geen oplossing bieden voor de ingebakken crisissen van het systeem.

    We moeten opkomen voor arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen. Massaontslagen moeten we beantwoorden met mobilisatie en de nationalisatie van bedrijven die ermee dreigen, onder controle van de werknemers zelf. Sociale dumping en “detachering” van werknemers uit lageloonlanden kan worden bestreden zonder ons tegen die werknemers zelf te richten: door op te komen voor gelijke lonen en harmonisatie naar boven van de voorwaarden. Tegelijk moeten we ons internationaal organiseren in vakbonden en partijen die de heerschappij van het kapitaal wereldwijd bestrijden. Enkel de strijd voor een andere, socialistische maatschappij – een democratisch geplande economie – kan jobs definitief redden, massaal investeren in nieuwe jobs, de levensstandaard verhogen, het milieu beschermen en de vrije tijd en persoonlijke ontwikkeling bevrijden van de ketenen van het kapitalisme.

  • Stop de oorlog tegen het klimaat

    2016 was het derde opeenvolgde warmste jaar ooit. De ijskappen smelten af. Superstormen, aardbevingen en vernietiging van het ecosysteem worden de norm. Wetenschappers vragen de wereldleiders om actie te ondernemen en te investeren in groene, duurzame energie. De menselijke impact op klimaatverandering is niet langer een discussiepunt: 97% van de wetenschappers zijn het erover eens. Maar wetenschap volstaat niet voor Donald Trump: hij blijft zeggen dat er geen klimaatverandering is.

    door Toya Chester, Socialist Alternative

    De VS is goed voor ongeveer 25% van de wereldwijde CO2-uitstoot. Maar de president denkt dus niet dat deze uitstoot negatieve gevolgen heeft voor het klimaat. Ook Scott Pruitt, de man die door Trump aangesteld werd aan het hoofd van het Agentschap voor Milieubescherming, gelooft 97% van de wetenschappers niet. Hij trad in het verleden vaak op om de belangen van de fossiele brandstofsector te verdedigen. Trump wil zich niet houden aan de afspraken van de Klimaattop van Parijs in 2015, terwijl die al heel beperkt waren. Het zou de deur openzetten voor het openhouden van steenkoolcentrales en het afbouwen van regels om het milieu te beschermen.

    Trump en de Republikeinen voeren aanvallen uit die ook een deel van hun eigen basis treffen. Dit was zeker het geval met de voorstellen rond gezondheidszorg. Maar ook het schrappen van maatregelen om het milieu te beschermen, is rampzalig voor de werkenden die Trump beweert te vertegenwoordigen. Onder het mom dat dit jobs zal opleveren, wil Trump af van de Clean Water Rule die onder Obama werd opgelegd om een aantal kleinere rivieren en watergebieden te beschermen. Als het van Trump afhangt, mogen steenkoolbedrijven voortaan afval lozen in kleinere riviertjes die soms een deel van het jaar droog staan en erg belangrijk zijn voor het ecosysteem.

    De steenkoolindustrie is in grote mate geautomatiseerd waardoor er minder jobs nodig zijn. Het is niet de milieubescherming die duizenden jobs heeft gekost, maar de technologische vooruitgang. Heel wat landen stappen overigens af van steenkool omdat gas goedkoper is en om duurzame energie te promoten. Trump zal dat niet kunnen veranderen: hij liegt tegen de miljoenen mensen in de regio’s waar vroeger een grote tewerkstelling was in de steenkoolsector.

    In vergelijking met Trump komt de vorige regering er goed uit. Maar dat is slechts schijn: onder Obama nam de olieproductie in de VS met 70% toe, vooral via de controversiële methode van fracking. Obama beweerde dat dit jobs zou opleveren en de VS energie-onafhankelijk zou maken. Maar tegen welke kost? Deze methode van olie- en gasextractie dwingt landbouwers ertoe om met oliebedrijven te concurreren voor toegang tot watervoorraden en er is het gevaar op vervuild water dat niet meer bruikbaar is. Fracking leidt niet alleen tot directe vervuiling, het verstoort ook de natuurlijke cycli waardoor periodes van droogte vaker voorkomen. Fracking zorgt voor uitstoot van methaangas dat 80 keer efficiënter is dan CO2 om warmte vast te houden. Zo zal het proces van klimaatverandering enkel versneld worden!

    Er waren onder Obama beperkte pogingen om de uitstoot van CO2 te beperken. Het project van de oliepijpleiding Keystone XL werd geschrapt en in de laatste dagen van haar bewind blokkeerde de regering-Obama de Dakota Access Pipeline na een vastberaden strijd door duizenden Native Americans en anderen. Dit wordt nu teruggedraaid door Trump.

    Maar het verzet gaat door. In 2014 was er de grootste Amerikaanse klimaatbetoging sinds decennia: een half miljoen mensen nam deel aan de People’s Climate March. Het toonde een groeiend bewustzijn van gewone mensen en vooral van jongeren. Om tot verandering te komen, is harde strijd tegen de belangen van de grote bedrijven nodig. Dit is niet evident. Betogen is absoluut noodzakelijk, maar er is meer nodig.

    De milieubeweging moet steun zoeken bij de arbeidersbeweging om samen te strijden voor investeringen in duurzame energie met behoud van jobs. Binnen de arbeidersbeweging moeten we opkomen voor de eis van een massaal programma van groene investeringen om een snelle overgang naar duurzame energie mogelijk te maken.

