Tag: LGBTQI

  • Recensie. Heartstopper van Euros Lyn

    Heartstopper is een Netflix-serie gebaseerd op de gelijknamige comics van Alice Oseman. Het is een opbeurend LGBTQ+ drama over vriendschappen en jonge romantiek. Het portretteert twee Britse studenten, Charlie Spring en Nick Nelson. Als ze elkaar ontmoeten, worden ze vrienden en krijgen ze gevoelens voor elkaar.

    door Ollie Bell

    De serie en de comics portretteren de strijd van Nick die zijn biseksualiteit ontdekt en accepteert, terwijl Charlie te maken krijgt met homofobe pesterijen omdat hij een homoseksuele jongeman is op een jongensschool. Heartstopper is geprezen door de LGBTQ+ gemeenschap voor zijn eerlijke portrettering van een jonge queer romance, vol met verlangende blikken, geheime zoenen en tienerproblemen, die doorgaans alleen in beeld worden gebracht in het kader van heteroseksuele relaties.

    LGBTQ+ jongeren groeien vaak op met het gevoel geïsoleerd en vervreemd te zijn van hun leeftijdsgenoten door het stigma dat nog steeds in de maatschappij bestaat. Het is vrij moeilijk om positieve queer vertegenwoordiging in de media te vinden. Vaak zijn LGBTQ+ personages er voor de symbolische representatie of zijn ze gewoon stereotiep.

    Heartstopper geeft jonge LGBTQ+ mensen een representatie van zichzelf in een groeiend giftig klimaat. Internationaal liggen LGBTQ+ rechten, vooral trans rechten, onder vuur. De ‘Don’t Say Gay’-wet in Florida en andere wetsvoorstellen verbieden het bespreken van seksualiteit en gender in de klas, wat de schaamte en het isolement van jonge LGBTQ+ scholieren nog vergroot. Heartstopper geeft LGBTQ+ jongeren een manier om zichzelf in een positief licht te zien. Het geeft LGBTQ+ kijkers de moed om zichzelf te zijn.

    Heartstopper is effectief een positieve serie, maar Netflix was eerder medeplichtig aan het opvoeren van transfobe shows via hun platform. Afgelopen oktober protesteerden Netflix-medewerkers tegen de transfobe comedyshow van Dave Chappelle, waarin hij verklaarde dat LGBTQ+ personen te gevoelig zijn en zichzelf uitriep tot ‘Team TERF’. Dat toont dat Netflix er geen probleem mee heeft om homofobie en transfobie te kapitaliseren als het hen uitkomt, terwijl het ook profiteert van de broodnodige LGBTQ+ vertegenwoordiging. Daarnaast heeft Netflix de gewoonte om shows gericht op LGBTQ+ personen zoals “I’m Not Okay With This” en “Everything Sucks” te cancellen.

    Heartstopper is een verfrissende kijk op LGBTQ + studenten als ze opgroeien en hun seksualiteit verkennen. Op een ogenblik dat er in de media weinig positieve voorbeelden van LGBTQ+ personen aan bod komen, is een reeks als Heartstopper super belangrijk. Het geeft jonge queer mensen een stem en helpt hen uit de kast te komen.

    Heartstopper laat de geneugten van romantiek zien, maar ook de uitdagingen waar jonge LGBTQ+ studenten mee te maken krijgen. Zowel Charlie als Tara, een jong trans-meisje, hebben te maken met homofobe en transfobe pesterijen op school, die in de hand worden gewerkt doordat de school is opgedeeld in jongens en meisjes. Charlie heeft psychische problemen zoals angst en een laag gevoel van eigenwaarde als gevolg van deze pesterijen. Die gevoelens komen maar al te vaak voor bij LGBTQ+ jongeren.

    Wanneer Nick googelt op “Am I Gay?”, flitsen nieuwsartikelen over homofobie en LGBTQ+ discriminatie tussen de “Signs You Might Be Gay”-lijstjes door. Het laat zien dat ondanks de vooruitgang van LGBTQ+ rechten, homofobe aanvallen en conversie therapie nog steeds veel voorkomen.

  • Stop Rainbow-washing, Pride is a Protest!

    Het gebruiken van de regenboogvlag om te verkopen heeft niets te maken met het steunen van LGBTQIA+ rechten en hun strijd tegen onderdrukking!

    Door Hanne, overgenomen vanop CampagneROSA.be

    De Morgen van 3 juni: “Daar is Pride Month, en daar zijn de regenbogen: steun voor lgbtq? Of platte commercie?
    Juni betekent Pride Month, en dus duikt naar goede gewoonte de regenboogvlag overal op. Niet alleen in het straatbeeld, maar ook steeds vaker in de winkelrekken. Een nobele actie of een slinkse marketingtruc? (…) In de VS staat juni in teken van Pride. De lgbtq+-gemeenschap wil er zo de beruchte Stonewall-rellen van juni 1969, toen het in New York tot een dagenlange confrontatie kwam tussen de politie en holebi’s die genoeg hadden van hun onderdrukking. (…)” Veel bedrijven brengen naar aanleiding van die Pride Month een speciale ‘regenboog-editie’ van hun product op de markt. “Rainbow-washing wordt dat ook wel genoemd. Critici opperen dat bedrijven miljarden euro’s winst maken op de kap van minderheden. In de VS verdienen bedrijven naar schatting jaarlijks 917 miljard dollar aan Pride.”

    Het gebruiken van de regenboogvlag om te verkopen heeft niets te maken met het steunen van LGBTQIA+ rechten en hun strijd tegen onderdrukking!

    Deze bedrijven verdienen miljarden aan de Pride terwijl wij met de tekorten blijven zitten!

    Tekorten in het onderwijs met een gebrek aan degelijke begeleiding en fatsoenlijke en inclusieve lessen seksuele opvoeding als gevolg;

    Tekorten aan degelijke jobs met fatsoenlijke werkvoorwaarden en lonen wat discriminatie op de arbeidsmarkt tegen LGBTQIA+ personen in de hand werkt. Hetzelfde met tekorten in betaalbare woningen;

    Tekorten in de zorgsector en psychische hulpverlening met eindeloze wachtlijsten voor trans en non-binaire personen die ondersteuning zoeken als gevolg;

    Tekorten in opvang en hulpverlening voor slachtoffers van homofoob en transfoob geweld en mensen die thuis niet geaccepteerd worden of met familiaal geweld te maken krijgen omwille van hun identiteit of geaardheid;

    Tekorten in alle openbare diensten, van een gebrek aan veiligheid op openbaar vervoer tot een gebrek aan middelen voor socio-culturele ontmoetingsplaatsen en organisaties voor LGTBQIA+ personen.

    Hoog tijd dus om van de Pride terug een Protest te maken om komaf te maken met rainbow washing en het uitbuiten van onze strijd om winsten te maken! Voor al deze dingen zullen we moeten strijden! Voor ons recht om te zijn wie we zijn zonder in angst te moeten leven, voor respect en voor alles wat nodig is om echte maatschappelijke gelijkheid te bekomen.

    𝐃𝐨𝐞 𝐦𝐞𝐞 𝐦𝐞𝐭 𝐝𝐞 𝐏𝐫𝐢𝐝𝐞 𝐢𝐬 𝐚 𝐏𝐫𝐨𝐭𝐞𝐬𝐭-𝐚𝐜𝐭𝐢𝐞𝐬 𝐯𝐚𝐧 𝐂𝐚𝐦𝐩𝐚𝐠𝐧𝐞 𝐑𝐎𝐒𝐀 𝐢𝐧 𝐣𝐨𝐮𝐰 𝐬𝐭𝐚𝐝!

  • Stop homofobie! Voor ‘Pride is a Protest’-acties

    Op vrijdag 5 maart werd David P. gewelddadig om het leven gebracht in een buurtpark in Beveren. Alles wijst op homohaat als motief. Hij werd via een datingapp naar de plek gelokt en door drie minderjarige mannen in elkaar geslagen en neergestoken. “We zullen in ons land dit soort geweld nooit aanvaarden”, zei premier Alexander de Croo. De LGBTQI+ gemeenschap reageert onthutst. De drie daders zijn intussen geïdentificeerd en opgepakt. Het blijkt om drie minderjarige jongens te gaan die niet aan hun eerste homofobe misdaad toe waren.

    Door Boris (Gent)

    Homohaat helaas nog steeds deel van onze ‘LGBTQI+vriendelijke’ maatschappij

    “In België kan onze genderidentiteit of geaardheid, ondanks alle vooruitgang op dat vlak, leiden tot geweld en de dood. Dat is volkomen onaanvaardbaar,” twitterde Sophie Wilmès op 8 maart, de internationale vrouwendag.

    “Ondanks alle vooruitgang op dit vlak”, is hier het hete hangijzer. Want hoe kan het inderdaad, dat ondanks de enorme legislatieve vooruitgang homofobie zich steeds dieper lijkt te nestelen in onze maatschappij?

    In 1998 begon België een wettelijk kader in te voeren voor de daadwerkelijke integratie van holebi’s in de samenleving met de wet op wettelijk samenwonen. Sinds 2003 is het homohuwelijk in België goedgekeurd. Adoptierecht voor holebi-koppels kwam er in 2006. België heeft internationaal een hoog aanzien als “veilige haven voor holebi’s en transgenders”. De jaarlijkse Belgian Pride lijkt sindsdien op een overwinningsfeest, waar de politieke punten en het strijdbaar karakter steeds verder naar de achtergrond verdwijnen.

    Terecht zou je denken, ware het niet dat statistieken toch een ander beeld geven over het welzijn van LGBTQI+ mensen in onze samenleving.

    In 2018 meldde het interfederaal gelijke kansencentrum UNIA een toename van dossiers inzake discriminatie omwille van seksuele geaardheid met 49% tegenover het voorgaande jaar. Ook in de vijf daaraan voorafgaande jaren was er met een toename van 40% eenzelfde trend waarneembaar. Bij het overgrote merendeel van de incidenten ging het om fysiek geweld.

    De toename treedt ook op bij ‘subtielere’ vormen van discriminatie. Een verdubbeling van incidenten tegenover klanten, huurders … Gaande van homokoppels die telkens naast een appartement grijpen omdat de verhuurder een ‘stabiel koppel’ wil en een job die je niet krijgt omdat je er niet ‘zoals anderen’ uitziet, tot bus- of taxichauffeurs die holebi-klanten uitschelden.

    Uit het Fundamental Rights Agency LGBT online onderzoek van 2013 blijkt tevens een groot probleem van onderrapportering. Slechts 22% van de incidenten die de respondenten meemaakten in de 5 jaar voorafgaand aan de enquête werd gemeld. Ook rapporten van het steunpunt voor gelijke kansen tonen gelijkaardige cijfers. Zo blijkt dat van de Vlaamse holebi’s slechts 1 op 10 contact opnam met de politie. Dit is meestal omdat het incident als ‘zwaar genoeg’ werd ervaren en ze de dader wilden straffen. 1 op 7 daarentegen contacteerde nooit iemand. Van de Vlaamse transgender personen rapporteerde slechts ongeveer 6% van de slachtoffers van verbaal of psychologisch transfoob geweld het incident. Bij fysiek geweld steeg dat tot 20%. Redenen om niet te rapporteren, bleken het idee dat het incident ‘niet ernstig genoeg’ is en een gebrek aan vertrouwen dat de autoriteiten het incident zullen onderzoeken.

    “Er is duidelijk een onderstroom waar virulente haat speelruimte krijgt,” stelde Unia-directeur Els Keytsman toen.

    En dat maakt dat LBTQI+ personen zich vaak onveilig voelen. Dit is een factor die druk zet op het fysieke en mentaal welzijn van LGBTQI+ personen. LGBTQI+ personen hebben nog altijd een sterk verhoogd risico op een lager mentaal welbevinden dan de algemene bevolking. Dit zie je weerspiegeld in de zelfdodingscijfers bij holebi’s en transgender personen. Zo onderneemt 17-22% van de holebi’s en 22-38% van transgender personen in Vlaanderen een zelfdodingspoging. 33-65% van de holebi’s en 62-80% van transgender personen kampt met zelfdodingsgedachten. Dit bleek uit de laatste grootschalige enquête in Vlaanderen in 2010.

    Wat doet de politiek (niet)?

    De verontwaardigde reacties van politici en media op de moord in Beveren zijn terecht. Maar hoe geloofwaardig zijn ze? Dit zijn dezelfde politici die, indien niet persoonlijk, dan wel via hun partij, schuldig zijn aan een beleid dat door privatisering en onderfinanciering van openbare diensten en de welzijnssector het leven van minderheden, zoals de holebi’s en transgender personen, moeilijker maakt. Tekorten aan jobs en betaalbare woningen maken het makkelijker om te discrimineren op basis van geaardheid en genderexpressie. Unia krijgt jaarlijks meldingen binnen van vermoedelijke discriminatie bij de zoektocht naar een woning. “Bij een koppel vrouwen vraagt een eigenaar bijvoorbeeld wie de tuin van het huis gaat onderhouden,” zegt directeur Els Keytsman. “Bij een koppel mannen horen we regelmatig dat de eigenaar de voorkeur geeft aan een ‘stabiel koppel’.”

    Zelfs figuren zoals Vlaams Belang voorzitter Tom van Grieken veroordeelden het recente geval van gaybashing. Van Grieken stelde: “Voor zulk homofoob tuig is geen plaats in onze maatschappij. Nu niet. Nooit.” Op hetzelfde ogenblik stelt het Vlaams Belang Jef Elbers voor als bestuurder van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF). Elbers spreekt over de pride als “homoseksueel gezeik”, iets wat hij “echt vies” vindt met die “strontkarren”. In 2015 nam Filip Dewinter deel aan een ‘mars voor het leven’ in Antwerpen, op dezelfde dag als de Brusselse Pride en met als eis een verbod op de Pride. Transgenders werden in de media door Dries Van Langenhove en andere VB’ers als compleet “abnormaal” beschreven. Pas verkozen als parlementslid voor het Vlaams Belang verklaarde Dominiek Sneppe in 2019: “Wij hebben op zich niets tegen holebi’s. De vraag is alleen of zij moeten kunnen trouwen en kinderen adopteren. Dat vind ik een brug te ver.”

    Laten we ook de homofobe uitspraken van Theo Francken (N-VA) rond “echte mannen” niet vergeten, er zal daarvoor meer nodig zijn dan het uithangen van een regenboogvlag aan het gemeentehuis van Lubbeek. Zijn Antwerpse partijgenoot Bart De Wever verbood loketbedienden om een regenboog t-shirt te dragen onder het mom van ‘neutraliteit’. De uitspraken en politieke acties bevestigen keer op keer dat er een politiek gevoerd wordt waarin heteroseksualiteit de norm is en alles wat daarvan afwijkt als abnormaal en verstorend voorgesteld wordt.

    Dit geeft de voedingsbodem voor homofobie mee vorm.

    Maar al te snel wordt homofobie bestempeld als een religieus probleem, vooral dan binnen de moslimgemeenschap. Unia verzet zich tegen die benadering. Homofobie valt zeker niet zomaar terug te brengen tot een migratieachtergrond. Onderzoek toont dat er bijvoorbeeld in de Congolese gemeenschap veel homo-negativiteit heerst, maar evengoed krijgt Unia bij meldingen te maken met ultrakatholieke fora waar homofilie gelijkgesteld wordt met pedofilie of met homofobe extreemrechtse studentenclubs zoals Schild & Vrienden.

    Traditionele politici beschermen met hun besparingsbeleid een systeem dat, in steeds hoger tempo, steeds crisissen met zich meebrengt. Dit is gevaarlijk voor LGBTQI+ personen en andere minderheidsgroepen, aangezien zij steevast de eerste zijn die de gevolgen hiervan voelen. Sociale spanningen en een verharding van de samenleving impliceren een toename van geweld op LGBTQI+personen. Crisissen in huisvesting, toenemende werkloosheid etc. zijn duidelijke broeihaarden van precarisering en van discriminatie. Geweld is een structureel probleem, dat vasthangt aan een systeem in crisis, en dat alleen effectief tegengegaan kan worden door met dit systeem te breken.

    Goedkope ‘oplossingen’ bestaan niet

    De regering en lokale besturen hebben een verpletterende verantwoordelijkheid. Jobcreatie, sociale woningbouw en een LGBTQI+ inclusief onderwijs zijn essentieel in de strijd tegen homofobie, naast de uitbouw van een doeltreffende justitie en slachtofferhulp. Discriminatie tegengaan, kan niet louter met ideeën of mooie woorden: het vraagt middelen!

    Zo legt LGBTQI+ organisatie Çavaria een grote focus op onderwijs. Uit een onderzoek in 2018 beek immers dat meer dan 5 op de 10 leerkrachten in het secundair onderwijs seksuele oriëntatie onbespreekbaar vindt. In het basisonderwijs is dat zelfs 60%! Ondersteuning van scholen en personeel in de strijd tegen discriminatie moet een prioriteit worden. Het moet gedaan zijn met het ‘roeien met de (steeds meer beschadigde) riemen die we hebben’-mentaliteit en daaraan gekoppelde onderfinanciering van het onderwijs.

    Tevens moeten de subsidies voor socioculturele LGBTQI+ organisaties en evenementen omhoog. Uit voorgaande gaybashing-incidenten en deze vreselijke moord blijkt meer dan ooit dat de organisaties, verenigingen en ontmoetingsplaatsen waar LGBTQI+ personen zich veilig kunnen voelen, levensnoodzakelijk zijn. Helaas zijn dit soort ruimtes in de afgelopen decennia enkel in aantal afgenomen. Steeds meer LGBTQI+ bars en ontmoetingsplaatsen sluiten de deuren, wat de kwetsbaarheid van de LGBTQI+ personen in het uitgaansleven vergroot. Elkaar ontmoeten, gebeurt via apps, waar ook mensen met haatmotieven zich achter valse profielen kunnen verschuilen. Een tactiek die we tot nu toe voornamelijk kenden van de horrorverhalen uit Rusland, Brazilië, Marokko … maar nu dus ook hier wordt toegepast.

    Solidaire actie en opbouw beweging als antwoord

    Zichtbaarheid op straat als gemeenschap is een krachtig wapen tegen toenemende homofobie. Niet enkel als reactie op incidenten, maar constant. De LGTBQI+ beweging kent haar ontstaan in protest op straat. De legendarische Stonewall-opstanden in 1969 zorgden voor onze eerste stap uit de obscuriteit. We hebben onze verworven rechten aan protest te danken en kunnen/moeten ze ook via die weg beschermen.

    Vandaag wordt één van deze rechten duidelijk aangevallen: het recht om op straat te kunnen zijn wie we zijn.

    Discriminatie en geweld zijn bovendien niet enkel kwesties voor de LGBTQI+ gemeenschap. Als LGBTQI+ beweging moeten we de brug slaan naar de #Metoo beweging, de Black Lives Matter beweging en vele andere anti-discriminatie organisaties, tegen het geweld dat voortkomt uit een systeem van/in crisis.

    Campagne ROSA lanceert een oproep naar andere (LGBTQI+) organisaties voor de gezamenlijke opbouw van lokale “PRIDE IS A PROTEST”-demonstraties, waar we met concrete eisen en in eengemaakte solidariteit terugvechten tegen elke vorm van discriminatie, uitbuiting en geweld.

  • Rechtse regering in Griekenland stemt tegen LGBTQI+-rechten

    De rechtse partij Nieuwe Democratie zit al 6 maanden in de regering. In deze korte periode heeft zij een aantal sociale en democratische rechten aangevallen, de repressie tegen met name jongeren opgevoerd en een conservatieve ideologische campagne op vele niveaus gelanceerd, waaronder het herschrijven van de geschiedenis in schoolboeken, het bespreken van de mogelijkheid om priesters te laten onderwijzen op openbare scholen en het vervangen van enkele schoolvakanties door verplicht bezoek aan de kerk. Het is in de context van deze conservatieve en reactionaire bocht dat ook LGBTQI+ rechten worden aangevallen.

    Door Giannos Nikolaou, Xekinima (ISA in Griekenland)

    Eind 2019 heeft de regering de grondwet herzien – een parlementair proces dat slechts eens in de vijf jaar zou moeten plaatsvinden. Tijdens dit proces stelde de belangrijkste parlementaire oppositiepartij, SYRIZA, voor om het 5e artikel van de Grondwet te wijzigen om discriminatie op basis van ras, taal of religie, of op basis van seksuele voorkeur of genderidentiteit te verbieden. De regering van Nieuwe Democratie stemde tegen dit voorstel en nam in feite een standpunt in tegen de LGBTQI+-rechten!

    Voor veel LGBTQI+-activisten en linkse mensen was dit een schok. Het was echter voorspelbaar.

    Een aantal parlementsleden en kaderleden van de rechtse regeringspartij hebben in het verleden in het openbaar homofobe opmerkingen gemaakt. Gerasimos Giakoumatos, een parlementslid van de Nieuwe Democratie in de vorige legislatuur, zei tijdens een interview dat “homoseksualiteit een besmettelijke ziekte is”. Om zijn bewering te staven, deed hij beroep op zijn professionele loopbaan als huisarts en op onderzoek dat hij zogenaamd persoonlijk had gedaan!

    In 2017 stemde Nieuwe Democratie tegen het recht van transgenders (inclusief minderjarigen vanaf 15 jaar) om van geslacht te veranderen op hun identiteitskaart zonder dat ze de autoriteiten een psychiatrische evaluatie en een medische verklaring hoeven te overleggen om aan te tonen dat ze fysiek van geslacht zijn veranderd. Premier Kyriakos Mitsotakis sprak, toen hij nog een gewoon parlementslid was, in de plenaire vergadering van het parlement over het wetsvoorstel om een verhaal te vertellen dat hij zogenaamd van een dokter had gehoord. Het absurde en belachelijke verhaal, dat zogenaamd bewees waarom het wetsvoorstel verkeerd was, ging over een tiener die zijn dokter vroeg om zijn geslacht te veranderen omdat een vreemdeling hem had geadviseerd dat te doen!

    Er zijn tientallen vergelijkbare voorbeelden die de houding van Nieuwe Democratie ten opzichte van LGBTQI+-mensen en hun rechten tonen.

    De stem tegen het opnemen van een verbod op discriminatie op grond van seksuele voorkeur of genderidentiteit in de grondwet geeft groen licht aan LGBTQI-fobie, discriminatie en geweld.

    Geweld tegen LGBTQI+-mensen is verre van zeldzaam in Griekenland. Tussen 2014 en 2015 werden 140 gevallen van geweld of discriminatie gemeld aan de organisatie “kleurrijke jongeren”. Deze incidenten waren alleen afkomstig uit de prefectuur van Attika, de grotere regio Athene, en omvatten alleen die gevallen die officieel aan de organisatie zijn gemeld. Ze geven slechts een glimp van het probleem.

    Kenmerkend is ook de moord op activist en tekenaar Zak Kostopoulos in 2018. Zak werd achtervolgd door een nog onbekende aanvaller en probeerde zijn toevlucht te zoeken in een juwelierszaak in het centrum van Athene. De eigenaar sloot hem op in de winkel en belde de politie. Toen ze aankwamen, sloot de politie zich aan bij de eigenaar en sloeg Zak op klaarlichte dag dood, in het openbaar. De politie en de media probeerden Zak voor te stellen als een drugsverslaafde die de eigenaar van de winkel wilde beroven. Echter, video’s die waren gemaakt en latere bloedtesten toonden aan dat de politie en de winkeleigenaar liegen en dat ze een moord hebben gepleegd.

    Een grondwettelijk verbod op discriminatie van LGBTQI+-mensen zou een belangrijke stap zijn in de strijd voor gelijke rechten en zou ook het leven van LGBTQI+-mensen positief beïnvloeden. Zo heeft een studie in Denemarken en Zweden aangetoond dat het toestaan van het homohuwelijk het aantal zelfmoorden onder homo’s en lesbiennes aanzienlijk vermindert.

    Natuurlijk zijn wetten die LGBTQI+-rechten vastleggen verre van voldoende om alle problemen op te lossen. We moeten voortdurend strijden tegen genderstereotypen, conservatieve en LGBTQI-fobische ideeën in de samenleving, discriminatie en geweld tegen LGBTQI+-mensen.

    Om deze strijd succesvol te laten zijn, moet het deel uitmaken van de strijd tegen het systeem als geheel. Het kapitalisme, ondanks het ‘progressieve’ masker dat het soms draagt in verband met dergelijke kwesties, baseert zijn bestaan onder andere op discriminatie en cultiveert ideeën en praktijken die de arbeidersklasse verdelen – de klasse die de macht heeft om dit systeem omver te werpen en een maatschappij zonder armoede, discriminatie en uitbuiting op te bouwen, een socialistische maatschappij.

  • Gent komt op tegen LGBTQI+foob geweld: zaterdag protestactie

    Kom zaterdag 4 januari om 17u00 naar de Gentse Kouter voor een protestactie tegen LGBTQI+fobie*! We roepen alle Gentenaars op een solidaire stem te laten horen met alle slachtoffers van geweld en discriminatie. Er zal ruimte zijn voor getuigenissen en sprekers. Nodig vrienden uit om deel te nemen aan deze actie!

    Neem zeker ook LGBTQI+vlaggen en pancartes mee, zodat onze boodschap ook visueel duidelijk is.

    #PrideIsAProtest #FightForPride

    Afgelopen week werden twee mannen slachtoffer van LGBTQI+ foob geweld. Beiden werden overgebracht naar het ziekenhuis en liepen verwondingen op. Helaas is dit geen alleenstaand geval.

    Verbaal en fysiek geweld maken al te vaak deel uit van het leven van veel LGBTQI+ personen. We mogen voorvallen van LGBTQI+foob geweld niet tolereren: Campagne ROSA organiseerde anderhalf jaar geleden samen met Verkeerd Geparkeerd en Casa Rosa, een actie naar aanleiding van een gelijkaardig voorval van LGBTQI+foob geweld. Zo gaven we samen met de honderden aanwezigen een duidelijke boodschap: dat we geen enkele vorm van LGBTQI+foob geweld zullen accepteren. We gingen het engagement aan om telkens opnieuw op straat te komen bij een voorval van geweld. De slachtoffers hadden de moed hun verhaal publiek te maken en op te roepen tot solidariteit. Wij beantwoorden hun oproep met actie en een solidaire boodschap.

    Haat wórdt gezaaid

    LGBTQI+fobie is niet eigen aan de mens, of een bepaalde culturele groep. Het is diepgeworteld in onze samenleving. Gewone mensen tegen elkaar opzetten is een veelgebruikte tactiek van de rechtse en conservatieve heersende klasse. Een N-VA verkozene weigerde zich te distantiëren van de LGBT-vrije zones die hun Poolse fractiegenoten in het Europese Parlement, Recht en Rechtvaardigheid, ‘ proberen invoeren. Theo Francken plaatste vorig jaar nog een facebookpost waarin zich opwond over “mannen die zich schminken, hun wenkbrauwen epileren of een sacoche dragen”. Hij stelde zich de vraag of de wereld aan het doordraaien was. Zo stellen ze LGBTQI+ personen voor als ‘abnormaal’ en minderwaardig, en rechtvaardigen ze discriminatie op de arbeidsmarkt, op de woningmarkt en in het dagelijks leven. Sommigen interpreteren dit soort boodschappen als een vrijgeleide tot geweld.

    Structurele oplossingen zijn nodig.

    Onderzoek aan de UGent uit 2016 toont aan dat ongeveer een kwart van de holebi’s al een zelfmoordpoging deed. Om dit probleem aan te pakken zijn concrete en structurele maatregelen nodig. Massale investeringen in onderwijs voor degelijke seksuele opvoeding, geld voor opvangcentra voor LGBTQI+personen en iedereen die daar nood aan heeft, sociale diensten voor LGBTQI+ personen en hun omgeving, genoeg degelijke sociale huisvesting om discriminatie op de woningmarkt tegen te gaan… Het zijn enkele van de structurele maatregelen die zouden kunnen worden genomen, ook op lokaal niveau.

    *fobie, haat, discriminatie ten aanzien van lesbiennes, homo’s, biseksuelen, transgenders, queer, interseks mensen etc. etc.

     

    -> Evenement voor het protest op Facebook

  • Toename geweld en homofoben in parlement verkozen: strijd voor LGBTQI+-rechten gaat door!

    Eind mei werd een Londens koppel op de bus fysiek aangevallen omdat de twee weigerden te kussen toen een groep jongeren daarom vroeg. Waarom vroegen die jongeren dat? Omdat het koppel uit twee vrouwen bestond. Homofoob geweld is nooit weg geweest, ook al is het wettelijk verboden.

    In ons land is het niet anders: volgens Gelijkekansencentrum Unia waren er vorig jaar 49% meer dossiers van homofoob geweld in vergelijking met een jaar eerder. Over vijf jaar is er een stijging met 40%. Het gaat onder meer om online haat, zoals het incident waarbij een extreemrechtse jongere een homofobe haatboodschap op Twitter plaatste tijdens de Antwerp Pride. Maar regelmatig gaat het verder dan online haat. Onder de 125 dossiers rond homofobie die Unia in 2018 onderzocht, waren er 17 voorvallen van fysiek geweld waarbij rake klappen vielen. Eén van die gevallen van fysiek geweld was tegen een Gents homokoppel dat door buren in elkaar geslagen werd. Het leidde tot een protestactie tegen homofoob geweld. De daders kwamen er nadien met een lichte straf van af. De rechter oordeelde dat homofobie niet de motivatie voor het geweld was. Het Laatste Nieuws omschreef de redenering van de rechter: “De beklaagden gebruikten bijvoorbeeld het woord ‘homo’ vaak als algemene belediging, zelfs tegen elkaar” (HLN 18 december 2018). Dat maakt homofoob geweld oké?!

    Sommigen proberen de toename van homofobie toe te schrijven aan migranten. Plots ontdekt verzet tegen homofobie wordt misbruikt om racisme te propageren. Denk aan Filip Dewinter (Vlaams Belang) die verklaarde: “Liever een transgender dan een transmigrant.” Dezelfde Dewinter pleitte jaren geleden voor “duurzame heteroseksuele relaties” als beste AIDS-preventie. Als transgenders nog net voor transmigranten komen in zijn haatlijst, zegt dat vooral veel over hoe diepgaand die haat tegen migranten is! Homo- en transfobie herleiden tot een zaak van migranten, is verkeerd. Dat toont extreemrechts dagelijks aan. De groei van het Vlaams Belang brengt verschillende homofobe verkozenen naar de parlementen en geeft extreme fundamentalisten, zoals van Schild & Vrienden, een stem in het publieke debat. Minstens drie verkozenen van het Vlaams Belang liketen op Facebook de extremistisch katholieke groep Pro Familia, die homoseksualiteit ‘pervers’ vindt en een verbod op de Pride eist. VB-parlementslid Dominiek Sneppe (zie ook pagina 14) is ook fan van de groep ‘Pro Christianis’ die homoseksualiteit omschrijft als “een verschrikking voor Gods ogen.”

    Het gevecht voor LGBTQI+-rechten eindigt niet met wettelijke gelijkheid. Onze strijd is begonnen toen LGBTQI+-mensen zich niet langer bij geweld en onderdrukking neerlegden, maar zich organiseerden en terugvochten toen ze door de politie aangevallen werden in Stonewall (New York) in 1969. Vijftig jaar van strijd heeft heel wat vooruitgang opgeleverd, maar er is nog een hele weg af te leggen. Een systeem gebaseerd op tekorten (te weinig goede jobs, onbetaalbare huisvesting, …) werkt verdeeldheid in de hand. LGBTQI+-fobie, geweld en discriminatie verdwijnen enkel wanneer het kapitalistisch systeem dat er mee aan de basis van ligt, uitgeroeid wordt.

  • Extreemrechtse intimidatie doet debat in Antwerpen uitwijken

    Pride 2018

    Gisteravond vond in Antwerpen een debat plaats over interculturele relaties. Het was georganiseerd door het Roze Huis naar aanleiding van een musicalversie van de film Mixed Kebab (over een gemengde relatie tussen twee mannen). Het debat moest uitwijken na intimidatie uit extreemrechtse hoek. Er werd in kleinere kring gedebatteerd met tegelijk een livestream op sociale media. Zo kon het debat gelukkig toch doorgaan. Ondertussen toont dit incident het gevaar van extreemrechts. Strijd is nodig!

    Artikel overgenomen vanop blokbuster.be

    Extreemrechts probeert zich regelmatig voor te doen als pro-LGBT. Vaak is dit meer ingegeven door racisme dan door oprechte bekommernis om LGBT-rechten. Er wordt geprobeerd om homofobie of seksisme te herleiden tot een probleem van bepaalde migrantengemeenschappen. Daarmee wordt geen antwoord geboden op reëel bestaande vooroordelen, maar worden die slechts uitgespeeld in het kader van verdeeldheid. Wie oprecht iets wil doen aan de strijd tegen vooroordelen en discriminatie komt actief op voor sociale maatregelen zoals werk, betaalbare huisvesting, meer openbare diensten, … als onderdeel van een andere samenleving zonder sociale tekorten. Het is op basis van tekorten dat vooroordelen gemakkelijker ingang vinden of hardnekkiger overeind blijven.

    Voor een deel van extreemrechts is het verdedigen van LGBT-rechten een brug te ver. Vanuit een extreem conservatisme, soms aangevuld met religieus fundamentalisme, wordt geprotesteerd tegen LGBT-rechten. Dat zagen we in 2015 bijvoorbeeld toen op dezelfde dag als de Pride in Brussel een ‘Mars voor het gezin’ in Antwerpen werd georganiseerd. Die mars eiste onder meer een verbod op de Pride. Het initiatief werd mee georganiseerd door N-VA’er Wouter Jambon van het extreemrechtse katholieke KVHV. Filip Dewinter van het Vlaams Belang was een van de prominente deelnemers aan de mars.

    Toen het Roze Huis in Antwerpen een debat aankondigde over interculturele relaties was het hek bij een deel van extreemrechts van de dam. Dat werd nog versterkt door het feit dat één van de spreekster, een gekende activiste, een hoofddoek draagt. Extreemrechtse activisten schreven zich in om deel te nemen aan het debat, waarna het om veiligheidsredenen moest uitwijken naar een geheime locatie. Het toont het gevaar van extreemrechtse groepen die offensiever naar buiten komen. Zoals Oumayma Hammadi van het Brusselse Rainbow House in De Standaard opmerkte: “Ze strijden niet voor rechten, maar voeren een strijd om andere mensen te onderdrukken. Ze willen haat en ongelijkheid verspreiden.” Op basis van mobilisatie en protest kunnen we extreemrechts terug in het defensief duwen. De volgende afspraak van extreemrechts is een betoging van NSV (studenten van het VB) in Leuven op 9 mei. Laten we daar een sterke tegenbetoging houden!

    De afgelopen jaren was er soms de illusie dat de strijd voor gelijke rechten gestreden was. Wettelijke gelijkheid, die overigens verre van gerealiseerd is, betekent echter niet dat er effectief gelijkheid is. Bovendien is er een opgang van homofoob geweld. Afgelopen zomer leidde dit nog tot een protestactie in Gent. Actieve strijd voor gelijke rechten en tegen wat ons verdeelt – racisme, homofobie, seksisme, … – blijft nodig. We kunnen die strijd best voeren door samen op te komen voor sociale eisen zoals massale publieke investeringen in zorg, onderwijs, betaalbare huisvesting en milieu; hogere lonen en een verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur; hogere pensioenen; … Om over de materiële basis te beschikken die nodig is om de eenheid van jongeren en werknemers op te bouwen – over alle mogelijke bronnen van verdeeldheid heen – en hun strijd tegen degenen die effectief profiteren van deze discriminatie en haat: de 1% van de bevolking die alle rijkdom grijpt en alleen voor de winst leeft. Laten we het systeem veranderen! Laten we een samenleving verdedigen die gebaseerd is op de noden en mogelijkheden van eenieder in plaats van op de winsten van een minderheid. Laten we een samenleving verdedigen die elk vooroordeel effectief bestrijdt en niet gebruikt om de bevolking te verdelen om zo de macht van enkelen te behouden. Laten we een samenleving verdedigen die voor elk sociaal tekort een oplossing zoekt voor iedereen en niet een samenleving die iedereen die geen onmiddellijke winst oplevert, uitsluit! Laten we een democratische socialistische samenleving verdedigen!

  • Gent komt op tegen Lgbtqi+foob geweld!

    Deze week was er een vreselijk geval van homofoob geweld in Gent: twee mannen werden hard aangepakt en belandden in het ziekenhuis. Er is een brede verontwaardiging naar aanleiding van dit geweld. We mogen het niet bij verontwaardiging houden: er is actief protest nodig. Komende vrijdag is er een actie gepland aan de Gentse stadshal. Deze actie wordt ondersteund door de campagne ROSA en LGBTQI-organisatie Verkeerd Geparkeerd. Hieronder de oproep.

    Facebook evenement

    [divider]

    Kom op vrijdag 10 augustus om 19u30 naar de Gentse stadshal voor een protestactie. Er zal een open micro zijn. We zullen er vragen stellen aan het Gentse stadsbestuur. Nodig vrienden uit om deel te nemen aan deze actie! Neem LGBTQI+ vlaggen en pancartes mee, zodat onze boodschap ook visueel duidelijk is.

    Maandag 6 augustus werden twee mannen slachtoffer van gaybashing. Beide partners werden zowel verbaal als fysiek aangevallen en moesten worden overgebracht naar het ziekenhuis met gebroken ruggenwervels, hoofdletsels en kneuzingen.

    Het was niet de eerste keer dat zij slachtoffer werden van agressie en het is ook geen alleenstaand geval. De gekende uitgaansbuurt ‘de Overpoort’ is vaak niet veilig en ook recent tijdens de Gentse feesten werden LGBTQI+ personen lastig gevallen. Verbaal en fysiek geweld maken helaas nog steeds deel uit van het leven van veel LGBTQI+ personen.

    Dergelijk geweld mag niet genormaliseerd worden! Vandaar roepen we op om mee op straat te komen tegen geweld en discriminatie tegen de LGBTQI+ gemeenschap en te tonen dat we dergelijke zaken niet accepteren in onze stad!

    Zolang machtige rechtse en conservatieve instellingen, politiek en religieus, LGBTQI+ personen blijven voorstellen als abnormaal en dus ook minderwaardig, geven ze impliciet rechtvaardiging voor discriminatie en geweld, op de arbeidsmarkt, op de woningmarkt en in het dagelijks leven. Wettelijke gelijkheid verkrijgen is daarom niet voldoende.

    LGBTQI+fobie is diepgeworteld in onze samenleving. Niet omdat het eigen is aan de mens, noch omdat het te herleiden zou zijn tot een bepaalde cultuur. Het is een middel dat gebruikt wordt om te verdelen en te heersen en conservatieve ideeën in stand te houden. Daarom verzetten we ons tegen alle vormen van discriminatie zoals LGBTQI+fobie, racisme en seksisme. Kom op straat in solidariteit tegen alle vormen van onderdrukking, geweld en discriminatie, voor een solidaire samenleving.

  • Fight for Pride

    België wordt gezien als een land dat het goed doet op het vlak van LGBTQI+-rechten. Sinds 2003 is het huwelijk opengesteld voor holebi’s, het is verboden te discrimineren o.b.v. seksuele geaardheid en genderidentiteit, -expressie; holebi-koppels komen in aanmerking voor adoptie; … Hoewel dit belangrijke verworvenheden zijn, stellen we vast dat wettelijke gelijkheid niet volstaat om het welzijn van LGBTQI+-personen te verzekeren. De talrijke problemen waarmee vele leden van de LGBTQI+-gemeenschap zich geconfronteerd zien, tonen de noodzaak van een gezamenlijke strijd voor emancipatie.

    Artikel door Elise (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Fight for Pride is still needed

    Afgelopen maand werd opnieuw bericht dat twee mannen slachtoffer werden van homofoob geweld toen ze hand in hand door Brussel liepen. Wereldwijd is er de afgelopen jaren een toename van geweld gericht op LGBTQI+ personen. Geweld dat allerlei vormen aanneemt: verbaal en psychologisch, fysiek en seksueel (waarmee respectievelijk 79%, 27% en 32% van de transgenders in België te maken krijgt (1)) dat overal aanwezig is: op straat, maar ook op school, de werkplaats, thuis…

    Ook de zelfdodingscijfers binnen de LGBTQI+-gemeenschap liggen bijzonder hoog. In België heeft maar liefst 62% van de transgenders ooit zelfdodingsgedachten, 22% onderneemt minstens één zelfdodingspoging. (2) Deze cijfers zijn alarmerend en doen vragen rijzen over het tekort aan begeleiding van LGBTQI+-personen en hun omgeving en de blijvende stereotypering via onderwijs, de media, …

    Het besparingsbeleid van de regering versterkt het tekort aan kwalitatieve betaalbare woningen en degelijke jobs. Die context van tekorten laat discriminatie binnen huizen- en jobmarkten toe.  Maar liefst 53% van de transgenders krijgt te maken met discriminatie bij het zoeken naar werk. In België betekent dit, samen met de volledige afwezigheid van vlucht- en opvanghuizen, dat voor veel LGBTQI+-personen, zeker jongeren, een leven overeenkomstig hun geaardheid en/of genderidentiteit en -expressie, armoede of zelfs dakloosheid inhoudt.

    Pride is a protest – met Campagne ROSA

    Wereldwijd komen mensen op straat om te protesteren tegen aanvallen op de LGBTQI+-gemeenschap. Ook in België moet deze strijd verder uitgebouwd worden! Voor campagne ROSA moet de Pride opnieuw een politiek en strijdbaar gebeuren worden. Dat sluit aan bij het ontstaan van de parade als herdenking van de Stonewall opstand tegen discriminatie en uitbuiting in 1969. Stop de commercialisering van de parade: Pride en protest gaan hand in hand!

    De Pride vormt een ideale gelegenheid om niet alleen de zichtbaarheid van de LGBTQI+- gemeenschap te verhogen, maar ook om discussie aan te gaan over reële oplossingen voor de problemen die deze gemeenschap ervaart. Hier distantieert Campagne ROSA zich duidelijk van traditionele politieke partijen die meelopen in de parade en zo met het imago van ‘LGBTQI+- vriendelijke partij’ hopen kiezers te halen in de komende gemeenteraadsverkiezingen.

    Wij doen niet mee met identity politics, waarbij LGBTQI+-personen op LGBTQI+-politici zouden moeten stemmen, onafhankelijk van het programma dat deze naar voor schuiven! Wij laten ons niet omkopen met mooie regenboogvlaggen en -zebrapaden door politici die meelopen in Pride parade, maar tegelijk besparingen doorvoeren op zaken die net cruciaal zijn voor het welzijn van LGBTQI+- personen! Wij eisen maatregelen die een reële verbetering betekenen voor de LGBTQI+- gemeenschap: investeringen in onderwijs, openbare en sociale diensten, vluchthuizen, degelijke sociale woningen en gezondheidszorg!

    Gezamenlijke strijd voor gemeenschappelijke eisen

    Holebi- en transfobie zijn niet eigen aan de mens, noch te herleiden tot een bepaalde cultuur. Ze zijn een middel, net als racisme en seksisme, om de aandacht af te leiden van een asociaal besparingsbeleid en komen voort uit een context waarin het de tekorten zijn die verdeeld worden, terwijl de winsten verdwijnen in de zakken van een kleine minderheid. De strijd voor de LGBTQI+-gemeenschap is een strijd die alleen succesvol gevoerd kan worden door werkenden en studenten samen, hetero, cisgender, LGBTQI+, man, vrouw, … Samen kunnen we druk zetten en sociale eisen afdwingen en strijden voor een radicaal andere samenleving die in het teken staat van het welzijn van de meerderheid van de bevolking: een socialistische samenleving.

     

    (1)  https://www.zelfmoord1813.be/sites/default/files/Factsheet_LGBT.pdf

    (2)  https://transgenderinfo.be/wp-content/uploads/Everythingtransgender.pdf

     

  • Australisch referendum over homohuwelijk. Slechts begin van strijd tegen discriminatie!

    Samen sterk tegen een systeem dat ongelijkheid voortbrengt!

    Onze Australische zusterpartij The Socialist Party voert campagne voor een zo overtuigend mogelijke ‘JA’ in het referendum voor gelijke huwelijksrechten voor koppels van hetzelfde geslacht. Dit referendum loopt per brief waarbij er tot begin november kan gestemd worden. Hoewel een referendum niet de beste manier is om een gelijke huwelijksrechten te bekomen, kan het wel een krachtig signaal zenden naar al wie discrimineert tegen de LGBTQI gemeenschap.

    Standpunt van de Socialist Party (Australië)

    De huidige regering-Turnbull heeft een bijzonder krappe meerderheid van slechts 1 zetel, wat een vrije stemming in het parlement over het thema van huwelijksrechten bemoeilijkt. Binnen de regeringspartij, The Liberals, is er al een parlementslid (Cory Bernardi) opgestapt uit onvrede met de plannen om de huwelijkswet uit te breiden naar koppels van hetzelfde geslacht, en andere conservatieve parlementsleden dreigden hetzelfde te doen als er niet eerst een referendum over de kwestie gehouden werd. Deze situatie bedreigt het voortbestaan van de huidige Australische regering.

    Voor Turnbull is het houden van een referendum vooral bedoeld om de eigen partij en de regering te vrijwaren van verdere schadelijke splits. Net zoals premier Billy Hughes 100 geleden deed met een referendum over de dienstplicht, is de huidige volksraadpleging vooral een manier om het debat in de eigen rangen te beslechten. In deze context is het referendum een uitgelezen kans om de conservatieven in beide grote partijen, die deze essentiële hervormingen al zo lang tegenhouden, een belangrijke slag toe te dienen.

    De peilingen tonen dat meer dan twee derden van de Australiërs gelijke huwelijksrechten steunt. Als al deze mensen stemmen, kan er een succesvol resultaat neergezet worden. Als stemmen bij dit referendum verplicht was, zou dit een veel makkelijkere campagne zijn, aangezien veel meer mensen zouden gaan stemmen en er minder onverschilligheid over zou bestaan, zoals nu vooral bij jongeren het geval is.

    Momenteel zijn een aantal voorstanders van gelijke huwelijksrechten bezig om te proberen op wettelijke basis het referendum te stoppen. Volgens ons zouden zij veel beter hun energie gebruiken om mensen te mobiliseren voor een “JA”-stem. Een duidelijke “JA”-stem zal de regering onder immense druk zetten om gelijke huwelijksrechten te realiseren tegen het einde van het jaar. Het zou ook een duidelijk maatschappelijk signaal zijn dat LGBTQI-relaties evenwaardig en even legitiem zijn als heterorelaties.

    Als echter de wettelijke procedures om het referendum te stoppen lukken, kan de kwestie alweer vooruitgeschoven worden, wat voor de LGBTQI-gemeenschap concreet een verdere stap achteruit betekent. Daarom is de Socialist Party ook tegen een boycot van het referendum, zoals sommige actiegroepen voorstellen. In de eerste plaats zou het onmogelijk worden om na te gaan wie er thuisbleef om het referendum te boycotten, en wie uit desinteresse. Maar nog belangrijker zou een lage opkomst koren op de molen zijn van zij die tegen gelijke huwelijksrechten zijn; het geeft de conservatieven namelijk een argument om de kwestie voor lange tijd aan de kant te schuiven..

    Hoewel het referendum technisch gezien niet-bindend is, en de regering het advies van de raadpleging dus niet hoeft te volgen, is het onwaarschijnlijk dat ze zal ingaan tegen het stemadvies. Dit zou de kwestie namelijk nog verder op de spits drijven, protesten uitlokken en een rechtstreekse bedreiging vormen voor het nu al fragiele evenwicht in de regering.

    De Socialist Party begrijpt ook de bezorgdheden rond een mogelijk venijnige propagandacampagne voor een “NEE”-stem door conservatieve parlementsleden en fundamentalistische christelijke groepen. De argumenten van de “NEE”-campagne zijn niet gewoon een andere mening – ze berokken rechtstreeks schade aan de LGBTQI-gemeenschap. Veel tegenstanders van huwelijksgelijkheid zien LGBTQI-mensen als fundamenteel minderwaardig en niet te vertrouwen met of bij kinderen. Met dat soort argumenten is het niet verwonderlijk dat LGBTQI-jongeren vaker gepest worden, en vijf keer vaker dan hun leeftijdsgenoten uit het leven stappen.

    De schadelijke campagne van homofoben tegen LGBTQI-mensen is echter geen nieuw fenomeen. Het referendum geeft aan wie de LGBTQI-gemeenschap wél steunt een kans om massaal hun steun uit te drukken. Kijk hierbij naar het voorbeeld van het referendum in Ierland in 2015, waar de “JA”- stem een enorme boost betekende voor de LGBTQI-gemeenschap en homofobe ideeën duidelijk verminderden.

    De Labor Party, de andere grote partij in Australië, probeert zich nog aan de juiste kant van de geschiedenis te wriemelen door in de laatste weken een “JA”-stem te steunen. En hoewel hun steun welkom is, is het maar de vraag hoe oprecht ze is. Tijdens hun regeerperiode tussen 2007 en 2013 weigerde de Labor Party gelijke rechten door te voeren, en ze steunde zelfs de reactionaire hervormingen aan de huwelijkswet doorgevoerd door conservatief premier John Howard in 2004.

    En hoewel Labor beweert dat ze gelijke huwelijksrechten zal doorvoeren eens ze terug aan de macht is, weigert ze tegelijkertijd om haar parlementsleden te verbinden aan een stem voor gelijke rechten. Net als bij de Liberal Party zwaait een kleine groep rechtse fundamentalisten de plak bij Labor. Dit toont, samen met het dubieuze verleden van beide partijen rond dit thema, dat geen van de grote partijen te vertrouwen is als het aankomt op het realiseren van fundamentele rechten voor gewone mensen.

    Intussen verwijt de leider van Labor, Bill Shorten, premier Turnbull dat hij verantwoordelijk is voor “elk schadelijk stuk vuil dat deze campagne zal lanceren”. Tegelijkertijd zwijgt hij zedig over de Shop, Distributive and Allied Employees Association (SDA), de belangrijkste partner van Labor, die al tientallen jaren campagne voert tegen huwelijksgelijkheid en andere progressieve sociale hervormingen. De leiders van de SDA en veel Labor parlementsleden zijn even medeplichtig als Turnbull en de zijnen aan de vuile argumenten die in deze campagne naar boven komen.

    In een poging om hun nieuwe pro-gelijkheid imago wat meer kracht bij de zetten, haalt Labor de openlijk homoseksuele senator Penny Wong van stal. Dat Wong zelf lang tegen gelijke huwelijksrechten was, wordt verzwegen. Ze werd al lang als hypocriet bestempeld door verschillende LGBTQI-activisten, maar heeft zichzelf vandaag heruitgevonden als grote voorvechter van sociale gelijkheid, in een doorzichtige, opportunistische poging om de Liberals op links voorbij te steken. Deze partij kent geen schaamte, en hoopt dat de mensen een kort geheugen hebben.

    Het is duidelijk dat dit thema al jaren gebruikt wordt voor politieke spelletjes. De mogelijkheid om deze hervorming te bekomen, is echter een gevolg van het jarenlange werk van duizenden activisten, die campagne voerden en zich organiseerden voor verandering, terwijl de grote partijen systematisch achterbleven op de stemming in de samenleving.

    En hoewel het soms frustrerend is, toont het referendum zelf dat verandering niet bekomen wordt in een burgerlijk parlement maar wanneer gewone mensen zich in beweging zetten. Dit is een les voor al wie vecht voor een reële verandering in hun leven.

    Een overwinning voor gelijke huwelijksrechten in Australië is een enorme sprong voorwaarts, maar zal de vooroordelen over LGBTQI-mensen niet beëindigen. Homofobie, racisme en seksisme zijn diepgeworteld in de maatschappij en een fundamentele verandering is nodig om er eind aan te maken.

    Het kapitalisme is erop gericht om grote bedrijven zo groot mogelijke winsten te laten maken. Met het “verdeel en heers”-principe gebruikt het ongelijkheid om de macht van de multinationals in stand te houden. In zo’n systeem zullen er altijd vele vormen van onderdrukking blijven bestaan.

    Socialisten zijn tegen homofobie in elke vorm, en in essentie vechten we om mensen van de arbeidersklasse van diverse achtergronden te verenigen tegen het systeem dat hen uitbuit: het kapitalisme. We vechten voor een alternatief systeem dat de rijkdom gebruikt voor de noden van iedereen, niet van enkelingen. Op deze basis worden solidariteit en samenwerking aangemoedigd en vooroordelen en verdeling ondermijnd.

    Dit type van socialistische samenleving is het tegengestelde van waar de grote partijen voor staan: zij zetten de belangen van de ‘big business” voorop. Een belangrijke stap in het versterken van de LGBTQI-beweging, net als van alle bewegingen voor meer gelijkheid, is het uitbouwen van een politiek alternatief dat werkelijk de belangen verdedigt van al wie onderdrukt wordt in het kapitalistische systeem.

    De Socialist Party zet zich in voor een “JA”-stem, maar daar stopt het niet. We blijven vechten voor een maatschappij waarin echte bevrijding voor de LGBTQI-gemeenschap, en voor alle werkenden en jongeren bereikt kan worden.

    De Socialist Part zegt “Stem Ja”, maar eist ook:

    • Een onmiddellijke massale investering in sociale woningen, om komaf te maken met wachtlijsten. Hieraan gekoppeld een investering in LGBTQI- vriendelijke crisisopvang.
    • Een onmiddellijke verhoging van het minimumloon. De loonkloof tussen LGBTQI-mensen en hetero’s is 15% in Australië, en veel jonge LGBTQI-mensen hebben laagbetaalde, onzekere jobs
    • Tegen besparingen in de gezondheidszorg, en investeringen in veilige en toegankelijke gezondheidsdiensten. Voor een uitbreiding van de Safe Schools Coalition over heel Australië. Voor veel jonge LGBTQI-mensen, ook in België, is het zeet moeilijk om degelijke, niet veroordelende gezondheidszorg te vinden. Ze lopen een drie keer groter risico op depressie, en een vijf keer hoger risico op zelfdoding.
    • De uitbouw van een brede beweging van werkende LGBTQI-mensen, die het voortouw nemen in de strijd voor huwelijksgelijkheid en tegen elke vorm van discriminatie. We moeten een politieke kracht uitbouwen die vecht voor gelijke rechten, maar ook voor een socialistische samenleving waar echte gelijkheid gegarandeerd kan worden.

     

    Ook in België is er nog een lange weg te gaan…

    Hoewel in België het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht wel legaal is, en er een vrij verregaande wettelijke gelijkheid bestaat in vergelijking met veel andere landen, is ook hier nog een lange weg te gaan voor we kunnen spreken van echte gelijkheid. De laatste tijd nam geweld tegen mensen van de LGBTQI-gemeenschap toe, in sommige tragische gevallen met dodelijke afloop.

    We denken dat ook in België investeringen in sociale huisvesting,  een uitgebreidere gezondheidszorg, hogere minimumlonen en uitkeringen, en sensibiliseringscampagnes in scholen en op werkplekken een enorme stap vooruit kunnen betekenen voor de LGBTQI-gemeenschap. Ook wij denken dat wereldwijd een duidelijk politiek alternatief moet uitgebouwd worden op de traditionele politiek, die geen weg vooruit biedt tegen homofobie, racisme en seksisme.

    Bouw mee aan deze beweging!

    Sluit aan bij ROSA (Reageer Tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal Beleid). Op vele momenten in de geschiedenis vochten de LGBTQI-gemeenschap en de vrouwenbeweging zij aan zij voor sociale rechtvaardigheid;  ROSA wil een brede, inclusieve, antikapitalistische beweging uitbouwen om voor eens en voor altijd komaf te maken met ongelijkheid.

    Sluit ook aan bij LSP, een partij die voor de belangen van alle werkenden en jongeren vecht, ongeacht huidskleur, geslacht, of seksuele voorkeur – voor een socialistische maatschappij die voor iedereen echte gelijkwaardigheid kan betekenen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop