Your cart is currently empty!
Tag: Ierland
-
Slachtoffer van verkrachting abortus ontzegd in Ierland
Verklaring door Ruth Coppinger, parlementslid van de Socialist Party
Volgens de Sunday Times vroeg een jonge vrouw die het slachtoffer was van een verkrachting na acht weken zwangerschap een abortus op basis van haar zelfmoordneigingen. De krant stelde dat tegen de experts haar zelfmoordneigingen bevestigden, een verloskundige tussenkwam om een keizersnede voor te stellen aangezien de foetus levensvatbaar was. De krant stelde dat de vrouw in honger- en dorststaking ging omdat haar vraag werd afgewezen. Ze kreeg hierop gedwongen vocht toegediend. De vrouw weigerde een keizersnede waarop de rechter een bevel hiervoor werd gevraagd, maar ondertussen had de vrouw alsnog ingestemd met een keizersnede.
Zonder volledig overzicht van alle feiten ziet het er naar uit dat de overheid een kwetsbare vrouw een onwaarschijnlijk wreed mentaal en fysiek lijden heeft aangedaan. Feit is dat deze jonge vrouw met zelfmoordneigingen niet kon reizen omwille van haar status als migrant. Dat ze in honger- en dorststaking ging, geeft aan dat ze bijzonder wanhopig was omwille van het uitstel en de uiteindelijke weigering van haar aanvraag. Het gedwongen toedienen van vocht, samen met een aanhoudende weigering van de vraag tot abortus komt barbaars over. Het feit dat haar foetus werd vertegenwoordigd door een advocaat is middeleeuws en geeft aan dat het leven van een vrouw en dat van een foetus door de Ierse wet [het ‘8ste Amendement’ op de Grondwet] op gelijke voet worden geplaatst. Deze wetgeving zorgde er in dit geval voor dat een vrouw met zelfmoordneigingen abominabel werd behandeld door de staat.Tegen dat de experts ermee akkoord waren dat de vrouw zelfmoordneigingen had, stelde de verloskundige vast dat de foetus levensvatbaar was. De onvermijdelijke tegenstrijdigheid in een door de katholieke kerk beïnvloed wettelijk kader van het ‘evenwicht’ tussen rechten van een foetus en een volwassen vrouw, betekent dat vrouwenrechten nog steeds ontzegd worden.
Na de tragische dood van Savita Halpannavaar riep de gewone bevolking van Ierland ‘Nooit meer’. Jammer genoeg zal het lichaam van vrouwen onder deze wetgeving steeds gezien worden als een louter werktuig om kinderen te produceren en als een terrein waarop de rechtbanken en politici het voor het zeggen hebben.
Ik zal volgende vragen aan de regering en ministers Varadkar en Fitzgerald stellen:
- Wat veroorzaakte het uitstel tussen de vraag van de vrouw tot abortus toen ze acht weken zwanger was en de afwijzing van de vraag 12 of meer weken later? Kwam dit door het nieuwe onwerkbare wettelijke kader en de richtlijnen die deze vrouw duidelijk tekort schoten, of was er een ‘afweging van rechten’ om de beslissing bewust uit te stellen tot het ogenblik dat er levensvatbaarheid was?
- Wat waren de omstandigheden die de staat en de gezondheidsdiensten toelieten om de volledige controle over deze vrouw over te nemen, waaronder de beslissing om naar de rechtbank te stappen op kosten van de belastingbetalers? Waarom kreeg ze geen recht op abortus of minstens het recht om het land te verlaten om elders een abortus toegediend te krijgen? Waarom kreeg deze vrouw gedwongen vocht toegediend toen ze in honger- en dorststaking ging, net omdat ze geen positief antwoord kreeg op de vraag tot abortus die ze wilde om haar zelfmoordgedachten de kop in te drukken? Was deze gedwongen toediening van vocht in het belang van de vrouw of de foetus?
- Het recht van vrouwen om te reizen om toegang te hebben tot abortus werd 21 jaar geleden bevestigd in de wet. Waarom discrimineert de staat nu tegen vrouwen wiens reismogelijkheden beperkt zijn? Komen er garanties op automatische rechten op visa en terugkeer voor alle niet-Europese vrouwen of meisjes die in het buitenland een abortus willen?
- Wie denken jullie dat de lichamen van vrouwen bezitten? Zijzelf, of de staat? Waarom werd een advocaat aangesteld voor de foetus en wie was verantwoordelijk voor die aanstelling? Wat zijn de plannen om in de 21ste eeuw binnen te treden inzake gezondheidszorg en een keuze voor vrouwen in Ierland? Of zal de regering zich beperken tot het voorwendsel dat dit een moderne, democratische staat is terwijl duizenden vrouwen naar het buitenland reizen om toegang te hebben tot abortus, illegale abortussen ondergaan met het risico dat ze hiervoor gevangenisstraffen oplopen en met het feit dat de meest kwetsbare vrouwen – de armsten, migranten, zieke vrouwen,… – nog steeds groot gevaar lopen?
Gisteren werd in Dublin (en andere Ierse steden) geprotesteerd tegen dit schandaal. De Socialist Party lag mee aan de basis van dit protest. -
Hoe marxisten verkozen posities gebruiken om een krachtsverhouding voor verandering uit te bouwen
Zomerdossier uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Op 25 mei werden in ons land voor het eerst sinds 30 jaar consequente linkse verkozenen naar zowel het federale als regionale parlementen in Brussel en Wallonië gestuurd. De opmerkelijke doorbraak van de PVDA zorgt ervoor dat voortaan ook een andere stem aan bod kan komen in zowel de parlementen als het publieke debat.
De PVDA-verkozenen kondigden aan dat ze een megafoon voor hun kiezers willen zijn. Critici daarentegen wijzen erop dat PVDA met slechts twee verkozenen in de Kamer, vier in het Brussels parlement en twee in het Waals parlement onvoldoende weegt om daar verandering te bekomen. Door oppositie te voeren, zou de partij niet ‘wegen’ op het beleid. Hoe kunnen consequent linkse verkozenen hun positie gebruiken om met de werkende bevolking sterker te staan in de strijd tegen de besparingen? En hoe kunnen enkele verkozenen de toon van het debat bepalen? Om op deze en andere vragen een antwoord te bieden, kijken we naar enkele voorbeelden van verkozenen die deel uitmaken van onze organisatie.
In het Amerikaanse Seattle raakte Kshama Sawant eind vorig jaar verkozen met 95.000 stemmen. In Seattle worden negen gemeenteraadsleden verkozen, vergelijkbaar met een schepencollege bij ons. Bart Vandersteene verbleef de afgelopen maanden langere tijd in Seattle en bericht over hoe de positie van Kshama werd gebruikt in de strijd voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur.
Met de Europese verkiezingen van eind mei slaagden we er niet in om de stunt van 2009 te herhalen door in Dublin met de Socialist Party een zetel te halen. De afgelopen vijf jaar toonden we aan hoe een linkse verkozene in het Europees Parlement het verschil kan maken. Onze Ierse zusterpartij heeft wel meer ervaring met parlementsleden, na de verkiezing van Ruth Coppinger in mei van dit jaar beschikken we nu over twee zetels in het Iers parlement. Finghin Kelly was de afgelopen vijf jaar actief als medewerker van de Socialist Party in het Europees Parlement.
Ten slotte grijpen we terug naar een historisch voorbeeld van de strijd in Liverpool waar er tussen 1983 en 1987 een links stadsbestuur aan de macht was. Hoe gingen linkse socialisten met de macht om toen ze een meerderheid vormden? Het contrast met wat pakweg de SP in Nederland van plan is als coalitiepartner van de liberalen in Amsterdam is wel erg groot.
De ervaringen die we in dit dossier naar voor brengen, kunnen nuttig zijn om ook in ons land optimaal gebruik te kunnen maken van de posities die de PVDA in de parlementen heeft bekomen.
[divider]
Seattle: hoe een verkozen socialist het verschil maakte in de strijd voor de verhoging van het minimumloon
door Bart Vandersteene
Voor het eerst sinds decennia is er een linkse socialiste verkozen in de gemeenteraad van een grote Amerikaanse stad. De verkiezing van Kshama Sawant in Seattle in november laatstleden is sindsdien niet onopgemerkt voorbijgegaan. Seattle heeft als eerste grote Amerikaanse stad het minimumloon opgetrokken tot 15 dollar per uur. Niemand betwijfelt dat de verkiezing van Kshama Sawant en de rol van Socialist Alternative een doorslaggevende rol hierin speelden.
In deze krant en op socialisme.be hebben we het afgelopen jaar uitvoerig bericht over de gebeurtenissen in Seattle. Twee medewerkers van LSP trokken naar Seattle om te delen in de ervaring en om onze hulp aan te bieden bij de opbouw van onze zusterorganisatie Socialist Alternative die momenteel een forse groei kent.
Zonder overdrijving kunnen we stellen dat de verkiezing van Kshama Sawant voor de Amerikaanse linkerzijde een keerpunt betekende. Sindsdien is een debat losgebarsten over de initiatieven die links moet nemen om een reële speler te worden.
De verkiezing van een linkse socialiste met 95.000 stemmen ging niet onopgemerkt voorbij. Maar wat pas echt als een bom insloeg, was het feit dat het stadsbestuur zes maanden later reeds besliste om het minimumloon, weliswaar gefaseerd, op te trekken tot 15 dollar per uur. Sawant en Socialist Alternative hebben met deze belangrijke overwinning een baken uitgezet voor de tienduizenden activisten die een strategie zoeken om een alternatief op het kapitalisme naar voor te brengen. Zelfs de internationale media konden niet om de ontwikkelingen in Seattle heen, er waren artikels in onder meer The Guardian, The Indian Times, Duitse, Franse, Deense, Israëlische dagbladen, een reportage op het Duitse ARD,…
Nog voor de stemming over 15 dollar op de gemeenteraad, erkenden de lokale journalisten het belang ervan. De Seattle Times, een krant die moeilijk van linkse sympathie kan verdacht worden, schreef op 29 april reeds: “Als de gemeenteraad in de komende maanden het minimumloon optrekt naar 15 dollar, dan zal Sawant terecht de eer opstrijken door vanuit het niets plots de politieke agenda in de stad te bepalen.”
De politieke agenda bepalen, deed Kshama Sawant niet door de andere acht gemeenteraadsleden met goede argumenten te overtuigen. Ze dwong het politieke establishment tot toegevingen door de publieke opinie te mobiliseren en te bouwen aan een beweging van onderuit. Eerst was er haar verkiezingscampagne met daarin centraal de eis voor een minimumloon van 15 dollar. Deze offensieve campagne dwong beide burgemeesterkandidaten om zich over deze eis uit te spreken. De uiteindelijke winnaar, Murray, zag zich genoodzaakt om het voorstel te steunen.
Een week na de eedaflegging in de gemeenteraad was er een bijeenkomst met 250 aanwezigen waar de campagne 15 Now werd gelanceerd. De afgelopen maanden waren er tientallen acties, buurtvergaderingen en campagnemomenten om de brede steun voor de eis van 15 dollar in de stad te consolideren en te versterken. Volgens een peiling kreeg deze eis in januari de steun van 68% van de bevolking, in maart was dit al 72%.
Op basis van de campagne kondigden Sawant en 15 Now aan dat ze de burgemeester tot eind april de tijd gaven om via overleg tot een voorstel te komen. Indien er geen afdoende voorstel kwam, zou 15 Now een campagne starten om handtekeningen op te halen om via een bindend referendum in november een eigen voorstel aan de kiezers voor te leggen.
Op 1 mei kondigde burgemeester Murray aan dat hij een compromis had bereikt met vertegenwoordigers van het bedrijfsleven, de vakbonden en een meerderheid van de gemeenteraadsleden. De 15 dollar zou ingevoerd worden, maar naargelang de grootte van het bedrijf zou dat over een periode van twee tot zes jaar gebeuren. Na twee jaar zou het bedrag aan de inflatie aangepast worden. Hierdoor zou iedereen, via een verschillend traject, in 2025 op een minimumloon van 18 dollar uitkomen.
Verschillende gemeenteraadsleden hebben in samenspraak met het bedrijfsleven het originele voorstel van 15 Now afgezwakt. De enige reden waarom ze niet verder durfden gaan in het verdedigen van de belangen van het bedrijfsleven, was de dreiging dat ze bij de volgende verkiezingen binnen anderhalf jaar zouden afgeschilderd worden als de stromannen en –vrouwen van de rijkste 1%.
Het voorstel is niet 100% wat Sawant zelf voorstelde, maar het blijft een belangrijke stap vooruit en een overwinning die aangeeft hoe een verkozen positie kan gebruikt worden om strijd van onderuit te versterken en resultaten te boeken. Maar liefst 100.000 mensen raken hierdoor uit de armoede. De onafhankelijke journalist Arun Gupta beschreef de dynamiek: “Het was indrukwekkend om te zien hoe efficiënt Socialist Alternative was in het combineren van tactieken binnen en buiten de gemeenteraad. Het was als een schaakspel, waarbij iedere zet van de burgemeester en het bedrijfsleven werd beantwoord met een tegenzet door 15 Now. De positie van Sawant aan de onderhandelingstafel werd versterkt door de betogingen en acties.”
Voor Al-Jazeera America schreef hij: “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door het bedrijfsleven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)
Bij de finale stemming in de gemeenteraad op 2 juni sloot Kshama Sawant haar toespraak als volgt af: “De boodschap vandaag is duidelijk: als we als werkenden ons organiseren met een socialistische strategie, kunnen we de kloof van inkomensongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid aanpakken. 15 dollar in Seattle is slechts een begin. We hebben een hele wereld te winnen.”
Meer over de rol die Kshama Sawant en Socialist Alternative in Seattle spelen: http://www.socialisme.be/nl/tag/kshama-sawant
[divider]
Ierland. Consequente socialistische verkozenen versterken verzet tegen besparingsbeleid
door Finghin Kelly
De Ierse zusterpartij van LSP, de Socialist Party, won in 1997 voor het eerst een zetel in de Dáil, het Ierse parlement. In 2009 won de partij met Joe Higgins een zetel in het Europees parlement. Joe werd in 2011 opnieuw in het Ierse parlement verkozen en liet zich opvolgen door Paul Murphy. In het Ierse parlement werd Joe in mei van dit jaar vervoegd door Ruth Coppinger die namens de Socialist Party een tussentijdse verkiezing voor een zetel in Dublin West won.
De Socialist Party is in lokale gemeenteraden vertegenwoordigd sinds 1991. De partij nam een voortrekkersrol in de Anti Austerity Alliance die dit jaar bij de lokale verkiezingen 14 verkozenen behaalde, waarvan 9 leden van de Socialist Party. De alliantie is vertegenwoordigd in vijf van de gemeenteraden van de drie grootste steden van het land.
Doorheen deze periode werd de Socialist Party geconfronteerd met heel wat uitdagingen en moeilijkheden. In de jaren 1990 en begin jaren 2000 maakte de Ierse Labour Party net zoals andere sociaaldemocratische partijen in Europa een scherpe bocht naar rechts. De partij vormde zich om tot een door en door pro-kapitalistische partij en aanhanger van het neoliberalisme. Een gelijkaardig proces vond ook plaats onder de meeste vakbondsleiders die afstapten van het idee van actieve strijd om de belangen van de werkende bevolking te verdedigen. De vakbondsleiders gingen er steeds meer van uit dat er geen alternatief op het neoliberale kapitalisme mogelijk is.
De afgelopen jaren kende het Ierse kapitalisme een diepgaande crisis. De banken werden gered met gemeenschapsmiddelen voor een bedrag van 64 miljard euro. Er kwam een hard besparingsbeleid dat werd doorgevoerd door alle gevestigde partijen. Dit beleid heeft de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking sterk ondermijnd. Het heeft de economie verder naar beneden getrokken wat leidt tot de traditionele plagen van het Ierse kapitalisme met massale emigratie en werkloosheidscijfers die nieuwe records bereiken.
In deze context was het belangrijk om onze verkozen posities te gebruiken om socialistische ideeën te verdedigen en een socialistisch alternatief op de crisis te populariseren door het politieke establishment te confronteren met de realiteit van hun beleid en de woede en het verzet van de werkende bevolking.
De geschiedenis heeft aangetoond dat alle belangrijke verworvenheden voor de werkende bevolking werden bekomen door mensen te organiseren en zo van onderuit druk te zetten op de kapitalisten en hun partijen. Overwinningen in het parlement waren enkel mogelijk op basis van bewegingen buiten het parlement. Wij hebben dan ook steeds onze verkozen posities gebruikt als politiek wapen van bewegingen buiten het parlement. Onze verkozenen geven een stem aan de werkenden en gebruiken het parlement als forum om een socialistisch alternatief naar voor te schuiven. Bovendien worden de posities gebruikt om ook praktische steun te bieden aan strijdbewegingen.
Als onderdeel van de verplichtingen van de trojka voerde de Ierse regering een belasting door op alle huizen, los van de vraag of de mensen deze belasting konden betalen. Deze belasting werd terecht als een besparingsmaatregel gezien. Er was een campagne voor een massale boycot van de belasting. Deze campagne werd ondersteund en mee uitgebouwd door de Socialist Party. Uiteraard gebruikten we de verkozen posities als megafoon voor de campagne. Europarlementslid Paul Murphy verscheurde in het parlement zijn belastingformulier tijdens een debat met Commissievoorzitter José Manuel Barroso. De verkozen posities boden ook heel wat praktische steun aan de campagne. Zo werd de helft van het kantoor van Paul Murphy in Dublin doorgegeven aan vrijwilligers van de campagne tegen deze belasting om er vergaderingen te houden, interventies doorheen het land op te zetten of om een vaste telefoonverbinding te hebben voor mensen doorheen het land die activiteiten wilden organiseren.
Onze verkozen vertegenwoordigers hebben een actieve voortrekkersrol gespeeld in iedere strijdbeweging die plaatsvond. Omwille van zijn rol in het verzet tegen een prijsverhoging voor de afvalophaling werd ons parlementslid Joe Higgins in 2003 zelfs een maand in de gevangenis opgesloten toen hij weigerde om het verbod op protest na te leven.
Voor onze organisatie is het een principekwestie dat vertegenwoordigers uit de arbeidersbeweging een levensstijl van gewone werkenden kennen. Een verkozen vertegenwoordiger leeft aan een gemiddeld arbeidersloon. Zo leefde Paul Murphy aan een gemiddeld loon van een jonge werkende in Ierland. Van de 6.300 euro die hij maandelijks als Europarlementslid kreeg, hield hij zowat 1.800 euro voor zich. De rest van het loon en de onkosten ging naar solidariteit met stakende arbeiders en campagnes tegen het besparingsbeleid.
Er zijn heel wat voorbeelden van hoe we onze posities gebruiken om arbeiders in strijd bij te staan. Zo maakte Joe Higgins in 2005 in het parlement de kwestie van extreme uitbuiting van Turkse en Koerdische arbeiders door het bouwbedrijf Gama bekend. Tijdens het hoogtepunt van de bouwwoede in Ierland werden arbeiders aangenomen om aan lonen van 2 tot 3 euro per uur te werken, slechts een fractie van het minimumloon in de sector. Toen ze vernamen dat ze veel te weinig betaald kregen, gingen de arbeiders in staking. Door de kwestie ook in het parlement te brengen, kon de druk opgevoerd worden en kreeg het ook meer aandacht in de media die voorheen aarzelden om het verhaal te brengen uit vrees voor vervolging. De tussenkomst van de Socialist Party in en buiten het parlement zorgde ervoor dat een overwinning werd afgedwongen.
Meer over Ierland: www.socialisme.be/nl/tag/ierland
[divider]
Historisch. Toen Liverpool een socialistisch bestuur kende
In de lente van 1984 ging de gemeenteraad van Liverpool in de aanval tegen de conservatieve regering van Margaret Thatcher en werd een belangrijke overwinning geboekt. De strijd in Liverpool was een massale beweging in de vijfde grootste stad van het land gericht tegen besparingen en privatiseringen. De strijd werd geleid door de trotskisten rond het weekblad ‘Militant’ die toen de leidinggevende kracht vormden binnen de Labour Party in Liverpool.
De lokale besturen moesten zware besparingen doorvoeren omdat ze onvoldoende middelen van de nationale overheid kregen. Liverpool ging daartegen in. Er was een stadsbestuur waar het beleid, het programma en vooral de tactieken in de loop van de strijd bepaald werden door de sterke Militant organisatie in Liverpool die weigerde om de besparingen die door de regering geëist werden door te voeren.
Marxisten zijn uiteraard niet voor begrotingstekorten, ons alternatief is arbeiderscontrole en democratische planning van de grote bedrijven en banken. Maar in de context van het lokale bestuur, verdedigden we in Liverpool de noodzaak van een begroting gebaseerd op een tekort, waarbij het inkomen niet voldoende zou zijn voor de geplande uitgaven en waarbij er een massale campagne gepland werd om de regering te dwingen om te voorzien in extra middelen.
Het bestuur hield de verkiezingsbeloftes. We begonnen met een ambitieus plan om 5.000 nieuwe huizen te bouwen op vier jaar tijd waardoor er in Liverpool in die periode meer nieuwe woningen zouden gebouwd worden dan in alle andere gemeenten in het land samen. Hierdoor werden bovendien 12.000 jobs gecreëerd in de bouwsector. Het minimumloon voor het gemeentepersoneel werd opgetrokken tot 100 pond per week en er kwam een arbeidsduurvermindering van 39 tot 35 uur per week zonder loonverlies.
Het gemeentebestuur legde uit dat de regering miljoenen had gestolen van de bevolking van Liverpool en andere steden. “Geef ons onze 30 miljoen pond terug” werd gesteld in de beweging, waarmee dit ook in het bewustzijn van bredere lagen doordrong. Volgens een opiniepeiling in de Daily Post (24 september 1985) was 60% van de bevolking het met die eis eens.
Enkel door de arbeiders te mobiliseren konden we Thatcher tot toegevingen dwingen. Zo organiseerden we op 29 maart 1984 een 24-uren algemene staking op de dag dat de begroting moest gestemd worden. Dit was een van de grootste algemene stakingen op stadsniveau ooit, 50.000 mensen betoogden naar het stadhuis om hun steun te laten blijken voor de positie van het gemeentebestuur. Dit succes was enkel mogelijk na maandenlang campagnevoeren met massameetings doorheen de stad, aan de bedrijven, het verspreiden van pamfletten, deur-aan-deur campagnes,… Thatcher deed onder druk van de beweging in 1984 toegevingen voor een totaal bedrag van 16 miljoen euro.
Omdat de steun bij verkiezingen nog toenam – in 1987 haalde Labour 57% tegenover 47% in 1983 – werden andere middelen ingezet. Er kwam een gerechtelijke actie om de verkozen gemeenteraadsleden af te zetten en zelfs hun burgerrechten te ontnemen. Dat was enkel mogelijk omdat de leiding van Labour het optreden van Thatcher steunde.
De nieuwe generatie moet lessen trekken uit de strijd van Liverpool. Die strijd toonde aan dat de arbeiders het neoliberale offensief kunnen stoppen. In strijdbewegingen is een duidelijk programma nodig, een organisatie, een basis in de arbeidersklasse en een leiding die in staat is het gevecht met de tegenstanders aan te gaan, erop vooruit te lopen en erop te antwoorden met de nodige tactische flexibiliteit.
-
‘Jimmy’s Hall’ van Ken Loach: passend vervolg op ‘The Wind That Shakes the Barley’
Recensie door Niall Mulholland
De film ‘Jimmy’s Hall’ is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van de linkse arbeider en activist Jimmy Gralton. Het is een dramatische, inspirerende en erg levendige film die op heel wat vlakken een opvolger is van de uitstekende film ‘The Wind That Shakes the Barley’.Die film toonde broers die uiteen gehaald werden in de tumultueuze gebeurtenissen in Ierland tussen 1918 en 1922 – tijdens de strijd voor Ierse onafhankelijkheid, de burgeroorlog en de opdeling van het land. ‘Jimmy’s Hall’ speelt zich in de nasleep daarvan af, op een ogenblik dat de overwinnende revolutionaire krachten de vlag van het land hadden gewijzigd, maar zonder de onderliggende kapitalistische eigendomsverhoudingen en de klassenuitbuiting te veranderen.
Jimmy (schitterend gespeeld door Barry Ward) verlaat het door economische depressie getekende Amerika achter zich om terug te keren naar zijn geboortestreek in het graafschap Leitrim, waar hij zijn moeder helpt om de familieboerderij recht te houden. Hij wordt al gauw door jongeren aangemoedigd om de ‘Pears-Connolly’ danszaal te heropenen. Die zaal werd door Jimmy en andere activisten gebouwd op grond van de familie-Gralton. De zaal werd naar de twee geëxecuteerde leiders van de Paasopstand van 1916 genoemd –Pearse was een radicale nationalist en Connolly was een marxistische denker en arbeidersleider.
Conflict
Jimmy aarzelt om die zaal terug te openen. Tien jaar eerder leidde het tot een conflict met de lokale leiding van de katholieke kerk, de grote landeigenaars en de reactionaire krachten van de nieuwe Ierse Vrijstaat. Dat verhaal komt aan bod via flashbacks. Het eindigde met de uitwijzing van Jimmy uit Ierland. Maar als hij de ruïne van de zaal bezoekt, haalt hij inspiratie uit een stoffig exemplaar van James Connolly’s klassieke boek ‘Labour in Irish History’ en uit de herinneringen aan de zaal op het hoogtepunt ervan.
De heropende zaal is snel een succes. Een gratis zaal voor muziek en dans, met Ierse muziek en jazz. Een zaal waar gebokst wordt, gezongen, poëzie wordt gebracht en waar kunstonderricht wordt gegeven. Het was ook een plaats waar discussies werden gehouden over arbeidersrechten. Jimmy Gralton was een activist van de Revolutionary Workers’ Group, een voorloper van de Communistische Partij van Ierland.
Doorheen de film komt de hernieuwde passie van Jimmy voor Oonagh aan bod. Zij was zijn vriendin toen hij tien jaar geleden het land moest verlaten. Inmiddels is ze getrouwd en heeft ze kinderen. Ook kan de heropening van de zaal opnieuw op tegenstand van het lokale establishment rekenen. De lokale pastoor Sheridan voert dat verzet aan.
Dreigementen
Het establishment ziet de zaal als een gevaarlijke subversieve uitdaging van de gevestigde orde. Vanop de preekstoel haalt pastoor Sheridan uit naar de ‘atheïstische’ leer van Jimmy. Hij vaart uit naar al wie de zaal bezoekt. Winkeliers worden bedreigd met een boycot als hun kinderen naar de lessen in de zaal gaan.
Jim Norton die pastoor Sheridan speelt, brengt een complex personage. Hij vergelijkt Jimmy’s overtuigingen met de eerste christenen, maar is vastberaden om de potentiële aantrekkingskracht van marxistische ideeën onder de armen en hongerigen de kop in te drukken.
Het succes van de zaal zorgt ervoor dat Jimmy wordt gevraagd om campagne te voeren voor een pachtende boer die door een grootgrondbezitter dreigt uitgezet te worden. Het leidt tot een hard debat onder de activisten van de zaal. Zijn de herstellende linkse en radicale nationalistische krachten sterk genoeg om het establishment aan te pakken?
Uiteindelijk zet de grootgrondbezitter straatvechters in om de landbouwer en zijn familie uit hun huis te zetten, maar de aanval wordt afgewend door verzet. Het gezin kan terug naar huis. Jimmy houdt een sterke toespraak waarin hij James Connolly aanhaalt en waarin ook allusies op de hedendaagse ongelijkheid zitten.
Optimisme
Het is onvermijdelijk dat de reactionaire krachten wraak nemen. Ze vrezen dat het voorbeeld van de arbeiderseenheid van de katholieke en protestantse arbeiders in het noorden (met de ‘Outdoor Relief’ staking van 1932 in Belfast) naar het zuiden zou overslaan. De regering van Eamon de Valera vestigde een deportatiebevel uit tegen de ‘vreemdeling’ Jimmy Gralton. Hij moet opnieuw op de vlucht en de vakbonden zetten een nationale campagne op om hem te verdedigen.
Uiteindelijk blijken de reactionaire krachten te sterk voor Jimmy en zijn kameraden. Er zijn enkele zwakkere elementen in de film, enkele dialogen zijn te houterig en te modern – de zaal wordt plots een ‘safe place’. Maar in het algemeen is dit een nieuwe hoogstaande film van Ken Loach. Het is een menselijke, ontroerende film vol optimisme. Het toont de enorme capaciteit van werkende mensen om te herstellen van de ergste nederlagen en de strijd voor zelf-emancipatie verder te zetten.
Deze film komt midden augustus uit in Nederland en eind augustus in België. Hieronder de trailer.
-
Schandaal van baby-lijkjes in Ierland. Zowel kerk als staat schuldig
Standpunt van de Socialist Party (Ierland) gevolgd door een video van een tussenkomst van parlementslid Ruth Coppinger hierover.
Verschrikkelijk, afschuwelijk, weerzinwekkend. Het is moeilijk om woorden te vinden die aangepast zijn aan de horror die aan de armste en meest kwetsbare delen van de Ierse samenleving, vooral vrouwen en kinderen, is aangedaan door de kerk en de overheid. De 796 kinderen die in Tuam verdwenen toen de kerk en de overheid voor hen moesten zorgen, en de vrouwen en meisjes die in deze instellingen bevallen zijn, verdienen een grondig publiek onderzoek. Alle instellingen van “Mother and Baby Homes” moeten volledig onderzocht worden, een aantal instellingen hadden een hogere sterftegraad dan in Tuam.Litanie van misbruik en onderdrukking
De litanie van misbruik en onderdrukking waar de vrouwonvriendelijke en anti-arme katholieke kerk op toezag, is verschrikkelijk. Er was in 1943 de Cavan Fire, een brand waarbij 35 kinderen en een volwassene omkwamen omdat de nonnen weigerden om de meisjes te laten ontsnappen omdat ze niet wilden dat ze in hun nachtkledij zouden gezien worden. Er was de gedwongen tewerkstelling van arme vrouwen in de Magdalena-wasserijen (*), de laatste dergelijke wasserij sloot pas in 1996. En er is de systematische doofpotoperatie om gevallen van seksueel misbruik toe te dekken.
In de afgelopen periode zijn er grote stappen vooruit gezet op sociaal vlak, maar de positieve veranderingen in de houding van mensen rond sociale thema’s werd niet weerspiegeld in de opstelling van de overheid die aan de top weigert om echt in te gaan tegen de katholieke kerk.
De invloed van de kerk op de overheid gaat door
Het officiële McAleese-onderzoek naar wat er gebeurde in de Magdalena-wasserijen minimaliseerde de horror van die wasserijen. De overheid heeft geen enkele poging ondernomen om de religieuze groepen en de instanties van de katholieke kerk een schadevergoeding te laten betalen voor misbruik. Overlevenden van de wasserijen moesten het stellen met de gebakken lucht in de vorm van een verontschuldiging door premier Enda Kenny. Een compensatie hebben ze niet gekregen.
De katholieke kerk domineert nog steeds een meerderheid van de publieke ziekenhuizen en scholen. Anderhalf jaar geleden kwam Savita Halappanavaar om het leven nadat haar een medische ingreep om de zwangerschap te onderbreken werd geweigerd met het argument dat Ierland “een katholiek land” is. De gezondheid van vrouwen is nog steeds geen basis voor een veilige en wettelijke zwangerschapsafbreking. Vrouwen worden het recht ontzegd om zelf te beslissen over hun gezondheid en lichaam met het blijvende verbod op abortus.
Dat de openbare omroep RTE 85.000 euro heeft gegeven aan het kleine rechtse religieuze Iona Instituut, dat slechts een kleine minderheidsvisie binnen de Ierse samenleving vertegenwoordigt, geeft ook een beeld van de conservatieve aard van het Ierse establishment. Geen enkele van de belangrijke politieke partijen is bereid om tegen de katholieke kerk in te gaan. Een linkse beweging en een links alternateif is nodig om een volledige scheiding van kerk en staat af te dwingen. Het beëindigen van de invloed van de kerk in de scholen, ziekenhuizen en op wetgevend vlak is noodzakelijk in de strijd voor de rechten van vrouwen, kinderen en de LGBTQI-gemeenschap.
Parlementslid Ruth Coppinger stelde: “Alle documenten moeten onmiddellijk overhandigd worden. De praktijk om gezondheidszorg te privatiseren of uit te besteden aan andere instellingen moet gestopt worden. Religieuze ordes hebben niet het recht om openbare diensten te beheren. We moeten in dit debat ook ingaan op de huidige wrede praktijken, zoals de behandeling van asielzoekers waar we een verderzetting van de asociale behandeling van de meest kwetsbaren in de samenleving zien.”
(*) De Magdalena-wasserijen in Ierland (1922-1996) werden beheerd door religieuze congregaties. Er werden vrouwen opgesloten om dwangarbeid te verrichten. De overheid heeft zelf tienduizend vrouwen in de wasserijen ondergebracht. Het ging onder meer om ongehuwde moeders of dochters van ongehuwde moeders.
[divider]
Video van een parlementaire tussenkomst van Ruth Coppinger
-
Ierland. Ruth Coppinger in parlement en 14 raadsleden verkozen
door Jonas (Antwerpen)
Gedurende de weken die de Europese en lokale verkiezingen voorafgingen zijn verschillende leden van LSP naar Ierland getrokken om de campagne ter plaatse te gaan versterken. Wij zijn blij om te hebben bijgedragen aan de verkiezing van de 14 gemeenteraadsleden van de Anti-Austerity-Alliance (AAA, een linkse formatie waaraan onze zusterpartij in Ierland meewerkt) en vooral de verkiezing van Ruth Coppinger als tweede parlementslid voor de Socialist Party in de Dial (het Ierse parlement).
De eerste grote verkiezingen na drie jaar Trojka-beleid in Ierland vonden plaats tegen een belofte van economisch herstel. Dat herstel blijft voor de Ierse bevolking uit. Er is dan ook een zeer grote afkeer voor de traditionele partijen. De opkomst was laag, een duidelijke weerspiegeling van het wantrouwen dat ook de Ieren in de politiek koesteren, gekoppeld aan een zeker antipartijsentiment. Dit zorgde voor een duidelijke overwinning van het links-nationalistische Sinn Fein dat in het zuiden van Ierland gezien wordt als een antibesparingspartij ook al voert dezelfde partij in het noorden van Ierland zelf een neoliberaal beleid. De traditionele partijen, en Labour in het bijzonder, werden zwaar afgestraft. Het besef dat de sociaaldemocraten geen waardige vertegenwoordigers zijn voor de Ierse arbeidersklasse is volledig doorgedrongen bij de bevolking. Ze verloren hun twee vertegenwoordigers in het Europese parlement en ook de lokale verkiezingen brachten voor hen geen soelaas.
We namen aan de Europese verkiezingen deel met Paul Murphy, die sinds 2011 in het Europees parlement zetelde als opvolger van Joe Higgins die in het nationale parlement verkozen raakte. De Socialist Party voerde een zeer zichtbare en sterke inhoudelijke campagne rond de enorme levensduurte in Ierland waar de prijzen nog op hetzelfde niveau staan als voor de economische crisis in 2008, maar waar het minimumloon (dat pas in 2011 terug werd ingevoerd en op 8,65 euro staat) lager is dan dat van bijvoorbeeld België. De huurprijzen in Ierland zijn de laatste jaren fors omhoog gegaan, vooral in Dublin en omstreken. Ook de invoering van de zogenaamde ‘Water Tax’, een extra belasting die op 240 euro per jaar per gezin zou uitkomen, maar in de loop van de jaren tot meer dan 580 euro per gezin kan oplopen, was een belangrijk thema dat wij aanbrachten. We slaagden er niet in om Paul verkozen te krijgen, ook al was die mogelijkheid er. Hij haalde meer voorkeurstemmen dan Labour. Met bijna 30.000 stemmen was hij goed voor 8,5% in Dublin. Jammer genoeg besloot People before Profit (rond de Socialist Workers Party) om een eigen kandidaat naar voor te schuiven tegen een zetelend parlementslid. People before Profit haalde bijna 24.000 stemmen. De gecombineerde stemmen van links hadden een zekere winst van een van de drie Europese zetels in Dublin opgeleverd.
Doorheen de verkiezingscampagne waren onze kandidaten in staat om heel wat debatten te domineren en om een links alternatief naar voor te schuiven. De brede steun hiervoor bleek uit de uitstekende resultaten, waaronder de 30.000 stemmen voor Paul Murphy en de verkiezingen van Ruth Coppinger bij een tussentijdse verkiezing in Dublin West. De electorale score van de Socialist Party versterkt haar positie om een belangrijke rol te spelen wanneer er strijd losbreekt en er zich nieuwe mogelijkheden voordoen.
-
Ruth Coppinger verkozen in Dublin West
De Ierse Socialist Party haalde bij een tussentijdse parlementsverkiezing in Dublin West een belangrijke overwinning met de verkiezing van Ruth Coppinger. Met 20,6% van de eerste voorkeurstemmen en na transfers van de tweede en opeenvolgende voorkeurstemmen raakte Ruth verkozen in het parlement. Eerder was ze in dezelfde buurt gemeenteraadslid, een functie waarvoor ze met de lokale verkiezingen van afgelopen vrijdag eveneens opnieuw verkozen werd.
In Dublin West is ook Joe Higgins van de Socialist Party in het parlement verkozen. Joe kondigde eerder aan dat hij bij de volgende algemene parlementsverkiezingen geen kandidaat meer zal zijn omdat hij dan 67 jaar zal zijn en ruimte wil geven aan Ruth Coppinger die doorheen de jaren een autoriteit als strijdbare voortrekker heeft uitgebouwd.
Bij de lokale verkiezingen werden de sociaaldemocraten van Labour afgeslacht. Dat is het resultaat van hun deelname aan de besparingscoalitie met Fine Gael. Bij de lokale verkiezingen haalde de alliantie AAA (Anti Austerity Alliance) waar de Socialist Party aan deelneemt al zeker verkozenen in Fingal Dublin, South Dublin, Cork en Limerick. De stemmen van de Europese verkiezingen worden pas vandaag geteld. Daar kwamen we op in Dublin om één van de drie Europese zetels te behalen, wat niet gemakkelijk zal zijn.
De verkiezing van Ruth Coppinger in Dublin West is een belangrijke stap vooruit voor de socialisten in Ierland. Het zal de stem van het verzet tegen de besparingen versterken. Net zoals met eerdere parlementsleden van de Socialist Party het geval was, zal deze positie gebruikt worden als een forum om duidelijke socialistische standpunten naar voor te brengen en om hiermee de strijd tegen het asociale beleid op straat sterker te organiseren.
LSP feliciteert Ruth en de vele activisten die enorme inspanningen hebben geleverd in deze verkiezingscampagne, waaronder ook enkele Belgische LSP-leden.
-
Ierland, een model om uit de crisis te geraken?
Begin 2014 was Ierland het eerste land van de eurozone dat het ‘hulpplan’ dat in 2010 met de trojka (IMF, Europese Centrale Bank en Europese Unie) werd gesloten, kon stopzetten. Het plan kwam er als gevolg van de massale publieke schuldenberg door de redding van de banken na de uitbarsting van de crisis.
Voor heel wat Europese verantwoordelijken is het Ierse besparingsbeleid een model. Voor Paul Murphy, het Europees parlementslid van de Socialist Party (onze Ierse zusterorganisatie), is dat niet het geval. Hij voert momenteel een campagne om herverkozen te worden nadat hij aantoonde hoe een parlementaire positie kan aangewend worden om de strijd van de gewone bevolking, zowel in Ierland als elders, te versterken.
“Ze spreken over economisch herstel, maar wij slagen er nog steeds niet in om de eindjes aan elkaar te knopen”, stelt Paul in zijn verkiezingscampagne. Het einde van het besparingsbeleid is zeker nog niet in zicht. Voor dit jaar zijn er maatregelen voorzien voor een bedrag dat overeenstemt met 1,5% van het Bruto Binnenlands Product. Het beleid was al bijzonder hard: het gemiddelde loon van overheidspersoneel zakte met 17%, het aantal ambtenaren nam met een tiende af, de BTW ging omhoog, er kwamen tal van nieuwe taksen,… Sinds het begin van de crisis in 2008 is een op de zeven jobs verloren gegaan. Een van de gevolgen is een massale emigratie van jongeren. Op een bevolking van 4,5 miljoen mensen, hebben 180.000 jongeren tussen 15 en 24 jaar het land verlaten! En ondertussen heeft zich een nieuwe vastgoedzeepbel ontwikkeld waarbij deze zeepbel op ieder moment doorprikt kan worden.
Paul stelt dat het regeringsbeleid de bevolking kopje onder duwt: “In plaats van af te remmen, blijft de regering snijden in de middelen voor cruciale diensten zoals de gezondheidszorg en wordt binnen enkele maanden een draconische waterbelasting ingevoerd. De bevolking heeft al moeite om rond te komen door de loonsverlagingen, de veralgemening van deeltijdse arbeid en de verhoging van de werkloosheidsgraad. De lage lonen voor nieuwe jobs en de vereiste flexibiliteit bij deze jobs zorgen ervoor dat een lagelooneconomie tot stand komt.”
Als het Europese establishment het heeft over een “Iers mirakel” dan kijkt het niet naar de positie van de gewone werkenden. “De 300 rijksten zagen hun vermogen tussen 2010 en 2012 aangroeien met 50 tot 66 miljard euro en multinationals kunnen genieten van voorwaarden die een belastingparadijs waardig zijn terwijl ze tegelijk op goedkope arbeidskrachten beroep kunnen doen.”
“In feite gaat het om een echte overlevingsstrijd, niet om een reëel economisch herstel of een betere toekomst voor de meerderheid van de bevolking en de jongeren in het bijzonder”, stelt Paul Murphy. “Een echt socialistisch programma biedt wel een toekomst. Door de intrest op de schulden van de grote aandeelhouders niet meer af te betalen, zou dit jaar al 8 miljard euro beschikbaar zijn. Een belasting van slechts 5% op de miljonairs zou 3 miljard opleveren en een verhoging van de vennootschapsbelasting tot het Europese gemiddelde levert 5 miljard euro per jaar op. Een programma van 5 miljard voor werk, zou 150.000 jobs kunnen creëren en daarmee een reële economische dynamiek.” Dat kan enkel door een socialistisch alternatief op de dictatuur van de markten te vestigen met de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle om de economie democratisch te plannen met het oog op de behoeften van de bevolking.
[divider]
Een militant in het parlement
Paul Murphy heeft in het Europees parlement het asociale beleid in Ierland en de rest van de wereld onvermoeibaar aangeklaagd. Hij deed dit als opvolger van Joe Higgins die in 2009 in het Europees parlement verkozen raakte maar nadien in het Ierse parlement ging zetelen toen hij daar verkozen werd. Paul zit in de parlementaire fractie GUE/NGL (Europees Unitair Links/Noords Groen Links) dat onder meer het Front de Gauche (Frankrijk), Syriza (Griekenland), Izquierda Unida (Spanje) en Die Linke (Duitsland) omvat.Tegelijk was Paul bijzonder actief in de ontwikkeling van verschillende campagnes tegen het Ierse besparingsbeleid. Zo nam hij recent het initiatief voor een campagne tegen een jobplan dat er vooral op gericht is om jonge werkenden extra uit te buiten. De campagne komt op voor een echt programma van jobcreatie. Er waren ook campagnes tegen de nieuwe belastingen die de regering heeft opgelegd. Voor deze verkiezingen kreeg Paul de steun van de Anti Austerity Alliance (AAA).
De afgelopen maanden nam Paul actief deel aan de strijd voor het recht op abortus en holebirechten in Ierland. Ook in het Europees parlement ging hij in tegen homofobie en discriminatie in Ierland en de rest van de wereld. Hij voerde mee verzet tegen het Transatlantisch Verdrag dat een grote vrijhandelszone tussen de EU en de VS wil vestigen.
Paul trok naar Griekenland, Spanje, Italië en Portugal om de arbeidersstrijd daar te ondersteunen en te pleiten voor eengemaakt verzet tegen het Europese besparingsbeleid. Hij gaf actieve steun aan de staking van oliearbeiders in Kazachstan en sprak zich uit tegen de genocide op minstens 40.000 Tamils door de Sri Lankese autoriteiten. Tijdens de massabetogingen in Turkije vorig jaar trok hij naar Istanboel om mee te betogen en met de organisatoren te discussiëren. In 2011 nam hij deel aan de ‘Vrijheidsvloot’ voor Gaza. Hij werd in internationale wateren gevangen genomen door het Israëlische leger en zat een week in een Israëlische cel. Ook daarna bleef hij de Europese medeplichtigheid aan de onderdrukking van de Palestijnen aanklagen.
-
Ierland. Voormalige professionele rugbyspeler steunt Paul Murphy
Door Stéphane Delcros
De voormalige internationale rugbyspeler Trevor Hogan heeft beslist om zijn steun uit te spreken voor de verkiezingscampagne van Paul Murphy voor de Europese verkiezingen van 25 mei.
Het gaat om de eerste belangrijke sportpersoonlijkheid in Ierland die zich publiek uitspreekt om de campagne van de Socialist Party te ondersteunen. Dit is belangrijk als onderdeel van de campagne om de zetel in het Europees Parlement te behouden. Het is niet verrassend dat we Hogan onder de aanhangers van Murphy vinden, de twee hadden elkaar in juni 2011 al ontmoet op de ‘vrijheidsvloot’ die militanten voor de Palestijnse rechten naar Gaza wilde brengen in een poging om de blokkade van Gaza door de Israëlische autoriteiten te doorbreken.
Trevor Hogan: “Ik steun Paul Murphy ten volle voor de Europese verkiezingen. Ik leerde Paul kennen in het kader van de vloot naar Gaza en ik was echt onder de indruk van zijn passie en zijn energie om te strijden tegen onrechtvaardigheid. Hij was een van de weinige stemmen die zich zo krachtig uitliet tegen het imperialisme en tegen de neoliberale agenda van het inhalige kapitalisme dat overal in Europa dominant is. Zijn integriteit en zijn verzet, alsook zijn capaciteit om duidelijk een echt alternatief naar voor te schuiven op basis van sociale en economische rechtvaardigheid, zal ik nooit vergeten. Dat is iets wat een reële impact heeft in het Europees parlement. We kunnen het ons niet permitteren om dat te verliezen.”
Trevor Hogan stond in de tweede lijn en speelde vier keer voor het Ierse nationale rugbyteam op het wereldkampioenschap, waaronder een wedstrijd in het tournooi Six Nations in 2007. Tussen 2002 en 2011 speelde hij 109 wedstrijden in de ‘Celtic League’ (nu omgevormd tot ‘Pro12’, de professionele competitie met ploegen uit Ierland, Schotland, Wales en Italië). Eerst speelde hij voor de provincie Munster (uit het zuidwesten, rond Cork en Limerick) en nadien voor Leinster (Dublin). Hogan beëindigde zijn rugbycarrière in 2011 op 31 jarige leeftijd wegens een aanhoudende blessure aan de knieën.
- Interview met Paul Murphy over de tweede ‘vrijheidsvloot’ voor Gaza (2011)
- Website van Paul Murphy
-
“Het succesverhaal Ierland” of de leegheid van hun retoriek
In het boek 1984 gaf George Orwell een perfecte beschrijving van de retoriek van de Ierse regering, de Europese Commissie en hun medestanders die vol lof zijn over de Ierse economie en het feit dat de trojka zich uit het land terugtrekt. Orwell omschreef dubbeldunk als volgt: “Besef hebben van algehele oprechtheid en tegelijkertijd zorgvuldig geconstrueerde leugens te vertellen.” De volledige retoriek over het ‘succesverhaal’ in Ierland is gebaseerd op lege propaganda en onwaarheden. Het verhaal dient een duidelijk doel: de Ierse regering steunen en een stok creëren om de bevolking in het zuiden van Europa te slaan.Ongemakkelijke feiten
De ongemakkelijke feiten geven aan dat er enkel voor de grote aandeelhouders en de superrijken een succesverhaal werd geschreven. Zij zagen hun winsten sinds 2007 met 21% toenemen. Dit jaar alleen betaalden de geredde banken en de staat 26 miljard euro uit aan de aandeelhouders. Ondertussen kent Ierland de grootste emigratiecijfers van de hele EU. Met een jongerenwerkloosheid die bijna 30% bedraagt, is dat niet verwonderlijk. De schuldenlast is inmiddels evenzeer onhoudbaar geworden, de schuld bedraagt 125% van het BBP.
Toch wordt herhaald dat de trojka zich terugtrekt en Ierland terug het eigen lot in handen kan nemen. Dat is een leugen opdat de regeringspartijen Fine Gael en Labour zich de komende vijf maanden, in de aanloop naar de verkiezingen, zouden kunnen voordoen als de redders van het land. In werkelijkheid zijn het niet de Ieren die vanaf 16 december opnieuw kunnen beslissen over het economisch beleid of andere beleidsdomeinen.
In de beperkte mate dat er zo’n recht bestaat in een wereld die gedomineerd wordt door financiële markten, werd dit recht door deze en de vorige regering weg gegeven. De heerschappij van de instellingen van de trojka zal gewoon doorgaan met een hele reeks mechanismen die een besparingsbeleid opleggen. De bevolking betaalt er een prijs voor, zowel op vlak van hun levensstandaard als inzake democratische rechten. Zie onder meer de tekst die ik schreef over de neoliberale besparingsdictaten die opgelegd worden.
Trojka
De trojka gaat zelf nergens naar toe. De bezoeken van mannen in dure maatpakken die in de straat daklozen passeren terwijl ze op weg zijn om nogmaals het besparingsbeleid te gaan opleggen, zullen blijven komen. Het IMF heeft een proces dat ‘Post-Programme Monitoring’ heet en onder meer twee rapporten per jaar vereist tot zowat alle schulden aan het IMF terug betaald zijn. Het IMF heeft al aangekondigd dat het kantoor dat het in Dublin betrok zal blijven. De Europese Commissie heeft een gelijkaardig programma, het ‘Post-Programme Surveillance’.
De Ierse staat is onderworpen aan een heel reeks ondemocratische nieuwe Europese economische regels. Die institutionaliseren het besparingsbeleid, waarbij er een belangrijke overdracht van bevoegdheden van verkozen regeringen naar de onverkozen Europese Commissie is.
Dit houdt in dat een staat kan onderworpen worden aan zware boetes van honderden miljoenen euro indien de lidstaat de ‘aanbevelingen’ van de Europese Commissie niet nakomt. Het betekent extra besparingen en meer belastingen. De regeringen moeten verplicht een begroting in evenwicht neerleggen, Davy Stockbrokers omschreef deze maatregel als “een abstract economisch concept dat niet met zekerheid kan vastgesteld worden.”
Toekomstige begrotingen
Het betekent dat begrotingsplannen nu op voorhand bij de Europese Commissie en Raad moeten ingediend worden voor aanbevelingen en dit nog voor het nationale parlement inspraak heeft.
De bevoegdheid om te beslissen over het economisch beleid blijft buiten de democratische controle van de meerderheid van de bevolking. Ook na het einde van het toezicht door de trojka blijft een strikte controle bestaan. Het dictaat van besparingen blijft bestaan en als een regering niet gehoorzaamt, volgen straffen. Dit is geen economische soevereiniteit.
De Europese Commissie doet het voor als maatregelen die een toekomstige crisis moeten voorkomen. Op deze manier wordt de geschiedenis herschreven. De crisis werd niet veroorzaakt door teveel publieke uitgaven of schulden. Ierland had in 2007 een van de laagste overheidsschulden van de Europa. Sinds de reddingsoperaties voor de banken is de overheidsschuld fors de hoogte in gegaan.
Nu worden maatregelen genomen om het besparingsbeleid op ondemocratische wijze vast te leggen in Europa. Het is nog maar het begin van wat de Commissie ziet als een “contractuele regeling” van het beleid, een regeling die neerkomt op een “trojka voor iedereen” in Europa.
Werkloosheid
Zes jaar van besparingsbeleid hebben geleid tot de hoogste werkloosheidsgraad in Europa sinds de invoering van de euro. Het heeft de economische crisis niet gestopt.
Nog meer besparingsbeleid betekent dat het voor 99% van de bevolking slechter zal worden, terwijl enkel de 1% rijksten er beter van worden. De grote bedrijven profiteren van het feit dat de loonkosten naar beneden gaan, de aandeelhouders kunnen op beide oren slapen.
Maar deze nieuwe regels kunnen doorbroken worden. Er zou hiervoor een echte linkse regering nodig zijn en een brede mobilisatie van onderuit. Als het establishment zich in de nationale vlug hult, moeten we denken aan wat James Connolly schreef: “Als het Engelse leger weg is en de groene vlag over het kasteel van Dublin wappert, dan zullen alle inspanningen tevergeefs zijn tenzij wordt begonnen met de organisatie van de socialistische republiek. Engeland zou het land nog steeds beheersen, zelfs indien de lippen van de Ierse autoriteiten op hypocriete wijze eer zouden betuigen aan de vrijheid die ze verraden.”
Dit element van hypocrisie geldt ook voor de hedendaagse Ierse politieke top met Enda Kenna, Eamon Gilmore en co. Ook de rest van het citaat is nog steeds relevant. De trojka verlaat Ierland langs de voordeur, maar enkel om langs de achterdeur terug binnen te komen. Hun besparingsbeleid, hun ondemocratische maatregelen en hun systeem moeten weg.
