NL Socialisme

Tag: Black Lives Matter

  • Kyle Rittenhouse vrijgesproken: een karikatuur van gerechtigheid

    Deze uitspraak zou de laatste nagel moeten zijn aan de doodskist van de illusie dat rechtbanken ons kunnen helpen in de strijd tegen extreemrechts. Het is nu wel duidelijk dat het hele systeem schuldig is. Extreemrechts, de politie die Jacob Blake neerschoot en Rittenhouse eerde, en de rechtbanken die hen beschermen: ze vertegenwoordigen allemaal hetzelfde racistische systeem, het kapitalisme.

    Reactie door Socialist Alternative in de VS

    Als we extreemrechts willen verslaan, hebben we massamobilisaties nodig en een duidelijk links alternatief voor werkende mensen die genoeg hebben van dit systeem. Als je net zo boos bent als wij, sluit je dan aan bij socialisten die zich organiseren om terug te vechten tegen racisme, politiegeweld, en alle vormen van onderdrukking en ongelijkheid.

    Kshama Sawant verklaarde: “De vrijspraak van Rittenhouse van alle aanklachten is een misselijkmakende vertoning van gerechtigheid en een herinnering aan het feit dat alle instellingen van het kapitalisme medeplichtig zijn aan dit racistische, moorddadige systeem, dat de overgrote meerderheid uitbuit. We hebben krachtige massabewegingen nodig die de arbeidersklasse verenigen.”

    Hieronder een artikel geschreven door een lid van Socialist Alternative in Winsconsin die ter plaatse was op de acties na het neerschieten van Jacob Blake. Het artikel is geschreven voor de uitspraak, maar brengt belangrijke argumenten waarom er nood is aan een beweging en waarom we niet kunnen vertrouwen op de kapitalistische rechtbanken om de dreiging van extreemrechts geweld te stoppen.

    Bouw aan een beweging om extreemrechts te verslaan

    Sinds de nieuwe opleving van de Black Lives Matter beweging iets meer dan een jaar geleden, hebben miljoenen mensen internationaal schouder aan schouder gestaan in de strijd tegen politiegeweld en de raciale onrechtvaardigheid die eigen is aan het kapitalisme. Momenteel staat de extreemrechtse burgerwacht Kyle Rittenhouse terecht voor het doden en verwonden van Black Lives Matter demonstranten in Kenosha, WI.

    De protesten braken uit als reactie op een schietpartij door de politie, waardoor Jacob Blake, inwoner van Kenosha, blijvend verlamd raakte. De protesten werden onmiddellijk beantwoord met geweld en repressie van de Nationale Garde. Confrontaties tussen betogers en de politie en beelden van afgebrande handelszaken werden door rechtse commentatoren aangegrepen als ‘bewijs’ dat de Black Lives Matter-beweging vol zat met gewelddadige relschoppers. Hoewel er enkele gevallen waren waarbij betogers in Kenosha asociale tactieken gebruikten, waarvan we herhaaldelijk hebben gezegd en geschreven dat ze niet effectief zijn, was de Black Lives Matter-beweging overwegend vreedzaam, zelfs volgens de kapitalistische pers. De rechtervleugel bracht echter een heel ander verhaal. Zij wilden de onrust in Kenosha, die grotendeels was uitgelokt door de ordediensten zelf, gebruiken om de gewelddadige aard van de BLM te bewijzen en gebruikten het als een oproep tot bewapening voor rechtse fanatici in het hele land. Kyle Rittenhouse voldeed aan deze oproep.

    Velen die de straat op gingen om gerechtigheid te eisen voor Jacob Blake houden het proces tegen Rittenhouse nu nauwlettend in de gaten, in de hoop dat de rechtbank gerechtigheid zal brengen en de dreiging van extreemrechts een halt zal toeroepen. De media-aandacht voor dit proces is sterk gericht op de vraag of Rittenhouse al dan niet terecht drie betogers heeft neergeschoten, maar dit is een zeer beperkt element. Dit proces vertegenwoordigt meer dan alleen een ethische bekommernis over zelfverdediging. Het vertegenwoordigt in de eerste plaats de immense polarisatie in de samenleving, en de bredere politieke campagne van rechts en het rechtssysteem om het momentum te verdrijven dat door werkende mensen is gegenereerd tijdens het hoogtepunt van de BLM-protesten.

    Rechtbanken zullen ons niet redden

    Het kapitalistische rechtssysteem is nooit een gunstig terrein om de eisen van de werkende mensen te winnen, en dit proces is daarop geen uitzondering. Nog voor het proces begon, oordeelde rechter Bruce Schroeder dat de betogers die Rittenhouse neerschoot geen “slachtoffers” genoemd kunnen worden en in plaats daarvan werden ze omschreven als “plunderaars” en “oproerkraaiers”. Tijdens het proces heeft Schroeder niet alleen onprofessionele en racistische opmerkingen gemaakt ten opzichte van Aziaten, maar hij heeft ook al de weg vrijgemaakt voor de jury om Rittenhouse vrij te pleiten van de aanklacht van vuurwapenbezit.

    Zelfs de vervolging, onder leiding van Kenosha District Attorney Thomas Binger, vormt een grote belemmering voor het bereiken van gerechtigheid via het rechtssysteem in deze zaak. Binger heeft een nauwe band met de politie van Kenosha en heeft er in het verleden voor gezorgd dat deze zich niet moest verantwoorden voor politiegeweld. Binger beweerde niet alleen dat de politie het recht had om Jacob Blake zeven keer in de rug te schieten. Na de executie van Michael Bell in 2004 door vier agenten weigerde zijn kantoor de zaak voor de rechter te brengen. De politie veranderde negentien keer haar verhaal over de zaak, waarna er uiteindelijk een buitengerechtelijke schikking volgde. Het proces-Rittenhouse toonde opnieuw hoe de openbare aanklager niet bepaald gerechtigheid voor ogen heeft. Het werd bijna compleet absurd toen Rittenhouse zelf de 12 uiteindelijke juryleden in de zaak mocht kiezen na loting. Deze rechtbank staat compleet vijandig tegenover Black Lives Matter. Deze zaak is een thuiswedstrijd voor de rechterzijde.

    De aanpassingen die voor Rittenhouse zijn gemaakt staan in schril contrast met de doodstraf die is uitgesproken tegen Philando Castille in Minnesota omdat hij aan de politie had onthuld dat hij een wapen had tijdens een routine verkeerscontrole, of Trayvon Martin omdat hij ongewapend over straat liep, of Ahmaud Arbery die werd geëxecuteerd door drie blanke mannen die nu terechtstaan voor zijn moord.

    Hoe rechts verslaan?

    We zullen het groeiende extreemrechts niet verslaan door te vertrouwen op de rechtbanken en de politie, die beiden handelen in opdracht van de kapitalistische klasse. In plaats daarvan moeten we de linkerzijde versterken door bewegingen van werkenden en jongeren op te bouwen om de eisen van Black Lives Matter effectief af te dwingen. Het gaat om eisen zoals minder middelen voor de politie, meer geld voor sociale diensten en gemeenschapscontrole over de politie. Het volstaat niet om ons te beperken tot het aanklagen van individuen als Kyle Rittenhouse, er is strijd nodig tegen extreemrechts in het algemeen en al wie de rechtse racistische retoriek aanwakkert. Denk maar aan figuren als Donald Trump, Tucker Carlson of Ben Shapiro.

    Het opbouwen van een beweging tegen extreemrechts moet zich baseren op de collectieve kracht van werkenden en jongeren. Extreemrechts vormt een bedreiging voor ons, dat zagen we met hun gebruik van terrorisme en geweld in onder meer Kenosha. Deze terreur zorgt voor verwarring en trauma’s onder de betogers. Het werkt bovendien demobiliserend voor mensen die twijfelen als ze willen deelnemen aan protest. We moeten daar rekening mee houden en veiligheidsmaatregelen nemen om toekomstige protesten te beschermen. Daarnaast is er nood aan een oproep naar de bredere werkende klasse, in het bijzonder naar de arbeidersbeweging, om te bouwen aan een nieuwe arbeiderspartij waarvan de gekozen leiders direct verantwoording verschuldigd zijn aan hun leden en kiezers. Een nieuwe partij los van de twee gevestigde partijen van big business zou de werkende mensen een zichtbare kracht geven die zich ondubbelzinnig achter bewegingen als BLM schaart.

    Socialist Alternative is solidair met degenen die in Kenosha en daarbuiten de straat op trokken om de strijd voor rechtvaardigheid voort te zetten. In de toekomst zullen de protesten van de BLM een veel georganiseerder karakter moeten krijgen met een democratische organisatie en een duidelijk politiek programma. Naast eisen om een einde te maken aan racistisch politiegeweld (het zuiveren van de politie van iedereen met een geschiedenis van racisme, seksisme of geweld, het ontwapenen van agenten op patrouille, enz.), zou een deel van dit programma de oprichting moeten zijn van een democratisch gekozen controlecommissie met volledige bevoegdheid over het politiedepartement om mensen aan te nemen en te ontslaan, het beleid vast te stellen, en om te dagvaarden. Het moet ook bredere eisen opnemen om het leven van de arbeidersklasse te verbeteren, zoals gratis gezondheidszorg voor iedereen, betaalbare huisvesting en een Green New Deal.

  • Een jaar na Black Lives Matter: racisme bestrijden met solidariteit

    Een jaar geleden werd de wereld overspoeld door mobilisaties tegen racisme en politiegeweld. Aanleiding was de moord op George Floyd. In de VS kwamen in totaal 20 miljoen mensen op straat in 1.250 steden. In ons land kregen de acties een bijzondere connotatie omdat ze samenvielen met de 60e verjaardag van de onafhankelijkheid van Congo. Uiteraard bestaat er ook in België systemisch racisme en is er ook discussie over hoe we een einde kunnen maken aan discriminatie. We spraken hierover met Alain Mandiki.

    Alain Mandiki is vakbondsmilitant en politiek actief als lid van LSP. Hij is afkomstig uit Kivu en schreef talrijke artikels over Afrika, in het bijzonder over de Democratische Republiek Congo. Hij schreef een boek over de genocide in Rwanda van 1994 waarin hij aantoont hoe het kapitalisme de barbarij in het gebied van de Grote Meren voortbracht.

    Waarom is de antiracistische strijd vandaag zo belangrijk volgens jou?

    “Met de pandemie en de economische crisis zijn alle tegenstellingen die reeds in de kapitalistische maatschappij aanwezig waren, opengebarsten. In de VS zijn degenen die al eerder in de problemen zaten, dat nu nog meer. Mensen van kleur zijn hard getroffen door jobverlies. In de armere wijken waren de coronabeperkingen moeilijker om te dragen. Veel mensen wonen er in een krap appartement zonder tuin. De politie trad hardhandig op tegen wie zelfs nog maar een luchtje wilde scheppen. Het virus eiste ondertussen een veel grotere tol onder de werkenden en werklozen, dan onder de managers en bazen.”

    “Dit komt bovenop jaren van politiegeweld en een massaal opsluitingsbeleid, dat mensen van kleur onevenredig zwaar treft. Het land telt 5% van de wereldbevolking, maar bijna een kwart van de gevangenispopulatie. Deze context verklaart de explosie van de Black Lives Matter-beweging. Het is deze sociale explosie die ervoor heeft gezorgd dat politieagent Derek Chauvin vervolgd en veroordeeld werd voor de moord op George Floyd.”

