NL Socialisme

Tag: Ierland

  • Ierland: golf van rouw en woede na moord op jonge vrouw

    De afgelopen dagen is er in Ierland een ongeziene golf van rouw en woede ontstaan na de vreselijke moord op de 23-jarige Ashling Murphy in Tullamore. Tienduizenden mensen namen deel aan wakes en acties in alle steden en zowat elk dorp van Ierland, zowel in het noorden als het zuiden. Er waren ook grote acties van de Ierse gemeenschap in Londen, New York en Australië.

    Door Keisha Taylor (Socialist Party en ROSA, Dublin)

    Op woensdag 12 januari ging Ashling joggen en werd ze op klaarlichte dag vermoord in een brute aanval door een onbekende man. Het was de eerste vrouwenmoord van 2022 in Ierland. Ashling was onderwijzeres in een basisschool en was getalenteerd als muzikante en atlete. Ze was erg gelief in de gemeenschap. Op sociale media werd de hashtag #SheWasGoingForARun trending. Net als Sarah Everard had ze alles ‘goed’ gedaan om veilig te zijn. Maar dat was blijkbaar niet genoeg.

    Impliciet in dit gevoel zit er een verwerping van de steeds terugkerende en hypocriete victimblaming die ook nu weer opduikt. Staatssecretaris Josepha Madigan van Fine Gael suggereerde dat vrouwen veiligheidsapps en noodknoppen moeten gebruiken. De reactionaire parlementair Michael Healy-Rae riep op om het dragen van pepperspray te legaliseren. Deze oproepen leiden tot verontwaardiging en spot. Vrouwen uit de werkende klasse beseffen dat het er niet toe doet wat het slachtoffer doet of kan doen, geen enkele vrouw of non-binaire persoon verdient het om te lijden onder geweld van mannen.

    Een keerpunt

    Tienduizenden vrouwen en jongeren, maar ook mannen en ouderen, stroomden vrijdag de straat op om de wakes voor Ashling bij te wonen. Deze werden georganiseerd door vrouwengroepen, sportclubs, buurtgroepen, feministische en antiracistische campagnes en alle denkbare groepen in het hele land om solidariteit te betuigen met de dierbaren en de gemeenschap van Ashling Murphy, en met alle slachtoffers van gendergerelateerd misbruik en trauma’s, waaronder de meest voorkomende vorm, die van partnergeweld.

    Vrijdag verzamelden ongeveer 5000 mensen voor het parlement, de Dáil, en daarnaast waren er duizenden in Tullamore Town Park. Velen huilden of knuffelden elkaar. Er waren kaarsen, bloemen en zelfgemaakte borden. Traditionele muzikanten speelden de lievelingsstukken van Ashling terwijl de menige in stilte luisterde. Onder het verdriet schuilt een enorme woede en de wens om iets te doen om een einde te maken aan geweld op vrouwen. Sinds 1996 zijn er 244 vrouwen in Ierland om het leven gekomen. Geweld heeft ontelbaar meer vrouwen onmetelijk leed berokkend.

    Volg Ruth Coppinger via Twitter

    Deze ongekende uiting van solidariteit is een keerpunt. Het doet denken aan de reactie op de dood van Savita Halappanavar in 2012 als gevolg van het grondwettelijk verbod op abortus, dat in 2018 werd ingetrokken na jaren van strijd die door haar dood werd aangewakkerd. De acties onder de slogans “Ik geloof haar” en “Dit is geen toestemming” in 2018 waren belangrijke momenten in het opvoeren van de strijd tegen seksueel geweld en victim-blaming in Ierland, maar de moord op Ashling heeft een dam opengebroken. De weigering van vrouwen en gender niet-conforme personen om te accepteren in angst te leven, gedrag te veranderen om geweld te vermijden of gedwongen te worden wanhopig op zoek te gaan naar ondergefinancierde diensten, wordt nu breder gedragen in de hele samenleving.

    Net als in 2018 hebben ROSA – Socialist Feminist Movement en Ruth Coppinger, voormalig parlementslid van de Socialist Party en vakbondslid in het onderwijs, snel gehandeld om acties te organiseren in Dublin, Belfast, Cork en Limerick. Het ging om staande acties met de nodige fysieke afstand, waarbij echter een platform werd geboden om uiting te geven aan de angst en woede. ROSA-leden, vakbondsmilitanten, vrouwen, niet-binaire activisten en anderen spraken over hun verdriet, hun ervaringen met geweld en de noodzaak van grootschalige culturele en maatschappelijke veranderingen in de strijd tegen vrouwenhaat en seksistisch geweld. Toen de sprekers hun solidariteit benadrukten in de strijd tegen alle vormen van seksisme, racisme en transfobie, werden ze onthaald op unaniem en luid applaus. De duizenden aanwezigen waren het erover eens: we moeten nu in actie komen zodat ‘never again’ een realiteit wordt.

    Van geweld binnen het gezinnen, cat-calling en verbaal geweld tijdens het sporten, over online pesterijen tot seksueel geweld en spiking: deze kwestie moet uit de schaduw gehaald worden door op straat te komen. We moeten onze solidariteit betuigen met elk slachtoffer van femicide. Er mag geen enkel leven meer genomen worden. We zijn solidair met elke overlevende van misbruik en geweld. We eisen dat dit nooit meer gebeurt.

    Om gendergerelateerd geweld echt aan te pakken, moeten we het ongelooflijke momentum benutten en kanaliseren in een duurzame beweging, georganiseerd in elke gemeenschap, school, hogeschool en werkplaats. Dit is nodig om de fundamentele verandering teweeg te brengen die nodig is om werkelijk elke manier waarop seksisme, vrouwenhaat en LGBTQ-fobie wordt gereproduceerd aan te pakken.

    Tien jaar geleden, na de dood van Savita, zei een grote beweging “never again” en zwoer dat zo’n dood zich nooit meer zou herhalen. Wij willen nu hetzelfde – de enige passende erfenis voor Ashling.

    De volgende stappen hiervoor zijn:

    • Meer solidariteitsacties een week na de moord op Ashling op woensdag 19 januari om 16.00 uur in het hele land.
    • Internationale Vrouwendag moet een belangrijke actiedag worden met protesten, betogingen, studenten- en scholierenstakingen en acties op de werkplaatsen die nu besproken en opgebouwd moeten worden.
    • ROSA Socialist Feminist Movement houdt op donderdag 20 januari om 19.00 uur een online bijeenkomst om een campagne te lanceren voor een grote conferentie van vakbondsleden, vakbonden, vrouwen- en LGBTQ-organisaties, Traveller- en antiracistische organisaties, buurtcampagnes en meer om een massale sociale beweging op gang te brengen om een einde te maken aan gendergerelateerd geweld, en in het bijzonder acties op Internationale Vrouwendag voor te bereiden.

    De eisen die op een dergelijke conferentie en in een dergelijke beweging moeten worden besproken, zijn onder meer:

    • Een onmiddellijke verdrievoudiging van de fondsen voor eerstelijnsorganisaties voor huiselijk en seksueel geweld. Grote investeringen in gratis, toegankelijke en kwalitatief goede geestelijke gezondheidsdiensten.
    • Een openbaar onderzoek naar het annuleren van duizenden noodoproepen door de politie en naar seksisme, racisme en vooroordelen tegen de arbeidersklasse in het hele rechtssysteem. Een einde maken aan victim-blaming en aan het aanhalen van verkrachtingsmythes in de rechtbanken.
    • Onderricht om seksisme en gendergerelateerd geweld aan te pakken, dat ingaat op instemming en LGBTQ+-inclusief is. Een einde maken aan seksegebonden onderwijs en aan religieuze controle op scholen.
    • Scheiding van kerk en staat – Verwijdering van de invloed van de kerk uit alle openbare organen en instellingen, met inbegrip van alle onderwijs- en gezondheidsdiensten.
    • Een noodprogramma voor de bouw van huizen om tienduizenden openbare woningen op openbare grond te bouwen om een einde te maken aan de huisvestingscrisis, waardoor vrouwen in gewelddadige relaties verstrikt raken.

    De Socialist Party en leden van de Socialist Party in ROSA zetten zich in voor de opbouw van een socialistische feministische beweging die de onderdrukten van deze wereld verenigt.  Met de kracht van eengemaakte strijd van de werkende klasse, los van geslacht, afkomst of andere opdelingen, is het mogelijk om het systeem van onderdrukking en uitbuiting niet alleen te bestrijden, maar ook te vervangen door een socialistisch systeem dat vertrekt van de noden van de mensheid en de planeet.

  • 100 jaar geleden: opdeling van Ierland, tragisch gevolg van gemiste kans op socialistische verandering

    Het is 100 jaar geleden dat Ierland werd opgedeeld als gevolg van de “verdeel-en-heers”-strategie van het Britse imperialisme. De gevolgen zijn eens te meer zichtbaar in de crises die zich in Noord-Ierland ontwikkelen.

    Door Amy Ferguson (Socialist Party, ISA in Noord-Ierland)

    Op 3 mei 1921 werd Ierland opgedeeld op grond van de “Government of Ireland Act”, waarbij de grotendeels katholieke Republiek Ierland als onafhankelijke staat overbleef en Noord-Ierland met zijn deels protestantse, deels katholieke bevolking nog steeds aan Groot-Brittannië was verbonden.

    Sommigen zeggen dat de opdeling van Ierland een eeuw geleden onvermijdelijk was, een “natuurlijke” weerspiegeling van de sektarische verdeeldheid op het eiland. Anderen beweren dat een onafhankelijk, verenigd – en kapitalistisch – Ierland binnen handbereik lag, als individuen als Michael Collins, de leider van de Ierse Republikeinen, maar op koers waren gebleven. Geen van beide verhalen is juist.

    Het Communistisch Manifest stelt: “De geschiedenis van iedere maatschappij tot nu toe is de geschiedenis van de klassenstrijd.” Dit betekent dat de klassenstrijd de uiteindelijke bepalende factor is geweest voor alle belangrijke gebeurtenissen sinds het ontstaan van de klassenmaatschappij. Dit geldt ook voor de opdeling van Ierland.

    In het begin van de 20e eeuw nam de klassenstrijd over de hele wereld in snel tempo toe. Dit was ook het geval in Ierland. In 1906 waren er in heel Ierland stakingsgolven van vrouwelijke arbeiders voor een loonsverhoging. In 1913 was er de lock-out in Dublin, er werd land in beslag genomen, in verschillende gebieden werden “sovjets” opgericht en in het hele land waren er bezettingen door arbeiders. Bovendien groeide de ITGWU (de vakbond van de socialistische revolutionairen James Connolly en Jim Larkin) van 5.000 leden in 1916 tot meer dan 120.000 in 1921.

    Eenheid van arbeiders in het noorden

    In het noorden waren er belangrijke voorbeelden van arbeiderseenheid en strijdbaarheid die de kapitalistische klasse angst inboezemden. Tijdens de staking van de havenarbeiders en de kartrekkers van 1907 in Belfast verenigden protestantse en katholieke arbeiders zich in de strijd voor betere arbeidsomstandigheden. Aan de staking zelf namen ongeveer 1000 arbeiders deel, maar op het hoogtepunt betoogden 100.000 arbeiders over de sektarische scheidingslijnen heen naar het stadhuis.

    In 1919 volgde de strijd voor de 44-urige werkweek. Ook deze beweging bracht katholieken en protestanten samen rond hun gemeenschappelijke klassenbelangen. Het verdeel-en-heersverhaal van de bazen werd teruggedrongen. In het begin van het geschil waren er enkele sektarische incidenten, maar de arbeiders reageerden snel en richtten een organisatie van 2000 arbeiders op om in de stad te patrouilleren en deze vrij van intimidatie te houden.

    De blijvende nalatenschap van deze gevechten toont ten eerste aan dat sektarisme geen constant thema is in onze geschiedenis en ten tweede dat kapitalisten nergens meer angst voor hebben dan de eenheid van de arbeiders.

    Verdelen om te heersen

    Al deze dingen samen in zowel het noorden als het zuiden van Ierland vertegenwoordigden een revolutionair potentieel. Dit was de feitelijke toestand in Ierland toen de Britse heersende klasse besloot de kaart van de opdeling van Ierland te spelen. De Britse heersende klasse was doodsbang voor de toekomst van haar systeem van uitbuiting en haar imperium.

    Als de arbeiders zo vastbesloten waren, hoe kon de Britse heersende klasse dan uiteindelijk toch het verdeel-en-heersspel spelen? Vaak is het ontbrekende ingrediënt in klassengevechten dat arbeiders ervan weerhoudt het uiteindelijke doel te bereiken, namelijk het voorgoed beëindigen van uitbuiting, de kwestie van leiderschap.

    Arbeid moet wachten

    Arbeiders organiseerden zich niet alleen op syndicaal vlak, maar richtten zich ook steeds meer tot Labour voor een politieke stem. De reformistische leiders van de beweging slaagden er echter niet in een leiding te bieden die de arbeidersklasse kon verenigen rond een gemeenschappelijk programma voor zowel nationale als sociale bevrijding. In plaats daarvan gingen zij door de knieën voor het nationalistische Sinn Féin, na de eis van De Valera dat “Labour moet wachten” – dat de zogenaamde “zorgen van de natie” voorrang moesten krijgen boven die van welke klasse dan ook binnen de natie, of – nauwkeuriger gezegd – dat de belangen van de arbeidersklasse moesten worden verdrongen ten gunste van de “behoeften” van de rijke zakenlieden en landeigenaren.

    Het pro-kapitalistische en uiteindelijk sektarische nationalisme van Sinn Féin kon de protestantse arbeiders in het noorden niet bekoren, omdat zij vreesden voor de economische gevolgen van onafhankelijkheid op kapitalistische grondslag, maar ook voor de mogelijkheid om een geïsoleerde en onderdrukte minderheid te worden. Hierdoor konden het Britse establishment en de sektarische krachten de controle weer overnemen en een wig drijven tussen de arbeiders, om zo hun systeem te redden, wat uiteindelijk leidde tot de opdeling van Ierland en de vestiging van twee onderdrukkende en sektarische staten op het eiland.

    Lessen voor vandaag

    De opdeling van Ierland was niet onvermijdelijk. De overheersende tendens was er één van eenheid van de arbeidersklasse, strijdbaarheid en steun voor socialistische verandering. De kapitalisten wilden de arbeiders verdelen in een poging om hun systeem te redden. Dit werd mogelijk gemaakt door de verraderlijke aanpak van de arbeidersleiders, die de eisen van de arbeidersklasse negeerden en in plaats daarvan het kapitalisme in feite in stand hielden. We leven vandaag nog steeds met de erfenis van die nederlaag. We moeten lessen trekken uit de gemiste kans die zich in deze periode voordeed, om de strijd voor het socialisme van vandaag te onderbouwen.
    [box]

    Meer lezen?

    Het boek ‘Divide and Rule’ door Peter Hadden gaat over de opdeling van Ierland. Je kan het bestellen via onze webwinkel. Recent kwam ook ‘Troubled Times’ door Peter Hadden opnieuw uit. Je kan beide boeken voordeliger bestellen.    [/box]

     

  • Ierland: derde golf van Covid-19 slaat toe

    Artikel door de Socialist Party (ISA in Ierland), afgelopen donderdag in het Engels gepubliceerd

    Gisteravond werd een nieuw dagrecord van 7.836 geregistreerde Covid-gevallen aangekondigd terwijl de derde golf doorgaat. Naast de gevallen nemen ook de ziekenhuisopnames, waaronder die op intensieve zorgen, en de sterfgevallen snel toe. Ondanks de enorme offers die de arbeidersklasse de afgelopen tien maanden heeft gebracht, bevinden we ons nu in een slechtere situatie dan het vorige hoogtepunt van de crisis in maart en april 2020.

    Deze vreselijke situatie, in combinatie met een nieuwe lockdown, heeft de hoop die velen eind 2020 voelden met de aankondiging van de vaccins, volledig overschaduwd. Velen zullen ontsteld zijn over het feit dat ze opnieuw het bezoek aan vrienden en familie moeten beperken en over het algemeen hun bewegingsvrijheid moeten beperken. Bovendien zullen veel werknemers bang zijn voor de gevolgen voor hun werk en inkomen. Deze “jojo”-cyclus van het opheffen van beperkingen, alleen om ze snel weer op te leggen, is voor de meeste mensen een desoriënterende ervaring en zal alleen maar bijdragen aan het aanwakkeren van de geestelijke gezondheidscrisis en andere crises die verband houden met Covid.

    Wie heeft er schuld?

    Hoewel de nieuwe druk van de Covid een factor is in deze crisisgolf, is het niet de fundamentele bron ervan. We kunnen en moeten de schuld voor de piek van het aantal besmettingen toewijzen aan de huidige regering die crimineel heeft gegokt met onze levens en onze gezondheid door de economie begin december weer open te stellen.

    Daarbij hebben ze opnieuw de aanbevelingen en adviezen van de gezondheidsexperts genegeerd. Die experts verzetten zich tegen de opening van onder meer de horeca, maar niet tegen beperkte huisbezoeken in de kerstperiode. Toen er een aantoonbare stijging was van het aantal gevallen in de week voorafgaand aan kerstmis, weigerde de regering niet-essentiële detailhandel in de periode rond nieuwjaar te sluiten, ondanks het duidelijke gevaar voor de gezondheid dat dit met zich meebracht. Het idee dat “niemand dit [een nieuwe piek in de gevallen] zag aankomen”, is een leugen die nu op beschamende wijze door de media wordt herhaald. In feite werd de regering gewaarschuwd, ze kozen er gewoon voor om het te negeren.

    Het feit dat de regering van de Fine Gael / Fianna Fáil / Green Party er niet in slaagt de nodige maatregelen te treffen om het virus te onderdrukken, is niet alleen het gevolg van hun incompetentie. Vanaf het begin van deze crisis hebben ze de belangen van de bedrijven en hun winsten voorrang gegeven op onze gezondheid en ons welzijn. Dit verklaart de criminele nalatigheid van deze regering ten aanzien van een zich ontwikkelende crisis. Dit is de tweede keer dat ze de economie voortijdig heeft opengesteld, nadat ze dat in de zomer al deed. Ze heeft het advies van de experts in oktober in het openbaar genegeerd en, in het geval van Leo Varadkar, bespot om uiteindelijk pas te laat maatregelen te nemen.

    Maar zelfs nu weigert de regering om de nodige maatregelen te nemen om de volksgezondheid te beschermen. Na aanvankelijk onder druk de juiste beslissing te hebben genomen om de scholen voor de maand januari te sluiten, probeert de regering nu 60.000 scholieren uit het laatste jaar en 30.000 leerkrachten drie dagen per week naar school te dwingen tijdens een woedende pandemie! Dit voorstel is duidelijk een poging om de annulering van de eindexamens dit jaar te voorkomen. Dit is schandalig, en een duidelijk voorbeeld van hoe het conservatisme van het Ierse establishment een obstakel vormt voor de bestrijding van deze pandemie.

    Nodige maatregelen worden niet genomen

    De regering is er niet in geslaagd een goed test- en traceringssysteem op te zetten. Het bestaande systeem staat onder enorme druk. Er blijft een gezondheidszorg met twee snelheden, waarbij de regering om private ziekenhuizen in publieke handen te brengen en het zorgsysteem uit te breiden om een opleving van het aantal Covid-gevallen op te vangen.

    De rijkdom en de middelen zijn in onze samenleving aanwezig om de maatregelen te financieren die nodig zijn om deze pandemie aan te pakken, met behoud van de banen en de inkomens van de werknemers tijdens een lockdown. Het probleem is dat deze middelen in handen zijn van een kleine groep superrijken en grote bedrijven, waar de regering zich aan vastklampt.

    Het gebrek aan middelen voor onze gezondheidszorg zal de komende maanden waarschijnlijk een negatief effect hebben op de uitrol van het vaccin. Een ander voorbeeld van hoe de regering met onze gezondheid en ons leven gokt, is het feit dat ze speelt met het idee om de periode waarin mensen de tweede injectie met de Pfizer- en Moderna-vaccins krijgen te verlengen van vier tot twaalf weken. Deze verlenging gaat in tegen het advies van de wetenschappers die deze vaccins hebben ontwikkeld en weerspiegelt duidelijk de wanhoop bij de poging om het virus onder controle te krijgen. Dit wijst erop dat een vaccinatieprogramma onder de democratische controle en het toezicht van de gezondheidswerkers en bredere lagen van de arbeidersklasse moet worden geplaatst. Op basis hiervan kunnen we ervoor zorgen dat het programma wordt uitgevoerd op een manier die efficiënt en rechtvaardig is en die uitsluitend gebaseerd is op de belangen van de volksgezondheid.

    De Socialist Party staat voor het nemen van onmiddellijke maatregelen om deze crisis aan te pakken en die uiteindelijk betekenen dat er gebroken wordt met de criminele logica van dit systeem. Wij zeggen:

    1) Massale testen, opsporen en isoleren: dat zijn de sleutels om Covid te verslaan. Dit betekent een einde maken aan de roekeloze passiviteit van de regering.

    Massale tests, zo nodig met inbegrip van de gehele populatie die in korte tijd wordt getest, naast snelle opsporing en behandeling, is de meest effectieve manier om met het virus om te gaan en vermindert de noodzaak van beperkingen. Om dit te bereiken moeten alle privé-laboratoria in noodgevallen worden opgeëist, evenals investeringen in staatslaboratoria en de ontwikkeling van de noodzakelijke infrastructuur op werkplekken, scholen, hogescholen, luchthavens en alle belangrijke openbare locaties. Dit is een essentiële investering voor toekomstige potentiële pandemieën. Ook moet beschermend materieel algemeen en vrij beschikbaar zijn, geproduceerd en geleverd door de staat.

    2) We hebben behoefte aan een gratis, universele openbare gezondheidsdienst

    Wij betalen momenteel de prijs voor de onderfinanciering van onze gezondheidszorg. Voor onmiddellijke investeringen om verpleegkundigen, artsen en ander personeel aan te werven, noodzakelijke bedden en capaciteit op intensieve zorgen, apparatuur om een opleving in Covid-gevallen aan te pakken en om niet-Covid-gerelateerde gezondheidsdiensten in stand te houden. Voor het verstrekken van 24-uurs en gratis adviesdiensten om de geestelijke gezondheidscrisis aan te pakken.

    Deze onrechtvaardige gezondheidszorg op twee snelheden moet veranderen. Voor de nationalisatie van de private ziekenhuizen zonder compensatie. Deze ziekenhuizen moeten deel worden van een nationale openbare gezondheidsdienst die over alle middelen beschikt en die gratis is, waarbij het personeel en de vertegenwoordigers van de gemeenschap in het algemeen de kern vormen van het beheer. De gezondheidsdiensten en gezondheidswerkers, met inbegrip van degenen die betrokken zijn bij het testen en opsporen, moeten volledig samenwerken en een geïntegreerd systeem hebben om de pandemie aan te pakken. Breng de grote farmaceutica in handen van de overheid – lever geneesmiddelen en vaccins voor behoeftigen zonder winstoogmerk. Nationaliseer alle private zorgcentra.

    3) Covid en het pleidooi voor socialistische verandering

    Pak de rijkdom en de middelen van het grootkapitaal en de superrijken aan en breng ze in democratische publieke eigendom van de arbeidersklasse, zodat de middelen worden beheerd en georganiseerd door en voor de meerderheid in de samenleving. Op basis van een democratisch geplande economie kunnen we ervoor zorgen dat deze middelen worden geïnvesteerd om de uitdagingen van deze en andere potentiële pandemieën en de klimaatverandering het hoofd te bieden – dit alles met bescherming en verhoging van de levensstandaard van de grote meerderheid van de bevolking.

  • Engels, Marx en de Ierse kwestie

    Een minder bekend aspect van het werk van Marx en Engels is hun aandacht voor de gebeurtenissen en processen in Ierland. Dit wordt weerspiegeld in Marx’ boek ‘Het Kapitaal’, waar hij verwijst naar de overhemdenfabrieken in Derry en het effect dat hun ontwikkeling had op de bredere lokale economie. Het was echter vooral Engels die de gebeurtenissen in Ierland bestudeerde. Dit was mede te danken aan zijn relatie met Mary en Lizzie Burns, twee zussen en arbeidsters die deel uitmaakten van de 40.000-koppige Ierse gemeenschap in Manchester.

    Artikel door Kevin Henry (Socialist Party – ISA in Noord-Ierland)

    Engels’ beschrijvingen van ‘Klein Ierland’ in Manchester in zijn vroege geschriften zijn soms een echo van vele hedendaagse stereotypen van de Ierse bevolking, maar zijn geschriften tonen ook een groot inlevingsvermogen in dit meest onderdrukte deel van de arbeiders in Engeland. Engels gaf niet alleen commentaar op de omstandigheden, maar keek ook naar het effect van migratie. Hij merkte op dat het bestaan van een laagbetaalde beroepsbevolking met migratie-achtergrond door de eigenaars van de fabrieken in Manchester werd gebruikt om de lonen van de Engelse arbeiders te verlagen, en dat dit voor die eigenaars absoluut noodzakelijk was om de Britse industrie snel te kunnen uitbreiden.

    Belangrijker nog was hoe Engels in zijn later werk probeert te beschrijven wat de realiteit was van het leven in ‘Engelands oudste kolonie’. Engels bezocht Ierland drie keer. Hij schreef een serie artikels over Ierland en hij en Marx bespraken het land regelmatig in hun correspondentie. In feite was hij van plan om een geschiedenis van Ierland te schrijven, maar helaas was hij niet in staat om dit te realiseren door andere druk.

    Zijn eerste observatie bij aankomst in Ierland was over de onderdrukking Engels beschreef hoe “de ‘ijzeren hand’ in elk hoekje en gaatje zichtbaar is.” Zijn tweede opmerking ging over hoe verwoestend de hongersnood en de nasleep ervan was geweest: “De velden zijn leeg, zelfs van het vee; het platteland is een complete wildernis, ongewenst voor iedereen.” In een tijd waarin een respectabele opinie beweerde dat de hongersnood en de emigratie het pauperisme in Ierland hadden teruggedrongen, reageerde Marx botweg: “We moeten bekennen dat ‘hongersnood’ een even radicale remedie tegen het pauperisme is als arsenicum tegen ratten.”

    “Handel volgens een gemeenschappelijk plan”

    Marx en Engels zagen de nationale kwestie in Ierland als inherent verbonden met sociale kwesties, met name de onopgeloste kwestie van het grondbezit. Zij stonden zeer kritisch tegenover de nationalistische leiders in Ierland – zoals Daniell O’Connell, die Marx en Engels een “politieke jongleur” noemden – omdat zij de landkwestie niet in verband brachten met de strijd voor onafhankelijkheid en andere democratische eisen.

    Ook zagen zij een dialectische relatie tussen de Britse arbeidersbeweging en de massa’s in Ierland. Engels hoopte dat “de massa van het Ierse volk zich steeds meer zou verenigen met de Engelse chartisten en met hen zou handelen volgens een gemeenschappelijk plan.” De Chartisten waren een revolutionaire beweging van miljoenen Britse arbeiders die streden voor een zes punten tellend ‘volkshandvest’ dat opriep tot jaarlijkse parlementen, algemeen stemrecht, geheime stemming, afschaffing van de eigendomskwalificatie voor parlementsleden, betaling van parlementsleden, en de oprichting van gelijke kiesdistricten. Engels beschouwde het als “de meest geavanceerde klassenstrijd die de wereld heeft gezien.” In het decennium van 1838 tot 1848 dreigde de massabeweging die het land overspoelde het Britse establishment ten val te brengen.

    Sommige van de leiders van de Chartisten waren van Ierse afkomst, en de meest linkse leiders trokken bredere conclusies over het Britse rijk – één van hen, Ernest Jones, reageerde op de opschepperij dat “de zon nooit onderging op het Britse Rij” met het antwoord dat “het bloed nooit droogde”. Engels argumenteerde dat “het Ierse volk hard moet vechten, en in nauwe samenwerking met de Engelse arbeidersklasse en de Chartisten” en dat “pas nadat deze zes punten zijn gewonnen, de intrekking [van de Unie] enig voordeel voor Ierland zal hebben.”

    Marx, Engels en de Fenians

    De nederlaag van de revolutionaire strijd in Europa in 1848 – met inbegrip van de Ierse opstand en de Chartisten – leidde tot de overtuiging dat Ierland ‘de hefboom’ kon worden om het kapitalisme en het Engelse landlordisme, dat in heel Europa een reactionaire rol speelde, uit te dagen. Toen de Fenians – een nieuwe Ierse nationalistische clandestiene beweging – aan het eind van de jaren 1850 opkwamen, probeerden Marx en Engels ingang bij hen te vinden. Zij waren ondubbelzinnig voorstander van democratische rechten, waaronder het verzet tegen de repressieve maatregelen van de Britse staat. Toen de moord op een politieagent tijdens de ontsnapping van twee gevangengenomen Fenian leiders in Manchester resulteerde in brute represailles, waaronder de executie van drie Fenians, waren Marx en Engels betrokken bij de solidariteitscampagne tegen de repressie. Activisten uit de arbeidersbeweging in heel Groot-Brittannië namen deel aan die campagne. Marx nam het initiatief tot een openbare bijeenkomst over deze kwestie in Londen, georganiseerd door de International Workingmen’s Association, en er wordt zelfs gespeculeerd dat Engels één van de ontsnapte leiders verborgen hield. Engels vergeleek de ‘martelaren van Manchester’ met John Brown – die in de VS werd geëxecuteerd omdat hij op heroïsche wijze een opstand tegen de slavernij had georganiseerd – vanwege de rol die hij speelde bij het werven van steun voor de Fenians, met name onder de Ierse diaspora.

    Terwijl ze zich verzetten tegen de repressie tegen de beweging van de Fenians en over het algemeen sympathiek stonden tegenover hun benarde situatie, stonden Marx en Engels niet onkritisch tegenover de beweging, vooral niet tegenover haar leiders. In een privé-correspondentie schreef Engels aan Marx: “De beestachtigheid van de Engelsen mag ons niet doen vergeten dat de leiders van deze sekte meestal ezels en deels uitbuiters zijn en we kunnen ons op geen enkele manier verantwoordelijk stellen voor de stommiteiten die in elke samenzwering voorkomen.”

    Deze opmerkingen lijken bijna profetisch. Een paar weken later werd een bom – tot ontploffing gebracht met als doel gevangenen Fenians in de gevangenis van Clerkenwell te bevrijden – verkeerd afgevuurd, waarbij een dozijn bewoners van een volksbuurt om het leven kwamen. Marx merkte op dat “de Londense massa’s, die veel sympathie hebben getoond voor Ierland, er wild van worden gemaakt en in de armen van de regeringspartij worden gedreven. Men kan niet verwachten dat het Londense proletariaat zich laat opblazen ter ere van de gezanten van de Fenians.”

    Deze benadering staat mijlenver af van degenen die vandaag beweren marxisten te zijn en toch, tijdens de Troubles, de IRA-campagne onkritisch steunden, die in die tijd burgers in het noorden en in Groot-Brittannië bewust doelwit zag zijn.

    Mogelijkheid van federatie na onafhankelijkheid

    Marx en Engels zagen dat er een dialectische relatie bestond tussen de zich ontwikkelende arbeidersklasse in Groot-Brittannië en de Ierse massa. Zij moedigden de arbeidersbeweging aan om de kwestie van onderdrukking en uitbuiting aan te pakken. Zoals Benjamin Lucraft – een Engelse radicale vakbondsman en medewerker van Marx en Engels – het verwoordde: “Het was onze taak om de Ieren te laten zien dat slechts een klasse van de Engelsen hen onrecht aandeed en dat dezelfde klasse van de Ieren net zo slecht was.”

    Marx zag het als democratisch om de onafhankelijkheid van Ierland te steunen, maar zelfs toen voegde hij eraan toe dat, “na de scheiding er een federatie kan komen” met de werkenden in Groot-Brittannië. Dit weerspiegelt de noodzaak om de eenheid van de arbeidersklasse internationaal op te bouwen. Vandaag is de Socialist Party uniek aan de linkerzijde door in die geest te blijven werken en te pleiten voor “een socialistisch Ierland in een gelijkwaardige en vrijwillige socialistische federatie van Schotland, Engeland, Wales en Ierland, die op haar beurt deel zou uitmaken van een bredere Europese socialistische federatie.” Onze tegenstanders maken dit idee soms belachelijk als één of andere vorm van nieuwe overheersing van Ierland door Engeland. Niets is minder waar. Een socialistische federatie kan alleen worden bereikt door middel van democratische onderhandelingen en overeenstemming, zonder enige vorm van dwang, en wel op een manier die net “op vrije en vrijwillige basis” is.

    Het standpunt van Marx en Engels over Ierland is in de loop van de tijd geëvolueerd, vooral omdat zij de realiteit van het kolonialisme beter begrepen. Ondanks het feit dat ze leefden vóór de ontwikkeling van de arbeidersbeweging in Ierland aan het begin van de 20e eeuw, werd hun aanpak niet gedreven door illusies in het nationalisme, maar fundamenteel door wat in het belang was van de arbeidersklasse en de onderdrukte massa’s, en wat de eenheid en de revolutionaire bewegingen zou helpen in plaats van ze te ondermijnen. Deze benadering blijft vandaag onmisbaar.

  • Ierland: scholieren dwingen opschorting examens af

    Foto: Pixabay

    Na een periode van lockdown zonder lessen, is het niet evident om examens te organiseren. Jongeren staan onder enorme druk. Bij ons beslissen de scholen zelf als ze al dan niet examens houden. In Ierland was er massale druk van jongeren die er uiteindelijk toe heeft geleid dat de eindexamens zijn afgelast. Hieronder een artikel over hoe dat werd bekomen.

    Door Myriam Poizat, Socialist Party (ISA in Ierland)

    Hoe de afschaffing van de examens werd afgedwongen

    Uit de officiële verslagen zal wellicht blijken dat de annulering van de eindexamens (Leaving Cert examens op het einde van wat bij ons het middelbaar onderwijs is) te wijten was aan logistieke problemen rond het organiseren van examens in een pandemie. Ongetwijfeld zou de overheid het moeilijk hebben gehad om in de examenzalen voldoende bescherming te voorzien naast extra personeel. Deze obstakels waren van bij het begin duidelijk. Toch werd pas op het laatste moment beslist om geen eindexamens te organiseren. Waarom? Een belangrijke factor in de beslissing was ongetwijfeld de druk van de scholieren, maar ook van de ouders en leerkrachten. Zij spraken zich uit over zowel het verlies aan schooltijd als over de onmenselijke beslissing om de eindexamens (door de staat georganiseerd) te laten plaatsvinden op een ogenblik dat de pandemie grote druk zet op de geestelijke gezondheid van jongeren.

    Het was van bij het begin van de pandemie duidelijk dat de regering de examens niet wilde afzeggen. Vanuit een minachting rond het welzijn van de jongeren werd vastgehouden aan de organisatie van de eindexamens. Het maakte dat jongeren meer dan twee maand in een onzekere situatie vol spanning zaten.

    Het was een samenloop van zowel logistieke problemen (die groter werden naarmate de examens dichterbij kwamen) en het verzet van de jongeren, die maakte dat de examens uiteindelijk werden afgeschaft. Het verzet van de jongeren begon zich te organiseren rond kwesties als de toenemende geestelijke gezondheidscrisis en de bescherming van jongeren en personeel (inclusief mondmaskers, handschoenen …). De regering werd bang van hoe dit verzet zou ontwikkelen. Een online peiling onder bijna 25.000 jongeren gaf aan dat 79% voorstander was van het schrappen van de examens. Maar er waren ook eerste stappen van actieve organisatie. Zo hield parlementslid Mick Barry van de Socialist Party samen met Socialist Students een online meeting met 2500 aanwezigen, waarbij 1500 jongeren zich inschreven om deel te nemen aan een campagne die tijdens deze meeting werd voorgesteld om de druk op de regering op te voeren. De eerste actie van die campagne was zeer belangrijk: de hashtags #cancelthelc en #canceltheleavingcert werden trending in Ierland. Een dag later werden de examens geannuleerd. Als we ons organiseren en vechten, kunnen we winnen!

    Verzet tegen elke vorm van discriminatie en onnodige druk op jongeren

    De nieuwe regeling is echter geen oplossing. Ten eerste zijn de scholieren die zich aan het voorbereiden waren om de eindexamens later af te leggen, volledig aan hun lot overgelaten. Het werd hen zelfs verboden om de leerkrachten en scholen te contacteren. Ten tweede is er een voorstel tot ‘plan B’ op basis van “verwachte resultaten”, wat zeer nauw aansluit bij het Britse conservatieve model van een voorspellend beoordelingssysteem dat jongeren uit de werkende klasse discrimineert.

    Toen de examens geannuleerd werden, kondigde het ministerie van onderwijs aan dat de resultaten zullen berekend worden op basis van voorspelling, “aangepast aan de verwachte verdeling per school.” Deze ‘aanpassing’ moet net als het voorspellend beoordelingssysteem verworpen worden. Een studie uit 2016 van Gill Wyness van University College London toont aan dat het systeem van “voorspelde cijfers onnauwkeurig is. Slechts 16% van de kandidaten haalde het hoogste A-niveau dat ze volgens de voorspellingen zouden halen.” De studie bevestigde dat jongeren uit gezinnen met een laag inkomen meer kans hebben om een lagere voorspelling te krijgen en dat het profiel van de school in het bijzonder discriminerend is voor jongeren uit de werkende klasse. Daarnaast zijn jongeren uit de werkende klasse het meest vatbaar voor problemen rond geestelijke gezondheid, moeilijke gezinssituaties en zelfs met studentenjobs om nu al te sparen om naar de universiteit te kunnen. Dat alles heeft een impact op de voorspelde resultaten, die een verkeerd beeld geven van de reële capaciteiten. Dit wijst overigens op een probleem met het traditionele systeem van eindexamens dat gebaseerd is op het volproppen van kennis in plaats van op onderwijs gericht op het verwerven van vaardigheden.

    Er mag geen onnodige druk op scholieren gezet worden. De Socialist Party en parlementslid Mick Barry verzetten zich tegen het voorspellende beoordelingssysteem. Niemand mag dit jaar gebuisd worden. Iedereen moet de mogelijkheid hebben om door te gaan.

    Stop de ongelijkheid in het onderwijs

    De gezondheidscrisis vergroot de ongelijkheid tussen zowel de laatstejaarsscholieren als die van het vijfde middelbaar die ook in deze moeilijke omstandigheden geacht worden een groot deel leerstof te verwerken. Voor sommigen komt dit bovenop een druk huishouden, geen toegang tot goede apparaten met snel internet, geen toegang tot interactie in de klas, geen opbouw van verbale vaardigheden, mogelijk ook ouders die in de essentiële sectoren werken of familieleden die getroffen zijn door het virus. Dat zijn slechts enkele redenen die maken dat jongeren, zeker die uit de werkende klasse, in de problemen kunnen komen.

    Die ongelijkheden zijn niet plots ontstaan door Covid-19. Ze maken deel uit van het onderwijssysteem. In plaats van de nieuwsgierige en intelligente jeugd te koesteren, legt het stelsel de nadruk op waarden als productiviteit en concurrentie. In plaats van te worden gevraagd om intelligentie en vaardigheden te ontwikkelen die nuttig zijn voor het betreden van het actieve leven, zijn scholieren verplicht om een 18 maanden durend curriculum in een reeks van geheugentests te herkauwen. Dit betekent dat het systeem de voorkeur geeft aan studenten uit stabiele gezinnen die over rustige studieruimtes beschikken, zich desnoods privéonderwijs kunnen veroorloven en niet noodzakelijk deeltijds hoeven te werken om hun gezin te onderhouden of te sparen voor de universiteit.

    Niet alleen komt niet iedereen op gelijke voet in de examens terecht, de volgepropte examenperiode legt ook een grote druk op de mentale gezondheid van jongeren. Onderzoek uit 2019 meldde dat 75% van de scholieren “extreme stress” ervaart als direct resultaat van de examens, waarbij 28% lijdt aan depressie.

    De eindexamens en het bijhorende puntensysteem helpen een neoliberale agenda bestendigen, waarbij alles gericht is op winstgevendheid op korte termijn in plaats van te investeren in noodzakelijke openbare diensten zoals onderwijs. Ierland kent de op één na laagste uitgaven voor onderwijs in de EU als percentage van het BBP. De scholieren worden tegen elkaar opgezet in een strijd voor toegang tot schaarse plaatsen in het hoger onderwijs.

    Er is nood aan massale publieke investeringen in onderwijs. De stressvolle verouderde eindexamens moeten verdwijnen. In plaats van een belasting op grote bedrijven, zoals Apple, te weigeren, zou dit geld net kunnen gebruikt worden om te investeren in onderwijs. Dat zou het mogelijk maken om meer personeel aan te werven, de grootte van de klassen te verminderen, inschrijvingsgelden te schrappen en studenten die moeilijk rondkomen van een studiebeurs te voorzien .

    Jonge mensen kunnen zich organiseren en verandering afdwingen

    De overheid negeert het welzijn van de scholieren en was niet bereid om toegevingen te doen aan de jongeren of om meer middelen te investeren in onderwijs. Jongeren moeten opkomen voor meer inspraak. De overwinning rond de afschaffing van de eindexamens dit jaar, of eerdere overwinningen van de werkende klasse tegen de waterbelasting of voor de intrekking van het verbod op abortus, tonen aan dat als we ons organiseren en de strijd aangaan, het mogelijk is om zaken af te dwingen. Hetzelfde zal nodig zijn in de strijd voor een alternatief op de eindexamens.

    Naar internationale maatstaven kent het Ierse onderwijssysteem een erg repressieve en onderdrukkende traditie. De strijd voor de afschaffing van de eindexamens moet worden gekoppeld aan de strijd om een einde te maken aan alle vormen van ongelijkheid en onderdrukking, voor een scheiding van kerk en staat, voor democratisch beheer van de scholen door leerkrachten, ouders en scholieren. Dit maakt deel uit van onze strijd voor een socialistisch alternatief, een samenleving waarin de werkenden en de gemeenschap op basis van een democratische planning de beschikbare middelen inzetten met het oog op de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking. Zo’n systeem zou niet de nadruk leggen op concurrentie en directe productiviteit, maar zou nieuwsgierigheid aanmoedigen en leerplannen opstellen gebaseerd op de aspiraties van jongeren in plaats van op de eisen van de kapitalistische klasse.

  • Personeel Ierse winkelketen Debenhams protesteert tegen afdankingen

    De winkelketen Debenhams is actief in Groot-Brittannië, Ierland en Denemarken. Op de donderdag voor Pasen kregen de personeelsleden van de Ierse winkels via e-mail te horen dat ze ontslagen waren. De groep wilde sowieso herstructureren en maakt van de Covid-19 pandemie gebruik om personeel aan de deur te zetten. De keten wordt geleid door een Belgische manager, Stefaan Vansteenkiste, die gespecialiseerd is in bedrijfsherstructureringen. Hieronder een artikel vanuit Ierland door Ruth Coppinger.

    Het personeel van Debenhams in Ierland vernam op paasdonderdag per email dat het afgedankt was. Dat was amper twee dagen nadat het bedrijf het personeel verzekerde dat alle jobs veilig waren. Het getuigt van een ongevoelige onverschilligheid voor de werknemers, sommige met decennia dienst voor het bedrijf dat eerst Roches Stores heette en vanaf 1996 onder Debenhams verderging.

    Op 6 april verklaarde topmanager Stefaan Vansteenkiste dat het bedrijf onder curatele zou geplaatst worden om de werknemers te beschermen, waarna de handel kon hervat worden zodra de beperkingen door de overheid werden opgeheven. “We werken met een groep van zeer ondersteunende eigenaars en geldschieters en verwachten dat er extra middelen beschikbaar zullen worden gesteld om ons door de huidige crisisperiode te helpen.”

    Een van die ‘ondersteunende eigenaars’ en geldschieters is Bank Of Ireland (dat mede-eigenaar is van Celine Jersey TopCo Ltd, het moederbedrijf van Debenhams). Het personeel van Debenhams vraagt terecht waarom een bank die tien jaar geleden gered werd, en waarin de overheid een aandeel heeft, nu zomaar overgaat tot het opofferen van Debenhams waarbij het personeel wordt gedumpt.

    Debenhams is een testcase

    Miljoenen werkenden in heel de wereld ondervinden dat Covid-19 door rijke aandeelhouders wordt aangegrepen om tot afdankingen over te gaan waarbij minstens een deel van de ontslagvergoeding naar de gemeenschap en dus de belastingbetalers wordt doorgeschoven. Debenhams is een testcase en het antwoord op de aangekondigde ontslagen zal belangrijk zijn bij andere bedrijven. Deze week kondigde hotelketen Dalata/Clayton duizenden ontslagen aan. Ook bij Aer Lingus en Ryanair zijn er jobs bedreigd. En er zullen onvermijdelijk nog aankondigingen volgen.

    Beroepsfederatie Retail Ireland waarschuwde dat er 110.000 jobs in de detailhandel bedreigd zijn. Oasis, Warehouse en Laura Ashley volgden Debenhams en kondigden jobverliezen aan. Geruchten over andere winkelketens zoals Penneys en Next volgden. Een personeelslid van Debenhams in Blanchardstown merkte op: als dit gebeurt, is het niet uitgesloten dat een derde van het winkelcentrum van Blanchardstown dicht blijft na Covid-19. In andere shoppingcenters en winkelstraten zal het niet anders zijn.

    De bedrijven hopen dat de veiligheidsmaatregelen in het kader van de pandemie een actief verzet door het personeel en de vakbonden doorkruisen. Ze onderschatten de vastberadenheid van de werkenden die bereid zijn om te vechten als hun levensonderhoud op het spel staat.

    Het personeel van Debenhams is al jarenlang georganiseerd in de vakbond. Er zijn delegees in de verschillende vestigingen in het land. De vakbond Mandate kondigde aan dat het al het mogelijke zou doen om de strijd te organiseren.

    Naast de strijd op het syndicale terrein, hebben werknemers van Debenhams los van elkaar contact opgenomen met politieke vertegenwoordigers. Een aantal van hen contacteerde vertegenwoordigers van de Socialist Party zoals parlementslid Mick Barry in Cork of mezelf in Dublin. Het leidde tot het idee om werknemers uit verschillende vestigingen bijeen te brengen in een discussie via Zoom.

    Werknemers gaan de strijd aan

    De werknemers waren vastbesloten om niet toe te laten dat de pandemie gebruikt werd om de winkels zonder enig verzet te sluiten. Tijdens de hoger vermelde bijeenkomsten werd gediscussieerd en beslist om protestacties aan de winkels en aan de Bank of Ireland te organiseren, waarbij de veiligheidsmaatregelen inzake social distancing in acht genomen worden.

    De dag ervoor werden de media gewaarschuwd, wat ertoe leidde dat andere werknemers van Debenhams betrokken raakten. Het protest op woensdag 22 april zou een groot succes worden. De werknemers hebben hun zaak aan het publiek kenbaar gemaakt, met hun eigen stem, en hebben Debenhams via de traditionele en de sociale media op de agenda gezet. Ook de politici werden gedwongen om er nota van te nemen.

    Op die actiedag werd één protestactie door de politie afgebroken onder verwijzing naar de speciale bevoegdheden onder de gewijzigde gezondheidswetgeving. De actievoerders in Henry Street, Dublin, werden in het openbaar de wet voorgelezen. Ze mochten niet met journalisten praten. De politie dreigde iedereen op te pakken en dreef de actievoerders weg. De naam van de vakbondsafgevaardigde van de winkel werd genoteerd door de politie.

    Deze intimidatie stond in schril contrast met het gebrek aan actie tegen een groep extreemrechtse racisten die weigerden sociaal afstand in acht te nemen tijdens een protest aan een rechtszitting op dezelfde dag. Het personeel van Debenhams kreeg brede publieke steun. Op hetzelfde ogenblik ging de Ierse premier op een niet-essentiële foto staan met een grote groep zorgwerkers. In een en dezelfde stad golden er verschillende regels naargelang de situatie.

    Repressie heeft omgekeerd effect

    De acties van de politie hadden een dramatisch averechts effect. Debenhams werd een trending onderwerp op Twitter. Zelfs de leider van de traditionele partij Fianna Fáil – geen vriend van gewone werkenden – verklaarde de volgende dag dat de protesten veilig waren verlopen. Een video van de gebeurtenissen, gefilmd door een lid van de Socialist Party, werd meer dan 50.000 keer bekeken.

    De interventie van de politie was niet toevallig of willekeurig. De politie wachtte de activisten op bij de winkel van Henry Street. Dit was een bewuste beslissing van de staat om alle werkenden te waarschuwen. Er is wereldwijd in heel wat landen een noodwetgeving als gevolg van de gezondheidscrisis. De meeste mensen zien die wetten als noodzakelijk in de strijd tegen het coronavirus.

    De Socialist Party waarschuwde echter dat dergelijke wetgeving ook tegen werknemers kan worden gebruikt, zoals nu blijkt met de acties van het personeel van Debenhams. Mick Barry was het enige parlementslid dat zich expliciet uitsprak tegen de wetgeving die nieuwe bevoegdheden aan de politie bood. Hij verwees specifiek naar het mogelijke gebruik ervan tegen vakbondsleden en protesten. Toen deze wetgeving op 19 maart in het parlement werd besproken, zei hij: “Ik steun veel van de bepalingen in de wetgeving, maar om de redenen die ik heb geschetst [de aanvallen op de democratische rechten], ben ik tegen het totale pakket.”

    Het protest bij Debenhams was een eerste serieuze test van de wetten. Door de repressie niet te aanvaarden en door op een gedisciplineerde wijze te protesteren, met inachtneming van de bezorgdheid rond de volksgezondheid, hebben de werknemers van Debenhams laten zien dat het mogelijk is om te protesteren en hebben ze zich niet laten afschrikken door de repressie.

    De week daarop voelde de politie zich tijdens nieuwe protest genoodzaakt om ook de acties aan de winkel in Henry Street toe te laten, maar het wel qua duur in te korten. Het personeel had een spandoek bij met de tekst: “Dit is een essentieel protest.” Eerder werd het protest immers betwist met het argument dat de activisten een niet-essentiële verplaatsing hadden gemaakt.

    Jobs verdedigen

    Op de tweede actiedag waren er succesvolle protestacties op een groeiend aantal locaties: tien winkels en twee banken. Dit kreeg opnieuw heel wat media-aandacht. Tegen die tijd, na meer discussie via Zoom, werd de nadruk meer gelegd op de strijd voor het behoud van de jobs. De personeelsleden riepen de regering op om een sociaal bloedbad in de detailhandel te vermijden.

    In een verklaring aan de media, zeiden twee delegees, Jane Crowe van Henry Street en Valerie Conlon van Patrick Street in Cork:

    “De boodschap van de werknemers tijdens deze protesten is dat er 2.000 banen op het spel staan bij Debenhams. Dat zijn duizenden mensen en gezinnen die afhankelijk zijn van ons loon. De overheid kan nu beter ingrijpen, om te investeren om mensen aan het werk te houden, in plaats van te moeten betalen voor nog eens duizenden mensen die van sociale zekerheid afhankelijk worden.

    “We denken dat veel van de winkels winstgevend zijn, net zoals de online handel. De overheid zet miljarden in om mensen aan het werk te houden tijdens Covid 19. Er zijn ook EU-middelen om ontslagen te voorkomen. We vragen al onze politieke vertegenwoordigers om de regering te vragen hier een rol te spelen en te investeren om het bedrijf open te houden.”

    Ze riepen het personeel van andere winkels op om hen te steunen.

    Op donderdag 30 april werd de faillissementsprocedure van Debenhams ingezet. De werknemers waren teleurgesteld dat ze geen stem hadden in de procedure, dat het bedrijf werd geliquideerd zonder dat iemand pleitte voor het behoud van hun baan.

    Desondanks besloten ze druk uit te oefenen op politieke partijen en parlementsleden waarbij ze pleitten voor staatsinterventie en investeringen om de jobs bij Debenhams te behouden. Wellicht zullen de traditionele partijen Fianna Fáil en Fine Gael samen met de Groenen een regering vormen. Zullen ze overheidsinvesteringen en de overname van Debenhams steunen? Zeker nu FF stilzwijgend steun aan dit idee gaf?

    Een van de werknemers deed heel wat onafhankelijk onderzoek en schreef hierover naar de vakbond en de politieke partijen. Ze wees erop dat vier tot zes winkels winstgevend zijn, net als de online winkel en dat er geen reden is om deze te sluiten. Met de investeringen van de overheid zouden deze winkels terug kunnen openen als de beperkingen in juni worden opgeheven. Ze wees ook op fondsen van de EU die bedoeld zijn om ontslagen te vermijden, waaronder de 100 miljard euro voor SURE (Support to mitigate Unemployment Risks in an Emergency), een fonds waarop de Ierse regering beroep kan doen voor Debenhams. Hoewel de EU niet kan worden vertrouwd om de rechten van werknemers te ondersteunen, toont dit wel aan dat de middelen aanwezig zijn om jobs te beschermen, maar dat deze moet worden gebruikt ten gunste van werknemers en niet ten gunste van het grootkapitaal, zoals de Europese Commissie van plan is.

    Neem het bedrijf in publieke handen om jobs te redden!

    Er is een mythe ontstaan dat onder het kapitalisme private bedrijven in hun eentje ondergaan of overleven. Dat is verre van correct. Ze worden door de staat overeind gehouden met armbanden en reddingsvesten.

    IDA Ireland, het overheidsagentschap dat buitenlandse investeringen moet aantrekken, gaf in 2018 op één jaar tijd meer dan 100 miljoen euro subsidie aan enkele van de meest winstgevende bedrijven ter wereld. Zo kreeg Abbot Laboratories 14 miljoen euro, de farmaceutische topbedrijven ontvingen 30 miljoen euro, Intel en Microsoft kregen respectief 1,9 en 2,8 miljoen euro.

    Daarbovenop krijgen ze fiscale cadeaus waarbij ze erg lage – of zelfs geen – belasting betalen, waardoor de schatkist geen geld meer heeft. Dertien bedrijven betaalden vorig jaar minder dan 1% belasting. We horen veel over de kost van sociale zekerheid, maar deze cadeaus aan de bedrijven kosten veel meer.

    In 2018 zorgden de subsidies van IDA voor netto 14.040 nieuwe jobs. Nu zomaar 2000 jobs laten schrappen bij Debenhams (inclusief de winkels in concessie) is onaanvaardbaar. Het zou de gemeenschap heel wat geld kosten om deze werknemers werkloosheidsuitkeringen te moeten betalen, terwijl er tegelijk minder inkomsten zijn door het verlies aan belastingen. Waarom zou het ondenkbaar zijn dat de overheid in deze context investeert en de winkels overneemt? Er zou een plan kunnen worden opgesteld om de inkomsten de verhogen, ook om te diversifiëren. Roches, dat eigenaar is van veel van de panden met Debenhams-winkels, en andere verhuurders kunnen verplicht worden om de huurprijzen te verlagen.

    De afgelopen twee maanden heeft de staat maatregelen genomen waarvan voorheen gezegd werd dat ze niet mogelijk waren of zelfs ongrondwettelijk. Zo werd bijgedragen aan de loonkosten van bedrijven, werden uithuiszettingen verboden, waren er tussenkomsten in hypotheekbetalingen, werden private ziekenhuizen overgenomen (zij het tegen schandalig hoge tarieven). Er wordt 6,5 miljard euro uitgetrokken om bedrijven te steunen.

    Er wordt gezegd dat Debenhams te veel verlies maakt en teveel schulden heeft. Zo is er een belastingschuld van 3,8 miljoen euro. Maar er zijn ook veel schulden waarover onduidelijkheid is: hoeveel is de schuld aan Bank of Ireland of aan het Britse moederbedrijf van Debenhams?

    De Socialist Party is van mening dat Debenhams en andere bedrijven die tot massale afdankingen overgaan in publieke handen moeten genomen worden. Deze bedrijven moeten democratisch beheerd worden door het personeel zelf waarbij een nieuw bedrijfsplan wordt opgemaakt. Werknemers zijn goed op de hoogte van de trends in de detailhandel, de groei van online winkelen … Zij hebben de vaardigheden en het vernuft om een weg vooruit uit te stippelen.

    De vraag is wie er voor de Covid-19 recessie zal betalen. Zullen het weer de werkenden zijn, of zal er deze keer naar de banken en grote bedrijven gekeken worden? De enige manier om nog een decennium van besparingen en ellende voor de werkende bevolking te voorkomen is door de rijkdom, de banken en de productie in publiek bezit te nemen, onder de controle van de meerderheid van de bevolking, zodat de economie rationeel kan gepland worden in ons belang.

  • Electorale revolte in Ierland – Establishmentpartijen zwaar afgestraft

    Mick Barry werd herverkozen in Cork North Central

    Toen Varadkar, eerste minister van een minderheidsregering van Fine Gael (FG), gesteund van buitenaf door Fianna Fáil, de twee establishmentpartijen die de laatste 100 jaar de macht uitmaken, verkiezingen aankondigde, werd niet voorzien dat er zo’n desastreuze uitslag zou volgen. De Ierse economie werd in de verf gezet als één van de sterkste groeiers en hij dacht te kunnen cashen op de Brexit-deal, die mee door hem werd onderhandeld. Het draaide uit op een afstraffing van formaat. “Fine Gael en and Fianna Fáil out,” was het gevoel dat steeds sterker klonk aan de deuren en op straat. Samen haalden ze 43,4%, een historisch dieptepunt.

    door Els Deschoemacker

    Een gebrek aan sociale huisvesting en een vertraging in de privémarkt voor het bouwen van nieuwe woningen, leidde ertoe dat meer mensen moeten huren, met torenhoge en onbetaalbare huurprijzen tot gevolg. Eind 2019 waren er meer dan 10.000 daklozen, een verdriedubbeling op 5 jaar tijd. In ziekenhuizen stegen de wachtlijsten voor behandelingen en kregen meer dan 100.000 mensen op de spoed nooit een bed te zien. Een betoging in Limerick, na een sterfgeval door onderbezetting, mede georganiseerd door Solidarity, kreeg meer dan 4000 mensen op de been. Het was deel van de revolte van onderuit en de roep naar verandering. De hoeraberichten over de economie en de stelling ‘dat het van nu af alleen maar beter kon’, vielen bij de kiezer op een koude steen.

    Sinn Fein en groenen de grootste winnaars

    Sinn Fein (SF), een links nationalistische burgerlijke partij, jarenlang gewantrouwd door haar rol in het Noord-Ierse conflict, voerde haar meest linkse campagne ooit. Ze maakte van investeringen in huisvesting en de gezondheidszorg haar speerpunt. Vooral bij jongeren sloeg haar campagne aan, maar ook bij grote delen van de Ierse arbeidersklasse die nu in deze partij de beste kans zagen om FG en FF af te straffen en onmiddellijke verandering te realiseren. SF klokte af op 24,53% en kreeg het grootste aantal stemmen maar niet het grootste aantal zetels, omdat ze zelf deze opgang niet had voorzien en slechts een beperkt aantal kandidaten opstelde.

    Ook de groenen surften verder op de groene golf die door heel Europa ging, maar ook haar opgang werd deels afgeblokt door het enthousiasme onder jongeren voor Sinn Fein.

    Sinds de verkiezingen geven peilingen aan dat de wil tot verandering zich steeds verder doorzet. De dam lijkt gebroken. Als er geen regering gevormd wordt – en het lijken zeer moeilijk regeringsonderhandeling te worden – zouden nieuwe verkiezingen deze trends slechts versterken.

    Mick Barry herkozen, Ruth Coppinger nipt niet

    Solidarity, waarin de Socialist Party (zusterpartij van LSP) actief is, zette een zeer sterke campagne neer. Ondanks de druk van Sinn Fein werd Mick Barry in Cork North Central herkozen, Ruth Coppinger kwam in Dublin West, tegenover onder meer premier Varadkar en de sterk opkomende kandidaten van Sinn Fein en de groenen, enkele honderden stemmen tekort.

    Doorheen de campagne benadrukten we dat echte verandering mogelijk is, maar slechts als de partijen die verandering nastreven breken met de twee partijen van het establishment en weigeren ermee een coalitie te vormen. Echte verandering is pas mogelijk als jongeren en werkenden zich organiseren in bewegingen die van onderuit gedragen worden. Zo werden de waterbelastingen tegengehouden in 2014 en werd het recht op abortus afgedwongen in het referendum van 2018.

    Voor echte verandering is een breuk met het neoliberale keurslijf en de grip van de kapitalistische klasse op de economie nodig. Daarvoor zal eenheid van de arbeidersklasse, Noord en Zuid, essentieel zijn.

  • Historische verkiezingen in Ierland, maar hoe kan er echte verandering komen?

    Mick Barry werd herverkozen in Cork North Central

    Gevestigde partijen afgestraft. Mick Barry van Socialist Party herverkozen

    Verklaring van de Socialist Party

    De Ierse verkiezingen van afgelopen weekend waren historisch. Het was pas de tweede keer dat de resultaten van de traditionele partijen Fianna Fáil en Fine Gael samen onder de 50% kwamen. In 2016 was dit de eerste keer, toen de twee partijen samen 49,8% behaalden. Nu daalde dit verder tot 43,4%, een historisch dieptepunt.

    De verkiezing ontvouwde zich rond de wens van onderaf voor “echte verandering”. Er was het algemene begrip dat dit enkel kon door Fianna Fáil of Fine Gael af te wijzen.

    Sinn Féin was de winnaar en kreeg met 24,53% het grootste deel van de stemmen, maar Fianna Fáil won de meeste zetels. Dit komt onder meer omdat Sinn Féin niet voldoende kandidaten had om volledig te profiteren van de forse electorale vooruitgang.

    Stem voor echte verandering

    Het resultaat van de verkiezingen is ongekend, maar of er nu ‘echte verandering’ komt in de zin van verandering in het leven van de werkenden, het stoppen van de grote economische ongelijkheid of ernstige maatregelen om de klimaatverandering aan te pakken, is uiteraard niet zo zeker. Zal Sinn Féin (SF) het geboden platform gebruiken om in te gaan tegen niet alleen de gevestigde partijen van het Ierse kapitalisme maar ook tegen het systeem zelf?

    Als SF (en de Groenen) een coalitie met Fianna Fáil en Fine Gael zouden uitsluiten, zou het een sterke impuls vormen voor het creëren van een actieve beweging van vakbondsmensen, werkenden in het algemeen, maar vooral ook jongeren, om de samenleving echt te veranderen. Wij denken dat SF en de Groenen deze koers moeten volgen.

    Beide partijen hebben zich echter bereid verklaard om een coalitie aan te gaan met Fianna Fáil of Fine Gael. Als dat gebeurt, zouden zij er verantwoordelijk voor zijn dat de hoop en de verwachtingen van de mensen die voor verandering stemden, in een doodlopend straatje van teleurstelling terechtkomen. De belangrijkste rol van Fianna Féil en Fine Gael is immers om de belangen van de bedrijven en de superrijken te beschermen. We merken ook op dat Sinn Féin heeft gezegd dat het geen rode lijnen heeft en dat alle voorstellen die het bij de verkiezingen heeft gedaan onderhandelbaar zijn. Daarnaast is SF aan de macht in Noord-Ierland, waar het een beleid voert dat ingaat tegen de belangen van de werkende mensen.

    Moeilijke context

    Solidarity, waarin de Socialist Party actief is, kwam op in negen kiesdistricten: Dublin Fingal met Terry Kelleher; Dublin Bay North met Michael O’Brien; Dublin Central met Rita Harrold; Dublin South West met Sandra Fay; Longford/Westmeath met Dom Parker; Galway West met Conor Burke en Limerick City met Mary Cahillane. We hebben echter vooral geprobeerd onze twee zittende parlementsleden, Mick Barry in Cork North Central en Ruth Coppinger in Dublin West, te herverkiezen. We maakten deel uit van een bredere alliantie, Solidarity-People Before Profit.

    In de campagne was er een stemming voor verandering, wat zich vooral weerspiegelde in een sterke vooruitgang voor Sinn Féin, de grootste politieke kracht die niet gezien wordt als deel van het establishment. Toch was de algemene context voor ons moeilijk en aanzienlijk anders dan in 2016.

    In 2016 vonden de verkiezingen plaats vlak na een massabeweging tegen de nieuwe watertaks. Wij speelde een belangrijke rol in het ontwikkelen van dat protest en dit vestigde het vertrouwen van veel mensen. Sindsdien was er een veel beperkte betrokkenheid in strijd, met uitzondering van de strijd voor de afschaffing van het verbod op abortus in 2018. Het maakte dat deze verkiezingen moeilijker waren voor diegenen die hun politieke interventie baseren op het opbouwen van actieve campagnes en het betrekken van mensen daarin.

    De resultaten

    We zijn blij dat Mick Barry werd herkozen in Cork North Central. We voerden een zeer sterke en levendige campagne, die op veel gebieden positief werd ontvangen en nieuwe steun kreeg. Mick doorstond een enorme druk van Sinn Féin, dat 26,7% van de eerste voorkeurstem kreeg (meer dan een verdubbeling tegenover 2016), en won de laatste zetel in het district. Mick is een briljante socialistische stem en vertegenwoordiger van de werkenden. Hij zal een krachtige impact blijven maken en een spreekbuis voor de arbeidersklasse zijn in het parlement.

    We zijn erg teleurgesteld dat Ruth Coppinger een paar honderd stemmen tekort kwam om herverkozen te worden in Dublin West. De strijd in dit kiesdistrict was een van de meest moeilijkste in het land. Er was de opgang van Sinn Féin, dat 28% haalde (opnieuw het dubbele van 2016). Daarnaast hebben de Groenen een langere termijn stijging gehad, van 4% in het kiesdistrict in 2016 naar meer dan 11% dit keer. In deze uiterst moeilijke context, aangevuld met het feit dat we het moesten opnemen tegen de Taoiseach (premier), was het voor Ruth een ongelooflijk sterke prestatie om 10% van de stemmen te halen. Helaas was dat deze keer iets te weinig. Ongetwijfeld zal Ruth zich blijven inzetten voor de belangen van de arbeiders, de vrouwen en de planeet, zoals ze dit altijd al heeft gedaan.

    Onze teleurstelling wordt gedeeld door veel mensen in Dublin West en daarbuiten, onder meer (maar niet alleen) door vrouwen die beseffen welke rol Ruth heeft gespeeld in de vrouwenstrijd. Er komen veel berichten van steun en solidariteit. Toen de zetel van Ruth dreigde verloren te gaan, twitterde een vrouw: “Het zal een grote schande zijn als Ruth Coppinger haar zetel niet behoudt. Deze vrouw is het gezicht van zoveel verandering en een absoluut icoon voor jonge vrouwen in de politiek. Ik hoop dat ze trots is op wat ze bereikt heeft in haar termijn als parlementslid. Ik aanbid haar met heel mijn hart en zal in opstand komen als ze haar zetel kwijtspeelt.”

    De zaken duidelijk stellen

    We bedanken alle leden van de Socialist Party die met zeer beperkte middelen opkwamen namens Solidarity. Het was niet gemakkelijk om kandidaat te zijn en we stellen de bereidheid van onze leden zeer op prijs. We willen in het bijzonder ingaan op de kandidatuur van Sandra Fay in Dublin South West. Onze kandidatuur daar werd ten onrechte bekritiseerd als negatief voor de kansen van Paul Murphy om herkozen te worden.

    Solidarity en de Socialist Party hadden het volste recht om zich hier kandidaat te stellen, in een district waar we al bijna 25 jaar steeds kandidaten hadden bij verkiezingen. We werden er geconfronteerd met het vertrek van ons parlementslid uit de partij, terwijl hij voor zijn positie profiteerde van de basis die de partij er de afgelopen decennia had opgebouwd en van het harde werk van veel leden om hem gekozen en vervolgens herkozen te krijgen. We hadden het volste recht om een kandidaat op te stellen en hadden bovendien de mogelijkheid om dit te doen zonder de kansen van Paul Murphy wezenlijk te beïnvloeden als onderdeel van het specifieke kiesstelsel.

    Toen Sandra op 3.696 stemmen uit de strijd verdween, was er een massale overdracht van meer dan 2.400 stemmen naar Paul Murphy. (In het Ierse stelsel wordt niet enkel een eerste voorkeurstem gegeven, maar kunnen ook tweede, derde, … voorkeurstemmen worden uitgebracht die in rekening worden gebracht bij de eliminatie van een kandidaat). We hopen dat diegenen die ten onrechte kritiek gaven op onze beslissing om op te komen nu zullen erkennen dat er geen inhoudelijke basis was voor deze kritieken of aanvallen.

    We feliciteren de andere linkse parlementsleden van Solidarity-People Before Profit die herverkozen werden: Richard Boyd Barrett, Brid Smith, Gino Kelly en Paul Murphy, naast andere linkse verkozenen zoals Joan Collins en Thomas Pringle.

    Solidarity en de Socialist Party zullen blijven proberen om werkende mensen en jongeren te helpen zich te organiseren en te strijden voor echte socialistische verandering. Zoals we altijd hebben gesteld, en vanwege de klimaatveranderingscrisis wordt het steeds duidelijker, is democratisch publiek eigendom en planning van de belangrijkste rijkdom en economische middelen door de werkende mensen de enige oplossing voor de hardnekkige problemen van de kapitalistische samenleving.

    Regeringsvorming – geen coalitie met FF of FG

    Het niet aangaan van een coalitie met Fianna Fáil of Fine Gael moet niet alleen worden gezien als een voorkeursoptie, want dat betekent dat er omstandigheden zijn waarin het goed zou zijn als Sinn Féin met een van beide in de regering zou gaan.

    Wij zijn van mening dat Sinn Féin, maar ook de Groenen, een coalitie met Fianna Fáil of Fine Gael categorisch moeten uitsluiten. Werkende mensen verliezen daar niets bij, want elke regering die Fianna Fáil of Fine Gael erbij betrekt, zou niet in staat zijn om de echte en betekenisvolle verandering te bewerkstelligen die mensen nodig hebben en zou in plaats daarvan een teleurstelling blijken te zijn. Het enige doel van deze twee partijen is het in stand houden van de kapitalistische economie en de staat die de superrijken en grote bedrijven bevoordeelt.

    Het is gepast om de diepe teleurstelling te herdenken die volgde toen Labour in 1992 en opnieuw in 2011 een enorme stem kreeg op basis van de belofte van verandering en vervolgens Fianna Fáil, en meer erna Fine Gael, weer aan de macht bracht. In 1992 haalde Labour 19,3% van de stemmen en 33 zetels, en in 2011 19,4% en 37 zetels.

    Het uitsluiten van een coalitie met één van de twee gevestigde partijen betekent niet dat er onvermijdelijk nieuwe verkiezingen komen. Er zijn onafhankelijken en partijen die samen tot een soort regeerakkoord kunnen komen.

    Er wordt gesproken over de mogelijkheid van een coalitie zonder Fianna Fáil of Fine Gael, maar met bijna iedereen anders. We begrijpen dat dit aantrekkelijk is voor veel mensen, maar het zou moeilijk te realiseren zijn omdat sommige partijen en onafhankelijke verkozenen liever met Fianna Fáil of Fine Gael in zee zouden gaan.

    De Socialist Party is van mening dat het juist is om te discussiëren met elke partij die echte verandering wil en die serieus wil strijden voor de belangen van de gewone werkende mensen en de jongeren, en wij zijn bereid om dat te doen.

    De basis voor echte verandering

    In dergelijke discussies, ook met betrekking tot een alternatieve regering, stellen we dat er een verbintenis moet worden aangegaan met betrekking tot specifieke zaken, maar ook met betrekking tot het algemene fundamentele beleid.

    We zeggen dat de staat onmiddellijk moet overgaan tot de bouw van 100.000 betaalbare woningen om deze te huren of te kopen; een minimumloon van 15 euro moet invoeren en het recht van werkenden om zich te laten vertegenwoordigen door de vakbond van hun keuze in de wet moet vastleggen; massaal moet investeren om goede openbare diensten op te zetten en een einde moet maken aan alle vormen van privatisering die de openbare diensten hebben ondermijnd, onder meer op het gebied van de gezondheidszorg; kerk en staat te scheiden; te stellen dat echte eenheid tussen de werkende mensen in het noorden maar ook tussen het noorden en het zuiden, gebaseerd op onze gemeenschappelijke belangen als mensen van de werkende klasse, van cruciaal belang is en zich zou verzetten tegen benaderingen of beleid dat een gevaarlijke sektarische verdeeldheid, potentieel geweld of enige vorm van dwang van een van beide gemeenschappen zou aanwakkeren.

    Cruciaal is dat we, om echte verandering te ondersteunen, moeten breken met de kapitalistische economie door middel van de democratische publieke controle en het eigendom van de belangrijkste rijkdom en economische middelen. Dit is van essentieel belang om de belangrijkste problemen van de samenleving aan te pakken.

    Als de contouren van een alternatieve regering zouden worden samengebracht, zouden we stellen dat de linkse en socialistische parlementsleden de bovenstaande aanpak als uitgangspunt moeten nemen. Als deze veranderingen niet worden overeengekomen, zou zo’n alternatieve regering overgeleverd zijn aan de genade van de gevestigde kapitalistische economische belangen die momenteel de economie beheersen en die hun economische macht zouden gebruiken om echte veranderingen tegen te houden. De linkse en socialistische parlementsleden moeten niet instemmen met een aanpak waarvan zij denken dat die geen resultaten oplevert voor de gewone werkenden, maar moeten zich blijven organiseren en bouwen aan een echte linkse, socialistische regering.

    Een regering van verandering toelaten

    We willen echter heel duidelijk stellen dat als er een keuze was tussen een regering zonder Fianna Fáil of Fine Gael en een regering die gedomineerd wordt door Fianna Fáil en Fine Gael, we ervoor zouden pleiten dat linkse en socialistische parlementsleden stemmen om de nieuwe regering aan de macht te laten komen, zonder er zelf deel van uit te maken. Op die manier zullen de gewone mensen in de praktijk zien welke aanpak en welk beleid de nieuwe regering uitvoert, en het zal onze taak zijn om hen ter verantwoording te roepen voor de belofte van echte verandering en over te gaan tot het organiseren van werkenden, vrouwen en jongeren om de strijd voor echte verandering voort te zetten. Het potentieel om van onderaf te strijden voor verandering werd in de campagne zelf geïllustreerd door het massale protest van het personeel in de kinderopvang, de staking van de leraren en de voortdurende woede over de pensioenkwestie.

    Wat er ook gebeurt in de komende weken en maanden, de enorme afwijzing van Fianna Fail en Fine Gael en het verlangen naar echte verandering is het allerbelangrijkste wat er uit deze verkiezingen komt. De mensen hebben massaal op Sinn Féin gestemd, en nu is de vraag of Sinn Féin op een bepaalde manier zal handelen om dat verlangen naar fundamentele verandering echt te vertegenwoordigen of dat ze Fianna Fáil of Fine Gael zullen redden, zoals Labour dat in 1992 en 2011 heeft gedaan.

  • Ierse ambulanciers eisen recht op erkenning van hun vakbond

    Vandaag zijn er in verschillende Europese steden protestacties voor de Ierse ambassades. Aanleiding is de strijd van de Ierse ambulanciers voor de erkenning van hun vakbond. ‘Onze vakbond, onze keuze’, is de slogan van de ambulanciers. In ons land is er een actie aan de Ierse ambassade in Brussel. Er kwam onder meer solidariteit van de Brusselse afdeling van ACOD-LRB, waar eveneens ambulanciers lid van zijn. Hieronder een artikel door Katia Hancké van de Socialist Party (Ierland) waarin de achtergrond van het conflict wordt geschetst.

    Ambulanciers in het zuiden van Ierland organiseerden zich de afgelopen tien jaar in NASRA, een tak van de Psychiatric Nurses Association (PNA). De vakbonds is democratisch georganiseerd, met een leiding die van onderuit komt en een strijdbare benadering in de verdediging van de rechten het personeel. In de afgelopen tien jaar is het vakbondslidmaatschap toegenomen en in het najaar van 2018 organiseerde NASRA meer dan 500 van de 1200 ambulanciers, waarmee het de grootste vakbond in de sector is. Hoewel NASRA nooit officieel is erkend als de vakbond van het ambulancepersoneel, werden ledenbijdragen bij de bron afgehouden en vertegenwoordigde NASRA haar leden tijdens onderhandelingen over arbeidsomstandigheden.

    Maar de vakbond wordt steeds meer gezien als een bedreiging die gestopt moet worden. Het management heeft, met instemming van het ministerie van Volksgezondheid, besloten om te stoppen met de rechtstreekse afhouding van vakbondsbijdragen bij de uitbetaling van het loon. Dit komt erop neer dat NASRA de facto helemaal niet meer erkend wordt als vakbond van ambulanciers. Als reactie op deze provocatie hebben de leden van NASRA een referendum over acties gehouden.

    Na de eerste dag van de stakingsactie in januari 2019 volgden nog eens acht stakingsacties, die zijn opgebouwd naar tot 48-uursstakingen. Voor hulpverleners is het moeilijk om effectieve stakingsacties te organiseren. Zelfs indien het leger werd ingeschakeld, moesten stakers nog steeds ingaan op oproepen als er onvoldoende dekking was. De weigering van het ministerie van Volksgezondheid om op stakingsdagen voldoende dekking te organiseren, liet het personeel geen andere keuze dan noodoproepen te beantwoorden.

    Tijdens de jaren van besparingen sinds 2008 zijn de ambulancediensten in Ierland tot op het bot afgebouwd en zijn ze nu helemaal ontoereikend in grote delen van het land. De arbeidsomstandigheden zijn ondermijnd. Een recent onderzoek van de Health Service Executive heeft een uitzonderlijk hoog niveau van intimidatie van personeel in deze dienst vastgesteld. Een probleem is dat SIPTU, de vakbond die van oudsher ambulanciers organiseerde, ook het management vertegenwoordigt en actief concurreert met de vakbonden van onderuit, zoals de PNA, om sectorale overeenkomsten in de zorgsector te sluiten. Dit betekent dat de SIPTU-bureaucratie zich zeer conservatief opstelt ten aanzien van de problemen van het personeel in plaats van effectief te strijden voor betere lonen en voorwaarden voor de mensen die zij vertegenwoordigen. Dit verklaart waarom NASRA in staat was om te groeien tot de huidige sterkte, met een brede basis van actieve leden. Het verklaart ook waarom veel SIPTU-leden zich in solidariteit met hun collega’s aansloten bij de piketten.

    NASRA heeft niet alleen stakingen georganiseerd, maar heeft ook maximale druk uitgeoefend op het politieke establishment door actiedagen te organiseren, zowel buiten als binnen de Dail, het Ierse parlement. Op een van deze dagen organiseerden de parlementsleden van de Socialist Party (TD’s) zich samen met NASRA om 96 ambulanciers in het parlement te krijgen, op het ogenblik dat de erkenning van hun vakbond daar besproken werd.  Vervolgens hielden zij een spontane arbeidersmeeting in de bar van het parlement, een plaats waar  normaal gesproken alleen parlementairen komen.

    Op 23 oktober zullen ambulanciers buiten het parlement actie voeren om hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen. We roepen op tot internationale protesten ter ondersteuning van deze strijd, door protestbrieven te overhandigen aan Ierse ambassades of consulaten over de hele wereld op 21 en 22 oktober.  De slogan van de ambulanciers,  “Mijn vakbond, mijn keuze”, is een positieve verwijzing naar de beweging voor het recht op abortus die Ierland de afgelopen jaren op zijn kop heeft gezet.

    Zoals het stakerscomité zegt: “Wij strijden niet alleen voor het recht om ons te organiseren in de vakbond van onze keuze.” Deze strijd is een mijlpaal voor een nieuwe generatie werkenden in veel andere bedrijven, zoals Ryanair, Engelse taaldocenten en de horecasector, die momenteel soortgelijke gevechten voeren. Als zelfs de regering de vakbonden niet erkent, waar staan werkenden uit de private sector dan? Werkenden hebben behoefte aan een effectieve vertegenwoordiging die wordt geleid door henzelf, die hun belangen op de eerste plaats stelt en die bereid is de nodige maatregelen te nemen om te strijden voor betere lonen en voorwaarden. Om dat te bereiken, moeten werkenden het democratische recht hebben om zich te laten vertegenwoordigen door de vakbond van hun keuze, en dat is precies waar dit geschil over gaat.

  • Ierland: socialistische kandidaat voor Europese verkiezingen in Dublin

    Rita Harrold, een kinderverzorgster en leidinggevende socialistische feministe, is de kandidaat van de Socialist Party in Dublin voor de Europese verkiezingen in mei. Als stichtend lid van de campagne ROSA in 2013 speelde Rita een significante rol in de beweging voor de intrekking van het verbod op abortus en in het afdwingen van wetgeving die vrije toegang tot abortus in de eerste 12 weken van de zwangerschap mogelijk maakt.

    Artikel door Keishia Taylor uit ‘The Socialist’ (maandblad van de Ierse Socialist Party)

    Samen met Ruth Coppinger, parlementslid voor Solidarity, hielp Rita mee de acties #WeStandWithHer en #ThisisNotConsent van ROSA organiseren naar aanleiding van schandalige gevallen van victim blaming in de rechtbanken.

    Rita is een activist die eerder betrokken was bij de strijd tegen inschrijvingsgeld voor hoger onderwijs, tegen de taks op gezinnen en tegen de watertaks. Ze komt consequent op voor een volledige scheiding van kerk en staat. Ze was actief in het verzet tegen de speculatie en winsthonger door vastgoedontwikkelaars en grote eigenaars, en ze komt op voor een verbod op uithuiszettingen, echte huurcontroles en de bouw van sociale huisvesting in publieke handen.

    Tegen gender-gebaseerd geweld

    Socialistisch feminisme is een belangrijk onderdeel van het kiesprogramma van Rita. Ze verzet zich tegen geweld op basis van gender, een resultaat van het seksistische, verdeelde en ongelijke systeem vandaag. Geweld op basis van gender bedreigt vrouwen en LGBTQI+-mensen op dagelijkse basis. De recente moorden op drie Ierse vrouwen waren daar tragische voorbeelden van.

    Op Internationale Vrouwendag werd wereldwijd geprotesteerd en gestaakt tegen feminicide en geweld op vrouwen.

    Openbare diensten

    Als kinderverzorgster staat Rita vooraan in onze campagne voor gratis kinderopvang zodat de noden en het welzijn van kinderen, ouders en werkenden centraal staan. Seksistische opvattingen over de vrouw als ‘zorgpersoon’ zorgen ervoor dat de noden van ouders, in het bijzonder alleenstaande moeders, en het werk van professionele kinderopvang ondergewaardeerd worden. Er is nood aan publieke kinderopvang die toegankelijk is voor iedereen;

    De lonen en arbeidsvoorwaarden van zorgpersoneel en de dienstverlening voor patiënten staan onder druk na een decennium van besparingen. Patiënten verkommeren en er zijn vreselijke wachtlijsten. Verplegend personeel en vroedvrouwen gingen daarom over tot een staking. We pleiten voor een nationale gezondheidsdienst, met inbegrip van voldoende mentale gezondheidszorg, in het belang van patiënten en personeelsleden.

    Systeemverandering, geen klimaatverandering

    De mensheid wordt geconfronteerd met een klimaatcrisis. Het kapitalistische establishment slaagt er niet in om ernstige actie hierrond te ondernemen. Jongeren namen het heft in eigen handen en kwamen massaal op straat om ‘system change, not climate change’ te eisen. Wij komen op voor gratis openbaar vervoer, de nationalisatie van de energiesector waarbij de beschikbare middelen worden ingezet om op hernieuwbare energie over te schakelen, democratisch publiek bezit van de agro-business zodat voedsel op ecologisch duurzame wijze geproduceerd wordt. We moeten breken met het kapitalistische systeem waarin 100 bedrijven verantwoordelijk zijn voor 70% van de CO2-uitstoot.

    Het systeem werkt niet

    De campagne van Rita benadrukt de nood om te breken met het kapitalisme, een system gebaseerd op uitbuiting via lage lonen en precariteit. Het is een systeem waarin vastgoedontwikkelaars grote winsten en fortuinen verzamelen terwijl er een wooncrisis is. Het is een systeem dat seksisme, racisme, transfobie en homofobie versterkt.

    We verzetten ons tegen een racistisch en kapitalistisch EU van de bazen en bankiers. We komen op voor een socialistisch Ierland in een socialistisch Europa, waar de winsten en middelen uit de handen van de grote bedrijven worden gehaald om ze in publieke handen onder democratische controle te plaatsen.

    Wie opkomt tegen onderdrukking, onrechtvaardigheid en ongelijkheid en het rotte kapitalisme wil bestrijden, moet de campagne van Rita steunen en zo de socialistische feministische beweging versterken.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping