Your cart is currently empty!
Tag: repressie
-
Absurde belasting van 2.640 euro wegens 12 affiches
Affiches afgeven aan winkeliers die ze ophangen, kan je in Schaarbeek 220 euro per affiche kosten!
2014: Gilles Smedt en Anja Deschoemacker stellen de campagne van Gauches Communes voor. In de verkiezingscampagne van 2014 kwam Gauches Communes in Brussel op. Met een beperkt budget werd een campagne gevoerd. Zo trokken militanten naar de markten en drukke plaatsen om pamfletten te verspreiden. Ook werden affiches opgehangen op de daartoe voorziene plaatsen. Er werden ook affiches verspreid onder winkeliers die deze in hun zaak, voor het raam of aan hun deur ophingen.
Door Geert Cool
Dat is een traditie in heel Brussel en daarbuiten, maar nu is er één gemeente die er een einde aan wil stellen. Dit gebeurt niet door de grote partijen hiervoor aan te pakken. Neen, de gemeente Schaarbeek stuurde mij als verantwoordelijk uitgever van Gauches Communes een belasting van 2.640 euro omdat 12 met plakband aangebrachte affiches aan de voorgevels van winkels aangetroffen werden door hun diensten. De affiches verstoorden de netheid van de stad: volgens het ingeroepen artikel van het Gemeentereglement ging het om “vervuiling.” Even werd zelfs geschermd met de ‘kost’ die de gemeente had voor het verwijderen van de 12 affiches. Twaalf met plakband aangebrachte affiches verwijderen voor een prijs van 2.640 euro… Dit al te absurde argument werd voor de rechtbank niet meer aangehaald, nu werd enkel nog opgemerkt dat een belasting ook mag dienen om de gemeentekas te vullen en dat het om een “redelijk bedrag” gaat.
Uiteraard werd meteen beroep ingediend tegen deze belasting. Er volgde maanden na datum een hoorzitting waar we te horen kregen dat de belasting niet geïnd zou worden indien we een schriftelijke verklaring van de betrokken winkeliers voorleggen waarin ze hun toelating bevestigen. Het Gemeentereglement bepaalt immers dat de affiches wel mogen aangebracht worden indien er toelating is. Hoe die toelating er moet uitzien, is niet bepaald in het reglement. Alsof winkeliers affiches zouden tolereren die ze niet aanvaarden: iemand al een extreemrechtse affiche bij de winkeliers van de Brabantstraat gezien? Maar neen, achteraf blijkt dat deze toelating schriftelijk moet gedaan worden. Iets wat maanden na datum quasi onmogelijk is. Op de zitting liet de advocaat van de gemeente Schaarbeek zelfs uitschijnen dat deze toelating van de eigenaar moet komen, dus niet eens van de hurende winkeliers zelf. Kortom, de regels rond deze toestemming worden op wel erg willekeurige wijze aangepast naargelang het de gemeente uitkomt.
Eind 2014 besliste het College van burgemeester en schepenen van Schaarbeek dat de belasting van 2.640 euro werd doorgezet. Schaarbeek kent een bestuur geleid door burgemeester Clerfayt (FDF, nu Défi), overigens met Ecolo en Groen in de meerderheid. De schepen van Groen, Adelheid Byttebier, was niet aanwezig op de zitting waarop de belasting van 2.640 euro werd bevestigd.
Een belasting, eigenlijk een boete omdat er sprake is van een bestraffende maatregel, opleggen die bijna even hoog is als het totale verkiezingsbudget van Gauches Communes heeft een duidelijk politiek doel: het monddood maken van oppositiekrachten met beperktere middelen. De democratie wordt beperkt tot wie voldoende middelen heeft. Het is kortom een aanslag op onze democratische rechten.
We trokken naar de rechtbank om deze absurde belasting aan te klagen. Gisteren, op 31 oktober, werden de pleidooien gehouden. Als verantwoordelijk uitgever van Gauches Communes verdedigde ik mezelf. Die verdediging werd ondersteund door een tiental kameraden van Gauches Communes, waaronder militanten van zowel LSP als de Humanistische Partij. Uitspraak op 28 november.
-
Actie tegen de criminalisering van de Koerdische beweging in ons land
Meest efficiënte tegenstanders van Islamitische Staat worden in ons land vervolgd wegens… terrorisme
De efficiëntie van de Koerdische strijders in het noorden van Syrië werd zelfs door het VS-imperialisme erkend. Nu Islamitische Staat enkele slagen toebedeeld kreeg en verschillende machten hopen om een deel van de macht in Syrië naar zich toe te trekken, wordt de Koerden de rug toegekeerd. De Koerdische milities mochten eerst het vuile werk opknappen om nadien zelf vervolgd te worden door het Turkse leger, met de steun van de VS.
Verslag: Geert, foto’s: Liesbeth
In ons land is er een grote Koerdische gemeenschap met mensen uit verschillende delen van Koerdistan: de gebieden in Turkije, Irak, Iran en Syrië. In 2010 begon een onderzoek naar Koerdische activisten in België. Er werd onder meer binnengevallen bij de Koerdische televisiezenders die vanuit Denderleeuw uitzenden. Ook in het Koerdisch Instituut in Brussel was er een inval en werd het volledige archief in beslag genomen. Vandaag kwam het proces tegen 33 Koerdische activisten, 6 televisiezenders en 2 NGO’s voor de Brusselse rechtbank.
De 33 worden vervolgd wegens terrorisme. Hun misdaad? Ze kwamen op voor de Koerdische zaak en hebben de Koerdische cultuur gepromoot. Het is duidelijk dat de vervolging van deze Koerdische activisten ingegeven is door de Turkse autoriteiten die blijkbaar ook in ons land actief zijn. Dat bleek nog toen recent een studente in Turkije werd opgepakt op verdenking van lidmaatschap van een linkse organisatie in ons land. Van waar kwam die informatie van de Turkse veiligheidsdiensten? Verzamelden ze die in ons land (met hoeveel agenten die door wie gecontroleerd worden?) of kwam het via een tip van de Belgische collega’s (en welke ‘tips’ worden dan nog uitgewisseld met Turkije)?
De Turkse overheid heeft zich burgerlijke partij gesteld in de zaak tegen de 33 Koerdische activisten. Een pamflet van de Koerdische activisten stelt terecht vast: “Dezelfde Turkse staat voert ondertussen een oorlog tegen de Koerdische bevolking, begaat misdaden tegen de mensheid en onderdrukt op een brutale manier Turkse en niet-Turkse mensenrechtenactivisten, journalisten, syndicalisten, advocaten, politici, academici en iedereen die de AKP-regering en haar president bekritiseert.” Het is ook dezelfde Turkse staat die de afgelopen jaren de doortocht van duizenden jihadisten naar Syrië tolereerde en daarmee bijdroeg aan de terreur van Islamitische Staat.
Het ‘bewijsmateriaal’ tegen de 33 bestaat uit een vaag concept van een zogenaamde “PKK-wolk” waarbij verschillende culturele organisaties en activisten allemaal onder de vlag van de PKK zouden werken terwijl dat in Europa een verboden terreurorganisatie is. Het gaat echter vooral om een zoveelste intimidatie tegen de Koerden in dit land en een poging om de Turkse bondgenoten ondanks de dictatoriale ontwikkelingen niet tegen de borst te stoten. Tegelijk is er een verbod op de activiteiten van de Koerdische Culturele Week die op het Spanjeplein gepland waren. (Update: deze namiddag raakte bekend dat het beroep bij de Raad van State werd aanvaard waardoor de Koerdische Culturele Week toch kan doorgaan!) De Belgische autoriteiten stellen zich wel erg welwillend op voor de Turkse regering.
Een vervolging van deze activisten is, zoals de betogers voor het Brusselse justitiepaleis vandaag opmerkten “een open en frontale aanval tegen onze fundamentele burgerlijke en democratische rechten, zoals vrije meningsuiting en het recht op vrijheid en vergadering.” De inzet gaat dus verder dan de Koerdische kwestie, “een veroordeling van deze activisten zou een onterechte toepassing zijn van de terrorismewetgeving, hetgeen de uitholling van de fundamentele rechten van iedereen in Europa met zich meebrengt.”
Voor het statige justitiepaleis aan het Poelaertplein verzamelden een 100-tal Koerden en sympathisanten.
-
Belgische ‘Patriot act’: meer repressie en regels voor meerderheid van de bevolking
Het leger wordt ingezet in Antwerpen. Foto: MediActivista De N-VA heeft niet stil gezeten deze zomer. In een interview dat op 30 juli verscheen, pleitte Bart De Wever voor een ‘gewapend bestuur’ met een Belgische versie van de Amerikaanse Patriot Act.
Artikel door Bart Vandersteene uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Gewapend bestuur is een bestaande vorm van bestuurlijke handhaving die De Wever drastisch zou willen uitbreiden. Daarbij zou een deel van de justitiële en strafrechtelijke bevoegdheden bij de lokale overheid, met name de burgemeester, komen te liggen. Het gaat bijvoorbeeld om preventieve arrestaties. Andere partijen brachten daar geen fundamentele kritiek op. Ook SP.a niet, de voorgangers van De Wever als Antwerps burgemeester – Detiège en Janssens van SP.a – startten immers de eerste vormen van gewapend bestuur op.
‘Tijdelijke’ Patriot Act wordt permanent
De Amerikaanse Patriot Act werd anderhalve maand na de aanslagen op het World Trade Centre in New York in september 2001 goedgekeurd door het Amerikaans parlement. Het betrof een waslijst aan maatregelen die komaf maakte met een aantal burgerlijke vrijheden en rechten. De wet werd verkocht met de belofte dat deze maatregelen slechts tijdelijk, vier jaar, nodig waren om het terrorisme efficiënt te kunnen bedreigen. Vijftien jaar later bestaat de wetgeving nog steeds, weliswaar licht gewijzigd en onder een andere naam, de Freedom Act.
Veel van de ‘tijdelijke maatregelen’ werden al meermaals gebruikt tegen activisten. Dankzij de Patriot Act kreeg de FBI de bevoegdheid om de telefoon, email en financiële gegevens van een persoon in te kijken zonder daarvoor toestemming te moeten vragen bij een rechter. Alle politionele autoriteiten kregen het recht om een huiszoeking te doen zonder enige vorm van regelgeving. Er zijn heel wat gevallen bekend waarbij activisten werden gevolgd en vervolgd via de Patriot Act.
Klokkenluider Edward Snowden lekte in 2013 bewijzen over de wereldwijde informatiegaring van de Amerikaanse geheime dienst NSA. Het telefoon, mail en surfgedrag van alle personen werd door de NSA bijgehouden. Obama wijzigde specifiek dit onderdeel van de Patriot Act bij de naamsverandering naar Freedom Act in 2015. Nu is het niet meer de NSA die de informatie bijhoudt, maar wel de telecomoperatoren bij wie de overheid deze informatie steeds kan opvragen.
Repressie voor ons, vrijheid voor superrijken
De klassieke partijen vestigen elke dag opnieuw bewust de aandacht op veiligheid en mogelijke elementen van verdeeldheid zoals racisme. Het doel is om de aandacht af te leiden van de dagelijkse plunderingen door de kleine elite van superrijken.
Het is een onderdeel van de neoliberale ideologie die door alle gevestigde partijen omarmd wordt. Deze ideologie legt op dat de machtigen en rijken de grootst mogelijke vrijheid moeten krijgen. Dat zou zogezegd economische groei moeten opleveren. Het resultaat is een enorme plundering van rijkdom die de gemeenschap ontnomen wordt. De strijd tegen fiscale fraude zou de overheid mogelijk 6 miljard (de minimale schatting door de Nationale Bank) tot 24 miljard (cijfers van hetgrotegeld.be) opleveren!
De groeiende kloof tussen arm en rijk gaat samen met een groeiende kloof op vlak van rechten en vrijheden. De CEO’s, grote aandeelhouders en rijken krijgen hoogstens een vermaning wanneer ze de gemeenschap bedriegen en bestelen, doorgaans komen ze er gewoon mee weg. Gewone mensen daarentegen zijn sowieso verdacht. Tegen hen moet preventief opgetreden worden. De nieuwste technologie wordt ingezet om hen te bespioneren.
Een veilige wereld willen we allemaal. Deze zal echter niet tot stand komen met een sterker gewapende staat. De oorzaken van geweld en terreur moeten aangepakt worden. Dit betekent ingaan tegen oorlog, brutale uitbuiting en onderdrukking.
-
Betoging tegen repressie en politiegeweld
Foto: MediActivista Gisteravond vond in Brussel een betoging plaats tegen repressie en politiegeweld. De JOC, de Franstalige tegenhanger van KAJ, organiseert al enkele jaren een betoging op 15 maart, de internationale dag tegen politiegeweld. Ook dit jaar trokken enkele honderden betogers door de straten van Brussel. Onder de ruim 500 betogers ook groepen mensen-zonder-papieren en mensen uit de volkswijken waar de betoging doortrok. De betoging hield regelmatig halt om enkele getuigenissen te brengen. Zo sprak spoorman Jordan, die een dwangsom opgelegd kreeg wegens deelname aan een stakingspiket, op het begin van de betoging. Vrijdag is er een vakbondsmeeting om de repressie tegen vakbondsmilitanten aan te klagen.
De Actief Linkse Studenten ondersteunden de oproep voor de betoging en waren met een delegatie aanwezig. Eerder publiceerden we een standpunt over repressie en politiegeweld.
Foto’s door Liesbeth:
Foto’s door PPICS:
-
Tegen repressie. Een radicaal plan van publieke investeringen en democratische controle op de politie!
Betoging tegen repressie en politiegeweld vorig jaar in Brussel. Foto: MediActivista Op 15 maart wordt op initiatief van de JOC (Franstalige tegenhanger van KAJ) voor het vijfde jaar op rij een betoging tegen politiegeweld georganiseerd. De afgelopen maanden kwamen er veel gevallen van politiegeweld en racisme naar boven, onder meer in Antwerpen, Brussel, Luik en Gent. De politici ondernemen niets om het probleem aan te pakken, integendeel.
Artikel door Boris uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het verstikkende klimaat na de vreselijke aanslagen in Parijs werd door de rechtse regering aangegrepen als een nieuwe kans om het repressieve beleid verder op te voeren en om de democratische rechten af te bouwen. De bevolking van Molenbeek en zeker de moslimgemeenschap in die gemeente werden gestigmatiseerd. De regering aarzelt niet om de racistische kaart te spelen tegen vluchtelingen uit Afghanistan, Syrië en Irak, terwijl die mensen op de vlucht gaan voor chaos en oorlog.
Het enige antwoord van de rechtse politici, maar ook van de officiële linkerzijde, op de kwestie van de veiligheid bestaat uit steeds meer repressie. Ze willen meer zwaarder bewapende agenten op de straten van de armste gemeenten van Brussel en in Vilvoorde. Dit repressieve antwoord kan in het beste geval een gevoel van veiligheid en sociale controle opleveren, maar zelfs dit antwoord botst op een gebrek aan middelen.
In de wijken rond de Brusselse kanaalzone is er een sociale woestijn met werkloosheidscijfers die onder de jongeren oplopen tot 45 à 50%. De desindustrialisering van de stad heeft daar een grote rol in gespeeld. De kinderen en kleinkinderen van migranten die naar hier kwamen als gastarbeiders, zowat de helft van de Brusselse jeugd, worden hier hard door geraakt.
Het beleid van de rechtse regering leidt tot sociale afbraak, ongelijkheid op school, discriminatie, sociale uitsluiting en de marginalisering van een deel van de bevolking. Het creëert een explosieve cocktail waarbinnen problemen van kleine criminaliteit en overlast ontwikkelen. Het is ook een ideale voedingsbodem voor een groei van reactionaire groepen van allerhande slag. Collectieve acties in de arme wijken, naar het voorbeeld van die op de werkvloer, zijn nodig om in te gaan tegen racisme en tegen de invloed van reactionairen zoals religieuze fundamentalisten.
Racistische politiecontroles, zoals die van de acteur Zouzou Ben Chikha in Gent, of racistische beledigingen en politiegeweld zullen onze veiligheid niet verbeteren. Het leidt integendeel tot een klimaat van geweld en het versterkt de vervreemding van de samenleving onder jongeren die ermee te maken krijgen.
Dit geweld blijft grotendeels onbestraft. Recent werden enkele agenten voor het Europees Hof van de Rechten van de Mens veroordeeld nadat ze door Belgische rechtbanken waren vrijgesproken voor het toebrengen van slagen aan minderjarigen. Wat gebeurt er met de klachten bij het Comité P dat toezicht houdt op de politie? Vaak wordt geen enkel gevolg gegeven aan die klachten. Bovendien benadrukken zelfs de VN dat het Comité P geen onafhankelijk orgaan is.
Sociale bewegingen worden evenmin met rust gelaten. Agenten worden samen met deurwaarders ingezet om stakersposten te breken. De praktijk van politieprovocateurs in betogingen komt steeds vaker voor. Onze ordedienst moest tijdens een betoging tegen de komst van Marine Le Pen naar Brussel in september vorig jaar nog enkele gemaskerde agenten vragen om de betoging te verlaten. Het strijdbare en vreedzame karakter van onze betoging zorgde ervoor dat die provocateurs geen rellen konden uitlokken.
Om het probleem van politiegeweld aan te pakken, moeten we de controle op de politie weghalen bij de politici die een repressief opbod voeren, machtsmisbruik ongestraft laten en de ordediensten zelfs inzetten tegen onze stakersposten en betogingen. Er is nood aan een democratische controle door de gemeenschap en de georganiseerde arbeidersbeweging. Enkel dan kunnen we ervoor zorgen dat de politie efficiënt ingezet wordt in het belang van de meerderheid van de bevolking.
Een op de vier Afro-Amerikaanse kinderen die in de VS geboren wordt, belandt ooit in de gevangenis. De linkse Amerikaanse presidentskandidaat Bernie Sanders verklaarde dat dit enkel kan opgelost worden door die jongeren een degelijke job en kwaliteitsvol onderwijs te bieden. Er is een sociaal antwoord nodig op sociale problemen. Een massaal programma van publieke investeringen in scholen, sociale huisvesting, … zou toelaten om de tekorten aan te pakken en zou duizenden degelijke jobs creëren. Het zou iedereen een toekomstperspectief bieden.
-> 15 maart om 18u aan Brussel Noord: betoging tegen politiegeweld
-
Law and order in Antwerpen: 14-jarige neergeschoten in bijzondere jeugdzorg
Een 14-jarig Syrisch meisje werd op 10 november door het Snelle Respons Team van de Antwerpse politie neergeschoten met een kogel uit kunststof. Het meisje verbleef samen met drie broers en een zus in een jeugdinstelling. Een woordenwisseling leidde tot fysieke agressie, de begeleiders riepen er de politie bij om het meisje onder bedwang te krijgen. Dat gebeurde bijzonder brutaal: door haar neer te schieten.
Artikel door een opvoedster
Is deze gang van zaken normaal? In de bijzonder jeugdzorg is er een agressiebeleid. Uiteraard wordt eerst geprobeerd om agressie te vermijden. In levensbedreigende situaties voor hulpverleners of cliënten zelf, kan het aangewezen zijn om de jongere te fixeren (in bedwang houden) en weg te leiden in afzondering. Bijstand van de politie kan daarbij nuttig zijn. Dat moet voorzichtig gebeuren omdat ook nazorg en herstel door de hulpverleners deel uitmaken van het agressiebeleid. Er zijn tal van technieken om iemand te immobiliseren, er zijn daar opleidingen voor. Iemand neerschieten komt in de opleiding niet voor. Het maakt nazorg zo goed als onmogelijk. Bovendien leidt het tot nieuwe trauma’s en dat bij een jongere die uit Syrië gevlucht is en dus al wat trauma’s te verwerken krijgt.
Kan agressie wel vermeden worden? Alle agressiegevallen vermijden, is niet mogelijk. Maar voldoende personeel dat goed opgeleid is en genoeg tijd heeft om constant bijgeschoold te worden om met trauma’s en agressie om te gaan, kan veel doen. Preventie vergt meer tijd, middelen en kennis. Om jongeren in moeilijke omstandigheden rust en veiligheid aan te bieden zodat deelname aan de samenleving mogelijk wordt, is professionele begeleiding nodig en dit liefst door op elkaar ingespeelde hulpverleners. Besparen op de sociale sector, opgedreven flexibiliteit voor het personeel en een tekort aan collega’s zijn daar erg slecht voor. Jongeren in de bijzondere jeugdzorg een veilige omgeving aanbieden, zal niet gebeuren door de politie op hen te laten schieten. Dat het snelle respons team niet eens overleg pleegde met de hulpverleners en meteen schoot, is onaanvaardbaar.
Het waren toch de hulpverleners die er de politie bijhaalden? Dat gebeurt regelmatig, de aanwezigheid van een buitenstaander in uniform kan afschrikkend werken. Maar een gemilitariseerde politie die met zware wapens optreedt, hoort niet thuis in de hulpverlening. Het snelle respons team is in het leven geroepen om de ‘law and order’ politiek van De Wever te tonen. Maar wat doet dit team in de hulpverlening? Een 14-jarig getraumatiseerd meisje als een gevaarlijke terrorist behandelen, is waanzinnig. Toch meent De Wever dat correct werd gehandeld. “Dit team heeft één missie: als er wapengeweld is, dat met zo min mogelijk schade oplossen. Dat is exact wat ze hebben gedaan. Het meisje heeft er enkel een blauwe plek aan overgehouden.” Eigenlijk zegt De Wever hiermee dat hulpverlening, preventie, begeleiding, … minder efficiënt zijn dan brute repressie. Over de gevolgen op langere termijn wordt uiteraard niet gesproken. Het is op korte termijn goedkoper om resultaten van sociale problemen te onderdrukken dan om een sociaal beleid te voeren. Dat is neoliberalisme.
-
Stop de vergassing van het recht op protest!
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt. Drastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, … Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.
Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af
Het recht op organisatie en protest is door collectieve strijd afgedwongen. Bij de opkomst van het kapitalisme werd alles in individuele verhoudingen gegoten. De arbeider moest zijn verplichtingen nakomen en kreeg in ruil voor zijn arbeidskracht recht op een loon. Andere rechten waren er niet. De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.” Artikel 416 van het Napoleontische Strafwetboek uit 1810 verbood elke organisatie van verzet tegen de werkgevers en artikel 415 verbood iedere ‘coalitie’ van werknemers met het oog op het neerleggen van het werk of het bemoeilijken ervan. Tussen 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 arbeiders op deze basis veroordeeld.
Elke vorm van organisatie van de arbeidersbeweging werd gezien als een strafbare inbreuk op het recht op arbeid. Toch werd het recht op organisatie en op collectieve actie afgedwongen. Dit gebeurde niet door het vriendelijk te vragen of door ellenlange aanvraagformulieren in te vullen, maar door deze rechten op te eisen. Het recht op vere-niging is in België in 1921 erkend, niet toevallig op het ogenblik dat ook het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd. De dreiging van een arbeidersrevolte na de Eerste Wereldoorlog in navolging van de Russische revolutie van 1917 verplichtte de burgerij tot toegevingen. Met het recht op organisatie werd ook het recht op collectieve actie afgedwongen. Van betogingen en andere publieke manifestaties tot het recht op staken.
Als rechts vandaag het recht op collectieve actie, van betogingsrecht over vrije meningsuiting tot het stakingsrecht, aan banden wil leggen, is dat onderdeel van het thatcheriaanse beleid waarbij wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal fundamenteel in het voordeel van het kapitaal te veranderen. Onder het mom van moderniteit en vooruitgang wordt gepleit voor een terugkeer naar de normen van het begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale zekerheid onbetaalbaar was waardoor sociale bescherming tot liefdadigheid werd beperkt. Antistakingsoproepen zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen bijna woordelijk de wet Le Chapelier of de artikels uit het Napoleontische strafwetboek. Ook zij hebben het over de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid” die bedreigd wordt indien tot stakingsacties wordt overgegaan.
Collectieve actie betwist
Om vandaag een actie te organiseren, moet aan een hele reeks voorwaarden voldaan worden. Dat ondervond ook ACOD toen het op 22 maart in Antwerpen betoogde. Enkele voorbeelden van de voorwaarden: “Het gebruik van sirenes en andere lawaai veroorzakende middelen is verboden behalve de megafoon die gebruikt wordt door de voorzitter of door de op voorhand aan de politie aangekondigde deelnemers”, “De organisator spreekt duidelijk af welke leuzen worden gescandeerd en welke boodschap wordt verkondigd (deze mogen niet opruiend, noch strafbaar zijn).”
Op heel wat plaatsen is het al verboden om actie te voeren omdat het officieel niet langer om openbare ruimte gaat, dit is onder meer het geval voor een groot deel van het plein voor het station Antwerpen Centraal. Affiches aanbrengen in het straatbeeld is helemaal uit den boze en nu worden zelfs boetes opgelegd voor affiches die tijdens de verkiezingen in winkels in Schaarbeek werden aangebracht. De Brusselse lijst Gauches Communes waar LSP aan deelnam moet naar de rechter stappen omdat voor maar liefst 2.600 euro aan boetes op deze basis werd opgelegd! Het uitdelen van pamfletten is ook niet meer evident, in de voorwaarden die de Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar moeilijk over gedaan.
Bij spontane of niet-toegelaten acties wordt vervolgens het repressieve wapen van de GAS-boetes bovengehaald. Bij het protest tegen de uitspraken van De Wever over Berbers werden op die manier honderden GAS-boetes uitgedeeld. Dat moet de drempel voor acties verder verhogen en protest criminaliseren. Met de campagne TegenGAS waarschuwden we hier al voor. De willekeur van de GAS-boetes wordt gebruikt om de neoliberale visie manu militari op te leggen. Protest wordt door de autoriteiten gezien als overlast.
Een verdere stap in de betwisting van het recht op collectieve actie is de georkestreerde campagne tegen het stakingsrecht. Als de neoliberalen ook dat recht willen aanpakken, is dat omdat ze andere democratische rechten al succesvol konden ondermijnen en natuurlijk vooral omdat het stakingsrecht ingaat tegen de belangen van de werkgevers. Eerdere pogingen om ons stakingsrecht te beknotten met eenzijdige verzoekschriften en zelfs met combitaksen, botsten telkens op verzet en ook op juridische bezwaren. De campagne om het individuele ‘recht op arbeid’ tegen het recht op collectieve actie te plaatsen, is erop gericht om alsnog stappen vooruit te zetten in de strijd tegen het stakingsrecht.
Hoe onze rechten verdedigen?
Op 1 april trokken enkele ABVV-centrales in een niet-aangekondigde betoging naar de Antwerpse Grote Markt om er te protesteren tegen het asociale beleid van schaduwpremier De Wever. Tegelijk werd hiermee een antwoord geboden op de strenge voorwaarden om te mogen betogen. De vakbondsmilitanten legden die voorwaarden naast zich neer en trokken dan maar zonder toelating over de Meir, nochtans verboden gebied voor protestacties, naar de Grote Markt. Met de kracht van hun aantal werd het recht op collectief protest in de praktijk afgedwongen.
Er waren ook creatieve acties zoals ‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalingen van wat een samenscholing of betoging is zorgvuldig worden omzeild door voldoende afstand van elkaar te bewaren en bijgevolg louter ‘individueel’ ergens te staan.
Protest tegen de groeiende repressie is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet immers aan tot verdere agressie. Dat er potentieel is voor een breed gedragen strijd tegen repressie, zagen we met het succes van de campagne TegenGAS en andere initiatieven tegen de GAS-boetes. Offensieve acties zoals de niet-aangevraagde betoging van ABVV-militanten op 1 april in Antwerpen zijn erg belangrijk om onze rechten opnieuw af te dwingen zoals we ze destijds bekwamen: door consequente strijd en solidariteit van de volledige arbeidersbeweging.
We zullen ons verzet tegen het asociale beleid moeten koppelen aan de verdediging van ons recht op dit verzet. Een actieve en breed gedragen campagne voor het recht op protest dringt zich op.
[divider]
Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil?
Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdiensten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd?
De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankementen geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen.
Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stakingsrecht is dan ook noodzakelijk.
-
200 betogers opgepakt in Antwerpen. Democratische rechten zijn hier wel erg relatief…
Voor de Antwerpse burgemeester is racisme relatief. Met zijn schokkende uitspraken over mensen van Marokkaanse en Berberse afkomst gaf De Wever aan dat zijn eigen antiracisme relatief is. Wie het niet eens was met de uitspraken van De Wever en dit wilde tonen met protest op straat, ondervond gisteren dat ook democratische rechten erg relatief zijn in Antwerpen.Toen de N-VA met de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 een overwinning boekte, aarzelden de aanhangers van De Wever niet om in een spontane – niet-toegelaten – optocht naar het stadhuis te trekken. Een GAS-boete kregen ze niet, je kan toch moeilijk zes weken op voorhand een spontane actie aanvragen. Gisteren protesteerden 200 mensen tegen de uitspraken van De Wever die door velen als racistisch beschouwd worden. Ze konden daar moeilijk zes weken op voorhand toelating voor vragen, De Wever deed zijn uitspraken pas deze week. Toelating voor de actie was dus niet mogelijk. Bijgevolg zal iedereen een GAS-boete krijgen, alle 210 aanwezigen werden opgepakt. Waarom krijgen de tegenstanders van De Wever wel een boete als ze exact hetzelfde doen als de medestanders van De Wever in oktober 2012? Twee maten en twee gewichten…
Democratische rechten zijn dus wel heel relatief in Antwerpen: ze gelden voor de grote leider waarvoor alle media de rode loper uitrollen, maar wie ertegen wil protesteren moet dit ofwel zes weken op voorhand aanvragen ofwel 65 euro per persoon betalen. Is dit de tactiek van de stad: laat al wie tegen ons beleid en onze verdeeldheid is, maar opdraaien voor de tekorten op de begroting? Het maakt alleszins dat de drempel om aan acties deel te nemen hoger wordt, ook gisteren hoorden we al van enkele activisten dat ze zich geen GAS-boete kunnen permitteren en daarom twijfelden om naar de actie te gaan. Het criminaliseren van straatprotest is onaanvaardbaar. Enkele weken geleden werd de verhoogde terreurdreiging nog aangegrepen om protest van de racistische Pegidabeweging te verbieden. Wij stelden toen al dat dit een gevaarlijk precedent was. Na de verlaging van de terreurdreiging blijkt protest nu nog steeds verboden te zijn in Antwerpen.
Wij aanvaarden dit niet. Het establishment rond De Wever wil iedere kritische stem het zwijgen opleggen en gebruikt daarvoor het staatsapparaat. Alle waarschuwingen die wij naar voor brachten tegen de GAS-boetes blijken nu terecht. Dit instrument wordt niet gebruikt om overlast efficiënt aan te pakken, maar vooral als wapen tegen alle mogelijke democratische rechten.
Met Blokbuster worden we hard getroffen door deze GAS-boetes. Eerder deze maand namen enkele militanten deel aan de actie tegen Pegida in Antwerpen, een kleine spontane actie van enkele jongeren. Vijf van onze militanten werden opgepakt toen ze na de actie naar huis gingen. Ze kregen elk een GAS-boete van 65 euro in de bus. Gisteren werden opnieuw een vijftal militanten opgepakt. Zo komen we aan 10 GAS-boetes van 65 euro op een maand tijd. Voor een beweging met beperkte middelen zoals Blokbuster is 650 euro op een maand tijd onbetaalbaar. Zeker als dit nog maar de belasting wegens het uiten van onze mening is…Een willekeurige taks op meningsuiting is een regelrechte aanslag op democratische rechten. Wij zullen de GAS-boetes juridisch betwisten en roepen de linkerzijde, vakbonden, … op om een brede campagne op te zetten om het democratisch recht op protest te verdedigen.
-
Foto’s van de betoging tegen repressie en politiegeweld
Op zondag 15 maart betoogden enkele honderden mensen, voornamelijk jongeren, in Brussel naar aanleiding van de vierde betoging tegen politiegeweld en dit op de internationale dag tegen politiegeweld. Het initiatief ging uit van de campagne Stop Repressie van de JOC (Jeunes Organisés et Combattifs). De betogers riepen slogans tegen repressie, racisme, straffeloosheid, …De oproep voor de betoging, die wij mee onderschreven, stelde onder meer: “Beledigingen, racisme, discriminatie bij controles, geweld en machtsmisbruik: gruweldaden begaan door de politie zijn nog steeds een realiteit, zeker voor migranten, hun kinderen, jongeren en armen. De klachten van burgers bij het Comité P stapelen zich op. België wordt al verschillende jaren met de vinger gewezen door de Liga van de Mensenrechten, de Internationale Federatie van de Mensenrechten of nog door instanties van de VN en dit omwille van de situatie van geweld en misbruik door de politie. Maar er verandert niets. Met het veiligheidsprogramma van de regering-Michel valt zelfs te vrezen dat het nog erger wordt! (…) De regering-Michel voert erg agressieve aanvallen uit op onze sociale rechten. De aanvallen op de lonen, werklozen, pensioenen of nog de gezondheidszorg leiden tot mobilisatie. De regering vult het asociale programma aan met een bijzonder repressief beleid. (…) De uitspattingen van deze regering op het vlak van veiligheid, vaak onder het mom van “strijd tegen radicalisme”, zijn niet alleen inefficiënt maar vooral ook een gevaar voor de fundamentele vrijheden die voor iedereen gegarandeerd zouden moeten zijn. Als we willen vechten tegen het “geweld in de samenleving”, dan moeten we ingaan tegen de voedingsbodem ervan: sociale ongelijkheid en racisme.”
Fotoreportage door PPICS
Fotoreportage door MediActivista
-
Meer repressie. Om terreurdreiging en onveiligheid tegen te gaan of om verzet te stoppen?
De gevestigde politici vielen over elkaars voeten en die van de grote werkgevers, de ‘experts’ en tal van journalisten in hun veroordeling van het protest tegen het asociale beleid in zowel ons land als Griekenland.Artikel door Maxime (Brussel)
Ze benadrukten allen dat er geen alternatief is op een aanval op de lonen. Om het verzet te stoppen, keren ze zich tegen het stakingsrecht en tegen de ‘macht’ van de vakbonden. Ze maken handig gebruik van de terreurdreiging om de repressiemogelijkheden op te voeren en democratische rechten in vraag te stellen. Ook zonder terreurdreiging doen ze dat. Jean-Claude Juncker verklaarde eerder: “Er kan geen democratische keuze tegen de Europese verdragen zijn” (1).
De neoliberale agenda van de gevestigde partijen wordt zowat overal in Europa stilaan begrepen. Het feit dat geen enkel land ontsnapt aan de logica van de ‘loonlastenverlagingen’, de privatisering van de openbare diensten, de steeds beperktere bijdrage van de steeds rijkere toplaag, de aanvallen op de pensioenen en sociale bescherming, maakt dat het asociale karakter van het beleid van de verschillende landen en de Europese instellingen wel bijzonder duidelijk wordt.
Dit beleid wordt steeds meer in vraag gesteld. We zagen het van Schotland, waar het onafhankelijkheidsreferendum werd omgevormd tot een stemming over het conservatieve besparingsbeleid, tot Bosnië-Herzegovina, waar vorig jaar een grote beweging tegen privatiseringen plaatsvond. Het verzet uit zich ook op het politieke terrein met een spectaculaire overwinning van Syriza in Griekenland en vooruitgang voor onder meer Podemos in Spanje.
Het antwoord van het establishment op de toename van verzet bestaat uit een toename van repressie. Dit zagen we onder meer in Ierland waar de wanhopige regering overging tot de arrestatie van meer dan 20 activisten die tegen de waterbelasting protesteerden. Bij de gearresteerden parlementslid Paul Murphy, verschillende gemeenteraadsleden en enkele minderjarigen. Vreedzaam protest criminaliseren in een wanhopige poging om een verdere verbreding van een breed gedragen verzet te stoppen, daar gaat het om. Het doet alvast het democratisch masker van het besparingsbeleid afvallen.
Hetzelfde zien we in Spanje waar recent wetten werden goedgekeurd om eveneens tot politieke repressie van collectieve strijd te kunnen overgaan. Zo wordt het verboden om protestborden te dragen die de Spaanse staat bekritiseren of om agenten in dienst te fotograferen of te filmen. Het kan boetes tot 30.000 euro opleveren. Het zijn slechts enkele maatregelen uit het wetsvoorstel dat eind november 2013 door de regering werd goedgekeurd. (2)
Het is niet nodig om naar het buitenland te gaan om een toename van repressie te zien. Ook bij ons is dit het geval. De vorige regering breidde de mogelijkheden van GAS-boetes uit, die voortaan ook tegen protest kunnen ingezet worden. Nu wordt de terreurdreiging gebruikt om militairen de straat op te sturen en om verregaande maatregelen bespreekbaar te maken, zelfs indien deze ingaan tegen democratische rechten en vrijheden. Er wordt zelfs gesproken over de privatisering van onderdelen van de publieke veiligheid, private beveiligingsbedrijven die onder meer actief zijn in de beveiliging van ziekenhuizen pleiten daar voor. Minister Jambon verklaarde zich voorstander (3).
Op 15 maart is er de vierde betoging tegen politiegeweld en repressie. Het initiatief gaat uit van de Campagne Stop Repressie en de JOC (Jeunes Organisés et Combatifs) in het kader van de internationale dag tegen politiegeweld. LSP ondersteunt deze oproep. Afspraak op 15 maart om 15u aan het plein voor metrostation Simonis in Brussel.
Voetnoten
- http://www.lefigaro.fr/vox/politique/2015/02/02/31001-20150202ARTFIG00405-du-traite-constitutionnel-a-syriza-l-europe-contre-les-peuples.php
- http://rue89.nouvelobs.com/2014/01/10/brisons-silence-passe-espagne-248918
- http://www.levif.be/actualite/belgique/jambon-pret-a-accorder-plus-de-pouvoir-aux-agents-de-surveillance-des-hopitaux/article-normal-364231.html?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=vif
