Your cart is currently empty!
Tag: Kshama Sawant
-
Seattle: Amazon wil socialistisch gemeenteraadslid weg
Deze week waren er voorverkiezingen voor de gemeenteraad van Seattle. In november volgt een tweede ronde waarbij in elk district de twee sterkste kandidaten uit de voorverkiezingen aantreden. De campagne in Seattle is dit jaar bijzonder gepolariseerd. Amazon en de rijkste man ter wereld himself, Jeff Bezos, willen een volgzame gemeenteraad die trouw de belangen van big business dient. Een socialistische verkozene als Kshama Sawant past niet in dat plaatje. Er is dan ook een enorme campagne tegen haar.Socialist Alternative en Kshama Sawant reageerden op de door big business gefinancierde propaganda met een campagne van onderuit. In het district van Kshama zorgden we voor de sterkste campagne van onderuit. Daartegenover stonden verkiezingsfondsen van big business die honderdduizenden dollars bijeenbrachten. Het zorgde voor polarisatie, zeker in het kader van een toenemende gentrificatie in Seattle waarbij armere inwoners geen plaats meer vinden in de stad en moeten uitwijken. Ondanks deze elementen won Kshama de voorverkiezingen. Momenteel staat ze op 35% van de stemmen, maar nog niet alle stemmen zijn geteld. De tweede kandidaat haalt 22%.
Dit resultaat geeft aan dat de komende drie maanden een harde strijd nodig zal zijn om in te gaan tegen de grootste bedrijven ter wereld en de rijkste man ter wereld, Jeff Bezos. In alle zeven kiesdistricten van Seattle gaat een kandidaat van big business naar de tweede ronde, met in verschillende districten een progressieve tegenkandidaat. Kiesfondsen van de grote bedrijven hebben een oorlogskas van 1,5 miljoen dollar verzameld voor de verkiezingen in Seattle. Egan Orion, de tegenkandidaat van Kshama Sawant, kreeg in de voorverkiezingen al 245.000 dollar van de Kamer van Koophandel. Het wordt dus geen evidente strijd. Om in november meer dan 50% te halen en de kandidaat van Amazon en co te stoppen, is een sterke campagne tegen big business en het politieke establishment nodig.
-
Campagne om Kshama Sawant herkozen te krijgen
Kshama Sawant werd in 2013 voor het eerst verkozen als gemeenteraadslid van Seattle. Ze deed dit met meer dan 90.000 stemmen en als openlijk socialistische kandidaat en lid van Socialist Alternative. Dit was voor “Bernie” en “AOC” (Alexandra Ocasio-Cortez) algemeen bekend waren.Artikel door Bryan Koulouris, Socialist Alternative
Kshama gebruikt haar verkiezingscampagne van 2013 om op te komen voor een minimumloon van 15 dollar per uur op een ogenblik dat geen enkele prominente verkozene het opnam voor deze eis van onder meer de stakende werkenden in de fastfoodsector. De verkiezingsoverwinning van Kshama en de verenigde beweging van werkenden en socialisten zorgde ervoor dat Seattle de eerste grote stad werd waar het minimumloon van 15 dollar effectief werd afgedwongen.
De beweging voor 15 dollar botste op stevig verzet door het establishment. Maar na de overwinning in Seattle volgden nog verschillende overwinningen in heel het land. De verkiezingsoverwinning van Kshama in 2013 was de eerste grote electorale doorbraak voor socialisten in de VS. Dat gaf vertrouwen aan andere linkse activisten: het bevestigde immers dat het mogelijk was om het establishment een nederlaag toe te brengen. Dit werd versterkt door de herverkiezing van Kshama in 2015.
Om verworvenheden voor werkenden, jongeren en onderdrukten te bekomen, volstaan verkiezingen niet. Verkozen posities moeten door socialisten gebruikt worden om bewegingen op te bouwen en het klassenbewustzijn te versterken om tot verandering te kunnen komen. Kshama Sawant en Socialist Alternative in Seattle hebben mooi aangetoond hoe dit kan.
Er waren tal van overwinningen waarvan gedacht werd dat ze onmogelijk waren. Werkenden en activisten wonnen aan zelfvertrouwen, hadden een stem op het stadhuis en konden rekenen op een waardevolle organisatiekracht rond de verkozen positie van Kshama. Er kwamen regels om huurders beter te beschermen, ‘Columbus dag’ werd afgevoerd om plaats te maken voor een ‘dag van de inheemse bevolking’, de bouw van een grote politiebunker werd geblokkeerd, …
De campagne voor een derde mandaat met verkiezingen in november is geconcentreerd op de strijd voor een algemene controle op de huurprijzen en een belasting op grote bedrijven voor de financiering van een groot programma van sociale huisvesting. Als we een overwinning kunnen boeken rond huisvesting, dan zou dit net als met de 15 dollar in 2013 de deur openen voor strijd en nieuwe wetgeving in andere steden waar de werkenden geconfronteerd worden met een onhoudbare huisvestingscrisis.
Huisvestingscrisis en machtige vijanden
Twee van de vijf rijkste miljardairs ter wereld wonen in Seattle. Toch zijn er in de stad ook tentenkampen voor daklozen in zowat elke buurt – tenzij daar waar de politie hen repressief verjaagd heeft. De huizenmarkt faalt voor de bevolking in de stad. Steeds meer werkenden worden verdreven door uithuiszettingen, stijgende huurprijzen en het meest regressieve belastingstelsel in het land.
In geen enkele andere Amerikaanse stad wordt er zoveel gebouwd. Grote projectontwikkelaars proberen de stad om te vormen tot een speeltuin van de rijken. Ze weten dat de eis van Kshama voor controle op de huurprijzen en belastingen op de rijken om degelijke sociale huisvesting te financieren een belangrijk obstakel hiervoor is.
Big business probeert dan ook om deze verkiezingen op te kopen. Ze hebben meer dan een miljoen dollar in twee verkiezingscampagnes gestoken om Kshama te bestrijden. Dit geld gaat naar een eindeloze stroom mails en professionele pamfletten die de ware bedoelingen van de miljardairs en projectontwikkelaars verstoppen achter ‘progressieve’ retoriek. Maar die ware bedoelingen zijn duidelijk: ‘gelijk wie, maar niet Kshama’ moet verkozen worden.
De big business voelt zich momenteel sterk in Seattle. Hun agenda werd meermaals gestopt door Sawant, de groei van de socialistische linkerzijde, de toegenomen arbeidersstrijd en belangrijke overwinningen rond 15 dollar en huurrechten. Maar in de voorbije twee jaar haalden de miljardairs ook een overwinning toen de “Amazon-taks” terug werd ingetrokken en ze wonnen de burgemeestersverkiezingen.
Vorig jaar stonden Kshama en Socialist Alternative vooraan in een grote campagne om Amazon en de grote bedrijven een belasting op te leggen die moest dienen om te investeren in degelijke sociale huisvesting. Toen de campagne deze taks voorstelde, zorgde de druk van huurders en werkenden ervoor dat de gemeenteraad unaniem voor de taks stemde. Maar toen zette de rijkste man ter wereld – Jeff Bezos – al zijn economische macht en zijn lobbywerk in om dit te stoppen. De Amazontaks werd uiteindelijk ingetrokken toen een grote meerderheid van de gemeenteraadsleden aan de druk toegaf. Bezos werd daarbij geholpen door burgemeester Jenny Durkan die in 2017 verkozen werd, onder meer op basis van een kiesfonds van 350.000 dollar waaraan Amazon bijdroeg.
In 2017 steunde Socialist Alternative de onafhankelijke linkse kandidaat Nikkita Oliver voor de positie van burgemeester. Helaas besloot een deel van de vakbondsleiders om Durkan te steunen en werd dit gevolgd door verzet tegen de strijd voor een taks op Amazon en de grote bedrijven. Deze dynamiek van een establishment dat zich versterkt voelt en een verdeelde arbeidersbeweging, maakt dat Socialist Alternative begrijpt dat de campagne om Kshama herkozen te krijgen niet evident wordt. Het debat in de vakbonden van Seattle is van nationaal belang en bevat lessen over hoe we met de arbeidersbeweging vooruit kunnen gaan.
De arbeidersbeweging in Seattle
Met een nooit geziene ongelijkheid is er nood aan een groeiende en sterke arbeidersbeweging. Daartoe moeten we tegen de grote bedrijven ingaan. Zij willen immers onze rechten, lonen en verworvenheden afbouwen. We gaan deze strijd best aan met offensieve eisen en een strijdbare strategie, waarbij we van onderuit bouwen in de vakbonden en ons niet beperken tot wat aanvaardbaar is voor de grote bedrijven.
Er was de voorbije jaren een opleving van arbeidersstrijd. De leerkrachten stonden daarbij op de eerste lijn. Peilingen geven aan dat de steun voor de vakbonden drastisch is toegenomen door deze bewegingen, zeker onder jongeren. Kshama Sawant is dan ook trots dat ze tot hiertoe reeds de steun kreeg van 13 vakbondsafdelingen in Seattle die samen ongeveer 80.000 werkenden in de staat Washington organiseren.
Helaas denken sommige meer ‘pragmatische’ arbeidersleiders dat we onze invloed kunnen versterken door te bouwen aan een “consensus” met CEO’s en het politieke establishment, in plaats van te begrijpen dat deze krachten net een obstakel zijn in het verbeteren van de levensvoorwaarden van werkenden. Deze vakbondsleiders stemden in de regionale vakbondsraad tegen steun aan Kshama. Ze deden dit doorgaans zonder democratische inspraak van de eigen basis.
Na de beslissing van de regionale vakbondsraad om Kshama Sawant niet te ondersteunen, verklaarde Monty Anderson van de vakbond in de bouwsector: “We moesten de banden breken toen ze zich begon te moeien met het politiekantoor, de Amazontaks, en tussen de teamsters en UPS ging staan. Een lokale politicus moet zich daar niet mee inlaten. Een lokale politicus moet de zakenwereld in de stad steunen en ze deed het omgekeerde.” We moeten dit soort ondernemers-syndicalisme verwerpen en gaan voor een strijdbare strategie voor controle op de huurprijzen, een Green New Deal voor werkenden, meer publieke verantwoording door de politie, … Helaas besloot een deel van de vakbondsleiding, al dan niet bewust, om te gaan voor een opstelling die Amazon en de grote bedrijven ten goede komt, in plaats van te vertrekken van de belangen van werkenden en onderdrukten. Deze verkiezingen winnen en de linkerzijde in de arbeidersbeweging verenigen, zou nationale implicaties hebben in het versterken van een strijdbare arbeidersbeweging.
Nationaal belang
Steeds meer activisten die zich als socialist omschrijven raken verkozen en voeren campagnes in heel het land. Het leidt onder de linkerzijde tot een belangrijke vraag: hoe kunnen socialisten een verkozen positie efficiënt gebruiken onder een kapitalistisch systeem? Sommigen stellen dat we ons socialistisch profiel best afzwakken of enkel opkomen als Democratische kandidaten, maar de overwinningen van Kshama tonen aan dat het mogelijk is om socialistische ideeën te populariseren, onafhankelijke campagnes te voeren en bewegingen op te bouwen die tot overwinningen leiden. Deze verkozen positie behouden is dan ook van belang voor de hele linkerzijde in de VS als onderdeel van het debat over hoe we tot verandering kunnen komen.
De strategie van Socialist Alternative is gebaseerd op de erkenning dat de miljardairs er alles aan doen om onze rechten, levensstandaard en planeet op te offeren in hun zoektocht naar meer winsten. Enkel de kracht van de georganiseerde en verenigde werkende klasse kan tot verandering leiden. Verkiezingen zijn een instrument dat we in deze strijd kunnen gebruiken, net als bij elke staking of campagne moeten we alle mogelijke middelen inzetten om onze strijd te winnen!
Meer weten? Lees dit artikel: “Seattle and the Socialist surge in the US”
-
Kshama Sawant lanceert campagne om herkozen te raken
Dit jaar zijn er opnieuw lokale verkiezingen in Seattle. Het socialistische raadslid Kshama Sawant wil uiteraard opnieuw verkozen raken. Het establishment zal er alles aan doen om dit te verhinderen. Het wordt opnieuw geen evidente campagne. Maar de strijd wordt aangegaan en nu al opgestart. Kshama was destijds een van de eerste nieuwe linkse figuren in de VS. Haar campagnes en de successen van de acties in Seattle rond onder meer het minimumloon van 15 dollar per uur, gaven inspiratie doorheen de VS. Hieronder een video vanop de meeting waar de verkiezingscampagne van Kshama Sawant werd opgestart.
-
Na het verraad rond de Amazon-taks in Seattle
Tijd voor een linkse alliantie tegen politici van de grote bedrijven
De Democratische Partij heeft de Amazon-taks in Seattle verraden. Dat was een taks op grote bedrijven om betaalbaar wonen mogelijk te maken, in een context waar de huurprijzen razendsnel blijven stijgen. Zowat de helft van de huurders in Seattle betalen teveel aan huur, een vijfde besteedt meer dan de helft van het inkomen aan huisvesting.
Reactie door Kshama Sawant, socialistisch raadslid in Seattle
Zoals in andere grote Amerikaanse steden zorgen de hoge huurprijzen voor een toename van dakloosheid, wat een enorme menselijke tol eist. Seattle heeft nu de derde ergste daklozencrisis in het land. Dit jaar kwamen er al 53 mensen op straat om het leven. Het aantal dakloze kinderen in het openbaar onderwijs nam op een jaar tijd met 22% toe.
Dat was de achtergrond waartegen zeven gemeenteraadsleden in Seattle op 12 juni stemden voor het intrekken van de belasting op grote bedrijven. Ze capituleerden voor de druk van de grote bedrijven om de taks die een maand eerder unaniem was goedgekeurd terug in te trekken. Daniel Beekman van de Seattle Times had het over “een verbazingwekkende intrekking zonder voorgaande in de recente politieke geschiedenis van Seattle.”
Ondertussen neemt de rijkdom van de zakenelite in de stad aan duizelingwekkend ritme toe. De ironie dat de rijkste man ter wereld, Jeff Bezos, Seattle bedreigde omwille van een taks van 47 cent per uur (nadat massale belastingverlagingen door Trump werden aangekondigd), werd opgemerkt door miljoenen werkenden hier en in de rest van het land. Het glazen hoofdkwartier van Amazon bevindt zich in de wijk South Lake Union waar er heel wat protestacties voor betaalbaar wonen waren. Het toont de diepe ongelijkheid: de werkenden die ervoor zorgen dat de stad draait, worden steeds meer uitgesloten.
We moeten duidelijk zijn: het intrekken van de Amazon-taks zal niets veranderen aan de realiteit van ongelijkheid en tekorten. Sommige gemeenteraadsleden spraken in abstracte termen over een ‘plan B’ voor betaalbaar wonen, maar er kwamen geen progressieve alternatieven. Als Amazon en de gevestigde politici hun zin krijgen, weten we wat het ‘alternatief’ zal zijn: verderzetting van de huizencrisis en regressieve belastingen, waarbij belastingen en sociale verantwoordelijkheden vooral op de kap van de gewone werkenden terechtkomen.
Deze capitulatie maakt de zaken duidelijker: ingaan tegen de grote bedrijven vereist de opbouw van een politiek alternatief. De progressieve en socialistische groepen die actief zijn in de beweging voor betaalbaar wonen in Seattle moeten zich verenigen en in de verkiezingen van 2019 opkomen met onafhankelijke linkse kandidaten tegen de gemeenteraadsleden van de grote bedrijven die vooraan stonden in het intrekken van de Amazon-taks: Harrell, Bagshaw, Juarez en Johnson. Tegelijk was er de ontgoocheling dat de linkse Democraten Herbold en O’Brien eveneens door de knieën gingen voor de druk van Amazon. Het maakt duidelijk dat kandidaten verantwoording moeten afleggen eens ze verkozen zijn. Een nieuwe linkse alliantie, los van de bedrijven en de Democratische partij, is nodig. De werkenden en socialisten in Seattle kunnen daarmee een nationaal voorbeeld stellen van wat nodig is.
Het potentieel zagen we al in 2017. De Seattle People’s Party steunde Nikkita Oliver en de Democratic Socialists of America (DSA) steunden Jon Grant. Daar kan verder op gebouwd worden door in 2019 met een linkse alliantie de krachten achter de Amazon-taks te verenigen: Socialist Alternative, Housing for All, Transit Riders Union, DSA, People’s Party, linkse vakbonden en anderen. Als dit gekoppeld wordt aan een strategie om bewegingen uit te bouwen, kan een linkse alliantie onze bewegingen een eengemaakte politieke stem bieden waarmee we ingaan tegen de macht van Amazon en de grote bedrijven.
Hoe is het zo ver gekomen?
De huizencrisis in Seattle is niet plots ontstaan, het is het resultaat van het beleid de afgelopen decennia. Het Democratische establishment was verantwoordelijk voor dit beleid waarbij nauw samengewerkt werd met grote ontwikkelaars. Het model van ‘laat de markt maar werken’ zal nooit werken: ontwikkelaars zijn uit op maximale winsten, wat betekent dat geïnvesteerd wordt in duurdere huisvesting en niet in betaalbaar wonen.
De prioriteiten in de stad zijn duidelijk: 48 miljoen dollar per jaar was een te grote kost, maar tegelijk werd een project voor een congrescentrum goedgekeurd voor een bedrag van 1,6 miljard dollar. Dat is vooral een prestigeproject voor de hotelsector.
De gevestigde tegenstanders van de Amazon-taks stelden: “de stad investeert al 61 miljoen per jaar en dat los de dakloosheid niet op.” Er wordt aan voodoo-wiskunde gedaan waarbij de omvang van het probleem niet begrepen wordt. Een recente studie gaf aan dat er alleen in de regio King County 410 miljoen dollar per jaar nodig is. Dat is nog zonder een breder project rond betaalbaar wonen voor de werkenden die vandaag door gentrificatie uit de stad gedreven worden.
Onze beweging heeft nooit gesteld dat het merendeel van de middelen naar tijdelijke daklozenopvang moest gaan. We roepen op voor de bouw van permanente, betaalbare en publieke huisvesting, niet alleen als antwoord op dakloosheid, maar ook als onderdeel van een massale uitbreiding van de sociale huisvesting zodat de werkenden een reëel alternatief hebben op de private huizenmarkt.
De deelstaat Washington heeft het meest regressieve belastingstelsel van het land. Dat gebeurde niet plots, het is het resultaat van een jarenlange capitulatie van de Democratische Partij voor de grote bedrijven en de Republikeinse leiders.
De overwinning die we haalden met de invoering van de Amazon-taks was een mooi tegenvoorbeeld na jaren van belastingverlagingen voor de grote bedrijven en aanvallen op openbare diensten. Deze overwinning was mee te danken aan de enorme nationale (en zelfs internationale) aandacht, waaronder de steun van Bernie Sanders.
Zelfs de Washington Post moest opmerken dat de huidige situatie aantoont dat Amazon krijgt wat het wil. Het is een illusie om te denken dat de toplui van Amazon hier zullen stoppen.
Een strijd die we niet kunnen winnen?
Enkele gemeenteraadsleden verklaarden dat ze het jammer vonden dat ze moesten capituleren rond de Amazon-taks, maar dat ze dit noodzakelijk vonden. Gemeenteraadslid Lisa Herbold zei dat het voorstel tot referendum van de zogenaamde ‘No Tax on Jobs campaign’ onbeperkte middelen had. Hierdoor werd de Amazon-taks volgens haar een strijd die we nu niet kunnen winnen.
Ik zeg dit met alle respect voor gemeenteraadslid Herbold, een oprechte progressieve verkozene die de taks van bij het begin steunde, ook toen het voor het eerst werd voorgesteld in de herfst van vorig jaar.
Het was voorspelbaar dat de grote bedrijven stappen, zoals een referendum, zouden zetten om de taks weg te krijgen. Ze probeerden dit ook tijdens de strijd voor het minimumloon van 15 dollar per uur. Van bij het begin heeft Socialist Alternative opgemerkt dat de grote bedrijven zich sterk zouden verzetten tegen een taks. Heel wat progressieve verkozenen en sommige activisten leken echter te denken dat dit verzet kon geneutraliseerd worden door drastische toegevingen – zoals het halveren van de oorspronkelijke eis van 150 miljoen dollar – in plaats van door een strijdbare beweging tegen de grote bedrijven.
In elke strijd voor ernstige hervormingen zullen we botsen op vastberaden verzet door de grote bedrijven, en ook op nederlagen. De belangen van de werkende bevolking en die van de miljardairs botsen immers onder het kapitalisme. Dat is waarom ik een socialist ben.
Konden we het referendum niet winnen? Ik ben daar niet van overtuigd. Over schijnbaar onmogelijke overwinningen gesproken: Berniecrat en DSA-lid Alexandria Ocasio-Cortez haalde het in Queens vanuit het niets tegen de vierde hoogst geplaatste Democraat in het parlement, Joe Crowley. Ze deed dit met een sterke campagne van onderuit en gedurfde eisen als “Gezondheidszorg voor iedereen”, ondanks tegenkantingen van het volledige establishment en weinig middelen.
Maar zelfs indien we uitgaan van een waarschijnlijke nederlaag in het referendum, moeten we erkennen dat ernstige vooruitgang zelden in een rechte lijn wordt bekomen. De overwinning rond het homohuwelijk kwam er pas na decennia van campagnevoeren en heel wat nederlagen. De nederlaag rond het Voorstel 8 in California versterkte een beweging die vastberaden was om huwelijksgelijkheid te bekomen, wat jaren later effectief gebeurde.
Vorige zomer was Minneapolis de eerste stad in het Midwesten waar het minimumloon tot 15 dollar per uur werd opgetrokken. Voor het zo ver was, leden we grote nederlagen: er was de nipte nederlaag van de socialist Ty Moore in de gemeenteraadsverkiezingen van 2013 in een campagne die echter wel de 15 dollar op de agenda zette. Vervolgens werd een referendum tegengehouden. Was enkel door een strijdbare opstelling en een sterke campagne van onderuit dat we uiteindelijk de 15 dollar per uur bekomen hebben tijdens de campagne van Ginger Jentzen van Socialist Alternative voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Niemand ontkent dat de campagne heel veel inspanningen zou gevraagd hebben. Maar ik denk dat een ernstige campagne doorheen de stad mogelijk was waarbij we tienduizenden konden overtuigen en een stap zetten in de opbouw van een bredere beweging om de grote bedrijven nationaal meer te laten bijdragen aan de gemeenschap.
Ondanks de aanvankelijke tegenvallende peilingen in de stad, hadden we een sterke start kunnen nemen. Miljoenen werkenden doorheen het land waren al geïnspireerd door ons voorbeeld en er ontstonden elders gelijkaardige initiatieven. Ondanks de intrekking van de Amazon-taks is er een discussie over een Google-taks in Silicon Valley. Daar wordt in november over gestemd in een referendum. Door de Amazon-taks in te trekken, sturen de zeven Democraten in het gemeentehuis voor een gemengde en zelfs ontmoedigende boodschap. Dat is net wat de top van Amazon wil.
Socialist Alternative in Seattle was al begonnen met de voorbereiding op een grote campagne rond het referendum en was in discussie met andere progressieve groepen hierover. We hebben geen garantie dat strijd sowieso tot overwinningen leidt. Maar het is bijzonder schadelijk om nederlagen te ondergaan zonder strijd aan te gaan.
Een keerpunt in Seattle
De capitulatie van de Democraten maakt dat de werkenden meer dan enkel deze strijd verloren hebben. Deze capitulatie heeft de grote bedrijven aangemoedigd en het versterkt ook rechtse populistische groepen die recent opduiken in de stad, zoals Speak Out Seattle en SAFE Seattle. Heel wat van deze groepen baseren hun retoriek tegen daklozen en armen en hun rechtse argumenten op Trump en het rechtse populisme dat nationaal sterk staat, maar een deel ervan komt uit Democratische hoek. Na de stemming in de gemeenteraad kwamen ze samen in een restaurant van de voormalige gemeenteraadskandidate Sara Nelson om hun overwinning te vieren en volgende stappen voor te bereiden.
Tim Ceis van de bijzonder oneerlijke en schaamteloos rechtse ‘No Tax on Jobs Campaign’ bevestigde dit met zijn recente opmerking die door The Atlantic werd overgenomen: “Wat willen we? Een nieuwe gemeenteraad.”
Volgend jaar zullen we de meest gepolariseerde gemeenteraadsverkiezingen in jaren kennen, of we dit nu willen of niet. We moeten duidelijk zijn dat we die strijd evenmin mogen laten passeren. Capitulatie leidt niet tot vrede en rust, maar tot een versterking van rechts en de grote bedrijven.
Een taks op jobs?
De Amazon-taks was het omgekeerde van een taks op jobs of op werkenden. Het was een taks op rijke bedrijven, in het bijzonder de grootste 3% in Seattle. Amazon, Starbucks en Vulcan weten dit. Dat is waarom ze zich zo hard verzetten tegen dit voorbeeld.
De Amazon-taks zou net honderden of zelfs duizenden jobs gecreëerd hebben. Het zou een injectie van 50 miljoen dollar per jaar in de bouwsector en de sociale sector betekend hebben, met ook heel wat extra nieuwe jobs in de nasleep van deze maatregelen.
Zouden grote bedrijven de lonen verlaagd hebben of de werkenden laten betalen voor de (erg bescheiden) Amazon-taks? Als doctor in de economie en als socialist, kan ik zeggen dat dit niet zo eenvoudig is voor de bedrijven. Deze taks was eigenlijk slechts een kleinigheid voor Amazon, Starbucks en de rest. Ze haalden al veel meer winst op hun belastingen door de cadeaus van Trump dan wat deze taks hen zou gekost hebben. Onder dit systeem betalen de grote bedrijven de lonen die de markt hen doet betalen: als ze konden, zouden ze de lonen van werkenden meteen naar beneden halen. Er zouden meteen jobs overgeplaatst worden naar meer winstgevende plaatsen, indien de kost van delokalisatie daartegen opweegt. Amazon zit in Seattle omwille van de aanwezigheid van een groot aantal geschoolde werkkrachten. Die werden gebruikt door Amazon om hiermee het tweede rijkste bedrijf ter wereld te worden. Het bedrijf zal echter jobs verplaatsen als dit de winsten kan opdrijven, los van bescheiden belastingen als de Amazon-taks.
We moeten duidelijk zijn dat elk dreigement van de grote bedrijven onder het kapitalisme effectief kan doorgevoerd worden. Amazon had de bouw van een nieuw hoofdkwartier kunnen stoppen en de 7.000 jobs die daarmee betrokken zijn kunnen schrappen, zelfs indien dit het bedrijf veel geld had gekost. Wellicht hadden ze uiteindelijk de bouw wellicht toch hervat, veel dreigementen zijn eerder symbolisch.
Het voorbeeld van Boeing toont aan dat capitulatie geen oplossing vormt. Twee van de grootste cadeaus aan bedrijven in de Amerikaanse geschiedenis waren deze van de deelstaat Washington aan Boeing. Het bedrijf heeft nadien toch jobs overgeplaatst naar andere vestigingen. Capituleren is een strategie die tot nederlagen leidt. Het versterkt de neerwaartse spiraal onder het kapitalisme, het laat bedrijven toe om steden en werkenden tegen elkaar uit te spelen.
Massale desinformatiecampagne
Er was in de gevestigde media heel wat verwarring over de Amazon-taks. De ‘No Tax on Jobs campaign’ haalde ondertussen handtekeningen op met een erg oneerlijk uitgangspunt (dat zich bovendien schaamteloos keerde tegen armen en daklozen). Een van de meest gebruikte leugens was dat de Amazon-taks een belasting op werknemers was en niet op de werkgevers.
De gevestigde media en de referendumcampagne konden hierdoor voor verwarring zorgen. Dit bleek ook uit een peiling op 13 mei die aangaf dat 54% van de ondervraagde mensen tegen de taks was. Maar we moeten ook erkennen dat er een brede steun is voor het belasten van grote bedrijven en superrijken. Is Seattle minder progressief dan de rest van het land op dit punt? Ik denk het niet. Er was een massale desinformatiecampagne door de grote bedrijven. Dit moet beantwoord worden met een campagne van onderuit.
Een alternatief op de gevestigde politiek
De werkenden moeten zelf een lijn in het zand trekken. Daartoe moeten we een sterkere beweging opbouwen. Laten we de komende maanden gebruiken om een brede progressieve alliantie op te zetten die opkomt voor betaalbaar wonen en voor het vervangen van de gevestigde politici in het gemeentehuis van Seattle.
Er is een nieuwe massale partij nodig in de VS, een partij die klaar en duidelijk opkomt voor de belangen van werkenden en onderdrukten, een partij die geen geld van bedrijven aanvaardt. De krachten om zo’n partij op nationaal vlak te lanceren zijn er nog niet. Maar de progressieve en socialistische groepen in Seattle zijn wel goed geplaatst om een lokaal model te vormen van wat nodig is. Het is tijd om daaraan te beginnen en de kracht van onze sociale bewegingen te bundelen. Als we daarin slagen, bieden de verkiezingen van 2019 een mogelijkheid om een doorbraak te maken en een strijd te starten om de controle over onze stad uit de handen van de grote bedrijven te halen. Dat zou echte verandering betekenen.
Wij zetten geen enkele stap achteruit rond de Amazon-taks. We blijven bovendien eisen dat het beloofde ‘Plan B’ voor betaalbare woningen en diensten voor daklozen er komt. Bij de opmaak van de begroting van Seattle later dit jaar, eisen we dat er hiervoor jaarlijks minstens 50 miljoen dollar wordt uitgetrokken. Dat is een opstap tot er een permanente en omvangrijkere belasting op grote bedrijven komt. Om te winnen, zullen we ons moeten organiseren. De campagne is niet alleen gericht op een belasting op grote bedrijven, maar meer algemeen voor een begroting in dienst van de bevolking. De stemming rond de begroting is pas in het najaar, de strijd begint echter nu.
-
Socialisme opnieuw populair in de VS
Het lijkt tegenstrijdig: ondanks toenemend protest en groeiende steun voor socialisme werd Donald Trump president. De afgelopen jaren was er een toename van sociale strijd in de VS met onder meer een beweging voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar, er was een hernieuwde ecologische beweging en Black Lives Matter voerde actie tegen racistische moorden en politiegeweld. Dit alles werd in de Democratische voorverkiezingen samengebracht rond de campagne van Bernie Sanders en zijn oproep tot een “politieke revolutie tegen de miljardairsklasse.” De enorme dynamiek van die campagne leidde niet tot een overwinning, maar er is een aanzet gegeven. Hoe kunnen we daarop voortbouwen?
door Clément (Luik)
Tijdens de voorverkiezingen bij de Democraten toonde de campagne van Bernie Sanders het potentieel voor een strijdbare linkerzijde die het opneemt voor de belangen van de meerderheid van de bevolking. De meetings van Bernie waren erg groot met soms tienduizenden aanwezigen. Maar liefst 7 miljoen Amerikanen gaven financiële steun met een gemiddelde gift van 30 dollar. Ondanks de sabotage door het partij-apparaat van de Democraten haalde hij het hoogste aantal stemmen in de voorverkiezingen: 13 miljoen. Zijn eisen kregen een brede steun: hoger minimumloon van 15 dollar per uur, massale publieke investeringen, publieke gezondheidszorg, …
De oproep voor een “politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs” was begeesterend. Bernie Sanders is een zelfverklaarde socialist. Hij verstaat daaronder een sterke sociale zekerheid naar ‘Europees model’ en niet zozeer het publiek beheer en controle van de productie met een herverdeling van de rijkdom. Maar desalniettemin leidde het tot een bredere discussie over socialisme. In april 2016 gaf een peiling van de universiteit van Harvard aan dat 33% van de jongeren tussen 18 en 29 jaar positief stond tegenover socialisme en dat 51% van hen het kapitalisme niet steunt.
De Democraten hervormen?
Ondanks de enorme hoop die gewekt werd door Obama, kwam zijn regering niet verder dan enkele erg beperkte sociale hervormingen. De grote banken werden rijkelijk bediend terwijl miljoenen Amerikanen hun werk of huis verloren door de crisis en daarbij aan hun lot overgelaten werden. De Democraten waren nooit een progressieve partij die de werkenden verdedigde. De actieve oppositie van het partij-apparaat tegen de campagne van Bernie Sanders en de big business-campagne van Hillary Clinton bevestigden dit eens te meer. Bernie Sanders beging een grote fout toen hij na de voorverkiezingen zijn steun aan Clinton betuigde. Honderden afgevaardigden op het Democratisch partijcongres beseften dit maar al te goed en verlieten de bijeenkomst.
Toch zijn er nog altijd veel illusies in de mogelijkheid om de Democratische partij te hervormen. Het massaal protest tegen Trump dwingt delen van de Democraten tot een linksere retoriek om zich te kunnen voordoen als een alternatief op het reactionaire beleid van de huidige president. Sommige militanten denken dat ze de partij kunnen ‘heroveren’ of van binnenuit veranderen.
Dat is het standpunt van Bernie Sanders en zijn beweging ‘Our Revolution.’ Ook de Democratic Socialists of America (DSA) pleit ervoor om vooral binnen de Democraten te werken. Zo stelde Bhaskar Sunkara, redacteur van Jacobin en vicevoorzitter van DSA, in een debat met Kshama Sawant dat socialisten voorlopig best onder de vlag van de Democraten opkomen. Dat zal net als tijdens de campagne van Bernie Sanders snel botsen met de partijleiding. De Democraten zijn een te belangrijk instrument voor de heersende klasse om zomaar toe te laten dat socialisten het roer overnemen.
Nood aan een onafhankelijke partij van de 99%
Het enorme succes van Bernie Sanders toont het potentieel voor een nieuwe partij die zich baseert op de werkende klasse. Een partij waarin duizenden mensen die de samenleving fundamenteel willen veranderen een plaats vinden om zich te organiseren en op democratische wijze te beslissen over het programma en de te volgen strategie. Het potentieel blijkt ook uit de snelle groei van linkse organisaties in de VS. De grootste, Democratic Socialists of America (DSA), verdubbelde op twee jaar tijd tot 20.000 leden. Onze zusterorganisatie Socialist Alternative groeit ook sterk: na de verkiezing van Trump steeg het lidmaatschap met 30%.
Socialist Alternative is voorstander van onafhankelijke linkse kandidaten in de verkiezingen. Dat is hoe Kshama Sawant verkozen raakte. Er is nu een verkiezingscampagne met Ginger Jentzen van Socialist Alternative in Minneapolis. In Seattle steunen we de onafhankelijke campagnes van Nikita Oliver en Jon Grant. Bij de komende lokale en federale tussentijdse verkiezingen is het mogelijk om meer kandidaten naar voor te schuiven als basis voor een nieuwe partij van de 99%. Zo’n partij gebaseerd op de dagelijkse strijd van de werkenden moet alle bijdragen van de bedrijfswereld weigeren en opkomen voor een radicale maatschappijverandering.
[divider]
Kshama Sawant – een socialistische verkozene in het hol van de leeuw
In november 2013 raakte voor het eerst in decennia een socialist verkozen in de gemeenteraad van Seattle. Kshama Sawant haalde het met 93.000 stemmen. Voor de leiding van de Democratische Partij, die al jarenlang het lokale bestuur controleerde in dienst van het establishment, was dit een schok. Maar de grootste schok moest toen nog komen. Minder dan een jaar later moest het dagblad Seattle Times schrijven dat Kshama Sawant stilaan “de politieke agenda van de stad bepaalde.”
Bij haar eedaflegging voor 800 enthousiaste toeschouwers zette Kshama destijds meteen de toon: “Politieke experts vragen zich af of ik compromissen zal sluiten? En of ik met anderen kan werken? Natuurlijk zal ik de vertegenwoordigers van het establishment ontmoeten en met hen debatteren. Maar als ik dat doe, is het om de noden en behoeften van de werkende bevolking op iedere tafel waar ik aanzit te brengen, los van wie er tegenover mij zit. Laat me absoluut duidelijk zijn: er zullen geen achterkamerakkoorden gesloten worden met bedrijven of hun politieke lakeien. Er komt geen rotte uitverkoop van de mensen die ik vertegenwoordig.”
Verworvenheden voor de werkenden en hun gezinnen worden niet afgedwongen in achterkamers, maar door de opbouw van een krachtsverhouding. Van bij het begin van haar campagne met honderden vrijwilligers benadrukte Kshama de eis van een minimumloon van 15 dollar per uur, een eis die op de agenda werd gezet door personeel uit de fastfoodsector. In plaats van zich gewoon op te stellen als een kandidaat die deze eis gunstig gezind was of als woordvoerder ervan, gebruikte Kshama haar campagne om comités van ‘15Now’ op te zetten. Deze comités werden ingezet om de druk te vergroten. Uiteindelijk moest het gemeentebestuur toegeven en kreeg Seattle het hoogste minimumloon van een grote Amerikaanse stad.
Publieke positie gebruiken om beweging op te bouwen
Naast de verhoging van het minimumloon waren er nog overwinningen: 29 miljoen dollar extra voor sociale huisvesting, stopzetting van de samenwerking tussen de stad en de bank Wells Fargo (actief in het project van de DAPL-pijpleiding) uit solidariteit met de Sioux van Standing Rock, … Kshama Sawant gebruikt haar positie verder om ordewoorden op nationaal vlak te populariseren. De dag na de verkiezing van Trump riep ze op tot “100 dagen van verzet” tegen de nieuwe president in aanloop naar 1 mei. Deze oproep versterkte het protest van al wie zich begon te organiseren tegen de politieke agenda van Trump. Het gaf perspectief aan wie deelnam aan de spontane acties.
Tenslotte gebruikt Kshama als marxistische verkozene haar positie ook om de logica van het kapitalisme aan te klagen. Zo reageert ze voor een breed publiek op de jaarlijkse ‘state of the union’ van de president en vestigt ze de aandacht op strijdbewegingen waarvoor ze ook voorstellen doet. Tijdens een algemene vergadering van personeel van Boeing tegen de dreiging van 200 ontslagen pleitte Kshama voor de nationalisatie om de inhalige werkgevers aan de kant te schuiven en het bedrijf in publieke handen te brengen. Een marxistische publieke vertegenwoordiger gebruikt elk forum om de noodzaak van socialistische maatschappijverandering te populariseren.
-
Debat tussen Kshama Sawant (Socialist Alternative) en Bhaskar Sunkara (Democratic Socialists of America)
Op 22 april was er in New York een debat tussen Kshama Sawant en Bhaskar Sunkara. Kshama Sawant is gemeenteraadslid in Seattle en lid van Socialist Alternative. Bhaskar Sunkara is redacteur van het magazine Jacobin. Hij is tevens vice-voorzitter van de Democratic Socialists of America. Beide organisaties – Socialist Alternative en Democratic Socialists of America – kenden de afgelopen maanden een forse groei. Er zijn echter ook belangrijke meningsverschillen tussen beide. Het was dan ook positief om hierover de discussie aan te gaan.
Bhaskar had het over de groei van Jacobin als een theoretisch aantrekkingspunt voor de linkerzijde. “Het punt van een socialistische publicatie is om de samenleving in al zijn complexiteit te zien en er toch nog steeds tegenin te gaan,” merkte hij op. Bhaskar had het ook over het belang van sterke campagnes van onderuit. Hij stelde dat socialisten zich moeten inbedden in lokale strijdbewegingen, zoals migrantenacties, vakbondsafdelingen en gemeenschapsgroepen. Hij stelt dat het mogelijk is om in de komende 5 tot 10 jaar een nieuwe socialistische partij uit te bouwen, maar dat ondertussen kandidaten moeten opkomen onder de vlag van de Democratische Partij terwijl ze verantwoording blijven afleggen aan een bredere arbeidersbasis en geld van bedrijven weigeren.
Kshama ging akkoord met de strategische noodzaak om te bouwen aan een grotere, onafhankelijke socialistische beweging die heel wat sociale bewegingen bijeen brengt. Ze legde haar ervaring in Seattle uit en stelde dat het mogelijk is om hervormingen af te dwingen onder het kapitalisme en hoe buiten het duopolie van de twee gevestigde partijen een onafhankelijke socialistische kracht kan uitgebouwd worden. Ze stelde: “Het feit dat Socialist Alternative als onafhankelijke socialistische organisatie discussie voerde over de methoden en tactieken in de campagne voor een hoger minimumloon, was essentieel om het loon van 15 dollar per uur te bekomen in Seattle.” Recent was er de overwinning waarbij beslist werd om voor 3 miljard dollar uit banken die investeren in de DAPL terug te trekken. Dit kan door de positie in de lokale raad te gebruiken als platform van verschillende sociale bewegingen die samenwerken en voor verandering opkomen.
Het grootste meningsverschil tussen Kshama en Bhaskar ging over de dringendheid van een nieuwe partij. Kshama stelde dat we er nu mee moeten beginnen door 10, 20 of 30 onafhankelijke kandidaten te laten opkomen als stap naar een nieuwe partij. Bhaskar daarentegen stelde dat er meer socialisten moeten verkozen worden, waarbij ook de Democratische Partij wordt gebruikt. Van daaruit is het volgens hem mogelijk om tot een nieuwe kracht te komen.
Dit soort debatten tussen linkse krachten is verrijkend. Socialist Alternative ziet er dan ook naar uit om meer in debat te gaan met de Democratic Socialists of America.
-
[Video] Kshama Sawant op internationale vrouwendag
Op Internationale Vrouwendag was er een grote meeting in Seattle. Bij de sprekers onder meer de activisten van Pussy Riot uit Rusland. Gemeenteraadslid Kshama Sawant was uiteraard ook aanwezig. Haar toespraak kan je hieronder op video bekijken – de uitgeschreven tekst ervan in het Engels vind je hier.
