NL Socialisme

Tag: Theo Francken

  • Affaire-Kucam: politieke verantwoordelijke wast de handen in onschuld

    Voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) reageerde op de veroordeling van Melikam Kucam. Hij deed dit niet met opruiende tweets, maar met een sobere steun aan de veroordeling. Over de politieke eindverantwoordelijkheid bij het misbruik door Kucam zweeg Francken. Hij maakte ook geen veralgemening om de hele partij van Kucam over één kam te scheren. Wat scheelt er met Theo? Is hij zijn Trumpistische streken aan het verliezen? Neen hoor. Integendeel! Kucam behoort tot de N-VA van Francken en kon tot misbruik overgaan omdat hij door zijn partijgenoot Francken werd gesteund. Net zoals Trump de handen in onschuld wast na het geweld aan het Capitool vorige week en elke kritiek daarop afdoet als een heksenjacht, gaat ook Francken meteen in de verdediging.

    Wat was er aan de hand? Kucam behoorde tot de christelijke minderheid in Syrië. Francken ontwikkelde een specifieke procedure waarbij christenen uit Syrië werden voorgetrokken. Partijgenoot Kucam werd als tussenpersoon aangesteld die à la carte verblijfsvergunningen kon uitdelen. Het enige criterium daarbij was dat de Syrische vluchtelingen christen moesten zijn. Dat was voor Francken belangrijk om aan te tonen dat het gevoerde asielbeleid wel degelijk ‘menselijk’ was, terwijl tegelijk rekening werd gehouden met racistische vooroordelen onder een deel van de achterban. Het heeft er de schijn van dat niet zozeer de specifieke vervolging van christenen in Syrië doorslaggevend was, maar wel de politieke profilering in ons land.

    Bij het uitdelen van verblijfsvergunningen vroeg Kucam bijdragen die gingen van duizend tot enkele duizenden euro. De rechtbank stelde dit vast, maar Kucam blijft het ontkennen en zei in beroep te zullen gaan tegen zijn veroordeling. Ondertussen kende zijn politieke loopbaan ook een opgang en zetelde hij in de gemeenteraad van Mechelen voor de N-VA. Op het kabinet van Francken was Kucam een verbindingspersoon die slechts namen moest aanleveren opdat een vergunning werd toegekend. Dat doet uiteraard denken aan vriendjespolitiek binnen de N-VA, de partij waar Kucam tot op vandaag lid van is. Pas nu hij veroordeeld is, zal N-VA het geschorste lidmaatschap van Kucam omzetten in een uitsluiting.

    Francken wast zijn handen in onschuld. “Mensensmokkelaars moeten hard aangepakt worden, dit valt op geen enkele manier goed te praten,” verklaarde hij. Kortom: hij laat zijn vroegere vriend Kucam op een harde manier vallen. “Een zware straf is gepast,” zei hij nog. Over de politieke eindverantwoordelijkheid zwijgt Francken in alle talen. Hij zegt enkel dat zijn kabinet niet beschuldigd of veroordeeld werd. In andere gevallen zou een strafrechtelijke veroordeling van een partijmilitant die misbruik maakte van een vertrouwensband met een staatssecretaris leiden tot een Twitterstorm waarin Francken en zijn medestanders wild om zich heen schoppen. Zijn partijvoorzitter zou erop wijzen dat sommige politici slechts één contactpersoon verwijderd zijn van criminelen. Voor zichzelf passen de moraalridders van de nieuw-Vlaamse conservatieven duidelijk andere regels toe dan voor anderen.

    Bij een asielbeleid dat gebaseerd is op de schrijnende tekorten en de ellende die eigen zijn aan het kapitalistische systeem, vallen er steeds mensen uit de boot. Het is op die basis dat het misbruik door Kucam mogelijk werd. Socialisten staan voor een ander asielbeleid en een ander systeem: een socialistische samenleving zonder oorlogen en tekorten waarin niemand hoeft te vluchten.

  • Extreemrechts in het offensief – antifascisten organiseren!

    Antifascistische betoging gisteren.

    De ‘Mars tegen Marrakech’ domineerde een week lang de gevestigde media. Toch klaagde extreemrechts in alle media over een gebrek aan spreektijd en aandacht. Met enkele duizenden aanwezigen bleef deze mars een pak kleiner dan zowat elke ernstige vakbondsmobilisatie, maar tegelijk was het de grootste extreemrechtse actie in Brussel sinds decennia. Die pluim mag Theo Francken op zijn hoed steken. De politie sprak van 5.500 betogers en 1.000 tegenbetogers. De extreemrechtse haatmars eindigde met rellen en arrestaties.

    De politieke instabiliteit biedt ruimte voor extreemrechts. De N-VA-positionering tegen vluchtelingen is de afgelopen jaren stelselmatig harder geworden, tot op een punt dat online campagnes zo uit de koker van Filip Dewinter konden komen. Het verzet van N-VA tegen het niet-bindend en bijzonder vage Migratiepact plaatste het thema van migratie centraal in het debat. N-VA doet dit bewust: zo moet het niet gaan over het asociale beleid waar het de grootste voortrekker van is. Dat beleid leidt tot het toenemende ongenoegen rond de stijgende prijzen en de dalende koopkracht. De aandacht hiervan afleiden is waar N-VA mee bezig is en wat extreemrechts extra ruimte biedt.

    De mobilisatie van extreemrechts voor de ‘Mars tegen Marrakech’ was de grootste sinds jaren. N-VA heeft extreemrechts duidelijk niet gestopt, integendeel! Het Vlaams Belang nam graag mee het voortouw, zelfs indien bredere lagen in de mars een steun aan Theo Francken zagen. Dat de mars werd opgezet door Schild & Vrienden was voor het Vlaams Belang geen probleem: die neonazi’s zijn welkom bij het VB. Het neonazisme van Van Langenhove en co dat open en bloot werd uitgesmeerd in de Pano-reportage van september wordt vergoelijkt als ‘jeugdzonde’ of als manipulatie door de media. Extreemrechts maakte gebruik van het N-VA-verzet tegen het Migratiepact om zichzelf terug op de voorgrond te plaatsen. Dit zette tegelijk ook druk op N-VA met Francken die de actie openlijk steunde, terwijl de N-VA toch afstand probeerde te bewaren. Een lokale N-VA-verantwoordelijke nam het woord, maar de kopstukken hielden zich ver verwijderd van de mars: deelname zou toekomstige regeringsdeelname moeilijk maken. De spreidstand van N-VA komt echter in de problemen: de steun van Francken voor de betoging geeft aan dat verzet tegen het fascisme van Schild & Vrienden niet essentieel is voor de partij. Dat vormt geen rode lijn.

    Tegen de achtergrond van toenemende sociale tekorten en ongenoegen onder de werkenden en hun gezinnen, heeft de zondebokpolitiek tegen vluchtelingen en migranten een effect. We merken dit op de werkvloer, waar zelfs onder voorstanders van syndicale acties soms positief over Francken wordt gesproken. Dit is begrijpelijk: we worden elke dag langs alle mogelijke kanalen met de boodschap van Francken geconfronteerd. Het is bovendien een eenvoudige boodschap: gewone mensen gaan erop achteruit omdat vluchtelingen zogezegd met de middelen gaan lopen. Het is gemakkelijker om naar beneden te schoppen, dan om naar boven terug te vechten. De realiteit is dat er een enorme concentratie van rijkdom bij een kleine minderheid is, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking erop achteruit gaat. Wij moeten langer werken en zien onze levensstandaard dalen omdat de neoliberalen meer cadeaus uitdelen aan de superrijken. Onze koopkracht wordt niet door vluchtelingen ondermijnd, maar door de grote aandeelhouders en hun politieke marionetten (waaronder die van N-VA).

    In Hongarije, het voorbeeldbeleid bij uitstek voor extreemrechts, wordt momenteel geprotesteerd tegen de ‘slavenwet’: werkenden moeten steeds slechtere arbeidsvoorwaarden aanvaarden. Orban wil dat iedereen tot 400 overuren per jaar kan verplicht worden, waarbij het loon hiervoor pas drie jaar later moet betaald worden. Deze asociale maatregel is geen gevolg van de komst van vluchtelingen, Hongarije laat er immers geen binnen. Het is het resultaat van het neoliberale beleid dat ook door extreemrechts wordt verdedigd. Het is tegen dit soort beleid dat het protest van de gele hesjes gericht is.

    Op de antifascistische actie was er een belangrijke aanwezigheid van syndicalisten. Dat was bijzonder positief: de arbeidersbeweging is de enige die kan antwoorden op de voedingsbodem van extreemrechts. De mobilisatie van ongeveer 2.000 antifascisten op korte termijn was goed, maar we waren met minder dan extreemrechts. De tradities van verzet tegen het Vlaams Belang in Vlaanderen stonden de voorbije jaren onder druk. Met Blokbuster stonden we er meermaals alleen voor om strijdbare antifascistische betogingen te organiseren. Voor de antifascistische betoging van 16 december waren er complicaties: examens voor jongeren en de focus van syndicalisten op de actiedag van 14 december. Volgende mobilisaties zullen echter nodig zijn: extreemrechts putte zelfvertrouwen uit de ‘Mars tegen Marrakech’ en zal verder gaan, waarbij geweld tegen andersdenkenden en syndicalisten waarschijnlijk is. De extreemrechtse mars in Brussel eindigde reeds met rellen en geweld.

    Vorig jaar was het onzeker of de extreemrechtse studenten van NSV nog zouden proberen om in een studentenstad te betogen. Gesteund door Schild & Vrienden gebeurde dat toch in Gent. Waarschijnlijk zullen extreemrechtse studenten proberen om de alliantie van afgelopen zondag verder te zetten. Een NSV-betoging in Leuven in maart behoort bijgevolg tot de mogelijkheden. Laten we niet wachten om de campagne voor een antifascistische betoging nu al op te starten!

    We zullen het antifascistisch verzet ernstig moeten organiseren. Dat kan het beste door nu al stappen te zetten: in syndicale kringen de discussie aangaan om mobilisaties mee te dragen, jongeren bijeenbrengen en organiseren, het lanceren van een actie-oproep. Racisme en alles wat ons verdeelt verzwakt onze positie in de strijd tegen het asociaal beleid. We mogen deze discussie niet uit de weg gaan, maar moeten met de arbeidersbeweging antwoorden bieden op kwesties als migratie. We zijn daar overigens goed voor gepositioneerd: niet onze solidariteit maar hun neoliberaal beleid leidt wereldwijd tot ellende en oorlog, waardoor mensen geen andere optie zien dan vluchten. Er is nood aan instrumenten als pamfletten en vormingen waarmee syndicalisten sterker staan in discussies over racisme en waarmee de basis kan gelegd worden voor grotere mobilisaties tegen extreemrechts.

    Het beste antwoord op extreemrechts is een offensieve strijd van de arbeidersbeweging voor een betere levensstandaard en een plan van massale publieke investeringen in infrastructuur en openbare diensten. Daarmee wordt de voedingsbodem voor racisme en extreemrechts weggenomen. Tegelijk moeten we onze krachten bewust organiseren in antifascistisch verzet: een versterking van extreemrechts is een obstakel in onze strijd voor een alternatief op de ellende en ongelijkheid van het kapitalisme.

    Een grote solidariteitsmars, mee gedragen door de vakbonden, zou een goede opstap zijn om antifascisten te organiseren en voor te bereiden op komende acties. Door met zo’n mars eisen te verdedigen zoals betere jobs, hogere lonen, meer openbare diensten, … kunnen we sociale thema’s centraal stellen. Met eisen zoals een hoger minimumloon (14 euro per uur), minimumpensioen van 1.500 euro (en pensioen aan 75% van het laatste loon), herstel van de volledige index, massaal plan van publieke investeringen in openbare diensten, … kunnen we ongetwijfeld ook heel wat collega’s en kennissen overtuigen die vandaag soms openstaan voor de verdelende propaganda van rechts en extreemrechts.

    Foto’s van de antifascistische betoging door Liesbeth:

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/eJbHJQceZeeBzXpZ6]

  • Ontmenselijken van vluchtelingen verantwoordelijk voor dood Mawda!

    Waar eindigt de politiek om migranten, mensen-zonder-papieren en asielzoekers te criminaliseren? Op 15 mei kreeg staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken groen licht van de regering voor een ontwerp van Koninklijk Besluit waardoor kinderen vanaf juli in gesloten centra kunnen opgesloten worden. Het beleid van de regering gaat gepaard met razzia’s, opsluitingen en geweld. Het trieste dieptepunt was de dood van een meisje van twee jaar, de jonge Mawda, die met haar Koerdische familie gevlucht was voor de terreur van Islamitische Staat.

    door Pietro

    Gezinnen met kinderen terug in gesloten centra

    Vanaf juli 2018 komen er in het gesloten asielcentrum 127bis in Steenokkerzeel vijf “units voor gezinnen” (drie voor zes personen en twee voor acht). Het doel is om ouders met hun kinderen op te sluiten. Tegen 2021 wil de regering drie nieuwe gesloten centra om de capaciteit te verdubbelen. In 1988 waren er 30 plaatsen in gesloten centra, nu zijn dat er ongeveer 650. Dit zal oplopen tot 1.066 (1)! Het gaat om gevangenissen voor mannen, vrouwen en kinderen die geen enkel misdrijf gepleegd hebben en die niet eens voor een rechter passeerden.

