Your cart is currently empty!
Tag: repressie
-
Betoging tegen repressie en politiegeweld
Op 15 maart wordt opnieuw betoogd tegen politiegeweld en repressie. De afgelopen jaren heeft de JOC, de Franstalige tegenhanger van KAJ, een traditie gevestigd om op de internationale dag tegen politiegeweld een betoging te houden. Met de oprukkende repressie, onder meer in de vorm van GAS-boetes, is dergelijk protest meer dan ooit nodig. Wij onderschrijven de oproep voor de betoging op 15 maart.
Oproep van de JOC, mee ondertekend door LSP en ALS
In het kader van de internationale dag tegen politiegeweld roepen de Campagne Stop Repressie en de JOC (de Franstalige tegenhanger van de KAJ) op tot een betoging tegen politiegeweld en straffeloosheid.
Het ontbreekt niet aan feiten en getuigenissen van de vele wantoestanden van de politie bij arrestaties of bij andere operaties van ordehandhaving. Het excessief gebruik van geweld door een steeds meer gemilitariseerde politie is een van de repressiemiddelen van een beleid dat steeds meer op veiligheid is gericht tegen de achtergrond van besparingen. De verharding van draconische wetten of nog de regels van de Gemeentelijke Administratieve Sancties dienen hetzelfde doel.
Al die vormen van repressie hebben als doel om sociale bewegingen en hun eisen het zwijgen op te leggen. Het geweld zal echter niet bij sociale bewegingen stoppen.
In de wijken moet het sociale beleid plaats maken voor veiligheidsmaatregelen (camera’s, steeds meer politie, boetes,…). Die maatregelen versterken de cyclus van geweld.
Tegenover agenten die beledigen, fysiek geweld gebruiken en/of hun positie misbruiken, heeft de burger geen enkel verhaal. Ondanks beloften van onderzoeken worden slachtoffers van politiegeweld hun recht op de waarheid en op gerechtigheid ontzegd. Ze worden vaak zelf gecriminaliseerd en vervolgd.
Agenten blijven beschermd tegen vervolgingen en voelen zich dus gesterkt in het idee dat hun geweld legitiem is. Wat doet het gerecht en het comité P? Wie beschermt ons tegen de politie?
De Campagne Stop Repressie van de JOC en de ondertekenende organisaties willen de straffeloosheid van de politie in dossiers van geweld aanklagen alsook de medeplichtige stilte van de gerechtelijke en politieke wereld. We betogen op zaterdag 15 maart 2014 tegen politiegeweld en tegen iedere vorm van repressie, zowel hier als elders.
Betoging tegen politiegeweld en repressie: 15 maart om 18u aan het Fontainasplein. Facebook evenement
-
Na geslaagde betoging. Verzet tegen GAS-boetes verderzetten!
De nationale betoging tegen de GAS-boetes van 26 oktober toonde een enorm potentieel voor de strijd tegen de gehate willekeurige pestboetes. Een 2.000-tal betogers trok door Brussel in wat de media een “luidruchtige betoging” noemden. Het was inderdaad een levendige betoging en mogelijk het beginpunt van een lange strijd tegen repressie en willekeur.
Repressie is onderdeel van falend systeem
Op dit ogenblik groeit een op tien kinderen in ons land in armoede op. Steeds meer mensen kunnen onverwachte kosten niet meer betalen, hoe langer hoe meer mensen stellen een bezoek aan dokter of tandarts uit. De gevestigde partijen slagen er niet in om de crisis te bezweren. Ze nemen enkel maatregelen die de koopkracht verder ondermijnen, zo werden de lonen bevroren. Hierdoor vallen steeds meer mensen uit de boot, wat leidt tot spanningen en sociale problemen.
Een systeem in crisis voorziet uiteraard niet de nodige extra middelen voor voorzieningen als betaalbare sport- en uitgaansplaatsen voor jongeren, culturele centra,… Waar moeten jongeren heen als er geen ontspanningsmogelijkheden zijn? Hoe zouden mensen zonder toekomstperspectieven een band hebben met de samenleving? Dat moet wel leiden tot overlast, wat meteen aangegrepen wordt om zowat alles tot overlast uit te roepen.
De GAS-boetes worden niet alleen gebruikt om de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van het falende systeem op individuen af te schuiven, het is meteen ook een instrument om verzet het zwijgen op te leggen. Er wordt steeds gemakkelijker overgegaan tot GAS-boetes tegen syndicalisten of politieke activisten. Tegelijk worden de voorwaarden om protest te organiseren strenger. Het establishment weet dat de autoriteit van al haar instellingen stelselmatig afbrokkelt.
De behoefte aan een arsenaal aan repressieve maatregelen wordt hierdoor groter. Als de zachte methoden niet meer volstaan om iedereen in de pas te laten lopen, dan worden andere methoden bovengehaald. De GAS-boetes vormen daar een onderdeel van. Maar als die niet volstaan, wordt niet geaarzeld om nog verder te gaan. Afghaanse vluchtelingen die betoogden, werden zonder aarzelen gewelddadig opgepakt. En nu pleit procureur-generaal Yves Liégeois zelfs voor het aanleggen van een DNA-databank met de gegevens van alle inwoners en meer camera’s. Big Brother kijkt mee.
Gemeenten bepalen hoe ver ze gaan
Afgelopen zomer werd een uitbreiding van de GAS-regels goedgekeurd door de federale regeringspartijen die hiervoor de steun van oppositiepartij N-VA kregen. Hierdoor kunnen de maximale straffen vanaf 1 januari opgetrokken worden tot 350 euro en wordt de minimale leeftijd van 16 tot 14 jaar verlaagd. De gemeenten moeten zelf bepalen in welke mate ze van de extra repressieve mogelijkheden gebruik maken.
In een aantal gemeenten werd al vastgelegd dat er bij minderjarigen overleg mogelijk is waarbij de ouders een ‘adequate’ straf kunnen opleggen. De GAS-ambtenaar moet toezien op het adequate karakter van de straf. Na de willekeur van verschillende regels in iedere gemeente, zullen er nu dus ook verschillende straffen zijn naargelang de persoon van zowel de jongere, zijn ouders en de ingesteldheid van de lokale GAS-ambtenaren.
De wirwar aan regels en GAS-boetes zorgt voor verwarring. Vrederechter op rust Jan Nolf merkte daar terecht over op: “Het GAS-concept is er eentje van de middeleeuwen: elke kleine stadstaat doet koppig zijn eigen ding. Volgens het humeur van de tijdelijke kasteelheer. Overschrijd de slotgracht, en je zit in een andere wereld met andere, wondere regels over sneeuwballen tot averechts bankjezitten.” Over het doel van de GAS-willekeur is Jan Nolf eveneens duidelijk: “Een harde kern van sheriffs wil de straat schoon spuiten: niet van vuilnis en hondendrollen maar van iets té vrolijke jongeren en wat té spontane betogers met andere ideeën dan de meerderheid.”
Verzet versterken!
Onder druk van de publieke opinie beslisten enkele gemeenten om de meest absurde onderdelen uit hun GAS-reglement te halen. Sommige gemeenten kondigden aan geen gebruik te zullen maken van de extra mogelijkheden. Ze doen dit niet vanuit het besef dat de GAS-boetes een repressief en asociaal instrument vormen, maar omdat er brede tegenkanting tegen is.
Dezelfde brede afkeer tegen de GAS-boetes leidde ook tot een juridische procedure van de Liga voor de Mensenrechten en de Kinderrechtencoalitie. Die stapten naar het Grondwettelijk Hof om de nieuwe GAS-wet te vernietigen. Het is niet uitgesloten dat elementen van de GAS-regelgeving effectief worden verworpen door het Grondwettelijk Hof. Maar van eventueel uitstel zal geen afstel komen. Daarvoor is de nood aan repressieve instrumenten vandaag te groot geworden.
We moeten de druk blijven opvoeren en ons organiseren. Campagnes voor GAS-vrije gemeenten, waarvoor op 25 november nog werd geprotesteerd aan de gemeenteraden van Gent en Leuven, kunnen mee de basis leggen om het breed gedragen ongenoegen om te zetten in actief verzet. Door deze strijd te koppelen aan antwoorden op de sociale problemen en tekorten die eigen zijn aan dit systeem, kunnen we meteen ook alternatieven aanbieden die wel een oplossing zijn voor vormen van overlast.
-
Kapitalisme in crisis leidt tot meer geweld door de staat
GAS-boetes: onderdeel van toenemende repressie
De afgelopen weken waren we getuige van hartverwarmende internationale solidariteit: betogers in Brazilië droegen pancarten met het opschrift “We are all Taksim Square” en in Turkije weerklonk dan weer: “Brazilië en Turkije: eenzelfde strijd”. Beide protestbewegingen hebben een heleboel dingen gemeen. Ze gaan in tegen een neoliberaal beleid dat in prestigeprojecten investeert in plaats van broodnodige sociale voorzieningen aan te bieden. De bewegingen verzetten zich ook tegen het ondemocratisch karakter van het beleid.
Niet enkel de oorzaken vertonen parallellen, de reactie van de staat was in beide gevallen gelijklopend. Zowel in Turkije als in Brazilië trachtten de autoriteiten de vredevolle betogers op repressieve wijze de mond te snoeren. Het resultaat was er naar: duizenden gewonden en gearresteerden. In Turkije waren er zelfs doden te betreuren.
De zware repressie bleef internationaal niet onopgemerkt en in een heleboel landen volgden solidariteitsacties. Ook de Europese toppolitici voelden zich genoodzaakt om het politiegeweld te veroordelen. Angela Merkel stelde: “Wat momenteel in Turkije gebeurt, komt niet overeen met onze ideeën van vrijheid van demonstratie, van de vrije meningsuiting.” Toen de Blockupy-betoging in Frankfurt begin juni door Duitse robocops uit elkaar werd geslagen, konden de actievoerders op heel wat minder sympathie van de bondskanselier rekenen.
De uitspraken van deze politici gaan qua hypocrisie de schaamte voorbij. De afgelopen jaren ramden verschillende Europese landen hun bevolking een zwaar besparingsbeleid door de strot. Waar er massaprotest ontstond, werd er zonder verpinken naar de traangasgranaat en de wapenstok gegrepen. Spanjaard, Portugees, Griek of Duitser, allen konden de afgelopen jaren ondervinden wat de ideeën van de Europese leiders over vrijheid van meningsuiting en demonstratie zijn.
Incidenten zoals de betoging tegen Monsanto in Antwerpen waar 80 betogers werden aangehouden, tonen aan dat diezelfde rechten ook in België niet gevrijwaard zijn. Recent nog breidde men het arsenaal aan repressiemiddelen uit met de GAS-boete. Wie hier zijn mening wil uiten of aanspraak wilt maken op zijn recht op demonstratie zal er geen kwaad aan doen alvast te beginnen met sparen: een spontane actie kan dankzij GAS en de combitaks al snel een dure aangelegenheid worden van enkele honderden euro’s.
Rol van de staat
Dat wereldwijd alle verzet geconfronteerd wordt met dezelfde cocktail van repressie en vervolging is niets nieuws. Friedrich Engels merkte in de 19de eeuw al op dat de staat “in laatste instantie een groep gewapende mannen was”. Het neoliberale beleid is voor bijna iedereen een ramp. Bijna, want voor sommigen is het alles behalve kommer en kwel. Wereldwijd spinnen de rijken garen bij de crisis. Alleen al in België kwamen er tussen 2011 en 2012 zowat 6000 miljonairs bij. Wereldwijd bezitten zowat 111.000 mensen 35% van de rijkdom. Het zijn de belangen van deze elite die de staat met hand en tand verdedigt.
In de dagdagelijkse realiteit zien we dat feit duidelijk in de verf gezet. Gaande van stakingspikketten breken door middel van eenzijdige verzoekschriften tot het afkondigen van een wet die het verbiedt om de lonen te verhogen. Het zijn maatregelen die de patroons, de heersende klasse, ten goede komen.
Dat de overheid die rol speelt in het kapitalisme is niet verbazingwekkend. In een klassenmaatschappij waar de heersende klasse, een kleine elite, zich verrijkt ten koste van de overgrote meerderheid, heeft die elite nood aan een apparaat dat haar wil oplegt aan de uitgebuite klasse. Marx omschreef de staat als “het uitvoerende comité voor de gemeenschappelijke zaken van de heersende klassen”.
De taak van de staat bestaat eruit de belangen van de heersende klasse te verdedigen op korte maar ook op lange termijn. In het kapitalisme betekent dat de winsten van de kapitalist maximaliseren, maar ook het kapitalisme zelf in stand houden. Dit doet ze door de hoeksteen van deze maatschappij te vrijwaren: het privébezit van de bedrijven, banken, transport- en communicatiemiddelen,…
De korte en lange termijnbelangen komen soms met elkaar in conflict. Dat verklaart bijvoorbeeld het ontstaan van de welvaartstaat. Er werden in de naoorlogse periode sociale en economische toegevingen van bovenaf toegekend aan de arbeidersklasse om een revolutie van onderuit te voorkomen. Samen met een ongeziene economische groei zorgde dit voor ernstige verbeteringen in de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking in de ontwikkelde kapitalistische landen. Het neoliberale beleid maakt vandaag duidelijk dat alle toegevingen steeds tijdelijk zijn indien het van de kapitalisten afhangt.
In het kapitalisme is een parlementaire democratie doorgaans de meest efficiënte vorm voor de kapitalisten om hun wil op te leggen met een minimum aan weerstand. Democratische waarden zijn echter niet heilig voor de burgerij. Waar de parlementaire democratie er niet meer in slaagt om haar belangen te verdedigen, zal ze niet aarzelen om deze opzij te schuiven. In Griekenland werd er in 2012 bijvoorbeeld tijdelijk een technocratische regering aan de macht gebracht die er op moest toezien dat er koste wat het kost de besparingen werden doorgevoerd voor de verkiezingen.
In de jaren ’30 waren er radicalere middelen nodig om de revolutionaire toestand onder controle te houden. Toen trok de burgerij in verschillende landen de kaart van het fascisme dat op de meest gewelddadige wijze vakbonden en linkse partijen onderdrukte en zo de arbeidersklasse atomiseerde. Aan die ervaring heeft de burgerij haar vingers stevig verbrand. De samenzweringstheorieën die de heersende elite afbeelden als een koele berekende groep die de touwtjes stevig in handen heeft, doen de burgerij duidelijk teveel eer aan op dat vlak.
Big Brother bepaalt onze democratische rechten
De afgelopen decennia werden de democratische rechten stelselmatig ingeperkt. De aanslagen op de WTC-torens in New York werden aangegrepen om een heleboel wetten door te voeren die de staat aanzienlijk meer macht gaven. De wetten die zogezegd bedoeld waren om terreurdreiging af te wenden, worden even goed en vooral ingezet tegen protestbewegingen zoals Occupy in de VS of de beweging in Turkije vandaag.
Het recente schandaal waarbij uitlekte dat de Amerikaanse overheid wereldwijd en op nooit geziene schaal mails, telefoongesprekken,… controleerde, is een indicatie van hoever dat is doorgedreven. Commentatoren stelden zelfs dat de NSA (National Security Agency) meer informatie over de bevolking had dan waar de Oost-Duitse geheime dienst Stasi ooit van had kunnen dromen. Het beeld van de NSA die je constant in het oog houdt, roept als snel het beeld op van Big Brother uit het boek 1984 van George Orwell. Er is wel een groot verschil met de dystopie – het omgekeerde van een utopie – die Orwell schetste. Waar Big Brother bij Orwell een pure staatsaangelegenheid was, zijn er nu ook heel wat private bedrijven die een graantje meepikken. Klokkenluider Edward Snowden werkte bijvoorbeeld voor een onderaannemer van de NSA. Het is de waanzin ten top gedreven.
De crisis van het kapitalisme, het gebrek aan democratische controle en de toenemende repressie en controle zijn symptomen van een ziek systeem. Naarmate de crisis verdiept, zullen die maatregelen alleen drastischer worden. De enige manier om de onderdrukking te beëindigen, is door het kapitalisme te stoppen. Enkel een socialistisch alternatief waar de productiemiddelen niet in handen zijn van een kleine elite, kan een antwoord bieden op de huidige problemen. Het zal er de komende periode op aankomen een kracht op te bouwen die met het juiste programma en de juiste tactiek dit kan bekomen.