    Miljoenen mensen zijn bereid om in te gaan tegen het racisme en seksisme van Trump. De aanval op de gezondheidszorg leidde tot massale woede en een nederlaag voor Trump. Maar ondertussen blijft ook het milieu een gevoelig thema. Het heeft een dagelijkse impact op ons leven en is van cruciaal belang voor onze toekomst. De planeet beschermen, kan niet uitgesteld worden. Het is onderdeel van de strijd voor een nieuwe wereld.

  • Trump verslaan kan. De belangrijke vraag is: hoe?

    Standpunt door Bart Vandersteene, woordvoerder LSP en Amerika-kenner

    Foto: PPICS

    Na 100 dagen in zijn presidentschap heeft Trump de laagste steun ooit voor een Amerikaans president. Maar dat is op zich geen verrassing. Hij werd als tweede meest gehate politicus ooit verkozen. Zijn enige voordeel was dat hij het opnam tegen de enige politicus die nog meer veracht werd dan hijzelf: Hillary Clinton. Je zou denken dat Trump het als president geen vier jaar kan uitzingen. En dat klopt. Trump en zijn kabinet kunnen ten val worden gebracht. Maar daarvoor zal een juiste strategie noodzakelijk zijn. Indien dat niet lukt, is een tweede termijn van Trump in 2020 niet uitgesloten.

    De eedaflegging van Trump eind januari ging gepaard met de grootste protesten uit de Amerikaanse geschiedenis. Miljoenen Amerikanen kwamen op straat om hun ongenoegen en walging te uiten over hun nieuwe president. De beurzen daarentegen floreerden. Het uitzicht op nog meer belastingverlagingen en financiële deregulering deed de grote aandeelhouders watertanden. Trump was voor een groot deel van de elite niet de eerste keuze. Maar de kapitalisten zijn flexibel. Eens Trump verkozen was, probeerden ze de voordelen van de situatie te benutten.

    Het grootste probleem ziet het establishment in het massaal verzet en de sociale onrust. Om dat te bedwingen, kan het beroep doen op de leiding van de Democratische Partij. Die probeert zich aan het hoofd van de tegenbeweging te hijsen om er controle over te krijgen en het in ongevaarlijke wateren te brengen. Maar de autoriteit van de Democratische leiding kreeg forse klappen. Vanuit de beweging eigen onafhankelijke organisaties uitbouwen, is cruciaal.

    Trump probeert daadkracht te tonen

    De voorbije weken heeft Trump zich na enkele mislukte beleidsinitiatieven vooral gemanifesteerd op het buitenlands beleid waar hij noch straffe uitspraken noch militaire ingrepen schuwde. Naast het intimideren van andere landen is dit ook een klassieke en bloederige methode om de aandacht af te leiden van interne problemen. Daartoe lijkt Trump zijn eerder isolationistische opstelling in te ruilen voor een meer interventionistische buitenlandse politiek.

    Wellicht is de lang aangekondigde aanval op de gezondheidszorg het thema dat op het grootste verzet kan botsen. Obamacare had beperkingen, maar garandeerde miljoenen Amerikanen minstens een vorm van gezondheidszorg. Dit was gebaseerd op private bedrijven die de facturen doorschoven naar andere verzekerden of naar de deelstaten. De hervorming van Trump is er niet op gericht om de zwakke elementen in Obamacare aan te pakken. Hij wil integendeel de toegang tot gezondheidszorg afbouwen. Dit zou dramatische gevolgen hebben voor miljoenen Amerikanen.

    Nog nooit was er in de VS zo’n massale steun voor een universele en publieke gezondheidszorg in plaats van de huidige private verzekering. Bernie Sanders voert campagne rond dit thema en krijgt enorm veel steun. De Democratische Partij weigert dit standpunt te verdedigen omdat ze volledig in de zak zit van de farmaceutische en verzekeringsindustrie.

    Sanders is ondertussen de populairste politicus in de VS: 57% van de bevolking heeft een positieve opinie over hem. In een rechtstreekse verkiezing tegen Trump zou hij volgens alle peilingen met de vingers in de neus hebben gewonnen, met gemiddeld 56% tegenover 44%. Dat een 75-jarige zelfverklaarde socialist de populairste politicus in het land is geworden, zegt veel over de aantrekkingskracht van socialistische ideeën op een groot deel van de Amerikaanse bevolking. Het zegt ook veel over de mate waarin de werkende klasse haar buik vol heeft van de twee grote politieke families. Deze verdedigen in grote lijnen eenzelfde politiek ten voordele van de kleine kapitalistische elite. Volgens 62% van de Amerikanen heeft de Republikeinse Partij geen voeling meer met de gewone bevolking. Voor de Democratische Partij is het verdict een dramatische 67%.

    Het is een zoveelste bevestiging dat Trumps overwinning geen uitdrukking was van een groot enthousiasme over zijn programma. Het was een massale en resolute afwijzing van Hillary Clinton en alles waar haar kliek van het Democratische establishment voor stond.

