Your cart is currently empty!
Tag: regionale staking 1 december 2014
-
Tweede regionale stakingsdag. Opbouw naar 15 december gaat versterkt door
De tweede regionale stakingsdag bevestigde de kracht van een opbouwend actieplan. Vorige week staakten in Henegouwen negen op de tien werknemers van bedrijven en diensten. Een sterke prestatie, zelfs naar Waalse normen. Toch bleef Antwerpen niet achter. De haven ging helemaal plat. Limburg en Luxemburg kenden eveneens historische deelnames. Het werd dus uitkijken of de tweede regionale stakingsdag die tendens zou bevestigen. Ja dus. Uiteraard in Luik, waar de luchthaven volledig verlamd was en in Namen, maar niet minder in West en Oost-Vlaanderen. In Oost-Vlaanderen namen volgens de vakbonden minstens 8.000 militanten deel aan 500 piketten en ging de Gentse Haven voor het eerst ooit helemaal plat. Door de stakingsbereidheid van de spoormannen kreeg de regionale staking trouwens sterke uitlopers elders in het land.Zonder rellen en sterke verklaringen door opgehitste patroons en burgemeesters, zakte de mediabelangstelling voor de tweede regionale stakingsdag weg naar de binnenpagina’s van de dagbladen. Daar is de aandacht voor het verzet van onderuit al wat overgewaaid en stilaan beperkt tot het openbaar vervoer. Maar als de rechtse regering dacht dat het protest wel zou uitdoven en desnoods in de winter ondergesneeuwd zou worden, werd dit door de actiebereidheid op 1 december krachtig beantwoord. Dit was geen stakingsdag die wijst op een neergaande fase in het verzet. Integendeel, het succes van de betoging en de eerste stakingsdag versterkten de omvang van de tweede stakingsdag. Dat belooft voor volgende maandag in Brussel en de beide provincies Brabant.
En dit is nog maar een opstap naar de nationale algemene staking van 15 december. Dat kan de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis worden met meer dan een miljoen stakers. We zitten duidelijk in een opgaande fase van de beweging.
Op heel wat piketten waren er veel jongere werkenden, die voor het eerst kennis maakten met het stakingswapen. Aan bedrijventerreinen werden nieuwe methoden uitgetest, onder meer door samen piket te staan zoals rond de Ghelamco-site in Gent met personeel van huisvuilophaalbedrijf IVAGO, voeding- en chemiebedrijven, maar ook supermarkt Albert Heijn. In het Gentse havengebied stonden er heel wat piketten waarbij het niet uitzonderlijk was dat dokwerkers en arbeiders van Volvo of van Honda samen de weg blokkeerden. Eengemaakte acties over de grenzen van bedrijf en sector heen, versterken de beweging. Ook de haven van Zeebrugge lag plat. Hetzelfde zagen we in Luik en Namen met geslaagde piketten die de grote bedrijven plat legden en een grote actiebereidheid.
Als er in kleinere bedrijven gewerkt werd, had dit veelal te maken met de afwezigheid van vakbondsvertegenwoordiging. Waar het Europees besparingsbeleid als iets onaantastbaar wordt voorgesteld, is dat voor Europese regels inzake vakbondsvertegenwoordiging in KMO’s vanaf twintig werknemers blijkbaar geen probleem. Samen met het overmatig misbruik van interimarbeid en tijdelijke tewerkstelling is de dictatuur die veel kleine patroons uitoefenen op de rechten van hun personeel de belangrijkste drijfveer van veel zogenaamde ‘werkwilligen’. Voka en Unizo beweren dat 80% van de bedrijven door de staking niet geraakt werden. Dat klopt, maar dat 60% van die bedrijven éénmansbedrijven zijn en 80% minder dan 10 werknemers telt, zeggen ze er niet bij. Samen staan ze in voor slechts 20% van alle werknemers. Als er dan een van die werknemers op de werkvloer met de camera’s op zichgericht een micro onder de neus geschoven, kan het dan verbazen dat die de patroon publiek niet tegen de haren durft in te strijken? Zeg ons nu niet dat de journalisten van één, VTM en co zich daar niet bewust van zijn.
Een opmerkelijk gegeven op deze tweede regionale stakingsdag was de solidariteit van jongeren. Voor scholieren is de timing erg moeilijk, velen beginnen nu ongeveer aan hun examens. Maar ze besloten toch om het personeel te steunen door mee piket te staan aan het atheneum van de Voskenslaan in Gent. Aan de Blandijn verzamelde een groep studenten om eveneens solidariteit met de staking te betuigen. In Luik trok een groep studenten van ESAS, een hogeschool voor sociaal assistenten, langs diverse piketten. Dit is meer dan solidariteit, de jongeren herontdekken de arbeidersbeweging en nemen hun plaats in deze beweging in. Een offensieve arbeidersbeweging kan andere dan de traditionele lagen meetrekken. Dat zagen we op 24 november met de socioculturele sector en de actie van Hart boven Hard in Antwerpen. Nu werd het bevestigd door de jongerenacties in Gent en Luik.
De regering wankelt, maar blijft voorlopig doof en blind voor het groeiende verzet van onderuit. De regeringspartijen weten maar al te goed wat er op het spel staat. Richard Miller van de studiedienst van de MR verklaarde in Le Soir dat dit een “politieke en antidemocratische staking” is omdat ze “als doel heeft om de regering Michel en daarmee ook de staat te destabiliseren.” Aan de piketten leeft inderdaad het gevoel dat deze regering weg moet. Dat is de inzet van deze beweging en ook de regering beseft dit. Wat er ondemocratisch is aan acties van onderuit leggen de gevestigde politici natuurlijk niet uit. Alsof het stemrecht zelf niet door politieke stakingen was afgedwongen. Zonder stakingen, zonder aanvullende democratie van onderuit die de schijndemocratie van wie de grootste publiciteit kan betalen vandaag moet corrigeren, was er van de “democratie” waarover Miller en co nu de mond vol hebben, geen sprake geweest. Dat net iemand van MR dit argument bovenhaalt is des te cynischer aangezien deze regering langs Franstalige kant ook in het parlement niet eens over een meerderheid beschikt, laat staan op straat.
De druk neemt toe. Ook kiezers van de regeringspartijen nemen aan de acties deel en beseffen dat de beloofde verandering niet in hun voordeel is. Toch is deze regering niet zinnens te wijken. De publieke opinie heeft ze immers enkel gebruikt zolang dat van pas kwam, haar echte baas is niet die kiezer, maar het patronaat, in het geval van De Wever, Voka. Aan de piketten is er het besef dat we na 15 december wellicht verder moeten doen. De bereidheid daartoe is alvast aanwezig, deze beweging is niet zomaar te stoppen. “Eens de vakantie voorbij is, zijn wij alleszins vastberaden er terug in te vliegen, desnoods tot deze regering tot onze lessen geschiedenis behoort”, verklaarde een van de Gentse scholieren in de media.
Dat zal een nieuw actieplan vereisen met een nog grotere betoging, opnieuw regionale of sectorale stakingen die uitmonden in een algemene staking, deze keer van minstens 48 uur. Als ook dat niet volstaat, zullen we tenslotte moeten overgaan tot een staking van onbeperkte duur. De roep naar een vermogensbelasting en stopzetting van de vele cadeaus aan de grote bedrijven, weerklinkt luid, maar beweren dat we enkel staken om ook de rijken en de bedrijven te doen bijdragen is ronduit verkeerd. We willen wel degelijk een vermogenbelasting, maar ook de intrekking van heel het besparingsbeleid. Bovendien zullen we dergelijke maatregelen niet zomaar afdwingen. Ze vereisen een breuk met het besparingsbeleid dat in het huidige systeem ingebakken zit. Met personeelsvergaderingen om de stakingsacties te evalueren en de volgende voor te bereiden, kunnen we ook discussie voeren over onze eisen in elk bedrijf en elke sector om ons alternatief te verfijnen en meteen ook na te gaan hoe we dat kunnen afdwingen. Dit is nog maar het begin van de strijd, volgende week in Brussel en Brabant en dan mogelijk de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis!
-
#1dec. Interview aan NMBS-depot in Gentbrugge
Interview aan de poorten van het NMBS-depot in Gentbrugge met Stefan Paprocki (ACV Transcom) en Frederik Dangreau (ACOD Spoor).
Door Thomas K
Wat zijn de onmiddellijke gevolgen van dit beleid voor het personeel?
FD: Er ontstaat een personeelstekort doordat wie op pensioen gaat niet vervangen wordt. Er komt meer werk bij, het is moeilijker om verlof te vragen, enzovoort.
SP: En veel gevolgen zitten nog in de pijplijn. Kijk maar naar de omvang van de besparing die de regering tegen 2019 wil realiseren bij de NMBS. Meer dan 600 miljoen tegen 2019, een kwart van het budget. Dat heeft overal gevolgen en de vraag is of de spoorwegmaatschappij kan overleven met zo’n hap in het budget. Er dreigt een Sabena-scenario. Weinig mensen houden er rekening mee, ook de regering niet, maar de toplui willen naast de regeringsmaatregelen ook nog eens de schulden afbouwen. Daarvoor zullen ze nog een ander stuk van het budget moeten vrijhouden. Wat schiet er dan nog over voor investeringen? Dat zal leiden tot banenverlies, uitbesteding van diensten en allerlei gevolgen voor ons depot.
FD: Zo wordt al gespeculeerd op 6800 minder personeelsleden in de nabije toekomst.
SP: De directie profiteert ervan dat er heel wat op pensioen moeten, en knippen in te vervangen functies is gemakkelijker dan naakte ontslagen. Maar los van alle gevolgen voor ons, als personeel, zijn er ook nog altijd de gevolgen voor reizigers. Treinen worden geschrapt, de dienstverlening gaat erop achteruit, minder kwaliteitsvol materiaal, ondermaatse stiptheid, enzovoort. Als wij tijd hebben voor herstellingen, dan doen wij dat goed. Maar als wij met minder moeten werken en alles snel moet, dan kan niemand de kwaliteit garanderen. Tot nu toe hebben wij min of meer zelf de mogelijkheid te bepalen wat aan de treinstellen hersteld moet worden. Maar steeds meer wordt dat bepaald door ‘de klant’. Zolang de eigenaar van de treinstellen deel uitmaakt van het overheidsbedrijf, is dat niet zo’n groot probleem. Maar als dat binnenkort misschien zal veranderen, en het privébedrijf op elke cent kijkt, dan bepaalt hij welk onderhoud wel zal gebeuren en welk onderhoud niet. Met minder budget is er minder onderhoud, en dat vormt voor zowel personeel als reizigers een probleem.
Wat verandert er dan op de werkvloer?
SP: Men suggereert een productiviteitsverhoging van dertig procent in de toekomt. Nu doet men al een aantal organisatorische wijzigingen om die verhoging te beogen, maar concrete resultaten zijn er nog niet. Hoe meer druk men zet op de middelen die nog voor handen zijn, hoe sneller men die verandering kan opleggen.
FD: Een ander gevolg zijn slechtere loonvoorwaarden doordat lagere personeelsleden moeilijker aan een hogere functie kunnen komen. Tegen mensen die hier al twintig of dertig jaar werken moet men nu zeggen: “sorry, jullie krijgen die verbetering niet”.
SP: Toelagen voor wie hier al langer werkt, worden sterk afgebouwd.
FD: En ploegenarbeid is ook iets dat ons te wachten staat.
SP: De NMBS gaat een nieuwe werkplaats ietwat verderop bouwen en we verwachten dat men er die nieuwe systemen zal uitproberen.
FD: Zoals mensen aannemen in onregelmatige dienst.
SP: De hoeveelheid middelen bepaalt de nood aan zulke arbeidssystemen. Heb je veel middelen, dan kun je overdag het overschot nakijken en herstellen. Zit je krap, dan moet je proberen zo veel mogelijk buiten de normale uren te repareren. Dus ’s nachts, waardoor de NMBS meer nood heeft aan onderhoudspersoneel dat ’s nachts werkt, dan personeel dat overdag werkt. Dat lijkt een rampscenario…
FD: … maar het is wel wat we zien ontwikkelen.
Hoe verlopen de actie daartegen?
FD: Ik vind het allemaal goed verlopen. De delegatie aan de poort is goed zichtbaar, en dat telt voor de boodschap die we aan de werkende collega’s willen uitdragen. We hebben veel collega’s meegekregen naar de betoging van 6 november. Iedereen wordt stilaan gewaar dat er slechte dingen op komst zijn.
SP: We hebben de moeite getroost om die maatregelen uit te leggen. We hebben gediscussieerd met de collega’s op het werk.
FD: We hebben geregeld pamfletten uitgedeeld. Woensdag nog aan de poort. Ook onder de oudere werknemers, die soms denken: ik ben 58 en ik ben er vanaf, vind je er die bereid zijn mee aan het piket te staan. Hier staat iemand die nog maar twaalf dagen moet werken, maar hij staat hier wel uit solidariteit. Leg je de collega’s uit wat de wijzigingen in het pensioensysteem zullen betekenen, dan krijg je ze mee. Leg je hen de indexsprong uit, en dat een dag actievoeren lang niet zo veel zal kosten, dan beseffen ze weinig verliezen met enkele malen staken. Dat zijn financiële argumenten, maar het zijn belangrijke redenen waarom mensen op straat komen.
SP: Ik neem waar dat als je met de mensen de discussie aangaat, en hen vertelt wat je met de acties kunt bereiken, je velen wel mee hebt met je verhaal.
FD: En dan zijn er de mediaberichten van de voorbije maanden. Het is telkens zout in de wonde strooien: de bevoordeling van de rijken. Onlangs was het nog minister De Croo die overheidsmanagers opnieuw wil laten verdienen wat ze willen verdienen. Met die paar honderdduizend euro krijgt de baas al een fantastisch bedrag, maar ondertussen is het personeel hier een deel van zijn functies kwijt, is er de indexsprong, … dat is algauw enkele honderden euro’s per maand die ze verliezen.
SP: Het zijn eigenlijk dommeriken, dat ze het personeel zo tegen zich opstoken.
FD: En deze week zegt Jo Cornu dat de NMBS geprivatiseerd zal moeten worden. En wat ik hoor van de vrijgestelden van de vakbond die in de overlegcomités zitten, is dat hij vooral via de media communiceert en niet in comité gaat overleggen met de vakbonden. We zijn danig uitgedaagd dat we zeggen: we gaan niet meer naar de comités, zo valt niet te onderhandelen.
Dus de vakbonden gaan een krachtsverhouding ontwikkelen voor er weer rond de tafel wordt gezeten?
SP: Jazeker. Vandaag is de tweede stap. De betoging was de eerste.
FD: Ik denk dat op 15 december er nog meer bereidwilligheid zal zijn onder het personeel. Er zijn er die zeggen: nu doe ik niet mee, maar de 15de zeker wel.
Er komt ooit weer overleg. Hebben jullie dan een idee hoe al die besparingenplannen ook tegengehouden kunnen worden?
SP: De staking moet druk zetten op de regering zodat we de besparingen onder meer in de openbare sector kunnen terugdringen. Wij staan hier gelukkig niet blootgesteld, maar nemen deel aan een algemene actie in de private en publieke sector.
De regering zegt niet te willen toegeven. Kijken jullie verder dan deze acties?
FD: Wij zijn alleszins van zin om de regering te laten vallen. Ergens lijkt het moeilijk om tegen de wil van de dertig procent in te gaan die op N-VA heeft gestemd, maar het duurt nog jaren voor er weer verkiezingen zijn en dan geldt die momentopname, wat de verkiezingen toch waren, niet meer zo sterk. We kunnen ze toch niet vijf jaar hun zin laten doen?
SP: Of de regering nu valt of niet, mij maakt het niet zo veel uit, want wat van tafel moet is dat plan. Langer werken, de indexsprong, afbouw van openbare diensten: dat willen we weg. Of het nu de plannen van deze regering of een andere zijn, we zijn niets met een regering die dezelfde plannen uitvoert.
FD: Wie treffen ze? De arbeiders- en middenklasse. De happy few springer ervan tussen. Dat is voor veel mensen zand in de ogen strooien. Dat pikken ze niet langer.
Zal personeel van NMBS na 15 december ook apart in actie komen?
SP: Voorlopig niet. We schakelen ons in het front in. Wat na 15 december moet gebeuren, zullen we met de andere bedrijven en sectoren overleggen.
FD: En met het personeel zelf. Het is niet ‘de vakbond’ die alles beslist. Het zijn de mensen die de vakbond maken. Bij de NMBS werken heel wat vijftigplussers en zij horen nu dat hen wordt opgelegd dat ze een aantal jaren extra zullen moeten werken – dat is een sterke motivatie om actie te voeren. Uiteraard is er vergrijzing…
SP: … maar dat valt perfect op te vangen. Het is een kwestie van keuzes maken. In Frankrijk betaalt men procentueel gezien nu al aan pensioenen wat wij op het toppunt van de Belgische vergrijzingen aan pensioenen zullen uitgeven. Procentueel gaat er inderdaad meer budget naar de uitbetaling van pensioenen: van twaalf procent zal dat bij ongewijzigd beleid stijgen naar vijftien procent over zo veel jaren. Maar in Frankrijk betaalt men al zo’n percentage, dus dat gaat. Het is een kwestie van politieke wil. De werkgevers willen niet meer bijdragen, dat is de kern van de zaak. Er zijn al ‘loonlastenverlagingen’ gebeurd. Er zal er nog eentje volgen en ze roepen om nog meer. Dat is de krimpende pot, zo creëer je problemen.
De N-VA-ministers op kop zeggen: er is geen alternatief op hun beleid. Dat is dus hun politieke keuze, maar wat zal jullie keuze helpen realiseren?
SP: Ik hoop onder meer op de twee parlementsleden van de PVDA. Zij verdedigen de stakingsbeweging in het parlement, maar we mogen niet naïef zijn: dat zijn maar twee mensen. We zullen het zelf moeten doen: met honderdduizenden mensen. We gaan niet wachten op verkiezingen, dus over meer dan vier jaar, het is nu actievoeren dat telt.
Moet de vakbond zich inzetten voor een politiek alternatief bij de volgende verkiezingen?
SP: We kunnen niet wachten op volgende verkiezingen.
FD: Hoogstwaarschijnlijk zullen de partijen ook bij een val van de regering proberen om met dezelfde electorale samenstelling een nieuwe te vormen.
Dus al die partijen hangen een zelfde visie op de economie aan?
SP: Ja. Wat als men bijvoorbeeld met de socialisten opnieuw een regering vormt? En ze nemen de groenen erbij? Wat zal zo’n alternatieve regering doen?
FD: … ze zullen ook besparen en het zal ook pijn doen.
SP: Het hangt dus allemaal van ons af. Meer dan vijftig jaar geleden, tijdens de staking tegen de eenheidswet, is de regering gevallen. Die beweging was nog groter dan die van nu. De katholieken zijn onder syndicale druk in conflict gekomen met de liberalen over de uitvoering van de eenheidswet. Zij hebben hun staart ingetrokken en hebben een nieuwe regering gevormd met de socialisten. Die nieuwe regering heeft daarop echter een eenheidswet light doorgevoerd. Veel mensen overschatten het belang van welke kleur de regering heeft. De N-VA is natuurlijk brutaler dan de rest, maar stel nu dat de CD&V weer met de SP.A in zee gaat: ze voeren dezelfde plannen uit, en zullen her en der een komma verzetten. Ben je dan vooruit gekomen? We zullen het zelf moeten doen.
-
Met LSP op stap in de Denderstreek tijdens de provinciale stakingsdag
Met militanten en sympathisanten van LSP hebben we verschillende vliegende piketten gevormd om de acties in de Denderstreek te versterken. We bezochten o.a. het piket aan het station van Dendermonde, Industriezone 3 te Erembodegem (dat volledig geblokkeerd werd) een piket aan den Tragel, VPK Oudegem, …
Verslag op de blog ‘Rode Dender’
-
#1dec. Foto’s van diverse piketten in Luik
Na de regionale stakingen in Henegouwen, Luxemburg, Limburg en Antwerpen op 24 november was het gisteren de beurt aan de provincies Luik, Namen, Oost-Vlaanderen en West-Vlaanderen. Deze acties kaderden in de tweede fase van het syndicale actieplan, na de nationale betogingen volgen de regionale stakingsdagen in opbouw naar de nationale algemene staking.
In Luik was LSP aanwezig aan verschillende piketten. Zo trokken we naar de piketten van het spoorpersoneel, de industriezones van Haut Sarts en Seraing, Inbev, Belle-île,… We hadden vijf ploegen van kameraden die langs de piketten trokken met ons politiek materiaal. Een van die ploegen werd gevolgd door het studentencomité van ESAS dat in solidariteit met de staking naar verschillende piketten trok.
In de vroege namiddag was er een betoging van de Alliance pour des Alternatives à l’Austérité en het netwerk Stop Artikel 63§2. Op naar de algemene staking van 15 december!
Foto’s door diverse militanten:
-
#1dec. Video van betoging in Luik
In Luik was er in de namiddag een betoging tegen het besparingsbeleid. De betoging vertrok van het hoofdkwartier van de PS, kwestie van terug te komen op het asociale besparingsbeleid van de vorige federale regering en de huidige Waalse regering. De betoging trok naar het hoofdkwartier van de MR om te protesteren tegen de huidige federale regering.
De strijdbare betoging trok ook langs verschillende stakingspiketten op deze tweede regionale stakingsdag. Er waren meer dan 300 aanwezigen op de betoging die werd opgezet door AAA (Alternatives pour des Alternatives à l’Austérité), een samenwerkingsverband waaraan LSP en ALS deelnemen, en ook door het netwerk ‘Stop Artikel 63§2’ (tegen de uitsluiting van werklozen met een wachtuitkering).
De betoging was slechts een begin, op naar de nationale algemene staking van 15 december!
Video door Stop Article 63§2
-
#1dec. Verslag door een afgevaardigde bij de Vlaamse ambtenaren in Gent
Vooreerst stellen dat wij het werk hebben neergelegd omdat wij als ambtenaar dubbel dreigen getroffen te worden door de maatregelen van de federale en Vlaamse regering. Als burgers treffen de besparingsmaatregelen inzake indexsprong, kinderbijslag en woonbonus ons ook. Daarnaast wordt het Vlaams ambtenaren apparaat bedreigd met afslanking (er werd aangekondigd dat er iets meer dan 1900 ambtenaren moeten afvloeien) en privatisering.Door een afgevaardigde van ACOD
Men wil ook het jaarlijks evaluatie systeem hervormen. Hier is men voorstander van het “loon naar werk principe” te gaan invoeren. Indien blijkt dat men door zijn chef een minder goede evaluatie kreeg zou men het jaar daarop verloond worden op basis van deze evaluatie. Na twee negatieve evaluaties kan men dan ontslagen worden. Het spreekt als vanzelf dat hier de willekeur ligt te loeren… Bij een minder goede relatie met de chef of wanneer men een beetje kritisch is ingesteld, riskeert men dus niet alleen minder te verdienen maar tevens ook gemakkelijker ontslagen worden.
Het stakerspiket in Gent was niet gemakkelijk te organiseren door de vele ingangen van het gebouw (7 in totaal). Na lang zoeken en na veel intimidatie te moeten doorstaan van de gebouwverantwoordelijken hebben we het plan opgevat om heel vroeg in de morgen de verschillende ingangen van het gebouw aan de parking te blokkeren. De andere ingangen werden afgezet via nadars (ijzeren hekkens), spandoeken en piketten. Ondanks dat we vooraf veel moeite hebben moeten doen om in overleg te gaan met de kameraden van ACV is het een paar dagen voor de staking toch gelukt om contacten te leggen en hadden we gisteren een mooie samenwerking tussen de drie vakbonden. Ook de studenten, de kameraden van het spoor en de gepensioneerden kwamen hun steun betuigen. Van de kleine groep werkwilligen die zich kwam aanmelden werden er slechts twee agressief. De agressie viel wel mee (we zijn in ons werk erger gewoon). De scheldtirades hebben enkel verraden op welke partij deze mensen hebben gestemd. We hebben piket gestaan vanaf 5h ‘smorgens tot 11h. Het viel ons op eens we weg waren dat de mensen het gebouw zijn binnen gegaan… Dus op 15 december staan we er een volledig dag. We beginnen deze week reeds aan de voorbereiding.
-
#1dec. Interview met ACOD-afgevaardigde bij De Lijn in Destelbergen
Interview met Jeffrey Naessens, vakbondsafgevaardigde ACOD bij De Lijn (Destelbergen).
door Wouter W.
Wat is jullie motivatie om vandaag massaal in staking te gaan?
“Naast de besparingen van de Federale Regering, zijn ook de besparingen bij De Lijn (op Vlaams niveau) een reden waarom we hier staan. Er zou in 2015 immers 35 miljoen euro moeten bespaard worden bij De Lijn (61 miljoen euro in 5 jaar). Zowel het personeel, als de gebruikers van ons vervoer zullen de dupe zijn. De werknemers verliezen een CAO die garantie op weekendwerk regelt, wat in de praktijk voor heel wat werknemers tot loonverlies zal leiden. De ticketprijzen zouden omhoog gaan tot een prijs van 3 euro per ticket (op de bus en in voorverkoop), wat de gebruikers niet zal aanmoedigen om verder van onze diensten gebruik te maken. Dit terwijl er een groot mobiliteitsprobleem bestaat.”
Jullie hebben een groot piket, hoe goed wordt de staking opgevolgd?
“Heel goed, bijna iedereen is in staking vandaag. Wie vandaag aan het werk is, zijn mensen die in opzeg zijn voor hun brugpensioen. Er is dus een grote bereidheid om actie te voeren tegen deze besparingen. Vanaf 16 december, de dag na de grote nationale algemene staking, kunnen we ook verder in staking gaan tegen de besparingen bij De Lijn. Afwachten dus of we van onze stakingsaanzeg gebruik zullen moeten maken.”
Verwacht je dat de regeringen toegevingen zullen doen?
“Wellicht hebben ze ingecalculeerd dat ze enkele toegevingen zouden moeten doen. We hebben twijfels of de regering wel zal vallen. Maar de staking is succesvol en er moet dus iets veranderen. Als Liesbeth Homans (N-VA) zegt dat ze ‘niet onder de indruk is’, dan motiveert ze me om mijn wekker de volgende keer nog een half uur vroeger te zetten. De nationale algemene staking van 15 december gaat groot zijn. We hopen op grote aanpassingen, zoals de pensioenregeling. Het is onrechtvaardig dat sommige mensen nu i.p.v. op 55, pas op 62 jaar (vervroegd) in pensioen kunnen. We merken dat jongeren iets minder wakker liggen van de besparingen op pensioenen. Dat is jammer, we willen ook hen bewust maken dat gevolgen erg negatief zijn voor de periode na hun loopbaan. Voor de werkgevers zullen kosten toenemen, voor de maatschappij ook, want meer mensen zullen in het tweede deel van hun loopbaan ziek worden door de hoge werklast op een oudere leeftijd.”
Een regering die werknemers vertegenwoordigt, hoe zou die openbaar vervoer moeten organiseren?
“Ten eerste zou zo’n regering het openbaar vervoer goedkoper of gratis moeten maken. We hebben schrik voor het jaar 2019, want dan komt er wellicht een volledige privatisering van het openbaar vervoer. In Nederland leidde dit al tot ticketprijzen van 7 à 8 euro. Ook voor de arbeidsvoorwaarden zou dit een achteruitgang betekenen. Openbaar vervoer moet daarom publiek georganiseerd worden. Zo kan er én een goed uitgebouwd dag- en nachtnetwerk zijn, én goede arbeidsvoorwaarden voor de werknemers én openbaar vervoer voor iedereen (niet enkel voor degene die het kunnen betalen).”
Een vraag die dan dikwijls gesteld wordt: hoe kan je dit betalen?
“De besparingen zijn eenzijdig gericht op de mensen die afhangen van een job. Bedrijven maken veel winst en betalen bijna geen belastingen op die winst. De notionele interestaftrek dient daarom te verdwijnen. Een vermogensbelasting kan ook middelen genereren. Het debat vandaag gaat echter alleen nog over een vermogenswinstbelasting. We zullen zien dat bedrijven plots ‘geen winst meer zullen maken’ wanneer het ingevoerd wordt. Dus meer is nodig…”
-
#1dec. Interview aan het depot van De Lijn in Gentbrugge
Interview met Tom Verwest, ACV Openbare Diensten, aan de ingang van het depot van De Lijn in Gentbrugge.
Door Thomas K (Gent)
Het openbaar vervoer ligt zo goed als volledig plat door de staking. Hoe zwaar zullen dan de gevolgen zijn die De Lijn zal ondervinden van de beleidsplannen?
Centraal: Tom Verwest Tom Verwest (ACV): “De staking kadert natuurlijk in het actieplan van het vakbondsfront, maar we zitten inderdaad ook met problemen in onze interne keuken. Onlangs is het paritair comité bijeengekomen, en daaruit blijkt dat de besparingen zwaar zullen wegen op het personeel van De Lijn. Het plan zou bijvoorbeeld zijn te snoeien in het aanbod op zondag, en dan vooral de belbussen en de streeklijnen. Dat treft ook de lonen van de chauffeurs bovenop de directe besparingen die de regering oplegt.”
Het personeel van De Lijn staakt tegen die plannen, maar is er een indicatie van toegevingen die zullen volgen?
“Voorlopig hebben wij geen signaal ontvangen. Als na de algemene staking van 15 december geen toegevingen volgen, dan zullen er vast lange winterdagen aankomen. Dan zullen we opnieuw ’s morgensvroeg op straat komen. Tot er een billijke verdeling komt waarbij niet vooral de werkmensen de dupe zijn. Dat zij die hoge winsten maken ook maar eens hogere lasten dragen.”
Is het personeel dan bereid daarvoor actie te voeren? Komen ze ook na 15 december op straat?
“Dat valt natuurlijk wat af te wachten, want alles kost geld en aan het einde van de maand zal het personeel de acties voelen. Dat is een gevoelige afweging, maar als het personeel eenmaal weet wat het te wachten staat dan zal het in actie schieten. Het is aan ons, de vakbonden, om hen daarvoor warm te maken.”
Hoe bereid was het personeel om vandaag actie te voeren?
“Dat lijkt me vrij duidelijk: er zijn in de regio minder dan tien voertuigen op de baan. Uit de grootste stelplaats van Gent zijn twee trams en drie bussen gereden. Kortom: het personeel pikt de maatregelen van de regering niet.”
De regering zegt dat er op haar maatregelen geen alternatief is.
“Dat de werknemers getroffen worden en veel kapitaalkrachtigen uit de wind gezet worden, is wraakroepend. De regering zal moeten kijken of ze niet een socialer beleid kan voeren. Iedereen zal het bijvoorbeeld voelen dat alles duurder wordt, dat de kaartjes voor De Lijn van twee naar drie euro zullen opslaan. Die situatie is onhoudbaar, de lasten moeten anders worden verdeeld.”
Moet deze regering desnoods… vallen?
“Als het moet, dan moet ze vallen. Met de visie die ze nu hanteert, creëert ze voor iedereen een verontrustende situatie.”
De regeringsmaatregelen treffen dus iedereen. Hoe kunnen actie bij De Lijn een rol spelen in de ontwikkeling in de samenleving van een gewicht daartegen?
“We moeten vanop de werkvloer meer het middenveld bespelen: duidelijke signalen geven waar we heen willen. Als de sociale zekerheid op de helling staat, moeten we in de samenleving de solidariteit promoten. Dat betekent op de werkvloer de krachten bundelen voor een sociaal programma. We zijn er ons van bewust dat er ergens bespaard moet worden. Maar niet zoals nu: de kloof tussen arm en rijk is te groot aan het worden.”
Welk alternatief programma zou dat moeten zijn?
“Sowieso weg met maatregelen als de indexsprong. We willen de koopkracht beschermen. Zonder die bescherming gaan wij en de economie erop achteruit. Voor het openbaar vervoer betekent dat toegankelijkheid en betaalbaarheid voor iedereen.”
De vakbond verdedigt dat programma. Moet ze dan niet zoeken naar politieke middelen om het te verwezenlijken?
“We zullen moeten samenwerken met zij die de werkende mensen de levenslijn willen bieden opdat het leven draaglijk zou blijven in deze moeilijke tijden.”