    “Mensen doden is doorgaans geen probleem voor de Amerikaanse politie. Jaarlijks komen er gemiddeld 1.000 burgers op die manier om het leven. Wanneer de zaak voor de rechter komt, leidt dit meestal slechts tot een afwijzing of hoogstens een financiële schadeloosstelling. Een duidelijke veroordeling is uitzonderlijk. Zonder massamobilisaties zou dit niet gebeurd zijn. Tegelijk is het duidelijk dat de veroordeling van Chauvin een poging was om de woede van de massa’s te sussen.”

    “Dit is een les voor soortgelijke gevallen in België. In maart van dit jaar seponeerde de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Gent de zaak van acht agenten die werden aangeklaagd voor de dood van Lamine Bangoura in 2018. Het slachtoffer kwam om het leven tijdens een uithuiszetting die er kwam omdat hij 1.500 euro huurachterstand had en niet verscheen op de hoorzitting op het Vredegerecht. Ook in België tieren repressie, politiegeweld en toenemende sociale spanningen welig in de volksbuurten. Als gevolg daarvan groeit de wil om tegen discriminatie in te gaan. Om met ons protest effect te hebben, moeten we een duidelijke strategie en doelstellingen hebben. De beste manier is te beginnen met een analyse van de oorsprong van racisme.”

    ‘Er is geen kapitalisme zonder racisme’, zei Malcolm X. Waarom zijn kapitalisme en racisme zo nauw met elkaar verbonden?

    “Vragen over wat racisme is en hoe het ontstond, zijn zeer belangrijk. Om het te stoppen, is het van fundamenteel belang dat we begrijpen van waar racisme komt.”

    “Het idee dat de mensheid verdeeld is in verschillende rassen werd rond de 18e eeuw getheoretiseerd. De basis voor deze ideeën was de ontwikkeling van het handelskapitalisme, gebaseerd op de driehoekshandel die reeds in de 16e eeuw tot stand kwam en waarbij Europa, Afrika en het Amerikaanse continent betrokken waren bij een grootschalige slavenhandel. Na de afslachting van de First Nations in Noord-Amerika en in de door de koloniale machten veroverde gebieden moesten arbeidskrachten worden aangevoerd om de veroverde gebieden te ontwikkelen. De burgerij charterde schepen die naar Afrika reisden om te zoeken naar wat zij toen “ebbenhout” noemden, dat wil zeggen vrouwen en mannen die als producten werden verkocht, mensen die met geweld van hun land en cultuur werden weggevoerd.”

    “Uiteindelijk is een sociaal systeem van uitbuiting altijd gebaseerd op geweld. Maar men voelt altijd de behoefte om deze uitbuiting en het geweld dat ermee gepaard gaat ideologisch te rechtvaardigen. Daarom moest mendeze mensen, die als handelswaar werden verkocht, ontmenselijken. Racisme is ontstaan als een ideologische garantie voor de slavenhandel. Ideologieën die verband hielden met de classificatie van de mens ontstonden toen en drongen door in alle poriën van de maatschappij. Zo stelde Voltaire destijds dat hij blanken “hoger acht dan negers, zoals de negers boven de apen staan, en zoals de apen boven de oesters en andere dieren van deze soort staan.”

    “De geschiedenis leert ons dat de grote doorbraken in de strijd tegen slavernij en kolonialisme verbonden zijn met internationale revolutionaire processen. De slavenopstand in Haïti, waaruit de eerste zwarte republiek in de geschiedenis is ontstaan (1), was verbonden met de Franse Revolutie van 1789. In Frankrijk werd de slavernij twee keer afgeschaft, telkens in een revolutionaire periode. Dit gebeurde in 1794 en vervolgens nogmaals in 1848, nadat Napoleon de slavernij in 1802 in ere had hersteld. In deze strijd speelden de slaven en de koloniale bevolking een voorhoederol naast andere lagen van de maatschappij (de revolutionaire burgerij van die tijd en, vooral, het revolutionaire volk). Het waren de strijd en het internationale karakter ervan die het mogelijk maakten een einde te maken aan de verschrikking van de slavernij, maar ook aan de kolonisatie.”

    “De verworvenheden van de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten waren nauw verbonden met de internationale context van strijd tegen het kapitalisme in die tijd. Dit was een les die de Black Panther Party (opgericht in 1966) al had geleerd: haar leden geloofden dat racisme niet kon worden bestreden met zwart kapitalisme, maar met solidariteit.”

    “Zoals Fred Hampton, een leider van de Black Panthers die in 1969 in zijn bed werd vermoord tijdens een inval door de FBI en de politie van Chicago, opmerkte: “Je kunt vuur niet met vuur bestrijden. Je moet vuur met water bestrijden. We zullen racisme niet met racisme maar met solidariteit bestrijden. We bestrijden het kapitalisme niet met zwart kapitalisme. We bestrijden kapitalisme met socialisme. (…) We zullen strijden door ons allemaal te verenigen en een internationale arbeidersrevolutie te starten.” De antiracistische strijd is niet ondergeschikt aan de antikapitalistische strijd, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en ze moeten allebei met evenveel energie gevoerd worden.”

    Wat betekent racisme met solidariteit bestrijden in de praktijk?

    “De Black Lives Matter-beweging is eigenlijk een uitstekend voorbeeld. Er waren eerst massale acties in de VS die multiraciaal waren. Deze acties vonden een weerklank over heel de wereld. Op heel veel plaatsen waar racisme wordt gebruikt om de bevolking te verdelen, waren er grote mobilisaties. In België zaten we toen nog in de eerste lockdown, maar toch kwamen er 15.000 tot 20.000 mensen op straat in Brussel en waren er kleinere mobilisaties in de meeste grote steden.”

    “Om een krachtsverhouding op te bouwen, moeten we proberen om al wie tegen racisme wil strijden bijeen te brengen en te organiseren. Het is immers door collectieve actie en massamobilisatie dat we overwinningen kunnen behalen. Wat ons verenigt, is dat we in verschillende mate slachtoffer zijn van sociale tekorten zoals het gebrek aan betaalbare huisvesting, degelijke jobs of middelen voor de openbare diensten. We zijn het slachtoffer van de uitbuiting die inherent is aan het kapitalistische winstsysteem.”

    “Zonder de Black Lives Matter-mobilisaties zou koning Filip zich niet plots verontschuldigd hebben over wat er in Congo is gebeurd. Natuurlijk blijft dat onvoldoende, maar een verandering in de houding van de Belgische monarchie is evenmin onbeduidend. Er is in België een bredere discussie over discriminatie ontstaan. Er kwam kritiek op symbolen van koloniale propaganda, zoals de standbeelden van Leopold II. Het structurele karakter van racisme werd zichtbaarder en meer algemeen erkend. De officiële propaganda van de Belgische staat is in twijfel getrokken door de beweging. Dit is een basis waarop we kunnen bouwen om verder te gaan.”

    Er is dus nood aan een bredere agenda van sociale eisen?

    “Dat is essentieel. Mensen met een migratieachtergrond hebben minder kansen op toegang tot degelijke huisvesting, een kwaliteitsvolle opleiding en een goede job. Deze discriminatie doet zich voor op alle gebieden van het leven. Ze vloeit voort uit de tekorten die in de hele samenleving bestaan door het gebrek aan middelen als gevolg van de verwoestingen van het neoliberale beleid. Die tekorten wakkeren racistische gevoelens aan. Sommigen wijzen naar mensen met een migratie-achtergrond als er een gebrek is aan voldoende sociale huisvesting of aan goede jobs. Nochtans zijn zij op geen enkele manier verantwoordelijk voor de tekorten! De successen van extreemrechts, zoals van het Front National in de jaren tachtig na het ontstaan van massale werkloosheid, moeten we zien in de context van een ‘linkerzijde’ die met Mitterrand aan de macht kwam maar uiteindelijk een asociaal besparingsbeleid ging voeren. Om de voedingsbodem voor racistische ideeën aan te pakken, moeten we de door het kapitalistische systeem gecreëerde tekorten aanpakken.”

    “Sociale antwoorden bieden op sociale problemen is de manier om extreemrechts de wind uit de zeilen te nemen. In 1991 lanceerde de voorloper van de LSP de antifascistische Blokbuster-campagne in de aanloop naar de doorbraak van het Vlaams Blok, zoals het Vlaams Belang toen nog heette, in november van dat jaar. In een situatie van hoge werkloosheidscijfers was één van de centrale slogans van Blokbuster ‘Jobs, geen racisme.’ Iedereen moet toegang hebben tot een goede job – geen onzekere job – met een goed loon. Daarom pleiten wij voor een verdeling van het beschikbare werk met collectieve arbeidsduurvermindering met behoud van loon, compenserende aanwervingen en vermindering van de werkdruk. Tegelijk is er nood aan massale publieke investeringen in sociale huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, hernieuwbare energiebronnen … Dit zal niet uit de lucht komen vallen, de kapitalisten klampen zich vast aan hun winsten. We moeten er voor vechten en de macht uit hun handen nemen.”

    Welk alternatief systeem verdedigt LSP?

    “De maatschappij onder het kapitalisme is verdeeld in sociale klassen, op basis van de diefstal van een deel van de door de sociale meerderheid (de werkende klasse) geproduceerde waarde door een kleine minderheid, de kapitalistische klasse. Racisme is een product van het kapitalisme. We moeten daaraan toevoegen dat deze discriminatie nuttig is voor het systeem, net zoals seksisme en LGBTQI+-fobie dat zijn. Het maakt het immers mogelijk om de uitgebuite en onderdrukte massa’s te verdelen. De kleine minderheid aan de top van de piramide van kapitalistische uitbuiting zou nooit aan de macht kunnen blijven als de overgrote meerderheid van de bevolking in opstand komt.”

    “De werkende klasse is het best geplaatst om het kapitalistische systeem omver te werpen, gezien hun aantal en hun plaats in het productiesysteem. Dit is wat de pandemie eens te meer heeft aangetoond: als de werkende klasse stopt, dan stopt alles. Met werkende klasse bedoelen we diegenen die hun arbeidskracht verkopen voor een loon en die de productiemiddelen niet bezitten. Door middel van de staking kan de arbeidersklasse de hele economie en de samenleving blokkeren. Dit werpt de fundamentele vraag op naar een nieuwe organisatie van de samenleving op een andere basis, door ons te ontdoen van de bazen, de aandeelhouders en de volledige vervreemdende maatschappelijke organisatie vandaag.

    “Door de controle te verwerven op de rijkdom die we produceren, kunnen we op democratische wijze beslissen hoe deze wordt aangewend om sociale problemen op te lossen en tekorten te bestrijden. Dan kunnen we de middelen inzetten waar ze nodig zijn. De bron van racistische verdeeldheid, zoals gepropageerd door extreemrechts, zou verdwijnen door een dergelijke democratisch geplande economie.”

    “Sommigen in de antiracistische beweging spreken over ‘witte privileges’. Dat is een benadering die verdeeldheid zaait en het vertrekt van een terminologie die niet correct is. De term ‘privilege’ komt uit de feodale samenleving, waar de adel en de geestelijkheid heel wat privileges genoten, waaronder het recht geen belasting te betalen. Hun privilege was ook dat ze zich de vruchten konden toe-eigenen van het werk van de meerderheid van de bevolking.”

    “Een privilege kan afgeschaft worden. Het is echter geen privilege om goede huisvesting, een degelijke job of een kwaliteitsvolle opleiding te hebben. Dat zijn geen privileges, maar rechten waar iedereen toegang tot zou moeten hebben. De geschiedenis leert ons dat sociale verworvenheden afgedwongen worden door de solidariteit te organiseren in massastrijd.”

    “Voor sommigen is deze strijd alleen een zaak van de direct betrokkenen. Wij denken dat discriminatie ons allemaal aanbelangt. Zolang één categorie van de bevolking wordt gediscrimineerd, zet dit de andere lagen onder druk. Zolang bijvoorbeeld werknemers zonder papieren worden uitgebuit met lage lonen, zet dit een neerwaartse druk op alle lonen. Daarom is de regularisatie van mensen zonder papieren een maatregel die goed is voor de sociale zekerheid en voor iedereen, behalve voor de bazen die direct of indirect profiteren van hun rampzalige situatie. Daarnaast dreigt de benadering om enkel wie ‘direct betrokken’ is de strijd te laten voeren deze mensen te isoleren, wat de weg opent naar wanhopige strijdmethoden zoals de hongerstaking om terug te komen op de strijd voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren. Wij zijn daar geen voorstander van, maar pleiten er integendeel voor om de strijd te verbreden en alle slachtoffers van het systeem op een inclusieve en respectvolle manier bijeen te brengen.”

    “Het was door burgeroorlogen en revoluties dat de slavernij is afgeschaft. Het was de golf van internationale strijd die de overwinningen van de burgerrechtenbeweging in de jaren zestig mogelijk maakte. Strijd kent altijd momenten van euforie en momenten van moeilijkheden. De beste manier om overwinningen op lange termijn te behalen, is door ons te organiseren rond een programma en een strategie. De campagne “Racisme bestrijden met solidariteit” die wij vorig jaar hebben gelanceerd, is een instrument om dat doel te bereiken. De enige manier om zonder discriminatie aan de sociale noden van alle mensen tegemoet te komen, is door de macht in handen van de meerderheid van de bevolking te brengen. Dat is het project van revolutionaire socialisten. We roepen op om daarbij aan te sluiten om een einde te maken aan het kapitalisme en alles wat aan dat systeem verbonden is, zoals racisme, seksisme en LGBTQI-fobie en andere vormen van discriminatie en onderdrukking.”

  • Strijd in België kan inspiratie halen uit de veroordeling van de moordenaar van George Floyd

    Eind april werd politieagent Derek Chauvin schuldig bevonden op alle aanklachten voor de moord op George Floyd vorig jaar in Minneapolis. Deze racistische moord ontketende de grootste protestbeweging in de geschiedenis van de Verenigde Staten: ongeveer 20 miljoen mensen namen deel aan de vele Black Lives Matter-betogingen! Een uur voor het vonnis werd Ma’Khia Bryant, een 16-jarig zwart meisje, doodgeschoten door de politie in Columbus, Ohio.

    Doorgaans komt de overwegend blanke Amerikaanse politie ermee weg als ze zwarte mensen vermoordt. Jaarlijks vallen er gemiddeld 1.000 doden door toedoen van de politie. Wanneer een zaak voor de rechter komt, leidt dat meestal tot een vrijspraak of hoogstens tot een financiële schadeloosstelling. Een duidelijke veroordeling is uitzonderlijk. Het is in dit geval vooral een poging om de woede van de massa’s te sussen. Zonder het massale protest van de afgelopen maanden was deze overwinning niet mogelijk.

    Dit is een belangrijke les voor ons, ook hier voor ons. In maart seponeerde de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Gent de zaak van de acht politieagenten die aangeklaagd werden voor de dood van Lamine Bangoura in 2018. Het slachtoffer kwam om het leven tijdens de uitzetting uit zijn huis, enkel en alleen omdat hij een huurachterstand van 1500 euro had en niet opdaagde op een hoorzitting voor de vrederechter.

    Ging het bij Lamine om een uitzondering? We kunnen het ook hebben over de dood van Ibrahima, Ilyes, Mawda, Mehdi, Adil, Jozef … of over wat er gebeurt wanneer een politie-inspecteur het politiegeweld aan de kaak stelt.

    In april ging Eric Claessens, een politie-inspecteur uit Brussel, in hongerstaking om het gedrag van zijn hiërarchie ten aanzien van politiegeweld aan de kaak te stellen. Na een arrestatie was hij getuige van het afranselen van een arrestant. Toen hij deze agressie aan zijn chef wilde melden, antwoordde deze: “Wat beneden gebeurt, blijft beneden. Je houdt je mond dicht of je krijgt problemen.” Nu is hij in opzeg geplaatst om uit het politiekorps ontslagen te worden. Wellicht zal hij zijn pensioen niet krijgen. Hij verklaarde: “De rotte appels die dit deden, zijn er nog steeds. Enkelen zijn gestraft, maar keerden al gauw terug naar de eenheid.” (Mosquito, 14 april)

    Dezelfde houding zagen we tijdens de betoging tegen politiegeweld op 24 januari in Brussel. Er werden maar liefst 232 mensen, waaronder 86 minderjarigen, opgepakt. Dat was meer dan dat er betogers waren! Niets werd gespaard om de betogers te intimideren: willekeurige arrestaties, afranselingen in de cellen van de kazerne van Etterbeek, racistische en seksistische beledigingen, niet-naleving van de sanitaire regels …

    In de strijd tegen politiegeweld kunnen we niet vertrouwen op het Comité P, waarvan de onafhankelijkheid in mensenrechtenkringen breed in twijfel wordt getrokken. Evenmin kunnen we rekenen op de traditionele partijen, die van tijd tot tijd krokodillentranen plengen maar al tientallen jaren niets doen om de situatie te veranderen. Dat is niet omdat zij machteloos zijn, maar omdat zij er bewust voor kiezen dat niet te doen. Ze weten dat hun asociale beleid de voedingsbodem is voor criminaliteit. Ze weten bovendien dat de gewapende arm van de politie nuttig is waar zij niet kunnen overtuigen of chanteren. We moeten terugvechten door solidariteit in strijd op te bouwen. Er is nood aan een krachtige sociale beweging die niet alleen tegen politiegeweld ingaat, maar ook tegen het kapitalistisch systeem dat ermee beschermd wordt.

    • Racisme bestrijden met solidariteit.
    • Regularisatie van alle mensen-zonder-papieren.
    • Geen straffeloosheid meer voor de politie: democratische controle is nodig.
    • Sociale problemen vergen sociale oplossingen: investeringen in onderwijs en zorg, degelijke lonen, geen repressie.
    • Malcolm X zei: “Er is geen kapitalisme zonder racisme.” We moeten strijden voor de omverwerping van het kapitalistisch systeem van uitbuiting van de meerderheid van de bevolking door een kleine elite.

     

    Reactie van Kshama Sawant op de veroordeling van Derek Chauvin

    “Deze veroordeling toont de kracht van massa-actie en van solidariteit onder de werkende klasse over de verschillen van huidskleur heen. Alle lof komt de activisten aan de basis van de Black Lives Matter-beweging toe, in het bijzonder de jongeren die het voortouw namen. Mijn felicitaties en solidariteit met de 20 miljoen moedige betogers, waarvan velen traangas, rubberkogels, politiegeweld en arrestaties te verduren kregen toen ze gerechtigheid eisten na deze racistische moord en toen ze betoogden voor systeemverandering als antwoord op het systemische racisme.”

  • Agent die George Floyd vermoordde nu veroordeeld: strijd loont

    Het was enkel dankzij het massale protest na de moord op George Floyd afgelopen zomer dat de autoriteiten in de VS geen andere keuze hadden: de agent die Floyd vermoordde, werd vervolgd en nu dus veroordeeld. Derek Chauvin werd op alle punten schuldig bevonden aan de moord op George Floyd. Afgelopen zomer was er de grootste protestbeweging in de Amerikaanse geschiedenis na deze moord. Het is op deze basis dat Chauvin voor het gerecht werd gebracht. Alle lof voor deze overwinning gaat dus naar het massaprotest.

    We moeten echter nuchter blijven over het feit dat het Democratische establishment, dat aan de macht is in Minneapolis en verantwoordelijk is voor de politiediensten daar, hiermee één ‘rotte appel’ wil opofferen in de hoop zo de rotte boom overeind te houden. Strijd zal nodig blijven om fundamentele veranderingen af te dwingen.

    Het proces tegen Chauvin’s drie medeplichtigen zal wellicht spannender zijn. Hun proces begint pas op 23 augustus en zal tot in de herfst duren. Dit zal ongetwijfeld de verkiezingen van november in Minneapolis polariseren. Socialisten, de arbeidersbeweging en activisten tegen politiegeweld zullen de belangrijke taak hebben om steun van de werkende klasse op te bouwen voor een door de gemeenschap geleide aanpak van de openbare veiligheid. We moeten ons daar nu reeds voor organiseren.

    In het kielzog van deze massale verontwaardiging tegen systematisch racisme, hebben Republikeinen in het hele land wetsvoorstellen ingediend om protest strafbaar te stellen. De arbeidersgemeenschappen in Minnesota zijn geterroriseerd door Operation Safety Net, een coalitie van ordehandhavers uit de hele regio met de Nationale Garde als gewapende escorte, uitgezonden en gesteund door het Democratische politieke establishment. Niets van dit alles heeft de moord op de 20-jarige Daunte Wright in Brooklyn Center, of de 12-jarige Adam Toledo in Chicago kunnen voorkomen.

    Socialist Alternative wil de cruciale discussie aangaan over hoe we kunnen voortbouwen op deze overwinning en hoe we kunnen vechten voor een betere wereld. Om hervormingen af te dwingen, moeten we voortbouwen op het momentum van deze veroordeling en vechten voor verregaande structurele verandering. We moeten strijden voor massale gemeenschapsbijeenkomsten om democratisch te beslissen over de volgende stappen in de beweging, voor een gekozen toezichtsraad met de macht om politiepersoneel aan te nemen, te ontslaan en te dagvaarden, en die de politie kan ontdoen van iedereen met een geschiedenis van racisme, seksisme, onverdraagzaamheid of geweld. We moeten het politiebudget halveren, en de rijken belasten voor huisvesting, jobs en onderwijs. Er is een multiraciale massabeweging nodig om de maatschappij fundamenteel te veranderen en dit racistische systeem te ontmantelen.

  • Helden van de zwarte bevrijdingsstrijd in de VS: Ida B. Wells (1862-1931)

    Op 25 maart was het 90 jaar geleden dat één van de meest felle burgerrechtenactivisten uit de geschiedenis, journaliste en verdedigster van stemrecht, Ida B Wells, is overleden. In een tijd dat terrorisme door witte supremacisten op de loer ligt, bevat Wells’ verhaal nuttige lessen over hoe we een betere, veiligere wereld voor vrouwen, mensen van kleur en de werkende klasse kunnen afdwingen.

    Door Quinn Angelou-Lysaker

    Ida werd als slavin geboren in Mississippi in 1862. Haar ouders, politiek radicale organisatoren, voedden Ida op en brachten haar een gevoel van revolutionair optimisme bij. Hierdoor behoorde ze tot de slechts 10% zwarte geletterden in haar tijd. Helaas werd ze op 16-jarige leeftijd wees tijdens de epidemie van de gele koorts epidemie. Ze vertrok alleen naar Memphis om een carrière als lerares na te streven. Als lerares werden haar literaire vaardigheden al snel erkend en ze werd uitgenodigd om lid te worden van een literaire club, de Evening Star, waar ze al snel tot redactrice werd gekozen.

    Twee belangrijke ervaringen brachten Wells in de burgerrechtenbeweging. Ten eerste klaagde ze de Chesapeake Ohio Railroad Company aan omdat die weigerde haar in de vrouwenwagon te laten zitten omdat ze zwart was. Ze won de zaak en kreeg een schadevergoeding van 500 dollar. Deze zaak kreeg veel aandacht en moedigde andere zwarten die soortgelijke discriminatie hadden ervaren aan om te protesteren. Enkele jaren later draaide het Hooggerechtshof van de staat deze beslissing terug, waardoor de segregatie op de spoorwegen werd geïnstitutionaliseerd. Dit was een harde les: de rechtbanken zouden het racisme alleen maar versterken en Wells zou elders gerechtigheid moeten zoeken. Dat is een realiteit die de zwarte gemeenschap tot op vandaag raakt. Steeds weer blijkt dat rechtbanken niet volstaan om moordende politieagenten te vervolgen. Wells publiceerde haar overpeinzingen over deze ervaring. Dit schrijven gaf de aanzet tot haar carrière als burgerrechtenjournaliste. Ze nam het pseudoniem Iola aan en begon voltijds te schrijven.

    Ida, de journaliste

    Een tweede verwoestende ervaring veranderde Ida B Wells in een éénvrouwsleger tegen het lynchen.

    Zodra de federale troepen zich in 1878 uit het zuiden hadden teruggetrokken, maakte het tijdperk na de wederopbouw plaats voor nieuwe vormen van terreur en intimidatie. De Democratische Partij, de partij van de slavenbezittende klasse, had de controle over de Senaat. De staten hadden zeggenschap over hun eigen burgerrechtenwetgeving. Het zuiden had in wezen zelfbestuur, en pas bevrijde zwarte mensen hadden geen bescherming. De staten namen wetten aan tegen landverraad en wetten die dakloosheid en werkloosheid strafbaar stelden, die buitenproportioneel tegen zwarten waren gericht. De meest afschuwelijke nieuwe methode om de zwarte bevolking te controleren, was lynchen. Dat was een vorm van maffia-rechtspleging tegen zwarte mensen die beschuldigd werden van misdaden, vooral degenen die beschuldigd werden van seksueel misbruik van blanke vrouwen. De politie nam vaak deel aan dit geweld. Tot op vandaag zien we overigens hoe delen van de politie sympathie hebben voor extreemrechts. Kijk maar naar hoe witte supremacistische massamoordenaars worden vertroeteld of hoe passief, bijna vriendschappelijk, wordt opgetreden als extreemrechts protesteert.

    Wells worstelde hiermee. Terwijl lynchen een onvergeeflijke daad was, was verkrachting dat ook, en ze was geneigd de beschuldigingen te geloven. Dit veranderde allemaal toen drie vrienden van haar, Calvin McDowell, Will Stewart en Thomas Moss, werden gelyncht. Deze drie mannen hadden een kruidenierszaak geopend vlak naast een kruidenierszaak die in handen was van blanken. Bij een woordenwisseling verwondden zij de blanke winkelier en werden ze allen naar de gevangenis gebracht. Een menigte sleepte hen uit de gevangenis, nog voor ze terecht hadden gestaan, en doodde ze alle drie.

    Zo begon Wells haar journalistieke kruistocht tegen het lynchen. Tegen die tijd had ze haar eigen wekelijkse krant, Free Speech genaamd, en begon ze honderden lynchpartijen per jaar te documenteren en te onderzoeken. Door nauwgezet gegevens te verzamelen, was ze in staat vast te stellen dat lynchpartijen gericht waren tegen zwarte zuiderlingen. Zij ontdekte dat lynchpartijen in verband werden gebracht met allerlei soorten beschuldigingen, niet alleen verkrachting, en meestal zonder substantieel bewijsmateriaal om die beschuldigingen te staven. Hoewel dit voor de meeste zwarte mensen vanzelfsprekend was, stelde Wells’ onderzoek het vast als een onweerlegbaar feit.

    Tragisch genoeg viel in 1892 een groep witte supremacisten het kantoor van Ida’s Free Press aan. Ze vernielden haar uitrusting en lieten een briefje achter waarin ze dreigden iedereen te doden die de krant opnieuw zou publiceren. Dus gaf Ida op en trok ze zich terug.

    Grapje! Onverschrokken zocht Ida ballingschap in New York, waar ze haar bevindingen bleef publiceren in de New York Age. Ze vond al snel een nieuwe politiek thuis in de zwarte vrouwenclubbeweging. Wat begon als organisaties die voornamelijk gemeenschapsdiensten aanboden, ontwikkelde zich tot militante feministische organisatie groepen bekend als “clubs”. Wells stond aan de basis van deze beweging en hielp bij de oprichting van de Women’s Loyal Union in New York, de Women’s Era Club in Boston, en haar eigen club, de Alpha Suffrage Club. De vrouwen in deze clubs zamelden geld in voor Wells om haar onderzoek voort te zetten.

    Met deze steun voerde Wells haar campagne tegen het lynchen internationaal op. Ze reisde dat jaar naar Engeland om bredere steun te verwerven. Ze wist dat de Britse markt van cruciaal belang was voor het zuidelijke katoen en dat als ze de Britten tegen de witte ondernemers van het zuiden kon opzetten, dat een zware slag zou zijn. Zij organiseerde en stichtte de Britse Anti-Lynching Society, het allereerste comité tegen lynching ter wereld. De Britse pers publiceerde artikelen waarin de wreedheden in het zuiden van de VS werden veroordeeld. Wells publiceerde ook artikels waarin zwarte mensen werden aangemoedigd Memphis te verlaten (met al hun arbeids- en koopkracht) en veiligheid te zoeken in het westen. Meer dan 6.000 mensen deden dat.

    Het had effect. Na 1894 waren er twee decennia lang geen lynchpartijen meer in Memphis! Er was een tastbare bedreiging voor de winsten van de witte bedrijfseigenaren nodig om de waanzin te stoppen. Dit illustreert dat de machthebbers pas toegeven aan de eisen van een beweging als hun winsten in gevaar komen. Dit voorbeeld toont ook het belang aan van het internationaliseren van sociale bewegingen. De zwarte vrijheidsbeweging is nooit beperkt gebleven tot de grenzen van de VS. De wereldwijde protesten van afgelopen zomer maken deel uit van een lange traditie van internationale solidariteit.

    In 1895 publiceerde Wells The Red Record, het allereerste statistische verslag over lynchpartijen. Ze was in staat het lynchen te demystificeren door te kijken naar de trends en het te bestuderen als een systemische kwestie in plaats van alleen maar individuele gevallen. Deze nalatenschap wordt vandaag weerspiegeld in de George Floyd Act. Als deze wet wordt aangenomen, zal de Senaat een nationale databank over politiegeweld oprichten. Wells heeft de weg vrijgemaakt voor dit soort onderzoek. Onafhankelijke media zoals deze die je nu leest, is ook een deel van Wells’ nalatenschap. We hebben publicaties van en voor de arbeidersklasse nodig om verslag te doen van de strijd voor zwarte bevrijding en andere zaken die de media negeren en om analyses te brengen die niet vertrekken van de belangen van de bazen.

    Een moeizame relatie met de NAACP

    Wells was één van de oprichters van de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) in 1909. Ondanks haar onschatbare bijdragen aan de beweging, werd Wells niet in het leidinggevend comité opgenomen. Du Bois en andere leiders brachten daar allerlei non-verklaringen voor, maar feit was dat veel NAACP-leiders dachten dat er nood was aan een elitegroep van zwarte hervormers, terwijl Wells geloofde in massamobilisatie. Zij hield vol: “Veel van onze beste mannen en vrouwen verdienen hun brood in onbeduidende jobs.” Ze werd gemarginaliseerd voor deze standpunten. Toch hield ze een voet tussen de deur van de NAACP, nodigde leden uit voor spreekbeurten van haar eigen organisaties en woonde vergaderingen bij.

    Na verloop van tijd begon de NAACP de strategie van Wells over te nemen. Ze begonnen meer onderzoeken ter plaatse en protesten te organiseren. Haar instincten bleken juist: om verandering teweeg te brengen, hebben mensen van kleur nood aan een collectieve strijd van onderuit, niet aan een handvol helden.

    Strijd om de suffragette-beweging te verenigen

    Naast haar werk in de zwarte vrijheidsbeweging, was Wells bijzonder actief in de strijd voor het vrouwenkiesrecht, de suffragette-beweging. Vóór de afschaffing van de slavernij werkten blanke vrouwenorganisaties en zwarte abolitionistische groeperingen nauw samen, verenigd onder de American Equal Rights Association. Na de oorlog waren blanke suffragisten gefrustreerd over het feit dat zwarte mannen eerder stemrecht kregen dan zij. Ze trokken een verkeerde conclusie, met name dat hun bewegingen beter apart konden blijven.

    De National American Women’s Suffrage Association (NAWSA) sloot zwarte vrouwen uit van lidmaatschap. Susan B. Anthony vertelde Wells zelf dat ze haar blanke zuidelijke leden niet van streek wilde maken door zwarte vrouwen toe te laten tot de organisatie. Hoewel de leiding op een bepaald niveau met zwarte mensen meeleefde, besloot ze naar buiten toe onverschillig te blijven tegenover racisme in het algemeen, om racistische potentiële aanhangers niet van zich te vervreemden. Zij vonden het “opportuner” om de organisatie gesegregeerd te houden. Deze houding van onverschilligheid etterde en ontwikkelde zich bij sommigen tot openlijke blanke suprematie.

    Wells was een stem van de rede in de beweging en een voorstander van eenheid. In 1913 richtte ze een geïntegreerde club op: de Alpha Suffrage Club. Deze club nam in dat jaar deel aan de Women’s Suffrage Procession, een nationale demonstratie voor vrouwenstemrecht. De NAWSA vroeg de Alpha Suffrage Club om helemaal achteraan te lopen en niet in het contingent van hun staat. Er was ook de vraag dat Wells niet zou deelnemen. Wells en de Alpha Suffrage Club deden dat niet. Zij liepen mee met de rest van hun contingent, een demonstratie van hun betrokkenheid bij het opbouwen van een geïntegreerde vrouwenbeweging.

    Dit soort kwesties zijn vandaag nog steeds sterk aanwezig. Zou het ‘opportuner’ zijn voor Alexandria Ocasio-Cortez om haar programma af te zwakken tot iets wat acceptabel is voor het establishment van de Democratische Partij en de lobby van big business? Moeten mensen zich organiseren voor een minimumloon dat ‘haalbaar’ is in de ogen van de gevestigde media of voor een minimumloon dat daadwerkelijk de kosten van levensonderhoud weerspiegelt? Het voorbeeld van de NAWSA leert dat er niets praktisch is aan het uit de weg gaan van belangrijke debatten of het vermijden van een directe confrontatie met de machthebbers. De meest praktische, meest verstandige manier waarop een beweging kan werken is met massale solidariteit rond gedurfde eisen.

    Ida’s nalatenschap vandaag

    Wells vocht onvermoeibaar door tot ze op 25 maart 1931 stierf aan een nierziekte. De persoonlijke offers die ze bracht, zijn onvoorstelbaar. Zoals ze het zelf echter uitdrukte: “Je kunt beter sterven in de strijd tegen onrechtvaardigheid dan sterven als een hond of als een rat in een val.” De vraag hoe we extreemrechts terrorisme moeten bestrijden, is opnieuw erg belangrijk. Wells belichaamt het soort gedisciplineerde aanpak die we vandaag de dag nodig hebben. Ze leert hoe je verdriet en tragedie kunt kanaliseren in een gevecht. We kunnen haar nalatenschap levend houden door steun te geven aan de zwarte arbeiders die zich organiseren om de allereerste Amazon vakbond te vormen in Bessemer, Alabama, door mee te doen aan de betogingen tegen rechts in reactie op de aanslagen in Atlanta, en door steun te geven aan onafhankelijke publicaties door en voor de arbeidersklasse.

  • Black Lives Matter in de sportwereld

    Begin september knielden de Rode Duivels voor het begin van hun wedstrijd tegen Denemarken. Ze volgden de vele Amerikaanse sportlui die op die manier hun solidariteit met Black Lives Matter tonen. Extreemrechts was woedend: VB’er Sam Van Rooy stelde het gebaar zelfs op gelijke voet met de Hitlergroet. Sporters moeten zich ver van politiek houden, verklaarden sommige gevestigde politici die zelf niet aarzelen om zich op drukke bijeenkomsten van sportieve of culturele aard te tonen.

    Op 26 augustus was het exact vier jaar geleden dat Colin Kaepernick zijn protest begon tegen systematisch racisme en onrechtvaardigheid in de VS. Het jaar nadien kreeg hij nergens in het American Football nog een contract. Het protest kreeg echter navolging en gaat de geschiedenis in zoals de black power vuist van Tommie Smith en John Carlos tijdens de Olympische Spelen van 1968 of het verzet van bokser Muhammad Ali tegen de oorlog in Vietnam.

    De ongeziene beweging sinds de dood van George Floyd in mei van dit jaar en na het neerschieten van de ongewapende Jacob Blake in Kenosha, zorgden voor een enorme solidariteit onder Amerikaanse sporters. Spelers gingen na 26 augustus over tot stakingen in onder meer het basketbal, American football, hockey en het voetbal. Naomi Osaka droeg tijdens de US Open de namen van zwarte slachtoffers op haar mondmasker. “Ik ben niet alleen atleet, maar belangrijker, ook een zwarte vrouw,” verklaarde Osaka. In de Formule 1 trok Lewis Hamilton aan de kar.

    Sport staat niet los van de samenleving: een beweging gedragen onder een groot deel van de bevolking heeft een impact op de sportwereld, niet in het minst onder sporters zelf. Sport is één van de weinige sectoren waar mensen van gewone afkomst grote sterren kunnen worden op basis van uitzonderlijke talenten. In het Amerikaanse basket zijn tot 80% van de spelers zwart. In verschillende nationale voetbalploegen in Europa zorgen spelers met een migratie-achtergrond voor spektakel.

    Toen het Amerikaanse sportprotest de vorm van een staking aannam, deed het establishment er alles aan om het naar veiliger kanalen te loodsen. Voormalig president Obama werd daarvoor ingezet, net als voormalig basketbalster en huidig ploegeigenaar Michael Jordan. Onder Obama is de ongelijkheid overigens niet afgenomen en het was onder zijn presidentschap dat Black Lives Matter voor het eerst losbarstte.

    De staking zette zich niet door, maar de Black Lives Matter beweging blijft zijn stempel drukken op de sportwereld. Dit draagt bij tot het uitbouwen van een krachtsverhouding van onderuit waarmee verandering kan afgedwongen worden.

  • Heel het systeem is schuldig! Justice for Breonna Taylor

    Hieronder de tekst van een pamflet dat Socialist Alternative verdeelde op protestacties die volgden op de beslissing om de verantwoordelijken voor de moord op Breonna Taylor niet te vervolgen.

    Onder intense druk van het politieke establishment besliste de jury om geen enkele agent aan te klagen voor de moord op Breonna Taylor. Dat is een klap in het gezicht van degenen die zes maanden hebben gevochten voor #JusticeForBreonna. Om zout in de wonde te strooien, wordt één agent wel vervolgd omdat hij de buren in gevaar bracht toen hij in het rond schoot voor het appartement van Taylor.

    Heel het systeem is schuldig

    Aanvankelijk erkende het politieke establishment helemaal niet dat Taylor vermoord was. De agenten die betrokken waren bij haar dood werden niet eens op niet-actief gezet. Het kostte veel moeite en protest om nog maar een onderzoek naar haar dood te verkrijgen. Toen dit uiteindelijk gebeurde, richtte het onderzoek zich op het discrediteren van Taylor. Er was zelfs een poging om haar vriend om te kopen voor een deal waarbij hij moest zeggen dat Breonna een ‘crimineel’ was.

    Toen Joe Biden eerder deze maand gevraagd werd naar een reactie op de moord van Breonna, zei hij: “Ik denk dat we het gerecht zijn werk moeten laten doen.” Hoe doof kan je zijn voor de roep van Black Lives Matter? Die beweging brak net uit door het falen van het gerechtelijk systeem!

    Breonna’s echte misdaad was dat ze arm was, zwart en op de verkeerde plaats op het verkeerde moment onder het racistische systeem van het Amerikaanse kapitalisme. Ze werd vermoord tijdens een politie-inval in militaire stijl, een gebruikelijke tactiek in de racistische ‘oorlog tegen drugs’ die het leven verwoest van miljoenen zwarte en donkere mensen van de werkende klasse.

    Het zou een vergissing zijn om de belangrijke overwinningen die de beweging tot nu toe heeft behaald zomaar te verwerpen, zelfs indien dit nog erg beperkt is. De meest concrete overwinning, “Breonna’s Law”, maakt politie-invallen zonder eerst aan te kloppen illegaal in Louisville. Dit moet nationaal worden uitgebreid! Straatprotest is essentieel in onze strijd, maar we hebben ook duurzame organisatie nodig om de beweging verder te zetten.

    Socialist Alternative eist:

    • Vervolg de politie! Beschuldig alle drie de moordende agenten die betrokken waren bij Breonna Taylor’s dood.
    • Er moet een doorlichting van de politiediensten in het hele land komen. Elke agent met een geschiedenis van racisme, seksisme of geweld moet onmiddellijk worden ontslagen. Dit moet worden uitgevoerd door democratische raden van de gemeenschap.
    • Breid de beweging uit – We moeten massaal democratische algemene vergaderingen organiseren waar mensen uit de arbeidersklasse, vooral gekleurde mensen, een actieve rol spelen in het ontwikkelen van een strategie om te reageren op de repressie, verkeerde informatie en misleidend gedrag van de politie. Vakbonden moeten onthouden dat ‘wie aan één van ons raakt, ons allen raakt’. Ze moeten zich van de zijlijn verwijderen om zich bij de strijd aan te sluiten.
    • Bouw een politiek alternatief voor de Democratische Partij! In Louisville en steden in het hele land zijn Democratische politici verantwoordelijk voor racistisch politiewerk, een gebrek aan betaalbare huisvesting, ondergefinancierde scholen en duur, inadequaat openbaar vervoer. We hebben behoefte aan onafhankelijke, op de arbeidersklasse en de beweging gebaseerde kandidaten die bereid zijn om het op te nemen tegen de grote bedrijven en de politie.
    • Ontmanteling van de politie betekent ontmanteling van het kapitalisme. Politiegeweld maakt deel uit van het kapitalistische systeem, dat berust op structureel racisme en ongelijkheid. We moeten vechten voor een belasting op miljardairs en grote bedrijven om permanent betaalbare sociale woningen te bouwen, een groen banenprogramma, openbare scholen van hoge kwaliteit, gratis vervoer en gezondheidszorg voor iedereen. Deze strijd voor onmiddellijke hervormingen is onlosmakelijk verbonden met die voor een samenleving zonder repressie van de politie. Dit kan alleen worden gebouwd op socialistische fundamenten, waar de economie democratisch wordt gecontroleerd om het leven van iedereen te verbeteren.

  • Opstand voor zwarte levens in Kenosha (VS)

    Jacob Blake: ongewapend, zwart, vader, en onderaan verlamd vanaf de taille. Zeven schoten in zijn rug, van het pistool van een agent in Kenosha, Wisconsin. De videobeelden die door een getuige zijn gemaakt schokten.

    Analyse door Teddy Shibabaw, Socialist Alternative (VS)

    Net als in de nasleep van George Floyd’s dood door toedoen van de politie van Minneapolis, was de stad Kenosha dagenlang in opstand met gerechtvaardigde woede, opgehoopt door decennia van niet gehoorde vreedzame pleidooien van gewone mensen en holle beloften van gevestigde politici. Dit alles werd verergerd door een nieuwe grote economische depressie en een dodelijke pandemie die een bijzonder zware tol hebben geëist in de zwarte arbeidersgemeenschappen.

    In de eerste dagen na de schietpartij waar Jacob Blake het slachtoffer van was, brak de al lang sudderende woede uit. Mensen trokken de straat op. Honderden mensen marcheerden in de dagen na de schietpartij vreedzaam door Kenosha – een stad met iets meer dan 100.000 inwoners. Een begrijpelijke woede domineerde deze betogingen en in sommige gevallen leidde het tot rellen met geplunderde winkels en afgebrande gebouwen. De oproerpolitie en de Nationale Garde werden ingezet. Op de allereerste avond van protest werd al traangas ingezet. De autoriteiten probeerden de betogers met vrachtwagens in te sluiten, maar die vrachtwagens werden in brand gestoken.

    De rechtse milities kregen vrijspel van de politie en de Nationale Garde, die dankbaar gebruik maakten van deze milities in hun aanpak van de antiracistische betogers. Ze werden zelfs door de politie bedankt voor hun aanwezigheid. Dit soort steun maakte de weg vrij voor de 17-jarige ‘Blue Lives Matter’ fanaat Kyle Rittenhouse om twee betogers neer te schieten en te doden en een derde zwaar te verwonden. Alle rechtvaardigingsgronden van zijn rechtse verdedigers vallen uit elkaar als je bedenkt hoe lang het duurde vooraleer Rittenhouse in een gevangeniscel zat. Vergelijk dat met de 12-jarige Tamir Rice, een zwarte jongen die door de politie van Cleveland werd vermoord omdat hij enkele seconden na aankomst van enkele agenten een speelgoedpistool vast had.

    In tegenstelling tot het verhaal van de eindeloze baldadige vernietiging, een verhaal dat Trump en de rechtse media steeds opdissen, is een groot deel van de verwoesting in de straten van Kenosha veroorzaakt door roekeloos gedrag van de ordediensten en door bruut geweld van rechtse burgerwachten. Er zijn elementen in de betogingen die inderdaad asociaal gedrag vertonen, wat helaas in de handen van Trump speelt. De beweging moet zich tegen deze tactieken verzetten en zich in plaats daarvan richten op het organiseren van brede lagen van de werkende bevolking in Kenosha.

    Het verhaal van Trump en het makke antwoord van de Democraten

    Trump en zijn regering misbruiken de gebeurtenissen om op cynische en bedrieglijke wijze de uiterst rechtse stemmen in de presidentsverkiezingen te mobiliseren. Alsof hij olie op het vuur wilde gieten, bracht Trump dinsdag een bezoek aan Kenosha om ‘de schade in kaart te brengen’ en om met de politie te spreken. Het zal niemand verbazen dat Trump niet de moeite nam om de familie van Blake te ontmoeten en in zijn toespraak Blake zelfs niet één keer bij naam genoemd heeft.

    Tegenover Trump staat de wel erg makke oppositie van de Democraten. Democratisch wethouder Anthony Kennedy sprak met de New York Times over wat hij aan de mensen ter plaatse had verteld: “Ik begrijp waarom mensen gekwetst zijn. Waarom ze gefrustreerd zijn, maar gerechtigheid kan geen straatgerechtigheid zijn. Het proces moet goed verlopen.” Hij gaf geen voorbeelden waar dat effectief heeft gewerkt. De reactie van andere lokale politici van de Democratische Partij klonk gelijkaardig, inclusief burgemeester John Antaramian. Kenosha District Attorney Michael Graveley zei: “We vragen de mensen om zo geduldig mogelijk te zijn. Wij steunen alle belangenbehartiging die vreedzaam is. Ik heb vandaag duizenden e-mails gehad van mensen die heel toepasselijk hun sterke gevoelens over deze zaak uiten.” De realiteit is echter dat te vaak de lengte van het proces wordt gebruikt om een uitspraak uit te stellen tot lang na de protesten en de druk die deze uitoefenen.

    Gouverneur Tony Evers van Wisconsin kwam met een gelijkaardige poging tot lippendienst aan Black Lives Matter, maar aarzelde evenmin om heel snel de Nationale Garde op het protest af te sturen. Hij verdubbelde bovendien het aantal agenten dat ingezet werd. Zijn weigering om extra federale troepen te vragen, verdween snel toen de gouverneur de huid werd vol gescholden door Republikeinse toplui uit de staat. Evers zette de deur open voor de knokploeg van Trump, de Customs and Border Patrol, die patrouilleren in Kenosha en betogers oppakken en meesleuren in ongemarkeerde wagens.

    Rechts geweld

    Dagenlang kregen zwaarbewapende rechtse milities vrij spel van de politie. Ondertussen was er geweld, zelfs tegen activisten die alleen maar voedsel aan de betogers verstrekten. Sommigen werden ontvoerd.

    Het moet duidelijk zijn dat extreemrechts geweld helaas een kenmerk is geworden van de periode van opstand en reactie die we doormaken. Geen wonder, gezien de eindeloze stroom van aanmoedigingen van de hoogste autoriteiten van het land waaronder van Trump, het Witte Huis en de hele Republikeinse Partij. Het meest in het oog springende voorbeeld hiervan is hoe het rijke echtpaar uit St. Louis, dat wapens op de betogers richtte, een officiële uitnodiging voor de Republikeinse Nationale Conventie kreeg en op dat evenement luid werd toegejuicht.

    De weg vooruit

    De beweging tegen racisme en alle vormen van onderdrukking moet natuurlijk de grootst mogelijke voorzorgsmaatregelen treffen, maar we kunnen ons niet door rechtse burgerwachten het zwijgen laten opleggen. Anders zullen alle toekomstige protesten gewoonweg veel minder veilig zijn, omdat er slechts één reactionaire gek nodig is om ze te stoppen. In plaats daarvan is het van vitaal belang dat we een serieuze georganiseerde collectieve zelfverdedigingsstrategie ontwikkelen om onze acties te beschermen. Dit betekent het dringend organiseren van democratisch georganiseerde massabijeenkomsten in de volkswijken, vooral in gekleurde gemeenschappen, die de kwestie van de zelfverdediging tegen de terreur van de burgerwachten opnemen.

    Deze bijeenkomsten mogen echter niet beperkt zijn tot een discussie over zelfverdediging. De beweging heeft een weg vooruit nodig. Ze heeft structuren en een strategie nodig om bredere lagen van de arbeidersklasse in de strijd te brengen. Elke massabijeenkomst om de weg vooruit te bespreken moet de enthousiaste deelname hebben van de arbeidersbeweging en lokale organisaties. In Minneapolis was er een belangrijk keerpunt toen buschauffeurs weigerden om opgepakte betogers naar de gevangenis te vervoeren. Dit is een model voor hoe de arbeidersbeweging de strijd van Black Lives Matter kan opnemen en versterken.

    Extreemrechts is statistisch gezien weliswaar belangrijk genoeg om een gevaar voor onze beweging te vormen, maar het is veel kleiner dan onze kant. Zij kunnen in sommige gevallen zelfverzekerder en verwoestender zijn omdat de racistische kapitalistische staat wegkijkt of zelfs een knipoog geeft als extreemrechts het vuile werk opknapt. We zagen voorheen echter hoe het vertrouwen van extreemrechts in Charlottesville de kop werd ingedrukt toen de werkende klasse op hun geweld reageerde, onder meer met 40.000 betogers in Boston die de paar tientallen extreemrechtse betogers in die stad in 2017 weg joegen. Dit soort massabetogingen en uitingen van solidariteit zouden een voorbeeld moeten zijn voor onze beweging.

    Lessen uit Minneapolis

    Minneapolis biedt een waarschuwing voor de tactiek van het politieke establishment die gericht is op het demobiliseren van actie en protest. In de nasleep van de moord op George Floyd wees burgemeester Jacob Frey heel sterk op de rol van vermeende witte racistische burgerwachten die de opstand infiltreerden om de mobilisatie van de Nationale Garde uit te lokken. Er werd druk gezet om vooral niet te betogen. Er kwamen duizenden agenten van de Nationale Garde, maar er werd geen enkele witte racist opgepakt. Wat wel volgde, was het onderdrukken van niet-gewelddadig protest, het vervolgen van journalisten en het terroriseren van werkenden die hun buurt wilden beschermen.

    Tijdens de opstand in Minneapolis waren het de gewone werkenden, vooral gekleurde mensen, die effectief waren in het stoppen van het geweld van de burgerwacht. Toen iemand bijvoorbeeld een brand probeerde te stichten in een Somalisch winkelcentrum, organiseerde de Somalische gemeenschap zich om hem te confronteren, terwijl de politie en de Nationale Garde de berichten negeerden. In een ander voorbeeld werden de betogers geconfronteerd met een vermoedelijke undercover politieagent die ruiten brak en brand stichtte bij een auto-onderdelenwinkel.

    Terwijl het politieke establishment meer repressie tegen de betogers gebruikt, wordt tegelijk geprobeerd om onderzoeken op de lange baan te schuiven en te koppelen aan vage beloften van hervormingen. Zo hoopt men het protest af te zwakken. De beste manier om het establishment tegen te gaan, is door met de beweging massale, democratisch georganiseerde bijeenkomsten te ontwikkelen waar openlijk besproken wordt wat er gebeurt, om de volgende stappen te plannen en om de volledige macht van werkende en onderdrukte mensen te mobiliseren om gerechtigheid te winnen.

    Terwijl het stadhuis van Minneapolis de Nationale Garde mobiliseerde, deed het ook een enorme belofte om de politie van Minneapolis “af te schaffen”. Dit haalde nationale krantenkoppen. Helaas dacht een deel van de beweging dat de overwinning binnen was en waren er illusies in deelname aan het doodlopende proces dat door het stadhuis werd opgezet. Dit vertraagde het momentum van de beweging.

    Toen het socialistische gemeenteraadslid Kshama Sawant in Seattle wees op de gevaren van deze vage beloften van de gevestigde politici, werd ze aangevallen door verdedigers van de gemeenteraadsleden van Minneapolis. Toen Socialist Alternative verder ging met het blootleggen van de grenzen van de vage belofte van het stadhuis, werden we door sommigen zelfs een “ongezond cynisme” verweten.

    Uiteindelijk was het de gemeenteraad van Minneapolis die de opstand op het hoogtepunt van de beweging cynisch tegemoet trad, om vervolgens te falen in het doorvoeren van veranderingen in de politie in Minneapolis.

    Een paar weken na de historische belofte, slaagde de gemeenteraad van Minneapolis er slechts in om de gemeentelijke middelen voor de politie te verminderen met nog geen 1%! Er kwamen enkele alternatieve programma’s, maar er veranderde niets fundamenteel aan de werking van de politie. Toen de gemeenteraad voorstelde om de regels van de stad aan te passen zodat verdere hervormingen van de politie mogelijk werden, botste dit op verzet van de stadsbureaucratie. In plaats van beroep te doen op de beweging om verandering te bekomen, trok de gemeenteraad zich terug en kwamen er enkel vage beloften over nieuwe veranderingen volgend jaar.

    De belangrijkste les van Minneapolis is dat spontane rebellie niet genoeg is om blijvende verandering te bekomen. Zonder een goed georganiseerde beweging met echte wortels in de arbeidersklasse en onderdrukte gemeenschappen, is het erg moeilijk om de vele instrumenten te weerstaan die beschikbaar zijn voor het politieke establishment: de combinatie van staatsgeweld, verkeerde informatie en misleidende verklaringen die bedoeld zijn om de beweging te demobiliseren of in veiliger kanalen te brengen, kortom weg te halen van fundamentele verandering.

    De grootste overwinning tot nu toe van de opstand na de dood van George Floyd is de brede steun voor Black Lives Matter. Een peiling van de Monmouth University op dat ogenblik was erg duidelijk: 54% van de Amerikanen dacht dat het afbranden van het politiebureau van Minneapolis gerechtvaardigd was na de executie van Floyd op klaarlichte dag. Het probleem is dat de georganiseerde uitdrukking van deze mening veel kleiner is dan de steun ervoor. Dit kan veranderen als de arbeidersbeweging, socialisten en andere organisaties hun collectieve spierballen bundelen in een sterke beweging.

    Atleten staken

    Het was een korte staking, maar het was een uitstekende inspiratiebron toen de atleten van de Pro Athletes het werk neerlegden om gerechtigheid te eisen. Er werd aan de staking deelgenomen door de Milwaukee Bucks and Brewers, Seattle Mariners, Cincinnati Reds en teams in de WNBA en Major League Baseball. Miami Heat speler Andre Iguodala vatte het goed samen: “Je moet bereid zijn om geld op te offeren zodat iedereen zou beseffen dat er een groot probleem is.” Helaas heeft de spelersvakbond zich vastgeklampt aan de intense druk van ex-president Obama en Michael Jordan, de eigenaar van de Charlotte Hornets in de NBA. Wat als deze staking was uitgebreid naar andere sectoren?

    Een brede en nationale actiedag in Wisconsin rond de volgende eisen zou een goede volgende stap zijn:

    • Rechtvaardigheid voor Jacob Blake! Onmiddellijk arrestatie en aanklacht tegen de verantwoordelijke agenten!
    • Organiseer collectieve zelfverdediging en breid de beweging uit. We hebben dringend behoefte aan democratische massabijeenkomsten in de volkswijken, vooral in gekleurde gemeenschappen, die de kwestie van de zelfverdediging tegen de terreur van de extreemrechtse burgerwachten opnemen.
    • Minder middelen voor de politie! Bespaar de helft van de politiebegroting en investeer dat geld in onze gemeenschappen!
    • Minder gevangenissen! Stop met het uitgeven van geld aan het uitbreiden van de massale opsluiting. Investeer liever in huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs en openbare diensten!
    • Gemeenschapscontrole op de politie! Lanceer een gekozen commissie onder leiding van de gemeenschap om alle politieafdelingen te zuiveren en een gekozen burgerraad met echte bevoegdheden te creëren, met inbegrip van controle over de aanwerving, het ontslag, de budgetten, de handhavingsprioriteiten en de bevoegdheid om te dagvaarden. Verspreid dit model nationaal.
    • Uitzettingen zijn politiegeweld! Schors uithuiszettingen en huurbetalingen op voor de duur van de pandemie.
    • Geen vertrouwen in Evers en de twee gevestigde partijen! We hebben een nieuwe partij nodig door en voor de werkende mensen, geworteld in de volksbeweging en de sociale bewegingen van de multiraciale en multiculturele arbeidersklasse.
    • Het hele systeem is schuldig! Zoals Malcolm X zei, ‘Je kunt geen kapitalisme hebben zonder racisme’. Om blijvende verandering te bekomen, moet de strijd tegen het politieracisme en het politieke establishment worden uitgebreid tot een strijd tegen het kapitalistische systeem zelf!

  • Massabeweging in de VS tegen racisme, politiegeweld en ongelijkheid

    25 mei 2020 zal in het collectieve geheugen gegrift staan. Die dag werd in Minneapolis George Floyd op sadistische wijze vermoord door een politieagent. Niet veel later werden de Verenigde Staten overspoeld door massaprotesten tegen racisme en politiegeweld. In elke staat en in meer dan 2000 steden en dorpen kwamen mensen op straat. Black Lives Matter, ontstaan in 2013, kreeg een nieuwe impuls. De rest van de wereld volgde, in solidariteit en met lokale eisen.

    Analyse door Koerian (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Institutioneel racisme en politiegeweld

    Afro-Amerikanen werden de VS binnengebracht als slaven. Na de afschaffing van de slavernij werden ze lijfeigenen, in het beste geval goedkope arbeiders, in een gesegregeerde en diep racistische samenleving waar willekeurige lynchpartijen geen uitzondering waren. Toen de burgerrechtenbeweging in de jaren ‘60 het einde van die apartheid afdwong, werd een groot aantal zwarte Amerikanen nog steeds uitgesloten van degelijke jobs, sociale zekerheid of de naoorlogse golf van suburbanisering. Het resultaat: de rijkdom van zwarte personen in de VS bedraagt vandaag 9% van de rijkdom van witte personen. De mediaan van de netto waarde van een zwart gezin bedraagt $12.920 tegenover $143.600 voor een wit gezin. Armoede, ongelijke toegang tot onderwijs, een gigantische gezondheidscrisis: Afro-Amerikanen zijn tweederangsburgers in een land waar 48 miljoen mensen in armoede leven.

    De Amerikaanse kapitalistische elite heeft er alle belang bij om dat racisme in stand te houden. Een kleine elite van bedrijfsleiders en aandeelhouders vaart wel bij lage lonen, onmenselijke arbeidsomstandigheden en een quasi afwezigheid van publieke diensten. Elites proberen de witte arbeidersklasse wijs te maken dat gekleurde personen een bedreiging vormen voor hun levensstandaard, terwijl dat in realiteit een gevolg is van hun neoliberaal beleid. Een arbeidersklasse die intern verdeeld is tussen wit en zwart is minder in staat te vechten voor betere arbeidsvoorwaarden en degelijke publieke diensten.

    Niet alleen duwt een lange geschiedenis van onderdrukking zwarte personen in armoede. Door die armoede en haar neveneffecten (druggebruik, kleine criminaliteit …) een raciale dimensie te geven en te criminaliseren, wordt de aandacht afgeleid van de echte redenen van armoede en sociale ellende in het land. Zwarte personen worden in een soort vicieuze zondebokcirkel geduwd. Dezelfde elite die structurele armoede voor Afro-Amerikanen creëert, gebruikt dat om armoede te framen als een zwart probleem. Zo blijft de echte oorzaak, het neoliberaal pro-Wall Street beleid, buiten schot.

    Eén concrete manier waarop dat gebeurt, is het agressieve politieoptreden in gekleurde wijken. Het is een tactiek om gekleurde personen bijna letterlijk op te sluiten in krakkemikkige huizen en arme wijken zonder sociale voorzieningen, en elk verzet daartegen in de kiem te smoren. Gekleurde arrestanten krijgen disproportionele celstraffen en vullen private gevangenissen. 1 op 10 zwarte mannen in hun dertiger jaren zit in de cel, Afro-Amerikanen lopen 5 keer meer kans opgesloten te worden dan hun witte landgenoten. George Floyd was (een maand terug) het zoveelste dodelijke slachtoffer van racistisch politiegeweld. 24% van de slachtoffers van dodelijk politiegeweld in de Verenigde Staten is zwart, terwijl zij maar 12 à 13% van de bevolking uitmaken. Zwarte personen hebben ongeveer 2,5 keer meer kans om het slachtoffer te worden van dodelijk politiegeweld dan witte personen.

    Massale beweging

    Racisme is ingebed in het Amerikaans kapitalisme, en de strijd ertegen kent dan ook een lange geschiedenis: de slavenopstand van Nat Turner in 1831, de underground railroad, de strijd van onder andere de Amerikaanse autovakbond UAW tegen racisme, de burgerrechtenbeweging, Malcolm X, de Black Panthers, de opstand na het politiegeweld op Rodney King in 1991, de eerste Black Lives Matter revolte …

    Numeriek is deze opstand groter dan eender welke van die momenten of bewegingen. Dat is geen toeval. Een huizencrisis, gezondheidscrisis, precarisering van arbeid teisteren de Amerikaanse arbeidersklasse sinds 2008 in versterkte mate. COVID 19 heeft die crises vele malen harder gemaakt. In de eerste weken van de lockdown verloren 50 miljoen Amerikanen hun job. Omdat zwarte personen over het algemeen behoren tot de socio-economisch meest kwetsbare laag raakt dit hen extra hard. Dit betekent ook dat zwarte personen 3 keer meer kans hebben besmet te worden met het virus dan witte personen. De woede hierover in combinatie met het aanhoudende en bloedige politiegeweld is een recept voor opstandigheid. Het kapitalistisch systeem is in vrije val, dit is een uiting hiervan.

    De reactie van het establishment op de dood van George Floyd was dezelfde als altijd: holle frasen over het specifieke voorval om niets te moeten zeggen over systematisch en institutioneel racisme. Het leek er even op dat de moordenaars van Floyd er (zoals meestal in zo’n gevallen) met een berisping vanaf zouden komen. Pas onder druk van de massabeweging werden de agenten in kwestie opgepakt. De eerste tactiek was echter harde repressie. De politie zette alle middelen in om de beweging te stoppen: traangas, rubberkogels, knuppels … Er vielen vele honderden gewonden en zelfs enkele doden. Ondertussen blijft president Trump olie op het vuur gooien met statements als “when the looting starts, the shooting starts”. Voor hem kan de repressie niet hard genoeg zijn. Hij doet de protesten af als terrorisme, georganiseerd door antifa. Trumps extreemrechtse stoottroepen proberen eveneens om de beweging te breken.

    Na twaalf jaar economische crisis is er voor gevestigde politiekers geen ruimte meer om betekenisvolle hervormingen door te voeren zonder te raken aan de belangen van hun sponsors: de rijkste bedrijfseigenaars en aandeelhouders. In eerste instantie wordt daarom de botte bijl van de repressie bovengehaald. De politie moet betogers terug in hun huizen knuppelen, zodat politici hun hand op de knip kunnen houden. Ze vervullen daarmee ten volle hun maatschappelijke rol: die van gewapende mannen in dienst van de heersende miljonairsklasse. De beweging moet zich daartegen verdedigen. Democratisch verkozen en gedisciplineerde ordediensten zijn nodig als antwoord op het geweld van extreemrechts en de politie.

    Niet wachten tot presidentsverkiezingen, geen vertrouwen in de Democraten

    Over het hele land ontkennen Democratische gouverneurs en burgemeesters het geweld van hun eigen ordediensten. Ze stellen avondklokken in en verspreiden leugens over de protesten. Bovendien zijn ze in bijna elke staat medeplichtig aan het asociale beleid dat het racisme versterkt. Zelfs de New York Times, bezwaarlijk een linkse krant te noemen, schreef in een editoriaal over de complete afwezigheid van politiehervormingen door burgemeester en prominent democraat Bill De Blasio. De Democratische partij heeft in de jaren ‘60 de burgerrechtenbeweging kunnen coöpteren door postjes uit te delen aan leidende figuren en organisaties in die beweging. De illusies in de Democratische Partij als een progressieve kracht zijn vandaag tanende. Daar waar linkse kandidaten als Alexandria Ocasio-Cortez (AOC) een andere stem laten horen, doen ze het goed. Zo haalde AOC in haar voorverkiezing 71% van de stemmen tegen een conservatieve Democratische tegenkandidaat. Vooral jongeren zien de Democraten voor wat ze zijn: een partij van Wall Street en big business.

    Het is de schaal en volharding van de beweging die regeringen in steden en staten toch tot toegevingen dwingt, niet de plotse verlichting van een aantal zelfverklaarde progressieven. Uit angst voor verdere onrust werd in Minneapolis de ‘ontbinding’ van de politie aangekondigd (en meteen terug afgezwakt) en kon onze kameraad Kshama Sawant in Seattle het gebruik van traangas, pepperspray en wurggrepen door politie laten verbieden. Verschillende steden kondigden al besparingen op het politiebudget aan. Strijd loont!

    Waar is Bernie? Een onafhankelijke politieke vertaling is nodig

    Linkse figuren als Bernie Sanders, Ilhan Omar en AOC zijn los van enkele statements grotendeels afwezig gebleven in deze beweging. De keuze van Sanders om z’n verkiezingscampagne stop te zetten en loyaal te blijven aan de Democratische Partij heeft tot teleurstelling geleid. Hadden deze linkse figuren een nieuwe, echt linkse, partij gebouwd op de golf van enthousiasme en activisme van de Sanders-campagne dan had deze het voortouw kunnen nemen met een duidelijk programma en eengemaakte actie. Ze had de politieke uitdrukking kunnen zijn van de strijd op straat en ook op dat terrein een uitdaging kunnen vormen voor het establishment. In plaats van de beweging aan de basis te organiseren, zijn Sanders en co nu beperkt tot wetsvoorstellen, actes de présence en steunbetuigingen op sociale media. Een nieuwe arbeiderspartij is nodig.

    Onze kameraden van Socialist Alternative proberen dit, op erg bescheiden schaal, te doen. Ze waren niet alleen aanwezig op straat, maar probeerden die ook een politiek verlengstuk te geven. Kshama Sawant, verkozen in de gemeenteraad van Seattle voor Socialist Alternative, dwong een verbod op traangas, pepperspray en wurggrepen af. Haar eis om het politiebudget te halveren en haar breed gedragen oproep tot het aftreden van de Democratische burgemeester Durkan omwille van het erg harde politiegeweld in de stad, gaven de beweging richting. Ze verdedigt CHOP (Capitol Hill Organized Protest) en opende de deuren van het gemeentehuis voor een vergadering van actievoerders. Dat is hoe socialisten verkozen posities gebruiken.

    Democratische organisatie van de protesten

    De protesten zijn qua methodes een pak radicaler dan wat we de laatste decennia zagen in de VS. In verschillende steden nemen ze de vorm aan van een opstand waarbij politiekantoren en pleinen worden bezet. In Minneapolis werd het politiekantoor van de moordenaar van George Floyd in brand gestoken. In Seattle is een zone in de stad afgezet. Ze is politievrij gemaakt en wordt gebruikt voor het organiseren en bediscussiëren van sociale actie. De beweging test verschillende methodes en hoewel de strijd zoals ze zich vandaag ontwikkelt onmiskenbaar een stap vooruit is tegenover de methodes van gisteren, ontbreekt het de protesten over het algemeen aan organisatie. Acties vinden plaats op heel spontane basis. Er is nood aan dagelijkse algemene vergaderingen in elke stad en na elke actie. Zo kan op een democratische manier worden gediscussieerd over de volgende stappen voor de beweging, hoe die te beschermen en over de eisen. Op termijn kunnen dat soort algemene vergaderingen zich ontwikkelen tot verkozen structuren die de beweging organiseren en vormgeven.

    Enkel dergelijke structuren kunnen ervoor zorgen dat de beweging niet uitdooft. Ze kunnen plaats bieden om een opbouwend actieplan te ontwikkelen, waarin verschillende acties worden gecoördineerd en wordt opgebouwd naar nationale actiemomenten met een zo groot mogelijke impact. Een discussie over zo’n plan kan vermijden dat de beweging uitdooft wanneer het eerste momentum gaat liggen.

    Democratische organisatie van de actievoerders kan ook discussies faciliteren over tactieken. de eerste protesten werden gekenmerkt door rellen. De woede achter die rellen is begrijpelijk. Enkele individuen maakten van de protesten gebruik om te plunderen, hoewel veel van de plunderingen ook gebeurden uit armoede en noodzaak. Het is aan de beweging zelf om haar actiemethodes te bepalen, maar dat kan enkel wanneer er een ruimte is om die te bediscussiëren.

    Solidariteit

    De protesten worden over het algemeen geleid door zwarte jongeren, maar zijn voor het overige enorm divers. Mensen van elke afkomst zien dit als hun strijd. Het gevoel van solidariteit is enorm. Een belangrijke stap in het uitbouwen van deze beweging is de steun van de bredere arbeidersklasse, in het bijzonder de vakbonden.

    Heel wat vakbondsdelegaties spraken zich uit in solidariteit met de protesten. Personeel van geplunderde bedrijven stelde dat gebouwen hersteld kunnen worden, maar mensenlevens niet. Over het hele land zijn er werkonderbrekingen van 8 minuten 46 seconden – zo lang duurde de moord op George Floyd. Dokwerkersvakbond International Longshore and Warehouse Workers’ Union legde op 19 juni – Juneteenth, de dag dat de slavernij werd afgeschaft in de VS – 29 havens aan de westkust plat. Toch zijn er nog heel wat stappen te zetten.

    Politievakbonden misbruiken de arbeidersbeweging om corrupte en moorddadige agenten te beschermen. Amerika’s grootste vakbondsfederatie, AFL-CIO, weigert politievakbonden uit de koepel te zetten. Het is nochtans erg belangrijk dat de georganiseerde arbeidersklasse klaar en duidelijk plaats neemt aan de zijde van de zwarte jongeren op straat.

    Een golf van solidariteitsstakingen zou het establishment raken waar het echt pijn doet: hun portefeuille. Op die manier kunnen verregaande hervormingen worden afgedwongen. De beweging zelf kan, via eisen die de volledige arbeidersklasse aanbelangen, de steun en solidariteit versterken. Op dit moment zijn er heel wat stakingen, vooral in de gezondheidszorg als gevolg van het rampzalige COVID-19 beleid in verschillende staten. Eisen voor gratis gezondheidszorg en degelijke lonen en bescherming voor zorgpersoneel kunnen de brug slaan tussen beide bewegingen.

    Wereldwijd heeft de Pride-beweging zich achter Black Lives Matter geschaard. Ook de LGBTQI+ beweging krijgt te maken met institutionele discriminatie en brutaal (politie)geweld. Op 27 mei werd Tony McDade, een zwarte transgender man, vermoord door de politie van Minneapolis. Eén beweging van verschillende onderdrukte groepen in strijd tegen het systeem is essentieel om tot overwinningen te komen.

    Sociale eisen

    De aanvankelijke eis was simpel: stop het racistisch politiegeweld. In de loop van de beweging werden die eisen verbreed en geconcretiseerd. Er werd opgeroepen om de politie af te schaffen of om het politiebudget te verlagen. Symbolen van institutioneel racisme (slavenhouders, geconfedereerden) werden neergehaald.

    Het is duidelijk dat een politiehervorming in handen van de huidige machthebbers, of het neerhalen van standbeelden niet volstaat. Dit kan wel een belangrijk begin vormen. Het geld dat bij politiebudgetten wordt weggehaald, moet worden geïnvesteerd in armoedebestrijding. Elke politieman of -vrouw met een geschiedenis van racisme, seksisme of geweld moet onmiddellijk uit dienst worden gehaald. Het eisenpakket zou volgens ons ook investeringen in onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting en andere publieke diensten moeten bevatten. Zo wordt de basis voor racisme onderuit gehaald en de brug gemaakt naar de gehele arbeidersklasse.

    Dergelijke hervormingen kunnen voor even belangrijk soelaas bieden, maar voor een definitief eind aan racisme en politiegeweld moet het hele systeem op de schop. Racisme kan enkel ophouden te bestaan wanneer er komaf wordt gemaakt met zij die er baat en belang bij hebben: de heersende klasse. Ongelijkheid zit in het kapitalistisch systeem, om er een einde aan te maken moeten we opkomen voor een andere samenleving: een socialistische maatschappij.

     

    Hoe de beweging volgens ons stappen vooruit kan zetten:

    • Algemene vergaderingen en democratische structuren voor de beweging
    • Geen vertrouwen in de Democratische partij en establishmentfiguren, voor een nieuwe arbeiderspartij
    • Verdedig de beweging: organiseer ordediensten om betogingen te beschermen tegen de politie, extreemrechts en opportunisten
    • Organiseer solidariteit: strijd tegen discriminatie is vakbondsstrijd
    • Sociale eisen zijn nodig: publieke middelen voor openbare diensten en degelijke jobs om de voedingsbodem voor racisme weg te nemen
    • Om racisme te bestrijden, moeten we het kapitalisme bestrijden. Voor een socialistisch alternatief

  • Racisme bestrijden met solidariteit

    De woede-uitbarsting na de moord op George Floyd is razendsnel een massabeweging voor verandering geworden. In de eerste plaats voor zwarte mensen die het dagelijkse racisme niet langer tolereren. Hun kreet voor verandering heeft miljoenen anderen geïnspireerd om in solidariteit mee op straat te komen. De beweging verenigt de jonge generatie, maar ook de werkende klasse, in solidariteit en strijd.

    Artikel door Michael (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’. Onze zomerkrant komt vrijdagnamiddag van de drukker

    Het structurele racisme en politiegeweld worden terecht gelinkt aan de ondraaglijke armoede, de hongerlonen en de sociale ellende in de bijzonder ongelijke Amerikaanse maatschappij. ‘Het hele systeem is schuldig’, roepen ze op de acties. Het is een hele generatie die op straat komt om hun gemeenschappelijke belangen te verdedigen, tegen de verdeel- en heersmethoden van de kapitalistische elite en van Trump in het bijzonder.

    De beweging heeft impact. Volgens verschillende opiniepeilingen krijgt de beweging de steun van 65% van de Amerikanen. Een uitgesproken meerderheid steunt tal van maatregelen tegen politiegeweld. Dat is op zich al een antwoord op het idee dat Trump de meerderheid van de Amerikaanse bevolking vertegenwoordigt. Trump raakte verkozen omdat er geen partij was die de belangen van de werkende klasse vertegenwoordigt. Het is op basis van sociale mobilisatie en organisatie van werkenden en jongeren dat daar verandering in kan gebracht worden.

    De vonk heeft ook in België het debat over racisme doen oplaaien. De standbeelden en de symbolen van racisme, slavenhandel en kolonialisme moeten weg! Ook hier pikken jongeren het structureel ingebakken racisme in ons straatbeeld, op de arbeidsmarkt, op de huurmarkt en in het politieke discours niet meer. Dat racisme werd de voorbije jaren vooral door de N-VA bewust gestimuleerd. Het Vlaams Belang plukt daar in de peilingen nu de vruchten van. Een protestbeweging kan hier, net zoals in de VS, de rechts-populisten en extreemrechts van antwoord dienen.

    Solidariteit is het wapen waarmee we de verdeel- en heersstrategie van het establishment kunnen bestrijden en waarmee we alle slachtoffers van het kapitalisme en van discriminatie kunnen verenigen. We kunnen dit versterken met eisen die onze gemeenschappelijke belangen onderstrepen. Discriminatie heerst waar tekorten zijn: de strijd tegen racisme is daarom een strijd voor betaalbare woningen, degelijk jobs en een minimumloon van €14/u voor iedereen, ongeacht afkomst, huidskleur of gender.

    Massale investeringen in onderwijs en in openbare diensten zijn cruciaal om sociale problemen terug te dringen. We hebben jeugdhuizen en vrije tijdsbesteding nodig die voor iedereen betaalbaar en toegankelijk zijn. De traditionele partijen hebben ons sociaal weefsel afgebroken om nadien met repressie en etnische profilering hele bevolkingsgroepen met de vinger te wijzen. Er is welvaart genoeg: investeer het in de gemeenschap in plaats van het in de zakken van de superrijken te laten verdwijnen.

    We leven in een wereld waarin de uitbuiting van het kolonialisme is vervangen door uitbuiting door multinationals. Zij worden stinkend rijk door de werkenden vreselijke arbeidsomstandigheden op te leggen, omstandigheden die in de neokoloniale wereld nog erger zijn dan hier. Natuurlijke rijkdommen worden geroofd, corrupte regeringen aan de macht gehouden en desnoods worden de winstbelangen met oorlogen en conflicten veilig gesteld. Zij zijn verantwoordelijk voor de menselijke drama’s die leiden tot vluchten. We moeten de multinationals aanpakken, niet hun slachtoffers!

    Een wereld zonder kapitalistische hebzucht is mogelijk, maar vereist strijd en een alternatief. In die strijd is internationale solidariteit belangrijk om met alle werkenden, onderdrukten en al wie uitgebuit wordt,  de kracht van ons aantal te kunnen gebruiken. Ons organiseren is nodig om het systeem te bestrijden. Acties tegen symbolen kunnen leiden tot een strijd tegen heel het kapitalisme, dat racisme en discriminatie nodig heeft om een kleine elite steeds rijker te maken.

    Wil je actie voeren op je school of op je campus, in jouw wijk of gemeente, op je werkplaats of ergens anders? Neem contact op met ons en lanceer een actiecomité tegen racisme!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping