Your cart is currently empty!
Tag: ABVV
-
Protest tegen criminalisering sociale actie

Deze morgen verzamelden enkele honderden vakbondsmilitanten aan het Vlinderpaleis in Antwerpen. Het zal niet de laatste actie voor het justitiepaleis zijn: vandaag was de inleidende zitting, de effectieve pleidooien volgen in juni. Aanleiding was de zaak tegen twee ABVV-militanten die vervolgd worden wegens deelname aan een syndicale actie. De twee worden verweten dat ze de weg ‘kwaadwillig blokkeerden’ en riskeren daar zware straffen voor, inclusief gevangenisstraf. (zie ons eerder artikel hierover)Op de actie deze morgen waren er militanten uit verschillende sectoren en regio’s, er waren ook Franstalige militanten en enkele ACV-leden. Deze aanval op het recht op sociaal verzet belangt immers iedereen aan. Als dit passeert, kan straks elke vorm van verzet tegen het asociale beleid afgedaan worden als misdrijven. Dat is uiteraard ook de bedoeling van de rechtse regering: actieve oppositie op straat monddood maken.
Verzet tegen deze aanval op het recht op collectieve actie is noodzakelijk. Als de zaak in juni gepleit wordt, moet er een grote mobilisatie komen die nationaal door alle vakbonden wordt gevoerd. Wie aan één van ons raakt, treft ons allemaal. Tegenover deze aanval op onze rechten is solidariteit in actie ons sterkste wapen.
Enkele foto’s:
-
Stop criminalisering sociale actie! Antwerps ABVV-voorzitter vervolgd wegens protest tegen rechtse regering
Solidariteit met de vervolgde kameraden: vrijdag 13 april om 8u aan het justitiepaleis te Antwerpen (Bolivarplaats)

Het antwoord van de rechtse regering op het democratisch recht op collectieve actie: repressie. Foto van het politie-optreden op 24 juni 2016. Tijdens een staking in juni 2016 haalden de autoriteiten de grote middelen boven om enkele stakersposten te breken. Het doel was om de blokkades op de Antwerpse Scheldelaan weg te krijgen. De repressie van toen krijgt nu een staartje: twee ABVV-militanten, waaronder de voorzitter van ABVV Antwerpen, Bruno Verlaeckt, moeten voor de rechter verschijnen. De tenlastelegging: ‘kwaadwillig belemmeren van het verkeer.’
De politieke verantwoordelijkheid voor het politie-optreden, de repressie en de daaropvolgende vervolging ligt bij het door de N-VA gedomineerde stadsbestuur. De voorbije dagen kwam de rechtse N-VA nog in de media met een voorstel om partijen die tegen mensenrechten ingaan te kunnen verbieden. De partij is evenwel selectief in de keuze van mensenrechten die aanvaard worden: het democratisch recht op collectieve actie, een internationaal erkend mensenrecht, hoort er duidelijk niet bij. Europese rechtspraak bevestigt dat het plaatsen van stakersposten onderdeel van dat democratisch recht is. In bepaalde gevallen omvat het recht ook het opwerpen van wegblokkades. Deze sociale rechten, afgedwongen door strijd van de werkende bevolking, liggen onder vuur. De rechtse regering met de N-VA van De Wever op kop wil elk verzet tegen het asociale besparingsbeleid de mond snoeren. Dat is de context van het politie-optreden op 24 juni 2016.
Als het van de N-VA afhangt, is protest tegen het gevoerde beleid enkel mogelijk indien niemand het opmerkt. Als er toch zichtbaar protest is, volgt harde repressie. Een land waar de voorzitter van een vakbond die staakt tegen het regeringsbeleid wordt opgepakt, doet eerder aan een dictatuur denken. Dat een sociaal conflict, mogelijk op aansturen van dezelfde regeringspartijen waartegen geprotesteerd werd, bovendien als een strafrechtelijke zaak wordt behandeld, is nog een stap verder. Het betekent dat protest tegen deze regering gecriminaliseerd wordt. Al wie het niet eens is met de verhoging van de pensioenleeftijd, het onderuit halen van onze lonen door de indexsprong en bijkomende taksen, de aanvallen op pensioenen en sociale zekerheid, het gebrek aan publieke investeringen in infrastructuur, zorg en onderwijs, … moet maar zwijgen en ja-knikken als het van de bende van De Wever afhangt.
Bij de repressieve operatie van 24 juni 2016 werden twee ABVV’ers opgepakt, waaronder de Antwerpse voorzitter Bruno Verlaeckt. Ze werden in februari 2018 – anderhalf jaar later – opgeroepen om komende vrijdag voor de correctionele rechtbank te verschijnen. De tenlastelegging luidt als volgt: “Kwaadwillig het verkeer op de spoorweg, de weg, de binnenwateren of op zee te hebben belemmerd.” Er wordt aan toegevoegd dat dit gebeurde “bij wijze van vakbondsactie” met het “organiseren van en deelnemen aan niet-toegelaten wegblokkades op de grote toegangswegen tot de Antwerpse haven.” Er wordt verwezen naar een artikel uit het Strafwetboek dat valt onder een hoofdstuk over opzettelijk doden en toebrengen van lichamelijke letsels. Een eerdere poging om dit artikel te gebruiken tegen een vakbondsactie werd afgewezen door het Antwerpse Hof van Beroep.
De afgelopen jaren werd de havenzone in Antwerpen meermaals afgezet in het kader van collectieve acties. Dit gebeurde door personeel dat opgeleid is om de veiligheid in deze industriezone te garanderen. De blokkades worden dermate opgesteld dat het verkeer ongehinderd rechtsomkeer kan maken waardoor er geen files ontstaan. Op 24 juni 2016 ontstonden er pas grote verkeersproblemen toen de politie met het oog op de repressieve aanpak van de stakersposten deze organisatie van het verkeer onmogelijk maakte. Door het optreden van de politie ontstonden lange files. Om het verkeer was het dus niet te doen, enkel om het breken van het stakingsrecht.
Deze methode van repressie tegen sociaal verzet is niet nieuw of modern. Het doet eerder denken aan de wijze waarop 125 jaar geleden tegen de beweging voor stemrecht werd opgetreden. Op 18 april 1893 werd de haven afgezet door rijkswacht en leger en werd vervolgens in Borgerhout op stakende arbeiders geschoten waarbij vijf doden vielen.
Met de huidige vervolging van onder meer de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt wordt een provocatieve aanval ingezet op het stakingsrecht en het recht op actieve oppositie in het algemeen. Hierop reageren we best met mobilisatie en solidariteit. Al onze democratische rechten zijn afgedwongen door strijd en solidariteit. Dat is ook hoe we ze zullen verdedigen. Een eerste afspraak is komende vrijdag om 8u aan het Justitiepaleis aan de Bolivarplaats.
-
Deze regering zal pas toegeven als ze in haar bestaan bedreigd wordt
Als het patronaat piept, vergeet de regering het onderling gekibbel en springt ze gezwind in het gelid. De vakbonden daarentegen worden steevast weggezet als ‘wereldvreemd’ en bijgevolg ‘irrelevant’. De staking van 10 oktober bij de openbare diensten had nochtans aangetoond dat de ACOD ook op haar eentje, zonder ACV en ACLVB, een niet te onderschatten kracht is. Sindsdien betoogden 10.000 arbeiders in een solidariteitsmars in Charleroi, nog eens 10.000 “tegen de sociale hold-up” in Luik, 5.000 op een Tax Pride in Antwerpen en liefst 40.000 in gemeenschappelijk vakbondsfront tegen de afbraak van de pensioenen in Brussel. De regering geeft echter geen kik.Edito door Eric Byl uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Die tienduizenden zijn diegenen die bereid zijn loon of vrije dagen op te offeren om voor hun rechten en die van hun collega’s op te komen. Ze doen dat ondanks het feit dat men geen krant kan openen, geen magazine kan lezen, geen radio of televisie kan aanzetten, zonder dat de patroons en hun marionetten in de regering hun standpunten uitgebreid toelichten. In de media worden de beweegredenen voor hun acties zelden belicht; doorgaans worden vooral werkwilligen of gestrande reizigers aan het woord gelaten of wordt de lengte van de files benadrukt. Politici van oppositiepartijen, op de PVDA na, geven hooguit kritiek in de marge maar stellen geen fundamenteel ander beleid voor. De weinige keren dat de vakbondsleiders aan het woord worden gelaten, gaan die vooral in het defensief terwijl er nochtans honderden redenen zijn om in het offensief te gaan.
We zien het de patroons, de regering of om het even welke andere vereniging dan de vakbonden nog niet klaar spelen om op enkele maanden tijd verschillende keren tienduizenden op de been te brengen. Dat is enkel mogelijk doordat die tienduizenden op hun beurt vele honderdduizenden anderen vertegenwoordigen. Die zien zich net zomin werken tot hun 67 en verwerpen eveneens de aanvallen op de pensioenen, de sociale dienstverlening, de arbeidscondities en de sociale zekerheid. Ook zij zijn de flexibele, deeltijdse, onzekere en slecht betaalde jobs meer dan moe. Er zijn echter allerlei redenen waarom zij (nog) niet in actie gaan: vanuit een verkeerde principiële opstelling, omdat ze niet zien wat het uit zou maken, omdat ze geen alternatief zien of omdat ze niet geloven in de bereidheid van de vakbonden om voet bij stuk te houden en ook werkelijk te gaan voor overwinningen.
Dat fatalisme keren, zal niet lukken door tot aan de verkiezingen betoging na betoging te houden in de hoop op een alternatieve meerderheid. Het is helaas de houding die de top van het ACV en de meeste van haar centrales wellicht zullen innemen. Het ABVV daarentegen heeft wel begrepen dat meer vereist zal zijn. Op haar federaal comité van 23 januari zal een voorstel van algemene staking voor de eerste week van februari besproken worden. Een algemene staking organiseren op twee weken tijd had kunnen lukken tijdens het actieplan van het najaar van 2014, toen de vakbonden het terrein grondig hadden voorbereid. Sinds de pensioenbetoging van 18 december in Brussel is echter alweer meer dan een maand verstreken.
Men had die tijd kunnen gebruiken om op personeelsvergaderingen op de werkvloer en regionale militantenvergaderingen de krachten voor te bereiden en meteen ook het ACV en de ABVV-centrales die nog twijfelen of ronduit tegenwerken onder druk te zetten. In Wallonië en Brussel kan zo een algemene staking van bovenaf op enkele dagen tijd nog wel lukken omwille van het grotere reservoir aan strijdsyndicalisten, maar zelfs daar was het beter geweest de nodige voorbereidingen te treffen om ook bredere lagen op sleeptouw te nemen. In Vlaanderen versterkt dat soort knipperlichtstakingen echter vooral de vleugel die de regering liever uitzit. Communautaire scherpslijpers zullen het wellicht aangrijpen om de federale eenheid van het ABVV in vraag te stellen.
Deze regering zal geen millimeter toegeven, tenzij wanneer een sociale beweging haar ten val kan brengen. Enkel een goed voorbereid offensief actieplan waarvan de acties en de inzet vooraf uitgediscussieerd werden op de werkvloer en door de vakbondsleiding gerespecteerd worden, kan de sociale afbraak stoppen.
-
Tax Pride in Antwerpen

Zero afbraak! Vandaag was er een ‘Tax Pride’ in Antwerpen. De vakbondsbetoging protesteerde tegen het feit dat gewone werkenden veel belastingen betalen, terwijl de superrijken amper bijdragen aan de gemeenschap. Dit vergroot de ongelijkheid. De betoging was succesvol: er waren zeker 5.000 aanwezigen, wat meer is dan verwacht. Zowel ABVV als ACV waren sterk vertegenwoordigd. Op de spandoeken onder meer protest tegen sociale afbraak, besparingen en arrogante kapitalisten zoals Huts en co.
Een reeks foto’s door Liesbeth:

-
Vakbondsbetoging voor een sociaal Europa
Veel was er niet gemobiliseerd maar er waren volgens de sprekers toch 6.300 aanwezigen op de vakbondsbetoging voor een sociaal Europa vandaag. De sociale dumping en het aanhoudende neoliberale offensief van dereguleringen en sociale afbraak vanuit Europa maken dat verzet tegen dit beleid bijzonder noodzakelijk is. Het internationaal organiseren van ons verzet is bovendien geen overbodige luxe tegenover het internationaal georganiseerde kapitaal.
In de toespraken was de kritiek op het neoliberale beleid dat ingebakken zit in deze Europese Unie wel erg voorzichtig. Vanuit het ACV klonk het dat de vakbonden steeds voor Europa waren maar dat er toch wat twijfel is over de EU – niet bepaald een radicale verwerping van het Europa van het kapitaal, laat staan een aanzet tot een Europese organisatie van het verzet tegen de neoliberale EU. De ABVV-spreker, Robert Vertenueil, riep op tot een sociaal Europa – een bijzonder vaag begrip waaraan nooit een strategie gekoppeld wordt om het af te dwingen. Na de toespraken hadden de vakbondsverantwoordelijken een gesprek met enkele Europarlementsleden. De actie was ook gericht op een Europese bijeenkomst volgende week in Göteborg waar de vakbondsleiders een stap vooruit inzake sociale dialoog hopen te bekomen.
Al bij al was het een makke betoging die wijst op een gebrek aan strategie van strijd tegen het besparingsbeleid, zowel op Europees als nationaal niveau. Een discussie daarover wordt erg dringend. Die discussie hoeft overigens zeker niet pessimistisch te zijn: de opkomst voor deze betoging was opnieuw een bevestiging van het bestaan van een actiebereidheid. Recent waren er opnieuw verschillende getuigenissen vanop de werkvloer (onder meer de zorgsector) die aangeven dat de gevolgen van het besparingsbeleid op een groeiend ongenoegen botsen. Sociale vooruitgang zullen we niet bekomen door het vriendelijk te vragen, maar door er efficiënt voor te strijden met een zo groot mogelijke betrokkenheid gekoppeld aan de uitbouw van een politiek alternatief op het neoliberalisme.
LSP was op de betoging vandaag aanwezig met een ploeg militanten en delegees. We verkochten 33 exemplaren van ons maandblad en een abonnement.
-
Militantenconcentratie van ABVV voor een koerswending
Het asociale regeringsbeleid blijft inhakken op onze levensstandaard. Het ongenoegen is niet verdwenen, zelfs indien er geen algemeen plan van acties meer is tegen het huidige beleid. De jarenlang opgestapelde tekorten worden nog erger door het huidige beleid.
In de private sector worden er wel winsten geboekt door de werkgevers, maar een ernstige loonsverhoging zit er veelal niet in. Meer nog: gesterkt door het asociale beleid van de regering komt het patronaat zelf met eisen, zoals rond meer flexibiliteit. De kwestie van de Antwerpse trams die in juni al in frequentie zullen verminderen, klinkt op veel werkplaatsen in de openbare diensten bekend in de oren: besparen betekent minder dienstverlening.
De militantenconcentratie van het ABVV vandaag kaderde in het protest tegen de regering. Het beleid werd aangeklaagd en er werd opgeroepen tot een ‘koerswending.’ Hoe die er moet komen en wat we zullen doen om daar te geraken, werd niet gezegd. Het meest concrete op de actie was de oproep om de gezamenlijke petitie van de drie vakbonden te ondertekenen: het ‘groot rapport.’ Online tekenen kan hier: http://www.hetgrootrapport.be/
Enkele foto’s door Els en Nico:
-
“Een syndicale legende”, het verhaal van een opmerkelijke vorming
Melreux, de naam klinkt nog steeds als een klok in syndicale middens. Toch zeker onder metallo’s en iets oudere militanten. Jarenlang hielden de metaalarbeiders van het ABVV in dit dorp in de Ardennen vormingsweken. Nu wordt het verhaal van Melreux en de opvolger ervan aan zee in boekvorm gebracht door Ivan Van Praet, die jarenlang betrokken was bij de vormingen.De gedetailleerde uitleg van hoe de vormingen in elkaar zaten, is interessant. Er werden sessies van een week gehouden zodat de militanten elkaar, elkaars werksituatie, elkaars ideeën, … beter leerden kennen en zodat er een vorming over een aantal dagen kon gehouden worden. Er werd daarbij een opbouwend plan gevolgd. Er werd ruim de tijd genomen om kennis te maken, ook met elkaars werksituatie. Er werd samen naar de media gekeken met een kritiek of verslag van wat in de kranten verscheen. Er waren ook vormingen waarbij militanten een overzicht maakten van normale gezinsuitgaven en inkomsten. Maar na enkele vormingssessies werd evengoed ingegaan op onderhandelingstechnieken of op de werking van het kapitalisme en andere ideologische thema’s (zoals een tweedaagse vorming over de ideeën van Marx). De vormingen gebeurden op afzondering zodat er ook tijd en ruimte was voor gezamenlijke ontspanning.
De begeleiders haalden inspiratie bij linkse pedagogen zoals Paulo Freire en probeerden progressieve inzichten over pedagogiek in de praktijk om te zetten tijdens de vormingsweken met metaalarbeiders uit heel het land. Dit zorgde ervoor dat banden gesmeed werden tussen militanten van verschillende bedrijven, het verscherpte de inzichten en versterkte de solidariteit. Bovendien zorgde de samenhorigheid ook voor sterke tussenkomsten van de metallo’s in strijdbewegingen, zoals de strijd tegen het Globaal Plan in 1993.
Het verhaal van Melreux is opmerkelijk en geeft aan hoe een geduldige, maar goed uitgebouwde en ideologisch onderlegde vorming van militanten de arbeidersbeweging versterkt. Waarom is er hier dan een einde aan gekomen? Ivan Van Praet zegt eerlijk waar het op staat. Er was onenigheid tussen verschillende delen van de leiding binnen de metaalbond en er was ongenoegen omdat een aantal militanten blijkbaar te kritisch was, zo was er de rol die verschillende Franstalige militanten speelden in ‘Gauches Unies’, een lijst links van de sociaaldemocratie na de strijd tegen het Globaal Plan in 1993. Het kasteel van Melreux werd verkocht, de vormingen moesten uitwijken naar zee. De communautaire splitsing van ABVV Metaal in 2006 maakte een einde aan dit verhaal. Vormingen moesten korter en met kleinere groepen, de splitsing van de metaalcentrale maakte ook een einde aan een trotse geschiedenis van uitstekende vakbondsvormingen.
Het boek van Ivan Van Praet is nuttig voor syndicalisten die terugkijken naar hoe het er vroeger aan toe ging, maar het is niet enkel van nostalgisch belang. De wijze waarop over vormingen en betrokkenheid van militanten bij politieke en ideologische discussies werd nagedacht en hoe dit werd toegepast, blijft actueel en kan een inspiratiebron zijn voor toekomstige generaties van strijdsyndicalisten. Kortom, dit boek is zeker een aanrader.
“Een syndicale legende. Melreux en de Rode Burgers” door Ivan Van Praet is uitgegeven bij critica.be, telt 158 pagina’s en kost 16 euro. Online bestellen via deze link.
-
Geslaagde militantenconcentraties in Luik, Charleroi, Namen en Brussel: foto’s
=> Lees ons verslag
Brussel:
De Thatcheriaanse regering blijft onze levensstandaard viseren en kondigde meteen al aan dat er in juni bij de begrotingsopmaak nogmaals erg fors bespaard zal worden. Als we het verzet tegen deze regering niet opbouwen, zal ze steeds verder gaan. Dat besef stond centraal op de militantenconcentratie van het ABVV in Brussel vandaag. De sprekers kondigden aan dat er eind mei een nieuwe betoging komt. (Foto’s: PPICS)
Namen:
Enkele honderden militanten kwamen bijeen in Namen. Stop de twee maten en gewichten: bedrijven worden geplunderd door de grote aandeelhouders die de middelen naar Panama en andere belastingparadijzen doorsluizen, terwijl gewone werkenden de ene aanval na de andere over zich heen krijgen. Er is nood aan een tweede actieplan! (Foto’s: Emily)
Charleroi:
Militantenconcentratie in Charleroi: 1500 aanwezigen en een oproep voor meer mobilisatie en een betoging eind mei. Goede en strijdbare sfeer. Ook hier weerklinkt de roep naar een tweede actieplan om Michel en zijn besparingskliek weg te staken. (Foto’s: Emily)
Luik:
Ongeveer 2500 aanwezigen in Luik. Strijdbare stemming en grote woede tegen de nieuwe asociale maatregelen van de regering. (Foto’s: Nico)
-
ABVV kondigt betoging eind mei aan
De Thatcheriaanse regering blijft onze levensstandaard viseren en kondigde meteen al aan dat er in juni bij de begrotingsopmaak nogmaals erg fors bespaard zal worden. Als we het verzet tegen deze regering niet opbouwen, zal ze steeds verder gaan. Dat besef stond centraal op de militantenconcentratie van het ABVV in Brussel vandaag. De sprekers kondigden aan dat er eind mei een nieuwe betoging komt.
Er was niet alleen in Brussel een militantenconcentratie, ook in Luik, Charleroi en Namen zijn er acties van het ABVV. Die werden ondanks een soms gebrekkige en erg snelle mobilisatie goed bijgewoond met 3.500 aanwezigen in Brussel, 2.000 in Charleroi en 2.500 in Luik. Samen is dat meer dan wat het ABVV op de been bracht voor de eerste militantenconcentratie voor de vorming van de rechtse regering in september 2014.
De roep naar een tweede actieplan werd gedragen door veel aanwezigen die meteen ook lessen trokken uit het vorige actieplan eind 2014: zowel het positieve van de wijze waarop we onze eisen en bekommernissen centraal konden stellen en de regering aan het wankelen brachten, als de beperkingen met vragen over hoe de acties in de praktijk stilgelegd werden. De aankondiging dat er een nationale betoging komt eind mei werd positief onthaald, maar het mag niet beperkt zijn tot een wandeling om stoom af te laten.
Als we de regering niet stoppen, zal ze blijven doorgaan. Premier Michel benadrukte dit nogmaals in een interview met De Tijd vorig weekend: “Ik blijf benadrukken dat deze ongeziene coalitie ons de kans biedt structurele hervormingen door te voeren die het DNA van ons land veranderen.” Structurele tegenhervormingen die onze levensstandaard ondermijnen zullen er dus blijven komen.
Een betoging eind mei biedt kansen om de mobilisatie daartegen op gang te trekken. De woede is erg groot na de maatregelen voor nog meer flexibiliteit met de afschaffing van de 38-urenweek, de aanval op de pensioenen in de publieke sector en de nieuwe belastingverhogingen voor onder meer brandstof. De uitspraken van Kris Peeters dat we boven onze stand zouden leven, hebben de woede verder aangewakkerd. Dat dit allemaal gebeurt terwijl de Panama Papers in de actualiteit staan, versterkt het ongenoegen nog meer.
Laat ons het ongenoegen organiseren. Personeelsvergaderingen in de werkplaatsen om een betoging eind mei voor te bereiden en de campagne ernaar breder gedragen te laten worden, zouden een goede eerste stap zijn. We zullen ook nood hebben aan een perspectief voor na de zomer. In ons pamflet stelden we voor: “Interprofessionele algemene vergaderingen en opnieuw een nationale betoging (men spreekt van 23 mei), zoals die op 6 november 2014 zouden een geschikte aanzet zijn. Het zou de regering flink van haar stuk brengen. Als we daar na de zomer opnieuw provinciale stakingsdagen, gevolgd door een nationale 48-urenstaking aan koppelen, kunnen we aan deze horrorregering een einde maken. Elke regering die daarna aan de macht komt zou wel uit een ander vaatje tappen.”
-
ABVV-topman Goblet bereid om te mobiliseren voor de 8 van Goodyear en spoorman Jordan Croeisaerdt
Vrijdagavond zat de grote zaal van de ACOD (Algemene Centrale van de Openbare Diensten) in de Congresstraat in Brussel overvol. Er was een meeting voor de verdediging van het stakingsrecht. Het initiatief kwam oorspronkelijk van het steuncomité dat opgezet werd tijdens de staking van de schoonmakers van BM&S en dat opnieuw actief werd in de verdediging van de vervolgde spoorman Jordan Croeisaerdt. Maar de meeting werd uiteindelijk in handen genomen door de sectoren LRB (Lokale en Regionale Besturen), Spoor en Onderwijs van ACOD-Brussel. Onder de sprekers uiteraard Jordan zelf, maar ook drie ex-werknemers van Goodyear-Amiens, professor arbeidsrecht en advocaat bij Progress Lawyers Jan Buelens en tenslotte ook Marc Goblet, de algemeen secretaris van het ABVV.
Verslag door Eric Byl, foto’s door PPICS
Er waren 250 tot 300 militanten op de meeting. Ze luisterden eerst naar Jordan Croeisaerdt, een treinbegeleider en afgevaardigde van ACOD Spoor die een dwangsom opgelegd kreeg van alles samen 1700 euro. Hij kreeg deze dwangsom naar aanleiding van de staking op 6 en 7 januari laatstleden. Hij legde uit wat de echte redenen voor deze aanval zijn: een poging om een delegee die consequent voor zijn collega’s en zijn beroep opkomt te intimideren en weg te krijgen. Dit is het resultaat van het kapitalistische winstbejag. Daartegen is verzet nodig, indien nodig met burgerlijke ongehoorzaamheid, maar vooral met mobilisatie.
Na Jordan was het de beurt aan een vertegenwoordiger van de delegatie van Goodyear. Acht voormalige werknemers van dit bedrijf werden op 12 januari 2016 door de correctionele rechtbank van Amiens veroordeeld tot negen maanden effectieve gevangenisstraf en vijftien maanden met uitstel. Het heeft geleid tot een golf van solidariteit in heel Frankrijk en daarbuiten. Op enkele weken tijd ontstonden 110 steuncomités doorheen het land. Op 31 maart is er een grote betoging in Parijs om te protesteren tegen de nieuwe asociale voorstellen in het kader van een herziening van de arbeidswet. Het verzet tegen de nieuwe arbeidswet wordt mee getrokken door de jongeren en zorgt ervoor dat de sfeer in Frankrijk begint te kantelen. De ex-arbeiders van Goodyear zijn daar blij mee, de regering Hollande-Valls is immers een echte pest voor de werkenden. Hun beroep tegen de veroordeling van begin januari komt voor op 19 en 20 oktober. Ze willen zo breed mogelijk mobiliseren voor deze gelegenheid.
Jan Buelens legde uit dat “militeren neerkomt op het uitoefenen van fundamentele rechten zoals de vrije meningsuiting, de vrijheid van vereniging en het recht op collectieve actie. Inbinden op die rechten, betekent in de praktijk dat een autoritair regime wordt gevestigd, een regime dat enkel de belangen van de overheid en de werkgevers dient.”
Tenslotte herinnerde Marc Goblet aan de frontale aanval van Charles Michel die de sociale partners opriep om een akkoord te sluiten over de uitoefening van het stakingsrecht. Wat de werkgevers voorstellen, is onaanvaardbaar. Ze willen een verbod op blokkades van snelwegen en industriezones, wat volgt hierna? Zal het straks illegaal zijn om een bedrijf te blokkeren? Ze willen dat de vakbondsverantwoordelijken hun eigen militanten aan de politie aangeven bij ‘incidenten’. Tenslotte willen ze een of andere vorm van responsabilisering van de vakbonden, waarmee ze bedoelen dat de vakbonden geen effectieve acties meer mogen voeren. We volgen Goblet als hij stelt dat de voorstellen van de werkgevers onaanvaardbaar zijn, maar we hoorden nog geen voorstel van syndicale strategie voor als de regering dit dossier in handen neemt.Vervolgens was de zaal aan het woord gedurende een uur. Het waren vooral de meest strijdbare militanten die gemobiliseerd waren voor de meeting, de tussenkomsten waren dan ook erg links en vrij kritisch. Sommige tussenkomsten hadden niet echt betrekking op de discussie. Anderen benadrukten vooral de beperkingen en zwaktes – de afwezigheid van bepaalde sectoren of het bestaan van rechtse strekkingen in het Europees Vakverbond (EVV). Dit liet Marc Goblet en anderen toe om zich te verschuilen achter de autonomie van de centrales, het gebrek aan strijdbaarheid van bepaalde sectoren en zelfs van bepaalde vakbonden in het EVV. Wij probeerden vooral om met deze meeting tot concrete mobilisaties te komen. Het zorgde ervoor dat Marc Goblet zich niet alleen voorstander verklaarde van een ABVV-aanwezigheid op de Franse betoging van 31 maart, maar ook bevestigde dat het ABVV een initiatief binnen het EVV zal nemen voor een Europese mobilisatie ter verdediging van de syndicale rechten. Marc Goblet stelde bovendien dat hij positief staat tegenover een oproep van het ABVV naar de militanten en delegees om op 4 april aanwezig te zijn op de solidariteitsactie tijdens het proces van Jordan in het Justitiepaleis. Hij voegde er wel aan toe dat de vraag hiervoor moet komen door de betrokken centrale. Een militant van ACOD Spoor stelde de vraag direct aan de aanwezige verantwoordelijken van ACOD Spoor. Wellicht zal de vraag er de komende dagen effectief komen.
De verdediging van democratische rechten en syndicale vrijheden gebeurt doorheen mobilisaties rond concrete zaken. Het feit dat de zaal overvol zat voor deze meeting en dat nationaal ABVV-verantwoordelijke Marc Goblet het podium deelde met Jordan en die van Goodyear waarbij hij zich engageerde om hun zaak te verdedigen, zijn belangrijke stappen. Nu is het aan ons: laat ons zoveel mogelijk mobiliseren naar de actie van 4 april. Afspraak om 9u aan het Justitiepaleis (Poelaertplein, Brussel).





















