Your cart is currently empty!
Tag: Tories
-
Liz Truss nieuwe Britse premier. Naar een hete herfst!
Edito van Socialist Alternative, de krant van onze zusterorganisatie in Engeland, Wales en Schotland
Een storm is zich aan het klaarstomen in Groot-Brittannië. De vastberadenheid om te vechten neemt toe onder de arbeidersklasse. De kapitalisten zijn al bang voor de woede die hun hebzucht heeft ontketend. Ze vrezen de enorme potentiële kracht van arbeiders die samen staken. Bovenal zijn ze bang dat deze winter niet alleen herinnerd zal worden vanwege de ongelooflijke ontberingen, maar ook vanwege een fenomenale opleving van de arbeidersstrijd.
Truss komt aan de macht in perfecte storm van crisis
De kapitalisten zijn ook bang voor de crisis in de regerende Tory-partij nu Liz Truss zich opmaakt om de sleutels van nummer 10 Downing Street te hanteren. Haar campagne om leider te worden werd gekenmerkt door gierende bochten. Soms grensde dit aan het komische. Overdreven gerepeteerde en onhandige optredens in tv-debatten gingen gepaard met gênante aankondigingen die al binnen de paar uur moesten ingetrokken worden. Het is deels een symptoom van het totale gebrek aan duidelijkheid bij de heersende klasse over welk beleid zij moet voeren in het licht van een storm van crises voor hun systeem. Over slechts één ding zijn ze het roerend eens: de arbeidersklasse moet het gelag betalen.
Als opvolgster van Johnson begint Truss haar ambtstermijn met een groot gebrek aan populariteit. Het gebeurt bovendien in een periode van massale verarming. De gemiddelde werkende verloor op drie maanden tijd 3% reële koopkracht. Dit is de grootste daling sinds de jaren 1970. Ondertussen krimpt de economie al en zijn de vooruitzichten grimmig. De Bank of England voorspelt een langdurige recessie.
De interne verdeeldheid binnen de Tories is in de loop van de voorzittersverkiezingen nog groter geworden. Truss lijdt onder een zwak gezag in de parlementaire fractie die haar rivaal massaal steunde. Nog voor ze haar ambt aanvaardde, nam de druk van verschillende kanten toe. De inflatie zal nu naar verwachting oplopen tot meer dan 18%. Mocht Poetin de gaskraan naar Europa volledig dicht draaien (hij heeft de leveringen al aanzienlijk teruggeschroefd), dan zou dit cijfer wel eens een ernstige onderschatting kunnen zijn.
Het is dan ook geen wonder dat de dalende koopkracht het centrale onderwerp van discussie is op elke werkplek, in de kantine, aan het schoolplein of in de kroeg. Truss heeft er tot dusverre op gestaan geen enkel concreet beleid te schetsen om deze crisis te verlichten. In een poging om de reactionaire basis van de Tory-partij te bespelen, heeft zij in plaats daarvan de nadruk gelegd op belastingverlagingen. In de praktijk komt dit neer op belastingverlaging voor de rijken.
Deze voorzittersverkiezingen toonde een kapitalistische politieke elite die op een andere planeet leeft dan de rest van ons. Dat geldt overigens ook voor de leiding van Labour. Starmer verzette zich de hele zomer tegen de acties van arbeiders die protesteerden tegen de koopkrachtdalingen. Hij zette parlementsleden aan de deur als ze het waagden om aan een stakerspost deel te nemen. Hij verwerpt maatregelen zoals de nationalisatie van de energiesector, terwijl dat een vooruitzicht biedt van enige verlichting van de aanslag op de levensstandaard.
In de wereld van de meerderheid van de bevolking is er een diepgaande radicalisering. Nu de energierekeningen dit jaar tot een schrikbarende 4.266 pond zullen stijgen en de parasiterende particuliere leveranciers recordwinsten boeken, spreekt zelfs een meerderheid van de Tory-stemmers zich in peilingen uit voor de nationalisatie van de energievoorziening.
Werkende klasse gaat in strijd
Tegelijkertijd groeit de vastberadenheid om terug te vechten, met stakende spoorwegarbeiders en postbodes momenteel in de voorhoede. Onder de arbeidersklasse is de steun voor stakingen groot en neemt die toe. Meer dan 62% zegt te sympathiseren met spoorwegstakers, tegenover 25% die hetzelfde zegt over de regering. Personeel in de magazijnen van Amazon ging in staking, in navolging van hun Amerikaanse collega’s die zich beginnen te organiseren in vakbonden (met de steun en solidariteit van Socialist Alternative in de VS). In ten minste vier Britse vestigingen waren er al stakingen en werkonderbrekingen. Tegelijk heeft 91% van het door Unison georganiseerde zorgpersoneel in Schotland tegen een voorstel van een belachelijk laag loonbod gestemd, waarbij 83% stemde voor syndicale actie tegen het voorstel.Er is duidelijk een potentieel voor een golf van stakingen en protest in de herfst. Dit kan het land onbestuurbaar maken voor de Tories. Personeel van verschillende sectoren begint nu al samen te staken. Vakbondsactivisten en werkenden moeten dat blijven opbouwen en stimuleren.
Als de vakbondsleiders, ook die van de federatie TUC, het voortouw nemen, is een algemene staking mogelijk die de conservatieve regering doet wankelen. Een obstakel om dat potentieel te bekomen, is de staat van dienst van veel vakbondsleiders. De afgelopen jaren hebben velen van hen niets gedaan om een grootschalige campagne op te zetten tegen de draconische antivakbondswetten. Ze waren evenmin bereid om die arbeiders te steunen die wel actie voerden tegen de ondemocratische wetten.
Dit vacuüm van leiding kan nog in de weg staan van een hete herfst van massale strijd en grote overwinningen voor de arbeidersbeweging. Het is een uitstekende stap van de meer militante vakbondsleiders van de transportbond RMT en de communicatiebond (post, telecom …) CWU om deze leemte mee te vullen door een bredere oproep tot strijd met de campagne Enough is Enough. De overweldigende respons op deze oproep in de eerste uren na de aankondiging ervan getuigt van de woede die momenteel onder de oppervlakte leeft.
Socialist Alternative juicht het initiatief toe. Als het de massale woede in de samenleving wil kanaliseren, moet het een forum zijn voor een brede democratische discussie over het strijdprogramma dat onze beweging nodig heeft. Het moet ambitieus zijn in de benadering om stakingen te helpen coördineren en escaleren, en het moet zich verbinden met sociale bewegingen tegen seksisme, racisme, LBGTQ-fobie en voor klimaatrechtvaardigheid. Het kan massale betogingen en solidariteitsacties organiseren ter ondersteuning van stakende arbeiders, en het kan een rol spelen in het organiseren van werkenden die tot hiertoe nog niet georganiseerd zijn.
Er is een explosieve discussie op gang gekomen over een massale boycot van energiefacturen. Naar het voorbeeld van de niet-betalingscampagne tegen de Poll Tax, mee geleid door Militant, dat grote netwerken opbouwde in de wijken om weerstand te bieden tegen deurwaarders (of erger) bij een weigering om te betalen, zou ook deze niet-betalingscampagne zich best niet alleen op internet organiseren. Dan kan het uitgroeien tot een campagne met veel potentieel.
Een essentieel element in al deze strijd is dat de dringende noodzaak van socialistische verandering hoog op de agenda wordt gezet. Veertien jaar na de financiële crash wordt arbeiders opnieuw gevraagd om te betalen voor een nog grotere en meer allesomvattende crisis van dit rotte systeem. Ondertussen worden degenen die, zoals Corbyn, een alternatief probeerden te bieden zonder duidelijk te wijzen op de noodzaak om verder te gaan dan de grenzen van het kapitalisme, genadeloos gemarginaliseerd door de verdedigers van het systeem.
Socialist Alternative strijdt voor de nationalisatie van niet alleen energie en nutsvoorzieningen, maar van alle banken en grote monopolies die momenteel onze economie domineren. We zien de werkende klasse, diegenen die rijkdom genereren en alles draaiende houden, als de belangrijkste actor voor verandering. Het zijn de arbeiders die, op basis van democratische controle over de economie, de productie kunnen reorganiseren in het belang van de mensen en de planeet. Als u het met ons eens bent, en wil helpen een beweging op te bouwen die vastberaden strijdt voor socialistische verandering, dan moet u vandaag nog lid worden.
-
Boris Johnson nieuwe Britse premier. Voor massale strijd om hem weg te krijgen!
Johnson is marionet van big business. Arbeidersbeweging moet betogingen en stakingen tegen asociaal beleid organiseren!
De verkiezing van de elitaire en racistische Boris Johnson als leider van de Tories en daarmee de nieuwe premier, is een uitdrukking van de politieke crisis van het Britse kapitalisme. Het stelt ook een nieuwe en dringende uitdaging voor de arbeidersbeweging.
Reactie door Socialist Alternative, onze zusterorganisatie in Engeland en Wales
Ondanks zijn stuntelende persoonlijkheid en zijn populistische retoriek, is Johnson een ideologische vertegenwoordiger van de superrijken. Hij zette zich in voor beloften om de belastingen voor de rijken te verlagen. Dit is een belediging voor degenen die nauwelijks overleven dankzij de ‘welvaartshervorming’ van de Tories, gemeenschappen die gebukt gaan onder de gevolgen van besparingen op diensten en de miljoenen arbeiders die vechten om de eindjes aan elkaar te knopen. Hij zal de aanvallen van zijn voorgangers op de arbeidersklasse voortzetten en misschien zelfs verscherpen.
Het centrale element in de campagne van Johnson was om het Verenigd Koninkrijk op 31 oktober hoe dan ook uit de EU te halen. Hij en de ‘Little Englanders’ van de Tories geven geen moer om de arbeidersklasse. Een harde Brexit onder Johnson betekent niet alleen het handhaven van het EU-beleid tegen de arbeidersklasse, maar ook het opvoeren van het asociaal beleid tegen de werkenden en hun gezinnen.
Johnson was kandidaat voorzitter op een platform van belastingverlagingen voor de rijken. In het kader van zijn plannen zal de drempel voor het tarief van 40% van de inkomstenbelasting verhoogd worden tot 80.000 pond. Dit gebeurt tegen de achtergrond van een historisch grote ongelijkheid. Een recente studie suggereert dat de ongelijkheid vandaag even groot is als aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het gemiddelde loon voor de bankiers, die Boris Johnson aka Bojo tijdens zijn campagne resoluut verdedigde, bedroeg in maart 2019 gemiddeld 2 miljoen pond per jaar.
Johnson beloofde dat er meer politie op straat zou komen en dat er 5.000 pond extra per scholier zou komen, maar het is onduidelijk of en hoe dit zou gerealiseerd worden. De gevolgen van een no-deal Brexit zoals Bojo op het oog heeft, zouden betekenen dat er geen middelen zijn voor openbare diensten. Deze beloften waren in werkelijkheid slechts een zoethoudertje voor werkende mensen die na negen jaar Tory-regering de besparingen beu zijn. Deze beloften zullen hoogstwaarschijnlijk niet volstaan om de onderliggende woede de kop in te drukken. Enorme sociale explosies en bewegingen zijn inherent aan de huidige situatie. Zelfs de Tories zijn zich ervan bewust dat één verkeerde zet van Johnson daartoe kan leiden.
Johnson maakte van het verslaan van Corbyn een belangrijke strijdkreet in zijn campagne. Dat toont de angst van de kapitalistische klasse voor een zelfs erg bescheiden sociaaldemocratisch beleid zoals verdedigd door Corbyn. Helaas bevindt Corbyn zich momenteel in een zwakke positie, na toegevingen aan de rechterzijde rond Brexit en rond het grotendeels in kaart gezette antisemitisme-schandaal. Die rechterzijde van Labour ziet liever de Tories in de regering dan een door Corbyn geleide Labour-regering.
Corbyn kan in de toekomst de parlementsverkiezingen winnen, maar daarvoor moeten hij en alle socialisten in Labour nu in het offensief gaan. Het antibesparingsprogramma van Corbyn in de verkiezingen van 2017 creëerde enthousiasme onder miljoenen mensen en moet nu worden voortgezet. Dit kan door in alle steden bijeenkomsten te houden waar opgeroepen wordt tot vervroegde verkiezingen en waar gepleit wordt voor een socialistisch beleid. Zo kan een momentum opgebouwd worden naar verkiezingen en kan de weg vrijgemaakt worden voor een beweging die de Tories en hun beleid aan de kant schuift.
Daartoe moet er campagne gevoerd worden rond een socialistisch programma van nationalisaties, stopzetting van besparingen en maatregelen tegen armoede door publieke investeringen in sociaal nuttige jobs en diensten. Corbyn en degenen die hem steunen, zouden een visie moeten verdedigen voor een socialistische Brexit, die zijn regering bevrijdt van de ketenen van de kapitalistische EU en haar obstakels voor nationalisaties en overheidsinvesteringen, maar tegelijk harde grenzen vermijdt en opkomst voor de rechten van werkenden, het milieu en migranten.
Dit kan enkel indien Corbyn in het offensief gaat tegen de Blairisten die de parlementaire fractie van Labour domineren. Labour moet van kop tot teen gedemocratiseerd worden zodat de bekommernissen van de leden tot uiting komen in de volledige partij, ook in de leiding. Centraal hierin is de kwestie van verplichte herverkiezing van de kandidaat-parlementsleden waarbij lokale afdelingen het recht hebben om hun parlementslid af te zetten indien die hun standpunten niet verdedigt. Een dergelijke maatregel is dringend om ervoor te zorgen dat Labour na de volgende verkiezingen met een eensgezinde boodschap naar buiten komt en om te vermijden dat de Blairisten een regering onder Corbyn saboteren.
Johnson is voorzitter van een zeer zwakke en verdeelde conservatieve partij. Dit bleek ook uit de vele wijzigingen in de samenstelling van de regering. Het begin van massaal verzet tegen hem blijkt al uit het jongerenprotest. De vakbonden en de arbeidersbeweging moeten een offensief opzetten om Johnson en zijn medestanders van de macht te verdrijven. Dit vereist gecoördineerde stakingen en massabetogingen tegen besparingen en lage lonen, waarbij tegelijk nieuwe verkiezingen worden geëist. We hebben de afgelopen negen jaar veel mooie woorden gehoord van de vakbondsleiders, maar nu is het tijd om echt in actie te gaan. Als ze daartoe niet bereid zijn, moeten werkenden niet wachten om hun potentiële macht te mobiliseren op de werkplaatsen en in de wijken.
Een revolte van de werkenden en hun gezinnen zou de basis leggen voor een beweging die een einde kan maken aan het wanbestuur van de Tories. Het kan ook het begin zijn van een beweging die opkomt voor een socialistisch alternatief op het besparingsbeleid en het kapitalistisch systeem dat door de Tories wordt verdedigd.
-
Vernedering voor Theresa May. Corbyn moet arbeidersbeweging in stelling brengen!
Foto: Paul Mattson De Britse conservatieven vliegen elkaar in de haren. Nu is het tijd om hen weg te krijgen. De Brexit-deal van Theresa May werd uiteindelijk gestemd in het parlement en dit amper zes weken voor de Brexit moet plaatsvinden. De hoop op een akkoord is doorprikt. May hoopte haar partij te kunnen verenigen rond het feit dat ze de Brexit zou doorvoeren. Ze hoopte steun te vinden onder de miljoenen Britten die voor de Brexit stemden.
Licht aangepaste versie van het edito van weekblad ‘The Socialist’
Theresa May hoopte daarnaast tot een akkoord te komen dat in het belang is van de kapitalistische klasse. Daartoe stelde ze voor om het kader van de Europese regelgeving en de neoliberale dictaten te bevestigen. Een meerderheid van de grote bedrijven was ongetwijfeld eerder gediend met een akkoord dat nog dichter bij de EU aanleunde, maar ze konden leven met het voorstel van May.
Maar dan moest May dit wel nog door het parlement krijgen. Het resultaat was echter vernederend: 432 tegen 202 stemmen. Dat is de grootste parlementaire rebellie in de na-oorlogse periode.
Wat May nu zal doen, blijft onzeker. De omvang van de nederlaag kan haar tot ontslag dwingen, maar het is ook mogelijk dat ze een ‘nieuw’ akkoord zal proberen samen te sprokkelen om opnieuw naar het parlement te gaan. Daarnaast kan de deadline vooruitgeschoven worden.
Terwijl de Tories elkaar bekampen rond de Brexit, gaan miljoenen werkenden nog steeds gebukt onder het brutale asociale beleid van deze regering. Er zijn nu al meer dan 4,5 miljoen Britse kinderen die niet genoeg te eten hebben omdat hun ouders het zich niet kunnen veroorloven. Het was de woede tegen deze eindeloze ellende voor de meerderheid van de bevolking – terwijl een kleine toplaag de zakken vult – die aan de basis lag van het resultaat van het Brexit-referendum in 2016.
De Tories zijn een kapitalistische partij. Geen enkel Tory-voorstel rond de Brexit is in het belang van de werkenden of de middenklasse. De arbeidersbeweging moet nu bouwen aan actief verzet tegen de ongelooflijk zwakke en verdeelde regering. Dit moet leiden tot een door Corbyn geleide regering op een socialistisch programma.
Corbyn moet duidelijk maken dat verkozenen van Labour die voor het akkoord stemden of die in de vertrouwensstemming niet tegen de regering stemmen, meteen uit de partij gezet worden. De meeste Blairisten in Labour zijn momenteel bang om geassocieerd te worden met een zwakke premier en haar akkoord. Zij blijven zich richten op de eis van een tweede referendum, een zogenaamde ‘volksstemming’.
Voor de kapitalistische klasse is dat echter riskant. Het zou erg verdelend zijn en het kan de autoriteit van het establishment verder ondermijnen, zeker omdat het duidelijk zou maken dat de regels aangepast worden naargelang dit het establishment uitkomt. Het is bovendien niet duidelijk of het parlement in staat zou zijn om tot een akkoord te komen over de vraag of vragen in zo’n referendum. Als de impasse aanhoudt, is het echter niet uitgesloten dat er stappen in de richting van een referendum komen.
Het standpunt van de Blairistische parlementsleden wordt niet bepaald door het belang van de werkenden, maar enkel door hoe ze de kapitalistische klasse het beste kunnen dienen.
De vakbonden en Jeremy Corbyn moeten massale protestacties organiseren om nieuwe verkiezingen te eisen. Dat zou pas een echte ‘volksstemming’ zijn. De demonstratie van People’s Assembly afgelopen zaterdag voor vervroegde verkiezingen kende een bescheiden opkomst. Er is aan de top van de arbeidersbeweging een gebrek aan leiding. Aan de woede tegen de Tory-regering is het alleszins niet gelegen.
De parlementaire tactieken zijn ondergeschikt aan de taak van de opbouw van een strijdbare beweging op straat. Dit moet gekoppeld worden aan een socialistisch programma, ook rond de kwestie van de Brexit.
‘Rode lijnen’
De ‘rode lijn’ van Corbyn rond de Brexit zou een verzet tegen elke neoliberale en pro-kapitalistische regel moeten zijn. Hij moet eisen dat de onderhandelingen heropend worden op basis van verzet tegen de regels van de eenheidsmarkt en de douane-unie – zoals de beperkingen van staatssteun, liberaliseringen, de richtlijn rond postdiensten, … – die ingaan tegen de belangen van de werkenden.
Hij moet een oproep tot internationale solidariteit richten aan de werkenden doorheen Europa. Dat kan de basis leggen voor een Europese campagne van socialisten en arbeidersorganisaties om de onderhandelingen aan te grijpen voor actief verzet tegen het Europa van het kapitaal. Met brede steun in Groot-Brittannië en solidariteit vanuit heel Europa, zou Corbyn in een veel sterkere positie zitten dan May.
Een regering onder leiding van Corbyn zou bovendien kunnen overgaan tot een programma van nationalisatie als antwoord op jobverliezen, sluitingen en slechtere arbeidersvoorwaarden bij bedrijven die de werkenden willen straffen onder het mom van Brexit-moeilijkheden. Deze benadering zou in het belang van de meerderheid van de bevolking zijn.
Voor de kapitalistische klasse is een regering-Corbyn met een socialistisch beleid en massale steun een nog grotere nachtmerrie dan de huidige Brexit-chaos. Dat is waarom de rechterzijde van Labour niet bereid is om op te roepen tot vervroegde verkiezingen of toch alleszins niet om daar echt voor te gaan.
Corbyn moet de arbeidersbeweging in stelling brengen om vervroegde verkiezingen te eisen. Daarbij moeten de lokale partij-afdelingen het recht hebben om nieuwe kandidaten naar voren te schuiven. Een conferentie van de hele arbeidersbeweging, open voor al wie zich tegen het besparingsbeleid verzet, dus ook de Socialist Party en vakbonden die niet met Labour verbonden zijn (zoals de RMT), kan de discussie voeren over hoe Labour op een democratische en socialistische basis de strijd kan aangaan.
Dit zou niet enkel gaan over de verkiezingen, maar ook over hoe de onvermijdelijke pogingen tot kapitalistische sabotage tegen een regering-Corbyn beantwoord worden. Centrale elementen daarbij zijn de nationalisatie van de banken en de grote bedrijven onder democratische arbeiderscontrole en –beheer om de basis te leggen voor een socialistische planning van de productie. Dit moet verbonden worden aan hernieuwde samenwerking met de arbeidersbeweging doorheen Europa.
-
Vorig weekend ook al in Manchester: 100.000 betogers tegen asociale Britse beleid
Voor N-VA-voorzitter De Wever is het conservatieve bewind in Groot-Brittannië het grote voorbeeld. Dat daar een record aantal mensen afhankelijk is geworden van voedselbanken, is uiteraard geen probleem. Er is voor de neoliberalen nu eenmaal geen alternatief. Onze ellende is nodig om hun winsten veilig te stellen. Het asociale Britse beleid van Cameron leidt ook tot protest. Bij de partijconferentie van de Tories in Manchester waren er maar liefst 100.000 betogers. Een verslag door Hugh Caffrey, verantwoordelijke van de Socialist Party in het Noord-Westen van Engeland.
Met 100.000 betogers en duizenden slogans en objecten die naar varkens verwezen, trokken we op zondag 4 oktober door Manchester in een betoging tegen de partijconferentie van de Tories.De overwinning van Jeremy Corbyn als partijleider van Labour zorgde voor inspiratie en maakte dat velen voor het eerst in hun leven betoogden. Enthousiaste jongeren en syndicalisten droegen ook onze protestborden mee, kochten onze krant en namen onze pamfletten mee. Onze onaflatende campagnes voor vakbondsrechten en onze steun aan het verzet van Corbyn tegen de besparingen, kregen goede reacties.
De vakbondsfederatie TUC riep tot de demonstratie op met als slogans: “Neen aan de besparingen, ja aan de rechten van werknemers.” De betogers gaven aan dat er een leger klaar staat om de strijd aan te gaan, nu zijn er enkel nog generaals nodig om de troepen te leiden.
Op het podium werd onder meer gesproken door lokale gemeenteraadsleden van Labour. Die haalden uit naar het besparingsbeleid van de conservatieven, maar op lokaal vlak voeren ze dezelfde besparingen uit. Een jaar geleden stemden ze nog in met een hypocriet voorstel van de regering om een beperkt aantal extra bevoegdheden naar het lokale niveau door te schuiven in ruil voor extra besparingen.
Er werd enthousiast gereageerd op oproepen tot strijd en op verklaringen over socialisme. Len McCluskey van de vakbond Unite en Matt Wrack van de brandweerbond FBU werden goed onthaald. Ze beloofden om de strijd tegen de antidemocratische vakbondswet van de Tories te organiseren. Len McCluskey stelde: “Als dit betekent dat we buiten de wet moeten gaan, dan is het maar zo.” Er volgde een groot applaus. Maar nu is er een strategie voor actie nodig. Syndicale strijd die gecoördineerd wordt en tot algemene stakingen leidt, kan een einde maken aan de antivakbondswet en kan de Tories neerhalen.
Mick Cash van de transportbond RMT stelde dat de antivakbondswet “ons buiten de wet stelt, maar wij zullen dan allemaal Robin Hoods zijn.” Robin Hood richtte zich tegen de winsten van de sheriff met pijl en boog. Wij moeten de conservatieven stoppen met stakingen.Op 2 november is er een protestactie aan het parlement. De vakbonden moeten daar een massabetoging van maken, we moeten de druk opvoeren om de strijd effectief te organiseren. Als de centrale vakbondsleiders dit niet doen, moeten linkse vakbondsleiders het voortouw zelf nemen.
We kunnen niet nog eens vijf jaar wachten op een eventuele overwinning van Labour. De aanvallen op onze jobs, huisvesting en diensten gebeuren nu. Mark Serwotka van de ambtenarenbond PCS wees op de succesvolle acties van de stakers bij de National Gallery. Dat kreeg veel applaus.
We moeten de woede in actie omzetten. Met nieuwe massamobilisaties en stakingen kunnen we de Tories ten val brengen.
-
Labour kan de Tories geen nederlaag toebrengen. Strijd tegen besparingen opvoeren!
Miljoenen Britten werden op vrijdag 8 mei wakker met de nachtmerrie van een conservatieve meerderheidsregering. Werkenden, gepensioneerden, jongeren, werklozen en mensen met een beperking: zij en vele anderen vrezen jaren van nog meer ellende onder de nieuwe regering. Langs de andere kant reageerden de beurzen tevreden, zij gingen vooruit omdat ‘hun regering’ aan de macht blijft.Het is onwaarschijnlijk dat Labour er niet in slaagde om de coalitieregering van Conservatieven (Tories) en Liberaal-Democraten een nederlaag toe te brengen. Deze regering was immers verantwoordelijk voor de grootste aanval op de lonen sinds het Victoriaanse tijdperk en voor een grondige afbraak van de openbare diensten.
De rechtse media stellen nu dat is aangetoond dat Labour zich te links had opgesteld. Het tegendeel is waar. Labour was niet links genoeg en bracht geen alternatief op de besparingen naar voor. In Schotland haalde de Scottish Nationalist Party (SNP) een monsterscore waarbij Labour bijna volledig van de kaart is geveegd. Labour werd door veel Schotse kiezers omschreven als de ‘rode Tories’. De SNP heeft in Schotland ook een besparingsbeleid gevoerd, maar de partij werd gezien als een factor links van Labour en een anti-besparingspartij. Het was op die basis dat de SNP kon winnen.
Ook in Engeland en Wales was er steun voor de opstelling van de SNP tegen de besparingen. In peilingen haalde de SNP tot 9% van de stemmen doorheen Groot-Brittannië, ook al kwam de partij enkel in Schotland op.
Labour bleef herhalen dat ook zij besparingen zou doorvoeren in de publieke uitgaven en dat de partij ‘strenger’ zou zijn inzake uitkeringen dan de Tories. Partijleider Ed Miliband weigerde het idee op te nemen van een regering die de steun van de SNP zou genieten, zelfs indien dit betekende dat de deur werd open gezet voor een Tory-regering.
Aan wie een einde aan de besparingen wilde, gaf Labour het duidelijke signaal dat niet op deze partij kon gerekend worden.
De Tories wonnen niet, Labour verloor!
In 2010 stemde amper 24% van de kiezers voor de Tories. Het stemmenaantal ging nu lichtjes vooruit met ongeveer een half miljoen. Tegelijk verloren de Liberaal-Democraten meer dan vier miljoen stemmen. De Tories konnen vooral zetels winnen door de stemmen die ze haalden bij rechtse kiezers van de Liberaal-Democraten. Hierdoor volstond een kleine toename van het stemmenaantal om een meerderheid te halen.
Ongetwijfeld waren sommige van die kiezers beïnvloed door de angstcampagne van de Tories en de rechtse media tegen de SNP. Het feit dat Labour niet antwoordde op dit punt maakte die campagne gemakkelijker.
Labour slaagde erin om een grotere vooruitgang qua stemmenaantal te realiseren, de partij ging met 1,4% vooruit. De opkomst in Schotland was hoog, maar in Engeland was het amper 65%, wat niet meer is dan bij de vorige verkiezingen. Miljoenen mensen gingen niet stemmen uit afkeer van alle gevestigde partijen.
Anderen protesteerden door voor het rechtse UKIP te stemmen. Die partij werd tweede in meer dan 90 districten, waaronder heel wat voormalige bastions van Labour. Nog anderen, zowat een miljoen mensen, stemden voor de Groenen.
Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC)
De alliantie van strijdbare syndicalisten en socialisten, TUSC, had 135 kandidaten in de parlementsverkiezingen en meer dan 600 in de gemeenteraadsverkiezingen. TUSC heeft nog niet de kracht of het profiel om het verzet tegen de besparingen te kanaliseren. Maar er werden bij deze verkiezingen toch meer dan 100.000 stemmen voor TUSC uitgebracht.In Coventry North West haalde Dave Nellist, de voorzitter van TUSC, 1.769 stemmen. In Southampton werd gemeenteraadslid Don Thomas herverkozen met 2.500 stemmen, een meerderheid van 1.000 stemmen. De details van de resultaten van TUSC verschijnen op tusc.org.uk.
De anti-besparingsboodschap van TUSC in deze verkiezingen was een belangrijke eerste stap in de opbouw van een partij die de belangen van de werkende bevolking verdedigt. Het falen van Labour in deze verkiezingen toont de noodzaak aan van een nieuwe stem voor de werkende klasse. De vakbeweging moet dringend de discussie aangaan over hoe een nieuwe massale arbeiderspartij kan opgezet worden.
Tegelijk moet de arbeidersbeweging zich voorbereiden op het verzet tegen de aanvallen die de regering zal inzetten. De vorige regering hadden we kunnen we verslaan indien de algemene staking van de openbare sector in november 2011 als startpunt was gebruikt voor een massabeweging tegen de besparingen. In plaats daarvan werd de strijd door een meerderheid van de vakbondsleiders op een zijspoor gezet, er werd ons gezegd dat we moesten wachten op een Labour-regering. We moeten ons organiseren om te vermijden dat dit nogmaals kan gebeuren.
Het NSSN (National Shop Stewards Netwerk), een netwerk van strijdbare delegees en vakbondsverantwoordelijken, houdt op 4 juli een conferentie om zich op de strijd voor te bereiden. Als een beweging tegen de besparingen wordt geblokkeerd door de vakbondsleiders, dan zal ze andere wegen vinden. Dat zien we onder meer met de sterke beweging tegen de nieuwe waterbelasting in Ierland op dit ogenblik.
Om alle kansen voor de uitbouw van een beweging tegen het besparingsbeleid te grijpen, moeten we bouwen aan een zo sterk mogelijke socialistische organisatie. Dat is waar de Socialist Party voor opkomt en waarom ze zich verder wil uitbouwen.
