Tag: LGBTQI

De rechten van onderdrukte gemeenschappen, en meer van de werkende mensen in het algemeen, worden aangevallen door Trump, en de LGBTQI+ gemeenschap is hier geen uitzondering op. De belangrijke stappen die vooruit gezet werden onder de Obama-administratie, zoals transvriendelijke toiletblokken in scholen, kwamen al in de eerste weken van Trump’s presidentschap onder vuur. Bij het ingaan van het Pride-seizoen dit jaar is het echter inspirerend én essentieel dat de evenementen politieker worden als respons op de aanvallen op onze gemeenschap, waarbij sommige evenementen formeel zijn omgezet in protesten. We kunnen de Pride gebruiken als lanceerplatform voor een vernieuwde LGBTQI+ – beweging, die vecht voor haar bevrijding, en dit in solidariteit met alle werkende mensen die in strijd gaan tegen deze gevaarlijke rechtse administratie.

Tara Brown, Socialist Alternative (USA) – overgenomen vanop campagnerosa.be

Een brede aanval

Trump voerde z’n anti-LGBTQI+ – agenda al snel uit. In Maart schafte hij de bescherming voor lgbtqi+- werknemers bij federale aannemers en leveranciers af, en trok de in 2014 door Obama ingevoerde Fair Pay and Safe Workplaces order in. Deze wet stipuleerde een aantal regels voor werknemers voor bedrijven die werken voor de overheid, met onder meer een verbod op discriminatie op basis van seksuele geaardheid of genderidentiteit. Trump dreigt ook miljarden dollars steun aan het National Institute of Health terug te trekken, dat onder andere onderzoek doet om mensen met HIV/AIDS te helpen.

LGBTQI+ jongeren strijken Trump ook tegen de haren, en ze zullen solidariteit nodig hebben in hun gevecht met minister van Onderwijs Betsy DeVos. De familie DeVos financierde het lobbywerk voor een in 2012 in Michigan goedgekeurde richtlijn genaamd ‘het recht op expressie van religieuze rechten voor studenten’, in de praktijk een richtlijn die pestgedrag in de hand werkte. Nu heeft Betsy DeVos als hoofd van het Departement Onderwijs federale macht, waardoor alle LGBTQI+ – jongeren een hoger risico lopen om gepest te worden, en het daarbij horende hogere risico op depressie en suïcide. Betsy DeVos steunde al het terugdraaien van Obama’s transinclusie interpretatie van Title IX, waardoor de dagelijkse veiligheid en rechten van transgenderstudenten die een toiletruimte aangepast aan hun noden willen gebruiken onder druk komen te staan.

Recente overwinningen van onze beweging worden, zoals bescherming van trans studenten, worden actief en in sneltempo teruggedraaid. Hoewel Trump tijdens z’n campagne liet uitschijnen dat het hem niet uitmaakte wie welk toilet gebruikte, vertellen zijn ministerkeuzes en daden een ander verhaal. Het is duidelijk dat zijn reactionaire agenda erop gericht is om heel wat rechten, waaronder deze rond toiletvoorzieningen, te ondermijnen. In navolging van de opkomst van de Trump  administratie voerden minstens 16 staten terug restrictievere wetten in, , waaronder een beperktere toegang voor transpersonen tot toiletten en andere gender-gesegregeerde faciliteiten. Deze aanvallen worden  op poten gezet door dezelfde rechtse, bekrompen mensen die ook staat per staat reproductieve rechten ondermijnen. Alle soorten vooroordelen worden versterkt door deze regering, en  het aantal haatmisdrijven stijgt in heel de VS.

Lessen van de strijd tegen Reagan

Het is niet de eerste keer dat de LGBTQI+ – beweging het moet opnemen tegen een bekrompen, bevooroordeelde, rechtse president. Onder Ronald Reagan toonde de LGBTQI+ -beweging hoe je overwinningen kan boeken in een vijandige omgeving. Reagan ‘kon de ‘homo -levensstijl’ niet goedkeuren’, terwijl z’n communicatiedirecteur Pat Buchanan AIDS ‘ de wraak van de natuur op homomannen’ noemde. Reagan bracht z’n homofobie in de praktijk door onder andere vier jaar lang niets te ondernemen rond de dodelijke epidemie van HIV/AIDS in de jaren ’80.

Een internationale massabeweging van LGBTQI+ -arbeiders vocht terug. Een essentieel deel van de beweging was ACP UP, (AIDS Coalition to Unleash Power), die verkeerde aannames over de verspreiding van HIV systematisch rechtzette, en de dodelijke stilte van de regering aankloeg. Tijdens de actie op 11 october 1988, “Seize Control of the FDA,” bezetten honderden activisten de gebouwen van de FDA lang genoeg om de gewone gang van zaken te verstoren, en om het hele gebouw vol affiches en banners van ACT UP te hangen. Hierop stonden slogans als “The Government Has Blood on Its Hands. One AIDS Death Every Half Hour,” ( ‘De regering heeft bloed aan de handen. Elk half uur sterft er iemand aan AIDS’) en  “We Recognize Every AIDS Death as an Act of Racist, Sexist, and Homophobic Violence.”   (‘Wij beschouwen elke AIDS dood als een daad van racistisch, seksistisch en homofoob geweld’). De beweging bracht de problematiek onder de aandacht bij het grote publiek, en forceerde zo de Reaganadministratie om het onderzoek naar HIV/AIDs te versnellen, of om anders verder massaverzet en massa-actie te riskeren.

Onze strijd verenigen

Deze bewegingen van onderuit stelden ons in staat om een reeële dreiging te vormen voor het establishment, en om hierdoor grote overwinningen te boeken. Uiteraard stelt de Trum administratie nieuwe uitdagingen. Om Trump te verslaan moeten we verschillende gevechten verenigen: de strijd tegen het stopzetten van financiering voor Planned Parenthood  is essentieel, en hierin moeten de LQBTQI+ – gemeenschap en de vrouwenbeweging zich verenigen.  De verkiezing van Trump vormt een rechtstreekse bedreiding voor de rechten van LGBTQI+ -mensen, vrouwen, en de werkende klasse in het algemeen, en we hebben maximale eenheid in actie nodig om deze rechtse aanval te kunnen weerstaan.

Hoewel we brede eenheid nodig hebben, zal de LGBTQI+-beweging pas op haar sterkst zijn als ze zich niet beperkt tot wat aanvaardbaar is voor het rechtse establishment van de Democratische Partij. Zowel tijdens de Obama administratie als nu is de werkloosheidsgraad bij transgenders 3 keer zo hoog, en zijn problemen als hoger risico op seksueel en politiegeweld, slechtere toegang tot gezondheidszorg, hogere graad aan dakloosheid  en slechtere mentale gezondheid wijdverspreid binnen de LGBTQI+ – gemeenschap.

De recente ontwikkelingen in de transgenderrechtenbewering hebben al geleid tot belangrijke ontwikkelingen rond zichtbaarheid en veiligheid, en ze vernieuwde de vechtlust van de gehele LGBTQI+ -beweging. Terwijl Democratische leiders vaak een afwachtende, voorzichtige houding aannemen in de strijd voor transrechten, is een nieuw, geradicaliseerd deel van de LGBTQI+ – beweging opgestaan, vaak geleid door jonge trans activisten. Op onafhankelijke basis zetten zij belangrijke stappen vooruit, hoewel ongelijkheid, discriminatie en geweld een probleem blijven voor onze gemeenschap.

We hebben een politiek programma nodig dat onze sociale en economische moeilijkheden erkend met duidelijke eisen, en dat onze zelfverklaarde medestanders oproept om samen in verzet te gaan voor echte vooruitgang. Het was de massabeweging voor huwelijksrechten die Obama’s steun hiervoor afdwong.

Obama onthield zich toen California z’n beruchte voorstel 8, dat het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht tijdelijk verbood, erdoor kreeg, en sprak zich pas uit voor gelijke huwelijksrechten toen hierrond voldoende commotie ontstond. Politici van het establishment luiteren vaak pas naar een beweging eens deze te groot en te luid is om te negeren. We moeten ons van onderuit blijven organiseren, om Democratische politici onder druk te blijven zetten, en om terug te vechten tegen de rechterzijde. Dit moeten we doen met radicale eisen die de hele werkende klasse ten goede komen.

