Your cart is currently empty!
Tag: ResistTrump
-
Tegen Trump. NEEN aan oorlog! NEEN aan imperialisme!
Betoging bij bezoek Trump aan België
Donald Trump, een miljardair die behalve seksist en racist ook Amerikaans president is, komt op 24 en 25 mei naar België voor een top van de NAVO (Noordatlantische Verdragsorganisatie). Het bezoek valt samen met de opening van het nieuwe hoofdkwartier van de NAVO, een optrekje dat meer dan een miljard euro kost. Op 24 mei is er een grote betoging voor “vrede en tegen militaire avonturen, voor het behoud van onze planeet en ons leefmilieu, voor de verdediging van de mensenrechten van alle mensen, voor de strijd tegen seksisme, racisme en discriminatie.” Eind april waren er op het Facebook-evenement 8.000 mensen ingeschreven en 20.000 geïnteresseerd.Trump in Brussel? Had hij deze stad niet omschreven als een “hellegat” waar men de “sharia wil opleggen?” Laten we er alles aan doen opdat hij zich Brussel inderdaad als ‘hels’ herinnert omwille van het massale protest tegen al waar Trump voor staat. Aan redenen om te betogen ontbreekt het zeker niet.
Het Amerikaanse bombardement op een Syrische luchtmachtbasis op 6 april werd beslist terwijl Trump aan tafel zat met de Chinese president Xi Jingping. Het is een gevaarlijke escalatie van de spanningen rond het Syrische conflict. Trump drijft de spanningen met Rusland op, maar ook met China als hij waarschuwt voor Noord-Korea en aankondigt daar acties te overwegen om het nucleaire programma te stoppen.
Op 8 april verklaarde een woordvoerder van het Amerikaanse militaire bevel in de Pacific dat een vliegdekschip en een vloot op weg waren naar Korea uit “voorzorg.” Daarbij werd verwezen naar de nucleaire dreiging van Noord-Korea. Donald Trump verklaarde vervolgens op 12 april: “We sturen een armada. Erg krachtig.” Enkele media berichtten dat verschillende schepen op weg waren vanuit Singapore, maar het bleek om schepen te gaan die in de andere richting trokken voor een militaire oefening met de Australische zeemacht. Gevaarlijke bluf in een gevaarlijk dossier.
Nog op 12 april zette Trump in Afghanistan de “moeder van alle bommen” in, de krachtigste niet-nucleaire bom die sinds zijn ontwikkeling in 2003 nooit eerder werd gebruikt. Nu werd het ingezet op een basis van ISIS. Het wijst erop dat de Amerikaanse president niet aarzelt om nooit geziene militaire middelen in te zetten. Kan de boodschap nog duidelijker?
De verhoudingen met Iran zijn ook in de koelkast gestopt. Amerikaans minister Rex Tillerson stelde dat het nucleair akkoord met het land zijn doel niet bereikt en dat de verhoudingen tussen beide landen opnieuw moeten bekeken worden.
Al deze gevaarlijke ontwikkelingen vonden plaats op amper twee weken tijd…
Neen aan de NAVO!
We moeten ons organiseren en mobiliseren tegen Trump en zijn imperialistische projecten. Dit verzet is zowel in de VS als elders nodig. We moeten vermijden dat we door de bomen het bos niet meer zien. De NAVO is een instrument van oorlog en imperialistische tussenkomsten. Het dient niet om vrede en democratie te brengen, maar om de belangen van het westerse kapitalisme te verdedigen. De NAVO moet afgeschaft worden! Dit betekent overigens niet dat we steun zouden geven aan repressieve en asociale regimes zoals die van China of Rusland.
De conflicten zelf zitten net als de economische en politieke problemen ingebakken in het kapitalisme dat sinds de crisis van 2008 op steeds onvoorspelbaardere paden is getreden. Het systeem heeft aan autoriteit verloren. Rechtse populisten en extreemrechts spelen daarop in en kunnen net als Trump scoren. Maar antwoorden op het falende systeem hebben ze niet. Ze zijn er integendeel zelf onderdeel van. We moeten bouwen aan een alternatief vanuit de meerderheid van de bevolking: de werkenden en jongeren kunnen de heerschappij van de klasse van miljardairs stoppen.
Woensdag 24 mei – 17u Brussel Noord – Betoging tegen bezoek Trump
-
Trumps regering is beschadigd en onvoorspelbaar
De regering-Trump blijft na de vernederende nederlagen in haar eerste maanden kiezen voor de vlucht vooruit. Deze nederlagen, vooral het falen om de hervorming van de gezondheidszorg er door te krijgen, ondermijnen de mogelijkheid van Trump om andere punten van zijn agenda door te voeren.Artikel door Calvin Priest, Socialist Alternative (verschenen in maandblad ‘De Linkse Socialist’)
Het aanhoudende massaprotest sinds de eedaflegging van Trump bevestigt het gebrek aan steun voor zijn rechtse beleid. Er waren de nederlagen rond Trumpcare en het inreisverbod voor moslims. Enkele sleutelfiguren uit de regering vertrokken onder druk. Het geeft aan dat de agenda van Trump kan verslagen worden. Toen Trumpcare op 24 maart werd afgevoerd, gebeurde dit nadat de steun ervoor volgens de peilingen tot gezakt was 17% na protestacties en meetings in de gemeentehuizen. In de dagen volgend op de nederlaag, ging de steun voor Trump verder achteruit tot een nieuw dieptepunt van 35%. Dat is minder dan de steun voor Richard Nixon ten tijde van Watergate.
Een groot deel van de basis van de Republikeinen is ontgoocheld. Dit bleek onder meer op 11 april in de tussentijdse verkiezing in Kansas voor een parlementszetel. Trump haalde het hier in de presidentsverkiezingen met een voorsprong van 27%. Nu was het erg nipt, ook al had de leiding van de Democraten amper geïnvesteerd in de campagne. Trump heeft het moeilijk, maar daarmee is hij nog niet weg.
De situatie blijft erg onvoorspelbaar. De meest rechtse en reactionaire onderdelen van Trumps binnenlandse agenda worden onverminderd doorgevoerd. Maar de crisis in de regering maakt dat Trump, op een aantal domeinen, gedwongen is om op te schuiven naar een beleid dat aanvaardbaar is voor het Republikeinse establishment en de heersende elite. De markten kenden een forse groei na de verkiezing van Trump omwille van het vooruitzicht op verdere dereguleringen voor de bedrijven, belastingverminderingen voor de rijken en cadeaus voor de wapenfabrikanten. De zwakkere positie van Trump en de internationale instabiliteit zorgen er echter voor dat de tijdelijke boom voorbij lijkt te zijn: mogelijk gaan we naar een diepere economische crisis.
Buitenlandse bochten
Op het vlak van buitenlands beleid heeft Trump een grote bocht gemaakt. Het eerdere standpunt van Amerikaans isolement wordt verlaten. De veelgebruikte methode om met buitenlandse militaire operaties de aandacht van binnenlandse problemen af te leiden, steekt opnieuw de kop op.
Trump wil zich voordoen als een sterke commandant die niet bang is om de Amerikaanse militaire macht te bevestigen. De luchtaanvallen in Syrië waren daar een voorbeeld van. De extreemrechtse ideoloog Stephen Bannon werd uit de National Security Council gezet om meer macht aan de gevestigde adviseurs en generaals te geven. De aanvallen in Syrië betekenen ook een wijziging in de relaties met Rusland, een belangrijke bondgenoot van Assad. Vervolgens werd de “moeder van alle bommen” op Afghanistan gedropt. Ook dat wijst op een agressiever buitenlands beleid.
De bocht van Trump aangaande China is bijna even drastisch als die aangaande Rusland. Trump kwam terug op enkele verwijten en China deed eveneens toegevingen om een schadelijke handelsoorlog te vermijden. Mogelijk kunnen de relaties tussen de VS en China nog verstoord worden door de Amerikaanse dreigementen tegenover Noord-Korea. Trump verklaarde daarover in de Financial Times: “Als China Noord-Korea niet oplost, dan doen wij het.”
De top van de Democraten, de heersende klasse en de gevestigde media zijn er niet volledig gerust op, maar steunen in grote mate de aanvallen van Trump in Syrië en zijn gewijzigde positie tegenover Poetin. De bocht van de tendens richting groter Amerikaans isolement naar een klassiek neoliberaal standpunt wordt toegejuicht. Hillary Clinton bijvoorbeeld, dook nog eens op in de media om te verkondigen dat ze voorstander is van het volledig platgooien van alle Syrische luchtmachtbasissen.
Politieke crisis
De crisis binnen de Republikeinse partij bleek in de discussie over de gezondheidszorg. Een deel van de meer gematigde Republikeinen weigerde zich te verbinden aan de erg onpopulaire Trumpcare. Een extreemrechts deel van de partij vond het dan weer niet ver genoeg gaan. Maar Trumpcare werd ook gekelderd door het georganiseerde verzet ertegen. Er waren overal in de VS bijeenkomsten in gemeentehuizen en protestbetogingen tegen Trumpcare. De bevolking wist dat er tientallen miljoenen zouden bespaard worden op gezondheidszorg en dat Medicaid, waar één op de vijf Amerikanen van afhankelijk is, zou gedumpt worden.