    De situatie schreeuwt om een nieuwe socialistische politieke beweging, onafhankelijk van Democraten en Republikeinen, en onafhankelijk van het grote geld. Helaas blijft Sanders de illusie voeden dat de Democratische Partij hervormd kan worden. Jammer genoeg brengt hij op die manier veel goede activisten in een doodlopende straat. Ondertussen sluiten vele duizenden Amerikanen aan bij expliciet socialistische organisaties, zoals onze zusterorganisatie Socialist Alternative. Er bestaat een enorm potentieel voor massa-acties tegen Trump, zijn kabinet en beleid. Overal in het land waren er al massale betogingen en acties van burgerlijke ongehoorzaamheid. Om de druk nog verder op te voeren, zullen ook werkonderbrekingen en stakingsacties noodzakelijk zijn. De strijd tegen Trumpcare kan daarvoor als katalysator dienen.

    Elke vorm van verzet en oppositie tegen Trump die de vingerafdrukken draagt van de Democraten en/of de Clinton-clan is gedoemd om te mislukken. Enkel een massale beweging van de werkende bevolking, onafhankelijk van de door velen gehate Democratische Partij kan Trump verslaan en kan de basis leggen voor een links en sociaal alternatief.

  • Het verzet tegen het Trumpisme komt op straat

    Trump bezocht vandaag ‘hellhole’ Brussel om er morgen aan een NAVO-top deel te nemen. De NAVO dient om de oorlogsinspanningen verder op te voeren, alsof die nog niet genoeg ellende hebben aangericht. Er werd massaal betoogd tegen Trump maar ook meer algemeen tegen het asociale beleid waar hij voor staat: besparingen, racisme, seksisme, … Meteen was het protest een goede aanzet voor het broodnodige verzet tegen de lokale Trumps bij ons.

    De anti-Trump betoging was divers en kleurrijk. Heel wat organisaties stapten mee op: van NGO’s tot politieke organisaties en vakbondsleden. Wij namen deel aan een dynamisch en opvallend jong blok van de campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en het Asociaal beleid). In Gent trokken enkele tientallen scholieren en studenten in een voorbetoging naar het station. Op de betoging in Brussel werden ze vervoegd door tientallen anderen die mee slogans riepen tegen seksisme, racisme, oorlog en het asociaal beleid.

    De betoging toonde het potentieel van actief verzet en strijd tegen het Trumpisme. Daarmee versterken we de beweging in de VS: zij staan niet alleen, vanuit de hele wereld wordt naar hun protest gekeken en is er steun voor. Maar dit gaf ook een duidelijke boodschap aan de Trumps van ‘eigen kweek’.

    Dat veel betogers ook na deze actie verder strijd willen voeren, bleek uit de enthousiaste reacties op het materiaal dat we verdeelden op de betoging en het aantal contactgegevens dat we ophaalden. We verkochten meer dan 150 exemplaren van ons maandblad, meer dan 100 mensen willen met ons discussiëren en we haalden meer dan 500 euro strijdfonds op met badges.

    Deze betoging mag geen eindpunt zijn, het wijst op een groeiend actief verzet tegen rechtse populisten en hun racisme en seksisme. Laten we hierop verder bouwen aan een krachtige beweging die strijdbaar naar voor komt en de discussie aangaat over een socialistisch alternatief op de oorlog en de ellende die eigen zijn aan het kapitalisme. Doe mee! Was je op de betoging maar gaf je je contactgegevens niet op aan één van onze militanten, maar wil je wel met ons in discussie gaan? Contacteer ons dan vandaag nog via info@socialisme.be.

    Foto’s door Liesbeth:
    Anti-Trump betoging // Liesbeth

    Foto’s door Emily:
    Manif anti-Trump // Emily

  • Internationaal verzet tegen Trump en zijn beleid

    De populariteit van Donald Trump is gezakt tot het laagste niveau ooit voor een Amerikaanse president in het eerste jaar van zijn mandaat. De regering is verre van stabiel, tal van functies zijn niet ingevuld en er zijn plotse verschuivingen. Ook onder zijn eigen aanhangers komt Trump in de problemen. Hij verklaarde dat de eerste 100 dagen van zijn regering een voorbeeld van efficiëntie waren. Maar ondanks het snel ondertekenen van een aantal decreten, slaagde hij er niet in om verkiezingsbeloften waar te maken.

    Artikel door Ben (Charleroi) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Trump brengt politieke instabiliteit in zowel de VS als de rest van de wereld. Dit leidt tot verdeeldheid bij het establishment, ook bij de Republikeinen zelf. Een groot deel van de heersende klasse blijft bang van het risico op massaal sociaal verzet als antwoord op het beleid van de regering.

    Clinton en Obama stelden meteen na de verkiezingen dat Trump ‘een kans’ moest krijgen. Maar ook zij zijn verplicht om nu over verzet te spreken. Niet dat we op de Democratische partij kunnen rekenen voor doeltreffend verzet tegen Trump: het neoliberale beleid van de partij heeft de basis gelegd voor het ongenoegen waarop Trump kon scoren. Bovendien werd de enige kandidaat die Trump had kunnen verslaan, Bernie Sanders, aan de kant geschoven.

    Er is een kracht die sterker is dan de regering-Trump. Sterker ook dan het partij-apparaat van zowel de Republikeinen als de Democraten. Het is de kracht van de massa van werkenden en jongeren, als die op georganiseerde en gecoördineerde wijze tot acties als burgerlijke ongehoorzaamheid, betogingen en stakingen overgaat. We zagen al elementen van de enorme mogelijkheden in de Occupy-beweging in 2011. Na de verkiezing en eedaflegging van Trump werd het bevestigd met de grootste protestacties uit de Amerikaanse geschiedenis.

    Sindsdien waren er tal van acties en betogingen. Op 8 maart, de internationale vrouwendag, en 1 mei, de dag van de arbeid, waren er actiedagen waarbij een aantal vakbondsafdelingen staakten. Dit was nog niet massaal, maar het is een belangrijke stap.

    Van het defensief naar het offensief

    De rechtse regering van Richard Nixon moest destijds toegeven aan de massale mobilisaties tegen de oorlog in Vietnam. Het massaprotest in die periode dwong de regering ook tot progressieve hervormingen zoals anti-discriminatiewetten, regels rond veiligheid op de werkvloer, bescherming van milieu en zelfs beperkte toegang tot het recht op abortus. Deze hervormingen kwamen er niet omdat Nixon het wilde, maar omdat hij geen andere keuze zag omwille van het massale protest. Massabewegingen kunnen het rechtse beleid afblokken!

    De afgelopen decennia waren massabewegingen vooral defensief: tegen de oorlog in Irak, tegen de inhaligheid van Wall Street, … Maar tegelijk tonen ze het potentieel om te bouwen aan bewegingen die verworvenheden afdwingen. De acties in de VS vormen de basis waarop een nieuwe organisatie kan ontstaan die de werkenden en jongeren verenigt los van de belangen van de grote bedrijven.

    Dit vereist een ambitieus programma en een mobilisatie die niet beperkt blijven tot verzet tegen de maatregelen van Trump, maar die opkomen voor alternatieven: een federaal minimumloon van 15 dollar per uur (momenteel is dat 7,5 dollar ), publieke gezondheidszorg voor iedereen, kwijtschelding van de studieschulden, einde van het racistische beleid, …

    Binnen de protestbeweging bouwen wij aan een revolutionaire stroming die duidelijk maakt dat een kapitalisme in crisis geen blijvende ambitieuze hervormingen zal toelaten. We moeten breken met dit systeem en opkomen voor een socialistische samenleving die werk maakt van de enorme sociale noden. We moeten de onrechtvaardigheid en de ongelijkheid stoppen en bouwen aan een samenleving op basis van solidariteit. Daartoe moeten we met de gemeenschap de controle en het bezit van de sleutelsectoren van de economie in handen nemen.

    Bouw met ons aan een socialistische organisatie die wereldwijd actief is. LSP is onderdeel van het Committee for a Workers’ International (CWI) dat actief is in meer dan 40 landen. Onze strijd is internationaal!

    [divider]

    Ook tegen de Trumps van bij ons

    Protest tegen het bezoek van Trump aan ons land draagt bij aan het internationale karakter van het verzet. Maar het gaat verder dan internationale solidariteit: dit protest is ook nuttig in de strijd tegen de rechtse regering in ons land. We kunnen de actiebereidheid aangrijpen om onze strijd te versterken.

    Trump zet internationaal de toon en zweept rechtse populisten verder op. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt door politici die op verdeeldheid uit zijn, denk maar aan de N-VA bij ons. Beeld je in wat het zou betekenen indien een Amerikaanse massabeweging, met internationale en in het bijzonder Belgische steun, Trump effectief stopt. Dat zou een enorme klap zijn voor het gezag en het beleid van de Belgische regering en alle andere rechtse politici. Een sterke betoging op 24 mei kan een springplank zijn voor toenemend verzet tegen racisme, seksisme en asociaal beleid, ook in eigen land.

  • Ontslag FBI-baas Comey. Trump in steeds diepere crisis

    Het ontslag van FBI-baas James Comey door Trump leidde tot een politieke crisis. De sterke verdeeldheid in het politieke establishment en binnen het staatsapparaat werd nog vergroot door de autoritaire acties van Trump. Tientallen miljoenen mensen verzetten zich tegen het racisme, seksisme en het asociale beleid waar Trump voor staat. Ze hebben er genoeg van en willen hem weg.

    Analyse door Tom Crean, Socialist Alternative

    Trump graaft zijn eigen put

    De gevestigde media maken veel vergelijkingen met Watergate. De verhalen van hoe Trump met Comey ging eten en van het hoofd van de FBI “trouw” zou gevraagd hebben, of nog de dreigementen van Trump na het ontslag op Twitter waarin hij stelde dat hij hoopte dat Comey geen “opnames” had van hun discussie, doen zeker aan het tijdperk van Nixon denken.

    Het lijkt erop dat Comey gedetailleerde nota’s had van zijn gesprekken met Trump. De Washington Post en de New York Times berichtten dat deze nota’s ook melding maakten van de vraag van Trump aan Comey om het onderzoek naar Michael Flynn te stoppen. Flynn is de voormalige algemene en nationale veiligheidsadviseur die in februari ontslag moest nemen na leugens over zijn contacten met het Russische regime.

    Technisch gezien heeft Trump de autoriteit om het hoofd van de FBI af te danken, maar het wordt steeds duidelijker dat het een onderdeel was van een poging om een FBI-onderzoek naar de banden tussen de campagne van Trump en de Russische regering de kop in te drukken. Dit komt neer op obstructie van een gerechtelijk onderzoek. Als Trump opnames maakte en als die de nota’s van Comey bevestigen, dan zal hem dit sterk schaden.

    De nationale advocaat-generaal, Rod Rosenstein, reageerde door een speciale onderzoeker, voormalige FBI-topman Robert Mueller, aan te stellen in een onderzoek met ruime bevoegdheden naar de banden met Rusland en andere kwesties “die op directe wijze uit het onderzoek kunnen voortkomen.” Dit betekent dat de politieke crisis maanden kan duren, maar ook dat het establishment een controle op Trump kan uitoefenen. We kunnen enkel instemmen met de commentaar van Julian Epstein, een raadgever van de Democraten toen Clinton met impeachment bedreigd werd: “Met de aanstelling van Mueller heeft [de regering] de controle over het verloop van de gebeurtenissen verloren en zal het weinig mogelijkheden hebben om de groter wordende crisis te beheersen. Dit zal de geschiedenis ingaan als een van de meest onhandige en contraproductieve pogingen van schadebeperking.” (New York Times, 18 mei)

    De leiding van de Republikeinen in het Congress heeft voorheen steeds Trump verdedigd, ondanks zijn bochten en vreemde kronkels. Nu bleef het stil bij deze leiding en nadien werd de aanstelling van een speciale onderzoeker wel heel snel verwelkomd. Een aantal Republikeinse critici gaan een stap verder. Senator John McCain bijvoorbeeld verklaarde dat de schandalen rond Trump het “niveau van Watergate” bereikt hebben.

    Hoe komt het dat Trump zo handelt? Er zijn twee mogelijke verklaringen. Hij kan wanhopig proberen om de onthulling van een “smoking gun” tegen te gaan om zijn presidentschap te redden. De andere verklaring kan zijn dat de paranoïde controlefreak met een kort lontje die de Amerikaanse president is, gewoon kwaad was wegens de recente getuigenis van de FBI-baas voor het Congress. Beide lijken mogelijke scenario’s op dit ogenblik. Maar in beide gevallen is het ook duidelijk dat Trump elke dag zijn eigen put dieper graaft.

    Autoritaire tendens

    Van bij het begin van deze regering merkten we op dat Trump bovenop een erg reactionaire agenda ook nog autoritaire tendensen had. Hij is duidelijk een bewonderaar van ‘sterke mannen’ zoals Poetin, de Turkse president Erdogan of de Filipijnse president Duterte. Hij zou maar al te graag het voorbeeld van Erdogan volgen en het staatsapparaat zuiveren van ‘onbetrouwbare’ elementen. Hij richtte zich als tegen EPA en zelfs de National Parks Service (dat foto’s van de eedaflegging publiceerde waaruit bleek dat er geen “recordaanwezigheid” was zoals Trump beweerde). Trump en zijn momenteel op een zijspoor gezette mediaman Stephen Bannon haalden uit naar de grote media als de “vijanden van het volk.”

    Maar zelfs indien de aanvallen van Trump op zijn tegenstanders in het staatsapparaat bijna even onhandig gebeuren als zijn inreisverbod voor moslims of zijn plannen om een muur aan de Mexicaanse grens te bouwen, dan nog moeten we deze ernstig nemen. Socialisten verzetten zich tegen pogingen om meer macht te concentreren in de handen van een al erg machtige president. We zijn voor maximale democratische hervormingen om het kapitalistisch staatsapparaat aan banden te leggen en te controleren. We verzetten ons tegen een autoritaire regering door zowel deze rechtse regering als een regering onder controle van het repressieve staatsapparaat. We eisen dat de regering, en de grote bedrijven die de regering eigenlijk controleren, de boeken openen voor gewone werkenden zodat die over alle nodige informatie beschikken om een oordeel te vellen over de misdaden van de rijken en machtigen.

    Dit betekent niet dat we illusies hebben in het kapitalistisch staatsapparaat in het algemeen of de FBI in het bijzonder als “waakhonden van de democratie.” De FBI was steeds een instrument van politieke repressie. Dat was al zo onder J Edgar Hoover die zich vooral richtte tegen de linkerzijde en de zwarte bevrijdingsbeweging. Maar ook de enorme controle onder de toezichtstaat van Bush en nadien Obama is verwerpelijk. We hebben evenmin illusies in Comey. De autoritaire opstelling van Trump is niet om mee te lachen, maar is het is toch belachelijk als de Democraten en de New York Times nu de eer van Comey zo hoog inschatten terwijl ze de afgelopen maanden op absurde wijze de overwinning van Trump in de schoenen van Comey (en de Russen natuurlijk) wilden schuiven.

    De liberale elite en een groeiend aantal Republikeinse leiders zijn erg bezorgd dat indien Trump niet gestopt wordt, hij de geloofwaardigheid van het VS-imperialisme sterk zal ondermijnen. Als socialisten zijn we niet bepaald bekommerd om de geloofwaardigheid van een rot systeem, maar zoals miljoenen anderen willen we een einde aan dit asociale en gevaarlijke bewind dat zich keert tegen migranten, vrouwen, armen, kleurlingen en de werkende klasse in het algemeen. We moeten erg duidelijk zijn dat democratische rechten, waaronder het recht op protest en de vrijheid van media, onder vuur liggen van Trump en zijn beruchte minister van Justitie Jef Sessions. Een aanhanger van Codepink kreeg een jaar gevangenisstraf wegens luid gelach tijdens een hoorzitting van Sessions… Trump suggereerde in een gesprek met Comey dat journalisten gevangenisstraffen moeten krijgen als ze geheime informatie publiceren. Op deze manier was Watergate mogelijk nooit bekend geraakt.

    Trump en de heersende klasse

    Tot nu toe heeft Wall Street Trump en zijn regering gesteund omwille van de beloften om de regulering af te bouwen en massale belastingvoordelen toe te kennen aan de superrijken. Een deel van de elite van de grote bedrijven kijkt enkel naar de maatregelen die er voor hen toe doen. Ze zijn bereid om de bokkesprongen van Trump erbij te nemen, zolang hun agenda maar gerealiseerd wordt. Dat is ongetwijfeld een kortzichtige benadering. Maar zelfs deze mensen hebben hun grenzen en ook hun geduld zal opraken indien de schandalen rond Trump oncontroleerbaar dreigen te worden en bijgevolg hun bredere belangen bedreigen naast de legitimiteit van hun systeem. De Republikeinse leiding heeft eveneens veel aanvaard in ruil voor de enorme kans van een controle op beide kamers van het parlement en het Witte Huis.

    Wij willen Trump en zijn beleid weg. Maar dit zal enkel lukken op basis van een massabeweging en onthullingen die verregaander zijn. De heersende klasse zal gelijk welke uitweg bekijken, ook de mogelijkheid om Trump ervan te overtuigen om zelf op te stappen, ook al lijkt dat vandaag erg onwaarschijnlijk. Een impeachment-proces zou immers grote politieke schade toebrengen aan het establishment. Sommige media suggereerden dat het 25ste amendement op de Grondwet het mogelijk maakt dat een regering de president afzet indien hij “niet in staat is om de macht en de plichten van zijn functie uit te oefenen, waarna hij kan vervangen worden  door de vicepresident. Sommigen ter linkerzijde merken op dat Mike Pence een door de wol geverfde rechtse christelijke ideoloog is. Dat klopt, maar het punt is dat elke regering die na een afgezette Trump komt een pak zwakker zal staan. Zo’n regering zal onder druk staan van de massabewegingen die zich gesterkt voelen door de nederlaag van Trump.

    Een ander belangrijk element in de situatie is de basis van Trump. Tot nu bleef de steun voor Trump stabiel rond de 40%, het laagste niveau ooit voor een nieuwe president, maar wel voldoende om de meeste Republikeinse parlementsleden in de pas te laten lopen. Heel wat aanhangers van Trump onder de werkende klasse en de middenklasse zien de beschuldigingen rond Rusland en de discussie over het ontslag van Comey als een liberale heksenjacht op Trump. Een beschuldiging rond het verhinderen van de rechtsgang zou echter nog iets anders zijn. Trump verliest onder gewone werkenden vooral aan steun omwille van zijn asociale maatregelen zoals de Trumpcare. Maar hij zal vooral steun verliezen als blijkt dat zijn beloften rond jobs niet waargemaakt worden. Velen zijn bereid om nog wat te wachten vooraleer conclusies getrokken worden. Ze doen dit vooral omdat ze geen geloofwaardig politiek alternatief zien. Van de Democraten zal dat ook niet komen.

    Hoe Trump weg krijgen?

    Het is natuurlijk niet uitgesloten dat belangrijke onthullingen of nog meer zelfschade kunnen leiden tot het einde van het Trump-regime in de relatief nabije toekomst. Maar het Witte Huis kan zich door deze periode van crisis sleuren en terugkeren naar het ‘normale’ patroon van opeenvolgende crisissen gedurende een langere periode.

    Tijdens en sinds de presidentsverkiezingen hebben de Democraten gepoogd om Trump weg te zetten als een agent van Poetin. Wij verzetten ons compleet tegen het dictatoriale en reactionaire Russische regime en we zijn het ermee eens dat de mensen recht hebben op de waarheid over de banden (en de belastingen) van Trump. Maar we verwerpen de Democratische pogingen om rond deze kwestie de nationalistische kaart te trekken. De focus van ons verzet is de reactionaire agenda van Trump en de dreiging van een autoritaire machtsconcentratie.

    Wat toont de geschiedenis? De Democratische president Lyndon Johnson werd afgezet door de massabeweging tegen de Vietnamoorlog in 1968 en noodgedwongen was hij geen kandidaat voor herkiezing. Aan de oppervlakte lijkt het erop dat Richard Nixon werd neergehaald door het Watergate-schandaal met een inbraak tegen de Democraten op aangeven van Nixon. Maar die rampzalige inbraak op bevel van een steeds labielere en achterdochtige Nixon vond plaats tegen de achtergrond van massale druk van massabewegingen en een jongerenradicalisering.

    Delen van de heersende klasse keren zich momenteel tegen Trump in een poging om de belangen van hun systeem te verdedigen. De grootste fout die werkenden en linkse activisten kunnen maken is om op hen te vertrouwen om Trump weg te krijgen. De laffe opstelling van de Democratische leiding in het verzet tegen Trump is al duidelijk. De politieke agenda van de Democraten ondermijnt de mogelijkheid van brede mobilisatie rond eisen als gezondheidszorg voor iedereen, hogere belastingen voor de rijken, gratis hoger onderwijs, programma’s van publieke werken om miljoenen degelijke jobs te creëren, …

    Neem het voorbeeld van Trumpcare. De Democraten zijn er sterk tegen gekant en willen het protest van de bevolking ondersteunen, maar het dominante doel is om de verkiezingen van 2018 en 2020 te winnen. Ongetwijfeld zullen velen die zich hard tegen Trump verzetten willen dat de Republikeinen een zo groot mogelijke politieke prijs betalen in 2018 en 2020. Maar we mogen ons daar niet tot beperken. We kunnen Trumpcare nu verslaan door te bouwen aan een krachtige massabeweging. Dit vereist een strategie van informatie, bijeenkomsten in de gemeentehuizen en massameetings in het land. Dit kan de basis leggen voor breder gedragen acties op de werkvloer, met ook stakingen die kunnen beginnen met het zorgpersoneel en die opbouwen naar een “miljoenenmars” met een massale bezetting van Washington DC. Maar de Democratische leiders en de miljardairs die hen steunen, verzetten zich stellig tegen zo’n benadering.

    De belangrijkste taak voor werkenden, en al wie door het kapitalisme onderdrukt wordt, is om onze eigen onafhankelijke organisaties en bewegingen op te bouwen op basis van onze sociale belangen. Dit is de beste garantie tegen Trump en de beste manier om zijn aanvallen af te wenden. Het verzet tegen de economische, sociale en ondemocratische agenda van Trump moet verbonden worden met een strijd om hem van de macht te krijgen en om te verhinderen dat zijn opvolger hetzelfde beleid gewoon verderzet. Dit vereist een langdurige en massale beweging die leidt tot een periode van revolte en opstand (zoals eind jaren 1960 en begin jaren 1970).

    In een dergelijke situatie zullen grote delen van het establishment ongetwijfeld proberen om Trump via een impeachment-proces of op een andere manier weg te krijgen, net om deze groeiende sociale onrust de kop in te drukken. Onze bewegingen staan nog ver van dit punt. Ondanks hun omvang is er een zwak niveau van organisatie en leiding. Maar de crisis waartoe het regime van Trump ons brengt, leidt tot dit soort explosies.

    We moeten gaan voor een zomer van strijd. Zoals Kshama Sawant, het socialistisch gemeenteraadslid in Seattle, recent stelde op Democracy Now: “We kunnen niet wachten tot er een ‘smoking gun’ wordt gevonden in het onderzoek, dat uiteraard moet plaatsvinden. De vraag is: wat doen we nu? Ik denk dat de tijd rijp is om sociale bewegingen uit te bouwen.” (11 mei). Doorheen massamobilisaties kunnen we Trumpcare de komende weken verslaan. Dat zou een belangrijke nederlaag zijn voor de rechtse agenda en een belangrijke stap in de opbouw van de beweging van werkenden en jongeren om tegen de 1% in te gaan waarbij we onze eigen krachten organiseren om de samenleving te veranderen.

  • Na strijdbare 1 mei: zomer van verzet in de VS

    De eerste protestacties tegen het aantreden van president Trump waren fenomenaal groot in de VS. Het ging om de grootste actiedagen uit de Amerikaanse geschiedenis. Na de vrouwenmarsen in het weekend van zijn eedaflegging volgden onder meer spontane bezettingen van luchthavens. Sindsdien is het protest niet gaan liggen. Er waren grote acties rond diverse thema’s. Op 8 maart en 1 mei waren er actiedagen waarvoor ook over stakingsacties werd gesproken. Dat is een belangrijke stap, zelfs indien er nog geen sprake was van een algemeen opgevolgde stakingsoproep.

    Op 1 mei waren er tienduizenden betogers. In veel steden ging het om de grootste acties op 1 mei sinds de historische ‘dag zonder migranten’ van 1 mei 2006. Toen werd eveneens geprotesteerd tegen een asociaal uitwijzingsbeleid dat werkenden met een migratie-achtergrond treft. Mochten de vakbondsleidingen dit jaar een ernstige stakingsoproep gedaan hebben, dan was het potentieel er voor een stakingsdag met miljoenen mensen. Dit gebeurde niet, maar het feit dat er over stakingsacties werd gesproken en dat een aantal vakbondsafdelingen dit in daden omzetten, was van groot politiek belang. Het werk neerleggen, is immers het sterkste wapen waarover we als werkenden beschikken. Als we dat wapen zorgvuldig en doeltreffend aanwenden, is het mogelijk om overwinningen op Trump te boeken.

    Na de actiedag van 1 mei mag het protest niet gaan liggen: er is een zomer van verzet nodig. Hieronder enkele verslagen vanop 1 mei die op het potentieel wijzen.

    [divider]

    California: Migranten nemen voortouw

    door Rob Rooke, Oakland

    In Oakland waren er op de jaarlijkse 1 mei-betoging 5.000 migranten en andere werkenden. De betogers keerden zich vooral tegen de regering-Trump. In de Latino-buurt van Fruitvale District bleven veel handelszaken dicht. Jong en oud riepen slogans tegen deportaties. Fastfood-arbeiders betoogden samen met Azteekse dansers en diverse socialistische groepen.

    Eerder op de dag betoogden 7.000 mensen in San Francisco. Het waren vooral jongeren, maar ook vakbondsafdelingen en delegaties van ‘Fight for 15’. De optocht was erg militant en wellicht groter dan de acties in de maand april.

    Socialist Alternative was op beide acties aanwezig met onze rode protestborden. Vooral die met de slogan “Sin Muro, Sin Redadas, Sin Guerra – No Walls, No Raids, No War” bleek erg populair. We verkochten al onze kranten en hadden ook een Spaanstalig pamflet waarin het verband werd gelegd tussen de historische oorsprong van 1 mei als strijddag en het verzet tegen Trump.

    [divider]

    Seattle: duizenden betogers in de regen

    door Manuel Carrillo, Seattle

    Het weer was een spelbreker, maar toch waren er duizenden betogers in Seattle. De nadruk lag op de eerste 100 dagen van Trump als Amerikaans president. De rode protestborden met slogans als “No Walls, No Raids, No War,” “Black Lives Matter” en “Immigrant Rights are Workers Rights” waren overal in de betoging zichtbaar.

    In vergelijking met vorige jaren was de vakbondsaanwezigheid dit jaar veel zichtbaarder. Er waren leden van verschillende vakbonden. De betoging hield onderweg drie keer halt om werkenden in actie te ondersteunen. Zo wordt aan de universiteit opgekomen voor de erkenning van de vakbond, het veiligheidspersoneel van het hoofdkwartier van Amazon eist dit eveneens en bij Swedish Medical Center is er een campagne voor betere contracten.

    Voor de start van de betoging spraken Leticia Parks en gemeenteraadslid Kshama Sawant van Socialist Alternative. Ze benadrukten de nood om het verzet tegen Trump op te voeren doorheen een eengemaakte massabeweging. Ook stelden ze dat we lokaal en nationaal nood hebben aan een onafhankelijke politieke kracht.

    De acties op 1 mei toonden aan dat het verzet nog maar begonnen is. Werkenden en migranten zullen blijven strijden tegen Trump en de klasse van miljardairs.

    [divider]

    Chicago: grootste 1 mei in decennia

    door Nick Wozniak, Chicago

    Er waren ongeveer 20.000 betogers die een krachtige boodschap van verzet tegen het regime van Trump gaven. Dit is veel meer dan op 1 mei-activiteiten vorige jaren. Na de recente betogingen tegen Trump met honderdduizenden aanwezigen in Chicago werd nogmaals duidelijk dat er een breed verzet is tegen Trump en zijn beleid. De betogers keerden zich tegen de volledige Republikeinse agenda. Ze riepen slogans als “Rechten van migranten en van vrouwen, zelfde strijd.” Dat vatte de sfeer samen: er is een roep naar eenheid van verschillende bewegingen.

    Heel wat lokale vakbondsafdelingen sloten dit jaar aan bij het protest op 1 mei. De lerarenvakbond CTU (Chicago Teachers’ Union) had zijn leden opgeroepen om een dag verlof te nemen. De overkoepelende Chicago Federation of Labor (CFL) organiseerde een centrale meeting in het stadscentrum, tevens het eindpunt van de betoging.

    Het zorgde ervoor dat deze 1ste mei de grootste in Chicago was sinds 2006. Overal in de stad waren er acties en activiteiten. Zo was er aan de jeugdgevangenis een meeting van Black Lives Matter waarop CTU-voorzitster Karen Lewis sprak. De vele acties toonden dat het protest drie maanden na de eedaflegging van Trump nog breed gedragen wordt. Het was een belangrijke actiedag om de beweging een dynamiek te geven. De vraag die zich nu stelt, is hoe we het verzet over de zomer kunnen tillen.

    We kunnen verder bouwen op de ervaring van de massabetogingen om bij elke nieuwe aanval van Trump te protesteren. Er zijn thema’s genoeg: gezondheidszorg, rechten van migranten, … Maar we moeten onze strijd ook opbouwen. De miljoenen mensen die al deelnamen aan protest moeten een meer georganiseerd verzet tegen de rechtse machine van Trump vormen, zeker nu de regering het door interne verdeeldheid zelf moeilijk heeft.

    Het werk neerleggen, is ons krachtigste wapen. De meeste organisaties hadden voor 1 mei niet opgeroepen om te staken. Maar toch was het een onderdeel van de discussies in Chicago. Een aantal werkenden, waaronder heel wat leerkrachten, staakte wel op 1 mei. Veel jonge werkenden hebben geen ervaring met stakingen of strijd op de werkvloer. Vakbonden en activisten moeten de discussie aangaan om de beweging voor te bereiden op grootschaliger stakingsacties.

    De vakbonden hebben de organisatie en de middelen om de strijd tegen Trump te voeren. Veel militanten zijn betrokken bij de acties. Maar de vakbondsleiders hebben geen uitgewerkte strategie. Dat leidt tot verwarring. De lerarenvakbond CTU besloot om niet te staken op 1 mei. Er was onzekerheid onder de basis over de wijze waarop dit deel zou vormen van een algemene strategie tegen de aanvallen. Een staking zou bovendien illegaal zijn in dit geval. Veel leden stelden zich nog vragen bij het falen van de leiding om wel te staken op een ogenblik dat het wel legaal kon en toen het om de contracten van de leraars ging.

    Andere vakbonden verwezen naar de leiding van de Democratische Partij die wacht op de verkiezingen van 2018. Dit laat miljoenen mensen erg kwetsbaar voor de aanvallen van Trump vandaag. De vakbondsleiders zouden beter de geldstroom naar de Democraten stoppen om te bouwen aan een onafhankelijke beweging die opkomt voor de belangen van de werkenden.

    Er is ook nood aan een programma van politieke verandering. Er was op 1 mei een grote steun voor socialistische antwoorden. Socialist Alternative voerde net als andere radicale organisaties, waaronder de Democratic Socialists of America en migrantenrechtenorganisaties, wekenlang campagne in de hoofdzakelijk Mexicaans-Amerikaanse wijk Pilsen. Dit leidde tot een erg strijdbare optocht vanuit deze wijk rond eisen als de stopzetting van uitwijzingen, een minimumloon van 15 dollar per uur, gezondheidszorg voor iedereen en het breken van de macht van de miljardairs.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping