NL Socialisme

Tag: Turkije

  • Midden-Oosten. De oude wereld is aan het sterven, de nieuwe wereld laat nog op zich wachten

    In Turkije en Saoedi-Arabië is 2016 begonnen met bloedige repressie en geweld. Dit leverde de rechtse regimes van beide landen slechts voorzichtige verontwaardiging in de westerse media en onder gevestigde politici op. Tegenover barbarij gelden blijkbaar twee maten en twee gewichten: barbarij door “bevriende” regimes wordt door de vingers gezien.

    Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Repressie tegen de oppositie

    “Twee maten en twee gewichten” is ook de benadering van de Turkse president Erdogan rond terrorisme. Onder het voorwendsel van terrorisme werd overgegaan tot intensieve bombardementen op posities van Koerdische strijdkrachten in het noorden van Syrië, waar deze Koerdische strijders moedig verzet leverden tegen Islamitische Staat. Opmerkelijk genoeg werd Islamitische Staat gespaard bij de Turkse bombardementen.

    Daarna werd een avondklok opgelegd aan de Koerdische bevolking in verschillende plaatsen in het zuidoosten van Turkije. Er kwamen dagelijkse vernederingen, massale arrestaties en willekeurige moorden door de ordediensten. Die hadden het over maatregelen tegen “terroristen”, maar er was willekeurig geweld tegen mensen van alle leeftijden. Toen een twintigtal Turkse academici een internationale petitie tegen het bloedbad door het leger ondertekenden, werden ze eveneens opgepakt.

    In Saoedi-Arabië ging het regime over tot de executie van 47 gevangenen, die eveneens van “terrorisme” werden beschuldigd. Er zaten jihadisten tussen de 47, maar ook de sjiietische sjeik Nimr al-Nimr Baqr, een voortrekker van het politieke verzet tegen het rechtse Saoedische regime. Al-Nimr speelde onder meer een actieve rol in de massamobilisaties van 2011 in het kader van de golf van protest en revolutionaire opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika waarbij de dictators Ben Ali in Tunesië en Moebarak in Egypte ten val kwamen. De heersende kliek in Saoedi-Arabië heeft vorig jaar 151 mensen geëxecuteerd, doorgaans op dezelfde brutale wijze als executies door Islamitische Staat. Dit regime staat bekend voor de vervolging van alle dissidenten, zeker onder de sjiietische minderheid.

    In beide landen heeft dit toenemende geweld uiteraard te maken met een groeiende bezorgdheid als gevolg van de slechter wordende economische situatie en de mogelijkheid van bewegingen en protest tegen de nieuwe asociale maatregelen. Saoedi-Arabië is voor 90% van zijn inkomsten afhankelijk van olie. De ineenstorting van de olieprijzen leidt tot een snel groeiend overheidstekort. Het regime ging al over tot besparingen in de publieke uitgaven; zo werd geknipt in de subsidies voor basisgoederen en stegen de prijzen voor brandstof, elektriciteit en water.

    Regionale spanningen

    Deze elementen versterken de cocktail van instabiliteit die de regio al stevig in zijn greep houdt: oorlog in Syrië; chaos in Irak; interventies door Rusland en westerse machten tegen Islamitische Staat; crisis in Jemen; sectaire spanningen in Libanon; miljoenen vluchtelingen in Jordanië, Libanon en Turkije; dalende olieprijzen; …

    Onder de Saoedische leiders is er woede en paniek als gevolg van de toenadering tussen de westerse machten en de Iraanse dictatuur. Het sjiietische Iran is de belangrijkste regionale rivaal van Saoedi-Arabië. Na de recente executies werd de Saoedische ambassade in Teheran in brand gestoken en het Saoedische regime werd ervan beschuldigd dat het “opzettelijk” de Iraanse ambassade in de Jemenitische hoofdstad Sanaa had gebombardeerd. In Jemen voeren beide regionale rivalen een proxy-oorlog.

    Saoedi-Arabië zet een honderdtal gevechtsvliegtuigen in om de sjiieten in Jemen te bombarderen. Tegen Islamitische Staat in Irak worden slechts 15 vliegtuigen ingezet, wat evenveel is als Nederland en Denemarken samen. Iran en Saoedi-Arabië zijn verder betrokken in indirecte confrontaties in Bahrein en Libanon.

    Welk antwoord?

    Onder meer als gevolg van de verschillende imperialistische interventies de afgelopen decennia werd een oncontroleerbaar monster van Frankenstein gecreëerd in de regio. De autoriteit en actiemogelijkheden van de westerse machten zijn bovendien sterk afgenomen. De toekomst is meer dan ooit onzeker. Wat indien de chaos zich verder uitbreidt tot Turkije? Wat indien de bloedbaden onder de Koerden leiden tot een burgeroorlog? Wat zal er dan gebeuren met de miljoenen Syrische vluchtelingen die nu in Turkije verblijven?

    Vijf jaar geleden, in 2011, was er een golf van massaprotest en het begin van een proces van revolutie en contrarevolutie in de hele regio van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De val van de Tunesische dictatuur kreeg navolging met massabewegingen in andere landen. Maar nu zijn het de krachten van de contrarevolutie – zowel reactionaire regimes zoals die van Saoedi-Arabië en Turkije als groepen zoals Islamitische staat – die de overhand halen. De uitkomst van de strijd tussen barbarij en een nieuwe wereld staat nog niet vast.

    Turkije kende de afgelopen jaren verschillende grote protestbewegingen en stakingen. Het leidde onder meer tot een sterke score van de linkse pro-Koerdische HDP in de parlementsverkiezingen: deze partij haalde de ondemocratische kiesdrempel van 10%. In Iran zorgt de economische recessie voor een groeiend gevaar van nieuwe massamobilisaties zoals die van 2009. In Tunesië waren er in januari nieuwe mobilisaties na een jongerenrevolte in de stad Kasserine. In 2011 zagen we hoe revolutionaire gebeurtenissen niet aan landsgrenzen stoppen, maar snel een regionale en internationale impact kunnen krijgen.

    “De oude wereld ligt op sterven, de nieuwe wereld laat nog op zich wachten. En in deze schemerzone ontstaan monsters”, zei de Italiaanse revolutionair Gramsci over de jaren 1930. Een nieuwe golf van bewegingen in de regio op basis van strijd tussen sociale klassen is onvermijdelijk. Daarin moeten fouten uit vorige bewegingen vermeden worden. De werkenden en armen in de regio moeten hun eigen politieke en syndicale organisaties opzetten, los van de heersende klassen, om niet alleen tegen het imperialisme te strijden maar ook tegen de regionale heersende klieken. Dat zal de basis zijn waarop een einde kan gemaakt worden aan dit systeem van ellende, uitbuiting, terrorisme en oorlog.

  • Oorlog tegen Koerden, groeiend aantal aanslagen – Stop het regime van Erdogan!

    De linkse partij HDP wordt vervolgd in Turkije.
    De linkse partij HDP wordt vervolgd in Turkije.

    Vandaag, morgen en overmorgen voeren Koerdische activisten campagne voor de gebouwen van het Europees Parlement in Brussel. Ze protesteren daarmee tegen de bloedige oorlog die door het AKP-regime van Erdogan wordt gevoerd tegen de Koerdische bevolking. Het beleid van Erdogan versterkt ook de regionale instabiliteit, met bloedige gevolgen in eigen land. Gisteren werd Turkije opnieuw opgeschrikt door een bomaanslag, nu in Istanboel.

    LSP-lid Orhan schreef gisteren:

    “Vandaag is er weer eens een bom ontploft in Turkije, ditmaal in Istanbul. De zelfmoordterrorist is een 28 jarige Saudische burger die getraind werd door jihadisten in Syrië. Na Diyarbakir (5 juni, 5 doden) Suruc (20 juli, 33 doden), Ankara (10 oktober, 102 doden) is dit de 4de aanslag die 10 dodelijke slachtoffers geëist heeft. Door de verkeerde politiek van de regering wordt het land hoe langer hoe meer onstabiel. Eigenlijk is het land al sinds juli in “oorlogsmodus”. Vooral het Koerdische zuid-oosten wordt zwaar getroffen. Onder het mom van anti-terreur heeft de overheid de oorlog verklaard aan de Koerden en diens legale vertegenwoordigers, de HDP. Die partij wordt bedreigd met sluiting, de parlementairen gaan mogelijks hun onschendbaarheid verliezen en berecht worden, een 60-tal Koerdische co-burgemeesters en gemeenteraadsleden uit verschillende steden zijn nu al ofwel opgesloten of van hun functie ontheven. Het volk dat hiertegen verzet biedt en opkomt voor hun eigen zelfbestuur wordt gecriminaliseerd en uitgemoord. Een tiental steden is tot puin herschapen en meer dan 200 000 mensen zijn moeten vluchten. Ja, ik heb het over Turkije, voor alle duidelijkheid. Soms begin ik zelf te twijfelen of het ik het nu over Syrië of Yemen heb. Maar nee, ik heb het over Turkije. Morgen beginnen we in Brussel een driedaags wake om het staatsgeweld en terrorisme aan te klagen. Tegelijk willen we solidair zijn en ons steun uitspreken voor Koerdische zelfbestuur. Met deze actie willen we vooral het Europese stilzwijgen aanklagen en doorbreken.”

    Afgelopen weekend was er een grote betoging in Parijs. Onze Franse kameraden van Gauche Révolutionnaire waren daarbij aanwezig.
    Afgelopen weekend was er een grote betoging in Parijs. Onze Franse kameraden van Gauche Révolutionnaire waren daarbij aanwezig.

    Voor de protestwake in Brussel werd volgend persbericht verstuurd:

    “Het AKP-regime, Erdogan op kop, kon de verkiezingsresultaten van 7 juni niet verdragen, en heeft nadien het land in een oorlog gestopt. Alle middelen waren goed om de HDP terug onder de hoge kiesdrempel van 10% te duwen. Onder de mom van strijd tegen de PKK, heeft de overheid tientallen steden in Koerdistan aangevallen.

    “Met totale blokkades, uitgaansverboden die meer dan een maand duren, artilleriegeschut op civiele woonplaatsen, executies, … wordt de bevolking collectief gestraft. Ten gevolge van de blokkades is er een tekort aan voedsel, elektriciteit werd afgesloten, winkels en dienstverlening blijven er dicht. Ziekenhuizen en scholen zijn in beslag genomen door de troepen van de regering die ze gebruiken als hoofdkwartieren. Kinderen kunnen niet naar school gaan en mensen blijven verstoken van medische diensten.

    “Geheel op een arbitraire manier wordt de bevolking collectief gestraft. Er zijn al bijna 300 burgers gedood door geweer- en artillerievuur. Meer dan 200.000 mensen zijn die steden ontvlucht. De steden zelf liggen in puin. De overheid probeert deze oorlog voor te stellen als een oorlog tegen de PKK, maar niets is minder waar.

    “Het is de civiele bevolking die direct geviseerd wordt. De Koerden vragen voor een democratische autonomie zonder af te scheiden, en willen zichzelf besturen. Dit project hebben ze naar voren geschoven als antwoord op de onuitgesproken staatsgreep van het AKP-regime.

    “De AKP en Erdogan willen de grondwet wijzigen en van het huidige parlementair systeem een ‘versterkt presidentieel’ systeem maken. Lees: Erdogan wil alle macht bij zichzelf concentreren. Alle oppositie, ook de niet-Koerdische, wordt zwaar aangevallen. Mensenrechtenschendingen scheren hoge toppen, de media werd onder staatscontrole gebracht en tientallen journalisten werden opgesloten.

    “De vraag voor zelfbestuur van de Koerden werd met groot militair geweld aangevallen. De staat blijkt niet open voor democratisering. De staat vervalt opnieuw in haar oude reflexen van genocide en onderdrukking. Öcalan, de bezieler van het nu afgesprongen vredesproces, wordt al sinds 5 april in totale isolatie gehouden op het gevangeniseiland Imrali. Zijn familie, advocaten, HDP-politici mogen hem niet meer bezoeken. Men vreest voor zijn veiligheid en gezondheid.

    “Het westen blijft opvallend stil tegenover deze oorlog en de AKP-plannen om een oerconservatief en autoritair systeem in te voeren. Bv. er zijn nu al tientallen HDP-burgemeesters van hun functie ontheven en zelfs opgesloten terwijl de regering curators wil inzetten die deze steden moeten besturen. Alle weerstand hiertegen wordt gecriminaliseerd en met geweld beantwoord. Hoe kan de EU dit niet zien en terug toetredingsonderhandelingen opstarten met het AKP-regime?

    “De legitieme vraag van autonomie en zelfbestuur van de Koerden moet gesteund worden en Erdogan en het AKP-regime moet tegengehouden worden. Dat regime heeft niet alleen Turkije in een oorlog gestopt maar speelt bv. ook al jarenlang een negatieve rol in buurland Syrië.”

    -> Facebook evenement voor de protestwake

  • Turkije, de Koerden, Irak en Syrië

    syrischeoorlogNa het neerhalen van het Russische gevechtsvliegtuig op 24 november 2015 lijkt het er (voorlopig) allerminst op dat de gemoederen kalmeren. Je kan het vergelijken met een steentje dat je in het water werpt, waarna de golven steeds verder uit deinen.

    Een correspondent in Turkije

    1. Economische gevolgen:

    De toeristische sector ontvangt jaarlijks 3 miljoen Russische toeristen, vooral in de streek rond Antalya. Als dit aantal fors wordt gereduceerd, dan gaat dit de toeristi­sche markt enorm veel geld kosten, wat een weerslag zal hebben op de werkgele­genheid, maar ook op de binnenlandse economie. Dat het gedrag van vele Russi­sche toeristen dikwijls beneden alle peil is, klopt, maar tegelijk is dit een ramp voor het grootschalige toerisme!
    De landbouwsector: Omdat Turkije de Europese boycot van landbouwproducten niet volgt, is de landbouw een belangrijke exportmarkt naar Rusland geworden. Ci­trusvruchten, tomaten en in mindere mate andere groenten of fruit, staan in voor 20% van de import naar Rusland. Ook deze exportmarkt dreigt Turkije te verliezen.
    Invoeren van visumplicht: Het afschaffen van de visumplicht tussen Rusland en Tur­kije, heeft bijgedragen tot een groei van de handelsbetrekkingen. Vele Turkse be­drijven zijn actief in Rusland. Ook voor hen is de toekomst onzeker.

    Tenslotte is er het afblazen van grote economische projecten (o.a. pijpleiding over Turks grondgebied en een kerncentrale, wat dat laatste betreft, voor mij zeker geen probleem). De pijpleiding zou er toch kunnen komen, maar Rusland eist dat Europa garant zou staan!

    Turkije probeert (iets wat al veel langer nodig was) zijn import (hoofdzakelijk van gas) te diversifiëren. Nu heeft Rusland zeker deze inkomsten nodig (want ook daar zit de econo­mie in een dal). De akkoorden zijn van die aard, dat zelfs als moest Turkije de mogelijk­heid hebben elders genoeg gas kunnen betrekken, wat niet het geval is (ze hebben de op­slagcapaciteit niet), de schadevergoedingen zullen enorm zijn! Iran, bondgenoot van Rus­land, legt nu ook beperkingen op aan gasinvoer naar Turkije.

    De gevolgen op het BNP, tussen de 0,5 en 0,8 procent.

    Intussen lopen de spanningen verder op. Een Russisch schip vuurde waarschuwingsscho­ten af naar een Turkse vissersboot, Rusland stopt Turkse schepen en vice versa.

    Het is dus duidelijk dat dit conflict, verre van opgelost is!

    2. Buitenlandse politiek van Turkije.

    Met betrekking tot Syrië.

    Sinds de Russen op het Syrische strijdtoneel zijn verschenen en in afwachting van de con­ferentie in Genève, proberen alle betrokken partijen hun posities uit te bouwen.

    Dat de Russen niet alleen IS bombarderen, klopt. Maar de bewering dat Rusland enkel de ‘gematigde’ oppositie bombardeert en de IS met rust laat, klopt niet. Neem het voorbeeld van de Turkmenen. Het wordt voorgesteld alsof de Turkmenen een ‘neutrale’ organisatie zijn die zowel de IS als Assad bestrijdt. Men ‘vergeet’ er wel bij te vertellen dat er een sa­menwerking bestaat tussen de Turkmenen, Al Nusra (afdeling van Al Qaida) en Ahrar Al-Sham. Deze organisaties zijn voorstanders van een islamitische staat gebaseerd op de sha­ria! Gematigd. Vergeet het!

    Het Vrije Syrische Leger is een organisatie die om de haverklap van kamp wisselt. Zelfs de VS, die hier veel geld hebben ingepompt, geven toe dat het niet werkt!

    De bedoeling van Turkije was van in den beginne, Assad ten val te brengen. Daarvoor hebben zij telkens een no-fly zone geëist, de grenzen opengelaten en dubieuze groeperin­gen gesteund.

    Wat die no-fly zone betreft, toeval of niet, de Turken willen het kanton Afrin (Koerdisch) niet verbonden zien met Kobane en Hassakah. Maar door het neerschieten van het russi­sche gevechtsvliegtuig kan Turkije geen vluchten uitvoeren over Syrië, en van een no-fly zone is allang geen sprake meer!

    Opvallend is dat de VS steeds meer aandringt dat Turkije de grenzen met Syrië potdicht maakt!

    Tegelijk blijft de VS bij haar standpunt dat de PYD een bondgenoot is (voor Turkije is dit een terroristische organisatie). De reden: de PYD heeft op de grond ISIS serieus terugge­slagen!

    Met betrekking tot Irak.

    Turkije beseft maar al te goed dat zij (hoewel coalitiepartners in de anti-IS-coalitie) steeds verder geïsoleerd komen te staan. De streek waar zij de beste relaties mee onderhouden (economisch en politiek) is de Autonome Koerdische Regio (AKR) in Noord-Irak, meer specifiek met Barzani en de KDP. Overigens, dit gebied bestempelen zij als ‘Koerdistan’!

    Op het eerste zicht lijkt dit een tegenstrijdigheid. Waar zij iedere vorm van Koerdische au­tonomie in eigen land tegenwerken (zie ook verder), is de ‘gematigde’ KDP een volwaardi­ge gesprekspartner voor Turkije. De tijd dat de KDP de grootste fraktie was in de Autonome Kurdische Regio is echter voorbij. Bovendien weet de KDP dat zij niet openlijk kunnen optreden tegen de PKK. Maar de economische belangen zijn enorm. 60% van de economie draait op Turkse bedrijven, daarnaast kan de KDP olie uitvoeren naar Turkije wat voor inkomsten zorgt.

    Het verloren laten gaan van Sinjar (een Koerdische regio waar het centrum van Yezi­dis ligt) door de Koerdische peshmerga’s, heeft tot een humanitaire catastrofe geleid. En wie verdedigde de Yezidis, de PKK. Intussen is Sinjar gezuiverd van de IS, maar zowel Koerdische peshmerga’s als PKK zijn er prominent aanwezig en hebben elk delen van de stad onder controle.

    Voor Turkije – eens te meer – een groot probleem. Want op deze manier ontstaan er brug­gen tussen PYD en PKK (trouwens allebei behorend tot dezelfde strekking) in Irak en Syrië en komt de realiteit van een Koerdische autonome zone steeds dichterbij.

    In dit kader moet de militaire ontplooiing van 400 Turkse troepen en 25 tanks in Bashaqi gezien worden. Volgens de Turken gaat het om ‘instructeurs’, in de praktijk gaat het om een samenwerking van soennitische groepen. De Iraakse regering reageerde furieus. Ze eiste de onmiddellijke terugtrekking van deze troepen omdat er nooit toestemming was gegeven voor deze militaire ontplooiing! De Turkse eerste minister beloofde een oplossing te zoeken, maar de president van Turkije stelde onmiddellijk dat er geen sprake kon zijn van terugtrekking! Dit is een schending van het territoriaal beginsel en daarom brengen Irak, Iran en Rusland dat naar de Veiligheidsraad! Nu eisen ook de Amerikanen de terug­trekking van de Turkse troepenmacht! Intussen zijn vier Turkse soldaten gedood in Bas­haqi bij een aanval door IS.

    Dat Turkije hier het internationaal recht flagrant overtreedt, is een feit. Bashaqi grenst aan Mosul (in handen van de IS) maar ook aan de olievelden van Kirkuk. De olievelden van Kirkuk behoren (volgens de Turken) aan de Turkmenen, de centrale Iraakse staat zegt dat dit gebied hun toebehoort en de Koerden van AKR zeggen dat dit hun gebied is. De kans is dus groot dat na het verdrijven de IS, opnieuw conflicten uitbreken!

    – Een coalitie op de grond.

    Ook de Saoudi’s willen hun invloed niet verloren gaan en willen troepen coördineren van 34 landen (waaronder Turkije). Al deze landen hebben een meerderheid aan Soennie­ten. Gisteren zei de minister van Buitenlandse Zaken van Pakistan dat zij ook ‘deel zouden uitmaken van deze coalitie’ zonder dat de vraag zelfs gesteld is!!!!

    Als men de grote sponsor van het fundamentalisme dit initiatief ziet nemen, dan moet er toch een belletje gaan rinkelen.

    Tegelijk voorziet Turkije een militaire basis in Qatar, zogezegd om de acties te coördineren! Realiteit is dat zowel Qatar als Saoudi Arabië betrokken zijn bij het sponsoren van terroris­ten!

    3. En wat met de Koerden in Turkije?

    Nadat de Turkse president het vredesproces afschoot voor de verkiezingen van juni, is de situatie alleen maar geëscaleerd. De PKK heeft haar wapenstilstand opgeheven en sinds­dien gaat het van kwaad tot erger.

    In de periode tussen 7 juni en 1 november nam het geweld toe, en de situatie lijkt uit­zichtloos.

    Het is duidelijk dat de Turkse regering (opnieuw) de militaire kaart heeft getrokken. Men wil de PKK vernietigen en daarvoor worden grote middelen ingezet! Dit keer speelt de strijd zich af in de steden met een overwegend Koerdische etnische bevolking.

    De leerkrachten zijn teruggetrokken, vele mensen zijn de steden ontvlucht, daarna is het de realiteit van een burgeroorlog. Dat hierbij (vele) burgerslachtoffers vallen, kan niemand ontkennen! De beelden na ‘de noodtoestand’ spreken voor zich. Vernietigde huizen, dui­zenden mensen die hun job hebben verloren, geen elektriciteit, geen water, geen pers, geen in­ternet, winkels gesloten. Enkel dood en vernieling. Nu is men zelfs zinnens militairen in te zetten in de scholen!

    Hierbij worden twee – toch wel belangrijke – elementen vergeten.

    a) De Koerdisch etnische gebieden zijn de armste van Turkije! Er is weinig of geen werk, klassen van 90 leerlingen of meer zijn eerder de regel dan uitzondering, er is maw geen perspectief voor de jongeren. Zij gaan in verzet.

    b) Tot nu toe blijft het geweld beperkt tot de ‘Koerdisch etnische steden’. Maar vele Koer­dische jongeren zitten in Istanbul, Antalya, Izmir… Hun families werden in de negentiger ja­ren verdreven uit de Koerdische etnische gebieden. De kans is dus reëel dat ook West-Tur­kije zal geconfronteerd worden met geweld.

    IS VERANDERING MOGELIJK?

    In de huidige politieke constellatie zie ik geen verandering komen (toch niet op korte ter­mijn).

    De neo-fascistische ultranationalistische MHP steunt de AKP-regering in haar strijd tegen de Koerden (zowel in Syrië, Irak als Turkije), steunt de AKP-regering in het uitroepen van de noodtoestand en is waarschijnlijk betrokken bij illegale milities!

    De AKP heeft een comfortabele meerderheid en controleert steeds meer media. De steun van Europa is in die zin meer dan een echte schande. In het kader van de ‘vluchtelingencrisis’ doet Europa een zware knieval voor Turkije, en verdoezelt de mensenrechtensituatie!

    De CHP zit zelf in een crisis. In januari houden zij hun congres, waar de ‘Turks nationalisti­sche vleugel’ zal proberen terug de macht te grijpen. Of dit zal lukken is een andere zaak.

    Ook de HDP zit in een crisis. De conservatieve vleugel probeert (in ruil voor het presi­dentieel systeem) terug een vinger in de pap te krijgen. De progressieve vleugel zit tussen hamer en aambeeld. Enerzijds willen zij dat het geweld stopt (en de PKK terug een vredesbestand uitroept), anderzijds is de reactie van de Turkse regering dermate erg, dat zij niet anders kunnen dan het verzet steunen!

    En de arbeidersbeweging. Zij staan zwak. Bovendien zal door de verhoging van het mini­mumloon (van 1000 tot 1300 tl) de steun aan ‘gele’ vakbonden nog toenemen.

    De tegenstelling ‘conservatieve moslims’ en ‘anderen’ zal toenemen. De ‘etnische conflic­ten’ zullen toenemen.

    Maar je weet nooit in een land als Turkije. Krachtsverhoudingen kunnen snel veranderen. Toenemende werkloosheid en economische crisis zouden wel eens katalysatoren kunnen zijn.

    Een partij (of organisatie) die zich boven de etnische conflicten en de ‘kunstmatige’ gods­dienstconflicten zou plaatsen, met een duidelijk links programma, is meer dan ooit nodig. Maar daarvoor hebben we vakbondsvrijheid nodig, daarvoor moeten we de nadruk leggen op wat ons bindt (natuurlijk met etnische rechten en autonomie), daarvoor moeten we na­druk leggen op sociale zekerheid voor iedereen, daarvoor moeten we nadruk leggen op alle vrijheden (niet alleen godsdienstvrijheid, maar ook vrijheid van pers, vrijheid van me­ningsuiting, gelijke rechten voor iedereen, ook LGTBI).

    Voorlopig zie ik het echter somber in!

    TENSLOTTE NOG DIT

    Herhaal het nogmaals. En zal het blijven herhalen. Dagelijks sterven nog altijd mensen die met gammele bootjes de oversteek wagen naar Griekenland! Dit is mijn ‘achtertuin’. En ben daar eerlijk gezegd niet goed van! Na het akkoord met Europa treedt Turkije veel harder op.

    Volgens een rapport van Amnesty International heeft Turkije ‘duizend’ vluchtelingen tegengehouden. Volgens datzelfde rapport worden mensen in ‘concentratiekampen’ opgesloten. Worden mensen gefolterd. Worden mensen teruggestuurd naar oorlogsgebieden in Syrie en Irak! Na het akkoord (Europa beloofde 160.000 vluchtelingen voornamelijk in Griekenland, op te vangen) heeft Europa er 258 opgevangen. 258! Shame on you Europa!

    Op 24 lidstaten is dit een gemiddelde van tien (10)!

    De vluchtelingenkampen in Turkije zijn redelijk goed uitgerust, maar wie kiest voor een vluchtelingenkamp in Turkije kan nooit aanspraak maken op het statuut van erkende vluchteling. Daarom verblijven slechts 10 procent van de vluchtelingen in die kampen. Bovendien mag je niet werken en mag je je niet buiten het kamp begeven!

    De overgrote meerderheid van de vluchtelingen verblijft buiten de kampen. Ook zij kunnen geen ‘reguliere’ arbeid verrichten. 90 procent werkt in het zwart. Kinderarbeid neemt toe in Turkije (zij werken voor 100 tot maximum 150 euro per maand), Turkse mannen nemen een tweede Syrische vrouw, huisarbeid gaat dikwijls gepaard met sexuele uitbuiting, prostitutie neemt toe aan dumpingprijzen (las een verhaal van Syrische vrouw die haar lichaam verkocht voor 2 tl, minder dan één euro). Maar Europa doet het goed! Zij hebben sinds de overeenkomst met Turkije gemiddeld TIEN vluchtelingen opgenomen! Proficiat.

    En voor diegenen die zeggen, er zitten terroristen tussen die vluchtelingen. Zij hebben gelijk. Op honderdduizend vluchtelingen zal (of zullen) wellicht terroristen zitten! En er zullen ook economische vluchtelingen tussen zitten. Maar zien jullie de beelden van Syrie? Zou jij daar willen leven? Heb jij geen recht op opvang? Moeten wij voor enkelingen een humaan beleid tegen houden? Zijn wij mensen met respect voor mensenrechten, of gebruiken we dezelfde argumenten als fascisten?

    Wat mij verwondert, weten jullie nog hoeveel miljarden euro’s wij (ja, ik en jij) hebben betaald om de banken te redden? Dat is maar een paar jaar geleden. En terwijl de bankiers weer hetzelfde spel spelen (met alle risico’s van dien) bouwt men onze welvaartsstaat af! De armoede neemt toe in Europa, maar de rijkdom ook.

    Een menswaardig leven voor iedereen, dat is wat ik wil. Een halt aan de armoede, sociale woningen, goeie mobiliteit, goeie zorg. Ik pleit niet voor rijkdom, ik pleit voor een menswaardig leven! Een utopie. Dat klopt, in een wereld waar de rijkdom van enkelen steeds aangroeit, waar 81 mensen evenveel hebben als drie miljard mensen.

    En dan zeg ik, het is genoeg geweest. Dit is niet de wereld die wij wensen voor onze kinderen! Wij zijn geen melkkoeien, onze uiers zijn leeg, maar onze regeringen blijven eraan trekken.

    Een politiek pamflet, neen dit is geen politiek pamflet! Dit is een menselijk pamflet! Want ik ben net zoals jullie, de ene heeft wat meer dan de andere, daarover gaat het niet! Het gaat hem om rechtvaardigheid, het gaat hem om eerlijkheid, het gaat om menselijkheid.

    En rechts of links, wees eerlijk, we maken ons allemaal zorgen over de toekomst! Want deze wereld maakt ons bang! Maar in een menswaardige wereld, met gelijkheid, solidariteit, in die wereld zal het terrorisme niet bloeien! Maar in een wereld van onderdrukking, uitbuiting, racisme, daar bloeit het terrorisme!

  • Moord op Tahir Elci, persbericht Koerdistan Nationaal Congres

    Tahir Elci, voorzitter van de advocatenbalie van Diyarbakir, is vermoord door duistere krachten van de Turkse staat. We veroordelen deze brutale aanval.

    De voorzitter van de advocatenbalie van Diyarbakir, Tahir Elci, is tijdens een persconferentie in Diyarbakir slachtoffer geworden van een moordaanslag. Die persconferentie werd gehouden vlak voor de bekende 4 potige minaret. Deze historische gebouw was een aantal dagen geleden door regeringstroepen met zwaar geschut beschadigd. Om hiertegen te protesteren hielden Tahir Elci en zijn collega-advocaten een persconferentie. Op dat moment vond de fatale moordaanslag plaats.

    Tahir Elci was al langer het doelwit van de AKP-regering en de staat omwille van zijn strijd voor mensenrechten, vrijheid en vrede. Na zijn uitspraak op de televisie van enkele weken geleden dat de PKK geen terroristische organisatie is, werd hij zelfs een openlijke doelwit.

    Hij werd toen gearresteerd en voor de rechtbank gebracht waar hij berecht werd met mogelijks een gevangenisstraf van 7,5 jaar. Gisteren werd hij vermoord door diegenen die deze straf niet zwaar genoeg vonden.

    We zijn zeer vertrouwd met dit soort van aanvallen. Er werden tot nu toe duizenden Koerdische politici en activisten vermoord door dezelfde duistere krachten en op dezelfde manier. We weten wie de opdracht gegeven heeft. De opdrachtgevers zijn diegenen die Elci’s uitspraken, zijn strijd en persoonlijkheid niet konden verdragen. De opdrachtgever is de AKP-regering en de duistere krachten die eerder nog de dood van duizenden Koerdische politici en activisten bevolen hebben. Men moet de daders niet elders gaan zoeken.

    Dit is een aanval op de Koerdische politici, het Koerdische volk en op de vrijheidsbeweging. We veroordelen deze brutale aanval en de opdrachtgevers. We willen ons medeleven betuigen met de familie van Tahir Elci, zijn vrienden en collega’s en het hele Koerdische volk. We zullen de strijd van Tahir Elci verderzetten en dezelfde idealen blijven nastreven. Hierbij roepen we ons volk ook op om de strijd van martelaar Tahir te herdenken en zijn strijd voor vrijheid naar nieuwe hoogtes te tillen.

    We roepen de democratische krachten van Turkije en de wereld die aan de kant van vrede, democratie en de mensenrechten staan, op om solidair te zijn met de Koerdische strijd om vrijheid en deze brutale en barbaarse aanval te veroordelen.

    Koerdistan Nationaal Congres (KNK)

    28/11/2015

  • Koerdische betoging in Brussel op wereldwijde dag voor Kobane

    koerdistanKobane is een stad in het noorden van Syrië met een Koerdische bevolking. De stad werd veroverd door de reactionaire groepering Islamitische Staat (IS), maar door heldhaftige strijd door voornamelijk Koerdische milities werd de stad heroverd. Dat was een belangrijke overwinning op IS. Bovendien ging het uit van een beweging die zich uitdrukkelijk seculier opstelt en de gelijkheid tussen mannen en vrouwen hoog in het vaandel draagt. Veel Koerdische activisten willen niet alleen tegen reactionaire strekkingen van diverse slag protesteren, van de reactionaire terroristen van IS tot het reactionaire regime van de Turkse president Erdogan. Ze komen ook op voor een ander systeem, ook al blijft er daar veel onduidelijkheid over bestaan.

    Op 1 november waren er wereldwijd acties om de strijd om Kobane te herdenken. Ook in Brussel kwamen honderden activisten samen voor een betoging. Het ging voornamelijk om Koerden, maar er waren ook enkele Belgische medestanders aanwezig. LSP steunt deze solidariteitsbeweging al langer. We pleiten daarbij voor een socialistisch alternatief op reactionaire stromingen en op het imperialisme. Er is een breuk met het kapitalisme nodig om te bouwen aan een nieuw systeem. Zonder dergelijke fundamentele breuk met het huidige systeem dreigt alle oude rottigheid van sectaire verdeeldheid en reactionaire stromingen een terugkeer te kunnen maken.

    De betoging in Brussel was net zoals eerdere pro-Koerdische acties opmerkelijk. De Koerdische gemeenschap in ons land is goed georganiseerd en weet te mobiliseren. Er waren honderden aanwezigen die een optimistische hoop op een betere toekomst naar voor brachten in een dynamische betoging. De Belgische medestanders werden met open armen ontvangen. Gemakshalve rekenen we daar ook activisten van andere onderdrukte minderheden bij. Zo trokken enkele militanten van Amazigh, Tamil en Kasjmiri afkomst mee op. De betoging stelde solidariteit in de strijd voor een betere toekomst voorop.

    Onder de aanwezigen was er natuurlijk ook een grote benieuwdheid naar de resultaten van de Turkse parlementsverkiezingen van 1 november. De afgelopen maanden voerde Erdogan een eenzijdige burgeroorlog tegen de Koerden in de hoop de pro-Koerdische HDP te isoleren onder de kiesdrempen en zijn eigen meerderheid te herstellen. We zullen in de komende dagen op de Turkse verkiezingen terugkomen.

    Hieronder een reeks foto’s door Liesbeth:

    Koerdische solidariteitsbetoging // Foto's door Liesbeth

    Foto’s door PPICS:
    World Kobane Day // PPICS

  • Turkije: 48-urenstaking na moordende aanslagen in Ankara

    Meer dan 100 doden bij dubbele bomaanslag tegen vredesbetoging in Ankara. Laat 48-urenstaking opstap zijn naar een verenigde beweging tegen het moorddadige regime van Erdogan!

    Ankara vlak na de aanslagen. Foto door Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie
    Ankara vlak na de aanslagen. Foto door Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie

    De vreselijke bomaanslagen tegen een vredesbetoging van vakbonden in de Turkse hoofdstad Ankara afgelopen zaterdag hebben volgens de laatste gegevens geleid tot minstens 128 doden en honderden gewonden. Het is de grootste terreuraanslag uit de geschiedenis van het land. Veel slachtoffers vechten nog voor hun leven. Een groot aantal lijken is onherkenbaar waardoor niet alle slachtoffers geïdentificeerd kunnen worden. De enorme menselijke en politieke omvang van deze aanslagen raken de fundamenten van het land.

    Verklaring door Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie

    De betoging van afgelopen zaterdag was georganiseerd door de Confederatie van Vakbonden uit de Publieke Sector (KESK), de Confederatie van Revolutionaire Vakbonden (DISK), de Turkse Medische Associatie (TBB) en de Unie van Turkse ingenieurs en architecten (TMMOB). Enkele minuten voor de start van de betoging ontplofte een bom op een plaats waar activisten van de linkse en pro-Koerdische HDP (Volksdemocratische partij) verzamelden. Vijftig meter verder ontplofte een tweede bom, waardoor nog meer vernielingen en doden werden aangericht. Ooggetuigen, waaronder leden van Sosyalist Alternatif, zagen vreselijke beelden van onbenoemelijke horror.

    Ze bevestigden de verslagen die opmerkten dat de politie de hulp aan de slachtoffers moeilijker maakte. Er werd traangas op de overlevende betogers afgevuurd, ambulances werden tegengehouden. De oproerpolitie was nog voor de eerste ambulances ter plaatse. Huseyin Demirdizen van de Turkse Medische Associatie (TBB) stelde: “Toen dokters van de vakbond van gezondheidswerkers opriepen tot bloedonaties, kondigde de regering aan dat er geen bloed nodig was. Als de gezondheidswerkers niet zo sterk aanwezig waren geweest op de betoging, dan was het aantal doden en gewonden nog een pak hoger geweest.”

    Bijna direct na de aanslagen blokkeerde het regime Twitter en Facebook. Er was een bewuste poging om verslagen van mensen ter plaatse tegen te houden en de berichtgeving volledig over te laten aan de media die door de regerende AKP wordt gecontroleerd. Die media beschuldigden linkse groepen of de PKK ervan dat ze achter de aanslagen zaten.

    De eerste reacties van de overheid laten er geen twijfel over bestaan waar dit regime staat met betrekking tot wat niet enkel een tragedie is, maar een politiek georkestreerd bloedbad. Los van de vraag wat de exacte rol van het regime van Erdogan in dit bloedbad is, kan de politieke verantwoordelijkheid niet ontkend worden. De bomaanslagen gebeurden in een context van een strategie van toenemende escalatie en provocatie, waaronder fysieke aanvallen door het regime van Erdorgan en zijn aanhangers, tegen de linkerzijde en tegen de Koerdische beweging. Er is een brutale oorlog van het Turkse regime tegen de PKK en tegen de Koerdische bevolking in het zuidoosten van het land. Daarbij vielen al honderden doden. Zelfs nadat de PKK zaterdag aankondigde dat het een wapenstilstand in acht zou nemen tot aan de verkiezingen van 1 november, bleef het Turkse leger PKK-posities in het zuidoosten van Turkije en het noorden van Irak bombarderen. Daarbij vielen het afgelopen weekend heel wat doden.

    Het regime probeert de operaties voor te doen als een “antiterreuroperatie”. Dit is nonsens. Het wordt gebruikt als excuus om de linkerzijde en de pro-Koerdische krachten, waaronder de HDP, aan te vallen. Zij waren het grootste slachtoffer van de campagne van staatsterreur. De afgelopen jaren konden ISIS en andere jihadistische groepen daarentegen rekenen op de steun van Turkije bij hun activiteiten in Syrië.

    Verbijstering en woede

    De verbijstering en de schok door de aanslagen van zaterdag werd dan ook snel onderdeel van de woede tegen de AKP-regering. Zaterdagnamiddag waren er al tienduizenden betogers tegen de regering in Istanboel en andere steden. Zondag waren er in Ankara opnieuw 10.000 betogers, op hetzelfde plein in de buurt van het station waar de aanslagen een dag eerder plaatsvonden. Het toont de vastberadenheid onder de bevolking. De woede is bijzonder groot en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen.

    De vier linkse vakbonden die tot de betoging hadden opgeroepen, deden een oproep voor ene 48-urenstaking op maandag en dinsdag. Het is een aangepaste en welkome stap die door de linkerzijde en de arbeidersbeweging internationaal moet gesteund worden. Een algemene staking brengt Koerden en Turken bijeen in een gezamenlijke strijd. Het is het beste antwoord op de pogingen van Erdogan en zijn kliek om met het bloed van werkende mensen verdeeldheid te zaaien en zo hun macht te versterken maar ook de winsten van de rijke zakenlui die door dit regime op hun wenken bediend worden. De staat en de politie slagen er niet in om de bevolking te beschermen. Linkse bijeenkomsten en vakbondsbetogingen zullen door onszelf beschermd moeten worden. We moeten de nodige maatregelen van zelfverdediging nemen, waarbij alle gemeenschappen betrokken worden en de vakbondsorganisaties het voortouw nemen.

    We betuigen onze volledige solidariteit, sympathie en medeleven met alle slachtoffers van de aanslagen van afgelopen zaterdag, al wie vrienden, familieleden en kameraden verloren is. De beste manier om hun dood te herdenken, is door de strijd tegen het dictatoriale regime van Erdorgan verder te zetten en in te gaan tegen het kapitalistische systeem en de imperialistische machten die achter dit regime staan om samen te bouwen aan een socialistische en democratische wereld. We moeten ervoor zorgen dat deze algemene staking slechts het begin is van een massale en verenigde arbeiders- en jongerenbeweging die een einde kan maken aan dit cynische en moorddadige regime.

  • Brusselse betoging na Turks bloedbad leidt tot repressie

    brusselsToen Erdogan vorige week in ons land op bezoek was, gingen zijn bodyguards in de clinch met veiligheidsagenten. Tegelijk werd meteen aangekondigd dat Belgische PKK-aanhangers vervolgd zouden worden. Dat de Turkse president daarmee wegkomt, geeft aan dat de Belgische regering niets zal doen tegen de heropleving van geweld in Turkije.

    Bij protest tegen de bomaanslagen in Ankara gingen de Belgische politiediensten gisteren over tot een repressieve benadering. Aan de Turkse ambassade werden de honderden betogers verwelkomd met traangas en matrakken. Een betoger werd hardhandig opgepakt. Het incident kwam er na provocaties door aanhangers van het Turkse regime.

    Op de betoging die van de Turkse ambassade naar het Europees parlement trok, waren er honderden aanwezigen. De woede over het geweld is bijzonder groot. De betogers wilden hun solidariteit met de slachtoffers betuigen en spraken zich uit tegen het beleid van Erdogan en de AKP, een beleid dat leidt tot een escalatie van geweld.

    Hieronder een reeks foto’s van de protestactie in Brussel, waaronder van de gewelddadige arrestatie, door PPICS.

    Protest tegen Turkse bloedbad en tegen Erdogan // foto's door PPICS

  • Turkije. Kantoren van pro-Koerdische HDP in heel het land aangevallen

    hdpofficeBij de parlementsverkiezingen van 7 juni leed president Erdogan een zware nederlaag. Hij besloot hierop om een brutale oorlog tegen de Koerdische bevolking te starten. Dit is het zogenaamde ‘plan B’ van Erdogan en zijn regerende AKP (Partij voor rechtvaardigheid en ontwikkeling). De AKP wil na de nieuwe parlementsverkiezingen die wellicht begin november zullen plaatsvinden een meerderheidsregering vormen. Daartoe wil Erdogan de pro-Koerdische HDP (Democratische Volkspartij) van het toneel laten verdwijnen en zijn eigen autoritaire macht versterken. De president was bijzonder expliciet toen hij verklaarde: “Niets van dit alles zou gebeurd zijn indien we 400 zetels in het parlement hadden.”

    Ondertussen wordt de situatie in het land steeds erger. Afgelopen dinsdag werden 126 kantoren van de HDP in het land aangevallen, in brand gestoken of vernield door bendes. Veel van die bendes zijn verbonden met het extreemrechtse MHP, de Grijze Wolven, en de heersende AKP. De Koerdische bevolking en activisten worden onder vuur genomen, het lijkt op een heuse lynchcampagne. De Turkse politie heeft de repressie tegen linkse activiteiten opgevoerd, maar diegenen die HDP-kantoren vernielden werden grotendeels ongemoeid gelaten.

    Deze aanvallen gaan samen met de oorlog die het Turkse regime is opgestart in het Koerdische zuidoosten. De aanvallen zijn het directe resultaat van de provocatieve verklaringen en de oorlogstrom die door de heersende kliek rond Erdogan wordt geslagen en die gepaard gaat met een bloedige aanval op Koerdische gebieden. Honderden guerrillastrijders verbonden met de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) raakten gewond of werden vermoord, maar er vallen ook veel burgerdoden. Veel jonge Turkse dienstplichtige soldaten die niets met deze oorlog te winnen hebben, laten het leven. Erdorgan en de AKP willen hun macht en prestige versterken op basis van het bloed van Koerden en Turken. Het risico van een nieuwe burgeroorlog nemen ze er bij.

    Een dergelijk vooruitzicht is niet wat de overgrote meerderheid van zowel de Koerdische als de Turkse bevolking wil. Er is nood aan een massale, georganiseerde en verenigde beweging van Turkse en Koerdische werkenden en jongeren om het geweld te stoppen. De wraakacties van de PKK spelen jammer genoeg in de handen van Erdogan, ze maken de opbouw van eenheid moeilijker omdat een laag van de Turkse bevolking hierdoor in de handen van de rechtse chauvinistische reactionairen wordt geduwd. De HDP moet samen met de vakbonden en socialistische organisaties proberen om grootschalige acties tegen de oorlog te organiseren op basis van een oproep naar alle werkenden, armen en jongeren over alle etnische tegenstellingen heen. Er is nood aan massaprotesten en stakingen tegen de door de AKP geleide oorlog, tegen racisitsche aanvallen, tegen politierepressie en tegen terrorisme in al zijn vormen. Multi-etnische en democratisch georganiseerde initiatieven zijn nodig om de verschillende gemeenschappen te beschermen tegen toekomstige aanvallen.

    Hieronder een standpunt van Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie, van 6 september (dus voor de aanvallen op de HDP-kantoren).

    [divider]

    Bijna iedereen weet dat het plan B van Erdogan dat voor de verkiezingen van 7 juni werd opgemaakt nu tot uitvoering wordt gebracht. Erdorgan wil de nederlaag van de AKP teniet doen in de nieuwe verkiezingen van 1 november en hij wil dit doen door de chaos in het land uit te spelen.

    Eerst zorgde Erdogan ervoor dat er nieuwe verkiezingen kwamen door de mogelijkheid van een coalitie tussen de AKP en andere burgerlijke partijen naar voor te schuiven. Tegelijk stuurde hij aan op militaire en politieke operaties tegen de PKK. Meer dan 100 districten, allen in de Koerdische regio, werden uitgeroepen tot “private veiligheidsgebieden.” Er is een avondklok in verschillende steden, waaronder Varto, Yuksekova, Cizre, … Meer dan 150 soldaten, agenten, guerrillastrijders en burgers verloren hun leven. Duizenden mensen zijn opgepakt, honderden zitten nog steeds vast in afwachting vna een proces. Volledige dorpen in de districten worden geëvacueerd. Er is geen interventie om de grote branden te stoppen die veroorzaakt werden door het intensief bombarderen. De overheid zorgt er zelfs voor dat de brandweerlieden hun werk niet kunnen doen. Stadscentra in de districten kenden straatgevechten die doen denken aan wat in Syrië gebeurt.

    Het falen om een regering te vormen en de begrafenissen van soldaten uit het westen van Turkije die omkwamen, versterken het argument van de aanhangers van Erdogan dat er een sterker presidentieel stelsel nodig is. Dit vindt een ingang onder mensen die bang zijn van een nieuwe interne oorlog. Het doel van de AKP en Erdogan is om steun te vinden door het Turkse nationalisme op te kloppen. Dat gebeurt enerzijds door de begrafenissen van de soldaten en anderzijds door de HDP onder de kiesdrempel te krijgen door de partij te discrediteren.

    De afgelopen twee jaar was een periode van ontwapening en onderhandelingen. In maart nam Erdogan een scherpe bocht. Enkele dagen voor de onderhandelingen werden afgebroken door Erdogan was er een consensus over een ‘stappenplan’ dat werd gesteund door de regering en de “ondervragers” van de gevangen PKK-leider Abdullah Öcalan. Na deze bijeenkomst verklaarde Erdogan meteen dat er “geen Koerdische kwestie” meer is in Turkije. De reden waarom Erdogan een bocht maakte, is het feit dat peilingen aangaven dat de Koerdische kiezers hun rug naar de AKP toekeerden en steeds massaler voor de pro-Koerdische HDP kozen.

    De AKP gebruikte de “vreedzame oplossing” voor de Koerdische kwestie enkel om de lokale en algemene verkiezingen door te komen in de 12 jaar dat de partij aan de macht is. Er kwamen kleine toegevingen aan de Koerden, vooral om hun democratische eisen af te zwakken. De parlementsverkiezingen van 7 juni waren een laatste stap om Erdogan toe te laten een presidentieel stelsel te vormen waarbij hij autocratische macht zou genieten. Er ontstond echter een massaal verzet tegen de corrupte, onderdrukkende en ondemocratische regering. Zeker de afgelopen drie jaar waren er grote acties. Het maakte het voor Erdogan onmogelijk om zijn strategie door te voeren. Het feit dat de AKP in de Koerdische steden de tweede partij na de HDP was, vormde een belangrijke factor in de machtspositie van de partij. De anti-Koerdische benadering van de AKP, zeker in het geval van Rojava, ontmaskerde de partij en doorprikte de illusies van zijn Koerdische aanhangers.

    Op 20 juli werden 33 jongeren in Suruç vermoord door ISIS-militanten, alhoewel ISIS nooit de verantwoordelijkheid voor de actie heeft opgenomen. De nieuwe ontwikkelingen zorgen ervoor dat velen denken dat dit bloedbad het startpunt was voor het plan B van Erdogan. De voorlopige AKP-regering begon direct met een militaire operatie tegen de PKK, ISIS en de kleine linkse terroristengroep DHKP/C. Honderden mensen werden opgepakt. De regering creëerde het beeld dat Turkije onder terroristisch vuur ligt en gebruikt dat om ‘alle terreurgroepen’ aan te pakken. Na een paar sterk in beeld gebrachte maar grotendeels symbolische luchtaanvallen tegen ISIS werden alle bombardementen op de Koerdische gebieden en de PKK gericht.

    De aanvallen door de PKK duwen de werkenden in de handen van rechtse nationalisten. Twee agenten werden vermoord in Ceylanp?nar, in de buurt van Kobane. Dit gebeurde twee dagen na het bloedbad in Suruç. De PKK voerde de aanslag uit, maar ontkende nadien elke betrokkenheid. Maar het was te laat. De PKK was nadien ook betrokken bij zelfmoordaanslagen die doen denken aan de methoden van islamitische terreurgroepen als ISIS of Al Qaeda. Elke dag brengen de media verslagen over het aantal doden. De media tonen de situatie in de Koerdische steden bijzonder eenzijdig en met erg beperkte verslaggeving, er wordt wel uitgebreid ingegaan op de begrafenissen van agenten en soldaten. Daarmee wordt op de emoties vna de bevolking ingespeeld. Bij verslagen over burgerdoden wordt doorgaans niet gezegd wie de aanvallers waren, met dergelijk ‘nieuws’ wordt een eenzijdig beeld gecreëerd dat de PKK verantwoordelijk is voor alle burgerdoden. Het leidt tot een groeiende woede tegen de PKK en meer algemeen tegen alle Koerden.

    De woede tegen de AKP neemt ook toe en bleek bij de recente begrafenissen van soldaten en agenten. Maar deze woede wordt door extreemrechtse nationalisten die de oorlog tegen de Koerden steunen aangegrepen. Ze geven kritiek op de AKP maar niet omdat de vredesonderhandelingen werden gestopt, wel omdat toegevingen werden gedaan aan de Koerden. Iedereen vreest het gevaar van een burgeroorlog.

    Er wordt verwezen naar een burgeroorlog zoals in Joegoslavië, een etnisch bloedbad tussen de Turkse en Koerdische werkenden en jongeren. Dit kan enkel vermeden worden door arbeiderseenheid. De tactieken van de PKK ondermijnen dergelijke eenheid. Recent verklaarde de PKK dat aanslagen niet aanvaardbaar zijn, maar de gewone mensen vinden de verklaringen van de PKK niet overtuigend.

    De beste manier om het bloedbad door het Turkse regime te stoppen, is door te bouwen aan een massale verenigde beweging langs beide kanten. Door niet voor zo’n strijd op te komen en de doelgerichte moorden verder te zetten, vindt de PKK geen gehoor onder de Turkse arbeidersklasse en armen als die gevraagd worden om geen legerdienst te vervullen.

    Sosyalist Alternatif verdedigt op onvoorwaardelijke wijze de democratische eisen van de Koerden. Dit omvat het recht op afscheiding. Of er nu gekozen wordt voor afscheiding of samenwerking binnen Turkije, de belangrijkste bondgenoot van de Koerdische bevrijdingsstrijd is de Turkse arbeidersklasse. De afgelopen jaren werden stappen gezet die zo’n alliantie konden versterken. De beweging in Gezi was er een voorbeeld van, de sensationele verkiezingsoverwinning van de HDP was een ander voorbeeld. We moeten de strijd op deze basis verder opbouwen. “De rijken zullen noch soldaat noch martelaar zijn”, zei een soldaat aan de moeder van een omgekomen soldaat. Deze klassenbenadering wordt breed gedeeld in de samenleving, zelfs indien het vooral instinctief is op dit ogenblik. De Koerdische bevrijdingsstrijd moet zich verenigen met de strijd van de Turkse arbeidersklasse. Op die basis kan er een lichtpunt groeien in de duisternis die het Midden-Oosten vandaag domineert.

    Wij zeggen:

    • Neen aan de ‘paleisoorlog’ van de AKP, stop de militaire operaties meteen
    • Neen aan de racistische aanvallen op de Koerden – de echte vijanden zijn diegenen die het land regeren
    • De PKK moet alle aanslagen meteen stoppen
    • Voor een beweging van onderuit tegen de oorlog met democratische eisen die gepaard gaan met sociale eisen
    • Neen aan de creatie van een Turks-Amerikaanse imperialistische bufferzone
    • Stop de Turkse steun aan jihadistische groepen
    • Gezamenlijke strijd van Turkse en Koerdische werkenden tegen de jihadistische terreur en de oorlogszuchtige AKP-regering
    • Strijd voor een vrijwillige, democratische en socialistische confederatie van het Midden-Oosten, tegen onderdrukking en kapitalisme

  • Neen aan de Turkse staatsterreur tegen de Koerden!

    Protest tegen de Turkse staatsterreur eerder deze zomer in Brussel. Foto: MediActivista
    Protest tegen de Turkse staatsterreur eerder deze zomer in Brussel. Foto: MediActivista

    De Turkse president Erdogan maakte eenzijdig een einde aan het bestand tussen de regering en de Koerden. Na de verkiezingen waarin de AKP van Erdogan haar meerderheid verloor en de electorale doorbraak van de linkse HDP, met ook pro-Koerdische krachten, kondigde Erdogan aan dat Turkije het front tegen Islamitische Staat zou vervoegen. Het werd meteen gekoppeld aan een strijd tegen ‘alle vormen van terreur’, waarbij vooral de Koerdische PKK een doelwit is en niet zozeer IS.

    Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ op basis van bijdragen door Dikili

    Economische groei stokt

    De Turkse lira is sinds begin dit jaar met een vijfde gedevalueerd, waardoor de geïmporteerde grondstoffen duurder worden. De beperkte toegevoegde waarde en dalende benutting van de productiecapaciteit zorgen ervoor dat amper nog wordt geïnvesteerd. De werkloosheid schommelt rond de 10%. De economische groei zal de voorspelde 3% dit jaar niet halen.

    De gewone bevolking wordt geconfronteerd met sterk stijgende prijzen. De toerismesector laat het afweten, onder meer de belabberde toestand van de Russische economie die zorgt voor minder toeristen uit dat land. De politieke instabiliteit en de aanslagen wegen eveneens door.

    Veel mensen zetten hun spaargeld in euro of dollar om. De reserves van de centrale bank volstaan niet om de schulden af te betalen. Grote bedrijven kregen grote leningen zonder waarborgen, er dreigen slechte leningen uit de kast te vallen. Een verhoging van de rentevoeten in de VS zou de problemen in Turkije nog versterken.

    Bij de parlementsverkiezingen begin juni verloor de conservatieve AKP haar absolute meerderheid. Naast de groeiende economische problemen, botsten ook de pogingen van Erdogan om een presidentieel systeem te vestigen op verzet. Ook zijn ultranationalistische retoriek leverde weinig op, kiezers van het extreemrechtse MHP verkozen het origineel boven de kopie. Erdorgan verklaarde dat er geen Koerdisch probleem meer is, waardoor de AKP ook onder Koerden verloor. De brede steun voor de linkse HDP duwde deze partij boven de bijzonder ondemocratische kiesdrempel van 10%. Het leidde tot een parlement waarin AKP niet langer over een meerderheid beschikt.

    Op 1 november komen er vervroegde verkiezingen. Erdogan hoopt dat de staatsterreur tegen de Koerden de steun voor HDP kan terugdringen om links uit het parlement te krijgen en zelf opnieuw een meerderheid te behalen.

    Rampzalig buitenlands beleid

    De toenmalige regering-Erdogan was ervan overtuigd dat het Syrische regime van Assad snel zou vallen en koos onmiddellijk de kant van de gewapende oppositie. Elke oppositiekracht tegen Assad, waaronder het met al-Qaeda verbonden al-Nusra, kreeg steun. Erdogan dacht dat er een regime van de Moslimbroederschap aan de macht zou komen na Assad. De Syrische oppositie verbrokkelde en Islamitische Staat verscheen op het toneel.

    Het sterkste verzet tegen IS kwam van de Koerden in onder meer Kobane. Turkije weigerde enige hulp te geven aan Kobane. Turkije stelde zich integendeel erg laks op tegen IS in de hoop dat deze organisatie de Koerden een nieuwe nederlaag zou toebrengen. Maar Kobane vocht terug en sprak steeds meer tot de verbeelding. Een Koerdisch gebied met aaneengesloten provincies aan de grens met Turkije, was voor de AKP een nachtmerriescenario.

    Onder het mom van deelname aan de anti-IS coalitie werd een militaire campagne opgezet die vooral tegen de Koerden is gericht. De IS-militant die in Suruç een bom liet ontploffen waarbij tientallen jonge vredesactivisten omkwamen, werd niet opgepakt. Een vergeldingsactie door een commando van de PKK tegen twee politieagenten – volgens de PKK agenten met banden met IS – werd aangegrepen om het bestand met de Koerden op te zeggen.

    De hypocrisie van de Turkse regering over de ‘strijd tegen terreur’ blijkt uit de cijfers. Op enkele dagen tijd werden drie doelwitten van IS bestookt met bommen, in dezelfde periode werden meer dan 180 bombardementen uitgevoerd tegen de PKK in het Kandil-gebergte. Het leger stelde na twee dagen dat meer dan 260 ‘PKK-terroristen’ waren uitgeschakeld. Onder IS-militanten viel nog geen enkele dode. Het Turkse regime kocht het stilzwijgen van de VS af door toelating te geven om Turkse luchtmachtbasissen te gebruiken voor aanvallen op IS.

    Chaos die niemand wil

    Turkije gebruikt de officiële steun aan de coalitie tegen IS om opnieuw de oorlog tegen de Koerden aan te gaan. Meer dan honderd Koerdische dorpen of steden vallen onder de ‘staat van beleg.’ Het betekent dat alle democratische vrijheden er opgeschort zijn, internetverbindingen en telefoons werken niet, de pers krijgt er geen toegang. Honderden Koerdische websites zijn afgesloten. Tegelijk wil Turkije een ‘neutrale zone’ in Syrië opzetten, vooral gericht tegen de Koerden.

    De Koerdische doden worden niet geteld, de zowat 40 slachtoffers van de PKK worden elke dag op de Turkse televisie getoond. Het gaat vooral om militairen en nationale politie, maar de geïsoleerde aanslagen worden door het regime gebruikt om de repressie en oorlog te rechtvaardigen en om anti-Koerdische gevoelens op te zwepen. Het geweld en de chaos die niemand wil, moeten een eenmaking van een massale beweging in Koerdisch gebied en een groeiend ongenoegen onder de rest van de Turkse arbeidersklasse stoppen. Dat is waar Erdogan het meest van al bang van is.

    Door een oorlog te starten, dreigt het geweld uit de hand te lopen. Wat indien er ook in de toeristische gebieden aanslagen plaatsvinden? Deze oorlog kan niet gewonnen worden door de Turkse staat en evenmin door de PKK. Het beste antwoord op de verdeel-en heerspolitiek is een programma dat de democratische rechten en nationale verlangens van elk volk verdedigt. Het betekent opkomen voor democratische controle over de rijkdom in de regio zodat alle werkenden en armen een degelijke levensstandaard bereiken. Zo’n socialistisch programma zou meteen de steun van wanhopige volkeren voor reactionaire en repressieve organisaties als IS ondermijnen.

    [divider]

     

    Hoe verder in Rojava?

    Op basis van een langer artikel door Serge Jordan

    De luchtaanvallen van het Turkse regime tegen de Koerdische PKK, de poging om een bufferzone in Noord-Syrië op te zetten en de reactie van de PYD (Democratische Eenheidspartij, de zusterorganisatie van de PKK in Syrië) leidt tot belangrijke vragen over de revolutionaire strategie.

    Sinds de zomer van 2012 heeft de PYD de controle verworven over grote delen van Noord-Syrië waar een Koerdische meerderheid leeft. Dat was mogelijk na het terugtrekken van de Syrische troepen uit die gebieden. Assad wilde zijn militaire macht concentreren om de opmars van Soennitische groepen elders in het land te stoppen.

    De machtsovername door de PYD, een politieke kracht die zich baseert op de Koerdische massa’s, leidde tot een golf van enthousiasme onder de Koerdische bevolking, zowel in Syrië als elders. De gewapende eenheden van de PYD (YPG en YPJ) spraken tot de verbeelding wegens het moedige verzet tegen IS en wegens de strijdbare bataljons van vrouwelijke militanten. De pogingen om een alternatief bestuur uit te bouwen op basis van eenheid over religieuze en etnische grenzen heen,  midden in een sectaire oorlogszone, was inspirerend voor de linkerzijde doorheen de wereld.

    Maar er duiken ook gevaren op. De houding van de PYD tegenover Assad is soms dubbelzinnig. alleszins heeft PYD totnogtoe elke confrontatie met het Syrische leger vermeden. In delen van Rojava bleven er Syrische overheidsdiensten bestaan. Met de Turkse aanvallen op Koerdische doelwitten in Turkije, maar ook in Syrië, dreigt het gevaar van een wanhopige toenadering tussen de PYD en het Syrische regime.

    Terwijl het op zich natuurlijk niet verkeerd is om verdeeldheid tussen heersende machten uit te spelen om massastrijd te versterken, mag dit niet gepaard gaan met de minste illusies in de bedoelingen van die machten. Socialisten baseren zich op onafhankelijke mobilisatie van onderuit als belangrijkste factor in het bekomen van verandering.

    Het is gevaarlijk om op kortzichtige wijze te balanceren tussen de verschillende kapitalistische machten die allen meermaals aantoonden dat de belangen van de Koerdische massa’s hen niet interesseren. Het bedreigt bovendien de opbouw van solidariteit over sectaire tegenstellingen heen. In een gebied als Rojava met tal van minderheden is dat een belangrijke zaak.

    Enkel een strategie die vertrekt van een consequent programma gericht op eengemaakte actie van de arbeidersbeweging en voor democratische rechten voor alle volkeren in de regio, zonder enige hoop te stellen in gelijk welke imperialistische macht of regionale autoritaire heersers, maakt kans om een uitweg te vinden uit de huidige rampzalige situatie.

  • Glijdt Turkije af naar chaos?

    Erdogan wil een presidentieel regime vestigen met hemzelf als nieuwe sultan
    Erdogan wil een presidentieel regime vestigen met hemzelf als nieuwe sultan

    Turkije wordt geconfronteerd met economische problemen, hoge inflatie en politieke instabiliteit. President Erdorgan heeft de strijd tegen Islamitische Staat aangegrepen om een eenzijdig offensief tegen de Koerden te starten. Het gevaar van terrorisme neemt toe, straks ook in de toeristische gebieden? De gewone bevolking in Turkije, los van etnische of religieuze achtergrond, zit hier niet op te wachten. Wordt Turkije straks meegesleurd in het moeras van geweld en chaos? Een uitgebreid artikel door onze correspondent in Turkije, Dikili.

    [divider]

    WAARHEEN GAAT HET MET TURKIJE?

    1. ECONOMISCH

    Sinds begin dit jaar is de Turkse lira met één vijfde gedevalueerd en het einde is nog niet in zicht. Voor een exportland als Turkije lijkt dat een goede zaak, maar het probleem is dat Turkije enorm afhankelijk is van grondstoffen en die worden ingevoerd in dollars of euro’s. De toegevoegde waarde van de Turkse economie is laag en de benutting van de productiecapaciteit is aan het dalen. Dit betekent dat werkgevers aarzelen om nog te investeren. De officiële werkloosheid schommelt rond de 10 procent, de economische groei die dit jaar wordt verwacht zal de 3 procent niet halen en het consumentenvertrouwen blijft historisch laag.

    Intussen blijft de inflatie hoog. Door speculatie zijn de vleesprijzen met bijna 30 procent gestegen en zelfs de groenteprijzen liggen (voor de tijd van het jaar) aan de hoge kant.

    Ook de toerismesector krijgt zware klappen. Vooral de streek rond Antalya ziet het aantal bezoekers enorm dalen. Dit heeft niet alleen te maken met de belabberde toestand van de Russische economie (een groot deel van de toeristen waren toeristen afkomstig uit Rusland) maar ook met de onzekere toestand in de overwegend Koerdisch etnische gebieden (ik kom daar verder op terug).

    Tenslotte is de onzekere politieke toestand een belangrijke oorzaak van de kwakkelende economie. Buitenlandse investeerders trekken zich massaal terug, veel inwoners van Turkije zetten hun spaargeld om in euro’s of dollars.

    De reserves van de centrale bank zijn ontoereikend om de schulden (die vooral liggen bij grote privé-bedrijven maar ook bij consumenten) op langere termijn af te betalen. Verschillende grote bedrijven hebben (zonder waarborg) grote leningen gekregen (vooral van de staatsbanken) en het risico bestaat dat er niet zal terugbetaald worden.

    Als toemaatje verwacht men in september een lichte verhoging van de rentevoeten in de VS, wat wel eens Turkije heel snel in de zware problemen zou kunnen brengen (alsof de voorgaande problemen al niet erg genoeg zijn).

    2. POLITIEK

    Na 13 jaar onafgebroken aan de macht te zijn geweest, verloor de AKP (de conservatief islamitische partij) haar absolute meerderheid bij de parlementsverkiezingen van 7 juni dit jaar.

    Nochtans zag het er in februari nog redelijk goed uit voor de regerende AKP. Er was een ontwerp akkoord tot stand gekomen tussen de regering en HDP (Democratische Volkspartij, met een grote aanhang in het Koerdisch etnische gebied) om verdere stappen te zetten in het vredesproces. Juist dit vredesproces en de wapenstilstand, hebben de AKP steeds stemmen opgebracht.

    Maar, president Erdogan, in 2014 verkozen als president (voorheen eerste minister van de AKP-regeringen), viel zijn eigen regering af. Hij vond de gezamenlijke persverklaring van de regering en de HDP ‘niet kunnen’ en begon luidkeels te verkondigen dat er ‘geen Koerdisch probleem’ bestond.

    Op het eerste zicht kan dit raar klinken, want het was onder zijn leiding dat de AKP sinds eind 2012 gesprekken opstartte met de HDP.

    De vraag is, wat bezielde Erdogan? Daarom moeten we even het politieke systeem van Turkije toelichten. Turkije is een ‘parlementaire democratie’, dat wil zeggen, om de vier jaar worden er verkiezingen gehouden en de zetels worden verdeeld onder de partijen die de nationale kiesdrempel van 10 procent halen (de hoogste ter wereld, zelfs Rusland, nummer twee kent een kiesdrempel van 7 procent). De president moet – althans volgens de grondwet – neutraal zijn. Maar in tegenstelling tot zijn voorganger, president Gül, die zich strikt aan zijn bevoegdheden hield en zich ‘neutraal’ opstelde, wil Erdogan een ‘presidentieel systeem’, en niet zomaar een presidentieel systeem, een presidentieel systeem à la Turka. In de praktijk komt het neer op de opheffing van de scheiding der machten en een ‘almachtige’ president.

    Maar zelfs binnen zijn eigen partij is er weerstand. Gül bijvoorbeeld, ook een stichter van de AKP, is duidelijk voorstander van een parlementair systeem! En hij staat niet alleen. Overigens, de bevolking in Turkije is in meerderheid gekant tegen een presidentieel systeem.

    Tijdens de verkiezingscampagne waren er de vier grote partijen en de president. Urenlang verscheen Erdogan op tv, alle verkiezingsmeetings werden live uitgezonden, en telkens hamerde Erdogan op twee thema’s. Eén, er is geen Koerdische kwestie, alles is opgelost, twee, er moet een presidentieel systeem komen en daarom moet ik vierhonderd zetels hebben in het parlement om de grondwet te kunnen veranderen.

    De grote vijand voor Erdogan was de HDP. Tot dan toe had de HDP enkel ‘onafhankelijke’ kandidaten ingediend in verschillende kiesdistricten om de nationale kiesdrempel van 10 procent te omzeilen, maar dit keer besloot de HDP op te komen als partij.

    Opvallend is dat de HDP met een links programma kwam. Sterke verhoging van het minimumloon, democratisering van het gerecht en de instellingen, afschaffing van ondemocratische instellingen, garanties op vrijheid van meningsuiting, LGTBI rechten, vrouwenrechten. En dat programma sloeg aan. Een groot deel van de linkerzijde die voorheen niet stemde of stemde op de CHP (republikeinse partij) besloot in (de niet etnisch Koerdische gebieden) dit keer haar stem te geven aan de HDP.

    Tijdens zijn (volgens de grondwet niet toegelaten politieke meetings) vond de president het nodig om in de Koerdisch etnische gebieden met een vertaalde Koran te staan zwaaien. Blijkbaar betekent de vertaling van de Koran in het Koerdisch (het schijnt overigens een slechte vertaling te zijn) het einde van het Koerdisch probleem.

    Door zijn nationalistische Turkse retoriek (waarmee Erdogan de stemmen van ultra Turks nationalisten probeerde binnen te halen) schoot hij twee kemels van formaat. Eerste kemel, de ultranationalisten stemmen meestal op de (extreemrechtse) MHP en die kiezers kiezen liever voor het origineel dan voor de kopie, maar de tweede (en grootste) kemel, Erdogan (en met hem zijn partij) verloren massaal steun bij de Koerden. Vele ‘Koerdische stammen’ die voorheen stemden voor de AKP, veranderden hun stemgedrag en kozen voor de HDP.

    Het resultaat was dan ook schokkend. De AKP verloor zwaar in bijna alle Koerdisch etnische gebieden en door de stemmen van links voor de HDP overschreed de partij de kiesdrempel heel makkelijk, ze haalden meer dan 13 procent van de stemmen. Ook de ultranationalisten van de MHP wonnen een paar procent, de CHP verloor licht en het zwaarste verlies kwam op rekening van de AKP die 9 procent verloor en daarmee haar absolute meerderheid.

    Normaal mag de president zich niet mengen in de coalitiebesprekingen, in principe wordt de grootste partij gevraagd een regering te vormen (in dit geval een coalitieregering) en moet de president zich er voor de rest buiten houden. Indien er na drie maanden geen regering is gevormd, dan komen er nieuwe verkiezingen.

    Maar de grondwet is voor president Erdogan blijkbaar een vodje papier. Na een driedaagse stilte (we zijn dat hier niet gewend in Turkije, want dagelijks zien we de president verschijnen op het scherm) besliste Erdogan dat er eerst een voorzitter moest worden aangeduid van het parlement. Een duidelijk vertragingsmaneuver. Eens dat gebeurd, stond hij erop dat de verschillende ondervoorzitters werden gekozen.

    De AKP bleef zwijgen, zij wachtten op het woord van hun ‘grote leider’, want voor wie het nog niet duidelijk is, de man die aan de touwtjes van de AKP blijft trekken is de president, hoewel hij formeel geen lid van een partij mag zijn!

    De drie oppositiepartijen, die voor de verkiezingen verschillende beloftes gedaan hadden, onder andere het serieus optrekken van het minimumloon, daarnaast het heropenen van de fraudedossiers van eind 2013 waarbij AKP-ministers en zelfs de zoon van de president waren betrokken (dossiers die uiteindelijk in de doofpot zijn beland), een onafhankelijk gerecht, limitering van de bevoegdheden van de president tot wat de grondwet zegt, … zagen zich echter geconfronteerd met de ultranationalistische MHP die vanaf het begin roet in het eten gooide.

    De MHP en de HDP zijn elkaars tegenpolen. De MHP heeft altijd ontkend dat er een Koerdische kwestie is, ze ontkennen zelfs het bestaan van Koerden, bovendien is de partij conservatief. Eerste uitspraak, nooit zullen wij iets steunen dat de HDP steunt! Tweede uitspraak, nooit stappen wij in een coalitieregering. Derde uitspraak, wij zijn voorstander van nieuwe verkiezingen.

    Dit dubieuze spel van de MHP speelde natuurlijk in de kaart van de AKP, het is dank zij de steun van de MHP dat de nieuwe voorzitter van het parlement een AKP-er is.

    Slechts twee partijen speelden het spel eerlijk. De republikeinse partij (CHP) riep op tot een coalitie van de drie oppositiepartijen en, in het andere geval, tot serieuze coalitiebesprekingen. De HDP verwees naar haar verkiezingsprogramma en sloot niemand uit!

    Intussen regeerde de AKP verder alsof er geen verkiezingen waren geweest. Niet normaal voor een regering van ‘lopende zaken’. Overduidelijk was echter, als er coalitieregering zou komen, dan moesten een aantal dingen uit het verleden (zeker de corruptiezaken) terug aan bod komen.

    Terwijl de werkgeversorganisaties, overigens ook president Gül, opriepen tot een grote coalitie omdat de economie er slecht aan toe was, werden andere plannen gesmeed. Peilingen wezen immers uit dat bij nieuwe verkiezingen er weinig zou veranderen. Dat zou wel kunnen gebeuren als het land in chaos geraakte. En hier komen we terug bij de Koerdische kwestie.

    3. DE BUITENLANDSE POLITIEK VAN TURKIJE

    Davutoglu, de man die Erdogan opvolgde als eerste minister, en door velen als zijn marionet wordt beschouwd, tekende samen met Erdogan het buitenlands beleid van Turkije uit. De expliciete steun van de Turkse regering aan de diverse geledingen van de moslimbroederschap heeft het land echter sterk geïsoleerd. Maar de grootste fout die Turkije heeft gemaakt is de politiek tegenover Syrië.

    De toenmalige regering Erdogan, ervan overtuigd dat het regime van Assad snel zou vallen, koos onmiddellijk de kant van de gewapende oppositie. Iedere oppositiekracht tegen Assad werd gesteund, waaronder Al Nusra, de gewapende vleugel van Al Quada in Syrië. Men dacht dat het regime van Assad na de val in handen zou komen van de moslimbroederschap, maar dat was wishfull thinking. De Syrische oppositie maakte onderling meer ruzie met elkaar, en viel uiteen in verschillende groeperingen. Intussen was ook de Islamitische Staat op het toneel verschenen. Zij namen grote delen van Irak en Syrië in en stichtten hun ‘kalifaat’.

    Over de Islamitische Staat moet ik verder niet veel schrijven. Wat er echter gebeurde was dat bij de uitmoording van de Jezidi in Irak, de steun vooral kwam van … de PKK. Deze hebben hun basissen in het Noorden van Irak in het Kandil gebergte! Maar ook in Syrië was er de heldhaftige strijd van Kobane. En Kobane is … Koerdisch. De belangrijkste partij is de PYD, die nauw aanleunt bij de PKK. Turkije vertikte het ook maar enige hulp te geven aan Kobane, ondanks het feit dat ze zich hadden aangesloten bij het anti-IS front. Enkel op het laatste moment lieten zij peshmerga’s uit het Noorden van Irak toe om tijdelijk de PYD te versterken. De anti-IS coalitie beschikt echter nauwelijks over grondtroepen, en daarom steunden zij met bombardementen de PYD, die beslissende slagen toebracht aan de Islamitische Staat. Overigens, voor de VS is de PYD geen terroristische beweging (in tegenstelling tot Turkije die de PYD als terroristen bestempeld).

    Eén van de redenen waarom de Koerden in Turkije trouwens massaal voor de HDP hebben gestemd is de weigering van de Turkse regering om Kobane te helpen.

    De PYD kreeg in Syrië echter ook een ander stuk van de Islamitische Staat onder controle, Tel Abiyad, waardoor de toevoerlijnen naar Raqqa (zeg maar de hoofdstad van de Islamitische Staat) vanuit Turkije zijn afgesloten. Want hoe je het draait of keert, de Turkse grens met Syrië is zo lek als een zeef en er zijn voldoende bewijzen voorhanden om Turkije te beschuldigen van laksheid tegenover de Islamitische Staat, veel erger nog, het ziet ernaar uit dat Turkije via de MIT (geheime dienst van Turkije) de IS heeft voorzien van wapens!

    Assad mag dan een gruwel zijn voor Erdogan en de AKP, een nog grotere gruwel is het ontstaan van Rojava, namelijk een Koerdisch gebied met aaneengesloten provincies aan de grenzen met Turkije!

    Hoewel Turkije deel uitmaakt van de anti-IS-coalitie, hebben zij nooit de ‘bondgenoten’ het recht gegeven om de Incirlik-vliegbasis (ligt aan de grens) te gebruiken.

    Plots besluit de ‘regering van lopende zaken’ om actief mee te helpen met de anti IS coalitie en Incirlik te openen voor de ‘bondgenoten’.

    4. DE DETONATOR.

    Tot nu toe heb ik geprobeerd (veel te kort en oppervlakkig) de achtergronden te schetsen van wat nu aan het gebeuren is in Turkije. Maar net zoals bij wereldoorlog 1 (de moord op Ferdinand) zijn er telkens gebeurtenissen die de ‘trigger’ overhalen. Veel historici beschrijven de ‘trigger’, de achtergronden zijn echter veel belangrijker om iets te begrijpen.

    In de stad Suruç, deel van SanliUrfa met een overwegend Koerdisch etnische bevolking, gelegen aan de grens met Syrië, komen tientallen jonge vredesactivisten (en ja, het zijn en waren vredesactivisten en niet enkel van Koerdische komaf) samen om te vertrekken naar Kobane om de totaal vernietigde stad met de heropbouw te helpen! Een IS-militant (van Koerdische komaf) die voorheen al in Syrie was geweest en er duidelijk fundamentalistische ideeën op nahoudt, laat een bom ontploffen, tientallen doden, jonge vredesactivisten. De ouders van betrokkene (Koerden) hadden de politie al geïnformeerd over de activiteiten van hun zoon, de vader is trouwens kapot van wat zijn zoon heeft gedaan, en zelfs de eerste minister was geïnformeerd. Dit ‘projectiel’ (kan het niet anders noemen) werd niet gearresteerd!

    Zoals steeds zegt de regering (AKP-regering) dat de schuldigen zullen worden gearresteerd, maar de schuldigen van Roboski (meer dan dertig jonge smokkelaars, bovendien leden van ‘kurucu’ – dat zijn dorpswachten die samenwerken met het leger – die verkeerdelijk voor PKK-militanten werden vermoord), worden niet gevonden, blijkbaar is en blijft een Koerd nog altijd een tweederangsburger in Turkije, althans in zoverre hij/zij niet is geassimileerd.

    En dan komt de reactie. Twee politieagenten worden vermoord door een commando van de PKK. Volgens de PKK hadden zij linken met de Islamitische Staat. Is het waar of niet, ik weet het niet, weet wel dat de nationale Turkse politie niet direct de meest democratische (en druk me nu heel voorzichtig uit) ter wereld is! Maar goed, ik verdedig dat niet!

    Blijkbaar is de dood van twee politieagenten de detonator voor de Turkse regering. Plots gaat de Turkse luchtmacht de IS aanvallen. Op enkele dagen tijd worden 3 (!) doelwitten (volgens de info die ik lees waren het al verlaten plaatsen) van de IS bestookt met bommen, tegelijk worden meer dan 180 (!) bombardementen uitgevoerd op de PKK in het Kandil gebergte! Volgens het leger had men na twee dagen reeds meer dan 260 ‘PKK-terroristen’ uitgeschakeld. Het aantal doden bij de IS, geen enkele!

    Tsja, wat wil je dan? Dat de Koerden in hun handen klappen?

    5. VOOR ALLE DUIDELIJKHEID, MIJN STANDPUNT OVER DE KOERDEN.

    Heb het al tientallen keren neergeschreven, zal het nogmaals doen, om misverstanden te vermijden. Ik sta heel kritisch tegenover de PKK, tegelijk vind ik dat de Koerden, net als ieder volk, het recht op zelfbeschikking hebben. Ik betreur ‘individuele’ aanslagen van de PKK (keur dat niet goed), maar ik betreur evengoed de (volgens internationaal recht) illegale bombardementen op het Kandil gebergte (keur dat evenmin goed).

    En ik ken het etnisch Koerdische gebied goed! Ik heb er de jaren negentig meegemaakt en kan je zeggen, het was niet leuk (en dan druk ik me zacht uit, heb er de noodtoestand meegemaakt).

    Is de situatie van de Koerden verbeterd tijdens de AKP-regering. Vandaag mag je in onderlinge gesprekken het Koerdisch gebruiken, Koerdische borden worden ‘oogluikend’ toegelaten, maar is er sprake van lokale of culturele autonomie? Neen. Het spijt me. Koerden krijgen nog steeds nog geen taalonderricht in hun eigen taal, officiële instanties weigeren nog steeds Koerdisch te spreken (behalve in de gemeentebesturen, meestal onder controle van de BDP, is zelfde als HDP), burgemeesters hebben geen (of bijna geen) macht, alles valt onder controle van de gouverneurs (allemaal AKP-ers). Overal blijven legerposten of posten van politie of jandarma die door de plaatselijke bevolking als bezetters worden aanzien!

    6. DE SITUATIE NU.

    Turkije heeft duidelijk haar steun aan de anti IS coalitie gebruikt om opnieuw de oorlog aan te gaan met de Koerden. Meer dan honderd Koerdische dorpen of steden vallen onder de ‘staat van beleg’, dat wil zeggen, alle democratische vrijheden zijn opgeschort. De internet-verbinding is afgesloten, de telefonie is geblokkeerd, de pers krijgt geen toegang. Vier burgemeesters zijn gearresteerd en hun aantal zal nog oplopen. Honderden Koerdische websites zijn afgesloten!

    Tegelijk wil Turkije (hoewel er geen overeenstemming is met de VS) een ‘neutrale zone’ in Syrie die ‘toevallig’ ligt in het gebied dat de provincies van Rojava scheidt!

    Tot nu toe heeft de PKK ongeveer veertig mensen (hoofdzakelijk militairen, jandarma of nationale politie) doodgeschoten. Iedere dag zie je op de Turkse televisie de ‘martelaren’ verschijnen, triest, inderdaad, en dat zijn veertig doden teveel. Maar nergens zie je de Koerdische slachtoffers, niemand weet hoeveel, onder hen kinderen, ze zijn vermoord door het leger, dorpen worden gebombardeerd waarbij zowel PKK-ers als burgerslachtoffers vallen. De Koerdische doden worden niet geteld. Zij zijn geen ‘martelaren’, zij zijn ‘terroristen’.

    Intussen is de özel tim (een illegale paramilitaire organisatie) weer aanwezig in de etnisch Koerdische gebieden. Er wordt weer gefolterd, heb beelden gezien van Koerden die uiteengehakt zijn, maar dit publiceer ik nooit.

    Het is dus chaos! Iets dat NIEMAND wil. Maar wie of wat is de reden voor die chaos? Wie heeft het vredesproces gedood?

    7. DE TOEKOMST.

    De besprekingen voor een coalitieregering zijn mislukt. De president wil zelfs aan de grootste oppositiepartij niet de mogelijkheid geven naar een oplossing te zoeken. Bovendien verklaarde hij gisteren in Rize dat de grondwet moet veranderd worden omdat hij door een volksstemming tot president is gekozen. Terecht reageert de oppositie hierop. Maar hierop wil de president zelfs niet wachten, hij zegt dat hij in de praktijk een presidentieel systeem zal invoeren, met of zonder grondwet.

    In mensentaal noemen we dat een ‘constitutionele staatsgreep’. Om het in Belgische normen te zeggen, de NVA is in Vlaanderen de grootste partij. In hun partijprogramma staat dat zij een onafhankelijk Vlaanderen willen (hun volste recht trouwens), maar stel je voor dat na de verkiezingen de NVA plots een onafhankelijk Vlaanderen uitroept, dat zou (en heel terecht) niet kunnen!

    Ik vrees het ergste. Het vredesproces is nu definitief dood. Slechts twee partijen willen naar een oplossing gaan, de CHP en de HDP die overigens oproept tot een wapenstilstand.

    Vandaag grepen in Istanbul aanslagen plaats. De vraag is hoelang het zal duren dat aanslagen ook naar de toeristische gebieden komen? Want, hoe je het draait of keert, er is oorlog, een oorlog die niet kan gewonnen worden, nog door de Turkse staat, noch door de PKK.

    8. HOE REAGEERT MEN IN MIJN OMGEVING?

    Op ons schiereiland leven een kleine tienduizend mensen, er leven ongeveer 150 Koerden (en dan tel ik de kinderen mee), maar de HDP haalde hier 450 stemmen! Dit is republikeins gebied (de CHP haalt hier een ruime volstrekte meerderheid en de AKP gaat iedere verkiezing achteruit).

    Wat mij opvalt is dat kiezers die voor de HDP hebben gestemd ook bij de volgende verkiezing op de HDP blijven stemmen. Zij keuren zeker niet de aanslagen van de PKK goed, maar tegelijk duiden ze de president aan als oorzaak van deze miserie. Bovendien heeft Demirtas (de leider van de HDP) heel zinnige dingen gezegd, hij probeert de gemoederen te kalmeren en wil terug het vredesproces heropstarten.

    Mijn schoonvader, een overtuigde Kemalist, die voorheen stemde op de Democratische Partij en vandaag op de CHP zei, ‘men moet Ocalan vrijlaten’! Er is dus iets aan het verschuiven in de perceptie van de mensen! Een half jaar geleden had ik voor honderdduizend euro durven wedden dat hij dat nooit zou gezegd hebben, gelukkig ben ik geen gokker en trouwens heb dat geld niet!

    Las vandaag de laatste opiniepeiling van Metropoll (het meest betrouwbare opiniebureau in Turkije) en volgens hun peilingen zou de HDP wel eens de derde grootste partij in Turkije kunnen worden. Volgens de voorzitter van Metropoll verliest de AKP nu alle steun bij de Koerden, en hij verwacht dat de Koerden die tot nu toe op de AKP hebben gestemd, hun stemgedrag zullen veranderen.

    9. MIJN PERSOONLIJKE MENING.

    Vandaag zat ik aan zee. Karaburun, geen wolkje aan de lucht. Het aards paradijs. Maar telkens gingen mijn gedachten naar de toekomst van dit land, uiteindelijk leef ik hier, ben ik deel van dit land.

    Ik ben tegen geweld, heb dat via deze tekst wel duidelijk gemaakt, maar ben boos omdat dit prachtige land, voor de ambities van een presidentieel systeem, stuk wordt gemaakt.

    Maak zelf geen onderscheid tussen Koerden of Turken, voor mij leven ze hier en moeten ze hun rechten krijgen. Dat maakt me geen nationalist, integendeel.

    Ik zie dit land afglijden naar de chaos, iets wat de overgrote meerderheid van de bevolking niet wil.

    Democratie is een mooi woord, helaas wordt het gebruikt door iedereen, ook machtswellustelingen die democratie gelijkstellen met de knikkende burger. Ik ben triest voor de moeders van de gesneuvelde Turken, maar eveneens voor de moeders van de Koerden, hun verdriet zie je nergens in de media! Deze waanzin moet stoppen, dat los je niet op met de staat van beleg, dat los je op door te gaan onderhandelen, door democratische rechten uit te breiden in plaats van te beperken!

    Er was een tijd dat de sultans het hier voor het zeggen hadden. Die tijd is voorbij, definitief, we hebben geen behoefte aan een nieuwe sultan, we hebben geen behoefte aan reusachtige paleizen, we hebben behoefte aan een democratische maatschappij, waar iedereen zijn mening vrij kan vertellen, waar er degelijk onderwijs is, degelijke arbeidsvoorwaarden.

    Naief, ja sommige mensen zullen me naief vinden, het is hun volste recht. Maar iets meer dan honderd jaar geleden was de situatie in België ook niet rooskleurig, toch is er sindsdien veel veranderd. Dat kwam niet vanzelf tot stand, ook hier zal dat niet vanzelf komen.

    Maar het is – en blijft – de moeite ervoor te vechten. Doen we dat niet, dan zijn we op voorhand verloren, doen we het wel, wie weet, zullen we winnen!

    Turkije verdient beter!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping