Deze week braken spontaan acties uit in de rusthuizen van ORPEA. De maat is vol voor heel wat zorgverstrekkers, de emmer van de werkdruk is overgelopen. Ze eisen meer jobs en betere werkvoorwaarden. Een interview van Francis Stevens, de betrokken secretaris voor BBTK B-H-V Social Profit.
(Interview door Wouter)
Wat heeft de werknemers tot deze staking gebracht?
“In België beheert de multinational ORPEA 58 rusthuizen. Ondanks verschillende maanden onderhandelingen over het verlichten van het zware werk om betere hulp en zorg aan de bejaarden te kunnen bieden, wou de directie geen oplossing hiervoor bieden. Daarenboven weigerde ze federale subsidies (sociale maribel) te gebruiken om 22 jobs te kunnen invullen. Ze wijzen dit af omdat ze het geld zouden moeten voorschieten, iets wat in gesubsidieerde diensten nooit een probleem vormt. De druk op de werknemers is onhoudbaar, de bewoners zijn eveneens de dupe. Tegelijkertijd kent dit beursgenoteerd bedrijf een enorme winsttoename, in één jaar tijd was er een stijging van haar aandelen tot 20% (€ 46,24 op 21/01/2014 en € 56,48 op 23/01/2015!).”
Er zijn dus middelen beschikbaar?
“Zeker en vast. Dit is een zeer winstgevende multinational die volledig in staat is om te zorgen voor goede werkcondities en uitgebouwde zorg aan bejaarden. Haar belang is echter meer winst maken. Dit optimaliseren verklaart haar hardvochtige aanpak van de werknemers. De winst vloeit voor een groot gedeelte voort uit de uitbuiting van het personeel.”
Hoe is de staking ontstaan?
“Wel, na een aantal onderhandelingen, het indienen van een stakingsaanzeg en een verzoeningspoging bleef alles onveranderd. De mensen op de werkvloer zijn het echt beu en hebben het werk onderbroken. Ondertussen zijn er spontane acties geweest in een 10-tal vestigingen.”
Wat gebeurt er verder?
“Momenteel breiden we de acties uit naar meer vestigingen. We proberen iedereen, zowel werknemers als bewoners en familie, bewust te maken van wat er gebeurt. De acties zullen verder gaan tot we een degelijke oplossing afdwingen. De maat is vol, de mensen willen doorgaan!”
Hoe kan er solidariteit betuigd worden?
“De werknemers van ORPEA zullen steun kunnen gebruiken in elke fase van de strijd. Solidariteitsbetuigingen kunnen het draagvlak van de acties verbreden. Aanwezigheid op acties is eveneens ondersteunend, zeker door andere werknemers of delegaties uit de sector.”
Wat betekent dit voor de sociale sector?
“De commercialisering van de zorg leidt tot slechtere werkcondities en een minder toegankelijke zorg die aan kwaliteit afneemt. We moeten ons dan ook massaal verzetten hiertegen. Een goed uitgebouwde publieke zorg is noodzakelijk voor de toekomst. Zowel voor de werknemers als voor ieders oude dag. Dit kan slechts door fundamentele veranderingen in de samenleving, waarbij de mensen op de werkvloer en de gebruikers van de zorg de controle hebben, niet de werkgevers en de aandeelhouders van de multinationals.”
Minister van Volksgezondheid Maggie De Block kwam met het voorstel om een panel van artsen in te schakelen om na te gaan of langdurig zieken toch niet ingeschakeld kunnen worden. In andere landen gebeurt dit al langer. Dat het daar samen met een grotere rol van private verzekeringsinstellingen tot schrijnende toestanden leidt, vormt geen bezwaar voor de rechtse regering.
Op zich is er natuurlijk niets op tegen om voor wie ziek is een aangepaste plaats in de samenleving te zoeken. Maar daar gaat het niet om voor deze regering. Die wil zieken en ouderen aan de slag krijgen als besparingsmaatregel. En dat terwijl er te weinig werk is om alle jongeren aan een job te helpen. Zou het niet logischer zijn dat wie jong en energiek is als eerste kans op werk zou maken? Is het niet wraakroepend dat jongeren hun toekomst niet kunnen uitbouwen omdat ze geen toegang tot werk hebben, waarbij die toegang nog moeilijker wordt gemaakt omdat bejaarden en zieken aan het werk moeten?
De Block wil zieken sneller aan de slag omdat ze te duur zijn voor de sociale zekerheid en omdat zieken het risico lopen in armoede terecht te komen. Hiermee wordt de logica omgedraaid, in plaats van sociale zekerheid als bescherming tegen armoede wordt geëist dat zieken hun eigen plan trekken. De sociale zekerheid – die uitgebouwd is door onze bijdragen! – wordt al jarenlang afgebouwd. Niet omdat de noden afnemen, maar wel omdat de regering de middelen van onze sociale zekerheid liever cadeau doet aan de grote bedrijven. Ervoor zorgen dat de zwaksten niet uit de boot vallen, is blijkbaar teveel gevraagd. Neen, langdurig zieken moeten maar hun eigen boontjes doppen en werk zoeken.
Het doel van deze maatregel is dus niet om zieken een nuttige functie in de samenleving te laten uitoefenen en hen op die manier een grotere eigenwaarde te geven. Neen, het is een besparingsmaatregel om de sociale zekerheid te ontzien en de verantwoordelijkheid voor ziekte door te schuiven naar de zieken zelf. Eerder gebeurde hetzelfde met werkloosheid en werklozen. Werklozen zouden verantwoordelijk zijn voor hun positie. Dat er niet genoeg jobs beschikbaar zijn, daar wordt geen rekening mee gehouden. Neen, als werklozen geen werk vinden, is het omdat ze niet genoeg geprikkeld worden. Na de hetze tegen werklozen maakt de rechtse regering zich nu op om hetzelfde te doen met zieken.
Een pleidooi om langdurig zieken te integreren op de werkvloer en een aangepaste functie te laten uitoefenen, zal pas geloofwaardig en sociaal overkomen indien eerst de jonge werklozen aan werk worden geholpen door het beschikbare werk te herverdelen en indien de werkdruk dermate wordt aangepast dat het mogelijk wordt. Dat kan onder meer met een arbeidsduurvermindering, bijvoorbeeld tot 32 of 30 uren per week, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen of zelfs met een daling van het werkritme. Een daling van de werklast zou overigens meteen een daling van het aantal arbeidsongeschikten (denk maar aan stress, burnout, …) mogelijk maken en het zou reïntegratie van langdurig werklozen eenvoudiger maken. Maar zoals de maatregel nu voorgesteld wordt, is het een zoveelste aanval op de zwaksten in de samenleving.
De Franstalige studenten geneeskunde voeren actie tegen het beperkte aantal RIZIV-nummers waardoor veel afgestudeerde studenten zich niet als huisdokter kunnen vestigen. Op 8 oktober waren er al meer dan 5.000 betogers in Brussel en de studenten geneeskunde en tandheelkunde zijn daarna met hun strijd verder gegaan. Vorige week maandag voerden de studenten van het zevende jaar aan de UCL een stakingsactie, donderdag volgden de collega’s van de Ulg en de ULB. Op hetzelfde ogenblik gingen alle studenten geneeskunde en tandheelkunde aan de UCL in staking.
Artikel door Nicolas P (Brussel)
De acties van de studenten van het zevende jaar aan de UCL (of MED24) vormden de vonk die aanleiding gaf tot een algemene beweging aan de faculteit, maar ook onder studenten aan andere universiteiten (Ulg in Luik en ULB in Brussel). Donderdag kende de mobilisatie een hoogtepunt met meer dan duizend studenten die aan de verschillende stakingsacties deelnamen.
De stakingsbeweging wordt door de studenten gebruikt om de bevolking te sensibiliseren, onder meer door groepen studenten naar een tiental ziekenhuizen en publieke plaatsen in de hoofdstad te sturen. De beweging is zich bewust van de noodzaak aan democratie in het protest, de staking werd niet alleen op algemene vergaderingen gestemd maar er waren ook stemmingen in alle auditoria waar studenten les volgden. Telkens was er een grote meerderheid voor actie.
De overgrote meerderheid van de bevolking is niet op de hoogte van de situatie, maar er is toch een brede steun. Het wordt immers niet begrepen dat studenten die een RIZIV-nummer willen dat niet krijgen of waarom er onvoldoende middelen voor gezondheidszorg zijn op een ogenblik dat er zoveel tekorten zijn.
Iedere beweging kent tegenstanders…
Naar goede gewoonte heeft de meest conservatieve doktersvereniging, Absym, zich tegen de beweging uitgesproken. Deze vereniging wil dat de quota’s strikt worden toegepast. Absym geniet een oververtegenwoordiging in de media als het over de standpunten van de dokters gaat. Maar weinig dokters die er lid van worden kennen de standpunten van Absym of de gevolgen ervan. Als er naar de deelname aan de stemming en alle stemmen wordt gekeken, blijkt dat Absym op de steun van amper 20,71% van de dokters kan rekenen.
Ingangsexamen: verkeerde oplossing
Het probleem van studenten die na hun studies geen RIZIV-nummer krijgen, treft vooral Franstalige studenten maar niet enkel hen. Langs Nederlandstalige kant zullen er tegen 2018 ook 512 teveel afgestudeerden zijn, langs Franstalige kant gaat het om iets meer dan 1.000. Het ingangsexamen dat langs Nederlandstalige kant al langer bestaat, biedt dus geen garantie om elke student toegang tot het beroep te geven en nog minder als oplossing voor de tekorten in de gezondheidszorg. Zo telde Vlaanderen in 2011 maar liefst 111 gemeenten zonder algemene geneesheer. In Wallonië ging het om een gelijkaardig aantal en in Brussel om 10 van de 19 gemeenten.
Sinds verschillende maanden proberen sommige politieke organisaties, zoals de liberale studenten die wel wat leden tellen in de faculteiten geneeskunde, de woede van de studenten aan te wenden om te pleiten voor een ingangsexamen. Ook de media springen massaal op die kar om het voor te stellen als een ‘minder kwaad’ en een ‘uitgestoken hand naar het noorden van het land’.
Het klopt dat heel wat politieke verantwoordelijken en Vlaamse geneeskundestudenten dat ingangsexamen verdedigen. Maar het is evident dat een overgrote meerderheid van de bevolking het absurd vindt dat de toegang tot geneeskundestudies wordt beperkt op een ogenblik dat er een tekort aan dokters is en dat dit tekort enkel erger wordt. Zowat 30% van de specialisten zijn ouder dan 60 jaar en een op de twee algemene geneesheren is ouder dan 55 jaar. Deze realiteit overstijgt de taalgrens.
Het principiële verzet van de meeste Franstalige studentenorganisaties tegen een ingangsexamen wordt gedeeld door de Actief Linkse Studenten. Het secundair onderwijs is een van de meest ongelijke in Europa. Die kloof zal enkel bevestigd en bestendigd worden in een eindproef voor alle scholieren. Er is ook het idee van een algemeen basisjaar om iedereen op hetzelfde niveau te brengen. Maar ook hier blijft hetzelfde probleem bestaan: waarom in tijden van tekorten studenten die hun studies kunnen afmaken de toegang tot de universiteit ontzeggen? En waarom een basisjaar invoeren in plaats van te investeren in degelijk onderwijs, zowel secundair als hoger onderwijs, zodat alle jongeren een degelijke opleiding genieten?
De kwestie van een ingangsexamen en de schandalige en vaak leugenachtige aanvallen op de organisaties die er zich tegen verzetten, heeft als doel om de beweging die zich op de campussen ontwikkelt te gebruiken om liberale maatregelen door te voeren.
Welke perspectieven?
De beweging die enkele weken geleden ontstond, is nog maar begonnen. Ondanks zware lesroosters, verplichte stages en moeilijke studies, zijn de studenten vastberaden.
Ze staan wat geïsoleerd onder de bevolking, maar proberen de publieke opinie van hun standpunten te overtuigen. Dat is ongetwijfeld de weg die we moeten volgen. Een student die in de buurt van het Centraal Station pamfletten verdeelde, kreeg de steun van een spoorman: “Als jullie onze strijd steunen, dan steunen wij die van jullie.” De studenten moeten ook de steun zoeken bij alle patiënten, alle werkenden en alle burgers die degelijke en toegankelijke gezondheidszorg willen.
De Actief Linkse Studenten verzetten zich net als de studentenfederatie FEF en het netwerk van publieke en private niet-confessionele ziekenhuizen Santhea tegen iedere contingentering en eisen de afschaffing van de numerus clausus op het einde van de studies. Er is nood aan een onmiddellijke publieke herfinanciering van de gezondheidszorg in ons land. Dat is de enige manier om een antwoord te bieden op de problemen van de studenten geneeskunde en de tekorten voor de volledige bevolking.
Hieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.
Eric
Van symboliek kennen ze wat in Aalst. Het wantrouwen tussen werknemers en werkgevers is er altijd wat groter en explicieter geweest dan elders, dat dateert al van het begin van de vorige eeuw. Toen leverden de beginnende socialistische beweging en de aanhangers van priester Daens een heroïsche strijd tegen de ultrareactionaire Charles Woeste, diens politie en diens private stoottroepen. Woeste beschouwde het werkvolk als ongeciviliseerde barbaren.
De methodes (en de taal waarin) zijn intussen veranderd, maar de gedachten zijn ongeveer dezelfde gebleven. Zo kon N-VA burgemeester D’Haese niet nalaten om het piket onder politiebegeleiding te komen schouwen. Je weet maar nooit dat die brutale stakers – ongetwijfeld een samenraapsel van dronkaards, lichtekooien, vechtersbazen en een aantal beroepsagitatoren – patiënten, werkwilligen en mijnheer den doktoor zouden durven molesteren. Burgemeester D’Haese liet zich daarbij assisteren door ASZ-voorzitster Daisy Van Gheit, ooit SP.a maar daar vertrokken met een rechtse afsplitsing die deel uitmaakt van het stadsbestuur.
Zodra hij de kans kreeg vertelde D’Haese er voor de camera dat het bestuur al 6 keer met de vakbonden gepraat had en dat het dus fout was de directie ervan te beschuldigen dat ze niet wou onderhandelen. Maar ook de werknemers kennen de Aalsterse traditie: kalm, maar niet zonder ironie, dienden ze de burgemeester van antwoord. Praten is wat anders dan onderhandelen en zodra de secretaris er is, zal de delegatie de oefening om te “onderhandelen” nogmaals hernemen.
Op het piket waren ook enkele werknemers en afgevaardigden van de VZW aanwezig. Die werd destijds kleinschalig opgericht door enkele geneesheren die eigen personeel aan door henzelf bepaalde condities verkozen boven het personeel van het ziekenhuis. Van de infrastructuur, de administratieve en de technische ondersteuning wilden ze wel dankbaar gebruik blijven maken. Intussen werkt evenveel personeel voor de VZW als er voor het ziekenhuis zelf werken, maar dat personeel heeft minder arbeidsduurverminderingsdagen en moest al eerder inleveren op de tweede pensioenpijler. Uiteraard tracht de directie de verschillende personeelscategorieën maximaal tegen elkaar uit te spelen. Over de eigen voordelen, inclusief city-trip naar Milaan, zwijgt ze, maar de ‘privilegies’ van het ziekenhuispersoneel tegenover dat van de VZW’s is haar stokpaardje. Gezamenlijke strijd van alle personeelscategorieën voor de bast mogelijke condities voor iedereen is de enige manier om tegen die verdeeldheid in te gaan. Misschien moeten de vakbondsvertegenwoordigingen vanaf nu telkens een collega van de andere structuur uitnodigen op hun vergadering zodat ze beter rekening kunnen houden met de specifieke wensen van iedereen.
Actie aan ASZ in 2009De besparingstsunami werd op gang gebracht door de regering Di Rupo die voor miljarden in de gezondheidszorg snoeide o.a. door het verlagen van de beruchte groeinorm van het budget van 4,5 % naar achtereenvolgens 2% voor 2012 en 3% voor 2013 en 2014. Deze groeinorm is nodig om o.a. de stijgende kosten van vergrijzing op te vangen. De federale Zweedse coalitie in wording wil de groeinorm verder verlagen tot 1,5%.
Zorgnet Vlaanderen (de grootste werkgeverskoepel in de sector) raamt de jaarlijkse stijging van de vergrijzingskosten op 2,3%.‘Als de verwachte halvering eraan komt, komen de ziekenhuizen jaarlijks 1.500 jobs te kort’, zegt gedelegeerd bestuurder van Zorgnet, Peter Degadt. ‘Doordat de nodige omkadering zal ontbreken, zullen we per patiënt minder verpleegkundigen hebben.’
Verdere besparingen via de kaasschaafmethode zullen dieper en dieper in het weefsel van de ziekenhuizen snijden. Op basis van een analyse van de financiële bilans beweert Santhea (werkgeverskoepel van Franstalige publieke en niet-confessionele privéziekenhuizen) dat 25,6 % van de algemene ziekenhuizen in gevaar zijn en dat hun toekomst verre van verzekerd is.
Uiteraard moeten we de “alarmbellen” van de werkgevers in de juiste context plaatsen. De sluipende privatisering en commercialisering van de sector zorgt ervoor dat de winsten geprivatiseerd worden (o.a. richting aandeelhouders en artsen) De gemeenschap blijft dus opgescheept met de kosten … Een fundamentele hervorming van de gezondheidszorg dringt zich dan ook op om komaf te maken met de “melkkoefunctie van de zorg”, waarvoor uiteindelijk personeel en patiënten de rekening betalen. Minister Onkelinx zette op het einde van haar mandaat een stappenplan in gang om de ziekenhuisfinanciering te hervormen. Of haar opvolger die draad verder gaat opnemen, is natuurlijk koffiedik kijken.
Bij de eerste besparingsgolf van Di Rupo werd op verschillende manieren gereageerd. De financieel gezonde ziekenhuizen hadden “nog wat vet over” om te gaan voor zogenaamde “slimme besparingen.” Dit betekent o.a.: uitstellen van investeringen, organiseren van groepsaankopen met verschillende ziekenhuizen om de kosten te drukken, geen te grote haast maken met het vervangen van personeel enz. Bij de ziekenhuizen die het water toen al aan de lippen stond, werd wel degelijk overgegaan tot inkrimping van het personeelsbestand en andere maatregelen die het personeel rechtstreeks raakten. Bij een volgende “kaasschaaf” zouden sommige van deze ziekenhuizen wel eens kunnen verzuipen. Dat in dit geval “de politiek” zou ingrijpen, valt te betwijfelen, aangezien vooral de rechterzijde van mening is dat er tot 25% te veel ziekenhuisbedden in België zijn … In de praktijk heeft er nu een “survival of the fittest” plaats in een sector waarbij de zuiver commerciële logica doorgetrokken wordt in wat ooit publieke dienstverlening was die voor iedereen toegankelijk moest zijn.
De specifieke situatie van de “hybride ziekenhuizen” in Vlaanderen.
Op de keper beschouwd is de publieke ziekenhuissector in Vlaanderen aan het uitdoven. Zo omschrijft werkgeversorganisatie ICURO (sinds 2010) zich als “vertegenwoordiger van de Vlaamse ziekenhuizen met publieke partners.” Het uitdoofscenario heeft ook betrekking op de betere arbeidsvoorwaarden die voorheen van toepassing waren in de publieke ziekenhuizen. Het ASZ is een schoolvoorbeeld hoe men die arbeidsvoorwaarden naar beneden toe wil nivelleren naar het niveau van de private sector. Sinds 2008 is er in het ASZ een continue aanval op die arbeidsvoorwaarden (zie kader) De specifieke structuur van het ziekenhuis maakt het de directie heel makkelijk om verschillende personeelsgroepen tegen elkaar op te zetten: de statutairen en contractuelen in het publieke gedeelte, de contractuelen bij MSSZ (beter gekend als “de VZW van de dokters”) Het groot aantal vakbonden actief op het terrein maakt ééngemaakte strijd er ook niet makkelijker op.
