Your cart is currently empty!
Tag: Black Lives Matter
-
#JusticeforGeorgeFloyd. Solidariteitsactie in Gent op 1 juni
Actie op 1 juni om 16u op het Sint-Pietersplein, Gent, in solidariteit met de protesten in de VS
-Maak je eigen pancartes
-Hou 1,5m afstand
-Draag zeker een mondmasker!George Floyd werd vermoord. Het zoveelste slachtoffer van racistisch politiegeweld in de Verenigde Staten. Zwarte personen hebben 2,5 keer zoveel kans vermoord te worden door de politie in de VS dan blanken. Hoewel 12% van de Amerikaanse bevolking zwart is, is hun aandeel in mensen vermoord door politie 26% en zijn 33% van de gevangen in het land zwart.
Honderdduizenden mensen kwamen op straat in heel de VS uit woede over deze moord. Zonder uitzondering werden zij geconfronteerd met harde politierepressie. Trump riep op met scherp te schieten op demonstranten. Zaterdag werd in Seattle zelfs een meisje van 9 in het gezicht gespoten met pepperspray. In veel steden en staten is een avondklok ingesteld. Toch gaat het verzet door.
Dit is een voorsmaakje van hoe de overheid in de VS zal reageren op sociaal verzet na de COVID-19 pandemie, waarin de VS alleen bijna 50 miljoen mensen hun job verloren. Institutioneel racisme is altijd een manier geweest om een zondebok te creëren voor sociale problemen. Het is makkelijker een deel van de bevolking te stigmatiseren dan echte oplossingen te zoeken voor armoede en miserie. Politiekogels zijn goedkoper dan degelijke gezondheidszorg, leefbare lonen en kwaliteitsvolle publieke voorziening. Belast de rijken in plaats van te schieten op de armen!
Hetzelfde geldt voor België, waar Mawda, Mehdi, Adil en vele anderen het slachtoffer werden van een repressief beleid. Francken en co poken liever sociale spanningen op in de armste wijken van het land dan met een sociale oplossing te komen.
Campagne ROSA, Blokbuster en Actief Linkse Studenten en Scholieren zijn solidair met de protesten in de V.S. en eisen:
- All Four! De onmiddellijke arrestatie en berechting van de moordenaars van Floyd. Stop de repressie tegen actievoerders.
- Sociale oplossingen voor sociale problemen. Investeer in onderwijs, gezondheidszorg en degelijke lonen in plaats van politierepressie. Belast de rijken in plaats van te schieten op de armen.
- Malcolm X zei: “Geen kapitalisme zonder racisme.” We moeten strijden een kapitalistisch systeem van economische uitbuiting voor de meerderheid en winsten voor een kleine minderheid, willen we duurzame verandering bekomen.
-
Racisme in de VS. Zwarte jongere doodgeschoten terwijl hij aan het joggen was
Op 23 februari werd Ahmaud Arbery doodgeschoten toen hij aan het joggen was in Brunswick, Georgia. Zijn moordenaars waren twee blanke mannen: Gregory en Travis McMichael. Die dag zaten de McMichaels in hun auto met wapens, waaronder het jachtgeweer waarmee ze Arbery om het leven brachten. Ze beweerden dat Arbery verdacht werd van een vermeende reeks inbraken en dat hij mogelijk op de vlucht was na zijn laatste inbraak. Ze confronteerden Arbery. Enkele seconden later lag de jongeman dood op de grond. De McMichaels stelden dat het om zelfverdediging ging. De confrontatie werd gefilmd door een vriend van de McMichaels.
Reactie door Eric Jenkins, Socialist Alternative (VS)
Al gauw bleek dat er geen melding was van inbraken in het gebied. Arbery was ongewapend.
Arbery was 25 jaar oud. Hij was een gewone zwarte arbeider die opgroeide in Brunswick. Hij blonk uit in voetbal en hield van hardlopen. Hij had twee jobs en had het daar moeilijk mee, een gevoel dat door veel werkenden wordt gedeeld.
Na de dood van Arbery volgde een juridische versie van het doorschuiven van de hete aardappel. Gregory McMichael was een voormalig agent die voorheen samenwerkte met de openbaar aanklager van Brunswick, die zich later van de zaak terugtrok. Daarna kwam een andere openbaar aanklager, George Barnhill. Blijkbaar werkte Barnhill eerder samen met McMichael aan een vervolging van Ahmaud Arbery, wiens enige misdrijf ooit bestond uit een winkeldiefstal en vermeend vuurwapenbezit als scholier. Barnhill moest zich van de zaak terugtrekken, maar schreef daarna een open brief waarin hij het optreden van de McMichaels verdedigde met de stelling dat het ‘zelfverdediging’ was op basis van de lokale wetgeving in Georgia. Hierna stelde de procureur-generaal van Georgia de openbaar aanklager Joyette M Holmes uit Atlanta aan. Zij is een zwarte vrouw die aan de Republikeinen gelieerd is en dicht bij gouverneur Brian P. Kemp zou staan. De connecties van de McMichaels met de politie en het gerechtelijk apparaat stelden hen in staat om al die tijd op vrije voeten te blijven. Deze instanties garanderen de onderdrukking van de arbeidersklasse en de armen, in het bijzonder de zwarte bevolking.
Net als bij Trayvon Martin zijn er mensen die voortdurend verwijzen naar het verleden van Arbery. Verschillende media sprongen op die kar en hadden het over zijn arrestatie wegens een winkeldiefstal en een vermeend incident waarbij hij een vuurwapen zou meegenomen hebben naar een basketbalwedstrijd. Anderen proberen onduidelijkheid te creëren over de feiten bij de moord van Arbery. Zo verklaarde president Trump: “Weet je, het kan iets zijn dat we niet op de tape zagen.”
Als de massamedia het ritueel volgen om te stellen dat een zwarte persoon die door de politie of anderen is vermoord al ‘langer op het slechte pad’ was, wordt armoede zelden als factor aangehaald. Zwarte arbeiders worden vaak gedwongen om laagbetaalde jobs aan te nemen, maar ze moeten ondertussen wel een superieure morele standaard hanteren. De massemedia houdt het klassenkarakter van gebeurtenissen doorgaans uit de aandacht om de voor de hand liggende oorzaken van oude ‘misstappen’ niet te moeten vermelden. De schuld voor politiegeweld wordt zo doorgeschoven naar de slachtoffers ervan. De heersende klasse staat ondertussen achter Trump en Biden, ondanks hun beleid van steun aan rampzalige oorlogen, een repressief systeem dat bestaat uit massa-opsluiting en verschillende beschuldigingen van seksueel geweld.
Net als Trayvon Martin en andere zwarte mensen die door de politie vermoord zijn, was er protest van werkenden – zwart en blank – om gerechtigheid voor Arbery te eisen. Na het lekken van de video die de moord op Arbery liet zien, kwamen werkenden in actie. Ondanks de angst voor de pandemie waren er honderden betogers in Brunswick die eisten dat Gregory en Travis McMichael zouden gearresteerd worden. Arbeiders in andere steden begonnen acties te organiseren, zoals samen gaan joggen en daar beelden van verspreiden onder de hashtag #IRunWithMaud. Deze solidariteit van de arbeidersklasse, gesteund door mobilisaties, dwong de politie van Brunswick uiteindelijk om de McMichaels te arresteren.
Dat volstaat echter niet om tot gerechtigheid te komen. Dat werd in de zaak van Trayvon Martin aangetoond: de schutter die Trayvon doodschoot, George Zimmerman, ging uiteindelijk vrijuit in de rechtszaal.
Om tot gerechtigheid te komen, moet de solidariteit uitgebouwd worden met een georganiseerde massabeweging van de werkende klasse, los van huidskleur, geslacht, seksuele geaardheid of andere opdelingen. Zo’n beweging zou acties kunnen organiseren om niet alleen de arrestatie van de McMichaels te verzekeren, maar ook om te strijden tegen het racistische kapitalistische systeem en zijn gewapende politiemacht. Dit zou kunnen gebeuren door middel van geweldloze massale ongehoorzaamheid. Werkende mensen kunnen dagelijkse acties met respect van sociale afstand organiseren, bijvoorbeeld met autokaravanen, om de druk op alle autoriteiten op te voeren, ook diegenen die zich al dan niet heimelijk aan de zijde van racistische burgerwachten scharen. De vakbonden zouden als organisaties van de werkende bevolking een actieve rol moeten spelen in het verbreden van de strijd. Dit zou de beweging helpen om verder te gaan dan sociale media. Acties op sociale media kunnen een positieve bijdrage leveren, maar verdwijnen gauw naar de achtergrond.
Om uiteindelijk gerechtigheid voor Ahmaud Arbery af te dwingen, moeten we het volledige systeem dat deze moord mogelijk maakte in vraag stellen. Het kapitalisme is een bron van institutioneel racisme. Dit systeem zorgt ervoor dat er onder de Covid-19-doden een disproportioneel aantal zwarten is, vooral mensen uit de arbeidersklasse. We zullen de pijlers van het kapitalisme moeten neerhalen en daarmee alle reactionaire racistische en seksistische ideeën mee ten val brengen. Het moet vervangen worden door een socialistische samenleving, waarin we de erfenis van racisme en alle andere onderdrukkingen kunnen beginnen ongedaan te maken.
-
BlacKkKlansman. Nieuwe Spike Lee vestigt aandacht op racisme in de VS
De nieuwe film van Spike Lee zet aan tot nadenken. Het is een film over de eerste zwarte agent bij de politie van Colarado Springs. We volgen het leven van Ron Stallworth, van het ogenblik dat hij bij de politie gaat in 1976 tot zijn ervaringen als agent die infiltreert in de extreemrechtse blank-racistische Ku Klux Klan, wat hij doet met de hulp van zijn collega Flip Zimmerman. De film is gebaseerd op de memoires van Stallworth uit 2014, maar het gaat om een geromantiseerde versie.Recensie door Isai Priya
Een van de centrale thema’s is dat van racisme bij de politie. Enkele scènes zijn kritisch tegenover de politie en tonen hoe Stallworth dagelijks met racisme kampte. De film stelt racisme evenwel voor als iets van individuele agenten en niet zozeer als een institutioneel gegeven. Het kan leiden tot de suggestie dat we enkel meer goede agenten nodig hebben en goede mensen die wat aardiger zijn voor elkaar.
Ron Stallworth was een jonge zwarte man die bij de politie ging omdat hij het verschil wilde maken. Hij was trots op deze prestatie en zag zichzelf als een agent die zowel tegen misdaad streed als voor zwarte bevrijding. Jammer genoeg volstaat één goede agent met lovenswaardige principes niet als antwoord op het institutionele racisme dat eigen is aan de politie.
De vraag die moet gesteld worden, is wiens belangen de politie verdedigt? De politie is onderdeel van de kapitalistische staat en verdedigt in laatste instantie de belangen van de kapitalisten en de grote bedrijven die het status quo willen bewaren. De film toont wel terecht hoe de KKK bondgenoten had onder alle afdelingen van de politie en de veiligheidsdiensten. Stallworth kreeg uiteindelijk bevel om zijn onderzoek af te sluiten en documenten en bewijsmateriaal te vernietigen.
Racisme vandaag
Racisme is een dagelijks gegeven voor miljoenen werkenden en jongeren. In 2017 stelden 81% van de zwarten in de VS dat racisme een groot probleem is, acht jaar eerder was dat nog maar 44%. Racisme wordt door de kapitalistische staat gebruikt om gemeenschappen te verdelen en de uitbuiting en onderdrukking van de massa’s te rechtvaardigen. Dat komt jammer genoeg niet aan bod in BlacKkKlansman.
In Seattle stond socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant van Socialist Alternative – onze zusterorganisatie in de VS – vooraan in de strijd tegen racisme en politiegeweld. Eerder dit jaar begonnen twee agenten uit Seattle die in 2016 de Afro-Amerikaan Che Taylor neerschoten een rechtszaak tegen Kshama Sawant. Taylor werd vermoord nadat hij de bevelen van de politie had opgevolgd, op zijn knieën zat en zijn handen in de lucht hield.
In 2017 werden 1.147 mensen vermoord door de Amerikaanse politie. Daarvan was 25% zwart, ook al is slechts 13% van de bevolking zwart. Dit jaar werden al 646 mensen omgebracht door de politie. De klacht tegen Kshama Sawant, die zich uitsprak tegen politiegeweld, is er niet alleen op gericht om haar het zwijgen op te leggen maar ook om haar uit de gemeenteraad te krijgen.
Doorheen succesvolle campagnes voor een verbetering van het leven van de bevolking, waaronder het afdwingen van een minimumloon van 15 dollar per uur, werd Kshama een bekende activiste tegen de uitbuiting die eigen is aan het winstgedreven kapitalisme. Staatsinstanties zoals de politie en het gerecht worden gebruikt om verzet tegen het establishment aan te pakken. Dat gebeurt onder meer door socialisten, activisten en potentiële bewegingen het zwijgen op te leggen.
Met de politie tegen racisme?
De echte Ron Stallworth infiltreerde als agent gedurende drie jaar een radicale zwarte organisatie vooraleer hij overging tot zijn operatie tegen de KKK. De film toont enkel hoe hij aanwezig is bij één toespraak van Kwame Ture, een burgerrechtenactivist en voormalige leider van de Black Panthers. We zien in de film hoe Stallworth undercover deelneemt aan een bijeenkomst van de Black Students Union, waar hij Patrice Dulas ontmoet. Ze beginnen een relatie zonder dat Stallworth haar vertelt dat hij bij de politie is.
De toespraak van Ture is een van de meest politieke ogenblikken in de film. Het is een krachtige en inspirerende oproep aan jonge zwarten om te strijden tegen racisme. Ture eindigt de meeting met de bekende slogan van de Black Panthers: “All power to all the people.”
Het infiltreren van progressieve en socialistische organisaties is niet nieuw. Documenten uit het Counter-Intelligence Programme 1956-1971 van de FBI die uitlekten, gaven aan dat het doel was om organisaties te discrediteren en te neutraliseren als ze “beschouwd werden als subversief voor de politieke stabiliteit in de VS.” Daarbij werd geweld uitgelokt zodat de politie activisten kon oppakken, of zelfs vermoorden. In Groot-Brittannië was er infiltratie in onder meer Youth Against Racism in Europe (YRE), milieugroepen en andere activistische bewegingen. Het geeft aan hoe breed verspreid deze methode is.
Of het bewust is weten we niet, maar BlacKkKlansman gaat niet in op de andere zwarte bevrijdingsorganisaties die door Stallworth werden geïnfiltreerd. Dit levert een misleidend beeld op met Stallworth en de agenten als helden. Patrice Dumas, een belangrijk personage in de film, was bijzonder actief in de zwarte bevrijdingsstrijd en de Black Students Union. Het racisme, seksisme en politiegeweld waar zij en andere activisten het slachtoffer van werden, toonden de moeilijkheden en gevaren voor zwarte activisten in de jaren 1970 in de VS.
De schitterende burgerrechtenbeweging van eind jaren 1950, 1960 en begin jaren 1970 schokte de VS tot op zijn grondvesten. Het had op de een of andere wijze een impact op elke zwarte familie in de VS. Er werden stappen vooruit gezet, onder meer door het groeiende vertrouwen onder zwarten om voor hun rechten op te komen. Het kwam tot een aanpassing van de grondwet met de Civil Rights Act uit 1968. 50 jaar later is de strijd echter niet gestreden.
Vandaag zijn Black Lives Matter en politiegeweld, racisme en pesterijen bijzonder actuele kwesties. Er is ook een breder gedragen protest tegen racisme, seksisme en geweld. Er waren massale walkouts van studenten en scholieren tegen wapengeweld. Na de overwinning van Kshama Sawant in Seattle was er de presidentscampagne van Bernie Sanders en nu haalden enkele linkse kandidaten het in de voorverkiezingen van de Democraten. Socialistische ideeën vinden een breder gehoor in de VS. Zwarte jongeren zijn actiever in de strijd tegen racisme en voor betere economische voorwaarden.
Spike Lee brengt beelden die laten uitschijnen dat de politie een bondgenoot is in de strijd tegen racisme. Dat werpt de vraag op wat hij nu eigenlijk wil zeggen of in welke richting hij geduwd werd. Er is een scène waarin Stallworth, Dumas en verschillende agenten, waaronder hooggeplaatsten, zich klaarmaken om een racistische agent te arresteren die zegt dat het geen probleem is om zwarten neer te schieten. Dat is nooit gebeurd.
Ondanks die beperkingen is de film onderhoudend met een dosis woede en humor. De wijze waarop de racistische argumenten van KKK-leider David Duke in het belachelijke worden getrokken, is zowel schokkend als grappig. In een telefoongesprek zegt Duke aan Stallworth bijvoorbeeld dat hij weet dat hij blank is omdat hij zo klink. “Negers,” zegt hij, “spreken ‘are’ uit als ‘are-uh’.” Andere beelden tonen hoe de KKK-aanhangers een compleet onlogisch racisme, seksisme en antisemitisme verdedigen. Spike Lee verwijst ook vaak naar Donald Trump, waarbij de gebeurtenissen van de jaren 1970 met de actualiteit worden verbonden. Hij laat KKK-aanhangers ‘America First’ roepen en zeggen dat ze hun land ‘terug groot’ willen maken.
Het einde van de film is schokkend voor het publiek: beeldmateriaal van de extreemrechtse bijeenkomst in Charlottesville in 2017. De echte David Duke spreekt en er is brutaal geweld tegen antiracisten. Trump weigert de blanke racisten te veroordelen en zegt dat er “goede mensen aan beide kanten” waren. BlacKkKlansman eindigt met een gepast eerbetoon aan Heather Heyer, de activiste die omkwam toen een auto op antiracisten in Charlottesville inreed.
Dit einde plaatst alles in een context, de gewelddadige aanvallen schokken en zorgen voor woede. Maar woede is niet genoeg. Malcolm X stelde destijds dat er geen kapitalisme zonder racisme is. We hebben nood aan een beweging die een einde stelt aan beide. -
Black Panther. Als strijd de realiteit en de fictie verandert…
Het succes van de laatste film uit de reeks Marvel/Disney is onder meer te wijten aan het feit dat er wordt verwezen naar de Black Panthers. Black Panther is in de film een zwarte superheld omringd door zwarte vrouwelijke helden. Na de jaren onder Obama waarin er ook de opkomst was van de beweging ‘Black Lives Matter’ tegen racistisch politiegeweld, hebben we nu het tijdperk onder Trump met Alt Right dat de klok wil terugdraaien. Deze film werpt dan ook enkele politieke kwesties op.
Door Alain (Namen)
Meer dan een film
De held ‘Black Panther’ komt in 1966 op het toneel. Het is een periode van strijdbewegingen voor burgerrechten, tegen racistische segregatie en tegen de oorlog in Vietnam. Bij het ontstaan van de revolutionaire Afro-Amerikaanse bevrijdingsbeweging Black Panther Party for Self Defense (BPP) werd gespeculeerd dat er een verband was tussen de BPP en de superheld. Toen de BPP een grotere invloed begon te krijgen en een deel van de gemeenschap deed radicaliseren, werd de held Black Panther omgedoopt tot Black Leopard. De makers ervan wilden niet dat er een amalgaam werd gemaakt met de BPP en ze wilden vooral niet stuiten op politieke repressie door de FBI.
In heel wat producties van Marvel zit er een politieke ondertoon. Cultuur in het algemeen weerspiegelt wat leeft in de samenleving. Black Panther is een Amerikaanse film die gemaakt is om winst te maken. Maar het is ook een culturele uiting die getuigt van strijd die bezig is en van de politieke kwesties die deze strijd met zich meebrengt.
Het koninkrijk van Wakanda: een allegorie van de grote Afrikaanse rijken van weleer
Het verhaal speelt zich af in het fictieve koninkrijk Wakanda in het centrum van Afrika. Na de dood van de koning moet prins T’challa de macht overnemen. Hij wordt uitgedaagd door Killmonger, een inwoner van Wakanda die met zijn vader en Amerikaanse moeder opgroeide in een volkswijk van Oakland.
Wakanda beschikt over een technologisch voordeel op de rest van de wereld: het metaal vibranium. Wakanda is technologisch het meest ontwikkelde land van zijn tijd. Dat element doet denken aan de discussie die er destijds was, onder meer rond “Nations nègres et culture” van C.A. Diop. In de militante kringen werd de geschiedenis van Afrika herontdekt waarbij sommige beschavingen voorlopers waren van wat het Westen werd. In “People’s History of Science” stelt de schrijver C.D. Conner dat een deel van wat het “Griekse mirakel” genoemd werd zijn basis vond op de oude Fenicische, Egyptische en Babylonische wetenschappen.
Los daarvan waren er heel wat vergeten rijken in Afrika waarvan nooit een volledige geschiedenis is geschreven. Er is het voorbeeld van het rijk van Mali, Benin of dat van Zimbabwe waar er 1200 jaar voor de Europeanen een beschaving was die metalen en stenen gebruikte.
Black is beautiful
Het is door strijd dat al onze verworvenheden bekomen werden. Dat geldt voor de volledige arbeidersklasse, maar ook voor diegenen binnen die klasse die specifieke discriminatie ondergaan: vrouwen, migranten, nakomelingen van migranten, de LGBTQI+ gemeenschap, …
De moord op Malcolm X in februari 1965, de mars op Selma van 7-9 en 17 maart 1965, de rellen in Watts van 11 tot 17 augustus 1965, de opkomst van de BPP in 1966, de moord op Martin Luther King in 1968, de beweging tegen de oorlog in Vietnam, de studentenstrijd, de koloniale strijd en meer algemeen de revolutionaire golf die de wereld overspoelde, vormden een specifieke context die de heersende klasse tot toegevingen dwong. De levensvoorwaarden en lonen gingen erop vooruit en er werd iets gedaan voor de vertegenwoordiging van gediscrimineerde mensen. Het was ook het tijdperk van de opkomst van ‘black and proud’ en ‘black is beautiful’.
In de film ‘Black Panther’ komt dit element sterk aan bod. De cast bestaat bijna enkel uit zwarten die geen achtergrondrol spelen. Zwarte mannen worden niet enkel gewaardeerd voor hun fysieke kracht, zwarte vrouwen voor meer dan hun voorkomen. Het beste voorbeeld hiervan is dat van Dora Milaje, de lijfwacht van de koning van Wakanda. In het oorspronkelijke verhaal van Marvel werden die vrouwelijke lijfwachten ritueel uitgehuwelijkt aan de koning. In de versie van 2018 is dat element verdwenen om aan de lijfwachten een kwaadaardig karakter toe te meten, terwijl in films meestal enkel mannen zo’n karakter hebben. Dit is ongetwijfeld mee het gevolg van de vrouwenbeweging met de Million Women Marches in de VS, maar ook strijd elders in de wereld tegen kwesties als seksisme, geweld, het recht op abortus, de strijd tegen onzekere arbeidsvoorwaarden, … Die strijdbewegingen veranderen de realiteit en de wijze waarop vrouwen en hun rol in de samenleving worden gezien.
In ‘Vrouwen van de prehistorie’ legt C. Cohen uit wat de impact was van de ontdekking van Lucy. In 1974 was Lucy het oudste, meest volledige en best bewaarde skelet dat ooit gevonden was. Lucy werd genoemd naar een song van de Beatles (Lucy in the sky). De oudste mens ter wereld was dus een vrouw. Het was eveneens door de impact van strijd dat algemeen aanvaard werd dat een vrouw symbool kon zijn voor de oudste mens. Op dezelfde wijze zien we vandaag dat de vrouwenstrijd een impact heeft. Het leidt tot voorbeelden van een betere vertegenwoordiging van vrouwen in de media.
Een film met heel wat lagen
Een Amerikaan, een Afrikaan en een Europeaan zouden eigenlijk samen een recensie van de film moeten schrijven. Het klinkt misschien als het begin van een slechte mop. Maar de politieke thema’s en de ontwikkeling van strijd in de verschillende landen maakt dat politieke reacties op de film verschillende invalshoeken zullen hebben.
Een Amerikaan zal de betwisting van de heerschappij van T’Challa die de levenswijze van de Wakandese bevolking wil beschermen ongetwijfeld verbinden met de strijd tussen neo-isolationisme (denk aan Trump) en imperialisme waarbij alle technologie en rijkdom van het land gebruikt wordt om de wereld te domineren. Tussen die twee opstellingen is er een derde weg, die van Nakia. Die wil vanuit een soort filantropisch kapitalisme de rijkdom van Wakanda gebruiken om mensen te helpen en humanitaire stappen vooruit te zetten. Een Afrikaan zal in de film mogelijk vooral de tegenstelling zien tussen de natuurlijke rijkdommen en de armoede van de bevolking. Een Europeaan zal misschien eerder denken aan de discussie over opvang van vluchtelingen.
Er worden heel wat politieke kwesties in de film aangeraakt, zoals de rol van technologie in de samenleving, de band tussen Afrika en de diaspora, de handel met Azië, de kwestie van jonge migranten in volksbuurten, … Het verband tussen al die kwesties is het falen van het kapitalisme om antwoorden te bieden op de problemen van de meerderheid van de bevolking. Dit element ontbreekt jammer genoeg in de film.
Beperkingen van onze verbeelding
In het webmagazine ‘Black Agenda Report’ merkte een commentator op: “De strips en science-fiction die de kapitalistische media ons aanbrengen, slagen er niet in om een betere wereld voor te stellen of de strijd om daar te geraken.”
Het is door strijd dat we stappen vooruit gezet hebben en dat films als Black Panther mogelijk zijn. Maar dit zal de problemen van de Afro-Amerikanen in de VS niet oplossen. Die problemen zijn onder Obama toegenomen. Afrika kent een bijzonder grote ongelijkheid. In ons land kwam de Koning Boudewijnstichting in november nog met een studie die aangaf dat Belgen met Centraal-Afrikaanse roots sterk gediscrimineerd werden op vlak van tewerkstelling, ook al hebben ze een diploma. We moeten lessen uit de strijd voor de burgerrechten trekken om terug te bouwen aan een beweging die alle werkenden verenigt om een einde te maken aan kapitalistische uitbuiting en discriminatie.
LSP is het niet eens met het volledige programma en de methoden van de BPP, maar we kunnen wel leren uit de ervaringen van de Black Panthers. Zo zijn we het eens met Fred Hampton: “Je kan vuur niet met vuur bestrijden. Je moet vuur met water bestrijden. We zullen racisme met solidariteit bestrijden. We bestrijden het kapitalisme niet met zwart kapitalisme. We bestrijden kapitalisme met socialisme. Het socialisme is van het volk. Als je bang bent van socialisme, ben je bang van jezelf.”
-
Trump provoceert escalatie van sportief protest tegen racisme
Foto: Wikicommons “Wie zou niet graag zien dat een van die bazen van de NFL [National Football League] rechtstaat en als iemand de vlag niet respecteert meteen zegt: ‘Haal die klootzak van het veld. Eruit. Hij is ontslagen.’” Zo schreeuwde president Trump op een bijeenkomst in Alabama.
Artikel door Jordan Quinn, Socialist Alternative
Deze reactie heeft geleid tot een storm van protest waarbij volledige teams knielden tijdens het nationale volkslied en enkele teams zelfs weigerden om de kleedkamer te verlaten voor het volkslied.
Het begon allemaal met Colin Kaepernick die protesteerde in solidariteit met Black Lives Matter door te knielen tijdens het volkslied. Sindsdien is er een debat begonnen over de rol van atleten in politiek protest, racisme en over racisme in de sport in het bijzonder. Ook fans die anders niet bij politieke discussies betrokken zijn, laten zich horen.
“Deze zondag moet je duidelijk maken aan welke kant je staat. Aan welke kant sta jij?” Dat vroeg Charles Woodson, een voormalige vedette uit de American Football.
Het protest #TakeAKnee werd al langer volgehouden, maar kende een grote uitbreiding na de uitspraken van Trump. Op het begin van het seizoen knielden slechts enkele spelers om het protest van Kaepernick door te zetten. Michael Bennett was de meest uitgesproken activist onder de atleten. Maar afgelopen zondag was het anders. Op één dag knielden meer spelers dan in heel het vorige seizoen samen. Zelfs veel eigenaars moesten noodgedwongen de kant van de spelers kiezen. Zelfs Shad Khan en Jerry Jones deden dit, ook al gaven ze beiden 1 miljoen dollar aan Trump. Ze verklaarden dat de uitspraken van Trump “verdeeldheid zaaien.”
Sport en politiek
Het protest afgelopen zondag was een positieve stap vooruit. Het toont aan dat atleten niet immuun zijn voor de veranderende politieke omstandigheden en dat de eigenaars niet immuun zijn voor politieke druk. Deze eenheid is natuurlijk hol en slechts tijdelijk. Wat was het antwoord van dezelfde clubeigenaars toen Colin Kaepernick vorig seizoen zijn acties begon? Of op de vele seksistische, racistische en xenofobe uitspraken van Trump? Aan welke kant stonden ze tijdens de onderhandelingen over de contracten met de spelersassociatie? De grote vraag na afgelopen zondag is of de eigenaars aan de kant van hun spelers zullen blijven staan of als ze het protest willen stoppen om terug te keren naar de normale gang van zaken?
Op langere termijn zullen de eigenaars de kant of het standpunt kiezen waarmee ze hun winsten het beste kunnen verdedigen. Er waren al rechtse oproepen om de National Football League te boycotten. De eigenaars die zowel aan Trump doneerden als samen met de spelers knielden, zullen een kant moeten kiezen.
Het protest van de spelers moedigt Black Lives Matter aan. Die beweging bedreigt de racistische stabiliteit van het kapitalisme en de steeds instabielere sociale en economische situatie in de wereld en in de VS. De rol van de atleet als “enkel sport” kon zo lang standhouden, omdat het in het belang is van de specifieke clubs waar ze spelen maar ook van het hele sportsysteem en het kapitalisme zelf. Spelers die zich verzetten tegen geweld van de politie kunnen daar immers vertrouwen uithalen om ook actief in te gaan tegen eigenaars die niet genoeg ondernemen rond de veiligheid van spelers. Belangrijker is het feit dat de atleten als publieke figuren hun positie kunnen gebruiken om bewegingen buiten het sportveld te versterken.
President Trump lijkt er alles aan te doen om de spelers nog meer redenen te geven om het protest te steunen. Bovenop zijn opmerking over knielende atleten, had hij recent via Twitter laten weten dat Steph Curry van de Golden State Warriors niet welkom was in het Witte Huis. Daarop besliste de volledige ploeg om niet in te gaan op een uitnodiging van het Witte Huis. Hoe meer Trump de sportwereld in de politiek betrekt, hoe meer de atleten een politiek rol zullen spelen.
Fans en spelers kunnen en mogen niet toelaten dat ze moeten zwijgen over belangrijke politieke kwesties. Ze moeten opstaan en bijdragen aan bewegingen tegen racisme, seksisme en homofobie, om maar enkele kwesties op te noemen. Wij staan aan de kant van atleten als Michael Bennett, Colin Kaepernick en alle anderen die zondag geprotesteerd hebben en hun positie gebruikten om het lot van onderdrukten in de verf te zetten en om solidair te zijn met bewegingen als Black Lives Matter tegen politiegeweld en discriminatie. De beste manier om spelers als Bennett en Kaepernick te steunen, is door te bouwen aan massabewegingen waarin hun bijdrage aan de strijd voor rechtvaardigheid een plaats vindt.
