Your cart is currently empty!
Tag: front van verzet
-
Strijdbare ABVV-meeting in Antwerpen: “We gaan ervoor!”
De grote zaal van het Bondsgebouw zat en stond afgeladen vol. De sfeer was bijzonder strijdbaar en ging gepaard met een strijdbare boodschap vanop het podium. De reeks aanvallen op onze levensstandaard moet van tafel. Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar de inzet van de komende acties is om dit beleid en dus deze regering weg te krijgen.
ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw bracht een overzicht van de aanvallen. Dat vroeg wel wat tijd, want deze rechtse regering opent een aanval op alle fronten. Er werd nadruk gelegd op de lonen en arbeidsvoorwaarden (index, anciënniteitsbarema’s, flexibilisering en individualisering,…), de pensioenen en brugpensioenen, tijdskrediet, gezondheidszorg, de verhoging van het inschrijvingsgeld,… Het overzicht van de horror-catalogus maakt duidelijk waar deze regering naar toe wil: een beleid dat enkel de belangen van de rijksten dient. De enige maatregel die de werkgevers een beetje pijn zou doen, de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid, werd meteen al terug uitgesteld. Het resultaat is dat de werkenden alle lasten van de besparingsplannen doorgeschoven krijgen, terwijl er voor het patronaat alleen maar extra cadeaus zijn. Een doorzichtige maatregel als de Kaaimantaks zal daar geen verandering in brengen.
Natuurlijk zijn de werkgevers enthousiast over deze plannen en roepen ze de vakbonden op tot ‘overleg’. De Leeuw stelde dat sociaal overleg terwijl het patronaat in een zetel zit en de vakbonden op stoelen waar de poten van afgezaagd zijn, weinig zin heeft. Hij vroeg de talrijke aanwezigen om begrip voor de spontane acties bij het spoor langs Franstalige kant – een vraag die meteen met een luid spontaan applaus werd beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen van La Louvière, Charleroi en Luik een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven. Uiteraard werd de agenda van het actieplan naar voor geschoven, maar dat de enorme woede al sneller tot spontane acties leidt werd begrepen en gesteund door de aanwezigen.
Het actieplan werd verder toegelicht door de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt. Die hield een strijdbare toespraak waarin hij duidelijk maakte dat het ABVV er voor wil gaan. Alle centrales trekken aan hetzelfde zeel en ook het gemeenschappelijk front met de andere bonden werd benadrukt. Verlaeckt haalde ook uit naar Karel – de zager en klager – Van Eetvelt die telkens weer uithaalt naar onze acties. Met de stakingsacties zal dit van antwoord gediend worden.
De impliciete boodschap van de regering wegstaken was aanwezig, de aanwezigen kregen een pak argumenten mee om de campagne op de werkvloer te voeren. Wat niet aan bod kwam, was ons alternatief op het huidige beleid. We willen toch niet gewoon terug naar een tripartite die volgens Di Rupo 70% van de huidige maatregelen op gang gezet heeft? Een indicatie van wat we wel willen, zou de strijd tegen wat we niet willen versterken. We kunnen hiermee ook twijfelaars meetrekken en de impact van de rechtse propagandavloed beantwoorden.
Deze ABVV-meeting toonde een strijdbare sfeer en een grote actiebereidheid. De opkomst was een pak groter dan bij de acties tegen het Generatiepact of de staking van 2012. De meeting werd gepast afgesloten met het zingen van De Internationale. De rechtse regering wil de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, ze zal daarbij op stevig syndicaal verzet botsen!
Foto’s door MediActivista:
-
Niet alleen Michel I, maar heel het besparingsbeleid wegstaken
Foto door PPICS De regeringsverklaring van Michel heeft alle twijfels weggenomen. De vakbonden verzwakken en de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien, is het doel. Zelden stuurde een regering zo openlijk aan op confrontatie. Het actieplan waarmee de vakbondsleiding het sociaal verzet op gang trekt, oogt eveneens indrukwekkend. Michel I ten val te brengen moet de inzet zijn, maar volstaat niet. We moeten heel het besparingsbeleid wegstaken.
De regering sloopt alle heilige huisjes die ze vooraf had aangekondigd. Daar bovenop trekt ze de pensioenleeftijd op tot 67. Dat “moet” omdat we gemiddeld ouder worden. “De kortste loopbanen en de hoogste pensioenen” – was dat maar waar – “dat kan toch niet”. Dat we niet alleen ouder, maar vooral heel veel productiever geworden zijn, komt even niet van pas.
Om te tonen dat ze niet zo asociaal is als de vakbonden beweren, gebruikt de rechtse regering de ‘socialist’ Frank Vandenbroucke als nuttige idioot. Die heeft een pensioenstelsel op basis van punten ontworpen. “Opgepast, als je er iets van overneemt, moet je het in zijn geheel toepassen!” Antwoord van de regering: “yeah right”. De sociaaldemocratie maakt het de regering wel echt gemakkelijk. Alle oppositiewerk van Onkelinx werd door Di Rupo op één persconferentie onderuit gehaald toen hij opeiste dat 70% van de door Michel geplande maatregelen al onder de vorige regering beslist werden.
Wouter Beke van CD&V wijst er met leedvermaak op dat onder Onkelinx de gezondheidszorg in 2013 slechts een groeipad van 0,9% volgde, terwijl de huidige regering 1,5% voorstelt. De enveloppe voor de welvaartsvastheid van de uitkeringen werd onder Di Rupo met 40% afgeroomd, terwijl de nieuwe rechtse regering de volle 100% belooft. Uiteraard recupereert die regering dat op talloze andere terreinen, maar het illustreert wel dat het besparingsbeleid de geloofwaardigheid van de sociaaldemocratie niet versterkt, maar ondermijnt.
Regering krijgt het niet gemakkelijk
Dat de regering het niet onder de markt zal krijgen, is niet te wijten aan de ongeloofwaardige oppositie van de sociaaldemocratie en de groenen. Dan zal Michel zich wel meer zorgen maken over het kaliber van zijn ministers. Hoe kom je erbij om Theo Franken staatssecretaris voor migratie te maken of Jan Jambon minister van binnenlandse zaken? Een sterke eerste minister zou dat nooit aanvaard hebben. Benieuwd of die andere N-VA regeringsleden fijnbesnaarder zijn. Het rekenraadsel van de nieuwe mobiliteitsminister Jacqueline Galant (MR) over de besparingen bij de NMBS was er ook niet naast.
Deze regering staat of valt met jobcreatie. Om de pensioenen betaalbaar te houden moeten jobs gecreëerd worden, om armoede te bestrijden eveneens etc. Voor de regering moet dat gebeuren door de patroons een kussen onder hun achterste te schuiven. Dan volgen de investeringen vanzelf. Hoeveel geloof ze daar zelf aan hechten, blijkt uit hun antwoord op de vraag hoeveel jobs dat zal opleveren: “Dat kunnen we niet weten, we hebben geen planeconomie”, zei Wouter Beke op één tijdens ‘De Zevende Dag’. Wat later herhaalde Patrick Dewael dat.
Beke en Dewael hopen zo vooral ‘links’ te ondermijnen. Het doet wat denken aan de Republikeinen in de VS. Die noemen Obama voortdurend een socialist om hem te discrediteren. De steun voor Obama is fors geslonken, maar de populariteit van ‘socialisme’ evenredig toegenomen. Dat de PS en de Groenen even weinig staan voor planeconomie als Obama voor socialisme, hoeven we niet uit te leggen. Dat de onzichtbare hand van de vrije markt anderzijds leidt tot economisch misbruik en crisis, tot een handvol superrijken en een eindeloos reservoir aan armen, is intussen overduidelijk. En ook dat dit op zijn beurt het kapitalistisch systeem en haar instellingen onder druk zet.
Actieplan op algemene vergadering voorleggen
Dat de vakbonden niet zomaar over zich zouden laten lopen, kon men al een tijdje aanvoelen. Het actieplan, de informatieve pamfletten, de werkonderbrekingen, de nationale betoging op 6 november, de beurtstakingen op 24 november, 1 december en 8 december en tenslotte de algemene 24-urenstaking op 15 december zijn een passend antwoord op de aanval van het patronaat en de regering.
We moeten dat actieplan met alle strijdbare militanten zoveel als het kan bediscussiëren en ter stemming voorleggen op algemene personeelsvergaderingen. Wie gestemd heeft over een actieplan zal de legitimiteit van de actie, zelfs als hij/zij tegengestemd heeft, beter respecteren. Wie de stemming verliest, kan nog altijd gebruik maken van het individueel recht op staking, maar dan zonder de meerderheid te belemmeren aan het werk te gaan. Dat zal ons beter in staat stellen nadien de staking te evalueren en de collega’s bij een volgende gelegenheid wel te motiveren.
Om de regering ten val te brengen zullen we iedereen nodig hebben. We kunnen ons geen gebekvecht onder vakbonden veroorloven en moeten al het mogelijke doen om de strijdbare militanten van de andere bonden bij te staan om interne tegenwerking te overwinnen. We mogen ons ook niet laten verdelen langs communautaire lijnen. Zelfs al zullen bepaalde maatregelen harder aankomen in de ene regio dan in de andere, deze regering is niet in de eerste plaats anti-Waals, anti-Brussels, anti-Vlaams of anti-Belgisch, maar anti-werknemer.
We roepen alle militanten op om het actieplan van de vakbonden vanaf vandaag voor te bereiden, te bediscussiëren, te bepleiten, te verdedigen. Als we daarmee deze regering en haar plannen weg krijgen, loont het meer dan de moeite, maar niet als het is om deze regering in te ruilen voor een heruitgave van de tripartite die ons “70%” van hetzelfde plan door de strot ramt. We hebben geen anti-werknemersregering, maar integendeel een arbeidersregering nodig. Een regering wiens beleid niet gericht is op het verzekeren van de winst van een handvol superrijken, maar van de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dat veronderstelt een volledige breuk met het huidige besparingsbeleid.
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- Een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag. Voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen!
-
PVDA houdt Protest Parade in Brussel
Onder een laat zomers zonnetje trokken zondag duizenden betogers door Brussel, de organisatoren van de PVDA spraken van 7.000 aanwezigen. De Protest Parade maakte duidelijk dat links bestaat en dat er uitgekeken wordt naar alternatieven op de harde besparingsplannen van de rechtse regering.
Het oplopend actieplan van de vakbonden met een algemene staking op 15 december stelt de uitdaging van een massabeweging die de regering Michel 1 ten val brengt. Maar we willen niet alleen Michel 1 weg, het volledige besparingsbeleid moet weg. Deze regering gewoon laten opvolgen door een nieuwe tripartite die het gevoerde beleid bevestigt, is geen alternatief. Veel aanvallen – denk maar aan het afbouwen van het brugpensioen of de ondermijning van de index – bouwen verder op het beleid van de vorige regering. Wouter Beke (CD&V) verklaarde dat het huidige regeerakkoord ook met de socialisten had kunnen gesloten worden. Wellicht had vooral de timing van de aanvallen er dan anders uitgezien.
Maar Beke heeft gelijk, een regering Di Rupo 2 is geen alternatief. Er zal een nieuwe massale arbeiderspartij nodig zijn die gaat voor een breuk met het besparingsbeleid, een partij waarin de brede waaier aan ideeën in de arbeidersbeweging een plaats vindt. Uiteraard is de PVDA als grootste kracht met ondertussen ook een electoraal gewicht en verschillende parlementsleden het beste geplaatst om daar een belangrijke rol in te spelen. Maar tegenover het rechtse offensief zullen we alle krachten nodig hebben. Een stakingspiket staat sterker als iedereen mee doet met respect voor elkaars gevoeligheden over de grenzen van vakbondskleuren of personeelsstatuten (arbeider, bediende, interimmer, werknemer van een onderaannemer, stagiair,…) heen. Dat geldt ook voor de politieke vertegenwoordiging van de arbeidersbeweging. Om tot een breed alternatief te komen, is openheid en respect van elkaars eigenheid belangrijk.
Deze openheid was er niet op de Protest Parade. We zagen net het omgekeerde met een loepzuivere betoging waarop elke afwijkende vlag, pankarte,… manu militari naar het einde van de betoging werd verwezen. Dat andere linkse krachten, zowel partijen als verenigingen, zich zoals afgesproken aan het einde van de betoging opstelden, was geen probleem en werd door niemand betwist. Maar dat je met een vlag of pankarte niet eens goeiedag mocht zeggen aan collega’s die elders in de betoging liepen, is een extreme vorm van het monddood maken van iedere vorm van discussie. We hadden de uitnodiging van Raoul Hedebouw, de woordvoerder van PVDA en Kamerlid, aan “iedereen die links is” om mee te betogen blijkbaar verkeerd begrepen.
Toen de PVDA langs Franstalige kant voor de verkiezingen de opening in de vorm van Gauche d’Ouverture aankondigde, werd dit door het ABVV van Charleroi terecht verwelkomd als een stap in de richting van de oproep die door dit ABVV-gewest op 1 mei 2012 werd gedaan om alle politieke krachten links van de PS en Ecolo te verenigen op een antikapitalistische basis. Moest het ABVV-gewest van Charleroi en Zuid-Henegouwen beslist hebben om deze oproep verder te benadrukken door aan de Protest Parade deel te nemen, of moesten andere strijdbare afdelingen en delegaties beslist hebben om mee te betogen, zouden ze dan ook naar het einde van de betoging verbannen zijn? Of zou deze delegatie zich hebben moeten opsplitsen tussen deelnemers die wel in de betoging zelf mochten meelopen en deelnemers die met vlaggen, pankartes of kranten van andere organisaties achter de linie van de ordedienst moesten opstappen?
Om het rechtse offensief te stoppen, biedt de tripartite zoals gezegd geen alternatief. We staan aan het begin van een strijdbeweging met een enorme inzet. De Belgische Thatchers willen onze levensstandaard drastisch naar beneden halen en de krachtsverhoudingen wijzigen in het voordeel van het kapitaal. Langs onze kant, die van de arbeidersbeweging, moeten we daar met alle krachten tegen ingaan. Het motto van ‘eenheid in verscheidenheid’, de basis van solidariteit, kan ons daarin enkel maar versterken.
Militanten van LSP zullen in de strijd tegen de rechtse regering zij aan zij staan met hun collega’s, vrienden, kennissen,… en dit over politieke meningsverschillen heen. Er staat ons veel werk te wachten om die regering weg te krijgen en dit zal uiteraard tot debat leiden: hoe kunnen we het syndicale actieplan het beste op onze werkvloer vertalen, wat is de volgende stap indien de regering op 15 december doof blijft voor onze eisen, wat moet er in de plaats van de regering-Michel komen,…? Het voeren en stimuleren van deze discussie, zowel op de werkvloer als op acties of onder militanten, is een integraal onderdeel van de voorbereiding van de volgende stappen in onze strijd. LSP denkt daar een constructieve bijdrage aan te kunnen leveren.
[divider]Rechtzetting door Eric Byl
Sommige lezers begonnen ongeduldig te worden over het stilzwijgen van socialisme.be over de gebeurtenissen die we hierboven becommentariëren en de beschuldigingen die de PVDA op haar website tegen LSP uitte. We hebben bewust gewacht met het publiceren van een reactie. We wilden immers niet onbezonnen reageren en de gebeurtenissen even laten bezinken. In het vuur van een polemiek kan men immers de neiging hebben zaken teveel aan de kaak te stellen zonder voldoende oog te hebben voor de politieke context. Men kan ook zoals de auteur van een artikel op de PVDA website zaken schrijven die niet met de waarheid stroken en zelfs ronduit contradictorisch zijn (zie dit artikel op pvda.be). Zo schrijft Max Van Cauwenberghe, blijkbaar een van de verantwoordelijken van de PVDA ordedienst, dat LSP-militanten voetzoekers naar de PVDA-ordedienst gegooid zouden hebben. Wie ter plaatse was, weet heel goed dat er geen voetzoekers te bespeuren waren. Hij beweert ook dat een vrouwelijke steward geslagen werd, er gekneusde ribben aan over hield en minstens twee weken werkonbekwaamheid is. Dat is straffe koek. Van de PVDA die toch voldoende advocaten en dokters ter plaatse heeft, kan je je afvragen waarom ze dan ter plekke niet onmiddellijk de verantwoordelijke van deze daad heeft laten identificeren. De uitleg is eenvoudig, wat Max beschrijft is nooit gebeurd. Had Max eerst nagedacht vooraleer te schrijven of toch minstens zijn artikel nog eens nagelezen, dan zou hij niet eerst denigrerend verwijzen naar een vijftigtal LSP-leden om het nauwelijks één zin later te hebben over “talrijke” LSP-militanten die getracht zouden hebben door te dringen tot de voorste rangen. Eerst laten bezinken vooraleer te schrijven, is echt wel nuttig en kan overbodige misverstanden wel degelijk helpen vermijden.
Wat de ordedienst van de PVDA op de protestparade aandurfde was niet meer gezien sinds de jaren ’80. Ikzelf had Jan Hasaers van de PVDA de avond voordien aan de lijn. Zijn voorstel om het antikapitalistisch blok achteraan bij de PVDA-betoging te doen aansluiten, leek me evident. Ik had echter niet begrepen dat dit voor hem en de PVDA ook betekende dat het verboden was voor individuen of enkele vrienden met LSP-vlaggen of pankartes om de rest van de betoging nog maar te gaan bekijken, een collega te gaan groeten of wat vrienden op te zoeken. Iedereen die nog maar een vlag van LSP, ALS of Blokbuster, een LSP-pankarte of enkele kranten om te verkopen bij had, werd manu militari verwijderd en achter de linies van de ordedienst gedropt. Dat is niet wat ik begrepen had uit ons telefoongesprek. Integendeel, Jan had me toen zelfs nog uitdrukkelijk bevestigd dat er geen enkel probleem was voor onze krantenverkoop. LSP had tenminste nog recht op een telefoontje, al was daaruit de echte bedoeling van de PVDA onmogelijk af te leiden. Anderen werd helemaal niets gevraagd, maar werden er evenens zonder pardon uitgeplukt en achteraan gedropt. Het overkwam minstens één anarchist met diens rood-zwarte vlag. Ondanks Max’ beweringen, klaagt ook de SAP erover dat wie haar pamflet wou verdelen eruit geplukt werd en eveneens naar achter werd verwezen (zie: dit artikel op sap-rood.org). De PVDA beweert dat LSP zich niet aan de afspraken zou gehouden hebben die ikzelf en Jan Hasaers aan de telefoon overeen kwamen, naar mijn inschatting waren de afspraken veel vriendelijker en opener dan wat de PVDA-ordedienst ervan gemaakt heeft. Deze betoging was een succes, maar de totale afwezigheid van enige vlag, pankarte, krant of pamflet van andere linkse organisaties in de PVDA-delegaties van de betoging doet bij ons een rilling over de rug lopen. We hopen dat dit niet de democratische vernieuwing is die de PVDA zegt na te streven.
[divider]
Foto’s vanop de Protest Parade
Foto’s door PPICSFoto’s door Loïc
Foto’s door Liesbeth
-
Redenen om mee te staken #ikstaakmee
De vakbonden hebben gisteren hun actieplan aangekondigd. Er wordt de komende dagen een informatieronde opgezet om op 6 november te betogen in Brussel en daarna drie provinciale stakingsdagen te houden gevolgd door een algemene staking op 15 december. Een uitstekend initiatief dat uiteraard meteen door regering en gevestigde media werd afgeschoten. Een antwoord op de argumenten van de kritikasters waarmee we ook de twijfelaars kunnen meetrekken.Wat heeft dit met mij te maken?
De maatregelen van de rechtse regering zijn een regelrechte aanval op onze levensstandaard. Enkele van de meest opvallende maatregelen:
- Een indexsprong gevolgd door een langere periode van ‘loonmatiging’. Op een volledige loopbaan komt dit al gauw neer op 20.000 euro.
- Langer werken: er is niet alleen de verhoging van de pensioenleeftijd, maar ook de verhoging van de leeftijd voor vervroegd pensioen en de beperking van de mogelijkheden voor tijdskrediet.
- Openbare diensten worden gepluimd waardoor we meer moeten betalen voor minder dienstverlening (bij zowel openbaar vervoer, post, onderwijs,…) terwijl het personeel er verder onder vuur wordt genomen.
- In de gezondheidszorg wordt fors bespaard
- Terwijl in de openbare sector jobs verdwijnen, komt er langs de andere kant dwangarbeid bij. Werklozen worden verplicht om 2 halve dagen gemeenschapsdienst te verrichten. Als er toch werk is, waarom krijgen ze dan geen volwaardig contract en volwaardig loon?
- Van jongeren over werklozen tot werkenden en gepensioneerden, iedereen wordt hard geraakt.
Moet iedereen geen duitje in de zak doen?
Deze week stelde een studie van Crédit Suisse dat de wereldwijde rijkdom nog nooit zo groot was, met een gemiddelde van 56.000 euro per volwassen. “De groei is vooral te danken aan de prestaties van de VS en Europa, met dank aan de gestegen waarde van vooral financiële activa”. Uit het rapport blijkt ook dat vooral de allerrijksten hiervan profiteren. “De 1% zou nu omgerekend bijna 50% van alle rijkdom bezitten. Die ongelijkheid en de ‘abnormale hoge inkomensratio’s’ leiden mogelijk tot een recessie.”
Zoals de Franse filosoof Piketty opmerkt: “De rijkste 1% waren goed voor 60% van de toename van het Amerikaanse nationale inkomen tussen 1977 en 2007.” De rijksten gingen er sinds het begin van de crisis verder op vooruit, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking moest inleveren. De rechtse regering zal dit verderzetten, er wordt bespaard op onze lonen, uitkeringen en openbare diensten. De enige maatregel die het patronaat een beetje pijn zou doen (de tweede maand loon bij arbeidsongeschiktheid betalen), werd meteen uitgesteld. Niet iedereen doet een duit in het zakje, wij tasten diep om een transfer van rijkdom van de gewone werkenden naar de superrijken te betalen.
Ja, maar de werkgevers moeten toch ook inleveren? Denk maar aan de Kaaimantaks…
Die Kaaimantaks of ‘doorkijktaks’ is wel heel doorzichtig. Zelfs CD&V-voorzitter Beke moest erkennen: “Toegegeven, de bijdragen uit kapitaal zijn bescheiden”. Een indexsprong is een transfer van werknemers naar werkgevers van 2,6 miljard euro. Een jonge werkende levert op zijn hele loopbaan meer dan 20.000 euro in. Tegenover die 2,6 miljard euro plaatst de regering een onduidelijke taks die 120 miljoen moet opbrengen, maar waarvan specialisten nu al uitgaan dat dit bedrag niet gehaald zal worden.
Zoals gezegd: de enige maatregel die de werkgevers pijn zou doen is al meteen met een jaar uitgesteld en de werkgevers hopen op afstel. De werkgevers willen wel dat we allemaal langer en harder werken, maar de gevolgen daarvan in de vorm van meer burnouts, stress en andere vormen van arbeidsongeschiktheid willen ze naar de gemeenschap doorschuiven.
We leven langer, langer werken is dan toch normaal?
We leven niet alleen langer, we zijn ook productiever. Het klopt dat werkenden twintig jaar geleden na hun pensionering een kortere levensverwachting hadden dan werkenden die vandaag op pensioenleeftijd komen. Maar de werkenden vandaag hebben wel veel meer bijgedragen. In 1980 waren we voor elk gewerkt uur 111% productiever dan in 1965. Tussen 1980 en 1995 was er een toename met 36% en in 2009 waren we per gewerkt uur 15% productiever dan in 1995.
Deze scherpe toename van de productiviteit houdt in dat we meer produceren op dezelfde tijd. We dragen meer bij aan zowel de werkgevers als de gemeenschap. Deze productiviteitsstijging kan niet alleen aan technologische vernieuwingen toegeschreven worden, er is ook een stijgende werkdruk. De cijfers van de burn-outs en stress bevestigen dit. Waarom zouden we nadat we evenveel jaren harder gewerkt hebben niet enkele jaren extra van een pensioen mogen genieten? Of moeten we werken tot we erbij neervallen?
Meer argumenten rond de pensioenen
OK, maar het gaat om de toekomst van onze kinderen…
Moest het om de toekomst van onze kinderen gaan, waarom wordt dan ook net daarop bespaard? Er wordt bespaard op zowat alles wat jongeren belangrijk vinden. Van jeugdbeweging tot de sportclub en het onderwijs. Het hoger onderwijs wordt duurder en samen met andere besparingen op het onderwijs ondermijnt dit de kwaliteit ervan. De jongeren komen zelf als eerste op straat met de boodschap dat niet op hun toekomst mag bespaard worden.
De jongeren die nu meer moeten betalen voor ontspanning en onderwijs – terwijl ze tegelijk repressief worden aangepakt met de GAS-willekeur – zullen de besparingen op onder meer de lonen, uitkeringen (denk maar aan de wachtuitkering) en pensioenen het hardste voelen.
Moeten we niet eerst overleg afwachten en dan pas actie voeren?
De regering zegt te willen overleggen met de vakbonden om de reeds genomen beslissingen door te voeren. In het regeerakkoord zelf wordt vooral gesproken over advies van de sociale partners en niet over overleg. Deze rechtse regering is vastbesloten om een harde aanval op onze levensstandaard in te zetten. Dat rechts niet geïnteresseerd is in sociaal overleg, werd helemaal duidelijk aan het N-VA-congres waar De Standaard N-VA’er Discart hoorde verklaren: “Ik hoop dat het regeerakkoord de Walen dermate op de zenuwen werkt dat ze met talloze stakingen een totale chaos veroorzaken.” Wie is hier eigenlijk onverantwoord en wie organiseert chaos?
Meer over het ‘sociaal overleg’ dat de rechtse regering voor ogen heeft
Deze regering is toch democratisch verkozen…
Wij hebben een democratisch recht om actie te voeren. Het klopt dat de regering dat recht wil afbreken – denk maar aan de minimumdienst bij het openbaar vervoer (moesten ze daar echt met de dienstverlening inzitten, dan zouden ze er niet op besparen). Maar het democratisch recht op actie bestaat nog. Als we de maatregelen willen stoppen, zullen we er gebruik van moeten maken. Naar ludieke of symbolische acties heeft de regering geen oren.
Waarom zou ik staken? Haalt het wel iets uit?
Geen enkele sociale verworvenheid is bekomen door het vriendelijk te vragen. Iedere verworvenheid die we als gewone werkende kennen, is er niet zomaar gekomen. Het is op basis van strijd en stakingen dat we zaken afgedwongen hebben. Daarbij hebben de werkgevers op ieder ogenblik geklaagd over de stakers die de bevolking en de economie zouden ‘gijzelen’ en zich onverantwoord opstelden. Als we de werkgevers laten doen, dan zouden we geen enkele sociale bescherming kennen. Dan zouden ze onze werkloosheid en miserie organiseren, onze koopkracht kelderen en wie daar iets over durft te zeggen, meteen repressief de mond snoeren.
Wat hebben eerdere stakingen bekomen? Het einde van kinderarbeid, algemeen stemrecht, sociale zekerheid, betaald verlof, indexering van de lonen, regels inzake veiligheid en gezondheid op de werkvloer,… Wie dat allemaal onbelangrijk vindt, heeft natuurlijk redenen om zich tegen de staking te verzetten. We begrijpen de positie van VOKA, VBO en de rechtse regering die voor de rijken rijdt dan ook. Maar de meerderheid van de bevolking heeft wel belang bij de acties.
Lees ook: Betaald verlof, met dank aan onze stakende overgrootouders
Zal er naar ons geluisterd worden?
Zoals gezegd: als we ons beperken tot het braafjes vragen niet. Een staking legt het hele systeem plat en maakt duidelijk wie het systeem eigenlijk doet draaien: de gewone werkenden. Een eenmalige protestactie volstaat niet, een gezondheidswandeling in Brussel evenmin. Er is nu een goede aanzet voor een actieplan met eerst informatierondes in de bedrijven gevolgd door een nationale betoging, provinciale stakingen en een algemene staking op 15 december.
We kunnen dit aangrijpen om er een succes van te maken. Dat kan door in de informatieronde zoveel mogelijk discussie te voeren, degelijke onderbouwde argumenten naar voor te schuiven en de mobilisaties zo breed mogelijk te doen. Met het opbouwende actieplan kunnen we telkens een stap verder gaan. Het wegstaken van deze regering zal niet volstaan, we zullen het volledige besparingsbeleid moeten wegstaken.
Wat willen we uiteindelijk bereiken?
Doorheen de beweging zullen we een duidelijk alternatief op het besparingsbeleid naar voor moeten brengen. De scherpste kantjes afvijlen zal niet volstaan. Er is een volledige breuk met het besparingsbeleid nodig. We leven in een wereld waar de 85 rijksten evenveel bezitten als de helft van de wereldbevolking, zoals een studie van Oxfam eerder duidelijk maakte.
Steeds meer mensen zijn ervan overtuigd dat we niet verder kunnen met dit systeem. Het lijkt een gigantische opdracht om een einde te maken aan het kapitalisme, maar de woede tegenover het establishment neemt toe. We zullen deze woede moeten organiseren met een programma waarmee we de hefbomen van de economie aan de hebzucht van de grote aandeelhouders, speculanten en grote patroons onttrekken om ze in handen van de gemeenschap te brengen. Dat is het programma van democratisch socialisme.
“De arbeiders hebben niets dan hun ketenen te verliezen, ze hebben een wereld te winnen.” Dat stelde Karl Marx in zijn tijd. Dat is vandaag bijzonder actueel.
Lees ook:
Om steeds grotere ongelijkheid te stoppen, moeten we een einde maken aan het kapitalisme -
Het einde van het sociaal overleg? N-VA zoekt scherpe confrontatie op
De regeringsverklaring is een open oorlogsverklaring aan de werkenden en uitkeringstrekkers. Dit zal onvermijdelijk tot protest leiden. Ook Kris Peeters (CD&V) erkent dit: “Er komt vakbondsprotest, we moeten daar niet flauw over doen”.
Onder de regeringspartijen is er wat discussie over hoe op het vakbondsprotest moet gereageerd worden. Waar CD&V – de banden met ACV indachtig (ook al wegen die banden blijkbaar niet sterk genoeg door om een significante tegenstem op het CD&V-congres over regeringsdeelname te bekomen) – zegt dat sociaal overleg nodig is, hoopt N-VA dit zoveel mogelijk aan de kant te schuiven.
Peeters (CD&V) stelt in De Standaard dat er duidelijke afspraken gemaakt zijn en dat “als de N-VA wil bewijzen dat het sociaal overleg niet meer deugt, dan zal dat zonder ons zijn.” De Wever omschreef in De Tijd hoe ver dat overleg kan gaan: “We willen de geplande hervormingen met hen bespreken om zo, in de mate van het mogelijke, tot akkoorden te komen.” En nog: “Lukt dat niet, dan zal de regering beslissen. Maar het aanbod ligt wel op de tafel. De bonden kunnen dat natuurlijk negeren, maar zijn ze dan bezig met onze welvaart of met de sociale verkiezingen in 2016? Ik denk eerder dat laatste.” Kortom, als de vakbonden mee in het afbraakbeleid stappen, mogen ze dat doen en anders beslist de regering zelf wel.
De afkeer tegenover de vakbonden werd door een deelnemer aan het N-VA-congres weinig subtiel verwoord. De Standaard noteerde uit de mond van Michael Discart: “Ik hoop dat het regeerakkoord de Walen dermate op de zenuwen werkt dat ze met talloze stakingen een totale chaos veroorzaken.” Met andere woorden: we provoceren er op los in de hoop chaos te organiseren en vanuit die chaos onze communautaire agenda toch te realiseren.
In het regeerakkoord wordt het sociaal overleg stiefmoederlijk behandeld. Meer nog, op heel wat plaatsen wordt enkel nog gesproken over ‘advies van de sociale partners’ in plaats van overleg. Zo wil de regering de flexibiliteit op de werkvloer opdrijven en stelt ze onder meer voor om “na advies van de sociale partners” over te gaan tot een annualisering van de arbeidstijd. We citeren letterlijk: “De vereenvouding en de modernisering […] wordt na advies van de sociale partners voortgezet, zoals onder meer een flexibele arbeidsorganisatie en arbeidstijd, zoals de annualisering van de arbeidstijd, deeltijds werken, overuren en glijdende arbeidsuren.” En ook de loonvorming is slechts “advies van de sociale partners” waard terwijl het resultaat al vast ligt: “In het nieuwe model zullen de werknemers een loon ontvangen dat meer overeenstemt met hun competenties en productiviteit, in plaats van een louter lineaire toename in functie van leeftijd en anciënniteit.”
Alsof er van wordt uitgegaan dat een IPA onderhandelen toch niet zal lukken, wordt al direct aangekondigd dat in dat geval de regering zelf wel een loonnorm zal opleggen. Onderhandelingsruimte is er overigens toch niet: na de indexsprong kondigt de regering meteen een blijvende loonstop aan.
Frank Vandenbroucke van de pensioencommissie – en mogelijk van een terugkeer naar zijn SP.a – gaat wel akkoord met een verhoging van de pensioenleeftijd, maar bekritiseerde het regeerakkoord omdat het zonder overleg met de vakbonden gebeurt. De sociaaldemocratische versie van het besparingsbeleid bestaat uit onderhandelde afbraak, de rechtse regering gaat voor directe en harde afbraak.
Over het resultaat van het beleid van de rechtse regering is het regeerakkoord ook al duidelijk. “Een eventuele verhoging van het aantal leeflooncliënten ten gevolge nieuwe sociaal-economische hervormingen zal desgevallend leiden tot bijkomende compensatiemiddelen voor de OCMW’s.”
Marc Leemans (ACV) had gelijk toen hij stelde dat het geen zin heeft om het sociaal overleg te beperken tot de punten en komma’s van een beleid dat al vast ligt. Als het is om groen licht te geven aan een asociaal beleid waarvan de regering zelfs niet toelaat dat de scherpe kantjes eraf gevijld worden, heeft het inderdaad weinig zin.
Deze regering gaat voor de provocatie. Provocateurs laten doen leidt enkel tot meer provocaties, het zal er op aankomen om ze snel weg te jagen. Ook Iron Lady Thatcher werd in de jaren 1980 in Groot-Brittannië van de macht verdreven. Door strijd per sector of stad – van de mijnwerkers tot Liverpool – lukte dat niet, maar door eengemaakt verzet rond de gehate Poll Tax kreeg Thatcher een genadeslag. Waarom zou dit met de nieuwe Belgische klonen van Thatcher niet mogelijk zijn? Beginnen met het organiseren van het verzet van allen samen tegen de regering van de rijken, is wat ons nu te doen staat.
-
Opmerkelijke actie-oproep van FGTB Jeunes
De Jeunes FGTB (ABVV-Jongeren) roepen op tot eengemaakt verzet tegen de aanvallen van de regeringen. Er is een concrete oproep voor een actie op 24 oktober om 16u voor de Beurs in Brussel. LSP en zijn jongerenorganisatie Actief Linkse Studenten (ALS) ondersteunt de oproep en nodigt iedereen uit om mee aanwezig te zijn op 24 oktober. Hieronder een vertaling van de oproep van FGTB Jeunes.Persbericht van Jeunes FGTB
De FGTB Jeunes roepen op tot een brede en sterke linkse jongerenbeweging om in te gaan tegen de harde rechtse regering.
Het is de gong die een titanenstrijd aankondigt die we net hoorden. Een regering van de rijken en de patroons tegen de werkenden, studenten en sociale uitkeringstrekkers.
Maar dat is niet alles. Ook in de gewesten en gemeenschappen zal strijd gevoerd worden. We moeten opkomen voor het behoud van de federale solidariteit in ons land – met de sociale zekerheid als belangrijk symbool – maar we moeten ook strijden tegen de overname van de democratie door politici die enkel oog en oor hebben voor hun klasse. Zij creëren verdeeldheid onder de werkenden om beter te kunnen ingaan tegen alle verworvenheden die we door strijd hebben afgedwongen.
We moeten ons verenigen want als aan de pensioenen wordt geraakt, gaat het om onze pensioenen. Als de lonen worden aangepakt, gaat het om onze lonen. Als de werkgelegenheid onder vuur ligt, gaat het om ons werk, onze trots, de dagen die we met onze gezinnen kunnen doorbrengen. We moeten zwoegen om de aandeelhouders van dienst te zijn en om van de kruimels onze huur te betalen. Op regionaal vlak kunnen we evenmin de aanvallen aanvaarden, deze raken jongeren in het onderwijs of nog de hulp aan aan jongeren. De aanvallen komen van alle kanten en komen bijzonder hard aan bij jongeren. Minder geld voor openbare diensten, betekent ook minder omkadering in het onderwijs, een grotere greep van de privésector betekent ook minder personeel in de openbare dienstverlening. Voor de jongerenorganisaties tekent zich een toekomst met minder middelen af, terwijl de groeiende precarisering net de noden doet toenemen. Jongeren hebben al voldoende betaald voor een crisis waarvoor ze niet verantwoordelijk zijn: uitbreiding van de inschakelingsstage, beperking van de inschakelingsuitkering in de tijd, gedwongen controle, steeds meer onzekere jobs,… De regering komt nu met de genadeslag met tal van onrechtvaardige en absurd maatregelen die bovenop de regionale besparingen komen.
We moeten van de verschillende regeringen niet verwachten dat ze beseffen dat het besparingsbeleid nergens tot leidt. De verlenging van de loopbaan op een ogenblik dat er geen werk voor jongeren is, zal de werkloosheid doen toenemen. De kosten voor gezondheidszorg voor oudere werkenden laten stijgen en een grotere neerwaartse druk op de lonen van andere werkenden zal evenmin een stap vooruit betekenen. Naast het feit dat deze maatregel totaal niet efficiënt zijn, valt ook op dat het niet bepaald om originele voorstellen gaat. Gedwongen arbeid bestaat al bij niet betaalde stages waarbij jongeren verplicht worden om onder het mom van een opleiding en op straffe van sancties verplicht worden om te werken, de neerwaartse druk met een schandalige discriminatie op basis van leeftijd bestaat al, we betalen nog steeds een prijs voor indexsprongen uit het verleden,…
Het is tijd dat de jongeren voor een frisse wind zorgen door radicaal andere oplossingen naar voor te schuiven: een collectieve arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en behoud van lonen, versterking van de openbare diensten, belasting op inkomsten uit kapitaal, rechtvaardige en progressieve belastingen, stopzetting van de verminderingen voor patronale bijdragen en van cadeaus aan de private bedrijven, creatie van duurzame en degelijke jobs en vooral he teinde van de uitbuiting die jongeren ondergaan met allerhande nep-statuten.
Jeunes FGTB doen een oproep aan alle jongeren, studenten en linkse jongerenorganisaties om de onaanvaardbare maatregelen van de federale en regionale regeringen te verwerpen.
We doen een oproep aan jongeren die denken dat de 32-urenweek een oplossing is voor de jongerenwerkloosheid.
We spreken af op 24 oktober om 16u aan de Beurs in Brussel.
Alle jongerenbewegingen die de oproep steunen zullen er het woord nemen. Het is een eerste afspraak om een collectief en krachtig antwoord van de jongeren te bieden op de aanvallen van de regeringen.
-
Rechtse Thatcheriaanse regering zoekt harde confrontatie op
“Dit is de regering die ik wilde”, stelde Bart De Wever tevreden. De volledige plannen zijn nog niet bekend, maar wat al geweten is gaat ver. Deze rechtse regering gaat een pak verder dan alle vorige regeringen bijeen. De aanvallen gaan verder dan het Generatiepact, het Globaal Plan en het St Annaplan, vorige aanvallen waartegen hard actie werd gevoerd. De vraag die zich dan ook meteen opwerpt is hoe we dit kunnen stoppen?
Pensioenen onder vuur
Voor de begroting van dit of volgend jaar zal dit wellicht weinig impact hebben, maar de rechtse regering moet persé heilige huisjes slopen. De verhoging van de pensioenleeftijd in 2025 tot 66 jaar en in 2030 tot 67 jaar is daar een voorbeeld van. Deze partijen willen duidelijk maken dat hun besparingsbeleid niet alleen voor de komende vijf jaar geldt, maar ook voor daarna. Tegelijk wordt de mogelijkheid van vervroegd pensioen verder beperkt, de minimumleeftijd voor vervroegd pensioen gaat naar 63 jaar. Het vroegere brugpensioen kan vanaf 2015 nog maar vanaf 62 jaar (en 60 bij collectieve maatregelen zoals een sociaal bloedbad). Voor de berekening van de ambtenarenpensioenen blijft voorlopig de regel dat de laatste 10 jaren in rekening worden genomen, wel zal het voor nieuwe ambtenaren langer duren om een volwaardige loopbaan op de teller te hebben.
Deze aanvallen op de pensioenrechten gaan verder dan wat met bijvoorbeeld het Generatiepact werd opgelegd. Daartegen werd massaal actie gevoerd, onder meer met het argument dat het niet opgaat om ouderen langer aan de slag te houden op een ogenblik dat veel jongeren geen werk vinden. Nu gaat de regering dus nog een stap verder en wordt ook de bijzonder symbolische pensioenleeftijd opgetrokken. Alsof het met de huidige werkdruk mogelijk is voor verplegend personeel om tot 67 patiënten op te heffen, voor leraars om nog voeling met jongeren te hebben of voor wie zware handenarbeid verricht om dit vol te houden. Het optrekken van de pensioenleeftijd is een harde provocatie die een hard antwoord vereist.
Lees ook: Pensioenen onbetaalbaar? Een leugen
Indexsprong en gemeenschapsdienst voor werklozen
De erg lage inflatie en zelfs deflatie op dit ogenblik maakt dat een indexatie van de lonen er nog niet direct zit aan te komen. Maar dat betekent niet dat een indexsprong, zelfs met de beperkte aanpassingen die er zouden komen voor de laagste lonen, minder hard zal zijn. De regering gaat er zelf van uit dat dit de bedrijven 2,6 miljard euro oplevert. Een bedrag dat eigenlijk aan de werkenden toekwam wordt aan de werkgevers gegeven. Sommigen klagen hard over communautaire transfers maar organiseren zelf veel grotere transfers van de werkende bevolking naar de rijksten. Een indexsprong is een aanval op onze koopkracht.
Dat N-VA op dat vlak verder wil gaan, bleek uit een voorstel dat het wellicht niet gehaald heeft (zoals opgemerkt zijn de definitieve teksten nog niet bekend). Vorige week stelden de neoliberale Vlaams-nationalisten immers voor om het minimumloon voor jongeren naar beneden te halen. VOKA juichte en voegde er aan toe dat de maatregel best veralgemeend kan worden. Mogelijk zal deze maatregel van een directe verlaging van de lonen het niet halen, maar een indexsprong komt uiteindelijk op hetzelfde neer: minder reëel loon voor evenveel werken.
Als de werkenden aangepakt worden, mogen de uitkeringstrekkers niet achterblijven. Neen, de enige discriminatie die deze regering aanvaardt is deze voor de rijksten. Die moeten we gerust laten en met steeds meer cadeaus paaien. Voor de werklozen hebben de liberalen hun zin niet volledig gekregen, er komt immers geen beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. Maar er moest een heilig huisje sneuvelen en dus wordt verplichte gemeenschapsdienst van twee halve dagen per week ingevoerd voor langdurig werklozen. Duizenden werklozen kunnen voortaan door onder meer de steden en gemeenten ingeschakeld worden. Het kan de lokale overheden toelaten om het reguliere personeel te vervangen door deze dwangarbeiders die niet voor een regulier loon werken, maar voor hun armoedige uitkering. Als er toch werk is voor deze werklozen, waarom krijgen ze dan geen degelijke job aan degelijke voorwaarden aangeboden?
Lees ook: Geen indexsprong, maar herstel van de volledige index
Van echte jobs naar dwangarbeidAnnualisering van de arbeidstijd
Wat de omvang van dit voorstel zal zijn, is nog niet bekend. Maar verschillende media wijzen op het voorstel van de annualisering van de arbeidstijd. Dat betekent dat de arbeidstijd niet langer per dag en per week wordt bekeken, maar per jaar. De ene week 60 uur werken en de volgende 20 betekent dat gemiddeld 40 uur wordt gewerkt en is dan perfect legaal. Het is een vorm van doorgedreven flexibiliteit waarbij werkenden als citroenen volledig kunnen uitgeperst worden. En dat uiteraard tot aan hun 67ste.
Cadeaus voor patronaat
“We nemen, maar we geven meer terug”, aldus De Wever. Dat klopt, alleen vertelt De Wever er niet bij dat bij ons gepakt wordt om aan het patronaat te geven. Er wordt bijna 8 miljard bespaard in de sociale zekerheid, onder meer de uitgaven voor de gezondheidszorg worden afgeremd en het brugpensioen afgebouwd. Het afremmen van de uitgaven voor de gezondheidszorg zal de bestaande tekorten verder versterken, een kwart van de ziekenhuizen is bedreigd door een tekort aan middelen. Er wordt gezegd dat we een deel zullen terugkrijgen via onder meer een hogere forfaitaire beroepskost in de personenbelasting, maar dat zal niet opwegen tegen wat we extra moeten betalen voor gezondheidszorg, brandstof en tabak (met opnieuw hogere accijnzen) en de vele andere besparingsmaatregelen op zowel federaal als regionaal en lokaal niveau.
Aan wie wordt dan wel gegeven? De bedrijven krijgen meteen 1 miljard euro en met de indexsprong wordt nog eens 2,6 miljard cadeau gedaan. En het houdt niet op. De regering wil zoals eerder aangekondigd de werkgeversbijdragen op het loon verminderen van 33% tot 25%. Naargelang de berekeningen zou dat tot 5 miljard euro kosten.
Van de veel besproken meerwaardetaks op aandelen waar CD&V op aandrong is niets meer terug te vinden. De stelling dat ook de grootste vermorgens moeten bijdragen dient vooral voor de retoriek. Een beperkte hogere transactietaks op het verhandelen van aandelen en de belofte dat structuren in belastingparadijzen harder zullen aangepakt worden (met welk personeel dacht de regering dat te doen?), moeten de schijn van evenwichtigheid redden. Maar de essentie blijft overeind: “deze regering rijdt voor de rijken”, zoals ACV-voorzitter Leemans opmerkte.
Het verzet organiseren
De maatregelen die al bekend zijn, vormen een grote provocatie voor de werkenden en hun gezinnen. Dat de ongerustheid groot was, na de maatregelen van de Vlaamse regering was dat niet verwonderlijk, bleek al in de goede opkomst voor de syndicale bijeenkomst van 23 september. Ook onder jongeren zijn de eerste acties al op gang getrokken met na eerste scholierenacties in Gent een goede opkomst voor een nationale studentenbetoging en druk om de strijd verder te organiseren met een democratische betrokkenheid van onderuit waarbij het verzet niet beperkt wordt tot enkel de verhoging van de inschrijvingsgelden. In de socioculturele sector kreeg de oproep Hart boven Hard een brede weerklank.
In een pamflet dat onder meer op de syndicale meeting stelden we dat het stoppen van de aanvallen “krachtsverhoudingen en een massabeweging vereisen. De regering zal niet alle munitie ineens verschieten, maar in de tijd gespreide aanvalsgolven plannen. Als we wachten tot alle details gekend zijn, komen we te laat. Maar alleen met de overtuigden in actie gaan, zonder de tijd te nemen om collega’s voor te bereiden en te betrekken bij het bepalen van de acties, is eveneens fout.
“Iedereen is nodig, ook wie bij een andere vakbond is of bij geen enkele. Niet door hen van alles te verwijten, maar door samen de moeilijkheden te overstijgen, kunnen we hen winnen voor gezamenlijke strijd. De rechtse regering zal om ons te verdelen maatregelen nemen die de ene regio harder treffen dan de andere. Veel Vlaamse arbeiders zijn net zo hard tegen het rechtse beleid als hun Waalse en Brussselse collega’s, andere hebben zich schromelijk vergist. We willen hen niet isoleren, maar argumenten aanreiken waarmee ze ook hun gemeenschap kunnen overtuigen. Solidariteitsbezoeken kunnen wonderen verrichten.
“Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren. Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24 of 48 urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.”
Welk alternatief?
In ons pamflet stelden we nog: “De algemene stakingen van 1993, van 2005 en van 30 januari 2012 waren er niet op gericht de regering te doen vallen. Ieder mogelijk alternatief leek toen nog rechtser dan de zittende regering. Dat argument is nu van de baan. Maar het betekent nog niet dat de vakbeweging zich in de armen moet gooien van de tripartite of de alternatieve coalities in Brussel en Wallonië. Die blijven wel van de symbolen af, maar hun strategie is die van de vorige federale regering: besparingen waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld in de hoop erger te voorkomen.
“Waar dat toe leidt weten we nu. Bij veel werknemers heeft dat de idee gevoed dat besparen de enige mogelijkheid is, bij de patroons de lust opgewekt naar nog meer. In plaats van erger te voorkomen heeft men zo de rode loper uitgerold voor de rechtse coalitie. De federatie Wallonië-Brussel bespaart de komende twee jaar 300 miljoen € in het onderwijs, dat is proportioneel meer dan Vlaanderen. Bovendien worden de eerste twee jaren slechts 1 op de 5 vertrekkende ambtenaren vervangen, 1 op 3 de volgende jaren. Dat is geen alternatief.
“We moeten integendeel strijden voor een programma dat de reële behoeften vervult van de overgrote meerderheid van de bevolking, niet het winstbejag van een handvol superrijken.”
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen. Geen annualisering van de arbeidstijd
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Geen verhoging pensioenleeftijd. Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies
De patroons vinden dit onbetaalbaar. We hebben nochtans nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Niet de middelen, maar de politieke wil ontbreekt. Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
-
Geen Thatcher in België
Info- en actieplan tegen rechtse regering nodig
De rechtse partijen die warm lopen voor de federale regering kennen maar één logica, die van de vrije markt en de winstmaximalisatie van de grote bedrijven. Hoe meer cadeaus de grote bedrijven krijgen, hoe meer er daarvan zou doorsijpelen naar de gewone bevolking. Op die manier zouden inleveringen op onze levensstandaard uiteindelijk aan ons ten goede komen, zo luidt hun logica. Op deze manier stapt de ‘Zweedse regering’ volledig mee in de oude achterhaalde logica van Margaret Thatcher en Ronald Reagan uit de jaren 1980.Zelfs het Federaal Planbureau becijferde dat het volgen van een strikt traject met tegen 2016 een begroting in evenwicht zou leiden tot het verlies van 47.000 jobs. De becijfering gebeurde al in juni, maar het resultaat raakte nu pas bekend. Sindsdien zijn de algemene economische cijfers er niet op verbeterd. Bovendien maakt de becijfering duidelijk dat er ook bij ongewijzigd beleid onvoldoende jobs zouden bijkomen om een antwoord te bieden op de massale en groeiende werkloosheid in ons land.
Voor de rechtse politici is de vaststelling van het Planbureau slechts een “ongemakkelijke waarheid” waar geen rekening mee wordt gehouden. Daarvoor zitten ze te vast in hun neoliberale dogma’s. Zoals Marc Reynebeau in De Standaard schreef: “Politici zijn zo doordrongen van het marktdenken, dat ze het niet langer zien als de ideologische keuze die het nochtans is, maar alleen nog als een onwrikbare noodzaak.” Ook dat was kenmerkend voor de retoriek van Thatcher, volgens de toenmalige en huidige neoliberalen is er nu eenmaal geen alternatief.
Het neoliberale beleid van Thatcher en co heeft de ongelijkheid tot nooit geziene hoogten gestuwd. De enorme transfer van rijkdom van gewone werkenden en uitkeringstrekkers naar superrijken heeft toen en sindsdien nooit geleid tot het doorsijpelen van de welvaart naar beneden. Het heeft ook niet geleid tot meer jobs. Waarom zou dit vandaag anders zijn? Wat heeft het besparingsbeleid de gewone Grieken, Spanjaarden of Ieren al opgeleverd? Hun levensstandaard ging er enkel maar op achteruit.
Heilige huisjes
Net zoals Thatcher destijds wil de rechtse regering zich niet beperken tot een hard neoliberaal beleid, maar moeten er symbolen aan geloven. ‘Heilige huisjes’ of ‘linkse taboes’ moeten sneuvelen. Dat het gaat om ‘taboes’ als de sociale zekerheid die honderdduizenden mensen uit de armoede houdt, maakt hen niets uit. De N-VA van De Wever verkiest bijvoorbeeld de ‘korte pijn’ bij het aanpakken van het pensioenstatuut van ambtenaren, de afschaffing van het stakingsrecht door het opleggen van minimumdienstverlening bij het openbaar vervoer of de indexsprong.
Moesten we nu eens niet op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking besparen maar net publieke middelen pompen in de broodnodige investeringen in zowat alle publieke diensten, van kinderopvang over onderwijs en jeugdbewegingen tot gezondheidszorg, huisvesting, openbaar vervoer en energie tot pensioenen? Moesten we nu eens het geld hiervoor zoeken waar het zit, in de zakken van de superrijken?
Neen, die optie is voor de neoliberalen onrealistisch en onmogelijk. De reden hiervoor is even overtuigend als deze waarom we moeten besparen: het is zo omdat het zo is en omdat er geen alternatief zou zijn. Wij aanvaarden deze logica niet en strijden voluit voor een socialistisch alternatief. Harde strijd tegen de rechtse regering zal nodig zijn, maar ook ‘iron lady’ Thatcher is destijds door massaprotest neergehaald. Laat ons bouwen aan een front van verzet met een breed gedragen info- en actieplan om een einde te maken aan de rechtse regering en het rechtse beleid.
-
Syndicale meeting: “Het verzet begint vandaag”
We waren met ongeveer 7.000 op de syndicale meeting in Brussel georganiseerd door het gemeenschappelijk vakbondsfront. De actie was gericht tegen de plannen van de rechtse regering die gevormd wordt. Die “luistert maar naar één kant, de rechterkant, om enkel te horen wat de patroons zeggen”, verklaarde een spreker op het podium. Er werd ingegaan tegen het geplande beleid, maar de actie was ook een eerste stap in het organiseren van het verzet tegen de nooit geziene frontale aanval op de sociale zekerheid en de arbeidersbeweging die door de kamikazecoalitie in de steigers wordt gezet.
Verslag door Nico
Een verhoging van de leeftijd voor vervroegd pensioen, aanvallen op de lonen, antivakbondsmaatregelen, dwangarbeid voor werklozen,… Het is een echte sociale ramp die voorbereid wrodt. Volgens een rapport van het Federaal Planbureau heeft het strikt opvolgen van de Europese besparingsproject harde gevolgen, er zouden maar liefst 47.000 jobs door verloren gaan. Vanop het podium werd dit cijfer uiteraard aangehaald door de syndicale sprekers. Een ander cijfer: een indexsprong zoals voorgesteld door de rechtse coalitie zou voor een jonge werkende over zijn of haar volledige loopbaan neerkomen op een inkomensverlies van 20.000 euro!
“Laat de rijken de crisis betalen”
Deze slogan werd enthousiast meegeroepen door de aanwezigen voor de sprekers van het ABVV, ACV en ACLVB het woord namen. Het klopt dat er wel degelijk middelen aanwezig zijn. De kapitalistische elite heeft middelen genoeg, wat overigens een uitdrukking is van de enorme transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de allerrijksten, de grote patroons, speculanten en beroepsaandeelhouders. De 10% rijksten in ons land zijn goed voor 44% van de totale rijkdom terwijl 15% van de bevolking onder de armoedegrens leeft (en zonder sociale zekerheid zou dat 42% zijn).
Op de bijeenkomst werd meermaals gezegd dat dit nog maar het begin is. “Het verzet begint vandaag”, verklaarde ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. Marc Leemans van het ACV besloot zijn toespraak als volgt: “We zullen elkaar snel terugzien.” De herfst zou wel eens heet kunnen worden. We moeten dan ook de discussie aangaan over hoe we onze collega’s zo goed mogelijk kunnen informeren, sensibiliseren en mobiliseren rond een strijdbaar actieplan waarmee we het besparingsbeleid in al zijn vormen kunnen stoppen.
Geen Thatcher in België! Voor een info- en actieplan, voor de opbouw van een massabeweging!
We kunnen enkel maar vaststellen dat de ‘sociale vrede’ ons weinig oplevert en door het andere kamp stelselmatig wordt doorbroken. Het is tijd dat we ons verzet tegen de patronale arrogantie organiseren, aan woede ontbreekt het niet.
LSP nam aan het syndicale protest deel met tientallen militanten. We verdeelden ons pamflet met voorstellen om de strijd te organiseren, maar maakten van de gelegenheid gebruik om de sfeer onder de syndicalisten op te meten. Daarbij viel op dat velen al merken hoe hun patroons zich gesterkt voelen door de regering-in-vorming.
Zo vertelden arbeiders van een call center ons hoe de problemen op hun werkplaats zich opstapelen met premies die niet betaald worden, willekeurige afdankingen,… De toenemende werkdruk was eveneens een thema dat veel aan bod kwam bij de aanwezigen. Een delegatie van arbeiders van Delhaize herinnert er aan dat hun strijd tegen de plannen om 2500 collega’s af te danken nog lang niet voorbij is. De stakers van BM&S hadden een stand met een petitie om hun strijd voor de reïntegratie van hun 5 collega’s te ondersteunen. “On lâche rien” (we laten niets passeren), staat op hun spandoek. Het is een belangrijke boodschap: we moeten het verzet organiseren zodat we geen centimeter ruimte laten voor het patronale offensief. We moeten onze sociale verworvenheden verdedigen en opkomen voor bijkomende verworvenheden.
We verdeelden enkele duizenden pamfletten die nadruk legden op enkele voorstellen om het rechtse beleid af te blokken en een krachtsverhouding in ons voordeel uit te bouwen via een massabeweging.
“Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren. Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24 of 48 urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.
“De algemene stakingen van 1993, van 2005 en van 30 januari 2012 waren er niet op gericht de regering te doen vallen. Ieder mogelijk alternatief leek toen nog rechtser dan de zittende regering. Dat argument is nu van de baan. Maar het betekent nog niet dat de vakbeweging zich in de armen moet gooien van de tripartite of de alternatieve coalities in Brussel en Wallonië. Die blijven wel van de symbolen af, maar hun strategie is die van de vorige federale regering: besparingen waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld in de hoop erger te voorkomen.”
Welk programma?
Er werd nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Wij zijn niet de enigen die dat vaststellen. Op het podium waren er verschillende sprekers die nadruk legden op fiscale rechtvaardigheid. “Een vermogensbelasting kan 6 miljard euro opleveren en er gaat zowat 20 miljard euro verloren door fiscale fraude”, werd er gesteld.
Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
We moeten een einde maken aan dit achterhaalde systeem van de private eigendom van de productiemiddelen en de winsthonger – het kapitalisme, dat ons enkel ellende en besparingen te bieden heeft. Wij denken dat de concrete strijd vandaag moet verbonden worden aan de verdediging van het project van een democratisch socialistische samenleving waarin de de kennis en de beschikbare middelen beheerd worden in het belang van iedereen en met respect voor het milieu. Dit kan op basis van een democratische planning van de productie.
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen
- Voor een strijdbaar info- en actieplan dat democratisch wordt opgemaakt
- Nationalisatie onder arbeiderscontrole en –beheer van bedrijven die overgaan tot collectieve afdankingen
- Onteigening en nationalisatie onder arbeiderscontrole en –beheer van de sleutelsectoren van de economie (financiën, energie, staal,…)
- Voor een socialistische samenleving
-
Besparen kost 47.000 jobs. Planbureau bevestigt: besparingslogica zit fout
Er wordt gesaneerd om te groeien, zo wordt ons al maandenlang gezegd door de neoliberalen van de verschillende gevestigde partijen. Dit blijkt niet te kloppen. Het Federaal Planbureau bevestigt dat een hard besparingsbeleid 47.000 jobs dreigt verloren te laten gaan. Niet dat de besparingspartijen daar rekening mee houden om hun forse plannen af te zwakken.Het Federaal Planbureau becijferde voor de zomer al dat het strikt opvolgen van het begrotingstraject dat de EU voorschrijft tegen 2017 47.000 jobs zal verloren gaan. Dat is indien overeenkomstig het stabiliteitspact tegen 2016 een begroting in evenwicht wordt bekomen en tegen 2017 een overschot van 0,75% Zonder sanering zouden er volgens het Federaal Planbureau tussen 2014 en 2017 99.200 jobs bijkomen, met sanering zouden dat er 47.000 minder zijn. Deze cijfers gaan uit van relatief optimistische groeicijfers en van een jobcreatie die niet volstaat om de vele werklozen aan een job te helpen. Opmerkelijk genoeg werden de cijfers van het Planbureau toen niet breed uitgesmeerd.
Het meest opvallende is natuurlijk de vaststelling dat de besparingen die zogezegd nodig zijn om jobs te creëren – het officiële discours van zowat alle gevestigde partijen – een omgekeerd effect hebben. De rechtse partijen stelden allen dat de besparingen tienduizenden extra jobs zouden opleveren. Het werd een belangrijk argument om de besparingslogica verkocht te krijgen, als we allemaal een beetje zouden besparen zouden er tenminste jobs bijkomen. Nu blijkt dat we fors moeten inleveren en dat er geen nieuwe jobs bijkomen.
Waarom wordt er dan eigenlijk bespaard? De retoriek van de neoliberalen wordt stilaan beperkt tot het klassieke argument in deze kringen: er is geen alternatief. Anders gezegd: we moeten besparen omdat we nu eenmaal moeten besparen. Moesten we nu eens niet op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking besparen maar net publieke middelen pompen in de broodnodige investeringen in zowat alle publieke diensten, van kinderopvang over onderwijs en jeugdbewegingen tot gezondheidszorg, huisvesting, openbaar vervoer, energie tot pensioenen? Moesten we nu eens het geld hiervoor zoeken waar het zit, in de zakken van de superrijken?
Neen, die optie is voor de neoliberalen onrealistisch en onmogelijk. De reden hiervoor is even overtuigend als deze waarom we moeten besparen: het is zo omdat het zo is en omdat er geen alternatief is. Wij aanvaarden deze logica niet en strijden voluit voor een socialistisch alternatief.
