Tag: Groot-Brittannië

De Britse conservatieven hebben de handschoen opgenomen om de strijd tegen de vakbonden op te voeren. Ze willen met hun Trade Union Bill verder gaan dan wat ooit door Thatcher werd opgelegd. De vakbonden moeten tegen dit wetsvoorstel ingaan en alle krachten inzetten om zowel deze wet weg te krijgen als het verzet tegen de aanhoudende besparingen op te voeren.

Artikel door Bill Mullins en Rob Williams

Het vreselijke plan van de Tories om nog meer antivakbondswetten voor te stellen, heeft veel strijdbare syndicalisten geschokt. Een van de grootste misdaden van New Labour was overigens dat de bestaande antivakbondswetten niet werden afgeschaft. In de 13 jaar dat Blair en Brown aan de macht waren, bleven deze wetten gewoon bestaan. Cameron en co kunnen er nu op voortbouwen.

Veel vakbondsleiders die doorgaans zwijgen over bredere of maatschappelijke thema’s zien zich nu genoodzaakt om sterke uitspraken te doen. Zo verklaarde Mike Whelan van de vakbond Aslef (treinbestuurders) aan The Guardian dat de voorstellen doen denken aan het vakbondsbeleid van nazi-Duitsland. Paul Kenny van de vakbond GMB was voorzichtiger en stelde dat deze maatregelen “ervoor zouden zorgen dat de werkgevers nog minder naar het personeel luisteren.”

Minister Sajid Javid verklaarde: “De regering zal de vakbondsrechten afwegen met de rechten van de werkende bevolking”. Alsof de vakbonden de werkenden niet vertegenwoordigen. Op de hypocrisie van de conservatieven staat geen grenzen.

Collectieve actie criminaliseren

Het voorstel van de Tories omvat maatregelen om delegees en andere vertegenwoordigers van het personeel die een stakingspiket organiseren te criminaliseren. Er komt een richtlijn waardoor er aan een piket maximum zes personen mogen staan. Deze richtlijn bestaat al, maar nu zullen er ook strafrechtelijke vervolgingen aan gekoppeld worden. Er wordt ook een verplichting ingevoerd om de politie een naam te geven van de persoon die het piket organiseert. Deze persoon kan dan ook vervolgd worden.

Andere maatregelen in de nieuwe voorstellen zijn:

• Het recht van de werkgever om stakingsbrekers in te zetten via interimarbeid
• Een dubbele drempel voor vakbonden in de transportsector, gezondheidszorg, onderwijs en andere delen van de publieke sector. Minstens 50% van de stemgerechtigde leden moeten aan een stemming deelnemen, de vakbond moet de werkgever exact meedelen wie gevraagd wordt om te staken en waar die juist werken. Vervolgens moet 40% van de stemgerechtigde leden effectief voor stakingsactie stemmen.

The Guardian gaf een voorbeeld: als 100 leraars gevraagd worden om te staken, dan moeten er minstens 50 aan de stemming hierover deelnemen. En daarvan moeten er minstens 40 voor stakingsactie stemmen. Met andere woorden, 80% moet voor staking zijn.

• Er moet minstens om de vier maanden een nieuwe stemming over stakingsacties zijn.
• Een staking moet minstens twee weken op voorhand aangekondigd worden zodat het management de tijd heeft om op legale wijze stakingsbrekers in te zetten via interimkantoren.
• De faciliteiten voor delegees worden drastisch afgebouwd in de publieke sector, dit wordt al opgestart onder de ambtenaren.
• Er wordt voorgesteld om het politieke fonds van de vakbonden aan banden te leggen. Dit zou niet beperkt worden tot wie geld aan Labour geeft (op dit ogenblik ongeveer 25 miljoen pond per jaar), maar het zou alle politieke fondsen van vakbonden omvatten.
• Als kers op de taart wordt de vakbonden gevraagd om te betalen voor de regeringsverantwoordelijke die op de antivakbondswetten moet toezien. Het is alsof aan gevangenen wordt gevraagd om het loon van de gevangenisdirecteur te betalen.

Lessen uit het verleden

Het doet denken  aan wat voorgesteld werd onder de regeringen van Harold Wilson (Labour) in 1968 en Ted Heath (Tories) in 1971. Strijd zorgde er toen voor dat de aanvallen op de vakbond werden afgewend. Het is belangrijk dat syndicalisten lessen trekken uit die bewegingen.

De regering van Wilson stelde voor om het stakingsrecht te beperken waarbij elke delegee die een “illegale staking” uitriep, kon opgepakt worden. Het voorstel haalde het niet omdat er teveel syndicaal protest tegen was. In 1970 probeerde de nieuwe regering van Ted Heath het nogmaals door te voeren met de Industrial Relations Bill (nadien omgedoopt tot Industrial Relations Act). Ook dit botst op strijd met een golf van wilde stakingen die vooral gedragen werden door het the Liaison Committee for the Defence of Trade Unions (LCDTU), een front van de Communistische Partij.

Deze beweging van onderuit dwong de vakbondsfederatie TUC tot actie en in 1971 organiseerde het een betoging met meer dan 200.000 aanwezigen, vooral syndicalisten uit de industrie. Het was daar dat de slogan “Kill the Bill” voor het eerst op officiële pankartes van de vakbonden verscheen. De slogan ging gepaard met de afbeelding van een delegee in de gevangenis.

De beweging was zo sterk dat de vakbondsfederatie TUC drie vakbonden moest uitsluiten toen die de nieuwe regels aanvaardden. Het ging onder meer om de drukkersvakbond Sogat. Uiteindelijk werd de hele wet een klucht. De nationale vakbonden kregen hoge boetes, maar de overheid en de rechtbanken waren niet in staat om de stakingsacties te stoppen.

Regeringsvoorstel stoppen!

De vakbonden hebben niet meer dezelfde numerieke sterkte als voorheen. Eind jaren 1970 waren er 13 miljoen vakbondsleden, nu zijn dat er nog 6,4 miljoen. Maar desondanks kunnen de nieuwe aanvallen op de vakbondsrechten leiden tot een onofficiële of zelfs een officiële beweging die de regering een nederlaag kan toebrengen, net zoals de regering van Ted Heath begin jaren 1970 moest inbinden.

Het National Stop Stewards Network (NSSN) speelde de afgelopen vijf jaar een belangrijke rol in het mobiliseren van strijdbare syndicalisten om de druk op de leiding op te voeren zodat strijd tegen het besparingsbeleid wordt georganiseerd. NSSN zal nu een rol spelen in het opzetten van acties tegen de antivakbondswetten.

Er komt een protestactie tijdens het vakbondscongres van 13 september. Met die actie zal van de vakbondsfederatie TUC geëist worden dat een grote betoging wordt georganiseerd als opstap naar verdere acties. Deze betoging kan in de herfst op het ogenblik dat de antivakbondswetten naar het parlement gaan. De betoging kan aangegrepen worden als startpunt van een actieplan met een 24-urenstaking tegen de antivakbondswetten, gekoppeld aan verzet tegen de harde besparingen. Met een eerste actie aan het vakbondscongres wordt een stap gezet om in alle regio’s gelijkaardige acties te houden.

Vorig jaar gingen 704.000 arbeidsdagen ‘verloren’ door stakingen. Dit cijfer kan verder oplopen. Dat is waarom de Tories de vakbonden nu al willen kortwieken. Maar dit kan wel eens tot grotere sociale onrust leiden naarmate de werkenden beseffen dat ze de verdediging van hun vakbonden zelf moeten opnemen. De enige manier waarop werkenden zich efficiënt op de werkvloer kunnen verdedigen, is immers door zich met de vakbond te organiseren.

Het is geen toeval dat de antivakbondswetten een week na de rampzalige besparingsbegroting werden voorgesteld. Er wordt nogmaals 12 miljard pond bespaard terwijl de vorige regering in totaal 80 miljard pond bespaarde. Mogelijk speelde de breed gedragen staking van de Londense metro een rol in de timing van de conservatieve voorstellen. Die staking toont overigens de kracht van de vakbonden en van de georganiseerde arbeidersbeweging, een kracht waarmee zowel de antivakbondswetten als de besparingen kunnen gestopt worden.

Afgelopen zaterdag waren er tienduizenden betogers in het centrum van Londen. De schattingen lopen uiteen van 70.000 tot meer dan 200.000. Aanleiding voor de massale betoging was de woede en het verzet tegen de besparingsagenda van de conservatieve regering.

De sfeer op de betoging was erg levendig. De omvang van de betoging maakte duidelijk dat de strijd tegen de plannen van Cameron begonnen is, en dat amper zes weken na de verrassende overwinning van de conservatieven in de parlementsverkiezingen.

Na een eerste reeks sprekers die door de organisatoren van de People’s Assembly waren uitgenodigd, begon de betoging door de stad om te eindigen aan het parlement. Veel individuen en groepen betogers namen nooit eerder deel aan een betoging. Er waren heel veel jongeren. Velen stelden dat we niet mogen wachten en toekijken hoe een nieuwe aanval op de levensstandaard wordt doorgevoerd terwijl tegelijk de rijken steeds rijker.

Er waren heel veel vakbondsleden op de betoging, maar deze keer niet zozeer in grote vakbondsblokken. Die vakbondsblokken zijn een inspirerend en belangrijk kenmerk van vakbondsbetoging.

Velen droegen zelfgemaakte slogans mee, vaak met inventieve of grappige boodschappen en slogans tegenh et besparingsbeleid. De honderden borden van de Socialist Party en de Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC), waren snel verdeeld. Duizenden pamfletten van de Socialist Party werden uitgedeeld, op het pamflet werd ingegaan op de nood aan een 24-urenstaking. Dat idee werd door velen opgepikt.

Langs het parkoers had TUSC een eigen podium met activisten die op 7 mei kandidaat voor TUSC waren die er het woord namen. Later op de dag had de Socialist Party ook een podium aan Whitehall, met sprekers zoals Tony Mulhearn die in de jaren 1980 mee leiding gaf aan de strijd van het stadsbestuur van Liverpool tegen de besparingen.

Aan Parliament Square, waar de betoging eindigde, was er een reeks officiële sprekers. Het ging om vakbondsleiders, zangeres Charlotte Church, comedians Russell Brand, Mark Steel en Francesca Martinez, en diverse politici. Er werd hard ingegaan tegen de plannen van de conservatieven om een hard besparingsbeleid te voeren terwijl de armsten en meest kwetsbaren al hard geleden hebben onder de vorige besparingen. Marina Prentoulis van de Griekse partij Syriza riep op tot solidariteit met het Griekse volk in de strijd tegen de besparingsdictaten van de trojka, de EU, ECB en het IMF.

Jeremy Corbyn, de linkse kandidaat in de verkiezing van een nieuwe voorzitter van Labour, kreeg een groot applaus voor zijn uithaal naar de enorme ongelijkheid in de samenleving. Hij wees erop dat de rijkste 100 mensen evenveel rijkdom hebben als 36% van de bevolking.

Alle sprekers waren het eens over hun verzet tegen de Tories. Die werden door amper 24% van de geregistreerde kiezers gekozen en hebben geen mandaat voor de harde besparingen en nieuwe aanvallen op vakbondsrechten. Len McClusky, algemeen secretaris van de vakbond Unite, stelde dat 64% tegen de Tories had gestemd. Deze regering heeft “geen legitimiteit” om de aanvallen verder te zetten, verklaarde hij.

De gevolgen van het besparingsbeleid werden door alle sprekers duidelijk gemaakt, maar er was minder duidelijkheid over wat er nu concreet moet gedaan worden om dit te stoppen.

John Rees van de People’s Assembly stelde terecht dat “een betoging niet zal volstaan”. Hij zei dat er massale actie nodig is met “protestacties, meetings en directe actie”. De voorstellen gingen niet verder dan een oproep om het partijcongres van de conservatieven later dit jaar “te belegeren” en om het verzet nationaal uit te bouwen.

Ook Len McCluskey, voorman van een de grootste vakbonden, stelde dat de “strijd doorgaat”, maar ging niet verder dan een oproep tot “solidariteit” en “gemeenschapszin”.

Mar Serwotka, algemeen secretaris van de ambtenarenbond PCS, daarentegen verklaarde dat het niet volstaat om aan te klagen wat fout gaat, maar dat we ook iets moeten doen. Hij kreeg een enorm applaus toen hij deze vraag stelde: “Zes en een half miljoen vakbondsleden, waarom zouden we niet samen staken?” Hij stelde dat we door het werk neer te leggen de regering kunnen stoppen.

De Socialist Party is het daarmee eens. Massale acties waaronder grote betogingen zijn erg belangrijk in de opbouw van massaal verzet tegen het besparingsbeleid, maar dit moet verbonden worden met een plan van syndicale acties tegen de besparingen en de aanvallen op de vakbondsrechten. De vakbonden moeten een algemene 24-urenstaking voorbereiden. De georganiseerde arbeidersklasse kan met een duidelijk anti-besparingsbeleid een campagne leiden waarmee de Tories in het defensief worden geduwd en uiteindelijk uit de regering verdwijnen.

Een succesvolle beweging tegen de besparingen moet 100% anti-besparing zijn. Er zijn geen ‘aanvaardbare’ niveaus van besparingen mogelijk, elke besparing raakt iemand, een familielid, collega op het werk of een buur. Kortom, de samenleving wordt als geheel geraakt.

Een parlementslid van Labour, Kate Osamor, stelde dat ze haar zetel in het parlement zou gebruiken om in naam van de beweging tegen de besparingen te spreken. Over de enorme besparingen door Labour-gemeenteraden had ze niets te zeggen, over de steun van Labour aan de besparingen van de Tories voor 30 miljard pond zei ze evenmin iets. Het groene parlementslid Caroline Lucas kreeg veel steun voor haar uitspraken tegen het besparingsbeleid, maar ze nam geen afstand van de besparingen door de groene meerderheid in de gemeenteraad van Brighton.

Martin McGuinness, vicepremier van Noord-Ierland, beweerde dat Sinn Fein een “antibesparingspartij” is. Hij verklaarde dat Sinn Fein “trots” is dat het in het Noord-Ierse parlement “besparingen stopte”. Als onderdeel van de meerderheid in het parlement van Stormont heeft Sinn Fein nochtans heel wat aanvallen op de rechten van werkenden en heel wat besparingen goedgekeurd, onder meer op de pensioenen in de publieke sector. Sinn Fein betwist delen van de besparingen, maar zegt tegelijk dat de belastingen voor grote bedrijven naar beneden moeten. De retoriek van Sinn Fein tegen besparingen heeft vooral te maken met de slechte resultaten die de partij in de Britse parlementsverkiezingen haalde, een slecht resultaat dat verbonden is met de onpopulaire besparingen.

De kwestie van politieke vertegenwoordiging van de antibesparingsbeweging en de werkende bevolking kwam niet aan bod bij de officiële sprekers. Jeremy Corbyn verwees niet naar zijn kandidatuur voor de leiding van Labour, maar bracht een voor de rest uitstekende toespraak over 150 jaar van klassenstrijd en hoe de Labour Party hieruit was ontstaan en belangrijke toegevingen bekwam.

De Socialist Party hoopt dat Jeremy Corbyn het goed zal doen in de verkiezingen binnen Labour, maar denkt niet dat het realistisch is dat links de controle over die partij kan halen. Labour is al lang geen organisatie van de werkende klasse meer. De partijleiders stappen volledig mee in een openlijk pro-kapitalistische agenda.

Er is dringend nood aan een nieuwe massale arbeiderspartij die activisten tegen het besparingsbeleid, vakbondsmilitanten, milieu-activisten, … bijeenbrengt. Om succesvol te zijn, moet zo’n partij zich niet alleen tegen de besparingen verzetten, maar ook een socialistisch alternatief op besparingen en kapitalistische crisis aanreiken.

Bij het begin en einde van de betoging waren er alles samen 30 sprekers, maar voor TUSC dat met 748 antibesparingskandidaten aan de verkiezingen deelnam en 118.000 stemmen haalde, was er geen ruimte. Het bleef bij algemene toespraken over het “herdenken” van onze samenleving, over “sociale rechtvaardigheid”, … De actrice Julie Hesmondhalam gebruikte wel het s-woord, zij stelde terecht dat “socialisme geen anachronisme is”.

De Socialist Party is het daarmee eens. Een socialistisch programma dat ingaat tegen alle besparingen en oproept voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratisch publiek bezit, kan het begin vormen om de aanvallen op de werkende bevolking en de armen te stoppen en te bouwen aan een samenleving ten dienste van de meerderheid van de bevolking en niet de kapitalistische elite.

In de peilingen liggen Labour en de Tories nek aan nek. Dat is een vernedering voor Labour. Na vijf jaar van harde aanvallen op de werkende bevolking, van loonsverlagingen en jobverlies, van besparingen in de openbare diensten, … slaagt Labour er niet in om de Tories achter zich te laten.

Er is een groeiende woede tegen de aanhoudende voorstellen van een transfer van arm naar rijk waarbij de gewone bevolking voor de crisis opdraait terwijl de bankiers hun bonussen incasseren en de rijken steeds rijker worden.

Labour moest dit uiteindelijk toegeven en haastte zich om uitspraken te doen tegen belastingontduikende miljonairs. Het leverde meteen wat vooruitgang in de peilingen op. De Tories raken ook in paniek. Toen Labour beperkte extra middelen voor de gezondheidszorg aankondigde, kwamen de conservatieven snel met beloftes zonder uit te leggen waar ze het geld hiervoor zouden vinden.

We begrijpen dat velen nog voor ‘het minste kwaad’ zullen stemmen om de conservatieven weg te krijgen. Anderen zullen op partijen als de Scottish National Party (SNP) of de Groenen stemmen of gewoon niet stemmen.

Labour blijft een kapitalistische partij die voor een besparingsbeleid staat en niet bereid is om buiten de lijntjes van de neoliberale logica te kleuren. De schaduwminister van welzijn, Rachel Reeves, beloofde al om strenger te zijn dan de huidige regering.

In het verkiezingsmanifest van Labour wordt beloofd om de schuld elk jaar te verlagen. De partij wil zich als ‘fiscaal verantwoordelijk’ voorstellen. Labour wil de huidige overheidsuitgaven beperken om tot een begrotingsoverschot te komen en dit “liefst zo snel mogelijk”. Labour-leider Milliband verklaarde: “Ik ga naar verkiezingen en doe wat geen enkele andere Labour-leider deed, ik zeg namelijk dat de uitgaven buiten de beschermde domeinen – gezondheidszorg, onderwijs, ontwikkelingshulp – zullen verminderen tot we een evenwicht hebben. Duidelijker kan niet.”

En zelfs in de ‘beschermde domeinen’ zoals gezondheidszorg en onderwijs zullen niet de nodige middelen voorzien worden om degelijke dienstverlening aan te bieden. Labour zal evenmin terugkomen op privatiseringen. En de harde besparingen op lokaal vlak zullen gewoon doorgaan.

Velen zullen Labour stemmen omdat ze dat zien als enig alternatief op de huidige regering van Tories en Liberaal-Democraten, maar onder een Labour-regering zal het huidige beleid verder gezet worden. Vakbondsleiders die vandaag oproepen om Labour te stemmen, zullen aan hun leden mogen uitleggen waarom die hun job verliezen onder een Labour-regering en in veel gevallen ook onder Labour-gemeentebesturen.

Mogelijk komt er een verlaging van de inschrijvingsgelden voor studenten, maar het fundament van zware studieschulden blijft overeind. Samen met een onzekere toekomst inzake werkgelegenheid en huisvesting, bedreigt die schuldenlast de toekomst van jongeren. Het onderwijs zal bovendien jaarlijks meer dan 1 miljard pond moeten besparen, dat komt neer op 20.000 voltijdse jobs.

Besparingen zijn eigen aan het kapitalisme, alle partijen die de logica van het winstsysteem aanvaarden verdedigen de belangen van de 1% rijksten. De kapitalisten willen hun winsten behouden en dit kan enkel ten koste van de levensstandaard van de werkenden en delen van de middenklasse.

Alle maatregelen worden afgemeten aan de hand van wat nodig is voor de ‘markten’, maar wat zijn die markten? Het zijn de grote bedrijven, de bankiers en speculanten, de superrijken. Als de markten besparingen eisen, gaan alle gevestigde politici daartoe over.

Socialisten hebben een ander vertrekpunt, namelijk wat nodig is voor de meerderheid van de bevolking en de mensheid in het algemeen. We verwerpen de logica van de grote bedrijven. Waarom zouden we een systeem verdedigen dat enkel de winsten van een kleine minderheid verdedigt ten koste van de overgrote meerderheid van de bevolking? Waarom de bestaande rijkdom en middelen niet inzetten voor de meerderheid van de bevolking en de samenleving in het algemeen? Waarom de middelen niet gebruiken voor onze belangen in plaats van toe te laten dat ze verdwijnen naar belastingparadijzen of ongebruikt in de kas van  de grote bedrijven blijven zitten, zoals het geval is met 850 miljard pond op dit ogenblik.

De Socialist Party komt op voor de nationalisatie van de banken en grote bedrijven. Dat zou een eerste stap zijn om met de gemeenschap democratische controle op de beschikbare middelen te bekomen en de middelen te kunnen afstemmen op de behoeften. Er is nood aan betaalbare en degelijke huisvesting, ziekenhuizen met personeel, … Jongeren zijn de toekomst, ze moeten toegang hebben tot gratis onderwijs, een opleiding, jobkansen en huisvesting.

Partijen zoals de Groenen, SNP en Plaid Cymru beweren tegen de besparingen in te gaan en winnen hierdoor aan populariteit. Uiteindelijk zullen zij ook moeten duidelijk maken of de woorden aan daden gekoppeld worden. Waar ze op lokaal of nationaal vlak aan de macht zijn, voeren ze evengoed een besparingsbeleid. Deze partijen gaan niet tegen het kapitalisme in.

De Socialist Party neemt deel aan de Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC) dat de kwestie van politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse stelt. Toen The Guardian haar lezers vroeg welk programma Labour moest aannemen, dan kwamen ze uit bij de voorstellen die TUSC naar voor schuift. Het feit dat kiezers in Engeland stelden voor SNP te willen stemmen omwille van de antibesparingsretoriek, wijst op het potentieel voor een partij die echt tegen de besparingen ingaat. Het gebrek aan media-aandacht en het stilzwijgen van de Labourgezinde vakbondsleiders zorgt er echter voor dat TUSC weinig bekend is.

Maar door aan de verkiezingen deel te nemen met 135 kandidaten in de parlementsverkiezingen en meer dan 700 kandidaten in lokale verkiezingen, stellen we de noodzaak van een arbeiderspartij met een socialistisch programma. Zo’n partij die gesteund wordt door de vakbonden zou een brede steun kunnen krijgen om in te gaan tegen de besparingen.

Wat ook het resultaat van de verkiezingen zal zijn, de volgende regering zal nieuwe aanvallen op de werkende bevolking uitvoeren. We zullen verder moeten bouwen aan een alternatief van onderuit, de verkiezingsdeelname van TUSC is deel van dat proces.

Artikel door Hannah Sell, Socialist Party. Verslagen vanuit verschillende delen van het land

Bij het schrijven van dit artikel maakten tot twee miljoen werkenden uit de Britse publieke sector zich op om het werk neer te leggen. De stakingsdag vond plaats op 10 juli, J10. De brandweer bereidt zich voor op acht actiedagen tegen de aanval op de pensioenen. Duizenden andere werkenden komen op lokaal vlak op voor hun levensstandaard in dit zogenaamde economisch herstel waar ze niet veel van merken.

Deze dag van gecoördineerde stakingsactie had al veel vroeger moeten komen. De aanvallen op de lonen gingen gepaard met een afbouw van de openbare diensten. De afgelopen vier jaar werden we stelselmatig geconfronteerd met loonbevriezingen in de publieke sector. Hierdoor heeft het personeel in de publieke sector jaarlijks gemiddeld 3.700 pond verloren. De regering wil de loonstop nu doorzetten tot in 2018.

Deze staking komt tien maanden voor de volgende parlementsverkiezingen en heeft dus een groot belang. Het is een waarschuwing voor alle besparingspartijen die deel zullen uitmaken van de volgende regering en het geeft aan dat de werkenden actief willen opkomen voor hun rechten.

Een aantal analisten vestigden tot nu toe hun hoop in het uitblijven van een meer veralgemeende strijd tegen het besparingsbeleid. In de Financial Times stelde Janan Ganesh bijvoorbeeld dat rechts al weg kwam met “meer besparingen dan wat Thatcher destijds probeerde.” (8 juli)

Het is echter een grote fout als gedacht wordt dat strijd niet meer op de agenda staat. Het klopt dat de rechtse vakbondsleiders er alles aan deden om strijd te vermijden, zeker na de prachtige beweging die ontwikkelde in 2011. En het klopt dat dit onvermijdelijk het zelfvertrouwen van de regering om verder te gaan met de besparingen heeft aangesterkt en het vertrouwen van de werkenden in de mogelijkheid om er tegen in te gaan heeft aangetast.

Maar de enorme woede die onder de oppervlakte van de samenleving al langer aan het groeien is, zal op een bepaald ogenblik een uitdrukking vinden. Na 10 juli moet de strijd tegen het besparingsbeleid worden opgedreven. Het ziet er niet naar uit dat het zogenaamde ‘economische herstel’ ook echt herstel zal betekenen voor de levensstandaard van de werkenden. Enkel de superrijken halen voordeel uit de kredietzeepbellen en de dominantie van de financiële sector leidt tot het vooruitzicht van een nieuwe crisis.

We moeten 10 juli aangrijpen voor verdere gecoördineerde acties in de opbouw naar een algemene 24-urenstaking met de vakbonden van zowel de publieke als de private sector. Naast  het verzet tegen besparingen, privatiseringen en looninleveringen moet deze staking ook actief opkomen voor het stopzetten van nulurencontracten en voor een minimumloon van minstens 10 pond per uur. Dat zou enthousiast onthaald worden door de miljoenen jongeren die vooralsnog amper bij de vakbonden betrokken zijn. Een algemene staking zou ook moeten opkomen voor de intrekking van de bestaande anti-syndicale wetten.

Het feit dat de sociaaldemocratische Labour-partij zich volledig op de grote bedrijven richt, bevestigt eens te meer dat het enkel de belangen van het kapitalisme verdedigt. Zelfs de meest bescheiden maatregelen om de levensstandaard van de arbeiders te verbeteren, zijn een brug te ver voor de sociaaldemocratie. Tenzij de partij ertoe gedwongen wordt, net zoals andere kapitalistische partijen dit enkel doen als ze er door een massabeweging tot gedwongen worden.

De historische overwinning van het minimumloon van 15 dollar per uur in Seattle toont aan dat werkenden kunnen winnen. Maar het toont ook dat de arbeidersbeweging haar eigen ‘politieke vleugel’ moet uitbouwen. Kshama Sawant werd in Seattle verkozen waardoor de beweging voor 15 dollar een consequente stem kreeg in de gemeenteraad.

Socialisten roepen alle strijdbare syndicalisten op om van 10 juli de start te maken van een nieuwe fase in de opbouw van de arbeidersbeweging. Werkenden vormen de overgrote meerderheid in de samenleving en ze hebben potentieel een enorme macht, niet alleen om onze lonen en openbare diensten te verdedigen maar ook om de wereld te veranderen.

Hiertoe moeten de arbeiders en hun gezinnen hun graad van organisatie versterken, zowel op syndicaal vlak door de uitbouw van strijdbare vakbonden als op politiek vlak met een massale partij die belangen van onze klasse verdedigt tegenover die van de 1% rijksten.