Pride Politiseren

Het is belangrijk dat de Pride evenementen een activistischer karakter krijgen, wat de beweging kan stimuleren en tegengewicht kan bieden aan de steeds verdergaande commercialisering van de evenementen de laatste jaren. We moeten de Pride dit jaar aangrijpen om een bredere beweging tegen Trump op te zetten, en om eisen naar voor te schuiven die niet meer defensief, maar offensief zijn. We moeten verder gaan dan de strijd voor aanvaarding, en vechten voor sterke antidiscriminatiewetten, wetten tegen pesterijen, gratis en toegankelijke (mentale) gezondheidszorg voor LGBTQI+ jongeren, gratis en toegankelijke mogelijkheden voor geslachtsverandering, en echte oplossingen voor dakloosheid bij LGBTQI+ – personen.

Het verzet tegen vooroordelen moet ook internationaal zijn, en op veel plaatsen wordt de Pride gepolitiseerd tot een verzet tegen een rechtse regering. In Brazilië werd het brutale geweld tegen LGBTQI+ – personen nog verergerd onder de reactionaire interim-regering van Temer. De Braziliaanse LGBTQI+ – en vrouwenbeweging vecht terug door het politiseren van Pride parades, waaronder deze voor Carnaval, dat meer en meer het karakter van protest tegen vooroordelen krijgt ondanks z’n katholieke wortels. De verschrikkelijke onderdrukking van de LGBTQI+ gemeenschap in Tsjetsjenië leidde tot wereldwijde verontwaardiging en protest.

De krachtigste manier om de LGBTQI+ -gemeenschap te beschermen tegen toekomstige aanvallen is een door een brede arbeidersbeweging, die LGBTQI+ -bevrijding ondersteunt en maximale eenheid in actie bouwt in onze collectieve strijd.

De strijd voor universele gezondheidszorg, bijvoorbeeld, kan miljoenen werkenden verenigen in de strijd tegen Trump, en zal de LGBTQI+ – gemeenschap extra ten goede komen. We kunnen ons verenigen rond eisen als een degelijk minimumloon, betaalbare huisvesting, en gratis hoger onderwijs. Aan de andere kant kan dan een brede beweging met ons meevechten tegen bekrompen anti-LGBTQI+ – wetten, en voor rechten rond toiletvoorzieningen en bescherming op de werkvloer en op school. Wil jij ook bouwen aan een sterke beweging voor LGBTQI+  rechten, en rechten voor werkenden, in een beweging geleid door arbeiders en jongeren van alle geslachten en seksuele oriëntaties, sluit dan aan bij campagne ROSA.

Zaterdag 12 augustus: met ROSA campagne naar de Pride in Antwerpen

Ongelijkheid en haat zijn inherent aan het kapitalisme. Het is gebaseerd op verdeel- en -heersstrategieën, en op de hiërarchische structuren van kerk en familie, zodat de superrijke elite z’n disfunctionele en  verschrikkelijk ongelijke systeem kan verdedigen. Een einde aan homofobie, misogynie en haat betekent een einde aan het kapitalisme, en in de plaats een socialistische maatschappij gebaseerd op gelijkheid, democratie en solidariteit.

 

De jaarlijkse Antwerp Pride heeft dit jaar als thema “LGBT vluchtelingen.” Hiermee reageert de Pride op de internationale actualiteit. In tal van landen worden LGBTQ-mensen nog steeds vervolgd en vermoord: in zowat 70 landen is homoseksualiteit tot op vandaag strafbaar. Eerder deze maand werd een homoseksuele vluchteling uit Syrië onthoofd teruggevonden in Istanboel. Het was een schok voor de LGBTQ-gemeenschap. Vervolging wegens homoseksualiteit leidt niet automatisch tot asiel in Europa, integendeel. Tegelijk aarzelt de rechterzijde niet om strijd tegen homofobie te overgieten met een laagje weinig verhuld racisme. Hoe en met wie kunnen we homofobie bestrijden?

Antwerp Pride is vooral een feest, maar het wordt ook gezien als een middel om bruggen te bouwen en solidariteit te versterken. Dat is belangrijk en het kan een verschil maken: kijk maar naar de beweging die in Ierland zorgde voor een overweldigende meerderheid in een referendum over het openstellen van het huwelijk tot mensen van hetzelfde geslacht. Tegen zowat alle gevestigde partijen en de nog steeds erg machtige katholieke kerk in, kozen honderdduizenden gewone Ieren ervoor om een belangrijke stap vooruit te zetten in de strijd voor gelijke rechten.

Tegen de achtergrond van een vluchtelingencrisis is specifieke aandacht voor LGBTQ vluchtelingen positief. Alleen vreemd dat in dit kader Bart De Wever aan het woord wordt gelaten om toelichting te geven. Was dit niet de man die de conventie van Genève ter bescherming van vluchtelingen in vraag stelde? Is dit niet de man van de partij die voorstander was van een vluchtelingenakkoord met Turkije ondanks de toenemende dictatoriale trekjes van Erdogan en de bijhorende problemen voor onder meer LGBTQ vluchtelingen in dat land?

De Wever verdedigt het asielbeleid dat LGBTQ vluchtelingen niet makkelijk erkent, maar hij schrijft dit meteen toe aan de komst van teveel andere vluchtelingen: als de ‘instroom’ “onder controle is, kan je holebi’s en transgenders er als eerste uithalen en helpen.” LGBTQ vluchtelingen worden uitgespeeld tegen andere vluchtelingen.

In plaats van de redenen aan te pakken waarom mensen zich genoodzaakt voelen om te vluchten (oorlog, ellende, vervolging, …), wordt de verantwoordelijkheid voor het vluchtelingenprobleem bij de vluchtelingen zelf gelegd. Zij vormen met hun ‘instroom’ het probleem waarop politici als De Wever antwoorden met gesloten en bewapende grenzen. Nochtans laat niemand voor zijn of haar plezier alles achter om een onzekere toekomst te zoeken. LGBTQ mensen die onder druk van fysieke vervolging hun thuisland moesten achterlaten, kunnen daarvan getuigen.

Het grootste aantal vluchtelingen komt uit oorlogsgebieden. De Belgische betrokkenheid in zowat alle brandhaarden van de afgelopen jaren (Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, …) zal bijdragen tot een groter vluchtelingenprobleem en meer terrorisme, zowel in die landen zelf als bij ons. De rechtse regering in ons land heeft wel middelen om oorlog te voeren, maar niet om de slachtoffers daarvan bij te staan.

Wij eisen de toekenning van asiel aan mensen die omwille van hun seksuele geaardheid moeten vluchten en een internationale campagne tegen alle homofobe wetten en praktijken.

Racisme is geen antwoord op homofobie

Ook inzake homofobie bij ons werpt De Wever verdeeldheid op. Hij wijst expliciet naar de moslims. De terechte angst van veel LGBTQ mensen voor de barbarij van Islamitische Staat en andere gelijkaardige groepen wordt uitgespeeld. Rechtse populisten doorheen Europa en de VS doen dit. Geert Wilders van de Nederlandse PVV zegt dat ‘Eurabia’ de grootste bedreiging is voor de LGBTQ gemeenschap en hij stelt dat we “onze homo’s” moeten verdedigen tegen de islam. Donald Trump was er na de aanslag op een LGBTQ club in Orlando eerder dit jaar snel bij om naar moslims te wijzen. Dit conservatief boegbeeld en tegenstander van het homohuwelijk ontdekt strijd tegen homofobie enkel als het zijn racistische agenda kan dienen.

Het klopt dat homofobie en seksisme bestaan onder migranten, maar het is zeker niet tot deze lagen beperkt. België loopt in Europa achterop inzake het betrekken van migranten bij de samenleving: onderwijs bevestigt ongelijkheid, werkloosheid en armoede pieken onder migranten. Als er geen perspectief is om als onderdeel van de samenleving vooruit te gaan, is het niet verwonderlijk dat sommigen achteruit kijken. Het besparingsbeleid zal dit enkel nog versterken. Moraliserende boodschappen zoals de nieuwkomersverklaring zullen daar geen verandering in brengen. Samen opkomen voor een degelijke toekomst met werk voor iedereen, goede huisvesting en degelijk onderwijs kan wel een verschil maken.

LGBTQ-fobie komt voor bij tal van conservatieve groepen, van extreemrechts in Oost-Europa tot diverse religieus geïnspireerde stromingen in alle godsdiensten. Dat is ook bij ons het geval. Vorig jaar was er in Antwerpen zelfs een extreemrechtse ‘mars van het gezin’ waarbij niet alleen een verbod op abortus werd geëist, maar ook een verbod op homo-adoptie en een verbod op de Pride! Onder de aanwezigen niet alleen Filip Dewinter (Vlaams Belang) maar ook N-VA-militant Wouter Jambon… En dan suggereert De Wever dat homofobie vooral een probleem van moslims is?

Discriminatie bestrijden kan niet efficiënt als tegelijk andere vormen van discriminatie worden toegelaten of zelfs ondersteund. Laat ons ingaan tegen alle vormen van discriminatie! Met een uitstekend thema als LGBTQ vluchtelingen hadden wij liever kritiek op het huidige asielbeleid gelezen dan een interview met rechtse politici die zich uitspreken voor een beleid waarin amper 35% van de asielaanvragen op basis van vervolging wegens seksuele gaardheid positief beantwoord worden.

Discriminatie leeft en manifesteert zich in vele vormen direct voor onze huisdeuren, zoals de online campagnes #dailyracism en #wijoverdrijvenniet aangaven. Racisme, seksisme, homofobie zijn ziektes van dit systeem en moeten zo bestreden worden. Het beleid van oorlog en besparingen leidt tot meer sociale spanningen, waarop discriminatie en homofobie ingang vinden. Verdelen om te heersen, zit in het DNA van het kapitalisme. Dat is logisch: dit systeem wordt gedomineerd door een erg kleine superrijke elite – de 62 rijksten bezitten evenveel als de armste helft van de wereldbevolking. Om gezamenlijk verzet van de overgrote meerderheid van de bevolking moeilijker te maken, worden allerhande vormen van verdeeldheid gepromoot: racisme, seksisme, homofobie. Als LGBTQ-rechten of die van migranten bedreigd worden, is dit om onze positie te ondermijnen. Hoe sterker we samen staan, hoe zwakker de machthebbers staan.

De Pride is al jarenlang een verzamelplaats voor LGBTQ-mensen om samen hun eigenheid te vieren. Lokale edities zoals Antwerp Pride versterken dit. Laat er ons voor zorgen dat de Pride ook terug meer een moment van strijdbaarheid wordt om LGBTQ-rechten te verdedigen, in het bijzonder voor erg kwetsbare groepen zoals LGBTQ-vluchtelingen, en bij te dragen aan de strijd voor een nieuwe samenleving gebaseerd op gelijkheid en respect. De strijd voor LGBTQ-rechten is noodgedwongen een strijd voor socialisme.

Strijden voor het recht om te leven zoals we dat willen. Strijden voor een degelijk leven voor iedereen 

In steeds meer landen kunnen mensen van hetzelfde geslacht huwen, maar de gelijkheid van LGBTQI-mensen (1) op zowel juridisch als feitelijk vlak is verre van gerealiseerd. Er is sprake van marginalisering van bepaalde groepen en van discriminatie tegen mensen van de LGBTQI-beweging, die door conservatieven wordt voorgesteld als een bedreiging voor het traditionele gezin. Dit wordt versterkt door het gebrek aan middelen voor de openbare diensten en andere aanvallen op onze sociale verworvenheden. Delen van het establishment maken schaamteloos gebruik van verdeeldheid om de aandacht af te leiden van de diepgaande woede tegen de armoede en de enorme economische ongelijkheid. Ze spelen in op homofobie, seksisme, een anti-migrantengevoel of andere vooroordelen.

Artikel door Emily (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De wet of het systeem veranderen?

Zo zien we hoe verschillende Amerikaanse staten in volle presidentscampagne een stap achteruit zetten op vlak van LGBTQI-rechten door een wet te stemmen onder de naam “Religious Freedom Restoration Act.” De tekst van deze federale wet had in 1993 een progressief element, het doel was om mensen van de First Nations (2) te beschermen. Maar in tijden van crisis wil de heersende klasse de aandacht afleiden van de echte problemen zoals economische onrechtvaardigheid. De wet wordt in handen van deze delen van het establishment omgevormd tot zijn tegendeel. Verschillende zuidelijke staten pasten de wet aan om de “christelijke conservatieve waarden te beschermen.” Daarbij wordt discriminatie van LGBTQI-mensen wettelijk mogelijk in naam van godsdienstvrijheid. Deze groep is al oververtegenwoordigd onder de werklozen, daklozen, … en nu wordt het dus wettelijk mogelijk om hen een job, huisvesting, gezondheidszorg, … te weigeren op basis van hun seksuele geaardheid en/of hun genderidentiteit.

Dit voorbeeld maakt duidelijk dat een wetsverandering, zoals die van 2015 waarmee het huwelijk voor iedereen in de VS werd opengesteld, niet volstaat. Het feit dat het christendom net als andere monotheïstische godsdiensten homoseksualiteit verwerpt, heeft op zich weinig met religie te maken. Bij afwezigheid van een eengemaakte strijd voor de rechten van werkenden en de meest onderdrukte lagen van de bevolking, waaronder veel LGBTQI-mensen, kan de heersende klasse steeds teruggrijpen naar een verdeel-en-heersbeleid. Het is altijd gemakkelijker om de aandacht af te leiden in de richting van enkele zondebokken.

Godsdienst: oorzaak of middel van discriminatie?

Bij geweld tegen LGBTQI-mensen worden godsdienst en cultuur vaak gebruikt om het geweld te rechtvaardigen en de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer te leggen. De gebruikte logica doet denken aan de ‘verkrachtingscultuur’: “Hij/zij heeft het zelf gezocht”, “Hij/zij moet zich maar niet zo kleden”, “Hij/zij moet zich maar niet zo gedragen”, waarbij het dragen van een minirok of kledij die niet binnen een bepaalde sociale norm valt of het hebben van een specifieke seksuele geaardheid of genderidentiteit het centrale probleem zou zijn. Dit gaat vaak gepaard met een banalisering van het gepleegde geweld. Het gerecht stapt een heel eind mee in deze logica die vaak leidt tot erg lichte straffen voor geweldplegers.

Deze logica bereikt een hoogtepunt in autoritaire en repressieve landen zoals Marokko waar slachtoffers van homofoob geweld sneller en zwaarder veroordeeld worden dan hun aanvallers. De criminalisering van homoseksualiteit heeft er zoals elders niets met religie te maken, het is een van de vele instrumenten van dominantie door het establishment.

Voor een feestelijke maar ook een strijdbare Pride

Ook in België zijn er nog tal van problemen. Er is geen criminalisering van LGBTQI-mensen zoals in Marokko en er zijn meer rechten dan in de meeste Amerikaanse staten, maar er blijft een hele weg af te leggen. Geweld tegen LGBTQI-mensen blijft net als seksistisch geweld (soms gaan beiden samen) bestaan en wordt gebanaliseerd. Zeker voor transseksuelen is er nog veel verbetering mogelijk. Dit jaar heeft de Pride transseksualiteit als centraal thema. De wet van 2007 voorziet nog steeds in een psychiatrische aanpak en de mogelijkheid van gedwongen sterilisatie van mensen die een wettelijke erkenning van hun gender willen.

Het antwoord op homofobie, lesbofobie of transfobie mag zich niet beperken tot een repressieve aanpak die inefficiënt is om geweld te voorkomen. Sensibilisering rond dit thema is erg belangrijk, maar volstaat niet, zeker niet in het kader van een chronisch gebrek aan middelen voor het onderwijs. Een wetsverandering of een sensibiliseringscampagne kunnen belangrijke stappen vooruit vormen, maar zullen geen definitief einde maken aan discriminatie op basis van seksuele geaardheid of genderidentiteit. We moeten strijden tegen het kapitalisme en de heersende klasse die ons verdeelt en uitbuit. Enkel dan kunnen we echt beginnen spreken over gelijkheid. Laat ons aan de Pride ook een militant karakter geven en samen strijden tegen alle vormen van discriminatie en onderdrukking.

 

(1) LGBTQI : Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transgenders, Queers, Interseksen

(2) First Nations = inheemse bevolking, de ‘indianen’.

[divider]

Marokko veroordeelt slachtoffers homofoob geweld

Begin maart werden twee jonge mannen fysiek aangevallen in Beni Mellal (tussen Fes en Marrakech). Ze werden door hun buren naakt door de straten gesleurd. Beelden van deze vreselijke homofobe aanval gingen de wereld rond. Het leidde ook tot een optreden van het Marokkaanse gerecht… om de twee jonge mannen te veroordelen! Homoseksualiteit is nog steeds verboden in het land. De propaganda stelt dat het werd ingevoerd door het kolonialisme. Een van de meest agressieve aanvallers kwam ervan af met een maand celstraf met uitstel. De slachtoffers van het homofoob geweld zitten in de gevangenis, de daders gaan vrijuit. Hiermee versterkt het Marokkaanse regime bestaande homofobie in de samenleving. En het is een opstap naar grootschaliger repressie en inperking van politieke vrijheden voor alle minderheden en alle groepen die voor hun rechten opkomen, in de eerste plaats de werkende bevolking, de jongeren en de armen.