Tag: Syriza

Standpunt door Xekinima, onze Griekse zusterorganisatie, van 23 juni

“We kwamen tot hetzelfde begrotingsresultaat, maar op een meer rechtvaardige manier.” Dat was hoe de Griekse minister Stathakis aan de nationale omroep ERT op maandag 22 juni de voorstellen van premier Alexis Tsipras aan de ‘instellingen’ verdedigde. Deze voorstellingen zullen wellicht de basis vormen voor een akkoord. De ‘rechterhand’ van Tsipras, minister Nikos Pappas, verdedigde het voorstel van de Griekse regering op dezelfde wijze op het radioprogramma Kokkino op dinsdag 23 juni.

Het ‘akkoord’ dat door Tsipras werd voorgesteld, houdt een besparingsoperatie van 7,9 miljard euro in tussen nu en het einde van 2016. Vanaf 2017 zou het primaire begrotingsoverschot niet fundamenteel verschillen (slechts met 0,5%) met wat eerder overeengekomen was tussen de regering van Nieuwe Democratie en Pasok aan de ene en de trojka aan de andere kant.

Zowel Stathakis als Pappas beweren dat ze “hetzelfde begrotingsresultaat” (als door de trojka geëist) bekomen, maar op een ‘meer rechtvaardige wijze’. Daarmee bedoelen ze dat een groter deel van de lasten doorgeschoven worden naar de rijkeren in de samenleving. In die zin beweren ze de ‘rode lijnen’ van Syriza niet overschreden te hebben.

Maar dit is de realiteit:

• De voorstellen van Tsipras omvatten “bijkomende maatregelen” die 7,9 miljard euro uit de economie zullen halen om het over te dragen een de grote kapitalistische institutionele crediteurs. Dit komt overeen met maar liefst 4,5% van het BBP en zal de economie onvermijdelijk in een nieuwe recessie storten. De leiding van Syriza komt dus terug op de verkiezingsbelofte dat het een einde zou maken aan de ‘memoranda’ (door de trojka opgelegde besparingen) en de Griekse economie uit de diepe recessie zou halen.
• Het klopt dat de Griekse regering een poging deed om meer ‘lasten’ naar de rijkere lagen in de samenleving en de bedrijven door te schuiven, in plaats van de werkenden en armen bijkomende aanvallen te laten verwerken. Maar dat verandert niets aan het fundamentele karakter van het voorstel, met name dat op 18 maanden tijd nogmaals 7,9 miljard euro wordt bespaard en de economie zo in een recessie wordt geduwd. Het grootste deel van de 7,9 miljard zal overigens wel degelijk door de werkende bevolking betaald worden door hogere BTW-tarieven op een groot aantal consumptiegoederen en door hogere bijdragen voor de sociale zekerheid.
• Tsipras komt terug op de belofte om “het grootste deel van de publieke schulden af te schrijven”. De poging van parlementsvoorzitter Zoe Konstantopoulou en de uitstekende bevindingen van de “Speciale Commissie van het Grieks parlement over de schulden” (waarin de schulden omschreven worden als illegitiem en illegaal) zal wellicht enkel van academisch en historisch belang zijn.
• Van bij het begin van de onderhandelingen met de trojka kwam Tsipras terug op het standpunt van Syriza om de privatiseringen te stoppen. Enkel de stopzetting van de verkoop van elektriciteitsbedrijf DEI vormde een uitzondering. Het betekent dat de Griekse economie nog steeds onder de controle van het grootkapitaal blijft staan, zowel Grieks als internationaal kapitaal. En het betekent dat alles blijft functioneren onder de ‘marktwetten’. Van het moment dat er een ‘akkoord’ is op basis van wat Tsipras nu voorstelt, zal de heersende klasse snel nieuwe aanvallen eisen. Het zal de recessie en de ellende enkel verdiepen. Zonder investeringen kan er geen groei zijn en de beslissing om al dan niet te investeren zal genomen worden door diegenen die het kapitaal controleren.
• Op basis van de voorstellen van Tsipras wordt de controle van het bankenstelsel in handen van de voorzitter van de Griekse Centrale Bank, Stournaras, en co gelaten. Het Griekse bankenstelsel was ‘gered’ door de Griekse overheid die grote hoeveelheden geld in de banken pompte, meer dan het BBP van het land. Maar het beheer van de banken blijft wel in handen van dezelfde mensen die het voor het zeggen hadden voor Syriza in de regering kwam. Deze individuen zijn geen verantwoording verschuldigd aan de Griekse regering, laat staan aan de Griekse samenleving. Ze moeten enkel verantwoording afleggen aan de Europese Centrale Bank. Jammer genoeg stemde Syriza in met de verderzetting van dit schandalige systeem.

Is het mogelijk dat de Griekse economie op deze basis echt tot groei zal komen end at Syriza een beleid in het voordeel van de werkende bevolking zal voeren?

Xekinima heeft een dag na de bekendmaking van het programma van Thessaloniki, het verkiezingsmanifest van Syriza dat in september 2014 werd opgesteld, verklaard dat dit programma ondanks alle goede bedoelingen van Tsipras en de leiding van Syriza niet kon toegepast worden. Dat komt omwille van een belangrijk element: het programma van Thessaloniki gaat ervan uit dat het private kapitaal de drijvende kracht achter de groei en de ontwikkeling van de Griekse economie kan zijn. Dit programma keek niet naar de publieke sector om op democratisch socialistische basis de motor van economische groei te vormen.

Zoals we de afgelopen maanden meermaals herhaald hebben, zullen het Griekse en het internationale kapitaal in nauwe samenwerking met de verschillende instellingen nooit investeren in een economie op een ogenblik dat een linkse regering het voor het zeggen heeft. Zeker niet als die linkse regering de levensstandaard en de rechten van de werkende bevolking en de massa’s wil verdedigen. Voor het kapitaal moeten we concurreren met landen als Bulgarije waar het gemiddeld loon 300 euro per maand is en het pensioen 125 euro per maand.

De leiding van Syriza heeft de afgelopen jaren de echte ernst van de crisis van het kapitalisme niet begrepen, niet in Griekenland maar ook niet in de rest van de wereld. De leiding van Syriza besefte niet dat de schuldencrisis in Europa en de eurocrisis een uitdrukking zijn van de crisis van het kapitalistische systeem in zijn geheel. De leiding van Syriza maakte geen juiste inschatting van het klassenkarakter van de Europese Unie en de eurozone. Ze hadden illusies in de mogelijkheid dat de goede voorstellen van Syriza, in het bijzonder die van financieminister Varoufakis, Europa zouden overtuigen om een andere weg in te slaan.

Hierdoor is de oude slogan van Syriza – “geen opofferingen voor de euro” – in de feiten omgevormd tot een nieuwe slogan: “Nog meer opofferingen voor de euro”. De Griekse werkenden, werklozen en armen worden eens te meer, nu ook door een regering onder leiding van Syriza, gevraagd om te betalen voor de kapitalistische crisis en om in de eurozone te blijven.

Welke oplossing?

Hoe kan de Gordiaanse knoop van de euro ontrafeld worden? Opkomen voor de belangen en rechten van de Griekse werkenden vereist onvermijdelijk een openlijke confrontatie met het kapitalistische systeem en de EU van het kapitaal. Het betekent dat een programma wordt doorgevoerd waarbij de publieke sector de motor van de economische groei wordt door de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie en een democratische planning. Een gemeenschappelijke strijd met werkenden doorheen het continent is essentieel om op te komen voor een socialistisch Europa.

Hiervoor is er nood aan een massale linkerzijde die bereid is om de confrontatie met de trojka en het kapitalisme aan te gaan. Een linkerzijde die consistent opkomt voor een revolutionair socialisme. De opbouw van deze linkerzijde blijft de voornaamste taak van marxisten in Griekenland op dit ogenblik van crisis.

De huidige leiding van Syriza zal deze taak niet opnemen. Binnen Syriza ligt de bal nu in het kamp van de linkerzijde. Zal die de stap zetten om de voorstellen van Tsipras te steunen als dit in het parlement wordt voorgelegd? Zal de linkerzijde het risico nemen om uit Syriza gezet te worden door een massaal offensief van de heersende klasse en de rechtse media? Zal er gebouwd worden aan een gemeenschappelijk front met krachten buiten Syriza die voor een socialistisch standpunt staan en op een niet-sectaire wijze willen bouwen aan een massale revolutionaire linkerzijde?

De grote lijnen van een mogelijk akkoord tussen de Griekse regering en de trojka (EU, ECB en IMF) worden opgesteld. Na maanden van chantage en dreigementen door de kapitalistische instellingen, waaronder het Europese dreigement van een Grieks bankroet, heeft de regering onder leiding van Syriza toegegeven en de eigen ‘rode lijnen’ overschreden om het het gat van enkele miljarden euro schulden aan het IMF en de ECB in te vullen en zo een bankroet te vermijden.

Artikel door Niall Mulholland en een eerste reactie door Andreas Payiatsos van Xekinima

In ruil voor het overeind houden van de hoop om in de eurozone te blijven, stelt Tsipras voor om de pensioenleeftijd verder te verhogen. De pensioenleeftijd staat al op 67 jaar, maar de regering wil verdere beperkingen op brugpensioen. Wie werkt, zal hogere bijdragen moeten betalen voor de pensioenen en de gezondheidszorg.

Er zijn enkele maatregelen om de rijken meer te laten betalen, maar ook de BTW zal stijgen. De BTW ondermijnt de levensstandaard van de werkenden en armen. De Griekse regering wil daarmee 680 miljoen euro ophalen en volgend jaar 1,3 miljard.

In een poging om een positieve draai aan het voorstel te geven, concentreerde minister van Economie Stathakis zich op de belastingverhogingen voor de “middelhoge en hoge inkomens”, een extra taks voor bedrijven met een nettowinst van meer dan 500.000 euro en een verhoging van de vennootschapsbelasting van 26 naar 29%. Dat zou volgens Stathakis 2,6 miljard euro opbrengen.

Andreas Payiatsos van Xekinima, onze Griekse zusterorganisatie, stelde: “Dit akkoord zal de economie verstikken. Het voldoet aan alle voorwaarden van de trojka die 7,9 miljard euro aan besparingen wil opleggen in de komende 18 maanden. Dat geld zou naar de crediteurs doorvloeien. Het grootste deel ervan zou door de werkende bevolking betaald worden.”

“Ondanks de pogingen om dit voorstel verkocht te krijgen, is het duidelijk dat het rampzalig is voor gepensioneerden, werkenden en armen. Syriza heeft de eigen ‘rode lijnen’ overschreden. Het klopt dat het voorstel de lonen en pensioenen niet direct raakt, maar indirect gebeurt dit wel via de BTW-verhoging en de bijdragen aan de sociale zekerheid.

“De regering van Syriza heeft geprobeerd om de rijken ook te laten betalen door hun belastingen te verhogen. Maar het zijn beperkte maatregelen die de algemeen rampzalige situatie voor de werkenden, gepensioneerden en armsten niet veranderen.

“De voorstellen van de Griekse regering zullen de economie verder in een recessie duwen. Griekenland verloor al meer dan een kwart van het nationale inkomen sinds het begin van de crisis en de werkloosheidsgraad staat officieel op 26% (in werkelijkheid ligt die een pak hoger, zeker indien rekening wordt gehouden met de massale exodus van jongeren die het land verlaten).”

Protest binnen Syriza

De EU heeft de bocht van Syriza verwelkomd, maar merkte meteen op dat er meer besparingen moeten komen vooraleer de trojka nieuwe fondsen zal voorzien. Er is geen garantie dat het tot een akkoord komt op de bijeenkomst van de ministers van financiën van de Eurogroep of op de EU-top. De bedoeling van de trojka is om Syriza niet alleen te laten inbinden, maar om aan te tonen dat een antibesparingsbeleid niet mogelijk is. Dat moet dienen als waarschuwing voor alle partijen in Europa die ingaan tegen de besparingen en die het aandurven om de agenda van de trojka te betwisten.

Nog voor een akkoord gesloten is, laten de gevolgen zich voelen. “Er is heel wat protest binnen Syriza”, stelt Andreas Payiatsos. “Zelfs het door Syriza beheerde radiostation weet niet wat het moet zeggen. Enkel Syriza-woordvoerders die aan de rechterkant van de partij staan trokken naar de massamedia in een poging om de abrupte koerswijziging van de regering toe te lichten.

“Xekinima, de Griekse afdeling van het CWI, roept de linkerzijde van Syriza op om in het parlement tegen een dergelijk voorstel te stemmen. Als de linkerzijde van Syriza tegenstemt, kan Tsipras wellicht beroep doen op de oppositie van de conservatieve Nieuwe Democratie, het sociaaldemocratische Pasok en het liberale Potami om het voorstel erdoor te krijgen. Het zou een splitsing binnen Syriza betekenen. We leven in een historische periode en de massa’s hebben het hard te verduren. De linkerzijde moet aantonen dat het de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal stelt en bereid is om de partijdiscipline te breken om consistent te blijven.

“De vernederende terugtocht van Tsipras toont het falen aan van de strategie om de vertegenwoordigers van de EU-regeringen en de trojka te overtuigen met goede argumenten. Enkel door de onhoudbare schulden niet terug te betalen, een kapitaalcontrole in te voeren en de sleutelsectoren onder democratisch publiek bezit te plaatsen, kan de besparingspolitiek gestopt worden en kan begonnen worden aan de opbouw van een samenleving die niet ten dienste staat van een erg kleine elite.”

Komt er een ‘Grexit’? Het lijkt erop dat Griekenland een stap dichter bij een faillissement is gekomen. Het kan de schulden niet hernieuwen en een exit uit de eurozone dreigt. Athene probeerde een akkoord te vinden met de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en het IMF – de trojka (omgedoopt tot ‘de instellingen’) – om meer dan 7 miljard aan fondsen te krijgen om schulden te hernieuwen.

Artikel door Niall Mulholland

Om een bankroet te vermijden, heeft Griekenland voor eind juni extra fondsen nodig. De crediteurs stellen draconische voorwaarden (met meer besparingen) voor gelijk welk akkoord. De Griekse regering onder leiding van Syriza blijft deze voorwaarden vooralsnog afwijzen.

De trojka eist besparingen op de pensioenen, privatiseringen, een ‘hervorming’ van de arbeidsmarkt, verhoging van de BTW-tarieven en meer besparingen op de reeds sterk afgebouwde sociale zekerheid. De tegenvoorstellingen van de Griekse premier Tsipras werden meteen afgewezen door de trojka.

De arrogante neokoloniale opstelling van de trojka zette de Griekse regering ertoe aan om een schuldaflossing van 300 miljoen euro op 4 juni niet te realiseren, maar het te ‘bundelen’ met andere betalingen aan het IMF en dit later op de maand te betalen.

De spanningen tussen de trojka en de Griekse regering lopen hoog op. Bij de start van de G7-top in Duitsland haalde Jean-Claude Juncker van de Europese Commissie hard uit naar Tsipras. De Griekse premier staat onder zware druk van de heersende elite en de internationale ‘markten’ die willen dat er een akkoord met de trojka komt. Tegelijk groeit de oppositie tegen nieuwe besparingen onder de Griekse werkende bevolking en ook bij de linkerzijde in Syriza.

Een derde van de Grieken leeft al officieel onder de armoedegrens, in werkelijkheid leeft wellicht meer dan de helft van de bevolking in armoede. Sinds 2010 verloor een Grieks gezin gemiddeld 40% van zijn inkomen.

Tsipras en de trojka maken nu ruzie over hoe hoog het begrotingsoverschot in Griekenland moet zijn. Maar met de aflossingen van de interest op de schulden is het duidelijk dat de schulden onbetaalbaar zijn. De publieke schuld is opgelopen tot 175% van het nationale inkomen (bbp).

Groei?

De neoliberale ideologen en Europese instellingen blijven ondertussen zeggen dat de Griekse economie de komende vijf jaren telkens met gemiddeld bijna 3,5% kan groeien waardoor de schuldengraad zou teruglopen tot 120% van het BBP.

Er wordt zonder veel overtuiging verkondigd dat Griekenland mogelijk terug naar de financiële markten kan gaan om geld op te halen. Dit ondanks het feit dat de economie eens te meer zou kaalgeplukt worden door besparingen van de trojka.

Volgens Robert Peston van de BBC zou Griekenland zelfs op basis van de absurde groeiverwachtingen van de trojka voor vijftig jaar van besparingen staan vooraleer de overheidsschuld tot ‘aanvaardbare’ proporties kan herleid worden.

Zelfs het IMF ziet hoe absurd deze positie is. Het IMF zou in het verleden gepleit hebben voor een gedeeltelijke kwijtschelding van Griekse schulden. Maar daar waren Europese machten, Duitsland voorop, sterk tegen gekant. Zij vrezen immers dat een verzachting van de schuldenlast gelijkaardige vragen zou opwekken in andere landen zoals Portugal, Spanje en Ierland.

Op de G7 riep de Amerikaanse president Obama op tot een ‘compromis’ tussen de EU en Griekenland, maar dan wel een compromis waarbij Athene enkele “harde politieke keuzes” maakt. Washington is bezorgd dat een Griekse exit uit de eurozone een negatief effect zou hebben op de wereldeconomie.

Het Witte Huis (maar ook Duitsland en andere EU-machten) vreest bovendien dat het Russische regime van Poetin de gelegenheid zou benutten en financiële steun aan Griekenland zou aanbieden om invloed te krijgen op dit NAVO-lid en zo de westerse macht te ondermijnen.

‘Grexit’

Een ‘Grexit’ is een reële mogelijkheid. Het kan door een ‘ongeluk’ of op een georganiseerde wijze. De regering onder leiding van Syriza staat onder zware druk van de Griekse werkende bevolking. Mogelijk zal de regering de nieuwe dictaten van de trojka niet aanvaarden waardoor het land uit de eurozone wordt gezet.

Het ratingagentschap van Moody’s maakte bekend dat er in mei 5 miljard euro verdween uit de Griekse banken. Het ratingagentschap verwacht dat een een kapitaalvlucht tot kapitaalcontroles zal leiden.

Een Grexit zou een einde makten aan de eeuwige besparingen en het zou de Griekse regering toelaten om een groot deel van de schulden te devalueren en af te schrijven. De export zou goedkoper worden, maar import zou duurder worden. Dit zou een negatief effect hebben op spaargeld en op de levensstandaard van de bevolking. Op kapitalistische basis zou een Grexit op zich de fundamentele problemen van de Griekse economie en samenleving niet oplossen.

De Europese machten denken dat ze voldoende voorbereid zijn zodat een Grexit een beperktere economische storm zou veroorzaken dan wat enkele jaren geleden het geval was. Maar ze zijn toch bezorgd over de mogelijke politieke gevolgen: de Europese ‘integratie’ en de besparingsorthodoxie zouden een serieuze knauw krijgen.

Tenzij Tsipras volledig toegeeft aan de trojka, wat rampzalige gevolgen zou hebben voor Syriza, is het mogelijk dat Griekenland en de trojka toch een nieuw tijdelijk akkoord. Tsipras dreigde ermee om zo’n akkoord aan een referendum te onderwerpen of om nieuwe verkiezingen te houden. Voor de Griekse werkenden en armen is er echter geen uitstel meer mogelijk, zij kunnen geen verdere besparingen aan.

Onder het kapitalisme, in of buiten de eurozone, zal de overgrote meerderheid van de Griekse bevolking met enorme ellende geconfronteerd worden. Xekinima, onze Griekse zusterorganisatie, roept Syriza op om de beloften van voor de verkiezingen waar te maken en te breken met de besparingen. Dat vereist een socialistisch programma.

Daartoe moet de regering weigeren om de publieke schulden terug te betalen, overgaan tot de invoering van een kapitaalcontrole en een staatsmonopolie op buitenlandse handel. De banken en sleutelsectoren van de economie moeten onder democratische arbeiderscontrole en -beheer geplaatst worden, het besparingsbeleid moet gestopt worden en er moet degelijk lonen met gratis en goede gezondheidszorg, onderwijs en sociale zekerheid komen.

Het plannen van de economie op basis van de behoeften van de bevolking en niet de winsten van de kapitalisten, kortom de socialistische reorganisatie van de samenleving, kan een einde maken aan de economische crisis, armoede, werkloosheid en gedwongen emigratie.

Om dit te bekomen, moeten we een onafhankelijke politiek kracht opbouwen zowel binnen als buiten Syriza. Het opzetten van algemene volksvergaderingen en actiecomités van de basis in de werkplaatsen en in de wijken, is essentieel. Actieve betrokkenheid van de werkende bevolking en de jongeren in de strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief is immers cruciaal. Een socialistische omvorming van Griekenland zou meteen ook een grote aantrekkingskracht hebben op werkenden en jongeren in de rest van Europa om ook daar in te gaan tegen de bespringen en te strijden voor een socialistisch Europa.

De Griekse heersende klasse, de massamedia die ervoor werken, mensen zoals Stavros Theodorakis (van de liberale partij Potami), Juncker, Schulz en de rest van de kliek van de EU-leiding proberen de Griekse bevolking tot in den treure ‘uit te leggen’ dat premier Alex Tspiras ‘moet handelen als de premier van het land en niet als partijleider van Syriza.’

Editoriaal van Xekinima, geschreven op 3 juni

Ze nodigen Tsipras openlijk uit om een akkoord te sluiten met de crediteurs, om het in het Griekse parlement te laten stemmen en voorbij te gaan aan wat Syriza of zelfs nog maar de leiding van die partij wil. Als de linkerzijde van Syriza weigert om met een voorstel in te stemmen, eisen ze van Tsipras dat hij toch doorzet. Anderen zullen immers wel voor het akkoord stemmen, Potami zou dit zeker doen en mogelijk ook Pasok en Nieuwe Democratie. Als het niet officieel en volledig kan, zouden minstens een aantal verkozenen van die partijen voor stemmen.

Het is een publieke en provocatieve oproep aan de leiding van Syriza om een openlijke alliantie te sluiten met de heersende klasse en de trojka, nu onder de naam van ‘de instellingen’, waarbij Syriza wordt opgesplitst.

Hoe reageerde Syriza?

We hebben nog geen signalen of reacties gezien van de leiding van Syriza waarmee de positie van de leiding wordt verduidelijkt en waarmee alle oproepen van de rechterzijde aan Syriza gestopt worden.

We zien integendeel leidinggevende verantwoordelijken van Syriza vertegenwoordigers van het establishment omarmen. En tegelijk wordt niet verborgen dat er mogelijk een confrontatie met de linkerzijde in de partij komt.

Een recent en opmerkelijk voorbeeld van dit proces was de keuze om Tagmatarhis als CEO van de publieke omroep ERT aan te stellen, terwijl hij in het verleden nog door besparingspartij PASOK als CEO was aangesteld. Panariti werd door de regering aangesteld als Griekse vertegenwoordiger bij het IMF. Panariti werkte als vertegenwoordiger van de Wereldbank als raadgever voor de neoliberale en ultrarepressieve regering van Fujimori in Peru. Uiteindelijk moest Panariti ontslag nemen bij het IMF omdat er teveel tegenkanting binnen Syriza ontstond tegen zijn aanstelling. Maar het feit dat het kantoor van de premier achter de aanstelling zat, is opmerkelijk. Panariti werkte eerst voor Varoufakis, maar genoot dus niet alleen de steun van de financieminister.

Nikos Pappas eist ‘partijdiscipline’

Tegelijk waren er de verklaringen van Nikos Pappas, minister van staat en nauwe medestander van Tsipras, die stelde dat een stemming in het parlement de kwestie van partijdiscipline stelt. Europarlementslid Papadimulis, een van de leiders van de rechterzijde binnen Syriza, verklaarde dat indien sommige parlementsleden van Syriza of van coalitiepartner Onafhankelijke Grieken niet voor het akkoord stemden, de premier nieuwe verkiezingen moet uitroepen. Ook Nikos Filis, woordvoerder van de parlementaire fractie deed een gelijkaardige verklaring.

Deze dreigementen zijn niet algemeen en vaag. Ze zijn specifiek gericht tegen de linkerzijde binnen Syriza. De leiding rond Tsipras bedreigt de linkerzijde met uitsluitingen en nieuwe verkiezingen waarin ze hun zetels zouden verliezen. Volgens de electorale regels worden de partijlijsten, in het geval van vervroegde verkiezingen binnen de 18 maanden na de vorige, bepaald door de partijleider. Tsipras zou dan alleen over de lijsten beslissen.

Waarom doet de leiding van Syriza beroep op dergelijke dreigementen? Het is omdat ze bezorgd zijn dat een akkoord dat achter de schermen wordt onderhandeld met de ‘instellingen’ op veel tegenkanting binnen  Syriza zal botsen.

Tsipras, Syriza en de samenleving

Een aantal prominente kaders van Syriza  zeggen openlijk dat Syriza tot 27% kon groeien in 2012 en vervolgens tot 36% in januari van dit jaar omdat de leiding in handen is van “erg talentvolle mensen zoals Tsipras.” Dat gaat compleet voorbij aan de realiteit.

De opkomst van Syriza is het resultaat van de objectieve voorwaarden in de Griekse samenleving en de enorme sociale strijd van de afgelopen jaren, samen met het feit dat Syriza het had over de macht overnemen waarbij de rest van links werd uitgenodigd voor gezamenlijke acties. In alle landen die door de economische crisis werden getroffen, ontstonden nieuwe politieke fenomenen, zowel ter linker- als ter rechterzijde. Het leidde overal tot een nieuw politiek beeld waarbij de oude traditionele partijen van de heersende klasse zware klappen kregen. Voorbeelden van nieuwe linkse fenomenen die het politieke toneel destabiliseerden, zagen we niet alleen in Griekenland maar ook in Spanje en Ierland.

Wij zeggen aan de heersende klasse en aan de leiding van Syriza dat Tsipras en zijn entourage geen recht hebben om een geheim akkoord met de trojka te sluiten. De griekse grondwet en het wettelijke system geven de premier dan wel bijna bonapartistische macht, waarbij hij ‘boven’ zijn partij en boven de samenleving zou staan. Maar als Tsipras zijn ideeën en de tradities van de linkerzijde wil volgen, kan hij geen beroep doen op dergelijke bonapartische macht. In plaats daarvan moet de regering een einde maken aan deze wetgeving!

Fouten erkennen

De leiding van Syriza heeft een andere verantwoordelijkheid: ze moet erkennen dat ze fout was in de benadering en tactieken ten aanzien van de trojka en de heersende klasse. De leiding van Syriza had de illusie dat een “voor beide partijen gunstig akkoord onder partners” mogelijk was. Deze illusie werd al gauw doorprikt toen bleek dat de ‘partners’ vastberaden waren om Syriza een harde les te leren. Varoufakis moet zich herinneren dat hij voor de verkiezingen stelde dat de EU wel bereid zou zijn om de Griekse regering een cadeau te doen, terwijl ze in feite toen al bezig waren met het volgende offensief tegen de Griekse werkenden en armen.

Na de impasse die volgde, besloot de leiding van Syriza om het idee van een “tussentijds akkoord/brug” achter zich te laten en te gaan voor een “algemeen akkoord”. Nu beseffen ze dat dit niet op tafel ligt als het van de trojka afhangt. Er wordt dan maar overgegaan tot dreigementen – ‘partijdiscipline’ en ‘verkiezingen’ – als de parlementaire groep van Syriza niet volgt.

Stop alle besparingsellende

De Grieken die in de laatste verkiezingen voor Syriza kozen, deden dit niet voor Tsipras en zijn omgeving. Ze stemden niet voor Syriza om “alles in het werk te stellen om binnen de euro te blijven”, zoals de papegaaien van de heersende klasse het in de massamedia dag na dag herhalen. Er werd voor Syriza gestemd om de besparingsellende te stoppen.

Dat is waar Syriza nu aan moet werken en wat de Griekse werkende klasse verwacht en eist van Syriza. Dat is wat Tsipras moet doen als hij niet de geschiedenis wil ingaan als nog een linkse leider die de beloften overboord gooide en zich uitverkocht aan de heersende klasse.

Xekinima roept Syriza op om consistent te zijn met de beloften van voor de verkiezingen. Dat betekent breken met de Europese besparingen en een socialistisch programma met onder meer:

• Stopzetting van de afbetaling van de schulden
• Controle op kapitaalstromingen en een staatsmonopolie op buitenlandse handel om de economie te beschermen tegen aanvallen van de ‘markten’
• De nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie onder democratische arbeiderscontrole en –beheer. Een geplande economie waarin de behoeften van de bevolking centraal staan en niet de winsten van de kapitalisten.
• Stopzetting van alle besparingen en het creëren van jobs voor iedereen met een degelijk loon, gratis en degelijk onderwijs, gezondheidszorg en sociale zekerheid.
• Het opzetten van volksvergaderingen en actiecomités van onderuit in de werkplaatsen en wijken – voor een actieve betrokkenheid van de werkende bevolking en jongeren in de strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief.
• Een oproep aan alle werkenden en jongeren in Spanje, Portugal, Ierland en de rest van Europa om samen te strijden tegen besparingen en voor een socialistisch Europa.

Editoriaal uit Xekinima nummer 410 (6-20 mei), het tweewekelijks blad van onze Griekse zusterorganisatie

Het Griekse beeld wordt steeds duidelijker. We zijn nu in de vierde maand van de nieuwe regering onder leiding van Syriza en het resultaat van de zogenaamde ‘onderhandelingen’ met de trojka is nihil.

Het voorstel van de zogenaamde ‘Europese partners’ is niet alleen onaanvaardbaar, het is ook crimineel. Ze blijven elke terugbetaling van de Griekse schulden opeisen en ze krijgen deze ook, terwijl er geen enkele euro aan nieuwe leningen kwam. Het is een bewust beleid van sabotage en van verstikking van de Griekse economie met als doel om Syriza volledig te doen buigen voor hun eisen.

Een woordvoerder van de regering, Sakellaridis, verklaarde dat de Griekse regering al voor 6,5 miljard euro aan schulden werd terugbetaald. Onder deze voorwaarden is dat een bijzonder groot bedrag. Het is een som die op korte termijn de enorme problemen van de hardst getroffen lagen van de bevolking had kunnen oplossen en de economie terug op gang had kunnen trekken indien een deel van deze middelen was gebruikt voor publieke investeringen.

De vraag is niet waarom de zogenaamde ‘partners’ dit beleid van verstikking van de economie volgen. Deze koers was immers voorspelbaar en Syriza had het moeten weten. De vraag is wel waarom Syriza de schulden blijft terugbetalen terwijl de trojka zo’n vijandige opstelling inneemt?

Grexit internationaal bediscussieerd, maar wanneer zal het hier ernstig genomen worden?

In de internationale media is er heel wat discussie over de zogenaamde Grexit. Het Nederlandse hoofd van de eurogroep, Dijsselbloem, verklaarde: “We zijn klaar voor een Grexit, we hebben een plan B. Nederland en de eurozone zijn klaar voor alle mogelijkheden. Er is een plan B, maar we hopen toch dat we tot een akkoord met Griekenland komen.”

Jerry Rice van het IMF stelde: “Het IMF onderzoekt verschillende scenario’s, maar we verwachten geen exit van Griekenland uit de eurozone.” Dit betekent natuurlijk niet dat ze niet voorbereid zijn op de mogelijkheid van zo’n exit. Alister Wilson van Moody’s zie op CNBC TV Channel: “De eurozone zou wellicht snel herstellen van een Grexit, maar de impact op de sfeer van de investeerders en op het vertrouwen zou scherp en langdurig zijn.”

De Italiaanse krant La Stampa shreef: “Berlijn en Frankfurt bereiden hun ‘plan B’ voor Griekenland voor… met de invoering van een vorm van interne controle om een instorting van de banken te vermijden.”

Al deze verklaringen werden op dezelfde dag gedaan, op 30 april. De belangrijkste internationale instellingen, machtige staten en denktanks doorheen de wereld bereiden zich voor op een mogelijke exit van Griekenland uit de eurozone. Maar in Griekenland zelf is er geen discussie over wat de plannen zijn moest het tot een Grexit komen!

Het is nog niet te laat

De Griekse heersende klasse, de politieke partijen en de massamedia ‘verschuilen’ zich achter de zogenaamde “wil van de Griekse bevolking om tegen gelijk welke prijs in de eurozone te blijven.” Dat moet blijken uit de peilingen die ze zelf voorbereid hebben. Het beeld van de massamedia kan snel doorprikt worden en de publieke opinie kan snel keren indien Syriza zijn standpunt aanpast.

Als Syriza consequent wil zijn rond de beloften voor de verkiezingen, dan moet de partij van koers veranderen.

Syriza moet stoppen met toegeven. De partij heeft de niet-betaling van de schulden al laten varen, sloot compromissen over de kwestie van privatiseringen, biedt geen antwoord op de beweging tegen de ontginning van goud in Halkidiki, kondigde “uitstel” van een aantal maatregelen aan (waaronder het collectief overleg, een kerstbonus voor de laagste pensioenen, een verhoging van het minimumloon, de afschaffing van de eigendomstaks voor de armsten, …). Ondertussen weigert de trojka, ondertussen hernoemd tot de ‘instellingen’, elke toegeving.

Syriza moet de Griekse werkende bevolking de waarheid zeggen. Indien de Griekse regering weigert toe te geven aan de eisen van de trojka, dan zullen deze ‘partners’ Griekenland uit de eurozone zetten.

Syriza moet erkennen dat het realiseren van de beloften voor de verkiezingen vereisen dat gebroken wordt met de eurozone en dat een socialistisch programma moet ontwikkeld worden. Dit programma moet onder meer de weigering van de terugbetaling van de schulden omvatten, maar ook de nationalisatie van de banken en sleutelsectoren van de economie onder democratische arbeiderscontrole en –beheer zodat er een democratische productie en planning van de economie mogelijk is gericht op de behoeften van de bevolking.

En anders?

Als Syriza niet in deze richting wil gaan, dan zal het zelfs niet de meest beperkte beloften kunnen realiseren. Het zal niet in staat zijn om het programma van Thessaloniki (het manifest van Syriza voor de verkiezingen) te realiseren. Het zou leiden tot ontgoocheling onder de werkenden.

Sommige recente peilingen geven Syriza een voorsprong van 10% op de conservatieve Nieuwe Democratie. Niet zolang geleden was de kloof tussen beide partijen eerder 25%. De gevaren zijn reëel en het slechtste dat links kan doen is het negeren van deze gevaren.

Syriza moet de Griekse werkende bevolking de waarheid vertellen en zich niet beperken tot onderhandelingen in achterkamertjes waarbij de bevolking niet weet wat er gebeurt. Als Syriza van koers verandert, dan zal de partij op massale en enthousiaste steun van de Griekse werkende bevolking kunnen rekenen.

Er wordt in Griekenland gesproken over een referendum over de Eurozone. Als er een referendum komt (of als er nieuwe verkiezingen komen), dan moet dit niet gebeuren op basis van een slecht akkoord met de trojka om toch maar in de eurozone te blijven. Een referendum of verkiezingen moet gehouden worden op basis van een duidelijk voorstel om de eurozone te verlaten als onderdeel van een beleid gericht op de werkende bevolking en een socialistisch alternatief voor de werkenden, jongeren en gepensioneerden. Dit moet samen gaan met een ondersteuning van de massabeweging, de creatie van volksvergaderingen en actiecomités van onderuit op de werkplaatsen en in de wijken zodat de werkende bevolking en de jongeren actief kunnen deelnemen aan de strijd tegen de trojka en voor een socialistisch alternatief.

Dan zal blijken dat de werkende bevolking en de armen hun volledige steun geven. Maar daartoe moet Syriza een keuze maken, de partij moet beslissen om de strijd aan te gaan en om te strijden tot het einde.

Met een keuze tussen “onderwerpen aan de trojka of breken”, zal de Griekse bevolking ongetwijfeld voor de twee optie kiezen. De hele geschiedenis van generaties van strijd bevestigt dit. De leiding van Syriza moet nu een keuze maken.

Na de Griekse verkiezingen en de regeringsvorming spraken we met Andros Payiatsos van Xekinima, de Griekse zusterorganisatie van LSP. Een interview door Niall Mulholland van het CWI. 

Wat is het belang van dit verkiezingsresultaat?

“Het verkiezingsresultaat is van historisch belang. Het wijst op de ineenstorting van de oude krachten die het politieke toneel decennialang domineerden. Er is ook de opmars van de nieuwe linkse kracht Syriza, in 2010 goed voor 4 tot 5% en nu de grootste partij met 36,5% en dit op basis van een links programma.

“Deze linkse vooruitgang was er ondanks de massale angstcampagne van de heersende klasse in Griekenland die dreigde dat een overwinning van Syriza tot de ineenstorting van het land en een exit uit de euro zou leiden. Dit had geen effect, of toch slechts beperkt. De massa’s stemden nog steeds voor Syriza, zeker in de arbeidersbuurten in de grote steden waar Syriza dicht bij een absolute meerderheid kwam.

“De oude sociaaldemocratische partij Pasok is herleid tot amper 5%. Dat is ongeveer een derde van het resultaat dat in 1974 bij de eerste verkiezingsdeelname werd behaald. Pasok moet de neofascisten van Gouden Dageraad laten voorgaan. Bovendien was er nog een afsplitsing met Papandreou, de voormalige premier van Pasok, die een nieuwe partij in het leven riep in een poging om niet verder in de neergang van Pasok meegesleurd te worden. Deze nieuwe partij, de Beweging voor Democratisch Socialisme, haalde 2,5% en bleef dus onder de kiesdrempel van 3%.

“Griekenland kende sinds het begin van de economische crisis een krimp van 27% van het BBP. Dat is economisch gezien meer dan onder de bezetting door de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog. Er is een massale armoede, officiële schattingen stellen dat 6,3 van de 11 miljoen mensen op of onder de armoedegrens van amper 450 euro per maand leven. De werkloosheidsgraad bedraagt 26-27%, onder jongeren is dat 55%. Zowat 100.000 jongeren hebben het land verlaten. Er zijn elementen van een sociale ineenstorting en massale verarming van de samenleving. Het is onder deze omstandigheden dat een regering van Syriza oplossingen moet vinden.”

Syriza kondigde meteen aan dat het een coalitie zou vormen met de Onafhankelijke Grieken. Waarom kwam er geen coalitie met de communistische partij KKE?

“Syriza vroeg de KKE om een regering van linkse partijen te vormen. KKE weigerde dit, de partij heeft een sectaire opstelling van isolement waarbij de verschillen op ideologisch en politiek vlak worden ingeroepen om te verklaren dat samenwerking niet mogelijk is. Dat is een algemene opstelling van de partij en niet enkel nu met betrekking tot Syriza en de regering.

“De KKE stelde dat ze zelfs geen vertrouwen zou geven aan een minderheidsregering van Syriza. De KKE beweert erg trots te zijn omdat ze met 1% vooruitging in vergelijking met juni 2012, dat is een stijging met ongeveer 50.000 stemmen. Het is een belachelijk argument. Nu haalt de partij 5,5% tegenover 4,5% in 2012. Maar in 1981 was de KKE nog goed voor 11%. We kennen de meest rampzalige crisis in de Griekse samenleving sinds decennia en de KKE klopt zich op de borst omdat ze 5,5% haalt. Dat is een schande!

“Het liet de leiding van Syriza toe om een coalitie te vormen met de Onafhankelijke Grieken. Een deel van de leiding van Syriza, het rechtsere deel, was altijd al voorstander van een coalitie met de Onafhankelijke Grieken ook al werd dit niet openlijk gezegd. Ze wilden deze coalitie als alibi om geen socialistisch beleid te moeten voeren zoals dit door de basis en door de werkende bevolking wordt geëist.

“De Onafhankelijke Grieken ontstonden in 2012 als een populistische afsplitsing van de conservatieve Nieuwe Democratie. Dat was toen Samaras (de vorige premier) een bocht van 180 graden maakte en zijn eerdere verzet tegen het memorandum overboord gooide om een nieuw akkoord met de trojka te sluiten en een hard besparingsbeleid te voeren. De Onafhankelijke Grieken zijn rechts. Ze hebben geen banden met de arbeidersklasse of de linkerzijde. Ze zijn voorstander van de markt en van het kapitalistische systeem. Ze zijn niet voor een exit uit de EU of de eurozone, maar wel tegen het memorandum en het besparingsbeleid. De partij staat voor een mild nationalisme dat ze zelf omschrijven als patriottisme. Ze gaan op zich niet in tegen de EU en de eurozone, maar ze zijn daar wel toe bereid indien het tot een confrontatie met de trojka komt.

“Deze kracht zal geen duurzame partner zijn voor Syriza. Het maakt dat de nieuwe regering van bij het begin instabiel zal zijn omdat ze zich baseert op krachten uit tegenovergestelde kampen.”

Internationaal was er heel wat enthousiasme voor de overwinning van Syriza. Is dat in Griekenland ook het geval?

“De opmars van Syriza wordt internationaal op enthousiasme onthaald en lijkt een dynamiek te geven aan de linkerzijde en sociale bewegingen om in het offensief te gaan. Het potentieel daarvoor is ook effectief aanwezig.

“In Griekenland ligt dit wat anders. De beste manier om de huidige situatie te omschrijven, is dat veel werkenden en jongeren een zucht van verluchting slaken  zonder dat er grote feesten zijn. Syriza heeft teveel water in de wijn gedaan, wordt gezegd. Zeker in de recente periode was dit het geval. Het programma werd afgezwakt en wordt stilaan erg vaag.

“Veel werkenden denken dat het niet zo erg kan zijn als voorheen. Er was een algemeen gevoel dat de barbaarse aanvallen van de regering en de trojka moesten stoppen en dus werd massaal op Syriza gestemd. Er is echter ook twijfel over wat er nu zal komen. Dit bleek onder meer uit het feit dat er op het feest op de verkiezingsavond maar ongeveer 5.000 mensen op straat kwamen in Athene, dat is minder dan de helft van het ledenaantal van Syriza in de hoofdstad. Er is een afwachtende houding over wat de overwinning van Syriza zal betekenen, maar tegelijk is er vreugde omdat PASOK en Nieuwe Democratie werden afgestraft.”

Gouden Dageraad slaagde erin om stand te houden ondanks de vervolging door de overheid en de gevangenneming van een aantal partijleiders. Wat is het gevaar van een nieuwe opbouw van Gouden Dageraad in de komende periode?

“Waakzaamheid is geboden. De grote linkse partijen onderschatten doorgaans het gevaar van de neofascisten. Gouden Dageraad heeft aangetoond dat het een redelijk grote vaste kern van kiezers heeft van enkele honderdduizenden. En dat voor een openlijke neonazipartij waarvan geweten is dat leden tot moorden overgaan. Ondanks die elementen haalde de partij een gelijkaardig resultaat als in 2012. Het betekent dat het gevaar van neofascisme opnieuw op de voorgrond zal treden, zeker indien de regering de gewekte hoop niet inlost. Links moet daarop voorbereid zijn.”

In de verkiezingscampagne had Xekinima geen kandidaten. Het was niet mogelijk om tot een akkoord met Syriza te komen, maar toch voerde Xekinima campagne. Hoe verliep dit?

“We hadden een erg goede campagne, zeker als je weet dat er maar 11 campagnedagen waren. De verkiezingen werden erg plots aangekondigd door de uittredende regering en Syriza had net als de andere partijen meer dan twee weken nodig om over de kandidatenlijsten te beslissen. De leiding van Syriza was niet akkoord met de kandidaten die wij voorstelden voor lokale lijsten van Syriza, omdat ze wist dat we verkozenen zouden halen en de leiding wilde niet dat deze verkozenen een linkse oppositie zouden vormen binnen en buiten Syriza.

“Maar Xekinima voerde wel campagne, ondanks de weigering van Syriza om onze kandidaten op de lijsten te plaatsen. De leden van Xekinima begrepen goed dat een overwinning van Syriza belangrijk was voor de samenleving en de arbeidersklasse. We verdeelden elke dag zowat 9.000 pamfletten en verkochten bijna 250 kranten per dag. Het bracht ons in contact met heel wat mensen. Nu zullen we open afdelingsvergaderingen houden in verschillende buurten. Tijdens de verkiezingscampagne was het moeilijk om dergelijke meetings te houden.”

Wat zal er nu gebeuren met de onderhandelingen tussen de nieuwe Griekse regering en de trojka en de Duitse regering in het bijzonder? Er wordt gesteld dat Merkel wel eens een harde positie zou innemen en dat dit ondanks de bedoelingen van Tsipras kan leiden tot een Grieks bankroet. Maar anderzijds wordt ook gesteld dat de druk om de eurozone intact te houden de trojka en Merkel ertoe kan aanzetten om de Griekse schulden opnieuw te onderhandelen en de schuld niet kwijt te schelden maar te betaling ervan te spreiden.

“Dit is een cruciale kwestie. Het is duidelijk dat beide kampen willen onderhandelen en tot een compromis komen. De leiding van Syriza wil zeker een compromis. Merkel lijkt bereid te zijn tot een vorm van compromis. Anders zou het immers tot een kettingreactie kunnen leiden waarbij de eurozone in een diepe crisis terecht komt. Maar het is nog maar de vraag of ze tot een compromis kunnen komen.

“Ik veronderstel dat Merkel op bepaalde zaken bereid is om toe te geven. Zo is er wellicht bereidheid om de betaling van de schulden over een langere periode te spreiden, waardoor de druk op de begroting de komende jaren wat verlicht zou worden.

“Maar anderzijds zal Syriza moeten toegeven op de beloften die ze aan de Griekse werkende bevolking heeft gedaan. Die beloften omvatten onder meer een verhoging van het minimumloon tot het niveau van voor de crisis, sociale uitkeringen voor de armste lagen die nu niet in staat zijn om te overleven met onder meer voedsel en elektriciteit voor wie er geen toegang tot heeft. Er werd aangekondigd dat de arbeidsverhoudingen opnieuw zouden gewijzigd worden na de volledige deregulering. Syriza wil een einde maken aan de slavenverhoudingen die steeds vaker voorkomen in de private sector, waar het niet uitzonderlijk is om tot 12 uur per dag te werken en dit gedurende zeven dagen per week zonder dat er overloon wordt betaald. Ook moet een einde gemaakt worden aan de goudmijnen in Halkidiki in het noorden van Griekenland, wat onder meer belangrijk is voor het milieu. Syriza moet het ontslagen personeel van de overheidszender ERT opnieuw aanwerven. En zo zijn er nog heel wat elementen.

“Syriza moet minstens een poging doen om deze zaken te realiseren, het gaat immers om basiseisen van de kiezers en de basis van de partij. Indien Syriza dit niet realiseert van bij het begin van de regeerperiode, dan zal het tot een crisis binnen Syriza leiden. Syriza zal gedwongen worden om deze maatregelen uit te voeren.

“Maar terwijl deze eisen absoluut noodzakelijk zijn als antwoord op de humanitaire crisis in Griekenland, gaan ze regelrecht in tegen het beleid van de trojka de afgelopen vier jaar. De vraag is dan ook hoe de Duitse heersende klasse een compromis kan sluiten met de Griekse regering.  Het valt te betwijfelen of zo’n akkoord er komt. Het is dan ook niet zeker wat de krachtsverhoudingen zullen zijn na de onderhandelingen tussen Griekenland en de trojka, de kwestie van het bankroet zal terug op de agenda komen.

“Wij zeggen dat indien Griekenland failliet gaat en buiten de eurozone belandt, de linkse regering onmiddellijk moet overgaan tot een controle op het kapitaal en het krediet en tot een overheidsmonopolie op buitenlandse handel als onderdeel van een breder programma met de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie, arbeiderscontrole en -beheer, een geplande economie, … als antwoord op de crisis, om de levensvoorwaarden van de werkende bevolking te vrijwaren en om tot fundamentele socialistische verandering te komen.”

Welke rol zal Xekinima in de komende periode spelen?

“De leiding van Syriza zal de Onafhankelijke Grieken als alibi gebruiken om niet over te gaan tot de nodige linkse en socialistische maatregelen. We moeten blijven eisen dat een beleid in het belang van de werkende bevolking wordt gevoerd. Als dit tot een regeringscrisis en vervroegde verkiezingen leidt, dan is dat maar zo.

“De belangrijkste rol die wij kunnen spelen, samen met andere linkse krachten binnen en buiten het ‘Initiatief van de 1000’, is om op te komen voor een socialistisch alternatief en dit samen te doen met linkse krachten binnen en buiten Syriza. Er zijn sterke bewegingen van onderuit nodig. Een belangrijk effect van deze regering op de samenleving is dat het wat ademruimte biedt aan de werkende bevolking en de sociale bewegingen waardoor er een offensief kan volgen. Dit betekent dat de werkenden zullen mobiliseren om terug te eisen wat ze de afgelopen jaren verloren.

“In deze situatie kan een regering van Syriza naar links geduwd worden en kan ze overgaan tot maatregelen die verder gaan dan wat de leiding van de partij vandaag voor ogen heeft.

“Voor ons komt het erop aan om de onafhankelijke acties van de arbeidersbeweging van onderuit te ondersteunen en te versterken. Dit zal het karakter van de strijd in de komende periode bepalen. De enige uitweg uit de crisis is de toepassing van een socialistisch beleid en een socialistisch programma. Gelijk welke regering die dit niet doet, zal in crisis eindigen.

“We roepen Syriza bijvoorbeeld op om de schulden te verwerpen, een leefbaar minimumloon en minimumpensioen in te voeren, te investeren in gezondheidszorg en onderwijs, … Een socialistisch programma houdt ook in dat de grote bedrijven in publieke handen worden genomen en dit onder democratische arbeiderscontrole en -beheer zodat de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal zouden staan.

“Het wereldwijde enthousiasme na de overwinning van Syriza wijst erop dat de Griekse arbeidersklasse over miljoenen bondgenoten beschikt in Europa en de international arbeidersklasse. Een socialistisch programma van een linkse regering zou een enorm gehoor vinden doorheen Europa en zou een inspiratie zijn. Het zou de kwestie van een socialistische confederatie in Europa op vrije en gelijkwaardige basis stellen.”