Gisteren werd in Frankrijk opnieuw massaal geprotesteerd tegen de hervorming van de Arbeidswet. Zoals op 28 april trok een ploeg van LSP naar de betogingen in Valenciennes en Rijsel om er onze solidariteit te betuigen en het werk van onze Franse kameraden van Gauche Révolutionnaire te ondersteunen.
Sinds de vorige actiedag werd overgegaan tot blokkades van de raffinaderijen en begonnen verschillende stakingen in diverse sectoren. De repressie is ook opgedreven. Voor onze leden op de plaats van de betoging raakten, werden ze meermaals gestopt en gefouilleerd door een indrukwekkende ordedienst. Voor elk bankkantoor stond er een stevige ordedienst.
De regering besliste om de wet tegen de wil van de bevolking in door te drukken. Volgens peilingen is 70% tegen de hervorming gekant. De regering besloot om artikel 49.3 Grondwet in te roepen om het wetsvoorstel niet in het parlement te moeten laten stemmen. Zo hoopt de regering alles snel afgewerkt te krijgen en de beweging te demoraliseren. Dat de zelfs beperkte democratische controle op de regering hiermee aan de kant geschoven wordt, vormt voor de gevestigde politici en hun media geen probleem.
Terwijl er 3,5 miljoen werklozen zijn, realiseerden de 40 grootste Franse bedrijven 54 miljard euro winst in 2015. De middelen om tot oplossingen te komen zijn er dus. Het is mogelijk om de arbeidsduur te verminderen en de lonen op te trekken door de banken en de sleutelsectoren van de economie te nationaliseren onder democratische controle van de werkenden en de bevolking.
De strijd gaat door met acties in tal van sectoren. Het opdrijven en verenigen van het verzet is waar het nu op aankomt. Samen kunnen we winnen en we hebben dezelfde belangen. Doorheen de acties is er een forse toename van het aantal algemene vergaderingen van jongeren, personeelsvergaderingen op de werkvloer en pleinvergaderingen van Nuit Debout. Het opzetten van democratische strijdcomités om onze acties in handen te nemen, is van groot belang.
Met een algemene stakingsbeweging is het mogelijk om de besparingen te stoppen. Het is overigens opmerkelijk dat het Franse protest gericht is tegen een gelijkaardig asociaal beleid als in ons land, maar dan opgelegd door de PS. In het Franse geval kan de N-VA met recht en rede zeggen dat de PS aan de basis van de stakingsacties ligt, maar dan wel omdat de Franse sociaaldemocratie hetzelfde beleid als de N-VA voert…
Onze leden die naar de acties in Valenciennes en Rijsel trokken, hadden veel goede discussies en er was veel interesse in het feit dat er in ons land eenzelfde hervorming van de ‘arbeidswet’ is met ook een groeiend verzet ertegen. We hadden het in de discussies onder meer over het actieplan waarmee we de strijd kunnen opbouwen. Er was een grote interesse in uitwisseling van ervaringen om tot scherpere perspectieven en strijdmethoden te komen waarmee we tot overwinningen komen. Het zal er in de Franse strijd nu op aankomen om het ongenoegen te bundelen in een algemene staking.
Het wetsvoorstel ‘El Khomri’, naar de Franse minister van Werk, botste van bij het begin op massaal verzet van jongeren en werkenden. Het wetsvoorstel wil de arbeidswet herzien. De woede is nog niet gaan liggen, op de mobilisaties tegen de regering Valls-Hollande en tegen de nieuwe arbeidswet is er een grote vastberadenheid.
Artikel door Baptiste (Henegouwen) uit de mei-editie van ‘De Linkse Socialist’
Dit wetsvoorstel wil een hele reeks van sociale beschermingen op de werkvloer afbreken. Het gaat om verworvenheden die doorheen decennia van strijd zijn afgedwongen. Nu wil de regering ontslag eenvoudiger maken, de arbeidstijd moet flexibeler, uurroosters zouden nog maar een week op voorhand bekend gemaakt worden, de minimale rusttijden tussen twee werkdagen wordt beperkt, extra loon voor overuren wordt verminderd, werkgevers krijgen de mogelijkheid om lagere lonen en langere arbeidstijden in hun bedrijf op te leggen, … Dit klinkt bekend in de oren: als het in Parijs regent, druppelt het in Brussel.
Deze maatregelen zouden de werkloosheid moeten bestrijden. Na de fabeltjes van Sarkozy die stelde dat langer werken hogere lonen zou opleveren, komt de PS-regering nu met de illusie dat gemakkelijker afdanken tot meer aanwervingen zou leiden. Alsof een grotere onzekerheid van de arbeidsvoorwaarden tot meer jobs zou leiden. In werkelijkheid wil de regering de enorme werkloosheid gebruiken als drukkingsmiddel om alle arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. Dit zal enkel leiden tot een toename van de symptomen van overuitbuiting (ziektes, burnouts, ongevallen, …) en een algemene verarming.
De werkgevers en hun regering en mediakanalen zijn geschrokken door het massaal protest. Ze stellen dat deze hervorming een economische noodzaak is voor Frankrijk omdat het land anders zal afgestraft worden in de internationale concurrentiestrijd. Het ‘Duitse model’ wordt naar voor geschoven om de verdiensten van een “hervorming van de arbeidsmarkt” (lees: afbraak van sociale rechten) te tonen. In Duitsland is er vooral een grote groep werkende armen ontstaan: naar schatting leven 12,5 miljoen Duitsers onder de armoedegrens! Is dit het model van economische vooruitgang dat overal moet gevolgd worden? De enige economische noodzaak waar de hervorming van de arbeidswet op antwoordt, is die van de winsten van de kapitalisten, grote aandeelhouders en financiële speculanten. De wil van die 1% rijksten is om hun winsten verder op te drijven ondanks de crisis van hun systeem. Ze willen dit doen door het uit onze zakken te halen.
Massabeweging moet leiden tot algemene staking
Elke vooruitgang voor het patronaat is een gevaarlijk precedent. Zo gebruikt Frankrijk het Duitse voorbeeld. De regering-Michel probeert bij ons om de dans te vervoegen met het voorstel van een 45-urenweek. Deze neerwaartse spiraal moet gebroken worden. Dat is in het belang van alle werkenden en hun gezinnen in Europa. Wij moeten onze precedenten scheppen: asociale projecten neerhalen, zal werkenden in buurlanden inspireren om hetzelfde te doen.
De mobilisaties in Frankrijk op 17 en 31 maart en nadien op 9 april waren groot. Er waren op 9 maart ongeveer 450.000 betogers en op 31 maart waren het er al meer dan een miljoen. De omvang van de beweging is het resultaat van een algemeen ongenoegen: tegenover de aanhoudende sociale afbraak die gevolgen heeft op zowat alle onderdelen van het dagelijkse leven. De regering en de rechterzijde gebruikten de aanslagen van november om de repressie op te voeren. Er wordt meer beroep gedaan op racisme om het falen in de vluchtelingencrisis en de oorlogspolitiek toe te dekken. Er is de vernietiging van het milieu dat opgeofferd wordt voor de winsten van de grote energiebedrijven, … Er is een algemeen ongenoegen. De jongeren willen geen verloren generatie zijn, er is een grote bereidheid tot strijd voor het recht op een degelijke toekomst.
De regering was verrast door de massale beweging. De repressie en criminalisering van de beweging waren groot en weerspiegelden de angst voor een georganiseerd tegenoffensief. Na de eerste mobilisaties kwamen er enkele toegevingen rond het wetsvoorstel. Maar deze zijn wel heel beperkt. Het zijn slechts amendementen op formuleringen van bepaalde maatregelen of pogingen om maatregelen complexer te maken. In essentie houdt de regering vast aan het neoliberale project.
De regering is vastberaden, maar de jongeren en werkenden zijn dat ook. Er is de mogelijkheid van een strijd van langere duur. Het komt erop aan om dit potentieel te concretiseren. De mobilisaties die we nu zien, zijn slechts de eerste waarschuwingen. De volgende stap is naar een algemene staking waarin de massa’s hun kracht tonen door de volledige economie plat te leggen. Een dergelijke krachtsverhouding moet zorgvuldig voorbereid worden doorheen de organisatie van algemene vergaderingen in de scholen en de bedrijven, de organisatie van mobilisatiecomités, … Op deze manier is een overwinning mogelijk!
[divider]
Nuit Debout: afkeer tegen neoliberale beleid en gevestigde politiek toont zich opnieuw op straat
“Regeringen veranderen, het beleid blijft hetzelfde.” De afgelopen jaren werd dit gevoel meer en meer gedeeld door een grotere groep jongeren en werkenden.
Er is natuurlijk een reden voor. De afgelopen 30 jaar voerden alle gevestigde partijen die aan de macht kwamen hetzelfde neoliberale beleid. Er is geen enkel ander maatschappij-project aanwezig. Er wordt geen ruimte gelaten om onze belangen te verdedigen. De openbare diensten worden afgebouwd. Alles wordt tot individuele keuzes herleid met de neoliberale eenheidsworst in diverse kleuren als enige keuze. De regering van François Hollande stelde zich aanvankelijk voor als een breuk met de jaren onder Sarkozy. Maar niemand gelooft dit nog. Hollande verdedigt dezelfde belangen, die van de kapitalistische klasse. We zitten in een situatie waar de overgrote meerderheid van de bevolking, de 99% armsten, geen politieke vertegenwoordiging hebben.
Dit leidt wereldwijd tot nieuwe initiatieven van onderuit waarbij pleinen bezet worden om de discussie over echte verandering aan te gaan. Er waren al de Spaanse indignado’s en de Occupy-beweging in de VS. Nu is er Nuit Debout in Frankrijk met ook pogingen om dit in België te laten ontwikkelen. De strijd tegen de wet-El Khomri zorgde ervoor dat alles wat al langer onderhuids borrelde aan de oppervlakte kwam. Duizenden jongeren zoeken naar alternatieven op dit systeem en de vernietigende logica ervan. De acties van Nuit Debout zijn dan ook politieke evenementen. De afkeer tegen de gevestigde politiek leidt onder de aanwezigen op Nuit Debout vaak tot een verzet tegen politiek en partijen. Nochtans zal het er voor de nieuwe generaties op aankomen om zich politiek te organiseren om onze rechten te verdedigen en om tot een andere samenleving te komen.
In Spanje en de VS waren dezelfde tegenstellingen aanwezig bij de indignado’s en Occupy, maar uiteindelijk droegen deze bewegingen bij tot een grondige verandering van het politieke landschap met de opkomst van Podemos en de campagne van Bernie Sanders in de Democratische voorverkiezingen. In beide gevallen was het de ambitie om de greep van het kapitalistische establishment op de politiek te breken die voor enthousiasme en massale steun zorgde. In beide gevallen blijven er grote uitdagingen om tot echte politieke en sociale veranderingen te komen. Maar het toont aan dat een nieuwe partij die de 99% verdedigt niet alleen nodig is, maar ook een ongelooflijk enthousiasme onder de massa’s tot stand kan brengen.
We moeten de sociale bewegingen concretiseren in een politiek alternatief dat opkomt voor een andere samenleving waarin de middelen en geproduceerde rijkdommen in functie van de behoeften staan en niet van de winsten. Wij willen daar enthousiast ons steentje tot bijdragen en pleiten doorheen de verschillende acties consequent voor een socialistisch alternatief op de kapitalistische barbarij.
Donderdag was er in Frankrijk een nieuwe en massale actiedag tegen de hervorming van de Arbeidswet. Een groep leden van LSP en Actief Linkse Studenten trok naar Valenciennes waar er een duizendtal betogers waren en Rijsel waar er 15.000 aanwezigen waren. Ze betuigden solidariteit met de Franse beweging en ondersteunden onze Franse zusterorganisatie Gauche Révolutionnaire. Die kwam tussen met haar krant en een extra bijlage (zie pdf)
Op een ogenblik dat de regering-Michel via minister Peeters ook bij ons een ‘modernisering’ van de arbeidsregels voorstelt waarbij de 8-urendag en de 38-urenweek bedreigd zijn, is het belangrijk om de ervaring van de strijd in Frankrijk mee te hebben zodat we kunnen bouwen aan een gezamenlijke beweging tegen de besparingslogica en tegen het kapitalisme. Op de actiedag van 28 april weerklonk de roep naar een algemene staking, een cruciaal wapen van de arbeidersbeweging.
Aanleiding voor het aanhoudende protest is de wet El Khomri, een voorstel tot hervorming van de arbeidswet. De ‘hervorming’ komt neer op sociale afbraak en achteruitgang voor de werkenden. De afgelopen jaren was er al een scherpe toename van meer onzekerheid, deze wet zou dit nog verder opvoeren. De betogers en stakers richten zich tegen het wetsvoorstel maar ook tegen het volledige besparingsbeleid. Dit was slechts de druppel die de emmer deed overlopen.
Opmerkelijk in deze beweging is de eenheid van werkenden en jongeren. Op 31 maart betoogden ongeveer een miljoen Fransen waarbij verschillende bedrijven in staking gingen. Veel jongeren die beseffen dat de hervormingen hun toekomst bedreigen sloten zich bij de beweging aan en zorgen voor een verfrissende dynamiek.
Op 28 april zagen we de woede opnieuw op straat. De volgende stap moet die van een algemene staking zijn, de vakbondsleiders moeten dringend een datum hiervoor bekend maken. De beweging moet immers verder vooruitgaan en gebruik maken van ons sterkste wapen, de mogelijkheid om de volledige economie plat te leggen waarbij we aantonen dat de grote werkgevers en hun politici niet nodig zijn.
De rechterzijde, van het FN tot de regering, keren zich resoluut tegen het verzet van de werkenden en de jongerne. De acties van Nuit Debout botsen op repressie door de politie, verschillende PS-leiders spraken zich scherp tegen Nuit Debout uit. Extreemrechts eist dat Nuit Debout wordt opgedoekt. Het establishment vreest dat deze beweging zich omvormt tot een volledige opstand.
Waar het nu op aankomt, is op de opbouw van een algemene staking van iedereen samen: jongeren en werkenden uit alle sectoren, … Een massabeweging kan tot overwinningen leiden, niet alleen om de betwiste hervorming van de arbeidswet van tafel te krijgen maar heel het besparingsbeleid.
Er breekt een nieuwe periode van strijd aan in Frankrijk. Tot voor kort vond het smeulende ongenoegen onder de werkenden enkel een uitdrukking in tal van geïsoleerde bewegingen per bedrijf. Zo waren er acties tegen sluitingen, afdankingen en ook tegen de groeiende repressie tegen vertegenwoordigers van de werkenden. Er waren scholierenstakingen, vooral rond de kwestie van racisme. Nu komt alles samen. Er is een stoutmoedige organisatie van de strijd nodig om te mobiliseren en dit met een strategie om te winnen.
Door Clare Doyle
Er waren stakingsacties en betogingen doorheen het land om te protesteren tegen de nieuwe arbeidswet. De ‘socialistische’ regering van François Hollande wil regels invoeren om de beperkingen op de arbeidstijd te schrappen en om het afdanken van personeel eenvoudiger te maken. Op de actiedag van 31 maart waren er minstens 1,4 miljoen betogers doorheen Frankrijk (ondanks vreselijk weer). Samen met de werkenden trokken kwade scholieren en studenten mee de straat op. Zij vrezen dat er voor hen geen werk zal zijn, zelfs niet als ze naar de universiteit gaan en een diploma behalen.
Afgelopen zaterdag betoogden er opnieuw honderdduizenden werkenden en jongeren. De oproep ging uit van de vakbonden en de studentenorganisaties. In Parijs besloten heel wat werkenden en jongeren om deel te nemen aan de actie op de Place de la Republique. Daar zijn de ‘Nuits Debout’ gestart om het ongenoegen te uiten en te discussiëren over ideeën en wat te doen. Dit idee vond weerklank en verspreidde zich naar andere steden (en met kleinere acties zelfs over de grens tot in Brussel).
Er waren enkele ernstige aanvallen door de politie in een poging om de bezettingen te stoppen, maar toch houden de regelmatige algemene vergaderingen met open micro stand. Alle ‘verontwaardigden’ kunnen daar hun zeg doen.
De beweging is nog niet zo groot als de indignado’s in Spanje of de Occupybeweging in de VS. Maar Frankrijk heeft een geschiedenis van strijd, denk maar aan de ervaring van 1968 toen studentenprotest leidde tot een beweging van de werkenden waarbij het overleven van het kapitalisme bedreigd was. Er is vandaag een duidelijke verwerping van een samenlveing geleid door de rijken en de arrogante elite. In Frankrijk is de woede en het gevoel van verraad nog groter omdat het neoliberaal bezuinigingsbeleid opgelegd wordt door een zogenaamde ‘socialistische’ regering.
Snelle veranderingen
De populariteit van Hollande staat “op het laagste niveau ooit voor een zittende president” (Reuters). De beperkte toegevingen van de regering rond de hervorming van de arbeidswet en de beperkte extra middelen voor studenten, zullen de betogers niet sussen. Het kan integendeel leiden tot meer en grotere acties. De situatie verandert snel en veel werkenden zijn voorstander van een actieplan met algemene stakingen.
De vakbondsfederaties hebben voor 28 april nieuwe stakingsacties aangekondigd. Verschillende lagen in de samenleving sluiten zich bij de acties aan. De wind is het eerst voelbaar aan de top van de bomen, bij diegenen die de nachten op straat doorbrengen om te discussiëren. Maar de grootste kracht om tot verandering te komen, is de nog steeds erg machtige Franse arbeidersklasse. Met socialistische ideeën, niet die van de neoliberalen Hollande en Valls, kan een politieke strijd opgezet worden met verregaande gevolgen in de rest van Europa.
Jongeren komen op straat tegen de hervorming van de arbeidswet
Er was niet meer nodig om het sociaal verzet terug op gang te trekken. Het voorstel van de nieuwe Franse minister van werk Myriam El Khomri (PS) om de arbeidswet aan te passen, zette het vuur aan de lont. Op de eerste nationale mobilisatie van 9 maart waren er 500.000 werkenden en jongeren die betoogden tegen de sociale afbraak van de regering Valls-Hollande.
Artikel door Baptiste (Henegouwen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De regering doet er al enkele maanden alles aan om de arbeidswet te breken. Die wet omvat immers tal van sociale verworvenheden die door arbeidersstrijd zijn afgedwongen. De wens om de arbeidswet te breken, werd uiteindelijk naar buiten gebracht naar aanleiding van de personeelswissel in de regering-Valls. Met de nieuwe minister werd meteen ook een wetsvoorstel bekend gemaakt. Op het menu: gemakkelijker maken van ontslag (minder nood aan motivering en beperktere opzegvergoedingen), opgedreven flexibiliteit van de arbeidstijd en de werkroosters die van week tot week kunnen veranderen en oplopen tot 60 uur per week, vermindering van de verplichte minimale rustperiodes tussen twee werkdagen, vermindering van de vergoeding voor overwerk, …
Het wetsvoorstel wil een aantal bepalingen uit de arbeidswet overlaten aan collectieve overeenkomsten in de bedrijven of aan de werkgevers indien er geen werknemersvertegenwoordiging is. Het zou de werkgevers toelaten om personeelsleden te isoleren en tegen elkaar op te zetten zodat ze verder kunnen gaan met onder meer een verlaging van de lonen en een uitbreiding van de arbeidstijd op het bedrijf.
PS-regering in de zak van het patronaat
“Voor een scheiding van [werkgeversorganisatie] MEDEF en staat”Met deze neoliberale aanval wil de regering-Valls naar eigen zeggen de werkloosheidsgraad terugdringen. Sinds het begin van de crisis blijft de werkloosheid maar toenemen, zeker onder de jongeren. Maar het is lachwekkend om dit argument in te roepen voor maatregelen zoals het versoepelen van het ontslagrecht en het opdrijven van de arbeidstijd en de flexibiliteit. Dit zal namelijk geen jobs opleveren, integendeel. De PS-regering maakt misbruik van het probleem van de werkloosheid om de arbeidsvoorwaarden van alle werkenden naar beneden te halen.
Het wetsvoorstel is slechts een zoveelste asociale maatregel onder het presidentschap van François Hollande. De PS toont opnieuw aan dat de sociaaldemocratie niet alleen de belangen van de rijksten en de werkgevers verdedigt, maar ook dat ze bereid is om een oorlog te voeren tegen de werkenden om de winsten op peil te houden. De PS springt op elke kans om strijdbare arbeiders te criminaliseren, syndicalisten van Air France en Goodyear mochten dit ondervinden. De regering maakt handig gebruik van de noodtoestand om ook de repressie tegen sociale bewegingen op punt te stellen.
Het wekt vandaag amper nog verwondering op dat een dergelijk neoliberaal offensief ingezet wordt door een sociaaldemocratische partij als de PS. Er is in Europa geen enkel land meer waar de PS, SPD, New Labour, Pasok, PSOE, … niet aan de basis lagen van neoliberale regeringen die een beleid voerden van sociale afbraak, privatiseringen en afbouw van de openbare diensten. Het sociaal overleg met de vakbonden en sociale bewegingen wordt door die partijen voorgesteld als een progressieve troef. Maar dit overleg werkt de afgelopen jaren nog maar in één richting: om neoliberale plannen te laten aanvaarden door vakbondsleidingen die nog historische banden hebben met de sociaaldemocratie en mee daardoor blind blijven voor de eisen van de jongeren en de werkenden.
De sociaaldemocratische partijen hebben niet alleen hun arbeidersbasis verloren, het diskrediet van deze partijen is zo groot dat sommigen volledig van de politieke kaart geveegd zijn. Denk maar aan Griekenland of nu ook Ierland. Waar een radicalisering tegen het besparingsbeleid op eerder toevallig wijze via de sociaaldemocratie tot uiting komt, zoals met Corbyn in het Britse Labour, botst dit meteen met de volledige partijmachine en ontstaan er in de praktijk twee partijen in één.
Dit is een onvermijdbaar gevolg van een politiek gericht op het beheren van het kapitalisme in tijden van crisis. Als er economische groei is, kan er ruimte zijn voor bepaalde toegevingen aan de werkenden die een aantal sociale verworvenheden kunnen bekomen. Maar in tijden van crisis betekent het beheren van het kapitalisme niets anders dan het voeren van een klassenoorlog van de rijken en de werkgevers tegen de werkenden, jongeren, gepensioneerden, uitkeringstrekkers, mensen-zonder-papieren, … In 2015 waren de grootste Franse bedrijven, verenigd in de CAC40, goed voor een gezamenlijke winst van 54 miljard euro!
Jongeren en werkenden in strijd
De afgelopen maanden leek het alsof het verzet van de arbeidersbeweging verdwenen was. De woede tegen het besparingsbeleid werd tijdelijk de kop ingedrukt door de aandacht voor de veiligheid na de aanslagen. De vluchtelingencrisis werd bovendien misbruikt voor de verspreiding van racisme door het extreemrechtse Front National en andere rechtse populisten. Nu zorgt de hervorming van de arbeidswet er door zijn brutaliteit voor dat de jongeren en werkenden terug in actie komen. De agressiviteit van de werkgevers en hun regering leidt tot strijd.
Een peiling geeft aan dat 71% van de Fransen tegen de ‘wet-Khomri’ gekant zijn. Onder de 18 tot 34-jarigen is dat zelfs 78%. De actiedag van 9 maart was een enorm succes. Dit moet gebruikt worden voor volgende actiedagen om te bouwen aan een veralgemeende beweging. Op 31 maart is er alvast een stakingsdag waarvoor 7 vakbondsfederaties oproepen.
De regering was wellicht verrast en geschrokken door de omvang van de mobilisaties van 9 maart. Er kwamen al enkele erg beperkte toegevingen, een aantal voorstellen werden ingetrokken. Zo zou het maximumbedrag voor opzegvergoedingen bij onrechtmatig ontslag enkel nog een indicatieve waarde hebben. De toegevingen zijn erg beperkt en dienen enkel om een rookgordijn op te trekken. De regering wil verdeeldheid creëren onder de vakbondsfederaties en de eenheid breken. Hiet mag niet aan toegegeven worden, de mobilisaties van 31 maart moeten doorgezet worden met als eis de volledige intrekking van het wetsvoorstel. Dit is niet alleen van belang voor de Franse werkenden, maar ook voor de rest van de Europese arbeidersbeweging. Indien deze aanvallen er in Frankrijk door geraken, zullen andere landen volgen. Dan worden het precedenten voor andere neoliberale regeringen die niet zullen aarzelen om het argument van de “concurrentiepositie” in te roepen.
Politiek verlengstuk nodig om de belangen van de werkenden te verdedigen!
Een veralgemeende beweging kan het wetsvoorstel volledig van tafel krijgen en kan een einde maken aan de schijnbare aanvaarding van het asociale beleid door de Franse bevolking. Maar er zal ook nood zijn aan een politiek instrument met een programma om de belangen van de jongeren en werkenden tegen het neoliberalisme te verdedigen. Zo’n links alternatief is onmisbaar om te vermijden dat extreemrechts en andere populisten kunnen profiteren van tekorten en van de desintegratie van het sociale weefsel als gevolg van het besparingsbeleid van de opeenvolgende regeringen van gevestigde partijen.
Verder toont deze aanval op de arbeidsvoorwaarden nogmaals aan dat elke verworvenheid onder het kapitalisme slechts tijdelijk is. Zodra de kapitalisten over een sterkere krachtsverhouding beschikken, proberen ze een einde te maken aan verworvenheden door met het hele establishment ertegen in te gaan. Een breuk met dit systeem is noodzakelijk om tot degelijke levens- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen te komen. Er was nooit zoveel rijkdom als vandaag, maar deze is in handen van een steeds kleinere minderheid van de bevolking. We moeten de middelen zoeken waar ze zitten zodat we een massaal programma van jobcreatie kunnen doorvoeren met onder meer een vermindering van de arbeidstijd zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Zo kan de werkloosheid aangepakt worden en krijgen miljoenen jongeren eindelijk een toekomstperspectief.
Een economisch systeem waar de productiemiddelen niet langer in handen van de superrijken zijn, maar democratisch gecontroleerd worden door de werkenden doorheen een geplande economie zou zo’n herverdeling van rijkdom gericht op de behoeften van iedereen mogelijk maken. Het zou een einde maken aan de tekorten. Zo’n systeem is wat wij verstaan onder socialisme.
Voor het eerst sinds decennia gaat Frankrijk terug over tot het opsluiten van vakbondsmilitanten. Op dinsdag 12 januari werden 8 vakbondsmilitanten van Goodyear veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf, waarvan 9 maanden effectief. De voormalige werknemers van Goodyear in het noorden van Frankrijk werden beschuldigd van “gijzeling” en sommigen ook van “geweld tijdens vergaderingen”. Voor het eerst sinds meer dan 50 jaar worden vakbondsmilitanten tot effectieve gevangenisstraffen veroordeeld wegens acties tegen de sluiting van een bedrijf.
Door Nicolas P (Brussel)
Begin 2014 werd het personeel gemobiliseerd om te protesteren tegen de sluiting van de vestiging waarbij 1.143 jobs verloren zouden gaan. Het gaat om een winstgevend bedrijf, de sluiting was louter ingegeven door een nog grotere inhaligheid. Hiermee willen de aandeelhouders en de directie ongetwijfeld hun champagneglazen nog eens extra bijvullen, maar voor de werkende bevolking levert het meer armoede en ongelijkheid op.
Na tientallen bezettingsacties, betogingen en stakingen bleef de directie elk gesprek weigeren. Acht syndicalisten zijn daarop naar de kantoren van de Human Ressources managers getrokken om een sociale dialoog te eisen.
De twee managers waren blijkbaar geschokt omdat ze enkele uren in hun eigen bureau moesten blijven. Het leidde tot een zelfde verontwaardiging als bij de twee gescheurde hemden van toplui van Air France die net een sociaal bloedbad aangekondigd hadden. Het geweld tegen de werknemers en tegen de gemeenschap wordt uiteraard niet in rekenschap gebracht. Er verschenen in de media geen verontwaardigde reacties om te zeggen dat de winsten van enkele aandeelhouders geen reden mogen zijn om honderden gezinnen sociale ellende te bezorgen.
Maar de acht vakbondsmilitanten, zij werden wel beschuldigd van geweld. Het ging nochtans om sociaal verzet. Verzet tegen een samenleving die aanvaard dat mensen hun werk verliezen zonder daartegen te mogen protesteren. Duizenden mannen, vrouwen en kinderen moeten een aanslag op hun levensstandaard verwerken, zij worden zonder enig proces veroordeeld tot armoede.
Regering wil voorbeeld stellen
De Franse regering van Hollande en Valls wil de komende maanden een hervorming van de arbeidswetten doorvoeren. Om het verzet daartegen op voorhand te verzwakken, werd besloten om tot een nooit geziene repressie tegen strijdbare syndicalisten over te gaan. De uitspraak van de rechtbank is het wapen waarmee de regering alle syndicalisten wil afdreigen zodra ze voor hun rechten en werk opkomen. De regering zal niet aarzelen om politie en gerecht in te zetten ten dienste van de werkgevers. Dit zal de vakbondsmilitanten op het terrein, zeker de meer strijdbare, het hardste raken.
Ook in België zagen we de afgelopen periode pogingen om verzet door werkenden en het stakingsrecht in het bijzonder aan banden te leggen. Bij de NMBS werd met dwangsommen gedreigd. In Luik werd een wegblokkade aangegrepen om actievoerders ervan te beschuldigen dat ze bloed aan hun handen hadden, een beschuldiging die kwam van diegenen die net verantwoordelijk zijn voor besparingen in de gezondheidszorg! De propaganda voor minimale dienstverlening en het beperken van het actierecht draait op volle toeren.
Na de beslissing van de correctionale rechtbank van Amiens heeft de vakbond CGT van Goodyear beslist om een nationale solidariteitscampagne op te zetten tegen de repressieve campagne van de regering. In Frankijk en in België is verzet tegen de patronale agressie nodig, we moeten het verzet organiseren. Verzet is geen misdrijf, maar een noodzaak.
Mickael Wamen, afgevaardigde van CGT in Goodyear Amiens Nord: “Ze willen ons pakken. Het is meer dan een schok, het is een zware klap in ons gezicht. Justitie wil een voorbeeld stellen, we zitten in een politieke context. Dit is een sterke boodschap voor al wie in verzet wil gaan.
“We moeten dit in het perspectief plaatsen van een strijd tegen de sluiting die zeven jaar heeft geduurd. Het gaat om een industriële vestiging van een grote groep die 2,5 miljard euro winst maakte en in het jaar van de sluiting 800 miljoen euro aan dividenden aan de aandeelhouders betaalde.
“Dat alles terwijl François Hollande, toen nog kandidaat voor de presidentsverkiezingen, naar hier kwam om ons te zeggen dat hij er als president alles aan zou doen om de sluiting tegen te gaan. Vandaag is de fabriek dicht en willen ze ons ook nog eens hard aanpakken.”
Het extreemrechtse Front National (FN) haalde een enorme score in de eerste ronde van de regionale verkiezingen in Frankrijk afgelopen weekend. Het FN werd de grootste partij in bijna de helft van de regio’s. Partijleider Marine Le Pen haalde meer dan 40% in de grote en arme regio Nord-Pas de Calais-Picardie.
Artikel door Clare Doyle
Het resultaat is schokkend, maar geen complete verrassing. Het is ook niet enkel toe te schrijven aan de sfeer na de vreselijke aanslagen in Parijs op 13 november. Dat zou meegespeeld hebben voor slechts één tot twee procent van het hogere resultaat van de partij.
De steun voor het FN nam al langer toe sinds Marine Le Pen in 2011 voorzitter werd. Ze nam een meer populistische houding in vergeleken met haar vader Jean-Marie, die openlijker het fascisme verdedigde. Met meer dan 28% voor het FN scoort de partij meer dan dubbel zoveel als de 13,6% in de laatste parlementsverkiezingen van 2012. Door het Franse kiesstelsel heeft de partij voorlopig slechts twee verkozenen in het nationale parlement.
Voor de tweede ronde komende zondag wordt verwacht dat het FN het kan halen in minstens twee regio’s, in de voormalige industriële regio van Nord Pas de Calais en in de rijkere zuidelijke regio waar de meer extreme Marion Maréchal-Le Pen de lijst trekt. Het FN is uitdrukkelijk racistisch, maar beweert toch niet tegen migranten te zijn… voor zover die Frans zijn en de Franse tradities respecteren. Het FN is tegen de Europese Unie en verklaart voorstander te zijn van huisvesting en jobs voor de Fransen.
Het FN haalde stemmen bij zowel de heersende PS als de traditionele rechterzijde van Sarkozy, de Parti Républicain (PR) zoals de vroegere UMP nu heet. Ondanks een grotere persoonlijke populariteit van president Hollande, verloor zijn partij afgelopen zondag fors. De PS heeft zich in twee regio’s teruggetrokken voor de tweede ronde. Daar stelt de PS een ‘grote coalitie’ voor met de traditionele rechterzijde om te vermijden dat het FN aan de macht komt. Hetzelfde voorstel zal ongetwijfeld opduiken in de presidentsverkiezingen van 2017. Er wordt gevreesd dat het FN dan nogmaals een hoog stemmenaantal zal behalen.
De Republikeinen verklaarden zich tegenstander van zo’n akkoord, ze vrezen een verder verlies aan steun door zich te associëren met de door crisis gekenmerkte regering van Hollande en Valls. Dat de twee gevestigde partijen na de aanslagen van Parijs erg repressieve en nationalistische voorstellen deden, beperkte nochtans de ruimte voor het FN om nog forser uit de hoek te komen.
Het resultaat voor het FN is deels een proteststem. Bij gebrek aan linkse krachten met een coherent alternatief op de besparingen en het jobverlies, kan het FN het protest naar zich toe trekken. Onder diegenen die zich als links omschrijven, was de opkomst erg beperkt. Tot 47% ging niet stemmen. Dat de ‘communisten’ van de PCF de beslissingen van de regering steunen, deed hen geen goed. Het maakt dat de PCF niet gezien wordt als ernstige oppositie van de werkenden en jongeren. Marine Le Pen probeert zich op te werpen als iemand die de werkenden verdedigt, ook al spreekt ze zich uit tegen arbeidersstrijd en stelde ze dat de arbeiders van Air France ‘hooligans’ zijn. Om nationalistische redenen steunt het FN de nationalisatie van openbaar vervoer.
Het grootste gevaar in de huidige ontwikkeling is dat het FN in staat kan zijn om de electorale steun te consolideren.
Arbeidersstrijd
De belangrijke vakbondsfederatie CGT, verbonden met de PCF, moest onder druk van onderuit ingaan tegen een verlenging van de noodtoestand en het betogingsverbod na de aanslagen in Parijs. Verkozenen van de PCF steunden de verlenging van de noodtoestand in het parlement. De leden van de CGT zagen daarin een eenzijdig bestand in de strijd met de patroons en de regering die hun aanvallen wel doorzetten. De vakbondsleiders riepen op tot een nationale actiedag afgelopen woensdag om te protesteren tegen de afdankingen bij Air France en tegen de aanvallen op de vakbondsrechten en voorwaarden op de werkvloer.
Er is een grote woede die zich opbouwt onder werkenden en jongeren. Dit kan op elk ogenblik tot uitbarsting komen. Er kunnen protestacties van jongeren komen tegen het succes van het FN en tegelijk zijn syndicale acties tegen de patronale arrogantie mogelijk. Het resultaat van afgelopen zondag en de lage opkomst onder werkenden en jongeren (38%) is een veroordeling van het falen van de gevestigde ‘linkse’ en ‘rechtse’ partijen om antwoorden te bieden op de problemen van de gewone bevolking. Onder diegenen die zich als links zien, ging 47% niet stemmen. Enkel de oudere generatie, de gepensioneerden, ging massaal stemmen met een opkomst van 67%.
Het Links Front (Front de Gauche), van de Parti de Gauche van Mélenchon, de PCF, een aantal ecologisten en anderen, deed het niet goed. Het Links Front vormde geen coherente oppositie tegen het regeringsbeleid op nationaal of lokaal vlak. Gauche Révolutionnaire, onze Franse zusterorganisatie, heeft consistent gepleit voor een massale campagne tegen besparingen, afdankingen en racisme om het FN te stoppen. Extreemrechts heeft elementen van links en van rechts genomen om te groeien. De arbeidersbeweging moet het ‘traditionele’ programma van strijd en socialisme terug opnemen.
Het sociale drama van de 2900 jobs die verdwijnen bij Air France haalde onze media omdat twee toplui van het bedrijf door woedende personeelsleden uitgekleed werden. Plots werd gesproken over onaanvaardbaar geweld. De linkse politicus Mélenchon merkte meteen na het incident op: “Iedereen reageert nu op beelden. Maar er is ook geweld dat we niet zien en dat tien keer erger is: dat is het geweld dat mensen wordt aangedaan die hun baan verliezen.”
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Gevestigde politici zoals president Hollande beperkten zich in hun reacties tot een veroordeling van de woede onder het personeel. Onder de Franse bevolking was er wel begrip, 54% stelde de reacties van het personeel te begrijpen. En dat ondanks de enorme mediacampagne waarin een gescheurd hemd veel belangrijker was dan het leed dat duizenden werkenden wordt aangedaan om de winsten van het bedrijf in stand te houden. Die duizenden gezinnen verliezen wel wat meer dan een hemd dat ongetwijfeld betaald werd door de onkostenvergoedingen van de directeurs.
Hetzelfde fenomeen zien we bij ons. Bij de spoorstakingen eind oktober hadden verschillende kranten het over “levensgevaarlijk” daden van “sabotage” door de spoorbonden nadat militanten een rode seinfakkel hadden gebruikt om treinen te stoppen. Op een en dezelfde dag omschreef De Standaard het gebruik van een seinfakkel als ‘sabotage’ terwijl het in brand steken van een asielcentrum in Zweden slechts werd afgedaan als een ‘protestactie’. Het is dus maar hoe je het bekijkt.
Sommigen stellen dat we onze acties moeten aanpassen zodat de media geen argumenten kan vinden om ons weg te zetten als gevaarlijke geweldenaars die volgens dezelfde beeldvorming meer dronken dan nuchter vuurtjes stoken aan piketten die ze opzetten om anderen overlast te bezorgen. Deze beeldvorming is niet nieuw, het is een constante doorheen de geschiedenis van de klassenstrijd. Sinds de 19de eeuw is er op dat vlak weinig veranderd. Als we onze acties willen afstemmen op wat voor de werkgevers en hun papegaaien in de media aanvaardbaar is, dan kunnen we enkel maar stoppen met actievoeren.
Het dagelijkse geweld tegen de werkenden zouden we moeten aanvaarden, bij het minste verzet ertegen worden wij afgedaan als gevaarlijke hooligans. De betogers van 7 oktober ondervonden deze mediapraktijken. Na een vreedzame betoging hoorden ze ’s avonds op televisie bijna enkel nieuws over de ‘rellen’. Media zijn niet ‘neutraal’ of objectief, ze brengen de boodschap van diegenen die hen financieren. In het geval van de gevestigde media zijn dat de grote bedrijven en de autoriteiten, in ons geval zijn dat de lezers die zelf deel uitmaken van de arbeidersbeweging.
Natuurlijk stellen wij niet voor om alle personeelsdirecteurs de kleren van het lijf te halen. Maar dat duizenden mensen die hun job verliezen kwaad zijn, is toch niet zo vreemd? Dat ze hun woede willen tonen al evenmin. Als die directeurs het lef hebben om vlak voor de neus van die kwade werknemers te paraderen, dan is dit een pure provocatie. Het schandaal van het sociaal bloedbad wordt aangevuld met een staaltje van arrogante provocatie. Ongetwijfeld hebben ze dat geleerd op duurbetaalde managerscursussen? Het beste antwoord op sociale bloedbaden is een breed gedragen strijd van alle personeelsleden. Zonder de werknemers stijgt geen enkel vliegtuig van Air France op. Zonder onze arbeid is hun kapitaal niets waard.
Verslag door Gauche Revolutionaire (CWI Frankrijk)
Op 9 april trokken in heel Frankrijk 300.000 demonstranten de straat op, in Parijs waren het er meer dan 100.000. Ze demonstreerden tegen besparingen, voor loonsverhoging en tegen de wet-Macron die deregulering organiseert (met onder meer zondagwerk). Naast de betogers waren er ook veel stakers. De betoging in Parijs had het karakter van een nationale betoging voor de grootste vakbondsfederatie CGT, met het grootste aantal delegaties, en voor Force Ouvrière dat eveneens sterk vertegenwoordigd was. Het was een grote en levendige betoging. Vijf uur lang passeerde de sliert betogers langs de Place d’Italie.
Er was een grote opkomst van werknemers uit de private sector, vooral personeel uit de supermarkten, banken en verzekeringsinstellingen. Personeel van Carrefour, Casino, LVMH, Sephora, … kwamen met hun vakbonden op straat om ‘neen’ te zeggen tegen verplicht zondagswerk en tegen de superuitbuiting die door de wet-Macron gelegaliseerd wordt. Er trok ook een grote groep mensen-zonder-papieren mee op.
Zeer divers, maar toch verenigd
Uit de publieke sector waren er werknemers uit de gezondheidszorg die protesteerden tegen de 22.000 geplande ontslagen. Er waren dokwerkers uit La Rochelle, Rouen, Lorient, … Verder ook personeel van de spoorwegen, postdiensten en bus-en tramdiensten uit verschillende regio’s. De werknemers van Radio France waren na drie weken staking eveneens aanwezig, net zoals de techniekers van Sambre en Meuse die hun bedrijf bezetten tegen de sluiting ervan. Zowat overal in Frankrijk werd geprotesteerd door personeel van de lokale openbare diensten en uit het onderwijs. De hervormingen in het secundair onderwijs met een beperking van het aantal klassen liggen gevoelig.
De slogans en eisen op de betogingen hadden niet het karakter van ‘elk voor zich.’ Er is immers overal een zelfde woede over dezelfde onderwerpen. De lonen zijn te laag, in de publieke sector zijn de lonen als sinds 2010 bevroren en in de private sector is dat in veel bedrijven al drie tot vier jaar het geval. Er waren slogans tegen Macron en zijn wetgeving inzake nacht- en zondagwerk, tegen de slechtere arbeidsvoorwaarden, …
Het was de grootste actiedag sinds 2010, toen tegen de pensioenhervorming van Sarkozy werd geprotesteerd. Het was de eerste actiedag tegen het beleid van de zogenaamd ‘linkse’ regering. De afwijzing van het pro-liberaal beleid van de vorige regering onder Sarkozy en de huidige onder Hollande, was algemeen. De roep naa reen ander soort beleid groeit met de dag en wordt gevoed door de aankondigingen van Valls en zijn ministers Macron, Rebsamen of Vallaud-Belkacem. Nu wil de senaat de wet-Macron nog aanscherpen en terwijl de strijd rond de lonen nog woedt, wil de regering de klassen in het lager onderwijs groter maken.
Deze actiedag en het succes ervan waren een goed begin.
Valls-Hollande niet op hun gemak
De berichtgeving in de media over de staking (of beter gezegd, het flagrant gebrek eraan) toont de vrees van de kapitalisten en de regering voor het potentieel van strijd. De media concentreerden zich liever op de conflicten in de familie Le Pen dan op het protest op straat. Honderdduizenden werkenden en werklozen gaven nochtans aan dat ze geen samenleving willen waar de rijken zich steeds meer verrijken terwijl de meerderheid moeite heeft om te overleven.
De CGT deed een brede mobilisatie tegen het volledige besparingsbeleid. Veel delegaties van CGT, FO en SUD benadrukten dat de wet-Macron een “wet voor de bazen” is. Er is nood aan een nieuwe oproep op basis van slogans die het volledige regeringsbeleid verwerpen en strijd rond lonen en jobs naar voor schuift. De afgelopen maanden waren er heel wat stakingen of acties rond lonen. En dit gaat door, onder meer bij de bussen van Maubeuge of bij Amazon.
Dergelijke mobilisaties, bijvoorbeeld tegen de afdankingen in de kledingsector of de strijd tegen de onderwijsbesparingen of nog in de gezondheidszorg, zullen de komende weken aanhouden. Ze zullen samen met de verwerping van de wet-Macron de twee voornaamste pijlers van een veralgemeende strijd vormen.
Dit kan leiden tot een strijdbare 1 mei, wat een stap vooruit zou zijn naar een nationale stakingsdag in alle sectoren waarbij de samenleving wordt platgelegd met blokkades vanh et transport en de stopzetting van de productie.
Gauche Révolutionnaire (onze Franse zusterorganisatie) kwam de afgelopen maanden consistent op voor een goed georganiseerde nationale actiedag zoals die van 9 april. Een goede voorbereiding moet toelaten dat we werkenden, werklozen, jongeren en gepensioneerden mobiliseren rond eisen die hen verenigen. We moeten in de vakbonden en op de werkvloer een discussie lanceren voor een nieuwe actiedag en stakingen die groter en strijdbaarder zijn.
Tegen de wet-Macron en de afdankingen! Voor meer loon en pensioenen! Tegen de besparingen in de openbare diensten! De strijd is nog maar begonnen!
Afgelopen zondag zagen we een historische volksmobilisatie doorheen Frankrijk. Deze dag zal de geschiedenis ingaan. Er kwamen alles samen meer dan vier miljoen mensen op straat na de aanslagen waarbij 17 doden vielen in de Parijse regio. De mobilisatie bracht alle lagen van de bevolking samen, over alle achtergronden en religieuze overtuigingen heen.
Door Jean L (Luxemburg)
Het was een nooit geziene mobilisatie die aangeeft in hoe sterk de Franse bevolking gehecht is aan de vrije meningsuiting, solidariteit en democratische vrijheden. Maar we moeten meteen opmerken dat die “heilige eenheid” ook een aantal personaliteiten op de been bracht die niet bepaald als vrienden van vrijheden en democratie gelden. Zo denken we onder meer aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en enkele andere staatshoofden die vooraan staan als het op censuur en repressie aankomt.
We kunnen het François Hollande en andere leden van de Franse regering niet verwijten dat ze op de betoging waren, maar hun aanwezigheid werpt wel enkele vragen op:
Hun plotse liefde voor de vrije meningsuiting en voor een blad als Charlie Hebdo is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Wat hebben ze de afgelopen jaren gedaan om kritische media en onderzoeksjournalisten te ondersteunen?
Belangrijker is dat zowel de PS als de UMP de afgelopen jaren een besparingsbeleid voerden dat gepaard ging met discriminatie waarbij de migrantenbevolking gemarginaliseerd werd. Dit heeft een aantal jongeren in de armen van de islamisten gebracht. Het establishment is direct verantwoordelijk voor de groei van racisme en islamofobie in Frankrijk.
Door hun niet aflatende steun aan de Israëlische staat en hun imperialistische interventies in onder meer Afghanistan, hebben ze bovendien bijgedragen aan de radicalisering van ook een aantal Franse moslims.
Terwijl we de mobilisaties steunen en eraan deelnemen, moeten we tegelijk ingaan tegen de zogenaamde ‘nationale eenheid’ die slechts een rookgordijn vormt zonder enig antwoord op de bedreiging van onze democratische rechten en onze vrijheden.
Het enige reële antwoord bestaat uit een concrete verdediging van onze rechten en van de belangen van de werkenden, zowel Fransen als migranten en dit los van afkomst of religieuze overtuiging. Dit vereist een radicale beleidswijziging. Deze verandering moet zich op drie assen ontwikkelen.
Ten eerste moet gestopt worden met het stigmatiseren en marginaliseren van de migrantenbevolking. Migranten moeten dezelfde rechten hebben als Fransen en dezelfde mogelijkheden om in het land te leven en te werken.
Vervolgens moet gebroken worden met het besparingsbeleid dat sociale afbraak organiseert. Het is dit beleid die honderdduizenden werkenden, zowel Fransen als migranten, in ellende onderdompelt. Het is net op deze voedingsbodem van sociale afbraak dat zowel racisme als een terugplooien op de eigen identiteit kunnen groeien.
Ten slotte moet Frankrijk breken met het imperialistische buitenlandse beleid dat aan de jihadisten het beste argument biedt om te recruteren.
Een dergelijke koerswijziging moeten we niet verwachten van de PS of de UMP, en nog minder van het Front National. Deze partijen zijn met handen en voeten gebonden aan de belangen van het patronaat en willen in geen geval breken met het besparingsbeleid. Ze zijn zelfs niet bereid om een deel van de enorme winsten aan te wenden voor de plots ontdekte ‘republikeinse idealen.’ Verdeeldheid tussen werkenden op basis van afkomst of religieuze overtuiging dient enkel de belangen van het patronaat omdat het de eenheid van de werkende klasse en het potentieel van verzet verzwakt.
We zullen deze verandering enkel kunnen afdwingen door een mobilisatie van de werkenden en jongeren, los van hun afkomst, rond echt linkse organisaties en gericht op de opbouw van een samenleving in het belang van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet de winsten van een handvol superrijken. Een samenleving waarin de geproduceerde rijkdom wordt aangewend in functie van de behoeften. Een samenleving waar democratische rechten geen abstracte rechten zijn die slechts gelden voor wie er de middelen voor heeft, maar concrete en levendige rechten die voor iedereen toegankelijk zijn.
De jongeren en Franse werkenden tonen het immense potentieel waarover ze beschikken. In de komende weken en maanden zullen ze zich moeten verzetten tegen alle pogingen tot recuperatie en tegen alle dubieuze amalgamen, om vervolgens hun kracht aan te wenden om de basis te leggen voor een nieuwe solidaire en democratische samenleving.
Het wetsvoorstel ‘El Khomri’, naar de Franse minister van Werk, botste van bij het begin op massaal verzet van jongeren en werkenden. Het wetsvoorstel wil de arbeidswet herzien. De woede is nog niet gaan liggen, op de mobilisaties tegen de regering Valls-Hollande en tegen de nieuwe arbeidswet is er een grote vastberadenheid.
Er breekt een nieuwe periode van strijd aan in Frankrijk. Tot voor kort vond het smeulende ongenoegen onder de werkenden enkel een uitdrukking in tal van geïsoleerde bewegingen per bedrijf. Zo waren er acties tegen sluitingen, afdankingen en ook tegen de groeiende repressie tegen vertegenwoordigers van de werkenden. Er waren scholierenstakingen, vooral rond de kwestie van racisme. Nu komt alles samen. Er is een stoutmoedige organisatie van de strijd nodig om te mobiliseren en dit met een strategie om te winnen.
!["Voor een scheiding van [werkgeversorganisatie] MEDEF en staat"](https://nl.socialisme.be/wp-content/uploads/sites/2/2016/04/medef-300x148.png)
Op 9 april trokken in heel Frankrijk 300.000 demonstranten de straat op, in Parijs waren het er meer dan 100.000. Ze demonstreerden tegen besparingen, voor loonsverhoging en tegen de wet-Macron die deregulering organiseert (met onder meer zondagwerk). Naast de betogers waren er ook veel stakers. De betoging in Parijs had het karakter van een nationale betoging voor de grootste vakbondsfederatie CGT, met het grootste aantal delegaties, en voor Force Ouvrière dat eveneens sterk vertegenwoordigd was. Het was een grote en levendige betoging. Vijf uur lang passeerde de sliert betogers langs de Place d’Italie.
Afgelopen zondag zagen we een historische volksmobilisatie doorheen Frankrijk. Deze dag zal de geschiedenis ingaan. Er kwamen alles samen meer dan vier miljoen mensen op straat na de aanslagen waarbij 17 doden vielen in de Parijse regio. De mobilisatie bracht alle lagen van de bevolking samen, over alle achtergronden en religieuze overtuigingen heen.!["Voor een scheiding van [werkgeversorganisatie] MEDEF en staat"](https://nl.socialisme.be/wp-content/uploads/sites/2/2016/04/medef.png)