WAT TE DOEN? LESSEN TREKKEN UIT HET VERLEDEN
De mobilisatiekracht van de witte woede werd ernstig ondergraven door het begin van de crisis in 2008. Deze werd door de regering als excuus gebruikt om komaf te maken met de traditie van meerjarige sociale akkoorden (4 à 5 jaar) in de federale sectoren van de gezondheidszorg. In de plaats kregen we een reeks van mini-akkoorden in de maag gesplitst. “Mini” slaat zowel op de duur van de akkoorden als op de inhoud. Eéngemaakte nationale acties met grote mobilisaties tegen de besparingsplannen bleven dan ook uit. Syndicale delegaties die geconfronteerd werden met ernstige besparingsmaatregelen in hun ziekenhuis mochten zelf hun boontjes doppen. De mobilisaties die wel doorgingen, beperkten zich meestal tot militantenconcentraties van enkele honderden voor de verlenging van bijvoorbeeld de cao’s voor brugpensioen. Er zal moeten gediscussieerd worden hoe we de dynamiek van de massale witte woedes van weleer terug op gang kunnen krijgen. In deze discussie, die zo breed mogelijk dient georganiseerd te worden, spelen basismilitanten een belangrijke rol aangezien zij de situatie op het terrein het beste kennen.
De rechtse regeringen in de steigers bereiden een ongeziene brutale aanval voor op alle groepen in de maatschappij!
De Zweedse coalities (zowel Vlaams als Federaal) willen komaf maken met alle zogenaamde taboes van de vakbonden: de index, het stakingsrecht, het brugpensioen … Tegelijkertijd doet men een aanval op alle groepen en sectoren in de maatschappij. Vorige regeringen pasten vooral de salamitechniek toe om onze sociale verworvenheden beetje bij beetje aan te vreten en speelden daarbij voorkeur verschillende groepen tegen elkaar uit. Denken we maar aan het generatiepact waar men de jongeren tegen de ouderen trachtte op te zetten.
Buiten de bedrijven en de rijken die overladen worden met cadeau’s (verlaging van de sociale lasten met een kwart: van 33% naar 25%) gaat nu iedereen voor de bijl. Denken we maar aan de jongeren met de verhoging van de inschrijvingsgelden voor het onderwijs, de gepensioneerden en bejaarden, de socio-culturele sector die op water en brood wordt gezet, verdere besparingen in de gezondheidszorg, verhoging van de BTW van 21 naar 22 % en zo kunnen we wel even doorgaan … De enige manier om deze tsunami van sociale afbraak tot staan te brengen is een ééngemaakte massabeweging van alle groepen en sectoren in de maatschappij die moeten opdraaien voor de winsthonger van de bedrijven en de rijken. In principe kan zo een massabeweging maar één doel hebben: het ten val brengen van deze antisociale, rechtse regeringen. Met het bijschaven van de scherpe kantjes zijn we, gezien de ernst van de aanvallen, niets. Hiervoor kunnen we alleen maar rekenen op onze eigen kracht als werknemers en jongeren, via onze organisaties (vakbonden, middenveld en consequent linkse partijen) en niet op de zogenaamde “progressieve oppositiepartijen” die in de feiten niet fundamenteel breken met het besparingsverhaal.
[divider]
Ter herinnering: de voorbije acties in het ASZ …
In november 2008 had een eerste staking van drie dagen plaats tegen het verbreken van de belofte van de directie i.v.m. de vaste benoemingen. Meer dan 300 personeelsleden waren geslaagd voor een examen dat uitzicht gaf op zo een benoeming. In 2007 beloofde de directie dit uit te voeren maar uiteindelijk besliste ze om over te gaan tot het benoemen van in de veertig uitverkorenen (familie en entourage van politici en hogere kaders) waaronder minder dan de helft verpleegkundigen. De manier waarop er door de toenmalige burgemeester en politie, werd omgegaan met het stakingsrecht was allesbehalve: personeelsleden werden ‘s ochtends vroeg door een politiecombi opgehaald (zonder bevel van de gouverneur!) en aan het ziekenhuis afgezet. Soms gebeurde dit op een brute wijze. In Wetteren plukte de politie doodleuk personeelsleden uit het stakingspiket om ze te dwingen aan het werk te gaan.
Op 5 maart 2009 begon een vervolgstaking die duurde tot 17 maart (meteen een stakingsrecord voor de sector) Men staakte tegen het afvoeren van de vaste benoeming, voor het stoppen van de sluipende privatisering en een oplossing voor de grote werkdruk. Deze staking ging ook gepaard met intimidaties van de directie tegenover individuele werknemers: “Uw C4 ligt al klaar …”
In maart en april 2009 volgden nog acties aan de Aalsterse gemeenteraad tegen de hardnekkige onwil van de directie om te onderhandelen. Niettemin werd de vaste benoeming uiteindelijk geschrapt en als troostprijs kwam er een tweede pensioenpijler voor de contractuelen.
Op 21 juni 2011 legde een deel van het personeel opnieuw kort het werk neer. Steen des aanstoots was een extra premie van 9000 Euro die de directieleden zichzelf wilden toekennen. De bonus werd door de directie verdedigd met het argument dat ze minder verdienenden dan hun collega’s in privéziekenhuizen. In totaal ging het over een bedrag van 63 000 Euro voor 7 directieleden. Op dinsdag 19 juli 2011 volgde nog een prikactie …
Anno 2014 wil men de tweede pensioenpijler voor de contractuelen terugschroeven en de werknemers drie halve dagen vakantie afpakken terwijl in het recente verleden er ook al vakantiedagen voor de bijl gingen.
Door Holger Dröge, Sozialistische Alternative (Duitsland)
Wie op sociale media zit, kon er niet aan ontsnappen. We werden overspoeld met filmpjes in het kader van de Ice Bucket Challenge. Mensen gieten een emmer ijskoud water over hun hoofd en doneren voor de bestrijding van de neurologische ziekte Amyotrofe laterale sclerose (ALS). Er werd al meer dan 90 miljoen dollar opgehaald. Maar naar waar gaat dit geld?
Dat deze hype zo breed verspreid is, wijst er vooral op dat veel mensen bereid zijn om iets voor het goede doel te doen, ook op financieel vlak. Het wijst op het breed gedragen gevoel van solidariteit. Maar er kunnen ook enkele kritische kanttekeningen geplaatst worden.
Ten eerste is er een maatschappelijk debat nodig over hoe de gezondheidssituatie van de mensheid kan verbeterd worden. ALS is een vreselijke ziekte. Gelukkig is het een relatief zeldzame ziekte met ongeveer een tot drie zieken per 100.000 mensen. Het betekent dat er jaarlijks in de VS ongeveer 5.000 mensen aan deze ziekte sterven.
Aan hart- en vaatziekten overlijden er jaarlijks meer dan 600.000 mensen in de VS, aan longziekten 150.000 en aan diabetes 75.000 (cijfers van de Centers for Disease Control and Prevention). Voor deze ziekten waar veel meer mensen aan overlijden, wordt minder geld opgehaald. Zelfs indien een financiële inspanning meer resultaat zou opbrengen. Met het bedrag dat nodig is om het leven van iemand met ALS een jaar draaglijker te maken, is het ook mogelijk om meer dan 500 mensen tegen malaria te beschermen. Niet dat ziekten met een beperktere omvang minder belangrijk zijn, maar er is een globale discussie over gezondheidsbeleid nodig. Meer dan 800 miljoen mensen hebben geen toegang tot drinkwater, elke drie seconden verhongert er iemand op deze planeet. Dat is wat het kapitalisme voor onze gezondheid betekent.
Een tweede opmerking is dat we kritisch moeten staan tegenover de ALS-vereniging. In 2013 beschikte deze vereniging over ongeveer 24 miljoen dollar. Daarvan ging de helft naar personeelsleden, met een toch wel opmerkelijk aandeel voor de toplui. Zo is de voorzitster goed voor een jaarloon van 339.475 dollar. De financieel verantwoordelijke had 201.260 dollar en diens medewerker 118.726 dollar. De ‘chief public policy officer’ kreeg 182.862 dollar, de verantwoordelijke voor ‘care services’ 160.646 dollar, de ‘chief chapter relations and development officer’ 152.692 dollar, de verantwoordelijke voor communicatie en marketing 142.875 dollar, de ‘public policy director’ 152.692 dollar, de verantwoordelijke voor de ontwikkelingsafdeling 178.744 dollar, de directeur ‘planned giving’ 112.509 dollar en de verantwoordelijke voor de afdeling ‘state advocacy’ 110.661 dollar. Zullen zij met het succes van de Ice Bucket Challenge een extra bonus krijgen dit jaar?
Hoe moeten we het gebrek aan middelen voor gezondheidszorg aanpakken? Door de bestaande rijkdom aan te spreken. Er zijn in de VS ongeveer 500 miljardairs. De meesten van hen betalen amper belastingen. Ze geven misschien wel veel aan liefdadigheid, maar dat lost het probleem niet op. Moesten ze al eens beginnen met belastingen te betalen zoals gewone mensen, er zouden al veel minder tekorten zijn. Of waarom niet meteen democratische controle en beheer van de bevolking op de sleutelsectoren van de economie zodat we kunnen beslissen wat er met de geproduceerde rijkdom gebeurt? Vervolgens kan democratisch besproken en besloten worden hoe de middelen besteed worden. Het zou kunnen voorzien in de nodige publieke middelen voor onderwijs, gezondheid en onderzoek. Op deze manier kan een nationale gezondheidsdienst gevestigd worden waarbij alle behandelbare ziekten worden aangepakt, de preventie wordt opgedreven en er werk wordt gemaakt van onderzoek gericht op de belangen van de volledige bevolking in plaats van de winst van farmaceutische multinationals.
Wil je daar mee voor opkomen? Aarzel niet om al dan niet met de Ice Bucket Challenge mee te doen en een bijdrage te storten op ons rekeningnummer. We zullen niet aarzelen om het aan te wenden in de strijd tegen het kapitalisme, een systeem dat bijzonder schadelijk is voor de gezondheid van de mensheid.
Deze week braken spontaan acties uit in de rusthuizen van ORPEA. De maat is vol voor heel wat zorgverstrekkers, de emmer van de werkdruk is overgelopen. Ze eisen meer jobs en betere werkvoorwaarden. Een interview van Francis Stevens, de betrokken secretaris voor BBTK B-H-V Social Profit.
De Franstalige studenten geneeskunde voeren actie tegen het beperkte aantal RIZIV-nummers waardoor veel afgestudeerde studenten zich niet als huisdokter kunnen vestigen. Op 8 oktober waren er al meer dan 5.000 betogers in Brussel en de studenten geneeskunde en tandheelkunde zijn daarna met hun strijd verder gegaan. Vorige week maandag voerden de studenten van het zevende jaar aan de UCL een stakingsactie, donderdag volgden de collega’s van de Ulg en de ULB. Op hetzelfde ogenblik gingen alle studenten geneeskunde en tandheelkunde aan de UCL in staking.
ieronder publiceren we enkele foto’s van het piket deze ochtend op de campus van Aalst van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis. Tegen 8 uur vanochtend was dat al aangedikt tot ruim 60 deelnemers, goed voor bijna 20% van het betrokken personeel. Dan moest ondergetekende het piket verlaten. Maar aangezien die ochtend nog een ontmoeting met de directie op de agenda staat, veronderstel ik dat nog meer personeelsleden het piket zullen vervoegen. In hun zakken zitten en aan hun verlof knibbelen terwijl de directie zich royale bonussen toekent, dat pikken ze hier niet zomaar.
