Tag: Catalonië

Op maandag 14 oktober kondigde het Hooggerechtshof de veroordeling aan van negen politici die een institutionele rol speelden in het Catalaanse referendum van 1 oktober 2017. De straffen lopen op tot 13 jaar gevangenis. Het leidde meteen tot een spontane massabeweging. De eerste week van de mobilisatie begon met de bezetting van de luchthaven van Barcelona door meer dan 10.000 mensen. Deze actie was direct geïnspireerd door de beweging in Hong Kong. Er volgde op vrijdag 18 oktober een hoogtepunt met een algemene staking die Catalonië verlamde. De beweging hervat de massale strijd die begon rond het referendum over zelfbeschikking op 1 oktober 2017 en de daaropvolgende algemene staking tegen repressie op 3 oktober.

Artikel door Carlos (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De betogingen voor zelfbeschikking en amnestie voor de politieke gevangenen zijn massaal. Ze botsen op een indrukwekkende macht van zowel de Catalaanse als de nationale politiediensten. Die vallen de betogers aan en zetten middelen in zoals rubberkogels.

Er vielen heel wat gewonden, waaronder enkele mensen die hun zicht deels verloren. In Madrid ging de politie eveneens brutaal tekeer tegen betogingen uit solidariteit met de Catalaanse beweging. Gewelddadige extreemrechtse groeperingen maken van de situatie gebruik om de straat op te gaan en de beweging te provoceren.

De rol van politieke partijen

De reacties van de linkse partijen laten te wensen over. Pablo Iglesias (Podemos) zegt dat beide kanten in de fout gaan en roept op tot “verzoening.” Hij weigert standpunt in te nemen tegen het repressief staatsapparaat geleid door de sociaaldemocratische PSOE van premier Sanchez. Die laatste verklaarde dat de veroordelingen “volledig moeten uitgevoerd worden.” De rechtse nemen een opruiend standpunt in: ze zeggen dat de uitspraken niet streng genoeg zijn. Al deze verklaringen zijn ingegeven door electorale berekeningen: op 10 november zijn er opnieuw parlementsverkiezingen in de hele Spaanse staat.

De arbeidersklasse heeft een fundamentele rol te spelen in de beweging, die ook sociale eisen moet opnemen als antwoord op de sociale noodsituatie die achter de strijd voor zelfbeschikking zit. De algemene staking van 18 oktober was georganiseerd door alternatieve vakbonden of bonden die voor onafhankelijkheid zijn. De staking was een groot succes, ook al weigerden de grote vakbondsfederaties CCOO en UGT om te steunen. Veel winkels, openbare diensten, de gezondheidszorg en het onderwijs lagen plat. Ook in de industrie werd hard gestaakt. Zo legden 9.800 arbeiders bij Seat het werk neer en was er een werkonderbreking van 12 uur door de dokwerkers van Barcelona uit protest tegen de aanvallen op de democratische rechten.

De Catalaanse samenleving komt in actie en gaat veel verder dan wat de Catalaanse nationalistische partijen willen op het gebied van democratische vrijheden en het betwisten van het “regime van 78”, zoals het bewind na de val van dictator Franco genoemd wordt. De Catalaanse nationalisten voeren besparingen door en keren zich tegen de werkenden en hun gezinnen. De beweging op straat moet een stoutmoedige campagne voeren om de algemene staking verder te ontwikkelen met een zo groot mogelijke deelname, ook van leden van CCOO en UGT, desnoods tegen de leiding van die vakbonden in.

De beweging moet democratische structuren uitbouwen met comités in de wijken, op de campussen, scholen en werkplaatsen. Er is democratische controle van onderuit op de beweging nodig en deze moet eisen verdedigen gericht op de belangen van de volledige werkende klasse. Enkel op die manier kan de beweging een efficiënte krachtsverhouding uitbouwen met inbegrip van solidariteit van de werkenden in heel de Spaanse staat.

Socialismo Revolutionario, onze zusterafdeling, vecht tegen het kapitalisme en tegen het regime dat verdergaat op de erfenis van Franco. We verdedigen zo volledig mogelijke democratische rechten, waaronder het recht op zelfbeschikking en de vestiging van een Catlaanse socialistische republiek als onderdeel van een vrijwillige confederatie van volkeren in de Spaanse staat en het Iberisch schiereiland en een Europese socialistische confederatie.

Voor de democratische opbouw van de beweging van onderaf om nieuwe grotere stakingen te organiseren!

Door John Hird & Rob MacDonald, Socialismo Revolucionario (CWI in de Spaanse staat)

De wraakactie van de Spaanse staat tegen het Catalaanse volk omdat het zijn recht op een referendum over de onafhankelijkheid durfde uit te oefenen door lange gevangenisstraffen uit te delen aan de politieke leiders die de stemming van 1 oktober 2017 organiseerden, heeft geleid tot een tsunami van protesten die de massabeweging van 2017 en 2018 in omvang en revolutionaire kracht kan overtreffen.

MAANDAG: Op de dag dat de uitspraak bekend werd, bezetten duizenden de luchthaven van El Prat, ondanks de brute repressie door de oproerpolitie. Studenten verlieten hun klassen en overal in Catalonië werden pleinen bezet.

DINSDAG: Spontane demonstraties en de staat beval de politie om hard op te treden tegen jongeren, arbeiders en gepensioneerden. Waarschijnlijk waren er in de eerste twee dagen tot 100.000 mensen op straat. Schandalig genoeg verloor een jongeman een oog nadat hij door een rubberen kogel was geraakt.

WOENSDAG: Op de derde dag van de demonstraties zijn er nationale politiecordons in Barcelona en laagvliegende helikopters. De barricades zijn in brand gestoken en er zijn talrijke klachten tegen jongeren ingediend. Wegen worden geblokkeerd en de politie blijft rubberen kogels afvuren, terwijl voor het eerst in Barcelona een waterkanon werd ingezet. De hogesnelheidstrein AVE werd vijf uur lang opgehouden tussen Barcelona en Figueres nadat een kabel was doorgeknipt.

DONDERDAG: Quim Torra, premier van Catalonië, kondigde aan dat de Catalaanse regering voor het einde van de huidige legislatuur nog een referendum zou proberen te organiseren. De aankondiging heeft de Spaanse pers in een razernij gestort.

De 72 uur durende studentenstaking van de Sindicato de Estudiantes begon haar tweede dag en culmineerde in een demonstratie van 200.000 studenten.

Een kind werd omvergeworpen en gewond door een te hard rijdende politieauto in Tarragona en de staatstroepen bleven traangas en wapenstokken gebruiken bij talrijke demonstraties. Dit geweld leidde tot veel gewonden. Ook organiseerden ongeveer 200 Spaanse fascisten een tegenbetoging die resulteerde in fysieke aanvallen tegen pro-onafhankelijkheidsdemonstranten.

De beweging vindt plaats in heel Catalonië. In elke stad nemen grote demonstraties pleinen in beslag om op te roepen tot de vrijlating van negen demonstranten die dinsdag zijn gearresteerd. In Girona heeft de politie een demonstratie brutaal aangevallen door zonder enig onderscheid de matrakken in te zetten.

Gran Via, een van de belangrijkste straten in het centrum van Barcelona, werd door demonstranten bezet. Ook de Avenida Diagonal werd geblokkeerd met brandende barricades. Zelfs de lokale politie gaf toe dat de CDR (Comités ter verdediging van de Republiek) 22.000 demonstranten in Gran Via had gemobiliseerd. Demonstranten droegen een wc-rol omdat ‘er veel rotzooi op te ruimen is’.

Vijf demonstraties of zuilen marcheren vanuit alle uithoeken van Catalonië, waardoor het hele land wordt betrokken terwijl ze op weg zijn naar Barcelona in aanloop naar de algemene staking van vandaag.

De invloed van de demonstranten in Hongkong

Het is duidelijk dat de beweging in Catalonië veel van de tactieken van de demonstranten in Hongkong heeft overgenomen. De vloeiende, flexibele en snel bewegende demonstraties komen uit het draaiboek van Hongkong, net als de poging om de luchthaven El Prat te sluiten. Ook Quim Torra trok parallellen tussen de bewegingen in Catalonië en Hongkong in een interview in september.

Het is waar dat de politie in Hongkong en de Spaanse staat beide brutale methoden gebruiken om het kapitalistische systeem te verdedigen en de democratische rechten met voeten te treden. De strijd tegen deze onderdrukking is internationaal en solidariteit tussen mensen in de strijd in de hele wereld is van vitaal belang.

Bovendien is het veelzeggend dat veel van de mensen die nu de straat op gaan, jong en vaak zeer jong zijn. De meesten van hen hebben niet deelgenomen aan de massabewegingen van 2011-2012 en sommigen van hen hebben zelfs niet deelgenomen aan de gebeurtenissen rond het referendum van 2017. Dit is een generatie die is opgegroeid in tijden van bezuinigingen en onzekerheid, waardoor zij een radicalere kijk op het kapitalisme en zijn politieke vertegenwoordigers hebben dan hun voorgangers in de Indignados. Ze hebben geen illusies in de officiële leiders van ‘links’.

Er mag echter ook geen illusie bestaan dat instellingen als de VN en de EU het geweld van de Chinese dictatuur en de Spaanse staat zullen veroordelen. Afgelopen maandag heeft de EU haar standpunt duidelijk gemaakt toen de commissie zei dat zij de Spaanse constitutionele orde volledig respecteert, “met inbegrip van besluiten van de Spaanse rechterlijke macht.”

Net als in Hongkong is het duidelijk dat innovatieve straattactieken van jongeren, bepleit door #TsunamiDemocratico (de overkoepelende naam voor de protesten tot nu toe), gekoppeld moeten worden aan een actieplan om de kracht van de arbeidersklasse te gebruiken met behulp van ons krachtigste wapen, de algemene staking, te beginnen met een zo sterk mogelijke staking op 18 oktober. Er moeten serieuze stappen worden ondernomen om solidariteitsacties op te zetten in alle uithoeken van de Spaanse staat, samen met internationale solidariteit buiten de Spaanse grenzen.

In Madrid heeft een demonstratie plaatsgevonden ter ondersteuning van de Catalaanse beweging en uit protest tegen de uitspraak. De politie viel op brute wijze demonstranten aan. De Spaanse premier Pedro Sanchez, van PSOE (de zogenaamde “socialistische” partij) speelde de rol van Spaans ‘staatsman’ en ontmoette de leiders van de belangrijkste politieke partijen. Rivera, leider van de rechtse Burgerpartij (Ciudadanos), riep onvermijdelijk op tot de onmiddellijke implementatie van het beruchte artikel 155 van de grondwet, wat in feite de schorsing van de Catalaanse regering en de democratische rechten betekent.

De Spaanse regering is, met de hulp van alle media, een campagne gestart om de beweging te delegitimeren door deze af te doen als gewelddadig. Zij gaan eraan voorbij dat duizenden protesteerden tegen een politieke uitspraak en keken enkel naar de defensieve reactie van de demonstranten op het willekeurig politiegeweld. Daarbij werden onder meer rubberen kogels en waterkanonnen ingezet.

Giftige campagne voor de parlementsverkiezingen

Er kunnen geen illusies zijn in PSOE. De overgangsregering van Pedro Sanchez stuurt duizenden extra agenten naar Catalonië en de premier coördineert zelf de mediacampagne om de demonstranten af te doen als “gewelddadige oproerkraaiers.”

De algemene verkiezingen van 10 november wordt een giftige strijd tussen PSOE, PP, Ciudadanos en Vox om zich te profileren als de meest vaderlandslievende verdedigers van één Spaanse staat. Links rond PODEMOS en Izquierda Unida hebben een gouden kans om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan en het democratische recht van het Catalaanse volk te steunen om over zijn eigen toekomst te beslissen, en om de sociale en economische kwesties aan de orde te stellen die aan de grondslag liggen van het streven naar onafhankelijkheid. Helaas staan de Catalaanse massa’s links van deze officiële ‘linkse’ leiders.

Pablo Iglesias gaat door in zijn zielige rol van nuttige ‘linkse’ idioot voor de Spaanse kapitalisten. Maandag zei hij dat de gerechtelijke uitspraak moet aanvaard worden, zelfs indien men deze niet leuk vindt. Na zijn ontmoeting met Sanchez heeft Iglesias woensdag de regering volledige medewerking aangeboden om te helpen de situatie “te ontmijnen” en heeft opgeroepen tot “dialoog”.

Welke dialoog is er mogelijk met een regering en een staatsmachine die politici tien jaar lang opsluit voor het organiseren van een referendum en die nationale politieversterkingen naar Catalonië stuurt? Ze hebben al 2.000 extra politieagenten naar Catalonië gestuurd, waaronder 200 van vier ‘speciale’ oproerpolitieteams. De politie had dinsdag al meer dan 100 mensen gewond.

De Spaanse staat begrijpt duidelijk wat er op het spel staat – het potentieel voor een revolutionaire explosie – en is bereid om de Catalaanse kwestie met geweld op straat op te lossen en dit zijn de mensen met wie Iglesias wil gaan samen zitten! In werkelijkheid is de Spaanse staat bang voor de massabeweging en de straat. Ze proberen alle mogelijke openbare evenementen waar protesten zouden kunnen uitbreken, aan banden te leggen. In het voetbal stelde de voorzitter van La Liga, de fanatieke Real Madrid aanhanger en ultra-Spaanse nationalist die ooit lid was van de fascistische Fuerza Nueva, Javier Tebas voor om “Spanje te verdedigen” en de wedstrijd Barça vs Real Madrid van 26 oktober in Madrid te laten doorgaan. FC Barcelona heeft het vriendelijke aanbod correct geweigerd, maar La Liga stond er vervolgens op dat de wedstrijd in december gespeeld wordt omdat ze bang zijn voor protest tegen de Spaanse staat in Camp Nou (Barcelona stadion) volgende week.

De tactiek van alle grote partijen van de Spaanse staat is om het rookgordijn van ‘geweld’ te gebruiken om de aandacht af te leiden van de fundamentele kwestie van de terechte woede over het ontzeggen van het recht van het Catalaanse volk om te beslissen over de toekomst van Catalonië. PSOE zei in een officiële verklaring: “het geweld wordt georganiseerd door extremistische groeperingen op straat.”

De Spaanse staat bereidt zich voor om alle middelen te gebruiken om de protesten te stoppen. De woordvoerder van de Catalaanse regering, Meritxell Budó, zei dat de regering sympathie heeft voor de demonstranten, maar verplicht is om “de orde te handhaven.”  De Catalaanse regionale politie, de Mossos d’Esquadra, werkt met de Spaanse politie samen en heeft bij de demonstraties van woensdag gebruik gemaakt van waterkanonnen.

Keer op keer hebben de Catalaanse regeringspartijen laten zien dat ze proberen de mensen van de straat te krijgen zodat zij, de ‘professionele politici’, met Spanje kunnen onderhandelen. De ervaring van de massa’s met de rol van de leiders van de kapitalistische pro-onafhankelijkheidsleiders de afgelopen jaren, ook door hun rol in het doorvoeren van harde besparingen, leidt tot een terecht wantrouwen in de leiders van ERC en JxCat. De publieke sector en de lerarenvakbonden hebben de door de Catalaanse regering opgelegde bezuinigingen bestreden. De centrale les van de laatste 2 jaar is dat alleen een massale, revolutionaire strijd van onderaf, gebaseerd op de kracht van de arbeidersklasse, de uitkomst van het referendum van oktober 2017 kan implementeren en een Socialistische Republiek in Catalonië kan afdwingen.

De volgende stappen – opbouwende strijd, stakingen, acties en het opbouwen van de eenheid van de arbeiders met vergaderingen van onderaf.

Het is van vitaal belang dat de georganiseerde arbeidersklasse haar stempel drukt op de gebeurtenissen om een duidelijke en krachtige uitdrukking te geven aan de woede. CSC-Intersindical, Intersindical Alternativa de Catalunya (IAC) en het CGT steunen de algemene staking van 18 oktober (18O). De beweging moet een gedurfde campagne voeren om de grootste betrokkenheid van werkenden te bereiken, ook de werkenden die lid zijn van de grotere vakbondsfederaties CCOO en UGT.

Het is van groot belang dat twee zware bataljons van de Catalaanse arbeidersklasse zich nu in de strijd storten. 9.800 arbeiders in de automobielsector hebben ingestemd met een staking op 18O en de leider van de dokwerkersbond in de haven van Barcelona kondigde aan dat de arbeiders 12 uur lang zullen staken uit protest tegen de schending van de democratische rechten door het vonnis.

18O is een enorme stap voorwaarts voor de beweging.  De werkende klasse en de jongeren moeten een manier vinden om hun eigen lot in handen te krijgen.

SR (CWI in de Spaanse staat) ijveren samen met andere krachten voor massabijeenkomsten in de scholen, universiteiten, op de werkvloer en in de buurten. Er is dringend behoefte aan lokale democratische comités – nieuw leven ingeblazen CDR’s, dit keer uitgebreid naar werkplekken en democratisch gecoördineerd op regionaal en nationaal niveau – om richting te geven aan de beweging. De leiding van de beweging is te belangrijk om over te laten aan professionele kapitalistische politici, die in het verleden helaas lieten zien dat zij liever hebben dat mensen niet op straat komen. Democratisch georganiseerde lokale comités moeten in heel Catalonië met elkaar worden verbonden om de strijd serieus te ontwikkelen en de echte leiding van de beweging te worden. Dit is ook een van de belangrijkste lessen die we trokken uit de ‘Indignados’-beweging van 2011 en de klassenstrijd in de daaropvolgende jaren. We hebben macht op straat, op de werkplek en in democratische vergaderingen om over onze eigen toekomst te beslissen. Zonder democratische structuren kan deze macht echter niet volledig tot uiting komen.

Wij pleiten voor een uitbreiding van de strijd op basis van een actieplan op straat en op de werkvloer, met bezettingen en een reeks van regelmatige en opbouwende algemene stakingen. Gecoördineerde plannen voor zelfverdediging tegen het geweld van de politie en fascistische groeperingen zijn ook noodzakelijk.

De leiders van de belangrijkste Spaanse vakbonden, CCOO en UGT, vormen in dit stadium een belemmering voor de opbouw van de stakingen. Dit betekent dat we van onderaf moeten bouwen en die vakbonden tot actie moeten aanzetten of de leiding ervan opzij moeten zetten via democratische vergaderingen en comités die werkenden van alle vakbonden samenbrengen.

De beweging moet bespreken voor welk soort onafhankelijkheid we opkomen. Het heeft weinig zin om de onafhankelijkheid af te dwingen als de volgende dag wordt doorgegaan met besparingen. De werkenden en jongeren van Catalonië verzetten zich tegen de onderdrukking door de Spaanse staat en voor het recht om over hun toekomst te beslissen. Wij verdedigen een vrij Catalonië tegen repressie van de staat, maar ook tegen alle economische en sociale onderdrukking, het einde van het regime en het kapitalistische systeem dat het in stand houdt. Het overtuigen van alle Catalaanse werkenden rond deze eisen en het inspireren van werkenden in de hele Spaanse staat om tegen dezelfde vijanden te strijden is van vitaal belang om te kunnen winnen.

Laat er geen misverstand over bestaan dat deze beweging revolutionair potentieel heeft, en om dat te laten slagen moeten we politieke organisaties opbouwen die in staat zijn om de beweging naar een revolutionaire overwinning te brengen. SR is dat nog niet, maar we roepen op tot samenwerking van krachten die voor revolutionair socialisme staan. Samen moeten we in de beweging opkomen voor socialistische maatschappijverandering in Catalonië en de hele wereld.

• Voor het opzetten van volksvergaderingen vanaf de basis om de beweging te leiden!
• Voor het einde van de bezuinigingen, de aanvallen op de pensioenen en voor een radicaal socialistisch programma!
• Organiseer solidariteitsacties in de hele Spaanse staat en internationaal!
• Bevrijd de Catalaanse politieke gevangenen!
• Verdedig de democratische rechten!
• Voor het recht op zelfbeschikking!
• Voor een Catalaanse socialistische republiek!
• Voor een vrije en vrijwillige confederatie van de volkeren van de Spaanse staat en het Iberisch schiereiland, als onderdeel van een socialistische confederatie van Europa!

Er was een oproep voor een studentenstaking in Catalonië door Universitats x la Republica (Universiteiten voor de Republiek), de Sindicat d’Estudiants (Studentenvakbond, SE) en de SEPC (nationalistische studentenvakbond). De staking was bijzonder succesvol: klassen en auditoria liepen leeg, meer dan 150.000 jongeren betoogden in verschillende steden.

Verslag door Esquerra Revolucionaria (CWI in Catalonië)

De betoging in Barcelona telde meer dan 100.000 scholieren en studenten. Daarmee werden alle belangrijke wegen in de stad geblokkeerd en werd het eindpunt, het Sant Jaume plein, meermaals gevuld met betogers. Daarnaast waren er duizenden betogers in Tarragona, Girona en Lleida. Dit was een krachtvertoon van de jongeren in de strijd voor een Catalaanse republiek, voor de vrijlating van politieke gevangenen, de terugkeer van de politieke ballingen en het einde van de Franquistische staatsrepressie.

De acties vielen samen met de verjaardag van de historische 1 oktober 2017. Op die dag versloegen de Catalanen de repressie van het regime van Madrid. Ze stemden voor een Catalaanse republiek. Dit jaar waren er opnieuw grote acties met honderdduizenden aanwezigen in Barcelona. Er was een sfeer van enthousiasme en strijdbaarheid. De betogers zongen en riepen slogans voor de vrijlating van de politieke gevangenen, tegen de politierepressie en de eis voor een algemene staking om de strijd voor een republiek te voeren weerklonk op het protest. Er waren ook slogans tegen de monarchie en tegen het kapitalisme. Er waren opmerkelijke delegaties van leerkrachten. Daarnaast was er veel sympathie van werkenden.

Wij hadden een geluidssysteem waarmee we het beleid van lege gebaren van de Spaanse PSOE-regering aanklaagden. De regering heeft de politieke gevangenen naar Catalonië overgebracht, maar ze blijven dus gevangen zitten. Het recht op zelfbeschikking van de Catalaanse bevolking wordt evenmin erkend. We bekritiseerden ook de Catalaanse regering en de leiders van PdeCAT en ERC (onafhankelijkheidsgezinde partijen) voor de brutale repressie door de Mossos d’Esquadra (Catalaanse politie) tegen betogers die protesteerden tegen een fascistische bijeenkomst die hulde bracht aan de militaire politie die meer dan 1.000 mensen verwondde omdat ze hun stemrecht uitoefenden.

Deze kritiek samen met de eis van het ontslag van de Catalaanse minister van Binnenlandse Zaken, Miquel Buch, die het politiegeweld verdedigde, vond een enthousiast gehoor. Slogans als ‘Buch ontslag’ en ‘de straten zullen altijd van ons zijn’ weerklonken. Er was ook woede tegen de manipulatie door de media, die bewust het politiegeweld en fascistische aanvallen onder de mat vegen.

Het jongerenprotest was onderdeel van een historische dag van strijd. Die dag begon ’s ochtends vroeg met acties van de Comités ter verdediging van de republiek (CDR’s) waarbij wegen en spoorlijnen geblokkeerd werden. ’s Avonds volgden grote massabetogingen.

Deze actiedagen bevestigen dat de werkenden en jongeren de strijd zelf tot op het einde moeten voeren. De leiders van PdeCAT en ERC proberen een rem te zetten op de beweging en deze van zijn revolutionair karakter te ontdoen. Ze proberen achter de rug van de beweging te onderhandelen, afstand te nemen van de strijd voor een republiek en ze willen het kapitalistische besparingsbeleid behouden. Deze actiedag toonde dat een groot deel van de bevolking een einde wil aan de corrupte monarchie en het regime, maar ook aan het besparingsbeleid. We komen op voor een socialistische republiek van werkenden en jongeren waarbij een einde wordt gemaakt aan sociale problemen zoals armoede, besparingen, werkloosheid, uithuiszettingen, repressie, seksisme en de corruptie van het systeem.

Enkele foto’s en video’s:

Donderdag bleven heel wat scholen en campussen in Catalonië leeg. Er was immers een scholieren- en studentenstaking waarvoor de oproep van Sindicat d’Estudiants (Studentenvakbond) kwam. De jongeren kwamen eens te meer op straat om te protesteren tegen de repressie van de conservatieve nationale regering van de Partido Popular (PP). Het reactionaire blok kreeg een duidelijke boodschap te horen: de jongeren eisen democratie en vrijheid voor de jongeren en de werkenden van Catalonië, ze leggen zich niet neer bij ondemocratische aanvallen die onze rechten afbouwen.

In Barcelona waren er meer dan 10.000 jonge betogers, in andere Catalaanse steden waren er honderden betogers. De centrale eisen waren de vrijlating van politieke gevangenen, het stopzetten van artikel 155 waarmee de regering van Madrid het bewind over Catalonië heeft overgenomen, het stopzetten van de criminalisering en vervolging van de Comités ter Verdediging van de Republiek (CDR) en van al wie opkomt tegen het antidemocratische offensief.

De PP en zijn bondgenoten zijn erop uit om een volledige bevolking te vernederen en om een duidelijke boodschap te geven aan de jongeren en werkenden van Catalonië en de rest van de Spaanse staat. Vandaag worden mensen vervolgd en opgesloten omdat ze voor onafhankelijkheid opkomen, maar ze beginnen dit ook te doen tegen wie corruptie aanklaagt, de onrechtvaardigheden van de PP-regering of de monarchie. Vandaag zijn het de onafhankelijkheidsbeweging, rappers, tweeters, Baskische jongeren en anderen die het slachtoffer zijn van politierepressie, morgen zullen deze methoden ook gebruikt worden tegen de organisatoren van jongerenprotest, mobilisaties zoals de feministische staking van 8 maart, de pensioenbeweging of het protest tegen uithuiszettingen. We kunnen dit niet aanvaarden. Op 26 april maakten de jongeren dit duidelijk, eerder op de maand waren er een miljoen betogers in Barcelona. Dergelijke mobilisatie toont hoe we onderdrukking kunnen beantwoorden.

De Sindicato de Estudiantes mobiliseerde in de rest van de Spaanse staat steun  voor de Catalaanse kameraden. Er waren protestacties in Baskenland en elders waren er meetings en korte onderbrekingen van de lessen. Zowel in Catalonië als daarbuiten is onze belangrijkste vijand dezelfde: de PP en het reactionaire blok van artikel 155. Zij vallen ons aan, besparen op onze levensstandaard en ontzeggen ons een degelijk leven. Ons protest is een doorn in hun ogen, vandaar de repressie.

We bedanken het CWI dat internationaal solidariteitsacties hield. Zo waren er acties aan ambassades en consulaten in Londen, Berlijn, Dublin, Edinburgh, Krakow, Wenen, Quebec, Hong Kong en tal van andere steden. Dit hielp ons de strijd op te bouwen.

Als we organiseren en de strijd aangaan staan we sterk. Dit bleek vorig jaar op de dag van het referendum (1 oktober), de historische algemene staking van 3 oktober maar ook nog op 15 april toen we met meer dan een miljoen in Barcelona betoogden. Er is geen enkele repressie die een gemobiliseerde bevolking kan stoppen. De boodschap van de jongeren in Catalonië op 26 april moet overgenomen worden in een algemene staking van alle werkenden en jongeren. Dat is hoe onze ouders en grootouders democratische rechten afdwongen in de jaren 1970 en het is ook hoe we dat vandaag zullen doen.

 

De schorsing van de Catalaanse autonomie met artikel 155 van de Spaanse Grondwet, het gevangenzetten en de ballingschap van Catalaanse ministers, de repressie, het opdrijven van Spaans nationalisme en een angstcampagne (vooral met de verhuis van sociale zetels van meer dan 3.000 bedrijven uit Catalonië), volstonden niet voor een overwinning van de partijen van het blok van artikel 155 (de conservatieve PP, het liberale Ciudadanos en de sociaaldemocratische PSOE) in de verkiezingen van 21 december.

Artikel door Boris (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

JxCat (Samen voor Catalonië, de lijst van Carles Puigdemont), ERC (Linkse Republikeinen in Catalonië) en de CUP (Kandidatuur van Volkseenheid) behielden hun meerderheid in het parlement. Honderdduizenden mensen die niet van de rechtse Catalaanse PdeCAT van Puigdemont moeten weten, hebben toch voor zijn lijst JxCat met tal van personaliteiten uit de Catalaanse beweging gestemd. Ze zagen daarin een signaal tegen de Spaanse staat.

De media, het koningshuis, de gevestigde partijen in de Spaanse staat, de Spaanse en de Catalaanse burgerij deden er alles aan om hun nederlaag te verbergen achter de overwinning van Ciudadanos. Die rechts-populistische partij werd de grootste in Catalonië. De conservatieve PP van premier Rajoy,  gezien als de uitdrukking van nationale onderdrukking en de erfgenaam van het Franquisme, maar ook als uithangbord van besparingen en corruptie, werd van de kaart geveegd. De PP verloor meer dan de helft van zijn kiezers en houdt onvoldoende zetels over om een fractie te vormen in het Catalaans parlement.

Ciudadanos staat voor een beleid in dienst van de grote bedrijven. De partij voerde een campagne waarbij het de gehechtheid aan Spanje koppelde aan de vrees voor kapitaalvlucht, delokalisatie van jobs en economische chaos door onafhankelijkheid. Het falen van de linkerzijde om in de nationale bevrijdingsbeweging in Catalonië tussen te komen met een klassenprogramma liet ruimte aan Ciudadanos om niet alleen onder reactionair rechts stemmen te halen, maar ook in arbeiderswijken in de rode gordel rond Barcelona en Tarragona, waar bij de laatste nationale verkiezingen nog massaal voor het linkse En Comú Podem (de eenheidslijst rond Ada Colau en Podemos) werd gestemd.

Het repressieve karakter van de Spaanse staat heeft miljoenen mensen doen breken met het gevestigde regime in Madrid. Het heeft de strijd voor een Catalaanse republiek versterkt, een strijd die door velen gezien wordt als een middel om de levensvoorwaarden te verbeteren en om tot echte sociale verandering te komen. De leiding van Podemos heeft zich buiten de massabeweging gezet door het referendum van 1 oktober als niet legitiem af te doen. De CUP speelde een belangrijke rol in de verdediging van het referendum, maar betaalde een prijs voor de weigering om met Catalaans rechts te breken. De linkse partij weigert dit omdat het de nationale kwestie laat voorgaan op de sociale kwestie.

Energieke acties van de massa’s, zoals tijdens het referendum van 1 oktober en de algemene staking van 3 oktober, kunnen leiden tot het vrijlaten van de politieke gevangenen en het stopzetten van artikel 155. Het kan de verdere strijd voor een republiek mogelijk maken. Linkse partijen en sociale bewegingen die het recht op zelfbeschikking verdedigen, moeten terug overgaan tot straatmobilisatie waarbij ze zich met een socialistisch programma richten op de arbeidersbeweging.