    Deze regering heeft middelen genoeg om migranten en hun kinderen op te sluiten, maar niet om degelijke jobs te creëren en een sociaal beleid voor de meerderheid van de bevolking te voeren.

    Dodelijke repressie

    Op donderdag 17 mei, twee dagen nadat Francken groen licht kreeg om kinderen op te sluiten, werd Mawda Shawri gedood door een kogel van de politie. Mawda was twee jaar geleden in Duitsland geboren. Haar ouders waren de oorlog in Iraaks Koerdistan ontvlucht. De omstandigheden van de dood van Mawda werden op 22 mei bekendgemaakt door de advocaat van de ouders: “Een agent schoot op de bestelwagen tijdens een achtervolging. De bestelwagen reed niet op een politiewagen in. De eerste politiewagens reden ter hoogte van de bestelwagen en er niet voor, er was dus geen sprake van bedreiging. In de bestelwagen werd geen enkel wapen gevonden.”

    Meteen nadat bekend werd dat Mawda overleden was, volgde een doofpotoperatie. Vervolgens werd de verantwoordelijkheid voor het geweld op de mensensmokkelaars afgewenteld en uiteindelijk zelfs op de ouders van het pas overleden kind. Het parket van Bergen bracht meteen de versie van de politie: nog voor een autopsie ontkende het parket de mogelijkheid dat Mawda door een schot gedood was. De autopsie wees uit dat dit wel het geval was: een politiewapen had Mawda gedood. Het parket bracht ook de versie van de politie waarin de bestelwagen op agenten zou ingereden hebben. De gevestigde media namen dit allemaal over. Het bleek niet te kloppen. De Wever en co waren er snel bij om de ouders van Mawda verantwoordelijk te stellen voor de dood van hun dochter, maar over de leugens hadden ze niets te zeggen.

    Michel, Jambon en de traditionele partijen: hypocrieten!

    Het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) legde de verantwoordelijkheid meteen bij de migranten: “De regels zijn eenvoudig. De politie kan het vuur openen als er mensenlevens in gevaar zijn.” Over het feit dat met scherp op mensen wordt geschoten, komt er geen woord kritiek. Anders gezegd: er geldt blijkbaar een ‘licence to kill’ tegen migranten, aangezien die een gevaar vormen.

    Premier Michel (MR) verklaarde dat alle feiten moesten bekend worden en dat een waardige en menselijke benadering nodig was. Die logica van menselijkheid was echter ver te zoeken toen het gezin meteen na dit drama bevel kreeg om het land te verlaten, een beslissing die vervolgens werd omgezet in een tijdelijke verblijfsvergunning. Wat een hypocrisie!

    Het is het beleid van haat en racisme tegen migranten die geleid heeft tot de dood van Mawda. Alexis De Swaef van de Liga voor de Mensenrechten stelde dat de politiemensen “ook horen wat Jambon zegt. Zelfs als ze kiezen voor de harde aanpak, weten ze dat de minister hen altijd in bescherming zal nemen.” Michel betreurt dit drama, maar ziet geen probleem in razzia’s tegen migranten op straat, op trams, in culturele centra of in opvangplaatsen.

    Oppositielid Frédéric Daerden (PS) verklaarde dat het nog te vroeg is om tot een parlementaire onderzoekscommissie te beslissen. Hij erkent dat er een “bijzonder anti-asielklimaat” bestaat in ons land, maar dat het “te kort door de bocht” is om “die context met dit drama te verbinden.” (2) Wat moet er dan nog meer gebeuren om een verband te leggen? Andere regeringspartijen halen vooral uit naar het “populisme” van wie oorzaken en politieke verantwoordelijken aanduidt.

    Tegen de haat: solidariteit en regularisatie!

    De regering maakt bewust gebruik van repressie tegen migranten om verdeeldheid te zaaien en de aandacht van de publieke opinie af te wenden van de echte verantwoordelijken voor het asociale besparingsbeleid. Migranten worden gebruikt als zondebok.

    De regering is niet alleen moreel verantwoordelijk voor de dood van Mawda maar ook politiek. Deze dood is het gevolg van een klimaat van repressie tegen migranten en mensen-zonder-papieren. Toen Semira Adamu twintig jaar geleden gedood werd bij een uitwijzing, nam bevoegd minister Louis Tobback (SP.a) ontslag. Vandaag gebeurt dat niet. De N-VA-minister blijft zitten en trekt zich niets aan van de breed gedragen verontwaardiging.

    Het is niet genoeg om kwaad te zijn. We moeten die woede organiseren door een krachtsverhouding op te bouwen onder jongeren en werkenden om het ontslag van Jambon en Francken te eisen naast het stopzetten van het racistische beleid.

    De betoging op 10 juni van organisaties van mensen-zonder-papieren, verschillende collectieven en de vakbonden tegen het repressieve asielbeleid wordt belangrijk. LSP roept op tot een zo breed mogelijke deelname aan die betoging. Er is geen enkele tegenstelling tussen de strijd voor een regularisatie van mensen-zonder-papieren en die voor een sociaal beleid zodat iedereen die hier woont toegang heeft tot huisvesting, werk, openbare diensten, …  Terwijl het vrij verkeer van mensen actief wordt bestreden door deze regering, geldt dat niet voor de rijkdom die de werkenden produceren. De winsten vloeien probleemloos door naar fiscale paradijzen. In 2016 brachten 853 Belgische bedrijven 221 miljard euro onder in belastingparadijzen. We moeten strijdbewegingen bijeenbrengen zodat we kunnen afdwingen dat de door ons geproduceerde rijkdommen ten goede komen aan de volledige bevolking!

    Afspraak: zondag 10 juni om 14u aan station Brussel-Noord. Grote betoging voor de regularisatie van alle mensen-zonder-papieren en tegen het beleid dat vluchtelingen criminaliseert en doodt.

     

     

    1. http://www.knack.be/nieuws/belgie/capaciteit-gesloten-centra-breidt-uit/article-normal-852551.html
    2. http://www.levif.be/actualite/belgique/mort-de-mawda-mise-en-place-d-une-commission-d-enquete-parlementaire-prematuree/article-normal-842091.html

  • Repressief asielbeleid in de problemen omdat Mawda ontmenselijkte vluchtelingen gezicht geeft

    Foto: Liesbeth

    De dood van de tweejarige Mawda blijft reacties losweken. De omvang van het protest is niet zo groot als 20 jaar geleden met Semira Adamu. Twintig jaar van continue politieke campagnes om vluchtelingen als een onpersoonlijke massa profiteurs en criminelen voor te stellen, heeft een zeker effect. Als Francken en co vandaag een beetje in de problemen komen, is het omdat de ontmenselijking doorbroken werd door het beeld van een overleden kind.

    N-VA gaat ondertussen onverkort door met het criminalisering van vluchtelingen, inclusief de ouders van Mawda. Bart De Wever stelde dat die ouders verantwoordelijk zijn voor de dood van hun dochter. Op een ogenblik dat we allemaal overspoeld worden met emails die zeggen hoe belangrijk onze privacy is, aarzelden Francken en De Wever niet om het persoonlijke dossier van de ouders van Mawda openbaar te maken. Het ligt in het verlengde van het gevoerde beleid waarbij vluchtelingen geen mensen zijn, maar overlast en (potentiële) criminelen.

    Het is alleszins opmerkelijk dat Francken en De Wever meer te zeggen hebben over de vermeende verantwoordelijkheid van de ouders van Mawda dan over de poging tot doofpotoperatie van politie en parket. Het feitenrelaas van wat er gebeurde, moest meermaals worden bijgeschaafd en zelfs helemaal omgegooid. Van de eerste versie waarin de politie zich verdedigde tegen een bedreigende aanval door de migranten in het busje bleef nadien niets over. Het politieke establishment spreekt vaak over waarden en normen. Maar als in eigen kringen zo hard gelogen wordt, dan zwijgen de conservatieven vanop de Meir tot in de Wetstraat. Dan wordt de aandacht snel afgeleid naar de ouders van het overleden kind. Hoe onverantwoord waren zij immers niet om de oorlog in Irak te ontvluchten en een onderkomen in Groot-Brittannië na te streven? Daarmee wordt tegelijk gezegd dat het verantwoordelijk is voor de politie om tijdens een achtervolging met scherp te schieten op ongewapende mensen.

    Als de eerste pogingen tot doofpotoperatie mislukt zijn, is dat mee te danken aan breed gedragen ongenoegen en het protest dat plaatsvond. Eerder dit jaar waren er al grote acties in Brussel tegen het repressieve asielbeleid van de rechtse regering. Nu waren er opnieuw acties en er zijn er nog gepland. Zo wordt woensdag een rouwmars gehouden. Er is op 10 juni een eerder geplande nationale betoging van mensen-zonder-papieren. Dit straatprotest is belangrijk als antwoord op het gevoerde beleid van ontmenselijken en criminaliseren van vluchtelingen.

    Het biedt tegelijk een mogelijkheid om de discussie aan te gaan over fundamentele vragen als waarom mensen genoodzaakt zijn om te vluchten en hoe we die oorzaken kunnen aanpakken. Dat is des te belangrijker nu de internationale spanningen in het Midden-Oosten rond de verdeling van Syrië na ISIS hoog oplopen, waarbij Trump met zijn eenzijdige opzegging van het nucleair akkoord met Iran nog meer olie op het vuur gooit. Dit zet de dreiging van een nieuwe en verdere escalatie van oorlog op de agenda, met uiteraard ook gevolgen als nieuwe vluchtelingenstromen.

    De politiek correcte rechtse propaganda stelt dat ‘links’ liefst zoveel mogelijk vluchtelingen naar hier zou halen. Daarmee wordt ook een gevoel van medeleven gecriminaliseerd. De ongemakkelijke waarheid is evenwel dat het rechtse beleid van oorlog en plundering tot een nooit geziene wanhoop leidt. Het is die wanhoop die mensen tot vluchten dwingt. Consequent links heeft daar nog voor het begin van de oorlog in Irak voor gewaarschuwd en geprotesteerd. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Het kapitalistisch systeem van plundering en oorlog leidt tot steeds meer ellende. Hoog tijd om daar een einde aan te maken!

  • Stop Theo ‘Trump’ Francken: de strijd gaat door!

    Foto: Mario

    Op zaterdag 13 januari waren er in Brussel duizenden betogers die protesteerden tegen het brutale en repressieve asielbeleid van Theo ‘Trump’ Francken. Premier Charles Michel haalde uit naar al wie kritiek heeft op Francken: “Links beschikt over geen enkel geloofwaardig alternatief op wat de regering voorstelt.” (Le Soir 9 januari).

    Artikel door Pietro (Brussel) uit maandblad ‘de Linkse Socialist’

    Wie vangt ‘alle ellende van de wereld’ op en wie veroorzaakt ze?

    Sinds de val van de Berlijnse Muur werden voor 585 kilometer aan muren tegen migranten gebouwd in Europa. Fort Europa probeert mensen tegen te houden voor ze aan die grenzen komen door akkoorden te sluiten met partnerlanden als Libië of Turkije, die geld krijgen om vluchtelingen tegen te houden. Die strategie heeft ertoe geleid dat de Middellandse Zee de dodelijkste grens ter wereld is. Sinds 2000 zijn er meer dan 33.000 doden gevallen bij pogingen om de zee over te steken, aldus de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) in een rapport uit november 2017.

    Het neokoloniale beleid en de imperialistische oorlogen dragen er in grote mate toe bij dat miljoenen mensen hun leven riskeren in de hoop elders een betere toekomst te vinden. Elke regering probeert de verantwoordelijkheid voor de problemen door te schuiven, met als resultaat dat vluchtelingen in onmenselijke omstandigheden leven. De EU is wereldwijd goed voor 22,1% van de rijkdom. Toch bevinden slechts 6% van de vluchtelingen ter wereld zich in Europa. Het zijn vooral de armste landen die het grootste aantal vluchtelingen opnemen, meer dan 90% zelfs. Het argument dat wij niet ‘alle ellende uit heel de wereld’ kunnen dragen, staat dus wel heel ver van de realiteit af.

    Is de grondstroom in ons land racistisch?

    De dramatische situatie op de Middellandse Zee en het racistische beleid van de rechtse regering leiden al langer tot discussies en acties die niet beperkt zijn tot het milieu van activisten. Volgens het platform voor steun aan vluchtelingen ‘Refugees Welcome’ hebben er meer dan 3.000 mensen vluchtelingen uit het Maximilaanpark bij hen thuis opgevangen om ze te beschermen tegen razzia’s door de politie. Elke avond krijgen ongeveer 400 vluchtelingen op deze manier onderdak bij particulieren. Tienduizenden anderen zijn betrokken bij de opvang of de ondersteuning van vluchtelingen.

    De Coördinatie van Mensen-zonder-papieren en verschillende politieke en syndicale organisaties mobiliseren actief tegen het huidige asielbeleid. Op 12 november hield de Coördinatie een bijzonder geslaagde nationale betoging (zie de vorige editie van deze krant). Er volgde ook een actie tijdens de Europese Migratietop van 13 december. Er volgde op 13 januari opnieuw een sterke actie: zowat 8.000 betogers protesteerden tegen Francken en het asielbeleid van deze regering. Racisme is effectief een breed aanwezig probleem, maar er is ook een actieve zoektocht naar solidariteit.

    De angst voor de gevolgen van sociale afbraak biedt vandaag ruimte voor populisten en voor racisme. Dat verklaart de populariteit van Francken. We kunnen dat enkel keren door een offensief programma en eengemaakte strijd tegen het volledige besparingsbeleid. Dan kan de reeds bestaande solidariteit de bovenhand halen. De rechterzijde wil dat stoppen, onder meer met een voorstel om steun aan vluchtelingen te bestraffen.

    Heel het beleid is problematisch

    Er is heel veel kritiek op de regering, maar sommigen beperken zich tot de stijl van Francken. De regering kan de sociaaldemocratische oppositiepartijen de mond snoeren door erop te wijzen dat Maggie De Block als staatssecretaris voor asiel in de regering-Di Rupo hetzelfde beleid voerde. Louis Tobback (SP.a) in een interview met Knack: “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” Zijn kritiek beperkt zich tot het feit dat Franken “er te veel van geniet” om mensen uit te wijzen.

    Op de acties beperkten sommigen zich tot de eis van het ontslag van Francken, zonder het asielbeleid in het kader van heel het rechtse beleid van deze regering te plaatsen. Dat depolitiseert het debat. Het is een illusie te denken dat er gewoon met het ontslag van Francken een ander beleid zal komen, zelfs indien ontslag door velen als een overwinning zou gezien worden. Sommigen stellen wel dat de hele regering het probleem is en koppelen daaraan de eis van ontslag van de regering, maar zonder duidelijk perspectief van hoe we een krachtsverhouding kunnen opbouwen om dit effectief te bekomen. Nog anderen hebben het over de noodzaak van een Europese oplossing en quota voor de opvang van vluchtelingen.

    Er is wel een alternatief

    De sterke acties en de solidariteit zorgen voor enthousiasme en hoop. Maar we weten ook dat er niets erger is dan cynisme op basis van verdwenen hoop. Dat kunnen we vermijden door het verzet tegen het asielbeleid te koppelen aan het verzet tegen alle asociale maatregelen van de regering en door fundamentele antwoorden op de huidige crisis naar voor te schuiven.

    De regering probeert verschillende lagen van de bevolking tegen elkaar op te zetten. Als er geen strategie is om samen te strijden tegen het beleid en het establishment, is het soms verleidelijk om naar beneden te schoppen naar wie nog meer uitgebuit wordt en wie in een nog wanhopiger positie zit. Om dat tegen te gaan, moeten we duidelijk maken dat niet de migranten verantwoordelijk zijn voor het gebrek aan betaalbare huisvesting en degelijke jobs of voor de tekorten in de sociale zekerheid. Die tekorten zijn het resultaat van een bewuste politiek van een transfer van rijkdom van de overgrote meerderheid van de bevolking naar een kleine elite aan de top.  We hebben er alle belang bij om ons te verenigen in een sterke sociale beweging die in staat is om de middelen af te dwingen die nodig zijn om iedereen een degelijk leven aan te bieden. Dat er middelen genoeg zijn, bleek eens te meer uit de Paradise Papers. Er is geld, maar dan moeten we het wel halen waar het zit.

    Een fundamenteel antwoord op de vluchtelingencrisis is enkel mogelijk door een einde te maken aan de neokoloniale plunderpolitiek en de militaire interventies die voor ellende en oorlog zorgen. In Soedan, Tunesië en elders ontwikkelen er bewegingen tegen de heersende corrupte elite en het asociale beleid dat door onder meer het IMF gestuurd wordt. We moeten die bewegingen actief ondersteunen. Net zoals het verzet tegen het asociaal beleid hier, kan echte verandering enkel bekomen worden door een breuk met het kapitalisme en socialistische maatschappijverandering waarbij de noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan in plaats van de winsten van een kleine minderheid. Dit zal niet uit de lucht komen vallen: we moeten ons organiseren.

     

    • 25 februari: nationale betoging tegen Francken en zijn asociaal asielbeleid.
    • 24 maart: nationale betoging in het kader van de internationale dag tegen racisme.  14u Brussel Noord

  • Stop de criminalisering van solidariteit!

    Foto door Mario

    Als het van de N-VA afhangt, wordt overgegaan tot brutale repressie en tot criminalisering van zowel vluchtelingen als de solidariteit met migranten. Naast heuse razzia’s met als doel om zoveel mogelijk migranten op te pakken, naast samenwerking met dubieuze regimes zoals dat van Soedan met het oog op terugsturing, wil Theo ‘Trump’ Francken nu ook de mogelijkheid van huiszoekingen zonder gerechtelijk bevel. Het doel: solidariteit met migranten criminaliseren.

    De afgelopen weken kwam de enorme solidariteit met mensen-zonder-papieren op straat: er waren 8.000 betogers tegen het asielbeleid van Francken en afgelopen zondagavond was er een sterke mobilisatie tegen een geplande razzia in het Maximiliaanpark. Eerder waren er ook in Vlaanderen al studentenacties tegen Francken, laatst nog op 26 oktober in Antwerpen. Ondertussen worden elke avond honderden migranten opgevangen door gezinnen. Wat de overheid niet bereid is om te doen – een menselijke opvang voorzien voor mensen in nood – wordt wel gedaan door gewone mensen.

    De brede solidariteit met migranten is een doorn in het oog van de N-VA. Het doorprikt het argument dat er een ‘streng’ asielbeleid is omdat de mensen dit willen. De partij zoekt een confrontatie met al wie solidair is. De voorstellen van N-VA’ers Francken en Jambon gaan zo ver dat de kritiek zich niet beperkt tot activisten. Er werd op het hoogste niveau gelekt over de geplande operatie van zondagavond waarop een mobilisatie werd georganiseerd. Gisteren spraken de onderzoeksrechters zich uit tegen het voorstel rond ‘woonstbetredingen’ bij mensen-zonder-papieren. Francken wil dat de politie zonder huiszoekingsbevel migranten bij hen of bij anderen thuis kan oppakken. Deze Trumpiaanse maatregel is juridisch echter niet mogelijk. Maar ook met een huiszoekingsbevel is het volgens de Vereniging van Onderzoeksrechters niet evident: “Het gaat ver om een huiszoeking toe te staan ­alleen om iemand op te pakken die illegaal is, en om zo iemand daarmee gelijk te stellen aan een crimineel tegen wie een gerechtelijk dossier loopt.”

    Volgens N-VA is wie solidair is met migranten verantwoordelijk voor een aanzuigeffect. Het is nonsens om een gebrek aan opvang en een criminalisering van vluchtelingen voor te stellen als een antwoord op de redenen waarom mensen vluchten. Enkel het aanpakken van oorlogen (waarvan sommige met Belgische betrokkenheid) en neokoloniale plundering kan een einde maken aan vluchtelingenstromen. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier en er is al helemaal niemand die vlucht om Theo Francken een loer te draaien. De wijze waarop Francken de asielkwestie voorstelt als een persoonlijke strijd tussen hemzelf en de vluchtelingen is grotesk. De realiteit van een wereld in crisis en een kapitalisme in verval is net iets ruimer dan de Twitter-wereld van Francken.

    De repressie van N-VA tegen migranten, maar ook tegen al wie solidair is, gebeurt met dezelfde argumenten die de Spaanse premier Rajoy gebruikt om de Catalaanse beweging voor onafhankelijkheid de kop in te drukken. ‘De wet moet nageleefd worden,’ is ook daar het centrale argument om tot nooit geziene politieke repressie over te gaan. We kunnen in de strijd tegen het brutale asielbeleid overigens nog iets leren van de Catalanen: in februari 2017 betoogden 250.000 Catalanen in Barcelona onder de slogan: “Genoeg excuses, laten we hen verwelkomen!” Met massaprotest wordt ingegaan tegen diegenen die vluchtelingen verantwoordelijk stellen voor het vluchtelingenprobleem. Massamobilisaties zijn belangrijk als antwoord op de verdeeldheid die  door de rechterzijde, desnoods met brutaal politiegeweld, gepromoot wordt.

    De solidariteit van de afgelopen weken is belangrijk en groeit verder aan. Het zal erop aankomen om deze solidariteit ook actiever te mobiliseren langs Nederlandstalige kant en om er een politiek programma aan te koppelen van verzet tegen het volledige asociale beleid en tegen alle elementen van de neoliberale verdeel-en-heerspolitiek.

  • Duizenden betogen tegen repressieve asielbeleid

    Foto door Mario

    Op zaterdag 13 januari kwamen duizenden betogers naar Brussel om te protesteren tegen het asociale en repressieve asielbeleid van Theo ‘Trump’ Francken. Er is een breed gedragen afkeer tegen het beleid van deze regering die steeds opnieuw de zwaksten eerst aanpakt: van de werklozen over de gepensioneerden tot de migranten. Om de levensstandaard van alle werkenden naar beneden te trekken, wordt gretig gebruik gemaakt van een klassieke verdeel-en-heersstrategie. Migranten worden tot onzekerheid en illegaliteit veroordeeld, waarbij ze meteen ook als goedkope arbeidskrachten zonder enige sociale bescherming ingezet worden.

    De directe aanleiding voor het protest was de arrogantie van Theo Francken in de Soedan-kwestie. Voor de gevestigde politici is het incident afgesloten, maar voor de Soedanese bevolking is dat niet zo. Bij de protestacties tegen de verhoging van de broodprijzen vielen er dit jaar al drie doden omwille van de repressie. In plaats van de repressie en het geweld te veroordelen, probeert deze regering zoete broodjes te bakken met de dictatuur van al-Bashir. Het bevestigt dat de rechtse regering tot alles bereid is om de aanval op onze levensstandaard te voeren.

    Zoals we in ons pamflet op de betoging stelden: “Hier in België kunnen we de strijd tegen de rechtse regering en alle onderdelen van het asociale beleid het beste voeren door aansluiting te zoeken bij onze natuurlijke bondgenoten: de gewone werkenden en hun gezinnen. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie, met ook een delegatie van mensen-zonder-papieren, toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.”

    Fotoreportage door Mario:
    Betoging tegen Francken, Manif contre Francken // Mario

  • Weg met Theo ‘Trump’ Francken en deze regering!

    Foto: protestactie tegen Theo ‘Trump’ Francken in Antwerpen op 26 oktober laatstleden. Verslag van die betoging. (foto door Liesbeth)

    Het asielbeleid van Theo Francken past perfect in het neoliberale beleid van de rechtse regering: werklozen worden verantwoordelijk geacht voor het gebrek aan jobs, daklozen voor de huizencrisis, gepensioneerden voor de tekorten die in de sociale zekerheid ontstaan door de vele geschenken aan de grote bedrijven, … Op dezelfde manier worden migranten gezien als overlast die zo snel mogelijk “#opgekuist” moet worden. Akkoorden met dictator Erdogan in Turkije, slavenkampen in Libië of samenwerking met de Soedanese dictatuur van al-Bashir: het kan allemaal voor Francken en co.

    De woede tegen het asociale beleid wordt versterkt door de arrogantie van Theo ‘Trump’ Francken. Als die met zijn openlijke leugens wegkomt en De Wever met zijn chantage, is het omdat alle regeringspartijen en een groot deel van de parlementaire oppositie het eens zijn over het gevoerde beleid. Dan komt het niet op een leugentje meer of minder aan: premier Michel aarzelde niet om op lasterlijke wijze de tienduizenden die eind december voor hun pensioenen betoogden af te doen als ‘leugenaars.’ De regering liegt als ze zegt dat onze levensstandaard erop vooruit gaat: onze reële lonen nemen af en de veel aangeprezen ‘nieuwe jobs’ zijn in grote meerderheid laag betaalde onzekere jobs.

    De mainstream kritiek beperkt zich tot de stijl van Francken. Louis Tobback (SP.a) vatte het goed samen: “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” En dat heeft hij ook gedaan: in 1998 moest hij ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid: Semira Adamu. Wat doet Francken fout volgens Tobback? “Hij geniet er teveel van.” Met zo’n oppositie komt de regering met alles weg.

    Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, …  Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Degelijke jobs, massale publieke investeringen in sociale huisvesting, onderwijs en zorg, … zijn daartoe nodig. Maar dat kan enkel door te breken met de winstlogica van het kapitalisme, wat niet aan de gevestigde politici besteed is.

    Er is nood aan actief verzet tegen het asociale beleid en dit op internationaal vlak. In Zweden hebben jonge asielzoekers zich in de scholen georganiseerd en een scholierenstaking tegen uitwijzingen opgezet. Ook onder dictatoriale omstandigheden, zoals in Iran of in Soedan, zijn er protestbewegingen die onze solidariteit vereisen.

    Hier in België kunnen we de strijd tegen de rechtse regering en alle onderdelen van het asociale beleid het beste voeren door aansluiting te zoeken bij onze natuurlijke bondgenoten: de gewone werkenden en hun gezinnen. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie, met ook een delegatie van mensen-zonder-papieren, toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.

    • Zaterdag om 14u aan Brussel Noord: actie tegen Theo Francken

  • Na leugens ook chantage, maar over het asociaal beleid zijn ze het allemaal eens

    Betoging tegen het bezoek van Francken aan de Antwerpse universiteit eind 2017.

    Francken moet blijven, anders zorgt N-VA voor een regeringscrisis. De boodschap van De Wever afgelopen weekend was duidelijk: van ontslag is er geen sprake en de kritiek op Francken moet stoppen. Theo Francken lag niet onder vuur omwille van zijn asociaal asielbeleid, maar omdat hij erover gelogen had. Dat werd door CD&V, Open Vld en MR aangegrepen om even te blaffen tegen N-VA, evenwel zonder te bijten. Ze willen immers geen discussie voeren over het asielbeleid zelf.

    Wie heeft de grootste rode knop?

    Het geblaf vanuit de andere regeringspartijen werd door De Wever beantwoord met luider geblaf. In de Zevende Dag verklaarde Ivo Belet dat Francken beter ontslag had genomen. Zijn CD&V-partijgenoot Eric Van Rompuy, altijd van de partij als er gestookt wordt, omschreef premier Michel als de “handpop van N-VA” en verweet de N-VA verantwoordelijk te zijn voor een “verziekt politiek klimaat,” onder meer door “populistische tweets.” Noch Belet, noch Van Rompuy stellen de CD&V-deelname aan deze regering in vraag. Daarover laten ze hun voorzitter oordelen… Wouter Beke maakte eerder duidelijk dat CD&V niet gaat voor het ontslag van Francken.

    Eerder waren er bijzonder giftige tweets waarin de voorzitters van de regeringspartijen al vechtend over de straat rolden. De Wever deed er nu nog schepje bovenop door te dreigen met de val van de regering. Het doet wat denken aan de Amerikaanse president Trump die op de nieuwjaarsboodschap van zijn Noord-Koreaanse tegenhanger, door hem omschreven als ‘raketman’, reageerde met de stelling dat hij zelf een grotere rode knop heeft om kernwapens te activeren. Een systeem in crisis brengt politieke leiders voort die zichzelf omschrijven als ‘stabiele genieën’ en ondertussen op Twitter kibbelen over wie de grootste rode knop heeft.

    Leugens en chantage, maar over neoliberaal besparingsbeleid zijn ze het eens

    Als Francken met zijn leugens en De Wever met zijn chantage wegkomen, is het omdat alle regeringspartijen het eigenlijk eens zijn over het beleid waarover gelogen wordt. De voorbije jaren is er hard geraakt aan de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking: indexsprong, verhoging pensioenleeftijd, afbouw vervroegd pensioen, opvoeren flexibele (en dus onzekere) jobs, extra taksen op van alles en nog wat (van suiker tot energie en brandstof), … Om dat soort maatregelen door te voeren, is er amper discussie in de regering. Daarover zijn ze het allemaal eens. Wie er op basis van feiten en cijfers vragen bij stelt, wordt door premier Michel onverbiddelijk weggezet als een leugenaar. Dat gebeurde voor de kerstvakantie nog toen tienduizenden vakbondsleden betoogden tegen de nieuwe aanvallen op de pensioenen.

    De gevestigde partijen willen geen kiescampagne waarin het asielbeleid centraal staat. Ze vrezen dat dit de N-VA met het imago van zorgvuldig ‘opgekuist racisme’ ten goede zou komen. Het gaat hier echter enkel over imago’s en beeldvorming: ook over het asociale asielbeleid zijn ze het allemaal eens. Dat bevestigde Louis Tobback (SP.a): “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” Daarmee vatte hij de zwakte van de oppositie samen. Wie een beetje verder terugkijkt, weet dat Tobback ook effectief veel van wat Francken doet heeft gedaan. Hij moest als minister ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid, met name Semira Adamu. De enige kritiek van Tobback op Francken luidt als volgt: “Hij geniet er te veel van.”

    Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting hier, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, …  Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Zo’n breuk met de winstlogica van het kapitalisme is echter niet aan de gevestigde politici besteed.

    Francken is betrapt op een leugen. Hij is daarmee eerder de regel dan de uitzondering in deze regering. Zo wordt met grote trom verwezen naar de nieuwe jobs, zonder erbij te zeggen dat er amper voltijdse degelijke jobs bijkomen. Ook dit zal Michel wellicht goedpraten als “onvolledige informatie” in plaats van leugens? Er wordt gezegd dat we er allemaal op vooruit gaan, terwijl cijfers aangeven dat de reële koopkracht en de reële lonen in ons land achterop lopen tegenover de buurlanden (vandaar wellicht dat we niets meer horen van die ‘loonhandicap’ waar ze vroeger zoveel over spraken?). Gisteren nog in Het Nieuwsblad: “Maar liefst 1 op 20 Belgen kan zijn huis niet genoeg verwarmen. Dat blijkt uit cijfers van Eurostat. Slechts acht Europese landen doen het slechter.” Deze regering heeft ons voorgelogen over onze pensioenen, lonen, openbare diensten, … Zoals Gwendolyn Rutten zegt: “Wie de waarheid één keer geweld aandoet, zal ook de volgende keer in vraag gesteld worden.” Of Wouter Beke: “Over alles wat nu gezegd wordt, zijn we niet meer zeker of het waar is of niet.” Het besparingsbeleid treft de meerderheid van de bevolking en gaat gepaard met het bewust zaaien van verdeeldheid, waarbij niet op een leugentje meer of minder wordt gekeken.

    Als de regering hiermee wegkomt, is het door de zwakte van de oppositie. De parlementaire oppositie beperkt zich grotendeels tot opmerkingen over de leugens van Francken en ze benadrukt het belang van een onderzoek naar de situatie in Soedan, ongetwijfeld een onderzoek door de eigen parlementaire kringen. Het feit dat de regering al vechtend over straat rolt, moet aangegrepen worden om actief te mobiliseren tegen alle asociale maatregelen – of de regering er nu over gelogen heeft of niet. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.

    [divider]

    Ondertussen in Soedan

    Afgelopen weekend waren er overal in Soedan protestacties tegen de hoge broodprijzen. De autoriteiten hebben dit protest repressief de kop ingedrukt: kranten werden in beslag genomen, een prominente oppositieleider opgepakt en bij het politiegeweld op betogers viel in Geneina een dode. De broodprijzen stegen sterk nadat de regering als onderdeel van een neoliberaal programma besliste om vanaf dit jaar, in opvolging van de aanbevelingen van het IMF, geen subsidies meer te geven voor brood. Enkele jaren geleden was er al massaal protest toen de brandstofprijzen stegen. Volgens Amnesty International vielen er in 2013 maar liefst 185 doden bij repressie tegen het protest. Dit verlamde het protest, maar nu zijn er de eerste tekenen van een hernieuwde beweging. In september 2017 waren er ook al studentenacties.

  • Michel & Francken: leugenaars aan de macht

    Dinsdag haalde premier Michel ongemeen hard uit naar de tienduizenden gewone mensen die protesteerden tegen de pensioenhervorming. Ze hadden het niet begrepen en waren misleid door de “leugens” van de vakbonden. Hij kon niet uitleggen waarover de vakbonden zouden gelogen hebben en hield het dan maar op wild om zich heen schoppen. Nog geen week later blijkt dat Michel de leugenaars niet bij het sociaal protest op straat moet zoeken, maar in zijn eigen kabinet.

    Geert Cool

    Staatssecretaris Theo Francken hield de waarheid over geplande deportaties naar Soedan achter. Zelf omschreef hij het als zijn eerdere “communicatielijn aanhouden.” Zo brutaal en direct de man politieke tegenstanders aanpakt, zo zacht en omslachtig omschrijft hij zijn eigen liegen.

    Het uitwijzen van mensen naar een land waar ze gefolterd worden, werd op alle mogelijke manieren goedgepraat door N-VA-voorzitter De Wever. ‘Iedereen stuurt Soedanezen terug’, ‘we weten niet of er echt sprake is van foltering’, ‘er is geen alternatief,’ ‘wie Theo aanvalt, is voor open grenzen.’ De Wever merkte op dat iedereen steeds op de kap van Francken zit en hij daardoor te emotioneel had gereageerd. Heeft De Wever al eens de Twitter-feed van zijn goede vriend geopend? Daar kan hij zien dat het Francken is die steeds op de kap van iedereen zit en niet omgekeerd.

    Ondertussen werd de aandacht afgeleid van het lot van die Soedanese migranten die teruggestuurd werden. Van enige menselijkheid en medeleven is er in hun geval geen sprake. Huisdieren worden met meer respect behandeld – zelfs als ze schoolkinderen bijten – dan Soedanese migranten. Kunnen we vertrouwen op Francken en co om een eerlijk onderzoek in te stellen naar het lot van de teruggestuurde Soedanezen? Zal Francken ook die taak uitbesteden aan veiligheidspersoneel in dienst van de Soedanese regering, net zoals hij Soedanezen wilde inzetten voor het herkennen van landgenoten onder migranten in het Maximiliaanpark in Brussel?

    Francken beweert dat het om een leugen om bestwil ging. “Geruchten creëren in migratie zo goed als altijd een aanzuigeffect.” Alsof Soedenezen hun land ontvluchten omdat ze via Twitter vernomen hebben dat Theo Francken hen niet meer zal uitwijzen… De verdediging van Francken en zijn partij speelt in op racistische vooroordelen tegen migranten. Voor het vluchtelingenprobleem hebben neoliberalen immers geen oplossing. Dat vereist een aanpak van de wereldwijde ongelijkheid en kapitalistische uitbuiting die leidt tot enorme tekorten en oorlogen. Daar heeft de N-VA geen antwoord op, de partij draagt met het neoliberale beleid integendeel bij tot de groeiende ongelijkheid. Bij gebrek aan een antwoord op de redenen waarom mensen vluchten, blijft enkel ‘victim blaming’ over.

    Mogelijk zal Francken zelfs met een flagrante leugen wegkomen. In De Standaard werd “de top van de N-VA” aan het woord gelaten: “Wie wil van migratie het verkiezingsthema maken? Niemand toch?” De leugens worden toegedekt met een arrogante portie cynisme.

    Deze regering is gebouwd op leugens. Het gaat om ideologisch bepaalde leugens: er wordt vastgehouden aan de hardste Thatcheriaanse neoliberale dogma’s, zelfs al botsen die met de realiteit. De vele geschenken aan de superrijken leiden niet tot het doorsijpelen van rijkdom en welvaart naar beneden, het doorsijpelen beperkt zich richting Kaaimaneilanden en andere belastingparadijzen. De aanvallen op de sociale zekerheid dienen om de vele geschenken aan de superrijken te blijven betalen. Toch beweert de regering dat de besparingen op de sociale zekerheid en bijvoorbeeld de pensioenen niet tot sociale achteruitgang leiden. Pinokkio Michel kan de werkelijkheid niet onder ogen zien.

    Zoals Trotski opmerkte in zijn ‘Geschiedenis van de Russische Revolutie’: “Partijen die geen uitweg meer hebben, zijn nooit in staat gebleken om de werkelijkheid onder ogen te zien, net zoals een zieke wiens toestand hopeloos is, niet de ernst van zijn ziekte wil inzien.” Het kapitalisme is een ziek systeem. De verdedigers van dit systeem zijn hopeloos en willen de ernst van de ziekte niet inzien. Vandaar de leugens.

    Het protest tegen Theo ‘Trump’ Francken van de afgelopen maanden had het bij het rechte einde. Het huidige asielbeleid is gebaseerd op racisme en een onmenselijke behandeling van migranten die verantwoordelijk geacht worden voor problemen waar zij niet de oorzaak van zijn. De rechtse regering maakt bovendien op cynische wijze gebruik van de racistische vooroordelen die ze zelf versterkt om de aandacht van het eigen asociale beleid af te leiden. Het asielbeleid is daar nochtans een onderdeel van: de zwaksten in de samenleving eerst aanpakken, verzet breken zodat zelfs de slechtste arbeidsvoorwaarden in het zwart aanvaard worden, dat gebruiken om alle werkenden te verdelen zodat nog meer asociale maatregelen mogelijk worden. Hoog tijd om de leugenaarsbende van Michel wandelen te sturen!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping