Tag: gezondheidszorg

De organisatoren van de voor 13 september in Brussel geplande betoging van personeelsleden van de gezondheidszorg hebben vernomen dat “de maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad de betoging niet toelaten”. Ze doen een oproep aan Philippe Close, burgemeester van Brussel, en aan de andere politiek verantwoordelijken.

Deze open brief werd ondertekend door 620 zorgwerkers uit ziekenhuizen in België (onder de publicatie van de brief in Le Soir vind je de lijst)

Meneer de Burgemeester, dames en heren,

We hebben met verbazing en verontwaardiging kennis genomen van uw intentie om onze “Grote Betoging van de Gezondheidszorg” op zondag 13 september tegen te houden. Deze al lang geplande actie eist meer middelen voor onze beroepen en van ons systeem van gezondheidszorg om op elk moment de toegang tot kwaliteitsvolle zorg te garanderen, evenals een echt welzijn op het werk. De Covid-crisis heeft aangetoond in welke mate het in de afgelopen jaren gevoerde beleid ons vermogen heeft vernietigd om op een waardige manier zorg te verlenen. In dat kader is uw besluit voor ons onbegrijpelijk en maakt het ons bijzonder boos.

Uw rechtvaardiging is de gezondheidssituatie in het land. In ditzelfde land zullen we binnenkort echter 10.000 fans toelaten in het Sclessin stadion, we tolereren duizenden bezoekers per dag in pretparken en onbeperkt gebruik van winkelstraten zoals de Nieuwstraat in Brussel. Al deze risicovolle bijeenkomsten zijn toegestaan, maar tegelijk moeten we vaststellen dat het maatschappelijk protest gemuilkorfd blijft.

Veel grotere risico’s in het dagelijks leven

Laten we benadrukken dat de gebeurtenis waar we het hier over hebben, gaat over hulpverleners, de mensen die al maanden worden toegejuicht. Laten we duidelijk maken dat we in staat zijn om de regels van fysieke afstand en het dragen van maskers toe te passen en af te dwingen. Maar laten we u er vooral aan herinneren dat we al maandenlang flexibel moeten zijn met de gezondheidsregels, die essentieel zijn in ons werk. We moesten werken met niet-conforme maskers, soms zelfs zonder maskers. Maskers die om de 4 uur moesten worden verwisseld, waren ineens een hele dag bruikbaar. We moesten werken zonder beschermende pakken, zonder tests … We moesten wekenlang gescheiden blijven van onze gezinnen en onmogelijke uren werken. We moesten leven met het risico, voor onszelf en onze patiënten. Laten we het niet eens hebben over wat we in de rust- en verzorgingstehuizen hebben meegemaakt.

Velen van ons hebben echt alles gegeven, fysiek, mentaal, en nu zijn we aan het einde van ons latijn. We willen geen helden zijn. Niemand zou moeten vrezen voor zijn of haar gezondheid op het werk. We zijn verzorgenden, mensen die andere mensen verzorgen. Maar we hebben stand gehouden. Omdat we onze beroepen belangrijk  vinden, net als onze patiënten en onze collega’s. Omdat we eerst door de noodsituatie zijn gegaan, ondanks de onrechtvaardigheid ervan. We zijn flexibel, begripvol en ondersteunend geweest, zoals we dat al jaren zijn.

Nauwelijks lessen geleerd uit de tragedie…

De problemen van de onderfinanciering in de gezondheidszorg zijn niet nieuw. De huidige ramp had inderdaad voorkomen kunnen worden. Het had voorkomen moeten worden. Wij stellen al jaren de vernietiging van onze beroepen aan de kaak en de risico’s die dit met zich meebrengt voor onze patiënten, nu en in de toekomst. Om iedereen te kunnen behandelen, moet er voldoende personeel zijn, met fatsoenlijke werkomstandigheden, om een humaan onthaal en opvolging te garanderen. Anders is het vanaf de eerste crisis, of het nu gaat om een kleine (ziekteverzuim, een gecompliceerd geval in een ziekenhuis, een uitgeputte collega…) of grote crisis, de bevolking, maar ook wijzelf die de prijs betalen. Nog geen jaar geleden hebben onze directies ons uitgelegd dat we geduld moesten hebben, dat er geen geld was, dat het niet afhankelijk was van de directies maar van de ministers, maar dat we onze patiënten niet in de steek konden laten. Het is tragisch dat er een pandemie en duizenden zieke en dode mensen nodig waren om een blik te werpen op onze eisen. Toch is er, ondanks de schijnwerpers die sinds het begin van de crisis op ons zijn gericht, te weinig veranderd.

Leg ons niet het zwijgen op!

Een aantal van ons werkt in instellingen en ziekenhuizen die openbaar zijn of gedeeltelijk gefinancierd worden door de staat, de gewesten, de gemeenten … Het is dus ook in uw naam dat we in de gevarenzone zijn gestuurd. U behoort tot de werkgevers die in woorden hun solidariteit met onze situatie betuigen. Sommigen van u applaudisseerden op het balkon en u bedankte ons in uw toespraken. Maar nu we ons recht om te betogen willen uitoefenen, bent u nergens meer solidair mee en probeert u ons zelfs tegen te houden! Als werkgever luistert u niet alleen niet naar ons, maar u wilt ons zelfs het zwijgen opleggen.

Erger nog, als politici bent u er zich niet van bewust dat onze mobilisatie essentieel is voor het welzijn van de hele bevolking en vooral van de armsten onder ons. Onze betoging is een kwestie van volksgezondheid. Zonder extra middelen voor de gezondheidszorg en de sociale zekerheid zal de bevolking overgeleverd zijn aan de gevolgen van de volgende gezondheidscrisis, omdat de gezondheidswerkers gewoonweg niet meer in staat zullen zijn om hun werk te doen.

Het is een verbod op de betoging die gevaarlijk is voor de volksgezondheid! Een verbod is niet te rechtvaardigen zijn, het is werkelijk antidemocratisch en eenvoudigweg onaanvaardbaar. We zullen daarom op 13 september betogen en we hopen iedereen te zien die voor ons heeft geapplaudisseerd en die ons heeft gesteund, waarvoor we jullie willen bedanken.

Meneer de burgemeester, dames en heren, wij willen nog steeds geloven, dat u zich zult herinneren dat wij flexibel zijn geweest en dat u zich ook zal kunnen aanpassen, net zoals wij dat hebben gedaan.

Het Brusselse ziekenhuispersoneel heeft het moeilijk. Afgelopen maandag legde het personeel van het IRIS-netwerk het werk neer. We zijn “plus chaud que le réseau” riepen ze.

Door een personeelslid van een Brussels ziekenhuis

Het personeel van de lokale en regionale besturen (LRB) in Brussel heeft sinds september 2018 een actieplan om de arbeidsvoorwaarden te verdedigen. Deze zijn ondermijnd door jaren van besparingen en onderfinanciering. Al minstens anderhalf jaar verdedigen ze een reeks eisen in gemeenschappelijk vakbondsfront. Daaronder de eis van loonsverhogingen van 10% om de lage lonen tegen te gaan, collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Er zijn al maandenlang bijeenkomsten, algemene vergaderingen, betogingen en stakingen om deze eisen en de kwaliteit van de dienstverlening te verdedigen. Sinds begin 2019 is er parallel met dit actieplan een bijkomende beweging in het Universitair Ziekenhuis Brugmann, die zich vervolgens uitbreidde naar andere openbare ziekenhuizen in het IRIS-netwerk. Er wordt gewezen op de onhoudbare lonen en arbeidsvoorwaarden. Het ongenoegen is te groot: strijd is onvermijdelijk.

Ondraaglijke werkdruk, te weinig personeel, geen parkeerplaatsen, … Openbare dienstverlening onder druk

Begin dit jaar was er opnieuw een staking van de brancardiers van het Brugmann-ziekenhuis. Ze protesteerden tegen het gebrek aan personeel. Na drie stakingsdagen gaf de directie toe op enkele eisen. Deze ervaring in het ziekenhuis ging niet onopgemerkt voorbij. De activiteit rond het stakingspiket van de brancardiers maar ook de overwinning zorgden ervoor dat het personeel op de spoed en dat op intensieve zorgen in maart eveneens staakte.

Zij wijzen er in het algemeen op dat de openbare ziekenhuizen steeds meer als een bedrijf worden beheerd. Er zijn niet de nodige middelen om degelijke werkomstandigheden en goede dienstverlening aan te bieden. De vakbonden leggen uit dat de besparingen op de gezondheidszorg onder de regering-Michel de Brusselse ziekenhuizen 15 miljoen euro extra kosten. Zo worden de problemen niet opgelost, maar net versterkt.

Dit heeft ernstige en helaas dramatische gevolgen. Het personeel legt het uit: er is een vicieuze cirkel. De soms erg extreme werkdruk zorgt ervoor dat mensen afhaken omdat ze het beu zijn of omdat ze ziek worden of een burn-out kennen. Wie overblijft, kent vervolgens een nog slechtere werksituatie.

In het kielzog van het personeel van Brugmann was er afgelopen maandag – vanaf zondagavond – een 24-urenstaking van al het zorgend en administratief personeel van de Brusselse publieke ziekenhuizen. Maandag werd actie gevoerd voor de deuren van het gebouw waar onderhandelingen plaatsvonden tussen vakbondsafgevaardigden en de raad van bestuur. Met deze staking en de actie van het personeel werden de problemen op de werkvloer en de woede van het personeel op de agenda van dat overleg geplaatst.

Voor de directie van het netwerk moest eerst en vooral de staking stoppen…

Een afvaardiging van het personeel nam aan de vergadering deel om te wijzen op de onhoudbare omstandigheden op de werkvloer. Deze delegatie kwam nadien naar buiten met de door de directie voorgestelde oplossingen. De directie had naar verluidt geluisterd en leek de problemen van het personeel te begrijpen. Helaas werd enkel een kalender van vergaderingen voorgesteld om verder te spreken. De directieleden kwamen ook naar buiten, onder druk van het lawaai van het personeel, om daar aan de stakers hun ‘begrip’ te tonen en hun oplossingen voor te stellen.

De voorzitter van de ziekenhuiskoepel, Renaud Witmeur (PS, voormalige kabinetschef van Rudy Demotte), legde uit dat er verdere gesprekken nodig zijn en dat samen moet geprotesteerd worden tegen de maatregelen van de federale regering. Vervolgens kwam de argumentatie op het echte probleem dat de directie zag: de staking moest stoppen om ruimte te laten voor onderhandelingen tussen directie en vakbonden in het kader van hun kalender. Maar wellicht ook om onderhandelingen met de federale regering te starten?

Het manoeuvre was een beetje te groot. Het personeel kent die ‘kalenders’ van vergaderingen. De vakbonden namen overigens steeds deel aan vergaderingen voorgesteld door de directie. Maar om echte vooruitgang te bekomen, is strijd nodig. Het voorbeeld van de brancardiers en het personeel van Brugmann zit nog vers in het geheugen (wat uitstekend is!).

Begrotingstraject respecteren of kwaliteit van de dienstverlening?

In feite probeert de directie een eenheid op te bouwen met het personeel tegen de federale overheid. Het is duidelijk dat we moeten strijden tegen de bezuinigingen op alle machtsniveaus: op federaal niveau, maar ook op regionaal niveau, in onze gemeenten en zelfs binnen de ziekenhuizen! Wij verdedigen niet dezelfde belangen als het management. De directie kijkt niet naar de behoeften van de patiënten of aan de kwaliteit van de diensten (omgezet in cijfers, en ook in ‘klanten’), maar naar de beschikbare middelen, zelfs indien die niet volstaan. Het is duidelijk dat het gebrek aan middelen voor openbare gezondheidszorg slechts een methode is om de private sector en de liberalisering meer ruimte te geven. We laten ons echter niet voor de gek houden. Patiënten en personeelsleden zien goed genoeg wat er aan de hand is.

Zoals de meer algemene eisen in de lokale en regionale besturen, wijst de beweging in de ziekenhuizen op een gebrek aan middelen en een probleem van brutaal beheer in de openbare diensten. Als de directie zich bewust is van de problemen van het personeel, zoals ze zelf verklaarde tegenover de stakers, hoe zal ze die dan aanpakken? Het zou bijvoorbeeld toch niet veel geld kosten om intimidatie en autoritaire methoden uit de gangen van onze ziekenhuizen te halen? De managementmethoden uit de private sector zijn onderdeel van de voorbereiding op een privatisering. Het doel is volgzaam personeel dat alle voorwaarden aanvaardt, zeker minder goede.

“Dit is nog maar het begin, we strijden verder.” Algemene vergadering, nieuwe staking en actieplan

Niemand liet zich vangen aan de manoeuvres van de directie afgelopen maandag. De acties zullen niet zomaar stoppen. Na de bijeenkomst aan de vergadering met de directie van IRIS, trokken de stakers naar het Poelaertplein om daar een algemene vergadering te houden waarop de voorstellen van de directie en van onze acties werden besproken.

Er waren heel wat voorstellen om de strijd verder te zetten. Er werd daarover gediscussieerd en gestemd. De wil om verder te gaan, werd unaniem gedeeld. De vergadering besliste om aan de vakbonden te vragen om een nieuwe stakingsaanzegging in te dienen voor in de zomerperiode. Daarmee willen we de directie duidelijk maken dat het personeel bereid is om verder in actie te gaan. Vervolgens komen er nieuwe acties in september als dit alles niets oplevert.

Ondertussen zal het personeel van de verschillende werkplaatsen discussiëren over het eisenplatform zodat tegen 14 juni de meer specifieke eisen van verschillende beroepsgroepen kunnen opgenomen worden. Er komt een coördinatie om de solidariteit tussen de verschillende werkplaatsen te structureren en te versterken. Maar ook om eenheid in strijd met de volledige zorgsector te creëren en dus ook met de werkplaatsen en ziekenhuizen die niet tot het IRIS-netwerk behoren. Naast de staking komen er lokale acties op de verschillende werkplaatsen om onze strijd en roep naar meer collega’s en betere arbeidsvoorwaarden op de agenda te houden gedurende de zomer. Als dit niet volstaat, komt er een strijdbaar najaar waarbij het personeel van de openbare diensten in Brussel nieuwe acties houdt. Er wordt nu al meer dan een jaar in gemeenschappelijk vakbondsfront geprotesteerd. Op een bepaald ogenblik moeten de politici, regeringen en verantwoordelijken beseffen dat ze onze eisen moeten inwilligen, anders moeten ze met heel hun besparingsbeleid vertrekken.

=> Volg de strijd op Facebook:  Soignant.e.s en mouvement / 2019 Belgique