Trumpcare werd ingetrokken en dat slaat een gat in de begrotingsplannen van de Republikeinen. De besparingen van Trumpcare waren noodzakelijk voor de begrotingsplannen en de nieuwe belastinghervorming. Het had 337 miljard dollar op 10 jaar tijd moeten vrijmaken, onder meer door 24 miljoen mensen toegang tot gezondheidszorg te ontzeggen.
De Democratische leiding verklaarde meteen na de verkiezingen dat Trump een kans moest krijgen. Daarna was er grote druk van onderuit om delen van zijn beleid te verwerpen. Een groot deel van het Democratische verzet tegen Trump was gericht op zijn vermeende banden met Rusland, in plaats van consistent in te gaan tegen de asociale agenda van deze regering en actief te bouwen aan sociale bewegingen. Er was verzet tegen Trumpcare, maar het alternatief hierop beperkte zich tot de verdediging van Obamacare.
Nochtans is er brede steun voor algemene gezondheidszorg voor iedereen. Echter, de Democratische leiding weigert dit op te nemen. Ook wordt geen offensieve campagne gevoerd voor een hoger minimumloon (15 dollar per uur) of andere eisen die breed gedragen worden, zoals bleek uit het succes van de campagne van Bernie Sanders in de voorverkiezingen. Een links programma kan rechts-populisme breken op basis van een programma dat een fundamenteel verschil maakt voor het dagelijks leven van de werkenden en hun gezinnen.
Het verzet tegen het asociale beleid mag niet wachten op de parlementsverkiezingen van 2018. De Democratische leiding heeft bovendien in de presidentsverkiezingen aangetoond dat ze de eigen kansen nog liever verknalt, dan dat ze ruimte biedt aan de linkerzijde. Socialist Alternative roept de Democratic Socialists of America op om mee te werken aan een campagne om linkse en socialistische onafhankelijke kandidaten naar voren te schuiven als alternatief op de gevestigde Democraten. Er is ruimte in de VS voor een nieuwe socialistische partij die met tienduizenden leden, betrokken in een strijdbare oppositie tegen het rechtse beleid, de basis legt voor een nieuwe massapartij van de werkende klasse.
Trump stoppen door mobilisatie
Socialist Alternative heeft sinds zijn verkiezing verklaard dat Trump enkel kan gestopt worden door een massale en aanhoudende mobilisatie van de werkenden en jongeren. In aanloop naar zijn eedaflegging riep Socialist Alternative op tot 100 dagen van verzet tot 1 mei. Sindsdien kenden we de grootste actiedag ooit in de Amerikaanse geschiedenis met grote vrouwenmarsen op 21 januari.
Om Trump te stoppen, zullen de werkenden hun sociale macht moeten gebruiken in stakingen en massale burgerlijke ongehoorzaamheid. De discussie over stakingen is in opmars. Dit was het geval voor de internationale vrouwendag en vervolgens voor 1 mei. Op 1 mei zal er geen nationale algemene staking zijn, maar het is een belangrijk beginpunt voor wat een zomer van verzet kan worden. Bovendien bevestigt het de kracht en het belang van stakingsacties die de heersende klasse raken waar het pijn doet: in hun portemonnee.
Vlak voor 1 mei waren er nog grote acties met onder meer een March for Science en een People’s Climate March op 29 april. Er zullen ongetwijfeld opgaande en neergaande fasen in de strijd tegen Trump zijn. De crisis van de regering kan het gevoel van dreigend gevaar en de nood aan strijd ertegen verminderen, maar het kan evengoed de beweging versterken omdat het idee groeit dat we Trump effectief kunnen verslaan. Het massaprotest is nu slechts het begin van een periode van grotere sociale onrust in de VS en de rest van de wereld.
Het gaat niet alleen om het afblokken van enkele van de ergste onderdelen van Trumps beleid. We strijden voor hervormingen zoals een federaal minimumloon van 15 dollar per uur, algemene gezondheidszorg, ontmanteling van het racistische beleid dat duizenden mensen in de gevangenis gooit, … Daarvoor hebben we nood aan een krachtige massabeweging met een socialistische ruggengraat en de vorming van nieuwe massale socialistische partijen.
In deze strijd zullen werkenden en jongeren steeds meer inzien dat het falende kapitalistische systeem niet kan hervormd worden om onze eisen te realiseren. Er is een fundamentele en grondige verandering van de samenleving nodig: een samenleving op basis van solidariteit, echte democratie en gelijkheid. Kom samen met ons op voor een socialistische wereld!
-> 24 mei: betoging tegen bezoek Trump aan NAVO-top in Brussel. 17u Brussel Noord
-
VS: op 1 mei komt het verzet tegen Trump op straat
Sinds de eedaflegging van Trump hebben miljoenen mensen geprotesteerd. Maar de miljardair blijft zijn agenda van racisme, seksisme en asociaal beleid doorzetten. Zijn laatste voorstellen betreffende gezondheidszorg en de begroting zijn een open aanval op zowat alles: van milieubescherming, over zorg, tot publiek onderwijs. Tegelijk wil hij grote belastingvoordelen toekennen aan de bedrijven en de rijksten.
Artikel door Kshama Sawant, socialistisch gemeenteraadslid in Seattle
We kunnen Trump verslaan: dit zal een kwestie van sociale macht zijn. De vraag of de regering haar asociale agenda kan doorvoeren of niet, is mede verbonden met de vraag hoe breed en strijdbaar de beweging ertegen is. Heel wat rechtse regeringen moesten in het verleden hun koers wijzigen of verdwenen onder druk van opstanden van gewone mensen.
Symbolisch protest zal niet volstaan. We moeten de macht die de werkenden hebben, gebruiken met massale burgerlijke ongehoorzaamheid en stakingsacties. Als stakingsacties breed genoeg zijn, zal dit de winsten van de elite raken. Grote delen van het establishment zijn tevreden met Trumps agenda van deregulering en belastingvoordelen voor de rijken. Aan hun winsten raken, zal echte druk zetten om afstand te nemen van Trump.
Dag van de arbeid
1 mei of de dag van de arbeid, is historisch gezien een dag van massale acties en de afgelopen jaren ook van grote migrantenprotesten in de VS. Het is een uitstekend ogenblik om terug te kijken naar de oorsprong van 1 mei en deze actiedag aan te grijpen om een zomer van verzet te lanceren tegen het gevaarlijke rechtse kabinet.
De harde aanvallen van Trump op migranten stonden centraal in zijn eerste twee maanden als president. Dit heeft al geleid tot grote protestacties en zelfs stakingen op 16 februari. Die acties waren snel opgezet, maar er namen toch duizenden migranten aan deel.
Het massale protest aan de luchthavens als reactie op het racistische inreisverbod van Trump leidde tot een eerste vernederende nederlaag voor de president. Delen van de heersende klasse dwongen hem om de maatregel in te trekken uit angst voor de ‘chaos’ als gevolg van de massale burgerlijke ongehoorzaamheid in de luchthavens.
Migranten bereiden zich nu voor op wat de grootste betogingen op 1 mei kunnen worden sinds de honderdduizenden betogers op de ‘Dag zonder migranten’ van 2006.
Stakingsacties in Californië
De belangrijkste ontwikkeling voor 1 mei komt tot nu toe uit Californië, waar 340.000 werkenden uit de dienstensector een staking voorbereiden onder leiding van een coalitie met onder meer de vakbond SEIU United Service Workers West (USWW) en centra van migranten.
“De president valt onze gemeenschap aan,” verklaarde Tomas Mejia van de leiding van USWW. “Migranten hebben dit land mee vorm gegeven, we hebben bijgedragen aan de schoonheid ervan. Maar de president doet ons af als criminelen.” De coalitie organiseerde in april een “autokaravaan tegen angst” doorheen Californië om te mobiliseren naar 1 mei.
De voorzitter van de United Teachers in Los Angeles, Alex Caputo-Pearl, deed een oproep om alle scholen dicht te houden op 1 mei. Op 7 maart was er een resolutie van de Labor Council van San Francisco waarin solidariteitsacties op 1 mei werden gesteund met een oproep aan de werkgevers om geen enkele sanctie te nemen tegen gelijk welke werkende – lid of geen lid van de vakbond – die het democratisch recht op collectieve actie wil uitoefenen.
Staat Washington
In de staat Washington groeit het momentum voor 1 mei. De Labor Council in de regio waartoe Seattle behoort, vroeg de vakbonden die deel uitmaken van deze overkoepeling om “alle mogelijke actievormen op 1 mei te overwegen, van stakingen tot werkonderbrekingen, het opnemen van ziekteverlof, langere middagpauzes, stiptheidsacties, betogingen of speciale lessen of gelijk welke andere collectieve actie.”
Deze vorm van flexibiliteit werd overal in het land benadrukt door organisatoren die de sancties tegen werkenden willen beperken, maar toch willen bouwen aan de sterkst mogelijke acties op 1 mei.
Een aantal vakbonden in Seattle heeft resoluties gestemd om actie te voeren op 1 mei. Het gaat onder meer om WFSE Local 304 dat personeel aan de publieke hogescholen organiseert en IBEW Local 46 dat elektriciens organiseert.
Als lid van de gemeenteraad van Seattle heb ik mijn positie gebruikt om burgemeester Ed Murray op te roepen al het stadspersoneel toe te laten om op 1 mei afwezig te blijven zonder enige sanctie. Wetgeving in de deelstaat staat personeel in de publieke sector toe om twee dagen per jaar vrij te nemen voor religieuze redenen of omwille van een gewetenskwestie.
De belangrijkste ontwikkeling in Seattle kwam van de onderwijsvakbond SEA (Seattle Education Association) die met 5.000 leerkrachten besliste om de publieke scholen op 1 mei plat te leggen als antwoord op het chronische gebrek aan middelen voor onderwijs. “We hebben jarenlang hetzelfde gedaan om te protesteren,” zei SEA-animator Kit McCornick. “We schreven naar onze parlementsleden en gingen naar het parlement. Het wordt tijd dat we een stap verder gaan.”
“We zijn het beu,” stelt Justin Vinson, lid van SEA en van Socialist Alternative. “Leerkrachten verdedigen hun scholen en nu willen Trump en Betsy DeVos [minister van onderwijs] grote aanvallen op het onderwijs inzetten. Maar het gaat om meer: deze regering richt zich ook tegen migranten, moslims en LGBTQ mensen. Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen!”
Het gaat niet enkel om Trump
De onderwijsvakbond in Chicago overwoog een stakingsactie op 1 mei als antwoord op de besparingen in het onderwijs. Uiteindelijk wordt niet gestaakt, maar worden andere acties georganiseerd. De ‘Minnesota Nurses Association’, een vakbond van verplegend personeel, roept op tot stakingsacties op 1 mei.
Het is niet mogelijk om te voorspellen wat de omvang van de stakingsacties op 1 mei zal zijn, maar de noodzaak van strijd tegen Trump is duidelijk aanwezig. Onze beweging zal niet in een rechte lijn ontwikkelen, er zullen ook stappen achteruit zijn. We zullen Trump niet op één dag verslaan. Maar door te bouwen aan zo sterk mogelijke acties op 1 mei, tillen we onze strijd naar een hoger niveau.
In de opbouw van onze strijd moeten we bredere lagen van werkenden en jongeren betrekken om samen het verzet tegen Trump en de miljardairsklasse te organiseren. Dit kan, door op te komen voor positieve veranderingen die een reëel verschil maken in het dagelijkse leven van mensen. Nu de gezondheidszorg onder vuur ligt, moeten we niet alleen het Republikeinse plan verwerpen, maar ook strijden voor publieke gezondheidszorg voor iedereen. De rechten van werkenden en vakbonden liggen onder vuur, we moeten dit niet alleen bestrijden maar ook opkomen voor een nationaal minimumloon van 15 dollar per uur.
Het gaat niet enkel over één president of één politieke partij. Trump kon de verkiezingen winnen door de woede van de werkenden en de middenklasse die decennialang verraden werden door het neoliberale beleid van beide grote partijen. We hebben nood aan een nieuwe politieke partij die opkomt voor een socialistisch programma en los staat van het geld en de macht van de grote bedrijven.
Onze strijd beperkt zich niet tot Trump. We gaan in tegen het falende kapitalistische systeem. Dat is de onderliggende basis voor de gevaarlijke opkomst van het rechts-populisme en de brutale aanvallen op de werkende bevolking. Op 1 mei slaan we terug.
-
Betoging tegen Trump versterkt strijd tegen rechtse regering bij ons
Actie aan de Amerikaanse ambassade in februari. Foto: Liesbeth Trump zet de toon. Zijn verkiezingsoverwinning zweept de agenda en het discours van de regerende partijen en van de rechtse populisten op tot ver buiten de VS. Met geschreeuw en provocaties wordt de aandacht afgeleid van een beleid in het voordeel van de miljardairs. Anderzijds zet Trump ook de toon voor toenemend verzet, voor een uitbarsting van woede tegen racisme en seksisme en voor een beweging die steeds meer wantrouwen koestert in de agenda van de heersende klasse.
Artikel door Michael Bouchez
Met Trump als president is een dijk gebroken. Een vloedgolf van xenofobe en seksistische aanvallen overspoelen in een versneld tempo ook Europa. De rechtse populisten mogen dan een ontgoocheling opgelopen hebben met de beperkte overwinning van Wilders, ze voelen zich nog steeds gesterkt sinds Trump openlijk voor hen het pad effent.
We hoeven ons niet tot Wilders, Le Pen of Janusz Korwin-Mikke uit Polen te beperken om het toegenomen zelfvertrouwen van de islamofobe, racistische en seksistische verdeel- en heerspolitici aanschouwelijk te maken. Ook Belgische politici passen zich graag aan die nieuwe situatie aan. Francken moet wel aan de “Muslimban” gedacht hebben toen zijn nieuwe vreemdelingenwet werd goedgekeurd: in plaats van 7 landen waarvan inwoners het land niet meer in mogen, koos Francken ervoor om iedereen met een dubbele nationaliteit gemakkelijker uit te zetten. Sarah Smeyers deed er een schep bovenop met haar voorstel om van bij de geboorte tweederangs Belgen te creëren. De vorm verschilt, het racisme blijft.
In woorden is de N-VA geen fan van Trump. Maar in daden probeert ze het maximum te halen uit dit ‘uitgelezen momentum’. Zuhal Demir kwam met haar eigen “Alternative Facts” over Unia en begint haar beleid als staatssecretaris voor gelijke kansen met een aanval op moslims en armen die ze verwijt in een slachtofferrol te kruipen. Gooi daar de uitspraak van het Europese Hof over de hoofddoeken bij en het zelfvertrouwen van de rechterzijde piekt. Inspelen op angst en sociale spanningen, zoals Trump, is ook wat Theo Francken als staatssecretaris voor Asiel en Migratie vandaag de populairste politicus maakt: het is hun enige manier om het asociale beleid te kunnen wegmoffelen. Het lijkt maar een kwestie van tijd alvorens ook de aanvallen van Trump op het klimaat, vrouwenrechten en de openbare diensten gekopieerd worden in België. Premier Michel vindt de komst van Trump alvast ‘heel positief’.
Maar ondertussen keldert de populariteit van Trump gestaag: volgens een recente peiling zou nog slechts 37 procent van de Amerikanen achter de president staan, terwijl 58 procent expliciet tegen hem gekant is. Die cijfers zijn deels een gevolg van de directe provocaties van Trump aan het adres van de gewone werkende bevolking, een deel van zijn electoraat, maar evengoed van het breed gedragen initiatief en de vastberaden wil tot actie.
Uiteindelijk bepaalt de impact van het verzet de bewegingsruimte voor elke asociale regering. De strijd tegen Trump in België is dus meer dan een noodzakelijke solidariteitsbeweging met de acties van jongeren en werkenden in de VS. Sommigen denken misschien dat acties tegen Trump de aandacht afleiden van het verzet tegen de kleine Trumps bij ons. Dat is verkeerd: een brede mobilisatie tegen de agenda van Trump zal ook het verzet bij ons, tegen de rechtse regering en de N-VA in het bijzonder, versterken. De actiebereidheid tegen Trump moeten we aangrijpen om onze strijd te versterken. Beeld je in wat het zou betekenen indien een Amerikaanse massabeweging, met internationale en in het bijzonder Belgische steun, Trump effectief kon stoppen. Dat zou een enorme klap zijn voor het gezag en het beleid van de Belgische regering en alle andere rechtse politici. Een sterke betoging op 24 mei in België kan een springplank zijn voor toenemend verzet tegen racisme, seksisme en asociaal beleid, ook in eigen land.
-
Jess Spear: “1 mei als actiedag met stakingen is volgende stap in verzet tegen Trump”
Jess Spear sprak op de lanceringsdag van ROSA in ons land op 12 maart. Foto: Mario De beweging tegen Trump staat vandaag vooraan in de strijd tegen het oprukkende rechtspopulisme. Jess Spear, één van de woordvoersters van de vrouwenmars in Seattle sprak met ons over dat verzet, en de plannen voor 1 mei.
Interview door Koerian (Gent)
Na de verkiezing van Trump ontstond een golf van verzet. Kan je ons daar iets meer over vertellen?
“De dag na de verkiezing van Trump, waren er protesten in heel het land. Socialist Alternative (de zusterorganisatie van LSP in de VS) was bij de eersten die mensen opriepen op straat te komen, om te tonen dat Trump niet onze president is, om duidelijk te maken dat we niet akkoord gaan met zijn politiek, in het bijzonder zijn maatregelen tegen migranten en moslims. Deze protesten bestonden voor het grootste deel uit jonge mensen, vaak scholieren. Ze waren nog niet oud genoeg om te stemmen, maar ze voelden aan dat Trumps politiek een negatieve impact zou hebben op hun toekomst. De meeste jonge mensen zijn erg progressief, ze komen op voor LGBTQI-rechten en vrouwenrechten, staan positief tegenover diversiteit, zijn tegen oorlog, armoede, ongelijkheid en willen vechten voor een betere wereld.
“In de loop van de volgende maanden richtten bredere lagen zich op de eedaflegging als moment om hun ongenoegen over Trumps politiek te uiten. Zo waren er op 20 januari grote protestmarsen die werden gevolgd door de Million Women’s Marches, de grootste protesten in de Amerikaanse geschiedenis. In sommige steden liepen de straten zo vol dat mensen niet konden demonstreren. Op deze acties was een veel ruimer publiek aanwezig. Ook oudere mensen kwamen op straat, waarvan sommigen actief waren in de vrouwenbewegingen tijdens de jaren ’60 en ’70. Zij waren gechoqueerd dat een vrouwenhater als Trump president kon worden. Daarnaast namen grote delen van de Latinogemeenschap deel aan de protesten. Migrantengemeenschappen in Californië kwamen zelfs gedurende verschillende dagen op straat. Ze voelden zich enerzijds geviseerd door Trumps uitspraken over de Mexicaanse gemeenschap en de massadeportaties. De grensmuur maakte het heel duidelijk voor verschillende gemeenschappen dat ze samen moesten vechten om verworvenheden te verdedigen. Anderzijds heerste er het gevoel dat het tijd was voor iets nieuws, iets anders.”
Welke ideeën treden er in die protesten op de voorgrond? Is er een aanzet naar een gezamenlijk programma?
“Binnen de beweging zijn er heel wat verschillende ideeën over hoe Trump moet worden verslaan. Sommigen vinden dat je gewoon op de Democraten moet stemmen. Zij stellen dus eigenlijk voor om de volgende verkiezingen af te wachten. Anderen, zoals wijzelf, zeiden dat hij vanaf dag één moest worden bestreden. Dat protest moet volgens ons de vorm aannemen van betogingen, burgerlijke ongehoorzaamheid en stakingen om het hem zo moeilijk mogelijk te maken zijn maatregelen door te voeren. Ik denk dat de meerderheid van de mensen Trump nog steeds wil wegstemmen. Hoe meer aanvallen er echter volgen, hoe kleiner die meerderheid wordt. Mensen voelen een dringendheid en willen meer directe acties.
“Er is dus nog geen gezamenlijk programma. Socialist Alternative roept de beweging tegen Trump op een breed programma op te stellen, een programma dat duidelijk maakt waar we voor vechten. Op die manier proberen we brede lagen van de samenleving te betrekken: mensen die het moeilijk hebben om rond te komen, die geen betaalbare woning vinden, die bezorgd zijn over hun gezondheidszorg. We vechten met hen onder andere voor een hoger minimumloon van 15 dollar per uur, toegankelijke en kwaliteitsvolle gezondheidszorg, gratis universitair onderwijs en tegen massale arrestaties en politiegeweld. Een dergelijk programma helpt om brede lagen van de maatschappij aan te trekken en het maakt duidelijk wat we willen. We eisen van eender welke machthebber dat deze punten worden uitgevoerd. De geschiedenis leert ons dat dit werkt. Als we naar de Nixon-administratie kijken in de jaren ’70, zien we dat mensen niet enkel tegen de president en zijn beleid streden. Ze vochten voor het recht op abortus, investeringen in zwarte gemeenschappen, zelfs voor milieubescherming en ze hebben gewonnen. Deze strijd was succesvol: als de macht geconfronteerd wordt met een massabeweging die een sterke krachtsverhouding uitbouwt, dan moet ze buigen om te vermijden dat het protest verder escaleert. We moeten mensen herinneren aan die geschiedenis. Er wordt vaak gedacht dat stemmen volstaat. Daarbij wordt vergeten dat massabewegingen en massaal verzet uitermate doeltreffend zijn.”
Socialist Alternative riep op tot honderd dagen van verzet met 1 mei, de Dag van de Arbeid, als voorlopig hoogtepunt. Welke plaats neemt die eerste mei in binnen het verzet tegen Trump?
“Een aantal vakbonden stemden voor stakingen op de Dag van de Arbeid. Er is geen traditie om te protesteren, laat staan te staken, op 1 mei. Dat is heel jammer voor een dag met wortels in de Amerikaanse arbeidersgeschiedenis. We hadden nog nooit een algemene staking in de VS, dus discussies starten op een beperkt niveau.
“Mensen zijn vooral op zoek naar momenten die kunnen dienen als een dag van strijd waar ze naar kunnen opbouwen. Tijdens de eerste weken van verzet werd dag in dag uit geprotesteerd. Dat is erg vermoeiend en niet erg efficiënt. Mensen leren gauw dat ze niet elke dag op straat kunnen blijven komen en dat het belangrijk is om naar grote actiedagen toe te werken.
“Acht maart was zo’n grote actiedag. Er was een oproep voor een vrouwenstaking. Mensen zagen echter dat er niet genoeg naartoe werd gewerkt, dat er niet genoeg werd gedaan om vrouwen actief te overtuigen te staken. Er werd niet genoeg gedaan om de staking collectief te organiseren, om in de verschillende werkplaatsen samen te discussiëren waarom het werk wordt neergelegd, waarom we samen op straat moeten komen. Het was niettemin een belangrijke kans om het stakingswapen te bediscussiëren.
“We kunnen op deze ervaring verder bouwen naar 1 mei toe. De vakbonden zullen een sleutelrol spelen in het overtuigen van mensen om een staking voor te bereiden en een programma voor die staking op te stellen. De vakbonden spelen een gemengde rol: de meesten hebben een heel conservatieve leiding en weten al jaren niet meer hoe terug te vechten. Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen. De beweging kan van onderuit druk zetten op de vakbonden om meer te doen. Als dat niet gebeurt, zal de leiding worden gecontesteerd, wat ook een positieve ontwikkeling is.
“De afgelopen tien jaar werden de acties op 1 mei vooral gedragen door de migrantengemeenschap. Veel migranten komen uit landen die wel een traditie hebben rond de eerste mei en internationale solidariteit. Sinds 2006 zijn er migrantenbetogingen op de eerste mei. We verwachten dat de migrantenbeweging massaal naar buiten zal komen, omdat ze onder vuur ligt en omdat ze een traditie heeft opgebouwd. Dit kan een inspiratiebron zijn voor de rest van de beweging.
“Onze taak als socialisten bestaat erin om het idee te vestigen dat 1 mei een belangrijke dag is om te protesteren, samen te werken en dat het mogelijk is om stakingen te organiseren. Wie niet kan staken, bijvoorbeeld omdat er op de werkplaats nog geen krachtsverhouding hiervoor bestaat, roepen we op om andere vormen van solidariteit te organiseren: bijvoorbeeld een actie tijdens de middagpauze. Dit kan 1 mei als dag van actie verder versterken.”
Is er iets dat wij in België kunnen doen om onze solidariteit te tonen?
“Elk deel van de werkende klasse dat strijd voert tegen haar eigen elite betekent een consolidatie van de strijd. Trump wordt met argusogen bekeken door Marine Le Pen en andere rechtspopulistische leiders. Hoe meer jullie in België vechten tegen rechtspopulisme, hoe moeilijker het wordt voor rechts om opgang te maken in andere regio’s. Elke betoging tegen de rechterzijde bij jullie, die het verband legt met Trump en Trumpisme, helpt mensen hier begrijpen dat we vechten voor en tegen dezelfde zaken. Iedereen, waar ook ter wereld, wil immers een goede baan, een goed loon, degelijke gezondheidszorg en gratis onderwijs.”
-
Stop verdeel & heers, stop Trump, allen samen!
Trump is president, Wilders haalde het niet maar ging toch vooruit, Le Pen gaat mogelijk naar de tweede ronde in de Franse presidentsverkiezingen. Overal ter wereld is rechts populisme in opmars. Ook bij ons heeft dat een impact. Kijk maar naar staatssecretaris Theo Francken die vindt dat Artsen Zonder Grenzen door het redden van bootvluchtelingen een aanzuigeffect creëert.
Door Jonas C. (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Achter de verdelende praat schuilt een hard besparingsbeleid dat alle lagen van de bevolking treft, de zwaksten en gewone werkenden eerst. Belgische werkenden verloren vorig jaar aan koopkracht. De indexsprong en veel extra taksen wegen door. De grote bedrijven maken ondertussen grote winsten, maar dat geld wordt uitgedeeld aan de aandeelhouders. De 18 grootste bedrijven in ons land keerden 16,5 miljard euro uit aan de aandeelhouders. Niet verwonderlijk dat er zoveel ongelijkheid is!
Racisme is de gemakkelijkste manier om mensen tegen elkaar op te zetten. Maar verdeel en heers blijft niet beperkt tot asielzoekers en migranten. Kersvers staatssecretaris voor armoedebestrijding en gelijke kansen, Zuhal Demir, vindt dat armen zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie: “als werklozen merken dat ze hun rekening niet kunnen betalen, zullen ze beter hun best doen.” Demir zelf is goed voor een netto maandloon van iets meer dan 10.000 euro…
Als de regering bevolkingsgroepen tegen elkaar opzet, is het omdat ze bang is van eengemaakte strijd van de 99%. Tijdens de golf van acties en stakingen in het najaar van 2014 pakte haar politiek van verdeling zaaien nauwelijks. Er was brede steun voor eisen als een vermogensbelasting en er was eenheid tussen werkenden en werklozen over de vakbondsgrenzen heen. Dat is de enige manier om verworven rechten te verdedigen en om onze eisen en bekommernissen centraal op de agenda te plaatsen.
De rechtse regering wil niet toegeven. Alles gebeurt op haar manier of niet. In de zomer wil ze tot 6,5 miljard zoeken. Dat zal ze niet doen bij de aandeelhouders van de grootste bedrijven, maar bij de werkenden en uitkeringstrekkers. Als het van deze regering afhangt, moet onze levensstandaard verder naar beneden. Om de aandacht daarvan af te leiden, viseert ze asielzoekers en migranten.
We kunnen dit niet aanvaarden: we kunnen niet rustig blijven zitten terwijl onze welvaart wordt afgebouwd en onze economie en planeet vernield worden in de naam van winst. Dit systeem bestrijden, vereist eenheid van werkenden en onderdrukten, van de 99%. Racisme, seksisme, homofobie en andere vormen van verdeeldheid staan dat in de weg.
We moeten bouwen aan sterke organisaties die samenwerken rond een programma dat niet enkel de besparingen wil stopzetten, maar ook oproept tot investeringen in zorg, in openbaar vervoer, … zodat we een menswaardige toekomst kunnen bieden aan iedereen op een leefbare planeet.
[divider]
24 mei: betoog mee tegen Trump
De afgelopen weken werd actie gevoerd tegen seksisme en racisme. De strijdbeweging tegen seksisme bereikt nu ook ons: op 8 maart waren we met 600 op de mars tegen seksisme in Gent en vier dagen later met 150 op de startdag van de campagne ROSA. Op 16 maart betoogden 250 anti-fascisten op de mars tegen racisme in Antwerpen, in het hol van de N-VA-leeuw. Internationaal werd 8 maart dit jaar een grote actiedag rond vrouwenrechten. Na 8 maart volgen er in de VS op 1 mei stakingen en andere protestacties tegen Trump. Laten we ervoor zorgen dat het bezoek van Trump aan ons land leidt tot een massademonstratie van verzet tegen racisme, seksisme en het besparingsbeleid!
-
Trump maakt protest tegen kapitalisme opnieuw groot
Protest aan de luchthaven van New York tegen het inreisverbod voor moslimsTrump roept veel tegenstand en vragen op bij heel wat mensen. Anderzijds zijn heel wat mensen gecharmeerd door zijn stoere anti-establishmentimago en lak aan regels. LSP begrijpt dat mensen na de stortvloed aan besparingen illusies kunnen koesteren in een populistisch figuur als Trump, maar wil meteen ook een scherp doch respectvol antwoord bieden op hun vragen. Laat ons duidelijk zijn: de retoriek en het beleid van de nieuwe Amerikaanse president is antisociaal en betekent voor de meerderheid van de bevolking, niet in het minst minderheden, een enorme stap achteruit. Hieronder proberen we het rebelse imago te doorprikken en elementen naar voor te schuiven van een politiek die echt ingaat tegen de gevestigde elite.
Artikel door Koerian (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Doet Trump echt wat hij beloofde?
De maatregelen die Donald Trump als president neemt, zijn inderdaad vaak geënt op beloftes die hij maakte tijdens zijn campagne. Hij heeft de federale fondsen voor gezondheidsorganisaties die informeren over abortus afgeschaft, hij is bezig een onmenselijk deportatiebeleid op poten te zetten voor migranten en hij lijkt echt een muur tussen Mexico en de VS te willen bouwen. Trump voert een xenofobe en seksistische politiek die duidelijk bedoeld is om mensen te verdelen en tegen elkaar op te zetten.
De meeste kiezers stemden echter niet op Trump omdat ze racisten of seksisten zijn, maar omdat hij een anti-establishmentfiguur is. We snappen de frustratie over een beleid dat jarenlang stal van de armen en gaf aan de rijken en denken niet dat mensen op Trump stemden omdat ze dom of onwetend zijn. Mensen hadden – terecht – een degout van Wall Street en haar politieke dienaren, Clinton op kop. Bij gebrek aan een geloofwaardig, links, alternatief met momentum kon Trump dat gevoel uitbuiten.
Trump is echter helemaal niet anti-establishment. Zo schoof hij de notoir asociale Andrew Puzder, CEO van CKE Restaurants naar voor als zijn minister voor Arbeid, komt zijn minister van Financiën uit het bestuur van Goldman Sachs en selecteerde hij de CEO van oliegigant Exxon Mobil als minister voor Buitenlandse Zaken. Zelfs volgens de meest voorzichtige schattingen bezitten de leden van Trumps kabinet met 6 miljard dollar meer dan een derde van de Amerikaanse huishoudens.
Veel van de minder in het oog springende maatregelen die Trump nam, maken deel uit van een erg asociale politiek. Hij opende vrijwel meteen de aanval op de Affordable Care, een poging van de vorige administratie om gezondheidszorg toegankelijker te maken. Bovendien schrapte hij een recente maatregel die huisleningen goedkoper zou maken en stopte hij de aanwervingen bij openbare diensten.
Trump gebruikt rechtspopulisme om een pro-establishment beleid op poten te zetten, om maatregelen door te drukken die enkel een kapitalistische klasse van superrijke bedrijfsleiders en aandeelhouders ten goede komen.
Als Trump een beleid voert in het belang van het establishment, hoe kan het dan dat de Democraten, westerse politieke leiders en de CEO’s van onder andere Facebook, Netflix en Google zich al uitspraken tegen Trump?
Met LSP maken wij de analyse dat sinds de crisis in 2008 ook de kapitalistische klasse met de handen in het haar zit. Het politieke establishment kocht de banken uit, en liet via een boel besparingen de werkende bevolking hiervoor opdraaien. De economie zit echter nog steeds in het slop, groei is er amper, speculatie gaat onverminderd door en er wordt nauwelijks geïnvesteerd in goederenproductie. Het enige dat het wereldwijde besparingsbeleid teweegbracht, is een steeds grotere ongelijkheid tussen arm en rijk. De Democraten, waaronder dus ook Hillary Clinton, voerden mee dit beleid.
Het verzet hiertegen groeide sterk, denk maar aan Occupy Wall Street, de Indignados, de stakingen in Frankrijk, de beweging in Griekenland, … Het establishment grijpt ook steeds meer naar rechtspopulisme om de mensen te verdelen en dat verzet te breken. Het zijn niet alleen Trump, Marine Le Pen of Filip Dewinter die racisme, seksisme en homofobie instrumentaliseren, ook de N-VA, de Franse conservatieven, Nederlands premier Mark Rutte en vele andere traditionele politici trachtten de laatste tijd via haat het verzet tegen hun neoliberaal beleid uiteen te spelen. Terwijl er door vrijwel alle Europese politici verontwaardigd wordt gereageerd op de “Trump Wall”, verdrinken jaarlijks duizenden mensen in de Middellandse Zee ten gevolge van het Europese migratiebeleid en zitten nog eens miljoenen vluchtelingen vast in onmenselijke omstandigheden. Hoe graag traditionele politici zich ook profileren als intelligenter of progressiever dan Trump, ze doen in se hetzelfde: de 99% verdelen om de 1% te verrijken.
Waar het echte probleem van dergelijke traditionele politici met Trump ligt, is zijn protectionistisch beleid. Trump wil terugplooien op de VS zelf en kant zich tegen een vrije wereldmarkt. Zo zette hij al een punt achter het TTP, een vrijhandelsakkoord tussen de VS en een aantal Aziatische landen. Op die manier probeert Trump de belangen te vertegenwoordigen van een groep Amerikaanse bedrijven die zich vooral nationaal oriënteren en zo groot, rijk en machtig zijn geworden dat ze nog weinig belang hebben bij een vrije markt. Hij behartigt de belangen van een deel van het establishment dat een alternatief zoekt op het neoliberalisme, een ander beleid dat zo mogelijk nog efficiënter arbeidsvoorwaarden en sociale verworvenheden aanvalt.
Zo’n protectionistische politiek is iets dat meer internationaal gerichte bedrijven, zoals Facebook of Netflix, of buitenlandse concurrenten natuurlijk tegen de borst stoot. Wanneer Clinton, Merkel, Zuckerberg en consorten zich uitspreken tegen Trump doen ze dat niet uit bekommernis om het lot van gewone Amerikanen. Ze doen het om de belangen van hun bedrijven of hun nationale elite te verdedigen. Dat betekent in kleinere, meer exportgerichte, economieën of in sterk internationale bedrijven vasthouden aan een neoliberaal beleid.
Met LSP scharen wij ons niet achter neoliberalisme, noch achter protectionisme, niet achter Clinton, noch achter Trump. Het zijn allen uitingen van een kapitalistisch systeem dat op zoek is naar de snelste en meest efficiënte weg om massawinsten voor de 1% te verzekeren. Wij willen in ons verzet tegen Trump niet geassocieerd worden met marionetten van grote bedrijven, maar nemen een onafhankelijk klassenstandpunt in.
Wat houdt dat dan in, zo’n onafhankelijk klassenstandpunt?
Wij willen de belangen van de arbeidersklasse, de gewone werkende bevolking, verdedigen zonder daarbij af te hangen van een burgerlijke partij of een burgerlijk programma. Meer dan 43 miljoen Amerikanen leven vandaag in armoede, er zijn 1,2 triljoen dollar uitstaande studieschulden, ongeveer 650.000 mensen zijn dakloos. Ondertussen bezit de rijkste 0,01 procent er meer dan 10% van de rijkdom en betalen gigantische bedrijven als Wallmart of McDonald’s hongerlonen aan hun werknemers. Er is in de VS nood aan een degelijk minimumloon, minstens 15 dollar, gratis onderwijs, een toegankelijke ziekenzorg, goedkopere woningen, … Het geld daarvoor zal moeten worden gehaald waar het zit: bij rijken en hun bedrijven. Wij eisen met LSP een programma dat tegemoet komt aan de noden van de meerderheid van de bevolking en een verregaande herverdeling van de rijkdom, een socialistisch programma.
Maar dat is toch helemaal niet realistisch?
Naar aanleiding van de Democratische voorverkiezingen mobiliseerde Bernie Sanders massaal veel mensen en haalde hij 220 miljoen dollar op zonder een cent aan te nemen van grote bedrijven of donoren. Op basis van een links programma enthousiasmeerde hij een brede laag Amerikanen. Peilingen toonden aan dat hij een betere kans had dan Hillary Clinton om Trump te verslaan. Onze Amerikaanse zusterpartij, Socialist Alternative, riep Sanders op om onafhankelijk van de Democraten op te komen, en zo een breed links alternatief te vormen dat een politieke uiting kon geven aan sociale bewegingen. Dit is de enige manier om een dergelijk programma te verwezenlijken.
Miljoenen mensen kwamen op straat op de dag van de inauguratie van Trump, de Black Lives Matter beweging organiseert nog steeds brede lagen van de samenleving tegen discriminatie en politiegeweld, de anti-Wall Street stemming is groter dan ooit. Vandaag al heeft strijd van onder andere stakende taxichauffeurs ervoor gezorgd dat Trump zijn moslimban moest intrekken. Talloze verontwaardigde Amerikanen beperken nu al de ruimte die Trump heeft om zijn antisociaal beleid te voeren.
Een strijdpartij die deze verschillende bewegingen kan verenigen in actie en organiseren tegen het establishment, op basis van een socialistisch programma, zou de slagkracht hebben de samenleving ten gronde te veranderen en zou meteen ook de basis wegnemen voor het populisme van Trump. Uiteindelijk hebben alle delen van de arbeidersklasse, blank, zwart, man, vrouw, hetero, LGBTQI, vluchteling of autochtoon dezelfde belangen. Enkel door samen te strijden tegen de kapitalistische graai-elite kan men de verdeeldheid die Trump probeert te zaaien overstijgen en een maatschappij bouwen waarin de noden van de meerderheid van de bevolking voorop staan. Daarom roept Socialist Alternative op tot 100 dagen van strijd, van stakingen, sit-ins en walk-outs, doorheen heel de VS.
-
Het tijdperk van het populisme. Van ongenoegen naar een alternatief!
Moesten woorden beursgenoteerd zijn, dan zou de koers van ‘populisme’ de afgelopen maanden ongetwijfeld fors gestegen zijn. Nadat 2016 gekenmerkt werd door wat gemakshalve “populistisch protest” genoemd wordt met zowel de Brexit als de verkiezing van Trump, ziet het er niet naar uit dat het ongenoegen over het establishment snel gaat liggen. De gevestigde politici proberen daarop in te spelen. Het leidt tot absurde situaties zoals in de Franse presidentsverkiezingen waar zelfs Macron, een voormalige minister en voormalig kaderlid van de zakenbank Rothschild, zich probeert op te werpen als een “positieve anti-establishmentkandidaat” of nog als een “centrum-populist.”
dossier door Nicolas Croes
Crisis blijft maar duren
Het is niet nodig om naar de pluche kamers van de jaarlijkse bijeenkomst van het Wereld Economisch Forum (WEF) in Davos te trekken om te weten dat de paniek groeit in de hoogste kringen. De toon op deze verplichte bijeenkomst voor grote bedrijfsleiders en regeringsleiders werd eens te meer gezet door het rapport van Oxfam over de ongelijkheid in de wereld. Het laatste rapport had als titel: “Een economie in dienst van de 99%.” Het legt onder meer uit hoe “de grootste bedrijven en de rijksten de ongelijkheid doen toenemen door het falende economische stelsel te benutten, belastingen te ontduiken, de lonen te verminderen en de inkomsten van de aandeelhouders te maximaliseren.” Het meest schokkende cijfer van het rapport blijft nazinderen: de 8 rijksten bezitten evenveel (429 miljard dollar) als de armste helft van de wereldbevolking.
Magdalena Andersson, de Zweedse minister van Financiën, verklaarde wel erg optimistisch: “Gelijkheid ligt op ieders lippen in Davos. Misschien wordt dit wel het nieuwe modewoord.” De algemeen-secretaris van de OESO (1), Angel Gurria, klonk daarentegen lichtelijk verontrust in zijn oproep aan de aanwezigen: “Jullie moeten belastingen betalen waar je winsten maakt. (…) Het tolerantieniveau [voor belastingontduiking] is spectaculair afgenomen. Dat komt door de crisis, maar ook omdat de staten geld nodig hebben.” Europees commissaris Pierre Moscovici (PS) zag het heel rooskleurig: “De tijd dat de multinationals konden doen wat ze wilden, is voorbij.” We zouden het graag zien gebeuren!
De reacties van verschillende spreekbuizen van het establishment lopen uiteen, maar ze vertrekken van dezelfde vaststelling: de traditionele instrumenten van de heersende klassen verliezen steeds meer autoriteit waardoor zich een probleem stelt. Van bij het begin van de economische crisis heeft het kapitalistische establishment alles uitgeprobeerd om erbovenop te geraken. Niets heeft gewerkt. Ondertussen kregen de politieke instrumenten van het establishment het zwaar te verduren. Er kwamen nieuwe spelers op het terrein en politieke instabiliteit werd het nieuwe normaal. Het klimaat van ontgoocheling over de gevestigde partijen is algemeen. De enige zekerheid is dat er geen zekerheden meer bestaan.
Heel wat deelnemers aan het WEF in Davos vrezen voor de toekomst. Op het WEF van 2016 had niemand een overwinning van de neen-stem in het referendum over de Brexit zien aankomen. Niemand had gedacht dat Hillary Clinton er niet in zou slagen om de 45ste president van de VS te worden. Vlak voor de opening van de topbijeenkomst in Davos klonk het dat de kloof tussen arm en rijk aan de basis lag van de Brexit en de overwinning van Donald Trump.
Dit is nog maar het begin
Geen enkele ernstige commentator durft te zeggen dat de onzekerheid snel zal verdwijnen en dat we zullen terugkeren naar ‘business as usual.’ In januari was er een rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) waaruit blijkt dat er vorig jaar wereldwijd een forse toename was van strijd en protest. Dit wordt toegeschreven aan de context van economische en politieke onzekerheden. (2) De IAO merkt op dat 2016 ook nog gekenmerkt werd door “anti-besparingsprotest in Brazilië, betogingen tegen de verkiezing van Donald Trump in de VS en een toename van syndicale acties in Groot-Brittannië.” Volgens de IAO wijst het rapport op een groeiend risico van sociale agitatie in “zowat alle regio’s van de wereld.” De groeiende ongelijkheid wordt aangewezen als oorzaak van de nooit geziene verkiezingsresultaten. De conclusie van de IAO: het ongenoegen onder de werkende bevolking zal in 2017 enkel nog toenemen.
De gevestigde politici moeten daar rekening mee houden. Zo besloten de Franse en Duitse regeringen om maar één gewichtige vertegenwoordiger naar Davos te sturen: hun ministers van Financiën Sapin en Schäuble. Beide regeringen vreesden negatieve effecten op de publieke opinie indien president Hollande of kanselier Merkel aanwezig waren. Hun deelname aan de hoogmis van de kapitalistische elite werd als gevaarlijk gezien met het oog op de aanstaande verkiezingen.
Het verraad van de sociaaldemocratie
Nog niet zo lang geleden leek het politieke toneel relatief stabiel. In Noord-Amerika en Europa wisselden de grote gevestigde partijen elkaar regelmatig af in de regeringen, maar fundamenteel voerden ze allemaal hetzelfde beleid. Er waren verschillen tussen ‘linkse’ en rechtse regeringen, onder meer rond ethische kwesties als euthanasie of het homohuwelijk, maar de neoliberale dogma’s van liberaliseringen en privatiseringen werden algemeen gedeeld. Enkel het ritme van de maatregelen leek een punt van discussie, de maatregelen zelf niet.
Ter ‘linkerzijde’ werden de jaren 1990 gekenmerkt door de ‘derde weg’ van de sociaaldemocratie. Dit werd verpersoonlijkt door de bocht naar rechts van Labour onder Tony Blair. Volgens ‘iron lady’ Margaret Thatcher was die omvorming van Labour tot New Labour haar mooiste verwezenlijking. De omvorming van de sociaaldemocratie tot een ‘sociaal-liberalisme’ was mogelijk omwille van de context van de val van het Oostblok in een periode van economische groei. Het kapitalisme leek almachtig en onbetwist. Een aantal gewone werkenden werd in die tijdsgeest meegesleept: in hun pauzes bespraken ze onder collega’s mogelijkheden om zelf ook op de beurs te spelen en aandeelhouder te worden.
Eind jaren 1990 was de sociaaldemocratie, al dan niet in coalitie, aan de macht in 15 van de toen nog maar 17 leden van de Europese Unie. De sociaaldemocratie vertrok van het dogma dat economische groei uiteindelijk iedereen ten goede zou komen. De PS (Frankrijk), SPD (Duitsland), New Labour (Groot-Brittannië) en anderen voerden een beleid van tegenhervormingen met aanvallen op de arbeidsomstandigheden en lonen (denk maar een de 1-eurojobs en andere maatregelen van loonmatiging in Duitsland) naast aanvallen op de werklozen. Onder de kiezers maakte de hoop plaats voor ontgoocheling, frustratie en woede.
Gevraagd naar de redenen voor de neergang van de sociaaldemocratie (of meer algemeen ‘centrumlinks’) wees Ania Skrzypek, politicoloog van de Europese Stichting voor Progressieve Studies, op verschillende factoren: “een obsessie voor competitiviteit, een Europa waaraan geen sociale dimensie werd gegeven, leiders die zich verstoppen achter technocratisch woordgebruik en wie het aan politieke moed ontbreekt. Als er vandaag aan burgers gevraagd wordt wie verantwoordelijk is voor de crisis na 2008 zullen velen zeggen dat dit het systeem was waarvoor de sociaaldemocratie mee verantwoordelijk was en dat mee gered werd door hen.”
Rechtse populistische partijen en formaties spelen daarop in. Zoals de Franse onderzoeker Luc Rouban (Sciences-Po en CNRS) opmerkte: “Ze trekken een traditioneel links publiek aan dat zich in de steek gelaten voelt.”
Is populistisch en nationalistisch terugplooien onvermijdelijk?
Midden december toonde de Duitse publieke omroep een reportage over het Ruhr-gebied, ooit een bakermat van industrialisering, van de arbeidersbeweging en van de sociaaldemocratie. Het is vandaag een van de meest achtergestelde gebieden in Europa: één op de vijf is er afhankelijk van uitkeringen. Peilingen geven aan dat de extreemrechtse partij Alternative für Deutschland (AfD) er in mei 2017 een doorbraak zal maken in de regionale verkiezingen.
In handen van het establishment leidt dit soort feiten vooral tot arrogantie en neerbuigendheid. Zie maar – roepen de technocraten, krantencommentatoren, politici en andere verdedigers van het politieke status quo – tot wat kritiek op het beleid van de Europese Unie leidt! Zie wat het resultaat is van de klaagzang over hogere belastingen en andere besparingsmaatregelen! Voor hen komt verzet tegen de gevestigde politiek neer op het ondersteunen van het meest enge nationalisme. Vandaar het amalgaam dat gemaakt wordt van Donald Trump, Bernie Sanders, Jean-Luc Mélenchon, Podemos, de Brexit, de Italiaanse Vijfsterrenbeweging, Marine Le Pen, … Eigenlijk wordt er al dan niet openlijk gezegd dat de massa’s dom zijn en dat enkel de liberale en moderne elite daar een alternatief op biedt. Wie kritiek heeft op de elite zou demagogisch zijn. Deze retoriek combineert een ondemocratische opstelling met een neerbuigende houding tegenover de gewone bevolking.
Wie de zaken van dichterbij bekijkt, ziet een compleet ander beeld. De verwerping van de elites en de traditionele politieke wereld leidt ook tot een versterking van de radicale linkerzijde. In de VS was er de linkse campagne van Bernie Sanders tegen Clinton (met de meeste peilingen die aangaven dat hij zoiu winnen indien de Democratische partijmachine daar geen stokje had voorgestoken). In Griekenland verdween het sociaaldemocratische PASOK van het toneel om plaats te maken voor Syriza. De Spaanse sociaaldemocratie kreeg klappen en Podemos groeide. In Ierland plaatsen peilingen de alliantie AAA-PBP (Anti-Austerity Alliance en People Before Profit) voor Labour. In Groot-Brittannië wordt Labour verscheurd door een burgeroorlog tussen het partij-apparaat en de verkozenen enerzijds en partijvoorzitter Jeremy Corbyn met tienduizenden nieuwe leden anderzijds. In Frankrijk spreekt de dynamiek van de campagne van Jean-Luc Mélenchon eveneens tot de verbeelding van heel wat werkenden en jongeren.
Als we nog wat verder terugkijken naar de voorbije 20 jaar moeten we vaststellen dat er heel wat kansen waren voor linkse krachten om in te spelen op de afkeer tegen de gevestigde politiek en het neoliberalisme. Een probleem daarbij is dat er veel kansen verloren gingen, onder meer door het ontbreken van een programma om echt door te zetten. Dit liet ruimte aan andere krachten om zich op te werpen als anti-establishment.
Het gevaar van het minste kwaad
Een van de eerste significante krachten links van de sociaaldemocratie was het Italiaanse Rifondazione Comunista (PRC). In de jaren 1990 was dit een partij met tienduizenden leden en een grote autoriteit onder de meest strijdbare syndicalisten en de radicaliserende jongeren. Op de betogingen tegen de globalisering of tegen de oorlog in Irak begin deze eeuw kon de PRC nog indrukwekkende delegaties op de been brengen. Maar de partij trapte in de val van het ‘minste kwaad’ tegen Berlusconi. In plaats van een onafhankelijke klassenpositie te behouden en niet mee te stappen in het kamp van kapitalistische krachten, trad de PRC toe tot de ‘Unie’, een alliantie rond Romano Prodi die van 2006 tot 2008 aan de macht was. In die twee jaar van deelname aan een beleid van sociale afbraak (met onder meer het goedkeuren van deelname aan de oorlog in Afghanistan, aanvallen op de pensioenen, …) werd de autoriteit van de PRC ten gronde gericht. De opmars van de Vijfsterrenbeweging van Beppe Grillo kan niet begrepen worden zonder terug te kijken naar de politieke fouten van de PRC.
Hetzelfde zagen we in tal van andere landen. In Duitsland was er lang voor Alternative für Deutschland (AfD) de vorming van de nieuwe partij Die Linke in 2007. Die partij trad toe tot lokale coalities met de sociaaldemocratie en voerde in bepaalde steden en regio’s, zoals Berlijn, zelf een besparingsbeleid. De Nederlandse verkiezingen van 15 maart zullen gekenmerkt worden door versnippering en een overwinning van Wilders. De linkse partij SP slaagt er niet in om enthousiasme los te weken. Deelname aan lokale besparingscoalities in enkele grote steden als Amsterdam en Utrecht (telkens met onder meer de rechts-liberale VVD van Mark Rutte) speelt daar een belangrijke rol in.
Het gevaar van puur activisme
Als racisme en andere reactionaire ideeën vandaag openlijker naar voor komen, is dit deels het gevolg van de afwezigheid van een consequent en vastberaden verzet van de vakbonden en linkse organisaties op zowel dit als andere vlakken. Het beste antwoord op het cynisme en het terugplooien is een veralgemeende strijd en zelfvertrouwen in onze collectieve kracht om overwinningen te boeken.
In de VS wijzen verschillende rapporten op een groeiende interesse in linkse organisaties. De ‘zweep van de contrarevolutie’ na de overwinning van Trump versterkt de linkerzijde. Zoals Kshama Sawant, de verkozene van Socialist Alternative in de gemeenteraad van Seattle, in een interview met Al Jazeera stelde, hebben de Democraten zich van een brede laag van progressieve activisten vervreemd door op te roepen tot samenwerking met Trump. Vlak na de verkiezingen bood Hillary Clinton aan om samen te werken met Trump en riep ze haar aanhangers aan om een “open geest” te behouden. Een week na de verkiezingen verklaarde Obama dat we Trump een kans moesten geven. Kshama merkt op dat mensen die naar socialistische en antikapitalistische organisaties beginnen kijken niet gediend zijn met die opstelling. “Er is geen bereidheid om te onderhandelen,” zegt ze. “Er is wel een grote bereidheid tot verzet.” (3)
Er is stilaan een permanente mobilisatie van protest in de VS, met onvermijdelijk ook gevolgen op internationaal vlak. De populistische rechterzijde in Europa is versterkt door de overwinning van Trump en blaakt van zelfvertrouwen. Dit kan ook hier tot protest leiden. Als Marine Le Pen het haalt in de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen zullen er ongetwijfeld acties volgen. Na haar verkiezing in het Europees Parlement in 2014 waren er in Brussel meer dan 2.500 jonge betogers aan de Europese instellingen.
We treden een nieuw tijdperk binnen: een periode die gekenmerkt wordt door scherpe wendingen en plotse veranderingen. Dit brengt heel wat mogelijkheden maar ook gevaren met zich mee. We moeten ervoor opletten dat we niet volledig in de storm van de gebeurtenissen ondergesneeuwd raken met een uitputtende opeenvolging van acties zonder opbouw ervan. We moeten ook de tijd nemen om perspectieven en analyses uit te werken en te bespreken. Om tot fundamentele verandering te komen, is er nood aan een programma dat in staat is om alle onderdrukten te verenigen in de verdediging van hun belangen en dit op basis van een strategie die vertrekt van de centrale rol van de werkende klasse met haar methoden van massastrijd en economische blokkade doorheen het stakingswapen. Met die benadering is het mogelijk om tussen te komen in mobilisaties en bewegingen met een vager karakter, zoals in Roemenië waar de populistische rechterzijde probeert in te spelen op massamobilisaties tegen de corruptie van de sociaaldemocratische regering.
Als antwoord op rechts populisme volstaat links populisme niet. We kennen een nieuwe fase van de oude strijd tussen sociale klassen en we moeten dat ook zo erkennen. We kunnen de dictatuur van de markten niet bestrijden zonder de productiemiddelen uit de handen van de kapitalistische klasse, de grote patroons en aandeelhouders te halen om ze onder de democratische controle en beheer van de gemeenschap te plaatsen. Een compromis dat erop gericht is om in het kader van het kapitalistische systeem te blijven, kan op het eerste gezicht gemakkelijker lijken. Maar het leidt onvermijdelijk tot de impasse waarin onder meer Alexis Tsipras en Syriza (Griekenland), Maduro (Venezuela) en Morales (Bolivia) zich bevinden.
De mislukkingen en overwinningen van de arbeidersbeweging brengen lessen voor onze strijd vandaag. De huidige explosieve periode heeft een aantal kenmerken gemeen met de jaren 1960 en 1970 toen er een grote interesse in socialistische en revolutionaire ideeën ontwikkelde. Socialisme spreekt al tot de verbeelding van de nieuwe generatie werkenden en jongeren in de VS. Ongetwijfeld zal dit besmettelijk zijn.
-
#ResistTrump. Hoe maken we van het bezoek van Trump aan ons land een grote actiedag?
Foto: PPCSNa amper een week was Donald Trump al de meest onpopulaire president ooit in de VS. Het protest tijdens zijn eedaflegging was bijzonder groot. Met 3 tot 4 miljoen betogers overtrof het de Amerikaanse mobilisaties tegen de oorlog in Irak in 2003. Er waren wereldwijd acties, met onder meer 80.000 betogers in Londen. Het potentieel van strijd is groot en noodzakelijk. Zoniet voert Trump zijn beleid in de praktijk uit: afbouw vrouwenrechten, racistische maatregelen, kortwieken van vakbonden en vernietiging van natuurgebieden zoals in North Dakota waar hij tegen inheems protest in een pijpleiding wil aanleggen. Op 24-25 mei bezoekt Trump ons land. Laten we dat nu al voorbereiden!
100 dagen van verzet in de VS
Trump steekt het niet onder stoelen of banken: hij is een reactionaire miljardair die zich baseert op uitbuiting en onderdrukking. Hij staat voor seksisme en racisme en aarzelt niet om wetenschappelijke feiten te ontkennen met ‘alternatieve feiten’, een eufemisme voor zever in pakjes. Trump wil de eerste 100 dagen van zijn presidentschap gebruiken voor een reeks asociale hervormingen. In die periode wil hij onder meer de muur aan de Mexicaanse grens beginnen bouwen, de toegang tot het land ontzeggen aan mensen uit enkele grotendeels islamitische landen, beginnen met de deportatie van ‘illegale’ vluchtelingen, …
Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie, roept op tot ‘100 dagen van verzet.’ De spontane acties zijn indrukwekkend en belangrijk, maar we moeten het verzet opbouwen en laten escaleren. De oproep van ‘100 dagen van verzet’ vestigt het idee van een opbouwend actieplan naar 8 maart (internationale vrouwendag) en 1 mei toe. Op 1 mei 2006 was er een staking van migranten die het werk neerlegden uit protest tegen het uitwijzingsbeleid. Er zijn opnieuw dergelijke acties nodig. Tussendoor kan ook de ‘Dag van de Aarde’ (22 april) uitgroeien tot een grote actiedag tegen de ontkenners van klimaatverandering en hun bijhorende beleid vanuit het Witte Huis.
Internationale solidariteit
Protestbewegingen zijn erg gevoelig aan internationale solidariteit. Het Amerikaanse protest haalt inspiratie uit de Poolse vrouwenacties van de voorbije maanden en de daaropvolgende vrouwenstakingen in Argentinië. Wereldwijd werd inspiratie gehaald uit de massale acties tegen Trump in de VS.
Ook in ons land was dit het geval. Wij namen het initiatief om tijdens het weekend van de eedaflegging van Trump al solidariteitsacties te houden in enkele steden. Veel jongeren stonden erg positief tegenover die acties, ook al kwamen die voor de grote protesten in de VS en werd de dringendheid van straatprotest nog niet algemeen gezien. Sindsdien waren er enkele anti-Trumpacties in ons land, onder meer op 30 januari aan de Beurs in Brussel en op 12 februari aan de Amerikaanse ambassade. Er was telkens een goede opkomst.
Daar kunnen we op verder bouwen om op 24 & 25 mei met tienduizenden mensen in Brussel te betogen. Dergelijk protest zal de beweging in de VS versterken en maakt wel degelijk een verschil!
Protest opbouwen
Het is niet genoeg om één keer te betogen. Zo snel zal Trump de handdoek niet in de ring gooien. Om volgende acties telkens groter en sterker te maken, moeten we ons organiseren en een strategie van opbouw hebben. Jongeren kunnen daarin, net zoals in de VS, een cruciale rol spelen.
De Socialist Students organiseerden tal van scholieren- en studentenbetogingen in de VS. In Groot-Brittannië zetten de Socialist Students actiecomités in de scholen en universiteiten op om tijdens het bezoek van Trump aan Londen massale jongerenacties te houden. Dat bezoek van Trump is uitgeroepen tot ‘Dag X’, een verwijzing naar het begin van de oorlog in Irak in 2003. Toen waren er in verschillende landen, ook bij ons, actiecomités die wekenlang jongerenprotesten en betogingen voorbereidden voor de dag dat de oorlog begon. De scholieren- en studentenstakingen in ons land waren bijzonder groot die dag dankzij de voorbereiding door die actiecomités.
Waarom zouden we dat vandaag niet herhalen? Of scholieren- en studentenstakingen mogelijk zijn, is niet zeker en hangt af van de krachtsverhouding die opgebouwd wordt: hoeveel jongeren krijgen we mee, hoeveel passieve steun kunnen we in actieve betrokkenheid omzetten? Wat wel vaststaat, is dat de opbouw van ons protest niet uit de lucht zal komen vallen. We kunnen ons best organiseren, bijeenkomen, eisen bespreken, kleine acties houden op school of in onze buurt, … om van daaruit naar grotere acties te gaan.
Kunnen we winnen?
Ja natuurlijk! Wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren. Maar we moeten wel nagaan hoe we tot overwinningen kunnen komen. In 2003 was het protest tegen de oorlog in Irak bijzonder groot. Wereldwijd kwamen miljoenen mensen op straat en toch gingen Bush en Blair over tot die oorlog. Was dit te vermijden? Wij denken van wel. Zoals we toen opmerkten, was het jongerenprotest belangrijk maar waren verregaandere acties nodig. De arbeidersbeweging heeft de mogelijkheid om alles plat te leggen: de volledige economie, inclusief de oorlogsindustrie, is afhankelijk van de arbeid van gewone werkenden. Stakingsacties hadden de oorlog fysiek kunnen stoppen. Er waren aanzetten met onder meer stakingen in de haven van Oakland in de VS, maar het was niet breed genoeg om de oorlog te stoppen.
Nu komt het idee van stakingen al sneller op het voorplan. Er worden rond 8 maart en 1 mei al oproepen gedaan om te staken in de VS. Het zal erop aankomen om dat te concretiseren: een staking roep je niet zomaar uit, maar moet voorbereid worden om zoveel mogelijk collega’s mee te krijgen en zo te vermijden dat er achteraf sancties volgen. Tegen het inreisverbod staakten de taxichauffeurs in New York en daarmee stelden ze een erg belangrijk voorbeeld.
Grote acties tijdens het bezoek van Trump en de opbouw van een beweging tegen racisme, seksisme en het asociale beleid in zowel de VS als bij ons, kunnen het zelfvertrouwen van het protest in de VS vergroten. De Amerikaanse politieke situatie staat erg centraal op wereldvlak. Momenteel versterkt Trump het zelfvertrouwen van rechtse krachten in heel de wereld. Beeld je echter in wat een overwinning tegen Trump zou betekenen voor strijdbewegingen, ook in ons land!
Wat zou een overwinning inhouden?
Het volstaat niet om de scherpste kantjes van het beleid van Trump af te vlakken. Trump en zijn kliek moeten weg. Maar wie moet er dan in de plaats komen? Toch geen marionet van Wall Street zoals Hillary Clinton? De beweging tegen Trump zal moeten bouwen aan eigen politieke organisaties die in staat zijn om vanuit het massaprotest het roer over te nemen. Is dat ondemocratisch tegenover een verkozen president? Laten we democratie niet beperken tot om de vier jaar een bolletje kleuren, liefst voor de kandidaat die het meeste geld in de campagne kon stoppen. Wat is er democratischer dan actieve betrokkenheid van brede lagen van de bevolking die op straat komen en zich organiseren om hun politieke standpunten naar voor te brengen en af te dwingen?
De jongeren in de VS radicaliseren, er is een groeiende openheid en steun voor socialistische standpunten. De nieuwe generatie beseft dat het probleem niet beperkt is tot enkele figuren aan de top, maar dat het volledige systeem problematisch is. Het kapitalisme kent een grote concentratie van rijkdom bij een kleine elite met arrogante spreekbuizen zoals Trump (naast meer geslepen vertegenwoordigers als Clinton). Die elite, de 1% rijksten, beslist vandaag over alles. Met die ‘normale gang van zaken’ moeten we breken.
We mogen niet in de val trappen van een keuze tussen een vernietigende globalisering aan de ene kant versus protectionisme en handelsoorlogen aan de andere kant. Noch vrijhandelsverdragen noch het protectionisme van Trump zullen jongeren en werkenden een betere toekomst brengen. Laten we vertrekken van onze eigen eisen: goede jobs aan degelijke lonen, leefbare uitkeringen, versterking van vrouwenrechten (waaronder het recht op abortus), massale publieke investeringen in openbare diensten (onderwijs, gezondheidszorg, …), overgang naar hernieuwbare energie, bescherming van het milieu, verdediging van de rechten van alle minderheden, …
Het zijn eenvoudige en logische eisen, maar ze vereisen wel een breuk met het kapitalisme. In plaats van dit systeem is er nood aan een samenleving beheerd en gecontroleerd door de meerderheid van de bevolking en niet de klasse van miljardairs. De sleutelsectoren van de economie moeten uit de handen van die superrijken gehaald worden zodat de bestaande rijkdom en technologische kennis kan gebruikt worden voor de toekomst van ons allemaal en de planeet waarop we leven! Dat is hoe wij socialisme zien.
